ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ D:\

 

The Man Who Sold The  World

We passed upon the stair, we spoke of was and when
Although I wasn't there, he said I was his friend
Which came as some surprise, I spoke into his eyes
I thought you died alone, a long long time ago

Oh no, not me
I never lost control
You're face to face
With the man who sold the world

I laughed and shook his hand, and made my way back home
I searched for form and land, for years and years I roamed
I gazed a gazely stare at all the millions here
We must have died alone, a long long time ago

Who knows? Not me
We never lost control
You're face to face
With the man who sold the world

David Bowie

1. ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ 

Μετρώντας τα τάλιρα που μού έριξε ο κουλοχέρης μετά το ανακάτεμα στο κρανίο μου κατά την διάρκεια τής αγραναπαύσεως που προηγήθηκε αυτών που κατά καιρούς παρουσίασα εδώ, θεώρησα ότι ωρίμασε ο χρόνος ώστε να συμπληρώσω και να επιχειρήσω να συστηματοποιήσω την μέχρι τώρα ταπεινή περιουσία μου.

Η συγγραφή κειμένων και η αντίστοιχη ανάπτυξη τού διαλόγου, που έλαβαν χώρα στα πλαίσια τής σελίδας, αποτέλεσαν για τον γράφοντα πρωτίστως μια προσπάθεια αυτογνωσίας. Στο ξεκίνημα αυτής τής διαδικασίας δεν είχα την εντύπωση, ότι διέθετα κάποιο γνωσιολογικό υλικό, το οποίο έχρηζε, ή άξιζε, μεταδόσεως σε άλλους. Τα μπλογκς συνιστούν εξ ορισμού προσωπικά ημερολόγια καταγραφής και δημόσιας καταθέσεως ανησυχιών, ανοίγοντας κάποιους διαύλους επικοινωνίας στα πλαίσια τής διαδράσεως. Η πείρα που αποκτήθηκε στην πορεία κατέδειξε, ότι αυτοί οι δίαυλοι είναι δυνατόν να καταστούν ιδιαίτερα σημαντικοί, με αποτέλεσμα αρκετοί ιστολόγοι να

εκτιμήσουν, ότι αυτοί μπορούν να συστήσουν μάχιμα βήματα στην διαδικασία διαδόσεως τής πληροφορίας.

Αυτή η ζύμωσις, εφ' όσον δεν συντελείται από καθέδρας, αλλά συνιστά οργανικό στοιχείο τού σύνολου υπαρξιακού δράματος τού ιστολόγου, μεταλλάσσει πρώτα και κύρια αυτόν τον ίδιο μέσα στην γενεσιουργό διαδικασία συγκροτήσεως τής διαδικτυακής ταυτότητός του στα πλαίσια τής εικονικής πραγματικότητος. Η κυριότερη αλλαγή που επήλθε στην περίπτωσή μου μάλλον αφορά τον τρόπο που προσδιορίζω πλέον την έννοια τής πληροφορίας. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός, ο οποίος μπορεί μεν να μην επηρεάζει καθεαυτές τις αρχές τής συνόλου αναζητήσεως, υπέχει παρά ταύτα καλυτικού χαρακτήρος συνέπειες όσο αφορά την λειτουργικότητα. Εφόσον θεωρήσουμε, ότι η ανθρώπινη συγκρότηση συνιστά ενός είδους χάρντγουερ, ενώ οι αντιλήψεις, οι ιδέες, οι θεωρήσεις και οι επιγνώσεις συνθέτουν την αντίστοιχη σόφτγουερ, μια εκ βάθρων αναθεώρηση τής λειτουργικότητος συνιστά νέο λειτουργικό σύστημα.

Αυτή η διαπίστωση, σε συνδυασμό με τον έντονο πειραματισμό σε κάποιους εξωδιαδικτυακούς τομείς που πάντοτε μού έτρωγαν τα σωθικά, οδήγησαν στην επιλογή τής αγραναπαύσεως, η οποία προηγήθηκε. Η αναγκαιότητα αξιολογήσεως αυτού που στάθηκε το όλο νταλαβέρι με την πρακτική τής πληροφορίας με απησχόλησε έντονα, έστω κι αν αυτό δεν το συνειδητοποίησα αποστασιοποιούμενος από το πληκτρολόγιο.

Εφ' όσον η πληροφορία χαρακτηρίζεται από μια απροσπέλαστη δυναμική καθ' εαυτή, ποιο μπορεί να είναι το νόημα τού αραδιάσματος λέξεων με το πληκτρολόγιο στις οθόνες; Επαναφέροντας στην μνήμη μου την διαπίστωση τού Γέροντος, ότι "για ν' αλλάξουν τα πράγματα θα πρέπει να δακρύσουμε πολύ στο κελί μας", διαπίστωσα την αξία που έχει το χαμόγελο, στον βαθμό που όλα συνιστούν πρόκληση, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Η μόνη δυνατότητα, η οποία παρέχεται στούς ανθρώπους, είναι να προκαλούν. Η πλάνη των αισθήσεων μας, ότι όλα αποτελούν γραμμική συνέπεια των δεδομένων που προηγούνται, στα πλαίσια τής πλήρους ανατρεψιμότητος αιτίων και αιτιατών εντός τού μικροσυστήματος που δυνάμεθα να αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι μόνον εσφαλμένη. Στις πλείστες των περιπτώσεων μάς αποτρέπει να διαγνώσουμε τις κατά βάση μοιραίες συνέπειες τών προκλήσεων που δομούμε, αλλά κυρίως τις χαμένες δυνατότητες των προκλήσεων που δεν αποτολμούμε.

Οι προκλήσεις είναι πολλές και δύνανται να να είναι ακόμη περισσότερες. Η επιλογή τους συνιστά την βιωσιμότητα τού εν τέλει ζωτικού χώρου μας. Αρμόζει αυτές να επιδιώκονται με συνειδητό τρόπο, δεδομένου ότι αυτές συνιστούν το απαύγασμα των δραστηριοτήτων μας σε όλους τούς τομείς. Θεωρώ ανέκαθεν ότι δυο βασικές προκλήσεις είναι πέραν τών λοιπών απαραίτητες, οι οποίες επιβεβαιώνονται και από τον επαναπροσδιορισμό τής έννοιας τής πληροφορίας:

Η πρώτη αφορά την αισιοδοξία στις εν γένει προσπάθειές μας. Ο Απόστολος Παύλος ώρισε την πίστη ως "πραγμάτων βεβαίωση μη ορομένων". Προσωπικά κατατάσσω την πίστη σε αυτά, τα οποία είναι σκόπιμο σαφώς να ορούμε, συμφώνως προς την τεράστιας σημασίας ρήση τού Πλωτίνου "ταυτόν το είναι και το οράν". Εκτιμώ, ότι τα γραφόμενά μου εδώ πάντοτε διαπνέονται από αισιοδοξία, ασχέτως ότι δεν αποφεύγω να επιχειρώ να εντοπίσω κάποια κακώς κείμενα, είτε ως δεδομένα, είτε ως ευρισκόμενα εν εξελίξει. Η αισιοδοξία μου εδράζεται στην επίγνωση, ότι τάξις και χάος εναλλάσσονται στα πλαίσια τής Παγκοσμίου Αρμονίας. Θεωρώ τουτέστιν την συγκυρία τής όποιας μορφής  συστατικό στοιχείο στην πορεία τής οριστικής επικρατήσεως τού Λόγου. Αυτή η τελεολογικού χαρακτήρος αισιόδοξη θεώρηση δεν αναιρεί την επικινδυνότητα στην ροή των εξελίξεων. Το υποκείμενο υπέχει σαφούς υπευθυνότητος όσο αφορά την παρέμβασή του, ώστε η εξέλιξη να προσλάβει φρόνιμες κατευθύνσεις, ματαιώνοντας πορείες καταστροφών. Όμως οι εν δυνάμει καταστροφές δεν συνιστούν παρά επί μέρους αποφευκταίες διακυμάνσεις στην όλη εντελέχεια μιας σωτηρίου πορείας προς το Φώς.

Οι εν λόγω διακυμάνσεις δεν αφορούν "μικροπράγματα", αλλά τα αντίστοιχα διακυβεύματα έχουν τεράστιο μέγεθος. Με μέγιστη καταστροφή την πλήρη αποδόμηση τού εκάστοτε πολιτισμού και την καταβαράθρωση τής ανθρωπότητος εκ νέου σε συνθήκες όχι μόνον πλήρους βαρβαρότητος, αλλά πρωτογονισμού. Όπως ανέπτυξα στην σειρά των αναρτήσεων "Ναυαγός τού Χρόνου" θεωρώ ότι η εξέλιξη τής ανθρωπότητος κατά διαστήματα ανακυκλώνεται από αυτούς που αποκαλώ "θηρευτές", ή συμφώνως προς την ονοματοδότηση, την οποία καθιέρωσε ο Πλάτων στην παραβολή τού "Σπηλαίου",  τούς "θαυματοποιούς". Η επιβολή μιας επί πλέον στροφής στην διαδικασία που έχω εκτιμήσει ως "σπειροειδή δομή τής πορείας τού ανθρώπου επί τής Γης", η βίαιη εκσφενδόνιση τού ανθρωπίνου είδους τουτέστιν σε συνθήκες πρωτογονισμού εκ νέου, θα σήμαινε την επανάληψη μιας χρονικής περιόδου ίσως περίπου 40.000 ετών, έως ότου φθάσει η ανθρωπότητα ξανά σε κάποιο επίπεδο ανάπτυξης παρόμοιο με αυτό τής παρούσης φάσεως. Όμως δεν υπάρχει απλή επανάληψη στα ανθρώπινη πορεία. Ως διαπιστώνει ο Ηράκλειτος "Ου δύνασθαι δις τον αυτόν ποταμόν διαβήναι". Σε μια παρόμοια περίπτωση, την οποία απευχόμεθα και οφείλουμε να πράξουμε τα δέοντα προς ματαίωσή της, η ανθρωπότητα δεν είναι δυνατόν να παραμείνει η ίδια όπως προηγουμένως. Δεδομένου ότι θα έχει καταγραφεί στο συλλογικό της ασυνείδητο, αλλά και στην ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΜΝΗΜΗ της (D:\) μια ακόμη καταβαράθρωσή της στον πρωτογονισμό. Αυτός ο εμπλουτισμός τού ασυνειδήτου είναι το έναυσμα, το οποίο μπορεί να την οδηγήσει στο ξεπέρασμα τού φαύλου κύκλου με την εξουδετέρωση τών "θηρευτών" και το πέρασμα σε μια τελείως διαφορετική φάση όσο αφορά τον ρόλο τής ανθρωπότητος επί γής, την οποία ταύτισα με τον γενικότερα εν χρήσει όρο "μεταϊστορία".

Τίποτε δεν πάει υπό αυτήν την έννοια μέσα στην λόγω προοπτική χαμένο. Αναμφιβόλως ένα πισωγύρισμα στην εξέλιξη τής τάξεως των σαράντα χιλιάδων ετών συνιστά μια βάναυση οπισθοδρόμηση τεράστιου μεγέθους. Όμως τόσο η πρόοδος όσο και η οπισθοδρόμηση συνιστούν τελείως επιφανειακές διαδικασίες, όσο αυτές προσμετρούνται με γνώμονα την εκάστοτε τεχνολογική πρόοδο και όχι την συνείδηση, δηλαδή την αυτοσυνειδησία, την αυτογνωσία, το "γνώθι σαυτόν" τής ανθρωπότητος.  Όλες οι βασικές προτροπές τού Σωκράτους προσβλέπουν στο κέντρο τής ανθρωπίνου ουσίας.

Μέσα από ένα αντίστοιχο πρίσμα αφήνει να διαθλάται η εκτίμησή του αναφορικά με τις απανωτές ήττες που έχει δεχθεί ο Ελληνισμός παρά τούς αποφασισμένους αγώνες του και ο Νίκος Βεργίδης στο βιβλίο του "Οι Μιγάδες τής Ελληνικής Ιστορίας". Κάθε ήττα, όσο οδυνηρές συνέπειες κι εάν αυτή μπορεί να έχει , συνιστά ένα επί πλέον εμπλουτισμό τού ασυνείδητου, για όποιον αγωνίζεται με αυταπάρνηση. Και αυτός ο εμπλουτισμός αποτελεί βάση ενδυναμώσεως στην προοπτική τής μελλοντικής χειραφετήσεως, τόσο γι αυτόν που επωμίζεται πρωτοποριακό ρόλο στούς αγώνες, όσο και γι αυτούς, οι οποίοι προσβλέπουν σε αυτόν και διδάσκονται από αυτόν.

Είναι ευνόητο, ότι τα παρεχόμενα πλαίσια στην διαδικασία τής απελευθερώσεως των "δεσμωτών", όπως χαρακτηρίζει ο Πλάτων την ανθρωπότητα στην παραβολή τού σπηλαίου, λειτουργούν με ποιοτικά διαφορετικό τρόπο, εφ' όσον διέπονται από την ακαταλόγιστη τυχαιότητα δυνάμεων, όπου το καλό και το κακό επενεργούν ισοδυνάμως στα πλαίσια μιας δυαρχίας, σε σύγκριση με την περίπτωση που η Παγκόσμια Αρμονία δομεί την αισιόδοξο προοπτική τής εν τέλει αποκαταστάσεως, την οποία η συνείδηση καλείται να επιταχύνει. Είναι τελείως διαφορετική διαδικασία ο ανούσιος εξανδραποδισμός τής υπάρξεως μεταξύ σφύρας και άκμονος στην διελκυστίνδα ενός "θεού τού καλού" και ενός "θεού τού κακού", μεταξύ ενός "αρχιτέκτονος τού σύμπαντος" και ενός "δημιουργού", από την σωτηριολογική Υπέρβαση τού Θείου Λόγου, ο οποίος καλεί την Δημιουργία να υπερβεί τα δυαρχικού τύπου διλήμματα, προσβλέποντας πέραν αυτών στην αδιαπραγμάτευτη ενεργό ταύτιση με τίς Αρχές και τίς Ιδέες.

Η δεύτερη μεγάλη πρόκληση φρονώ ότι αφορά την γνώση. Συμφώνως προς την Πλατωνική διδασκαλία η γνώση επιφυλάσσεται δια τούς εναρέτους. Δεν συνιστά τουτέστιν απόκτημα εργαστηριακών ερευνών, διενέργειας πειραμάτων και αξιολογήσεως των αντίστοιχων αποτελεσμάτων ως ο Αγγλικός εμπειρισμός διατείνεται, ούτε και αποτέλεσμα λογικών διεργασιών, ως διατείνεται ο ρασιοναλισμός. Αυτή η επίγνωση δεν συνεπάγεται αυτομάτως απόρριψη τής σημασίας των πειραματικών δεδομένων στην συγκρότηση τής ανθρωπίνου γνωστικής εμπειρίας, ούτε απόρριψη τής λογικής επεξεργασίας των όποιων δεδομένων προς την κατεύθυνση τής εξευρέσεως ζητουμένων, αλλά πιστοποιεί μια βαθύτερης ποιότητος α-λήθεια. Δεν βρίσκει ο άνθρωπος την γνώση, αλλά η γνώση των άνθρωπο, μέσα σε μια πορεία φωτισμού. Και η αντίστοιχη πρόκληση - πρόσκληση τού ανθρώπου προς την γνώση είναι η αρετή. Αυτή πραγματώνεται πέραν και μακράν των όποιων κωδίκων ηθικής συμπεριφοράς ή προσαρμογής σε άνωθεν τεθειμένους καθωσπρεπισμούς. Η μαζική επιχείρηση εγκλωβισμού τής ανθρωπότητος σε φρούδους και εγωιστικούς στόχους, όπως η ατομική σωτηρία στην βάση τής αντιμισθίας ένεκα τής προσαρμογής σε άνωθεν υπερτεθειμένους κανόνες έχει απομακρύνει την στόχευση τού φωτισμού στα αζήτητα, ή έχει προσδώσει στην έννοια απόχρωση ελιτιστικού ξιπασμού.

Ο Φωτισμός είναι όμως η βασανιστική πορεία τής ανθρωπότητος να εκβάλει βαθμηδόν την λάσπη από τούς οφθαλμούς της και να κατακτήσει την γνώση ως πηγή χειραφετήσεως και απελευθερώσεως, να κοινωνήσει με το Φώς.

Κάποιοι σικ πραματευτάδες τής υποτιθέμενης γνώσεως διατείνονται, ότι έλαβε χώρα κάποιο άνωθεν μπαμ και φωτίστηκαν επί τόπου. Ή ανάβουν τούς πολυελαίους στην αίθουσα και αφαιρούν το μαντήλι από τούς οφθαλμούς τού μυούμενου, αναπαριστόντες δρώμενα που τελούνται στα υπόγεια τού αποκρυφισμού με τον "ήλιο τού μεσονυκτίου". Ο Πλάτων όμως αναφέρει κατηγορηματικά στην παραβολή τού "Σπηλαίου", ότι ακόμη και ο προικισμένος αναζητητής, ο οποίος σπάει τα δεσμά και εξέρχεται έξωθεν τού σπηλαίου, δεν είναι σε θέση να αντικρίσει τον Ήλιο με την πρώτη, διότι θαμπώνεται. Στην αρχή αυτός μπορεί να αντικρίσει μόνον το φώς τής σελήνης. Και εφ' όσον εθισθεί πολλαπλώς σε αυτό, μετά μπορεί βαθμηδόν να δέχεται και το φως τού Ηλίου.

Η πορεία προς το Φώς είναι επίπονη και μακρά. Όμως αυτή συνιστά την μόνη δυνατότητα απελευθερώσεως τής ανθρωπότητος. Διότι, συμφώνως προς την παραβολή, όποιος κοινωνήσει έστω με ένα ψιχίο φωτός, επανέρχεται στο σπήλαιο για να βοηθήσει και τούς άλλους δεσμώτες να εξέλθουν.

2. ΣΕ ΑΝΑΠΑΥΤΙΚΟΤΕΡΟ ΚΑΘΙΣΜΑ

Το σύμπλεγμα τής προβληματικής που επιχειρώ να πραγματευθώ στα πλαίσια αυτής τής σελίδας με έχει απασχολήσει επί ένα διάστημα περισσότερων δεκαετιών. Θα μπορούσα να ισχυριστώ, ότι ήδη από την εκκίνηση αυτού τού προβληματισμού υπήρχε κάποιο ασαφές περίγραμμα στο πίσω μέρος τού μυαλού μου, το οποίο περιέβαλε αυτό το σύμπλεγμα, προσδίδοντάς του ενός είδους λειτουργικότητα. Αυτή αναβίβαζε την εκτίμηση τής σημασίας του σε όρια αιχμής. Διέβλεπα να ελλοχεύουν σε αυτό ζωτικά σημαντικές ποιότητες, οι οποίες συνέθεταν εν δυνάμει μια κλείδα διεξόδου όσο αφορά τούς απαραίτητους χειρισμούς, τόσο τού προσωπικού μου δράματος, όσο και γενικότερα. Αυτή η εντύπωση είχε αρχικά διαισθητική προέλευση.

Η συλλογή συν τω χρόνω όσων θεωρώ αξιόλογες ψηφίδες, συνέτειναν στην προαγωγή της ανάδειξης τής παραστάσεως τού παζλ, η οποία εκείτο ακριβώς εντός τού προκειμένου περιγράμματος. Εφόσον οι προεπιλογές μιας αναζητήσεως έχουν ενδόμυχη αφετηρία, είναι δύσκολο να ερμηνευτούν από τον αναζητητή. Ο εβιντεντσιαλισμός, η τάση δηλαδή να τεκμηριωθούν μέσω τής αυθαιρέτου ερμηνείας κάποιας συλλογής δεδομένων προϋπάρχουσες εμμονές, συνιστούν ίσως την συνηθέστερη πλάνη στην πορεία μιας αναζητήσεως. Από την άλλη πλευρά όμως, κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα που μπορεί να ξεφεύγει από τα τετριμμένα αποτελεί προϊόν κάποιου οίστρου. Δεν είναι πάντοτε εύκολο να ψηλαφηθεί η απόσταση ανάμεσα στην προσκόλληση και την έφεση. Το να συνάγουμε συμπεράσματα δεν συνεπάγεται κατά συνέπεια αυτομάτως, ότι επιζητούμε εύσημα, όταν θέτουμε αυτά ενώπιον τού δημοσίου διαλόγου. Η αναζήτηση διεξάγεται πάντοτε από πρόσωπα ή συντροφίες, που διέπονται από ίδια χαρακτηριστικά, παρορμήσεις και κίνητρα. Το κριτήριο τής αρετής καθορίζει κατά πόσο η όποια αναζήτηση είναι σε θέση να κοινωνεί γνώση. Ο ψαλμός τού Δαβίδ: "Σε αγάπησα με όλη την δύναμη τής καρδίας και με όλη την δύναμη τής διανοίας μου" προσδιορίζει ταυτόχρονο ακραιφνή ετοιμότητα αισθημάτων και διανοίας στην ερωτική σχέση, που μπορεί να καταργεί την όποια απόσταση ανάμεσα στο υποκείμενο πού αναζητεί και και το ζητούμενο τής αναζητήσεως, ώστε να προάγεται το αληθεύειν. Ας μού επιτραπεί λοιπόν να θεωρώ, ότι τα δύσκολα αυτά μέτρα επιβάλλουν να εκλαμβάνονται τα όσα παρατίθενται εδώ, πέρα ίσως από τον στόμφο που επιχειρεί να τούς προσδώσει εγκυρότητα, μόνον ως υποκειμενικές και κατά το δοκούν προσπάθειες και απόπειρες άρσεως αυτού που μπορεί να θεωρώ παραπέτασμα.

Οι προσεγγίσεις που αποπειράθηκα εστιάζοντο εκάστοτε σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα και είχαν εν πρώτοις μεμονωμένο και αποσπασματικό χαρακτήρα. Οι προσεκτικοί αναγνώστες όμως ίσως διέκριναν, ότι βαθμηδόν επιχειρείτο η κλιμάκωση ενός κλοιού γύρω από αυτό που απεκάλεσα "ρωγμή στο Μάτριξ". Τα κείμενα αυτά συνέτειναν στο να ωριμάζει με την συγγραφή και τον διάλογο βήμα προς βήμα η δυνατότητα μιας σύνθεσης, η οποία μπορεί μεν να μην εντοπίζει ακόμη μονοσήμαντα κάποιον πυρήνα τής αναζητήσεως, σηματοδοτεί όμως με σχετική ευκρίνεια την περιοχή που αυτός μπορεί να κείται.

Οι ξέχωρες και κατά κάποιο τρόπο ακατάσχετες πινελιές που ρίχθηκαν επάνω στον καμβά τής οθόνης δεν ξεπερνούν τα όρια μιας ιμπρεσιονιστικού τύπου αναφοράς. Δεν στάθηκε ζητούμενο να αποδοθούν λεπτομέρειες, αλλά να δομηθεί το πλαίσιο. Η απόπειρα να δομηθεί μια γενική θεωρία με στόχο την πρακτική τής αμφισβητήσεως και ανατροπής τής επιβολής τής αλλοτριώσεως έχει εκ φύσεως πολύ αυξημένες πάγιες προϋποθέσεις, κυριότερη των οποίων είναι η εκπόνηση οργάνου. Ένα λειτουργικό αναλυτικό όργανο οφείλει κατ' αρχήν να εδράζεται από φιλοσοφικής πλευράς στην οντολογία. Επί πλέον αυτό οφείλει να συνθέτει τρόπο θεωρήσεως τής ιστορίας και να παρέχει μέθοδο ερμηνείας τού ιστορικού γίγνεσθαι. Οφείλει να προσδιορίζει τα όριά του και τήν σχέση του προς τις βασικές σχολές τής φιλοσοφικής γνώσης, προβαίνοντας ταυτοχρόνως σε αποτίμηση τής εξελίξεως τών επιστημονικών θεωριών τής συγχρόνου προς αυτό εποχής, ενσωματώνοντας οργανικά στην θεωρία εκείνες τις εξελίξεις των επιστημών, που τούς αποδίδει αξιόλογο ή και αποφασιστική σημασία. Και η θεωρία την οποία αυτό συνθέτει, οφείλει να προτάσσει στοχεύσεις συλλογικού ενδιαφέροντος, οι οποίες υπό την διαμόρφωση συγκεκριμένης στρατηγικής να εγκαλούν στην ανάπτυξη συγκεκριμένων δραστηριοτήτων. Εφ' όσον πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις δύναται μια θεωρία να βρει αποφασισμένους θιασώτες. Και εφ' όσον αυτή στηρίζεται σε ουσιαστική γνώση και δύναται να ενσωματώνει δημιουργικά τόσο την πείρα όσο και τις προσδοκίες των προσπαθειών τού παρελθόντος συνδυάζοντάς τα με νέα προτάγματα, μπορεί να εκπληρώσει τούς στόχους που θέτει.

Αναμφιβόλως οι εκτιμήσεις που προηγούνται έχουν σχηματικό χαρακτήρα. Και αυτό που μπορεί να δώσει κίνηση στο σχήμα είναι η ενέργεια, που μπορεί να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις κάθε στιγμής. Όμως χωρίς να υπάρχει ένα ξεκάθαρο σχήμα δεν μπορεί να αποδώσει λειτουργικά καμία ενεργητικότητα.

Οπωσδήποτε υπάρχουν κάποια πολύ σημαντικά ζητήματα στα οποία κρίνω αναγκαίο να αναφερθώ μελλοντικά, προχωρώντας στην πορεία των προσεγγίσεων εδώ. Όμως θεωρώ, ότι αυτά που έχουν καταγραφεί ήδη είναι σε θέση να οδηγούν τις επιλογές περισσότερο συγκεκριμένα από ότι σε προηγούμενες φάσεις. Ίσως καθίσταται εμφανές σε κάποιους προσεκτικούς επισκέπτες, ότι πλέον οι θέσεις των ψηφίδων στο παζλ που επιχειρώ να συνθέσω πλέον διαφαίνονται, έστω κι αν λείπουν ακόμη αυτές οι ψηφίδες.

Ο Πλάτων διακηρύσσει ότι η αληθής γνώση συνιστά ενθύμηση. Εφόσον συμβαίνει αυτό, κατ' ακολουθία η ανθρώπινος μνήμη είναι κεχωρισμένη σε δυο περιοχές: Σε αυτήν, η πρόσβαση στην οποία είναι το δίχως άλλο και χωρίς περαιτέρω διαδικασίες δυνατή. Καθώς και σε μια άλλη περιοχή, η πρόσβαση στην οποία μπορεί να καταστεί δυνατή μόνον κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Όταν έκανα τις αναφορές στην επίφυση με τις αντίστοιχες αναρτήσεις, είχα προβάλει τον ισχυρισμό, ότι η τεχνητή νοημοσύνη έχει δομηθεί με πρότυπο την ανθρώπινη. Το διαδίκτυο για τα μικροτσίπς ενός ηλεκτρονικού υπολογιστού αντιστοιχεί στο ρόλο που επιτελεί το λεγόμενο "κουκουνάρι" σε συνδυασμό με τα πεδία πληροφορίας.

Ως γνωστόν ο μερισμός τής αποθηκευτικού χώρου τής μνήμης ενός υπολογιστού, του λεγόμενου σκληρού δίσκου σε δυο ξεχωριστά τμήματα τα ονομάζει συνήθως C:\ και D:\. Η συνήθης περιοχή τής μνήμης με την οποία έχει δούναι και λαβείν ο κεντρικός επεξεργαστής είναι η περιοχή C:\, όπου βρίσκονται αποθηκευμένα το λειτουργικό σύστημα καθώς και τα λοιπά προγράμματα. Στην περιοχή D:\ έχουν αποθηκευτεί εκείνα τα στοιχεία που είναι σκόπιμο να διασωθούν εφόσον το όλο σύστημα καταρρεύσει. Η προοπτική αποθηκεύσεως δεδομένων δηλαδή στο D:\ προσβλέπει σε μια μακροχρόνια κάποιων στοιχείων και στην διάσωσή του από βλάβες που μπορεί να υποστεί το σύστημα. 

Η Μνημοσύνη ήτο για τούς Έλληνες τής κλασσικής περιόδου Θεότης. Στον Ομηρικό ύμνο τής Μνημοσύνης γίνεται αναφορά, ότι αυτή υπομνήσκει τα πάντα ων έκαστος αεί στέρνοις γνώμην κατάθηται. Αποτελεί δηλαδή μια δεξαμενή τής συνόλου εμπειρίας τής ανθρωπότητος, η οποία δύναται να επεγείρει την αντίστοιχο μνήμη στους μύστες.

Τι εννοεί όμως η έκκληση στο τέλος τού ύμνου να αποπέμπεται η ΛΗΘΗ Δ' ΑΠΟ ΤΩΝ Δ';

Ο Πλάτων στον Διάλογο "Θεαίτητος" υπεισέρχεται αναλυτικά στο ζητούμενο τής μνήμης, παρέχοντας διαφωτισμό αναφορικά με τον τρόπο που μπορεί να καθίσται προσβάσιμη εκείνη η περιοχή τής μνήμης, η οποία υπό συνήθεις συνθήκες δεν είναι προσβάσιμος.

Πάνω σε αυτήν την προβληματική θέλω να καταθέσω στην συνέχεια κάποιες σκέψεις μου. Είναι αυτονόητο, ότι η πρόσβαση σε αυτήν την περιοχή αποτελεί ένα φοβερό πλεονέκτημα στην διαδικασία τής συγκρούσεως των "δεσμοτών" με τούς "θαυματοποιούς".

Συνεχίζεται....