ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΡΟΔΟ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΑΣΚΕΙ ΠΙΕΣΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ - ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΜΕΡΟΣ

       "...Δίχως το δικό μου δώρο είσαι στείρα και μουγγή.
        Στον ομφάλειό σου λώρο μια μαμή ακροβατεί...."
        Διονύσης Σαββόπουλος,
        στο "Βρώμικο Ψωμί"

   Συχνά ξεκινάω αναφορές σε θέματα, χωρίς να τίς ολοκληρώνω. Αυτή η πρακτική δέχθηκε στα σχόλια αρνητική κριτική. Κατανοώ την προσμονή κάποιων επισκεπτών τής σελίδας ως προς την ολοκλήρωση τών αναφορών. Όμως, όπως διευκρίνισα και παλαιότερα, η ανάπτυξη θέσεων και οπτικής συνιστούν για τον γράφοντα διαδικασία αυτοωριμάνσεως, με αποτέλεσμα αυτή να προσκρούει στα όρια του. Δεν τυγχάνω επαΐων, αλλά προβληματιζόμενος. Δεν επιδεικνύω απαυγάσματα τού όποιου προβληματισμού, αλλά υποδεικνύω περιοχές που αυτός αρμόζει να επεκτείνεται και να εμβαθύνεται. Και δεν επιχειρώ να προάγω σκέψεις, εάν δεν ζυμώσω προηγουμένως το προσωπικό μου δράμα με το κοινό μας πάθημα. Δεν αυτοανακηρύσσομαι σε ξεναγό τών αναγνωστών σε αχαρτογράφητες και μη περιοχές ζητουμένων, αλλά σε συνταξιδιώτη, που στρώνει εδώ την τράπεζα κάποιων προβληματισμών. Υπό αυτήν την έννοια, δεν είχα σκοπό να αναπτύξω περαιτέρω την τρίτη προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με τον προσφάτως εκλιπόντα Ουμπέρτο Έκο, πριν ολοκληρώσω την αναφορά μου σε θέματα γεωπολιτικής. Γράφοντας πλέον σε πολύ αραιά χρονικά διαστήματα, μοιραία εντρίβω ο ίδιος επί μακρόν στα γραφθέντα. Επεξεργάζομαι νοητώς όσα παρατέθησαν και ερευνώ με όλη την ένταση που διαθέτω προς την κατεύθυνση τού θέματος που αναπτύσσω. Οι έρευνες και οι προβληματισμοί μου αναφορικά με την γεωπολιτική πρόκληση με οδήγησαν σε αναθεώρηση αυτής τής συγκεκριμένης επιλογής. Διότι κατακλείδα, που φώτισε το όρια στην οποία αυτή νοητώς είχε σκαλώσει, στάθηκε η μελέτη τού στερνού έργου τού Έκο υπό τον τίτλον "Το Νεκροταφείο της Πράγας". Λες και ο μέγας αυτός μπερμπάντης τής σημειολογίας σκόπευε να πάρει ρεβάνς μετά θάνατον έναντι στην ένδειξη μιας προσωρινής καταφρόνιας από την μεριά μου, να παρακάμψω την συνέχιση τής αναφοράς σε αυτόν.

  Πράγματι η συγγραφική φυσιογνωμία τού Έκο διέπεται από μια υποδόρια, αλλά ευφάνταστα λεπτεπίλεπτη ανατρεπτικότητα. Ως φύσει συνωμοσιολόγος- αλλά θέσει αντισυνωμοσιολόγος - δεν διστάζει να αξιοποιεί την ίδια στρατηγική με αυτούς που πραγματεύεται. Βαθύτατα υποχθόνιος γνωρίζει ότι επιτελεί σπορά ιδεών, που για να βλαστήσει, πρέπει να καλυφθεί από την μητέρα γη. Στα λατινικά ο όρος περσόνα σημαίνει μάσκα. Ο Ινδός φιλόσοφος Όσο είχε τονίσει, ότι οι άνθρωποι φοράμε στην κοινωνική εκφορά μας μάσκα, προβάλλοντας μια επιλεγμένη πρόσοψη. Ο σπόρος - ερέθισμα τής συγγραφικής Περσόναςτού Έκο αγκυλώνει, όσους αξιούν να πορεύονται ανυπόδητοι στα χωράφια τής αναζήτησης, ενστερνιζόμενοι την λαϊκή σοφία, που διατύπωσε ο Γιώργος Μουφλουζέλης στο άσμα "Πού 'σουν Μάγκα τον Χειμώνα": "Πού 'σουν μάγκα τον χειμώνα, πού την είχες την κρυψώνα; Ήμουνα στην γη βελόνι, που πατάς και σ' αγκυλώνει". Σπουδαία δουλειά το βελόνι. Αγκυλώνει χωρίς να τραυματίσει αυτόν που το αναζητεί. Αυτόν που υφαίνει το νήμα για να τού το περάσει, όταν ζυγώνει η ώρα τής συρραφής για την συνοχή νοός και καρδίας. "Άναβέτο κι έσβηνέ το, το κερί το σπαρματσέτο. Εγώ το ανάβω, εκείνο σβήνει το κερί το κακομοίρι". Διότι οι δρόμοι στον λαβύρινθο θα φωτιστούν στην ζούλα. Το νήμα εγχείρισε η Αριάδνη πάντοτε κρυμμένη στην στροφή, στην περιοχή που καραδοκεί ο Μινώταυρος. Γι' αυτό και το νόημα τού Έκο είναι συγκαλυμμένο.


 3. ΟΤΑΝ ΤΟ ΡΟΔΟ ΑΙΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΚΡΕΜΕΣ 

  Στο "Εκκερμές τού Φουκώ" ο 'Εκο έδωσε το συγκεκριμένο στίγμα, που επρόκειτο να σφραγίσει τις μυθοπλασίες τών μυθιστορημάτων του και στην συνέχεια: Μυστικές εταιρίες, τελούρια ρεύματα, συνάξεις με συνωμοτικό χαρακτήρα κάτω από την επιφάνεια τής γής, συνωμοσίες για την επιβολή κυριαρχίας παγκοσμίως μέσω τής εξυφάνσεως και επιβολής ενός γενικού σχεδίου από κυκλώματα, τα οποία δρούσαν με αυστηρή οργάνωση και σιδηρά ιεραρχία έξω από το φως τής δημοσιότητος. Τα μέλη τους ήσαν υποχρεωμένα στην απαράβατο υποχρέωση τιρήσεως πλήρους εχεμύθειας με φρικτούς όρκους, διαφύλαξη τεράστιας σημασίας μυστικών από αυτούς που κάποιοι θεωρούν "βέβηλους", ή όπως ο αγγλοσαξωνικώς όρος "profan" υποδηλώνει, από αυτούς που σκοπίμως κρατώνται αδαείς, προκολλημένοι στην προφανή επιφάνεια τών πραγμάτων. Η συγγραφική εκκίνηση στα ύδατα τής συνωμοσιολογίας από τον Έκο, επιχειρείται σε φάση πού αυτή βρίσκεται στα σπάργανα τής μυθιστορίας. Το μόνο βιβλίο, που εκδόθηκε με τέτοιου είδους περιεχόμενο λίγο πριν το "Εκκρεμές τού Φουκώ", καθιερώνοντας με αυτό βαθμηδόν μια πορεία σχεδόν εκδοτικής επικρατήσεως στο προσκήνειο τού αναγνωστικού κοινού αυτής τής θεματολογίας, ήταν το "Το Άγιο Γκραλ  και οι Κληρονόμοι του" τών Michael Baigent, Richard Leigh, Henry Lincoln. Η παράθεση σε αυτό το βιβλίο δεν γινόταν με μυθιστορηματικό τρόπο, αλλά υπό την μορφή πραγματείας. Τα όσα αυτό περιέγραφε όμως ανέτρεπαν μέ τόσο ριζοσπαστικό τρόπο τις πάγιες αντιλήψεις και μάλιστα στο ζήτημα τής ιστορικότητος τού Ιησού Χριστού και τής προελεύσεως τής χριστιανικής θρησκείας, που ο επιλεχθείς ρυθμός τής χρονικής εξιστορίσεως, τού πρόσδιδαν ουσιαστικά μυθιστορηματικό χαρακτήρα. Η έκδοση αυτού τού βιβλίου το 1984 έθεσε σε κίνηση την προσοχή ενός πλατύτερου κοινού προς αυτό που οι αμφισβητείες τής συνωμοσιολογίας χαρακτήρισαν στον εκδοτικό τομέα ως "κατασκευάσματα ψευδοιστορίας". Ένας από τούς συγγραφείς του, ο Νεοζηλανδός Henrz Lincoln είχε συγγράψει και άλλα βιβλία με αντίστοιχες αναφορές, χωρίς όμως αυτά να γνωρίσουν κάποια άξια λόγου διάδωση. Ενώ το βιβλίο σχετικά με το Γκραλ βρήκε απήχηση κυρίως σε κάποιο αναγνωστικό κοινό που ήταν ευαίσθητο για την προκείμενη θεματολογία, το "Εκκρεμές τού Φουκώ" ήταν εκείνο που όχι μόνο την καθιέρωσε σε ευρεία κλίμακα, αλλά την ανέδειξε στην πορεία ως την επικρατώσα θεματική στην μυθιστοριογραφία. Ο Εκο, με το κύρος ενός πνευματώδους, αλλά και καταξιωμένου πανεπιστημιακού, που είχε το χάρισμα να τέρπει με εύληπτο και διασκεδαστικό τρόπο τις αναγνωστικές προτιμήσεις, όχι μόνον τών βιβλιόφιλων, αλλά και τού μέσου ανθρώπου, έδωσε την τέλει ώθηση στην  πλήρη επικράτηση στην σύγχρονη αγορά βιβλίου συγγραφέων όπως ο Dan Brown και τα κάθε λογής περί Illuminati βιβλία.

  Θεωρώ, ότι δεν είναι δυνατόν να κριθούν οι στοχεύσεις όλων όσων ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο είδος μυθιστορίας πανομοιότυπες. Εννοείται, ότι ο υποφαινόμενος ως οπαδός τής συνωμοσιολογίας, αλλά και επίδοξος συνωμοσιολόγος ο ίδιος, αποδίδει κεντρική και ζωτική σημασία στην εν λόγω θεματική. Μέσα από αυτό το πρίσμα, κρίνω στοιχειώδες να μην ταυτιστούν οι στοχεύσεις του Έκο με αυτές τών Νταν Μπράουν και συναφών μυθαπλαστών, που πλημμύρισαν στην κυριολεξία τής προθήκες των βιβλιοπωλείων και τα ράφια τών βιβλιόφιλων με τα βιβλία τους. Είναι ηλίου φαεινότερον, ότι δίπλα στην διαφωτίζουσα συνωμοσιολογία, είναι για το Μάτριξ αυτονόητα αναγκαίο, να προωθείται και μια "συνωμοσιολογία", η οποία επιχειρεί να συσκοτίσει και να μεταθέσει στην ακίνδυνο για το σύστημα εξουσίας παραμυθώδη σφαίρα εκείνες τις διαδικασίες, που από αρχαιοτάτων χρόνων τα  λεγόμενα "μυστήρια" και οι ανελιπώς στην ιστορική πορεία οι δρώντες διάδοχοι και κληρονόμοι τους προωθούν.

  Τα ερωτήματα που προκύπτουν σχετικώς, είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση τής ανθρωπότητος. Και δεν μπορεί η αναφορά στο θέμα από τον γράφοντα να αποσκοπεί κυρίως σε φιλολγικού τύπου ενδιαφέροντα. Η ανάγνωση τών θεμάτων, που απασχολούν αυτήν την σελίδα κατά την περίοδο τής δεκαετούς λειτουργίας της, είναι υπεραρκετή, ώστε να προσδιορίζει τις στοχεύσεις τού γράφοντος. Άρα υπό τύπον επαναλήψεως παραθέτω κάποια από τα εν λόγω ερωτήματα, τα οποία σε σημαντικό βαθμό έχουν όχι μόνον ήδη τεθεί, αλλά και απαντηθεί εδώ, ενώ επίκειται και συμπλήρωσις στην τεκμηρίωση και εμβάθυνση αυτής τής προβληματικής:

- Υφίσταται γενικόν σχέδιον (Μaster Plan) για την επικράτηση σε παγκόσμιο επίπεδο αυτών που συμμετέχουν στα - και τελούν  τα λεγόμενα "μυστήρια"; Πώς σχετίζεται αυτό με το λεγόμενο "Μάτριξ";
- Που αποσκοπεί το μάστερ πλαν, στον βαθμό που αυτό πράγματι υφίσταται;
- Ποια η σχέση τού μάστερ πλαν με τον Αρμαγεδώνα;
- Υπάρχει συγκεκριμένο αντισχέδιο ανατροπής τού μάστερ πλαν; Ποιοί το εξεπόνησαν και ποιοι είναι αυτοί, που ευρίσκονται επικεφαλείς στην σημερινή φάση;
- Ποιος ο ρόλος τού Ελληνισμού στην εκπόνηση και προώθηση τού Αντισχεδίου, που προσβλέπει στην σωτηρία τής ανθρωπότητος;
και last but not least, με βάση το θέμα τής συγκεκριμένης αναρτήσεως:
- Πώς ενέχεται η παρέμβαση τού Ουμπέρτο Έκο στο όλο σύμπλεγμα;

Καθότι η στόχευσις τής δοτής "συνωμοσιολογίας" είναι προφανής και συμπυκνώνεται στην παλαιά, αλλά αποτελεσματική μέθοδο, που εφαρμόζει πάσα άξια λόγου συνωμοτική σύμπτυξις:

"ΕΦΟΣΟΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙΣ ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΑΝΤΟ ΠΡΟΣΙΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΕΣΦΑΛΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ".

  Ο Έκο θα πληρώσει αυτούς που επιχειρεί να αποκαλύψει, αυτούς που ως συνωμόται είτε απορρίπτουν την συνωμοσιολογία, είτε πασχίζουν να την εγκλωβίσουν σε πλαίσια φαιδρότητος με ανόητα "πονήματα", με το πλέον ευφυές νόμισμα, διακηρύσσων: "Κύριοι, είμαι φανατικός αντίπαλος τής συνωμοσιολογίας" .

  Ο Έκο εκδίδοντας το "Εκκρεμές" το 1987 τέσσερα έτη μετά την δημοσίευση τού "Γκραλ", επιλέγοντας μια διαφορετική μυθοπλασία από αυτό, προβαίνει σε πολύ συγκεκριμένη αναφορά και στο κεντρικό ζήτημα που αναφέρεται το "Γκραλ", τουτέστιν στην Μαρία Μαγδαλινή, ως υποτιθεμένης συζύγου τού Ιησού Χριστού, ο οποίος κατά τα περιγραφόμενα στο βιβλίο επιζεί τής σταυρώσεως και ιδρύει στην Ευρώπη μια από τις βασικότερες βασιλικές δυναστείες. Αυτή η αναφορά τού Έκο δεν μπορεί να είναι τυχαία, ειδικά όταν γίνεται από ένα σημειολόγο ολκής. Ο Έκο με αυτήν την αναφορά δίνει συγκεκριμένο στίγμα, στην βάση "Μάγκες είμαι εδώ και σάς ακολουθώ κατά πόδας". Είναι προφανές, ότι οι στοχεύσεις τών Λίνκολν, Μπάικεντ και Ράλεϊ με την προβολή τής μυθοπλασίας τους αποσκοπούν σε κάτι περισσότερο από μια εμπορική εκδοτική επιτυχία, εκμεταλλευόμενοι τα όποια συναισθήματα να χυθεί φώς στην παγκόσμια συνωμοσία. Επιχειρούν η όλη προβληματική περί μυστικών εταιριών, ιπποτών τού ναού, ελευθεροτεκτόνων και τα τοιαύτα να συνδεθεί με τον κεντρικό πυρήνα τής επικρατώσας αντιλήψεως περί τού ιερού, που είναι το χριστιανικό δόγμα στις χώρες τής δύσεως. Μπορεί μεν να παραχαράσουν αυτό δόγμα, όλο όμως το χτικιό τής χθόνιας λατρείας τών "μυστηρίων", επισυνάπτεται εν τέλει με το βιβλίο τους σε αυτό. Η όλη μυθοπλασία καταδεικνύει, ότι αυτοί εμφορούνται σαφώς από την χθόνια λατρευτική αντίληψη τών αποκρυφιστών. "Γκράλης" στις σλαβικές διαλέκτους ονομάζεται ο βασιλεύς. Το δε δισκοπότηρο, ως σύμβολο τού Γκραλ, παραπέμπει στο κύπελο μέσα στο οποίο συγκεντρώθηκε το αίμα τού εσταυρωμένου Ιησού Χριστού, όταν οι λεγεωνάριοι ελόγχησαν την πλευρά του. Τα ζητήματα όμως ανθρωποθυσίας τού εκάστοτε βασιλέως και η τελετουργική πόσις τού αίματός του στα πλαίσια τής βλαστικής θρησκείας, που αποσκοπεί στην επιστροφή τού λεγόμενου "μάνα", ήτοι τής δυνάμεως γονιμοποιήσεως τής γης σε αυτήν, περιγράφονται ενδελεχώς σε πλείστα όσα συγγράματα εθνολογίας και θρησκειολογίας, όπως το περιώνυμο έργο "Ο Χρυσός Κλώνος" τού George Frazer. Κατά συνέπεια το γκραλ δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα τελετουργικό όργανο αιμοποσίας, δηλαδή ένα όργανο παρασκευής και καταναλώσεως διμεθύλτριπταμίνης, με στόχο να καταστούν ορατοί μέσω τών παραισθήσεων οι δαίμονες τών "μυστηρίων".  Είναι λογικό και επόμενο να επιμένουν στο εν λόγω βιβλίο τους οι συγγραφείς, ότι η συνωμοσιολογική αναφορά δεν συνιστά νοητό κατασκεύασμα, αλλά αποτελεί απτή πραγματικότητα. Τουναντίον ο Έκο θα παρουσιάσει τούς "συνωμότες" ως πρόσωπα χωρίς ιστορική συνέχεια, τα οποία κατά τύχην ανακαλύπτουν κάποια παλαιά μυστικά, τα οποία ως παράφρονες και ψυχικώς διεστραμμένοι επιχειρούν να εκμεταλλευθούν στα πλαίσια μιας κριμιναλιστικού τύπου συνωμοσίας προς ίδιον ώφελος. Θα νόμιζε αρχικώς κάποιος, ότι στόχος τού  Έκο ήταν με την συγγραφή αυτού τού βιβλίου να γελοιποιήσει και να εξουθενώσει πάσα έννοια συνωμοσιολογίας. Όμως η αξία τέτοιου είδους συγγραμμάτων δεν έγγειται στην εκάστοτε μυθοπλασία, αλλά στα συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία, τα οποία μετά από πολύπονη έρευνα συστηματοποιούνται και παρατίθενται στα πλαίσια ενός τέτοιου είδους βιβλίου. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι έπαινοι τών κριτικών, που αποδώθησαν σε αυτό το βιβλίο, δεν εστιάζοντο στην όποια δραματουργική μυθοπλασία του, αλλά στην επεξεργασία και συστηματοποίηση λίαν σημαντικών ιστορικών δεδομένων. Ο Έκο σαρκάζοντας, ότι επιδιώκει να γίνει ο νεκροθάφτης τής συνωμοσιολογίας, ήλθε με αυτό το βιβλίο να οργανώσει τον πρώτο του συνωμοσιολογικό οδοδείκτη, προς ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό, που αγνοούσε αυτήν την προβληματική. Άργησαν πολύ κάποι θιγόμενοι να κατανοήσουν πού πάει το πράγμα. Αυτό φάνηκε με χαρακτηριστικό τρόπο, στην κριτική πού έκανε αρκετά χρονιάκια μετά ο αχιραβίνος τής Ρώμης στο "Νεκροταφείο τής Πράγας": "Μπορεί μεν αυτό το βιβλίο να αντιμάχεται την συνωμοσιολογία, υπάρχουν όμως χιλιάδες αφελείς, που θα μπορούσαν να περεξηγήσουν όσα αναφέρονται σε αυτό".

Συνεχίζεται...