ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΙΤΣΚΟΚ ΑΡΚΟΥΔΕΣ ΣΤΑ ΨΕΥΤΟΠΑΖΑΡΑ ΤΗΣ ΝΤΥΣΝΕΫΛΑΝΤ

1. ΚΑΙ Ο ΧΙΤΣΚΟΚ ΩΣ ΣΤΡΑΓΑΛΑΤΖΗΣ ΣΕ ΜΠΑΡ ΚΙΝΗΤΟΓΡΑΦΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ

Μετά από την μικρά - ή για κάποιους φίλους κάπως μακρά - απουσία μου, κρατάω ότι κάποιοι αρέσκονται υπό κάποια έννοια με την συντροφιά μου, δεδομένο που με χαροποιεί. Άρα δικαιούμαι, άμα λάχει, σε αυτό το σημείωμα να γίνομαι και ολίγον αυτοβιογραφικός. Ενίοτε, αναφερόμενοι σε αλλότρια, κατ' ουσίαν περιποιούμεθα το πορτραίτο μας. Ή και τ' τανάπαλιν, περιαυτολογώντας, μπορεί να διαχέουμε το φως, που αντανακλά επάνω μας ο περίγυρος.
Επί σειρά ετών τσαλαβουτάω, στο μέτρο μου που μού επιτρέπει η ψυχοπαθολογία μου, στο διαδίκτυο με τρόπο σχετικά συνεχή. Χωρίς να επιδιώκω να δομήσω βαθμηδόν περιοδικό ποικίλης ύλης, αυτό που θεωρώ ότι διαφοροποιεί όσα εδώ κατατίθενται από το σερβίρισμα πίτσας με το μέτρο, είναι ότι δεν με ενδιαφέρει να σπρώξω κατόπιν εορτής σόδα για χώνεμα στούς συνδαιτυμόνες μου.
Στην πορεία αυτή απέκτησα την εντύπωση, ότι η εικονική πραγματικότητα είναι πιο συμβατική από την συμβατική, καθώς και ότι η συμβατική πραγματικότητα είναι πιο εικονική από την εικονική. Εφόσον η πληροφορία συνιστά την βάση τής πραγματικότητος, ως προϊούσα συνείδησις, δύναμαι να ισχυριστώ ότι δεν ήτο άσκοπος η σημασία, την οποία απέδωσα στην πληροφορική και στα συμπράγκαλά της.
Ότι η οδός δεν οδηγεί ντουγρού, ούτε με εκπλήσσει, ούτε με αποθαρρύνει. Η ευθεία δεν υφίσταται, παρά ως πλάνη των αισθήσεων, αλλά κυρίως και των προσδοκιών. Εάν πριν δυο χιλιάδες χρόνια ισχυριζόταν κάποιος, ότι στην περίπτωση που η ζωή του διαρκούσε περισσότερους αιώνες και αυτός προχωρούσε συνεχώς ευθεία, θα επανήρχετο κάποια στιγμή στο σημείο τής αφετηρίας του, θα εθεωρείτο τρελός. Πολύ πιο πριν όμως από τον Riemann αναφέρθηκε στην πρωταρχική λειτουργία τής καμπυλώσεως ο Ηράκλειτος, εντοπίζοντας την ομορφιά τής καμπούρας: ".... ώσπερ λυρίης και τόξου". Τα όσα ισχυρίστηκε επ' αυτού κατόπιν ο Αϊνστάιν, μπορεί να αξιολογούνται ποικιλοτρόπως. Όμως είναι αδιαμφισβήτητο, ότι καμία συσκευή GPS δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει με στοιχειώδη ακρίβεια, εάν δεν υπολογίσει την καμπύλωση τού ηλεκτρομαγνητικού σήματος κατά την διαδρομή του από τον δορυφόρο προς την γήινη μάζα. Η στρέψη είναι το πεπρωμένο των περιπλανώμενων στον λαβύρινθο. Γι αυτό ο Μάρκος Βαμβακάρης μάς καλεί να την πράξουμε και συνειδητά και χαριτωμένα, παίρνοντας κάργα κλειστές στροφές στο ζεϊμπέκικο μας.
Ποτέ δεν απέκρυψα εδώ, ότι γουστάρω τις κλειστές στροφές, άσχετα εάν διαθέτω το θάρρος και το ζύγισμα να τις πάρω. Στηριζόμαστε σε ισορροπίες, τις οποίες θεωρούμε απαράβατες. Είμαστε βαθιά πεπεισμένοι, ότι η ισορροπία των κεντρομόλων και των φυγόκεντρων προσδοκιών μας, εγγυάται την παραμονή στις τροχιές μας. Οι κλειστές στροφές όμως αναιρούν αυτές τις ισορροπίες. Χωρίς μισόλογα έκανα εδώ αναφορές για εκφυγή, όχι μόνο από το τρέχον ιστορικό σπείρωμα, αλλά από το όλο καλαμπαλίκι μια και καλή.
Όχι, αγαπητοί φίλες και φίλοι: Δεν είναι οι ισορροπίες, αυτό που μπορεί να μάς κρατάει ουσιαστικά. Οι ισορροπίες συνιστούν πλασματικά σύνδρομα τού "μεγάλου αδελφού". Σύνδρομα τοξικών υποκειμένων, τα οποία έχουν τραυματιστεί και κακοποιηθεί πολλαπλώς, με αποτέλεσμα να επιζητούν έξωθεν "προστάτη", τουτέστιν ψυχικό νταβατζή. Αισθανόμενοι την άπειρη αδυναμία μας έναντι των προκλήσεων επιζητούμε ξύλο να πιαστούμε. Και αυτό το ξύλο είναι πλείστων όσων ειδών - εφόσον διαθέτουμε "επιλογές", "χόμπια", "προσωπικότητα", "γνώσεις", "ικανότητες", "ανησυχίες", "ευφυΐα" αλλά και "καθώς πρέπει τσαμπουκά". Η επιχρώσεις του εξαντλούν όλες τις παρεχόμενες ευκαιρίες μιας σάπιας παλέτας.
Θεωρήθηκε θεωρία η κραυγή τού Γκούρτζιεφ, πως εάν δεν πέσει κάποιος στις ρόδες τής νταλίκας, δεν θα κατανοήσει τι είναι η ζωή. Δεν είναι όμως οι ισορροπίες αυτό που μπορεί να μάς κρατάει όρθιους, αλλά ο Από Μηχανής  Θεός. Δεν υπάρχουν πιο στιβαρά χέρια για τα νήματά μας. Και ας μην συγχέουμε τα νήματα αυτού που χορεύει ζεϊμπέκικο με τα νήματα τής μαριονέτας. Άλλο είναι να ενεργείς και άλλο να ενεργείσαι.
Δεν ανήκω σε αυτούς, που πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός ενσαρκώθηκε για να σώσει την ανθρωπότητα. Ο μόνος λόγος ενσαρκώσεως, τον οποίον μπορεί να εντόπισε, ήταν να σώσει τον εαυτό του. Μα αυτός ήταν και ο μόνος τρόπος, ώστε να σωθεί εν τέλει η ανθρωπότητα. Η Πατερική Διδασκαλία αποκλύπτει, ότι ο άνθρωπος επλάσθηκε με πρότυπο με τον Χριστό. Και εάν δεν αποκατασταθεί το Αρχέτυπο, πώς θα αποκατασταθεί η Εικόνα; Έστω κι αν επιμένει ο Πλάτων, ότι τα Αρχέτυπα είναι αιώνια και δεν υπόκεινται στην σφαίρα τού γίγνεσθαι, πώς είναι δυνατόν να αναδειχθεί ο Βασιλεύς της Δόξης χωρίς την Άκρα Ταπείνωση; Πώς είναι δυνατόν να ενδυθεί κάποιος την Αλήθεια, χωρίς να εκδυθεί το ψεύδος; Και η επίγνωση ότι ο η Αλήθεια δεν συνιστά για το Θείον ένδυμα, αλλά ενεργούντα Πυρήνα, τι αξία μπορεί έχει χωρίς την επίγνωση, ότι η αλήθεια συνιστά τον ξεχασμένο πυρήνα τού ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν είναι κάποιος αμαρτωλός πίθηκος, ο οποίος υποφέρει κάτω από το βάρος σφαλμάτων τού παρελθόντος, αλλά πρόκειται για μια οντότητα που βρίσκεται σε αναζήτηση τής Συνειδήσεως. Και αυτή η αναζήτησις υφίσταται ως πρόκλησις, αλλά κυρίως ως Πρόσκλησις τού Εαυτού. Εφόσον δεν ανταποκρινόμεθα σε αυτήν πελαγοδρομούμε στους δρόμους τής λήθης και τού αποπροσανατολισμού, ροκανίζοντας φαντάσματα, τουτέστιν δοξαστή τροφή, ευρισκομένη πέραν τού εφαλτηρίου τού νέφους. Η σχέσις Αρχετύπου και Εικόνος, είναι σχέσις ερωτική, τουτέστιν προσκρούει στις ρόδες τις νταλίκας. Και επειδή ακριβώς η εικόνα αλέθεται από αυτές τις ρόδες, ενώ το Αρχέτυπο τις μετατρέπει σε ρόδα τού Μαΐου, σηματοδοτεί το σημείο που παύουμε να τριγυρνάμε στον λαβύρινθο τής πόλης σαν χαμένοι. Διότι το σακάκι στούς ώμους συνιστά εν δυνάμει πτέρωμα, καθότι οι γενιές πίσω δεν πήγανε ευτυχώς χαμένες, ώστε να τις φορτωνόμαστε, αλλά απαλά αυτές μας φέρουν στην εξέδρα απογειώσεως, αρκεί να κατανοήσουμε και να αξιοποιήσουμε τούς αγώνες και την προσφορά τους.
Ας μην ξεγελιόμαστε: Όταν επιχειρούμε να βοηθήσουμε κάποιους, στην ουσία βοηθούμε τον εαυτό μας, ή ορθότερα, τον Εαυτό μας, μειώνοντας την απόσταση που χωρίζει από αυτόν.
Αυτά τα καταθέτω, για να ξεκαθαρίσω, ότι με όσα καταθέτω εδώ, δεν επιχειρώ να "ξυπνήσω" κάποιους άλλους, οι οποίοι υποτίθεται ότι διαθέτουν μικρότερη επαγρύπνηση από την δική μου. Γράφω χωρίς αυταπάτες μόνο για την πάρτη μου.
Είμαι βεβαίως ευγνώμων, έναντι όλων όσων προσκομίζουν την ευγενή διάθεση να διαβάζουν τα γραφόμενά μου - για λόγους συντροφίας. Είναι άπαντες δι εμέ αξιοσέβαστοι.
Ιδιαίτερη προσοχή αποδίδω στούς σχολιασμούς που γίνονται. Δεν απαντώ πάντοτε και πάραυτα, όχι διότι παρακάμπτω με αυταρέσκεια κάποιους, αλλά διότι δεν τυγχάνω δημοδιδάσκαλος, ώστε να αισθάνομαι εντεταλμένος να τοποθετούμαι έναντι ερωτήσεων ή τοποθετήσεων διδασκομένων. Τα σχόλια εδώ έχουν κατά βάση εύρος και βάθος, τα οποία υπερσκελίζουν κατά κανόνα τις γνώσεις και τον προβληματισμό μου. Μονίμως όμως αποτελούν αφετηρία ερεύνης και στοχασμού. Μόνον όταν αισθάνομαι έτοιμος, ή εκτιμώ, ότι έχω κάτι ουσιαστικό να καταθέσω επ' αυτών, προβαίνω σε τοποθετήσεις.

Τα ζητήματα, τα οποία ετέθησαν στούς ολιγάριθμους σχολιασμούς τής τελευταίας αναρτήσεως μου, εκτιμώ ότι υπέχουν τεράστιας σημασίας: Το ζήτημα τού χάους, ο συσχετισμός Υπαρξιστών και Σοφιστών, τα ζητούμενα Ουσίας και Υπάρξεως συνιστούν θεματολογία, την οποίαν, εάν αποσκοπεί κάποιος να χειριστεί επαρκώς και αποβλέπων σε κάποιο παραγωγικό αποτέλεσμα, προϋποθέτουν βαρβάτες φιλοσοφικές βάσεις. Εάν δεν αποτελεί τελικό στόχο μας, το να γίνεται κάποια κουβεντούλα για να κινούμε ιστολόγια, οι αβασάνιστες τοποθετήσεις και η σοφία τού ξερόλα, είναι ενασχολήσεις μάταιες. Μέσα από αυτήν την οπτική, επειδή ακριβώς οι ανάλογοι εντοπισμοί στα σχόλια αναδύθηκαν με αιτία όσα είχα αναφέρει στην ανάρτηση, άρα συνιστούν γόνιμη προέκτασή της, επιδόθηκα στην μελέτη και τον προβληματισμό επ' αυτών των θεμάτων. Κατ' αυτόν τον τρόπο εντόπισα, ότι πράγματι τα θέματα που θίγονται στην ανάρτηση, έχουν σχετισθεί από πλευράς σημαντικών επίκαιρων στοχαστών, όπως ο Michael Tsarion, με κάποια από τα θέματα, που ετέθησαν στα σχόλια.

Πιστεύω εντόνως στην αξία και την προσφορά τής διαδράσεως. Αυτή δεν συνιστά απλά και μόνον κάποιον τρόπο επικοινωνίας, αλλά στα πλαίσια τού διαδικτύου συνιστά φαινόμενα συγχρονικότητος, ή αυτού στο οποίον αναφέρθηκα στο παρελθόν ως δίκτυο.
Επί πλέον, ο εσωτερικός προβληματισμός μας, όπως αυτός μπορεί να καταγράφεται διαδικτυακά, σχετίζεται άμεσα με τις πρακτικές προκλήσεις τις ζωής μας. Άρα, δεν έχει νόημα να επιχειρήσουμε να λειτουργήσουμε στην εικονική πραγματικότητα, χωρίς να πιάσουμε τον ταύρο τής συμβατικής τοιαύτης από τα κέρατα. Η νταλίκα, πριν εκδηλωθεί ως βιβλιακού τύπου subliminal, μάς την έχει στημένη επάνω στο συμβατικό οδόστρωμα. Και ότι επιδιώξουμε να προσπορευτούμε με τον μονόδρομο τής βιβλιακής μελέτης, εάν δεν στηρίζεται σε ζωντανή αλληλουχία με το συμβατικό του αντίκτυπο στην πραγματικότητα τού οδοστρώματος, αποτελεί κενό διανοουμενισμό, που όση φραστική επιτήδευση και εάν αυτός υποστεί στην διατύπωσή του, δεν παύει να είναι ανοσιούργημα.
Έτσι λοιπόν το πέλαγος βρέχει πρώτιστα τα πόδια τής καρμανιόλας τού γίγνεσθαι.

Κάποιες φορές με ρωτούν επισκέπτες τής σελίδας στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, για ποιο λόγο επιτρέπω ή ακόμη και ανέχομαι σχόλια, τα οποία δεν έχουν κάποιο σοβαρό νόημα. Όπως έχω τοποθετηθεί και στο παρελθόν, επαναλαμβάνω ότι θεωρώ, πως όλα οι σχολιασμοί που κατατίθενται εδώ είναι σοβαροί και έχουν αξιόλογο νόημα. Κάθε άνθρωπος διαθέτει ίδια δεοντολογία στην έκφραση και κανείς δεν συμμετέχει εδώ τυχαία. Εάν αποσκοπούμε να επικοινωνήσουμε με τις ανησυχίες που εκφράζουν κάποιοι σχολιαστές, αξίζει να επιχειρήσουμε να μεταβούμε από τα σημαίνοντα στα σημαινόμενα.
Κάποιοι φίλοι θεωρούν σκόπιμο να με αμφισβητούν με μετωπικό τρόπο, με μια γραφή, η οποία φαίνεται να επιχειρεί μια πλήρη απαξίωση. Αυτό είναι κατ' αρχήν πλήρως αποδεκτό. Μεγαλύτερη βαρύτητα αποδίδω στα επιχειρήματα που προβάλλονται, ασχέτως ποια είναι η βάση τής κριτικής και θεωρώ, ότι αυτά είναι πάντοτε χρήσιμα, ως αφετηρία προβληματισμού. Αυτά με απασχολούν πολύ περισσότερο από την όποια ανάγκη επικύρωσης.


2. ΚΡΙΣΗ: ΜΗΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ;

Παλαιότερα είχα την εντύπωση, ότι το φάρμακο που προτιμάται στην καταπολέμηση τής βαριάς μολύνσεως είναι η ασπιρίνη. Συν τω χρόνω διαπιστώνω, ότι επαφιέμεθα μάλλον περισσότερο στις θαυματουργές θεραπευτικές ιδιότητες τής καραμέλας.
Αναμφιβόλως η συμπτωματολογία τής νόσου μας προσλαμβάνει ολοένα και περισσότερο ζοφερές διαστάσεις στην επιφάνεια. Ενώσω όμως επωάζετο ο εχινόκοκκος, εμείς αγρόν ηγοράζαμε. Ακολουθώντας στην διάγνωση των αιτιών τής κακοδαιμονίας μας την κομπογιαννίτικη μέθοδο τής συμβατικής ιατρικής, βαυκαλιζόμεθα να αποδίδουμε την παθογένεια που μάς διακατέχει στα όποια μικρόβια και όχι στο βάναυσα εξουδετερωμένο ανοσοποιητικό μας σύστημα, το οποίον οι ίδιοι  μετά περισσής μανίας φροντίσαμε να αδρανοποιήσουμε. Έτσι βαράμε μια συλλογική εκούσια χημειοθεραπεία συνειδήσεως στην γκλάβα μας, πιστεύοντας ότι κατακρημνίζοντας τα πάντα, κάπου θα εξουδετερωθούν στον ορυμαγδό τής εσωτερικής μας οβίδας μαζί με τα λοιπά και οι υποτιθέμενοι παθογενείς μικροοργανισμοί. Αρκεί να παραμείνει μόνο ένα ανέπαφο: Η αρειμάνια μαγκιά μας. Εμείς δεν φταίμε για τίποτε. Αυτοί που φταίνε είναι μόνον οι άλλοι και κυρίως οι ξένοι. Εμείς είμαστε πάντοτε δημιουργικοί. Οι κλέφτες ευθύνονται για όλα, που άρπαξαν το βιος, το οποίον εμείς με φιλοπονία οικοδομήσαμε. Είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε τραπεζίτες, είτε τροϊκανοί, είτε διεφθαρμένοι επιχειρηματίες, είτε διαπλεκόμενοι, είτε ο φούφουτος. Ότι εμείς μια ζωή κουβαλάμε όλους αυτούς στην πλάτη μας από καταβολής ελλαδικού προτεκτοράτου, φιλάρεσκα, απερίσκεπτα με άκρατο φιλοτομαρισμό και πλήρη εφησύχαση, ουδόλως συνέβαλλε στην κορύφωση τής κατάντιας μας, όπως αυτή με ζοφερό τρόπο εκδηλώνεται πλέον απροκάλυπτα.
Δεν μάς ανησυχεί διόλου το πύον που αναπτύσσεται σε μόνιμη βάση μέσα στα έλκη μας, Όταν όμως αυτά ανοίξουν και το πύον εκχύνεται, τότε μιλάμε για κρίση.
Αναπαράγοντας μονίμως με οίστρο τα σαθρά πρότυπα τής εξουσίας, ενσωματωμένοι με υπερηφάνεια στο σάπιο κουφάρι της, δεν αποδώσαμε μόνο πλήρη πιστοποιητικά αθωότητος στον ρόλο τής εκούσιας προσαρμογής μας, αλλά διεκδικήσαμε επί πλέον επαίνους και αναγνώριση. Εφόσον έχουμε ιδιότητα, διαθέτουμε τίτλους, επιτελούμε ρόλλον, συμβάλλουμε παραγωγικώς στα καθέκαστα, νεμόμεθα τα αγαθά τού κοινωνικού πλούτου στον ένα ή άλλο βαθμό, απολαμβάνουμε τα αγαθά τής προόδου.
Το χειρότερο σαράκι, που εμφύσησε η βαρβαρότητα στις σάρκες τού Ελληνισμού είναι η ατομικότητα. Μια οντική αντίληψη, η οποία περιχαρακώνει το εγώ στα επιφανειακά όρια τού περικαλύμματος τής υπάρξεως, χωρίς να αναδεικνύει την παραμικρή ουσία τής προσωπικότητος. Διότι η ανθρώπινη φύση είναι έτσι, ώστε είναι αδύνατον να αναδεικνύεται ουσία τής υπάρξεως μέσα στο μπουντρούμι τού "εγώ", έξω από το αληθεύειν τού εμείς. Διότι η Αλήθεια αφορά την ουσία μας.

Το χαπάκι χρυσώθηκε έντεχνα και πολύ πονηρά. Είναι μακρά, αλλά συνεχής η αλυσίδα, που τραβάει από την αρχαϊκή Λέρνη ως τα σύμβολα τής τριμερούς επιτροπής τού Λουκά Παπαδήμου και συνασπισμένων. Μονίμως κολυμπάει μέσα η ύδρα, η θεά των υδάτων, η μπριτάνια, το ψαροκέφαλο ως τιάρα τού πάπα ρώμης. Όμως ο κάθε κρίκος στηρίζει και προετοιμάζει τον επόμενο στην κυκλοτερή αλυσίδα των ροτισιεράδων, που περισφίγγει την χαβούζα, που μάς πλασάρουν σώνει και καλά ως "κοινωνία".
Αυτό που ο Καρλ Πόπερ ονομάζει "ανοικτή κοινωνία", όπου ο καθείς υποτίθεται "ότι δύναται να ευτυχίσει κατά το δοκούν και βάσει αυτών που κατεβάζει η γκλάβα του", εγώ αποκαλώ κοτέτσι. Ο ατομισμός, που διακηρύσσει ο Πόπερ, ενάντια στον επιλεγόμενο "Εσσεντιαλιασμό", τουτέστιν ενάντια στην κατ' αυτόν "θεωρία" τής ουσίας, βαυκαλιζόμενος ότι κατατροπώνει τον Πλατωνισμό, αποσκοπεί να υποβάλει μια κουκκίδα στο νήμα με το οποίον κοινωνούν οι άνθρωποι, ώστε αυτό να καταντήσει ανενργό σε πλαίσια αγκύλωσης
Ο αλητάμπουρας Ζαν Ζακ Ρουσώ διεκήρυσσε στο "Κοινωνικό Συμβόλαιο" τον "χειραφετημένο πολίτη". Αυτόν, ο οποίος δικαιούται βάσει τού "φυσικού δικαίου", τουτέστιν την δεοντολογία των ενστίκτων τής ζούγκλας, να καθορίζει κατά το δοκούν, κατά "την ίδιαν φρόνησιν", τα κοινωνικά πεπρωμένα. Μέσα από τις στοές και τις γαλαρίες (μήπως μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τί σχέση έχουν οι γαλαρίες με το γάλα; Μήπως γνωρίζει κάποιος για το ρόλο τού "Ηλίου τού Μεσονυκτίου" στα Ελευσίνεια Μυστήρια, ή για τον "Μαύρο Ήλιο" τής ναζιστικής Ahnenerbe; Ή για το πως συνδέονται οι στοές και οι Λαβύρινθοι με την χθόνια λατρεία;) νόμιζε ο μπαρμπαγιάννης, ότι θα ξέκανε με μια κίνηση τον Ηράκλειτο:

ΔΙΟ ΔΕΙ ΕΠΕΣΘΑΙ ΤΩ ΚΟΙΝΩ.
ΞΥΝΟΣ ΓΑΡ Ο ΚΟΙΝΟΣ.
ΤΟΥ Δ' ΕΟΝΤΟΣ ΞΥΝΟΥ ΖΩΟΥΣΙΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΩΣ ΙΔΙΑΝ ΕΧΟΥΣΙΝ ΦΡΟΝΗΣΙΝ

Πώς να μπορέσει να κατανοήσει τον Λόγο ο βάρβαρος, αφού ο λόγος είναι κοινός; Ο βάρβαρος δεν μπορεί να κοινωνήσει, έχει "ίδιαν φρόνησιν", τουτέστιν μπαρμπούτσαλα.
Πώς να μπορέσει να κοινωνήσει την ουσία, αυτός ο οποίος δεν είναι εις θέσιν να βιώσει τον Λόγο, την κοινωνία τού εμείς και σύμπασης τής κτίσεως και τού ακτίστου;
Έτσι το μόνο που μπορεί είναι να παραμένει στο προφανές, που είναι η ύπρξη.
Η ουσία όμως είναι ουσιαστικοποιημένος όρος μετοχής. Είναι κοινωνία. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το μεγαλείο τού προφανούς. Κοινωνώντας με την ύπαρξη φθάνουμε στην ουσία. Διότι η ύπαρξη αποκαλύπτει και αναδεικνύει την ουσία στην διαδικασία τής ερωτικής κοινωνίας. Η ύπαρξη είναι αδιαπραγμάτευτα ουσιαστική. Αλλιώς παραμένει ατομικά αποκομμένη, τουτέστιν ανάπηρη.

Ο Ρενέ Ντε Καρτ φώναζε:
"Cogito ego sum", σκέπτομαι και με αυτόν τον τρόπο υπάρχω.

Όχι, φίλε Ρενέ. Δεν υπάρχεις. Νομίζεις ότι υπάρχεις, ή μάλλον βαυκαλίζεσαι ότι υπάρχεις.
Διότι ομιλείς στον Ενικό.

Ο Ηράκλειτος ομιλούσε στον ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ:
ΔΙΟΤΙ ΕΑΝ ΜΕΝ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩΜΕΝ ΑΛΗΘΕΥΟΜΕΝ 
ΕΑΝ ΙΔΙΩΤΕΥΣΩΜΕΜΕΝ ΨΕΥΔΟΜΕΘΑ

Αναμφιβόλλως υποκλείνομαι έμπροσθεν τής Υπαρξιστικής φιλοσοφίας και έμπροσθεν των Υπαρξιστών. Επειδή ακριβώς εκφράζουν με ειλικρίνεια το αδιέξοδο τού βαρβαρισμού. Τον "Μύθο τού Σισύφου", τον "Angst", το Άγχος τής Ύπαρξης πέρα από την Ουσία, που διαπιστώνει ο Μάρτιν Χάιντεγκερ.
Ύψιστο περιβάλλον τής φιλοσοφίας είναι το Συμπόσιον. Συντροφικότητα σημαίνει τρώμε μαζί. Και εκεί κάνουμε οτιδήποτε άλλο. Σε πλαίσια συντροφίας. Φιλοσοφούμε, ή παίζουμε ποδοσφαιράκι. Ζούμε ή πεθαίνουμε. Όλα νοηματοδοτούνται από την στιγμή που κοινωνούμε.
Ο Ευρωπαίος δεν μπορεί να κάτσει σε τραπέζι. Όταν κάνει επιστημονικά συμπόσια, όλοι αυτοσερβίρονται ο καθείς για τον εαυτό του από κάποιον μπουφέ. Χασκογελούν και τσουγκρίζουν τα σορόπια, αλλά δεν μπορούν να κοινωνήσουν, καθότι έχουν "ίδιαν φρόνησιν", είναι δηλαδή άτομα, individuen.
Βεβαίως ορθώς διεπίστωσε ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ την ανάγκη αυτού που αποκάλεσε "Individuationsprozess". Η διαδικασία να συναντήσει κάποιος τον πραγματικό εαυτό του, είναι αναμφιβόλως μια βαθύτατα προσωπική υπόθεση. Όχι όμως εξατομικευμένη. Δεν είναι διόλου τυχαία η εμμονή τού Γιουγκ προς αυτήν την πορεία στα αρχέτυπα. Δεν είναι δυνατόν να συναντήσουμε τον εαυτό μας έξω από την διαδικασία τής κοινωνίας. Όμως εδώ δεν πρόκειται για μονόδρομο. Η εξωτερική σφαίρα βρίσκεται σε άμεση αλληλουχία με την εσωτερική. Στην εσωτερική οδό, φαινομενικά δεν συμμετέχουν οι άλλοι. Συμμετέχει όμως η ενεργοποίηση τής Ουσίας, ως βάση τής κοινωνίας. Το εκφράζει άλλωστε ο Πλάτων απερίφραστα στο "Συμπόσιο", όταν αποκαλύπτει ο Σωκράτης, πως η Διοτίμα κατά την Ερωτική Μύηση τον οδήγησε να ερωτευτεί τον ίδιο τον Έρωτα.

Ο βάρβαρος δεν μπορεί να καθήσει σε τραπέζι, παρά μόνον με μια εξαίρεση. Όταν η τράπεζα είναι στρογγυλή. Εκεί πίνουν όλοι από κοινό κύπελο. Το άγιον γκράλ, τουτέστιν την διμεθίλτριπταμίνη.

Όπως αναλύει ο Γιάννης Κορδάτος στο έργο του "Αρχαία Κωμωδία και Τραγωδία", οι Έλληνες μετέτρεψαν το περιεχόμενο τού κυπέλου των Οργεώνων τής χθόνιας λατρείας σε κρασάκι στα πλαίσια των Θιάσων, μετουσιώνοντας την χθόνια λατρεία τού Διονύσου σε συμποσιασμό. Άρα, ο πολιτισμός δεν ξεπήδησε από τα καταγώγια των στοών τού Λονδίνου και τις λέσχες τού Πόπερ, αλλά από τον Ηρωϊσμό των Ελλήνων, που αντιμάχονται τα τέρατα.
Γι αυτόν τον λόγο φρονώ, ότι το τσακίρ κέφι συντελείται μπροστά στις ρόδες τής νταλίκας. Τώρα, ποιος θα μετατραπεί σε κιμά και ποιος θα την βγάλει καθαρή, δεν προτρέχω να εκτιμήσω.
Μπορώ όμως περί ενός να αποφανθώ ήδη:
ΧΑΒΟΥΖΑ ΤΕΛΟΣ. Ασχέτως τρόπου, κόστους και αποτελέσματος.


Στο πρώτο βίντεο που ακολουθεί ο Michael Tsarion αναφέρεται διεξοδικά στην θεώρηση που πρόβαλλε ο Υπαρξισμός, ότι "η ύπαρξη προηγείται τής ουσίας", όπως εντόπισε ο φίλος Πάνδαρος σε σχόλιο τής προηγουμένης αναρτήσεως. Με σχετικά εκτενή αναφορά στον Μάρτιν Χάιντεγκερ, ο Τσάριον αμφισβητεί την φιλοσοφία τής ουσίας. Με αυτήν οπτική διαφωνώ, ως προσκείμενος στον Πλατωνισμό. Παρ' όλα αυτά θεωρώ όχι μόνον τον Τσάριον πάρα πολύ δόκιμο μαχητή τής συνείδησης, αλλά εκτιμώ ότι το βίντεο αυτό είναι ιδιαίτερα αξιόλογο. Διότι αναδεικνύει εκείνα τα στοιχεία τής φιλοσοφίας τού Υπαρξισμού, που θεωρώ ότι είναι πολύ γόνιμα. Πρόκειται ακριβώς για τα στοιχεία, τα οποία προκύπτουν από το γεγονός τής ίδιας τής ύπαρξης, που είναι οι αυτονόητες αξίες της, όπως η πρόκληση τής ζωής ως δυνατότητα, οι έννοιες τής ευθύνης και τής ελευθερίας.
Αυτά τα δεδομένα αναλύονται με περισσότερο απτό και πρακτικό τρόπο στο δεύτερο βίντεο. Εκεί γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στο οντικού χαρακτήρος λιώσιμο τής ανθρώπινης υπάρξεως από τούς μηχανισμούς χειραγώγησης και καταπίεσης τού συστήματος. Η διαδικασία ελέγχου και καθορισμού τής συμπεριφοράς μέσω τής αλλοτριώσεως τού τρόπου που αναπαράγεται η ανθρώπινη ύπαρξη συνιστά την κεντρική μέθοδο επιβολής τού συστήματος. Θεωρώ, ότι η κατανόηση αυτὠν των μηχανισμών και διαδικασιών καθιστά την κρίση μας εις θέση, ώστε να ερμηνεύσει και να αξιολογήσει τις συγκεκριμένες επιλογές τού συστήματος, όσο αφορά την δημιουργία και την χειραγώγηση κρίσεων . Όπως η κρίση στην Ουκρανία - στην οποία θα αναφερθώ στην συνέχεια - και η οποία δεν είναι δυνατόν να καταστεί ερμηνεύσιμη με τις τυπικές προσεγγίσεις γεωστρατηγικού χαρακτήρος, εάν παρακάμψουμε τα δεδομένα τού σφοδρού ψυχολογικού πολέμου, ο οποίος συνεχώς εντείνεται και έχει ως στόχο τον συνειδησιακό έλεγχο σε μακροκλίμακα.