ΨΥΧΩΦΕΛΗΣ ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΙΣ ΕΝ ΟΨΕΙ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Με την ακόλουθο ανάρτηση απεφάσισα να παραβώ δια μόνην και μιαν φοράν την πάγιαν συνήθειά μου να προβάλλω αποκλειστικώς δια λόγους ψυχωφελούς αναπλάσεως τον μυθιστορηματικό ήρωα Σέρλοκ Χολμς τού συγγραφεώς Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ. Φρονώ, ότι όσοι έχουν εντρίψει στις περιπέτειες τού περιωνύμου αυτού ιδιωτικού ντεντέκτιβ, έχουν κατανοήσει τα μάλα σχετικώς με την εγκληματικήν φύσιν τις επιλεγομένου λαμογιάς. Ιδιαιτέρως το πόνημα "Ο Όμιλος τών Κοκινομάλληδων" (The Read Headed Legue) συμβάλλει παραγωγικώς ώστε να κατανοήσωμεν εις βάθος τον ρόλον μας ως πρόβατα.

Κατ' εξαίρεση αυτήν την φορά θα προβάλλω μια άλλη προσωπικότητα, η οποία με επηρέασε με ανεξίτηλο τρόπο και συνέβαλλε και αυτή καταλυτικώς στην πορεία των πολυετών μελετών μου εις την συγκρότησιν τού πνευματικού μου διακόσμου. Πρόκειται δια τον Λούκυ Λουκ. Ανασύρω την στιγμήν αυτήν εις την μνήμη μου την έκφρασιν ενός πιτσιρικά, όταν αυτός δια τής κάτωθι ρήσεως προέβαινε σε παραδόσεις αυτογνωσίας ενώπιόν μου:

"Μπάρμπα, νομίζεις ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν πολλά πράγματα. Άν γνώριζες όμως πόσα καταλαβαίνουν τα μικρά παιδιά..."

Επί τού προκειμένου πρόκειται για την περιπέτεια τού Λούκυ Λουκ "Ο Δικαστής". Επιτρέψατέ μου να καταστήσω εκ προοιμίου σαφές, ότι ο Λουκυ Λουκ είναι φανταστικό δημιούργημα και ουδέποτε υπήρξε στην πραγματική ζωή. Ως εκ τούτου τα όσα εξιστορεί η βιντεοσκόπηση, η οποία ακολουθεί, δεν δύναται να έχει την παραμικρή σχέση με πραγματικά πρόσωπα και συμβάντα τού προσφάτου ή απωτέρου παρελθόντος. Η προβολή τού πονήματος τούτου επιχειρείται άνευ υστεροβουλίας και μόνον δια λόγους επαυξήσεως τού κατανυκτικού κλίματος, το οποίον οφείλει να μάς διακατέχει μέρες πού ναι.

Εφόσον η προβολή τής βιντεοσκοπήσεως αυτής αποδειχθεί το όντι ψυχωφελής, υπόσχομαι να προβώ και σε αισθητική - καλολογική ανάλυση τής άλλης περιπέτειας τού Λούκυ Λουκ προσεχώς υπό τον τίτλον "Ο Χρηματισμός τών Ντάλτον". Δια τούς επιθυμούντας να ασχοληθούν προκαταβολικώς και με αυτό το πόνημα, δύνανται να το μελετήσουν εις την ιστοσελίδα youtube.com.

«Αντίσταση στην Εθνοκτονία» του Νίκου Στεφανή

Το κείμενο αυτό που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο netakias.com στις 3 Δεκεμβρίου 2014 αναρτώ και εδώ ως τακτικός συνεργάτης τής "Μποτίλιας στο Πέλαγος". 

Νίκος Στεφανής

  

Αντίσταση στην Εθνοκτονία
Η Ελλάδα, οι Έλληνες, ο Ελληνισμός, εξ΄αιτίας ενός επαχθούς και απεχθούς χρέους αδιευκρίνιστου ύψους, για το οποίο ουδέποτε πραγματοποιήθηκε λογιστικός έλεγχος, βιώνουν συνθήκες κατάργησης εθνικής κυριαρχίας και προσβολής στοιχειωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα μία Εθνοκτονία σε εξέλιξη. Έγκυροι εκτιμητές υπολογίζουν το χρέος στα 600-750 δις ευρώ με ΑΕΠ 182 δις ευρώ και αυτά, κατόπιν της «ευεργετικής» επίδρασης της από τον Μάϊο του 2010 μνημονιακής πολιτικής, όταν τον Δεκέμβριο του 2009 το χρέος ήταν 299 δις ευρώ και το ΑΕΠ 231 δις ευρώ.
Η Ελλάδα πλήρωσε στους «αλληλέγγυους» εταίρους της 50 δις ευρώ, μόνο σε τόκους, τα έτη 2010-2013.
Αυτή η Εθνοκτονία σχεδιάζεται από εξωθεσμικά κέντρα και εφαρμόζεται και ελέγχεται από την Τρόϊκα δηλαδή από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
Αυτή η Εθνοκτονία διαθέτει δύο αλληλοδιαπλεκόμενους βασικούς μηχανισμούς. Τον «Δικαιϊκό» μηχανισμό και τον Οικονομικό μηχανισμό .
Ως προς τον «Δικαιϊκό» μηχανισμό, Η Ελληνική Βουλή και η Ελληνική Δικαιοσύνη στην επικρατούσα πλειοψηφία τους στηρίζουν την Εθνοκτονία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συναινεί στην Εθνοκτονία.
Η Βουλή βαρύνεται με το καταγγελλόμενο και μη εξεταζόμενο έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας και της δόλιας παραπλάνησης σε βάρος του λαού και της χώρας.Η Ελληνική Δικαιοσύνη, παζαρεύοντας δικά της συμφέροντα αρνείται να θέσει δικαιϊκά και δικονομικά:
1) ότι το πολιτικό σύστημα συντηρεί και «αξιοποιεί» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την εγκληματικά ιδιοτελή (αντι)συνταγματική τεχνική-ειδική ρύθμιση (άρθρο 86 Συντάγματος) περί δικαστικού αυτοελέγχου από το ίδιο το Κοινοβούλιο των εγκληματικών πράξεων υπουργών και βουλευτών. Η εν λόγω ρύθμιση παραμερίζει εκ προθέσεως και ως προπαρασκευαστική πράξη τελέσεως εγκλημάτων, θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και πλείστα άρθρα του ελληνικού συντάγματος.
2) ότι οι μηνύσεις των πολιτών κατά της Κυβέρνησης για το ποινικό αδίκημα της Εσχάτης Προδοσίας, τις οποίες η Δικαιοσύνη υποχρεώνεται να διαβιβάζει στη Βουλή με βάση το άρθρο 86 του Συντάγματος, διαβιβάστηκαν μεν, όμως όχι μόνο ουδέποτε εξετάστηκαν, αλλά ούτε που αναγνώστηκαν έστω και από έναν Έλληνα Βουλευτή οποιουδήποτε Κοινοβουλευτικού Κόμματος! Επίσης, η Ελληνική Δικαιοσύνη και ΟΛΟΙ οι Έλληνες βουλευτές καλύπτουν με την Δικαιϊκή/Εισαγγελική/Δικονομική τους αφωνία τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα, τα οποία δωροδοκούντο από την SIEMENS σύμφωνα με την αμετάκλητη απόφαση Cs 402 Js 3943/09 του Ειρηνοδικείου του Μονάχου (Γερμανία).
Ως προς τον Οικονομικό μηχανισμό, ουδέποτε αναδείχθηκε καθ’ οιονδήποτε τρόπο, κοινοβουλευτικό, δικαιϊκό, επιστημονικό, ως όφείλετο, το ζήτημα της ευθύνης της οικονομικής πρόσδεσης (και των μετέπειτα συνεπειών της για τη χώρα με την ένταξή της) στο σκληρό νόμισμα του ευρώ (βλέπετε συνέπειες από τη θεωρία μηδενικού αθροίσματος διεθνούς εμπορίου όπου το πλεόνασμα μιας χώρας ισούται με το έλλειμμα άλλων).
Ουδέποτε αναδείχθηκε ότι το αλλότριο νόμισμα του ευρώ υπακούει στο άρθρο 123 της συνθήκης της Λισαβώνας, που επιτρέπει τη λειτουργία των εμπορικών τραπεζών με κλασματικά αποθεματικά και τη δημιουργία άϋλου (ιστορικής σημασίας παραδοχή:BANK OF ENGLAND- Money creation in the modern economywww.bankofengland.co.uk/publications/Documents/quarterlybulletin/2014/qb14q1prereleasemoneycreation.pdf)
νομίσματος από τις εμπορικές τράπεζες. Δηλαδή, να εκδίδουν χρήμα εκ του μηδενός με ηλεκτρονικές λογιστικές εγγραφές με ταυτόχρονη δημιουργία χρέους (παρέχοντας δάνεια σε κράτη και ιδιώτες). Ως συνέπεια, υποχρεούμεθα να αποπληρώνουμε τις δανειακές υποχρεώσεις οι οποίες πέραν λοιπών απεχθών όρων, επιβαρύνοντο και με τοκογλυφικά επιτόκια της τάξεως μέχρι και του 8,5% σε σχέση με τα επιτόκια των αντιστοίχων ομολόγων της Γερμανίας που ανήρχοντο σε 2%.
Ουδέποτε διερευνήθηκαν η δυνατότητα και τα Εθνικά οφέλη, μιας νομισματικής πολιτικής που αποβλέπει στο δημόσιο συμφέρον της χώρας και ασκείται από μία Κεντρική Τράπεζα που αντανακλά πράγματι Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), διότι η σημερινή ΤτΕ ελέγχεται κατά συντριπτική πλειοψηφία από μετόχους που επί 85 ολόκληρα χρόνια παραμένουν άγνωστοι στον Ελληνικό λαό. Η σημερινή ΤτΕ είναι μία ανεξάρτητη αρχή υπεράνω και του Υπουργείου Οικονομικών και συνεπώς είναι αδύνατον να ελεγχθεί από την εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση.
Ουδέποτε αναδείχθηκε, ότι ο Οργανισμός αυτός (η ΤτΕ) λογοδοτεί και ενεργεί σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ενός αλλότριου θεσμικού οργάνου με έδρα την Φραγκφούρτη της Γερμανίας.
Σε απάντηση των παραπάνω οικονομικοδικαιϊκών εγκλημάτων,το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ψήφισμά του 13ης/04/2014 διαπιστώνει ότι παραβιάζονται, η Ευρωπαϊκή και η Δημοκρατική Νομιμότητα και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η δε Έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ που δημοσιεύτηκε την 27η/03/2014 στην ιστοσελίδα του ΟΗΕ διαπιστώνει καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην μνημονιακή Ελλάδα και απαιτεί: Διεξαγωγή ενός ανεξάρτητου, διαφανή και συμμετοχικού λογιστικού ελέγχου του χρέους της, προκειμένου να προσδιορίσει την προέλευσή του, να εντοπιστούν και να λογοδοτήσουν εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για το χρέος.- (Ταυτόσημη προκήρυξη κατατέθηκε με αρ.πρωτ.668&5809/11/9/2014 σε Πρόεδρο-Εισαγγελέα Α.Πάγου)
ΕΛΕΥΘΕΡΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, Αρχαίο Έλληνα Φιλόσοφο(384-322 π.χ.),
το όλον είναι σημαντικότερο των μερών του και δεν μπορεί να υπάρξει
μέρος αν το όλον δεν υφίσταται (έχει αποθάνει).
ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ, ΚΑΜΜΙΑ ΟΜΟΙΟ-ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΤΙΔΑ ΤΟΥ.
ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΙΤΗΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ, ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ:
ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΧΟΥΝΤΑ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΤΩΝ ΒΟΛΕΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΛΙΑ (*) ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 86Σ ΚΑΙ ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ.
ΑΡΘΡΟ 86Σ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ.
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΑΡΘΡΟ 86 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΑ ΠΡΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ.-
(*) Άθλια λόγω συστηματικών καταπατήσεων του βουλευτικού ΟΡΚΟΥ, με άρνηση εκτέλεσης των σύμφωνα με το σύνταγμα και τους νόμους καθηκόντων, με απόκρυψη πραγματικών καταστάσεων και παραποίηση άλλων και με ψευδείς δηλώσεις πολιτικών προθέσεων, δηλαδή ποινικών αδικημάτων που τα κυριότερα φαίνονται στη συνημμένη σελίδα «Αντίσταση στην Εθνοκτονία» .
Ν.Δ.ΣΤΕΦΑΝΗΣ

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ D:\ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

1. ΔΙΑΤΙ Η ΕΞΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ D:\ ΕΧΕΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ

Ερευνώντας και κάνοντας σε αυτήν την σελίδα αναφορές με την μορφή αναρτήσεων οι εντοπισμοί που γίνονται, συνάγονται βαθμηδόν και έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι σε ένα ιστολόγιο δεν μπορεί κατά βάση να υπάρχει συνεχής ροή στις κατά καιρούς προσεγγίσεις. Έτσι θα ήθελα με πολύ σύντομο τρόπο να ανακεφαλαιώσω στήν συνέχεια κάποιες διαπιστώσεις μου, που έχω καταθέσει εδώ κατά καιρούς, στις οποίες αποδίδω ιδιαίτερη σημασία, ως τεκμηρίωση τής αναγκαιότητος τού εντοπισμού και τής ενεργοποιήσεως αυτού που ονόμασα στο πρώτο και δεύτερο μέρος αυτής τής θεματολογίας D:\. Πέραν αυτού, αυτή η σύντομη ανακεφαλαίωση στοχεύει να συνδέσει κάποιους επί μέρους εντοπισμούς, δομώντας μια πιο ολοκληρωμένη προβληματική σχετικά με ζητήματα αιχμής, που απασχολούν αυτήν την σελίδα τα τελευταία χρόνια.

α΄) Ο κύριος στόχος που έχει προβληθεί εδώ, συνοψίζεται σε αυτό που αποκαλώ "πρόκληση ρωγμής στο Μάτριξ". Ο στόχος αυτός είναι αναφανδόν μεγαλεπήβολος, δεδομένου ότι αφορά την βάση τής ατομικής και κοινωνικής υποστάσεως τού ανθρωπίνου βίου διαχρονικώς και σε οικουμενικό επίπεδο. Η αντίστοιχος θεώρησις διατείνεται, ότι ζούμε μέσα σε ένα περιβάλλον, οι βασικοί παράμετροι τού οποίου παραμένουν εκτός αντιλήψεως τής συντριπτικής πλειοψηφίας τών ανθρώπων και συνιστούν εν τέλει εντέχνως κεκρυμμένο γρίφο ακόμη και για όσους επιχειρούν να καταστήσουν αυτούς αντιληπτούς, με στόχο ενός είδους αλλοτρίωση και εκμετάλλευση των ανθρώπων. Αρκετές φορές στο παρελθόν έχουν γίνει αναφορές με διαφορετικούς τρόπους στο επιλεγόμενο Μάτριξ. Η πλέον γλαφυρή - και ίσως σημαντικότερη όλων των υπολοίπων - είναι αναφορά τού Πλάτωνος στην παραβολή τού "Σπηλαίου" στο έργο του "Πολιτεία".
Η ομώνυμη ταινία επικαιροποίησε έντονα την προβληματική σχετικά το Matrix, καθιστώντας την προσιτή σε τεράστιο αριθμό ανθρώπων, που μέχρι την προβολή της δεν είχαν ασχοληθεί στο ελάχιστο με τα δεδομένα τής πραγματικότητος, που αφορούν τα παρασκήνιά της. Έκτοτε το ενδιαφέρον για αυτήν την προβληματική αναπτύσσεται συνεχώς. Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών η αντίστοιχη αρθρογραφία στο διαδίκτυο συνιστά μόνιμες αναφορές.
Μέχρι σήμερα όμως οι αναφορές, οι οποίες έχουν γίνει σχετικά με το Μάτριξ, έχουν κατά βάση συμβολικό χαρακτήρα. Επιχειρούν με παραβολές και συμβολισμούς να στρέψουν την προσοχή μας σε κάποια δεδομένα, τα οποία δεν αποκαλύπτουν με συγκεκριμένο και απτό τρόπο. Ευλόγως λοιπόν προκύπτει το ερώτημα: Αυτοί που έκαναν αναφορές στην αθέατη πλευρά τής πραγματικότητος, η οποία όμως - ως ισχυρίζονται - παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωσή της, για ποιο λόγο δεν προβαίνουν σε συγκεκριμένες αποκαλύψεις πέραν των συμβολισμών; Γνωρίζουν κάτι συγκεκριμένο σχετικώς και σιωπούν για λόγους σκοπιμότητος, ή μήπως υποπτεύονται κάποια πράγματα, τα οποία όμως δεν επισκοπούν πλήρως, ή εξωτερικεύουν κάποια ενδόμυχη γνώση, η οποία προσκρούει σε κάποια όρια, όταν φθάνει να αποκτήσει συγκεκριμένη μορφή;
Επί πλέον: Οι κατά καιρούς αναφερόμενοι στο Μάτριξ, έστω κι αν οι αναφορές τους έχουν γενικόλογο και αφηρημένο χαρακτήρα, εννοούν τουλάχιστον κάτω από αυτές κάποιες από κοινού αποδεκτές αντικειμενικότητες, ή προσβλέπουν σε τελείως διαφορετικές μεταξύ τους θεωρήσεις;
Εάν επιχειρήσουμε μια ταξινόμηση των περί Μάτριξ θεωρήσεων, φρονώ ότι έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα δύο βασικές κατευθύνσεις, οι οποίες έστω κι αν εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, υφίσταται μεταξύ τους ένα είδος συσχετισμού, η ενασχόληση με τον οποίον μπορεί να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα:
Η πρώτη θεώρηση είναι αυτή που περιγράφει ο Πλάτων στο "Σπήλαιο" (και την οποία πραγματεύεται επίσης η ομώνυμος κινηματογραφική ταινία) και η οποία θεωρεί το Μάτριξ ως ένα τύπο δεσμωτηρίου. Ο μέσος άνθρωπος θεωρείται εκεί "δεσμώτης", τα δεσμά τού οποίου στρεβλώνουν τις αντιληπτικές του δυνατότητες, παρέχοντας στούς "θαυματοποιούς" την δυνατότητα κατ' αυτόν τον τρόπο να υποβάλλουν στούς δεσμώτες ενός είδους πλασματικής πραγματικότητος. Σε αυτήν την θεώρηση δηλαδή εντάσσονται τόσο ενεργούσες οντότητες (θαυματοποιοί) όσο και ενεργούμενες (δεσμώτες). Τα υποκείμενα αυτής τής διαδικασίας χωρίζονται ούτως σε δύο είδη, όπου τον μεν πρώτο επιχειρεί, ενώ το άλλο υφίσταται τις συνέπειες.
Η δεύτερη κατεύθυνση δεν άπτεται κάποιων κοινωνικών δεδομένων αναφερόμενη στις αντιληπτικές δυνατότητες τού ανθρώπου καθ' εαυτές και εξ αντικειμένου. Αυτή ανάγεται στις διαπιστώσεις των πατέρων τής κβαντομηχανικής και έχει αποκλειστικά επιστημονικό - πειραματικό υπόβαθρο. Η πρώτη αναφορά σε Μάτριξ τέτοιου τύπου, προερχομένη από τις προσπάθειες των ερευνητών να εισχωρήσουν στα δεδομένα τού μικροκόσμου, έγινε από τον Μαξ Πλανκ, όταν αυτός με ριζοσπαστικό τρόπο έναντι των αντιλήψεων που κυριαρχούσαν διακήρυξε:
"Ως έμπειρος φυσικός επιστήμων και μετά από μακρόχρονη εργαστηριακή έρευνα μπορώ να πιστοποιήσω, ότι αυτό που αποκαλούμε ύλη δεν υπάρχει καθ' εαυτό. Όλη η ύλη προέρχεται και υπάρχει ως συνέπεια μια δυνάμεως, η οποία κινεί και συνέχει τα υποατομικά σωματίδια. Πίσω από αυτήν είμαστε υποχρεωμένοι να υποθέσουμε την δράση ενός πνεύματος που συνέχει και διέπει όλα αυτά. Αυτό είναι το Μάτριξ τής ύλης". 

Σε αυτά τα πλαίσια συντελείται ένας πολύ ενδιαφέρον συσχετισμός τής μαθηματικής εννοίας τού Μάτριξ με την κοινωνική. Στα ελληνικά το Μάτριξ σημαίνει μήτρα. Η αντίστοιχη έννοια όμως στα μαθηματικά είναι ορίζουσα. Η ορίζουσα αποτελείται από το διατεταγμένο σύνολο των συντελεστών ενός συστήματος, οι οποίοι προσδίδουν συγκεκριμένες τιμές στις μεταβλητές του. Δηλαδή η ορίζουσα ορίζει, καθορίζει συγκεκριμένη τιμή των μεταβλητών ενός συστήματος. Δηλαδή διαμορφώνει με συγκεκριμένο τρόπο δεδομένα, τα οποία εν δυνάμει ποικίλουν. Στην θεωρητική φυσική η μαθηματική απεικόνιση των δεδομένων τής ύλης συντελείται από μια ορίζουσα. Η εν τέλει όμως σημασία τής μήτρας - πέραν τής πρωταρχικής, η οποία συνιστά τον συλλαμβάνον και κυοφορούν όργανο τού θύλεως γενετησίου οργάνου, το οποίο διαμορφώνει την σύντηξη σπερματοζωαρίου και ωαρίου σε πλήρη οργανισμό - είναι το καλούπι. Το καλούπι είναι αυτό, το οποίον προσδίδει συγκεκριμένη μορφή στο υλικό που προσλαμβάνει. Από κοινωνικής σκοπιάς το Μάτριξ πρεσάρει απάνω στο άνθρωπο μια συγκεκριμένη έξωθεν επιβεβλημένη μορφοποίηση, με στόχο την αλλοτρίωσή του ένεκα κάποιας σκοπιμότητος. Υπό αυτήν την έννοια η μαθηματική και η κοινωνική σύσταση τού Μάτριξ έχουν ως κοινό τόπο την πρόσδοση συγκεκριμένης μορφοποιήσεως σε υπό διαμόρφωση δεδομένο.
Οι περί Μάτριξ θεωρήσεις που έχουν αφετηρία τις διαπιστώσεις τής θεωρητικής φυσικής, σχετίζονται με τον περιορισμένη ή και παραμορφωτική λειτουργικότητα τής ανθρωπίνου προσληπτικότητος τής πραγματικότητος και ως εκ τούτου έχουν αντικειμενικό υπόβαθρο, χωρίς να αναφέρονται σε κάποια συνωμοσία σε βάρος τής πλειοψηφίας τής κοινωνίας. Αυτές οι θεωρήσεις είναι βεβαίως πολύ παλαιότερες από την εποχή που ξεκίνησε να διαμορφώνεται η σύγχρονος θεωρητική φυσική. Συμφώνως προς πανάρχαιες αντιλήψεις, οι οποίες διέπουν τα μεταφυσικά πιστεύω, αλλά και την ασκητική πρακτική των χωρών  τής άπω ανατολής, η ύλη θεωρείται "μάγια", όπως αποκαλείται στον ινδουισμό, δηλαδή απάτη. Ο καθηγητής αστροφυσικής Μάνος Δανέζης έχει προωθήσει μια σειρά άκρως ενδιαφέρουσες μαγνητοσκοπημένες διαλέξεις σχετικά με αυτό που αποκαλείται "πλάνη τών αισθήσεων".



Η θεώρηση τού Μάτριξ ως δεσμωτηρίου αποκαλύπτει υπό γενική μορφή τήν σύσταση κάποιας συνωμοσίας, δεδομένου ότι υπαρχόντων των δεσμών των "δεσμοτών", οι λεγόμενοι "θαυματοποιοί" υποβάλλουν σε αυτούς μια παραμορφωμένη αντίληψη τής πραγματικότητος, οι οποία κρατάει τούς πρώτους δέσμιους εντός τού σπηλαίου. Εάν αυτή η θεώρηση έχει βάση αληθείας, τότε όλες οι σχολές συνωμοσιολογίας, οι οποίες ανάγονται στην παρασκηνιακή επιβολή κάποιων συνωμοτικών κυκλωμάτων, είτε αυτά είναι οι αποκρυφιστικές εταιρίες, οι πολιτικές λέσχες, ή ο "σιωνισμός" είναι τουλάχιστον επιφανειακές και στερούνται τού απαραίτητου βάθους, αδυνατώντας να αποκαλύψουν την εν τέλη βάση τής συνωμοσίας, η οποία εδράζεται στο Μάτριξ.
Ένα εύλογο ερώτημα το οποίο προκύπτει και στο οποίο έχω δώσει καταφατική απάντηση, είναι κατά πόσο συνδέεται η "αντιμενική" θεώρηση με την "συνωμοσιολογική" θεώρηση περί Μάτριξ. Κατά πόσο δηληδη οι περιορισμοί τών αισθητηριακών ανθρωπίνων προσλήψεων συνδυάζονται με την έντεχνο απόκρυψη από αυτούς ενός συστήματος, το οποίο τούς υποδουλώνει.

2. Η ΧΡΗΣΗ ΕΝΘΕΟΓΕΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΧΘΟΝΙΑ - ΚΡΟΝΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ

Όπως είχα αναφερθεί σε προηγούμενες μαγνητοσκοπημένες παρουσιάσεις παλαιότερα, τα όργανα που επιτελούν την αισθητηριακή μας πρόσληψη είναι δύο ειδών. Η διάκρισις αυτών γίνεται βάσει τής περιοχής που αυτά εδράζονται. Στο εξωτερικό μέρος τού σώματος βρίσκονται εκείνα τα όργανα τα οποία προσλαμβάνουν ερεθίσματα, τα οποία έχουν σχετικώς μεγάλο μήκος κύματος, ήτοι μικρή συχνότητα. Κύματα με μεγάλο μήκος κύματος διαθέτουν περιορισμένη διεισδυτική ικανότητα σε υλικά σώματα. Όπως πχ. η ηλιακή ακτινοβολία, η οποία ανακόπτεται από μια κουρτίνα. Κύματα με μεγαλύτερη συχνότητα έχουν ισχυρότερη ικανότητα διαπερατότητος, όπως πχ. τα ραδιοκύματα, τα οποία είναι εις θέσιν να διαπερνούν τοίχους. Αισθητηριακά όργανα, που βρίσκονται στην εξωτερική περιοχή τού σώματος είναι πχ. οι οφθαλμοί και τα ώτα χρησιμεύουν στην πρόσληψη μικρών σχετικά συχνοτήτων, όπως το φως τής περιοχής τού ορατού φάσματος και τα ηχητικά κύματα. Για κάποια κύματα μεγαλύτερης συχνότητος, τα οποία είναι εις θέσιν να διαπερνούν το κρανίο, υπάρχουν όργανα που δύνανται να τα προσλαμβάνουν - ή και να τα εκπέμπουν - εντός αυτού, όπως η επίφυσις, το επιλεγόμενον κουκουνάρι.

υπό κατασκευή...

BY BY FACTOR - ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

Γι' αυτούς που θα ψάχνουν τούς τύμβους τής σήμερον στο μέλλον, γνωρίζοντας ότι αυτοί είναι κυρίως διαδικτυακοί, σού εναποθέτω ως κτέρισμα αυτό με το οποίο ταυτίστηκες αμετάκλητα: Το δικό σου πληκτρολόγιο. Ας ρίξουν εκείνοι στην πυρά τα τιμαλφή τους για να στο μαλαματώσουν, φιλαράκι.

1. ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΜΕΝΟΣ ΟΣΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ

Εχθές το βράδυ διάβασα στην σελίδα τού φίλου Σταύρου την είδηση για τον θάνατο τού καλού μου φίλου Βασίλη Ζήση - Factor X, διαχειριστού τής γνωστής σελίδας τού διαδικτύου υπό το όνομα Antinews. Στη συνέχεια επισκέφθηκα το Antinews για να πληροφορηθώ συγκεκριμένα.
Οπωσδήποτε ο εν λόγω φίλος συγκαταλέγετο μεταξύ των ιερών τεράτων τού διαδικτύου και η αντίστοιχη ενημέρωση έχει φθάσει ήδη στον κάθε εν δυνάμει ενδιαφερόμενο, δεδομένου ότι και η κυβερνητική εκπρόσωπος κ. Βούλτεψη προέβη σε δήλωση σχετικά. Παρ' όλο που με τον Φάκτορα μάς συνέδεε μια βαθύτατη αμοιβαία συμπάθεια, προτίμησα να μην καταθέσω μια σύντομο συλλυπητήριο φράση στο Antinews στα σχόλια κάποιων σχετικών αναρτήσεων, αλλά αντ΄ αυτού να δημοσιεύσω τον έγγραφο αποχαιρετισμό μου εδώ. Το σημείωμα που έπεται  δεν το θεωρώ μόνον ικανοποίηση μιας βαθιάς δικής μου ανάγκης, αλλά και αυτονόητο υποχρέωση έναντι ενός εγκάρδιου φίλου. Όχι διότι προσθέτω και εγώ τοιουτοτρόπως μια επικήδειο ψηφίδα στην αναγκαία μετά θάνατον φροντίδα του. Ο Φάκτωρ στάθηκε μια άκρως χαρισματική φυσιογνωμία - ίσως από κάποια οπτική (που θα παραθέσω στην συνέχεια) ή πλέον χαρισματικοτάτη όλων τών λοιπών - στην διαδικασία θεμελιώσεως τού Ελληνικού διαδικτυακού γίγνεσθαι. Ταυτοχρόνως όμως υπήρξε και από εκείνες τις παρουσίες, οι οποίες έτυχαν τής πλέον εντόνου αμφισβητήσεως. Επ' αυτού, λοιπόν, εκτιμώ ότι είναι αναγκαία η αποκατάσταση κάποιων δεδομένων που τον αφορούν. Μετά την μετατροπή τού Antinews σε επικοινωνιακό βήμα τής πολιτικής ομάδος τού Αντώνη Σαμαρά, στάθηκε για μένα αδύνατο να συμβαδίσω με τον Φάκτορα, όσο αφορά τις επιλογές του. Ταυτοχρόνως απέφυγα να προβώ σε κάποια δημόσιο ή και εμπιστευτικώς διαπροσωπική αμφισβήτηση αυτών των επιλογών μέχρι σήμερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι εθίζονται να λειτουργούν στην βάση τής αποδοχής ή τής απορρίψεως καταστάσεων. Εγώ ακολουθώ άλλη πρακτική: Προσπαθώ να κατανοήσω τον εαυτό μου, τούς φίλους, αλλά και τούς αντιπάλους μου. Στην βάση τής πρακτικής μου εδράζεται αυτό που αποκαλώ ανθρώπινο δράμα. Το δράμα δεν υποδηλώνει μόνον διαδικασία τού δραν, αλλά πρωτίστως διαδικασία τού πάσχειν. Στο όποιο επίπεδο, είτε αυτό είναι προσωπικό, συλλογικό ή και πανανθρώπινο. Φρονώ, ότι πίσω από την ανθρώπινη παρουσία και παρέμβαση τού καθενός καιροφυλακτεί ένα τραύμα, το οποίο επιζητεί ίαση. Το προσωπικό πεπρωμένο συνδέεται με το συλλογικό και το πανανθρώπινο μέσω αυτού τού δράματος. Στην ευρεία και βαθιά υπόστασή του το δράμα αυτό είναι κοινό για όλους μας. Η εξειδίκευσή του προσλαμβάνει προσωπικό χαρακτήρα, καθώς αυτό διαθλάται μέσα στο προσωπικό πρίσμα καθενός, ως μπαρ μπριζ τού οχήματος, που καβαλάει ο μύχιος εαυτός στο ταξείδι στον υλικό κόσμο, που ονομάζεται ζωή. Αυτό το λεπτό σχοινάκι, που τεντώνεται μεταξύ γεννήσεως και θανάτου, που η αυταπάτη μας μάς ωθεί να θεωρούμε κάβο και ο παροξυσμός μας συρματόσχοινο. Ένα σχοινάκι λεπτό μεν, αλλά που αποτελείται από κάποιο πολύτιμο υλικό. Όπερ σημαίνει, ότι για αυτούς που σπουδάζουν την τέχνη τού λάσο στα φαράγγια τής μεγαλούπολης, είναι αυτό εις θέσιν όταν  τυλιχθεί έντεχνα στον λαιμό τού θηρίου, να το καρυδώσει.

Η ερώτηση κλειδί, η οποία αφορά κάθε συνειδητό ανθρώπινο βίο συνίσταται στον εντοπισμό τού θηρίου. Ποιο είναι αυτό και πού βρίσκεται; Υπάρχει το δικό μου, το δικό σου, το δικό του, το δικό της θηρίο, ή πρόκειται για τον κοινό μας βραχνά;
Ο Μιχαήλ Θερβάντες συγγράφοντας τον Δον Κιχώτη έβαλε ταφόπετρα επάνω στην ιπποσύνη. Ο έσχατος των ιπποτών αγωνίζετο ενάντια σε ανεμόμυλους. Ταυτοχρόνως όμως έθεσε ένα σκληρό οδοδείκτη: Ψάχτο, ψάχτο το άθλιο. Είναι ύπουλο, μπερμπάντης, ανελέητο. Έριξε στην κεφαλή του στάχυα με λάσπη, αφήνει τα μουστάκια του να περιστρέφονται σαν έλικας. Περιστρέφει τα χέρια του σαν μυλόπετρα. Έχε όμως υπομονή, συνέχισε. Θα αναγκαστείς να πιεις καντάρια βαλτόνερο μέσα από την λεκάνη του κουρέα. Θα δεις ξανά και ξανά την λόγχη σου να λιώνει σαν κερί. Όμως θα το βρεις στο τέλος, κρυμμένο με πονηριά και απάτη πίσω από τούς ανεμόμυλους. Τότε όρμα του με νύχια και με δόντια. Πάρε το πιο αιχμηρό κουκουνάρι και κοπάνα το με όλη σου την δύναμη στο σημείο τού τελικού θανάτου. Κράτησε την αρένα για πάρτη σου. Κάντη δική σου για πάντα. Αυτή έχει μόνο μια έξοδο. Άφησε να την διαβούν όσοι γελούν με σένα. Και αυτοί που κουβαλούν το θηρίο.
Το περίγραμμα τής σκιάς τού Σισύφου περιγράφει το δράμα σου. Όμως δεν ταυτίζεται με αυτό. Μέσα, μέσα εκεί θα βρεις το κλειδί.

2. Ο FACTOR X ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ

Πιστεύω ότι ο Φάκτορας δεν πέθανε. Γι αυτό διαβάζοντας για τον θάνατό του δεν αισθάνθηκα θλίψη. Εκτιμώ ότι ολοκλήρωσε την πορεία στον κύκλο που είχε σχεδιάσει επάνω στις συντεταγμένες τών προκλήσεων τής ζωής του και μετά από αυτό με άκρα συνέπεια αποχώρησε από τα εγκόσμια, ώστε να προετοιμαστεί για τον επόμενο γύρο. Ποιο θα είναι το μέσον στο μέλλον, με το οποίο θα διοχετεύουμε τις ανησυχίες μας τότε, δεν γνωρίζω. Προφανώς η εποχή τού διαδικτύου θα έχει  παρέλθει. Ίσως αυτό να γίνεται τότε με χρήση τηλεπάθειας, ή με μαθηματικές συνεπαγωγές συντονισμών στις διαστάσεις τού μικροκόσμου. Στην χειρότερη των περιπτώσεων ίσως γίνεται για μια ακόμη φορά ξύνοντας μα κόκαλα ζώων επάνω στα βράχια, εάν καταφέρει το master plan να μάς ξαναγυρίσει στα σπήλαια τού πρωτογονισμού μετά από μια καταστροφή πλανητικού μεγέθους, ως η εξουσία έχει προγραμματίσει και απεργάζεται. Όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις δεν αμφιβάλλω, ότι ο Φάκτορας θα βρίσκεται και τότε στο πιλοτήριο των εξελίξεων.
Από τότε που γνωριστήκαμε είχα δει, ότι όλη του η ζωή ήταν μια ανοικτή πρόκληση στον θάνατο. Δεν προκαλεί κάποιος τον θάνατο μονάχα ιππεύοντας ζωσμένος την μάχαιρα, ή στα χαρακώματα καθόσον βρέχει όλμους. Καθισμένος δεκαέξι ώρες την ημέρα μπροστά στην οθόνη, συγγράφοντας σωρεία αναρτήσεων, διαβάζοντας εκατοντάδες σχόλια, ψάχνοντας αδιάκοπα μετά μανίας την επικαιρότητα, καπνίζοντας ντουζίνες τσιγάρα, τηλεφωνώντας πέρα - δώθε, ενώ το λιγότερο σημαντικό τηλεφώνημα καταντά να είναι αυτό για την παραγγελία στα φαστφουντάδικο, το μόνο που απέμενε για να δώσει λίγη ζωτικότητα, ήταν το πηγαίο χιούμορ και η εγκάρδια συμπεριφορά. Μανιώδης τής δημοσιογραφίας, εκρηκτικός και πηγαίος ήταν απερίσπαστα κολλημένος στον στόχο του ροκανίζοντας μέρα με την μέρα κάθε απόθεμα ζωτικότητος. Και αυτός είχε μόνο ένα όνομα: Antinews.
Την ιστορία τού κολλήματος στο πληκτρολόγιο γνωρίζω καλά και από τις δικές μου θρομβώσεις κατά την "ηρωική" περίοδο τού διαδικτύου. Τι μπορεί να είναι όμως αυτό που ωθεί ένα άνθρωπο στο να τα δώσει όλα για την διαδικτυακή απογείωση μιας σελίδας, εκτοξεύοντας αυτή στα ύψη που έφτασε το Antinews κατά την περίοδο 2007 - 2010; Μια σελίδα που καθιέρωσε όχι μόνο τους διαχειριστές, αλλά και τους βασικούς σχολιογράφους της σε σημαντικότατες περζόνες τής διαδράσεως στην φάση που ανδρώθηκε η μπλογκόσφαιρρα στην Ελλάδα. Σχολιαστές όπως ο Αρχαιοπτέρυγας, ο Προφήτης, ο Le Canard, η Dona E, η Ολυμπιάδα, ο Επώνυμος, ο Νίκος, ο Πόρτα Πόρτα, ο Νήπιος Γέρων, ο νοών νοείτω, ο Strange Attractor, o Φιλοπατρία, το Αλλενάκι, ο Ψυχραιμία και αρκετοί άλλοι, πλείστοι όσοι των οποίων αναδείχθησαν ως γνωστοί ιστολόγοι στην πορεία.
Αυτή η διαδικασία στηρίχθηκε στην ευφυέστατη σύλληψη και προώθηση τής ιδέας από τον Φάκτορα για την εγκαθίδρυση τής "δημοσιογραφίας τής βάσης". Μια σύλληψη, η οποία δεν στάθηκε η μόνη ακραιφνώς ιδιοφυής, που κυοφόρησε ο δαιμόνιος και κορυφαίος των ρεπόρτερ τού διαδικτύου, καθ' ότι, το όλο στήσιμο και η προώθηση τού Antinews κατά την φάση 2007 - 2010 διακρίθηκε όχι μόνο από μια άνευ προηγουμένου φιλοπονία του, θυσιάζοντας στον βωμό τής ανάπτυξης αυτής τής σελίδας κάθε ζωτικό απόθεμα του, αλλά και από πληθώρα αριστοτεχνικών επιλογών και ρυθμίσεων, που δόμησαν μια διαδραστική ορμητικότητα χειμάρρου στην φάση τής αναπτύξεως και καθιερώσεως αυτής τής σελίδας.

Η πλειοψηφία των φίλων αυτής τής σελίδας αισθάνθηκαν προδομένοι από τον Φάκτορα, όταν στην συνέχεια, στην φάση που η κυβέρνηση Καραμανλή ανέθεσε στον Αντώνη Σαμαρά το υπουργείο πολιτισμού, το Antinews μετεξελίχθηκε στο πλέον προωθημένο επικοινωνιακό όργανο τής ομάδας του. Τότε ξεπήδησαν ως δια μαγείας βασικοί αρθρογράφοι και σχολιαστές στην σελίδα αυτή με μηδενική μέχρι τότε παρουσία εκεί, οι οποίοι συνιστούσαν επωνύμως είτε το άμεσο περιβάλλον τού Αντώνη Σαμαρά, είτε με διάφορα διαδικτυακά προσωνύμια προωθούσαν απροκάλυπτα τις θέσεις του, αλλοιώνοντας ριζικά τον μέχρι τότε προσανατολισμό και το περιεχόμενο τής σελίδας.
Μεγάλο μέρος τότε από τούς φίλους τής σελίδας, που την στήριζαν ενεργώς με την πένα τους, ή και ως μόνιμοι επισκέπτες, θεώρησαν ότι ο Βασίλης Ζήσης ξεπούλησε για λόγους οικονομικής ιδιοτέλειας την σελίδα στο περιβάλλον τού Σαμαρά, βλέποντας μάλιστα την σελίδα να κατακλύζεται από κρατική διαφήμιση. Στην φάση μάλιστα που η σελίδα αυτή βρισκόταν σε αποκορύφωμα κύρους και επιρροής.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ενώ για την πλειοψηφία των ιστολόγων η παρέμβαση στο διαδίκτυο συνιστά μη βιοποριστική ενασχόληση στον ελεύθερο χρόνο τους, για τούς επαγγελματίες δημοσιογράφους αυτή συνιστά με άμεσο ή έμμεσο τρόπο βιοποριστική διαδικασία. Αυτή η πραγματικότητα είναι καθ' όλα θεμιτή, καθ' όσον τα μέτρα και σταθμά που ισχύουν για τούς επαγγελματίες κάθε κλάδου δεν μπορούν παρά να διαφέρουν από αυτά που ισχύουν για τούς ερασιτέχνες. Θεωρώ αφελές να αμφισβητείται η φύση τού επαγγελματισμού στην δημοσιογραφία. Η πλήρης και ολοσχερής ταύτιση τού δημοσιογραφικού επαγγελματισμού με την ρυπαρότητα, τον κιτρινισμό, την παραπληροφόρηση και την επιδίωξη μη θεμιτού οφέλους είναι, κατά την γνώμη μου, αφελής. Γνωρίζω αρκετά έντυπα τα οποία και κέρδος αποφέρουν σε αυτούς που τα φτιάχνουν ενασχολούμενοι σε επαγγελματική βάση και σημαντικό έργο προωθούν στον τομέα τής ενημερώσεως. Αναμφιβόλως υπάρχουν και τα κοράκια, τα οποία συνήθως αποτελούν και την πλειοψηφία των εντύπων, των εκδοτών και των δημοσιογράφων. Αυτό όμως ισχύει για κάθε τομέα. Στις ζούγκλες των κοινωνιών που διάγουμε, το αγνό και άδολο συνιστά μειοψηφία στα πάντα. Κατά συνέπεια η επιδίωξη να μπορεί κάποιος να ζει από την εξάσκηση τού επαγγέλματός του, δεν είναι μόνον θεμιτή αλλά και αυτονόητη. Καθοριστικό είναι, μέσα σε ποια πλαίσια επιδιώκεται ο επαγγελματισμός. Διότι τόσο το θεμιτό όσο και το μη θεμιτό συνιστούν προσβάσιμες οδούς, συμφώνως προς τις επιδιώξεις ενός εκάστου.

Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο ή επιλογή τής μετατροπής τού Antinews από ναυαρχίδα τής ανεξάρτητης μπλογκόσφαιρας σε προωθημένο επικοινωνιακό όργανο μιας εν τέλει βαθύτατα αποτυχημένης και απαξιωμένης στην συνείδηση τής κοινωνίας πολιτικής γκρούπας μπορεί να έγινε με στόχο τον αθέμιτο χρηματισμό τών ιθυνόντων της και ιδιαίτερα τού Βασίλη Ζήση, ο οποίος ήταν κάτι περισσότερο από ψυχή αυτής τής σελίδας.
Προσωπικά απορρίπτω μια τέτοιου είδους ερμηνεία.
Μια μεγαλοφυΐα τής τάξεως τού Φάκτορος δεν μπορεί να στήσει με αίμα και ιδρώτα ένα τέλειο σκαρί για να το ρίξει στην συνέχεια στα βράχια με στόχο την κονόμα. Ένα μέσο το οποίον μεσουρανεί στον χώρο του δεν χρειάζεται να ξεπουληθεί για να μπορέσει να κερδοφορίσει επαρκώς. Εκεί που είχε φτάσει το Antinews πριν την πολιτική του στροφή, ήταν ανέτως εις θέσιν να προσελκύσει σε συμβατική εμπορική βάση διαφημίσεις με τους αντίστοιχους χρηματικούς πόρους, χωρίς να υποχρεωθεί την παραμικρή αλλοίωση στους βασικούς μέχρι τούδε προσανατολισμούς του. Κατά συνέπεια η λογική της αλλαγής τής φυσιογνωμίας τής σελίδας ένεκα οικονομικής φύσεως σκοπιμοτήτων δεν μπορεί να ευσταθεί.

Το ίδιο βάναυσα παραβιάζει την κακομοίρα την λογική μου, ότι ο Φάκτωρ ως ο αριστερός αγωνιζόμενος ρεπόρτερ που έπλεξε με σταυροβελονιά επιπέδου Βασίλη Τσιτσάνη το επικοινωνιακό σάβανο τής διαπλοκής στην Ελλάδα, ο ψαγμένος και ανένδοτος, ο συγκρουσιακός και στιγματισμένος από το κίτρινο εκδοτικό κατεστημένο τής χώρας, ξαφνικά ερωτεύτηκε τον Αντώνη Σαμαρά και το επιτελείο του. Δεδομένου ότι δεν πρόκειται για χαλίφηδες, τέτοιου είδους αναπάντεχα ούτε στις Χίλιες και μια νύχτες δεν διαβάσαμε.

Αυτό που παραβιάζει όχι μόνο το τσερβέλο, αλλά και την καράφλα μου συμπεριλαμβανομένων και των εκατοντάδων τριχών που απώλεσα στην πορεία τής ζωής μου στο κουρμπέτι, είναι οι έμμεσες αναφορές τού Βασίλη, ότι αυτός υπήρξε ανέκαθεν θαυμαστής τού Αντώνη Σαμαρά. Είπαμε το αίμα νερό δεν γίνεται. Για όσους όμως ζυμώθηκαν μέσα στην αριστερά, όχι μόνο με όνειρα και ουτοπίες, αλλά με ερευνητική διάθεση, κριτικό πνεύμα, μελέτη τής ιστορίας και όχι μόνο, γνωρίζουν την ψυχοσύνθεση των αριστερών. Αλλά και το ανθρώπινο δράμα αυτής τής ομάδας. Όσοι αισθάνθηκαν στην καμπούρα τους το βλέμμα τού χαφιέ, που ανήκε σε κολλητούς τους, όσοι μπήκαν σε καφενεία καθημερινή ημέρα για να πιουν καφέ και αρνήθηκαν να τούς σερβίρουν με το πρόσχημα ότι ήταν Κυριακή, επειδή έτυχε αυτοί να κουβαλάνε μια ιδεολογία, τίς συνέπειες τής οποίας πήραν στα σοβαρά, γνωρίζουν τι σημαίνει κοινωνικός και επαγγελματικός αποκλεισμός. Γνωρίζουν τι σημαίνει να μην μπορείς να κλείσεις τα μάτια τής μάνας σου, όταν αυτή πεθαίνει, επειδή είσαι εξόριστος.
Οι Γερμανοί είναι σκληροί ρεαλιστές. Έχουν μια παροιμία: "Rache ist süß" - "Η εκδίκηση είναι γλυκιά".
Τα εξήγησε εξάλλου άκρως αναλυτικά ο μακαρίτης ο Καμύ στον "Επαναστατημένο Άνθρωπο": Πίσω από κάθε αδιαπραγμάτευτα εξεγερμένο κρύβεται μια τραυματισμένη καρδιά.

Αλλού βρίσκονται οι αιτίες τής στροφής. Και για όσους σπουδάζουν το ανθρώπινο δράμα, αυτές είναι ξανά και ξανά ορατές.

Αυτές οι αιτίες είναι που σφράγισαν και την δράση τού πατέρα των εξεγερμένων. Τού Βλαδιμήρου Ίλιτς Λένιν. Ενός ανθρώπου που έσκασε στην κυριολεξία από υπερκόπωση επάνω στις επάλξεις τής δράσης. Αυτές οι αιτίες σφραγίστηκαν μέσα σε τραίνα, που ποτέ δεν σφραγίστηκαν πραγματικά.


3. ΤΟ ΕΨΑΛΕ ΚΑΙ Ο ΝΙΟΝΙΟΣ: Ο ΤΡΕΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΗΣΙΟΥ ΝΤΕ ΣΑΝΤ ΜΕ ΕΝΑ ΧΙΠΠΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ

Τα συλλυπητήρια που κατέθησαν στο Antinews για τον θάνατο τού Βασίλη - αναλογικά με το βάρος του ολιγάριθμα - ήσαν στην πλειοψηφία τους λακωνικά. Κάποιοι από τούς παλιούς σχολιαστές έριξαν λίγα άνθη νοσταλγίας για τον φίλο που πέρασε. Γενικά κυριάρχησε ευλόγως η σιωπή. Η λογική υποκλείνεται όταν η ιδιοφυία παρελαύνει. Ιδιαίτερα στο στερνό σαλπάρισμα.
Μετά η δήλωση τής κ. Βούλτεψη: ...Ο Πρωθυπουργός τον τίμησε με την φιλία του...

Ολαρί α, ο λα ρά, χιόνι πέφτει από ψηλά
χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας, το μυαλό μου φτερουγίζει μακριά
χιόνι πέφτει και σκεπάζει τη σκεπή μας και το άρρωστο σκυλί μας ξεψυχά

Ολαρία ολαρά, μαύρο τύμπανο χτυπά
τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά
βρικολάκιασαν σε τούτα τα στιχάκια, έλα μέσα και μίλα πιο σιγά

Το ίδιο ολιγάριθμοι ήταν και αυτοί που συμμετείχαν στην κηδεία.

Μπορώ να αντιληφθώ, ότι η επισκεψιμότητα των εκατοντάδων χιλιάδων στην σελίδα τής "ηρωικής εποχής" δεν μπορεί να χωρέσει σε κανένα ναό. Έτσι τα σχεδίασε αναμφίβολα ο Βασίλης.

Ο σημαντικότερος όμως συμμετέχων σε αυτήν την τελετή ήταν ο ίδιος ο Φάκτωρ, ως νεκρός.

Αφού και ο τελικός στόχος του ήταν να αναδειχθεί σε ειδικός επισκέπτης κηδειών.

Καθ' ότι πριν μεταβεί εκεί, είχε οργανώσει μια άλλη κηδεία, πολύ σημαντικότερη για τον ίδιο από ότι η δική του. Την κηδεία τής κυριαρχίας των έντυπων μέσων και των μεγαλοεκδοτών που τα πατρονάρουν, μετά την νικηφόρα επέλαση τών καμικάζι του διαδικτύου ενάντια στο σπάσιμο τής μονοκουλτούρας των λοιπών επικοινωνιακών μέσων, που προϋποθέτουν βαριά οικονομική επιφάνεια για να επιβληθούν. Όλων αυτών δηλαδή που τον έθεσαν επί δεκαετίες σε δημοσιογραφικό αποκλεισμό, επειδή ήταν μάχιμος και μη αρεστός. 

Με το ξεκίνημα του διαδικτύου και ενώ η δράση των ιστολογίων βρισκόταν στα σπάργανα ο Βασίλης κατανόησε, ότι με ένα λάπτοπ και μια σύνδεση στο διαδίκτυο ήταν δυνατόν κάποιος να προσεγγίσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι συνέρρεαν ως χρήστες στην ανάπτυξη τής νέας τεχνολογίας. Τα προτερήματά της ήταν ανυπέρβλητα μπροστά στα έντυπα. Η πρόσβαση σε αυτά κόστιζε, ενώ η πρόσβαση στα ιστολόγια ήταν ατελώς. Η δυνατότητα παρέμβασης σε πραγματικό χρόνο ήταν άλλο τεράστιο προτέρημα τού διαδικτύου, παρέχοντας την δυνατότητα τού ακαριαίου στην ενημέρωση. Και το σημαντικότερο όλων: Η χρήση ήταν πλέον δυναμική. Ο παθητικός αναγνώστης είχε πλέον ξεπεραστεί. Η διαδράση άνοιγε σχεδόν τις ίδιες δυνατότητες λόγου και αντιλόγου, τόσο στον πομπό όσο και στον δέκτη της ενημέρωσης. Δεν υπήρχαν πλέον δέκτες, παρά μόνο εν δυνάμει πομποί. Ο Βασίλης μπορεί να μην διέθετε το δημοσιογραφικό επιτελείο τών καθιερωμένων εκδοτών. Εκτίμησε όμως ορθότατα ότι η τεράστια δεξαμενή τού μελλοντικού του επιτελείου βρισκόταν ακριβώς σε αυτούς που τον διάβαζαν. Η σπουδαιότερη τομή που έλαβε χώρα στην πορεία τού Ελληνικού διαδικτυακού γίγνεσθαι ήταν η σύλληψη τού Φάκτορος για την "δημοσιογραφία τής βάσης". Με αυτόν τον τρόπο κυοφόρησε και ανέδειξε όλο το αδεσποταριό, που φόραγε στο μέτωπο την ταινία τής διεκδίκησης στην δημόσια άποψη σε δόκιμους αρθρογράφους. Αυτό όμως σήμαινε ατελείωτες ώρες δουλειάς καθημερινά στην βάση μιας πλήρους αυταπάρνησης τού μη εικονικού, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την φυσική φθορά όποιου το επωμίζεται.

Οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι αντιμετώπισαν σε εκείνη την φάση την ανάπτυξη τού διαδικτύου άκρως αμυντικά. Διαισθάνθηκαν ότι από αυτήν κινδύνευαν τα κεκτημένα τους. Κεκτημένα, που στηριζόντουσαν σε έτοιμες καρέκλες, που παρείχαν οι ινστρούκτορες. Έτσι άφησαν όλο το πεδίο ανοικτό στην επεκτατική στρατηγική τού Βασίλη, ο οποίος μέσα σε αυτές τις συνθήκες επέτυχε να επιβάλλει το επικοινωνιακό μεσουράνημα τού Antinews.

Ολαρία ολαρά, δάγκωσε με πιο βαθιά
Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά
διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά

Ολαρία ολαρά, με σουραύλια και βιολιά
θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά
και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά

Όμως αυτοί οι οποίοι είχαν επιβαλει την δημοσιογραφική απομόνωσή του, μπορεί να είχαν δεχθεί ένα καίριο πλήγμα, χρειαζόταν ακόμη όμως με βάση την στρατηγική τού Βασίλη το κύριο πλήγμα. Διότοι οι επικοινωνιακοί του διώκται μπορεί να είχαν χάσει σημαντικό μέρος στην πρόσβαση στην κοινή γνώμη, εξακολουθούσαν όμως ως πέμπτη εξουσία τής διαπλοκής να καθορίζουν επικοινωνιακά τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Βασίλης είχε ως στόχο να τούς αποκόψει και από αυτήν την δυνατότητα, μπαίνοντας ο ίδιος επικεφαλής σε αυτήν την πορεία. Είχε δηλαδή το άλογο, αλλά έλλειπε ο ιππέας για να σπάσει τα φράγμα.

Είναι λοιπόν προφανέστατο πως ο Βασίλης χρειαζόταν τον ανερχόμενο διάττοντα αστέρα και ο διάττων αστήρ χρειαζόταν τον Βασίλη για την κυριαρχία στο πολιτικό στερέωμα. Ο διάττων είχε ανάγκη την δική του κυριαρχία. Ο Βασίλης όμως σκόπευε στο σπάσιμο τής κυριαρχίας των άλλων, τουτέστιν των παραδοσιακώς διαπλεκομένων. Τα υπόλοιπα τής προηγούμενης σχέσης του με τον Αντώνη Σαμαρά δεν συνιστούν κάτι περισσότερο από ευτυχείς προϋποθέσεις για την επίτευξη των κοινών στόχων, εκεί που αυτοί ήσαν όντως κοινοί.
Κατά τα άλλα ο Βασίλης ήταν τόσο δεξιός, όσο εγώ είμαι μπασκετμπολίστας. 


 Ολαρία ολαρά, γύρω γύρω τα παιδιά
ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά

Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα
και το χιόνι πέφτει από ψηλά
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά.

Το όλο σκηνικό έστεκε - έστω κουτσαίνοντας - όσο ο ο Αντώνης Σαμαράς διατηρούσε κάποια αντιμνημονιακή ρητορική. Όταν αυτός και το επιτελείο του έβγαλαν το αντιμνημονιακό προσωπείο μετατρέποντας την όλη ρητορική αρχικά σε λιβέλους εναντίον των "εχθρών τής δημοκρατίας" και στην συνέχεια αναμασώντας την κολοκύθα τής "ανάπτυξης", τα μόνα επιχειρήματα που απέμεναν αφορούσαν το "ξεσκέπασμα" τού κατεργάρη Τσίπρα. Κάτι που γνώριζαν και οι από πολιτικής πλευράς αδαείς, τουτέστιν κάτι ανάξιο για να αραδιάζεται περί αυτού διαδικτυακή παραφιλολογία.
Εκεί βεβαίως τελείωσαν και τα λατινικά τού Βασίλη.
Ο Φάκτορας όμως είχε πετύχει στον στόχο του. Το γκρέμισμα δηλαδή των μεγαλοεκδοτών από το επικοινωνιακό βάθρο.
Μπορεί κάποιος να τού επισυνάψει την κατηγορία τής δυναμικής στήριξης σε ένα πολιτικό που αναμφιβόλως έβλαψε την χώρα.

ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΟΜΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΟΣ ΚΑΘΕ ΚΑΛΟΘΕΛΗΤΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΒΛΕΠΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ.

ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΦΑΚΤΟΡΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟΝ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΚΕ.

Η ζωή δεν προχωράει με άλματα, αλλά ακολουθεί μια βασανιστική πορεία συναγωγής μικρών βημάτων. Υπάρχουν αγώνες πυγμαχίας που κερδίζονται με νοκ άουτ, ενώ άλλοι κρίνονται από τα σημεία.
Αναφορικά με την συνεργασία τού Λένιν με τον γερμανό κάιζερ γουλιέλμο β΄ στο στήσιμο τού πραξικοπήματος που ονομάσθηκε φιλάρεσκα "μεγάλη οκτωμβριανή επανάσταση", έχω προβεί σε προηγούμενη ανάρτηση και παραπέμπω εκεί. Στόχος τού Λένιν στάθηκε η αντεκδίκηση ενάντια στο καθεστώς, για όσα υπέστη ο αδελφός του, ο πατέρας του, η μητέρα του και ο ίδιος. Μια τραυματισμένη ψυχή είναι επόμενο να εξεγείρεται και ζητά αντεκδίκηση. Κάποιος φροϋδιστής θα είχε να τού επισυνάψει αρκετά όσο αφορά τις βαθύτερες αιτίες των πολιτικών του επιλογών. Χωρίς τον Λένιν όμως δεν θα υπήρχε σήμερα ο Βλαδίμηρος Πούτιν.
Τα τσαρικά καθεστώτα έχουν την ιδιότητα να μπορούν να αναπαράγονται, είτε υπό την μορφή τού τσάρου Στάλιν, είτε υπό την μορφή τού τσάρου Πούτιν. Δεν επιτρέπεται όμως να τα ισοπεδώνουμε όλα, διότι υπάρχουν τσάροι και τσάροι. Γι αυτόν τον λόγο υποστηρίζουν στην Ρωσία την άποψη, ότι δεν αρκεί η σύζυγος τού τσάρου να είναι παρθένα, αλλά απαιτείται να είναι περί αυτού πεπεισμένος και ο λαός.
Και πίσω από τον Πούτιν υπάρχουν άλλοι, οι οποίοι χειρίζονται και τα μαθηματικά, τουτέστιν είναι δικοί μας.

Μπορεί πάρα πολλοί άνθρωποι να θεωρούν αδιανόητο να δοθεί η χρυσή ζώνη στον Factor X.Όμως αυτός έσπασε επάνω στο ριγκ κόκαλα. Και επειδή ξυλοφορτώθηκα αρκετά στην ζωή δεν με ενδιαφέρει ποιός θα μου ρίξει την πετσέτα στο πρόσωπο, όταν κτυπήσει το καμπανάκι. Διότι έμαθα να λέω ευχαριστώ.

Φιλαράκι Καλό Δρόμο. Την ρεπούμπλικα σε ποιον την άφησες, ρε μπαγάσα;
 

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ D:\ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

"Οι επιστήμες είναι σαν τα πουλιά"

Πλάτων, "Θεαίτητος"

3.  Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ

Εκτιμώ, ότι ο Πλάτων στον Διάλογο "Θεαίτητος" παρέχει αρκετά συγκεκριμένες πληροφορίες αναφορικά με κάποιον τρόπο που μπορεί κάποιος να εισέλθει συνειδητά σε εκείνη την περιοχή τής μνήμης, η οποία είναι μη προσβάσιμος υπό συμβατικές συνθήκες και η οποία περιέχει συσσωρευμένο το σύνολο τής γνώσεως. Αυτό που θα ονόμαζα "D:\ τού Ανθρώπου", ή που εκτιμώ ότι αναφέρεται ο Ύμνος στην Θεά Μνημοσύνη ως "Δ". Η τεράστια σημασία και το εύρος αυτού τού εγχειρήματος είναι προφανή. Ο τρόπος όμως τής παραθέσεως τής αντιστοίχου διαδικασίας είναι κεκαλυμμένος και παρατίθεται με τον πάγιο τρόπο, που οι Μυστικοί προβαίνουν σε αποκαλύψεις.

Στην ουσία οι Μυστικοί δεν αποκαλύπτουν κατά κανόνα κάτι ούτε αμέσως, ούτε εμμέσως, αλλά πιστοποιούν σε κάποιον, ο οποίος αναζητά τίς αντίστοιχες πληροφορίες, μια επίγνωση, στην οποία αυτός έχει ήδη προσβεί. Λόγος δομημένος με σύμβολα και κωδικοποίηση, που για όσους δύνανται να τον ερμηνεύουν καθίσταται εύλογος, τουτέστιν ΕΥ-ΛΟΓΟΣ.  Λόγος που ευεργετεί.

Εκτιμώ επί πλέον, ότι η ευεργεσία τού Μυστικού Λόγου, η διαδικασία δηλαδή να καθίσταται αυτός εύλογος στηρίζεται σε συγχρονικότητες. Ο Μυστικός Λόγος είναι ζωντανός. Δεν λειτουργεί αφηρημένα, ως η συνήθης καταγραφή σκέψεων, εντυπώσεων, πληροφοριών ή θεωριών, αλλά με τρόπο ο οποίος πυροδοτείται από την ζωή. Αποτυπώνει δηλαδή έγκλειστο γνώση μέσα σε ένα γλωσσικό πακέτο, η οποία δύναται να έχει ανατρεπτικό χαρακτήρα, όταν και εφόσον τα πακέτο απασφαλισθεί.

Ο Νίκος Λυγερός ισχυρίζεται, ότι η γνώση είναι "εγκλωβισμένο μέλλον στο παρελθόν". Θεωρώ ότι πρόκειται περί ενός λίαν σημαντικού και ευστόχου εντοπισμού. Αυτός ο εγκλωβισμός αποτελεί στην περίπτωση τού Μυστικού τρόπου μεταδόσεως τής γνώσεως μια συνειδητότατη αγκύρωση από την πλευρά των Μυστικών Διδασκάλων κάποιου εκάστοτε ζωτικά πολύτιμου οδοδείκτου. Ο απεγκλωβισμός, η απασφάλιση τού πακέτου και η μετατροπή τού περιεχομένου του από εν δυνάμει πληροφορία σε πληροφορία λειτουργική προϋποθέτει την συγχρονικότητα. Αυτή συνιστά ένα τεράστιο ανθρώπινο δράμα.

Η περιφορά μας στο "σπήλαιο" ως "δεσμώτες" είναι βαθύτατα τραυματική. Η πορεία μας είναι δεινότατη μέσα σε ένα κόσμο, στην επιφάνεια τού οποίου φαίνεται να κυριαρχούν δυνάμεις που στρέφονται αναφανδόν εναντίον τού ανθρώπου. Η καταδυνάστευση που εξασκούν στηρίζονται αφ' ενός στην αλλοτρίωση με ύπουλες μεθόδους, αφ' ετέρου στον εκφοβισμό με την υποβολή ενός άκρως πονηρού σκηνογραφήματος, όσο και στον πλέον τυραννικό εξαναγκασμό αναλόγως προς τις περιστάσεις. Το θεριό που αποκαλείται εξουσία αρέσκεται να επιδεικνύει τα "κάλη" του: Την μπιζουτιέρα τής Κίρκης για όσους παρασύρονται στον βούρκο τής προσαρμογής, το αφιόνι τού εφησυχασμού για όσους επιλέγουν το υποτιθέμενο παυσίπονο τής αδιαφορίας μέχρι αποκτηνώσεως, τα χαλιά των ναπάλμ από τα Β52 για όσους σκιάζονται και το ανελέητο μαστίγωμα για όσους στράβωσε η καμπούρα τους από το βρομόξυλο. Πίσω από την απαστράπτουσα πρόσοψη τού συστήματος καλύπτεται η νοσηρή του πραγματικότητα. Ακριβώς στον αγγλοσαξονικό χώρο, εκείνο τον χώρο δηλαδή, που η πρόσοψή του υπαινίσσεται τον μέγιστο βαθμό τής υποτιθέμενης ευημερίας, με την πρόσβαση στον άπλετο καταναλωτισμό, στις δυνατότητες κοινωνικής ανέλιξης, στην πραγμάτωση των ατομικών πόθων με την δήθεν κοινωνική απελευθέρωση και ατομική χειραφέτηση, όπου ο υποτιθέμενος θρίαμβος τής λογικής και των επιστημονικών επιτευγμάτων διαφεντεύουν δήθεν το κοινωνικό γίγνεσθαι, ήλθε το αγγλικό θέατρο να καταρρακώσει το φτιασίδωμα της. Ο A.J. Cronin, χαρακτηριστικός για την γενιά και τον χώρο του, αποκαλύπτει την νοσηρή πραγματικότητα που βυσσοδομεί πίσω από την απαστράπτουσα πρόσοψη στο "Κάστρο τού Καπελά (The Hatter´s Castle)": Άτομα εξωτερικά καθώς πρέπει, άνετα και ανέμελα, ταμπουρωμένα πίσω από ένα ψευδές επικάλυμμα, που αποκρύπτει την βαθιά δυστυχία και την νοσηρότητά τους.
Πορευόμενος ο άνθρωπος την δύσβατη οδό τού πεπρωμένου, τα πλαίσια τού οποίου καθορίζονται από δυνάμεις που στρέφονται αναφανδόν εναντίον του, θα πληγωθούν τα πόδια του βάναυσα από τούς τρίβους και τούς ακάνθους. Πλήρης οιδημάτων ο Οιδίπους καλείται να επιτελέσει την μόνη πράξη που μπορεί να αποβεί γι' αυτόν σωτήριος. ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΕΙ ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ. Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΛΛΑΞΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ. ΕΝΩ ΟΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Το δίλημμα που αντιμετωπίζει είναι ή να κατορθώσει να κάνει ορθή χρήση των οφθαλμών του, ή στην αντίθετη περίπτωση να τούς εξορύξει ο ίδιος, θέτοντας βίαιο τέρμα στην θέαση τής απάτης και τής άγνοιας.
Η Α-λήθεια συνιστά την διέξοδο από το "σπήλαιο". Ο Λαβύρινθος είναι με τέτοιον τρόπο δομημένος, ώστε το εξαντλημένο από την περιπλάνηση θύμα να οδηγείται βορρά στον Μινώταυρο. Σε κάποια στροφή του όμως βρίσκεται ένα σπαγγάκι. Όσοι αναγνωρίσουν σε αυτό τον Μίτο τής Αριάδνης, κρατούν άθικτο την ενέργειά τους για να ψάξουν για κρεμμύδια. Για να κάνουν στιφάδο τον Μινώταυρο. Αλλά - είτε το θέλουμε, είτε όχι - χωρίς τον Μίτο δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Και οι Μυστικοί με τα γραφόμενά τους αγκύρωσαν αυτόν τον Μίτο μέσα στις συγχρονικότητες τού μέλλοντος.
Η Μυστική Γνώση συνιστά ένα ειδικού τύπου λόγο, που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως γλώσσα πέρα από την γλώσσα. Επειδή διασπά ακριβώς τα όρια τής συμβατικής γλώσσας.
Αναμφιβόλως ένας από τούς σημαντικότερους φιλοσόφους τού περασμένου αιώνος είναι ο Ludwig Wittgenstein. Αυστηρότατος οπαδός και μάστορας τής λογικής στις μεθοδολογικές προσεγγίσεις δεν θα διστάσει να διακηρύξει, ότι υπάρχουν πραγματικά δεδομένα, τα οποία είναι απροσπέλαστα για την γλώσσα: "Τα όρια τής γλώσσας μου είναι τα όρια τού κόσμου μου. Περί αυτού, περί τού οποίου δεν δυνάμεθα να ομιλούμε, αρμόζει να σωπαίνουμε". Οι Μυστικοί, γνωρίζοντας αυτό το δεδομένο, χειρίζονται μια γλώσσα πέρα από την συμβατική.

Υπάρχει βεβαίως και ένας επί πλέον λόγος για την χρήση κωδικοποιημένης διατύπωσης τού απερίφραστου: Ο φθόνος τού όχλου για κάθε τι που δεν δύναται να αυτός προσεγγίσει, συνιστά άμεσο κίνδυνο για όσους αποσκοπούν στην διαφώτιση των ανθρώπων. Αυτός ο φθόνος αποτελεί δώρο για τούς εξουσιαστικούς φορείς, οι ιθύνοντες των οποίων μπορεί να υποψιάζονται, χωρίς όμως να κατέχουν το μήνυμα τού διαφωτισμού, στην κατεύθυνση τής καταδιώξεως των διαφωτιστών. Ο Μυστικός Λόγος με την κωδικοποιημένη και συμβολικού χαρακτήρος διατύπωσή του, φαίνεται απροσπέλαστος, "ακαταλαβίστικος", ανενεργός ως αφηρημένο διανοητικό κατασκεύασμα και κατ' αυτόν τον τρόπο εν τέλει ανώδυνος, έως ότου κατά χρονικά διαστήματα οι συγχρονικότητες τον απασφαλίσουν και τον καταστήσουν ενεργό.

Για να αποβεί αποδοτική η μελέτη των Μυστικών Διδασκάλων προϋποθέτει να αφήσουμε τις εξυπνάδες και τις τζάμπα μαγκιές τής υποτιθέμενης πολυπραγμοσύνης μας κατά μέρος και να σκύψουμε πάνω από το κείμενο με ανοικτό πνεύμα, διάθεση διερευνήσεως τών νοημάτων σε βάθος και με επίγνωση τών αντιληπτικών ορίων μας. Ίσως είναι φρόνιμο να κατανοήσουμε εκ των προτέρων, ότι όχι μόνον οι Μυστικοί, αλλά πάντες όσοι είναι σοβαροί και ψαγμένοι συγγραφείς, δεν συγγράφουν δελτία ειδήσεων για κανάλια τής διαπλοκής με στόχο την νοητική χειραγώγηση τού καθενός, αλλά καταθέτουν πονήματα κυρίως (ή και μόνον) για όσους επισκύψουν επ' αυτών με την δέουσα προσοχή και σοβαρότητα, αλλά και κατέχοντες τις προϋποθέσεις να κοινωνήσουν με αυτά. Η επιπόλαιη ή αφοριστική κριτική ουδόλως μπορεί να τούς αφορά, δεδομένου ότι αυτοί δεν είναι αγοραίοι, αλλά υπηρετούν στόχους που τουλάχιστον οι ίδιοι θεωρούν υψηλούς. Εάν πάρουμε τις μετρητοίς κάποια γραφόμενα από τον Πλάτωνα, θα μπορούσαμε από μια τελείως εξωτερική σκοπιά  να τον θεωρήσουμε άκρως αγνωστικιστή και φαντασμένο, ο οποίος ενεργεί ως ήρωα κάποιον που δηλώνει, ότι το μόνον που γνωρίζει, είναι ότι δεν γνωρίζει τίποτε. Δηλαδή ενεργεί κάποιον, ο οποίος είναι τελείως αδαής και δεν μπορεί παρά να απευθύνεται σε κάποιους που είναι ακόμη χειρότερα χαϊβάνια από τον ίδιο.
Εάν αφήσουμε όμως την επιφάνεια και προσπαθήσουμε να υπεισέλθουμε στην ουσία, θα διαπιστώσουμε, ότι το "ΈΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ" έσπασε στην κυριολεξία κόκαλα ενάντια στο κατεστημένο τής τότε εποχής. Δεδομένου, ότι αυτή η ρήση τού Σωκράτους αποτέλεσε την μια από τις δυο κατηγορίες στην δίκη του, που τον οδήγησαν σε θανατική καταδίκη. Και δεν μπορεί πίσω από το κατηγορητήριο να ήσαν τα δυο πληρωμένα αληταριά, που το κατέθεσαν. Ότι ο Σωκράτης ισχυρίζετο ότι είναι αδαής, θεωρήθηκε βλασφημία εναντίον τού "θεού" Απόλλωνος, το ιερατείο τού οποίου στο μαντείο των Δελφών είχε αποφανθεί, ότι αυτός ήτο ο σοφότερος εν ζωή άνθρωπος. Καθίσταται λοιπόν εμφανές, ότι πίσω από την κατηγορία ενεργούσαν κεκαλυμμένα πίσω από τούς δύο αλητάμπουρες τα χθόνια - κρόνια ιερατεία τής εποχής.
Η αναφορά στην εν λόγω ρήση τού Σωκράτους γίνεται εδώ και σε συνδυασμό με τον "Θεαίτητο". Πρόκειται για ένα έργο απίθανα ζυγισμένο από όλες τις πλευρές από τον συγγραφέα του, όπου κατατίθενται με αριστοτεχνικό τρόπο ζωτικής σημασίας ιδιαίτερα προχωρημένες μυστικές γνώσεις, τέτοιες που ξεπερνούν σε συνέπειες ακόμη και αυτές που κατατίθενται στο "Φαίδρος" (στις οποίες έχω κάνει μνεία στο παρελθόν εδώ με βιντεοσκοπήσεις, σε συνδυασμό με αναφορά στον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή και τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά). 
Είναι εμφανές ότι η εν λόγω προκλητική ρήση τού Σωκράτους αποσκοπούσε στο καταδείξει την άγνοια και τον αποπροσανατολισμό, η οποία καταδυναστεύει τον μέσο άνθρωπο εντός τού "σπηλαίου" - Μάτριξ. Το γνωστικό υλικό, το οποίον παρέχει ο Πλάτων στα έργα του, ακόμη και από συμβατικώς επιστημονικής σκοπιάς, προσδίδει και σε αυτόν και στον Διδάσκαλό του την ιδιότητα όχι αδαούς, αλλά ακραιφνούς σοφού, ο οποίοιος προηγείται κατά χιλιετίες τής εποχής του. Αρκεί να σημειωθεί ως παράδειγμα προς αυτό, ότι ο Πλάτων στον "Τιμαίο" αποκαλύπτει τον χημικό τύπο τού ύδατος, γράφοντας ότι η υφή τού ύδατος αποτελείται από δύο μέρη υδάτινα και ένα πύρινο (H2 O).


4. NOMEN EST OMEN

Στην συμβολικού χαρακτήρος κωδικοποίηση τής κατατεθειμένης γνώσεως στον εν λόγω Διάλογο η επιλογή τού τίτλου δεν μπορεί παρά να εξυπηρετεί συνειδητά κάποια ιδιαίτερα σημαντική στόχευση. Εκτιμώ, ότι η συγκεκριμένη οναματοδότηση συμπυκνώνει τον κεντρικό άξονα τής όλης προβληματικής και στις δυο συνιστώσες του, όπως αποκαλύπτει η αριστοτεχνική αυτή επιλογή. Ο Πλάτων χτυπάει στην προκείμενη περίπτωση με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Καθ' ότι, αφ' ενός μεν επιτελεί συγκεκριμένη λειτουργικότητα επιστεγάσματος η ετοιμολογία τού ονόματος "Θεαίτητος", αφ' εταίρου η ιδιότης τού φορέως τού ονόματος ως μαθηματικού αποκαλύπτει τον τρόπο που εκδηλώνεται αυτή η λειτουργικότητα. Ο κεντρικός άξονας δηλαδή διατρέχει αφ' ενός μεν μια εξαιρετικής σημασίας συνέπεια τού όλου εγχειρήματος, αφ' εταίρου συμπυκνώνει την λειτουργική αρχή αυτής τής διαδικασίας.
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να εξετάσουμε την ετοιμολογία τού ονόματος: Αυτό συντίθεται από τούς όρους Θεός και αιτούμαι. Πρόκειται δηλαδή περί κάποιου θείου αιτήματος. Βεβαίως είναι συνήθης και γνωστότατη  η πρακτική οι άνθρωποι να αιτούνται προς το Θείον κατά το "Αιτείσθε και δοθήσεται υμίν". Επί τού προκειμένου όμως φρονώ, ότι δεν υποδηλώνεται κάποιο συγκεκριμένο αίτημα, ούτε επιχειρείται γενικού τύπου αναφορά στο να απευθυνόμαστε με κάποια παράκληση ή αίτηση προς το Θείον. ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΗ ΓΝΩΣΗ. ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ. Όπως έχω όμως αναφερθεί στο παρελθόν, και όπως η επιγνώσεις τής κβαντομηχανικής πιστοποιούν, η πρόσβαση στην πληροφορία δεν έχει απλά και μόνον θεωρητικό χαρακτήρα. Δεδομένου, ότι η πληροφορία υπό την μορφήν τής συνειδήσεως είναι αυτή η οποία διαμορφώνει τις πραγματικότητες στις διαστάσεις τού μικροκόσμου.
Όπως ανέφερα σε προηγούμενες αναρτήσεις, βάσει των πειραματικών δεδομένων τής κβαντομηχανικής, η ύπαρξη των σωματιδίων τής ύλης έχει στατιστικό χαρακτήρα, υφίσταται δηλαδή αφ' εαυτής μόνον ως δυνατότητα. Η συνείδηση ως ενεργώσα την πληροφορία προσδίδει συγκεκριμένη μορφή τόσο στην ύλη όσο και στην ενέργεια, διαμορφώνει δηλαδή τα πράγματα φέρουσα το πλήρες (in - form - ation). Καθορίζει τουτέστιν την πορεία των πραγμάτων. Αυτές οι διαδικασίες δεν γίνονται αμέσως αντιληπτές στο μεσοεπίπεδο όπου λειτουργούν οι ανθρώπινες αντιληπτικές προσλήψεις, οι οποίες υπόκεινται σε αυτό που η κβαντομηχανική αποκάλυψε ως πλάνη των αισθήσεων. Σε προηγούμενες αναρτήσεις έχω κάνει αναφορά στο φαινόμενο που ο Πλωτίνος αποκαλεί "μόχλευση", αντιδιαστέλλοντας αυτό προς την δράση τού Λόγου. Γράφει χαρακτηριστικά ο Πλωτίνος στο έργον "Περί Θεωρίας - Η Φύσις, η Θέασις και το Εν":
"... ΝΥΝ ΔΕ ΛΕΓΟΜΕΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΣ ΦΥΤΩΝ ΤΙΣ ΑΥΤΩΝ Η ΘΕΩΡΙΑ, ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΑΡ' ΑΥΤΗΣ ΠΟΙΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΓΕΝΝΩΜΕΝΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΑΝΑΞΩΜΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΝ, ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΦΥΣΙΣ, ΗΝ ΑΦΑΝΤΑΣΤΟΝ ΦΑΣΙ ΚΑΙ ΑΛΟΓΟΝ ΕΙΝΑΙ, ΘΕΩΡΙΑΝ ΤΕ ΕΝ ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ Α ΠΟΙΕΙ ΔΙΑ ΘΕΩΡΙΑΝ ΠΟΙΕΙ, ΗΝ ΠΩΣ ΕΧΕΙ.
ΟΤΙ ΜΕΝ ΟΥΝ ΟΥΤΕ ΧΕΙΡΕΣ ΕΝΤΑΥΘΑ ΟΥΤΕ ΠΟΔΕΣ ΟΥΤΕ ΤΙ ΟΡΓΑΝΟΝ ΕΠΑΚΤΟΝ Η ΣΥΜΦΥΤΟΝ, ΥΛΗΣ ΔΕ ΔΕΙ, ΕΦ ΗΣ ΠΟΙΗΣΕΙ ΕΙΔΗ ΠΟΙΕΙ, ΠΑΝΤΙ ΠΟΥ ΔΗΛΟΝ, ΔΕΙ ΔΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΧΛΕΥΕΙΝ ΑΦΕΛΕΙΝ ΕΚ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ. ΠΟΙΟΣ ΓΑΡ ΩΘΙΣΜΟΣ Ή ΤΙΣ ΜΟΧΛΕΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΠΟΙΚΙΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΔΑΠΑ ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΑ ΠΟΙΕΙ;"
Η μόχλευσις τουτέστιν εγκύπτει στο μεσοεπίπεδο, εκεί όπου μπορούν να ισχύουν οι διαπιστώσεις τής Νευτώνειας λογικής. Στο μικροεπίπεδο όμως, όπου ισχύουν και εκδηλώνονται οι νόμοι τής κβαντομηχανικής, δεν παρεμβαίνουν οι μοχλοί και τρόμπες, αλλά η συνείδηση είναι αυτή που καθορίζει τα καθ' έκαστα.
Όταν ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διακήρυσσε το "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΛΟΓΟΥ ΣΥΝΕΧΟΝΤΑΙ" μπορεί να μην γνώριζε τούς νόμους τής κβαντομηχανικής, γνώριζε όμως κάλλιστα τι μπορεί να επενεργήσει μια ενεργός συνείδησις.
Ο έχων υπό αυτήν την έννοιαν πρόσβασιν στην πληροφορία, ενώ ταυτοχρόνως είναι εις θέσιν να την χειρίζεται καταλλήλως, δύναται να διαμορφώνει πραγματικότητες χωρίς να παρεμβαίνει μόχλευσις, δηλαδή κάποια μηχανικού, ή άλλου τύπου αντιληπτή στο μεσοδιάστημα πρακτική. Υπό αυτήν την έννοια αυτός δύναται να υπερσκελίζει τα φαινομενικά συμβατικά όρια, ενεργούμενος δυνατότητες οι οποίες για τα δεδομένα τής τυπικής λογικής ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα. Τέτοιου είδους ιδιότητες θεωρούνται γενικώς υπερφυσικές και αποδίδονται στο Θείον. Ο έχων κατά συνέπεια πρόσβαση στην απώτερη και μη προσιτή στα συνήθη μέσα πληροφορία, όταν είναι εις θέσιν να την ενεργοποιεί αναλόγως στο γίγνεσθαι αποκτά θείες ιδιότητες. Κατά συνέπεια το αίτημα που εκφράζει ο Θεαίτητος ως πρόταγμα είναι η επίτευξις αυτών των Θείων Ιδιοτήτων. Η ικανότης δηλαδή τής διαμορφώσεως τής πραγματικότητος εκτός των ορίων τής μοχλεύσεως, τουτέστιν η διαμόρφωσις των δεδομένων τού μεσοκόσμου με τρόπον ενεργούντα πέραν των διαστάσεων αυτού.


Το δεδομένο επί πλέον ότι ο Θεαίτητος ήτο μαθηματικός παραπέμπει στον μαθηματικό χαρακτήρα τής πληροφορίας. Ας τονισθεί ακόμη μια φορά, ότι όταν ο Πυθαγόρας ερωτήθη τι είναι ιερότατον πάντων, απήντησε "ο αριθμός".
Όπως ανέφερα στο προηγούμενο μέρος τής αναρτήσεως θεωρώ, ότι η τεχνητή νοημοσύνη έχει δομηθεί με πρότυπο την ανθρώπινη. Δεδομένου ότι η πληροφορία αφορά από καταβολής τον άνθρωπο, είναι επόμενο η επιστήμη τής πληροφορικής να προσανατολίζεται στην φυσική δομή τής πληροφορίας καθ' εαυτήν, που είναι ψηφιακή.
Πατέρας τής επιστημονικής θεωρίας τής πληροφορίας είναι ο Claude Shannon. Στην θεωρία τού Shannon στηρίχθηκε μετέπειτα και η εξέλιξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ο Shannon ανέπτυξε την θεωρία του στα μέσα τής δεκαετίας τού 1930 κατ' εντολήν των εταιριών τηλεπικοινωνιών των ΗΠΑ με στόχο την ακριβή πιστότητα στην μετάδοση ενός σήματος. Και η μετάδοση ενός σήματος χωρίς παράσιτα γίνεται βασικά με ψηφιακό τρόπο. Ο Shannon εφηύρε το bit και την αντίστοιχη με αυτό τεχνολογία. Κατά πόσο αυτός αξιοποίησε συνειδητά την επίγνωση τής μεταφυσικής, ότι η πληροφορία έχει ψηφιακό χαρακτήρα (ότι δηλαδή αυτή δύναται να ενεργοποιείται εντός των πεδίων πληροφορίας ευστοχότερα και αποδοτικότερα με μαθηματικό τρόπο) η έφτασε σε αυτήν την διαπίστωση από άλλη οδό δεν γνωρίζω, αν και στις μεγάλες ανακαλύψεις καθοριστικός παράγων είναι πάντοτε οι διαίσθηση, όπως έχουν αποδείξει οι ογκόλιθοι των μαθηματικών.
(Το ζήτημα τού ψηφιακού χαρακτήρα τής πληροφορίας προσπάθησαν να οικειοποιηθούν κάποιοι Εβραίοι μυστικές τού μεσαίωνος με την δημιουργία τής Καβαλά, η οποία διατείνεται, ότι μπορεί να κάνει τον άνθρωπο θεό. Στην ουσία πρόκειται για φθηνή και ατελέσφορη ιδιοποίηση Ελληνικής Γνώσεως, η οποία μαγγανεία δεν μπορεί να ξεπεράσει τα δεδομένα τής δαιμονικού χαρακτήρος επικλήσεως. Όπως αδυσώπητα αποκαλύπτει ο Πλάτων, είναι αδύνατον να υπάρξει Ενεργός Γνώσις εκτός των ορίων τής αρετής. Αυτό κατέδειξε και η κατά κράτος ήττα τού ΝΑΤΟ στην Συρία, όπου τα καλαμπαλίκια τής μοχλεύσεως τής texas instruments αποδείχθηκαν ατελέσφορα μπροστά στην τεχνολογία πληροφορίας των Ρώσων Μαθηματικών. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι η Ρωσική τεχνολογία πληροφορίας έχει αναπτυχθεί με βάση την Ρωσική γλώσσα, η οποία έχει περιορισμένο μαθηματικό βάθος. Όταν επικρατήσει η Τεχνολογία Πληροφορίας, η οποία αναπτύσσεται με βάση την κατ' εξοχήν μαθηματική γλώσσα που είναι τα Ελληνικά, θα αλλάξουν άρδην οι συσχετισμοί. Μπορεί κάποιοι να αγοράζουν με εμμονή Ελληνικούς παπύρους στις δημοπρασίες. Χωρίς όμως την προϋπόθεση τής αρετής αυτά παραμένουν νεκρά γράμματα. Όμως ουδόλως δικαιούμεθα να υποτιμήσουμε την επικινδυνότητά τους, δεδομένου ότι το όταν που εγράφη προηγουμένως συντίθεται εκ τού ότε και τού εάν).

Συνεχίζεται...

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ D:\

 

The Man Who Sold The  World

We passed upon the stair, we spoke of was and when
Although I wasn't there, he said I was his friend
Which came as some surprise, I spoke into his eyes
I thought you died alone, a long long time ago

Oh no, not me
I never lost control
You're face to face
With the man who sold the world

I laughed and shook his hand, and made my way back home
I searched for form and land, for years and years I roamed
I gazed a gazely stare at all the millions here
We must have died alone, a long long time ago

Who knows? Not me
We never lost control
You're face to face
With the man who sold the world

David Bowie

1. ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ 

Μετρώντας τα τάλιρα που μού έριξε ο κουλοχέρης μετά το ανακάτεμα στο κρανίο μου κατά την διάρκεια τής αγραναπαύσεως που προηγήθηκε αυτών που κατά καιρούς παρουσίασα εδώ, θεώρησα ότι ωρίμασε ο χρόνος ώστε να συμπληρώσω και να επιχειρήσω να συστηματοποιήσω την μέχρι τώρα ταπεινή περιουσία μου.

Η συγγραφή κειμένων και η αντίστοιχη ανάπτυξη τού διαλόγου, που έλαβαν χώρα στα πλαίσια τής σελίδας, αποτέλεσαν για τον γράφοντα πρωτίστως μια προσπάθεια αυτογνωσίας. Στο ξεκίνημα αυτής τής διαδικασίας δεν είχα την εντύπωση, ότι διέθετα κάποιο γνωσιολογικό υλικό, το οποίο έχρηζε, ή άξιζε, μεταδόσεως σε άλλους. Τα μπλογκς συνιστούν εξ ορισμού προσωπικά ημερολόγια καταγραφής και δημόσιας καταθέσεως ανησυχιών, ανοίγοντας κάποιους διαύλους επικοινωνίας στα πλαίσια τής διαδράσεως. Η πείρα που αποκτήθηκε στην πορεία κατέδειξε, ότι αυτοί οι δίαυλοι είναι δυνατόν να καταστούν ιδιαίτερα σημαντικοί, με αποτέλεσμα αρκετοί ιστολόγοι να

εκτιμήσουν, ότι αυτοί μπορούν να συστήσουν μάχιμα βήματα στην διαδικασία διαδόσεως τής πληροφορίας.

Αυτή η ζύμωσις, εφ' όσον δεν συντελείται από καθέδρας, αλλά συνιστά οργανικό στοιχείο τού σύνολου υπαρξιακού δράματος τού ιστολόγου, μεταλλάσσει πρώτα και κύρια αυτόν τον ίδιο μέσα στην γενεσιουργό διαδικασία συγκροτήσεως τής διαδικτυακής ταυτότητός του στα πλαίσια τής εικονικής πραγματικότητος. Η κυριότερη αλλαγή που επήλθε στην περίπτωσή μου μάλλον αφορά τον τρόπο που προσδιορίζω πλέον την έννοια τής πληροφορίας. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός, ο οποίος μπορεί μεν να μην επηρεάζει καθεαυτές τις αρχές τής συνόλου αναζητήσεως, υπέχει παρά ταύτα καλυτικού χαρακτήρος συνέπειες όσο αφορά την λειτουργικότητα. Εφόσον θεωρήσουμε, ότι η ανθρώπινη συγκρότηση συνιστά ενός είδους χάρντγουερ, ενώ οι αντιλήψεις, οι ιδέες, οι θεωρήσεις και οι επιγνώσεις συνθέτουν την αντίστοιχη σόφτγουερ, μια εκ βάθρων αναθεώρηση τής λειτουργικότητος συνιστά νέο λειτουργικό σύστημα.

Αυτή η διαπίστωση, σε συνδυασμό με τον έντονο πειραματισμό σε κάποιους εξωδιαδικτυακούς τομείς που πάντοτε μού έτρωγαν τα σωθικά, οδήγησαν στην επιλογή τής αγραναπαύσεως, η οποία προηγήθηκε. Η αναγκαιότητα αξιολογήσεως αυτού που στάθηκε το όλο νταλαβέρι με την πρακτική τής πληροφορίας με απησχόλησε έντονα, έστω κι αν αυτό δεν το συνειδητοποίησα αποστασιοποιούμενος από το πληκτρολόγιο.

Εφ' όσον η πληροφορία χαρακτηρίζεται από μια απροσπέλαστη δυναμική καθ' εαυτή, ποιο μπορεί να είναι το νόημα τού αραδιάσματος λέξεων με το πληκτρολόγιο στις οθόνες; Επαναφέροντας στην μνήμη μου την διαπίστωση τού Γέροντος, ότι "για ν' αλλάξουν τα πράγματα θα πρέπει να δακρύσουμε πολύ στο κελί μας", διαπίστωσα την αξία που έχει το χαμόγελο, στον βαθμό που όλα συνιστούν πρόκληση, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Η μόνη δυνατότητα, η οποία παρέχεται στούς ανθρώπους, είναι να προκαλούν. Η πλάνη των αισθήσεων μας, ότι όλα αποτελούν γραμμική συνέπεια των δεδομένων που προηγούνται, στα πλαίσια τής πλήρους ανατρεψιμότητος αιτίων και αιτιατών εντός τού μικροσυστήματος που δυνάμεθα να αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι μόνον εσφαλμένη. Στις πλείστες των περιπτώσεων μάς αποτρέπει να διαγνώσουμε τις κατά βάση μοιραίες συνέπειες τών προκλήσεων που δομούμε, αλλά κυρίως τις χαμένες δυνατότητες των προκλήσεων που δεν αποτολμούμε.

Οι προκλήσεις είναι πολλές και δύνανται να να είναι ακόμη περισσότερες. Η επιλογή τους συνιστά την βιωσιμότητα τού εν τέλει ζωτικού χώρου μας. Αρμόζει αυτές να επιδιώκονται με συνειδητό τρόπο, δεδομένου ότι αυτές συνιστούν το απαύγασμα των δραστηριοτήτων μας σε όλους τούς τομείς. Θεωρώ ανέκαθεν ότι δυο βασικές προκλήσεις είναι πέραν τών λοιπών απαραίτητες, οι οποίες επιβεβαιώνονται και από τον επαναπροσδιορισμό τής έννοιας τής πληροφορίας:

Η πρώτη αφορά την αισιοδοξία στις εν γένει προσπάθειές μας. Ο Απόστολος Παύλος ώρισε την πίστη ως "πραγμάτων βεβαίωση μη ορομένων". Προσωπικά κατατάσσω την πίστη σε αυτά, τα οποία είναι σκόπιμο σαφώς να ορούμε, συμφώνως προς την τεράστιας σημασίας ρήση τού Πλωτίνου "ταυτόν το είναι και το οράν". Εκτιμώ, ότι τα γραφόμενά μου εδώ πάντοτε διαπνέονται από αισιοδοξία, ασχέτως ότι δεν αποφεύγω να επιχειρώ να εντοπίσω κάποια κακώς κείμενα, είτε ως δεδομένα, είτε ως ευρισκόμενα εν εξελίξει. Η αισιοδοξία μου εδράζεται στην επίγνωση, ότι τάξις και χάος εναλλάσσονται στα πλαίσια τής Παγκοσμίου Αρμονίας. Θεωρώ τουτέστιν την συγκυρία τής όποιας μορφής  συστατικό στοιχείο στην πορεία τής οριστικής επικρατήσεως τού Λόγου. Αυτή η τελεολογικού χαρακτήρος αισιόδοξη θεώρηση δεν αναιρεί την επικινδυνότητα στην ροή των εξελίξεων. Το υποκείμενο υπέχει σαφούς υπευθυνότητος όσο αφορά την παρέμβασή του, ώστε η εξέλιξη να προσλάβει φρόνιμες κατευθύνσεις, ματαιώνοντας πορείες καταστροφών. Όμως οι εν δυνάμει καταστροφές δεν συνιστούν παρά επί μέρους αποφευκταίες διακυμάνσεις στην όλη εντελέχεια μιας σωτηρίου πορείας προς το Φώς.

Οι εν λόγω διακυμάνσεις δεν αφορούν "μικροπράγματα", αλλά τα αντίστοιχα διακυβεύματα έχουν τεράστιο μέγεθος. Με μέγιστη καταστροφή την πλήρη αποδόμηση τού εκάστοτε πολιτισμού και την καταβαράθρωση τής ανθρωπότητος εκ νέου σε συνθήκες όχι μόνον πλήρους βαρβαρότητος, αλλά πρωτογονισμού. Όπως ανέπτυξα στην σειρά των αναρτήσεων "Ναυαγός τού Χρόνου" θεωρώ ότι η εξέλιξη τής ανθρωπότητος κατά διαστήματα ανακυκλώνεται από αυτούς που αποκαλώ "θηρευτές", ή συμφώνως προς την ονοματοδότηση, την οποία καθιέρωσε ο Πλάτων στην παραβολή τού "Σπηλαίου",  τούς "θαυματοποιούς". Η επιβολή μιας επί πλέον στροφής στην διαδικασία που έχω εκτιμήσει ως "σπειροειδή δομή τής πορείας τού ανθρώπου επί τής Γης", η βίαιη εκσφενδόνιση τού ανθρωπίνου είδους τουτέστιν σε συνθήκες πρωτογονισμού εκ νέου, θα σήμαινε την επανάληψη μιας χρονικής περιόδου ίσως περίπου 40.000 ετών, έως ότου φθάσει η ανθρωπότητα ξανά σε κάποιο επίπεδο ανάπτυξης παρόμοιο με αυτό τής παρούσης φάσεως. Όμως δεν υπάρχει απλή επανάληψη στα ανθρώπινη πορεία. Ως διαπιστώνει ο Ηράκλειτος "Ου δύνασθαι δις τον αυτόν ποταμόν διαβήναι". Σε μια παρόμοια περίπτωση, την οποία απευχόμεθα και οφείλουμε να πράξουμε τα δέοντα προς ματαίωσή της, η ανθρωπότητα δεν είναι δυνατόν να παραμείνει η ίδια όπως προηγουμένως. Δεδομένου ότι θα έχει καταγραφεί στο συλλογικό της ασυνείδητο, αλλά και στην ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΜΝΗΜΗ της (D:\) μια ακόμη καταβαράθρωσή της στον πρωτογονισμό. Αυτός ο εμπλουτισμός τού ασυνειδήτου είναι το έναυσμα, το οποίο μπορεί να την οδηγήσει στο ξεπέρασμα τού φαύλου κύκλου με την εξουδετέρωση τών "θηρευτών" και το πέρασμα σε μια τελείως διαφορετική φάση όσο αφορά τον ρόλο τής ανθρωπότητος επί γής, την οποία ταύτισα με τον γενικότερα εν χρήσει όρο "μεταϊστορία".

Τίποτε δεν πάει υπό αυτήν την έννοια μέσα στην λόγω προοπτική χαμένο. Αναμφιβόλως ένα πισωγύρισμα στην εξέλιξη τής τάξεως των σαράντα χιλιάδων ετών συνιστά μια βάναυση οπισθοδρόμηση τεράστιου μεγέθους. Όμως τόσο η πρόοδος όσο και η οπισθοδρόμηση συνιστούν τελείως επιφανειακές διαδικασίες, όσο αυτές προσμετρούνται με γνώμονα την εκάστοτε τεχνολογική πρόοδο και όχι την συνείδηση, δηλαδή την αυτοσυνειδησία, την αυτογνωσία, το "γνώθι σαυτόν" τής ανθρωπότητος.  Όλες οι βασικές προτροπές τού Σωκράτους προσβλέπουν στο κέντρο τής ανθρωπίνου ουσίας.

Μέσα από ένα αντίστοιχο πρίσμα αφήνει να διαθλάται η εκτίμησή του αναφορικά με τις απανωτές ήττες που έχει δεχθεί ο Ελληνισμός παρά τούς αποφασισμένους αγώνες του και ο Νίκος Βεργίδης στο βιβλίο του "Οι Μιγάδες τής Ελληνικής Ιστορίας". Κάθε ήττα, όσο οδυνηρές συνέπειες κι εάν αυτή μπορεί να έχει , συνιστά ένα επί πλέον εμπλουτισμό τού ασυνείδητου, για όποιον αγωνίζεται με αυταπάρνηση. Και αυτός ο εμπλουτισμός αποτελεί βάση ενδυναμώσεως στην προοπτική τής μελλοντικής χειραφετήσεως, τόσο γι αυτόν που επωμίζεται πρωτοποριακό ρόλο στούς αγώνες, όσο και γι αυτούς, οι οποίοι προσβλέπουν σε αυτόν και διδάσκονται από αυτόν.

Είναι ευνόητο, ότι τα παρεχόμενα πλαίσια στην διαδικασία τής απελευθερώσεως των "δεσμωτών", όπως χαρακτηρίζει ο Πλάτων την ανθρωπότητα στην παραβολή τού σπηλαίου, λειτουργούν με ποιοτικά διαφορετικό τρόπο, εφ' όσον διέπονται από την ακαταλόγιστη τυχαιότητα δυνάμεων, όπου το καλό και το κακό επενεργούν ισοδυνάμως στα πλαίσια μιας δυαρχίας, σε σύγκριση με την περίπτωση που η Παγκόσμια Αρμονία δομεί την αισιόδοξο προοπτική τής εν τέλει αποκαταστάσεως, την οποία η συνείδηση καλείται να επιταχύνει. Είναι τελείως διαφορετική διαδικασία ο ανούσιος εξανδραποδισμός τής υπάρξεως μεταξύ σφύρας και άκμονος στην διελκυστίνδα ενός "θεού τού καλού" και ενός "θεού τού κακού", μεταξύ ενός "αρχιτέκτονος τού σύμπαντος" και ενός "δημιουργού", από την σωτηριολογική Υπέρβαση τού Θείου Λόγου, ο οποίος καλεί την Δημιουργία να υπερβεί τα δυαρχικού τύπου διλήμματα, προσβλέποντας πέραν αυτών στην αδιαπραγμάτευτη ενεργό ταύτιση με τίς Αρχές και τίς Ιδέες.

Η δεύτερη μεγάλη πρόκληση φρονώ ότι αφορά την γνώση. Συμφώνως προς την Πλατωνική διδασκαλία η γνώση επιφυλάσσεται δια τούς εναρέτους. Δεν συνιστά τουτέστιν απόκτημα εργαστηριακών ερευνών, διενέργειας πειραμάτων και αξιολογήσεως των αντίστοιχων αποτελεσμάτων ως ο Αγγλικός εμπειρισμός διατείνεται, ούτε και αποτέλεσμα λογικών διεργασιών, ως διατείνεται ο ρασιοναλισμός. Αυτή η επίγνωση δεν συνεπάγεται αυτομάτως απόρριψη τής σημασίας των πειραματικών δεδομένων στην συγκρότηση τής ανθρωπίνου γνωστικής εμπειρίας, ούτε απόρριψη τής λογικής επεξεργασίας των όποιων δεδομένων προς την κατεύθυνση τής εξευρέσεως ζητουμένων, αλλά πιστοποιεί μια βαθύτερης ποιότητος α-λήθεια. Δεν βρίσκει ο άνθρωπος την γνώση, αλλά η γνώση των άνθρωπο, μέσα σε μια πορεία φωτισμού. Και η αντίστοιχη πρόκληση - πρόσκληση τού ανθρώπου προς την γνώση είναι η αρετή. Αυτή πραγματώνεται πέραν και μακράν των όποιων κωδίκων ηθικής συμπεριφοράς ή προσαρμογής σε άνωθεν τεθειμένους καθωσπρεπισμούς. Η μαζική επιχείρηση εγκλωβισμού τής ανθρωπότητος σε φρούδους και εγωιστικούς στόχους, όπως η ατομική σωτηρία στην βάση τής αντιμισθίας ένεκα τής προσαρμογής σε άνωθεν υπερτεθειμένους κανόνες έχει απομακρύνει την στόχευση τού φωτισμού στα αζήτητα, ή έχει προσδώσει στην έννοια απόχρωση ελιτιστικού ξιπασμού.

Ο Φωτισμός είναι όμως η βασανιστική πορεία τής ανθρωπότητος να εκβάλει βαθμηδόν την λάσπη από τούς οφθαλμούς της και να κατακτήσει την γνώση ως πηγή χειραφετήσεως και απελευθερώσεως, να κοινωνήσει με το Φώς.

Κάποιοι σικ πραματευτάδες τής υποτιθέμενης γνώσεως διατείνονται, ότι έλαβε χώρα κάποιο άνωθεν μπαμ και φωτίστηκαν επί τόπου. Ή ανάβουν τούς πολυελαίους στην αίθουσα και αφαιρούν το μαντήλι από τούς οφθαλμούς τού μυούμενου, αναπαριστόντες δρώμενα που τελούνται στα υπόγεια τού αποκρυφισμού με τον "ήλιο τού μεσονυκτίου". Ο Πλάτων όμως αναφέρει κατηγορηματικά στην παραβολή τού "Σπηλαίου", ότι ακόμη και ο προικισμένος αναζητητής, ο οποίος σπάει τα δεσμά και εξέρχεται έξωθεν τού σπηλαίου, δεν είναι σε θέση να αντικρίσει τον Ήλιο με την πρώτη, διότι θαμπώνεται. Στην αρχή αυτός μπορεί να αντικρίσει μόνον το φώς τής σελήνης. Και εφ' όσον εθισθεί πολλαπλώς σε αυτό, μετά μπορεί βαθμηδόν να δέχεται και το φως τού Ηλίου.

Η πορεία προς το Φώς είναι επίπονη και μακρά. Όμως αυτή συνιστά την μόνη δυνατότητα απελευθερώσεως τής ανθρωπότητος. Διότι, συμφώνως προς την παραβολή, όποιος κοινωνήσει έστω με ένα ψιχίο φωτός, επανέρχεται στο σπήλαιο για να βοηθήσει και τούς άλλους δεσμώτες να εξέλθουν.

2. ΣΕ ΑΝΑΠΑΥΤΙΚΟΤΕΡΟ ΚΑΘΙΣΜΑ

Το σύμπλεγμα τής προβληματικής που επιχειρώ να πραγματευθώ στα πλαίσια αυτής τής σελίδας με έχει απασχολήσει επί ένα διάστημα περισσότερων δεκαετιών. Θα μπορούσα να ισχυριστώ, ότι ήδη από την εκκίνηση αυτού τού προβληματισμού υπήρχε κάποιο ασαφές περίγραμμα στο πίσω μέρος τού μυαλού μου, το οποίο περιέβαλε αυτό το σύμπλεγμα, προσδίδοντάς του ενός είδους λειτουργικότητα. Αυτή αναβίβαζε την εκτίμηση τής σημασίας του σε όρια αιχμής. Διέβλεπα να ελλοχεύουν σε αυτό ζωτικά σημαντικές ποιότητες, οι οποίες συνέθεταν εν δυνάμει μια κλείδα διεξόδου όσο αφορά τούς απαραίτητους χειρισμούς, τόσο τού προσωπικού μου δράματος, όσο και γενικότερα. Αυτή η εντύπωση είχε αρχικά διαισθητική προέλευση.

Η συλλογή συν τω χρόνω όσων θεωρώ αξιόλογες ψηφίδες, συνέτειναν στην προαγωγή της ανάδειξης τής παραστάσεως τού παζλ, η οποία εκείτο ακριβώς εντός τού προκειμένου περιγράμματος. Εφόσον οι προεπιλογές μιας αναζητήσεως έχουν ενδόμυχη αφετηρία, είναι δύσκολο να ερμηνευτούν από τον αναζητητή. Ο εβιντεντσιαλισμός, η τάση δηλαδή να τεκμηριωθούν μέσω τής αυθαιρέτου ερμηνείας κάποιας συλλογής δεδομένων προϋπάρχουσες εμμονές, συνιστούν ίσως την συνηθέστερη πλάνη στην πορεία μιας αναζητήσεως. Από την άλλη πλευρά όμως, κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα που μπορεί να ξεφεύγει από τα τετριμμένα αποτελεί προϊόν κάποιου οίστρου. Δεν είναι πάντοτε εύκολο να ψηλαφηθεί η απόσταση ανάμεσα στην προσκόλληση και την έφεση. Το να συνάγουμε συμπεράσματα δεν συνεπάγεται κατά συνέπεια αυτομάτως, ότι επιζητούμε εύσημα, όταν θέτουμε αυτά ενώπιον τού δημοσίου διαλόγου. Η αναζήτηση διεξάγεται πάντοτε από πρόσωπα ή συντροφίες, που διέπονται από ίδια χαρακτηριστικά, παρορμήσεις και κίνητρα. Το κριτήριο τής αρετής καθορίζει κατά πόσο η όποια αναζήτηση είναι σε θέση να κοινωνεί γνώση. Ο ψαλμός τού Δαβίδ: "Σε αγάπησα με όλη την δύναμη τής καρδίας και με όλη την δύναμη τής διανοίας μου" προσδιορίζει ταυτόχρονο ακραιφνή ετοιμότητα αισθημάτων και διανοίας στην ερωτική σχέση, που μπορεί να καταργεί την όποια απόσταση ανάμεσα στο υποκείμενο πού αναζητεί και και το ζητούμενο τής αναζητήσεως, ώστε να προάγεται το αληθεύειν. Ας μού επιτραπεί λοιπόν να θεωρώ, ότι τα δύσκολα αυτά μέτρα επιβάλλουν να εκλαμβάνονται τα όσα παρατίθενται εδώ, πέρα ίσως από τον στόμφο που επιχειρεί να τούς προσδώσει εγκυρότητα, μόνον ως υποκειμενικές και κατά το δοκούν προσπάθειες και απόπειρες άρσεως αυτού που μπορεί να θεωρώ παραπέτασμα.

Οι προσεγγίσεις που αποπειράθηκα εστιάζοντο εκάστοτε σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα και είχαν εν πρώτοις μεμονωμένο και αποσπασματικό χαρακτήρα. Οι προσεκτικοί αναγνώστες όμως ίσως διέκριναν, ότι βαθμηδόν επιχειρείτο η κλιμάκωση ενός κλοιού γύρω από αυτό που απεκάλεσα "ρωγμή στο Μάτριξ". Τα κείμενα αυτά συνέτειναν στο να ωριμάζει με την συγγραφή και τον διάλογο βήμα προς βήμα η δυνατότητα μιας σύνθεσης, η οποία μπορεί μεν να μην εντοπίζει ακόμη μονοσήμαντα κάποιον πυρήνα τής αναζητήσεως, σηματοδοτεί όμως με σχετική ευκρίνεια την περιοχή που αυτός μπορεί να κείται.

Οι ξέχωρες και κατά κάποιο τρόπο ακατάσχετες πινελιές που ρίχθηκαν επάνω στον καμβά τής οθόνης δεν ξεπερνούν τα όρια μιας ιμπρεσιονιστικού τύπου αναφοράς. Δεν στάθηκε ζητούμενο να αποδοθούν λεπτομέρειες, αλλά να δομηθεί το πλαίσιο. Η απόπειρα να δομηθεί μια γενική θεωρία με στόχο την πρακτική τής αμφισβητήσεως και ανατροπής τής επιβολής τής αλλοτριώσεως έχει εκ φύσεως πολύ αυξημένες πάγιες προϋποθέσεις, κυριότερη των οποίων είναι η εκπόνηση οργάνου. Ένα λειτουργικό αναλυτικό όργανο οφείλει κατ' αρχήν να εδράζεται από φιλοσοφικής πλευράς στην οντολογία. Επί πλέον αυτό οφείλει να συνθέτει τρόπο θεωρήσεως τής ιστορίας και να παρέχει μέθοδο ερμηνείας τού ιστορικού γίγνεσθαι. Οφείλει να προσδιορίζει τα όριά του και τήν σχέση του προς τις βασικές σχολές τής φιλοσοφικής γνώσης, προβαίνοντας ταυτοχρόνως σε αποτίμηση τής εξελίξεως τών επιστημονικών θεωριών τής συγχρόνου προς αυτό εποχής, ενσωματώνοντας οργανικά στην θεωρία εκείνες τις εξελίξεις των επιστημών, που τούς αποδίδει αξιόλογο ή και αποφασιστική σημασία. Και η θεωρία την οποία αυτό συνθέτει, οφείλει να προτάσσει στοχεύσεις συλλογικού ενδιαφέροντος, οι οποίες υπό την διαμόρφωση συγκεκριμένης στρατηγικής να εγκαλούν στην ανάπτυξη συγκεκριμένων δραστηριοτήτων. Εφ' όσον πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις δύναται μια θεωρία να βρει αποφασισμένους θιασώτες. Και εφ' όσον αυτή στηρίζεται σε ουσιαστική γνώση και δύναται να ενσωματώνει δημιουργικά τόσο την πείρα όσο και τις προσδοκίες των προσπαθειών τού παρελθόντος συνδυάζοντάς τα με νέα προτάγματα, μπορεί να εκπληρώσει τούς στόχους που θέτει.

Αναμφιβόλως οι εκτιμήσεις που προηγούνται έχουν σχηματικό χαρακτήρα. Και αυτό που μπορεί να δώσει κίνηση στο σχήμα είναι η ενέργεια, που μπορεί να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις κάθε στιγμής. Όμως χωρίς να υπάρχει ένα ξεκάθαρο σχήμα δεν μπορεί να αποδώσει λειτουργικά καμία ενεργητικότητα.

Οπωσδήποτε υπάρχουν κάποια πολύ σημαντικά ζητήματα στα οποία κρίνω αναγκαίο να αναφερθώ μελλοντικά, προχωρώντας στην πορεία των προσεγγίσεων εδώ. Όμως θεωρώ, ότι αυτά που έχουν καταγραφεί ήδη είναι σε θέση να οδηγούν τις επιλογές περισσότερο συγκεκριμένα από ότι σε προηγούμενες φάσεις. Ίσως καθίσταται εμφανές σε κάποιους προσεκτικούς επισκέπτες, ότι πλέον οι θέσεις των ψηφίδων στο παζλ που επιχειρώ να συνθέσω πλέον διαφαίνονται, έστω κι αν λείπουν ακόμη αυτές οι ψηφίδες.

Ο Πλάτων διακηρύσσει ότι η αληθής γνώση συνιστά ενθύμηση. Εφόσον συμβαίνει αυτό, κατ' ακολουθία η ανθρώπινος μνήμη είναι κεχωρισμένη σε δυο περιοχές: Σε αυτήν, η πρόσβαση στην οποία είναι το δίχως άλλο και χωρίς περαιτέρω διαδικασίες δυνατή. Καθώς και σε μια άλλη περιοχή, η πρόσβαση στην οποία μπορεί να καταστεί δυνατή μόνον κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Όταν έκανα τις αναφορές στην επίφυση με τις αντίστοιχες αναρτήσεις, είχα προβάλει τον ισχυρισμό, ότι η τεχνητή νοημοσύνη έχει δομηθεί με πρότυπο την ανθρώπινη. Το διαδίκτυο για τα μικροτσίπς ενός ηλεκτρονικού υπολογιστού αντιστοιχεί στο ρόλο που επιτελεί το λεγόμενο "κουκουνάρι" σε συνδυασμό με τα πεδία πληροφορίας.

Ως γνωστόν ο μερισμός τής αποθηκευτικού χώρου τής μνήμης ενός υπολογιστού, του λεγόμενου σκληρού δίσκου σε δυο ξεχωριστά τμήματα τα ονομάζει συνήθως C:\ και D:\. Η συνήθης περιοχή τής μνήμης με την οποία έχει δούναι και λαβείν ο κεντρικός επεξεργαστής είναι η περιοχή C:\, όπου βρίσκονται αποθηκευμένα το λειτουργικό σύστημα καθώς και τα λοιπά προγράμματα. Στην περιοχή D:\ έχουν αποθηκευτεί εκείνα τα στοιχεία που είναι σκόπιμο να διασωθούν εφόσον το όλο σύστημα καταρρεύσει. Η προοπτική αποθηκεύσεως δεδομένων δηλαδή στο D:\ προσβλέπει σε μια μακροχρόνια κάποιων στοιχείων και στην διάσωσή του από βλάβες που μπορεί να υποστεί το σύστημα. 

Η Μνημοσύνη ήτο για τούς Έλληνες τής κλασσικής περιόδου Θεότης. Στον Ομηρικό ύμνο τής Μνημοσύνης γίνεται αναφορά, ότι αυτή υπομνήσκει τα πάντα ων έκαστος αεί στέρνοις γνώμην κατάθηται. Αποτελεί δηλαδή μια δεξαμενή τής συνόλου εμπειρίας τής ανθρωπότητος, η οποία δύναται να επεγείρει την αντίστοιχο μνήμη στους μύστες.

Τι εννοεί όμως η έκκληση στο τέλος τού ύμνου να αποπέμπεται η ΛΗΘΗ Δ' ΑΠΟ ΤΩΝ Δ';

Ο Πλάτων στον Διάλογο "Θεαίτητος" υπεισέρχεται αναλυτικά στο ζητούμενο τής μνήμης, παρέχοντας διαφωτισμό αναφορικά με τον τρόπο που μπορεί να καθίσται προσβάσιμη εκείνη η περιοχή τής μνήμης, η οποία υπό συνήθεις συνθήκες δεν είναι προσβάσιμος.

Πάνω σε αυτήν την προβληματική θέλω να καταθέσω στην συνέχεια κάποιες σκέψεις μου. Είναι αυτονόητο, ότι η πρόσβαση σε αυτήν την περιοχή αποτελεί ένα φοβερό πλεονέκτημα στην διαδικασία τής συγκρούσεως των "δεσμοτών" με τούς "θαυματοποιούς".

Συνεχίζεται.... 

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ - ΠΟΝΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ - "Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΑΚΙΑΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΚΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΚΡΥΠΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΕΠΟΛΙΑ"

1. ΕΧΟΝΤΕΣ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΤΑΙ ΕΠΙΤΕΛΕΣΕΙ ΤΑ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

Ας επανέλθωμεν λοιπόν εις τα καθ' ημάς τής πεζής πραγματικότητος κατόπιν τών εορταστικών εξάρσεων. Παλαιότερον ελέγαμεν "κοπιάστε νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες", ή κατά Νίκον Καρούζον "νηστεύει η ψυχή μου από τα πάθη και το σώμα μου την ακολουθεί". Οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην βιώνουν εξάλλου την αέναον Μεγάλη Σαρακοστή μέσα εις το διηνεκές τής Διαρκούς Αναστάσεως φυτών και λουλουδιών, μέχρι να κάνουμε τα τριβόλια αλοιφή για κάλους άπαξ δια παντός. Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων εξηγούμαι:
Και εις ετούτο το αφηγηματικόν πόνημα, ως και εις το πρώτον τής σειράς "Οι  Δρόμοι Τής Κουκούλας", που είχα τον ξιπασμόν να δημοσιεύσω προ ετών, άπαντα τα ενεχόμενα πρόσωπα αποτελούν αποκυήματα τής νοσηράς (και πτωχής εφευρηματικότητος) φαντασίας μου. Εάν βεβαίως κάποιοι εξ υμών αρέσκονται να διαπιστώσουν εις αυτά παραλληλισμούς - και δη στρεβλωματικούς τής πραγματικότητος - αυτό αποτελεί δικαίωμα και μαγκιά σας, όπως καταθέτω αναλυτικώς σε συνέντευξη, που μού πήρε ο Γιώργος Τρ. και η οποία αναμένεται να δημοσιευθεί στο μεθεπόμενο τεύχος τού "The NASA Journal Of Aerospace Developments" (και όχι κατ' εξαίρεση αυτή τη φορά στο Crash που κυκλοφορεί).
Όταν είχα ξεκινήσει να καταπιάνομαι με το θέμα τής κουκούλας, εκτιμούσα ότι υπήρχαν κάποια σημαντικά δεδομένα, τα οποία άξιζαν ιδιαίτερης μνείας. Με τα σχετικά κείμενα που ανήρτησα τότε, είχα στρέψει την προσοχή σε δύο είδη κουκουλοφόρων, που θεωρούσα ως τα πλέον χαρακτηριστικά για την συγκεκριμένη αμφίεση: Τούς καταδότες και τούς δήμιους. Στην περίπτωση των δεύτερων η αναφορά που έγινε εστιάσθηκε στην περίπτωση ενός ακροβολισμένου εκτελεστή, συνθέτοντας την δική μου ερμηνεία σχετικά με την δολοφονία τού Αλέξη Γρηγορόπουλου, ως σημαντικού λίθου στο πλακόστρωτο, μέσα από το οποίο οδηγήθηκε τεχνητά η Ελλάδα στον κλίβανο τού ΔΝΤ και των "μνημονίων". Βεβαίως προφανής έχει καταστεί ενδιαμέσως και ο ρόλος ενός τρίτου είδους κουκουλοφόρων. Αυτού που συνθέτει ο συρφετός των δήθεν εξεγερμένων προβοκατόρων, που ενεργεί το παρακράτος, ως βασικός μοχλός τού ισχύοντος συστήματος εξουσίας.
Παρ' ότι όμως εκτιμούσα, ότι είχα κατανοήσει κάποια στοιχειώδη δεδομένα, που σχετίζονται με τις μυστικές εταιρίες και τα αντίστοιχα τελετουργικά, είχα παραβλέψει το πλέον ουσιώδες: Η κουκούλα συνιστά πρωταρχικά βασικότατο εξάρτημα τής τελετουργικής ενδυματολογίας. Συχνά το πεπρωμένο κάποιων, οι οποίοι αρέσκονται να πιστεύουν ότι ερευνούν σε βάθος ορισμένα μη συμβατικά θέματα, είναι να παραβλέπουν αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους. Ενώ υφιστάμεθα καταιγισμό εικόνων τελετουργικών κουκουλοφόρων, που ως "τιμωροί" και "ιεροεξεταστές" τυραννούν με απροσμέτρητη μανία μέχρι θανάτου τα θύματά τους, στις πλείστες των περιπτώσεων παραβλέπουμε πλήρως την σημασία τους στην πορεία που αυτά συνθέτουν την υφή και τον εν τέλει κεντρικό άξονα τής εξουσίας πίσω από τα παρασκήνια.
Έπρεπε να διαβάσω στις ειδήσεις σχετικά με τον βίο και την πολιτεία ενός παιδιού, γιού καφετζή από τούς Αμπελοκήπους, ο οποίος αναδείχθηκε σε γραμματέα τής κοινοβουλευτικής ομάδος  κυβερνώντος κόμματος και alter ego τού πρωθυπουργού, ο οποίος συνέγραψε βιβλίο περί "Κρυπτείας" και το έκανε σεμινάρια στούς "ζητάδες", ώστε να λάβει χώρα το σχετικό κλικ.

Πριν από 35 χρόνια ευτύχισα να απομακρυνθώ από την δυσωδία των πολιτικών κομμάτων. Αυτά αποσκοπούν μόνον εις το να κομματίζουν, τουτέστιν να κομματιάζουν την κοινωνία, φανατίζοντας, φατριάζοντα και αποβλακώνοντα τούς "πολίτες". Αντί να διαπαιδαγωγούνται τα μέλη των κοινωνιών στην από κοινού επιδίωξη τού κοινού καλού, στην βάση τής αμοιβαίας αλληλεγγύης και τού πνεύματος συνεργασίας, διασπώνται οι κοινωνίες με τεχνητό τρόπο σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται ότι είναι μεταξύ τους αγεφύρωτα. Με τρόπο που μόνον ο ανταγωνισμός μέχρις εσχάτων μπορεί δήθεν να διεκπεραιώσει. Η πλήρης παθητικοποίηση τής "κοινωνικής μάζας" οδηγεί να εκδηλώνονται οι δήθεν διελκυστίνδες με ακραία βερμπαλιστικό τρόπο μεταξύ των "πολιτικών ιθυνόντων", ενώ η πλέμπα τού καναπέ καλείται να ρήξη ένα χαρτάκι κάθε τέσσερα χρόνια μέσα σε ένα κουτί, το οποίον πάλι οι ταχυδακτυλουργοί τής κομματοκρατίας καταμετρούν, με την ελπίδα ότι κατ' αυτόν τον τρόπο "θα αλλάξει το κοινό πεπρωμένο". Διατείνονται οι υποτιθέμενοι κομματικοί ταγοί, ότι είναι "δεξιοί", "αριστεροί", "κεντρώοι", ως να παραγγέλνουν πανταλόνια σε ράπτη, αντί να ομολογήσουν, ότι έχουν εκκολαφθεί στα θερμοκήπια παραγωγής στελεχών, τα οποία αποσκοπούν στον σχήσιμο τών κοινωνιών. Και αυτά διεξάγονται μέσα σε "πόλεις", οι οποίες είναι ζούγκλες. Όπου οι κοινοί θνητοί έχουν περιθωριοποιηθεί τελείως από τα κατεστημένα, μετατρεπόμενοι σε απλοί καταναλωτές δηλητηριωδών κατασκευασμάτων, παραπληροφόρησης και άνωθεν επιβεβλημένης αποβλακώσεως, η οποία καλείται "παιδεία". Την οποίαν, για να καταστήσουν προσβάσιμο εις τα τέκνα τους, ως εισιτήριο για την επίτευξη "καριέρας", η άλλως πώς "σταδιοδρομίας" εις τις χωματερές τού συστήματος, καλούνται να αναλώσουν και τον τελευταίο οβολό τους. Μέσα σε ένα κυνήγι εναποκτήσεως τυπικών προσόντων με σχεδόν μηδενικό ουσιαστικό περιεχόμενο. Πλήρης συνειδησιακή αχρωματοψία και άκρος φιλοτομαρισμός, που εναποθέτουν την διαχείριση τής διογκούμενης κοινωνικής εξαθλιώσεως στούς υποτιθέμενους "φιλανθρωπικούς" θεσμούς τού συστήματος, οι οποίοι για την τήρηση των προσχημάτων χύνουν σταγόνες ύδατος επί τών πυρωμένων λίθων τής κοινωνικής δυστυχίας, έχοντας απλώσει τα πλοκάμια τους επί τού κλαπέντος κοινωνικού πλούτου.
Όταν άφησα πίσω μου τις κομματικές τρώγλες και τα ιδεολογικά ορνιθοτροφία, συνέδραμε ευτυχής "σύμπτωση" να πέσει στα χέρια μου το βιβλίο "Ο Φανατικός" τού Τζων Φόρστερ. Τότε αποκόμισα μια βασική διαπίστωση από την μελέτη αυτού τού βιβλίου: Τα κάθε είδους σύμβολα, είτε ως ιδεολογήματα, είτε ως σήματα, είτε ως συνθηματολογίες των οποίων κάνουν χρήση οι κάθε λογής γκρούπες, έχουν ως στόχο να αφομοιώσουν τούς οπαδούς στην ψυχολογία τους. Τα άτομα καλούνται με αυτόν τον τρόπο να αποποιήσουν την προσωπική τους ευθύνη, δρώντα εις το όνομα τής ομάδος. Με την κατάργηση τής προσωπικής ευθύνης ανοίγονται κατ'αυτόν τον τρόπο οι θύρες στις όποιες απρόσωπες ασχημωνίες.
Την άκρα αποποίηση τής προσωπικής ευθύνης συνιστά ο τελετουργικός ρόλος τής κουκούλας. Αφού γνωρίζονται μεταξύ τους, για ποιο λόγο καλύπτουν, τουτέστιν κρύβουν τα πρόσωπά τους; Πού αποσκοπεί η όλη ΚΡΥΠΤΕΙΑ;
Ένα από τα πλέον αποτρόπαια χθόνια τελετουργικά των σπαρτών, ήταν να βάζουν τούς εφήβους, αφού προηγουμένως τούς είχαν "περιποιηθεί" καταλλήλως στις αγέλες (δεδομένου ότι οι σπαρτοί συνβρίσκοντο σπανίως με τις συζύγους τους, κυρίως προς τον στόχον τής τεκνοποιήσεως και υπό την παρουσία τελετουργικής τσατσάς και αφού η σύζυγός των είχε κουρευθεί γουλί και φόραγε ανδρικά ρούχα - ρε τι μού θυμίζει αυτό;) τούς έβαζαν να σκοτώσουν με δόλο - σε ενέδρα - κάποιον Είλωτα, άοπλο, γέρο ή και ανάπηρο. Αυτή είναι η παλικαριά που διδάσκει το σύστημα στούς ζητάδες.


2. ΚΟΥΡΕΙΟΝ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΜΗΤΣΟΥ Ή ΨΑΡΑΔΙΚΟ ΨΥΧΩΝ;

Η πλατεία ήταν γεμάτη από το νόημα που έχει κάτι από φωτιές. Ρε, μπας και πέσαμε σε ψησταριά;
Μάλλον όμως επρόκειτο για τον αμέριμνο βίο των εορτασμών και τού ξεδοσήματος εις τον αστερισμό τής ανοικοδομήσεως. Η πατρίς είχε βγει πριν από λίγα χρονάκια από την λαίλαπα τού εμφυλίου σπαραγμού και με την απλόχερη βοήθεια των συμμάχων (δόγμα Τρούμαν) εγιάτρεβε τας πληγάς της. Εις τον λιμένα τού Πειραιώς ελλιμενίζετο τμήμα τού συμμαχικού έκτου στόλου. Τα πληρώματά του ως πλουσιοπάροχοι φορείς συναλλάγματος κατέκλυζον την Τρούμπα.
Στα Σεπόλια, στην οδό Λυκούργου και Κρυπτείας γωνία εβρίσκετο το κουρείον τού Μπάρμπα Μήτσου. Ο Μπάρμπα Μήτσος είχε σπουδάσει την τέχνη τού κουρέως κουρεύων γίδια στο χωριό του. Το κατάστημα τού το είχε ανοίξει η "υπηρεσία". Αυτή τού είχε φέρει και τούς πρώτους "πελάτες". Όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι των υπηρεσιών είναι πονετικοί. Εάν χρειαστεί, δεν τούς πειράζει να εξέλθουν ως γίδια τού καταστήματος, προκειμένου να συνδράμουν επαγγελματικώς ένα καλό άνθρωπο και γνήσιο πατριώτη.
Είναι βέβαιον, ότι εάν εθεσπίζετο βραβείον σουρεαλισμού για αυτούς που χειρίζονται κτένα και ψαλίδι, θα το εκέρδιζε ο Μπάρμπα Μήτσος. Όμως το βασικόν προσόν τού κουρέως δεν ευρίσκεται εις τα χέρια, αλλά εις το στόμα. Ο Μπάρμπα Μήτσος ήξερε να ομιλεί, να παραμυθιάζει, να διασκεδάζει την πελατεία του. Οι τρίχες τής κεφαλής του, ως επί της κόμης ειδήμονος, λειτουργούσαν ως κεραίες, οι οποίες συνέδεαν τον εγκέφαλό του με κάποια δεξαμενή ατέρμονης χωρητικότητος για σαχλαμάρες. Προφανώς εκείθεν αντλούσε, όλα όσα επί ώρες αράδιαζε σε αυτούς, την κόμην των οποίων περιποιείτο, καθώς και εις τους αναμένοντας να δεχθούν την φροντίδα του. Ουκ ολίγοι προ τινος κεκαρμένοι εσύχναζον επί ώρας εις το κατάστημά του, μόνον και μόνον για παρέα. Για να τον ακούσουν και να διαλεχθούν μαζί του. Βλέπετε ακόμη δεν είχε εισαχθεί η τηλεόρασις.
Ο Μπάρμπρα Μήτσος δεν ήτο μόνον δεινός ομιλητής,αλλά και έξοχος ακροατής. Άκουγε πάντοτε μετά μεγίστου προσοχής, την γνώμην των επισκεπτών τού καταστήματος. Με στόχο να την μεταφέρει σχολαστικώς και ονομαστικώς στην "υπηρεσία". Συχνά ελάμβανον χώρα και διαφωνίαι. Κυρίως περί τα πολιτικά. Όμως αυτός, ο οποίος συμφωνούσε πάντοτε, χωρίς να φέρνει την παραμικρή αντίρρηση στον Μπάρμπα Μήτσο, ήταν ο κάθε πελάτης που ξύριζε εκείνη την ώρα.

Συνεχίζεται...