ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΤΡΙΤΟΝ ΜΕΡΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

Η στασιμότητα και τα αδιέξοδα, στα οποία είχε περιέλθει το σοβιετικό καθεστώς ιδιαίτερα κατά την τελευταία φάση τής εποχής Μπρέζνιεφ, ήταν αδύνατον να μην σταθούν αφετηρία επαγρυπνήσεως για κάποιους, οι οποίοι αισθάνθηκαν ότι καλούνται να εξεύρουν λύσεις και να οριοθετήσουν διέξοδο. Γενικά από πλευράς νοοτροπίας, εκτιμώ ότι μπορούν οι ιθύνοντες τής τότε εποχής να καταταγούν σε δυο βασικές κατηγορίες: Οι πρώτη αφορά τα επαναπαυμένα στελέχη, τα οποία φρόντιζαν ως στυγνή νομενκλατούρα, εκμεταλλευόμενα την μεταπολεμική αύξηση τής ισχύος τής Ρωσίας, να εφαρμόζουν τα προνόμιά τους προς ίδιον όφελος. Η διαφθορά πολύ μεγάλου τμήματος των στελεχών τού σοβιετικού καθεστώτος και η γραφειοκρατική αντιμετώπιση όλων τών βασικών μηχανισμών και διαδικασιών από αυτούς, σε καμία περίπτωση δεν συνιστούσε ένα προσφάτως διαμορφωθέν κοινωνικό συγκρότημα. Τόσο ο τσαρισμός, όσο και ο κατ' επίφαση "κομουνιστικός" νεοτσαρισμός από διάστημα αιώνων εστηρίζοντο αρχικώς στούς Βογιάρους και στην συνέχεια στούς κομισσάριους (τουτέστιν εντεταλμένους τής εξουσίας) οι οποίοι ήσαν επέκταση τού τοποτηρητού στον αγροτικό τομέα και στούς λοιπούς τομείς τής παραγωγής και τής διοικήσεως.
Το σοβιετικό καθεστώς, ως συμμαχία κορυφής αρχικώς περισσότερων μη λαϊκών ομάδων, ήταν αδύνατον να στηριχθεί εν τέλει στον ρωσικό λαό, έστω και εάν ενίοτε επιχείρησαν οι ιθύνοντες να αξιοποιήσουν επί μπιχεβιοριστικής βάσεως αυτό που ο Λένιν είχε αποκαλέσει "δημιουργική ετοιμότητα τών μαζών". Η λεγόμενη "μεγάλη οκτωμβριανή επανάσταση" με οκτώ όλους και όλους νεκρούς στην Αγία Πετρούπολη, όπου ήτο το κέντρον τού τσαρικού καθεστώτος, κατά το πρώτο τετραήμερο τού προσπορισμού τής κρατικής εξουσίας, στάθηκε από όλες τίς πλευρές ετερόκλητων συμφερόντων, οι οποίες θα μπορούσαν να προβάλλουν αντιρρήσεις και προσκόμματα, ένα προσυμφωνημένο προνουντσιαμέντο. Τόσο η ομάδα τού ψυχάκια Λένιν με την στήριξη τού γερμανού κάιζερ, όσο και τα κυκλώματα τής Γουώλλ Στρήτ με πρώτο εντολοδόχο τον Τρότσκυ, όσο και τα παρασκήνια τής Οχράνα είχαν συμφωνήσει στην ανατροπή τής νεοσυσταθείσας Βουλής. Στα απομνημονεύματα τού τότε πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κερένσκυ καταγράφεται γλαφυρά μια άνευ προηγουμένου μελαγχολία σχετικά με την αστραπιαία ταχύτητα, με την οποία οι εχθροί, αλλά κυρίως οι "φίλοι" τής Δούμας επέβαλαν τον καταποντισμό της. Σε όλες τις ομάδες και τις όπισθεν δυνάμεις,  οι οποίες σκόπευαν να αναδειχθούν σε διαδόχους τούς τσαρικού καθεστώτος, ήτο προφανές, ότι η αχανής Ρωσία δεν μπορούσε να διοικηθεί παρά από ένα αυστηρά συγκεντρωτικό καθεστώς.

Πέραν τών συγκρούσεων μεταξύ αυτών των ομάδων, οι οποίες εκτυλήθησαν περισσότερο παρασκηνιακώς (στα πλαίσια τών περιώνυμων συνομωσιών τού Κρεμλίνου) χωρίς όμως να λείψουν και οι σφοδρές συγκρούσεις στο προσκήνιο, μια ήταν η κοινή συνιστώσα. Η μετοχή τού λαού στην εξουσία έπρεπε να συμβαίνει μόνο τύποις, ενώ ο κάθετος ντιριγκισμός θα μετέβαλε τούς πάντες σε ινστρούκτορες τής άνωθεν ντιρεκτίβας. Την επιβολή αυτού τού εξουσιαστικού ζουρλομανδύα είχαν φροντίσει να καθαγιάσουν προηγουμένως όλες οι μπολσεβίκικες φράξιες με την προώθηση τής θεωρίας τού λεγόμενου "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού".

Ήδη από την εκκίνηση τής σοβιετικής εξουσίας ο πλήρης παραμερισμός τού λαϊκού παράγοντος επιβλήθηκε με το μέτρο τής στρατιωτικοποίησης τών συνδικάτων, το οποίον αναλύει διεισδυτικώς ο Κώστας Παπαϊωάννου στο έργο του "Η Γένεση τού Ολοκληρωτισμού". Συμφώνως προς τις ρυθμίσεις τού Λένιν "τα συνδικάτα έπρεπε να είναι ιμάντες μεταβίβασης τής πολιτικής τού κόμματος στις μάζες", στερώντας σε αυτά και την παραμικρή αυτονομία. Με την επικράτηση τού Στάλιν τα προνόμια τών ειδικών αυξήθηκαν ανοίγοντας περισσότερο την ψαλίδα αμοιβών στο 1:20. Ο πρώτος που καρατομήθηκε από την κεντρική επιτροπή ήταν ο Ρίκωφ, επειδή τόλμησε να αναφερθεί σε δικαιώματα των εργατών. Οι σταλινικοί διέδωσαν, ως ήτο ευνόητον, ότι αυτός αυτοκτόνησε.
Αυτά τα πλαίσια εξουσίας, τα οποία άφησαν στους εργάτες και τούς αγρότες ως μόνη ειδική πρωτοβουλία να αναδειχθούν αυτοί σε "ήρωες τής δουλειάς", στα πλαίσια τού κινήματος "Σταχάνωφ", μετέτρεψαν τα κοινωνικά υποκείμενα σε παραγωγικά δίποδα, με αποτέλεσμα να βασισθεί το καθεστώς στην αστυνόμευση, στον διοικητικό παρασιτισμό και τη διαφθορά. Έκφραση αυτής τής κατάντιας δεν ήτο μόνον η αύξηση και η παγίωση τής νομενκλατούρας, ως άρχουσας τάξεως, αλλά και ο περιώνυμος αλκοολισμός, ο οποίος σφράγισε ολόκληρη τήν σοβιετική κοινωνία, ως κοινωνία χωρίς ουσιαστικά ιδανικά και χωρίς αισιόδοξο προοπτική, παρά τις προπαγνδιστικές εξάρσεις τού καθεστώτος.

Αυτή η σκοτεινή πλευρά όμως τού σοβιετικού καθεστώτος δεν μπορεί να επικαλύψει την άλλη πλευρά του, η οποία κατά την εκτιμησή ήτο άκρως θετική:
Ο σταλινισμός έστω και εάν υπήρξε κίνημα μπάτσων και χαφιέδων με αιμοβόρα ένστικτα, δεν έπαυε να εμφορείται από αναφανδόν πατριωτισμό, στοχεύοντας στην διάσωση τής Ρωσίας από την διάλυση και την υποδούλωση, την επιβολή τών οποίων κλιμάκωναν ξένες δυνάμεις.
Εάν δεν είχε παρέμβει ο σταλινισμός, ίσως η επιβολή τής παγκόσμιας δικτατορίας, την οποίαν κλιμακώνουν οι κρόνειες ομάδες, να είχε ήδη λάβει χώρα. Εκτιμώ, από αυτήν τήν οπτική, ότι ενώ ο σταλινισμός έβλαψε βαθύτατα τα λαϊκά κινήματα, παρασύροντας πλείστα όσα σε αδιέξοδο, παρ' όλα αυτά έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα πολύ, όσο αφορά την ανανακοπή και παρεμπόδιση στα σχέδια και την πρακτική τών κρονείων. Και το βασικότερο όλων: Με αυτή την πολιτική δημιούργησε ένα εφαλτήριο, επί τού οποίου μπορούν να αναπτύξουν την άμυνά τους και την δράση τους στην σημερινή φάση άλλες δυνάμεις από αυτές τής νομενκλατούρας στην Ρωσία. Διότι όπως εντόπισα προηγουμένως, στούς κόλπους τού σοβιετικού καθεστώτος λειτούργησαν δυο διαφορετικές τάσεις, οι οποίες μπορεί μεν να μην ήσαν σαφώς ετερόκλητες, σφραγίζονται όμως ως διαδικασία ωριμάνσεως από την διφυή φύση τού σταλινισμού: Τουτέστιν αστυνομικός ολοκληρωτισμός από την μια και αποφασιστικός πατριωτισμός από την άλλη.

Σε αυτό το σημείον καθίσταται σκόπιμος ένας πολύ βασικός εντοπισμός γεωγραφικής υφής σχετικά με την γεωπολιτική καθ' εαυτήν:
Όταν μια χώρα διαθέτει τεράστια γεωγραφική έκταση δεν είναι δυνατόν μακροπροθέσμως να αποικιοποιηθεί. Είναι αδύνατον, όταν οι γεωραφικές ποσότητες το ευνοούν, να μην σχηματισθεί εντός ενός τέτοιου είδους συγκροτήματος συγκεκριμένη εθνική προοπτική. Για ποιο λόγο η πάλαι ποτέ κοσμοκράτειρα Αγγλία δημιούργησε τις ΗΠΑ και εναπόθεσε σε αυτές την επιρροή σε παγκόσμια κλίμακα, την όποιαν διέθετε; Δεν επαρκούν οι μεγάλοι στόλοι και τα γεμάτα χρυσό θησαυροφιλάκια, ώστε να υπηρετήσουν μακροπροθέσμως τις τάσεις παγκοσμίου ηγεμονίας. Απαιτείται ταυτοχρόνως μια τεράστια γεωγραφική έκταση και ένας τεράστιος πληθυσμός. Η Ρωσία μπόρεσε χάριν στην αχανή ενδοχώρα να αντέξει στην πρόκληση τού ΒΠΠ. Η δυνατότητα μεταφοράς τών βασικών μονάδων τής πολεμικής βιομηχανίας στα Ουράλια και οι τεράστιες εφεδρείες ανθρώπινου δυναμικού συνέβαλαν στο να αντέξει αυτή την καταστροφή τού Στάλινγκραντ.
Σήμερα είναι εμφανεστατον ότι μόνον οι τρεις δυνάμεις, οι οποίες διαθέτουν αυτές τις γεωπολιτικές προϋποθέσεις είναι εις θέσιν να ανταγωνιστθούν σε διεθνές επίπεδο, ωθούσες τις λοιπές σε σχέση εταίρου: Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα.

Αυτό το δεδομένο συμβάλλει στην δημιουργία κάποιων ευαίσθητων παρεξηγήσεων σε αντίστροφη βάση. Αυτές οι παραξηγήσεις αφορούν το ψυχολογικό σύνδρομο, το οποίον έχει επικρατήσει εδώ και αιώνες, ότι μια σχετικά μικρή χώρα είναι αδύνατον να χαράξει μια ενεξάρτητο πορεία και είναι εκ τών πραγμάτων υποχρεωμένη να προσάπτεται ως υποτελής σε μια ισχυρή "προστάτιδα" δύναμη.
Αυτή η νοοτροπία έχει καλλιεργηθεί σκοπίμως στον Ελληνικό λαό από καταβολής τού αγώνος για εθνική απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία.
Δεν είναι όμως σκόπιμη επί τού παρόντος η διερεύνησις αυτής τής παρεξηγήσεως. Εδώ θέλω μόνον να εντοπίσω, ότι οι ελληνόφωνοι εφοπλισταί, ως η πρώτη δύναμις τού παγκοσμίου νηολογίου, διατηρούν τον κύριο όγκο τών πλοίων τους υπό ξένη σημαία, καταδεικνύοντας ότι ουδόλως πιστεύουν στις δυνατότητες και τις προοπτικές τής Ελλάδος. Η νοοτροπία τής "ψωρικώσταινας" προωθείται με υπουλες διαδικασίες, στοχεύοντας στο να καμφθεί το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων. Παρεπιπτόντως αναφέρω - και θα επεκταθώ επ' αυτού στην συνέχεια - ότι το πρόσφατο δημοψήφισμα διεξάχθει με στόχο να επιβληθούν τα capital controlls, ώστε να αισθανθούν οι πολίτες ότι ζουν σε πλαίσια οινομικής ασφυξίας και ότι έχουν μόνη δυνατότητα επιβιώσεως στην ψωροκώσταινα να υποταχθούν στο τρίτο μνημόνιο. Αυτό που πλασαρίσθηκε πολιτικά ως έκφραση αντίστασης στούς οικονομικούς δολοφόνους δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα με στόχο να καμφθεί πρακτικά κάθε αντίσταση.

Επανερχόμενος στο ζήτημα που ετέθει εδώ αρχικώς, θέλω να αναφερθώ στην δεύτερη τάση, η οποία σχηματίσθηκε και ωρίμασε στα πλαίσια τών ιθυνόντων τού σοβιετικού καθεστώτος, την οποία χαρακτήρισα ως πατριωτική. Τόσο η γραφειοκρατική όσο και η πατριωτική τάση εδράζοντο και αδράζονται σε ένα και το αυτό ένστικτο, το οποίο σφραγίζει όχι μόνον τον Ρωσικό λαό, αλλά τούς πάντες. Με την διαφορά ότι αυτό το ένστικτο εκδηλώνεται με τελείως διαφορετικούς τρόπους κατά περιπτώσεις. Πρόκειται για το ένστικτο τής επιβιώσεως. Ο πατέρας τής ψυχανάλυσης Ζίγκμουντ Φρόυντ ανέλυσε με εξαιρετικό τρόπο, ότι όταν αυτό το ένστικτο εκφράζεται με δημιουργικό τρόπο, εκδηλώνεται ως ένστικτο τής ζωής, ή στην προωθημένη του έκφραση ως ένστικτο τού έρωτος. Όταν αυτό εκδηλώνεται διαστροφικά, προσλαμβάνει χαρακτήρα αποδομητικό, ως ένστικτο τού θανάτου.
Η Ρωσία στάθηκε ανέκαθεν μια χώρα υπό μόνιμη ξένη επιβουλή. Τόσο από δυσμάς οι τεύτονες ιππότες, όσο και από νότον τα ταταρικά και τουρκικά φύλα επιχειρούσαν μονίμως εισβολές, προβαίνοντες σε καταστροφές και λεηλασίες, με στόχο την υποδούλωση τής Ρωσίας. Γερμανικές ορδές, Ναπολέων, χιτλερικοί, Ιάπωνες, Τάταροι και λοιποί στάθηκαν υπαίτιοι να δημιουργήσουν στην ρωσική ψυχοσύνθεση το σύνδρομο τής μόνιμης απειλής. Αυτό δεν περιορίστηκε μόνο στα πλαίσια τών εξωτερικών εχθρών. Η Ρωσία ήταν ανέκαθεν ένα πολυεθνικό κράτος. Η ανάγκη να ενσωματώνονται οι γύρω περιοχές ως ζώνη προστασίας από εξωτερικές επιθέσεις οδήγησε στην λεγόμενη μεγαλορωσική νοοτροπία και πρακτική, η οποία εν πολλοίς λειτουργούσε μονομερώς προς όφελος των Ρώσων και εις βάρος των ενσωματούμενων. Αυτό είχε ως συνέπεια να ανακύπτουν συνεχώς αποσχιστικές τάσεις, οι οποίες ενέτειναν τις συγκρούσεις και όξυναν τα δεδομένα σε εθνοτικό επίπεδο. Χαρακτηριστικά αξίζει να αναφερθεί, ότι στην Ουκρανία πέθαναν από ασιτία κατά την διάρκεια τής "κολεκτιβοποίησης" 4.000.000 άνθρωποι, δεδομένο που δείχνει το βάθος τών εθνικών αντιθέσεων στην μείζονα περιοχή τής ρωσικής επιρροής.
Η αντίληψη τής εσωτερικής επιβουλής επεκτάθηκε σκοπίμως από τον τσαρισμό και τούς ιδεολογικούς μηχανισμούς προπαγάνδας του και στον ρόλο των Εβραίων. Κατά το έτος 1903 κυκλοφόρησε το περιώνυμο βιβλίο τού επισκόπου τής ρωσικής εκκλησίας Σεργίου Νείλου αναφορικά με τα λεγόμενα "Πρωτόκολα των Σοφών τής Σιών", με το οποίον εστοχοποιείτο το εβραϊκό στοιχείο ως μοχλός παγκοσμίου συνομωσίας (Επί τού θέματος των Πρωτοκόλων έχω αναφερθεί στο παρελθόν και δεν θα επεκταθώ προς ώρας).
Την πλέον εντατική βολή όμως στο να αναπτυχθούν και να παγιωθούν τα σύνδρομα απειλής στον ρωσικό ψυχισμό έδωσε ο "ψυχρός πόλεμος", με την επικράτηση τού στρατοκρατικού οικονομικού πρωτύπου στις δυτικές κοινωνίες στα πλαίσια τού λεγόμενου ύστερου καπιταλισμού. Παρά την καλλιέργεια τής προπαγάνδας περί ειρηνικής συνυπάρξεως και τις διαβουλεύσεις και συμφωνίες για τον περιορισμό τών πυρινικών εξοπλισμών στην πορεία η μέση αντίληψη στην Ρωσία αναγνώριζε στο πρόσωπο των δυτικών τον επιθετιστή. Θεωρούσε ως μόνιμο στόχο τών δυτικών δυνάμεων την ανατροπή τής "ισορροπίας τού τρόμου" σε πλαίσια, όπου αυτοί θα μπορούσαν να αναδειχθούν νικητές σε μια ολοκληρωτική σύγκρουση.

Κατά την περίοδο Μπρέζνιεφ οι γραφειοκράτες, που εκκινούντο από το ένστικτο τής ικανοποιήσεως τής γαστέρας και τής παγιώσεως ενός διεφθαρμένου εξουσιασμού, είχαν διαβρώσει ευαίσθητα την διαδικασία νομιμοποιήσεως τού καθεστώτος οδηγώντας το σύστημα σε γενική στασιμότητα, ανοίγοντας διάπλατα τις θύρες στα δυτικά πρότυπα. Οι εξεγερμένοι νεολαίοι τής δύσεως, η ποπ κουλτούρα τής αμφισβήτησης, οι ροκάδες που καλούσαν σε συναισθηματική και αισθησιακή πόση τών χυμών τής ζωής, ο καταναλωτικός καταιγισμός τού δυτικού homus catanaloticus, επενεργούσαν καταλυτική έλξη στα μέλη των κοινωνιών τής γραφειοκρατικής μπόχας. Ακόμη και τον Τσε Γκουβάρα είχαν αποσπάσει ως πρώτυπο οι χύππηδες από τούς κομουνιστές, χωρίς να τον ρωτήσουν μετά την δολοφονία του από τις κυβερνήσεις τών κρατών τους κατά πόσο αυτός συμφωνεί, βάσει τής αιτιολογίας, ότι αυτός ήταν μακρυμάλλης και ανυποχώρητος μέχρις εσχάτων.
Μέσα σε αυτά τα δυσμενή ιδεολογικά πλαίσια για το σοβιετικό στρατόπεδο η δύση είχε ξεκινήσει να το χοντραίνει. Ενθυμούμενη τον ξεπεσμένο καουμπόυ Ρόναλντ Ρήγκαν, τον ανέδειξε στην προεδρία, σηματοδοτώντας την επιστροφή στούς εξοπλισμούς τών περιστρόφων και των βερμπαλιστικών απειλών. Οι μυστικές υπηρεσίες και το Βατικανό είχαν φροντίσει προηγουμένως να ξεσπάσει η κρίση στα ναυπηγεία τής Πολωνίας, διακηρύσσοντας χωρίς ενδειασμούς, ότι ξεκινούν χορούς μέσα στον σοβιετικό αυλόγυρο.

Το πονηρό γεράκι όμως είχε υποτιμήσει για μια ακόμη φορά την πανέξυπνη αρκούδα. Μελετώντας την διαδικασία, με την οποία οι Ρώσοι πέτυχαν από τις αρχές τού '80 μέχρι σήμερα, όχι μόνον να αντιστρέψουν την ιδεολογική επέλαση τών ατλαντιστών, αλλά να τούς απογυμνώσουν ολοσχερώς ιδεολογικά, ανατρέποντας τα τότε δεδομένα σε όλους τους ευαίσθητους τομείς, διαπιστώνει, ότι εν πολλοίς οι δυτικοί δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν καν στα βασικά της σημεία την αριστοτεχνική τακτική αυτών, που είχαν θεωρήσει ξεγραμμένους, όταν διακήρυσσαν επαιρόμενοι το "τέλος τής ιστορίας".
Προσφάτως καθίσταται αντιληπτή, κυρίως μέσα από την συμφωνία τών ΗΠΑ με το Ιράν, η προσπάθεια προσαρμογής των ατλαντιστών, με στόχο να κερδίσουν χαμένο έδαφος. Όπως όμως είχε πει παλαιότερα ο Μπρετζίνσκυ: "Too late, too little...".

Και αυτή την φορά ο κλήρος έπεσε σε μπάτσο. Ένα μπάτσο όμως αλλιώτικο από τούς άλλους. Αναλογιζόμενος τον Γιούρι Αντρόπωφ έρχεται στην μνήμη μου ένας στίχος τού Γιάννη Ρίτσου: "Συμπόνεσε κανείς ένα φαρμακοποιό σε ώρα εφημερίας;". Καγκεμπίτης μεν, αλλά που διάβαζε λογοτεχνία και άκουγε τζαζ. Έτσι ανέφερε ο τύπος τής εποχής, όταν ο Αντρόπωφ εξελέγη γενικός γραμματέας. Όμως ο Αντρόπωφ δεν διάβαζε λογοτεχνία, αλλά είχε σπουδάσει λογοτεχνία. Μπορεί κάποιος να θέτει σε κίνηση τα άρματα μάχης ενάντια σε μια εξέγερση πολιτών, όπως έκανε ο Αντρόπωφ το 1956 στην Ουγγαρία και μετά να γράφει ποιήματα; Το ζώδιο των διδύμων είναι παράξενη περίπτωση. Και ποιος είναι ο ρόλος τής λογοτεχνίας στο εν λόγω σύμπλεγμα; Κάποιος, όταν προορίζεται να γίνει ανώτερο κομματικό στέλεχος, σπουδάζει οικονομία ή πολιτική. Όμως ο Αντρόπωφ δούλεψε στην Κομσομόλ, την οργάνωση τής κομματικής νεολαίας. Και οι νέοι δεν χρειάζονται μαθηματικούς τύπους, πλάνα και βεβαιότητες, αλλά ενθουσιασμό και οράματα. Τουτέστιν συναίσθημα. Και όταν προχώρησε στην κομματική ιεραρχία σπούδασε ιστορία. Διότι αυτός, ο οποίος επιθυμεί να αφήσει το συνειδητό αποτύπωμά του πάνω σε αυτήν, οφείλει να την σπουδάσει σε βάθος. Όχι ως νέος, αλλά σε συνθήκες ωριμότητος.
Το πρώτο μέτρο που θεσμοθέτησε ο Αντρόπωφ ήταν η καταπολέμηση τού αλκοολισμού. Τι σηματοδοτεί αυτό; Ότι ο γέροντας ήταν αλεπού. Το ίδιο κατέστη φανερό, με την προώθηση τού Λιγκατσώφ στο πολιτικό γραφείο. Αυτού που ανήκε στο ίδιο ζώδιο με τον Στάλιν. Τοξότης, το ζώδιο που βρίσκεται αντιδιαμετρικά στον ζωδιακό κύκλο από τούς διδύμους. Υπέρ τών μεταρρυθμίσεων ο Αντρόπωφ, εναντίον αυτών ο Λιγκατσώφ. Κάποιος, όταν προωθεί την ελεγχόμενη από αυτόν αμφισβήτησή του, δεν μπορεί παρά να αναδειχθεί σε κυρίαρχο τής διαδικασίας.
Αποκατάσταση τής διαφάνειας, καταπολέμηση τής διαφθοράς, ενίσχυση τής πρωτοβουλίας τών παραγωγικών μονάδων ήσαν οι στόχοι που διακηρύχθησαν, αλλά και επιδιώχθησαν. Η τζαζ μουσική περιέχει και κάποιον εκκεντρισμό με την άνευ όρων διεύρυνση των συνηθισμένων αρμονιών, κάποια έντονη έμφαση στο προσωπικό στοιχείο με τον αυτοσχεδιασμό. Οι δυτικοί μάλλον εκτιμούσαν, ότι πρόκειται για κάποιον τζαζίστα, όταν ο Αντρόπωφ έριχνε γροθιά στο στομάχι τής γραφειοκρατίας, χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσουν εν τέλει τις διεργασίες. Οι επιλογές τού Αντρόπωφ έμοιαζαν να επιτίθενται στην καρδιά τού σοβιετικού συστήματος αμφισβητώντας την γραφειοκρατία. Η αξία που τούς απεδόθη ήταν προφανώς, ότι αυτές είχαν κυρίως προπαγανδιστικό περιεχόμενο, χωρίς να κατανοήσουν οι αμέτρητοι "σοβιετολόγοι" τών "δεξαμενών σκέψης" τής δύσεως, το τεράστιο άλμα, το οποίο πυροδοτούσε ο πρώην ιθύνων τής KGB με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Ίσως κάποιες στιγμές ο Γιώργος να δάκρυσε διαπιστώνοντας, ότι η ανθρωπιά κάποτε χρειάζεται να διαβεί και απάνθρωπα μονοπάτια. Η Ρωσία είναι πολύ σκληρή χώρα. Οι πρίγκιπες τού Κιέβου εκχριστιανίσθησαν ταχέως, όταν τούς πλησίασαν οι Βυζαντινοί. Όμως μερικούς μήνες πριν τελούσαν ανθρωποθυσίες.
Και η γραφειοκρατία δεν συγχωρεί. Ο Αντρόπωφ πέθανε σχετικά σύντομα μετά την ανάδειξή του στην ανώτατη θέση, για τον διαδεχθεί ο άνθρωπος τής γραφειοκρατίας, το δεξί χέρι τού Μπρέζνιεφ, ο υπεύθυνός του για ζητήματα προπαγάνδας. Όμως κι ο Τσερνιένκο ήταν μια σύντομη παρένθεση. Η αναδίπλωση από το ταρακούνημα τού Αντρόπωφ ήταν τριετούς διάρκειας. Στον γεροντισμό τού Τσερνιένκο απεικονίζετο η παρωχημένη ολοκλήρωση τής γραφειοκρατικής εξουσίας. Οι βάσεις είχαν ήδη τεθεί για την έλευση τού πλέον αμείλικτα σοφιστικέ ζωδίου. Μια ανατροπή από ένα Υδροχόο αναμένουν οι πάντες. Ποιος όμως θεωρεί ανατροπέα ένα χρυσόψαρο; Οι ιχθείς διαθέτουν κάποια κοινή ιδιότητα με τούς διδύμους. Πορεύονται και αυτοί ανά δυο μαζί, ως συμβολικό ντουέτο. Πολλοί ήταν αυτοί που αναθεμάτησαν τον Μηχαήλ Γκορμπατζώφ. Όμως πέρα από τα όποια κριτήρια αξιολογήσεως ενός ηγέτου, αυτός ήταν που έκανε την μεγάλη ρωγμή, μέσα από την οποία ο Γέλτσιν υπέδειξε ως διάδοχό του τον Βλαδίμηρο Πούτιν. Όχι δεν πρόκειται για θέατρο τού παραλόγου, αλλά για υψηλή πολιτική. Η οποία καλείται να κρίνει την επιβίωση μιάς μεγάλης χώρας και αυτό που ο Στράτος Διονυσίου με πόνο ψυχής τραγούδησε: "Ζητώ ακρόαση Θεού και αλλαγή πλανήτη".



Συνεχίζεται με το τέταρτο μέρος

ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ - ΠΡΑΚΤΩΡ 000 ΕΝΑΝΤΙΟΝ Κ_ΛΟΔΑΚΤΥΛΟΥ

1. ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΟΣ

Και να που πετάχτηκαν οι νάυλον δήθεν φελοί από τις αμαρτωλές σαμπάνιες, μόλις πήραν τα ευρωφρόκαλα αυτό που νόμιζαν ότι τούς είχαν δώσει εντολή να αποσπάσουν.

Εκτιμώ, ότι για κάποιους ιδιαίτερα προσεκτικούς επισκέπτες αυτής τής σελίδας, αυτό που κατονόμασα ως στόχο υπό τον χαρακτηρισμό "δημιουργία ρωγμής στο Μάτριξ", θα μπορούσε να έχει καταστεί ήδη ευκρινές. Αυτό βεβαίως δεν αποδίδεται σε κάποια μεμονωμένη απόπειρα πραγματείας εδώ, αλλά θα μπορούσε ίσως να συνάγεται από κάποια πληθώρα προσεγγίσεων. Ταυτοχρόνως προκύπτει ένα στοιχειώδες ερώτημα: Εφόσον κάποιος αδυνατεί να αντιληφθεί κάτι, το οποίον ευρίσκεται έμπροσθεν τής αντιληπτικής ικανότητος, προς τι χρειάζεται τα δεκανίκια τής αρωγής κάποιου άλλου; Ο φωτισμός αποτελεί προϊόν ζυμώσεως, η οποία προάγεται με ενεργό και συνειδητή μετοχή του συνόλου ανθρώπου. Δεν συντελείται αστραπιαίως, αλλά συνιστά καρποφορία κατά την πορεία στην οδό τής αρετής. Ο καρπός λαμβάνει την εκκίνησή του από προηγούμενο καρπό, όταν αυτός δώσει σπόρο, που ευτυχίσει να φυτρώσει. Άρα πρέπει να ανοιχθούν η καρδία και η διάνοια για να τον προσλάβουν. Εκεί, στην θαλπωρή τού σκότους αυτός θα διαβεί το κατώφλι τής βλαστήσεως. Ανοίγοντας για πρώτη φορά τούς οφθαλμούς, βλέπουμε σκότος. Σκότος, που ίσως φοβίζει και επιφέρει απορία, αλλά που ως πρώιμος φωτισμός συνιστά απαραίτητη συνθήκη, ώστε να πεταχτεί ο βλαστός στο ορατό φως.

Ο Αριστοτέλης μάς καλεί στο έργο "Μετά τα Φυσικά", να αναλογιστούμε το Υ που εσωκλείεται στον όρον ΦΥΣΙΣ. Πρόκειται για την διαδικασία τού φύεσθαι, κατά την οποία το Ι διακλαδώνεται προς δυο λεπτότερες απολήξεις συγκροτούν το Υ (εξού και Ι ψιλόν, δηλαδή λεπτό). Ο χρυσός αριθμός Φ εισάγει σε αυτήν την διαδικασία και την διέπει ως υπερτεθημένη αρμονία. Όταν το Υ φθάσει στο τέλος δηλαδή τον σκοπό του, ταυτίζεται με το Ω μετέχον στο ΦΩΣ. Τουτέστιν τέλος τής Φύσεως είναι το Φως,  ή για να θυμίσω ένα στίχο από άσμα τού Νιόνιου: "Την νύχτ' αυτή την λέτε εσείς φωτιά. Εγώ την λέω δέντρο. Οι μέρες που λαχτάρισα θα 'ρθουν. Εγώ την λέω δένδρο".
Κατά συνέπεια κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ενδόμυχα επιζητεί το Φως, δηλαδή όχι μόνον την ρωγμή στο Μάτριξ, αλλά την τελεσίδικη και ολοκληρωτική του κατεδάφιση. Συμφώνως προς την Πλατωνική θεώρηση ο όρος "αμαρτία" σημαίνει αποτυχία - κατά πλήρη αντιδιαστολή προς τα ηθικιστικά σύνδρομα ενοχής που αναπτύσσουν οι θρησκείες (και όπως πολύ ορθώς προέβη σε αποκαθαρισμό αυτού τού όρου ο Χρήστος Γιανναράς). Αποτυχία από το τέλος, την στόχευση τού Φωτισμού. Όταν δηλαδή, αντί να επιζητούμε το φως, τρέχουμε πίσω από τα λαμπιόνια, κυνηγώντας την φαντασμαγορία, δηλαδή τις καταστάσεις όπου αγορεύουν φαντάσματα.
Μέσα στο σκοτάδι διεγείρεται εντονότερα η αφή. Εκεί είναι που ποθούμε να αισθανθούμε την  ανθρώπινη παρουσία όχι μόνον δίπλα μας, αλλά να μάς αγγίζει. Όταν αποστασιοποιηθούμε στιγμιαία από αυτήν την ανάγκη, αισθανόμαστε την θαλπωρή τού σκότους τής μάνας γης, που κυοφορεί τον σπόρο.
Στο άσμα "Αυτοί μιλάν" τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος:

Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος
έγειρε το χάος ν' ακουμπήσει
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος για ζωή
Και μιλάν την ώρα που άλλος
ένοιωθε το φως που πάει να σβήσει
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου
αυτό θα τη χαρεί
Οι συντεταγμένη, μετέωρη λογική
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω το σκοτάδι
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα 'ναι η σαρκική επαφή
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει το ρόλο του πατέρα
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα η ανθρώπινη φωνή
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί
Η γλώσσα μας απ' αύριο
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής...

Για να καταλήξει στο "Να μ' αγαπάς":

Σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις, σαν μάνα γη να ξαναρθείς

Γνωρίζω λοιπόν, ότι αδυνατώ να καταγράψω την σιωπή, την θαλπωρή τού σκότους, την αγωνία για φως. Λέξεις μόνον είμαι σε θέση να διεκδικώ, ως ο καθείς, που οι εμμονές μου με ωθούν να ρίχνω με το πληκτρολόγιο στην οθόνη. Στοχεύοντας κάποτε, κάποιες από αυτές να αγγίξουν κάποια ίχνη σιωπής.
Αφού η ρωγμή είναι εμπρός μας, ας προχωρήσουμε στην κατεδάφιση.


2. LIVE AND LET CRY

Είχα αναφέρει παλαιότερα, ότι χωρίς συνεκτικά επεξεργασμένο αναλυτικό όργανο, δεν είναι δυνατόν να προβούμε σε συνολικού τύπου θεωρήσεις. Οι αποσπασματικές προσεγγίσεις είναι συχνά χρησιμότατες, εφόσον είναι δόκιμες. Όμως, οι αντίπαλοι τής ανθρωπότητος κλιμακώνουν ένα γενικής υφής σχέδιο (αυτό που συχνά χαρακτηρίζεται ως "master plan"). Αυτό έχει εκπονηθεί λεπτομερέστατα και είναι ιδιαίτερα μακρόπνοο. Όπως προσπάθησα να αναλύσω κυρίως στις παρουσιάσεις με τίτλο "Ναυαγός τού Χρόνου", φρονώ, ότι η ανθρωπότητα ανακυκλώνεται από αυτούς που αποκαλώ θηρευτές της κατά διαστήματα διαρκείας περίπου 30.000.0000 ετών. Αυτά τα διαστήματα απεκάλεσα ελίξεις - ιστορικά σπειρώματα, ως τμήματα που συνθέτουν χρονικώς την ανθρώπινη παρουσία επί τής Γής. Μάς επιβάλλουν κάποια ελεγχόμενη ανάπτυξη από τις συνθήκες τού πλήρους πρωτογονισμού μέχρι την εκάστοτε πολιτισμική κορωνίδα και κατόπιν φροντίζουν να προβούμε φαινομενικά αυτοβούλως στην πλήρη καταστροφή μέσω πολεμικών συγκρούσεων, επιστρέφοντας στα σπήλαια, φορώντας ακόμη για μια φορά γουναρικά, ώστε να επανεφεύρουμε εκ νέου την φωτιά και τον τροχό. Οι αναφορές ιερών κειμένων και μυθολογιών σε τεράστιας κλίμακας καταστροφές, κατακλυσμούς και τα συναφή φρονώ ότι προήλθαν από ανθρώπινο χέρι και συνιστούν συγκρούσεις με υπερεξελιγμένα οπλικά συστήματα τού παρελθόντος. Θα μπορούσα επί παραδείγματι να υποδείξω τα όσα σημαντικότατα παραθέτει σχετικά με την έρευνα τού επιτελείου του ο καθηγητής γεωφυσικής Σταύρος Παπαμαρινόπουλος στην εκπομπή "Αντιθέσεις" σχετικά με την πυραμίδα τής Βοσνίας.



Πάντοτε μάς συντροφεύουν από τα παρασκήνια των "μυστηρίων" οι θηρευτές μας ως πνεύματα και θεοί, φροντίζοντας να αποτελούμε την τροφή τους, εξασφαλίζοντας σε αυτούς μια μακροημέρευση στα πλαίσια τής εκπεσούσης κατάντιας τους, μέχρι να τούς εξοντώσουμε ολοκληρωτικώς και ανεπιστρεπτί, προβαίνοντας σε αυτό που απεκάλεσα ως εκτίναξη και εκφυγή από τα ιστορικά σπειρώματα και εγκαινιάζοντας την εποχή τού μετανθρώπου. Καθότι δεν δημιουργηθήκαμε ως αιώνια θηράματα, αλλά ως θηρευταί τών θηρευτών μας. Τουτέστιν είμεθα θέσει θηράματα και φύσει θηρευταί, ενώ οι θηρευταί μας είναι θέσει θηρευταί και φύσει θηράματα. Τρόμος τους είναι μην τυχόν αναπτυχθεί το κοτόπουλο πέρα από τα ελεγχόμενα όρια, οπότε τότε παύει να είναι κοτόπουλο, αλλά γίνεται αετόπουλο. Δεδομένου ότι τα φτερά που τού εδόθησαν δεν είναι για επίγεια πτερουγίσματα - κακαρίσματα ώστε να συγκρουόμαστε ποιος θα τσιμπολογήσει το καλαμπόκι που ρίχνουν οι θηρευταί , αλλά για ανάταση, πτήση και εποπτεία.
Οι θηρευταί ανέκαθεν επεξεργάσθησαν και εξακολουθούν να επεξεργάζονται με πανούργο τρόπο και μη ευκαταφρόνητη τεχνογνωσία - δεδομένου ότι η παρουσία τους από χρονικής πλευράς είναι υπερπολλαπλάσια τής διάρκειας ζωής τού κάθε ανθρώπου - το γενικό σχέδιο. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, να μπορέσουμε να τούς αντιμετωπίσουμε εμείς, που θεωρούμεθα ανθρωπάκια;
Είχα αναφερθεί στο παρελθόν στην διαδικασία, την οποία είχα αποκαλέσει "μόχλευση", αναπαράγοντας τον όρο, στον οποίον αναφέρεται ο Πλωτίνος στο ισχυροτάτης εμβέλειας έργο του "Περί τού Νοητού Κάλλους". Ήδη στην αρχή αυτού τού έργου τονίζει ο Πλωτίνος, ότι όταν η φύσις δημιουργεί το κάλλος τών χρωμάτων και των οσμών δεν μοχλεύεται. Ο τρόπος που κατανοώ αυτόν τον όρο αφορά τις συμβατικές μεθόδους τής μηχανικής (ο μοχλός αποτελεί το κατ' εξοχήν μηχανικό εργαλείο) αλλά και όλες εκείνες τις δυνάμεις που είναι άμεσα φυσικές, υπό την συμβατική έννοια. Η κβαντομηχανική έχει καταδείξει, ότι στην συγκρότηση τής πραγματικότητος η συνείδηση επενεργεί με καταλυτικό τρόπο. Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω εδώ και τώρα στα συγκεκριμένα επιστημονικά δεδομένα, θέλω να υπογραμμίσω, ότι προφανώς οι θηρευταί διαθέτουν άλλο τύπο συνειδήσεως από ότι οι άνθρωποι εν δυνάμει. Στην διαδικασία τής χειραγωγήσεως, που αυτοί εξασκούν σε μάς, επιτυγχάνουν εν πολλοίς να μας εμφυσήσουν τον δικό τους συνειδησιακό τύπο, ο οποίος είναι κατώτερος και μας περιορίζει. Όπως ανέφερα προηγούμενα, αυτοί διαθέτουν κάποια πολύ ανεπτυγμένη σόφτγουερ, σε σύγκριση με εμάς που αγόμαστε και φερόμαστε, η δική μας όμως χάρντγουερ είναι πολύ πιο ισχυρή από την δική τους, ενώ βρίσκεται σχεδόν σε πλήρη αδράνεια. Η μόνη μέθοδος που παρέχεται σε αυτούς είναι η μόχλευση, ενώ οι άνθρωποι, εάν μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τούς περιορισμούς που μας έχουν επιβληθεί, μπορούμε να θέσουμε σε δράση διαδικασίες ανώτερες τής μοχλεύσεως. Κάποιες πρώτες αναφορές είχα κάνει στο παρελθόν στο "Μπαγλαμαδάκι τού Παππού" και σε άλλες βιντεοσκοπήσεις.
Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλάτων στις αναφορές του σχετικά με την Ατλαντίδα, ότι οι Αθηναίοι, ενώ ενίκησαν στην σύγκρουση που είχαν τούς Άτλαντες, καταστράφηκαν ταυτοχρόνως και αυτοί, διότι έκαναν χρήση όπλων τού ιδίου τύπου μα αυτά των Ατλάντων. Στα γραπτά όμως των Ελλήνων Φιλοσόφων αναφέρονται μέθοδοι, βάσει των οποίων δυνάμεθα να εγερθούμε υπέρ άνω τής μοχλεύσεως, ώστε να ξεπεράσουμε τούς περιορισμούς μας και να αμυνθούμε αποτελεσματικά. Αυτό το εγχείρημα είναι ιδιαίτερα δύσκολο και έχει πολύ υψηλές προϋποθέσεις. Όμως δεν είναι ανέφικτο και συμφώνως προς τις εκτιμήσεις μου μπορεί να δομήσει την διέξοδο στο ανθρώπινο δράμα.

Για να μπορέσουμε να προβούμε στην εκπόνηση μιας στρατηγικής, να δώσουμε δηλαδή απάντηση ως Οιδίπους στα ερωτήματα που μάς θέτει η Σφίγγα ενώπιον τού βαράθρου, το οποίον παραμονεύει στο πέρας τού ιστορικού σπειρώματος, είμεθα υποχρεωμένοι να εκπονήσουμε αναλυτικό όργανο, ώστε να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε ορθά τις προκλήσεις. Αυτό δεν μπορεί παρά να έχει πρωτίστως φιλοσοφικό χαρακτήρα και να εδράζεται στήν οντολογία. Κάποιες συντεταγμένες επ' αυτού έχω καταθέσει στο κείμενο "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις", που είναι καταχωρημένο στην σελίδα scribd.com.

Η αποτίμηση των εκάστοτε πολιτικών εξελίξεων μπορεί να είναι ρεαλιστική, μόνον εφόσον λαμβάνει υπ' όψει της τούς παράγοντες τής Γεωπολιτικής. Διότι αυτές έχουν απόρροια από το γίγνεσθαι σε πλανητικό επίπεδο, ως επηρεαζόμενες αμέσως ή εμμέσως από το master plan. Ο τοπικός και ο χρονικός περιορισμός στις πολιτικές μας προσεγγίσεις αναπαράγει αποσπασματικές όψεις τις πραγματικότητος, οι οποίες αδυνατούν να υπεισέλθουν στις βαθύτερες ζυμώσεις. Με αποτέλεσμα να μην καθίσταται δυνατόν να δοθούν ουσιαστικές ερμηνείες και να δομηθούν επιτυχείς προβλέψεις. Άνευ αυτών όμως καθίσταται αδύνατος η εκπόνηση τής όποιας στρατηγικής και τακτικής.
Δεν αμφιβάλλω, ότι να προβάλλεται αντίσταση στην διαδικασία εξανδραποδισμού τής κοινωνίας, η οποία κλιμακώνεται συνεχώς εντονότερα, συνιστά φιλότιμο και χρήσιμο καθήκον, που κάποιοι άνθρωποι έχουν επωμιστεί και με πολύ έντιμο τρόπο προωθούν. Όμως αυτό δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Η αντίσταση συνιστά αντίδραση. Πρέπει όμως να περάσει η κοινωνία από την αντίδραση στην δράση, να αναλάβει αυτή δηλαδή την πρωτοβουλία των κινήσεων. Κατ' αυτον τον τρόπον παύουμε να αμφισβητούμε επί μέρους εκφάνσεις τού master plan, επιδιώκοντας την εκ βάθρων ανατροπή του.

Σε όσους παρακολούθησαν με την δέουσα προσοχή τα όσα έλαβαν χώρα με τις διαπραγματεύσεις  και την επιβολή τού τρίτου μνημονίου στην Ελλάδα, μπόρεσε νομίζω να καταστεί κατανοητό, ότι επί τού προκειμένου δεν πρόκειται για κάποιες τοπικού χαρακτήρος ρυθμίσεις, που αφορούν μια χώρα, αλλά για την κλιμάκωση ενός τεράστιου εύρους γεωπολιτικού σχεδίου. Εκτιμώ όμως, ότι οι βαθύτερες προεκτάσεις του δεν έχουν τύχει ακόμη μιας φρονίμου αποτιμήσεως. Γι' αυτό τον λόγο θέλω στο επόμενο κεφάλαιο να προσπαθήσω να υπεισέλθω στις γεωπολιτικές ψηφίδες, που δομούν την εικόνα τού εν λόγω γρίφου.


3. LICENCE TO THRILL

Τα βασικά χαρακτηριστικά γεωπολιτικής στην φάση που διανύουμε, εκτιμώ ότι είναι τα εξής τρία:

1. Η παγκοσμιωποίηση καλπάζει ως στόχος τού master plan με ξέφρενο και απροκάλυπτο ρυθμό, καταρρίπτοντας όλα τα προσχήματα. Το master plan θέτει σε κίνηση με τον πλέον άγαρμπο τρόπο όλα τα μέσα που διαθέτει. Δίνει τα ρέστα του, στοχεύοντας να κτυπήσει την μπάνγκα. Επιλογή αφάνταστα επικίνδυνη για τούς θιασώτες της, χωρίς όμως να παραβλέπουν τις τελείως αναγκαίες αναδιπλώσεις και προσαρμογές. Τρέχουν στον αυτοκινητόδρομο με πατίνι, συχνά ουρώντας μέσα στο παντελόνι τους, με την ψευδαίσθηση ότι λιπαίνουν με αυτό τον τρόπο τις ρόδες του. Πρακτικά καθιστούν έτσι το ασταθές οδόστρωμα πιο ολισθηρό. Οι υποτακτικοί τους, έχοντας καβαλήσει το καλάμι, κάνουν πετάλι, σφυρίζοντας αδιάφοροι, υποδυόμενοι ότι φέρνουν γύρες σε λούνα παρκ. Κύριο όπλο τους η σκόνη διοξίνης, την οποία διαχέουν όπου μπορούν σε μεγίστη ποσότητα, με την αυταπάτη, ότι έτσι θα προσομοιάσουν το τοπίο αντιστοίχως προς την δική τους σαπίλα. Στόχος τους να μην μπορέσει να πάρει κανείς ανάσα, εφ' όσον ήδη έχουν διακηρύξει, ότι τούς χρησιμεύει μόνον ως υποψήφιο πτώμα.
Η καραφλή τραγουδίστρια έχοντας κάψει και το πελεκούδι στο τσακίρ κέφι τής σταδιακής μετατροπής τής παράγκας σε φλεγόμενη τρώγλη, δεν βρίσκει άλλο προσάναμμα από την περούκα της, αποκαλύπτοντας τα έλκη στο δέρμα της κεφαλής της.  Θεωρεί ως βαρβάτο ατού της, την ορδή εμπρηστών, που φοράει στολή πυροσβέστη, καθώς και το ναρκότι που μασουλαει το πόπολο επάνω στην αναπηρική του πολυθρόνα.
Αεροψεκασμοί με το καντάρι, μεταλλαγμένα και σκουπιδοποίηση τής διατροφής, βάναυσηκαντάρι, μεταλλαγμένα και σκουπιδοποίηση τής διατροφής, βάναυση μετατόπιση πληθυσμών, εκτίναξη τού παγκόσμιου χρέους και πλήρης προσανατολισμός τής οικονομίας σε παρασιτικούς μη παραγωγικούς κλάδους, εμπρησμοί δασών, προώθηση των ναζιστών και των ισλαμοφασιστών, κατάργηση τού ρευστού χρήματος, μεγιστοποίηση των μηχανισμών αστυνόμευσης, εκμηδενισμός τών ηθών, γριλίσματα και φωνασκίες, απειλές και τζάμπα μαγκιές.
Το γκροτέσκο, όταν διογκώνεται πολύ γοργά, έχει ένα προτέρημα για την εξουσία: Αρνείται η μέση πρόσληψη να το διαχειριστεί ως πραγματικότητα, στρεφόμενη σε πτυχές τής πραγματικότητος, που θεωρεί ότι ακόμη λειτουργούν.
Απροκάλυπτη κατάλυση τής εθνικής ανεξαρτησίας, όπου αυτό καθίσταται δυνατό. Ένταξη των χωρών σε εκ προοιμίου σάπια συγκροτήματα, για να μην λειτουργούν. Θνησιγενής ολοκλήρωση με στόχο σύντομα αυτές οι επί μέρους συμφύσεις να καταργηθούν σαν λόφοι από λάσπη, ώστε να μπούν τα μέλη τους κάτω από το μεγάλο καπέλο.

2. Σκλήρυνση και βάθεμα τής σύγκρουσης των συγκροτημάτων χωρών σε επίπεδο διευρυμένου ψυχρού πολέμου. Δαιμονοποίηση τής Ρωσίας, αλλά με ταυτόχρονη πολύ ευαίσθητη αύξηση τής δυνάμεώς της και εσωτερικό νοικοκύρεμά της. Ενδυνάμωση τού πόλου των BRICS ως αντιπάλου πορείας στην παγκοσμιοποίηση.
Το υποτιθέμενο κομμουνιστικό καθεστώς στην Ρωσία ήταν μετεξέλιξη τού τσαρικού καθεστώτος με πρωτοβουλία τής τσαρικής αστυνομίας Οχράνα. Η απολυταρχία ήταν και παραμένει εκείνη η κρατική δομή, η οποία είναι η καταλληλότερη για τα δεδομένα της, τουλάχιστον όπως αυτά διαμορφώνονται κατά την τελευταία χιλιετία. Η Ρωσία ήταν μέχρι τις απαρχές τού περασμένου αιώνος μια αχανής χώρα με παρωχημένες δομές. Η δουλοπαροικία καταργήθηκε εκεί περί τα μέσα τής δεκαετίας τού 1880 από τον τσάρο Νικόλαο Ιο. Ο Ιβάν ο Τρομερός είχε εξοντώσει σε προηγούμενη φάση την τάξη των φεουδαρχών, των λεγόμενων Βογιάρων, αντικαθιστώντας τους με τοποτηρητές, οι οποίοι ήσαν απλοί εντολοδόχοι τού τσαρισμού. Ενώ η χώρα βρίσκεται σε άμεση γειτονία με την Ευρώπη, όπου συντελέστηκε ο Διαφωτισμός και η αστική επανάσταση, συντηρούσε ένα δεσποτισμό, ο οποίος ήταν χαρακτηριστικός για ασιατικές χώρες. Το τσαρικό καθεστώς στήριζε την επιβολή του στις καλά οργανωμένες δυνάμεις καταστολής και ελέγχου τής αστυνομίας και στην επιρροή που προσπαθούσε να εξασκεί στην ρωσική εκκλησία.
Οι παρωχημένες δομές τής Ρωσίας και το αχανές τής γεωγραφικής της επικράτειας την οδήγησαν να μην επιδιώξει συμμετοχή στην διαδικασία τού μερκαντιλισμού και στην συνέχεια τής αποικιοκρατίας, αλλά να προσβλέπει στα δικά της δεδομένα, επιχειρώντας να δημιουργήσει μια συνεκτική εξουσία εντός τών ορίων της, ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη. Σε αντίθεση με τις ισχυρές χώρες τής Ευρώπης, που επιχείρησαν και επέτυχαν να επεκτείνουν διεθνώς την επιβολή τους, η στρατηγική τού Τσαρισμού επικεντρώθηκε μονίμως στην διατήρηση τής ενδοχώρας.
Το καθεστώς ήταν πολύ καλά σε θέση να γνωρίζει, ότι η ανατροπή των απολυταρχικών καθεστώτων στην Ευρώπη, που είχε ως ιδεολογική πλατφόρμα την Αναγέννηση και τον φιλελευθερισμό, δεν διεξάγετο από γνήσιες λαϊκές δυνάμεις. Όπισθεν αυτών ελόχευαν κατά την διαδικασία τών συγκρούσεων οι στοές, οι οποίες χειραγωγούσαν την προσπάθεια τής αστικής χειραφετήσεως. Ο Τσαρισμός είχε κατανοήσει στις αρχές τού προηγουμένου αιώνος, ότι η προώθηση τού φιλελευθερισμού στην Ρωσία διεξαγόταν  από τα ίδια σκοτεινά διεθνή κυκλώματα, τα οποία εκμεταλλεύοντο την αγνή λαϊκή θέληση προς την κατεύθυνση να διαλύσουν το υπάρχον σύστημα και να υποδουλώσουν την χώρα σε ξένες δυνάμεις. Ειδικά στα πλαίσια τού ανερχόμενου τότε εργατικού κινήματος οι σκοτεινές διεθνείς δυνάμεις τής λατρείας τού κρόνου κινητοποιούσαν πολύ εύστοχα το εβραϊκό στοιχείο τής Ρωσίας. Αυτό ως θρησκευτική μειωνότης. ήταν επόμενο να χαρακτηρίζεται από σχετική συνοχή και να διέπεται από διεθνείς δεσμούς με τούς ομοδόξους του, στούς οποίους αναπτύσσοντο με ξεχωριστή μεθοδικότητα τα οράματα και τα συνθήματα τής κοινωνικής αλλά και τής επιστημονικής ανατροπής. Δίπλα στην πληθώρα Εβραίων σοσιαλιστών διανοητών και ακτιβιστών, τόσο η θεωρία τής ψυχαναλύσεως όσο και οι επαναστατικές ανατροπές στην θεωρητική φυσική διεξάγοντο με πρωτοβουλία εβραίων. Αυτό, δεν να μειώνει στο ελάχιστο την επιστημονική αξία αυτών των επιτευγμάτων στην γνωσιολογική σφαίρα (σχετικά με την σύγκρουση μεταξύ εβραιογενούς και ελληνογενούς γνωσιολογίας κατά το πρώτο τρίτο τού περασμένου αιώνος επιφυλάσσομαι να αναφερθώ στο επόμενο μέλλον). Πλην όμως τόσο οι πολιτικές ανησυχίες, που τότε εκφράσθησαν (και που δεν ανάγοντο κυρίως στον τομέα τής θεωρίας αλλά τής πρακτικής) όσο και τα νέα επιστημονικά δεδομένα, τα οποία εγκαθίδρυαν στην ουσία μια νέα θεώρηση τού ανθρώπου και τού κόσμου, αμφισβητούσαν με έντονο και άμεσο τρόπο τα προηγούμενα δεσποτικά πρότυπα τής κοινωνικής και ιδεολογικής κυριαρχίας. Ο πολιτικός ακτιβισμός και η επιστήμη προέβαλλαν τότε, ως οι πυροδότες ενός καλύτερου κόσμου.
Οι μηχανισμοί ιδεολογικής επεξεργασίας τού Τσαρισμού κατενόησαν τότε, ότι τόσο τα διεθνή όσο και τα εγχώρια πλαίσια διεμορφώνοντο με τρόπο, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος για την ισχύουσα κυριαρχία και την συνοχή τής χώρας. Αυτοί οι μηχανισμοί ήσαν μεν σκράπες όσο αφορά την επιστήμη, αλλά έχοντας ως μόνιμη πρακτική την κατασκοπία και την παραπληροφόρηση, είχαν αναδειχθεί σε ειδήμονες τής ίντριγκας. Κατ' αυτόν τρόπο εξεπόνησαν τότε ένα σχέδιο ιδιαίτερα πονηρό και εύστοχο για την αντιμετώπιση τής καταστάσεως.
Με επικεφαλής τον πράκτορα τής Οχράνα Ιωσήφ Τσουγκασβίλι ή Στάλιν, τον Μαλινόφσκι και άλλους επιχείρησαν να ελέγξουν αυτοί το ανερχόμενο εργατικό κίνημα και να το στρέψουν προς την κατεύθυνση επιβολής ενός συγκαλυμμένου τσαρικού καθεστώτος, το οποίο θα ήταν σε θέση βάσει τών νέων δεδομένων, που θα επέβαλε, όχι μόνο να ξεπεράσει τα διογκωμένα αδιέξοδα, αλλά να αντιστρέψει την αιχμή των εξελίξεων, όπως αυτή διεμορφώνετο από τούς διεθνείς κρονιολάτρες, στρέφοντάς την εναντίον τους. Αντί οι διεθνείς σκοταδιστές να διαστρέφουν το εργατικό κίνημα τής Ρωσίας ενάντια στην χώρα, οι σταλινικοί χαφιέδες αντεπετέθησαν αντιστρόφως. Επέτυχαν να ελέγξουν οι ίδιοι το διεθνές εργατικό κίνημα μέσα στις έδρες των κρονιολατρών, ώστε να το εκμεταλλευτούν προς όφελος τής Ρωσίας. Ο μεγάλος χαμένος από το όλο αλισιβερίσι ήταν το ίδιο το εργατικό κίνημα και οι λαοί, οι οποίοι άγοντο και εφέροντο μεταξύ τού χαφιεδοσταλινισμού και τών κυκλωμάτων ελέγχου των τραπεζιτών αλλά τρότσκυ (μη εξαιρουμένης και τής επιρροής μέσω του εισοδισμού των εγκαθέτων τής κατά τόπους ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών).

Με αυτή την διαδικασία μπορεί μεν το εργατικό κίνημα να μετετράπη σε τραγέλαφο με μπούκλες και βούλες τού κάθε αλανιάρη διεθνώς, πλην όμως η σταλινική φράξια ανέτρεψε ολωσχερώς τα γεωπολιτικά δεδομένα, όπως εσχεδιάζοντο από τούς κρονιολάτρες. Ο Στάλιν μπορεί να αναδείχθηκε σε ειδεχθή τύραννο σε βάρος τών λαών, ουδείς όμως δύναται να αμφισβητήσει με επιχειρήματα την μεγάλη προσφορά του στην ανακοπή των σχεδίων παγκοσμίου κυριαρχίας τών μολοχιστών. Ο σταλινισμός - εντείνοντας βεβαίως τις συνθήκες καταπίεσης τού Ρωσικού λαού (ο οποίος δυστυχώς ήταν εθισμένος σε τέτοιου είδους πρακτικές από αληταμπουράδες τύπου ιβάν τρομερού και "μέγα'' πέτρου) πέτυχε να κινητοποιήσει με πρωτόγνωρο τρόπο το δημιουργικό δυναμικό τού Ρωσικού λαού, μετατρέποντας μια παρωχημένη αγροτική χώρα σε βιομηχανικό και επιστημονικό κολοσσό. Η Ρωσία αναδείχθηκε με αυτόν τον τρόπο σε μεγάλη δύναμη παγκοσμίου εμβελείας, η παρουσία τής οποίας είναι πλέον αδύνατον να παρακαμφθεί.

Οι ζυμώσεις που ακολούθησαν κατά την μετασταλινική περίοδο μέχρι την Περεστρόικα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι αυτές εκυοφόρησαν το καθεστώς τής σύγχρονης Ρωσίας  τού Βλαδιμίρου Πούτιν. Αυτή επιτελεί πλέον καταλυτικότατο ρόλο στα γεωπολιτικά δεδομένα.

Αυτοί που πρόσβλεπαν σε καταποντισμό τής Ρωσίας μέσω τού δευτέρου παγκοσμίου πολέμου διαψεύθησαν από τις εξελίξεις. Η Ρωσία εξήλθε ισχυροποιημένη από αυτόν, αλλά και βαθιά καταπονημένη. Ο σταλινισμός είχε πετύχει τόσο την διάσωση όσο και την επίτευξη βηματισμών τής χώρας συμφώνως προς το πνεύμα τών καιρών. Οι ρωσικοί μηχανισμοί προπαγάνδας μπορούσαν πλέον με άνεση να αντιμετωπίζουν αυτούς των δυτικών στην διαμάχη με αναφορά στην έννοια τής προόδου και τής ευημερίας.
Το τεράστιο κόστος όμως σε ανθρώπινες ζωές καθώς και η κόπωση που επέφερε η μόνιμη ένταση τού σταλινικού καθεστώτος, σε συνδυασμό με την νέα θέση ισχύος, την οποία είχε καταστήσει η Ρωσία, οδήγησε την κινητήριο δύναμη αυτής τής χώρας, που ήταν η γραφειοκρατία, σε επαναπροσδιορισμό των γενικών της προσανατολισμών. Ο σταλινισμός έμοιαζε πλέον με ένα βαρίδι, που προσέδιδε στην κοινωνία μια υπερβολική φόρτιση χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα. Κρίθηκε λοιπόν άσκοπο από τούς ιθύνοντες, στην φάση που οι χώρες τής δύσεως εισέρχοντο βαθμηδόν σε αυτό που ονόμασαν καταναλωτική κοινωνία και κοινωνικό κράτος, να καταναλώνει η ρωσική κοινωνία χαρούπια, για να παράγει άρματα μάχης. Το αποτελεσματικότερο εξ άλλου επιχείρημα των δυτικών εναντίον τού κομμουνισμού εστιαζόταν στο να εξάρουν την ένδεια αυτών των κοινωνιών αναφορικά με την κατανάλωση. Η επιλογή τού Νικήτα Χρουστσόφ ως διάττοντος αστέρος τού κινήματος αποσταλινοποίησης μετά την δολοφονία τού Στάλιν σηματοδοτούσε ακριβώς την έμφαση στον επισιτισμό. Οι μεταρρυθμίσεις με φιλελεύθερο περιεχόμενο, ο περιορισμός τών στρατιωτικών δαπανών προς όφελος τής κατανάλωσης και η μερική αποϊδεολογικοποίηση τού βαριού σταλινικού κλίματος ήσαν αναμφίβολα απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να μπορέσει να σταθεί η Ρωσία μέσα στα πλαίσια που οι δυτικές χώρες οικοδομούσαν την γοργή μεταπολεμική ανάπτυξη. Στην προσπάθειά της να συμπορευθεί μαζί τους στην διεθνή σκηνή, ξεκίνησε να τις αντιγράφει. Οι δυτικοί παρακολουθώντας ως ένα βαθμό τον απροσάρμοστο τής παρέας να υιοθετεί παράλληλους προσανατολισμούς με τούς δικούς τους, ήταν επόμενο να θορυβηθούν τα μέγιστα. Στην περίπτωση που ο "κομουνισμός" κατάφερνε να δημιουργήσει κι αυτός κάποια έστω περιορισμένα φιλελεύθερη μίνι καταναλωτική κοινωνία πέρα από τα σταλινικά γριλίσματα, με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να αποφύγουν την ισχυροποίηση τής επιρροής του στις δικές τους μάντρες; Με γνώμονα αυτή την φοβία πέρασαν σε ξέφρενη αντικομουνιστική εκστρατεία επιβάλλοντας τον ψυχρό πόλεμο.
Η ρωσική γραφειοκρατία όμως αισθανόταν ήδη εξασφαλισμένη. Στρογγυλοκαθισμένη επάνω στην λεγόμενη ισορροπία τού τρόμου συνέχισε να αντιγράφει το αντίπαλον δέος σε όλα τα σκέρτσα του, με στόχο την πλήρη προσωμοίωσή της προς αυτό και την έξοδό της στην νομή τής καταληστεύσεως τής παγκοσμίου λείας.Το στάδιο επισιτισμού τού Χρουστσόφ ήταν επόμενο να διεδεχθεί η φάση, κατά την οποίαν εκδηλώθηκε απροκάλυπτα ο λεγόμενος σοσιαλιμπεριαλισμός.
Η Ρωσία στην συγκεκριμένη φάση επιχείρησε και κατάφερε να μετατραπεί από μεγάλη περιφερειακή δύναμη σε υπερδύναμη, εγκαθιδρύοντας σε αγαστή πλέον συνεργασία με τούς δυτικούς τον διπολισμό. Οι δυτικοί είχαν κατανοήσει ενδιαμέσως, ότι το "σοσιαλιστικό" παλληκαρόπουλο ήταν μια από τα ίδια. Τίποτε δεν εμπόδιζε πλέον την λήξη τού ψυχρού πολέμου και την επιβολή τής ύφεσης. Η συνδιάσκεψη στο Ελσίνκι οδήγησε στο Δόγμα Ζόνενφελντ περί "περιορισμένης κυριαρχίας". Η νομή τής οικουμένης σε σύγχρονη νεοαποικιακή βάση εκαλείτο να εξασφαλίσει τα κεκτημένα τών δύο μεγάλων εντός των σφαιρών κυριαρχίας τους. Σε αυτήν την φάση ξύπνησε στην ψυχοσύνθεση τής ρωσικής γραφειοκρατίας ο πάλαι ποτέ ευρισκόμενος σε προσωρινή ύπνωση ασιατικός δεσποτισμός. Αυτή η τάση εκδηλώθηκε και στην επιλογή των προσώπων στην κορυφή τής εξουσίας, η οποία επιτελεί και συμβολικό ρόλο, με έκφραση την επικράτηση ασιατικών φυσιογνωμιών, όπως ο Μπρέζνιεφ και ο Τσερνιένκο.
Αυτή η επιλογή όμως τής ρωσικής γραφειοκρατίας την οδήγησε να κινηθεί στον φυσικό χώρο τών ανταγωνιστών της. Και αυτό συνεπάγετο εξ ορισμού σημαντικά μειονεκτήματα. Είναι σχεδόν αδύνατον να επιβληθεί κάποιος στον ανταγωνιστή του, εφόσον επιλέγει ως χώρο διεργασιών τον φυσικό χώρο τού ανταγωνιστού, υιοθετών ταυτοχρόνως τις μεθόδους του. Η Ρωσία με τα ιδεολογικά συνθήματα μιας ξεφτυσμένης επανάστασης που χειριζόταν ο Πονομαριόφ και οι λοιποί ξενέρωτοι γέροντες τού Κρεμλίνου, ήταν αδύνατο να συναγωνιστούν τα αμερικάνικα παπούτσια τού μπάσκετ και τις ανάποδες κόντρες τής κιθάρας τού Χέντριξ. Ο δυτικός τρόπος ζωής είχε ξεκινήσει - ως ήτο φυσικόν - να αλέθει και τις υποτιθέμενες σοσιαλιστικές κοινωνίες, οι οποίες υπολοίποντο ευαίσθητα έναντι τού οργιάζοντος καταναλωτισμού τής δύσεως. Εάν εξακολουθούσε απρόσκοπτα αυτή η κατάσταση, ήταν θέμα χρόνου το πότε θα έπιανε δουλειά η θυγατέρα τού Μπρέζνιεφ στα στριπτητζάδικα τού Μανχάταν για μια μπλούζα μπένετον και ένα εισιτήριο για το επόμενο κοντσέρτο τών Ρόλλινγκ Στόουνς.

Έπεται συνέχεια...