ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΕΚΤΟΝ ΜΕΡΟΣ - ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΑΝΟΡΘΩΣΗ ΑΠΟΤΙΝΑΞΗ ΕΚΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ ΣΠΕΙΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ;

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Γι' αυτούς, οι οποίοι παρακολουθούν με κάποια συνέχεια όσα παρατίθενται εδώ, θα μπορούσε να έχει καταστεί φανερόν, ότι έχω τοποθετηθεί κατά καιρούς - με αποσπασματικό μεν τρόπο και συχνά ακροθιγώς και εμμέσως - σε όλο το φάσμα τών ζητημάτων, τα οποία απασχολούν το ανθρώπινο πεπρωμένο. Οπωσδήποτε απαιτείται συστηματοποίηση και ευκρινέστερη επεξεργασία στα πλαίσια μιάς συνολικής και δομημένης παρουσιάσεως τών μέχρι σήμερα προσεγγίσεων και εντοπισμών, ούτως ώστε να καταστεί σαφώς κατανοητή η περί αυτού θεωρία τού γράφοντος. Όμως, για όσους είναι εις θέσιν να περισυλλέξουν τίς επί μέρους ψηφίδες, συγκροτείται ήδη, τουλάχιστον ως βασικόν περίγραμμα, μια εικόνα, η οποία επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει το ανθρώπινο δράμα.

Μερικές φορές μού είπαν κάποιοι φίλοι και φίλες, ότι μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν όλες τις αναρτήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Πράγματι, η φιλοπονία που επέδειξαν αυτοί απέναντι στα γραφόμενά μου, με θέτει προ τού καθήκοντος με την πρώτη ευκαιρία να προβώ σε αυτήν την συστηματική καταγραφή τών απόψεών μου. Με αυτήν την διαπίστωση, δεν ισχυρίζομαι, ότι οι απόψεις μου είναι σπουδαίες, ή ιδιαίτερα σημαντικές, ή μεγαλεπήβολες, ή ορθές, ή καταλυτικής αξίας για οτιδήποτε. Αυτό που αξιώ - κυρίως έναντι εμού τού ιδίου - είναι ότι αυτά που έχω μέχρι σήμερα καταθέσει εδώ, διέπονται από αρχή, μέση και τέλος. Συγκροτούν τουτέστιν μια νοητική σειρά, η οποία εδράζεται εκεί που οφείλει να εδράζεται πάσα συνεπής έναντι τού εαυτού της γενικής υφής θεωρία: Ήτοι επί τής οντολογίας. Η οντολογία συνιστά την βάση τής φιλοσοφίας και δεν είναι δυνατόν να νοείται αναλυτικόν όργανον μην εδραζόμενον επ' αυτής. Διαφορετικές θεωρήσεις, ως αυτές που ισχυρίζονται, ότι μια γενικής υφής θεωρίας, δύναται να εδράζεται επί τής ανθρωπολογίας, έχουν εσφαλμένη αφετηρία. Η ανθρωπολογία έπεται τής οντολογίας, η οποία περιλαμβάνει το σύνολον τών εκφάνσεων.

Η εκ τών επί μέρους αναφορών δυναμένη να συναχθεί γενικής υφής θεωρία μου απολήγει επίσης εκεί που αυτή οφείλει, δηλαδή στην εσχατολογία. Η οντολογία είναι μια υπερχρονική έννοια, αναφερόμενη κυρίως στις εν τέλει πρωταρχικές αιτιάσεις, ή αρχές, στο "πώς" και το "γιατί" των σύνολων εξελίξεων. Η εσχατολογία τουναντίον διέπεται από το στοιχείο τού χρόνου, διότι ο χρόνος συνιστά την βασικότερη παράμετρο τής εξελίξεως. Οι αρχές, τις οποίες αποκαλύπτει η οντολογία, εάν εφαρμοσθούν με συνέπεια στο χρονικό γίγνεσθαι, οφείλουν να οδηγούν στην εσχατολογική προοπτική. Το ανθρώπινο πεπρωμένο, ως η διαδικασία, η οποία τείνεται μεταξύ οντολογίας και εσχατολογίας, δύναται τοιουτοτρόπως να καταστεί ερμηνεύσιμο.

Εννοείται, ότι εφ' όσον επιτελεσθεί η αντίστοιχος επεξεργασία, έχει τελεσθεί και η ρωγμή στο Μάτριξ, ως παρ' εμού αυτή εξηγγέλθει εις το παρελθόν.

Αναμφιβόλως υφίστανται ακόμη κάποιες πολύ σημαντικές ψηφίδες τού γρίφου, οι οποίες δεν έχουν τύχει μνείας εδώ (πάντοτε κατά την γνώμην τού γράφοντος). Και θα ήτο φρόνιμη μια αναφορά σε αυτές πριν επιχειρηθεί η όποια συστηματική σύνοψις. Ακροθιγώς αναφέρω ότι μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται η περί "Μνημοσύνης" διδασκαλία τού Πλάτωνος, ως αυτή αναλύεται εις τον Διάλογον "Θεαίτητος",  το πετρέλαιον "goo", ως υλικός φορεύς δαιμονισμού, συνδεόμενο και με τον "Ομφαλόν", το έργον τού Πλουτάρχου "Λυκούργος", εις το οποίον εκτίθεται το πολίτευμα τής Σπάρτης, ως το εμφανέστερο καθεστώς κρόνειας λατρείας, η ουσία τών αεροψεκασμών σε συνδυασμό με τον περί "μετανθρώπου" προγραμματισμό τών εξουσιαστών, κάποια βασικότατα ζητήματα θεωρητικής φυσικής και κβαντομηχανικής, την μαθηματική υπόσταση τής εννοίας τής πληροφορίας κ.ά. Ώς έχω ισχυρισθεί, δεν είναι δυνατόν ένα όργανο να καταστεί λειτουργικό, εφ' όσον αυτό δεν ενσωματώνει τίς διαγνώσεις τών συγχρόνων προς αυτό επιστημών με δημιουργικό τρόπο.
Αναλυτικά όργανα τού παρελθόντος, τα οποία εφήρμοσαν με συνέπεια μια δομημένη λειτουργικότητα, απέβησαν αποδοτικά, έστω και εάν εφορμούντο από τελείως λανθασμένη αφετηρία, ως ο Μαρξισμός. Αυτή η θεωρία, η οποία ενδιαμέσως παλινωδεί σε κατάσταση βαμπιρισμού, δεν θα καταστεί δυνατόν να ενταφιασθεί, εάν δεν εμφανισθούν σύγχρονα ενδελεχή αναλυτικά όργανα, προσβλέποντα στον αγώνα τής ανθρωπότητος για χειραφέτηση και απελευθέρωση.

Ας μού επιτραπεί στην συνέχεια, πριν προβώ σε αποτίμηση τών τρεχουσών γεωπολιτικών εξελίξεων, οι οποίες παρουσιάζουν πρωτόγνωρο ενδιαφέρον, να συνοψίσω ακροθιγώς τα κυριότερα σημεία τού αναλυτικού οργάνου που προτείνω. Ούτως ώστε οι αποτιμήσεις, οι οποίες θα επιχειρηθούν, να μην έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα, αιωρούμενες αυτονόμως εντός τών πλαισίων μιάς άνευ νοήματος τυχαιότητος, αλλά να προσβλέπουν προς τις γενικότερες αλληλουχίες, εντασσόμενες στο άνωθεν δομημένο πεπρωμένο τής ανθρωπότητος μέσω τού Θείου Σχεδίου.


ΠΡΩΤΗ ΔΟΜΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ (ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ): Η ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΣ ΩΣ ΒΑΣΙΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ. Η ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΕΩΣ ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΗΣ ΔΥΑΡΧΙΑΣ

- Η βασική οντολογική αρχή, την οποίαν έχω αναπτύξει, αφορά την Τριαδικότητα, κατά αντιδιαστολή έναντι τής δυαρχίας, την οποίαν προπαγανδίζουν οι αποκρυφιστές ως παραφυάδες τής κρόνειας λατρείας. Η Τριαδικότης, υπερβαίνουσα τήν αντινομίαν τής κατά τα φαινόμενα υλικής υποστάσεως, προσβλέπει, ως ο όρος υποδειλώνει, προς την Υπέρβασιν. Η υπέρβασις δεν περιορίζεται όμως στα φυσικά δεδομένα, ως η θεωρία περί "υπερχώρου" τού Burkhard Heim - ορθώς κατά την άποψιν τού γράφοντος - επιστημονικώς αναλύει. Δεν πρόκειται περί υπερβάσεως, αλλά περί Υπερβάσεως, δεδομένου ότι αυτή συνιστά αξία υψηλού ήθους. Ο υπερβαίνων χώρος αυτόν τών φαινομενικών διαστάσεων, δεν εκτείνεται απλώς εις διαστάσεις πέραν τών από εμάς αμέσως αντιληπτών. Αυτές τις διαστάσεις απαριθμεί ως άνω ερευνητής σε επί πλέον επτά αυτών τού λεγόμενου "χωροχρόνου". Η εν τέλει όμως υπόστασις τού "υπερχώρου" δεν αφορά μόνον - ή κυρίως - φυσικά μεγέθη ως Πλάτων στο έργο του "Τίμαιος" εξηγεί. Το απάυγασμα τού υπερχώρου είναι ο χώρος τών Ιδεών. Εκεί όπου δομείται η κυριαρχία τών Αρχών και τών Αξιών εις άπαντα τα μεθεπόμενα τών υπερκείμενων τής ακολούθου Δημιουργίας.
Ο εγκλωβισμός εις την αντινομία τών φαινομενικών ιδιοτήτων τού υλικού κόσμου επενεργεί στο πράττον υποκείμενο διλήμματα. Δια να μην συμβεί το ένα καλούμεθα να πράξουμε το άλλον. Ή, δια να επιτύχουμε το προσδοκόμενο, είμεθα υποχρεωμένοι να πράξουμε αυτό ή εκείνο. Η ανθρώπινη προαίρεσις συνεπώς, συμφώνως προς την οντολογική αρχή τής δυαρχίας, διέπεται - άνευ δυνατοτήτων εκφυγής - από την πίεση τών συνθηκών. Η Υπέρβασις όμως προτάσσει έναντι τής πιέσεως, που μπορεί να εξασκούν οι συνθήκες, το πρόταγμα τών Αρχών. Άσχετως προς το ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες των επιλογών τού πρόττοντος, ευχάριστες ή δυσάρεστες, επιθυμητές ή μή, το ενεργόν υποκείμενο που διέπεται και αφορμόζει αρχές, προσανατολίζει τίς επιλογές του σε αυτά που αυτές επιτάσσουν, ασχέτως συνεπειών. Η αντίστροφος συμπεριφορά έχει χαρακτηρισθεί ειδικά από την πολιτική θεωρία ως "οππορτουνισμός".
Το Ελληνικόν Πνεύμα, προσανατολιζόμενο ανέκαθεν προς την αρχήν τής Τριαδικότητος, προσβλέπει προς την Υπέρβαση, αντιδιαστέλλοντας ευθύς εξαρχής στο επιθυμητόν, το θεμιτόν. Η θεσπισθείσα αλληλουχία Θέμιδος, Θέτιδος, και Νεμέσεως υποδηλώνει τήν άνωθεν εποπτεύουσα διαδικασία. Ο κατ' εξοχήν Ήρως Ηρακλής εξοντώνει μέσα από την κούνια τα δυο φίδια τής δυαρχίας. Ο Όφις δεν συνιστά αφ' εαυτού σύμβολον κακίας. Αυτός συμβολίζει τήν ευφυία. Η οποία όμως διαστρεφομένη συνιστά πονηρία, η οποία χειρίζεται την υπουλία.
Πριν ο Ηρακλής αναπτύξει την ώριμο δράση του, θα βρεθεί προ τής επιλογής των οδών τής αρετής και τής κακίας. Η πρώτη είναι η οδός τού θεμιτού. Δύσβατος αλλά οδηγεί στην δικαίωση. Η οδός τής κακίας είναι η οδός τού επιθυμητού. Εύκολος και ευχάριστος, αλλά οδηγεί στα αδιέξοδα τής φιλαυτίας, τής οκνηρίας, τής πλεονεξίας και τής λαμογιάς. Για αυτόν τον λόγο ποειδοποίησαν οι παλαοί, ότι η αμαρτία γεννάει θάνατο. Η αμαρτία κατά την Πλατωνική θεώρηση δεν έχει ηθικιστικό περιεχόμενο και συνιστά αποτυχία. Πρόκειται για την αποτυχία τού ανθρώπου να επιτελέσει τούς στόχους τής ενσαρκώσεώς του, οδηγούμενος σε αδιέξοδα, περιφερόμενος στα πλαίσια τής ανοησίας κατά την πορεία του στον υλικό κόσμο. Η αμαρτία σχετίζεται πολύ λιγότερο με αυτά που μπορεί να πράττουμε, αφορώντας κυρίως όσα επισταμένως αποφεύγουμε να επιτελέσουμε, φυγομαχώντας έναντι τών προκλήσεων, τις οποίες θέτει το πεπρωμένο ενώπιόν μας.


ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΔΟΜΗΣΕΩΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ (ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ): Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΑΤΡΙΞ. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΡΩΓΜΗΣ

- Ο εκάστοτε ανθρώπινος πολιτισμός κατά διαστήματα περίπου 30.000 ετών ανακυκλώνεται. Όπως αποδεικνύουν τα παλαιοντολογικά ευρήματα αλλά και οι βασικοί μύθοι τών λαών, η ανθρωπότητα δημιούργησε κατά τούς εξελικτικούς κύκλους τού παρελθόντος περισσότερες φορές πολιτισμούς, οι οποίοι είχαν χαρακτηρισθεί συχνά από τεχνολογία υψηλότερη τής σημερινής. Αυτοί οι πολιτισμοί, ως οι μύθοι ισχυρίζονται, κατεστράφησαν από υποτιθέμενες κυρίως φυσικές καταστροφές (κατακλυσμούς κλπ.). Συμφώνως προς την άποψή μου, αυτές οι καταστροφές προήλθαν από ανθρώπινη δραστηριότητα πολέμων και διαδικασίες αμοιβαίας εξοντώσεως.
Τα κυριότερα πειστήρια σχετικά με την ανακύκλωση τού πολιτισμού μπορούν να αντλούνται από την ανακάλυψη τού "Αρχανθρώπου" από τον ανθρωπολόγο - ερευνητή Άρη Πουλιανό στο σπήλαιο τών Πετραλώνων Χαλκιδικής καθώς και τα μεγαλιθικά μνημεία. Τα δεύτερα σχετίζονται με μεθόδους αποθηκεύσεως και αξιοποιήσεως τής κοσμικής ενεργείας, οι οποίες εδράζονται σε τεχνολογία πλέον εξελιγμένη και προωθημένη από αυτήν που εφαρμόζεται στην σύγχρονο εποχή.
Το ερώτημα που τίθεται σχετικώς, δεν αφορά την ανακύκλωση τής ανθρωπότητος (η οποία για κάθε προσεκτικό παρατηρητή είναι δεδομένη) αλλά τον λόγο για τον οποίον ανακυκλώνεται ο πολιτισμός. Για ποιο λόγο φθάνουμε εκάστοτε μια σχετικά υψηλή πολιτισμική βαθμίδα και στην συνέχεια καταστρέφουμε τον πολιτισμό, επιστρέφοντας στα σπήλαια, ώστε να αγκομαχούμε εκ νέου να ανακαλύψουμε την φωτιά και τον τροχό;
Ο γράφων φρονεί σχετικώς, ότι κάποιες δυνάμεις ευρισκόμενες εβασικά εκτός ανθρωπότητος, οι οποίες διαθέτουν όμως υπηρέτες και αχθοφόρους εντός ανθρωπότητος, επιχειρούν με κάθε μέσον να ματαιώσουν την πολιτισμική εξέλιξη τού άνθρώπου πέραν ενός ορίου. Εάν συμβεί αυτό τότε αυτές καθίστανται αναγνωρίσιμες και ως αναφανδόν εχθρικές απέναντι στον άνθρωπο κινδυνεύουν να εξοντωθούν από την άμυνά του.
Υπάρχει μια σειρά δεδομένων, την οποία επισταμένως αποφεύγουμε να λάβουμε υπόψει μας και να χειρισθούμε. Τόσο η αισθητηριακή πρόσληψις, όσο και οι νοητικές λειτουργείες τίς οποίες επιτελεί ο άνθρωπος, στηρίζονται σε αυτοματισμούς, οι οποίοι διέπονται από την περί αυτονόητου αντίληψη, η οποία κυριαρχεί. Αυτή δεν ανταποκρίνεται εν τέλει στα πραγματικά δεδομένα και αποτελεί εμπόδιο στο να αναγνωρίσουμε, να επεξεργαστούμε νοητικώς και να χειρισθούμε πρακτικώς ουσιώδεις καταστάσεις.
Στο παρελθόν έχω προβεί σε συμπυκνωμένες αναφορές σχετικά με τον βασικό τρόπο λειτουργίας τής αισθητηριακής πρόσληψης, η οποία εέναι προσαρμοσμένη στις λειτουργικές ανάγκες τού ανθρώπου στα πλαίσια τής καθημερινότητος, χωρίς όμως να δύναται να καταγράψει τα πραγματικά δεδομένα πλήρως και με βάση την ουσιαστική τους υφή. Εν ολίγοις το βασικότερο αισθητήριο για την πρόσληψη τής πραγματικότητος είναι η όρασις. Η βιολογικώς διεπομένη όμως φυσιολογία τού ανθρώπου δεν διαθέτει την απαραίτητο ενέργεια, ώστε αυτός να ειναι εις θέσιν να προσλαμβάνει μια συνεχώς μεταβαλόμενη εικόνα υψηλής αναλύσεως και να την επεξεργάζεται αυτουσίως. Ο οφθαλμός καταγράφει αρχικώς μόνον τα περιγράμματα τών όντων που μάς περιβάλλουν. Αυτά διοχετεύονται μέσω τού οπτικού νεύρου σε μια περιοχή τού εγκεφάλου, όπου υπάρχει αποθηκευμένη μια βιβλιοθήκη προτύπων. Εκεί συγκρίνονται τα προσληφθέντα περιγράμματα με τα υπάρχοντα πρότυπα. Εφ' όσον συντελείται ταυτοποίησις τούοπτικού ερεθίσματος με ένα εξ αυτών προχωρεί η αισθητηριακή διαδικασία στην περεταίρω αναλυτική πρόσληψη περισσότερων σημείων τού συγκεκριμένου όντος. Εάν δεν επέλθει ταυτοποίησις, τότε το δεδομένο παρακάμπτεται. Σχετικά με την εν λόγω διαδικασία έχω προτείνει την ενασχόληση με το βίντεο που υπάρχει στο youtube  με τον τίτλο "Selektive Wahrnehmung", το οποίον δείχνει κάποια παιδιά να παίζουν μπάλα έμπροσθεν ενός ανελκυστήρος. Σημαντική είναι επίσης η ιστοριογραφική αναφορά, σχετικά με τον τρόπο που αντιμετώπισαν οι ιθαγενείς τής Νοτείου Αμερικής τα πλοία των ισπανών εποίκων, όταν αυτά αγκυροβόλησαν εκεί για πρώτη φορά, τα οποία για τούς πρώτους δεν έγιναν αντιληπτά, μέχρι να τα δει ο σαμάνος τής φυλής, ο οποίος ήτο εθισμένος να αντιλαμβάνεται το αλλόκοτο και το παράξενο, οπότε μεταβλήθηκε το συλλογικό ασυνείδητο. Σημαντικά βίντεο σχετικά με την λεγόμηνη "Πλάνη τών Αισθήσεων" έχουν καταθέσει στο διαδίκτυο και οι καθηγητές αστροφυσικής Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδωσίου.

Μια επί πλέον αισθητηριακή πλάνη συνίσταται στην λεγόμενη "γραμμική παρεμβολή", η οποία μάς διέπει. Αυτή ανάγεται στην ιδιότητα τού εγκεφάλου να καταγράφει μια ροή, προσλαμβάνοντας μεμονωμένες φάσεις τής πραγματικότητος, οι οποίες υποδηλώνουν μια εξελικτική διαδικασία. Κλασσική εφαρμογή αυτής τής αυτομάτου παραγωγής μιας γραμμής, όταν η απόστασις μεταξύ τών προσλαμβανομένων σημείων είναι μικρή και αυτά εντάσσονται σε μια γραμμικής φύσεως διαδοχή, χωρίς όμως να υφίσταται συνέχεια μεταξύ των, είναι ο κινηματογράφος. Κατά την προβολή ταινιών συμβαίνει η γρήγορη εναλλαγή αποσπασματικών εικόνων μιας εξελικτικής διαδικασίας. Η αντίληψή μας όμως καταγράφοντας μεμονωμένες εικόνες, παράγει στην συνέχεια μια ροή τού γίγνεσθαι. Είναι προφανές, ότι για λόγους εξοικονομήσεως ενεργείας, αντιστοίχως προσλαμβάνουμε κάθε είδους κίνηση. Η πρόσληψη και σε αυτήν την περίπτωση είναι αποσπασματική. Η εντύπωση τής κίνησης παράγεται στον εγκέφαλο μέ την γραμμική παρεμβολή.
Μια τρίτη σημαντική πλάνη των αισθήσεων αφορά την αναλογική εντύπωση που αποκομίζουμε προσλαμβάνοντας μια ψηφιακού τύπου πραγματικότητα, όταν η ανάλυσή της, ο εριθμός δηλαδή των σημείων που συνιστούν αυτήν ως ψηφία - μεμονωμένα σημεία υπερβαίνει κάποια τάξη μεγέθους. Αυτό δεν λαμβάνει χώραν μόνον όταν βλέπουμε μια οθόνη τηλεοράσεως, υπολογιστού κλπ., αλλά και όταν καταγράφουμε οπτικώς εικόνες του πραγματικού κόσμου, ο οποίος αποτελείται από άτομα και "σωματίδια", τα οποία εκφεύγουν τής αντιληπτικής ικανότητος, καθόσον εμείς αποκτούμε την αντίληψη μιας μη υφισταμένη αναλογικού τύπου συνεχείας.
Το Μάτριξ όμως δεν ανάγεται εν τέλει στις αντιληπτικές ικανότητες τού ανθρώπου καθ' εαυτές, ως συχνά κάποιοι ερευνητές μη ερμηνεύοντες ορθώς τα δεδομένα, διατείνονται. Το Μάτριξ ανάγεται στην τάση που μάς διέπει, να περιοριζόμαστε από φόβο και συνήθεια στην λειτουργική μεν, αλλά μη πιστή απόδωση τής πραγματικότητος, που οι αυτοματιμοί μας είναι εθισμένοι να επεξεργάζονται. Αυτές οι φοβίες και εθισμοί μάς ωθούν να δομούμε μια στενή λογική, η οποία αρνείται να προσλάβει και να επεξεργαστεί ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΑΝΤΙΛΗΠΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, τα οποία προσκρούουν σε αυτά που η στενή λογική μας θεωρεί αυτονόητα.
Αυτήν την τάση εκμεταλλεύονται τεχνιέντως ως είναι φυσικόν, αυτοί που αποσκοπούν να παραμείνουν κεκρυμμένοι στο απυρόβλητο, σείροντες την ανθρωπότητα από την μύτη και εκμαυλίζοντες αυτήν για τούς σκοπούς των. Τεράστιοι μηχανισμοί προπαγάνδας επιχειρούν με σύστημα όσους επιχειρού να ερευνήσουν και να διανοηθούν λίγο βαθύτερα και σε πιό ευρύ ορίζοντα από τα όρια τής στενής "λογικής". Η φρασεολογία που χρησιμοποιείται σε αυτές τίς περιπτώσεις μπορεί να αναδύει κάποια ειρωνεία, κάνοντας αναφορές σε "φαντασιόπληκτους", "συνωμοσιολόγους", "σαλταρισμένα μυαλά" και τα τοιαύτα. Όμως πίσω από την διαδηλούμενη ειρωνεία κρύβεται ο τρόμος τού ξεσκεπάσματος. Διότι επί τού προκειμένου οι αναφορές δεν είναι θεωρητικής υφής. Εδώ πρόκειται για οξύ και απτό υπαρξιακό πρόβλημα τών σκιών. Διότι αυτές εάν δεν μπορέσουν να προμηθευθούν το απαραίτητο για την ύπαρξη τους ανθρώπινο αίμα, εκλίπουν. Οπότε απαλάσσεται από το μαρτύριο τού ορνιθοτροφείου η ανθρωπότης.
Όποτε οι θηρευτές τών ανθρώπων επιθυμούν και επιλέγουν αποκαλύπτονται εις τούς υπηρέτες και αχθοφόρους τους με τρόπο όμως πλήρως παραπλανητικόν εις τα λεγόμενα "μυστήρια". Κατά την διάρκεια αυτών, όντα τα οποία είναι εσχατολογικώς ξεγραμμένα και στην ουσία είναι ήδη νεκρά, υπόσχονται στούς υπηρέτες τους την πρόδοση αθανασίας, μετρέποντας αυτούς σε βρικόλακες.
Ένα δεδομένο, το οποίον αρνείται η στενή λογική μας να λάβει υπόψει της και να επεξεργαστεί είναι η κατά χιλιάδες εξαφάνιση παιδιών αιτησίως, τα οποία κατά κανόνα γίνονται θύματα τελετουργικών ανθρωποθυσιών, δεδομένου ότι ανέκαθεν ζούμε σε κοινωνίες, οι οποίες κατακλύζονται από τελετουργικά αίματος. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι τα αντίστοιχα λατρευτικά κυκλώματα απεκάλεσαν τούς ανθρώπους "βρωτούς", τουτέστιν φαγώσιμους.
Κατά εκατοντάδες εμφανίζονται οι πληροφορίες στο διαδίκτυο, τις οποίες εμείς αρεσκόμεθα φιλαρέσκως να παρακάμπτουμε, ως αυτή τού συνδέσμου που ακολουθεί.

http://nonews-news.blogspot.de/2015/11/video.html#more

Αναφέρει σχετικώς η ανάρτησις, ότι
Σύμφωνα με τα στοιχεία της οργάνωσης «Missing Children Europe», περίπου 250.000 παιδιά κάθε χρόνο καταγράφονται ως αγνοούμενα κάθε χρόνο στην Ευρώπη.
Πρόκειται δηλαδή για ένα εκατομμύριο παιδιά, τα οποία στο διάστημα τεσσάρων ετών γίνονται θύματα ανθρωποθυσιών, για να επιβιώνουν με το ενέργεια που περικλείεται στο αίμα τους οι σκιές. Οι "άρχοντες" τών "γνωστικών", οι "μεγάλοι παλαιοί" τών αποκρυφιστών, χθόνιες "θεότητες" τών "μυστηρίων", τελετουργικά κυκλώματα τού "εφιάλτη" και τού "κρόνου", δεν μπορούν να υπάρξουν στην σκιώδη υπόσταση που έχουν περιέλθει, χωρίς την ενέργεια που περικλείει το ανθρώπινο αίμα.

Περί τών σκιών έχω καταθέσει ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ ερμηνεία στο παρελθόν, την οποίαν καταθέτω εκ νέου.
Η "Αποκάλυψις τού Ιωάννου" αναφέρεται σε μια σειρά δεδομένα, τα οποία έχουν κοινοποιηθεί πολύ πριν την επικράτηση τού χριστανισμού, αντιγράφοντας σχεδόν χωρίς παραλλαγή αρχαιότερα προφητικά κείμενα. Είναι προφανές, ότι κάποιοι φρόντισαν με αυτόν τον τρόπο να μεταδώσουν και με χριστιανικό μανδύα πληροφορίες σε όσους έπονται λίαν σημαντικές κατά την κρίσιν τους. Ως ο κάτωθι σύνδεσμος καταδεικνύει.

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/11/blog-post_625.htmlhttp://www.piraeusbankgroup.com/~/media/Com/Downloads/SE-EUROPE/2014/SEE-Biweekly-October-2014.pdf

Αναφέρει η "Αποκάλυψις" ότι στο παρελθόν "διεξήχθη πόλεμος εις τούς ουρανούς μεταξύ τού Μιχαήλ και τού εωσφόρου και τών αγγέλων αυτών. Κατά την σύγκρουση ηττήθη ο εωσφόρος. Όπως αναφέρει στην συνέχεια η "Αποκάλυψις" αυτός "εβλήθη εις την γήν, ότι ούκ έστιν τόπος εν τω ουρανώ πού στήναι".
Τι σημαίνει αυτό;
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟΠΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΟΙ ΗΤΤΗΘΕΝΤΕΣ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ.
Αυτό το ερμηνεύω ως εξής:
ΤΟΥΣ ΚΤΥΠΑΕΙ, ΤΟΥΣ ΚΑΙΕΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ

Γι' αυτόν τον λόγο αδυνατούν να προσλάβουν κλασσικού τύπου τροφή, διότι αυτή περιέχει κοσμικήν ακτινοβολίαν.
Τα μεν φυτά απορροφούν την ηλιακήν ενέργειαν, αποθηκεύοντας αυτήν δια τής φωτοστνθέσεως. Τα δε φυτοφάγα ζώα μέσω τής βρώσεως φυτών την διασπούν, αποθηκεύοντας αυτήν εντός των. Το αυτό λαμβάνει χώραν από τα σαρκοβόρα ζώα και τον άνθρωπον, οι οποίοι δι αυτής τής οδού προσλαμβάνουν ηλιακήν ενέργειαν θρέψεως.
Οι σκιές όμως αδυνατούν να την προσλάβουν υπό αυτήν την μορφήν. Καταναλώνουν ειδικού τύπου φωτόνια, τα οποία υπάρχουν στο ανθρώπινο αίμα.

Για να μπορέσουν να το πράξουν αυτό, είναι υποχρεωμένοι κατά την διαδικασία να προστατεύνται από την κοσμική ακτινοβολία. Γι αυτόν τον λόγο όπου τελούνται ανθρωποθυσίες υπάρχουν φίλτρα και κεραίες. Οι δεύτερες την συγκεντρώνουν, μειώνοντας σε περιεκτικότητα το περιβάλλον, ενώ τα φίλτρα την απορροφούν. Την λειτουργεία κεραιών διεξάγουν ξόανα, οβελίσκοι μενχίρ και τα τοιαύτα. Τον ρόλο τού φίλτρου διεξάγουν τα υπερκείμενα στρώματα τής γής εντός των τελετουργικών σπηλαίν και των λεγόμενων "καταβάσιων".

Η αυτή ενέργεια αίματος υποκλέπτεται και από τούς ναρκομανείς. Οι ναρκομανείς δεν πεθαίνουν από την ναρκωτικήν ουσίαν καθ' εαυτήν, αλλά από την υποκλεπτομένη ενέργεια τού αίματός των. Πριν κάνουν την ναρκωτικήν ουσίαν ένεσιν οι ναρκομανείς, βγάζουν από την φλέβα των λίγο αίμα εντος της σύριγγος. Την ενέργειαν αυτού τού αίματος υποκλέπτουν οι σκιές, προστατευόμενες από την κεραία τής βελόνας.

Όταν απεκάλυψε τα αίσχη των ανθρωποθυσιών ο Σωκράτης, ο "θεός" και το αιμοποτικό κογκλάβιο θύμωσαν και επέβαλαν την θανάτωσή του. ΕΜΕΙΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΩΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.


ΤΡΙΤΗ ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΔΟΜΗΣΕΩΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ (ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ). ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΙΝ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ.

Ανέκαθεν διαρρυγνύουν τα ιμάτια τους οι εκπρόσωποι τών αιμοποτών, δημιουργώντας "επαναστατικές" και "ανατρεπτικές" θεωρίες πάσης αποχρώσεως, στην προσπάθειά τους να πείσουν, ότι η κακοδαιμονία που ταλανίζει την ανθρωπότητα προέρχεται από την τάση προσπορισμού αθέμιτου υλικού οφέλους και την λεγομένη "εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο". Κατ' ουσίαν η παραγωγικότης τής εργασίας έχει φθάσει σήμερα σε υπέρμετρο βαθμό, ώστε βάσει αυτής θα μπορούσε ο κάθε υλιστής και ο κάθε ηδονιστής να ικανοποιήσει ανέτως με τα προϊόντα τής εργσίας και τούς πλέον προωθημένους και ξιπασμένους πόθους του. Αντ' αυτού όμωε βλέπουμε την ανθρωπότητα, παραδομένη σε μια κούρσα συγκρούσεων αυτοκαταστροφής, να μην οδεύει προς μια όλο και εντονότερη απόλαυση υλικών αγαθών, αλλά προς βαδίζει ταχέως προς ολέθριες καταστάσεις διευρυμένης καταστροφής. Κατά συνέπεια ο στόχος αυτών που απερηγάζονται τον κεντρικό σχεδιασμό τού παγκοσμίου γίγνεσθαι, δεν είναι δυνατόν να είναι υλικώς προσανατολισμένος. Η ερμηνεία που δίνουν στην όλη φαινομενικά ανορθολογική πορεία τής ανθρωπότητος κάποιοι ερευνητές, εκκινώντας ακριβώς από την διαπίστωση, ότι με τις επιλογές που κλιμακώνονται κάθε άλλο παρά η υλική επισυσσώρευση αξιών επιτυγχάνεται, έχει ψυχολογικό χαρακτήρα. Καταλήγουν, ότι η ακόρεστος υλική αδυφαγία τών εξουσιαζόντων, τούς οδηγεί σε μια άνευ προηγουμένη ψυχολογική πορωση, η οποία διέπεται από μια ανεξέλγκτο και καταστροφική τάση για επισυσσώρευση δυνάμεως με στοχο την ανεξέλεγκτο επιβολή τους επί τών κοινωνιών. Και αυτή η ερμηνεία δεν είναι όμως διόλου ορθή, εάν λάβουμε με συστηματικό τρόπο την επιρροήν, την οποίαν εξασκούν επί των εξουσιαστικών κυκλωμάτων οι μυστικές εταιρείες και τα μυητικά τάγματα, ως μαζικοί φορείς τών κρονείων ιερατείων.
Σωρεία εκδόσεων, δημοσιευμάτων αλλά και το διαδίκτυο βρίθει από πληροφορίες, ότι τα πολιτικά "πρόσωπα" ανήκουν σε μυητικές λέσχες, αδερφάτα, ότι είναι μασοναριά. Εκεί όμως τελειώνει και κριτική τής πληθώρας των τζάμπα συνομωσιολόγων. Βαυκαλιζόμενοι ότι προβαίνουν σε αποκαλύψεις αναφερόμενοι στην τεκτονική ιδιότητα τού ενός και τού άλλου, αδυνατούν να αποτολμήσουν την όποια ερμηνεία τού φαινομένου, περιοριζόμενοι σε παιδαριώδεις αφορισμούς περί "εβραίων", "εβραιομασωνίας" και τα τοιαύτα. Αυτό που επιχειρούν οι περισσότεροι εξ αυτών είναι ταμπουρωμένοι πίσω από ένα προπέτασμα εναντίωσης στην "νέα τάξη" να αναπαράγουν τον δεξιό και ακροδεξιό τους κομματοσκυλισμό. Έτσι έχουμε περιέλθει στο χάλι, ακόμη και ο Μιχαλολιάκος, που έχει συγγράψει ποιήματα υπέρ τού εωσφόρου και τής αιμοποσίας, να πλασσάρεται ως "αντινεοταξίτης".
Φιλάρεσκοι κοπιπαστάδες, οι οποίοι λινκάρουν αμοιβαίως ο ένας τον άλλον, έχουν δημιουργήσει ένα διαδικτυακό πλέγμα για την περιήγηση τού κάθε αρτηριοσκληρωτικού αργόσχολου, όπου πλασσάρεται η παρρωχημένη φασιστική προπαγάνδα ως "διαφώτηση ενάντια στην νέα τάξη". Αυτή η πρακτική συνεπικουρείται από το σύστημα, το οποίον έχει δομήσει μια φασιστοειδή, αντεθνική και ανέντιμη χαφιεδοαριστερά, η οποία πέραν τών λοιπών εξαμβλωματικών ιδιοτήτων τού παρελθόντος, έχει επωμισθεί προσφάτως και τον ρόλο τού αμέσου αχθοφόρου τού συστήματος. Το ελλαδική κοινωνία έχει μετατραπεί σε τραγέλαφο, όπου το "είσαι ότι δηλώσεις" αποκτά διαστάσεις τερατογενέσως. Χαρακτηριστικά κατά την υποτιθέμενη δίκη εναντίον τής οργανώσεως "17η Νοέμβρη" αποκαλύφθηκε μέλος της, ονόματι Ψαραδέλης, ο οποίος συμμετείχε σε ληστείες τραπεζών, ενώ σπούδαζε ταυτοχρόνως τα δύο παιδιά στην Ιταλία. Λήστευε δηλαδή με τρομοκρατική οργάνωση τράπεζες "για να βγάλει καλούς ανθρώπους στην κοινωνία".
Όλοι όσοι φορούν το προσωπείον του αντιπάλου τής "νέας τάξεως", χωρίς να επιχειρούν να αποκαλύψουν τα κρόνεια ιερατεία, τα τελετουργικά αίματος και την τελετουργική παιδεραστεία, τα οποία συνθέτουν τον πυρήνα τής εξουσίας, αναδεύουν αφρό τού συστήματος.

συνεχίζεται...

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΧΟΥΜΕ ΕΥΣΗΜΑ ΣΕ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΠΕΚΟΥΛΑ

Ενδιαμέσως έχω ετοιμάσει την ανάπτυξη τής επόμενης συνέχειας περί γεωπολιτικής. Όσα συνέβησαν προσφάτως είναι λίαν ενδιαφέροντα και εξόχως αποκαλυπτικά σε συνδυασμό με κάποιες σύντομης διάρκειας αναφορές εδώ κατά το παρελθόν. Σκέφθηκα λοιπόν να τελειώσω απόψε κάποια προσωπικά πάρεργα που με πιέζουν, ώστε να μπορέσω αύριο να ασχοληθώ με την σχετική ανάρτηση.

Όπως κάθε απόγευμα άνοιξα τον υπολογιστή, για να διαβάσω μερικά αγαπημένα μου μπλόγκια, ώστε να ενημερωθώ λίγο, πριν επιδοθώ στην ρουτίνα. Ένα από αυτά που παρακολουθώ μονίμως είναι τα "Αττικά Νέα" τής συμπαθέστατης Καλλιόπης Σουφλή, η οποία διακρίνεται για την παρρησία και την φιλοπονία της, αναρτώντας καθημερινά πληθώρα θεμάτων. Επειδή διαβάζω επιλεκτικά, όταν δεν διαθέτω πολύ χρόνο, προσέκρουσα σε μια ανάρτηση με θέμα τα "Πρωτόκολλα τών Σοφών τής Σιών". Το θέμα αυτό είναι οπωσδήποτε χιλιομασημένο, έχω αναφερθεί και εγώ σ' αυτό στο παρελθόν. Ενώ  το θεωρώ τετριμμένο, το θέμα αυτό με έχει απασχολήσει έντονα στο παρελθόν, διότι αυτό το κείμενο αποτελεί το βασικότερο όλων στο σύμπλεγμα τής συνωμοσιολογίας και ηθελημένα ή αθέλητα δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να δω έστω επί τροχάδην που το πάει ο κάθε καλοθελητής, που καταπιάνεται μαζί του.

Ξεκινώντας, λοιπόν, την ανάγνωση προσέκρουσα επάνω στον σύντομο εισαγωγικό σχολιασμό του από την κυρία Σουφλή, με αποτέλεσμα να συνειδητοποιήσω τον υπερβολικό βαθμό τής επικράτησης στρεβλών απόψεων, τις οποίες έχει επιβάλει έντεχνα το κατεστημένο σχετικά με αυτό το θέμα, ακόμη και σε ανθρώπους καλής θελήσεως και αναμφιβόλου ήθους.

Έτσι αποφάσισα να σχολιάσω στην εν λόγω ανάρτηση, με στόχο κατ' αρχήν να παρέχω ερεθίσματα αναφορικά με κάποιες λίαν σημαντικές πλευρές αυτού τού θέματος, οι οποίες δυστυχώς αγνοούνται στο σύνολό τους από όσους δεν διαθέτουν κάποιο ουσιαστικό έρεισμα στον τομέα τής συνωμοσιολογίας, αλλά συχνά θεωρούν τούς εαυτούς των εντεταλμένους να το χειρίζονται δημοσίως από καθέδρας.

Η ανάρτηση στην οποία αναφέρομαι βρίσκεται εδώ:

http://attikanea.blogspot.de/2015/10/blog-post_858.html

Στην συνέχεια παραθέτω ο εισαγωγικό σχόλιο στην ανάρτηση από την φίλη ιστολόγο:

"Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εβραίοι...
ΕΙΝΑΙ ΓΟΝΙΔΙΑΚΑ, ΟΤΙ ΜΙΑΡΟΤΕΡΟ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ".

Και στην συνέχεια παραθέτω τούς σχολιασμούς μου, τούς οποίους θα ολοκληρώσω εδώ:

Κυρία Σουφλή,

το εισαγωγικό σας σχόλιο είναι τελείως άστοχο. Έχει δυστυχώς αναφανδόν ρατσιστικό χαρακτήρα και ως εκ τούτου αναπαράγει - αναμφιβόλως ακούσια και χωρίς δόλο - την κύρια ιδεολογία τού σιονισμού, που είναι ο ρατσισμός και η οποία εκφράζεται από την διακηρύχθείσα από αυτούς "καθαρότητα τής φυλής".

Ουδείς δικαιούται - ΜΗ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΕΥ ΟΡΙΩΝ ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΚΛΑΜΨΕΩΣ, ΔΩΡΗΣΕ ΣΤΟΝ ΕΚΠΕΣΟΝΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ - να προσβλέπει στην ολοσχερή εξόντωση ενός λαού κατ' αποκοπήν.

Οι αντιλήψεις σας περί εβραίων εδράζονται κατά προφανή τρόπο σε ελλειπή γνώση τού θέματος, η οποία οδηγεί σε εκτονωτικού τύπου εμπάθεια. Δυστυχώς στην Ελλάδα, ενώ ο εθνικός - λαϊκός αγών απαιτεί την οργανωμένη παρέμβαση ικανών στελεχών, τα οποία να διαθέτουν συγκροτημένο και ενδελεχές ιδεολογικό υπόβαθρο, ώστε να είναι εις θέσιν να επεξεργαστούν στην πράξη μια ρεαλιστική στρατηγική και τακτική προς μια αποτελεσματική και νικηφόρο προοπτική, τουναντίον πλειοδοτούμε σε βερμπαλιστικού τύπου ακροβατισμούς εν τέλει άνευ ουσίας, θεωρώντας ότι κατ' αυτόν τον τρόπο διατρανώνουμε την αποφασιστικότητά μας να επιδεικνύουμε την απαραίτητο παρρησία και νομίζοντας ότι τοιουτοτρόπως επιφέρουμε ιδεολογικό ξεσκέπασμα των ανθελληνικών κυκλωμάτων.

Βεβαίως έχετε καταδείξει στην πράξη τόσο το θαρραλέον τού χαρακτήρος σας, την αδιαπραγμάτευτον αποφασιστικότητα που σάς διακρίνει, το ανιδιοτελές τών προθέσεών σας και την διάθεση αυτοθυσίας που σάς διέπει. Πλην όμως, ενώ όλα αυτά συνιστούν σημαντικότατες προϋποθέσεις για την επιτυχή παρέμβαση ενός πολεμιστού, δεν επαρκούν από μόνα τους, διότι απαιτούνται επιπλέον περαιτέρω εφόδια. Αυτά εδράζονται κυρίως στην βαθιά γνωσιολογικής υφής συγκρότηση τής συνειδήσεως και στην πολυετή πείρα συμμετοχής σε επιτελικά όργανα επαναστατικών φορέων. Καθότι ο πόλεμος δεν απαιτεί μόνον ετοιμότητα, αλλά συνιστά την πλέον υψηλή τέχνη, διότι αυτός αφορά αφ' ενός μεν την επιβίωση σε συνθήκες ακραίας διακινδυνεύσεως, αλλά συνεπάγεται και τον επωμισμό τεράστιων ευθυνών, έναντι όσων καλούμε υπευθύνως να ενταχθούν στις γραμμές μας.

Αυτό βεβαίως ουδόλως συνεπάγεται, ότι θα πρέπει να υποστείλουν τις δραστηριότητές των, όσοι διεξάγουν με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση την καλή μάχη τής διαφωτίσεως στο διαδίκτυο, όπως Εσείς, έστω και εάν αυτοί δεν τυγχάνουν ειδήμονες επί παντός επιστητού. Όμως παρ' όλα αυτά επιβάλλεται ανά πάσα στιγμή, να μην παραβλέπουν αυτοί, ότι δια τού γραπτού λόγου θεμελιώνουν το αντιληπτικό υπόβαθρο χιλιάδων καλόπιστων ανθρώπων, οι οποίοι πιθανόν στο μέλλον να κληθούν να αναλάβουν συγκεκριμένη πρακτική δράση, με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται. Δεδομένου ότι έχουμε αιμορραγίσει και εξακολουθούμε να αιμορραγούμε παντοειδώς ως περιούσιος Λαός, δεν μάς παρέχονται προσεχώς άξια λόγου περιθώρια για αστοχίες. Θα πρέπει να κατανοήσουμε, ότι στο πνευματικό μας οπλοστάσιο ευρίσκεται μέσω τής χάριτος και τού αίματος τών Προγόνων μας μια και μόνη ριπή, την οποία καλούμεθα να κατευθύνουμε με πλήρη συνέπεια στο δόξα πατρί τού θηρίου.

Η παρούσα κριτική δεν αποσκοπεί να αμφισβητήσει το κύρος ή την προσφορά σας, δεδομένου ότι η συμπάθεια, η εκτίμηση και ο σεβασμός που θρέφω προς το πρόσωπό σας, σάς είναι ήδη γνωστά. Πρέπει όμως, εφόσον αποσκοπούμε να υπηρετούμε την Νέμεσιν, πριν κρίνουμε τούς εχθρούς μας, να εφαρμόζουμε πλήρη αυστηρότητα έναντι τού εαυτού μας κυρίως και έναντι τών συναγωνιστών μας.

Το περί σιονισμού ζήτημα, καθώς και το επισυναπτόμενο αυτού ζήτημα τών εβραίων, δεν είναι καθόλου απλά. Αμφότερα αφορούν τον πυρήνα τού ανθρωπίνου δράματος κατά την διάρκεια τού παρόντος ιστορικού κύκλου, υπό το πρίσμα τής συγκροτήσεως τών εξουσιαστικών δομών και δη μέσω τού κλάδου τής λεγομένης "συνωμοτικής θεωρήσεως τής ιστορίας", ως σημαντικότατου τμήματος τού αναλυτικού οργάνου περί πολιτικού γίγνεσθαι. Το βασικότερο κείμενο που σχετίζεται με την συνωμοσιολογία είναι αναμφιβόλως τα αποκαλούμενα "Πρωτόκολλα των Σοφών τής Σιών". Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η δημοσίευση για πρώτη φορά αυτού τού κειμένου από τον Ρώσο επίσκοπο Σέργιο Νείλο στα τέλη του τού πρόπερασμένου αιώνος επέφερε βαρύ πλήγμα στον σιονισμό και αποτέλεσε σημαντική πηγή διαφωτίσεως σχετικά με πολλά από τα επερχόμενα.

Έκτοτε, ενώ αφ' ενός ανοίχθησαν ευτυχώς οι ασκοί τού Αιόλου με την ανάπτυξη τής επιστήμης τής συνωμοσιολογίας, αφ΄εταίρου ξεκίνησαν μετ΄ ολίγον και δυο εξελίξεις, οι οποίες επέβησαν αρνητικές για την πορεία τού διαφωτιστικού κινήματος. Η πρώτη αφορά τον τρόπο, με τον οποίον έτυχαν εν πολλοίς αποτίμηση τα "πρωτόκολλα": Συχνότατα αυτά εκλήφθησαν μονομερώς ως αναλυτική πεμπτουσία έναντι τών εξουσιαστικών δομών και αυτών που ήθελον επέλθει, με αποτέλεσμα να μην τύχουν τής δεούσης προσοχής άλλα εξ' ίσου σημαντικά δεδομένα. Η δεύτερη αφορά - ως ήτο φυσικόν - την κλιμάκωση ενεργειών από το σιονιστικό κατεστημένο μέσω τής στοχευμένης δημοσιοποιήσεως άλλων κειμένων, αλλά και τής αναπτύξεως πρακτικών, που προσέβλεπαν σε αποπροσανατολισμό, ώστε να καταστούν οι συνέπειες τής δημοσιοποιήσεως τών πρωτοκόλλων ανενεργές.

Πριν από τριάντα χρόνια ευτύχισα να προμηθευθώ αντίτυπο τής πρώτης εκδόσεως τών "πρωτοκόλλων" στην γερμανική γλώσσα από τον εκδοτικό οίκο "Gottfried zur Beck" τού 1906. Δυο χρόνια αργότερα προσπάθησα ανεπιτυχώς να δω την πρώτη έκδοση στα γαλλικά, ερευνώντας στα αρχεία των υπογείων τής Εθνικής Βιβλιοθήκης τών Παρισίων, ενώ στο διπλανό έδρανο ερευνούσε καρτέλες βιβλίων ο Βαρώνος ντε Ροτσίλντ. Μπορεί να μην βρήκα το βιβλίο, αλλά μελέτησα την αύρα τού "βαρώνου". Στην συνέχεια ξεψάχνισα την σχετική βιβλιογραφία στο αρχείο μυστικών συμβούλων τής Πρωσικής αυτοκρατορικής αυλής, καθώς και σε σχεδόν όλα τα βιβλιοπαλαιοπωλεία τού Βερολίνου. Για κάποιον ώριμο παρατηρητή όμως δεν είναι απαραίτητη η πρόσβαση σε όλο το φάσμα τών συγγενών πηγών, ώστε να βγει ένα θεμελιώδες συμπέρασμα: Ο σιονισμός δαπάνησε αρκετό μελάνι για να διαστρεβλώσει το περιεχόμενό τους και τα τα καταστήσει μέσω των πρακτόρων του ανενεργά. Κατάφερε μάλιστα ως ένα βαθμό, να μετατρέψει το μειονέκτημα τής δημοσιοποιήσεώς τους σε πλεονέκτημα γι αυτόν, μέσω τής δράσεως τού κινήματος τών εθνικοσοσιαλιστών. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι την έκδοση των πρωτοκόλλων στις αρχές τής δεκαετίας του '30 προλογίζει το πρωτοπαλίκαρο τού χίτλερ Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, ο οποίος ήταν εβραίος.

Για οποιον έχει μελετήσει με προσοχή τα πονήματα τού Antony Sutton, ο οποίος είναι βαρβάτος συνωμοσιολόγος, καθίσταται φανερό, ότι χωρίς τον εθνικοσοσιαλισμό δεν θα ήταν δυνατή η ίδρυση τού κράτους τού Ισραήλ. Πριν την επικράτηση τού "εθνικοσοσιαλισμού" μόνον ένα 7% τών εβραίων τής γερμανίας επρόσκειντο στον σιονισμό, πληρώνοντας το λικούντ, τουτέστιν την μηνιαία εισφορά εις αυτόν. Μετά την άνοδο τού Χίτλερ στην πολιτικά πράγματα αυτό το ποσοστό ανήλθε σε 90%.

Ένας μεγάλος εκπρόσωπος των εβραίων που αντίκειντο στον σιονισμό (οι λεγόμενοι assimilisten) έμπροσθεν τού οποίου υποκλίνομαι, είναι ο πρώην υπoυργός εξωτερικών τής γερμανίας κατά την διάρκεια τού μεσοπολέμου Walter Rathenau, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΓΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΟΙ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ ΠΡΙΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΟΥΝ. Στο σημαντικότατο βιβλίο με τίτλο "Διάλογοι με τον Ράτεναου" "Gespräche mit Rathenau" συμπεριλαμβάνεται μια συνομιλία του με τον Άλφρεντ Άινσταιν. Σε αυτήν ο Άινσταιν κατακεραυνώνει τον Βάλτερ Ράτεναου ένεκα τών αντισιονοστικών του θέσεων.

Αλλά ακόμη και εβραίοι, οι οποίοι ενώ ήσαν καλής θελήσεως άνθρωποι, αλλά παρ' όλα αυτά έπεσαν θύματα τής σιονιστικής προπαγάνδας, όπως η σπουδαία φιλόσοφος Χάνα Άρεντ, μόλις κατανόησαν το πραγματικό περιεχόμενο τού σιονισμού, δεν δίστασαν να τον καταγγείλουν δημόσια. Η Άρεντ, ενώ ήταν από τούς πρώτους που μετοίκησαν στο κράτος τού Ισραήλ, στην συνέχεια το εγκατέλειψε, καταγγέλοντάς το ως ρατσιστικό, αντιδραστικό και απάνθρωπο, ως κράτος που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των εβραίων και τής ανθρωπότητος.

Αναλόγως οφείλουμε να αποτιμήσουμε και τον ρόλο τού Βίλελμ Ράιχ, η προσφορά τού οποίου είναι τεράστια για την ανθρωπότητα και στην οποία δεν είναι δυνατόν να γίνει εδώ αναλυτική μνεία. Εβραίος ο Άινσταιν, ως σιονιστής και εν τέλει υποχείριο τού συστήματος (με συγκεκριμένη προσφορά όμως σε κάποια γνωσιολογικά θέματα, τα οποία εκλάπησαν ως ανακαλύψεις άλλων ερευνητών, με στόχο αφ' ενός μεν να δοξαστεί πέραν τής πραγματικής του αξίας ένας σιονιστής, αφ' ετέρου να επιχειρηθεί να μπει ταφόπετρα στην θεωρία περί αιθέρος, με στόχο τον αποπροσανατολισμό τής ανθρωπότητος) εβραίος όμως και ο Βίλχελμ Ράιχ. Όταν ο Ράιχ ζήτησε ευρισκόμενος στις ΗΠΑ από τον Αινστάιν να εισακούσει την θεωρία του περί οργόνης, αυτός αρνήθηκε να συζητήσει καν μαζί του. Ενώ ο σιονιστής Αινστάιν δοξάστηκε στις ΗΠΑ και παγκοσμίως, ο ευεργέτης τής ανθρωπότητος Βίλχελμ Ράιχ κλείστηκε στις ΗΠΑ στην φυλακή, με την κατηγορία προσβολής τού δημοσίου ένεκα τών θεωριών του, όπου μετ' ολίγον πέθανε. Έτσι η χώρα, όπου το σιονιστικό λόμπυ οργώνει, όσους εβραίους κρίνει σκόπιμο δοξάζει και όσους εβραίους κρίνει σκόπιμο εξοντώνει.

Τα θέματα περί "μιαρότητος" τών εβραίων, τα οποία έθεσε σε κάποια βιβλία του ο κατά τα άλλα λίαν αξιόλογος διαφωτιστής - συγγραφέας και αναμφισβήτητος πατριώτης Γιάννης Φουράκης (ο οποίος όμως ομολόγησε σε βίντεο, που έχει στην κυριολεξία κατακλύσει το διαδίκτυο, πριν αυτός αποβιώσει, ότι τόσο ο ίδιος, όσο και πλείστοι άλλοι συγγραφείς τού "εθνικού" χώρου έχουν προβεί σε απάτες εις βάρος τού αναγνωστικού κοινού) αποτελούν διαστρέβλωση χωρίων έργων τού αρχαίου Αιγυπτίου συγγραφέως Μανέθωνος. Ο Μανέθων πράγματι σε κάποια έργα του αναφέρεται σε "μιαρούς". Αυτοί όμως δεν αποτελούν κατ' αποκοπήν τούς εβραίους, αλλά τμήμα τού πλήθους, το οποίον εγκατέλειψε την Αίγυπτο κατά την "Έξοδο" και δή τούς βαρυποινίτες, οι οποίοι ήσαν καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα.

Λυπηρόν στην όλη διαδικασία είναι, ότι ο Γιάννης Φουράκης εγνώριζε λίαν καλώς το περιεχόμενο τού βιβλίου τού Γιάννη Κορδάτου "Η Παλαιά Διαθήκη στο Φως τής Κριτικής", χωρία από το οποίο παραθέτει στα ως άνω πονήματά του, κάνοντας αναφορές όμως σε αυτό με επιλεκτικό τρόπο, ο οποίος στερείται παντελώς τής καλώς νοουμένης δεοντολογίας. Εν τέλει ο τρόπος παράθεσης τού Γιάννη Φουράκη στα βιβλία του, ενώ ως ένα βαθμό ξεσκεπάζει τον σιονισμό, εν πολλοίς ρίχνει ταυτοχρόνως νερό στον μύλο του, προωθώντας σημαντικές παρανοήσεις, που απεργάζονται τα σιονιστικά κέντρα.
Θα πρέπει να τονισθεί, ότι τις απόψεις που συστηματοποιεί ο Γ. Κορδάτος στο άνωθεν αναφερθέν βιβλίο, δεν τις βγάζει από την κοιλιά του, αλλά τις παρέλαβε από έξοχους Γερμανούς προτεστάντες διαθηκολόγους και χριστολόγους, όπως ο Otto Baur και άλλοι. Ακόμη και ο ηγέτης τής γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας τών αρχών τού περασμένου αιώνος και κατά Λένιν "αποστάτης" Karl Kautsky συνέγραψε αξιολογότατο πόνημα με τίτλο "Η Καταγωγή τού Χριστιανισμού". Το έργο αυτό διακρίνεται για την ερευνητική του διεισδητικότητα, η οποία ήτο ίδιον των γερμανών λογίων εκείνης τής εποχής, χωρίς να διακατέχεται από αντικληρικό μένος και τάσεις ευτελούς προπαγάνδας.
Στο ως άνω βιβλίο καταδεικνύει ο Γ. Κορδάτος, ότι το πλήθος που εξήλθε τής Αιγύπτου υπό την αρχηγία τού Μωυσέως ήταν εντόνως ετερόκλητο, αποτελούμενο από δυο τελείως διαφορετικές ομάδες. Η πρώτη αποτελείτο από την πνευματική αφρόκρεμα τής Αιγύπτου, τούς οπαδούς τής μονοθεϊστικής θρησκείας, την οποια είχε εγκαθιδρύσει στην Αίγυπτο ο Φαραώ Έχνατον. Αυτή κατά την διάρκεια τής διεξαγωγής τών συγκρούσεών της με το καθεστώς τού Φαραώ Ραμσή τού Β΄, ο οποίος επανέφερε τον πολυθεϊσμό και τις ανθρωποθυσίες στην Αίγυπτο, προέβη σε συνεργασία σκοπιμότητος με τούς βαρυποινίτες, οι οποίοι είχαν επίσης εξεγερθεί ενάντια στο καθεστώς.
Αυτή η έντονα ετερόκλητη μίξη ανθρώπων υψηλού ήθους με κοινωνικά αποβράσματα θα σφραγίσει έκτοτε την πορεία τού εβραϊκού λαού, ο οποίος συγκροτήθηκε ακριβώς μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, αποτελώντας στην συνέχεια ένα παράξενο μίγμα αξιόλογων ανθρώπων και καθαρμάτων. Τα όσα εξιστορεί στην συνέχεια η βίβλος είναι αποκαλυπτικά: Φθάνοντας οι εβραίοι στην χερσόνισο τού Σινά, ξεσπά μεταξύ τών δυο ομάδων μια σκληρή διαμάχη. Οι οπαδοί τού Ιησού τού Ναυή απαιτούν την ανόρθωση τού "χρυσού κριαριού", δηλαδή την επαναφορά τού πολυθεϊσμού, ενώ η ομάδα τού Μωυσέως αντιτίθεται σε αυτά τα σχέδια.
Ο Κορδάτος αποδεικνύει με εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία αυτό που πρόβαλαν οι Baur και λοιποί: Η βίβλος έχει συντεθεί από δυο διαφορετικές πηγές. Μια πολυθειστική, στην οποία το όνομα τού "θείου" αναφέρεται σε πληθυντικό αριθμό με τον όρο "ελοχίμ". Και σε μια μονοθειστική, η οποία αναφέρεται στον Ιεχωβά.
Ο Κορδάτος αποδίδει την παράδοση τών προφητών, οι οποίοι επιχειρούν μονίμως να νουθετήσουν τον εβραϊκό λαό, στην μονοθεϊστική τάση, ενώ την παράδοση τών "βασιλέων" στούς πολυθεϊστές. Μέχρι να εμφανιστεί η  βασιλεία ως καθεστώς στούς εβραίους, προϊσταται ο αρχιερεύς. Σε κάποια φάση απαιτούν οι εβραίοι από τον αρχιερέα Σαούλ την χρήση βασιλέως. Αυτός αρνείται να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια, με το επιχείρημα ότι η βασιλεία είναι θεσμός τών εθνών και "αυτή δεν αρμόζει σε λαό που υπηρετεί τον Θεόν". Η εμμονή τού πλήθους υποχρεώνει τον αρχιερέα να στέψει ως βασιλέα τον Δαβίδ, ο οποίος κατ' αρχήν αποδεικνύεται φρόνιμος και ευσεβής άρχων. Στην πορεία όμως - ως είναι φυσικόν - η βασιλεία εκφυλίζεται. Φθάνοντας στον Σολομώντα, γεμίζουν τα υπόγεια τού ναού - συμφώνως προς το βιβλίον "Βασιλέων Β΄" τής βίβλου με κόκαλα αν θρώπων, οι οποίοι θυσιάζονται στην αστάρτη και το Μολόχ.
Αυτές τις αναλύσεις δεν τις κάνει κάποιος παπάς, αλλά ένας μαρξιστής ιστορικός, ο Κορδάτος, ο οποίος όμως διέπεται από την τάση επιστημονικής συνέπειας. Και μέχρι σήμερα δεν έχει βγει κανείς να επιχειρήσει να αμφισβητήσει αυτές τις θέσεις τού Κορδάτου ή τού Baur με άξια λόγου επιχειρήματα, με εξαίρεση κάποια φερέφωνα  τού Σιονισμού, όπως ο Ιωσήφ Βελικόφσκυ, τον οποίον έχει γελοιποιήσει ακόμη και ο Φουράκης με τα βιβλία του.

Στην ουσία οι εβραίοι συνιστούν ένα λαό, ο οποίος βρίσκεται υπό συνθήκες μονίμου σχιζοφρένειας. Από την μια μεριά άνθρωποι υψηλού ήθους, από την άλλη τα αποβράσματα. Αυτές οι δυο ομάδες βρίσκονται ανέκαθεν σε συνεχή διαμάχη. Οι σιωνιστές αποτελούν την κρόνεια σύμφυση τών οπαδών τού Μολόχ. Ο κυριότερος στόχος τους στρέφεται πρώτα και κύρια ενάντίον αυτών, που αναφέρονται στα "Πρωτόκολλα τών Σοφών τής Σιών" ως "τα μικρά μας αδελφάκια". Την άλλη δηλαδή ομάδα, των οπαδών τού μονοθεϊσμού. Τα "πρωτόκολλα" θέτουν σαν στόχα να προσκοληθούν "τα μικρά αδελφάκια" όσο το δυνατόν περισσότερο στις στοχεύσεις τών μολοχιστών. Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΜΟΧΛΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ. ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΡΑΒΙΝΑΤΑ. Ακόμη και νετανγιάχου διακήρυξε πριν λίγες μέρες μέσα στην βουλή τού κράτους τού Ισραήλ, ότι τα πογκρόμ σε βάρος των εβραίων οργανώνονται από τούς αρχιραβίνους.
Ενώ τα πρωτόκολλα ξεσκεπάζουν την σιονιστική ομάδα, ΠΡΟΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΣΑΦΗ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΑΥΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΙΠΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, οι σιονιστές επέβαλλαν ως αποπροσανοτολισμό την προπαγάνδα τής κατ' αποκοπήν φυλετικής μιαρότητος όλων τών εβραίων. Έτσι μετέτρεψαν ένα κείμενο, το οποίον απέβλεπε στο ξεσκέπασμα της σιονιστικής ομάδας, σε αφετηρία ρατσιστικής ψύχωσης, με στόχο να το εξουδετερώσουν. Από τότε χιλιάδες ακροδεξιά μόμολα τύπου χίτλερ, χίμλερ, ρόζεμπεργκ, πλεύρη, μιχαλολιάκου, κασιδιάρη και το κακό συναπάντημα εξαπολήθηκαν από τον σιονισμό, για να εξουδετερώσουν και να γελοιοποιήσουν τα πρωτόκολλα, μετατρέποντάς τα στο αντίθετό τους.
Πέρα από τα φαρισαϊκά δάκρυα τού Νετανγιάχου περί αραβικής ταξιαρχίας τών ναζιστών, σήμερα έχει κατανοήσει και η κουτσή Μαρία, ότι η "ισλαμική αδελφότητα" καθοδηγείται από τούς σιονιστές.

Εδώ βεβαίως φθάσαμε να μάς πλασάρουν το ανηψάκι τού παττακού για αριστερό ηγέτη, στην "ισλαμική αδελφότητα" θα κολήσουμε;

ΜΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ:
ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ. ΤΟ ΚΑΖΟ ΜΕ ΤΟ ΤΖΙΧΑΝΤ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
ΚΑΙ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ ΘΑ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤ' ΕΞΟΧΗΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.

ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΕΤΑΡΤΟΝ ΜΕΡΟΣ - Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ

1. ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΑΠΑΤΖΗΔΕΣ ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΛΕΞΗ ΚΑΛΠΙΚΟ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΚΑΛΠΗ

Ο κατακλυσμός τών παντού κυριαρχούντων οθονών με μπουγαδόνερα προπαπαγάνδας αποτελεί παλιά ιστορία, την οποία με τραγικό τρόπο πριέγραψε ο Όργουελ. Αυτό που δεν δένει σε καμία περίπτωση με το σκηνικό, αφορά την άκρα γελοιότητα τού προβαλόμενου "μεγάλου αδελφού". Αυτός ανεμένετο να είναι βλοσυρός και αδυσώπητα απειλιτικός. Αντ' αυτού εκτοξεύεται από τις οθόνες μια τεράστια ροχάλα, η οποία επιχειρείται να προβληθεί ως η τσίμπλα στα μάτια τού λαού.

Περί τής χονδροειδούς καλπονοθείας κατά την ανακοίνωση τών εκλογικών αποτελεσμάτων προσφάτως και την ταχυδακτυλουργική υποβολή τού όχι ως ναι  έγιναν ήδη πολλές δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο. Οι μαθητευόμενοι μάγοι τής "νέας εποχής", ή επί το ορθότερον οι υπηρέτες τών "μεγάλων παλαιών", τουτέστιν τής αστάρτης και μολόχ, που η εξουσία επιμένει να επαναφέρει, προσπαθώντας να μετατρέψει τις εν κρυπτώ τελετουργικές ανθρωποθυσίες σε δημόσια λαϊκή θρησκεία, κατήργησαν κάθε όριο σοβαροφάνειας.

Τρίζουν τα κόκαλα τού αδόλφου βλέποντας να τον διαδέχεται ως επιτηρητής στα κοινωνικά κρεματόρια ο Ντόναντ Ντακ. Το δούλεμα και η απάτη έχουν νόημα, όταν τηρούνται κάποια στοιχειώδη προσχήματα νομιμοφανείας. Σύμφωνοι: Βαδίζουμε προς την πλήρη καταστροφή τού πολιτισμού, στα πλαίσια αυτού που χαρακτήρισα ως ολοκλήρωση τής τρεχούσης στροφής τού ιστορικού σπειρώματος. Και αυτό επιβάλλει στην παρούσα φάση ολοσχερή καταρράκωση τών κάθε είδους αξιών και τήν προσπάθεια να μετατραπεί το γραβατοφορεμένο ανθρωποειδές σε λυσσασμένο θηρίο. Πλην όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, ότι διάγουμε στην εποχή τής επιβολής τού λεγομένου "δόγματος τού σοκ".  Το δόγμα αυτό δεν είναι δυνατόν να επιβάλλεται με άνοστα ανέκδοτα, κρυάδες και μουτζώματα. Όσο κι αν έχει υποβιβαστεί με τήν εντεταμένη πλύση εγκεφάλου και την διαπαιδαγώγηση τής κοινωνίας επί τής βάσεως τού άκρατου αμοραλισμού η μέση νοημοσύνη, αυτή δεν έχει εκμηδενιστεί πλήρως, ώστε να είναι δυνατόν να πεισθεί κάποιος ελάχιστα εχέφρων, ότι τα απροκάλυπτα φιλομνημονιακά κόμματα έλαβαν ποσοστό 80% τών ψηφισάντων.

Το παραμύθι με την πράγματι ενισχυμένη αποχή στις πρόσφατες εκλογές δεν μπορεί να πείσει, ότι σχεδόν όλοι όσοι ψήφισαν, διακατέχοντο από πόθο για το μνημόνιο. Στις προηγούμενες εκλογές τού παρελθόντος Ιανουαρίου, όταν υποτίθεται ότι η κοινωνία έσπευσε στις κάλπες, για να αναδείξει στην κυβέρνηση τον δήθεν "αντιμνημονιακό" ανιψιό τού πατακού και την παρέα τής χαλυβουργικής, η αποχή και τα λευκά αποτέλεσαν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το 40%. Η άνοδος αυτού τού ποσοστού κατά 5 μονάδες δεν είναι δυνατόν να πείσει για την μεταστροφή τού εκλογικού κόμματος υπέρ τού μνημονίου.

Κατά την προηγούμενη περίοδο απεχώρησαν από τον σύριζα καμιά σαρανταριά βουλευτές. Αυτό ανταποκρίνεται στην προηγούμενη αποτύπωση τού εκλογικού σώματος, όταν ακόμη οι υπόλοιποι κυνοβουλευτικοί τού κόμματος πλασαριζόντουσαν τότε ως πολέμιοι τού μνημονίου. Εκατοντάδες ήταν τα στελέχη, τα οποία αποχώρησαν στην συνέχεια από τις νομαρχιακές επιτροπές και το κόμμα. Ο σύριζα φιλοροούσε με καλπάζουσα διάλυση τής οργανωμένης βάσεως, ενώ η προεκλογική συσπείρωση του ήταν μηδαμινή, περιοριζόμενη κυρίως στα μεμονωμένα δοτά κομματόσκυλα και τούς καρεκλάκηδες. Την μετέπειτα εκλογική κυριαρχία αυτού τού κόμματος και την επιβολή στο τοπίο διακυβέρνησης εξαιρουμένης τής καλπονοθείας μπορούν να αποδεχθούν ως πραγματικό γεγονός μόνον όσοι πιστεύουν στα θαύματα τού θεού τών αθέων.

Ο εκλογικός καταποντισμός τού συνασπισμού αυτών που απεχώρησαν από τον σύριζα κάτω τού 3%, ακριβώς για να αποκλειστούν αυτοί από την βουλή, ώστε να μην ακούγεται η όποια κριτική φωνή εναντίον τού μνημονίου εκεί, δεν συνάδει σε καμία περίπτωση με την πραγματικότητα. Βρίσκεται τελείως πέραν των ορίων τής πραγματικότητος, να λαμβάνει ο φαιδρός φιλομνημονιακός λουφές λεβέντης, χωρίς να διαθέτει τον όποιον μηχανισμό, περισσότερους ψήφους από ένα χώρο, ο οποίος διαθέτει αξιόλογη οργανωμένη βάση και η στόχευσή του επικαλύπτει κατά γράμμα την επιχειρηματολογία, βάσει τής οποίας το όχι στο παρελθόν δημοψήφισμα έλαβε το 62%. Ο Π. Λαφαζάνης και οι περί αυτόν ουδέποτε έκαναν λόγο - ή πολύ περισσότερο παρουσίασαν κάποιο σχεδιασμό - για ριζικές αλλαγές, ή για ανατροπή τών κυριαρχούντων εξουσιαστικών δεδομένων.  Αυτό στο οποίο θα συνέβαλε η παρουσία τους στην βουλή με κάποιο περιορισμένο σχετικά στην ουσία αριθμό βουλευτών, θα ήταν η ανάπτυξη ενός αντιλόγου - χωρίς βεβαίως άμεσο πρακτικό αντίκρυσμα λόγω τών συσχετισμών - εναντίον τής καταιγίδας τών επερχόμενων μέτρων. Τα οποία δεν είναι απλώς αντιλαϊκά, ως συνήθως επιχειρηματολογείται - αλλά τσεκουρώνουν όλες τις οικονομικές και κοινωνικές τάξεις, με εξαίρεση την μνημονιακή διαπλοκή. Αυτή είναι και μια από τις βασικές αιτίες τής επιλογής Τσίπρα από το σύστημα. Η τελειωτικη πτώχευση τών αστικών τάξεων κρίνεται σκόπιμο να φορτωθεί σε ένα δήθεν αριστερό, ώστε αυτές κατά το δυνατόν να παραμείνουν εγκλωβισμένες στην πολιτική στάνη των παραδοσιακών "φιλελεύθυερων" κομμάτων.

Με αυτήν την επιλογή, το παρόν εξουσιαστικό καθεστώς, καταδεικνύει, ότι αδυνατεί να ανεχθεί έστω και την παραμικρή κριτική σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Αυτό το δεδομένο δεν πιστοποιεί παρά την βαθιά του αδυναμία. Η επιλογή τής χονδροειδούς καλπονοθείας ως μέσου επιλογής επισφραγίζει αυτήν την φασιστική νοοτροπία. Σε ανώτατο διεκπεραιωτή τού φασισμού ανάγεται πλέον όχι αυτός, ο οποίος κραδαίνει τον βούρδουλα, αλλά ο πλέον άτεχνος δήθεν ταχυδακτυλουργός τής πεντάρας.

Αντί τών μηχανισμών εξαντλητικής απόσπασης τής υπεραξίας στις φάμπρικες με το σύστημα ταίηλορ υπάρχουν πλέον οι τράπεζες. Και αντί τα τανκς η singular logic.

Το γεγονός, ότι η κοινωνία ονειδίζει με τον χειρότερο τρόπο όλους αυτούς, που το έπαιζαν βαρυπέπονοι φίλοι τού λαού, ουδόλως φαίνονται να τούς απασχολεί. Αμπάρωμένοι πίσω από τις καρέκλες και τα οφφίκια με φρούδους φαρισαϊκούς πανγυρισμούς προφασίζονται την δήθεν ανάθεση σε αυτούς τής λαϊκής εντολής. Το πτύελο όμως δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί επιχείρημα. Αναμφιβόλως ισχύει η διαπίστωση τού Λένιν, ότι "στην περίπτωση που κάποιος διαθέτει και το πεπόνι και το μαχαίρι περιττεύουν τα επιχειρήματα". Και οι εν λόγω "κύριοι" και "κυρίες" γνωρίζουν, ότι αυτοί που κινούν τα νήματά τους ως ενεργούμενα δίποδα διαθέτουν το αποκλειστικό προνόμοιο τής βίας τών κατασταλτικών μηχανισμών. Γνωρίζουν επίσης, από την εποχή που δέχθηκε ο Καραϊσκάκης το βόλι πισώπλατα στον Πειραιά, ότι στο προτεκτοράτο καθαρίζουν με ύπουλο τρόπο τα κοπέλια τών ξένων και οι τουρκόσποροι, ώστε να καθηλώνεται ο λαός στο παχνί. Όμως η ρήση "έσπειρες ανέμους και θα θερίσεις θύελλες" δεν έχει κριθεί ακόμη.

2. Ο "ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ" ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΥΣ "ΘΕΣΜΟΥΣ". ΣΥΝΕΒΕΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΤΕ; 

Κατ' αρχήν ένα πολύ σημαντικό θέμα ουσίας:

Ένώ κόπτονται περί θεσμών ουδέποτε έλαβε χώρα διαπραγμάτευση τού ελλαδικού "χρέους" με θεσμοθετημένα όργανα τής ΕΕ. Δεδομένου ούτε το Eurogroup, ούτε η κ. Μέρκελ και ο κ. Ολάντ, περί τών οποίων μάς έσπασαν τα ούμπαλα τα ΜΜΕ επί καθημερινής βάσεως, ότι τηλεφωνούσε μαζί τους ο κ. Τσίπρας, συνιστούν θεσμοθετημένα όργανα τής ΕΕ. Ως Έλλην πολίτης πληροφορώ από αυτής τής θέσεως αμφότερους αυτούς τούς κκ. ότι δεν είναι στρατοδίκες και εάν επιθυμούν να συνομιλήσουν με εμέ να αποτανθούν στα αρμόδια θεσμοθετημένα όργανα.

Πέραν αυτού θα πρέπει να κατανοήσουμε τι εστί διαπραγμάτευσις: Όταν έχεις απέναναντι κάποιους κακόπιστους συνομιλητές - και στο ποσοστό που είναι κάποιος αριστερός, ή ο κ. Καμμένος, αυτό το γνώριζε και το γνωρίζει κάλλιστα, εξ όσων συνάγονται εκ τών μέχρι τούδε τοποθετήσεών του - και ο οποίος εν γνώσει σου επιχειρεί να σού κλέψει τα πάντα δια βιαίων μεθόδων, δεν πας στην διαπραγμάτευση για να παρουσιάσεις την μια ή την άλλη οικονομικού περιεχομένου πρόταση, εφ' όσον γνωρίζουν και οι πέτρες εκ προοιμίου, ότι αυτή θα απορριφθεί.

- Εάν μεν έχεις επιχειρήματα, περί τών οποίων έχουν κάποια ελπίδα να κατισχύσουν επί αναφανδόν κακόπιστων συνομιλητών, δηλαδή επιχειρήματα τα οποία προβαλλόμενα επιβάλλουν σε αυτούς εάν όχι την άμεσο αποδοχή τους, τουλάχιστον την διάθεση να διαπραγματευθούν, ώστε να επιτευχθεί κάποιος συμβιβασμός, τότε διαπραγματεύεσαι.

- Εάν δεν έχεις επιχειρήματα,. τα οποια είναι δυνατόν να κατισχύσουν ενώπιον κακόπιστων συνομιλιτών, τίθεται το ερώτημα, για ποιον λόγο διαπραγματεύεσαι; Επ' αυτού υπάρχουν αναμφιβόλως περισσότερες δυνατές σκοπιμότητες: Μια εξ αυτών μπορεί να είναι να κερδηθεί χρόνος, πετυχαίνοντας με αυτόν τρόπο να μεταθέσουν για κάποιο χρονικό διάστημα οι κακόπιστοι συνομιληταί την διεξαγωγή ενεργειών, που θα μπορούσαν να βλάψουν αυτούς που εκπροσωπείς. Το κέρδισμα όμως χρόνου με την μέθοδο τών διαπραγματεύσεων, δεν οφελεί όταν αποτελεί αυτοσκοπό, μεταθέτοντας μόνον τα δυσάρεστα στο εγγύς μέλλον, χωρίς έτερο όφελος. Εάν η χρονική μετατόπιση συμβάλλει στο να επιτευχθεί κάποιου είδους ανασύνταξη δυνάμεων ή/και να πραγματοποιηθεί κάποιος σχεδιασμός επιτελικής υφής, τότε και μόνον αυτή είναι σκόπιμος. Τέτοιου είδους όμως σκοπιμότητα από την πλευρά τής ελλαδικής κυβερνήσεως δεν υπήρξε.

Έτερος λόγος να διεξαχθεί εικονική διαπραγμάτευσις μπορεί να αφορά την απόσπαση τού ηθικού κύρους από τον αντίπαλο, επιχειρώντας να εκτεθεί αυτός σε δημόσιο επίπεδο. Η παρέμβαση όμως σε δημόσιο επίπεδο προϋποθέτει στγκεκριμένη πρόσβαση στα δημόσια μέσα. Επί τού προκειμένου αποτελεί κοινό τόπο η κατανόησις τού δεδομένου, ότι η τηλεοψία υπέχει τον ρόλο τής πρωτοκαθεδρίας στα ΜΜΕ. Οι πέντε εφημερίδες τού εξωτερικού, στις οποίες μπορεί να δημοσιευθεί μια συνέντευξις τού κάθε Βαρουφάκη, θάβονται εν τέλει στις χώρες που κυκλοφορούν αυτά τα έντυπα, μέσα στον μιντιακό οχετό τής τηλεοράσεως και τού κίτρινου τύπου (Διαμένω στην Γερμανία και τα ζω αυτά από πρώτο χέρι). Τουναντίον η προβολή αυτών των δημοσιευμάτων στα Ελλαδικά ΜΜΕ έχει σημαντικό αποτέλεσμα, το οποίον όμως περιορίζεται στα ελλαδικά όρια, όπου η ελλαδική κυβέρνηση διαθέτει ούτως ή άλλως σημαντικές προσβάσεις. Η ονείρωξη, την οποίαν εξήγγειλε με τυμπανοκρουσίες ο Α. Τσίπρας, ότι θα άλλαζε η διαπραγματευτική πρακτική του τα δεδομένα στην συνείδηση τών κοινωνιών, ιδιαίτερα στις χώρες τής νοτίου Ευρώπης, αποδείχθηκε φούσκα. Αναμφιβόλως  έγιναν κάποιες διαμαρτυρίες συλλογικού χαρακτήρος σε ευρωπαϊκές χώρες. Αυτές όμως από πλευράς αριθμητικής συσπείρωσης σε καμία περίπτωση δεν επαρκούσαν, ώστε να αποτελέσουν έστω κάποιο ελάχιστο αντίβαρο, στην πίεση που εξασκούσαν οι οικονομικοί δυνάστες. Χαρακτηριστικά το "αριστερό" γερμανικό κόμμα "die Linke" διοργάνωσε στα γραφεία του στο Βερολίνο εκδήλωση συμπαράστασης την ημέρα τών εκλογών τού Ιανουαρίου. Εκεί δεν παραβρέθηκε ούτε ένα μέλος τού σύριζα. Για να υπάρξει ελληνική παρουσία, είχαν καλέσει κάποιο ελληνικό συγκρότημα μουσικής, που παρουσίασε κυρίως τραγούδια τού Θεοδωράκη. Από ελληνικής πλευράς έγινε μια σύντομη αναφορά, από κάποιον που δήλωσε "παρατηρητής τών εκλογών". Επίσης, όταν ήλθε ο Α. Τσίπρας στο Βερολίνο για να συνομιλήσει με την Μέρκελ, έγινε μια εκδήλωση συμπαράστασης μπροστά στο γερμανικό κοινοβούλιο, όπου είμαστε ελάχιστοι συμμετέχοντες, δεδομένου ότι δεν είχε προηγηθεί καμία οργανωμένη κινητοποίηση.Η εντύπωση που δόθηκε, είναι ότι ο Α. Τσίπρας επιχειρούσε να κάνει το καλό παιδί απέναντι στην Μέρκελ.

Βεβαίως, εντός τών Ελλαδικών πλαισίων ο Τσίπρας κέρδισε σαφέστατα το ηθικό πλεονέκτημα όσο αφορά την διαπραγματευτική διαδικασία. Δεδομένο που συνέβαλε αποφασιστικά και στην μεγάλη επικράτηση τού όχι στο δημοψήφισμα. Αυτό όμως το δεδομένο όχι μόνον ουδόλως χρησιμοποιήθηκε υπέρ τής Ελλάδος κατά την διεξαγωγή τών διαπραγματεύσεων, αλλά εκ τών υστέρων δεν μπορώ να μην διαπιστώσω, ότι αποτέλεσε σκευωρία και μέρος τού σχεδίου για την επιβολή τού 3ου μνημονίου, όπως θα εξηγήσω στην συνέχεια.
Η προβληματική, κατά πόσο παρουσίασε η ελλαδική διαπραγματευτική αποστολή κάποια συγκροτημένη από πλευράς οικονομικής συγκροτήσεως πρόταση ή όχι κατά την διάρκεια τών διαπραγματεύσεων είναι πλήρως άνευ σημασίας. Επειδή αυτό ουδόλως ενδιέφερε τούς εκ προοιμίου κακόπιστους και ληστρικούς συνομιλητές. Αυτό γινόταν μονίμως αντιληπτό. Και εδώ οι προφάσεις τών κ.κ. Τσίπρα και λοιπών, ότι δήθεν δεν γνώριζαν, δήθεν ξεγελάστηκαν, δήθεν έκαναν τελείως λάθος εκτιμήσεις όσον αφορά την ποιότητα και τις προθέσεις τών "δανιστών", δεν ευσταθούν στο ελάχιστο. Είναι πολύ ξεβγαλμένοι στην πολιτική, ώστε να δικαιούνται να προσποιούνται τούς ανίδεους.

Στην περίπτωση λοιπόν που έχεις επιχειρήματα, αυτά για να είναι δυνατόν να αποδώσουν στην περίπτωση κακόπιστου συνομιλητού, πρέπει να είναι σε θέση να τον στριμώχνουν. Το να πάει κάποιος να διαπραγματευθεί με θηρία, μόνο και μόνο για να δώσει εξετάσεις καλής συμπεριφοράς, δείχνει ότι είτε είναι αδαής, είτε το πράτει για να εξαπατήσει αυτούς που εκπροσωπεί. Επειδή όμως το πρώτο αποκλείεται για ένα κόμμα που διαθέτει μέσα πλείστες όσες αλεπούδες, ισχύει το δεύτερο. Και αυτό πιστοποίησε επ' ακριβώς η συνέχεια τών εξελίξεων.

Εάν δεν έχει κάποιος επιχειρήματα, τα οποία να μπορούν να αποδώσουν, δεν έχει νόημα η διαπραγμάτευση. Σ' αυτήν την περίπτωση, εάν δεν υφίστανται άλλες επιλογές πέραν τής διαπραγματεύσεως, τότε ο εκπροσωπών στερείται συγκεκριμένου προγράμματος και προσποιείται τον σωτήρα για λόγους δημαγωγίας.

3. Ο ΛΟΓΟΣ ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΙΕΞΗΧΘΗ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Στο ποσοστό που οι Τσίπρας & Βαρουφάκης διεξήγον μια εικονική διαπραγμάτευση, προκύπτει το ερώτημα προς τι ο όλος σαματάς με την διεξαγωγή τού δημοψηφίσματος εφόσον:

- Ούτε αξιοποίησαν στο ελάχιστο το υποτιθέμενα θετικό για την "προσπάθειά" τους αποτέλεσμα

- Και με τις επιλογές που ακολούθησαν παραβίασαν κατάφωρα την λαϊκή εντολή τού δημοψηφίσματος.

Η απάντηση στο ερώτημα προκύπτει από τα εν τέλει αποτελέσματα που έποντο τού δημοψηφίσματος, δηλαδή την επιλογή τών capital controlls, ως στιγνού εκβιασμού για την επιβολή τού τρίτου μνημονίου.

Το διαπραγματευτικό ντουέτο

και

έχοντας ταυτοχρόνως απομυζίσει κατά το προηγούμενο διάστημα όλα σχεδόν τα ρευστοποιημένα αποθέματα των δημόσιων οργανισμών και ταμείων με την δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση

διεξήγαγαν με λεονταρισμούς το δημοψήφισμα, ώστε να προσφέρουν στούς οικονομικούς δυνάστες τα προσχήματα για το πλήρες κλείσιμο τής στρόφιγγας τής ρευστότητος.

Το γκραν γκινιόλ τοπίο συμπληρώθηκε από τις απειλές τού W. Scheuble για grexit. Λες και είναι ποτέ δυνατόν, αυτός που έχει αρπάξει το βυζί τής αγελάδας, όταν αυτή είναι από πλαυράς φυσικών πόρων η πλουσιότερη χώρα τής ευρώπης και τής ρουφάει όχι μόνο το γάλα, αλλά και 10.000 αυτόχειρες, να το αφήσει ποτέ για λόγους ψεύτικου τσαμπουκά.

Έτσι τα "καλόπαιδα" τής διεθνούς διαπλοκής προσποιήθηκαν με την επιβολή τού τρίτου και χειρότερου μνημονίου, ότι όχι μόνον απεκατέστησαν την ρευστότητα, αλλά ματαίωσαν και τα σχέδια τού Σόιμπλε για απομπή τής Ελλάδος από την ΕΕ. "σώζοντας" την χώρα.

Το σκηνοθετημένο μπαλαμούτι προσέλαβε διαστάσεις γκροτέσκου με έντεχνα διοχετευμένες ειδήσεις αποπροσανατολισμού, στις οποίες συνέβαλε - συχνά άθελά του - και το διαδίκτυο. Τεχνιέντως διοχετεύθηκε η "είδηση", ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα καταφθάνουν στην Ελλάδα αεροπλάνα από χώρα τής ΕΕ. φορτωμένα με κολλαριστά χαρτονομίσματα για να γεμίζουν τα μονίμως αδιαζόμενα ΑΤΜ τών τραπεζών. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο επί μονίμου βάσεως, η χώρα θα έπρεπε να πλέει σε θάλασσα χαρτονομισμάτων τού Ευρώ, όπως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ στο θησαυροφιλάκιό του για τον εξής λόγο:
Τα χρήματα που βγάζουν οι άνθρωποι από ΑΤΜ επιστρέφουν στο μεγαλύτερο ποσοστό πάλι στις τράπεζες. Τα περισσότερα από αυτά ξοδεύονται πλέον για είδη πρώτης ανάγκης σε κάποιε αλισίδες τροφίμων, ενοίκια κλπ. Οι πληρωμές όμως από κάποιο πόσό και άνω γίνονται μόνον μέσω τραπεζών. Και η περίπτωση οι καταθέτες να πάρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες για να βάλλουν στα στρώματα δεν υπήρχε με τα capital controlls για μεγάλο διάστημα, άρα αυτά παρέμεναν στις τράπεζες. Το επιχείρημα ότι αυτά τα χαρτονομίσματα δαπανώνται από το κράτος για την αποπληρωμή δανείων είναι αστείο, διότι τέτοια τεράστια ποσά μεταφέρονται με την μορφή ηλεκτρονικού χρήματος. Άρα προς τι οι καραβιές τών αεροπλάνων με χαρτονομίσματα η μια μετά την άλλη; Ο στόχος τής προπαγάνδας είναι προφανής: Να αιστανθεί ο κόσμος ότι βρίσκεται στο έλεος τού κάθε Ντράγκι για να μπορέσει να φάει ένα πιάτο φαγητό, ενώ τα θησαυροφυλάκια τών τραπεζών είναι βαρια φορτωμένα με χαρτονόμισμα. Χαρτί που εισέρχεται δεν ξαναβγαίνει εύκολα.

Το ίδιο δούλεμα παίχθηκε με κόκκινα δάνεια όταν φαλήρησε η Lehman Brothers. Στην ουσία τα ακίνητα των οποίων τα δάνεια που είχαν πάρει οι χρήστες δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν, αγοράστηκαν από τις αδελφές τράπεζες της Λέμαν για ένα παρά. Με αυτόν τον τρόπο έχασαν οι δανειολήπτες την αξία των χρημάτων, που είχαν επιστρέψει από τα δάνεια. Οι "έξυπνοι" έκλεισαν ένα από τα μαγαζάκια τους, για να αρπάξουν τα ψυχία πλούτου, που εβρίσκοντο στα χέρια των μικρών.
Ο Καντάφι είχε αποθέσει στην J. P. Morgan 750 δις δολάρια. Πού πήγαν αυτά τα χρήματα μετά την εξόντωσή του; Οι τράπεζες μαζεύουν το χρήμα πτωχοποιώντας όλη την κοινωνία για να περάσουν τo χάραγμα. Ήδη τα ΑΤΜ δεν θα λειτουργούν στο άμεσο μέλλον στην Γερμανία με πλαστική κάρτα, αλλά με δακτυλικό αποτύπωμα, ως προστάδιο τού χαράγματος. Όσο αφορά τον αντιχρηστάκη, αυτός θα είναι τόσο πολύ η ενσάρκωση τού εξαποδώ, όσο και τα λοιπα ψέμματα που πλασάρουν, φτιάχνοντας από τον μακροπρόθεσμο προγραμματισμό τους δήθεν προφυτείες (εκ τού φυτεύω software).  

4. ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ "ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ" ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΤΙΜΗΘΗΚΑΝ

Κατά την διάρκεια τής διαπραγματεύσεως συνέβησαν μια σειρά σημαντικότατα γεγονότα, τα οποία ουδόλως αποτιμήθησαν:

- Η καγκελάριος Α. Μέρκελ δέχθηκε φοβερές επιθέσεις από κυρίαρχα συγκροτήματα τού γερμανικού τύπου, ενώ θα περίμενε κάποιος αυτά τουναντίον να την στηρίξουν.

Το περιοδικό DER SPIEGEL επανειλημμένα δημοσίευσε κατάφωρα προσβλητικά εξώφυλλα στα τεύχη του για την γερμανίδα καγκελάριο. Χαρακτηριστικότερα ήταν αυτό που την παρουσίαζε με στολή τών ναζί μπροστά στην Ακρόπολη μαζί με μέλη τής βέρμαχτ, καθώς και αυτό που την ταύτιζε με τις γνωστές στην γερμανική δημοσιότητα "γυναίκες τών ερειπίων". Πρόκειται για τις χήρες γυναίκες τών γερμανών στρατιωτών τού Β΄ παγκσμίου, οι οποίες καθάριζαν τα τούβλα μπροστά στα βομβαρδισμένα σπίτια, για να φτιάξουν ένα προσωρινό κατάλυμα. Τα ερείπια, τα οποία παριστούσε το περιοδικό, ήταν τα υποτιθέμενα ερείπια τής Ευρώπης ως αποτέλεσμα τής τρέχουσας γερμανικής πολιτικής. Δεν ήταν όμως μόνον το σπήγκελ, ως περιοδικό παγκοσμίου κυκλοφορίας, αυτό που αποδομούσε συστηματικά την σύγχρονη γερμανία, στην συνείδηση του διερχόμενου διαβάτου, δεδομένου, ότι ενώ μικρό είναι το ποσοστό αυτών που τα διαβάζουν, υπερπολλαπλάσιοι δέχονται το μήνυμα από τα ανηρτημένα εξώφυλλα.

Χαρακτηριστικό αυτών τών εκδοτικών συγκροτημάτων είναι ότι αποτελούν την μιντιακή πέμπτη φάλαγκα τών "διεθνών πολιτών" με έδρα τις ΗΠΑ.

Η σφοδρή επίθεση κυκλωμάτων των ΗΠΑ εναντίον τής γερμανικής πολιτικής, με τρόπο που να μην εκτίθεται άμεσα η επίσημη κυβέρνηση τους, εκδηλώθηκε και στο ζήτημα τής βιωσιμότητος τού ελλαδικού χρέους. Σύσσωμοι όλοι οι καθηγητάδες, δήθεν προοδευτικοί αλλά στην ουσία φερέφωνα τού κατεστημένου και φορτωμένοι με βραβεία νόμπελ, όπως οι Στίγκλιτς, Γκάλμπρεϊθ και Γκρούγκμαν παρουσιαζόντουσαν καθημερινά κατά την διάρκεια τής διαπραγματεύσεως, για να κατακεραυνώσουν την γερμανία, ότι αντιμετωπίζει με άσχημο τρόπο την Ελλάδα, προβαίνοντας επανειλημμένα σε δηλώσεις ενάντια στην βιωσιμότητα τού ελλαδικού χρέους.

Το ίδιο έπραξε μάλιστα συχνά και το ΔΝΤ, μέσω τής προέδρου και τού διαδόχου της. Χαρακτηριστική ήταν επίσης η εμμονή, που αυτό υπάδειξε, στο να μην συμμετέχει στο πρόγραμμα "διασώσεως" τού προτεκτοράτου, στην βάση, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η στήριξη μέσω επιχειρημάτων, την οποίαν παρείχαν στούς ανθρώπους τού αγγλοσαξονικού καθηγητικού κατεστημένου Βαρουφάκη και Λαπαβίτσα, ήταν προφανέστατη.

Για όποιον παρακολουθήσει προσεκτικά τα όσα εξαγγέλει σε ανύποπτο χρόνο σχετικά με τεκταινόμενα στην παρατιθεμένη στην προηγούμενη ανάρτηση βιντεοσκόπηση ο έτερος εκ αγγλοσαξονίας καθηγητής στο πανεπιστήμιο τής Οττάβα επωαζόμενος "σωτήρας" Δημήτρης Κιτσίκης, μπορεί να διαδεί τα σχέδια τών "διεθνιστών" όχι μονον για την Ελλάδα.
Στην γερμανία, ως νεοαποικία τών αγγλοσαξόνων, έχει ανατεθεί η βρώμικη δουλειά τής πτωχοποιήσεως και διαλύσεως τής Ελλάδος. Αυτή όμως η διαδικασία έχει ημερομηνία λήξεως. Σχετικά με την γερμανία ισχύει σε βάθος η πάλαι ποτέ εκτίμηση, ότι πρόκειται για γίγαντα με πίλινα πόδια. Ο γερμανός εξουσιαστής είναι μονίμως ξιπασμένος, υπερόπτης, αδηφάγος, αλλά ταυτοχρόνως και βαθύτατα αφελής.
Το μεγάλο ζητούμενα στην Ελλάδα δεν είναι τα αεροδρόμια, τα τραίνα και οι τηλεπικοινωνίες που εξαγοράζουν μπιρ παρά οι γερμανοί, αλλά τα ενεργειακά της κοιτάσματα. Αυτά έχουν τεράστια σημασία για την στρατηγική παγκόσμιας επιβολής, ειδικά στην τρέχουσα και την επόμενη φάση. Όποιος προσέξει την βιντεισκόπηση με το καθηγητή Φώσκολο σε προηγούμενη ανάρτηση, μπορεί από τα τεκμηριωμένα επιχειρήματα να προσλάβει σημαντικότατες οληροφορίες σχετικά. Τα ευρωπαϊκά κοιτάσματα στην Βέρειο Θάλασσα έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Η τεράστια ανάγκη τής Ευρώπης για ενέργεια την ωθεί προς την Ρωσία, η οποια έχει εισέλθει πλέον σε τελείως νέο στάδιο, όσο αφορά την πολιτική της. Η Ρωσία ξεπερνώντας δομικές αδυναμίες τού παρελθόντος παρεμβαίνει πλέον στα διεθνή γεωπολιτικά δεδομένα με πρωτόγνωρη ορμή, επιβάλλοντας με πολύ εύστοχο μέθοδο ανατροπή τών σχεδίων τού δυτικών. Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΠΟΚΟΠΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΛΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΩΝ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Με αυτό τον τρόπο θα επιχειρηθεί και η οικονομική περιθωριοποίηση τής Ρωσίας. Και είναι αστείο να υποθέσει κάποιος, ότι οι πολυεθνικές θα επιτρέψουν στην γερμανία να προσπορευτεί αυτόν τον πλούτο.

Όταν ολοκληρώσει η γερμανική πολιτική με την συνεπικουρεία των Τσίπρα/Καμμένου και ίσως αυτών που ακολουθούν την διάλυση τής Ελλάδος και τής λοιπής ευρώπης, θα έχει σημάνει και το τέλος τής γερμανικής ηγεμονίας. Η γερμανία θα γκρεμιστεί ως χάρτινος πύργος, όπως αυτό συνετελέσθη πολλάκις στο παρελθόν. Από το λούστρο τής μπότας δεν θα παραμείνουν παρά τα τρύπια τσουράπια.
Αυτά που εξαγγέλει ο Δ. Κιτσίκης είναι χαρακτηριστικά:
Πρόσδεση στο δολάριο, δημιουργία τού τριγώνου Τουρκίας, Ελλάδος, Ισραήλ, άντληση υδρογονανθράκων, μια νέα ηγεσία τών "αδιάφθορων" και λιγάκι Αρμαγεδώνας για να τσουρουφλιζόμαστε "καθότι οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι δια παντός κακοί". Ξέρουν λοιπόν πολύ καλά τα παλικαρόπουλα που δουλέβουν για το γκρέξιτ, πού πάει η δουλειά.
Καθότι το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι ποτέ το γκρέξιτ ή το μη γκρέξιτ, το μέσα ή έξω από το ευρώ, το μέσα ή έξω από την ΕΕ., αλλά ποιος και για ποιο λόγο απεργάζεται το κάθε κολοκύθι. Ποιος δηλαδή κρατάει το μαχαίρι και το πεπόνι. Και για όποιον επιθυμεί να ζει και να πεθαίνει ραγιάς έχει πολλά μανάβικα και χασάπικα η πιάτσα.


5. ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΔΙΕΞΗΧΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 

Ο Α. Τσίπρας είχε ισχυρισθεί στην "βαρυσήμαντη" συνέντευξή του, ότι "δεν πρόκειται να είναι πρωθυπουργός παντός καιρού", καταρρακώνοντας πάσα έννοια αξιοπιστίας. Στην περίπτωση που πράγματι είχε δεχθεί πίεση για την αποδοχή τού μνημονίου, θα περίμενε κάποιος όντως στην βάση μιας κάποιας υποτιθέμενης στοιχειώδους αξιοπιστίας να επιλέξει να δραπετεύσει μέσω εκλογών, στον βαθμό που μια απλή παραίτησή του από την πρωθυπουργία θα μπορούσε να δημιουργήσει χαοτικές συνθήκες, που θα τον εξέθεταν. Αυτός όμως απέδειξε, όχι μόνον μετεκλογικά, ότι και κοπριά να βρέξει θα ανέβει στο κατάστρωμα για να προσποιείται τον πιλότο.
Ποιος δραπέτης; Τόνους αλάτι να ρίξουνε αυτός δεν ξεκουμπίζεται με τίποτε, εφόσον επωάστηκε γι' αυτόν τον λόγο. Στην ουσία φέρνοντας ένα μνημόνιο που δεν βγαίνει με τίποτε στους στόχους του, είναι ο πιο φανατικός αχθοφόρος τού γκρέξιτ. Μαζί με τους δεξιούς, οι οποίοι εκλιπαρούσαν να συγκυβερνήσουν μαζί του, ώστε να τού προσδώσουν εύσημα και ψήφους. Διότι υπεράνω τού κόμματος εβρίσκεται το σύστημα. Και υπεράνω τού συστήματος η μεγάλη ανατολή, εκ τής οποίας εφορμά ο εωσφόρος.
Όπως αποδείχθηκε ο σύριζα αποτελούσε ήδη από τον Ιανουάριο την πλέον καταλληλη συστημική επιλογή. Η κοινοβουλευτική του όμως κυριαρχία έφερε στο προσκήνειο μοιραία και πρόσωπα, όπως η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, που έκαναν το "σπίτι τού λαού" και τον "ναό τής δημοκρατίας" ρόμπα. Αυτοί έπρεπε με κάθε τρόπο να εκδιωχθούν. Και καθότι διαθέτουν κάποια ελάχιστη επιρροή και αίγλη μέσα σε μια χειμαζόμενη κοινωνία η μόνη δυνατότητα ήταν η εκλογική νοθεία. Εάν θέλουμε να εξετάσουμε τούς λόγους που επιβάλεται κάτι, ας εξετάσουμε αυτά που ακολουθούν. Δεν ήταν ότι τον Α. Τσίπρα ενοχλούσε η συνείδησή του. Άλλοι ήταν αυτοί, οι οποίοι έπρεπε πάσει θυσία να φύγουν, διότι χαλούσαν την συνταγή.

Με το τρίτο μνημόνιο οι "μικρομεσαίοι δημοκράτες" θα χάσουν και ότι τούς απέμεινε. Ας μην ξεγελιόμαστε όμως: Τρέχοντας πίσω από την ΕΕ. και τα κόμματα τής διαπλοκής μια ζωή ενέχονται. Δεν δημιούργησαν περιουσίες, αλλά επισυσσώρευσαν ως μικροί κολαούζοι τών μεγαλοαπαταιώνων κλοπιμαία. Όπως τούς τα δίνουν οι αρχηγοί τους, έτσι τους τα παίρνουν. Ζητούμενο ήταν να διαπαιδαγωγηθεί μια κοινωνία στην κλεψιά, τον φιλοτομαρισμό, στον άκρατο υλισμό και τον οπαδισμό, στην τζάμπα μαγκιά και την καταβαράθρωση τών ουσιαστικών αξιών.
Μα μην ανησυχείτε, διακηρύσσει παρ' όλα αυτά ο Δημήτρης Κιτσίκης. Πάλι θα τα ξαναφτιάξουμε όλα. Η Ελλάδα θα γίνει πετρελαιπαραγωγός χώρα και τότε θα ξεπεράσουμε την κρίση και θα ξεκινήσει εκ νέου η ανοικοδόμηση. Όλα θα τα ξαναφτιάξουμε από την αρχή.
Βεβαίως, το δίχως άλλο.
Διότι θα πρέπει να διαπαιδαγωγηθεί και η επερχόμενη γενιά, τα παιδιά των κλεπταποδόχων στην κλεψιά και τον αμοραλισμό.
Όσο αφορά το γεγονός, ότι αυτή η οδός είναι στρωμένη με ανθρώπινα πτώματα, τι μπορούμε να κάνουμε;
Έχει δίκιο ο Μήτσος. Αφού η ανθρωπότητα ανέκαθεν αποτελείτο από παλιανθρώπους, έτσι θα παραμείνει. Ή υπάρχει κάποιος τρελός, που πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει κάτι;
Δεν υπάρχει καμία νοθεία. Βλάκες είμαστε και τούς ψηφίζουμε.

ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΠΕΜΠΤΟΝ ΜΕΡΟΣ

"Φτιάξαμε από την Ελλάδα ένα προτεκτοράτο. Γιατί αυτό μπορεί να είναι κάτι κακό";

Robert Ficο, πρωθυπουργός τής Σλοβακίας 

 

 

 ᾨδὴ Ἕκτη. Αἱ Εὐχαί, Ανδρέα Κάλβου

 
Τῆς θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τὰ κύματα
῾νὰ πνίξουν τὴν πατρίδα μου
ὡσὰν ἀπελπισμένην,
ἔρημον βάρκαν.

῾Στὴν στεριάν, ῾ς τὰ νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
῾νὰ ἰδῶ παντοῦ χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαοὺς καὶ ἐλπίδας.

Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες
῾νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον,
μὲ ἐξαπλωμένην χεῖρα
ψωμοζητοῦντες·

Παρὰ προστάτας ῾νἄχωμεν....

 1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ. Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΜΕΓΓΕΝΗ ΚΑΙ ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η ιστοσελίδα Voltaire.net, η οποία ασχολείται με θέματα γεωπολιτικής και τυγχάνει μεγάλης προσοχής διεθνώς, τούς τελευταίους μήνες παρουσιάζει συχνά θέματα που αφορούν την Ελλάδα. Στις 5 Σεπτεμβρίου έχει αναρτηθεί ένα σύντομο κείμενο, το οποίον αναφέρεται σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε και μάς υποβιβάζει καθέτως στην διεθνή σκηνή: Με τίτλο Η Ελλάδα έχει μετατραπεί πλέον σε προτεκτοράτο τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως καταδεικνύει αφ' ενός μεν το χάλι εις το οποίον έχει περιέλθει η χώρα, αφ' εταίρου τον εμπαιγμό που επιχειρείται με τις επερχόμενες εκλογές.
Γράφεται σχετικά στο εν λόγω άρθρο:
"Ο εντεταλμένος Διευθυντής τής επιτροπής για τα οικονομικά και τα δημοσιονομικά ολλανδός Maarten Verwey προΐσταται τής επιτροπής εργασίας. Αυτός δύναται να καθορίζει το σχέδιο για κάθε νομοθέτημα σε όλους τούς τομείς, είτε αυτοί αφορούν την φορολογία, την αγορά εργασίας, τις κοινωνικές ασφαλίσεις". 
Το χθεσινό Eurogroup ήταν επ' αυτού ξεκάθαρο: "Κάντε ότι θέλετε με τις εκλογές, μην τολμήσετε όμως να αλλάξετε ή να προσπαθήσετε να επιχειρήσετε την παραμικρή επαναδιαπραγμάτευση στο μνημόνιο". Ποιος μπορεί να είναι όμως ο ρόλος τής κυβέρνησης μιας χώρας, η οποία έχει με βάναυσο τρόπο απολέσει και τύποις πλέον την (ουδέποτε υφισταμένη) εθνική της κυριαρχία και μάλιστα δήθεν οικειοθελώς; Το "νέον" που υπόσχεται ο κ. Τσίπρας, που είναι τόσο παλαιό όσο ο Μαυροκορδάτος και ο Γκούρας, ή οι καλπάζουσες επενδύσεις σε εργασιακό καθεστώς και μισθούς Βουλγαρίας, που ευαγγελίζεται ο κ. Μεϊμαράκης συνεπικουρούμενος τής ευλογίας τών θρησκευτικών προκαθημένων;
Η χώρα υποβιβασμένη σε καθεστώς Αφρικανικής αποικίας τών αρχών τού περασμένου αιώνος θέτει κάθε συνειδητό πολίτη ενώπιον τών ευθυνών του σε σχέση με το τραγικά επίκαιρη καταγγελία τού Χάρυ Κλυν, η οποία προ δυο δεκαετιών αντιμετωπίζετο ως χαριτολόγημα: "Η Ελλάδα είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα με Αφρικανούς κατοίκους".
Ποιος είναι ο πολιτισμός τής Ολλανδίας, τον οποίον θαυμάσαμε στο παρελθόν και θελήσαμε να μιμηθούμε ως άνθρωποι τών ενστίκτων, ως κολαούζοι τών πολιτικών απατεώνων, οι οποίοι έθεταν την χώρα "στον σκληρό πυρήνα" τής ΕΕ; Σήμερα υφιστάμεθα αμέσως τις συνέπειες  τής hardcore απολαύσεως, να καθορίζει τον βίο μας ως εντεταλμένος αρμοστής το στέλεχος μιας χώρας, εις την οποιαν τα κυκλώματα τής παιδοφιλίας προωθούν βήμα προς βήμα την ατζέντα τής πλήρους καταργήσεως πάσης εννοίας πολιτισμού.
Θυμάμαι το σχόλιο ενός φίλου, όταν είχαμε επισκεφθεί το 1980 το Άμστερνταμ, αντικρύζων τα γυμνόστηθα σφαχτάρια πίσω από τις βιτρίνες τών πορνείων, τα οποία μαζί με τους πρεζέμπορους κατακλύζουν αυτήν την πόλιν, αναφερόμενος σε διαφήμιση τής εποχής: "Γάλα η μικρή ολλανδέζα".  Περιττόν να αναφέρω, ότι ενώ είχαμε μεταβεί εκεί δια λόγους αναψυχής, επιστρέψαμε ψυχικώς καταρρακωμένοι.
Ενθυμούμαι επί πλέον την προειδοποίση, την οποίαν είχα απευθύνει εν έτει 1973 κατά την πρώτη επισκεψή μου στην Ελλάδα μετά την αποδημία μου στην μακαρίτισα την μάνα μου: Εάν μπεί η Ελλάδα στην ΕΟΚ θα τρίβεις το τυρί στο τσιγάρο σου, γιατί ένα κομμάτι τυρί στην γερμανία κοστίζει όσο ένα κομμάτι χασίσι. Με τις προειδοποιήσεις μου όμως είχα καταστεί γραφικός, στην φάση που στην Ελλάδα τρομπαριζόταν αβέρτα χρήμα, συνοδευόμενο με στρεβλή ανάπτυξη. Κατά την περίοδο τού κάργα σοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου έβλεπα την πλειοψηφία τών αποφοίτων τού πολυτεχνείου τού Βερολίνου να απορροφώνται από την πολεμική βιομηχανία; Τί γυρεύει ένας αρχιτέκτονας στην Πυρκάλ; αναρωτιόμουν τότε. Όταν όμως διάβασα στην συνέχεια στο περιοδικό "Αντί", ότι η Ελλάδα εξήγαγε κατά την διάρκεια τού πολέμου Ιράν - Ιράκ το ίδιο βλήμα και στους δυο εμπολέμους στην τιμή τών 108 δολαρίων, ενώ ενσωμάτωνε σε αυτό ένα πυροκροτητή, τον οποίον εισήγαγε από βιομηχανία τών ΗΠΑ έναντι 102 δολαρίων, κατέστει πλήρως εμφανές το σχέδιο ηθικού εξανδραποδισμού τής Ελλάδος. Εφ' όσον συμμετέχουμε στην φάμπρικα τού ανθρωπίνου κορνμπήφ, κάποτε ήταν επόμενο να έλθει και η σειρά μας.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι πρόβλημα νομίσματος. Μπορεί μεν το δημοψήφισμα που προηγήθηκε, να έγινε τελείως στοχευμένα, ώστε να επιβληθούν τα capital contolls και να βάλουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα την ουρά τους μέσα, για να καταπιούν στην συνέχεια το τρίτο μνημόνιο χωρίς ουσιαστική διαμαρτυρία. Μπορεί ο Ευρωστρατός να επέβαλε απερίγραπτη βία κατά την διάρκεια των διαμαρτυριών ενάντια στο πρώτο μνημόνιο στην πλατεία Συντάγματος, όμως το πρόβλημα δεν βρίσκεται ούτε στις δυνατότητες για αντιπαράθεση. Το πρόβλημα είναι κυρίως συνειδησιακό: Θέλουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι, ή μάς βολεύει να ζήσουμε και σαν ανθρωποπίθικοι;
Και ας μην ξεχνάμε κάτι βασικό: Ο άνθρωπος δεν διαθέτει μόνο χέρια και πόδια για να αμύνεται. Έχει προικισθεί επίσης και με καρδιά για να συμπονά και με μυαλό για να σκέπτεται. Βεβαίως, αναπόσπαστο και λίαν χρήσιμο τμήμα τού εγκεφάλου είναι ο ερπετικός εγκέφαλος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος στην άμεση εξασφάλιση τών συνθηκών επιβίωσης. Όμως αυτός αποτελεί μόνον ένα τμήμα του, διότι όπως η ζωή καταδεικνύει, η επιβίωση δεν είναι μόνον άμεσος, αλλά συνιστά - ειδικά για τούς Έλληνες - βαθύτατη πρόκληση. Αυτή απαιτεί κινητοποίηση και εγρήγορση, όχι μόνον όλων των κέντρων εγκεφάλου και καρδίας, αλλά και τού μύχιου εαυτού, ως πεμπτουσία τής συνειδήσεως.

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, ότι σκοπίμως το σύστημα αποσκοπεί και απεργάζεται τον αποπροσανατολισμό τών πολιτών. Όμως η καιροσκοπική επιλογή από την μεριά μας καλλιεργεί μια αυταπάτη: Ελπίζουμε ότι η προσαρμογή θα έχει λιγότερα επώδυνα αποτελέσματα από την αμφισβήτηση. Παραβλέπουμε σε αυτήν την περίπτωση, ότι ο πρώτος που καλούμεθα να αμφισβητήσουμε είναι ο κακός εαυτός μας. Έτσι παραδινόμαστε με την δύναμη τής συνήθειας σε μια συνεχώς εντεινόμενη αργή σήψη. Την οποία αποφεύγουμε να αναγνωρίζουμε. Το περιβάλλον μας αποτελείται από το ολοκλήρωμα τών στοιχείων που το αποτελούν. Όπως αναφέρουν οι Stereo Nova σε κάποιο άσμα: "Τρώμε φρούτα για να παρατείνουμε την αργή μας σήψη".
Το σύστημα επιχειρεί και επιτυγχάνει να καλλιεργεί την μοιρολατρία. Δημιουργώντας το ίδιο πλασματικές ευκαιρίες με υποτιθέμενο στόχο την καλυτέρευση, τις μετατρέπει σε φούσκες. Και όσο αυτές πολλαπλασιάζονται συν τω χρόνω, εξατμίζεται κάθε προοπτική για αλλαγή στα κοινωνικά υποκείμενα. Τότε κυριαρχεί ο πεσιμισμός και τάση προσαρμογής με το ερώτημα: "Εγώ είμαι αυτός/ή, που θα αλλάξει τον κόσμο";
Δύο είναι οι βασικοί μοχλοί που δρομολογούνται, ώστε να επάλθει αμηχανία στα υποκείμενα. Η πρώτη αναπαράγει το μύθευμα, ότι η αρρωστημένη διάσταση αποτελεί πάγιο και διαχρονικό χαρακτηριστικό τών κοινωνιών, η οποια εντέχνως ανάγεται στην φύση τού ανθρώπου. Ο άνθρωπος παρουσιάζεται από τούς προπαγανδιστές, που διαμορφώνουν το Μάτριξ, ως μέρος τής φύσεως, η οποία διέπεται εξ ολοκλήρου από την τάση για επιβίωση, στην βάση τής οποίας υποτίθεται ότι βρίσκεται ο ανταγωνισμός. Φράσεις όπως "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" επιχειρείται να σφραγίζουν την συλλογική αντίληψη περί βίου. Οι πατεράδες τής δυτικής "φιλοσοφίας" και ψευτοεπιστήμης, όπως ο Ρουσώ, ο οποίος διακήρυξε το "φυσικό δίκαιο" και ο Δαρβίνος, ο οποίος διακήρυξε την επιλογή τών ειδών, στηριζόμενη στην υπεροχή τού ισχυροτέρου, ο Νίτσε με την περί δυνάμεως θεωρία του, οικοδόμησαν τον άκρατο ιντιβιντουαλισμό, ο οποίος πλασαρίσθηκε προηγουμένως από τον Μαρτίνο Λούθηρο στην υποτιθέμενη βάση τής αμφισβητήσεως αυθεντιών. Με αυτό τον τρόπο καλλιεργήθηκε και επικράτησε μια εγωιστική αντίληψη τής ζωής, όπου η επιβίωση στηρίζεται στον παραγκωνισμό τών άλλων. Ειδικά αυτή η στρεβλή θεώρηση καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα με ιδιαίτερη έμφαση σε αυτούς, οι οποίοι επρόκειτο να αποτελέσουν τούς "μορφωμένους" τούς τόπου, μέσω τής καθιερώσεως τών εισαγωγικών εξετάσεων για την φοίτηση στα ιδρύματα "ανωτέρας και ανωτάτης παιδείας". Πράγματι το ελλαδικό προτεκτοράτο αποτελεί παγκοσμίως την μοναδική εξαίρεση, που προϋπόθεση για να σπουδάσει κάποιος, δεν είναι η εναπόκτηση κάποιων προϋποτιθέμενων προσόντων, αλλά η συμμετοχή σε ένα "διαγωνισμό" παραγκωνισμού τών υπολοίπων. Ταυτοχρόνως ο "διαγωνισμός" αυτός επιβάλλει εντέχνως και το λεγόμενο brain drain, με αποτέλεσμα κάποιοι πραγματικά προικισμένοι να παίρνουνε ποδάρι, παραμένοντες εκτός νυμφώνος εγκαταλείποντες λόγω σπουδών την χώρα, στα πλαίσια μιας δοτής φασιστικού τύπου κοινωνικής επιλογής.

Η πλέον βάναυση εκδοση τής θεωρίας τού κοινωνικού ανταγωνισμού διαμορφώνεται όταν αυτή διεκδικεί μια συλλογική έκφραση. Είτε με μορφή φυλετισμού, όπως αυτή εκφράζεται στα ναζιστικά και νεοναζιστικά συγκροτήματα, είτε με την πλέον ύπουλη μορφή τής κοινωνικής ομάδος ενιαίων συμφερόντων. Έτσι επιχειρείται η διάσπασις τών κοινωνιών σε ιδεολογικώς φερόμενα μορφώματα και συντεχνίες, όπου με συνθήματα αρπαγής όσων κατέχουν οι άλλοι, τα ανθρώπινα μπουλούκια τίθενται σε κίνηση. Αυτή η διαπίστωση βεβαίως δεν αντιτίθεται στην φρόνιμη στόχευση τής κοινωνικοποιήσεως τών πλουτοπαραγωγικών πηγών ενός τόπου. Αυτό όμως είναι φρόνιμο να γίνεται προς όφελος τού κοινωνικού συνόλου και όχι στο όνομα μιας κοινωνικής τάξεως, την οποίαν υποτίθεται ότι εκφράζει κάποια συνασπισμένη κάστα κομματικών συμφερόντων. Και η διαχείρισις αυτού τού πλούτου είναι σκόπιμο να διεξάγεται από το κοινωνικό σύνολο και όχι τούς εντεταλμένους αυτής τής κάστας, οι οποίοι καταδείχθησαν ιστορικώς ως γραφειοκρατικό καρκίνωμα.
Ως απλούστατο και συντομότατο επιχείρημα τής ανάγκης κοινωνικοποιήσεως τού πλούτου, τον οποίον επισυσυσσώρευσαν ως τοποτηρηταί ξένων συμφερόντων τα ληστρικά κυκλώματα εν Ελλάδι, επαρκεί να αναφερθεί ένα και μόνον δεδομένον: Τα περιουσιακά στοιχεία τών πενήντα μεγαλύτερων λεφτάδων εν Ελλάδι, ξεπερνούν το δημόσιο χρέος. Μόνον ο Λάτσης και Νιάρχος διαθέτουν δηλωμένα 10 δις δολάρια. Βεβαίως μια τέτοιου είδους κοινωνικοποίηση ουδόλως θα έλυνε το πρόβλημα, δεδομένου ότι αυτό είναι γεωπολιτικής υφής, καθότι το ελλαδικό προτεκτοράτο βρίσκεται επάνω στα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικών πόρων παγκοσμίως. Σε φάση μάλιστα, κατά την οποίαν αυτά φθίνουν κατακόρυφα σε άλλες περιοχές, ενώ το σύστημα τών ατλάντιων διεξάγει μια μετωπική σύγκρουση με την Ρωσία, με στόχο να αποκοπεί από αυτήν σε ενεργειακή βάση η Ευρώπη. Αλλά επ' αυτού θα επανέλθω διεξοδικώς στην συνέχεια.

Το έτερο μύθευμα, το οποίον μάς έχουν χώσει βαθιά στο κεφάλι, αλλά πρέπει να απαλλαγούμε το δυνατόν γρηγορότερο από αυτό διότι πρόκειται περί πομφόλυγος, αφορά το εντέχνως επιβληθέν σύμπλεγμα κατωτερότητος, που αφορά το γεγονός ότι είμεθα μια σχετικά μικρή χώρα τεραστίας όμως γεωστρατηγικής σημασίας, εν μέσω επιθετικών γειτόνων και άρα δήθεν δεν μπορούμε να πορευθούμε παρά υποταγμένοι στις λεγόμενες "μεγάλες" δυνάμεις. Τεράστια ευθύνη για την επιβολή αυτού τού συνδρόμου ψυχολογικής υποτελείας έχει - πλην τού οχετού τών μαζικών μέσων και τής κομματικής προπαγάνδας - δυστυχώς και η παιδεία στην χώραν μας.
Δυστυχώς διακατεχόμεθα υπό μιας πλήρως στρεβλής αντιλήψεως περί τής ιδίας ιστορίας μας. Κεντρικό σημείο στην ψυχοσύνθεση και νοοτροπία μας υπέχει η επανάστασις τού 1821 και τα αποτελέσματά της, βάσει ενός σκοπίμως στρεβλού τρόπου δια τού οποίου υπνούμεθα περί αυτής (Για να μην αναφερθώ σε προηγούμενες περιόδους, περί τών οποίων οι αντιλήψεις που επικρατούν είναι κυριολεκτικώς για κλάματα).
Το συμπέρασμα το οποίον εξάγουμε από τον Αγώνα τής Παλιγενεσίας τού Έθνους, είναι ότι ενώ διαθέταμε εις αυτόν δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ήρωες, ο συσχετισμός τών δυνάμεων ήτο ποσοτικώς τελείως δυσμενής για το νοσυσταθέν μικρό κράτος, με αποτέλεσμα να υποχρεωθούμε να απαλλαγούμε τού οθωμανικού ζυγού δια τής ξένης επικουρίας και να διατελέσουμε εις την συνέχειαν υποτελείς τών ξένων, δια τού σχηματισμού του αγγλικού, τού γαλλικού και τού ρωσικού κόμματος.
Η πραγματικότης όμως είναι τελείως διαφορετική: Ο ΑΓΩΝ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΙΕΘΕΤΕ ΑΓΝΗ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ. Με εξαίρεση τον Γέρο τού Μοριά, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και κάποιους λίγους ακόμη, όλοι οι λοιποί προεξέχοντες, τούς οποίους θεωρούμε ήρωας, ήσαν διφορούμενες ή και αναφανδόν επιζήμιες προσωπικότητες. Αναμφιβόλως αρκετοί εξ αυτών ηγωνίσθησαν και τούς ωφείλουμε ευγνωμωσύνη δι' αυτό. Δεν δύναμαι όμως να κατανοήσω τον λόγον, ένεκα τού οποίου ωφείλω να αποδεχθώ ως πρότυπα διφορούμενες προσωπικότητες, οι οποίοι δια τών καιροσκοπικών και ιδιοτελών επιλογών τους, οδήγησαν τον αγώνα στην υποτέλεια.
Ο συγγραφεύς των ιστορικών πονημάτων στο κάτωθι βίντεο ακροθιγώς μόνον παραθέτει την εν λόγω ιστορικήν αυτήν κακοδαιμονία. Από πλευράς μου θα είχα να παραθέσω σωρεία άλλων επί πλέον στοιχείων, όσο αφορά την εσφαλμένη ηρωοποίηση προσώπων και την εξιδανίκευση καταστάσεων, τυγχάνω όμως βιοπαλαιστής μετανάστης και όχι συγγραφεύς, αλλά έχει η ζωή και γυρίσματα:

Η αδυναμία, η οποία επεδείχθη συνεπώς, δεν ήτο έλλειψις ποσότητος, αλλά ποιότητος.

Δεν σχετίζεται με το ότι είμεθα μικρή χώρα. Σθένος σημαίνει πρωτίστως αρετή, συνέπεια και αποφασιστικότητα, πέραν τής ετοιμότητος για αυτοθυσία, η οποία πράγματι μάς χαρακτηρίζει πλουσιοπαρόχως ως λαόν, πλην όμως δεν επαρκεί από μόνη δια να απαλλαγούμε τών δεσμών υποτελείας. Υπό άλλας συνθήκας θα ηδύνατο το αποτέλεσμα τού Αγώνος Παλιγενεσίας, έστω και εάν είμεθα αριθμητικώς σαφέστατα ολιγότεροι των δυναστών μας, να είναι τελείως διαφορετικόν.

Το επιχείρημα, ότι σήμερον πλέον έχουν μεταβληθεί οι συνθήκες, οι λεγόμενοι "δυνατοί" διαθέτουν υπεροπλίαν, πακτωλόν υλικών μέσων και τα τοιαύτα αυγά τουρκίας, είναι εξ' ίσου σαθρόν.

Για να μην μεταβώμεν εις άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, ας δούμε μια χώρα, η οποία βρίσκεται δίπλα μας και με την οποίαν έχουμε κοινά θαλάσια σύνορα: Την Αίγυπτο.

Αυτή η χώρα επέτυχε προσφάτως να απαλλαγεί από την προδοτική παρουσία τού αχθοφόρου των ατλαντίων την λεγομένη "ισλαμική αδελφότητα", καθώς και την λαίλαπα τών εμπριμέ "επανάστεσεων", κλείνοντας προ εβδομάδων αμυντικήν συμφωνίαν με την Ρωσίαν επί τής βάσεως αμοιβαίου οφέλους.

Το επιχείρημα, ότι η Ελλάδα βρίσκεται από πλευράς γεωστρατηγικής σε σημαντικότερη θέση από την Αίγυπτο, δεν ευσταθεί. Εάν αναλογιστούμε την σημασία τής διώρυγος τού Σουέζ, το επιχείρημα αυτό καθίσταται ανούσιο. Το άλλο επιχείρημα, ότι η Ελλάδα συνορεύει με γείτονες, οι οποίοι την επιβουλεύονται αμέσως, καθίσταται παρόλογο στην περίπτωση τής συγκρίσεως με την Αίγυπτο. Αυτή συνορεύει με το Ισραήλ, μια δηλαδή πάνοπλο χώρα με τεράστια διεθνή υποστήριξη, με την οποία έχει διεξάγει πόλεμο στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν.
Να αναφερθούμε στο αξιόμαχο τών Αιγυπτιακών ενόπλων δυνάμεων, όταν οι Ισραηλινοί πέταγαν τούς Αιγυπτίους στρατιώτες έξω από τα άρματα σαν τα κουνέλια, οι οποιοι έσπευδαν να τα εγκαταλείψουν στον πόλεμο τών έξι ημερών;
Κατά συνέπεια αλλού βρίσκεται το πρόβλημα: Η Ελλάδα δεν ευδοκίμησε να έχει ένα Νάσερ επικεφαλής. Ένα πατριώτη, που θα γαλούχιζε τις ένοπλες δυνάμεις της και το κοινωνικό σώμα σε εθνική βάση. Τα μαρσαλοθρεμένα ζωντόβολα τών "Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας", οι σαμποτέρ ΙΔΕΑτες τού στρατεύματος, οι οποίοι έριχναν ζάχαρη στις δεξαμενές βενζίνης τών αρμάτων τού Έβρου ώστε να δημιουργήσουν στημένη ψύχωση περί ανυπάρκτου κομμουνιστικού κινδύνου τύπου Γιώργου Παπαδόπουλου, τα μεμέτια τού κάθε Δημήτρη Ιωαννίδη, οι Αραπάκηδες, οι οποίοι γύριζαν τον στόλο πίσω, όταν διεξάγετο η επιχείρησις Αττίλας ΙΙ, οι "εθνοπατέρες" τού "Η Κύπρος κείται μακράν", οι "σοσιαλιστές" δολοφόνοι τού φίλου Χάρη Αντωνακόπουλου, όταν αυτός έβγαζε τα σκάνδαλά τους στην "Ελληνική" Βιομηχανία Όπλων τού Αιγίου, οι βόμβες, που έβαζε ο "σοσιαληστής" Ανδρέας Παπανδρέου στις αποθήκες πολεμοφοδίων στην Μαλακάσα, ενώ τις είχε αδειάσει ξεπουλώντας τα ζωτικά για την άμυνα τής χώρας υλικά στούς εμπολέμους Ιρακ και Ιράν, οι μιζαδόροι υπουργοί και οι κομματικές συμμορίες τους τών εξοπλιστικών, οι εισαγγελείς που τούς καλύπτουν, οι σημερινοί επιτελικοί τού στρατεύματος, οι οποίοι εκλιπαρού τον κάθε Καμμένο για 300 Ευρώ στο μισθολόγιο, αντί να πάρουν στα χέρια τους την Ελληνική Σημαία και να μάς καλέσουν στα όπλα, όσους τουλάχιστον είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε το αίμα μας ενάντια στην ξένη ακρίδα, ο Άρειος Πάγος και το Συμβούλιο Επικρατείας, οι οποίοι αποφαίνονται περί αντισυνταγματικότητος τών περικοπών των μισθών τών ενστόλων, αντί να θέτουν εκτός νόμου τα μνημόνια, τα ανήψια τού Πατακού και γόνοι τών μεγαλοεργολάβων που εκκολάφθησαν για να διαλύουν την χώρα, οι γόνοι τών διευθυντών τής χαλυβουργικής και οι καθηγητάδες τής Οξφόρδης, οι οποίοι μεθοδεύουν ειδικού τύπου grexit, για να περάσει η Ελλάδα στο δολάριο, όταν οι πολυθνικές ξεκινήσουν να εκμεταλλεύονται το πετρέλαιο και το γαιαέριο τής Ελλάδος και last but not least τα εκατομμύρια τού ανθρώπινου χυλού που τούς ψηφίζει, παρέχοντας νομιμοφάνεια στην στυγνή ξένη εξάρτηση: ΝΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Η Ελλάδα δεν είναι μικρή, όπως μας έθισαν να εκτιμούμε λανθασμένως. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΧΩΡΑ.
Μια μητέρα μού είπε, ότι λυποθύμησε όταν επιβλήθηκαν τα capital controlls, διότι δεν μπορούσε να προμηθευθεί τρόφιμα για το παιδί της. Όταν αυτή η μητέρα κατανοήσει, ότι για να επιβιώσει σαν άνθρωπος το παιδί της, δεν χρειάζεται μόνον τα εξήντα ευρώ, αλλά κυρίως αξιοπρέπεια και προοπτική, ήθος και αγωνιστική ετοιμότητα, όταν ο τόπος αποκτήσει πνευματική ηγεσία, τότε θα φανεί το μέγεθος τής Ελλάδος.
Μέχρι τότε θα φοβόμαστε μπροστά στούς λεονταρισμούς κρατών τής πλάκας, όπως τα σκόπια και η αλβανία (Στην τουρκία δεν αναφέρομαι, διότι με τα μυαλά που κουβαλούν οι ιθύνοντες αυτής τής χώρας είναι λίγα τα ψωμιά της στο μέλλον). Και μέχρι τότε θα μπορεί ο κάθε τζιτζιφιόγκος τύπου Robert Ficο να επαίρεται ότι μάς φτύνει. Όμως παλικάρι μου, όποιος σπέρνει ανέμους, θα θερίσει θύελλες. Και πρόσεξε, διότι η επόμενη άνοιξη τής Πράγας μπορεί να συμβεί χειμώνα καιρό. Διότι μια ζωή είσαστε προτεκτοράτο κάτω από την σταλινική μπότα καi καταντήσατε ακόμη χειρότερη παράγκα κάτω από την J.P. Morgan, η οποία σάς μοιράζει σήμερα φιστίκια, για να σάς κατεβάσει αύριο στο πεζοδρόμιο.

Και μια παρατήρηση για τον Χάρυ Κλυν:
Ας κοιτάξουμε προς την Αίγυπτο, κόβοντας τα καλαμπούρια περί Αφρικανών κατοίκων.
Θα χρειαστούμε ακόμη μπόλικη ηλιοθεραπεία, μέχρι να μαυρίσει το δέρμα μας όπως τού Νάσερ.


Συνεχίζεται...

 

ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΤΡΙΤΟΝ ΜΕΡΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

Η στασιμότητα και τα αδιέξοδα, στα οποία είχε περιέλθει το σοβιετικό καθεστώς ιδιαίτερα κατά την τελευταία φάση τής εποχής Μπρέζνιεφ, ήταν αδύνατον να μην σταθούν αφετηρία επαγρυπνήσεως για κάποιους, οι οποίοι αισθάνθηκαν ότι καλούνται να εξεύρουν λύσεις και να οριοθετήσουν διέξοδο. Γενικά από πλευράς νοοτροπίας, εκτιμώ ότι μπορούν οι ιθύνοντες τής τότε εποχής να καταταγούν σε δυο βασικές κατηγορίες: Οι πρώτη αφορά τα επαναπαυμένα στελέχη, τα οποία φρόντιζαν ως στυγνή νομενκλατούρα, εκμεταλλευόμενα την μεταπολεμική αύξηση τής ισχύος τής Ρωσίας, να εφαρμόζουν τα προνόμιά τους προς ίδιον όφελος. Η διαφθορά πολύ μεγάλου τμήματος των στελεχών τού σοβιετικού καθεστώτος και η γραφειοκρατική αντιμετώπιση όλων τών βασικών μηχανισμών και διαδικασιών από αυτούς, σε καμία περίπτωση δεν συνιστούσε ένα προσφάτως διαμορφωθέν κοινωνικό συγκρότημα. Τόσο ο τσαρισμός, όσο και ο κατ' επίφαση "κομουνιστικός" νεοτσαρισμός από διάστημα αιώνων εστηρίζοντο αρχικώς στούς Βογιάρους και στην συνέχεια στούς κομισσάριους (τουτέστιν εντεταλμένους τής εξουσίας) οι οποίοι ήσαν επέκταση τού τοποτηρητού στον αγροτικό τομέα και στούς λοιπούς τομείς τής παραγωγής και τής διοικήσεως.
Το σοβιετικό καθεστώς, ως συμμαχία κορυφής αρχικώς περισσότερων μη λαϊκών ομάδων, ήταν αδύνατον να στηριχθεί εν τέλει στον ρωσικό λαό, έστω και εάν ενίοτε επιχείρησαν οι ιθύνοντες να αξιοποιήσουν επί μπιχεβιοριστικής βάσεως αυτό που ο Λένιν είχε αποκαλέσει "δημιουργική ετοιμότητα τών μαζών". Η λεγόμενη "μεγάλη οκτωμβριανή επανάσταση" με οκτώ όλους και όλους νεκρούς στην Αγία Πετρούπολη, όπου ήτο το κέντρον τού τσαρικού καθεστώτος, κατά το πρώτο τετραήμερο τού προσπορισμού τής κρατικής εξουσίας, στάθηκε από όλες τίς πλευρές ετερόκλητων συμφερόντων, οι οποίες θα μπορούσαν να προβάλλουν αντιρρήσεις και προσκόμματα, ένα προσυμφωνημένο προνουντσιαμέντο. Τόσο η ομάδα τού ψυχάκια Λένιν με την στήριξη τού γερμανού κάιζερ, όσο και τα κυκλώματα τής Γουώλλ Στρήτ με πρώτο εντολοδόχο τον Τρότσκυ, όσο και τα παρασκήνια τής Οχράνα είχαν συμφωνήσει στην ανατροπή τής νεοσυσταθείσας Βουλής. Στα απομνημονεύματα τού τότε πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κερένσκυ καταγράφεται γλαφυρά μια άνευ προηγουμένου μελαγχολία σχετικά με την αστραπιαία ταχύτητα, με την οποία οι εχθροί, αλλά κυρίως οι "φίλοι" τής Δούμας επέβαλαν τον καταποντισμό της. Σε όλες τις ομάδες και τις όπισθεν δυνάμεις,  οι οποίες σκόπευαν να αναδειχθούν σε διαδόχους τούς τσαρικού καθεστώτος, ήτο προφανές, ότι η αχανής Ρωσία δεν μπορούσε να διοικηθεί παρά από ένα αυστηρά συγκεντρωτικό καθεστώς.

Πέραν τών συγκρούσεων μεταξύ αυτών των ομάδων, οι οποίες εκτυλήθησαν περισσότερο παρασκηνιακώς (στα πλαίσια τών περιώνυμων συνομωσιών τού Κρεμλίνου) χωρίς όμως να λείψουν και οι σφοδρές συγκρούσεις στο προσκήνιο, μια ήταν η κοινή συνιστώσα. Η μετοχή τού λαού στην εξουσία έπρεπε να συμβαίνει μόνο τύποις, ενώ ο κάθετος ντιριγκισμός θα μετέβαλε τούς πάντες σε ινστρούκτορες τής άνωθεν ντιρεκτίβας. Την επιβολή αυτού τού εξουσιαστικού ζουρλομανδύα είχαν φροντίσει να καθαγιάσουν προηγουμένως όλες οι μπολσεβίκικες φράξιες με την προώθηση τής θεωρίας τού λεγόμενου "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού".

Ήδη από την εκκίνηση τής σοβιετικής εξουσίας ο πλήρης παραμερισμός τού λαϊκού παράγοντος επιβλήθηκε με το μέτρο τής στρατιωτικοποίησης τών συνδικάτων, το οποίον αναλύει διεισδυτικώς ο Κώστας Παπαϊωάννου στο έργο του "Η Γένεση τού Ολοκληρωτισμού". Συμφώνως προς τις ρυθμίσεις τού Λένιν "τα συνδικάτα έπρεπε να είναι ιμάντες μεταβίβασης τής πολιτικής τού κόμματος στις μάζες", στερώντας σε αυτά και την παραμικρή αυτονομία. Με την επικράτηση τού Στάλιν τα προνόμια τών ειδικών αυξήθηκαν ανοίγοντας περισσότερο την ψαλίδα αμοιβών στο 1:20. Ο πρώτος που καρατομήθηκε από την κεντρική επιτροπή ήταν ο Ρίκωφ, επειδή τόλμησε να αναφερθεί σε δικαιώματα των εργατών. Οι σταλινικοί διέδωσαν, ως ήτο ευνόητον, ότι αυτός αυτοκτόνησε.
Αυτά τα πλαίσια εξουσίας, τα οποία άφησαν στους εργάτες και τούς αγρότες ως μόνη ειδική πρωτοβουλία να αναδειχθούν αυτοί σε "ήρωες τής δουλειάς", στα πλαίσια τού κινήματος "Σταχάνωφ", μετέτρεψαν τα κοινωνικά υποκείμενα σε παραγωγικά δίποδα, με αποτέλεσμα να βασισθεί το καθεστώς στην αστυνόμευση, στον διοικητικό παρασιτισμό και τη διαφθορά. Έκφραση αυτής τής κατάντιας δεν ήτο μόνον η αύξηση και η παγίωση τής νομενκλατούρας, ως άρχουσας τάξεως, αλλά και ο περιώνυμος αλκοολισμός, ο οποίος σφράγισε ολόκληρη τήν σοβιετική κοινωνία, ως κοινωνία χωρίς ουσιαστικά ιδανικά και χωρίς αισιόδοξο προοπτική, παρά τις προπαγνδιστικές εξάρσεις τού καθεστώτος.

Αυτή η σκοτεινή πλευρά όμως τού σοβιετικού καθεστώτος δεν μπορεί να επικαλύψει την άλλη πλευρά του, η οποία κατά την εκτιμησή ήτο άκρως θετική:
Ο σταλινισμός έστω και εάν υπήρξε κίνημα μπάτσων και χαφιέδων με αιμοβόρα ένστικτα, δεν έπαυε να εμφορείται από αναφανδόν πατριωτισμό, στοχεύοντας στην διάσωση τής Ρωσίας από την διάλυση και την υποδούλωση, την επιβολή τών οποίων κλιμάκωναν ξένες δυνάμεις.
Εάν δεν είχε παρέμβει ο σταλινισμός, ίσως η επιβολή τής παγκόσμιας δικτατορίας, την οποίαν κλιμακώνουν οι κρόνειες ομάδες, να είχε ήδη λάβει χώρα. Εκτιμώ, από αυτήν τήν οπτική, ότι ενώ ο σταλινισμός έβλαψε βαθύτατα τα λαϊκά κινήματα, παρασύροντας πλείστα όσα σε αδιέξοδο, παρ' όλα αυτά έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα πολύ, όσο αφορά την ανανακοπή και παρεμπόδιση στα σχέδια και την πρακτική τών κρονείων. Και το βασικότερο όλων: Με αυτή την πολιτική δημιούργησε ένα εφαλτήριο, επί τού οποίου μπορούν να αναπτύξουν την άμυνά τους και την δράση τους στην σημερινή φάση άλλες δυνάμεις από αυτές τής νομενκλατούρας στην Ρωσία. Διότι όπως εντόπισα προηγουμένως, στούς κόλπους τού σοβιετικού καθεστώτος λειτούργησαν δυο διαφορετικές τάσεις, οι οποίες μπορεί μεν να μην ήσαν σαφώς ετερόκλητες, σφραγίζονται όμως ως διαδικασία ωριμάνσεως από την διφυή φύση τού σταλινισμού: Τουτέστιν αστυνομικός ολοκληρωτισμός από την μια και αποφασιστικός πατριωτισμός από την άλλη.

Σε αυτό το σημείον καθίσταται σκόπιμος ένας πολύ βασικός εντοπισμός γεωγραφικής υφής σχετικά με την γεωπολιτική καθ' εαυτήν:
Όταν μια χώρα διαθέτει τεράστια γεωγραφική έκταση δεν είναι δυνατόν μακροπροθέσμως να αποικιοποιηθεί. Είναι αδύνατον, όταν οι γεωραφικές ποσότητες το ευνοούν, να μην σχηματισθεί εντός ενός τέτοιου είδους συγκροτήματος συγκεκριμένη εθνική προοπτική. Για ποιο λόγο η πάλαι ποτέ κοσμοκράτειρα Αγγλία δημιούργησε τις ΗΠΑ και εναπόθεσε σε αυτές την επιρροή σε παγκόσμια κλίμακα, την όποιαν διέθετε; Δεν επαρκούν οι μεγάλοι στόλοι και τα γεμάτα χρυσό θησαυροφιλάκια, ώστε να υπηρετήσουν μακροπροθέσμως τις τάσεις παγκοσμίου ηγεμονίας. Απαιτείται ταυτοχρόνως μια τεράστια γεωγραφική έκταση και ένας τεράστιος πληθυσμός. Η Ρωσία μπόρεσε χάριν στην αχανή ενδοχώρα να αντέξει στην πρόκληση τού ΒΠΠ. Η δυνατότητα μεταφοράς τών βασικών μονάδων τής πολεμικής βιομηχανίας στα Ουράλια και οι τεράστιες εφεδρείες ανθρώπινου δυναμικού συνέβαλαν στο να αντέξει αυτή την καταστροφή τού Στάλινγκραντ.
Σήμερα είναι εμφανεστατον ότι μόνον οι τρεις δυνάμεις, οι οποίες διαθέτουν αυτές τις γεωπολιτικές προϋποθέσεις είναι εις θέσιν να ανταγωνιστθούν σε διεθνές επίπεδο, ωθούσες τις λοιπές σε σχέση εταίρου: Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα.

Αυτό το δεδομένο συμβάλλει στην δημιουργία κάποιων ευαίσθητων παρεξηγήσεων σε αντίστροφη βάση. Αυτές οι παραξηγήσεις αφορούν το ψυχολογικό σύνδρομο, το οποίον έχει επικρατήσει εδώ και αιώνες, ότι μια σχετικά μικρή χώρα είναι αδύνατον να χαράξει μια ενεξάρτητο πορεία και είναι εκ τών πραγμάτων υποχρεωμένη να προσάπτεται ως υποτελής σε μια ισχυρή "προστάτιδα" δύναμη.
Αυτή η νοοτροπία έχει καλλιεργηθεί σκοπίμως στον Ελληνικό λαό από καταβολής τού αγώνος για εθνική απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία.
Δεν είναι όμως σκόπιμη επί τού παρόντος η διερεύνησις αυτής τής παρεξηγήσεως. Εδώ θέλω μόνον να εντοπίσω, ότι οι ελληνόφωνοι εφοπλισταί, ως η πρώτη δύναμις τού παγκοσμίου νηολογίου, διατηρούν τον κύριο όγκο τών πλοίων τους υπό ξένη σημαία, καταδεικνύοντας ότι ουδόλως πιστεύουν στις δυνατότητες και τις προοπτικές τής Ελλάδος. Η νοοτροπία τής "ψωρικώσταινας" προωθείται με υπουλες διαδικασίες, στοχεύοντας στο να καμφθεί το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων. Παρεπιπτόντως αναφέρω - και θα επεκταθώ επ' αυτού στην συνέχεια - ότι το πρόσφατο δημοψήφισμα διεξάχθει με στόχο να επιβληθούν τα capital controlls, ώστε να αισθανθούν οι πολίτες ότι ζουν σε πλαίσια οινομικής ασφυξίας και ότι έχουν μόνη δυνατότητα επιβιώσεως στην ψωροκώσταινα να υποταχθούν στο τρίτο μνημόνιο. Αυτό που πλασαρίσθηκε πολιτικά ως έκφραση αντίστασης στούς οικονομικούς δολοφόνους δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα με στόχο να καμφθεί πρακτικά κάθε αντίσταση.

Επανερχόμενος στο ζήτημα που ετέθει εδώ αρχικώς, θέλω να αναφερθώ στην δεύτερη τάση, η οποία σχηματίσθηκε και ωρίμασε στα πλαίσια τών ιθυνόντων τού σοβιετικού καθεστώτος, την οποία χαρακτήρισα ως πατριωτική. Τόσο η γραφειοκρατική όσο και η πατριωτική τάση εδράζοντο και αδράζονται σε ένα και το αυτό ένστικτο, το οποίο σφραγίζει όχι μόνον τον Ρωσικό λαό, αλλά τούς πάντες. Με την διαφορά ότι αυτό το ένστικτο εκδηλώνεται με τελείως διαφορετικούς τρόπους κατά περιπτώσεις. Πρόκειται για το ένστικτο τής επιβιώσεως. Ο πατέρας τής ψυχανάλυσης Ζίγκμουντ Φρόυντ ανέλυσε με εξαιρετικό τρόπο, ότι όταν αυτό το ένστικτο εκφράζεται με δημιουργικό τρόπο, εκδηλώνεται ως ένστικτο τής ζωής, ή στην προωθημένη του έκφραση ως ένστικτο τού έρωτος. Όταν αυτό εκδηλώνεται διαστροφικά, προσλαμβάνει χαρακτήρα αποδομητικό, ως ένστικτο τού θανάτου.
Η Ρωσία στάθηκε ανέκαθεν μια χώρα υπό μόνιμη ξένη επιβουλή. Τόσο από δυσμάς οι τεύτονες ιππότες, όσο και από νότον τα ταταρικά και τουρκικά φύλα επιχειρούσαν μονίμως εισβολές, προβαίνοντες σε καταστροφές και λεηλασίες, με στόχο την υποδούλωση τής Ρωσίας. Γερμανικές ορδές, Ναπολέων, χιτλερικοί, Ιάπωνες, Τάταροι και λοιποί στάθηκαν υπαίτιοι να δημιουργήσουν στην ρωσική ψυχοσύνθεση το σύνδρομο τής μόνιμης απειλής. Αυτό δεν περιορίστηκε μόνο στα πλαίσια τών εξωτερικών εχθρών. Η Ρωσία ήταν ανέκαθεν ένα πολυεθνικό κράτος. Η ανάγκη να ενσωματώνονται οι γύρω περιοχές ως ζώνη προστασίας από εξωτερικές επιθέσεις οδήγησε στην λεγόμενη μεγαλορωσική νοοτροπία και πρακτική, η οποία εν πολλοίς λειτουργούσε μονομερώς προς όφελος των Ρώσων και εις βάρος των ενσωματούμενων. Αυτό είχε ως συνέπεια να ανακύπτουν συνεχώς αποσχιστικές τάσεις, οι οποίες ενέτειναν τις συγκρούσεις και όξυναν τα δεδομένα σε εθνοτικό επίπεδο. Χαρακτηριστικά αξίζει να αναφερθεί, ότι στην Ουκρανία πέθαναν από ασιτία κατά την διάρκεια τής "κολεκτιβοποίησης" 4.000.000 άνθρωποι, δεδομένο που δείχνει το βάθος τών εθνικών αντιθέσεων στην μείζονα περιοχή τής ρωσικής επιρροής.
Η αντίληψη τής εσωτερικής επιβουλής επεκτάθηκε σκοπίμως από τον τσαρισμό και τούς ιδεολογικούς μηχανισμούς προπαγάνδας του και στον ρόλο των Εβραίων. Κατά το έτος 1903 κυκλοφόρησε το περιώνυμο βιβλίο τού επισκόπου τής ρωσικής εκκλησίας Σεργίου Νείλου αναφορικά με τα λεγόμενα "Πρωτόκολα των Σοφών τής Σιών", με το οποίον εστοχοποιείτο το εβραϊκό στοιχείο ως μοχλός παγκοσμίου συνομωσίας (Επί τού θέματος των Πρωτοκόλων έχω αναφερθεί στο παρελθόν και δεν θα επεκταθώ προς ώρας).
Την πλέον εντατική βολή όμως στο να αναπτυχθούν και να παγιωθούν τα σύνδρομα απειλής στον ρωσικό ψυχισμό έδωσε ο "ψυχρός πόλεμος", με την επικράτηση τού στρατοκρατικού οικονομικού πρωτύπου στις δυτικές κοινωνίες στα πλαίσια τού λεγόμενου ύστερου καπιταλισμού. Παρά την καλλιέργεια τής προπαγάνδας περί ειρηνικής συνυπάρξεως και τις διαβουλεύσεις και συμφωνίες για τον περιορισμό τών πυρινικών εξοπλισμών στην πορεία η μέση αντίληψη στην Ρωσία αναγνώριζε στο πρόσωπο των δυτικών τον επιθετιστή. Θεωρούσε ως μόνιμο στόχο τών δυτικών δυνάμεων την ανατροπή τής "ισορροπίας τού τρόμου" σε πλαίσια, όπου αυτοί θα μπορούσαν να αναδειχθούν νικητές σε μια ολοκληρωτική σύγκρουση.

Κατά την περίοδο Μπρέζνιεφ οι γραφειοκράτες, που εκκινούντο από το ένστικτο τής ικανοποιήσεως τής γαστέρας και τής παγιώσεως ενός διεφθαρμένου εξουσιασμού, είχαν διαβρώσει ευαίσθητα την διαδικασία νομιμοποιήσεως τού καθεστώτος οδηγώντας το σύστημα σε γενική στασιμότητα, ανοίγοντας διάπλατα τις θύρες στα δυτικά πρότυπα. Οι εξεγερμένοι νεολαίοι τής δύσεως, η ποπ κουλτούρα τής αμφισβήτησης, οι ροκάδες που καλούσαν σε συναισθηματική και αισθησιακή πόση τών χυμών τής ζωής, ο καταναλωτικός καταιγισμός τού δυτικού homus catanaloticus, επενεργούσαν καταλυτική έλξη στα μέλη των κοινωνιών τής γραφειοκρατικής μπόχας. Ακόμη και τον Τσε Γκουβάρα είχαν αποσπάσει ως πρώτυπο οι χύππηδες από τούς κομουνιστές, χωρίς να τον ρωτήσουν μετά την δολοφονία του από τις κυβερνήσεις τών κρατών τους κατά πόσο αυτός συμφωνεί, βάσει τής αιτιολογίας, ότι αυτός ήταν μακρυμάλλης και ανυποχώρητος μέχρις εσχάτων.
Μέσα σε αυτά τα δυσμενή ιδεολογικά πλαίσια για το σοβιετικό στρατόπεδο η δύση είχε ξεκινήσει να το χοντραίνει. Ενθυμούμενη τον ξεπεσμένο καουμπόυ Ρόναλντ Ρήγκαν, τον ανέδειξε στην προεδρία, σηματοδοτώντας την επιστροφή στούς εξοπλισμούς τών περιστρόφων και των βερμπαλιστικών απειλών. Οι μυστικές υπηρεσίες και το Βατικανό είχαν φροντίσει προηγουμένως να ξεσπάσει η κρίση στα ναυπηγεία τής Πολωνίας, διακηρύσσοντας χωρίς ενδειασμούς, ότι ξεκινούν χορούς μέσα στον σοβιετικό αυλόγυρο.

Το πονηρό γεράκι όμως είχε υποτιμήσει για μια ακόμη φορά την πανέξυπνη αρκούδα. Μελετώντας την διαδικασία, με την οποία οι Ρώσοι πέτυχαν από τις αρχές τού '80 μέχρι σήμερα, όχι μόνον να αντιστρέψουν την ιδεολογική επέλαση τών ατλαντιστών, αλλά να τούς απογυμνώσουν ολοσχερώς ιδεολογικά, ανατρέποντας τα τότε δεδομένα σε όλους τους ευαίσθητους τομείς, διαπιστώνει, ότι εν πολλοίς οι δυτικοί δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν καν στα βασικά της σημεία την αριστοτεχνική τακτική αυτών, που είχαν θεωρήσει ξεγραμμένους, όταν διακήρυσσαν επαιρόμενοι το "τέλος τής ιστορίας".
Προσφάτως καθίσταται αντιληπτή, κυρίως μέσα από την συμφωνία τών ΗΠΑ με το Ιράν, η προσπάθεια προσαρμογής των ατλαντιστών, με στόχο να κερδίσουν χαμένο έδαφος. Όπως όμως είχε πει παλαιότερα ο Μπρετζίνσκυ: "Too late, too little...".

Και αυτή την φορά ο κλήρος έπεσε σε μπάτσο. Ένα μπάτσο όμως αλλιώτικο από τούς άλλους. Αναλογιζόμενος τον Γιούρι Αντρόπωφ έρχεται στην μνήμη μου ένας στίχος τού Γιάννη Ρίτσου: "Συμπόνεσε κανείς ένα φαρμακοποιό σε ώρα εφημερίας;". Καγκεμπίτης μεν, αλλά που διάβαζε λογοτεχνία και άκουγε τζαζ. Έτσι ανέφερε ο τύπος τής εποχής, όταν ο Αντρόπωφ εξελέγη γενικός γραμματέας. Όμως ο Αντρόπωφ δεν διάβαζε λογοτεχνία, αλλά είχε σπουδάσει λογοτεχνία. Μπορεί κάποιος να θέτει σε κίνηση τα άρματα μάχης ενάντια σε μια εξέγερση πολιτών, όπως έκανε ο Αντρόπωφ το 1956 στην Ουγγαρία και μετά να γράφει ποιήματα; Το ζώδιο των διδύμων είναι παράξενη περίπτωση. Και ποιος είναι ο ρόλος τής λογοτεχνίας στο εν λόγω σύμπλεγμα; Κάποιος, όταν προορίζεται να γίνει ανώτερο κομματικό στέλεχος, σπουδάζει οικονομία ή πολιτική. Όμως ο Αντρόπωφ δούλεψε στην Κομσομόλ, την οργάνωση τής κομματικής νεολαίας. Και οι νέοι δεν χρειάζονται μαθηματικούς τύπους, πλάνα και βεβαιότητες, αλλά ενθουσιασμό και οράματα. Τουτέστιν συναίσθημα. Και όταν προχώρησε στην κομματική ιεραρχία σπούδασε ιστορία. Διότι αυτός, ο οποίος επιθυμεί να αφήσει το συνειδητό αποτύπωμά του πάνω σε αυτήν, οφείλει να την σπουδάσει σε βάθος. Όχι ως νέος, αλλά σε συνθήκες ωριμότητος.
Το πρώτο μέτρο που θεσμοθέτησε ο Αντρόπωφ ήταν η καταπολέμηση τού αλκοολισμού. Τι σηματοδοτεί αυτό; Ότι ο γέροντας ήταν αλεπού. Το ίδιο κατέστη φανερό, με την προώθηση τού Λιγκατσώφ στο πολιτικό γραφείο. Αυτού που ανήκε στο ίδιο ζώδιο με τον Στάλιν. Τοξότης, το ζώδιο που βρίσκεται αντιδιαμετρικά στον ζωδιακό κύκλο από τούς διδύμους. Υπέρ τών μεταρρυθμίσεων ο Αντρόπωφ, εναντίον αυτών ο Λιγκατσώφ. Κάποιος, όταν προωθεί την ελεγχόμενη από αυτόν αμφισβήτησή του, δεν μπορεί παρά να αναδειχθεί σε κυρίαρχο τής διαδικασίας.
Αποκατάσταση τής διαφάνειας, καταπολέμηση τής διαφθοράς, ενίσχυση τής πρωτοβουλίας τών παραγωγικών μονάδων ήσαν οι στόχοι που διακηρύχθησαν, αλλά και επιδιώχθησαν. Η τζαζ μουσική περιέχει και κάποιον εκκεντρισμό με την άνευ όρων διεύρυνση των συνηθισμένων αρμονιών, κάποια έντονη έμφαση στο προσωπικό στοιχείο με τον αυτοσχεδιασμό. Οι δυτικοί μάλλον εκτιμούσαν, ότι πρόκειται για κάποιον τζαζίστα, όταν ο Αντρόπωφ έριχνε γροθιά στο στομάχι τής γραφειοκρατίας, χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσουν εν τέλει τις διεργασίες. Οι επιλογές τού Αντρόπωφ έμοιαζαν να επιτίθενται στην καρδιά τού σοβιετικού συστήματος αμφισβητώντας την γραφειοκρατία. Η αξία που τούς απεδόθη ήταν προφανώς, ότι αυτές είχαν κυρίως προπαγανδιστικό περιεχόμενο, χωρίς να κατανοήσουν οι αμέτρητοι "σοβιετολόγοι" τών "δεξαμενών σκέψης" τής δύσεως, το τεράστιο άλμα, το οποίο πυροδοτούσε ο πρώην ιθύνων τής KGB με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Ίσως κάποιες στιγμές ο Γιώργος να δάκρυσε διαπιστώνοντας, ότι η ανθρωπιά κάποτε χρειάζεται να διαβεί και απάνθρωπα μονοπάτια. Η Ρωσία είναι πολύ σκληρή χώρα. Οι πρίγκιπες τού Κιέβου εκχριστιανίσθησαν ταχέως, όταν τούς πλησίασαν οι Βυζαντινοί. Όμως μερικούς μήνες πριν τελούσαν ανθρωποθυσίες.
Και η γραφειοκρατία δεν συγχωρεί. Ο Αντρόπωφ πέθανε σχετικά σύντομα μετά την ανάδειξή του στην ανώτατη θέση, για τον διαδεχθεί ο άνθρωπος τής γραφειοκρατίας, το δεξί χέρι τού Μπρέζνιεφ, ο υπεύθυνός του για ζητήματα προπαγάνδας. Όμως κι ο Τσερνιένκο ήταν μια σύντομη παρένθεση. Η αναδίπλωση από το ταρακούνημα τού Αντρόπωφ ήταν τριετούς διάρκειας. Στον γεροντισμό τού Τσερνιένκο απεικονίζετο η παρωχημένη ολοκλήρωση τής γραφειοκρατικής εξουσίας. Οι βάσεις είχαν ήδη τεθεί για την έλευση τού πλέον αμείλικτα σοφιστικέ ζωδίου. Μια ανατροπή από ένα Υδροχόο αναμένουν οι πάντες. Ποιος όμως θεωρεί ανατροπέα ένα χρυσόψαρο; Οι ιχθείς διαθέτουν κάποια κοινή ιδιότητα με τούς διδύμους. Πορεύονται και αυτοί ανά δυο μαζί, ως συμβολικό ντουέτο. Πολλοί ήταν αυτοί που αναθεμάτησαν τον Μηχαήλ Γκορμπατζώφ. Όμως πέρα από τα όποια κριτήρια αξιολογήσεως ενός ηγέτου, αυτός ήταν που έκανε την μεγάλη ρωγμή, μέσα από την οποία ο Γέλτσιν υπέδειξε ως διάδοχό του τον Βλαδίμηρο Πούτιν. Όχι δεν πρόκειται για θέατρο τού παραλόγου, αλλά για υψηλή πολιτική. Η οποία καλείται να κρίνει την επιβίωση μιάς μεγάλης χώρας και αυτό που ο Στράτος Διονυσίου με πόνο ψυχής τραγούδησε: "Ζητώ ακρόαση Θεού και αλλαγή πλανήτη".



Συνεχίζεται με το τέταρτο μέρος