01 Νοεμβρίου, 2018

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΗΔΕΙΩΝ ΤΟΥ ΛΟΥΛΗ ΤΡΑΜΠΑΚΟΥΛΑ - ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ - ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΡΒΙΛ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΓΟΥΡΟΥΝΟΣΚΥΛΑ



....ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος....


6. ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ...

    Ας το επαναλάβω ακόμη μια φορά: Αναμφιβόλως οι Πυθαγόρας, Ηράκλειτος και Πλάτων υπέχουν σημασίας, που βρίσκεται πέραν τής τρεχούσης φαντασίας. Όμως, Άρθουρ Κόναν Ντόυλ και ξερό ψωμί. Δεν είναι δυνατόν να αναλύση κάποιος την υφή τού σεσηπότος, εάν δεν βρίσκεται εντός αυτού. Εάν συγκρίνουμε την μέση διαχρονική συμπεριφορά τών ανθρώπων με αυτήν τών αγρίων θηρίων, θα διαπιστώσουμε, ότι ο νόμος που κυριαρχεί στην ζούγκλα τών κοινωνιών είναι κατά πολύ περισσότερο αιμοβόρος από το καθεστώς που διακρίνει τα κτήνη. Η κατάστασις και η συμπεριφορά  τών κτηνών ανταποκρίνεται πλήρως σε φυσικά δεδομένα. Τουναντίον, η αποκτήνωσις δεν είναι απλώς παρά φύσιν, αλλά καλπάζουσα κατάντια βαναύσου αλλοτριώσεως εκείνων τών όντων, τα οποία επλάσθησαν δια τήν ορθίαν στάσιν και με την κεφαλήν άνωθεν εστραμμένην προς τον ουράνιον φωτοδότην. Ενώ η όρασις είναι αίσθησις, που αποτελεί ιδιότητα τής πλειοψηφίας τών ζώων, ο άνθρωπος ετάχθει επάνω σε βάθρο, που επεκτείνει τα όρια τών ενστίκτων. Ως ον υπό συνεχή εξέλιξι προς την ολοκλήρωσι τής πλήρους ανταποκρίσεως έναντι τών προκλήσεων τής δημιουργίας καλείται να δει πέρα, πάνω αλλά και μέσα από την όραση. Δεν αρκεί να βλέπει, οφείλει ταυτοχρόνως να προσβλέπει, να διαβλέπει και να επισκοπεί. Ο Αντουάν Εξιπερύ διακηρύσσει στον "Μικρό Πρίγκιπα", ότι το όντως πραγματικό μπορεί να καταστεί ορατό μόνο με τα μάτια τής ψυχής. Καθότι η όρασις είναι για τον άνθρωπο διαδικασία απελευθερώσεως από τα δεσμά που τον καταδυναστεύουν. Η ρήσις τού Ευαγγελίου "Οψεσθαι τής αληθείας και αυτή ελευθερώσοι υμάς", μάς καλεί να αποβάλλουμε την μάσκα, τις διόπτρες και τις ψεύτικες βλαφαρίδες. Ο Χρήστος Γιανναράς θεωρεί ότι η Ορθόδοξος Θεολογία ορά τον άνθρωπο, ως αυτόν που καλείται να νοηματοδοτήση την σύμπασα κτίσιν. Και ο Ιερός Καβάσιλας στο έργο του "Η Εν Χριστώ Ζωή" υπογραμμίζει την αλήθεια, ότι το χρίσμα κατά την αρχαίαν εποχήν συνιστούσε διαδικασία τελουμένη κατά την στέψιν τών βασιλέων. Δια τού Μυστηρίου τού Χρίσματος ο ταπεινός άνθρωπος αναβιβάζεται σε βασιλέα τής συμπάσης φύσεως. Η εν τέλει όρασις οφείλει να επεκτείνεται τόσο στην διόρασι, όσο και στην ενόρασι. Οι δεσμώτες τού Πλατωνικού Σπηλαίου είναι σε τελευταία ανάλυσι δέσμιοι τού ψευδώς οράν: Η αδυναμία περιστροφής τού αυχένος, δεν τούς επιτρέπει να έχουν στερεοσκοπική όραση. Και ο μόνιμος προσαντολισμός τών οφθαλμών τους προς τον έμπροσθεν αυτών ευρισκόμενον τοίχον τούς καταδικάζει να προσλαμβάνουν αποκλειστικώς τήν σκιάν, όσων οι "θαυματοποιοί" θέτουν σε κίνησι μεταξύ τής φωτιάς και τών θέσεών τους. Η συγκεκριμένη προσομοίωσις πλησιάζει με αξιοθαύμαστη ακρίβεια τα δεδομένα μιας αίθουσας κινηματογράφου. Οι θεατές ενός κινηματογραφικού φίλμ γνωρίζουν εκ τών προτέρων, ότι όσα παρακολουθούν δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά είναι τελείως στημένα και σκηνοθετημένα έμπροσθεν μιας μηχανής λήψεως. Παρ' όλα αυτά όμως συμμετέχουν στα προβαλλόμενα δρώμενα με συγκινησιακή μετοχή. Κουβάδες δάκρυα έχουν χυθεί στις δραματικές ταινίες, τόνοι γέλωττος έχουν επέλθει κατά την προβολή κομωδειών, καντάρια αδρεναλίνης έχουν εκκριθεί κατά την προβολή ταινιών αστυνομικού, πολεμικού ή περιπετειώδους περιεχομένου. Πολύ δύσκολα επιτυγχάνει ένας ιδιαίτερα προικισμένος συγγραφεύς μυθιστορημάτων με τις περιγραφές που επιχειρεί σε όποιο βιβλίο, να επιφέρει μια συγκινησιακή φόρτιση, που να πλησιάζει έστω αυτήν τού θεατού τής μεταφοράς τού βιβλίου στην μεγάλη οθόνη. Η οπτική πρόσληψη τού εντέχνως προβαλλομένου κυήματος φαντασίας είναι εις θέσιν να συναρπάζει, σε βαθμό, που συχνά προσεγγίζει από συγκινησιακή σκοπιά τα όρια τής προσλήψεως πραγματικών γεγονότων. Στην μιντιαλιστικώς ποδηγετούμενη εποχή μας, έρχεται η τηλεόρασις νακαθορίσει ποια είναι η εν τέλει πραγατικότητα. Όσα περίγραψε στο "1984" ο Όργουελ αποτελούν εδώ και δεκαετίες πάγια δομικά χαρακτηριστικά τού δημοσίου και ιδιωτικού βίου.
   Ποια είαι όμως η αιτία, που ωθεί το μέσο αισθητήριο να συγχέει το πραγματικό με φαντστικό; Για να μην επεκτείνουμε την προβληματική, σε αυτά, που μέσω τού τεχνητού οπτικοακοαστικού δημιουργήματος εντέχνως υποβάλλονται, στοχεύντας κατ' ευθείαν στο ασυνείδητο τού θεατού. Για ποιον λόγον κατά την διαδικασία τής προσλήψεως ενός τεχνητού οπτικοακουστικού δημιουργήματος υπερτερεί η συνσισθηματική φόρτισι τελείως δυσανάλογα εις βάρος τής κρίσεως; Θεωρώ ότι η απάντησι σε αυτό το ερώτημα βρίσκεται, στο ότι και αυτό που εν γένει θεωρούμε πραγματικό, δεν είναι παρά η πρόσληψη ψευδών και υποβαλλομένων πλασματικών παραμορφώσεων τής πραγματικότητος. Υπό αυτήν την έννοιαν θεωρώ, ότι το Μάτριξ δεν είναι παρά η διαδικασία τού ψευδώς οράν.
   Αναμφιβόλως, η επίδραση ενός θεάματος στον θεατή σχετίζεται και με την διάθεσή του, να επιτρέψει στο θέαμα να επενεργήση επ' αυτού. Ακριβώς η διαδικασία τής διασκεδάσεως από τον φόρτο τής καθημερινότητος, έγγυται, στο να παραμεριστούν δι ολίγον τα καθ' ημάς, που επιμόνως μάς απασχολούν, ή και μας ταλανίζουν και να αφεθούμε στην αίσθηση άλλων - φανταστικών - καταστάσεων, παραμερίζοντας φίλτρα λογικής και ψυχολογικές οχυρώσεις, που μπορούν μεν είναι εκ προοιμίου πλασματικές, άλλα έχουν κατασκευαστεί με στόχο να μάς μεταφέρουν σε χώρους που μάς χαλαρώνουν. Η ένταξη όμως όλο και εντονότερης μιντιακής ενασχολήσεως στην καθημερινή μας ζωή, μάς ωθεί ασυναίσθητα σε σφαίρες, όπου τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού ρευστοποιούνται. Επί πλέον η σκόπιμη χειραγώγησι τών μαζικών μέσων οικοδομεί βήμα προς βήμα πρότυπα και στερεότυπα, έναντι τών οποίων αισθανόμαστε την ανάγκη να προσαρμοζόμαστε και να συμβαδίζουμε με αυτά, εάν θέλουμε να γινόμαστε κοινωνικά αποδεκτοί. Στην ουσία μικρόφωνα, κάμερες και οθόνες διαμορφώνουν στθερές τής μέσης ανθρώπινης΄προσωπικότητας και κοινωνικών επιλογών και δραστηριοτήτων. Αυτή η διαδικασία δρά παραμορφωτικώς με διττή συνέπεια: Αφ' ενός η επανάληψη όλων αυτών τούς προσδίδει μια ιδιοδυναμική, με αποτέλεσμα αυτά να αναπαράγονται στην πορεία τού χρόνου αυτοβούλως, έχοντας πλέον κατακυριεύσει την σφαίρα τού αυτονόητου. Η δεύτερη συνέπεια, η οποία είναι ακόμη πλέον επικίνδυνη τής πρώτης, αφορά την επεκταση τών κλισέ σε όλες τις δυνατές κατευθύνσεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο,ο οι υποταγμένοι στα συστημικά στερεότυπα δεν είναι μόνον αυτοί που εκούσιως αρέσκονται να υπηρετούν το σύστημα, αλλά επεκτείνονται και σε πλείστους όσους είναι πεπεισμένοι, ότι δήθεν το αντιπαλεύουν. Το σύστηημα δεν έχει το παραμικρό πρόσκωμα να διαχωρίζεται η κοινωνία σε θιασώτες και αμφισβητίες του. Τουναντίον εκτιμά, ότι αυτή η κατάτμηση αυξάνει το τζόγο, στα πλαίσια ενός παιχνιδιού, τού οποίου τα στοιχεία είναι πειραγμένα. Εκτιμά, ότι η ενέργεια, την οποία εκκλύεται από μια ελεγχόμενη αντίθεση, συνιστά έτοιμο δυναμικό, το οποίον είναι το σύστημα εις θέσιν να καναλιζάρει κατά το δοκούν σε κατευθύνσεις, που αυτό επιλέγει. Κατά συνέπεια, η ποιότητα μιας δυναμικής, η οποία προσβλέπει στην ουσιαστική αμφισβήτηση τής κακοδαιμονίας, δεν καθορίζεται από την όποια βαρύγδουπη φρασεολογία, την ηχηρή συνθηματολογία, τις ομολογίες πίστεως στα όποια κλισέ, ακόμη ούτε και από την συμμετοχή στις όποιες ακτιβιστικές ενέργειες, όσο αυτές δεν εντάσσονται σε φρόνιμη και συγκροτημένη στρατηγική, η οποία διέπει μια σειρά επεξεργασμένων και στοχευμένων τακτικών επιλογών. Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΑΚΗΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ  ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΣΤΗΝ ΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ. Αυτή είναι και η μόνη, που αποφασίζει κατά πόσο πρόκειται περί σοβαρούς ετοιμότητος, ή κατά πόσο οι εξάρσεις που εκδηλώνονται, επιχειρούν να δώσουν διέξοδο σε σώψυχα. Η πρώτη περίπτωση σφραγίζεται από την συνέπεια τής προσωπικής ευθύνης τών δρώντων. Αυτοί δεν διστάζουν να δομούν και να προβάλλουν ίδια άποψιν, στηριγμένην στην διαδικασίαν τής αναζητήσεως. Η αναζήτησις προϋποθέτει θάρρος, ανιδιοτέλεια και υπευθυνότητα. Διότι μπορεί να καταλήξη, ή να μην δυνηθεί να καταλήξη στην εξεύρεση τών ζητουμένων. Τουναντίον, η κλακαδόρικη εκδοχή στηρίζεται σε αναμάσημα, στην εμμονή σε στερεότυπα, σε ανερμάτιστες βεβαιότητες, μονόπατη στήριξη στο εγώ, καίτοι διεπόμενη από την ψυχολογία τής γκρούπας, οχυρώνεται πίσω από συλλογικής τυποφανείας εκφορές, αναμασώντας αενάως το "μας". Το ένα "μας", το άλλο "μας" και το λουρί τής μάνας.
    Το Ελλαδικό κράτος υπήρξε από την ίδρυσή του εξωστρεφές, εξαρτημένο και υποτελές. Η μαρξιανή διακήρυξη ότι, "η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια κοινωνία είναι η ιδεολογία τής κυρίαρχης τάξης" είναι κατά την γνώμη μου ορθή, ασχέτως εάν αυτή η διακήρυξη ισχύει εξίσου για τον μαρξισμό, ως συστημικό κατασκεύασμα. Μια εξαρτημένη κοινωνία δεν είναι εις θέσιν να παράγει ανεξάρτητη και αμφισβητησιακή ιδεολογία, εγκλωβισμένη στον μιμητισμό και τον αναμάσημα εισαγόμενων ιδεολογημάτων. Αυτό το δεδομένο όμως, ενώ ισχύει σε κοινωνική κλίμακα, μπορεί να επιδέχεται μεμονωμένες εξαιρέσεις σε προσωπικό επίπεδο. Η άλλωση τών εκπαιδευτικών οργανισμών και τών εκπαιδευτικών προγραμμάτων, η δράση τών μηχανισμών δευτερογενούς κοινωνικής ενσωματώσεως, όπως τού στρατού και τών θρηκευτικών και παραθρησκευτικών μαντριών, η περιθωριοποίηση τών αξίων και το brain drain ελαχιστοποιούν ωστόσο τόσο τον αριθμόν, όσο και τα περιθώρια δράσεως τών εξαιρετικών τού κανόνος περιπτώσεων. Με συνέπεια, αυτήν την στιγμήν στην επικαιρότητα να κατισχύουν σαφέστατα αριθμητικώς αυτοί που πλειοδοτούν σε βερμπαλισμό και αυτοεπαίρονται ως "σωτήρες", συγχέοντας την μεγαλοστομία με το θάρρος και την παρρησία και το αμοιβαίο χειροκρότημα τών κολλητών τους, με την ουσιαστική τομή μιας κοινωνικής παρεμβάσεως, κειμένης πέραν τής αναπαραγωγής τών κοινωνικών μυθευμάτων.
    Όμως τίποτε δεν δύναται να παρακάμψει τον καταλυτικό ρόλο τής συνειδήσεως στην ζύμωση και στην όσμωση τών κοινωνικών διεργασιών. Δεν δύναται να υπάρξει μεσοπροθέσμως κανένα ουσιαστικό προχώρημα, όσο δεν εκπονείται και δεν κατατίθεται συνεκτική θεωρία ανατροπής τών ισχυόντων δεδομένων. Όσο αυτή η επιταγή δεν προωθείται, αφήνεται το πεδίο έρμαιο στο έλεος τών συστημικών προσωπικοτήτων και δομών. Αλλά και στην αμφισβητησιακή παρέμβαση πολιτικών και κοινωνικών υποκειμένων, τα οποία λόγω θέσεως και λειτουργικότητος, δεν είναι εις θέσιν να προβαίνουν σε σφαιρική ανάλυση τών δεδομένων και να διαμορφώνουν συνολική προοπτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι είναι το ίδιο. Υπάρχουν έντονες διαφοροποιήσεις ακόμη και στα πλαίσια τού συστήματος - όπως θα δείξω στην συνέχεια, προσεγγίζοντας τήν σύγκρουση Κοτζιά / Καμμένου - που δεν αρμόζει να εκτιμηθούν ως αμεληταίες, ή να απορριφθούν άπαντες οι συμβαλλόμενοι σε αυτές εκ προοιμίου, ολωσχερώς και κατ' αποκοπήν. Επί πλέον, παρακολουθώντας προσεκτικά τα δρώμενα στην σφαίρα τής δημοσιότητος, μπορεί να διαπιστωθεί, ότι στα πλαίσια τής συγκυρίας, ως αυτή διαμορφώνεται, διαφοροποιούνται, αφυπνίζονται και ενεργοποιούνται μια σειρά κοινωνικές δυνάμεις, εισερχόμενες σε τελείως νέα πλαίσια, σε σύγκρουση με παρελθούσες επιλογές.

   Με "Το Σκυλί τών Μπάσκερβιλ" επιχείρησε με μιας ιδιαίτερης μαεστρίας τομή ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ να υποδείξε ποιος είναι τελικά το θηρίο και που κρύβεται το τέρας, αμφισβητώντας τήν διαδικασία τού ψευδώς οράν, συμφώνως προς την περιώνυμον ρήσιν τού ήρωός του: "Τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται". Εν τέλει δεν ήταν ο υπερμεγέθης και αγρίως εφορμών κύων εναντίον παντός παρεισάκτου εις τον χώρον ιδιοκτησίας τών Μπάσκερβιλ το θηρίον. Το πραγματικώς τέρας ήσαν οι άνθρωποι, οι οποίοι εγύμνασαν και τροποποίησαν ψυχολογικώς αυτό το πλάσμα τής φύσεως, μετατρέποντάς σε έμβιο φονικό όπλο, με στόχο να ιδιοποιηθούν ξένη ιδιοκτησία. Τα έργα τού Κόναν Ντόυλ μπορούν να θεωρούν ως τα βασικότερα πονήματα συνομωσιολογικής διαφωτήσεως τού παρελθόντος αιώνος. Όμως πλήν αυτής τής στοχεύσεως, όποιος παρακολουθήσει με προσοχή τούς διαλόγους στο τελευταίο μέρος αυτού τού μυθιστορήματος, μπορεί να διακρίνει την ιδιάζουσα τρυφερότητα οικολογικής υφής - σε χρονική φάση που την αντίστοιχον προβληματική δεν είχε καν διανοηθεί ο οιοσδήποτε - με την οποίαν ο συγγραφεύς χειρίζεται καταγγελτικώς τον βιασμό τής φύσεως από την ανθρώπινη μοχθηρία, μεταλάσσοντας τήν συμπεριφορά ενός αθώου ζώου, που είναι εκπρόσωπος ενός είδους, πού αποτελεί τον πλέον πιστό φίλο τού ανθρώπου.
    Επί τού προκειμένου ο Κόναν Ντόυλ προτείνει μια μέθοδο στην διαδικασία να φωτίσουμε τούς τρόπους που σχεδιάστηκε, προωθήθηκε και εφαρμόστηκε ένα υποθαλπτικό σχέδιο συνομωσίας, την οποίαν ακολούθησαν στην δραματουργική πλοκή τών έργων τους και άλλοι δημιουργοί τού αστυνομικού μυθιστορήματος στην πορεία. Δεδομένου, ότι μια συνομωσία σχεδιάζεται συνήθως εν κρυπτώ, με λήψη μέτρων συγκαλύψεως τής όλης πρακτικής, είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει εκ τών υστέρων κάποιος ερευνητής την διαδοχή όσων συνέβησαν. Στις πλείστες τών περιπτώσεων οι ένοχοι επιδιώκουν τήν προβολή κάποιου μη σχετιζόμενου με την εκπόνηση και εφαρμογή του σχεδίου προσώπου ως δήθεν ενόχου, οικοδομώντας μια παραπλανητική πλεκτάνη. Η προσέγγιση, που προτείνει ο Κόναν Ντόυλ, στηρίζεται σε δυο σκέλη: Το πρώτο προσβλέπει στην παράκαμψη όσων στοιχειοθετεί παραπλανητικώς η πλεκτάνη ενοχής, βάση τής αρχής "Τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται". Με αυτόν τον τρόπο παρακάμπτεται η παραπλανητική ατραπός. Το δεύτερο σκέλος αφορά την εξεύρεση τής περιοχής, όπου κείται η ατραπός, που οδηγεί στον εντοπισμό κατ' αρχήν και στην αποκάλυψη εν συνεχεία τών ενόχων. Το δεύτερο σκέλος τής εν λόγω μεθόδου εστιάζεται σην διερεύνηση τού ερωτήματος QUI BONO? - Ποιος ωφελείται;
    Με βάση αυτές τις αρχές προσπάθησα να διερευνήσω στην πορεία την λεγομένη Συμφωνία τών Πρεσπών και την διένεξη Κοτζιά / Καμμένου, που οδήγησε στην παραίτηση τού πρώτου. Εκτιμώ, ότι υπάρχουν κάποιες σημαντικότες και λίαν ενδιαφέρουσες αλληλουχίες σχετικά, οι οποίες αρμόζει να τεθούν στην κρίση σας. Δεδομένου, ότι όσα έχουν κατατεθεί στην μπλογκόσφαιρα σχετικώς, είναι στο σύνολό τους μάλλον άνευ αναλυτικής αξίας (πέραν τής οποιας αποσπασματικής παραθέσεως πραγματικών δεδομένων) εστιαζόμενα κυρίως σε βερμπαλισμούς και λεονταρισμούς. Εν τέλει, όλος αυτός ο αυτοεπαιρούμενος χειροτεχνισμός, θα ήτο ένα είδος ανέξοδου διαδικτυακού φολκλόρ, εάν κάποιες πτυχές του - χωρίς πάντοτε να θέλω να αποδώσω συνειδητές προθέσεις - δεν συνέβαλλαν στις στοχεύσεις αυτών που εξύφαναν την συνομωσία. Μια πολύ προσεκτική ματιά στις εξελίξεις, αφήνει να διακρίνεται, ότι κάποιες βερμπαλιστικές εξάρσεις είχαν συνυπολογιστεί, πριν καν εκδηλωθούν, στον υφιστάμενο σχεδιασμό.

     Πριν εισέλθω όμως στα κεθέκαστα, θέλω να κάνω μια τελευταία προς ώρας προσθήκη στην αναφορά περί ψευδούς οράσεως, την οποίαν έθεσα στην εισαγωγήν αυτής τής ενότητος. Αυτή τήν προσθήκη θεωρώ υποχρέωσίν μου έναντι τού Πλάστου και Δημιουργού μας, διότι αναφέρθηκα προηγουμένως σε κάποιες ροπές τής ανθρωπίνου φυσικής συγκροτήσεως, αποδίδοντας αρνητικές ιδιότητες:
    Θεωρώ, ότι καίτοι αυτές οι αρνητικές τάσεις - οι οποίες αφορούν την προσληπτική σύγχυση πραγματικού και φανταστικού (επί τω προκειμένω πλασματικού) - όντως υφίστανται και επενεργούν, δεν είναι όσον αφορά την ανθρώπινον συγκρότησιν εκ προοιμίου δεδομένες υπό την συγκεκριμένην μορφήν και ποιότητα. Πράγματι, αυτές εδράζονται στην ανθρώπινη συγκρότηση, ως εν δυνάμει συμποριφορές και επενέργειες. Όμως, η συγκεκριμένη έκφασή τους δεν είναι μονοσημάντως καθωρισμένη. Η δυνατότητα να ανάγεται το υπό τού ανθρώπου ορούμενον σε πραγματικόν, μπορεί να εκδηλωθεί τόσο επί πλασματικής, όσο και επί δημιουργικής βάσεως. Αυτό σχετίζεται με το κατά πόσον τα αντίστοιχα βιοπνευματικά κέντρα τού ανθρώπου λειτουργούν αληθώς, ή επί αλλοτριωμένης βάσεως. Το ριζοσπαστικής υφής ρητόν τού Ηρακλείτου "ΤΑΥΤΟΝ ΤΟ ΕΙΝΑΙ  ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΝ" υποδηλώνει ότι η ανθρώπινος όρασις δύναται να συστήνει πραγματικότητες. Πρόκειται για την διαδικασία, την οποίαν ο Πλωτίνος αποκάλεσε "ΘΕΩΡΙΑΝ". Επ' αυτού έχουν γίνει πολλαπλές αναφορές και έχουν εκπονηθεί διεξοδικότατες "οδηγίες προς ναυτιλομένους" τόσο από τον Πλάτωνα, όσο και από τούς Νεοπλατωνικους Φιλοσόφους, όσο και από τούς Μυστικούς Πατέρες τής Εκκλησίας. Υπό αυτήν την έννοιαν προβαίνω στον ισχυρισμόν, ότι η Ορθοδοξία δεν αποτελεί θρήσκευμα, ως εντέχνως και σκοπίμως κάποιοι θεωρούν και διαδίδουν, αλλά ορθώνει ισχυρότατον και βαθυτάτην Πίστιν, μη προσβλέπουσα στην όποιαν "σωτηρίαν τής ψυχής" (ως ετερογενείς προς την Μυστικήν Θεολογίαν διδασκαλίες διαδίδουν) αλλά εις τον Φωτισμόν τού ανθρώπου και εις την Ένωσίν του με το Θείον.
    Χαρακτηριστικά είναι αυτά τα οποία αποκαλύπτει σχετικά με την φύσιν τής φαντασίας η ετυμολογία τών γλωσσικών όρων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών τής λατινικής ως αρχαίας γλώσσης. Σημαντική είναι προς αυτήν την κατεύθυνσιν και η ετυμολογία τού όρου "information", που αντιστοιχεί πλήρως στον όρον "πληροφορία", την οποίαν εξέθεσα σε προηγουμένη αναφορά περί τών πεδίων πληροφορίας. Ο λατινογενής όρος περι φαντασίας είναι "fiction" προερχόμενος από το ρήμα "figere" (figo, fixi) που σημαίνει στερεώνω, επικολλώ, καρφώνω, τρυπάω. Κάτι δηλαδή σαν να προβαίνουμε στην στερέωση ενός κάδρου σε ένα τοίχο. Το ερώτημα είναι ποιο είναι το κάδρο και ποιος ο τοίχος που στερεώνει η φαντασία, fiction; Εδώ προφανέστατα πρόκειται για την πληροφορία - information, την οποιαν μεταφέρει, ανεβάζει και στερεώνει η φαντασία - fiction δια τής Θεωρίας στα πεδία πληροφορίας, ώστε αυτή μέσω τής διαδικασίας υλοποιήσεως να διέλθη στην σφαίραν τής πραγματικότητος.
    Ο άνθρωπος έχοντας μετατραπεί σε έρμαιο τών εκπεσόντων, δεν αποτελεί μόνον τροφή τους, αλλά επί πλέον έχοντας αδρανήσει δια τής ατροφίας εις αυτούς η δυνατότητα τής Θεωρίας, καθίσταται και μηχανικό τους εξάρτημα, ως έκθεσα στο παρελθόν. Έχοντες απωλέσει οι εκπεσόντες πλήρως την δυνατότητα προσβάσεως στα πεδία πληροφορίας, αλλοτριώνουν τον άνθρωπο, ώστε να ιδιοποιούνται για αλλότριες προς αυτόν επιδιώξεις την λειτουργία τής επιφύσεώς του. Όπως είχα γράψει στο παρελθόν, είμαστε γίγαντες όσο αφορά την χάρντγουερ, αλλά ταυτοχρόνως είμαστε τελείως αποπροσανατολισμένοι όσο αφορά την σόφτγουερ, επί τής οποίας οι εκπεσσόντες διαθέτουν προηγμένη τεχνογνωσία. Όμως, το όποιο πακέτο προγραμμάτων καταντάει μακροπρόθεσμα άχρηστο, για όποιον δεν διαθέτει μηχάνημα. Ενώ αυτοί που διαθέτουν μηχάνημα, είναι καταδικασμένοι να βρούν πρώτιστα λειτουργικό σύστημα. Τα υπόλοιπα έπονται.



7. ΤΟ ΕΝ ΠΡΩΤΟΙΣ ΑΟΡΑΤΟΝ - ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΔΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΝ ΕΥΚΡΙΝΕΣΤΑΤΟΝ - ΝΗΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΕΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΚΑΘΕΚΑΣΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ

Ερώτημα εργασίας:

Τι είναι αυτό που συνδέει αμέσως  μεταξύ τους
1. την συμφωνία τών Πρεσπών
2. τούς εμπρησμούς στο Μάτι
3.  την δολοφονία τού Κώστα Κατσίφα

Απάντησις:

Ο Νίκος Κοτζιάς, η παραίτησή του από Υπουργός Εξωτερικών καθώς και η σύγκρουσις Κοτζιά / Καμμένου

    Εν πρώτοις τα τρία δεδομένα, τα οποια απαρίθμισα, φαίνονται να μην συσχετίζονται αμέσως μεταξύ τους. Όμως μια βαθύτερη ερευνητική ματιά αποκαλύπτει τον άμεσο συσχετισμό τους. Το πρόσωπο κλειδί, το οποίον διέπει αυτόν τον συσχετισμόν (χωρίς να αποσκοπώ να τού αποδώσω την παραμικρή  ευθύνη ούτε για τούς εμπρησμούς στο Μάτι, ούτε για την δολοφονία τού Κατσίφα) είναι Νίκος Κοτζιάς. Εκεί που αυτός έχει ευθύνη - εν τέλει όμως διαφορετικού τύπου και υφής από αυτήν, την οποίαν του αποδίδουν οι μέσες επικρατώσες προκαταλήψεις - είναι οφθαλμοφανώς η Συμφωνία τών Πρεσπών. Αλλά και αυτή περιβάλλεται από πληθώρα γρίφων στην επιφάνειά της, που είναι όμως όλοι ερμηνεύσιμοι.
    Στην προσπάθειά μου να ερμηνεύσω πίσω από τα σημαίνοντα τις πραγματικές αιτιάσεις και διαδικασίες τών συμβάντων επιχείρησα να συνθέσω κάποιο ψυχογράφημα τού Νίκου Κοτζιά. Εάν μπορέσει να βρει κάποιος την άκρη, μετά το κουβάρι ξετυλίγεται. Έχοντας τα βασικά πλαίσια ενός ψυχογραφήματος και γνωρίζοντας επίσης τις βασικές παραμέτρους, βάσει τών οποίων σταθμίζεται γενικώς η ανθρώπινη συμπεριφορά, καθίσταται δυνατόν να ιχνηλατηθεί η πορεία τής ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής τών προσφάτων ετών, μέσω τού βίου και τής πολιτείας τού συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου.
   Στην προσπάθεια να συνθέσω αυτό το ψυχογράφημα με βοήθησε αρκετά, ότι κάποτε γνώρισα από μικρή απόσταση τον Νίκο Κοτζιά. Όχι προσωπικά, αλλά εκ τού σύνεγγους. Έτυχε να επισκεφθούμε το ίδιο γυμνάσιο. Αυτός είναι μεγαλύτερος ένα ή δυο χρόνια. Η εικόνα που έχω είναι από την εφηβική ηλικία. Είναι πολύ περιορισμένη σε έκταση. Όμως αφορά μια φάση, που ο άνθρωπος ακόμη δεν φτιασιδώνεται. Και η μάσκα, που έχει μάθει να πλέκει, αποκαλύπτει στην ουσία το πραγματικό του πρόσωπο. Τα μάτια, με τα οποία έβλεπα τότε, ήταν αυτά που διαμόρφωσααν οι γονείς μου. Απλοί μικροαστοί, άδολοι, λαϊκοί άνθρωποι, βγαλμένοι μέσα από τα χρόνια τής κατοχής, τής απελευθέρωσης και τού εμφυλίου, σε μια αιματοβαμένη συνοικία, σε απόσταση λεπτών από το σκοπευτήριο τής Καισαριανής. Ακόμη με βοήθησε, ότι κατοικώντας στο Βερολίνο επί 45 χρόνια γνωρίζω από πρωτο χέρι κάποιες παράδοξες πτυχές του, τόσο του Δυτικού, όσο και τού Ανατολικού.
   Θυμάμαι το Νίκο Κοτζιά να κάθεται σχεδόν πάντοτε μονήρης στιην άκρη σχεδόν τών κερκίδων τού προαυλίου. Με κατάμαυρα κατσαρά μαλλιά και το χνούδι που έχουν οι έφηβοι στο πρόσωπο πριν ξυριστούν. Μονίμως με ένα χαμόγελο, που υποδήλωνε πλασματική χαρά, διάθεση ευγένειας και αμηχανία. Ήταν τότε δικτατορία. Κάποιοι κολλητοί μου μερικές φορές δείχνοντας προς αυτόν μού είπαν: "Ρε σύ, ο πατέρας αυτουνού ήτανε βουλευτής τής ΕΔΑ".

   Ίσως αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσον έχει νόημα η ενασχόληση με αυτά. Πιστεύω ότι έχει. Εφόσον δεν θέλουμε να αντιδρούμε μόνον στην επιφάνεια, ή και να μετατρεπόμαστε σε χρήσιμους ηλίθιους στα δύχτια κάποιων, οι σχεδιασμοί τών οποίων πάνε πολύ πίσω. Η για να το εκφράσσω στην γλώσσα τού πάλαι - ποτέ  πολύ Χαρίλαου: "Για να μην ρίχνουμε νερό στον μύλο τής αντίδρασης".

συνεχίζεται....

5 σχόλια:

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ είπε...

"...Το πρώτο προσβλέπει στην παράκαμψη όσων στοιχειοθετεί παραπλανητικώς η πλεκτάνη ενοχής, βάση τής αρχής "Τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται". Με αυτόν τον τρόπο παρακάμπτεται η παραπλανητική ατραπός. Το δεύτερο σκέλος αφορά την εξεύρεση τής περιοχής, όπου κείται η ατραπός, που οδηγεί στον εντοπισμό κατ' αρχήν και στην αποκάλυψη εν συνεχεία τών ενόχων. Το δεύτερο σκέλος τής εν λόγω μεθόδου εστιάζεται σην διερεύνηση τού ερωτήματος QUI BONO? - Ποιος ωφελείται;..."

"...Ο άνθρωπος έχοντας μετατραπεί σε έρμαιο τών εκπεσόντων, δεν αποτελεί μόνον τροφή τους, αλλά επί πλέον έχοντας αδρανήσει δια τής ατροφίας εις αυτούς η δυνατότητα τής Θεωρίας, καθίσταται και μηχανικό τους εξάρτημα, ως έκθεσα στο παρελθόν. Έχοντες απωλέσει οι εκπεσόντες πλήρως την δυνατότητα προσβάσεως στα πεδία πληροφορίας, αλλοτριώνουν τον άνθρωπο, ώστε να ιδιοποιούνται για αλλότριες προς αυτόν επιδιώξεις την λειτουργία τής επιφύσεώς του..."

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΓΡΑΠΤΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ είπε...

@ΔΙΟΝΥΣΗ ΡΙΞΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΞΑΝΑ ΔΕΙ ΚΑΙ ΨΑΞΕ ΕΠΑΝΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ "ΑΝΤΙΑΜΑΖΟΝ"ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ BREIVIK ΚΛΠ

«ANTI AMAZON»
Σάββατο, 9 Μαρτίου 2013
ANDERS BREIVIK – 2083 – Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ
https://anti-amazon.blogspot.com/2013/03/anders-braivik-2083.html

botilastopelagos είπε...

@ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Αγαπητέ Σπυρίδων,
θερμά ευχαριστώ για την στήριξη (καθώς και την παραπομπή στον ΕργΔημΕργ).
Αναφορικά με την αναδημοσίευση που παραπέμπεις, θεωρώ ότι το θέμα είναι σύνθετο. Με την σχολή τής Φρανκφούρτης έχω ασχοληθεί. Όμως μια κριτική θεώρηση σχετικά δεν είναι δυνατόν να χωρέσει σε σχόλιο. Σχεδιάζω κάποια εκτενη αναφορά στο μέλλον, διότι εφ' όσον επιθυμούμε να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά δεν αρμόζει να αφήνουμε χωρίς χειρισμό τίς όποιες "σχολές", που είχαν/έχουν τεράστια επιρροή. Αξίζει όμως να σημειωθεί, ότι πέραν τών απόψεων, που εκφράζει το κείμενο που παραπέμπεις, δεν μπορεί να είναι τυχαίο, ότι έβαλαν τον Breivik να το υπογράψει (καθότι πιστεύω, ότι αυτός χρησιποιοιήθηκε στην προκειμένη περίπτωση ως βιτρίνα).

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ είπε...

@ΔΙΟΝΥΣΗ

ΑΝΑΛΥΩ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ BREIVIK ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΩ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΟΥΝ ΦΤΑΣΕΙ

ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΕΔΩ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ 1518 ΣΕΛΙΔΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟ VIDEO

ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ Ή ΤΟ ΠΟΙΟΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ

ΕΔΩ:
https://anti-amazon.blogspot.com/2011/08/anders-behring-breivik-andres-behring.html

ΕΔΩ:
http://enhmerwths.pa-sy-a.gr/2011/08/01/00-00/pa-sy-a_enhmerwths_2011-08-01_00-00.htm#plohghsh_03

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΝ "ΝΟΥΣ ΟΡΑ ΚΑΙ ΝΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ, Τ'ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΤΥΦΛΑ ΚΑΙ ΚΩΦΑ", ΔΗΛ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΝΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ "ΒΛΕΠΕΙ" Ο ΝΟΥΣ ΜΕΣΩΪ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ. ΑΥΤΟ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ "ΤΑΥΤΟΝ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΝ" ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ, ΔΗΛ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΡΑ Ο ΝΟΥΣ, ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ Ο ΝΟΥΣ ΟΡΑ ΟΧΙ ΜΕΣΩΪ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ, ΑΛΛΑ ΜΕΣΩΪ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΕΩΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ,
Ε'Ρ'ΡΩΣΘΕ.