ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΗΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΕΝΟΣ ΑΜΟΡΑΛΙΣΤΗ ΚΑΡΠΑΖΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

 

Συνέχεια προηγούμενου κεφαλαίου

(3.2.2 "ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ" ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΒΓΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ - ΚΑΡΠΟΥΖΟΚΕΦΑΛΩΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ)

Όπως ανέφερα στην προηγούμενη συνέχεια,  ο Ερντογκάν ακολούθησε μετά την αποφυλάκιση του το 1999 μια μετριοπαθέστερη φρασεολογία καθώς και μια προσγειωμένη πολιτική, που οδήγησαν στην αύξηση της αποδοχής του, ακόμη και από ανθρώπους, που δεν είχαν ισλαμικό προσανατολισμό. Προφανώς, η παραμονή του υπό κράτηση του παρείχε την δυνατότητα μιας επανεξέτασης των επιλογών, οδηγώντας τον στην χάραξη μιας πιο ρεαλιστικής πορείας. Αυτή η επιτυχής εν τέλει εξέλιξη παρουσίασε μια τεράστια καμπή αλλαγής πορείας κατά το έτος 2010, όταν κυοφορείτο η λεγόμενη "αραβική άνοιξη". Ο αμυντικός προσανατολισμός του AKP, που στόχευε μέχρι τότε στην ανόρθωση της χώρας και την αποσόβηση του κινδύνου διαμελισμού, δηλαδή στην συντήρηση ενός διαταραγμένου status quo, μεταλλάχθηκε σε ένα ακραίο επεκτατικό επιθετισμό, που συνεπαγόταν ανατράξεις και περιπέτειες για την τουρκία, ανεξαρτήτως ποιο μπορεί να ήταν το όφελος και το ανάλογο κόστος. Αυτός ο επαναπροσανατολισμός είχε ποιοτικού χαρακτήρα συνέπειες για την χώρα. Μια διακυβέρνηση, που στοχεύει σε οικονομική και κοινωνική ανόρθωση ενός κοινωνικού σχηματισμού, ακολουθεί τελείως διαφορετικές προτεραιότητες, από αυτές μιας κυβέρνησης, που προσβλέπει σε μια βίαιη εδαφική επέκταση της κυριαρχίας της και στην δια βιαίων μέσων υφαρπαγή ενός γοργού οικονομικού οφέλους. Στην πρώτη περίπτωση, η διακυβέρνηση επιχειρεί να ενισχύσει τους κλάδους της παραγωγικής οικονομίας και να αναβαθμίσει τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, καθώς και αυτούς των κοινωνικών παροχών. Στοχεύει επίσης στην ενίσχυση του εξωτερικού εμπορίου μέσω της καλλιέργειας σχέσεων καλής γειτονίας. Στην περίπτωση, που ο γενικός προσανατολισμός στοχεύει στην βίαιη επέκταση και το πλιάτσικο, οι κρατικές δαπάνες κατευθύνονται στην στρατιοτικοποίηση της οικονομίας και του κοινωνικού γίγνεσθαι. Μέγα μέρος των οικονομικών πόρων κατευθύνεται στην αγορά οπλικών συστημάτων από το εξωτερικό, στην ενίσχυση της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας και στην αριθμητική αύξηση του στρατού. Αυτή η διαδικασία απορροφά ζωτικούς πόρους, που σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσαν να είχαν επενδυθεί σε άλλους κλάδους, με στόχο την ανάπτυξη και την ευημερία. Αυτή η διαδικασία συρρικνώνει την μετοχή και τις απολαβές των πολλών του εγχώριου πληθυσμού στο εθνικό προϊόν, οδηγώντας σε μείωση της αποδοχής του καθεστώτος και σε συνεχή αύξηση της δυσαρέσκειας. Το άρχον συγκρότημα σε αυτήν την περίπτωση οργανώνει την μεσοπρόθεσμη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων μέσω της αύξησης του αυταρχισμού, με μακροπρόθεσμο στόχο, όταν λάβει χώρα η επιθετική καταλήστευση, να πετάξει ένα κόκαλο στον λαό από την λεία των κλοπιμαίων, ώστε να εκτονώσει την δυσαρέσκεια, ή και την οργή. Η χειρότερη συνέπεια όμως της ξέφρενης επεκτατικής πορείας, που ακολούθησε το καθεστώς ερντογκάν στην δεύτερη φάση διακυβέρνησης (μετά το 2010) επενέργησε ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΑΝ ΟΙ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΤΕΣ για τους λόγους που προανέφερα, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΤΗΝ ΤΖΙΧΑΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΓΕΝΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΣΤΙΣ ΓΥΡΩ ΧΩΡΕΣ. Όπως θα αναλύσω στην συνέχεια ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΘΗΛΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ Η ΚΛΙΚΑ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΟΓΙΣΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΤΗΣ. Μια θηλιά, που την οδηγεί στην τρέχουσα φάση σε εξωφρενικές ενέργειες ακαταλόγιστης επιθετικότητος, που πολύ σύντομα θα οδηγήσει την κλίκα στον καταποντισμό και την τουρκία στην πλήρη διάλυση.

Η περίοδος που έγινε η μεγάλη στροφή στις κυβερνητικές επιλογές της κλίκας σφραγίζεται από μια πάρα πολύ σημαντική ρύθμιση, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που θα παραθέσω ακολούθως ήταν αποφασιστικής σημασίας και έγκειται στην άνοδο στην κορυφή του κυβερνητικού σχήματος του αλητάμπουρα νταβούτογλου. Ο οποίος από το 2002 ήταν ο βασικός σύμβουλος του ερντογκάν, που με όργανο την ηλίθια αλλά και άκρως ύπουλη φυλλάδα του περί "στρατηγικού βάθους", που πλασάρεται μάλιστα και ως "ακαδημαϊκό πόνημα" επενεργούσε βήμα προς βήμα, ως προκεχωρημένο προβοκατόρικο πιόνι, την πλύση εγκεφάλου της κλίκας, με στόχο την ψυχολογική προετοιμασία της, για την στροφή επιλογών που επήλθε, όταν οι αρμαγεδωνιστές έριξαν το από πολύ καιρό προγραμματισμένο δέλεαρ.

Ας δούμε όμως στην συνέχεια τον πυρήνα των "θέσεων" που προβάλλει η εν λόγω καρπουζοφυλλάδα. Το βασικό της στοιχείο είναι, ότι ανάγει σε πεμπτουσία της πολιτικής τον λεγόμενο "αναθεωρητισμό" συνόρων, στην βάση, ότι τα σύνορα των χωρών ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ. Στην ουσία εισάγει στις στρατηγικές επιλογές των χωρών τον μεγαλοϊδεατισμό, που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτή η θεώρηση ξεπεράστηκε μεταπολεμικά κατά την την δεκαετία του '70 με την συνδιάσκεψη του Ελσίνκι, όπου οι μεγάλες δυνάμεις διακήρυξαν το απαραβίαστο των συνόρων εγκαινιάζοντας την πολιτική της "ύφεσης" στον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό. Μετά από λίγα όμως χρόνια οι ίδιες δυνάμεις σχετικοποίησαν αυτήν την αρχή του απαραβίαστου των συνόρων και του σεβασμού της εδαφικής κυριαρχίας των κρατών, οι μεν δυτικοί με την διακήρυξη του "δόγματος Sonnefeld", αναφερόμενοι στις σφαίρες επιρροής τους, οι δε σοβιετικοί με το "δόγμα περιορισμένης κυριαρχίας" του Λεονίντ Μπρέζνιεφ αναφερόμενοι στις δικές τους. Την πολιτική και την πρακτική παρεμβάσεων, με στόχο την κατάλυση της εδαφικής ακεραιότητος των χωρών διακήρυξε κατά την δεκαετία του '80 ο φιστικάς Κάρτερ, με θύματα εισβολής αρχής γενομένης με κάποιες μικρές χώρες, όπως η Γρενάδα και με πρόσχημα τα "ανθρώπινα δικαιώματα", ώστε να συνηθίσει η ανθρωπότητα στην ιδέα, παίρνοντας την συνέχεια ως επιβράβευση ο λεγάμενος και το βραβείο νόμπελ ειρήνης. Στο άκρον άωτον όμως της διακήρυξης του "θεάρεστου" των έξωθεν εισβολών, έφτασε η υποτιθέμενη "μόνη υπερδύναμη" μετά το "τέλος ιστορίας" από τον ίδιο εκτρωματικό αλητάμπουρα που το είχε προβάλλει ως φερέφωνο των γερακιών του πολέμου "neocons" Francis Fukuyama με την έκδοση του βιβλίου "State Building" (αποκατάσταση της κρατικής οντότητος) για τα κράτη, που είχαν χαρακτηριστεί από τους αρμαγεδωνιστές "fail state". (Δέκα χρόνια όμως την έκδοση αυτού του βιβλίου και τις αλλεπάλληλες αιματηρότατες παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε ξένες χώρες, ακολούθησε η ανώμαλη προσγείωσή τους από την Ρωσική στρατιωτική υπεροπλία στην Συρία). Εκτιμώ, με βάση τα κριτήρια που παραθέτω στην συνέχει', ότι το κύκλωμα που βρίσκεται πίσω από την έκδοση του "στρατηγικού βάθους" είναι ακριβώς το ίδιο κύκλωμα που έδωσε την εντολή για την έκδοση των βιβλίων του Fukuyama. Πρόκειται δηλαδή για το πάγιο σκοτεινό κύκλωμα παγκοσμιοποιητών, που εδρεύει εκτός τουρκίας, όσο κι αν διαρρυγνήει τα ρούχα του ο νταβούτογλου, ότι πασχίζει για το υποτιθέμενο καλό της "γαλάζιας πατρίδας". Οι στημένοι προβοκάτορες δεν έχουν πατρίδα. Σε αντίθεση με το βλαχαδερό φανατισμένο ισλαμάκι ερντογκάν, που αρχικά νόμιζε, ότι είχε κληθεί να σώσει την πατρίδα του και στην συνέχεια να χρυσώσει την τσέπη του.

Ισχυρίζεται λοιπόν στο εν λόγω φληνάφημα, ο ακαδημαϊκός μπόγιας που υπέγραψε το εξώφυλλό του, ενώ τελείως άλλοι είχαν καθορίσει το περιεχόμενο:

Σκοπός του συγγραφέα (υποτίθεται) ότι είναι η δημιουργία ενός θεωρητικού πλαισίου της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, που θα λειτουργεί ως οδηγός της. Ήδη στον πρόλογο του βιβλίου ρίχνει ο μάστουρας χωρίς περιστροφές την καραμέλα, ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης από την αρχή περί τίνος πρόκειται, χωρίζοντας τα κράτη σε τρεις βασικές κατηγορίες.

1. Σε αυτές που τηρούν μια "Στατική Στάση" στην προσπάθειά τους να προφυλαχθούν από τους στροβιλισμούς της διεθνούς δυναμικής, χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας φοβικής, δίχως αυτοπεποίθηση, που προσπαθεί να προφυλαχθεί μέσω διατήρησης του υφιστάμενου "status quo".

2. Σε αυτούς που προσπαθούν να παρασυρθούν από την "Διεθνή Δυναμική", φοβούμενες ότι θα ξεπεραστούν από τις διεθνείς εξελίξεις, χαρακτηριστικό μιας χώρας που δεν μπορεί να αυτοπροσδιορισθεί, με έλλειψη ιστορικού βάθους, η οποία εναποθέτει στα διεθνή κέντρα τη λήψη των αποφάσεων αντί αυτής.

3. Στις χώρες που μετατρέπουν την δυναμικότητα τους σε παράμετρο ισχύος της διεθνούς δυναμικής, για να γίνουν μέρος της μετάβασης σε ένα νέο κόσμο.

Ήδη από τον πρόλογο του "πονήματος" γίνεται έκδηλη η επιδίωξη του "συγγραφέως" για επιβολή αναθεώρησης του "status quo" (βλέπε αλλαγή των συνόρων) μέσω ισχύος (βλέπε μέσω βίας).

 
 

Ο νταβούτογλου στηρίζει την θεωρία του σε τρεις θεωρητικούς της γεωπολιτικής, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας αυτού του κλάδου στην γερμανία του μεσοπολέμου, καθηγητής του κλάδου "γεωπολιτικής" στο πανεπιστήμιο του Μονάχου Rudolf von Sebotendorf. Βοηθός καθηγητού σε αυτήν την έδρα ήταν ο μετέπειτα αναπληρωτής του Αδόλφου Χίτλερ στην καγκελαρία Ρούντολφ Ες. Ο σεμπότενντορφ ήταν αυτός που διατύπωσε την θεωρία του λεγόμενου "ζωτικού χώρου", ισχυριζόμενος ότι η γερμανία όφειλε να επεκταθεί προς την ανατολή. Κατ' αρχήν αφήνω κατά μέρος τον παιδαριώδη παραλληλισμό της μεσαιωνικής τουρκίας της δεύτερης χιλιετίας με την γερμανία του μεσοπολέμου, μια χώρα που διέθετε τότε βαρβάτη επιστήμη, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη της κβαντικής φυσικής, (με πληθώρα πολύ δυνατών επιστημόνων, που έτρεξαν να παραλάβουν μετά την λήξη του πολέμου τόσο οι αμερικάνοι όσο και οι Ρώσοι) βαρβάτη πρωτοποριακή τεχνολογία, βαρβάτη βιομηχανική ανάπτυξη, δυνατή κρατική οργάνωση, πειθαρχημένο πληθυσμό, ισχυρή διανόηση, καθώς και σοβαρότατη σατανολατρία, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με το πάγιο πολιτισμικό χάλι της τουρκίας (θα αναφερθώ σε κάποιες παραμέτρους του στην συνέχεια, ώστε να μην συγχαίεται η γραβάτα με το ζωνάρι, που ουδόλως υποτιμώ, διότι το φόραγαν και κάποιοι προγονοί μου, που δουλεύανε πολύ σκληρά).

 

Όμως εφόσον ο νταβούτογλου μελέτησε τα βιβλία του σεμπότενντορφ, αποκλείεται να αγνοούσε την πραγματεία του με τίτλο "Μυστικές Ασκήσεις των Τούρκων Ελευθεροτεκτόνων  - του Τάγματος Μπεκτασήδων / Δερβίσιδων".

 

Παραθέτω σχετικά από το λήμμα "Σεμπότενντορφ" από την Βικιπαίδεια:

Προς το τέλος του 1917 ο Ρούντολφ φον Σεμπότεντορφ ίδρυσε την εταιρεία στην πόλη του Μονάχου, η οποία αποτελούσε ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου σημαντικό κέντρο της εθνικιστικής δραστηριότητας του Παγγερμανικού Συνδέσμου (Alldeutscher Verband). Στα μέλη της εταιρείας ανήκαν και δικηγόροι, δικαστές, πανεπιστημιακοί καθηγητές, αστυνομικοί, αριστοκράτες, γιατροί, όπως επίσης και πλούσιοι επιχειρηματίες. Εξωτερικά η εταιρεία παρουσιαζόταν ως "ομάδα μελέτης της γερμανικής αρχαιότητας", στην πραγματικότητα όμως ήταν μια βαυαρική οργάνωση του Γερμανικού Τάγματος, εσωτερικά οργανωμένη με μασονικά πρότυπα. Η Εταιρεία της Θούλης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως συνωμοτικός μυστικός σύνδεσμος ρατσιστικής, και ειδικότερα αντισημιτικής φύσεως.[1] Ο σκοπός του συνδέσμου ήταν η απόκτηση πολιτικής δύναμης και η διάδοση ρατσιστικής προπαγάνδας μέσω της στρατολόγησης όσο το δυνατόν περισσότερων μελών με επιρροή στην κοινωνία. Στην ακμή της η εταιρεία είχε πιθανώς μόνο λίγες εκατοντάδες μέλη, τα οποία όμως είχαν αξιόλογη κοινωνική επιρροή. 

 

Είναι εμφανές, ότι ο σεμπότενντορφ είναι αστέρας του αποκρυφισμού.  Όμως οι κρόνιοι σε οτιδήποτε οργανώνουν αρέσκονται να βάζουν με μη προφανή τρόπο την υπογραφή τους. Με την επιλογή της επανειλημμένης αναφοράς στον σεμπότενντορφ στο "στρατηγικό βάθος" εκτιμώ, ότι στόχευσαν να δείξουν ταυτοχρόνως και την αποκρυφιστική προέλευση της προπαγάνδας, που αυτό προωθεί, διακηρύσσοντας με την μεθοδό τους και τον πραγματικό συγγραφέα.

Ο νταβούτογλου ισχυρίζεται, ότι η τουρκία αποτελεί γέφυρα μεταξύ ανατολής και δύσης. Επίσης θεωρεί σκόπιμο να διατηρήσει αυτή τον ευρωπαϊκό πρασανατολισμό της. Δηλαδή, από την μια αναζωπύρρωση του ισλαμικού τζιχάντ, από την άλλη προσκόληση στην δύση και στην διαδικασία ένταξης στην ΕΕ. Με την φιλοδυτική όμως προσκόληση, ο αντικεμαλισμός του AKP ρίχνεται στα αζήτητα και η παρέα ετοιμέζεται ψυχολογικά για την πρόσδεση στο δυτικό - τζιχαντιστικό επιθετικό συγκρότημα υου ίσις. Έτσι προετοιμάστηκε και η συνεργασία χαλιφάτου και βαχαμπιστών (καθώς και με νατο και ισραήλ).

 

Κάποιες από τις εκτιμήσεις που προηγούνται, μπορεί να προξενήσουν την εντύπωση, ότι εγράφησαν υπό καθεστώς μιας σχετικά ευθαίρετης συνωμοσιλογικού τύπου καχυποψίας. Επειδή όμως, όπως ανέφερα στο πρώτο μέρος αυτής της ανάρτησης, φρονώ, ότι η συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις δεν αρμόζει να εκφράζουν σύνδρομα προκατάληψης, αλλά να δομούνται με πραγματιστική διάθεση αναζήτησης και επεξεργασίας κριτηρίων, συνεχίζω την παράθεση αυτής της διερεύνησης, ώστε να γίνει κατανοητός ο τρόπος, που προωθήθηκε το νεοοθωμανικό σενάριο, το οποίον καταλήγει στο τρέχον φιάσκο ολοκληρωτικής απαξίωσης της κλίκας ερντογκάν.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο ερντογκάν γεννημένος το 1954 ήταν ένα φτωχαδάκι, που πουλούσε κουλούρια στους δρόμους της Κωνστανούπολης, για να χρηματοδοτήσει την θητεία του στην σχολή των ιμάμηδων. Το όνειρό του, για την απόκτηση μιας ακαδημαϊκής εκπαίδευσης δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί, κάτω από την πίεση των καθημερινών υποχρεώσεων και στρατεύσεων. Πέντε χρόνια μετά την γέννηση του ερντογκαν το 1959 γεννιέται ο αχμέτ νταβούτογλου. Κι αυτός σε μια πολύ φτωχιά οικογένεια στο Ικόνιο της κεντρικής Ανατολίας. Ο πατέρας του είναι τσαγγάρης και η μανούλα του πεθαίνει, όταν αυτός ήταν μόλις τεσσάρων χρόνων. Βίοι παράλληλοι, θα υπέθετε κέποιος με τον ερντογκάν. Φτωχόπαιδα, που η ανέχεια και η στέρηση οδήγησε στην αγλκαλιά του ισλάμ, μια και η προοπτική για μια καλύτερη ζωή στο μέλλον και η αποκατάσταση της κοινωνικής ευπρέπειας και δικαιωσύνης λειτουργούσε μόνο σαν ελπίδα στα κοιτάπια του προφήτη, εναποθέτοντας τα οράματα στην σφαίρα κάποιου επέκεινα. ΟΜΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΑΝ ΔΙΟΛΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ. Στην περίπτωση του νταβούτογλου υπάρχει μια τελείως διαφορετική πορεία, δυστυχώς γνωστή σε όσους, ως συνωμοσιολόγοι παρακολουθούν  την πρακτική των σκιών στα παρασκήνια της παρασκευής ετερονομημένων ανθρώπων. Μοιραία παιδιά, που τους στέρησαν την δυνατότητα να δημιουργήσουν μια δική τους προσωπικότητα. με την  παρέμβαση μιας άνωθεν χειραγώγησης. Παιδιά, που τα έβαλλαν επάνω σε εκτοξευτήρες καριέρας, για να πραγματοποιήσουν αλλότριους σχεδιασμούς, χωρίς ποτέ να κατανοήσει η ψυχή τους το τι και το πως. Με τον τρόπο που περιγράφει ο Νίκος Βεργόδης στους "Μιγάδες της Ελληνικής Ιστορίας", ο οποίος κατά την εκτίμηση μου είναι ο πατέρας της συνωμοσιολογίας στην Ελλάδα. Ο Βεργίδης έγραψε αυτό το βιβλίο με δάκρυα στα μάτια. Ο Ντοστογιέφσκυ αναφέρει κάπου, ότι "μια καρδιά που συμπονά, μπορεί να τα καταλάβει όλα". Ακόμη και το δράμα αυτών, που εκκολαύτηκαν από τις σκιές για να παίξουν τους πλέον ρυπαρούς ρόλους.

Ο νταβούτογλου, αν και προέρχεται από τα φτωχοσόκακα του Ικόνιου, φοιτά στο Instabul Erkek Lisesi, ένα αιστοκρατικό γερμανικό σχολείο της ελίτ στην Κωνσταντινούπολη. Το εισόδημα του τσαγγάρη πατέρα του μπορεί να ήταν αρκετό για την φασολάδα. Και εάν ο μικρός δεν στερήθηκε ποτέ για ευνήτους λόγους τα παπούτσια, όλα τα υπόλοιπα είναι επόμενο να ήταν λιγοστά. Και η μανούλα; Όποιος μελετήσει την βιογραφία του μπιλ κλίντον μπορεί να κατανοήσει, πως παρασκευάζονται τα μεγάλα "πολιτικά πρόσωπα", όταν αυτά δεν προέρχονται από κάποιο τζάκι της ολιγαρχίας, που οι γόνοι της προωθούνται στα πόστα με κριτήριο τα κληρονομικά "δικαιώματα". Τα παιδιά που μένουν ορφανά, κυρίως από μητέρα, πάσχουν στην πλειοψηφία τους από μεγάλο ψυχολογικό τραύμα. Αναζητούν μονίμως την μητρική στοργή. Σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται τότε ο "από μηχανής θεός". Ένας πολύ ευγενής κύριος, με ανθρωπιστικά ένστικτα, συμπαθητική φωνή, σοβαρό παρουσιαστικό, συμπάθεια για τον πόνο των άλλων, ευρεπής, που διαπνέει εμπιστοσύνη, έτοιμος να συνδράμει και στην συνέχεια να αναλάβει την φροντίδα του παιδιού, προσφέροντάς του ακριβώς ότι του λείπει, γεφυρώντας ένα πονεμένο συναισθηματικό κενό. Μόνο που, όλως τυχαίως,  ο ευγενής αυτός κύριος είναι πρακτοράτζα των ιλλουμινάτι.

 

Στα στάδια της μονίμως ανερχόμενης ακαδημαϊκής καριέρας του μικρού, που έτυχε να ευτυχήσει με την στήριξη των "ανθρωπιστών" δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Οι αναφορές υπάρχουν στο διαδίκτυο και πρόκειται αναμφισβήτητα για λαμπρή εξέλιξη, με σημαντική προσφορά στην γνώση και την ανάπτυξη της πολιτικής επιστήμης σε πρωτόγνωρα ανώτατα επίπεδα. Στην συνέχεια το ίδιο κύκλωμα καλοθελητών φέρνει σε επαφή τον "φωστήρα", με αυτόν ακριβώς, που αναζητούσε το "φως", αλλά η καθημερινή πίεση δεν του επέτρεψε να το χαρεί. Έτσι "κυλάει ο τέτζερης και βρίσκει το καπάκι", όπως λέει η παροιμία, αλλά και το γενικόν εγχερίδιον του μάστερ πλαν.

 

Η εντύπωση που αποκόμησα σχετικά με την επηροή, που εκτιμώ ότι άσκησε ο νταβούτογλου στην ερντογκάν (ως προϊστάμενο μιας συγκεκριμμένης πολιτικής ομάδας) η οποία συνίσταται στην έντεχνη υποβολή τελείως διαφορετικών επιλογών, σε σχέση με την πρώτη φάση διακυβέρνησης, στηρίζεται σε κάποιες ισχυρές ενδείξεις, οι οποίες όμως δεν αποτελούν μέχρι αυτό το σημείο της έρευνας μονοσήμαντες αποδείξεις. Κατά την διαδικασία της αξιολόγησης δεδομένων με βάση τις αρχές της συνωμοσιολογίας και του μάστερ πλαν γενικότερα, όπως αυτό συνάγεται από την επιστολή Pyke, καλούμεθα να εντοπίσουμε και να φέρουμε στην επιφάνεια πράγματα, που δεν ευθέως ορατά και εν πρώτοις διαπιστώσιμα. Μέσα από αυτήν την οπτική, η πρακτική μας χαρακτηρίζεται από την μέθοδο που ακολουθούν οι ντεντέκτιβς, εάν δεν επιθυμούμε να ανάγουμε τις υποψίες μας σε αυθαίρετες και αναπιβεβαίωτες "βεβαιότητες". Βάσει λοιπόν μιας έρευνας συνθέτουμε κάποια σενάρια, που οι ενδείξεις μας οδηγούν να αξιολογούμε ως πιθανά. Στην συνέχεια επιχειρούμε να εξακριβώσουμε την λειτουργικότητά τους, κάνοντας την υπόθεση ότι αυτά αληθεύουν, ώστε βάσει μιας τέτοιας παραδοχής να ακολουθήσουμε τα ίχνη, που αυτά αφήνουν να διαφαίνονται στην συνέχεια. Εάν μέσω αυτής της οδού, ισχυροποιηθούν ακόμη περισσότερο οι σχετικές υποψίες μας, τότε ανάγουμε το σενάριο που έχουμε σχηματίσει, σε βασική προς επίρρωση εργασία, αναζητώντας επί πλέον τις ψηφίδες ενός παζλ, που θα αποκάλυπτε μια εικόνα. Αυτά που συνάγουμε με αυτήν την μέθοδο αρμόζει, εφ' όσον πρόκειται για καταστάσεις γενικού ενδιαφέροντας, να θέτουμε σε γνώση του δημόσιου διαλόγου. Ώστε κριτική που μπορεί να προκύψει, καθώς και η εν δυνάμει παροχή επί πλέον στοιχείων, να συνδράμουν την σκέψη και την αναζήτησή μας. Η συνωμοσιολογία δεν συνίσταται κυρίως στην αποκάλυψη κάποιων κεκριμμένων συνταρακτικών γεγονότων, αλλά στον συστηματικό εθισμό, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις σε μεγαλύτερο βάθος από ότι το προφανές.

 

Σύμφωνα με την εκτίμηση μου, μια πολύ σημαντική τέχνη στην προσπάθεια να φέρουμε στην επιφάνεια ενδείξεις για τα μη προφανή, είναι η αστρολογία. Αυτή είναι μια διαισθητική διαδικασία, διότι συσχετίζει τον μεσόκοσμο, στον οποίον εμείς ζούμε και λειτουργούμε, με ουράνια κοσμικά δεδομένα, στα οποία αποδίδει εμπειρικά ιδιότητες συμβόλων. Η ενασχόληση όμως με σύμβολα μας θέτει μπροστά στην πρόκληση τής ερμηνείας τους. Όταν αυτά τα σύμβολα αφορούν οντότητες του μακροκόσμου, τις οποίες εντάσουμε σε ένα σύστημα αναλυτικής μεθόδου, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψει μας, ότι οι νόμοι που βιώνουμε με τις αντιληπτικές μας δυνατότητες πρόσληψης, έχουν διαφορετική έκφανση - εκδηλώνονται δηλαδή με πολύ διαφορετικό τρόπο - τόσο στον μικρόκοσμο, όσο και στον μακρόκοσμο. Η κβαντική φυσική και η θεωρία τής σχετικότητος (στο τμήμα της, που έχει ισχύ) πιστωποιούν αυτήν την διαφορετική μορφή, που εκδηλώνεται η πραγματικότητα σε μικροκλίμακα και μακροκλίμακα. Γι αυτό το λόγο, φαινόμενα που εντόπισε η φυσική επιστήμη κάποιες φορές πρόσλαβαν την προσωνυμία του "παράδοξου". Όταν λοιπόν μεταφέρονται κάποια δεδομένα, ή επιδράσεις, από την σφαίρα άλλης τάξεως μεγέθους στα δεδομένα της δικής μας πραγματικότητος, μέσω των συμβόλων επιχειρείται μια αφαίρεση, η οποία συμπυκνώνει ιδιότητες, που δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε καθ' εαυτές, παρέχοντάς μας την δυνατότητα να χειρισθούμε κάποις συνέπειές τους στο επίπεδο της πληροφορίας. Επειδή όμως αυτή η διαδικασία κινείται έξω από τα όρια των συνήθων λογικών διεργασιών μας, είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε σε κίνηση μια σειρά διαισθητικές μας ικανότητες. Και επειδή αυτή η εφαρμογή δεν μπορεί να οδηγήσει σε άμεσα απτά και συγκεκριμένα συμπεράσματα, είμαστε υποχρεωμένοι αφ' ενός να αναπτύξουμε μέσω της άσκησης και της εμπειρίας τις αντίστοιχες ικανότητες, αφ' ετέρου να έχουμε πάντα συνείδηση, ότι με την ανάπτυξη και την εφαρμογή τέτοιων μεθόδων διευρύνουμε τις γνωστικές μας δυνατότητες σε περιοχές, που δεν επιδέχονται εργαστηριακού τύπου μετρήσεις, αλλά διεισδύουμε σε ιχνηλάτηση δεδομένων, που μπορούν  να παράσχουν στον έμπειρο και προσεκτικό ερευνητή εντυπωσιακής αξίας διαπιστώσεις από την σφαίρα του μη προφανούς. (Στο επόμενο μέλλον σχεδιάζω μια γενική αναφορά στην τέχνη της αστρολογίας, με αφορμή την ανάρτηση στο ιστολόγιο Διόδοτος μιας συνέντευξης του αστρολόγου κώστα Λεφάκη).

 

Επειδή έχει τύχει να ασχολούμαι εδώ και κάποιο διάστημα (41 έτη) με την αστρολογία, αποτέλεσε για μένα σημαντική πρόκληση, να παρακολουθήσω την θέση που έχει ο πλανήτης Ποσειδώνας του γενέθλιου αστρολογικού χάρτη (ωροσκόπιο) του νταβούτογλου, σε συσχετισμό με τον αστρολογικό χάρτη του ερντογκάν. Μια από τις ποιότητες που συμβολίζει ο Ποσειδώνας στην αστρολογία, κατω από ειδικές συνθήκες θέσεων γονιών κλπ. είναι η άσκηση πλάνης και τάση παρασυρμού σε παραμορφωμένες εκδοχές της πραγματικότητας.  Γνωρίζοντας την ημερομηνία γέννησης των δυο αυτών προσώπων υπολόγισα τα ωροσκόπιά τους, προβάλλοντας το ένα επάνω στο άλλο, για λόγους εξακρίβωσης συσχετισμοών. Επειδή δεν γνωρίζω την ακριβή ώρα των γεννήσεων, οι οικοι που αποικονίζονται στα ωεροσκόπια που ακολουθούν είναι αυθαίρετη. Πλην όμως βάσει της ημερομηνίας γέννησης καθίσταται δυνατή η απικόνηση των πλανητών στα ζώδια, που μπορεί να παράσχει σημαντικές πληροφορίες. Ο ερντογκάν γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1954 και ο νταβούτογλου στις 26 Φεβρουαρίου (!!!) 1959.

 

Στον εσωτερικό του ζωδιακού κύκλου της παράστασης που προηγείται απεικονίζεται η θέση των πλανητών στο ωεροσκόπιο του ερντογκάν, στο εξωτερικό του νταβούτογλου.

Παρατηρώντας τον συσχετισμό των δυο ωροσκοπίων έμεινα εμβρόντητος. Όχι μόνον, ή κυρίως, λόγω της θέσης του Ποσειδώνα στο οροσκόπιο του νταβούτογλου, που είναι συντονισμένος επάνω στον Κρόνο του ερντογκάν, σε μια θέση δηλαδή, που θεωρούσα πολύ πιθανή. Οι δυο αυτοί άνθρωποι έχουν γεννηθεί ακριβώς την ίδια μέρα του χρόνου. Ο ήλιος αμφοτέρων, ως βασικότερο στοιχείο ενός ωροσκοπίου, αποκαλύπτει ένα φοβερό συντονισμό σε βασικά σημεία της προσωπικότητας. Δεν βρίσκεται μόνον η κοινή ηλιακή ποιότητα, από πλευράς διαμόρφωσης της προσωπικότητας, ακριβώς στην ίδια μοίρα των Ιχθύων. Κάθε συσχετισμός, κάθε επηροή,  που επενεργεί η περιφορά κάθε πλανήτη στην πορεία του χρόνου στον ήλιου του ενός, ισχύει και για τον άλλον. Προφανώς οι οίκοι στα δυο ωροσκόπια δεν ταυτίζονται. Κατά συνέπεια εφόσον αυτές οι επηροές εκδηλώνονται σε διαφορετικούς οίκους, εμφανίζονται και σε διαφορετικούς τομείς της εξέλιξης του ενόςαπό τον άλλον. Η στατιστική πιθανότητα να συμπέσουν οι ήλιοι σε δυο ωροσκόπια είναι 1/365. Υπό αυτό το πρίσμα, η εν λόγω "σύμπτωση" των ηλιακών θέσεων είναι κάτι πολύ χαρακτηριστικό, χωρίς όμως να αποτελεί από μόνη της κάτι το φοβερό. Πλην όμως επι πλέον και στα δυο ωροσκόπια και ο πλανήτης Ερμής βρίσκεται σε σύνοδο με τον ήλιο. Η απόσταση μεταξύ των δυο Ερμών αποτελεί περίπου δυο μοίρες. Οπότε η στατιστική πιθανότητα μιας τέτειας συναστρίας δίδεται εάν διαιρέσουμε το 1/365 με τον χρόνο της ετήσιας πρόσω περιφοράς του Ερμή (η οποία ποικίλει ελαφρά από έτος σε έτος, καθότι η ηλιοκεντρική περιφορά των πλανητών παρουσιάζεται οπισθοφερής με κέντρο αναφοράς την Γη). Σε αυτόν τον υπολογισμό πρέπει ενσωματωθεί και η πιθανότητα, ο ήλιος να έλθει σε σύνοδο με τον Ερμή, οπότε το αποτέλεσμα είναι 1 προς μερικές δεκάδες χιλιάδες, ΑΡΑ ΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΣΔΙΔΕΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΥΠΟ ΕΞΕΤΑΣΗ ΑΤΟΜΩΝ ΠΡΟΦΑΝΗ ΚΑΡΜΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

Αυτό, το οποίο είναι όμως επίσης εξόχως θεαματικό, που προκαλεί φοβερή ερμηνευτική πρόκληση για κάθε θιασώτη της αστρολογίας, είναι ότι και η Αφροδίτη συμμετέχει σε στο ωροσκόπιο του ερντογκαν στην σύνοδο Ήλιου / Ερμή, σαν τρίτος πλανήτης.  Η περίπτωση μιας συνόδου τριών πλανητών, αποκαλείται "μεγάλη συναστρία" και στην περίπτωση που ένος εξ αυτών είναι ο Ήλιος πρόκειται για μια υπερυψωμένη μεγάλη συναστρία, που προσδίδει μια έξοχη ιδιαιτερότητα στο πρόσωπο, που ανήκει το ωροσκόπιο. Το επίσης άκρως αξιοσημείωτο είναι, ότι στο ωροσκόπιο του νταβούτογλου, η Αφροδίτη βρίσκετασι λίγο πιο πέρα στο ζώδιο Κριού, σε απόσταση 20 μοιρών από την Αφροδφίτη του Ερντογκάν. Εφόσον ο Ήλιος συμβολίζει τον κεντρικό προσανατολισμό της προσωπικότητας, ο Ερμής την νόηση και η Αφροδίτη συμβολίζει στην περίπτωση ενός ανθρώπου με πολιτική δραστηριότητα την αντίληψη περί κοινωνίας που αυτός έχει καθώς και την δημόσια αποδοχή του σε διαπροσωπικό επίπεδο (ενώ σε αυστηρά προσωπικό επίπεδο ο συμβολισμός της Αφροδίτης αφορά άλλους τομείς της προσωπικότητος) ΘΑ ΕΛΕΓΑ, ΟΤΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΜΗΣ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΚΑΡΜΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΤΟΥ ΥΦΑΡΠΑΞΕΙ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΗΕΡΕΜΟ  ΖΩΔΙΟ ΤΩΝ ΙΧΘΥΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΠΡΩΞΕΙ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΠΑΡΟΠΜΗΤΙΚΟ ΖΩΔΙΟ ΤΟΥ ΚΡΙΟΥ. Η όλη παράσταση μου θυμίζει την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα στον Άδη.

Για τις θέσεις και τους συσχετισμούς των πλανητών στα ωροσκόπια των δυο αυτών ανθρώπων, θα μπορούσε να γραφεί μια ολόκληρη εκτενής ανάρτηση, επειδή τα όσα αποκαλύπτονται από αυτά είναι πολλά. (Εξ άλλου αυτό είναι σύνηθες για κάθε ανάλυση ωροσκοπίου, που περιλλαμβάνει περισσότερες σελίδες).

Εγώ θα σταθώ εδώ όμως σε δυο μόνο ακόμη δεδομένα, επειδή η αστρολογική προσέγγιση του θέματος αποτελεί μόνον μια από τις πλευρές, που θέτω υπό διερεύνηση.

Η πρώτη αφορά την σύνοδο Σελήνης και Άρη στο ζώδιο του Τοξότη ωροσκόπιο του ερντογκαν. Η Σελήνη συμβολίζει το βάθος της ψυχής, ο Άρης την ενεργητικότητα. Ο Τοξότης είναι ένα ζώδιο, που εκφράζει με αισιόδοξο τρόπο ένα πρόθεμα περί της τάξεως, που αρμόζει να κυριαρχεί επάνω στα πράγματα, στις καταστάσεις, στην ζωή και στις σχέσεις. Από αυτήν την πλανητική σύνοδο αποκαλύπτεται, ότι ο Ερντογκάν θεωρεί στο βάθος της ψυχής του, ότι φέρει μια εξουσιοδότηση ή επιλογή από το πεπρωμένο να αφιερώσει την ζωή και την ενεργητικότητά του στην αποκατάσταση μιας διαταραγμένης τάξης στο μείζον περιβάλλον, δηλαδή την πατρίδα του. Η διατάραξη της τάξεως γίνεται αστρολογικά φανερή από την αντίθεση του Δία, που βρίσκεται στο ζώδιο των Διδύμων προς την συνόδο Σελήνης / Άρη.

Την όλη εικόνα όμως χρωματίζει με ιδιάζοντα τρόπο (συν τοις άλλοις, που δεν θα αναφερθώ όμως) ο εναγκαλισμός του Κρόνου στο ωροσκόπιο του ερτνυογκάν, από τον Ποσειδώνα του νταβούτογλου. Σχετικά με την σύνοδο Πωσειδώνα / Κρόνου γράφει ο Robert Hand στο πολύ σημαντικό βιλίο του περί πλανητικών διελεύσεων:

"Πρόκειται για ένα πλανητικό ενεγκαλισμό ιδιαίτερα δύσκολο. Αναλόγως πως θα ανταπικριθεί σε αυτός, που βρίσκεται κάτω από την επηροή του ανοίγονται δυο διαφορετικές δυνατότητε. Στην συγκεκριμένη φάση ανέρχεται στην ψυχική σφαίρα μια αντίληψη που εστιάζεται στην υπάρχουσα μέχρι τότε γενική θεώρηση και ερμηνεία του κόσμου, αυτό που ονομάζουμε "κοσμοείδωλο". Τότε αυτό δέχεται έντονη αμφισβήτηση και οι τριγμοί που δονούν την ιδιοσυγκρασία, καθιστούν αναπόφευγη μια ριζική και συνολική του αναθεώρηση. Κατ' ουσίαν όμως, αυτήν την αίσθηση επιφέρουν φοβίες για κινδύνους που είναι ανύπαρκτοι. Το άτομο χάνει την αυτοποίθηση του και τον εσωτερικό προσανατολισμό του. Ο Κρόνος κυριαρχεί στην δομή που έχει σχηματίσει αυτό για το συνολικό σύμπαν, μέσα στο οποίο βιώνει την υπαρξή του, ορώντας το μέσα από το πρίσμα, που μέσω μιας μακράς πορείας έχει εθισθεί να εφαρμόζει. Σε αντίθεση με την κυριαρχία του Κρόνου αναφορικά με το κοσμοείδωλο και την διαμόρφωση του, ο Ποσειδώνας διέπει τον τρόπο που διαμορφώνονται και λειτουργούν οι υψηλότερες και πιο αφηρημένες αντιλήψεις  περί σύμπαντος, που εστιάζονται σε αξιακές αρχές, οι οποίες όμως έχουν άμεσο αντίκτυπο στον τρόπο που διαμορφώνεται η πραγματικότητα. Με την επίδραση αυτών των Ποσειδώνιου χαρακτήρα επηροών, που εκδηλώνονται σε μια συγκεκριμένη χρονική φάση, αισθάνεται το άτομο να πλέει μέσα σε μια θάλασσα δυνατοτήτων, εντός της οποίας, οι θεμελιώδεις αντιλήψεις του έχουν ρευστοποιηθεί. Η επερχόμενη ρευστοποίηση του κοσμοειδόλου οδηγούν μέσα σε συνθήκες ψυχικής και νοητική τρικυμίας σε ριζικό επαναπροσδιορισμό των επιλογών, επάνω στις οποίες αναπτύσει το άτομο το συνολικό βιωματικό του οικοδόμημα". 

Αναλόγως προς την κατεύθυνση που θα σηματοδότησει αυτές τις νέες επιλογές, που καλούνται πλέον να καθορίσουν τους ζωτικούς άξονες ανάπτυξης της δραστηρίοτητας του ατόμου, κρίνεται από ποιοτική σκοπιά η αλλαγή που επήλθε. Εφόσον το άτομο αντιμετωπίση φοβικά και κάτω από συνθήκες μιας υποβαλλόμενης ψυχολογικής χειραγώγησης την πρόκληση της ρευστοποίησης του υπάρχοντος κοσμοειδώλου, αυτοκαταδικάζεται να μεταβεί σε μια κατώτερη ψυχική και νοητική βαθμίδα από την προηγούμενη, που τον χαρακτήριζε. Εάν όμως αξιοποιήσει την πρόκληση αυτή για να απαλλαγεί από βαρίδια και όρια, που περιόριζαν στο παρελθόν τον ορίζοντά του, ανέρχεται επάξια σε μια ανώτερη λειτουργική βαθμίδα. ΣΤΗΝ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΛΑΝΗΤΙΚΓΗ ΕΠΗΡΟΗ ΕΚ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΘΕΤΙΚΟ Η ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. ΕΝΑΠΟΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΤΟΜΟ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΠΡΟΚΛΗΣΗ. Αυτή η αρχή ισχύει επί πλέον για κάθε είδους πρόκληση, που μπορεί να επέλθει από κάθε είδους παράγοντες. Η ΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΤΡΟΠΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΛΑΒΕΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΥΔΟΛΩΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ. Η αξία της αστρολογίας συνίσταται στην ποιοτική πρόβλεψη των προκλήσεων στην πορεία του χρόνου και στον τρόπο που θα εξελιχθούν στην συνέχεια αυτές οι προκλήσεις, χωρίς να προκαθορίζουν συγκεκριμένα γεγονότα. Ο τρόπος που θα ανταποκριθεί κάποιος, όταν πχ. προκύψει μια συγκυρία έντασης καταγραφόμενη από τα αστρολογικά σύμβολα, είναι αυτό που θα κρίνει τον τρόπο, που θα διαμορφωθούν οι συνθήκες, ως εξέλιξη της πρόκλησης που προηγήθηκε, όταν προκύψει εκ νέου αντίστοιχη ένταση μέσα στον εξελικτικό κύκλο. Η αστρολογία σηματοδοτεί επερχόμενες, παρελθούσες ή επίκαιρες ποιότητες στο γίγνεσθαι μέσω των συμβόλων της, που το έμπειρο διαισθητικό πνεύμα μπορεί να ερμηνεύσει ως προκλήσεις προς αντιμετώπιση.

Υπό αυτήν την σκοπιά, ένας εναγκαλισμός του Κρόνου από την Ποσειδώνα, μπορεί να επιφέρει τόσο την πλήρη αποδιοργάνωση των επιλογών του ατόμου, οδηγώντας να καταντήσει μοιραίο έρμαιο συγχύσεων, ή να επιφέρει ένα λαμπρό φωτισμό της συνείδησης. Ο Robert Hand αναφέρει, ότι αυτήν την διέλευση ονόμασαν κάποιοι σοφοί "Απροσμέτρητα Σκοτεινή Ψυχικη Νύχτα". Ακριβώς, διότι ένα τεράστιο σκοτάδι μπορεί να ανασύρει στην επιφάνεια το λαμπρό φως του Φωτισμού, με το οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να αναβιβάσει την συνείδησή του σε ανώτερες σφαίρες.

Εκτιμώ, ότι αυτή αστρολογική απεικόνηση σηματοδοτεί το αποτέλεσμα που είχε η επίδραση της επηροής του νταβούτογλου επάνω στο ερντογκάν. Παρόλο που την θεωρώ ως το κυριάρχο στοιχείο της απεικόνισης των δυο ωροσκοπίων, δεν θα μπορούσε αυτή να λειτουργίσει χωρίς την άκρως παράδοξη από στατιστικής πλευράς συνταύτιση των δυο Ηλίων και των δυο Ερμών. Όπως επίσης και χωρίς την έλξη που άσκησε σε πλαίσια αστρολογικής γειτνιάσεως η Αφροδίτη του νταβούτογλου από τον παρορμητικό Κριό, στη ήρεμη Αφροδίτη του ερντογκάν, που επί σειρά ετών ηρεμούσε στο ζώδιο των Ιχθύων.

Οι προσεγγίσεις που προηγούνται στην επηροή του νταβούτογλου πάνω στον ερντογκάν, με αφετηρία δυο διαφορετικες ερμηνευτικές μεθόδους, αυτήν της συνωμοσιολογίας και αυτήν της αστρολογίας, παρέχουν περιθώρια για να προχωρήσει η προβληματική που αναπτύσσεται προς μια επί πλέον σημαντική κατεύθυνση. Αυτή κείται υπέρ άνω του σταυρολέξου των δυο συγκεκριμένων προσώπων, αναφερόμενη σε πιο αφηρημένη σφαίρα.

Η συνωμοσιολογία αναφέρεται σε πραγματιστικούς παράγοντες, μη άμεσα προφανείς, ενώ η αστρολογία αναφέρεται σε πιο αφηρημένο πεδείο, Αυτό του ανθρώπινου πεπρωμένου, ή, σύμφωνα με τον όρο της ανατολής, στο "κάρμα". Τα συμπεράσματα που προηγούνται, δίνουν την δυνατότητα για να προαχθούν κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις γενικότερης υφής, ως προς τον τρόπο που οι δυο αυτές σφαίρες εμπλέκονται.

Η συνωμοσιολογική προσέγγιση κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι ο αλητάκος του Ικονίου νταβούτογλου πλευρίστηκε ως ορφανό παιδί του τσαγκάρη από τις ιλλουμινιστικές σκιές, ώστε προσφέροντάς του μια υποτιθέμενη "λαμπρή" ακαδημαϊκή καριέρα, να το μετατρέψουν σε υποχείριο των αρμαγεδικών στόχων τους. Με αυτόν τον τρόπο ο νταβούτογλου εκτινάχθηκε από ένα αόρατο χέρι, ώστε να μετατραπαεί σε θεωρητικό αστέρα του νεοοθωμανισμού. 

Η επηροή στην συνέχεια του νταβούτογλου στον ημιαμαθή ισλαμιστή ερνογκάν, εξάσκησε μια μοιραία επηροή, μέσω της ακαδημαϊκής γοητείας του πρώτου, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί η νοοτροπία και η πρακτική του προς την κατεύθυνση ενός ξεσαλωμένου τζιχαντιστικού παντουρκισμού με ισλαμικό μανδύα. Αυτές οι εξελίξεις έλαβαν χώρα μέσα της παρέμβασης των σαναλατρονικών κυκλωμάτων των αρμαγεδωνιστών, αφορούν δηλάδή την πραγματιστική σφαίρα.

 

Όπως όμως συνάγεται από την αστρολογική ανάλυση, αυτές οι ζυμώσεις αναταποκρίνονται σε βαθιές ανάγκες του πεπρωμένου των δυο αυτών ανθρώπων να αντιμετωπίσουν τις συγκεκριμένες προκλήσεις σε βιωματικό επίπεδο. Και δυο απέτυχαν όμως παταγοδώς με τις συγκεκριμένες επιλογές τους. Ο μεν νταβούτογλου πάτησε την πεπονόφλουδα σε νεαρή ηλικία, ως παρασκευασμένος μπουνταλάς με ακαδημαϊκό επίχρισμα. Ο ερντογκάν πάτησε όμως την πεπονόφλουδα σε ώριμη ηλικία, έχοντας και σχετικά σημαντική πείρα στην πολιτική, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΣ ΟΛΚΗΣ, ΩΣ Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΝΕΚΡΟΘΑΠΤΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

 

Αυτό όμως που συνάγεται ως σημαντικότατο δευτερογενές συμπέρασμα από την μέχρι τώρα αναφορά, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΤΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΕΝΩΝ. ΕΑΝ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΒΑΤΑ ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ. ΟΠΟΤΕ Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΙΣΗΣ ΘΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΣΕ ΑΚΟΜΗ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. ΕΑΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΟ, ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΟΥΝ ΣΚΙΕΣ. ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΘΑ ΕΚΛΕΙΨΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΚΦΑΝΣΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ.

Τέλος του παρόντος μέρους. Η συνέχεια και ο επίλογος ακολουθούν στο τέταρτο μέρος.

Την παρούσα ανάρτηση αφιερώνω στην μνήμη του ΝΙΚΟΥ ΒΕΡΓΙΔΗ (ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ) και στον ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΣΤΡΙΓΑ, για την αφύπνιση που παρείχαν με τις παρεμβάσεις τους.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εμβάθυνση στο ζήτημα τής αστρολογικής προβληματικής, που επιχειρήθηκε εδώ, έκανε στην ιστοσελίδα του ο ΕργΔημΕργ:

https://ergdhmerg.wordpress.com/2020/10/02/%ce%b5%cf%82-%cf%86%ce%af%ce%bb%ce%bf%ce%bd-%cf%86%ce%b9%ce%ac%ce%bb%ce%b1%ce%bd-%cf%83%cf%87%cf%8c%ce%bb%ce%b9%ce%b1/

ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΗΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΕΝΟΣ ΑΜΟΡΑΛΙΣΤΗ ΚΑΡΠΑΖΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

3.2.1 ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ: ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΔΑΦΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

Στην πρώτη φάση της διακυβέρνησης της Τουρκίας από το "Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης"    AKP, μεταξύ των ετών 2002 και 2009, το επιτελείο τού Ερντογκάν εφάρμοσε μια μετριοπαθή, σώφρων, αλλά κυρίως εύστοχη πολιτική, που ισχυροποίησε την θέση του. Ανάλογη πολιτική από πλευράς προαιρέσεων και επιλογών εφάρμοσε ο Ερντογκάν όταν από το 1994 είχε αναδειχθεί σε δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης. Όταν σχημάτισε κυβέρνηση ο Ερντογκάν η οικονομία της Τουρκίας βρισκόταν σε σημαντική κρίση. Η ανόρθωση της οικονομίας, που πέτυχε το AKP, σε συνδυασμό με την φιλολαϊκή ρητορική του περί αποκατάστασης των περιφρονημένων στο προσκήνιο της ζωής, αλλά και η ταπεινή κοινωνική προέλευση τού επικεφαλής αυτού του κόμματος, αύξησαν έντονα την δημοτικότητά του. Εξ ίσου μετριοπαθής ήταν και αντιμετώπιση του κουρδικού ζητήματος. Ξεκινώντας από την εκτίμηση, ότι τα σχέδια διαμελισμού είχαν δυτική προέλευση και το πάγιο κίνημα των Κούρδων αποτελούσε εν τέλει μόνον τον μοχλό για την επιβολή τους, το αντιμετώπισε με μειλίχιους τακτικούς ελιγμούς. Παραχωρώντας στους Κούρδους αυτονομιστικά δικαιώματα και επιτρέποντας τους να συμμετέχουν με φιλοκουρδικό κόμμα (DTP) στο κοινοβουλευτικό γίγνεσθαι, επέτυχε μια σχετική εκτόνωση στην εφαρμογή βίαιων ενεργειών τους. Επί πλέον βοηθώντας με στρατιωτικούς συμβούλους την οργάνωση τών "Πεσμεργκά", του στρατιωτικού μηχανισμού της "Κουρδικής Περιφερειακής Διοίκησης" - KRG στο Ιράκ, παρείχε μια τελείως διαφορετική εικόνα από τους προκατόχους του. Ως πρώτος Τούρκος πρωθυπουργός που έκανε αναφορά σε κουρδικό στοιχείο και προσανατολισμένος σε εσωτερικό νοικοκύρεμα της χώρας, περιόρισε σε σημαντικό βαθμό και τις νεοοθωμανικές κορώνες, που είχαν ξεκινήσει αλαλαγμούς στην δεκαετία του ΄90. Με αυτές τις μεθόδους κατάφερε να περιορίσει την υπόθαλψη, που δεχόταν στην πρώιμη φάση της διακυβέρνησης του από το κεμαλικό κατεστημένο, προωθώντας ως πρόεδρο τού κράτους το 2007 τον μέχρι τότε υπουργό εξωτερικών Αμπτουλάχ Γκιούλ. Σε αυτή την φάση έλαβαν χώρα και οι κουμπαριές του Ερντογκάν με πολιτικούς του παραδοσιακού αντιπάλου της αντίπερα όχθης, δημιουργώντας ένα γενικότερο κλίμα σχετικής εκτόνωσης της έντασης μεταξύ των δυο χωρών. Στην Ελλαδική πολιτική κυριαρχούσε εξ άλλου το σκοπιανό πρόβλημα, μεταθέτοντας την Ελληνοτουρκική κρίση δεύτερο πλάνο. Η αποδοχή του Ερντογκάν από το πολιτικό κατεστημένο των Δυτικών χωρών κορυφωνόταν με φιλοφρονήσεις και εγκώμια από τα δυτικά μαζικά μέσα. Αυτή η αποδοχή οδήγησε στο να δοθεί άδεια από τις ΗΠΑ στην Τουρκία για διεξαγωγή περιορισμένων επιθετικών ενεργειών με αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον των Κούρδων το 2007 στο Ιράκ. Ενδιάμεσα είχε προχωρήσει η κυβέρνηση σε επιβολή αρκετών συντηρητικών μέτρων θρησκευτικού χαρακτήρα. Εάν ληφθεί όμως υπ' όψει, ότι η Τουρκία, ως κατάλοιπο της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, έπασχε ενδόμυχα από ένα εξόχως τραυματισμένο αυτοκρατορικό ιδεατισμό, που έβρισκε επανειλημμένα ιδεολογική έκφραση στα πλαίσια ακραίων πολιτικών ομάδων με τον παντουρκισμό και θρησκευτικών κινήσεων με τον πανισλαμισμό, καθίσταται κατανοητό, ότι αυτή η στροφή έγινε με ενθουσιασμό δεκτή από τις οπισθοδρομικές μάζες της υπαίθρου, μιας κοινωνίας που αναπτύχθηκε ανέκαθεν στα πλαίσια ενός υπερσυντηρητικού δεσποτισμού. Ας μην ξεχνάμε, ότι η Τουρκία ήταν μέχρι την δεκαετία του 1920 υπό την εξουσία του σουλτάνου και μέχρι την δεκαετία του ΄50 ένα μονοκομματικό καθεστώς. Δηλαδή ήταν φύσει και θέσει ένα απολυταρχικό κράτος. Την σύντομη κοινοβουλευτική πορεία του διέκοψε το 1980 μια στρατιωτική δικτατορία, που θέσπισε και το μέχρι το 2017 ισχύον σύνταγμα. Μέσα σε αυτά πλαίσια οι μαντίλες, τα καφτάνια, το ξεφύτρωμα νέων τζαμιών και τα κηρύγματα των χοτζάδων έγιναν εν πολλοίς με θέρμη αποδεκτά, ως βήματα πολιτιστικής αφύπνισης, στην φάση μάλιστα που η δυτικοί προωθούσαν την "σύγκρουση των πολιτισμών" ως παγκόσμια συγκρουσιακή πώρωση.

Η ατζέντα των δυνάμεων που στήριζαν τον Ερντογκάν με τελικό στόχο την ματαίωση του κινδύνου διαμελισμού του Τουρκικού κράτους φάνηκε αναφορικά με τις εκτιμήσεις τους να εξελίσσεται κατά τον επιθυμητό τρόπο. Έχοντας σταθεροποιήσει επαρκώς την κυριαρχία του AKP, αποκτώντας σημαντική λαϊκή βάση, που είχε καταγραφεί ενδιαμέσως στα εκλογικά αποτελέσματα (με άνοδο του ποσοστού του AKP από 34% το 2002, σε 46,6% το 2007 και σε 49,8% το 2011) και έχοντας αυξήσει την επιρροή του σημαντικά στον κρατικό μηχανισμό, κυρίως στην αστυνομία και στο δικαστικό σώμα, έκριναν ότι μετά την εκλογική επιρροή σχεδόν στην απόλυτη πλειοψηφία των εκλογέων το 2017 είχε ωριμάσει ο χρόνος για το γοργό ξήλωμα του κεμαλισμού. Από αυτό το έτος έως το 2012 παρέπεμψαν σε δίκη περισσότερους από 300 στρατιωτικούς, με προφανή στόχο την αποτροπή ενός πιθανού πραξικοπήματος (το οποίο τελικά δεν μπόρεσαν να αποφύγουν το 2016, ενώ όμως προηγουμένως είχε  επέλθει η στροφή προς την Ρωσία, που αναμφίβολα όξυνε τις εσωτερικές αντιθέσεις, προκαλώντας και νέες). Σημαντικό βήμα για την επιβολή αυτών των στόχων ήταν ο νόμος του 2009 που απαγόρευε στα στρατοδικεία να δικάζουν πολίτες, ενώ διευρύνθηκε η αρμοδιότητα των πολιτικών δικαστηρίων να δικάζουν στρατιωτικούς.

Τα όσα προηγούνται στο παρόν τμήμα είναι λίγο ως πολύ γνωστά και παρατίθενται μόνον για να υπογραμμιστεί η τεράστια στροφή του καθεστώτος Ερντογκάν από μια δέσμη αμυντικών μέτρων, που διέποντο από κάποια λογική μέχρι το 2012, σε μια πολιτική ξέφρενης επιθετικότητας, που χαρακτηρίστηκε από ακαταλόγιστη μανία προς πάσα κατεύθυνση στην συνέχεια. Οπότε γεννάται ένα στοιχειώδες ερώτημα: Ποιες ήταν οι συνθήκες και κάτω από τις οποίες έγινε αυτή η τεράστια στροφή και ποιες σκοπιμότητες κυοφόρησαν την τερατογέννεση ενός γενικά αποδεκτού πολιτικού ηγέτη σε λυσσασμένο παράφρονα;

Από επιφανειακή σκοπιά φαίνεται αυτή η στροφή να έγινε  κάτω από την επιδίωξη προώθησης οικονομικού οφέλους και γεωγραφικού επεκτατισμο (= πλιάτσικο). Όμως, εάν εφαρμόσουμε την μέθοδο που προτείνουν οι οικονομολόγοι, δηλαδή "να ακολουθήσουμε την οσμή του χρήματος" δεν θα καταλήξουμε κάπου. Αυτή η μέθοδος μπορεί να αποβαίνει πολύ χρήσιμοι, όταν επιχειρούμε να αναλύσουμε οικονομικού περιεχομένου δεδομένα. Όμως στην βάση του γεωπολιτικού γίγνεσθαι δεν βρίσκεται το χρήμα. Δεν είναι το δολάριο, το ευρώ, ή το γεν, που διέπουν την στρατηγικη των εν τέλη ισχυρών, αλλά το αδρενόχρωμα. Στο ανθρώπινο κοτέτσι, ή άλλως πώς "μάτριξ" καθοριστικό ρόλο δεν παίζουν τα ρολά του κοτετσοσύρματος, αλλά το κρέας της κότας. Το χρήμα δεν αποτελεί τον εν τέλει σκοπό, αλλά συνιστά μόνον τον βασικό μοχλό και το πιο ισχυρό δέλεαρ των αρμαγεδωνιστών. Και η ανθρώπινη συμπεριφορά, άλλοτε σώφρων και άλλοτε παράφρων, δεν είναι δυνατόν να διερευνηθεί κυρίως κατευθύνοντας την προσοχή μας στην τσέπη, που ο καθείς βάζει το πορτοφόλι του. Για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τον τρόπο που ένα φτωχαδάκι από τα ισλαμικά σεμινάρια της Κωνσταντινούπολης με πτυχίο ιμάμη, προσκολλημένο στα θρησκευτικά σύνδρομα, καταντάει μέσα σε μια πορεία να μετατραπεί σε ανθρωποχασάπη, που εμπορεύεται όργανα παιδιών, πρέπει να εισχωρήσει το κριτήριό μας βαθιά στην λαγουδότρυπα. Πρέπει να μπορέσουμε να εντοπίσουμε αυτό που είναι κρυμμένο και έχει πελεκηθεί πολλά χρόνια. Απαιτείται δηλαδή αναζήτηση με γνώμονα την επιστήμη της συνωμοσιολογίας. Το επόμενο τζαμί απέχει εκατόν πενήντα μέτρα από το μέρος που μένω. Και αυτός που μένει στην απέναντι πόρτα συμμετέχει ανελλιπώς. Γνωρίζω πολύ καλά, πως σκέπτεται και πώς αντιδρά ένας ανθρωπάκος, που στρέφει τις παλάμες του προς το μέρος που πιστεύει ότι τον ακούει ο αλλάχ. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάποιοι αρμαγεδωνιστές,  έκαναν όπως λέγεται στην γλώσσα των μαφιόζων, την πρόταση που περιγράφει χαρακτηριστικά ο Mario Puzzo στο έργο του "Ο ΝΟΝΟΣ", στο κοινωνικό συγκρότημα που κινεί την κλίκα Ερντογκάν: "I WILL MAKE YOU AN OFFER THAT YOU CAN NOT DENY". Πως παρασκευάσθηκε όμως ένας άνθρωπος, που όταν βλέπει μια γυναίκα χωρίς μαντήλα την θεωρεί έκφυλη, για να γίνει βαρκάρης στους ωκεανούς αίματος; Βαρκάρης ήταν και ο πατέρας του στην θάλασσα του Μαρμαρά. Και όπως αυτός συχνά ομολόγησε, τον θυμόταν συχνά να κλαίει, όταν αναλογιζόταν τον απαγχονισμό του Μεντερές. Ο "Θεωρητικός" Αίματος δίπλα στον Ερντογκάν έχει όνομα. ΑΧΜΕΤ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ. Με το φληνάφημα τσελεμεντέ υπό μάλης για το αυγό του φιδιού "Στρατηγικό Βάθος και δυο αυγά τουρκίας".

 

Στα πλαίσια της προετοιμασίας πολέμου στην Συρία κατάφεραν οι αρμαγεδωνιστές να εντάξουν την κλίκα του ερντογκάν στο εγχείρημα. Η επιχειρηματολογία των δυτικών και του ισραήλ, που δρομολογήθηκε στην συγκεκριμένη φάση, είναι προφανής. Αντί να φιλονικούν μεταξύ τους, ήταν πολύ πιο σύμφορο, σύμφωνα με την συλλογιστική, που σερβιρίστηκε στα υποψήφια θύματα της  Άγκυρας, μια στενή συνεργασία, στην βάση ότι υπήρχε κοινή λεία, τουτέστιν η προγραμματισμένη να διαλυθεί ως κράτος Συρία, για διαμοιρασμό. Οι αρμαγεδωνικές ύενες είχαν στην διάθεσή τους δυο πολύ νόστιμες φόλες, που πέταξαν στα σκυλιά του AKP. Η πρώτη αφορούσε την γενοκτονία του Κουρδικού πληθυσμού στην Συρία και την εξουδετέρωση της πολεμικής του μηχανής από τα σαλαφιστικά τζιχάντια του ίσις. Πράγματι, κατά την πρώτη φάση του πολέμου, πριν την ενεργό παρέμβαση τής Ρωσίας, οι Κούρδοι δέχθηκαν φοβερές επιθέσεις και σφαγές από τα ισλαμιστικά τέρατα, που κορυφώθηκαν με την πολιορκία του κουρδικού προπυργίου Κομπάνι. Τα ερντογκανικά μεμέτια πίστεψαν τότε, ότι με αυτήν γενοκτονία θα επιβάλετο μια ισχυρότατη αποδυνάμωση του κουρδικού στοιχείου, που θα επέφερε και την ανάλογη κάμψη ηθικού, στους Κούρδους, που ζούσαν στο εσωτερικό της τουρκίας. Με αυτό τον  θεώρησαν, ότι θα έμπαινε και τέλος στην προώθηση των σχεδίων διαμελισμού της Τουρκίας, εφ' όσον θα συμμετείχαν μαζί με αυτούς. που είχαν προγραμματίσει αυτά τα σχέδια, στην εξόντωση σημαντικού τμήματος εκείνου του παράγοντα, που θα χρησιμοποιείτο ως μοχλός για την επιβολή τους. 

Το δεύτερο όμως δέλεαρ ήταν ακόμη πιο ισχυρό, γιατί στόχευε κατ' ευθείαν στην κατακτητική βουλημία της ηγεσίας ενός συγκροτήματος, που είχε εθισθεί ιστορικά να επιβιώνει από το πλιάτσικο και το δεσποτικό αραλίκι.  Αυτό επικεντωνόταν σε πακτωλούς από εύκολο παραδάκι, που θα πρόσφερε η διέλευση νέων αγωγών πετρελαίου, στην ήδη σημαντική για την μεταφορά ενεργειακών πόρων τουρκία. Το ίσις θα χρηματοδοτείτο από την βίαιη απόσπαση των πετρελαιοπηγών της Συρίας. Ο κύκλος όμως αυτού του προϊόντος συμπληρώνεται με την μεταφορά του από τους χώρους παραγωγής στους χώρους κατανάλωσης μέσω μεγάλων διαδρομών. Ο νέος αγωγός που είχε προγραμματισθεί για την μεταφορά πετρελαίου από το Κατάρ μέσα σε περιοχές της Συρίας (και ο οποίος ενδιαμέσως έχει κατατεθεί στα αζήτητα διεγερτικών ονειρώξεων) θα συνεχιζόταν μέσα στην τουρκία. Οπότε οι ξιπασμένοι καταριανοί αρχοντοχωριάτες του χρήματος, παρουσιάσθηκαν ως οι χουβαρτάδες χρηματοδότες του ερντογκανικού επιθετικού εγχειρήματος. Και μέχρι να κατασκευαστεί αυτός ο άγωγός, το παραδάκι θα έτρεχε άφθονο στην κλίκα από την μεταφορά του κλεμένου συριακού πετρελαίου οδικώς, οπότε η κλίκα να θινόταν ο διαμετακομιστικός μαστρωπός της ενεργειακής καταλήστευσης. Η ονείρωξη που ανήλθε τότε στις σάπιες κεφαλές της ερντογκανικής κλίκας, ήταν η αναβίβαση της τουρκίας στον πιο σημαντικό κόμβο μεταφοράς ενεργειακών πόρων παγκοσμίως. Τα σουνιτικά κορόιδα του βαχαμπισμού ας δαπανούσαν σε αυτήν την διαδικασία την τυφλωμένη από πώρωση ύπαρξή τους ως βομβιστές αυτοκτονίας. Η σουνιτική αληταμπουρία όμως γύρω από τον πάλαι ποτέ μαθητάκο των ισλαμιστικών βοϊδοσχολείων, θα αποκτούσε με αυτήν την διαδικασία τσαντιροπαλατάκια με τα πολυτελέστερα καθίσματα στις λεκάνες των αποπάτων.

Οι καρπουζοκέφαλοι όμως του καθεστώτος συμφωνώντας σε αυτήν την επιλογή, είχαν πατήσει διπλή μπανόφλουδα. Αφ' ενός διότι έπεσαν ως μπουνταλάδες στην παγίδα που τους είχαν στήσει οι αρμαγεδωνιστές. Μετατρέποντας την τουρκία σε αρένα, που όργωναν οι βαχαμπιστές τζιχαντιστές τρομοκράτες, κατάντησαν να διαπιστώσουν στην πορεία, ότι αυτός που διεξήγαγε τις πλέον αιματηρές τρομοκρατικές επιχειρήσεις στο έδαφός τους δεν ήσαν οι Κούρδοι αυτονομιστές, αλλά τα από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες οργανωμένα και ελεγχόμενα βαχαμπιστικά σκουλίκια της ισλαμικής αδελφότητος, με την οποία αυτοί είχαν φροντίσει να γίνει το νεκραστημένο από αυτούς χαλιφάτο συγκινωνούντα δοχεία. Με αυτό το τρόπο έφτασαν στην κατανόηση της πλέον οικτράς διαπίστωσης: Δεν είχε  επιλεγεί το κουρδικό ως μέσον του επερχόμενου διαμελισμού, αλλά τα βαχαμπιστικά τζιχάντια. Και αυτά είχαν φροντίσει μέσα στο επιθετικό όργιο σε βάρος της Συρίας να ενσωματώσουν στην επιρροή τους μεγάλο ποσοστό των αρχικά από τους τούρκους οργανωμένο και εξοπλισμένο τουρκογενές σουνιτικό στοιχείο. Με αυτόν τον τρόπο είχε καταστεί προφανές, ότι μετά την διάλυση της τουρκίας θα συνέχιζαν τα τζιχάντια προς βοράν εναντίον της Ρωσίας, με στόχο την άγρια μόχλευση του αρμαγεδώνα.

Η δεύτερη μεγάλη αυταπάτη των μεμέτηδων (αλλά και των δυτικών κατ' αποκοπή) αφορούσε τον τρόπο που εκτιμούσαν την κατάσταση, που είχε περιέλθει καθώς και τον τρόπο που θα αντιδρούσε στο συριακό η Ρωσία. Αιμοσταγή επιτελεία με πωρωμένο αρμαγεδωνικό μυαλό βάλθηκαν να προκαλέσουν τον μέγιστο στρατηγικό κολοσσό της οικουμένης στην σύγχρονη περίοδο Βλαδίμηρο Πούτιν και το φωτισμένο επιτελείο του. Εάν διέθεταν έστω και ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα, που θα μπρούσαν να λειτουργούν σε νορμάλ υγειή βάση, θα έπρεπα να μπορούν να κατανοήσουν με όσα συνέβησαν στο διάστημα από το 2000, που ανήλθε ο Πούτιν στην κυβέρνηση, μέχρι το 2010, που κλιμάκωναν την λεγόμενη "αραβική άνοιξη" την τεράστια παγίδα που τους είχε στήσει μεταξύ 1980 και 2000 η περεστρόικα με τον Γκορμπατσώφ, στην οποία έπεσαν οι δυτικοί πανυγιρικά μέσα. Διότι τις θύρες της εξουσίας δεν άνοιξε διάπλατα στον Πούτιν κάποιος από μηχανής θεός, αλλά ο Μπόρις Γέλτσιν, που οι αποβλακωμάνες "δεξαμενές σκέψης" των δυτικών θεωρούσαν ότι είναι ένας εκφυλισμόνος μέθυσος κουλοχέρης. Ποτέ δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τα ποτισμένα με αδρενόχρωμα ανδρείκελα και οι θύλιες πολιτικές κοκότες της δύσης, ότι η σωματική αναπηρία τού Γέλτσιν επιδεικνυόταν σκοπίμως από αυτούς που επεξεργάζοντο με πανέξυπνο τρόπο την πολιτική τής Ρωσίας, με στόχο να υποβάλλουν μια υποτιθέμενη αναπηρεία του σύνολου Ρωσικού Κράτους να αντιδρτά με σθένος, Η ΟΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ. ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΣΑΝ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑΚΑ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΙΓΑΝΤΑ. Πράγματι, κατά την πρώτη περίοδο του Συριακού πολέμου οι Ρώσοι αντέδρασαν τελείως υποτονικά, αφήνοντας το καθεστώς του Ασάντ να φτάσει μέχρι τον προθάλαμο της πλήρους καταστροφής, πριν παρέμβουν για να αλλάξουν με φοβερή ορμή και ταχύτητα την φορά των εξελίξεων. Αυτή η επιλογή ήταν μια προφανής παγίδα που έστησαν οι Ρώσοι. Πλην όμως αυτοί είχαν δείξει ένα πολύ σημαντικό δείγμα γραφής από την αρχή της έξωθεν εισβολής στην Συρία, που ακόμη επιμένουν να αποκαλούν φιλάρεσκα οι ηττημένοι της αρμαγεδωνιστές και τα μιντιακά τους συγκροτήματα "εμφύλιο πόλεμο". Στις αρχές του πολέμου καταρρίφθηκαν πάνω από τα χωρικά ύδατα της Συρίας δυο πύραβλοι, τους οποίους ισχυρίστηκε το ισραήλ, ότι ανήκαν σε αυτό. Αυτοί όμως είχαν εκτοξευθεί από βάση του ΝΑΤΟ στο Γιβραλτάρ. Με αυτήν την επιλογή είχε αποδείξει η Ρωσία στους δυτικούς, ότι κατέχει πολεμική τεχνολογία υψηλότερη από την δική τους. Στόχος της Μόσχας ήταν να ματαιώσει μια άμεση ευρύτερη παρέμβαση των Νατοϊκών στον πόλεμο της Συρίας, ώστε να αποφύγει μια μελλοντική σύγκρουση εκεί μαζί τους, που εάν γινόταν, ήταν επόμενο να θρέψει και δικαιολογήσει ακαταλόγιστες ενέργειες των αρμαγεδωνιστών προς την απόπειρα επιβολής διευρυμένου ολέθρου. Σε μια τέτοια περίπτωση η αποτροπή των Ρώσων θα επέβαλε εκατόμβες θυμάτων στις χώρες της δύσης τελείως άλλης τάξεως μεγέθους από ότι συνέβει στην Συρία. Αυτό όμως έπρεπε να ματαιωθεί με κάθε δυνατόν μέσο. Δεδομένου ότι η Ρωσία ουδέποτε επιδίωσε την ολοκληρωτική πλανητική καθίσχυση. Τουναντίον το όλο πρόγραμμά της πρόσβλεπε και εξακολουθεί να προσβλέπει στην επίτευξη ενός κόσμου χωρίς πολέμους και χωρίς πυρηνικά όπλα. Με την συνδρομή του Θεού, αλλά και την σύμπραξη της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων και των υπηρεσιών ασφαλείας των ΗΠΑ υπό την φωτισμένη ηγεσία της Διοίκησης του Ντόναλντ Τραμπ η ανθρωπότητα βρίσκεται πλέον στο κατώφλι αυτής της ευτυχούς εξέλιξης.

 

3.2.2 "ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ" ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΒΓΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ - ΚΑΡΠΟΥΖΟΚΕΦΑΛΩΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ

• • 

    • 

  Ο Ερντογκάν το 1999 καταδικάστηκε σε φυλάκιση με την κατηγορία της ακραίας ισλαμιστικής προπαγάνδας. Από την ποινή του εξέτησε 4 μήνες και μετά αποφυλακίσθηκε με ταυτόχρονη άρση της απαγόρευσης του AKP. Είναι φυσικό, όπως συμβαίνει συχνά στην περίπτωση έκτισης ποινής πολιτικών προσώπων, που για μεγάλο διάστημα προηγουμένως είχαν αναπτύξει μια έντονη πολιτική δράση, η οποία συνεπάγεται μια σχεδόν μόνιμη υπερκινητικότητα, όταν βρέθηκε υπό κράτηση να προβληματίσθηκε, έχοντας γι' αυτό την αναγκαία ησυχία. Στο θρησκευτικό γυμνάσιο που επισκέφτηκε νεαρός, φοίτησε κάτω από συνθήκες φτώχειας, αναγκασμένος να εργάζεται σαν πλανόδιος κουλουράς, για να καλύψει τα έξοδα της φοίτησης. Κατ' ουσίαν ένα παιδί ταπεινής κοινωνικής προέλευσης βρέθηκε στο έλεος της αδυσώπητης δογματικής παρέμβασης των κάθε λογής φανατισμένων ιμάμηδων και χοτζάδων, που φύτεψαν μέσα στον ψυχισμό του την εντύπωση κάθε κοινωνικής αδικίας ως απαίσχυντης αμαρτίας μπροστά στον αλλάχ και κάθε ηθικής φιλελευθεροποίησης ως βλάσφιμης έκκλησης. Διακατεχόμενος όπως θα δείξω στην συνέχεια, από την ενδόμυχη αίσθηση, ότι έχει επιλεγεί από το πεπρωμένο για να συνεισφέρει προς την κατεύθυνση της κοινωνικής, θρησκευτικής και πολιτικής αποκατάστασης ένα τεράστιας σημασίας έργο, επιχείρησε να σπουδάσει οικονομία και πολιτική σε κάποιο πανεπιστήμιο, ώστε να συμπληρώσει τα απαραίτητα διανοητικά εφόδια, για την επιτέλεση αυτού, που θεωρούσε να είναι υψηλό εσωτερικό κάλεσμα. Η πίεση της καθημερινότητας όμως ματαίωσε σε κάποια φάση αυτήν την προσπάθεια. Η αντιπολίτευση διέψευσε επανειλημένα κατά την διάρκεια της διάκυβέρνησής του, τους ισχυρισμούς του ότι διέθετε τίτλων σπουδών, αποδεικνύοντας ότα τα αποδεικτικά που παρουσίαζε είχαν πλαστογραγφηθεί. Έτσι ο Ερντογκάν παρέμεινε μια ζωή με τον ανεκπλήρωτο πόθο μιας ακαδημαϊκής συγκρότησης της σκέψης του, παραμένοντας εγκλωβισμένος μέσα στα δογματικά σύνδρομα της μέσης εκπαίδευσης ενός ιεροκύρηκα. Αυτό από πρακτικής σκοπιάς δεν είναι, κατά την εκτίμησή μου, οπωσδήποτε αρνητικό. Οι σπουδές συχνά μεταδίδουν βαθμηδόν την εντύπωση, ότι ο "μορφωμένος" έχει ανυψωθεί ποιοτικά από τον μέσον όρο, τον οποίον κοιτάει από ψηλά. Στην ουσία κατά κανόνα μέσα από την θητεία σε μια εκπαίδευση, η οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων επιδιώκει την παρασκευή ειδικευμένων ηλιθίων, οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί να διεκπεραιώνουν μηχανικά κάποιες ανάγκες και σκοπιμότητες του συστήματος, οι πλείστοι όσοι των "μορφωμένων" δεν έχουν μπορέσει να διεισδύσουν στην κατανόηση των αιτιάσεων του γνωσιολογικού κλάδου, που θεωρούν τον εαυτό τους εξειδικευμένο στην βάση της πιστοποίησης ενός πτυχίου. Ταμπουρωμένοι πίσω από αυτό το χαρτί θεωρούν τον εαυτό τους εξουσιοδοτημένο και ικανό να πράξουν πάσα ανοησία, διαθέτοντας σε αυξημένο βαθμό απέναντι στις μάζες των "απαιδεύτων" αυτό που οι δυτικοί φιλόσοφοι ονόμασαν "υγιή νου" ή απλά κρίση. Τουναντίον, οι λαϊκοί άνθρωποι, που δεν έχουν περάσει από τις πρέσες σχηματοποίησης των εγκεφάλων της λεγόμενης"ανώτατης παιδείας", δρουν κυρίως με ξνώμονα την καθημερινή εμπειρία και το ένστικτο. Αυτά αποδεικνύονται σχεδόν πάντοτε ως καλύτερες αφετηρίες επιλογών, διότι αφ' ενός αυτά είναι πολύ περισσότερο προσγειωμένα στην πραγματικότητα, αφ' ετέρου το ένστικτο ως ορμέμφυτο θέτει σε κίνηση την διαίσθηση, ως υψηλή λειτουργία της ψυχής, την οποία παρακάμπτει τις περισσότερες φορές η ακαδημαϊκού χαρακτήρα πρεοσκόληση σε θεωρητικά σχήματα. Όμως παρ' όλα αυτά, η λαϊκή ψυχή πάσχει από ένα σημαντικό μειωνέκτημα. Το δέος μπροστά στους μορφωμένους και τους ειδικούς και την αφελή υπερεκτίμηση των ικανοτήτων τους. Αυτή η διαπίστωση δεν συνεπάγεται βεβαίως, ότι οι σπουδές είναι άχρηστες, ή επιβλαβείς. Η παροιμία "άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο" είναι πολύ ορθή. Όμως αυτό που παραβλέπεται είναι, ότι επ' αυτού καθοριστικό ρόλο παίζει ο τρόπος πελεκήματος. Υπάρχει πελέκημα, που μετατρέπει το ξύλο σε εργαλείο ακριβείας. Αλλά υπάρχει και άλλο πελέκημα, που μετατρέπει το ξύλο σε στραβό τσαποστήλιαρο του θανατά. Και στην περίπτωση του Ερντογκάν, το πελεκημένο στραβό τσαποστήλιαρο, δεν ήταν άλλο από τον "παραμορφωμένο" με την "λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα" αρχικά επιστήθιο συμβουλάτωρά του από το 2001 και στην συνέχεια δεξί του χέρι στο AKP και στην διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής προς την χαβούζα του νεοοθωμανικού ξέφρενου επιθετισμού, που σύντομα θα καταπιεί στον πάτο της και τους δυο. Η πολιτική του Ερντογκάν, από τότε που έγινε δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης το 1994 μέχρι την προώθηση του στην πρωθυπουργική καρέκλα, από τις δυνάμεις που έβαλαν στόχο την αντιμετώπιση του κινδύνου του διακηρυγμένου διαμελισμού, ήταν εύστοχη και πρακτικά άκρως αποδοτική, ως στηριζόμενη σε ίδια κρίση. Μετά την άνοδο του στην διακυβέρνηση και ενώ το πρώτο διάστημα ήταν οι επιλογές του επίσης μετριοπαθείς και επιτυχημένες, διέγραψαν στην πορεία κάτω από το δόγμα  που διατύπωσε η "Στρατηγική τού Βάθους" ένα συνεχή εκφυλισμό προς την ένευ ορίων τρέλα και επιθεική παράκρουση.

  
  

  Μέσα σε ένα ιδιότυπο καρμικό αμοιβαίο εναγκαλισμό του ενός με τον άλλον, που οδήγησαν οι παγίδες του πεπρωμένου τους δυο καρπουζοκέφαλους, όπως θα αναλύσω στην συνέχεια, έστησε η μοίρα ένα ζοφερό κατήφορο σε δυο επίδοξα θύματα των αρμαγεδωνικών σκιών. Αυτά τα θύματα, αντί να διδαχθούν από τις προκλήσεις του πεπρωμένου και αναλογισθούν σε βάθος, επανεκτιμώμαντας τις επιλογές τους με γνώμονα την σωφροσύνη και την ανθρωπιά, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν επιτυχώς στην πλοήγηση μέσα στον λαβύρινθο του καρμικού τους σταυρόλεξου, βοηθώντας εν τέλη και την χώρα στην οποία ετέθησαν επικεφαλείς να ανακάμψει και να επαναπροσανατολισθεί, προτίμησαν την σκακιέρα του εωσφόρου. Σε τέτοιου είδους παρτίδες είναι ο νικητής εκ προοιμίου διαγεγραμμένος, εάν ο συμπέκτης δεν κλωτσίσει ευθύς τα πιόνια και δεν καπελώσει με την σκακιέρα τα τέρατα. Έτσι εκτός από την δική τους καταβαράθρωση, αυτά τα μεγαλόστομα τζάμπα μαγκάκια, θα επιφέρουν και αυτό που είναι το μόνον, που αξίζει, κατά την γνώμη μου,  στην γείτονα χώρα: Τον διαμελισμό και την πλήρη διάλυση. Αφού έβαλαν ταφόπετρα επάνω στο κεμαλισμό, θα βάλουν ακόμη μια ταφόπετρα επάνω στον νεοθωμανισμό, που θα συμπαρασύρει στα αζήτητα το τουρκικό κρατικό μόρφωμα.

  
  

  
  

  
  

  Αυτήν την ανάρτηση κλείνω σε αυτό το σημείο. Η συνέχεια (με την συνέχιση του παρόντος κεφαλαίου, που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί) στο τρίτο μέρος, που ακολουθεί.
  

ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΗΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΕΝΟΣ ΑΜΟΡΑΛΙΣΤΗ ΚΑΡΠΑΖΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ

 

"Homo homini diabolus, hoc est calumniatricis linguae speculum"

Ο άνθρωπος καταντάει διάβολος τού εαυτού του, όταν προκαλεί μέσα από την παραμόρφωση της ύβρεως. - Theodor Fessel

 

1. ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ

Στην προηγούμενη ανάρτηση με θέμα την Μόρια έκανα σύντομη μνεία στην εκτίμησή μου για τον ρόλο της κλίκας του Ερντογκάν στα γεγονότα. Στα πλαίσια της παρούσης αναφοράς επιχειρώ μια διεξοδικότερη προσέγγιση στην γενικότερη φυσιογνωμία της και την διαμόρφωση των γεωπολιτικών δεδομένων στην περιοχή, εντός των οποίων αυτή με τις αλόγιστα επιθετικές και απάνθρωπες επιλογές της έχει εγκλωβιστεί. Τα αδιέξοδα, που διαμόρφωσε το σκοτεινό όραμα "της γαλάζιας πατρίδας" τού υδροκέφαλων της Άγκυρας, δεν είναι παρά το βάραθρο μιας άφρονος έξαρσης παντουρκισμού, στο χείλος τού οποίου αυτοί έχουν οδηγηθεί. Συμφώνως προς τις εκτμήσεις μου, ο χρόνος που υπολείπεται για την επιβίωση τής κυριαρχίας του παρόντος τουρκικού καθεστώτος είναι ελάχιστος. Οι υπέρμετρες φωνασκίες και οι απανωτές προκλήσεις σε βάρος τού διεθνούς δικαίου προς πάσα δυνατή κατεύθυνση που εξαπολύουν, δεν υποδειλώνουν παρά την προσπάθεια για μια τελευταία ανάσα πριν τον θανάσιμο ρόγχο μιας αγχόνης, που περισφύγγει όλο και περισσότερο το λιπαρό σβέρκο τους. Μια αγχόνη που έστησαν οι ίδιοι, εκτιμώντας, ότι αφ' ενός η πολιτική του τουρκικού κρατικού μορφώματος υπήρξε ανέκαθεν ευφυής. Και αφετέρου, ότι η πολιτική επεκτατισμού που εφάρμοσε τα τελευταία πενήντα χρόνια η τουρκία, οδήγησε σε επιτυχή οικονομική και εδαφική επέκταση καθώς και στην εγκαθίδρυση μιας πολιτικής ηγεμόνευσης τών τουρκογενών πληθυσμών γειτονικών χωρών. Διαδικασία, που σε μεσοπρόθεσμη προοπτική θα οδηγήσει αναπότρεπτα σε απόσπαση σημαντικών ενεργειακών πόρων, με στόχο,  συνυπολογιζόμενης και της οικονομικής στήριξης από το Κατάρ, την αναβίβαση της τουρκίας σε ηγεμονική δύναμη, με κυριαρχικό ρόλο στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, της βορείου Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου. Η εξέλιξη όμως καταδυκνύει, ότι όλα τα προηγούμενα δεν είναι παρά ονειρώξεις, τελείως αντικρουόμενες προς τους γενικότερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς αυτών που είναι οι πραγματικοί global players στην πολιτική. Σε αντίθεση προς την πλειοψηφία των κάθε είδους εν Ελλάδι πολιτικών αναλυτών - είτε αυτοί προέρχονται από τον ακαδημαϊκό χώρο, είτε από το δημοσιογραφικό κατεστημένο - που διαβλέπουν μια συνεχή γιγάντωση τής τουρκικής απειλής μεσοπρόθεσμα, προσωπικά θεωρώ, ότι το τουρκικό κρατικό μόρφωμα ξεκίνησε ήδη να βρωμάει πτωμαΐνη, ενώ η ζωή που απομένει στο τουρκικό καθεστώς είναι πολύ περιορισμένη. Αυτή η εκτίμηση μου δεν συνεπάγεται την μείωση της απαραίτητης εγρήγορσης και την αναγκαιότητα αυξημένης επαγρύπνισης ενάντια στον τουρκικό επεκτατισμό. Ακριβώς επειδή σε ένα τέρας, που είναι πάρα πολύ πληγωμένο, οι τάσεις που επικρατούν, είναι τάσεις παράνοιας και ακατολόγιστων ενεργειών. Τάσεις που μπορεί να οδηγήσουνσε τελείως ανεξέλεγκτες επιθετικές απόπειρες αυτοκτονικού χαρακτήρα. Πλην όμως η κλίκα της Άγκυρας έχει "καταφέρει" έχει να περιβάλλεται πια ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΕΧΘΡΟΥΣ, φανερούς ή καλυμμένους, με εξέρεση τον παραδοσιακά αντιδραστικό ρόλο του γερμανικού κατεστημένου. Και πέρα από τα αμυντικά αντισώματα, τα οποία αναμφίβολα ενυπάρχουν στις ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας και στο πατριωτικό φρόνημα του Ελληνικού λαού, για όσους μπορούν να παρατηρούν με ρεαλιστικό τρόπο τις εξελίξεις, οι global players στην περιοχή, ΗΠΑ, Ρωσία και Γαλλία, δεν διαφαίνονται να είναι καθόλου πρόθυμες να επιτρέψουν στους παράφρονες της Άγκυρας να παίζουν μπιλιάρδο με αναμένο τσακμάκι στην μπαρουταποθήκη της περιοχής. Για λόγους που θα αναπτύξω στην συνέχεια, πλησιάζοντας χρονικά προς τις εκλογές στις ΗΠΑ, πολλά είναι αυτά που άλλαξαν ως προς τον χειρισμό της τουρκίας από ΗΠΑ και Ρωσία. Και ακόμη περισσότερα είναι αυτά που θα κλιμακωθούν την επόμενη περίοδο. Αυτοί που εκτιμούν, ότι οι επιλογές των ΗΠΑ και της Ρωσίας είναι μονομερώς φιλοτουρκικές και βλάπτουν τα συμφέροντα της Ελλάδας διαψεύδονται ήδη από τις επερχόμενες εξελίξεις. Και αυτός που θα εκπλαγεί σχετικά με μοιραίο τρόπο θα είναι η κλικα του Ερντογκάν και οι δυνάμεις, που έντεχνα κρύβονται πίσω από αυτήν.

Το δεδομένο, ότι ο ερντογκάν προβάλλεται - και τον αφήνουν σκόπιμα να αυτοπροβάλλεται - ως ένας εγωμανής με βάναυσα επιθετικό τρόπο, περιβαλλόμενος από κάποια συγκεκριμένα αλαλάζοντα επιθετικά μπολντόκ των κρατικών μηχανισμών, με ύφος  πιστολέρο που έχει απασφαλίσει το όπλο, είναι ενδεικτικό για το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει το τουρκικό άρχον συγκρότημα, τουτέστιν όλες οι δυνάμεις που τον στηρίζουν. Η τεχνητή εικόνα που υποβάλλεται δημοσίως, ότι η κλίκα ερντογκάν αποτελείται από μερικά άτομα και ότι όσα αποσπώνται από το πλιάτσικο καρπούται βασικά ο ερντογκάν, έχοντας μετατρέψει την δημόσια κρατική περιουσία σε δικό του πλουτισμό, που διαχειρίζονται μέλη της οικογένειας του, αποτελεί μόνον μια στημένη πρόσοψη του καθεστώτος. Πίσω από τον ερντογκάν καλύπτεται όλη η μιλιταριστική, γραφειοκρατική αστικοτσιφλικάδικη πλουτοκρατία τής τουρκίας. Κατά παράδοση οι τούρκοι μεγιστάνες του χρήματος ήσαν, είναι και παραμένουν διεκπεραιωτές συμφερόντων του τουρκικού στρατού, που έχει υπό την κυριαρχία του την οικονομία της χώρας, αλλά επεκτείνει τις δραστηριότητές του και στην γερμανία, όπου ζουν εκατομμύρια Τούρκοι. Αυτοί, χωρίς να το συνειδητοποιούν, αποτελούν μάζα αποταμιευτών και καταναλωτών, που λυμαίνεται σε αγαστή συνεργασία μια σύμπραξη και αμοιβαία συνεννόηση το γερμανικό με το τουρκικό κατεστημένο, έχοντας προβεί σε συμφωνίες μοιράσματος τής αγοράς. Συχνά χρησιμοποιούνται για λόγους συγκάλυψης ως άνθρωποι βιτρίνες Κούρδοι, που εξακολουθούν να εφαρμόζουν την πάγια καιροσκοπική συνεργασία με τους δυνάστες. Η μέθοδος να δρουν κάποια πολιτικά και οικονομικά κυκλώματα μακρυά από το φως της δημοσιότητας, προβάλλοντας κάποιους λίγους που εκτίθενται, με επικεφαλής κάποιον παράφρονα εγωμανή, στον οποίον αποδίδεται σκόπιμα κατόπιν εορτής η αποκλειστική ευθύνη είναι παλιό σενάριο. Το παραμύθι είναι γνωστό από παλιά, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση, όταν η Wall Street έθεσε σε κίνηση το ναζιστικό τέρας με στόχο την επιβολή του Β΄ΠΠ. Το όλο έγκλημα αποδόθηκε στην συνέχεια με πολύ ύπουλη σκηνοθεσία και  προπαγάνδα βασικά σε ένα μεμονωμένο παράφρονα και την μικρή κλίκα του. Ενδεικτικά, αθωώθηκαν στην δίκη τής Νυρεμβέργης αρκετά μεγαλοστελέχη τού τρίτου ράιχ, όπως ο υφυπουργός εξωτερικών υπό τον Ρίμπεντροπ Ερνστ φον Βαιτσέκερ. Δικηγόρος υπεράσπισης στην δίκη ήταν ο γιος του Ρίχαρντ, ο οποίος επιβραβεύτηκε στην συνέχεια ως έκτος πρόεδρος της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της γερμανίας. Η συντριπτική πλειοψηφία της κουστωδίας τραπεζιτών και επιχειρηματιών, που ανέδειξαν τον χίτλερ, δεν έμειναν στο μόνον στο απυρόβλητο, αλλά εξακολούθησαν μεταπολεμικά να αποτελούν την οικονομική αλήτ της δυτικής Γερμανίας.

Η υπέρμετρη προβολή του ερντογκάν αποτελεί ένδειξη, ότι η μαούνα έχει βάλλει ήδη πολλά νερά και κατευθύνεται προς τον πάτο. Όταν το σκάφος βυθίζεται τα τρωκτικά τρέχουν στις λέμβους. Την πορεία αυτοκαταβύθισης του εκτρωματικού τουρκικού μορφώματος θα περιγράψω στην συνέχεια.

2. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ

 

Ζητώ συγγνώμη από όσους επισκέπτονται με συνέχεια αυτήν την σελίδα, επειδή για μια ακόμη φορά θα αναφερθώ ακροθιγώς στην αναλυτική μέθοδο που εφαρμόζω και σε αυτήν την ανάρτηση.  Πρόκειται για επανάληψη θέσεων, που έχω αρκετές φορές καταθέσει στο παρελθόν. Κρίνω όμως αναπόφευκτη την εκ νέου παράθεση κάποιων πολύ επιγραμματικών δεδομένων, λόγω του ότι αυτά που εκθέτω εδώ έρχονται (για μια ακόμη φορά) σε αντίθεση με εκτιμήσεις, που έχουν υπό συνεχή επανάληψη κυριαρχήσει. Σκοπεύω μελλοντικά να συντάξω το ζητούμενο της μεθόδου σε κάποιο συγκροτημένο κείμενο με σχετική επάρκεια, ώστε να μην χρειάζεται να επανέρχομαι σε αυτό. Όμως κρίνω, ότι ιδιαίτερα σε ζητήματα εκτιμήσεων που αφορούν σημαντικές πλευρές του γεωπολιτικού γίγνεσθαι, δεν είναι δυνατόν να εξαχθούν γόνιμα και ενδελεχή συμπεράσματα, εάν δεν εφαρμόζεται μια ορθή αναλυτική μέθοδος.

Η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών προτάσσει ως βασικό κίνητρο επιβολής στις κάθε είδους αναλύσεις γεωπολιτικού περιεχομένου τα οικονομικά συμφέροντα.  Στην ουσία πρόκειται για αναμάσημα της μαρξιστικής θεωρίας, που στηρίζει το βασικό δόγμα της, ότι βάση των εξελίξεων αποτελεί η οικονομία, ενώ όλα τα υπόλοιπα εξαρτώνται ως εποικοδόμημα από αυτήν. Αυτό το δόγμα επικαλείται σε νοησιαρχική βάση την "κοινή λογική", ανάγοντας σε απόλυτη αρχή ότι είναι "προφανές". Όσοι όμως αναμασούν την εφαρμογή αυτής τής "λογικής" στις αναλύσεις αγνοούν, ότι οι μυστικές εταιρείες, όπως ο ελευθεροτεκτονισμός, που εξουσίαζαν εν κρυπτώ επί χιλιετίες την ανθρωπότητα, χρησιμοποιώντας ως υποχείρια τους πολιτικούς και τους χρηματιστές, αποκαλούν "PROFAN" (στα ελληνικά "βέβηλους") αυτούς που δεν είναι μέλη τους, τουτέστιν τους κατά τα κατάστοιχά τους "αμύητους".

Η πρόσφατη όμως τιτάνιου χαρακτήρα σύγκρουση σε κλίμακα οικουμένης αυτών που αμφισβητούν την επικυριαρχία του βαθέως κράτους, κατέδειξε ότι δεν στρέφονται εν τέλει μόνον ή κύρια ενάντια σε κάποια πολιτικά, κυβερνητικά, οικονομικά, τραπεζικά ή μιντιακά κατεστημένα, αλλά εναντίον ΚΑΠΟΙΑΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. Τουτέστιν στρέφονται ενάντια σε κάποια καλυμμένα ΙΕΡΑΤΕΙΑ μη εξαιρουμένων των αχθοφόρων τους σε όλους τους τομείς. Οι παιδοκτόνοι - παιδοβιαστές δεν ικανοποιούν με τις εκατόμβες ανθρωποθυσιών κάποια παράξενα βίτσια, αλλά προμηθεύουν με ενέργεια τους εκπεσσόντες. Όσοι επιχειρούν να ξεσκεπάσουν το σύστημα, αλλά πασχίζουν να αποποιηθούν με κάθε τρόπο τον χαρακτηρισμό του συνομωσιολόγου, που μονίμως πανταχόθεν από τους συστημικούς αχθοφόρους και τους εν τέλει αδαείς προς πάσα κατεύθυνση κριτικής αποδίδεται, εν τέλει ματαιοπονούν. Και θα εκπλαγούν τα μέγιστα, όταν μετά τις προσεχείς εκλογές στις ΗΠΑ δημοσιοποιηθούν αδιαμφισβήτητα οπτικοακουστικά υλικά από την πρακτική της λατρείας του εωσφορισμού. Αναμφίβολα, πάρα πολλές από τις αναλύσεις που κατά καιρούς γίνονται από καλοθελητές, ειδήμονες και μη, που κρατούν κριτική στάση έναντι στο κατεστημένο, είναι φιλότιμες και διέπονται συχνά από μεγάλη αναλυτική αξία, έστω και εάν αυτοί που τις εκπονούν, δεν μπορούν να διακρίνουν την λαγουδότρυπα.

Όμως, ειδικά στην περίπτωση των αναλύσεων γεωπολιτικού χαρακτήρα σημαντικών δεδομένων είναι αδύνατον να φθάσει κάποιος σε ενδελεχή συμπεράσματα στηριζόμενος σε οικονομιστική μέθοδο προσέγγισης. Αυτή είναι τόσο αντιεπιστημονική, όσο και ανιστόρητη. Όσοι την εφαρμόζουν, υποδηλώνουν, ότι δεν διαθέτουν τις παραμικρές γνώσεις θρησκειολογίας, ούτε έχουν ασχοληθεί σε βάθος με την Κλασσική Ελληνική Γραμματεία.

Εάν κάποιος δεν έχει ασχοληθεί διεξοδικά με την επιστολή του αρχιερέα της μασονίας Albert Pyke στον Mazzini του έτους 1871 αδυνατεί να κατανοήσει το Σταλινικό φαινόμενο. Εάν κάποιος δεν έχει κατανοήσει το Σταλινικό φαινόμενο δεν μπορεί να κατανοήσει το φαινόμενο Πουτιν. Εάν κάποιος δεν έχει κατανοήσει το φαινόμενο Πουτιν και τον ρόλο του Σαμανισμού της Σιβηρίας δεν μπορεί να κατανοήσει τον ρόλο του στρατηγού Flynn και των πέριξ αυτού στην διαδικασία προώθησης του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρεία. Σε αυτά τα θέμα έχω αναφερθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις και σκοπεύω να αναφερθώ περισσότερο στο μέλλον.

Εν ολίγοις:                                                                                                                             Ένα λειτουργικό αναλυτικό όργανο οφείλει να στηρίζεται στην φιλοσοφία και μάλιστα στην οντολογία, ενσωματώνοντας τις βασικές διαπιστώσεις της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής και των μαθηματικών.

 

3. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΞΟΝΕΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΥΟΥ ΥΠΟ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ

 

Η ΑΛΛΩΣ:

ΑΠΟ ΒΛΑΧΟΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΘΙΑΣΩΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΩΘΗΣΕΩΣ ΤΗΣ "ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ" ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΗΜΙΟΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΠΟΡΕΥΤΕΙ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥΣ. ΣΚΑΒΟΝΤΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΦΟ ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΙΓΟΝΤΑΡΕΙ

Στόχος αυτής της αναφοράς είναι να κατατεθούν στον δημόσιο διάλογο κάποιες εκτιμήσεις αναφορικά με σημαντικές πλευρές της συνολικής πορείας του κυβερνητικού σχήματος στην Τουρκία, από το έτος 2002 μέχρι εντεύθεν, μέσα από την σκοπιά τού γράφοντος. Πλευρές που δεν έχουν τύχει, από όσα μπορώ να γνωρίζω, μέχρι σήμερα συγκεκριμένης αποτίμησης. Καθ' ότι, εάν δεν ασχοληθεί κάποιος συγκροτημένα με την πορεία μιας διαδικασίας, δεν είναι δυνατόν να προβεί σε ρεαλιστικές εκτιμήσεις για τα τρέχοντα. Η πορεία τής διακυβέρνησης υπό τον Ερντογκάν δεν διακρίνεται από συνέχεια και παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις, τόσο αναφορικά με τις στρατηγικές επιλογές που έγιναν κατά καιρούς, όσο και αναφορικά με τα βασικά πρόσωπα που συμμετείχαν στην διαμόρφωση αυτών των στρατηγικών. Όπως ο Αχμέτ Νταβούτογλου και ο Φετουλάχ Γκιουλέν. Τα δυο αυτά πρόσωπα υπήρξαν πόλοι επεξεργασίας στρατηγικών επιλογών, που κατά καιρούς εφαρμόσθηκαν.

Γενικά η πορεία του εν λόγω κυβερνητικού μπλοκ χωρίζεται σε πέντε διαφορετικά χρινικά στάδια από το 2002 μέχρι σήμερα, την ποιότητα και τις συνέπειες των οποίων επιχειρώ να εντοπίσω στην συνέχεια. Σε αυτήν την παράθεση θα αποφύγω τις πολλές παραπομπές και θα παραμείνω αποκλειστικά στα βασικά σημεία, που καθόρισαν ως άξονες την όλη πορεία, ώστε να μην βαρύνω υπέρμετρα την ανάρτηση. Μια αφαιρετική προσέγγιση εξ άλλου, όταν επιτύχει μια στοχευμένη συμπύκνωση της παράθεσης του υπό πραγμάτευση θέματος, αποδίδει την ουσία (το ζουμί) διαχωρίζοντας τα ουσιώδη από τα μη ουσιώδη.

 

 3.1 ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ: "ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ" ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ "ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ"

 

Στα τέλη τις δεκαετίας του '90 δημοσίευσε η εφημερίδα τού Αμερικανοικού Στρατού ένα άρθρο Ινστιτούτου Forbes, που πρόσκειται στην CIA, με θέμα ένα επερχόμενο διαμελισμό τής ευρύτερης περειοχής της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου και ενός διαμελισμού της Τουρκίας. Στο δημοσίευμα αυτό είχε καταχωρηθεί και ο εικονιζόμενος χάρτης που έπεται.

Ο χάρτης αυτός απεικόνιζε ένα πλήρη αναδασμό τής Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμαβανομένης και τής Αραβικής Χερσονήσου. Ο πρωτος Πόλεμος τού Κόλπου, που η "συμμαχία των προθύμων" είχε αποκαλέσει "Ασπίδα της Ερήμου", είχε προχωρήσει ήδη στην εκ των πραγμάτων διχοτόμηση του Ιρακ, με την αυτονόμηση των Κουρδικών περιοχών. Πλην όμως δεν έπαυε η Τουρκία να είναι το αγαπημένο παιδί του ΝΑΤΟ και των δυτικών, που επιτελούσε ρόλο χωροφύλακα στην περιοχή. Υπό αυτήν την έννοια το εν λόγω δημοσίευμα επέφερε αυτονόητη έκπληξη και δημιούργησε πληθώρα ερωτηματικών προ πάντων στην άχουσα τάξη της Τουρκίας. Μέσα από αυτό το δημισίευμα διαφαινόταν, ότι οι δεξαμενές σκάψεις στις ΗΠΑ, που διαμόρφωναν τα πλαίσια τής εξωτερικής πολιτικής, είχαν κάνει κάποια στροφή προς την αναβάθμιση του ρόλου των Κούρδων στην περιοχή, οι οποίοι ως εβρισκόμενοι υπό κατάστη εθνικής υποδούλωσης, πραφανώς θα ήσαν πρόθυμοι να δείξουν μεγαλύτερη συγκαταβάση προς τον επερχόμενο "λυτρωτή" τους, από ότι οι ηγεσίες χωρών, που ενώ είχαν αναμφισβήτητο φολοδυτικό πρπσανατολισμό, εβρισκόμενες σε εδώ και δεκαετίες οργανωμένα κράτη, ήταν επόμενο να επιδεικνύουν ταυτοχρόνως ένα συνδυασμό τών συμφερόντων των μεγάλων αφεντικών με τα δικά τους ιδιαίτερα συφέροντα.  

Επί του συγκεκριμένου όμως τίθεται ένα λογικό ερώτημα:                                                                                                                                           Από την στιγμή που η ΗΠΑ είχαν προγραμματίσει να διαμελήσουν στο προσεχές μέλλον την Τουρκία, για ποιο λόγο προβήκαν σε νια χωρίς προσχήματα δημοσιοποίηση αυτής της επιλογής; Εφ' όσον αποσκοπούσαν σε κάποια ενημέρωση του κουρδικού παράγοντα, αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί στα πλαίσια συνομοιλιών με την ηγεσία των Κούρδων στο Ιρακ, με τρόπο διακριτικό, που θα αναφερόταν σε δυνατότητες και προοπτικές, χωρίς όμως να οριστικοποιεί με αυστηρό τρόπο ειλημμένες αποφάσεις. Μια τέτοια διαδικασία θα επενεργούσε πολύ μικρότερη αφύπνιση των ανακλαστικών επιβίωσης τής άρχουσας τάξης στην Τουρκία, δεδομένου, ότι αποτελεί κανόνα των ισχυρών, όταν αυτοί υπόσχονται οτιδήποτε, να κάνουν χρήση παραπλανητικών σεναρίων, ώστε να προσελκύσουν τους μικρότερους.

Τον Φεβρουάριο του 2002 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίου του Αθανάσιου Στριγά με τίτλο "Ο Διαμελισμός της Τουρκίας". Ως Στριγάς ως μακροχρόνιος εκπρόσωπος τής Ελλάδας στον πολιτικό οργανισμό του ΝΑΤΟ, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της λέσχης μπίλντερμπεργκ, αλλά και γαμπρός του πρώην υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ στρατηγού Alexander Haig διέθετε αναμφόβολα σημαντική εσωτερική ενημέρωση, ως προς τα τεκτενόμενα στην μείζονα περιοχή. Με αυτό το βιβλίου προέβη σε πλήρη τεκμηρίωση (σύμφωνα προς τα δικά του πάντοτε δεδομένα, που σύμφωνα με την δική μου εκτίμηση άφηναν σκόπιμα κάποιοι κύκλοι να διαρρεύσουν, με στόχο την δημιουργία επιθυμητού κλίματος. Αυτή η παρατήρηση δεν σημαίνει βεβαίως, ότι αμφισβητώ στο ελάχιστο τις πατριωτικές προαιρέσεις του Αθανάσιου Στριγά, από τον οποίον ενημερωθήκαμε για πολλά σημαντικά και διδαχθήκαμε πολλά. Όμως, όταν αποσκοπεί κάποιος να χρησιμοποιήσει κάποιον για ίδιο όφελος, του επιτρέπει να κινείται στην οδό της δικής επιλογής, ώστε να καταστεί αυτός δημόσια αποδεκτός. Κατόπιν επιχειρεί να τον εκμεταλλευτεί προς μια άλλη κατεύθυνση, που μπορεί αυτή να μην γίνεται αντιληπτή από που του υποβάλλονται τα καθέκαστα).
Αναφέρεται λοιπόν στο οπισθόφυλλο του εν λόγω πονήματος το κάτωθι χωρίο ως σύνοψη του περιεχομένου: 

"Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχουν ήδη αποφασίσει τον διαμελισμό της Τουρκίας, αφού αυτή κρίνεται ως η συμφερότερη λύση για την περιοχή. Ο στρατηγικός πυλώνας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν έχει λόγους ύπαρξης πλέον ως...πυλώνας. Η Σοβιετική Ένωση εξέλιπε. Αμερική και Ευρώπη διαμοίρασαν τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ευρασίας. Το Αφγανιστάν επιτάχυνε τις εξελίξεις για τη δημιουργία μιας νέας Τουρκίας. Οι εξελίξεις αυτές φέρνουν πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Ο διαμελισμός της Τουρκίας προοιωνίζει το τέλος των πολιτικών ηγεσιών που θέλησαν να νεκραναστήσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία... Η Τουρκία μπήκε πλέον στην τροχιά της Παγκοσμιοποίησης, που πρεσβεύει την κατάτμηση των κρατών. Η νέα Τουρκία της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επέρχεται η ειρήνη και οι λαοί θα ηρεμήσουν. Το τέλος της ενιαίας Τουρκίας είναι εδώ. Το μόνο που απομένει είναι ο κατάλληλος χρόνος εφαρμογής του σχεδιασμού". 

 

Προβάλλει τουτέστιν ο Στριγάς εν έτει 2002, ως "κάλιστα ενημερωμένος όσο πολύ λίγοι" και ως καλοθελητής whistleblower που προβαίνει σε τολμηρές αποκαλύψεις παρά την θέληση των προκαθήμενων του, ότι το μέλλον τής τουρκίας ως ενιαίο κράτος είναι ήδη προαποφασισμένο και καταλήγει στην διάλυση - διαμελισμό. Διάλυση, υπό την έννοια, ότι μετά την έκλιψη του τουρκικού κράτους καταργείται και ο παντουρκισμός, ως πάγια ωνείρωξη και ιδεολογία μιας ολιγαρχίας και της πλέμπας που σείρεται από πίσω της. Δεδομένου ότι ανέκαθεν η τουρκιά, από τότε που έφθασε μετακινούμενη από άλλες περιοχές στον χώρο των Βαλκανίων και στις ακτές της Μεσογείου, χρησιμοποιούσε την βίαιη επιβολή και το πλιάτσικο σε βάρος αυτών που υποδούλωνε, ως μέσον επιβίωσης και κυριαρχίας. Ο Στριγάς όμως δεν ίσχυε μόνον σαν ειδήμων σε θέματα τού διαμελισμού της Τουρκίας, αλλά και ως γνώστης κάθε είδους διαμελισμού, που επέβαλε το ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ήδη τον Δεκέμβριο του 1999 είχε κυκλοφορήσει βιβλίο με τίτλο "Ο ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ. Αλλαγή συνόρων και το αίνιγμα Οτσαλάν", στο οποίο προέβαινε σε πλήθος αποκαλύψεων, ως διαθέτων διασυνδέσεις με τα υψηλά ιστάμενα κέντρα αποφάσεων. Ειδικά ο διαμελισμός των Βαλκανίων και η μετατροπή πλήθους περιοχών σε εστίες έντασης και βραθυφλεγούς εκδήλωσης βίαιων συγκρούσιων,  με την υποκίνηση φανατισμού ακραίων μειονοτικών οργανώσεων, ήταν ήδη γεγονός.                                                                                                                                    Την όλη διαδικασία ήταν επόμενο να παρακολουθούν οι νεοπασάδες τής Άγκυρας με ανεβασμένο το αίμα στο κεφάλι, ενώ η αγωνία τους βάραγε κόκκινο. Άκρως πονηροί (αλλά ουδόλως ευφυείς) και οι ίδιοι γνώριζαν πολύ καλά την θεωρία περί μετατροπής εθνικών μειονοτήτων σε "παράγοντες στρατηγικής παρέμβασης", που ανέπτυσσαν εδώ και δεκαετίες τα πολιτικά ινστιτούτα του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ. Αρχικά με στόχο την διχοτόμηση του Λιβάνου και στην συνέχεια μέσω της επιρροής του σιονιστικού λόμπυ στις ΗΠΑ απέναντι στις δεξαμενές σκέψης του Στέιτ Ντιπαρτμεντ και Πενταγώνου, ως μέσων προωθήσεως των μεσοπρόθεσμων επεκτατικών σχεδίων τους και της ενίσχυσης της μονοκρατορίας των μονάδων της πολεμικής βιομηχανίας. Ειδικά αντιμετωπίζοντας τις αυξανόμενες επιθέσεις των Κούρδων στο εσωτερικό της Τουρκίας, ενώ αυτοί είχαν αποκτήσει ήδη ένα υπό σχηματισμό κρατικό μόρφωμα στο Ιράκ, που δεχόταν απροκάλυπτα βοήθεια από το Ισραήλ, αισθάνθηκαν να καταρρέει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Τότε ξεκίνησαν να παίρνουν στα σοβαρά κάποια προπαγανδιστικά κιτάπια, που προηγουμένως θεωρούσαν "συνωμοσιολογικά" απορρίματα. Η διάλυση της οθωμανικής  αυτοκρατορίας και την δεκαετία τού 1920 υπήρξε για τους τούρκους αναμφίβολα μια τραυματική εμπειρία, την οποία το διεθνές ιλλουμινιστικό κατεστημένο φρόντισε να χειριστεί πολύ έντεχνα. Μέσα από αυτήν την διαδικασία ο χώρος επιβολής των Τούρκων, που επεκτείνετο υπό την διοικητική μορφή του χαλιφάτου σε όλη σχεδόν την επικράτεια, που ζούσε το σουνιτικό ισλαμικό στοιχείο, δεδομένου ότι ο σουλτάνος δεν ήταν μόνο ο κοσμικός επικεφαλής της οθωμανικής επικράτειας, αλλά και θρησκευτικός ηγέτης όλων των σουνιτών, βρέθηκε να περιορίζεται στα όρια ενός κρατιδίου. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ήταν μόνον μόρφωμα κοσμικής κυριαρχίας τής μείζονος περιοχής Βαλκανίων, Πρόσω Ασίας και Βορείου Αφρικής, αλλά και θεσμός θρησκευτικής ηγεμονίας αυτών των περιοχών. Οι χοτζάδες έπλεκαν ανεβασμένοι στους μιναρέδες ανά ώρα όχι μόνο το εγκώμιο τού παντοδύναμου αλάχ, αλλά και το εγκώμιο του πολυχρονεμένου σουλτανάνου. Καθόσον οι δερβισάδες φανάτιζαν μονίμως τα ασκέρια με τα παραδείσια πιλάφια και τα ουρί, μέσα σε ένα ακατάσχετο εγκεφαλοαλλοιωτικό ωχετό.

Τα κεντρικά όργανα των ιλλουμινιστών και του προσκείμενου σιονιστικού συνεντρίν, που είχαν μεταφερθεί στις αρχές του περασμένου αιώνα από το Λονδίνο στην Νεα Υόρκη είχαν επεξεργαστεί το νέο σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας, στο οποίο μυούσαν μέσα στα αδελφάτα τις πολιτικές, χρηματιστικές και στρατιωτικές μαριονέττες τους. Αυτό στηριζόταν στην επιβολή ενός νέου υγρού. Το ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ είχε επιλεγεί να αντικαταστήση ως ενεργειακός φορέας το κάρβουνο, που θα επέφερε πλέον μια γοργή εξέλιξη στα μέσα μεταφοράς και διακίνησης, στον εξηλεκτρισμό, την χαλυβουργία, την μεταποίηση και την εκμηχάνιση της γεωργίας. Έχοντας εξασφαλίσει ενδιαμέσως την επιβολή του τραπεζικού κεφαλαίου στην βιομηχανική παραγωγή και ελέγχοντας τους νέους χρηματιστικούς οργανισμούς εκτύπωσης χρήματος χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα, παίρνοτας υπό την κατοχή τους και τους μέλλοντες ενεργειακούς πόρους, ήτοι τις πετρελαιοπηγές, θα μπορούσαν να οικοδομήσουν μια αδιαμφισβήτη παγκόσμια ηγεμονία. Όμως πριν το 1920 οι μετέπειτα κύριες πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές ευρίσκοντο εντός ορίων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο έλεγχός τους επέβαλε την κατάτμηση αυτών των περιοχών σε μικρότερα εθνικά κράτη, που θα μπορούσαν στην πορεία να ελέγχονται πολύ ευκολότερα.  Άρα, η διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτελούσε βασικό τμήμα της παγκόσμιας επιβολής μέσω του πετρελαίου.

Η διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ήταν εφικτή μόνο με την κατάργηση  της κρατικής εξουσίας των Σουλτάνων. Ακόμη πλέον σημαντική ήταν προς αυτήν την κατεύθυνση η διάλυση του χαλιφάτου και η αντικατάσταση του μέσω άλλου κέντρου θρησκευτικής ηγεμόνευσης των σουνιτών. Υπό αυτό το πρίσμα επελέχθη ο μουσταφά κεμάλ με αντιθρησκευτική - κοσμική ατζέντα δήθεν εκμοντερνισμού, με στόχο να τεθεί ταφόπετρα στο χαλιφάτο. Η τουρκική γλώσσα, ως η "ιερή" γλώσσα του κορανίου, έπρεπε να απομακρυνθεί από την αραβική γραφή, υιοθετώντας το λατινικό αλφάβητο, ως γραφή του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, που ανέπτυξε την νοησιαρχία. Και την τραυματισμένη τουρκική αυτοκρατορική υπερηφάνεια ήρθε να παρηγορήσει το νέο κεμαλικό δόγμα της "τουρκικής πατρίδας", το οποίο φρόντισε να κρατήσει άσβεστο το μένος του τουρκικού επεκτετατισμού και της ψυχολογίας του πλιάτσικου, μέσω της νέας θεωρίας του "παντουρκισμού".

Σε αυτό το ημείο ωφείλουμε να λάβουμε υπ' όψει μας την μακροπρόθεσμη κλίμακα του ιλλουμινιστικού προγραμματισμού πλανητικής επιβολής. Ενώ η μέση πολιτική προοπτική λειτουργεί σε επίπεδο το πολύ δεκαετιών - από αυτούς που διαθέτοθν σε εξαιρετικές περιπτώσεις μακροπρόθεσμες στοχεύσεις και διορατικότητα στις προοπτικές τους - η επιστολή του Pyke στον Mazzini - τονίζω για μια ακόμη φορά - γράφεται το 1871 και αναφέρεται σε τρεις παγκοσμίους πολέμους, που σχεδιάστηκαν να επιβληθούν ως το 2020. Δηλαδή επεκτείνεται σε περίοδο 150 ετών (για να μην αναφερθώ εδώ σε προεργασία, που διήρκησε χιλιετίες).                                                                                                                                          Και εάν τα ευσεβή και ασκητικά γερόντια της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν παρακολουθούσαν με απαράμιλλη προσευχή, προσοχή, μελέτη, κατασκόπευση και περισυλλογή το φαινόμενο που ονόμαζαν "αντίχριστα" και οι Ελληνιστές της Σταλινικής Ομάδας δεν εφάρμοζαν αμείλικτη βία, δυστυχώς και σε βάρος εκετομμυρίων αθώων ανθρώπων, θυσιάζοντας στον βωμό του αγώνα για την επιβίωση της ανθρωπότητος, όχι μόνον τους συγγενείς τους πρώτου βαθμού, αλλά και το έσχατο ψυχικό τους απολιφάδι, αφού μελέτησαν την επιστολή του Pyke συνάγοντας τις απαραίτητες συνέπειες, έχοντας, όπως θα καταδείξω προσεχώς, μελετήσει και κατανοήσει σε βάθος την συνωμοσία τής σατανολατρείας, ίσως εμείς σήμερα να είχαμε εξαερωθεί στα πλαίσια της επικράτησης ενός πυρηνικού χειμώνα, που κατήργησε ανεπιστρεπτί η διοίκηση του Βλαδίμηρου Πούτιν.

Στα πλαίσια αυτής της πολύ μακροπρόθεσμης πολιτικής των ιλλουμινιστών πρέπει να αποδοθεί και το δεδομένο, ότι αυτοί, ενώ επιδίωξαν την κυριαρχία των πετρελαιοπηγών στην Μέση Ανατολή με την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, φρόντισαν ένα μέρος αυτών των πετρελαιοπηγών να περάσουν στο έλεγχο ομάδων του αραβικού εθνικισμού, όπως το κίνημα Μπάαθ, με εκπροσώπους τον Σαντάμ Χουσείν, ή τον Μουαμάρ Καντάφι. Διότι αυτοί έπρεπε να αποτελέσουν το προσάναμα για την διεξαγωγή του αρμαγεδώνα. Το ίδιο ισχύει για το πέρασμα σημαντικών πετρελαιοπηγών στην κλίκα των μουλάδων του χομεϊνή, που αναμένουν και αυτοί την έλευση του "μεγαλομάστορα" μετά από ολοκαύτωμα. Εδώ και χρόνια διαβάζω για την χρηματοδότηση και το σπρώξιμο στην εξουσία των μουλάδων από την CIA, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω αυτήν την σκοπιμότητα. Σήμερα όμως κατανοώ. Διότι τα τέρατα μπορούν, εάν χρειαστεί να επιβιώσουν χωρίς πετρέλαιο. Χωρίς αδρενόχρωμα όμως ψοφάνε.

Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής φρόντισαν να περάσουν βασικές πετρελαιοπηγές στην διοίκηση τής ισλαμικής αδελφότητος και στους Σαουδάραβες, στήνοντας το διάδοχο κέντρο ηγεμόνευσης των σουνιτών με τον βαχαμπισμό. Στόχος τους η διαμόρφωση της πετρεαλαϊκης ροής, αλλά κυρίως και εν τέλει η οργάνωση και χρηματοδότηση του ισλαμοφασιστικού τέρατος του ισις, ως βασικού μοχλού επιβολής του αρμαγεδώνα.

 

Μέσα στην γενικότερη, τεχνητά και σκόπιμα κατασκευασμένη ατμόσφαιρα τρομοκράτησης της τουρκικής ολιγαρχίας μέσω της προπαπαγάνδας διαμελισμού της τουρκίας με όργανο εκτέλεσης το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων, που είχαν με υποχθόνιο τρόπο  σκηνοθετήσει προπαγανδιστικά οι ιλλουμινιστές, με όργανα την CIA και την Μοσάντ, δάγκωσαν οι νεοπασδάδες της Άγκυρας το καρότο με βαφή υποτιθέμενης χειροβομβίδας, που τους είχαν πετάξει οι αρμαγεδωνιστές. Έχοντας πάρει  φωτιά τα επιχρυσωμένα καρεκλάκια, που είχαν στρογγυλοκαθήσει στα τσαντιροπαλατάκια τους οι λεγάμενοι, σκέφτηκαν ένα άκρως "πονηρό" τέχνασμα, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το φόβητρο του διαμελισμού. Σκαρφίστηκαν την τακτική να εκμεταλλευτούν την διαχρονική πολιτική αυτών που τους απειλούσαν και να την στρέψουν εναντίον τους. Ο κεμαλισμός, ως μακρύ χέρι των δυτικών στην Τουρκία, είχε αναπτύξει την προπαγάνδα του παντουρκισμού. Αυτή η προπαγάνδα στόχευε σε δυο διαφορετικούς αποδέκτες. Από την μια επιδίωκε την παρηγοριά του τραυματισμένου αυτοκρατορικού συνδρόμου της μιλιταριστικοτσιφλικάδικης τουρκικής ολιγαρχίας. Όμως ταυτοχρόνως σημαντικότερος αποδέκτης του ήταν οι Τουρκογενείς πληθησμοί, που αποτελούσαν την πλειοψηφία των χωρών, που γειτονεύουν βόρεια και ανατολικά με την Τουρκία. Την πρόσδεση αυτών των πληθυσμών στον παντουρκισμό επιθυμούσε και προωθούσε οπωσδήποτε η κυρίαρχη τρουρχική κάστα, με στόχο την κινητοποίησή τους στην μεγαλοτουρκική ονείρωξη. Όμως για τους ιλλουμινιστές, που εφήυραν και προώθησαν την θεωρία του παντουρκισμού, η στόχευση ήταν τελείως διαφορετική, χωρίς όμως να μπορέσουν ποτέ να κατανοήσουν αυτήν την διαδκασία οι μπουνταλάδες της Άγκυρας. Όλοι αυτοί οι πληθυσμοί διακατέχονται από εντονότατες αντιρωσικές ψυχώσεις. Οι χώρες τους βρέθηκαν για μεγάλο διάστημα κάτω από Ρωσική κυριαρχία, ενώ οι Ρώσοι είχαν υποστεί κατά την διάρκεια πλείστων όσων αιώνων τα πάνδεινα από τις βάρβαρες ταταροτουρκικές επιδρομές. Παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες των Ρώσων να ενταχθούν αυτοί οι πληθυσμοί οργανικά στην Ρωσική σφαίρα κυριαρχίας, ο μόνος τρόπος αποσώβησης της ισλαμοφασιστικής λαίλαπας στο γεωγραφικό υπογάστριο της Ρωσίας, δεν ήταν άλλος, όπως έδειξε ο πόλεμος της Τσετσενίας πριν από μερικά χρόνια, από την εφαρμογή άγριας βίας. Για να μπορέσουν να καθυποτάξουν οι Ρώσοι τους εξεγερμένους Τσετσένους μετέτρεψαν το Γκρόσνι σε σεληνιακό τοπίο. Για να μην αναφερθώ στην δολοφονία εκατοντάδων αμάχων, η πλειψηφία των οποίων ήσαν παιδιά στα τραγικά γεγονότα του Μπεσλάν. (Επειδή επιθυμώ να είμαι ακριβοδίκαιος και παρά τα εντονότατα φιλορωσικά μου αισθήματα, δεν μπορώ να μην καταθέσω την εκτίμησή μου, ότι πίσω από τους υποτιθέμενους ισλαμιστές τρομοκράτες, που διέπραξαν την σφαγή στο Μπεσλάν, κρυβόντουσαν οι Ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, με στόχο να καλλιεργήσουν ψυχολογικά ανοχή απέναντι στην ωμή βία, που εφάρμοζαν ενάντια στους εξεγερμένους ισλαμιστές. Παρόλο που σαν άνθρωπος δεν συμπαθώ καθόλου την προσφυγή στην εφαρμογή μαζικής βίας, δεν μπορώ παρά να δείξω κατανόηση στην πρακτική που εφάρμοσαν οι Ρώσοι στην φάση, που οι "μαύρες χήρες" μακέλευαν με τρομοκρατικές ενέργειες τους κατοίκους της Μόσχας και άλλων Ρωσικών πόλεων. Όμως, αυτό που παραμένει κάτω από την γραμμή αυτής της τραγικής σούμας, είναι το λάδι που χύθηκε εκατέρωθεν στην φωτιά, με αποτέλεσμα να αυξηθεί πολύ το μίσος των ταταροτουρκογενών πληθυσμών απέναντι στους Ρώσους). Και αυτό ακριβώς το μίσος είναι που βάσει σχεδίου επιθυμούσαν να επαυξήσουν ακραία βάσει των σχεδίων τους οι αρμαγεδωνιστές, προσανατολισμένοι στα προβλεπόμενα της επιστολής Pyke, που προδιέγραψε την επιβολή του αρμαγεδώνα μέσω μιας σύγκρουσης χριστιανών και ισλαμιστών, καθώς και μεταξύ ισλαμιστών και ισραήλ. Όπως έχει φανεί πλέον, αυτή η σύγκρουση είχε σχεδιασθεί για να επιβληθεί μέσω μιας επίθεσης των ισλαμιστών από τα νότια και των νατοϊκών από τα δυτικά εναντίον μιας μισοδιαλυμένης από εσωτερική αναρχία και εξωτερικές κυρώσεις Ρωσίας.

Το τέχνασμα, που εκπόνησε το τουρκικό κατεστημένο, ήταν η κινητοποίηση της παντουρκικής ιδέας με την αναβίωση του χαλιφάτου και την προσπάθεια να ξανατεθούν οι ιμάμηδες επικεφαλείς όλων των σουνιτών σε θρησκευτικό επίπεδο, με ταυτόχρονη προώθηση της τουρκικής κυβέρνησης σε προστάτη των συμφερόντων τους, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται. Με την αναβίωση του χαλιφάτου αποσκοπείτο να τεθεί εκτός ορίων, ως μηχανισμός με κοσμικό προσανατολισμό, και ο κεμαλισμός, που ήταν ο διεκπεραιωτής της δυτικότροπης πολιτικής, αλλά κυρίως ήταν και πρακτορείο των δυνάμεων, που προωθούσαν την προπαγάνδα του διαμελισμού και είχαν ξεκινήσει ήδη την στροφή ανοικτής στήριξης των Κούρδων στο Ιράκ. Αυτή η περιοχή αποτελούσε στην πορεία και τα σίγουρα μετόπισθεν στην δράση του PKK. Με αυτόν τον τρόπο τραβήχθηκε μέσα από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού η ιδρυση του ισλαμικού κόμματος "Δικαιωσύνης και Ανάπτυξης" AKP με επικεφαλής τον Ταγίπ Ερντογκαν. Το κόμμα αυτό αμέσως στράφηκε προς τις λαϊκές μάζες, υποσχόμενο την εκπροσώπηση τού λαουτζίκου, ο οποίος ζούσε μέσα στον θρησκευτικό του μεσαίωνα. Αυτό που δεν είχαν κατανοήσει οι υδροκέφαλοι, που προώθησαν τον Ερντογκάν στην κυβέρνηση, είναι, ότι αυτή την πρακτική είχαν συνοργανώσει και σιγοντάριζαν από τα μετώπισθεν, αυτοί, με τους οποίους είχαν προγραμματίσει να συγκρουσρτουν μέσω της αναβίωσης του χαλιφάτου, τουτέστιν οι δυτικοί και οι προπαγανδιστές του διαμελισμού. Τουτέστιν, για όσους μπορούν να διακρίνουν πιο βαθιά την λαγουδότρυπα, οι αρμαγεδωνιστές. Με μεσοπρόθεσμο στόχο την ένταξη των τουρκογενών στις ισλαμοφασιστικές συμμορίες του ισις, που οργάνωναν βήμα προς βήμα στις φυλακές του Αμπού Γκαρέιμπ στο Ιράκ, στο κολαστήριο ψυχολογικής πλύσης εγκεφάλων στο Γκουαντάναμο, στο όρος Τόρα Μπόρα του Αφγανισταν με το φάντασμα μπιν λάντεν μέσα στα ταλιμπανικά καταγώγεια και με τα δήθεν "φιλοισλαμικά" γιατρουδάκια της ισλαμικής αδελφότητος, που μοίραζαν ασπιρίνες στους τραυματίες της Χαμάς.

Αυτό που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τότε οι ερντογκανικοί "ειδήμονες" της υποτιθέμενης πονηρίας ήταν ούτε για ποιον λόγο τους τροφοδοτούσε με εκατομμύρια η CIA, όπως αναφέρει ο Στριγάς, ούτε για ποιο λόγο συμμάχησε μαζί τους ο πάπας του θρησκευτικού μυστικού τάγματος των Μπεκτασίδων Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος αποδείχθηκε στην πορεία αχυράνθρωπος των αντιπάλων. Πλείστοι όσοι αναλυτές στην Ελλάδα αξιολόγησαν τότε, αλλά και μετέπειτα, τον Ερντογκάν σαν "χρήσιμο για την πατρίδα του". Αποποιούμενοι όμως με κάθε ευκαιρία τον χαρακτηρισμό του συνωμοσιολόγου (ο οποίος αποτελεί τίτλο τιμής για τον γράφοντα, εάν αυτή η ιδιότητα επιδιώκεται με σκληρή μελέτη, συνεπή και εμβρυθή έρευνα, αλλά και κριτικό πνεύμα χωρίς υποχωρήσεις, επιπολαιότητα και προκαταλήψεις) παρέμειναν στην επιφάνεια των δρώμενων. Χωρίς να μπορέσουν να κατανοήσουν, ότι οι αρμαγεδωνιστές είχαν επιλέξει τον ερντογκάν και την κλικα του, σαν αυτούς που θα έβαζαν την ταφόπετρα πάνω στο τουρκικό κράτος. 

Αρχικά έλαβε το AKP μια σειρά φιλολαϊκά μέτρα, ώστε να διευρύνει την λαϊκή του βάση. Πολύ γρήγορα όμως έδειξε το πραγματικό προσωπό του. Ασκώντας σημαντική επιρροή στους χοτζάδες φρόντισε να μετατραπούν τα τζαμιιά σε χώρους προπαγάνδισης εναντίον του ελευθεροτεκτονισμού, του ισραήλ και της δυτικής επιρροής, που υπέθαλπτε την ισλαμικά πατρίδα. Παίρνοντας αφετηρία από ότι ο μουσταφά κεμάλ προερχόταν από οικογένεια ντονμέδων, δηλαδή εξισλαμισμένων εβραίων, ξεκίνησε η καλλιέργεια μιας ψύχωσης ενάντια στον κεμαλισμό, η οποία στηριζόταν στα αντίστοιχα προπαγανδιστικά πονήματα. Πληθώρα εκδοτικών συνωμοσιολογικού περιεχομένου ξεκίνησαν να διακινούνται τόσο από τα τζαμιά, όσο και από το κύκλωμα των μηχανισμών του AKP. Αποκορύφωμα αυτής της δραστηριότητας ήταν η κινηματογραφική ταινία "Κοιλάδα των Λύκων", που είναι η πλέον δαπανηρή ταινία που γυρίστηκε στην Τουρκία. Σχετικά με αυτήν έγραφε στις 16.02.2066 αναδημοσίευση στον "Καθημερινή" από τους New York Times:

«Σπάει» ταμεία στην Τουρκία μια αντιαμερικανική ταινία

Οι θεατές ζητωκραύγαζαν, χειροκροτούσαν και σφύριζαν όταν ο Τούρκος πράκτορας βύθιζε ένα μαχαίρι στο στήθος του αρχηγού του εχθρού. H ταινία «H Κοιλάδα των Λύκων – Ιράκ», που άρχισε να προβάλλεται την περασμένη εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες της Τουρκίας, της Αυστρίας και της Γερμανίας, είναι μια ιστορία δράσης στα πρότυπα του Ράμπο που δείχνει Τούρκους στρατιώτες να εκδικούνται έναν τυραννικό στρατό κατοχής. Στην εν λόγω εκδοχή της, πάντως, που κόστισε 10 εκατομμύρια δολάρια και ήταν η ακριβότερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ στην Τουρκία, ο εχθρός δεν είναι κάποια καταπιεστική δικτατορία τριτοκοσμικού τύπου. O διοικητής ονομάζεται Σαμ, όπως ο Θείος Σαμ, και οι εχθρικές δυνάμεις είναι οι Αμερικανοί, που τιμωρούνται επειδή έχουν προκαλέσει δεινά στους Τούρκους και έχουν τραυματίσει την υπερηφάνεια και την τιμή των Ιρακινών.

 

 

Η αιχμή της ταινίας ενάντια σε αυτούς που υποστήριζαν τους Κούρδους στο Ιράκ ήταν προφανής. Είναι προφανές, ότι η αντίστοιχη προπαγάνδα δεν επιχειρούσε να κατισχύσει σε μάχες επάνω στις οθόνες, που δεν μπορούσε να κερδίσει ο τουρκικός στρατός στα πραγματικά πεδία. Στόχος της προπαγάνδας ήταν να δημιουργηθεί το κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα για τις εκκαθαρίσεις των κεμαλιστών στον στρατό και στους κρατικούς μηχανισμούς, ως εθνική κινητοποίηση ενάντια στους συνωμότες, που πρόδιδαν την εθνική υπόσταση. Και επειδή μια συνωμοσία χρειάζεται κάποιο όνομα για να χωνεύεται ευκολότερα, αποδώθηκε στους κεμαλιστές η συσπείρωσή τους στην παράνομη οργάνωση "Εργκένεκον".

Από όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω από έντονη αναζήτηση στις συνωμοσιολογικές σελίδες του διαδικτύου κατά τα έτη 2007 - 2008, που ήταν καθοριστικά για τις αντικεμαλικές εκκαθαρίσεις, οι ιστολίδες που είχα βρει να κάνουν προπαγάνδα υπέρ του χαλιφάτου και ενάντια στον κεμαλισμό δεν ήσαν τουρκικές. Σημαντικά στοιχεία σχετικά είχα βρει στην ιστοσελίδα του Ινστούτου WARBOURG, που είναι πολύ σημαντική και ψαγμένη συνωμοσιολογική ιστοσελίδα. Δίπλα σε αυτήν την σελίδα, μεταβαίνοντας από σύνδεσμο σε σύνδεσμο εντόπισα δυο - τρεις σελίδες ακόμη, οι οποίες ήσαν σελίδες εκτός Τουρκίας. Δεδομένο που με βάζει σε σκέψεις, ότι 80 και πλέον έτη μετά την κατάργηση του Χαλιφάτου, κάποιοι στο εξωτερικό είχαν φροντίσει να διατηρήσουν μια μικρή σογοκαίουσα φλόγα της ύπαρξής του, ίσως για να προλειάνουν κάποια επερχόμενα στο μέλλον.

Στην πορεία το καθεστώς Ερντογκάν ήλθε σε άμεση προπαγανδιστική (και όχι μόνον) ρήξη με το καθεστώς του ισραήλ, επιχειρώντας να αυτοπροβληθή σαν προστάτης των Παλαιστινίων. Έτσι πρωτοστάτησε στην αποστολή του στολίσκου "FLOTILA", που επιχείρησε να σπάσει τον θαλάσσιο αποκλεισμό της Γάζας (Σε αυτή την αποστολή είχαν συμμετάσχει από Ελληνικές πλευράς και οι πατριωτικές δυνάμεις του περιοδικού "ΑΡΔΗΝ").

Στο σημείο αυτό διακόπτω την ανάρτηση, ώστε να έχει αυτή κάποια όρια αναγνωσιμότητος. Η συνέχιση του θέματος θα ακολουθήσει στο δεύτερο μέρος.