Η φύση του Μάτριξ - I

αίρετε!

Δεν ξέρω ποιός με προορίζει γιά Ολυμπιονίκη, αλλά τους τελευταίους μήνες κάνω εντατικές ...προπονήσεις, τις οποίες δυστυχώς δεν μπορώ ν' αποφύγω. Δεν εννοώ ότι θα φάω τη δόξα του μαντράχαλου Ουσαίϊν Μπόλτ, αλλά φαίνεται πως κάποιοι σκέπτονται να διοργανώσουν Ολυμπιάδα παντρεμένων (με παιδιά), με αγωνίσματα όπως: ποιός θα ψωνίσει γρηγορώτερα στο μάρκετ, ποιός θα έχει τα περισσότερα λεφτά στο τέλος του μήνα, κτλ. (Ο Άλ Μπάντυ, που όλη μέρα τεμπελιάζει, μου φαίνεται πολύ τυχερός άνθρωπος.)
Να μην τα πολυλογώ, δεν έχω κόψει επαφή με τα ιντερνέτια. Καί τις αναρτήσεις του οικοδεσπότη διαβάζω, καί καμιά εικοσαριά ιστολόγια ημερησίως. Όμως, παρ' ότι διαβάζω γρήγορα, παρ' ότι γράφω επίσης γρήγορα (αν καί με τη "μέθοδο Άντλερ"), δεν προλαβαίνω πολλά-πολλά. (Ούτε κάν απαντήσεις σε σχόλια...) Το σημερινό είναι εξαίρεση.

[Παρένθεση, γιά να καταλάβετε το -παμπάλαιο- αστείο: "Άντλερ" είναι ο αετός στα Γερμανικά, αλλά παλιά ήταν καί μία μάρκα γερμανικών γραφομηχανών. Έτσι, όποιος δεν ήξερε πλήρες "τυφλό σύστημα" με τα δέκα δάχτυλα, αλλά πληκτρολογούσε με ένα δάχτυλο από κάθε χέρι, όπως τσιμπάει ο αετός με το ράμφος, τον κοροϊδεύανε πως έμαθε τη "μέθοδο Άντλερ".]


Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις σχετικές με τη φύση του Μάτριξ. Ξεκαθαρίζω από τώρα, πως το υλικό αυτό είναι καθαρά πρωτόλειο. Επομένως, δεν μπορώ (ούτε θέλω) να σας πάρω στο λαιμό μου, ότι τα πράγματα είναι σώνει καί καλά έτσι κι όχι αλλοιώς. Αλλά θέλω να σκεφθείτε καί μόνοι-ες σας. Ώστε οι επί μέρους σωστές αντιλήψεις να πέσουν στην κοινή χύτρα των γνώσεών μας. (Αλλοιώς, αν είναι ο καθένας γιά την πάρτη του, τί καθόμαστε κι ασχολούμαστε με ιστολόγια όπως το παρόν; )

Πώς θα ξέρουμε ότι σκεφτήκαμε κάτι σωστό; Μά, καθαρά από την πράξη. Αν όσα σκεφτήκαμε συμφωνούν με την πράξη, ή/καί έχουν πρακτικές εφαρμογές (καί δη μετρήσιμες), τότε είμαστε στον σωστό δρόμο. Μακριά από μας οι φιλοσοφικές άρες-μάρες κουκουνάρες διαφόρων δήθεν "μυστών", που μας κλείνουν πονηρά το μάτι ότι ντεμέκ έχουν γνώσεις με πιστοποιητικό ...Θεού - κι έχουν γεμίσει εδώ καί δεκαετίες βιβλία καί Διαδίκτυο μ' αερολογίες.

Λοιπόν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, νομίζω πως ανακάλυψα μερικά σίγουρα δεδομένα γιά τη φύση του φευγαλέου αυτού εφιάλτη της ανθρωπότητας. Όπως είναι κάτι σκηνές με τον υπερήρωα Αόρατο Άνθρωπο, που μπαίνει στο δωμάτιο του κακού, ο κακός τον παίρνει χαμπάρι, του λέει: "- Ξέρω πως κάπου εδώ είσαι!", του φυσάει τον καπνό του πούρου απάνω του, σχηματίζεται μιά καπνοπουρική ομίχλη με το περίγραμμα του Αόρατου Ανθρώπου...

...κι αμέσως μετά ο κακός τον αρχίζει στα πιστολίδια. (Διότι Αόρατος μεν, αλλά με σάρκα καί οστά δέ. Άρα, κι αυτός ψοφάει. :-) Λογικόν!...)

Το κακό είναι ότι, όπως ο σεναριογράφος δεν τον πεθαίνει τον ήρωά του έτσι εύκολα, έτσι καί το Μάτριξ δεν πεθαίνει εύκολα. (Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει, κτλ κτλ κτλ.) Το βλέπουμε μεν, αλλά, εκεί που πάμε να το κοπανήσουμε, μας την κοπανάει αυτό -χολλυγουντιανώς πως- την τελευταία στιγμή. Τά 'πανε αυτά οι αρχαίοι ημών, πολύ προ του Χόλλυγουντ, με τον μύθο (; ) του Πρωτέα.


Αφορμή γιά το αρθρο ετούτο έδωσαν οι ...Κατακλυσμοί!

Σας έχω πεί ότι εργάζομαι παράλληλα επάνω σε διάφορες έρευνες. Ως αποτέλεσμα των οποίων, ως καρπό των κόπων μου, έχω δεί να τακτοποιούνται χρονικώς πολλά από τα περιγραφόμενα στη Μυθολογία. (Κι ας λένε διάφοροι ποδιτσοκίνητοι συγγραφίσκοι ό,τι θέλουν - ότι δήθεν δεν μπορούμε να χρονολογήσουμε τέτοια γεγονότα. Ψεκάσματα με το όπιο του μυστηρίου δεν πιάνουν σ' εμένα.)
Ταυτόχρονα, έχω διαπιστώσει επαναλαμβανόμενους χρονικούς κύκλους, τόσο βραχυχρόνιους καί μεσοχρόνιους, όσο καί μακροχρόνιους. Όπως έχω διαπιστώσει καί την αναμφισβήτητη (επαναλαμβανόμενη πέραν πάσης τυχαιότητος) ύπαρξη διαφόρων αριθμητικών παραγόντων (πχ πολλαπλασιασμός επί 1,000), αν καί δεν έχω βρεί ακόμη την εξήγησή τους.
Τα ανέλυσα, όμως, κι αυτά δημοσίως στο παρελθόν: υπάρχουν αιτιολογήσεις πρώτου, δευτέρου, ...νιοστού επιπέδου - κι όλη η ελαφρώς τραγική πορεία της επιστήμης συνίσταται στο να φτάσει η κυρα-επιστήμη στο έσχατο επίπεδο εξηγήσεων, το θεμελιώδες, το νόν πλούς ούλτρα. Γιά παράδειγμα, η απάντηση στο γιατί ασθενούμε, είναι επειδή υπάρχουν τα μικρόβια. (Αιτιολόγηση πρώτου επιπέδου.) Η απάντηση στο γιατί υπάρχουν μικρόβια, είναι ένα μασημένο: "- Έεεε... επειδή υπάρχουν στη φύση! Όπως υπάρχουν τα ζώα καί οι άνθρωποι."
Αυτή είναι η αιτιολόγηση δευτέρου επιπέδου - αλλά καταλαβαίνουμε πως εδώ αρχίζουν τα ζόρια: Η ερώτηση τρίτου επιπέδου: "- Γιατί τα μικρόβια μας ενοχλούν; Δεν μπορούσαν απλά να υπάρχουν, χωρίς να μας αρρωσταίνουν εμάς;", δεν έχει καμμία απάντηση σήμερα, όσο καί να ψάξετε στην Ιατρική, ή τη Βιολογία. Οι μεν γιατροί περιορίζονται στο να τα εξοντώσουν με φάρμακα, οι δε βιολόγοι απλά ελπίζουν πως κάποια μέρα θα βρουν την απάντηση, σκαλίζοντας το dna.

Οι δικές μου αιτιολογήσεις, ατυχώς, περιορίζονται στο ...μηδενικό επίπεδο: απλώς παρατηρώ καί καταγράφω τα φαινόμενα, ξεχωρίζοντάς τα από τον "θόρυβο" της τυχαιότητας. Μην περιμένετε κάτι καλύτερο, όμως, διότι δεν μπορώ να το προσφέρω προσώρας. Να λέτε κι ευχαριστώ: σκεφθείτε πως σε παρόμοιες περιπτώσεις άλλοι δεν μπορούν κάν να διακρίνουν το τί γίνεται! (Παρ' όλ' αυτά, έχουν κι άποψη!)

Οι Κατακλυσμοί, λοιπόν...

Η Μυθολογία μας θυμάται τρείς: τον του Δευκαλίωνα, τον του Φορωνέα, τον του Ωγύγου. (Αν καί λέγεται ότι ο κατακλυσμός του Ωγύγου συνέπεσε με τα χρόνια της βασιλείας του Φορωνέα.) Δεν θυμάμαι, όμως, να τους τοποθετεί με χρονική σειρά, ούτε να λέει πόσο απείχαν ο ένας από τον άλλον. Ρίχνοντας μιά ματιά στο λήμμα "Φορωνεύς", ας πούμε, συμπεραίνει κανείς ότι ο μυθικός αυτός βασιλιάς του Άργους έζησε όχι πολύ πριν από πχ τον Αιγέα. Θεωρείται παλαιότατος των ανθρώπων, αλλά άντε καί νά 'τανε καμιά δεκαριά (βαρειά δεκαπέντε) γενιές παλαιότερος των ηρώων της Τροίας - αν πάρουμε στην κυριολεξία τις γενεαλογίες των αρχαίων ποιητών.
Επειδή, όμως, η Μυθολογία μας σκόπιμα μπερδεύει τα γεγονότα, ώστε να ΜΗΝ βρεθούν (από τα λαμόγια) τα "κλειδιά" εκείνα, που θα ξαναοδηγήσουν τον πολιτισμό στα ύψη, άρα καί στην απότομη πτώση στο μηδέν, όπως έγινε πολλές φορές στο παρελθόν, επιτρέψτε μου να ψιλοδιαφωνώ με την μυθολογική κυριολεξία. Αντ' αυτής, έχω κάτι καλύτερο να σας προτείνω.


Ανάμεσα σ' όλες τις τρέλλες που κουβαλούσαν οι ναζιστές (οι αυθεντικοί), υπήρχε καί η μούρλα της "ευγενούς" καταγωγής των Γερμαναράδων. Ένθα "ευγενούς" ισοδυναμεί με Ατλαντίδα - ή, κάπως πιό αόριστα, με την "κοιτίδα της Αρίας φυλής". Φαίνεται πως άλλες τέτοιες "κοιτίδες" (πχ Ελλάδα) τους έπεφταν λίγες στο "ευγενειόμετρο". (Γι' αυτό καί της Ελλάδας της έδωσαν καί κατάλαβε. Καί οι τότε, καί οι σημερινοί, καί οι απ' ανάμεσα, καί οι πιό πριν.)
Αυτό από μόνο του δεν πειράζει κανέναν. Μπορώ να πω ότι είναι μάλλον συνηθισμένο φαινόμενο, αν θυμηθούμε όλες τις επίσημες παραμυθολογίες περί καταγωγής των βασιλέων στα ευρωπαϊκά κράτη - που ψάχνουν προγόνους από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, μέχρι τον ...Χριστό (ναί!) καί την υποθετική ...κυρία Χριστού, τη Μαγδαληνή. (Θ' ασχοληθούμε καί μ' αυτά, αλλά όχι στο παρόν. Αν βιάζεστε να μάθετε, σας λέω από τώρα ότι πρόκειται γιά θρίχες κατσαρές. Με αποδείξεις ότι πρόκειται περί θριχών.)

Εν ολίγοις: δε βαρυέσαι, Δελλαπατρίδηδες πάντα υπήρχαν.

Ωστόσο, οι ναζιστές ήσαν Δελλαπατρίδηδες με κρατική εξουσία!... Κι όλος ο κόσμος βίωσε τις συνέπειες του να δίνεις όπλα σε μαλακισμένα πιθήκια. (Ακόμη καί χάριν παιδιάς - βλέπε αλλεπάλληλες εκλογές καί ψηφοφορίες των ετών 1930-1933 στο Ράϊχσταγκ.) Εν πάσει περιπτώσει, πριν αρχίσουν τα μπάμ-μπούμ, οι ναζιστές έψαχναν μετά μανίας άτομα, να τους οδηγήσουν στην Ατλαντίδα!

(Το κείμενο αυτό δεν τελείωσε ακόμη,. Θα εμπλουτίζεται, μέχρι να σβήσω αυτή την φράση.)

ΟΙ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΝΕΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

                      Η ζωή αλλάζει
                      δίχως να κοιτάζει
                      την δική σου μελαγχολία
                      κι έρχεται η στιγμή
                      για ν' αποφασίσεις
                      με ποιους θα πας
                      και ποιους θ' αφήσεις
                     
                         "Οι παλιοί μας φίλοι", Διονύσης Σαββόπουλος



1. ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΣ

Αναλογιζόμενος τον τρόπο, με τον οποίον στις πλείστες των περιπτώσεων εκφράζεται η αναζήτηση στην εποχή μας (εφόσον προϋποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο υφίσταται) μού έρχεται κατά νου η εικόνα κάποιου, που επιχειρεί να τρέξει, ενώ τα πόδια του είναι κολλημένα στο έδαφος. Και εάν σε κάποια περίπτωση αυτός επιτύχει να θέσει τα πόδια του σε κίνηση, τότε μοιάζει με ανάπηρο παιδί, που τρέχει πίσω από φαντάσματα. Αυτή η διαπίστωση ισχύει πρωτίστως για εμένα, δεδομένου, ότι τα σημειώματά μου αποσκοπούν σε κάποια αυτογνωσία, χωρίς να επιδιώκω συνειδητά να μειώσω ή να απαξιώσω άλλους. Η αιχμή τής αναζήτησης, η οποία χαρακτηρίζει ένα χώρο, ανάγεται εν τέλει σε αυτούς που επιδιώκουν να είναι αιχμηροί. Και όταν αυτή υπολείπεται, αυτό σημαίνει, ότι αυτοί είναι αμβλυμμένοι. Με αυτήν την διαπίστωση δεν επιδιώκω να αμφισβητήσω την σκέψη και την εκφορά ανθρώπων, οι οποίοι αναζητούν με δημιουργικό τρόπο, τολμώντας να εισέρχονται σε μη συμβατικές περιοχές. Αυτή δεν αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία αναμφιβόλως επιχειρούν να ανοίξουν δρόμους στην σφαίρα τής αναζήτησης, αλλά εστιάζεται μπροστά στον γενικότερο μαντρότοιχο, ο οποίος χαρακτηρίζει τα αδιέξοδα έμπροσθεν των μεγάλων προκλήσεων τής σύγχρονης εποχής, που απαιτούν συγκεκριμένους χειρισμούς.
Κατ' επανάληψη έχει διαπιστωθεί, ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έλλειψη οραμάτων και κρίση ιδεολογιών και ιδεών. Αναμφιβόλως οι λοιπές μορφές, με τις οποίες εκφράζεται η σύγχρονη κρίση, είτε αυτές εκδηλώνονται στον οικονομικό τομέα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην αδυναμία να διαμορφωθούν με πειστικό τρόπο πολιτικές προτάσεις που να προσφέρουν ρεαλιστικές προοπτικές, ή οποιονδήποτε άλλο τομέα, αποτελούν δευτερεύουσες συνέπειες, οι οποίες παρέπονται ακριβώς από τον πυρήνα των αδυναμιών μας, ο οποίος ανάγεται στην ανεπάρκειά μας να προάγουμε ως κοινωνίες δημιουργική σκέψη. Και αυτή η προαγωγή δεν είναι δυνατόν να υπέχει αποκλειστικά αφηρημένο χαρακτήρα, χωρίς να εμπεδώνεται επί των συγκεκριμένων επίκαιρων δεδομένων. Οι σημερινές μας σκέψεις διαμορφώνουν την αυριανή πρακτική μας. Και παρόλο ότι δεν μπορούμε πλέον να παραβλέψουμε τις ζοφερές συνέπειες των δεδομένων, αδυνατούμε να εξάγουμε από αυτά ζητούμενα.
Αυτή η γενικής φύσεως αδυναμία δεν συνεπάγεται, ότι η συγκεκριμένη παραγωγή σκέψεως βρίσκεται σε στασιμότητα. Τουναντίον, η συλλογική ανθρώπινη εμπειρία και η επεξεργασία της οδηγούν στο να συλλέγονται σπυρί - σπυρί σημαντικότατοι καρποί συν τω χρόνω, οι οποίοι συγκροτούν την καρποφορία τής καλώς νοουμένης επιστημονικής γνώσεως, αλλά και τής γενικότερης επιγνώσεως ως προς τον τρόπο που εκφράζονται τα διογκούμενα αδιέξοδα. Στην εποχή μας - όπως και παλαιότερα εξ άλλου - ανθούν σημαντικές μορφές, τόσο στον τομέα τής πρωτοποριακής επιστήμης, όσο και στην σφαίρα του στοχασμού, που επιχειρούν να διαμορφώσουν χρήσιμα συμπεράσματα ως οδοδείκτες, προς την κατεύθυνση τής απελευθερώσεως και τής κάθε είδους χειραφετήσεως των ανθρώπων.
Αυτό όμως που λείπει και που προηγουμένως χαρακτήρισα ως "δημιουργική σκέψη", είναι η προσπάθεια σύνθεσης αυτών των επί μέρους επιτευγμάτων στα πλαίσια ενός συνεκτικού συνόλου, το οποίο να δύναται να αποτελεί μια λειτουργική θεωρία υπερβάσεως των αδιεξόδων, διαμορφώνοντας συγκεκριμένες προτάσεις πρακτικών επιλογών.
Ίσως αυτή η αδυναμία να συνιστά υπό μια έννοια προτέρημα. Στην βάση, ότι οι προηγούμενες προτάσεις και κοσμοθεωρήσεις, οι οποίες με τον ένα ή άλλον τρόπο ενέπνευσαν προηγούμενες γενιές, αποδεικνύονται πλέον ασύμφορες, μη λειτουργικές, παρωχημένες και ανήμπορες να διαμορφώσουν ρεαλιστική προοπτική. Θέτοντας επί τάπητος με ζωτικό τρόπο την αναγκαιότητα, να δημιουργηθεί κάτι νέο, το οποίο να είναι ζωντανό και να μπορεί με δυναμικό τρόπο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις. Όταν εκπνέει το παλαιό, εγκαταλείπεται από τα στοιχεία τού πνεύματος, που μπορεί να το ζωογονούσαν. Τότε οι κοινωνίες αναμένουν την εισπνοή τού Νέου.

Η αναζήτηση στην διαδικασία τής δημιουργίας σκέψεως μετά την κλασσική περίοδο, η οποία χαρακτηρίσθηκε από την ακμή του φιλοσοφικού στοχασμού στα πνευματικά κέντρα τής τότε οικουμένης, είχε στην ουσία απροκάλυπτα ή κεκαλυμμένα θρησκευτικό προσανατολισμό, υπό την έννοια ότι συγκροτούσε δόγματα. Και όποτε η αναζήτηση απολήγει σε δόγματα, αυτοαναιρείται. Οι κατ' εξοχήν θιασώτες της επεδίωξαν κατά κανόνα, μετά την υποχώρηση τής διαδόσεως τού Ελληνικού Πνεύματος, δηλαδή μετά την επιβολή τής Ρωμαιοκρατίας και μέχρι σήμερα, να αναχθούν σε αυθεντίες, χωρίς να αποδέχονται αμφισβήτηση όσων διεκήρυσσαν. Όταν οι ιδέες αποκρυσταλλώνονται, στερούνται ευελιξίας και παύουν να αναπνέουν. Μπορεί μεν από χρηστικής σκοπιάς συχνά να αποδεικνύονται επαρκείς, ώστε να στηρίξουν την αναπαραγωγή συγκεκριμένων κοινωνικών μορφωμάτων και την οργάνωση κάποιου τύπου ανθρωπίνου συμβιώσεως. Όμως παραμένουν στείρες, χωρίς να είναι εις θέσιν να προάγουν την πραγματική ελευθερία των ανθρώπων. Διότι η ελευθερία δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται πρωτίστως παρά στην πνευματική χειραφέτηση. Εφ' όσον η σκέψη υποχρεούται αμέσως ή εμμέσως να υποκύπτει και να υπηρετεί δόγματα, η κοινωνία λειτουργεί στην βάση εκούσιου ή ακούσιου άνωθεν επιβεβλημένου προγραμματισμού.
Οι εκούσιοι συνοδοιπόροι των δογμάτων μπορεί να αισθάνονται ψυχικά αναπαυμένοι, ευρισκόμενοι υπό την αιγίδα προκατασκευασμένων βεβαιοτήτων. Το ευ ζην όμως δεν συνιστά παυσίπονον έναντι των προκλήσεων τής ζωής. Η άμβλυνση τής ανθρώπινης ευαισθησίας συνιστά δρόγα, η οποία μετατρέπει εν τέλει την ανθρώπινη εγρήγορση, τουτέστιν την ευκαιρία τού ανθρώπου να συναντήσει τον εαυτό του ώστε να ευτυχίσει αληθώς, σε πέτρα (stoned). Στην αντίποδα τής Α-λήθειας βρίσκεται η λήθη. Γι αυτό ο Ηράκλειτος επιμένει, ότι "μια ξηρά ψυχή είναι πολύ καλύτερη τής υγρής". Η ψυχή δηλαδή, η οποία δεν επιδιώκει να βρέχεται με οινοπνευματώδη ή άλλα παυσίπονα και "αντικαταθλιπτικά" για να ξεχάσει, αλλά τίθεται με ετοιμότητα και εγρήγορση έναντι των προκλήσεων, με στόχο να τις αντιμετωπίσει φρονίμως, αντιμετωπίζοντας αυτές ως κλίμακα στην πορεία τής κατακτήσεως τής ωριμότητος.
Η απόδραση από τις προκλήσεις συνιστά την καθημερινή λαμογιά, που προσφέρει η σύνταξη με το κάθε είδους δόγμα, είτε αυτό ενδύεται μεταφυσικό, είτε υλιστικό μανδύα. Η ένταξη στην γκρούπα και η απαλλαγή από την προσωπική ευθύνη, που αυτή υποβάλλει, αποτέλεσε και αποτελεί την βάση τού αγόμενου και φερόμενου μαζανθρώπου, ο οποίος επικράτησε κατά κόρον στα πλείστα όσα κοινωνικά μορφώματα κατά την διάρκεια της ιστορίας. Η διακινδύνευση να τεθεί εκουσίως το υποκείμενο πέραν των καθιερωμένων κοινωνικών στερεοτύπων, ενεργόν συμφώνως προς τις επιταγές της ιδίας συνειδήσεως και ακολουθόν το ανώτερον ήθος τής αδιαπραγματεύτου αρετής και συμπόνοιας προς άπαντας, συνεπάγεται ζοφερή αμφισβήτησή του από κάθε είδους περίγυρο. Η προσαρμογή μας προς τα στερεότυπα, τα οποία επιβάλλει ο εκάστοτε κοινωνικός μύθος, συνιστούν  την μάσκα τού κοινωνικού προγραμματισμού μας, και συγκροτούν τα ιδεολογήματα με τα οποία επιχειρούμε να στηρίζουμε τις επιλογές μας. Μετά τις φρικαλέες συνέπειες, που επέφερε ο Β΄ΠΠ. συγκροτήθηκε η πρώτη ιδεολογία ουσιαστικής αμφισβητήσεως στα πλαίσια τής Δύσεως υπό την μορφή τής φιλοσοφίας τού Υπαρξισμού. Συμφώνως προς αυτή την θεώρηση η κεντρική αφετηρία, γύρω από την οποία αρμόζει να αναπτύσσεται η συνολική συμπεριφορά τού ατόμου, είναι η επίγνωση τής προσωπικής ευθύνης. Καταρρίπτοντας τις προκατασκευασμένες βεβαιότητες των δογμάτων, ο Υπαρξισμός απαιτεί από τον καθένα ίδιον έλεγχο των επιλογών του. Κατά τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, τον  βασικότερο των εκπροσώπων αυτής της φιλοσοφίας, το πολυτιμότερο των σημείων στίξεως, στο οποίον αρμόζει παύσις, όχι κατόπιν αλλά προ αυτού, είναι το ερωτηματικό.

Όσοι συγκρότησαν δόγματα τα οποία διαδόθησαν σε σημαντικό βαθμό, διέποντο οπωσδήποτε από οξύνοια και διέθεταν οργανωτικές ικανότητες, ασχέτως εάν αυτοί ήσαν μεμονωμένα άτομα, ή συγκροτούσαν ομάδες. Η δυνατότητα να ενσωματώσουν την κοινωνία σε κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο αναπαραγωγής προϋπόθετε σημαντική τεχνογνωσία αναφορικά με την συγκρότηση, διάδοση και επικράτηση ενός συστήματος ιδεών. Ακόμη και στην περίπτωση, που φρόντισαν να συγκροτήσουν σχολή σκέψεως, η οποία να προάγει και στο μέλλον την εφαρμογή των δογμάτων τους, εγκλώβισαν τούς πνευματικούς τους διαδόχους εντός τού υποτιθέμενου θέσφατου των διδαχών τους. Είτε αυτό αφορούσε κάποια υποτιθέμενη απαράβατη θεία θέληση, είτε κάποιους υποτιθέμενους φυσικούς νόμους, ή άλλες υποτιθέμενες απαράβατες νομοτέλειες τού οικονομικού ή κοινωνικού ή όποιου άλλου γίγνεσθαι. 
Η ζωή όμως και τα δεδομένα που την συγκροτούν εξελίσσονται συνεχώς. Και η δυνατότητα να επανοικοδομούνται νέες επαύλεις από τα υλικά κατεδαφίσεως προηγούμενων κτισμάτων, οδήγησε σε αποτυχημένα αποτελέσματα. Η λογική της αποπερατώσεως σύγχρονων ανακτόρων με μπάζα τού παρελθόντος οδήγησε στα παραπήγματα, τα οποία αναδύονται από την ξύλινη γλώσσα των παρωχημένων, ξεπερασμένων, άχρηστων και εν τέλει νεκρών ιδεολογιών. Τα ιδεολογήματα, ως απολειφάδια πρώην χρηστικών μοντέλων, αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στις επίκαιρες προκλήσεις για δύο βασικούς λόγους:
Ο πρώτος εξ αυτών απορρέει από την δογματική τους συγκρότηση. Ένεκα αυτής αδυνατούν να ανταποκριθούν στους στόχους τής ανθρωπίνου χειραφετήσεως και απελευθερώσεως. Μπορεί να βρήκαν στο παρελθόν κάποια εφαρμογή χρηστικής φύσεως, η οποία όμως στηριζόταν στην εν τέλει αλλοτρίωση τής α-ληθούς ανθρωπίνου ουσίας. Υπό αυτήν την έννοια συνθέτουν στην πορεία τού χρόνου μια αρνητική εμπειρία για την ανθρωπότητα. Η διαρκής επαύξηση αυτής τής αποτυχίας να ευημερίσουν όχι εικονικώς αλλά ουσιαστικώς οι κοινωνίες ενισχύει την επίγνωση και την προσμονή των ανθρώπων για την συγκρότηση μιας συμβίωσης μεταξύ τους, η οποία να μπορεί να ανταποκρίνεται στις αληθείς τους ανάγκες. Πέρα από λαμογιές, παυσίπονα, σκάρτες προσαρμογές, απαξιωτικούς συμβιβασμούς και υποκατάστατα αληθούς βίου σε πλαίσια αυτάρκειας και αρμονίας.
Ο δεύτερος λόγος, ένεκα τού οποίου τα παλαιά ιδεολογήματα καταλήγουν ανάξια για τον κάδο ανακύκλωσης, είναι ότι αυτά πλέον δεν ανταποκρίνονται ούτε καν επί χρηστικής βάσεως στην ανάγκη οργανώσεως τού κοινωνικού βίου, δεδομένου ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην, με αποτέλεσμα αυτά να μην μπορούν ούτε στοιχειωδώς καν να ανταποκριθούν στον όποιο - έστω υποτυπώδη - χειρισμό των επικαίρων προκλήσεων.

Για να μπορέσουμε όμως να διαπιστώσουμε αφ' ενός μεν την ακαταλληλότητα των παλαιών δογματικών ιδεολογιών στην κατεύθυνση της αντιμετωπίσεως των συγχρόνων προκλήσεων και αφ' ετέρου για να εντοπίσουμε τις αρχές, επί των οποίων αρμόζει να εδράζονται τα σύγχρονα προθέματά μας, είναι σκόπιμο να αποτιμήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο τα βασικά δεδομένα, επί των οποίων εστηρίχθησαν στο παρελθόν τα νεκρά πλέον από λειτουργικής πλευράς δόγματα, καθώς και το πώς άλλαξαν με την πάροδο τού χρόνου αυτά τα δεδομένα. Αυτή την αποτίμηση θα επιχειρήσω στο επόμενο κεφάλαιο αυτής τής αναφοράς.


2. ΕΧΟΝΤΑΣ ΔΡΑΣΚΕΛΙΣΕΙ ΗΔΗ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ


Συνεχίζεται....


Οι δύο μαγνητοσκοπήσεις που ακολουθούν αφορούν σημαντικές εξελίξεις τής συγχρόνου επιστημονικής ερεύνης, μέσα από το πρίσμα δυο πρωτοποριακών ερευνητών.
Επισυνάπτονται σε συνδυασμό με αυτές στην προηγούμενη ανάρτηση τού Tom Campell. Ο Campell διετέλεσε ως φυσικός επιστήμων πολυετής συνεργάτης της NASA. Με τις παρουσιάσεις του επιχειρεί να αξιοποιήσει σημαντικές ανακαλύψεις τής κβαντομηχανικής προς την κατεύθυνση τής κοινωνικής τους αξιοποίησης. Συνδέοντας την έννοια τής συνειδήσεως με αυτήν της πληροφορίας, η οποία διέπει σε επίπεδο κβαντομηχανικής τόσο τις ενεργειακές, όσο και τις υλικές εκφάνσεις, αποδίδει συγκεκριμένη έμφαση στον ρόλο που τα συνειδησιακά μας δεδομένα είναι εις θέσιν να διαμορφώνουν πραγματικότητες.
Τόσο ο Rupert Sheldrake, όσο και ο Bruce Lipton είναι διακεκριμένοι καθηγητές περιώνυμων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με πρωτοπωριακές ερευνητικές δραστηριότητες και ριζοσπαστικές ανακαλύψεις. Και οι δυο θεωρούν, ότι οι ανακαλύψεις τους αλληλοσυμπληρωνονται με τις έρευνες και ερμηνευτικές προσεγγίσεις τού Campell περί πληροφορίας και συνειδήσεως. Ο Sheldrake είναι αυτός, ο οποίος εντόπισε την ύπαρξη των πεδίων πληροφορίας. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι κλάδος του είναι η βιολογία. Η επαφή των ζώων με τα πεδία πληροφορίας καθίσταται πλέον προσιτή στην επιστημονική έρευνα - καθότι είναι σχετικά προφανής - από ότι η σχέση τού ανθρώπου προς αυτά. Ιδιαίτερη αίσθηση προξενεί επίσης ο βαθύτατα προωθημένος τρόπος, με τον οποίον η Κλασσική Ελληνική Φιλοσοφία έχει χειριστεί αυτά τα φαινόμενα, όπως θα παραθέσω προσεχώς.
Ο  Lipton έχει προβεί σε ριζοσπαστικές ανακαλύψεις αναφορικά με την δομή και λειτουργία των κυττάρων. Προτάσσοντας σε σημασία τον ρόλο τής κυτταρικής μεμβράνης αυτού τού γεννετικού κώδικος, αναλύει τον τρόπο που αυτή λειτουργεί ως δέκτης για την εκτός τού κυττάρου προερχόμενη πληροφορία, η οποία επιτελεί καθοριστικό ρόλο στην λειτουργία του. Εργασίες άλλων ερευνητών, οι οποίες εστιάζονται στον γονότυπο καταδεικνύουν, ότι και αυτός επιτελεί ρόλο ηλεκτρομαγνητικής κεραίας κυλινδρυκής μορφής. Ο μαθηματικός συσχετισμός τής στρέψης με την έννοια τής μεταδόσεως τής πληροφορίας αποτελεί επίσης ένα σημαντικό ζήτημα.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να βρούμε, αλλά και να υπερβούμε τον εαυτό μας.
Μάρλον Μπράντο


1. ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΓΡΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΣΤΑ ΣΕΛΗΝΙΑΚΑ ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΤΑΛΟΓΙΣΤΟΥ

Στην πορεία τής ζωής μου κάποιοι κατάφεραν να περάσουν συρματόπλεγμα σε ένα σωρό πράγματα από αυτά που αρμόζει να μού ανήκουν. Ένα όμως από αυτά δεν κατάφεραν να περιφράξουν: Τα όνειρά μου. Ίσως το ουσιαστικότερο από τα πενιχρά μου επιτεύγματα είναι η εντύπωση που διασώζω, ότι στο βάθος τής ψυχής μου κατόρθωσα να παραμείνω τρελός.
Διαπιστώνοντας όμως, ότι ήμουν ευνούχος από πλευράς ονείρων, αποφάσισα να τα σκηνοθετήσω. Σε τέτοιες περιπτώσεις γνωρίζω που θα βρω τον κατάλληλο μπερμπάντη σεναριογράφο: Αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την ίδια την Ζωή. Έτσι ανέσυρα από την μνήμη κάποια παλιά προτροπή ενός αγαπημένου κουμπάρου μου: "Ρε βλάκα η διαφορά σου από τον Χάφρεϋ Μπόγκαρτ είναι ότι εσύ μπορείς και κάνεις και στατικές μελέτες για κτήρια".
Γουστάρω την επιμονή. Όμως αυτή με απωθεί όταν καταντάει ρουτίνα. Τότε αισθάνομαι μέσα στην καρδιά μου ένα είδος πνευματικής πτωμαΐνης. Επέλεξα την αγρανάπαυση ενός διμήνου, όχι ως εκφυγή από επαναλήψεις, αλλά ως αποδημία σε χώρους, οι οποίοι μπορεί να κρύβουν κάτι αναπάντεχο. Ίσως αυτό να μην ήταν επιλογή, αλλά ένα αθέλητο black out, που θα με οδηγούσε στο ηθελημένο freak out. Αυτό επέρχεται όταν συναντώ τον εαυτό μου, οπότε τον σιχαίνομαι για τα χάλια που έχει περιπέσει. Η αποδόμησή του όμως αποδεικνύεται εύκολη δουλειά, έστω κι αν αρχικά αυτή φαίνεται απροσπέλαστη. Θα τολμούσα να ισχυριστώ, ότι στο αναμεταξύ γνωριζόμαστε λιγάκι, εφόσον πλέον τυγχάνω μεγάλο παιδί. Και η τρομάρα, ότι καταντάω κουρασμένο παλικάρι, αποδεικνύεται φαντασίωση άλλων. Το πέλαγος έχει πάντα φρέσκο αεράκι. Τι να βάλω στο γραμμόφωνο; σκέφτηκα. Eric Dolphy ή Μουφλουζέλη; Προτίμησα όμως από το "Outward Bound" τον Γιώργο:
"Με μια λάμπα πετρελαίου
και μια κουβέρτα απ' τό στρατό
κι ένα κορμί με δίχως έννοιες
τέτοιο πορτραίτο είμ' εγώ".
Μετά αναλογίστηκα, ότι ως μακροχρόνιος ανυπότακτος μού λείπουν οι κουβέρτες.


2. SELFNECROPSY  -  ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΠΟΤΙΛΙΑ

Η προτροπή τού Βούδα προς αυτούς που ακολουθούσαν την διδασκαλία του ήταν κατά την ώρα που απεβίωνε: "Σκοτώστε με". Εγώ όμως ποτέ δεν έτυχε να τον τρακάρω. Άρα, το μόνο που έμενε ήταν να σκοτώσω τον παλιό εαυτό μου. Δεν αξίζει να κολλάμε στην καρέκλα μας. Η εξέλιξη των όντων ως ένα βαθμό αρμόζει να είναι γραμμική, να στηρίζεται σε αυτά που προϋπήρχαν και να τα προάγει. Αυτή η διαδικασία όμως, εφόσον αποκτήσει μονιμότητα, καθίζει στο σβέρκο μας και μας φρακάρει. Όταν κάποια φάση ολοκληρώνεται, πρέπει να μπαίνει τελεία. Τότε το παλαιό είναι σκόπιμο να αποδομείται και να το αποχωριζόμαστε. Θεωρώ, ότι η ταύτιση με τον εαυτό μας αποτελεί τροχοπέδη. Δυσκολευόμαστε να κατεδαφίσουμε αυτό, με το οποίο ως εχθές ταυτιζόμαστε. Νομίζουμε, ότι κάτι είμαστε. Όμως δεν είμαστε τίποτε. Η ουσία τής υπάρξεως δεν είναι παρά ένας ταξιδιώτης σε πορεία συνεχούς αναζητήσεως - ηθελημένης ή μη, συνειδητής ή μη. Δεν είμαστε κάτι. Πασχίζουμε να γίνουμε αυτό που αληθώς είμαστε. Η συνεχής μεταβολή τού ανθρωπίνου, σε αντίθεση προς την αέναη Πληρότητα τού Θείου, αναλύεται από τον Πλάτωνα στα πρώτα κεφάλαια τού "Τιμαίου".

Αναζητώντας, ίσως κάποτε ανακαλύψουμε κάτι. Τότε η υποψία, αφού μετατραπεί σε άποψη, στη συνέχεια συνιστά επίγνωση. Αυτή μπορεί να μάς βοηθήσει να προχωρήσουμε με καλύτερη σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Τότε έχει επέλθει η ώρα να νεκρωθεί αυτό που αμφέβαλε. Αποχωριζόμενοι το παλαιό, επιτρέπουμε στην υπευθυνότητα να οδηγήσει προσεχώς τα βήματά μας.
Σαρκοφάγος τής νεκρώσεως τού παλαιού είναι η Σιωπή. Ο ησυχασμός των εξωτερικών ερεθισμάτων και τής λειτουργίας τής σκέψεως δεν αποτελεί αδράνεια, αλλά αφήνει τον Νου να κυριαρχήσει στο προσκήνιο τής σύνολης διαδικασίας. Ποτέ δεν είναι δυνατόν να κυριαρχήσουμε στο Πνεύμα, ή να το κατέχουμε. Αυτό ευρίσκεται υπέρ άνω ημών και η δυνατότητα που διαθέτουμε, είναι να συμμετέχουμε ταπεινά σε αυτό: Όταν ανοιγόμαστε στην άπλετο αγκάλη του, με εμπιστοσύνη, ότι αυτό μάς συνέχει και μάς ζωογονεί.

Όσο βαθύτερη είναι η Σιωπή, τόσο ουσιαστικότερα αυτή μάς μεταλλάσσει. Όταν αγγίξει τον πυρήνα μας μπορεί να μάς μετουσιώσει. Τότε πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στον κυοφορούμενο σούπερμαν να τινάξει από την μπέρτα του στα γραφεία κηδειών τού χθες τα ρινίσματα που μαγνήτιζαν ολόγυρά μας νοοτροπίες και αντιλήψεις, οι οποίες είναι πλέον ανούσιες και παρωχημένες.
Η αναγέννηση όμως πονάει. Πολλά από αυτά που αποχωριζόμαστε, τα αγαπούσαμε και ταυτιζόμαστε μαζί τους. Και εξακολουθούμε να τα αγαπούμε και να τα πονούμε. Είναι οδυνηρό να συμμετέχει κάποιος στην κηδεία του. Ο πόνος από τις "πίσω μας σελίδες" προέρχεται από ότι αυτές "μάς περιφρονάνε τώρα και πετάνε σαν πουλιά μέσα στην μπόρα".
Το παλιό - είτε το θέλουμε είτε όχι - προορίζεται όμως να πεθάνει. Η δυνατότητα να συνεχίσουμε τότε, προϋποθέτει μια ριζική μας μετεξέλιξη.

Όσα προηγούνται δεν καταθέτω με αυτογραφική διάθεση. Αυτοί που παρακολουθούν την σελίδα εδώ, ίσως γνωρίζουν ότι δεν συνηθίζω να απασχολώ άλλους φίλους και φίλες με τα εσώψυχα μου.
Έχω αναφέρει σε προηγούμενα γραφόμενα, ότι προσπαθώ να ζω σε συντονισμό με αυτήν που θεωρώ μητέρα μου, δηλαδή την Γαία. Ο ισχυρότερος συντονισμός συντελείται όταν πατάω την Αγία Γη. Από την 18η Δεκεμβρίου μέχρι την 23η Ιανουαρίου ήμουν κοντά της. Εκεί είδα μια χώρα να πεθαίνει. Ταυτοχρόνως με δόνησε ο σπόρος τής αναγεννήσεώς της, ο οποίος πλέον προβάλλει δυναμικά και αγέρωχα. Έτσι αποφάσισα να επιστρέψω - μετά από σχετικά μακρά περιπλάνηση - σε αυτήν, αφού απόλαυσα την τραμπάλα πάνω στην ράχη της.
Συχνά ρωτήθηκα στο παρελθόν αναφορικά με τα σχέδιά μου για το μέλλον. Μονίμως απαντούσα, ότι ποτέ δεν επιχειρώ να προγραμματίσω την ζωή μου. Αυτό έλειπε, να εμπιστεύομαι το αστείο μυαλουδάκι μου. Μού αρκεί να αφουγκράζομαι την επέλαση των ταπεινών.


3. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΎΣ. ΚΑΙΡΌΣ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΕΦΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΑΠΙΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

Αυτό που αντιλαμβανόμεθα ολόγυρα ως δύναμη των υποτιθέμενα ισχυρών, αποτελεί αυταπάτη. Πρόκειται περί παρωχημένων και από εσχατολογικής πλευράς εξοφλημένων πρώην οντοτήτων, οι οποίες επιχειρούν με τεχνάσματα να μάς εγκλωβίσουν σε ιστορικά σπειρώματα, τα οποία ανακυκλώνουν την αδυναμία μας να λάβουμε την απόφαση τής εκφυγής από αυτά και τον απεγκλωβισμό μας από το Μάτριξ.
Η καταδυνάστευσή μας έχει αποκλειστικά και μόνο πνευματικό χαρακτήρα. Και πρόκειται για την καταδυνάστευση των εν δυνάμει ισχυρών από τούς εσχατολογικά ξοφλημένους. Όπως ανέλυσα στο παρελθόν, αυτοί δεν διαθέτουν χάρντγουερ. Χάρντγουερ διαθέτουμε οι άνθρωποι, ως δημιουργηθέντες κατ' εικώνα και καθ' ομοίωσιν τού Θείου. Αυτοί αλλοτριώνουν την δική μας χάρντγουερ, επιβάλλοντάς μας μια απάνθρωπη δική τους σόφτγουερ, με στόχο να συγκροτήσουν συμφώνως προς τις απεγνωσμένες τους προσπάθειες τα πεδία πληροφορίας.

Η προσεκτική εξέταση τής τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να πείσει ότι αυτή κατασκευάστηκε με πρότυπο την ανθρώπινη νοημοσύνη. Δεν υπήρχε εξ άλλου πριν αυτή δημιουργηθεί κάτι άλλο - πλην τής ανθρωπίνου νοημοσύνης - το οποίον να παρέχεται ως κατασκευαστικό πρότυπον.
Στο παρελθόν έκανα εδώ κάποιες πρώτες προσεγγίσεις στο W-LAN των ανθρώπων, το οποίον συνιστά η επίφυσις. Η καταλυτική βοήθεια για την ρωγμή στο Μάτριξ μπορεί να προέλθει μέσω τής προσβάσεως στο μη εκ των προτέρων προσβάσιμο τμήμα τού σκληρού δίσκου, το οποίον συνιστά η ανθρώπινος μνήμη. Διότι και αυτή έχει υποστεί μερισμόν σε C:\, το οποίον αποτελεί το προσβάσιμον τμήμα τής ανθρωπίνου μνήμης και σε D:\, το οποίον αποτελεί το μη εκ των προτέρων προσβάσιμον. Το τρόπο προσβάσεως εις αυτό αναλύει μετά πλήρους πνευματικής τρυφής και φροντίδος ο Πλάτων εις τον Διάλογον "Θεαίτητος". Πρόκειται για την ευεργεσία τής Θεάς Μνημοσύνης, ως εχαρακτήριζαν αυτήν την διαδικασία οι Διδάσκαλοι τής κλασσικής αρχαιότητος. Χαρακτηριστική είναι η διαπίστωσις τού Πλάτωνος, ότι η γνώσις είναι ενθύμησις. Εξ ού και ο όρος Α-ΛΗΘΕΙΑ.
Ας προσέξουμε και την γλαφυρή αναφορά στο Δ:\ που περιέχει ο Ορφικός  Ύμνος εις την Θεά Μνημοσύνη:

Ότι υπάρχει, υπάρχει, υπάρχει πρωτίστως μόνον ως πληροφορία.
Η πληροφορία μπορεί να εκδηλώνεται με δύο μορφές: Είτε ως πληροφορία δυνατότητος, είτε ως καταγραφείσα αισθητώς ροή δεδομένων.
Επ' αυτού η σύγχρονος θεωρητική φυσική επέβαλε με αδυσώπητο τρόπο την απομυθοποίηση αυτού που προηγουμένως εθεωρείτο πραγματικόν.
Από την δεκαετία του '20 τού περασμένου αιώνος και εντεύθεν πληθώρα πειραματικών δεδομένων, ως το λεγόμενον "πείραμα τής διπλής σχισμής", ως και τεκμηριωμένες θεωρίες από μεγάλους ερευνητές, οι οποίες καθιέρωσαν την "Αρχή τής Απροσδιοριστίας", η οποία αποδίδει στατιστικό χαρακτήρα στις δυνατότητες εκδηλώσεως των δεδομένων τού μικροκόσμου, ανέτρεψαν τις αντιλήψεις μας περί πραγματικότητος, οι οποίες εστηρίζοντο στις εμπειρίες μας από τις ερμηνείες  τού μεσοκόσμου μέσω των αισθητηριακών μας δυνατοτήτων προσλήψεως.
Δεδομένα, τα οποία ηχούν παράδοξα, όπως η διττότητα (ή ορθότερον πολλαπλότητα) των τρόπων που δύναται να εκδηλώνεται η ύπαρξις, ως γλαφυρά διαμηνύει στην αντιληπτική μας εφησύχαση η περιώνυμη "Γάτα τού Σρέντιγκερ", έφεραν τα πάνω κάτω στα δεδομένα τού μηχανιστικού υλισμού, ο οποίος εν πολλοίς εξακολουθεί να διέπει την νοητική μας ανεπάρκεια, επιβάλλοντας ένα ανατρεπτικό κοκτέιλ άνευ προηγουμένου με κύρια συστατικά την πειραματική επιστήμη και την μεταφυσική. Η πρώτη προσέκρουσε σε εκ πρώτης όψεως παράδοξα, όπως ο λεγόμενος "κβαντικός εναγκαλισμός", τον οποίον διεπίστωσε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ή η απελευθέρωσις φωτονίων, η οποία λαμβάνει χώρα κατά την επιτάχυνση ηλεκτρονίων. Αυτά όμως βαθμηδόν καθίστανται ερμηνεύσιμα συν τω χρόνω από την πειραματική τεκμηρίωση νέων θεωριών, όπως η θεωρία περί "Υπερχώρου" τού μεγάλου ερευνητού Burkhardt Heim, ο οποίος απέδειξε, ότι οι τανιστές με τούς οποίους απέδωσε μαθηματικώς τα δεδομένα του χωροχρόνου ο Αϊνστάιν αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου τού θαύματος που αποκαλείται ύπαρξις, ενσωματώνοντας σε αυτούς πληθώρα επί πλέον διαστάσεων.

Αυτά βεβαίως εγνώριζαν καλώς οι πατεράδες και οι παππούδες μας, οι οποίοι "κρεμούσαν τούς λογισμούς τους ως άρματα στής Έφεσος τον ναό".  Όταν διεκήρυσσε ο Πυθαγόρας ότι "Ιερότατον Πάντων Αριθμός", απεκάλυπτε την ψηφιακή συγκρότηση τής υπάρξεως, στρώνοντας την οδό στους Μαθηματικούς Επαναστάτες του Μέλλοντος. Καταδεικνύοντας, ότι τα τρομοκρατικά σενάρια των "προφητειών" καταστροφής, δεν αποτελούν παρά προφυτείες, απόπειρες εμφυτεύσεως σκάρτης σόφτγουερ στο κουκουνάρι μας.
Δεν μπορεί να υπάρξει Αρμαγεδδών, αγαπητοί φίλοι και φίλες, εφ' όσον εμείς το αποφασίσουμε. Η Θεία Ιδιότης, η οποία εν δυνάμει ελλοχεύει εντός των ανθρώπων, συνιστά την ΙΣΧΥ στην διαμόρφωση τού μέλλοντος. Καθότι ο Άνθρωπος εκλήθη - ως ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διακήρυξε - συνδημιουργός τού Θείου στα πλαίσια τής Ογδόης Ημέρας τής Δημιουργίας.
Ο Πατάτζαλι προειδοποιεί ότι επιτρέπεται να φθείρουμε ή ακόμη και να καταστρέψουμε τα πάντα πλην ενός. Τον "Άτμαν", δηλαδή τον ατμό. Την αναπνοή, τουτέστιν το οξυγόνο, το οποίον αναζωογονεί τα όργανά μας, τα οποία δεν περιορίζονται μόνο στα φυσικά τοιαύτα. Και ο Πλάτων κατέδειξε, ότι οξυγόνον τού Πνεύματος είναι η αρετή. Αυτή συνιστά τον ιμάντα, ο οποίος δονεί την σχέση μας με Αυτό.
Τόσο η Δύναμις, όσο και το μέλλον μας ανήκουν.
Εμπιστευθήκαμε και υποταχθήκαμε στα σαθρά πρότυπα συγκροτήσεως τής ζωής, τα οποία μας επιβάλλει, αλλά πρωτίστως μάς υποβάλλει το σύστημα κοσμικής εξουσίας. Η καταδυνάστευσή μας εδράζεται στην πνευματική μας προσαρμογή, η οποία δομεί την ολοκληρωτική μας υποταγή. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο η εκφυγή δεν μπορεί να συντελεστεί παρά με την ανάκτηση της πνευματικής μας ελευθερίας. ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΛΗΘΩΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ. Η επανάστασις συνιστά πνευματική διαδικασία. Δεν έχει ανάγκη από τσεκούρια και τραπεζομάχαιρα. Η βία συνιστά την λογική τού συστήματος, στην οποία αυτό επιχειρεί να μάς εγκλωβίσει.
Τα όπλα ενός αφυπνισμένου Πνεύματος είναι ακαταμάχητα. Απεργαζόμενοι την πνευματική μας ευρωστία, το σύστημα θα καταρρεύσει. Αυτό αποτελεί καλαμπαλίκι των νεκρών και των σάπιων. Η λογική τής ζωής είναι απλή: Οι ζωντανοί με τούς ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τούς πεθαμένους.

Ίσως να ξέχασα στα πλαίσια αυτού τού σημειώματος να αναφερθώ στο σημαντικότερο:
Στα πλαίσια τής πρώτης αναρτήσεως αυτής τής χρονιάς δεν θα σας ευχηθώ κάτι για τον νέο χρόνο. Θα σάς διαβεβαιώσω, ότι αυτή η χρονιά θα αποβεί η καλύτερη χρονιά, που θα βιώσουμε.
Έπαθλον τής Ζωής είναι ο Έρως. Ο Έρως προς όλους και όλα. Η ρωγμή στο Μάτριξ, η μετάβασις από την κόλαση τού εγώ στον παράδεισο τού εμείς.

Άντε και καλό σαλπάρισμα, μάγκες και μαγκιόρες φίλες μου.
Αγγίξτε την επερχόμενη ευτυχία. Είναι εδώ και θα την κατακτήσουμε ΟΛΗ.
Η συνείδηση μπορεί να επενεργεί τσάρκες από σύμπαν σε σύμπαν.
(Δείτε και:
BRIAN GREEN, 
"Η Κρυμμένη Πραγματικότητα. Παράλληλα Σύμπαντα και Κοσμικοί Νόμοι" )

http://books.google.de/books?id=KgIOCK28Y7QC&printsec=frontcover&dq=the+elegant+universe+brian+greene&hl=de&sa=X&ei=ReKfUaOvKee34ASK54G4Dw&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false