ΔΙΕΜΒΟΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ KRANIOTOPIA

1. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΡΙΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ 

Αυτή η ανάρτηση αποτελεί μια παρεμβολή στην παράθεση του θέματος που πραγματεύονται  οι προηγούμενες αναρτήσεις, με αφορμή δύο κατά την άποψή μου σημαντικά σχόλια, τα οποία κατέθεσε ο φίλος PANDAROS στην προηγούμενη ανάρτηση. Θεωρώ, ότι αυτά προσφέρουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εμβαθύνουμε κάποιες σκέψεις αναφορικά με τον δοτό εικονισμό ως αλλοτρίωση τής ζωτικής πραγματικότητος και με κάποιους τρόπους που ίσως αρμόζει να τον αντιμετωπίσουμε.
Η όποια αξία ενός ιστολογίου συνίσταται σε μεγάλο βαθμό στην διαδραστική δυναμική που αυτό θέτει σε κίνηση, η οποία πρωτίστως συντελείται με τα σχόλια που καταγράφονται. Και ο καλός μου φίλος αναδεικνύεται σε μάστορα τού είδους, διότι συχνότατα επιχειρεί να εμβαθύνει σε όσα αναφέρονται στις αναρτήσεις με εμπεριστατωμένο τρόπο. Θέτοντας εύλογα ερωτήματα, ασκώντας λελογισμένη αμφισβήτηση των επιχειρημάτων που προβλήθηκαν, επεκτείνοντας την προβληματική σε λίαν ενδιαφέρουσες κατευθύσνσεις, παρέχοντας πληθώρα συνδέσμων σχετικά, αναδυκνύεται σε σημαντικό συνεκπονητή όσων επιχειρούν να αναδείξουν οι αναρτήσεις.
Αναμφίβολα ο PANDAROS δεν είναι ο μόνος, που στα πλαίσια των σχολίων επιχειρεί με εμπεριστατωμένο τρόπο να εμβαθύνει και να προσδώσει εύρος στην προβληματική. Πέρα από τούς συνεργάτες αυτής τής σελίδας και άλλοι αξιόλογοι φίλοι - οι οποίοι συχνά  είναι και διαχειριστές ιστολογίων - συμβάλλουν τακτικότατα στην ανάπτυξη τής προβληματικής εδώ. Ιδιαίτερα ευτυχής καθίσταμαι από την πολύτιμη γυναικεία συμμετοχή. Αυτή προσδίδει στην διαδράση μια αναγκατάστατη γείωση και απογείωση ταυτοχρόνως, όπως και κάτι από την αρμονία τού κύκλου.

Στην συνέχεια παραθέτω τα σημαντικά χωρεία των δύο αυτών σχολίων, τα οποία όπως προανέφερα - τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση - στάθηκαν αφετηρία για κάποιες σκέψεις, τίς οποίες στην συνέχεια επίσης θα παραθέσω. Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει αυτά τα σχόλια στο σύνολο τούς, μπορεί να ανατρέξει στη προηγούμενη ανάρτηση:


"... χθες ξαναδιαβασα το πονημα του μποτιλια και το ματι μου επεσε πανω καταστασιακη διεθνη .Ειλικρινα δεν ηξερα τι ηταν αυτη και αρχισα το ψαξιμο μεσα απο το οποιο εβγαλα αντυπωσιακα συμπερσματα [τουλαχιστον για μενα] τα οποια θελω να τα μοιραστω μαζι σας

Τι ειναι λοιπον αυτη η καταστασιακη διεθνης?

αντιγραφω απο wiki[ η Αντιγραφη δεν ειναι ντροπη ειδικα αν δεν εχεις χρονο]

''Η Καταστασιακή Διεθνής ή ομάδα των Σιτουασιονιστών ή Σιτουασιονιστική ομάδα (γαλ. Internationale situationniste) ήταν καλλιτεχνικό κίνημα στον ακροαριστερό χώρο στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1960. Συγκροτήθηκε από θεωρητικούς καλλιτέχνες, ακαδημαϊκούς, αρχιτέκτονες, πολιτικούς και άλλους. Η δράση τους επηρέασε την πολιτική γραμμή της Αριστεράς καθώς και τα γεγονότα που ξέσπασαν τον Μάιο του 68 στην Γαλλία. Στον τομέα της τέχνης επηρέασαν την μαζική κουλτούρα. Ήταν μια μικρή ομάδα που αποτελείτο από 40 έως 75 άτομα. Διαλύθηκε το 1972.''
σε αυτο το σημειο επιβεβαιωνεται πληρως ο μποτιλια οταν εγραψε πως ελαχιστα ατομα μπορει να αλλαξουν το συμπαν.Οπως βλεπετε αυτοι ηταν μολις 75 ατομα

και τωρα παμε στο ζουμι

ο κυριος εκπροσωπος αυτης της ομαδας Guy Debord δεν εγραψε μονο αυτα που μας ειπε ο μποτιλιας αλλα ηταν ο πρωτος που αναφερε τον ορο ΨΥΧΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

τι ειναι λοιπον αυτος ο ορος?

ψυχογεωγραφια ειναι η μελετη συγκεκριμενων κανονων και επιρροων του γεωγραφικου περιβαλλοντος πανω στα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ και την ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ των αστων
βεβαια ο ορος αυτος μπορει να διαβαστει και αναποδα..
''η ψυχογεωγραφια δεν αφορα μονο της επιπτωσεις που το γεωγραφικο περιβαλον εχει στον ψυχισμο του ατομου αλλα και τις επιιπτωσεις που εχει ο ΙΔΙΟΣ ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ του πανω στο γεωγραφικο περιβαλλον!!!

δηλαδη τι μας λεει εδω ,πως οποιος ελεγχει τους κανονες του γεωγραφικου περιβαλλοντος [μεσω,μαλλον αρχιτεκτωνικων κατασκευων και οχι μονο ] τοτε ελεγχει και τον ψυχισμο των αστων!!!!
βεβαια ισχυει και το αντιστροφο πως ο ψυχισμος των αστων επιδρα στο γεωγραφικο περιβαλλον

οπως και να εχει μου ηρθε το πρωτο ερωτημα και σας το καταθετω

Ποιοι ειναι αυτοι που ελεγχουν τους κανονες [πολεοδομικους και οχι μονο] μιας πολης?

τωρα πως εφτασαν σε αυτην την ανακαλυψη?

στο εργο του κοινωνια του θεαματος ο Debord υποστηριζει πως οταν υποβαθμιζεται η ποιοτητα ζωης του ανθρωπου αλλαζουν και οι ψυχικες του διαδικασιες και υποβαθμιζεται ο νους και η γνωση [θα μου πειτε γνωστα αυτα κανα αλλο εχει να πει?]
-βεβαια και εχει..  "

 στο επωμενο εργο του, ΄΄θεωρια της περιπλανησης ΄΄ο Debord μας λεει οτι ο μοναδικος τροπος να γλυτωσει ο ανθρωπος απο την υποβαθμιση και την εμπορευματοποιηση ειναι η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗς!! Η οποια βασιζεται στην ελευθερια του ασυνειδητου και στην κυριαρχεια των ψυχογεωγραφικων παραλλαγων της πολης μεσω της γνωσης και την και της αξιολογησης των δυνατοτητων του ατομου''

ετσι κατεγραψαν και χαρτογραφησαν ολο το παρισι [δηλαδη κατεγραψαν ατμοφαιρες και κινησεις και ροες μεταξυ των διαφορων τομεων της πολης..]βεβαια αυτος ο χαρτης δεν ειχε καμμια σχεση με το συμβατικο χαρτη του παρισιου

με αυτον τον τροπο δημιουργησαν ενα κολαζ απο διαδρομες που για τον περπατητη[κατι σαν τον τζονυ γουωκερ ηταν οι τυποι.χαχαχα γιατι ηταν φτιαγμενοι οταν εκαναν τις περιπλανησεις στα σοκακια της πολης, αλλοι με ξυδια και αλλοι με πρεζα ] τελως παντων οι τυποι σημειωναν τις περιοχες που ειχαν μια ιδιαιτερη σημασια για υτους και μερικες φορες απεριπταν ολοκληρες περιοχες,οταν γιαυτους δεν ειχαν καμμια σημασια..νομιζω πως ηταν ενας ψυχικος χαρτης του παρισιου
αυτος ειναι ο χαρτης της πολης του παρισιου κατα debord, στην ουσια ειναι ενας ψυχικος χαρτης της πολης

http://blog.art21.org/wp-content/uploads/2013/04/Guy-Debord-The-Naked-City.jpg

πολλοι αρχιτεκτωνες μεταξυ των οποιων κι ο αμερικανος πολεοδομος
στο βιβλιο του the image of the city .
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEn3oK2wRod5Irc70DAZh5ysBCo97ov5JlIYlIdSKvfSspATi3ptmL8FziHKuLTMY9vyiyhtQOMsEuYO_6KZ95tfw7j4Btzy4qahh_rxAyJPiJi0mutLRTidOcC66yCUH4lBYxgEUKhMA/s1600/0262620014.jpg

προχωρησαν παραπανω χωρισαν τις διαδρομες σε κομβους που ειναι οι πυρηνες της πολης και συνδεοναι με μονοπατια ,που αποτελουν ταυτοχρονα συμβαντα τους ταξιδιου ,σε οροσημα , σε συνοικιες και φυσικα σε διαδρομες..περιεργα πραγματα

σκοπος της ψυχογεωγραφιας ηταν να μελετηθουν οι συνθηκες που επικρατουσαν στην πολη οπως το κλιμα, η ,οι κοπωση συναντησεις που τυχον θα συμβουν κατα την διαρκεια της , πως αισθανεται οταν καποιος βρισκεται σε μερη με απουσια φωτος η μερη με πολυφως κ.λπ και ιδιαιτερα να ανακαλυψει τους κομβους ατμοσφαιρων της πολης οταν δυο ατμοσφαιρες αλληλεπιδρουν μεταξυ τους!!!!!

παντως ξεκαθαριζει πως ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΕ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ ΣΤΙς ΠΟΛΕΙς ΗΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΤΗΤΗΣ !!!

περιεργα πραγματα , δεν πολυκαταλαβαινω και πολλα απο αυτα που γραφει ,,
ποιοι ειναι αυτοι γαμωτο που μεσω των κατασκευων μπορει να εξυψωσουν η να καταστρεψουν εναν ολοκληρο λαο?
πως ειναι δυνατον να τα ξερουν ολα αυτοι και εμεις τιποτα?

κλεινοντας,για να ξαναγυρισω στο αρθρο του μποτιλια και συγνωμη αν σας κουρασα, οι καταστασιακοι ηταν ενας σημαντικος αντιπαλος του κατεστημενου.

Ηταν η θεωρια πισω απο το πληθος , οπως πολυ σωστα λεει ο μποτιλιας η μπαρουταποθηκη και ο Δανιήλ Κοέν Μπεντίτ ηταν ας πουμε ο εκπροσωπος τυπου αυτης της ομαδας ,[δεν ειναι απαραιτητο να ηταν και γνωστης των παραπανω, μπορει να ηταν και προβοκατορας -δεν ξερω-

Για μενα ο ντε γκωλ δεν πιστευω να ηταν το προβλημα αλλα οι απο πισω του . ο Ν τε Γκωλ ηταν ας πουμε ο Σαμαρας της Γαλλιας στο πιο πατριωτικο του , κανενα προβλημα για αυτους , ο ι καταστασιακοι ενδιαφερονταν για τον ελεγχο κεντρικων σημειων της πολης με σκοπο να αλλαξουν την συνειδηση του λαου.Αυτος ηταν ο στοχος τους.

τωρα, αν θα το εκαναν για καλο η κακο δεν το ξερω, μπορει να ηταν και οι ιδιοι χειροτεροι δυναστεις απο τους προηγουμενους ,μπορει να απελευθερωναν τον ανθρωπο, τροφοδοτωντας το κουκουναρι των ανθρωπων με ασυνειδητες εικονες δημιουργωντας,μια αλλη πραγματικοτητα .Μπορει και οχι

Ομως εχοντας ομως στις ταξεις τους, προσωπικοτητες του μεγεθους Σατρ και Καμυ [δηλαδη ογκολιθους του πνευματος ] μαλλον προς το καλυτερο θα πηγαινε η ανθρωποτητα,ετσι θελω να πιστευω.

η πιστη μου αυτη ενισχυεται απο τις διακυρηξεις του Guy Debord:

''καθε ανθρωπος να προσπαθησει γιαυτο που αγαπαει,γιαυτο που τον ελκει[...]Μεσω αυτης της μεθοδου καποιος μπορει να συνοψισει τα στοιχεια απο τα οποια μπορουν να δομηθουν καταστασεις καθως και τους σχεδιασμους που ενισχυουν τα στοιχεια αυτα''

η δομησση αυτων των καταστασεων ,προηλθε απο αστικους πειραματισμους και δημιουργησαν περιβαλλοντα για την πραγματοποιηση των εκαστοτε επιθυμιων!!!!
και η δομηση αυτη μπορουσε να ερθει κυριως μεσα απο την αρχιτεκτονικη και των υποσυνειδητων μηνυματων της. Αυτο μου θυμιζει τον πατωνικο κοσμο των ιδεων που και μονο η θεαση ενος αγαλματος η ενος κτηριου προκαλουσε την θυμιση της πρωταρχικης ιδεας.

γιαυτο εχουμε στην αρχαια αθηνα --και στις αλλες ελληνικες πολεις κτισματα .και αγαλματα τοσο αρμονικα φτιαγμενα που μονο και μονο στην θεαση τους μας καταλαμβανει κατι το μαγικο ,νιωθουμε ενα αισθημα καλλους και δεους μαζι, ειναι η στιγμη ,που εστω και με αυτο το σπρωξιμο , ανακαλουμε την αρχικη ιδεα
αυτο ενιωσα την τελευταια φορα στην ανδρο οταν ειδα το αγαλμα του Ερμη, οι τυποι του μουσειου ειχαν παραγει ενα σκηνικο που μεσα απο συνεχης στροφες -βλεποντας αλλα εκθεματα- ξαφνικα σε εβγαζε σε μια αδεια αιθουσα και ειχε μονο αυτο

http://www.cycladen.be/images/AndrosHermes.jpg

ολος ο κοσμος μαζι και εγω μολις αντικρισαμε το αγαλμα ,ειπαμε ωωωωωωω
αυτη πρεπει να ειναι η δομηση των καταστασεων που πρωτοειπαν οι καταστασιακοι
με τετοιες εντυπωσεις,θελω να πιστευω , ηθελαν να τροφοδοτησουν το κουκουναρι μας.

κλεινοντας, τωρα μου ηρθε αυτο, ασυνειδητες εντυπωσεις που προκαλει στο κουκουναρι μας η θεα αυτου του κτηριου

http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-content/uploads/2013/04/customer_works_megaro.jpg

μιλαμε τωρα για το μεγαρο μουσικης.αυτο το τερατουργημα που θυμιζει γερμανικο τανκ οπως φαινεται απο κατω οι κολωνες του μου θυμιζουν ερπιστριες .τι σκατα υποσυνειδητα να στελνει αυτο το κτισμα στα κουκουναρια μας?

ενω το αντιθετο συμβαινει με την αμερικανικη πρεσβεια ,η οποια ειναι ακριβως διπλα του

οι αμερικανοι βεβαια δεν ηθελαν να κανουν ενα μισητο κτισμα σε ξενη χωρα ετσι τα μηνυματα που μας στελνει ειναι εντελως αλλα απο το το ογκωδες τερατουργημα που ειναι διπλα του..

http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/american_empassy.jpg

μπορει να ειναι και μεγαλυτερο κτισμα απο το διπλανο του ,αλλα δεν φαινεται !!!ειναι δειγμα καλλους και αρμονιας ,παρολο τον ογκο του περναει απαρατηρητο και μας καθησυχαζει,οπως ακριβως ηθελαν οι αμερικανοι κατασκευαστες τους,
σεκηνοθετησαν και δομησαν μια κατασταση για να επηρεασουν τις μαζες.

ακριβως οπως θα εκαναν και οι καταστασιακοι.."

Η αναφορά στην αρχή τής προηγούμενης ανάρτησης στούς Καταστασιακούς έγινε με αφορμή, να τονιστεί ο πλασματικός χαρακτήρας τής εικονικότητος, η οποία έχει κυριαρχίσει, χωρίς να αποσκοπείται κάποια ιδαίτερη περεταίρω αναφορά σε αυτούς. Αυτή η κίνηση ανήκει σε σχετικά μεμακρυσμένο παρελθόν, αναγόμενη σε φάση, που ακόμη επικρατούσαν τα δεσμά των νοητικών σχημάτων τού μαρξισμού. Ως εκ τούτου θώρησα, ότι παρά τον πρωτοποριακό χαρακτήρα που είχε η ομάδα των καταστασιακών στην εποχή της, μη έχοντας ακόμη επιτύχει να καταρρίψει ολοκληρωτικά τον μύθο τής "προλεταριακής επανάστασης", μια πιο συγκεκριμένη μνεία σε αυτούς δεν θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερη παραγωγική. Αυτά όμως που παρέθεσε ο PANDAROS στάθηκαν αφορμή να κατανοήσω, ότι ακριβώς η μνεία τόσο στούς Καταστασιακούς, όσο και σε κάποιες άλλες πρωτοποριακές πρωτοβουλίες τού σύγχρονου παρελθόντος, σχετίζονται άμεσα με το θέμα που προσεγγίζω εδώ.

Στο βαθμό που κεντρικός άξονας τής παρούσης προβληματικής είναι η αποτίμηση τής τρέχουσας φάσεως υπό το γενικότερο ιστορικό πρίσμα, δεν μπορεί παρά μια ανάλογη αναφορά στο γίγνεσθαι των κινήσεων με πρωτοποριακό χαρακτήρα αμφισβήτησης τού κατεστημένου, όπως αυτό καταγράφθηκε στην πορεία των τελευταίων πέντε δεκαετιών, να είναι όχι μόνον χρήσιμη, αλλά και αναγκαία.

Ακριβώς, διότι η συγκροτημένη αμφισβήτηση δεν εμφανίζεται ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά προκύπτει σε σχέση με όσα συνέβησαν προηγουμένως. Ειδικά στην περίπτωση κοινωνικών ακτιβιστών, οι οποίοι έχουν παρακολουθήσει με τον ένα ή άλλο τρόπο, αλλά έχουν αναπτύξει και ίδιοι συμμετοχή σε αυτές τίς ζημώσεις. Η συμμετοχή αυτή άλλοτε μπορεί να είχε άμεσο χαρακτήρα, άλλοτε όμως έμμεσο, έχοντας κάποιο νταλαβέρι στα αντίστοιχα κυκλώματα, με αυτούς που πρωταγωνίστησαν στις εν λόγω φάσεις.

Η απόσταση ηλικίας κάποιων που βρίσκονται σε πρώιμη ωριμότητα - και που ίσως αισθάνονται την αναγκαιότητα να συμβάλλουν με την συμμετοχή και την δράση τούς στο υπό συγκρότηση σύγχρονο ιστορικό υποκείμενο με πιο ώριμο τρόπο - από τούς πρωταγωνιστές εκείνης τής εποχής κυμαίνεται στα όρια μιάς γενιάς. Όταν αυτοί ήσαν ακόμη νέοι, αυτοί που σφράγισαν της οδούς τής αναζήτησης στην σφαίρα τής αμφισβήτησης, όπως ο Σαρτρ, ο Γκυ Ντε Μπορ, ο Καστοριάδης, ο Αντόνιο Νέγκρι, ο Νίκος Πουλατζάς ήσαν οι ώριμοι τής τότε εποχής. Μοιραία λοιπόν, συντελέστηκε κάποια σημαντική επηροή από τούς προηγούμενους, ως είναι φυσικό στην διαμόρφωσή τους.

Κάθε κίνηση, η οποία επιχείρησε να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο αμφισβήτησης, δεν αρκέστηκε μόνον στο να στρέψει την προσοχή της στην κριτική στο κατεστημένο. Ταυτοχρόνως προσπάθησε να εξελίξει την προβληματική, την οποίαν είχαν δομήσει οι οι προηγούμενοι. Αυτή η εν τέλη καλώς νοούμενη και αναγκαία τάση, συχνά οδήγησε σε μια αντιμετώπιση των θεσμίσεων, τις οποίες εκπόνησε και εφάρμοσε στην πρακτική η προηγούμενη γενιά, ως όριο, το οποίον αισθανόμαστε ότι καλούμαστε να καταρριφθεί. Αυτή η δυναμική συνήθως μάς προσδίδει ένα είδος κεκτημένης ταχύτητας, η οποία μάς εμποδίζει να επεξεργαστούμε με ορθό τρόπο την αυτογνωσία μας. Διότι πριν επιχειρήσουμε να καταρρίψουμε ίσως κάποια όρια των προηγούμενων, διαμορφωθήκαμε από αυτούς, διαδικασία την οποίαν καλούμεθα να αποτιμήσουμε και να αξιοποιήσουμε δεόντως. Άρα ζητούμενο δεν μπορεί παρά να είναι η επαναφορά αυτού τού υλικού στο προσκήνειο τής προβληματικής με συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος εκτιμώντας την αντίστοιχη προσφορά, προσβλέπει στην κριτική της επεξεργασία.

2. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΠΟΥ ΔΙΑΚΥΡΗΞΕ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ "ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ!" 

Κατά τα μέσα τής δεκαετίας τού '60 οι χώρες τής δυτικής Ευρώπης έθεταν τις βάσεις ανάπτυξης και διάδοσης τού καταναλωτικού προτύπου, με αποτέλεσμα οι ενώσεις των εργατών και τα μαρξιστικά κόμματα να προσανατολίζονται σε έντονα ρεφορμιστικούς και εξωραϊστικούς για το οικονομικό σύστημα στόχους. Οι ολιγομελείς ομάδες αμφισβήτησης, οι οποίες προσπάθησαν να λειτουργήσουν μη ελεγχόμενες από αυτές τις δομές ουσιαστικά στις παρυφές των πολυάριθμων ενώσεων, ενώ είχαν καταστεί πλέον εμφανή τα όρια τής μαρξιστικής ιδεολογίας, δεν ήταν δυνατόν, τόσο για λόγους υποκειμενικής επηροής, όσο και ένεκα τής δυναμικής την οποίαν επιδείκνυε το οικονομικό σύστημα στην διαδικασία τής ανάπτυξής του, να θέσουν καν ζήτημα της καθεστωτικής ανατροπής ως τακτική προοπτοκή. Ο στόχος, ο οποίος επικράτησε στην συγκεκριμένη φάση στούς κύκλους αυτούς, οι οποίοι αποτελούντο κυρίως από διανοούμενους, που ασκούσαν μια μικρή επηροή σε ανήσυχους νεολαίους, ήταν αυτός τής "παρέμβασης".

Οι ιδεολογικές ομάδες, οι οποίες έδρασαν εκείνη την εποχή, όπως οι Καταστασιακοί και αυτοί που είχαν συσπειρωθεί γύρω από έντυπο "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" με επικεφαλής τον Κορνήλιο Καστοριάδη, προσβλέποντας με πολιτική διορατικότητα πέραν τής καταναλωτικής νηνεμίας τής κοινωνίας τής "συνεργασίας των τάξεων", διείδαν, ότι δεν θα καθίστατο δυνατόν τόσο οι κοινωνίες όπου κυριαρχούσε η κεφαλαιοκρατἰα, όσο και αυτές τού υποτιθέμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" να αναπαράγονται επί μακρόν, χωρἰς να εκδηλωθούν κοινωνικές συγκρούσεις κάποιου μεγέθους. Έκριναν λοιπόν σκόπιμο να παρέμβουν σε αυτές τις διαδικασίες, ώστε να μπορέσουν στον βαθμό τού δυνατού, να προσδώσουν στα επερχόμενα γεγονότα και την δική τους σφραγίδα. Έτσι η μακρόπνοη ουτοπία τής ριζοσπαστικής ανατροπής επικεντρώθηκε στην βραχυπρόθεσμη στόχευση τής "παρέμβασης".

Εκτιμώ, ότι σημαντική ώθηση στην ανάπτυξη τής ανάλογης διάθεσης για "παρεμβάσεις", επενέργησε η υπό διαμόρφωση ακόμη τότε φιλοσοφία τού Υπαρξισμού, η οποία είχε με την παρέμβαση τού Σαρτρ αποκτήσει πολιτική χροιά. Ο Υπαρξισμός, τονίζοντας την αναγκαιότητα τής αναλήψεως ευθύνης έναντι αυτών που εκάστοτε συνέβαιναν, προσέδιδε στις αντιδράσεις κάθε συνειδητού ανθρώπου χαρακτήρα ήθους, πέρα από την όποια μηχανιστική τελεολογία τής "πάλης των τάξεων" και το "αναπόφευκτο τής επικράτησης τού σοσιαλισμού". Ο άνθρωπος, για να είναι εις θέσιν να αιτείται επαξίως να φέρει αυτήν την ιδιότητα και να μην αφομοιώνεται στον αγόμενο και φερόμενο χυλό τής μάζης, ώφειλε να σταθεί έμπροσθεν τής κοινωνικής του υπευθυνότητος, αναλαμβάνοτας το ποσοστό τής απαραίτητης δράσεως και αντιδράσεως που τού αναλογεί. Το ηθικό αυτό πρόταγμα, ουδόλως κατ' αρχήν αμφισβητούσε τα πάγια με μετωπικό τρόπο τα δεδομένα των πολιτικών και κοινωνικών αναλύσεων τής εποχής, διαδικασία που καθίσταται προφανής από ότι για κάποιο διάστημα ο Σαρτ διετέλεσε μέλος τού κομμουνιστικού κόμματος. Και η πρώιμη κριτική που αυτός αποτόλμησε στο αναλυτικό όργανο τού "διαλεκτικού υλισμού", ήταν, ότι αυτό δεν ισχύει μεν σε φυσικά πλαίσια, αλλά είναι αρκούντως ισχύον αναφορικά με το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Οι εξελίξεις στην συνέχεια δικαίωσαν τούς θιασώτες τής "παρέμβασης". Μετά τα μέσα τής δεκαετίας του '60 αναπτύχθηκε ένα σημαντικό κύμα αμφισβήτησης των συμβατικών τρόπων σκέψεως και των διαφόρων κοινωνικών πρακτικών, που συχνότατα προσέλαβε την μορφή πολιτικών συγκρούσεων. Ενώ αρχικά αυτό εκδηλώθηκε με αντικομφορμιστικό τρόπο στα πλαίσια της κίνησης των "μπήτνικς" στις αγγλοσαξωνικές χώρες, τα γεγονότα τού Μαϊου τού 68 στο Παρίσι, οι φοιτικές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις στο Βερολίνο υπό την "Εξωκοινοβουλευτική Αντιπολίτευση" (APO), το κίνημα πολιτών εναντίον των φυλετικών διακρίσεων και οι φοιτικές εξεγέρσεις στις ΗΠΑ, καθώς και το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, αμφισβήτησαν με έμφαση την μονοκρατορία των κυρίαρχων προτύπων.
Η τάση αμφισβήτησης τού υπάρχοντος status quo εκδηλώθηκε εξίσου έντονα στο "σοσιαλιστικό" μπλοκ - που οι εν λόγω ιδεολογικές ομάδες είχαν χαρακτηρίσει ως σφαίρες επικράτησης τής γραφειοκρατίας - με τα γεγονότα τής Πράγας τού 1968 και την "Πολιτιστική Επανάσταση" στην Κίνα.
Οι κοινωνικές συγκρούσεις ήσαν πλέον γεγονός. Και αναμφίβολα οι ομάδες αμφισβήτησης που έπραξαν "παρεμβάσεις" προσέδωσαν σε αυτές την σφραγίδα τους, με τρόπο καταλυτικό, θέτοντας ορόσημα και οδοδείκτες, τούς οποίους κάθε σοβαρή προσπάθεια να δομηθεί μια σκέψη και θωρία ανατροπής στην σύχρονη φάση δεν μπορεί να παρακάμψει χωρίς αποτίμηση και χωρίς να επιχειρήσει να αντλήσει τα διδάγματα, τα οποία προκύπτουν από την συγκεκριμένη εμπειρία.
Αυτή η διαδικασία αναμφιβόλως έχει συντελεστεί ως ένα πρωταρχικό βαθμό, όχι όμως με συστηματικό και ολοκληρωμένο τρόπο, από τούς ίδιους τούς θιασώτες αυτών των ομάδων. Ένας από αυτούς είναι αναμφίβολα ο Κορνήλιος Καστοριάδης, η ύστερη σκέψη και τα πονήματα τού οποίου συγκεφαλαιώνουν σημαντικά στοιχεία αυτής τής εμπειρίας.

Εάν θέσουμε σήμερα το ερώτημα μιας πρώτης αποτιμήσεως αυτών των εμπειριών, φρονώ, ότι δύνανται να εξαχθούν συμπεράσματα μεγίστης σημασίας από την εμπειρία των κοινωνικών συγκρούσεων, οι οποίες έλαβαν χώρα κατά το δεύτερο μισό τής δεκαετίας τού '60.

Προσωπικά από τις αναλύσεις και τις "παρεμβάσεις" των καταστασιακών - αλλά και τής συσπείρωσης γύρω από τον Κορνήλιο Καστοριάδη, θα έβγαζα τέσσερα ζωτικής σημασίας συμπεράσματα, τα οποία θα μπορούσαν να είναι ιδιαίτερα προσοδόφορα, στην πορεία μιάς θεωρητικής αναζήτησης. Συγκεκριμένα:

1. Ο ρόλος που μπορούν να επιτελέσουν και οι δυνατότητες οι οποίες παρέχονται σχετικά στα πλαίσια ολιγάριθμων ιδεολογικών συσπειρώσεων, οι οποίες προσβλέπουν σε παρεμβάσεις.
2. Ο χαρακτήρας τής δημιουργίας "καταστάσεων" και η αξία του σουρεαλισμού στην δόμησή τους, στην διαδικασία αποδόμησης τού Μάτριξ.
3. Το τεράστιο ζήτημα τού δημιουργικού χαρακτήρα, ο οποίος αρμόζει να διέπει την εξεγερσιακή στρατηγική.
4. Η επιβολή τής περιβαλλοντικής ζούγκλας, η μετατροπή τού ζωτικού χώρου σε κρανίου τόπο και ο διεμβολισμός τής Kraniotopia με συγκεκριμένη πρακτική μέθοδο.

Ως είναι λογικό, αυτές οι προσεγγίσεις δεν επαρκούν για να εξαντλήσουν τούς άξονες, πέριξ των οποίων είναι σκόπιμο να περιστρέφεται η προσπάθεια των θεωρητικών ζυμώσεων. Επίσης υπάρχουν περιοχές - όπως η δημιουργική αναβίωση τού μύθου - οι οποίες προσφέρουν βασικότερες των προηγουμένως απαριθμισθέντων δυνατότητες θεωρητικής έδρασης. Παρ'όλα αυτά, εκτιμώ ότι η επί μέρους πραγματεία αυτών των σημείων μπορεί να αποβεί όχι μόνο παραγωγική, αλλά και ουσιαστικά δημιουργική.

συνεχίζεται

ΑΓΓΙΝΑΡΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

2. ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΘΕΑΜΑΤΟΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗ" ΣΤΙΣ ΤΡΟΜΠΕΣ ΕΚΤΟΞΕΥΣΕΩΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΛΑΔΟΜΠΟΓΙΑ -
ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Παρίσι τον Μάιο τού 1968 επιχείρησε να κάνει έντονη την παρέμβασή της η "Καταστασιακή Διεθνής". Επρόκειτο για μια ομάδα κοινωνικών ακτιβιστών, η οποία χαρακτηριζόταν από αντισυμβατικό τρόπο έκφρασης. Η οργάνωση των γεγονότων αυτών, κατά τα οποία στοχοποιήθηκε η κυβέρνηση υπό τον στρατηγό Ντε Γκωλ, που αποτέλεσε σημαντικό κυματοθραύστη ενάντια στην ύπουλη υπεραντλαντική διείσδυση στην Ευρώπη, έδωσε πολύ δικαιολογημένες λαβές αμφισβήτησης ως προς τα εν τέλη κινητρά της. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι στην διοργάνωση των ταραχών, που έλαβαν τότε χώρα, εξέχοντα ρόλο διεκπεραίωσαν οι αγγλοσαξωνικές μυστικές υπηρεσίες, μέσω ενεργούμενων από αυτές προβοκατόρων, όπως ο Δανιήλ Κοέν Μπεντίτ, στοχεύοντας στην υπόθαλψη και ανατροπή τού Ντε Γκωλ. Πλην όμως - ως συχνά συμβαίνει σε περιπτώσεις κοινωνικών κινητοποιήσεων - στα γεγονότα αυτά συμμετείχαν και άλλες μη ενεργούμενες δυνάμεις και κυρίως η νεολαἰα, σε μια προσπάθεια να προσδώσουν την δική τους σφραγίδα στα γεγονότα. Ως παροιμιώδης καταγράφηκε έκτοτε η διαπίστωση τού επικεφαλής τής "Καταστασιακής Διεθνούς" Γκυ Ντε Μπωρ, που είχε παρουσιάσει ως κεντρική θέση στο μανιφέστο - βιβλίο του υπό τον τίτλο "Κοινωνία τού Θεάματος".
Κατά τον Γκυ Ντε Μπωρ οι προηγούμενες της κεφαλαιοκρατίας κοινωνίες ήσαν "κοινωνίες τού είσθαι", απέδιδαν δηλαδή την ανάλογο προσοχή και σεβασμό σε αυτούς που είχαν να παρουσιάσουν μέσω τής προσωπικότητός τους κάποιο αξιόλογο έργο, όπως οι διανοητές, οι καλλιτέχνες και οι κάθε είδους πνευματικοί δημιουργοί. Στα πλαίσια τής κεφαλαιοκρατίας κατίσχυσε η "κοινωνία τού έχειν". Η κοινωνική καταξίωση εξαρτώταν κυρίως από την οικονομική ευρωστεία. Στην μεταπολεμική κοινωνία η καλπάζουσα διάδοση των μαζικών μέσων αναπαραγωγής και μεταδώσεως γραπτού λόγου, ήχου και εικόνας, όπως ο τύπος, τα έγχρωμα περιοδικά, ο κινηματογράφος και στην συνέχεια η τηλεόραση επέβαλλαν ένα νέο είδος κοινωνικής καταξιώσεως, μέσω τής προβολής και στην συνέχεια εμμέσου επιβολής νέου είδους προτύπων. Αυτά είχαν πλέον τελείως εικονικό χαρακτήρα και εστηρίζοντο κυρίως στην εξωτερική επιφάνεια, η οποία επροβάλλετο μέσω τής έντεχνης χειραγώγησης τής πραγματικότητος με την συμβολή τού φωτογραφικού και κινηματογραφικού φακού. Τι είναι εν τέλει πραγματικότητα ερχόταν να καθιερώσει το στήσιμο και το φιλτράρισμα εικόνων και καταστάσεων μέσω των φακών. Νέα πρότυπα περί κάλους, κοινωνικής και ατομικής συμπεριφοράς, μόδας, αλλά το κυριότυρο νέα πρότυπα αξιών ξεκίνησαν να επιβάλλονται, αποκόπτωντας την αίσθηση τής οράσεως και τής ακοής από τίς λοιπές αισθήσεις, οι οποίες και απολυτοποιούντο οδηγούμενες εντέχνως προς το τεχνητό και πλασματικό. Τα αισθητηριακά ερεθίσματα, τα οποία εδέχοντο οι άνθρωποι εγίνοντο πλέον όλο και εντονότερα υπό την ιδιότητα τού θεατού και τού ακροατού. Αντίστοιχα μοιραία υπήρξε και τρόπος τής νοητικής επεξεργασίας αυτών των ερεθισμάτων. Αφ' ης στιγμής ο προσλαμβάνων ένα ερέθισμα με έμμεσο τρόπο από τα μαζικά μέσα γνωρίζει, ότι αυτό έχει προηγουμένως σκηνοθετηθεί, παύει να το επεξεργάζεται νοητά, όπως θα έκανε στην περίπτωση τής αισθητηριακής καταγραφής με άμεσο τρόπο ενός γεγονότος, στο οποίο αυτός συμμετέχει, έστω υπό την ιδιότητα τού παρατηρητού, αφήνοντας το να λειτουργήσει με χαλαρό και σχετικά παθητικό τρόπο. Η πρόσληψη ερεθισμάτων, τα οποία υποτίθεται ότι αφορούν την πραγματικότητα, συντελείτο πλέον στα πλαίσια τής "ενημέρωσης" και "ψυχαγωγίας". Οι κοινωνίες χρειάστηκαν πολύ χρόνο μέχρι να κατανοήσουν, ότι αυτές οι διαδικασίες καθορίζονταν από σκληροπυρηνικά κυκλώματα αδυσώπητων συμφερόντων.

Στον επιφανειακό χειρισμό αυτών των ερεθισμάτων οδηγούσε μοιραία και η καταιγιστική δοσολογία, με την οποία αυτά παρείχοντο. Η σύντομη διάρκεια ενός ερεθίσματος και η ακολουθία τού επόμενου σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν άφηναν περιθώρια μιας ουσιαστικής νοητικής - κριτικής επεξαργασίας από τούς δέκτες. Οι άριστα οργανωμένοι πομποί όμως αυτών των ερεθισμάτων ήσαν  γνώστες τού ελέγχου τής συμπεριφοράς. Γνώριζαν επ' ακριβώς τούς τρόπους μέσω των οποίων η συχνή επανάληψη κάποιων μηνυμάτων και η άκριτη κατανάλωσή τους, οδηγούσε βαθμηδόν στον έλεγχο τής συμπεριφοράς των δεκτών, χωρίς αυτοί να είναι εις θέσιν να διαπιστώσουν αυτήν την διαδικασία. Ο "μάστορας" τής υποβολής και τής προπαγάνδας Γιόζεφ Γκαίμπελς το είχε εξαγείλει αυτό εξ άλλου κατά την διάρκεια τής επεξεργασίας των ρομποτοποιημένων και βαυκαλιστικά υπνωτισμένων μαζών τής γερμανίας: Η προτροπή "Συκοφαντείτε, συκοφαντείται στο τέλος κάτι θα μείνει" υποδεικνύει την επίδραση, που μπορεί να έχει η συχνή επανάλληψη εσφαλμένων μηνυμάτων. Η εν λόγω πρακτική πλασαρίστηκε βεβαίως με φαινομενικά "ανώδινο" τρόπο, όσο το σύστημα έκανε λόγο για την "οργάνωση των πωλήσεων" και  την διαφήμιση. Το σλόγκαν όμως "Πίνετε κόκα κόλα" σύντομα αντικαταστάθηκε από το "Τα Β52 εγγυούνται την ελευθερία τής ανθρωπότητος ρίχνοντας βόμβες ναπάλμ στούς αμάχους".

Το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο τής ανθρώπινης ζωής μετά τον ΒΠΠ μέχρι σήμερα είναι, ότι το εικονικό τμήμα της εκτόπιζε ολοένα και περισσότερο την συμβατική δόμηση τής καθημερινότητος.  Κατά την δεκαετία τού '60 προωθείται η ευρεία χρήση τής τηλεοράσεως. Οι ημέρες τής εβδομάδος πλέον αποκτούν ιδιαιτερότητα με βάση την προβολή και την τηλεθέαση τής αντίστοιχης τηλεοπτικής σειράς. Κατά την δεκαετία τού '70 οι άνθρωποι καθηλώνονται όλο και περισσότερες ώρες μπροστά στην έγχρωμη πλέον οθόνη. Για μεγάλο μέρος τού πληθυσμού στις "κατανωλωτικές κοινωνίες" μια μη ενδιαφέρουσα ημέρα είναι αυτή κατά την οποία δεν προβάλλεται κάποιο "συναρπαστικό" φιλμ στην τηλεόραση. Στην ουσία το πρώτο και κυρίαρχο καταναλωτικό είδος τής "καταναλωτικής κοινωνίας" είναι η εικόνα και ο ήχος που εκπέμπονται. Κατά την δεκαετία του '80 κυριαρχεί η λεγόμενη "βιντεομανία". Οι μηχανές αναπαραγωγής βιντεοσκοπημένου υλικού κάνουν τον εικονικό καταναλωτή ανεξάρτητο από το πρόγραμμα που καθορίζουν τα επιτελεία των κρατικών τηλεοπτικών σταθμών. Τα "βίντεο κλαμπ" αντικαθιστούν τα συνοικιακά μπακάλικα. Την καθημερινή αγορά τροφίμων αντικαθιστά για πολλούς η καθημερινή ενοικίαση βιντεοσκοπημένων ταινιών κινηματογράφου, ενώ η αγορά τροφίμων γίνεται πιο αραιά στα "σούπερ μάρκετ". Η στερεοφωνική αναπαραγωγή τού ήχου καθιστά πλέον την εικονική αναπαραγωγή τής πραγματικότητος όχι μόνον πιο "απολαυστική", αλλά και ρεαλιστικότερη. Δεν είναι όμως μόνον η τεχνική αναβάθμιση των μέσων αναπαραγωγής και αναμεταδώσεως αυτά που μέσω μιάς ποιοτικά ορθολογικότερης "πιστότητος" εκτοπίζουν βαθμιδόν την συμβατική πραγματικότητα από την ζωή των ανθρώπων. Η χαριστική βολή θα δοθεί με ποσοτικό τρόπο, όταν οι εικονικοί καταναλωτές θα πνυγούν στην κυριολεξία μέσα στην θάλασσα τής ιδιωτικής τηλεόρασης κατά την δεκαετία τού '90. Πληθώρα τηλεοπτικών καναλιών θα παρέχουν πλέον την δυνατότητα στούς επί μιντιακής βάσεως πλήρως αλλοτριωμένους ανθρώπους με τελείως υποβιβασμένα ανακλαστικά και πλήρως εξασθενημένα φίλτρα κριτικής διαχείρησης την δυνατότητα τής εύκολης απόδρασης από την συμβατική πραγματικότητα προς την εικονική. Ο εθισμός στην μακρόωρη τηλεοψία θα έχει τον βάναυσο περεταίρω υποβιβασμό των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Οι διαχειριστές τής κοινωνικής μηχανικής μέσω τής κάμερας γνωρίζουν καλώς, ότι η ακατάσχετη πρόσληψη όγκου εκπεμπεμπόμενης εικόνας και ήχου ρίχνουν τις δυνατότητες παρακολουθήσεως και  αφομοιώσεως τού καταναλωτού, ο οποίος πλέον από ένστικτο ζητάει όλο και πιο επιφανεικό, όλο και πιο ανούσια καταναλώσιμο τηλεοπτικό σανό. Αρκεί αυτός να διαθέτει κάποια σοβαροφάνεια, έστω με τον πλέον χυδαίο τρόπο.

Οι άνθρωποι δεν ήσαν σε θέση να αντιληφθούν, ότι αφήνοντας την συμβατική πραγματικότητα να εκλίπει, υποκαθιστώντας την με την εικονική, στην ουσία αυτή νεκρωνόταν. Με την νέκρωση τής πραγματικότητος αλλοτριωνόταν βαθμηδόν το ανθρώπινο είδος μεταλάσσοντας ριζικά το περιεχόμενο τής ζωής του, πριν καν επιβληθεί άνωθεν οτιδήποτε άλλο μεταλλαγμένο. Με την νεκρωση τής πραγματικότητος νεκρώναμε την ουσία τής ζωής μας, πολύ πριν αρχίσουν να εφαρμόζονται τα σχέδια "αποπλυθισμού", που προωθούνται στην τωρινή φάση. 

Η διαδικασία μεταφοράς τής ζωής από το πραγματικό και άμεσο προς το πλασματικό και εικονικό, θα φτάσει στο ζενίθ με την καθιέρωση τού διαδικτύου. Οι κίνδυνοι που αυτό συνεπάγεται είναι πλέον απροσμέτριτοι - χωρίς όμως να μπορούν να αμφισβητηθούν και οι καταλυτικές δυνατότητες, τις οποίες παρέχει μια σκόπιμη χρήση του.
Το διαδίκτυο υπερσκελίζει στην διαδικασία τής επικοινωνίας με πολύ ισχυρότερο τρόπο από ότι τα προηγούμενα μέσα τις γεωγραφικές αποστάσεις σε "πραγματικό χρόνο". Στην ουσία η μετατροπή τού πραγματικού χρόνου σε ψηφιακό καθιερώνει νέες επικοινωνιακές διαστάσεις στα δεδομένα τού χώρου.
Ενώ το τηλέφωνο επιτρέπει την άμεση χρονικά επικοινωνία δύο προσώπων, τα οποία βρίσκονται σε γεωγραφική απόσταση, το διαδίκτυο μπορεί να προσδίδει μέσω τής διαδράσεως σε αυτήν την επικοινωνία κοινωνικό χαρακτήρα. Αυτή η ιδιότητα τού διαδικτύου αποτελεί ταυτοχρόνως κατάρα και ευλογία. Είναι γνωστός ο τρόπος, που οι μυστικές υπηρεσίας και τα απάνθρωπα κατεστημένα προώθησαν μέσω τής λεγόμενης "κοινωνικής δικτύωσης" τις "έγχρωμες επαναστάσεις". Όμως ταυτοχρόνως το διαδίκτυο προσφέρεται για εύκολη, γρήγορη, ανέτως προσβάσιμη και σε πλήρες πλάτος προώθηση κάθε καλώς νοούμενης πληροφορίας και τής διεξαγωγής διαλόγου επ'αυτής.
Παρ' όλα αυτά οι επικοινωνία σε αυτό δεν παύει να διέρχεται μέσω των οπτικών ινών, περιορίζοντας τις ανθρώπινες επαφές στον φυσικό χώρο και καθηλώνοντας τούς χρήστες για διάστημα πολλών ορών μπροστά στα πληκτρολόγια και τις οθόνες.
Η πραγματικότητα του διαδικτύου είναι σαφέστατα εικονική, έστω κι αν η σκόπιμη χρήση της είναι δυνατόν να συμβάλλει αποφασιστικά στην αλλαγή τής εν τέλει πραγματικότητος προς ποθητές κατευθύνσεις. Υπό αυτήν την έννοια, ακόμη και όσοι εννοούν τούς εαυτούς τους αμφισβητίες τού κυριάρχου πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, είναι υποχρεωμένοι κατά κανόνα ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό να πλεύσουν μέσα στα προκατασκευασμένα από αυτό κανάλια τής εικονικής πραγματικότητος, στοχεύοντας να δομήσουν με αποτελεσματικό τρόπο την αμφισβήτησή τους.

Το ερώτημα μεθολογικής υφής που τίθεται σχετικά με τον ρόλο τού διαδικτύου διαμορφώνεται στη βάση κατά πόσο η πρακτική τής πλεύσης εντός των ινών τής εικονικής του πραγματικότητος έχει συμβάλλει ποιοτικά στην αποκατάσταση των δεδομένων τής εν τέλει πραγματικότητος στην συνείδηση των εκ συστήματος χρηστών του. Η απάντηση και σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί παρά να είναι διφορούμενη, ως διεπόμενη από τον διττό χαρακτήρα λειτουργικότητος τού διαδικτύου:
Αναμφιβόλως συνέβαλλε το διδίκτυο να πραγματοποιηθεί μια πολύ ευαίσθητη διαφώτιση με την επακόλουθο συνειδησιακή μετατόπιση σε πολλά ουσιαστικά ζητήματα, που αφορούν με ζωτικότατο τρόπο την πραγματικότητα. Το γεγονός πχ. ότι 16.000.000 εμβόλια εντόνως αμφισβητηθείσης δραστικότητος "εναντίον τής γρίππης" , που παρήγγειλε το Ελλαδικό υπουργείο "υγείας", έμειναν στα ράφια, ενώ ο αριθμός των εμβολιασθέντων μετά την καμπάνια που προηγήθηκε ήταν πάρα πολύ μικρός, δείχνει με τελείως απτό τρόπο τις δυνατότητες που παρέχει το διαδίκτυο στην προοπτική τής ανακοπής στην επιβολή κάποιων πολύ σημαντικών σχεδιασμών τού συστήματος.
Από την άλλη πλευρά όμως δεν παύει η λειτουργία του, βάσει των πρακτικών που εφαρμόζονται σε αυτό, να ροκανίζει τα συνειδησιακά δεδομένα σε ευρεία κλίμακα της κοινωνίας, συμβάλλοντας να οδηγηθούν οι εξελίξεις προς τα επιδιωκόμενα από τούς θιασώτες τής κοινωνικής μηχανικής προσωπικά και συλλογικά αδιέξοδα.
Ένας από τούς άξονες αρνητικής επίδρασης τού διαδικτύου εδράζεται στις αυταπάτες που καλλιεργεί μια φιλάρεσκη συμμετοχή σε αυτό. Αρκετοί είναι αυτοί, που ενώ σερφάρουν με τις ώρες σε αυτό, χωρίς να συμβάλλουν με συγκεκριμένο τρόπο και πρόγραμμα σε μια διαδικασία κοινωνικών ρήξεων και ανατροπών, καλλούν επανειλημμένα τούς εβρισκόμενους εκτός διαδικτύου να "εγκαταλείψουν τις πολυθρόνες και τούς καναπέδες" τής τηλεθέασης. Λες και τα καθίσματα μπροστά στις οθόνες και τα πληκτρολόγια των υπολογιστών να είναι ένεκα ευλογίας της χειρός τού αντιστοίχου επιπλοποιού σε εξεγερσιακή βάση προικοδοτημένες έναντι των πολυθρονών στούς χώρους όπου υπνωτίζουν οι τηλεοράσεις.

Μια ακόμη πρακτική με ακόμη πλέον επικίνδυνες και μοιραίες συνέπειες για την διαμόρφωση τής συνείδησης σε κοινωνικά πλαίασια, η οποία δυστυχώς κυριαρχεί στο διαδίκτυο, προωθείται από πάρα πολλούς εξ αυτών, που θεωρούν ότι παρέμβασή τους σε αυτό έχει έντονα χαρακτήρα αμφισβήτησης τού συστήματος. Αυτή η διαπίστωση αφορά κυρίως την πλειοψηφία των μπλόγκερς, αλλά και πληθώρα σχολιαστών, οι οποίοι φρονούν, ότι αντιμάχονται την επίσημη προπαγάνδα, ενώ καθίστανται χωρίς να το αντιλαμβάνονται αχθοφόροι τής πρακτικής τού συστήματος, τόσο στην πορεία διαμόρφωσης τής συνειδήσεως σε κάποιους λίαν ευαίσθητους τομείς, αλλά κυρίως στην διαδικασία λειτουργίας τής επιφύσεως τού μεγίστου τμήματος αυτών, στους οποίους φθάνουν τα εκπεμπόμενα από αυτούς μηνύματα. Αυτή η αρνητικότατη διαπίστωση δεν αποσκοπεί να απαξιώσει την συνολική πρακτική των ως άνω διαδικτυακών υποκειμένων, η οποία στο σύνολό της μπορεί να είναι θετική, στο βαθμό που αναπαράγουν και προωθούν λίαν χρήσιμες και διαφωτιστικές πληροφορίες. Πλην όμως η ζημιά, την οποίαν επιφέρουν με την αναπαραγωγή και προώθηση ενός ειδικού τύπου αναρτήσεων δεν παύει να είναι επιζήμια, με τρόπο που μπορεί να αποδειχθεί ότι έχει μοιραία αποτελέσματα.
Όπως έχω παραθέσει σε προηγούμενες αναρτήσεις, δεν είναι δυνατόν να μεταβληθεί ποιοτικώς η πραγματικότητα, εάν προηγουμένους δεν συντελεστούν οι αντίστοιχες μεταβολές στα πεδία πληροφορίας. Όσο σημαντικότερες και καθοριστικού χαρακτήρος για τις επακόλουθες εξελίξεις είναι αυτές οι μεταβολλές, τόσο μεγαλύτερη είναι και η "κρίσιμη μάζα" επιφύσεων, η οποία καλείται να τις ωθήσει προς το πεδείο πληροφορίας, ώστε αυτές να σταθεί δυνατόν να καταγραφούν σε αυτό, τρέποντας;αντιστοίχως τις εξελίξεις προς κάποια κατεύθυνση.
Με την ολοένα και αυξανόμενη ώθηση προς τον εικονισμό τής πραγματικότητος η λειτουργία τής πληροφορίας συντομεύει χρονικά. Ενώ κατά τον περασμένο αιώνα η συγγραφή ενός μυθιστορήματος επί παραδείγματι από κάποιον δόκιμο δημιουργό αυτού τού είδους θα μπορούσε να εξασκήσει σχεδόν διαχρονική επιρροή για τα δεδομένα τής εποχής, η διάρκεια επιρροής μιας αναρτήσεως η οποία δημοσιεύεται κυρίως με την μέθοδο τού copy - paste είναι κατά κανόνα εξαιρετικά σύντομη από πλευράς χρονικής διάρκειας. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η εν λόγω μέθοδος χαρακτηρίζεται καθ'εαυτήν από κάτι που είναι γενικά μεμπτό. Τουναντίον, η αξιόλογη πληροφορία είναι σκόπιμο και χρησιμότατο να αναπαράγεται και να προωθείται.
Η εν λόγω πρακτική όμως στηρίζεται σε ένα πολύ απλοποιημένο και γρήγορο τρόπο δημοσίευσης αναρτήσεων, οι οποίες συχνότατα μπορούν να είναι άκρως ενδιαφέρουσες για μεγάλο αριθμό χρηστών τού διαδικτύου, που επισκέπτονται τα μπλογκς. Ειδικά στην περίπτωση, που αυτές οι αναρτήσεις γίνονται με γοργό ρυθμό, δημιουργείται η εντύπωση, ότι με την επίσκεψη σε κάποιο μπλογκ, το οποίο εφαρμόζει αυτήν την πρακτική, μπορεί κάποιος να ενημερωθεί χωρίς μεγάλο κόπο μεταβάσεων σε πολλές διαδικτυακές σελίδες τόσο αναφορικά με τις σημαντικότερες τρέχουσες ειδήσεις, όσο και αναφορικά με τα σημαντικότερα τεκτενόμενα στα πλαίσια ενός γόνιμου πολιτικού, κοινωνικού και πνευματικού προβληματισμού. Με αυτήν την διαδικασία μπορεί να προκύψουν για κάποιες σελίδες μεγάλες ή και τεράστιες επισκεψιμότητες, χωρίς την αντίστοιχη καταπόνηση των διαχειριστών τους, όπως αυτή θα ήταν ίσως αναγκαία, στην περίπτωση που αυτοί θα προωθούσαν ίδιες απόψεις. Το δεδομένο τής μεγάλης επισκεψιμότητος αποτελεί ένα αναμφισβήτητο πειρασμό για πολλούς μπλόγκερς, οι οποίοι αποκτούν με αυτόν τον τρόπο την εντύπωση, ότι διαθέτουν αξιόλογη δύναμη στην διαδικασία τής διακίνησης τής πληροφορίας. Παραβλέπουν όμως μέσα στα πλαίσια αυτής τής εύφορης διάθεσης ένα πολύ σημαντικό δεδομένο: Όσο αναμφίβολα σημαντική κι αν είναι η μετάδοση τής πληροφορίας, εξίσου σημαντική - ή ίσως σε κάποιες περιπτώσεις πολύ σημαντικότερη - είναι η διαδικασία, η οποία διαμορφώνει την πληροφορία. Αυτή είναι που διέπει τον τρόπο των δομικών της χαρακτηριστικών, άρα και τον τρόπο με τον οποίον αυτή μπορεί και αναμένεται να λειτουργήσει, εξασκώντας επηροή.
Η ευφορία κατά την διαδικασία τής αναπαραγωγής ειδήσεων από πλευράς αρκετών διαχειριστών ιστολογίων, επιφέρει την τάση μιας αβασάνιστης επιλογής των θεμάτων, τα οποία περνούν μέσα από την διαδικασία τού copy - paste. Συχνότατα θεωρείται επαρκές για να αναπαραχθεί μια πληροφορία, αυτή να διαθέτει θεαματικό περιεχόμενο, ή να υπηρετεί κάποιο γενικό διαφωτιστικό στόχο, ή να μεταφέρει κάποια πολύ σημαντική προειδοποίηση για επερχόμενους σημαντικούς κινδύνους, ή "σημαντικούς κινδύνους", ώστε να επέλθει και η ανάλογη "αφύπνιση".
Η εν λόγω αντίληψη εξωθεί αρκετούς ιστολόγους να αναπαράγουν δίχως χωρίς την απαραίτητη επίγνωση των επιπτώσεων αυτής τής πρακτικής "πληροφορίες" οι οποίες χαρακτηρίζονται από περιττή κινδυνολογία μέχρι - στις χείριστες των περιπτώσεων - τρομολαγνεία με αντίθετα αποτελέσματα στην λειτουργία τής επιφύσεως από αυτά που θα ήταν ζωτικότατα αναγκαίο να επιδιώκονται.
Αυτή η πρακτική εντάσσεται πλήρως και με πάρα πολύ ευαίσθητο τρόπο στα πλαίσια των επιδιώξεων του συστήματος, έστω κι αν όπισθεν αυτής δεν υπάρχει η παραμικρή πρόθεση από πλευράς όσων την εφαρμόζουν, να εξυπηρετηθούν αυτές οι επιδιώξεις. Οι αρνητικές συνέπειες αυτής τής πρακτικής στην διαδικασία διαμορφώσεως τής συνειδήσεως έχουν διττό χαρακτήρα:
Δεν περιορίζονται μόνο σε μια επικινδυνότατη διαμόρφωση τής λειτουργίας τού κουκουναριού, αλλά ενισχύουν από πλευράς ψυχολογικής διαθέσεως ένα από τούς βασικότατους άξονες, οι οποίοι διέπουν την στρατηγική τού συστήματος: Βασικότατος άξων στην δόμηση τής στρατηγικής των "πεφωτισμένων" εχθρών τής ανθρωπότητος ΚΑΙ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΟΚ.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ιστολόγων, οι οποίοι εφαρμόζουν ανάλογη πρακτική, δεν είναι στον παραμικρό βαθμό εις θέσιν να εκτιμήσουν τις συνέπειες, όταν αναρτούν μια εικόνα πυρηνικής εκρήξεως, ή όταν αναπαράγουν δημοσιεύματα, τα οποία προβάλλουν τον λεγόμενο "τρίτο παγκόσμιο πόλεμο" ως συντόμως αναμενόμενο να επάλθει και μη ανατρέψιμο συμβάν. 
Δεν είναι στον παραμικρό βαθμό εις θέσιν να μπορούν να σταθμίζουν τις αρνητικότατες συνέπεις, τόσο για το κουκουνάρι, όσο και για την γενικότερη διάθεση αυτών που τούς παρακολουθούν. Νομίζουν ότι παράγουν "έργο", χωρίς να έχουν αναρωτηθεί βαθύτερα ποιον εξυπηρετεί η συγκεκριμένη πρακτική.
Δεν αμφιβάλλω, ότι με τέτοιου είδους διαπιστώσεις μπορεί ίσως να στενοχωρώ κάποιους από τούς καλούς μου φίλους στο διαδίκτυο, οι οποίοι είναι άκρως καθιερωμένοι ιστολόγοι και οι οποίοι με αναμφισβήτητα καλές διαθέσεις έχουν προβάλλει τόσο θέσεις που προωθώ, όσο και αυτήν την σελίδα, με αποτέλεσμα να τούς χρωστώ εκ βάθους καρδιάς ευγνωμοσύνη. Όμως "όποιος αγαπάει οφείλει να προσπαθεί να παιδεύει", προσανατολίζοντας την προσοχή του ιδιαίτερα σε αυτούς που εκτιμά ότι επέλεξαν να είναι μάχιμοι και προάγουν έργο ουσίας.

Ειδικά στην εποχή τού διαδικτύου την διακήρυξη τού Ντε Καρτ "cogito ego sum", "σκέπτομαι άρα υπάρχω" έχουμε μετατρέψει οι μπλογκάδες σε "blogito ego sum", "μπλογκάρω άρα υπάρχω".  Ένας αυτοπροσδιορισμός, ο οποίος δικαιούται να είναι καθόλα γόνιμος και κοινωνικά χρήσιμος, πλην όμως αυτός οφείλει να ερευνά και να εκτιμά ανά πάσα στιγμή τις συνέπειες τού ευαίσθητου όπλου της διαμορφώσεως και διαδώσεως τής πληροφορίας, που βρίσκεται στα χέρια μας.


Ένας χειρισμός αυτού τού όπλου, ο οποίος ασυλλόγιστα παραβλέπει, ότι κατά βάσει - πλην εξαιρέσεων - οι ευραίως διαδιμένες "προφητείες" αποτελούν στην ουσία προφυτείες δηλαδή προγράμματα, τα οποία φυτεύτηκαν στην αντίληψη των μαζών, με στόχο να οικιοποιηθούν το κουκουνάρι τους και να προκαλέσουν στην επιλεγμένη κατάλληλη φάση τρόμο και δέος, ως δήθεν από τον "θείον παραδοθέντα" καλαμπαλίκια μπορεί, εάν δεν καταστεί κατανοητή η επικυνδυνότητά του, να καταστεί μεσοπρόθεσμα μοιραίος.

Σε παρελθούσες αναρτήσεις έχω προβεί σε συγκεκριμένη πραγματεία τής άποψης του βραβευμένου με Νόμπελ ερευνητού τής θερμοδυναμικής, ότι "το μέλλον δεν είναι δεδομένο".
ΝΑΙ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ. 
Ειδικά στα λεγόμενα "σημεία διακυμάνσεων" οι εξελίξεις δύνανται να προσλάβουν περισσότερες διαφορετικές πορείες, αναλόγως με τις ζυμώσεις οι οποίες θα λάβουν χώρα.
Στην σειρά των αναρτήσεων με τίτλο "Ναυαγός του Χρόνου" παρουσίασα τις θέσεις μου σχετικά με τον ρόλο του λεγόμενου "ἱστορικού χρόνου" με διατύπωση τής θεωρίας ανακυκλωσεως των "ιστορικών σπειρών" μέχρι να καταστεί επιτεύξιμη η εκτίναξη προς τον ΜΕΤΑΑΝΘΡΩΠΟ.
Ο Μεταάνθρωπος δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση ο ευνουχισμένος από συνείδηση, γενετικά μεταλλαγμένος, ρομποτοποιημένος και τσιπαρισμένος μαζάνθρωπος - ανθρωποπίθικος, που προβάλλουν οι νεοταξίτες. Αυτή η εκδοχή συμφώνως προς την θεωρία που επεξεργάζομαι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ.
Συχνά διαπιστώνεται μια απόσταση υφής μεταξύ των μελλοντολογικών σεναρίων αφυπνίσεως, τα οποία προβλήθηκαν από τον Τζώρτζ Όργουελ και τον Άλντους Χάξλεϋ.
Το Οργουελικό σενάριο αναφέρεται σε μια απροκάλυπτα βίαιη επιβιλή τού ολοκληρωτισμού τού "Μεγάλου Αδελφού". Τουναντίον το καθεστώς, στο οποίο αναφέρεται το Χαξλεϊκό μελλοντολογικό σενάριο αποτελείται από μια δοκτατορία, στην οποίαν υποκύπτουν και προσαρμόζονται οι άνθρωποι όχι μόνο εκουσίως, αλλά και με πλήρη ευχαρίστηση. Θεωρώ όμως ότι αμφότερες αυτές οι μελλοντολογικές προβολλές είναι ιστορικά ξεπερασμένες, ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑ.
Το Οργουελικό ολοκληρωτικό μοντέλλο βίαιης εφαρμόστηκε την εποχή τού μεσοπολέμου κυρίως με την επιβολή των "μεγάλων" δικτατόρων Χίτλερ και Στάλιν. Η ολοκληρωτική ιδεολογία που επιβλήθηκε με αυτά δεν άφηνε την παραμικρή δυνατότητα διαφοροποίησης στούς ανθρώπους - κατσαρίδες, οι οποίοι ήταν υποταγμένοι σε αυτοί. Υπό την μορφή του χοντρέμπορα εφαρμόστηκε στην συνέχεια κυρίως κάτω υπό την επηροή των ΗΠΑ, ως διεθνούς χοντρέμπορα τής παγκοσμίου επιβολής, κυρίως μέσω δικτατορικών καθεστώτων στις χώρες τού λεγόμενου "τρίτου κόσμου". Σε αυτήν την ομάδα χωρών επέλλεξε να συγκαταλλέγεται η Κινεζική δικτατορία υπό τούς Μάο Τσε Ντουνγκ, Τσου Εν Λάι και Τενγκ Χσιάο Πινγκ, μετά την εξόντωση τού κινήματος της "πολιτιστικής επαναστάσεως" και τού λαϊκού - επαναστατικού κινήματος αμφισβήτησης υπό τον Λιν Πιάο.
Τουναντίον το Χαξλεϊκό μοντέλο μαζικής αποχαυνώσεως εφαρμόστηκε στα πλαίσια τής με σχεδόν μαζανθρωπική συναίνεση επιβληθείσης "κοινωνίας τού καταναλωτισμού". Στα πλαίσιά της τέθηκαν και οι βάσεις των δύο μοντέλλων, τα οποία είχε προγραμμνατιστεί να την ακολουθήσουν στην συνέχεια. Πρώτο εξ αυτών είναι το κοινωνικό - πολιτικό - οικονομικό μοντέλο τής "πλήρους αποδόμησης".Αυτό στηρίζεται στην διάλυση τής πραγματικής οικονομίας μέσω του λεγόμενου "φιλελευθερισμού" των μπράβων τής "σχολής τού σικάγο", τήν ολοκληρωτική καταστροφή τής μεσαίας τάξεως, την εκτίναξη τής ανεργίας, την κατάσχεση τής ατομικής ιδικτησίας μέσω τής υπερφορολόγησης, την πλήρη υπερχρέωση των κρατών στα αυτά τραπεζικά ἱδρύματα", την κατάργηση τής υποστάσεως των εθνών μέσω τής καταρρακώσεως των παραδοσιακών αξιών και την πληθυσμιακή κοκτεϊλοποίηση με την βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, την καλλιέργεια παράφρωνος θρησκευτικού φανατισμού και γενικότερης καλλιέργειας κανιβαλικού τύπου πολώσεως των "ιδεολογικών" άκρων, την επιβολή τής στρατηγικής τής φτώχειας και "δόγματος τού σοκ", την σύσταση και την επιβολή υπερεθνικών σωμάτων αδυσωπήτου καταστολής και το χειρότερο όλων την πλήρη στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών με την επιβολή τής λαίλαπας διάσπαρτων κατά την οικουμένη στρατιωτικών συρράξεων, οι οποίες με την βίαιη προσπάθεια ανατροπής του statous quo πληθώρας χωρών, επιχειρούν να επιβάλλουν πλήρες χάος στην πορεία των εξελίξεων διεθνώς.

Το στάδιο, το οποίο έχει προγραμματιστεί να ακολουθήσει τής φάσεως τής "πλήρους αποδόμησης", είναι ο λεγάμενος, τουτέστιν ο "αρμεγεδών" και το λουρί τού αντί-χρηστάκη.

Επ'αυτού όμως ωφείλουμε πράγματι να προβληματιστούμε σοβαρά: 

Εάν παρατηρήσουμε με προσοχή όσα συμβαίνουν πέριξ ημών και προσπαθήσουμε να τα αποτιμήσουμε φρονήμως, είμεθα υποχρεωμένοι να διαπιστώσουμε, ότι εδώ και αρκετό διάστημα έχουμε εισαχθεί βιαίως και υπούλως ήδη στο στάδιο των "ιππέων" τής αποκαλύψεως. 
Οι εμπριμέ καβαλάρηδες καλπάζουν ήδη επάνω στην καμπούρα τής ανθρωπότητος, ως αποτέλεσμα τής δικής μας συναινέσεως προς τις εντολές τού συστήματος κατά τής προηγούμενες φάσεις, αλλά πρωτίστως τής καταναλωτικής τοιαύτης.
Τα διάφορα χρώματα πλέον δεν κοσμούν τις φανέλες των ομάδων στα γήπεδα που μεταδίδουν οι τηλεοπτικές κάμερες έμπροσθεν των καθηλωμένων και εν εκστάσει ωρυομένων τηλεθεατών "φιλάθλων", αλλά το χούι των αλόγων τής καταστροφής. Άλλο χρώμα ο ίππος τής οικολογικής καταστροφής, άλλο το χρώμα αυτού τής πείνας, άλλο αυτού των εργαστηριακώς εκκολαφθέντων και δια των αεροψεκασμών κακλυζόντων ημάς θανατηφόρων μικροβίων, άλλο αυτού της καταστροφής των τροφίμων μέσω τής γενετικής μεταλλάξεως. Όμως η παλέτα των νεοταξιτών περιλλαμβάνει όλα τα ρυπαρά χρώματα, τα οποία οδηγούν βαθμηδόν στην πλήρη απαξίωση τής ζωής μας και την εντατική επιβολή τής πολιτικής αποληθυσιμόύ.

Ωφείλουμε όμως σε αυτά τα πλαίσια το εξής: Μπορεί επειδή οι "πεφωτισμένοι"δήμιοι τού πολιτισμού επέτυχαν να επιβάλλουν τούς ίππους, να θεωρήσουμε αναπόφευγη και μη ανατρέψιμη την επιβολή τού "αρμαγεδώνα", ο οποίος έχει προγραμματιστεί να καταστρέψει πλήρως τον υπάρχοντα πολιτισμό και την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, με το ρίψη των υπόπλοιπων λίγων εναπομεινόντων σε συνθήκες πρωτογονισμού μέσα στις σπηλιές φορώντας γουναρικά, επιβάλλοντας το τέλος τής ιστορίας με την βίαιη λήξη της συγκεκριμένης ιστορικής σπείρας, εντός τής οποίας βρισκόμαστε, διάγουμε και επιχειρούμε;

Μήπως η υποθαλπτική στρατηγική, η οποία ελλοχεύει όπισθεν τής επιβολής των δήθεν "αποκαλυπτικών" ιππέων αποσκοπεί - πέραν τού ροκανίσματος τής όποιας πολιτισμικής βάσεως ως προεπιβεβλημένης συνθήκης για την ολοκληρωτική καταστροφή τού πολιτισμού - να μας πείσει περί του αναπόφευκτου μιας εξελίξεως, Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΟΛΟΥ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ, αλλοτριώνοντας το φρόνημα, αλλά κυρίως την επίφυσή μας;

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΝΤΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ.
ΑΣ ΜΗΝ ΠΤΟΟΥΜΕΘΑ!
ΠΛΗΡΕΙΣ ΘΑΡΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΟΣ ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΧΙΜΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΤΑΧΕΩΣ  ΕΠΩΑΖΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΤΤΑΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ TΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΧΩΡ.

Φυσικώ τω λόγω θέτουν κάποιοι φίλοι το ερώτημα με ποιο τρόπο συγκεκριμένα μπορεί να επιτευχθεί η στόχευση τής ανατροπής τής επιβολής τού "αρμαγεδώνα".

Όμως υπάρχουν ακόμη αρκετά τα οποία οφείλουμε να ανακαλύψουμε, να διαδώσουμε και να πραγματοποιήσουμε.

ΟΜΩΣ ΜΗΝ ΠΑΡΑΒΛΕΠΕΙΣ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΗ:
Η ΛΥΣΗ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ!
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΚΑΙ ΗΓΕΤΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΣΟΥ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΕΞΕΛΘΟΥΝ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΚΗΝΕΙΟ.

Μια επί πλέον λανθασμένη αντίληψη, η οποία συχνά επικρατεί, είναι αυτή η οποία προσβλέπει σε μια ακόμη μεγαλύτερη όξυνση των προβλημάτων, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα ήταν ίσως δυνατόν να καταρρεύσει εκ των ένδον το πολιτικό σύστημα, συμπαρασύροντας σε αυτήν την πιθανολογούμενη κατάρρευση και το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο. Για την συλλογιστική τής κατηφόρας στις πλείστες των περιπτώσεων δεν υπάρχει ελάχιστο θεμιτό τέρμα. "Όσο το χειρότερο - τόσο το καλύτερο" είναι η άποψη αυτών που πιστεύουν, ότι "για να σηκωθεί ο λαός από τούς καναπέδες" απαραίτητη προϋπόθεση είναι η μαγαλύτερη όξυνση τής κατάστασης.
Η ιστορική πείρα όμως έχει καταδείξει ότι αυτή η λογική δεν αποδίδει. Οπωσδήποτε σε φάσεις κρίσεων αυξάνεται η συνειδησιακή κινητικότητα και συντελείται μεγάλη διαφοροποίηση σημαντικών τμημάτων τής κοινωνίας να αποδεχθούν και να ενταχθούν στα πλαίσια προσπαθειών, οι οποίες προσβλέπουν σε μη συμβατικές λύσεις.
Όμως δεν επιτρέπεται να παραβλέπουμε, ότι η κλίση που γέρνει η εκάστοτε κατηφόρα των εξελίξεων είναι κατά κανόνα προσχεδιασμένη από το καθεστωτικό σύστημα. Εντάσσεται σαφώς στον σχεδιασμό του και εάν συμπεριλάβουμε στην εκτίμησή μας, ότι τα κέντρα αποφάσεων και προγραμματισμού τής εκάστοτε κατολισθήσεως έχουν υπερεθνικό χαρακτήρα, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι το σύστημα δημιουργεί τις κρίσεις, ανεξαρτήτως τού βάθους που αυτές μπορούν να προσλάβουν, με στόχο να τις εκμεταλλευθεί προς επίτευξη των στόχων του, οι οποίοι ακολουθούν.

Μια ανάλογο εσφαλμένη στρατηγική για την υποτιθέμενη κατίσχυση τού εργατικού κινήματος εκπόνησε και ο Καρλ Μαρξ στα πλαίσια τής θεωρίας "τής απόλυτης εξαθλίωσης τής εργατικής τάξης", η οποία θα οδηγούσε δήθεν αναπόφευκτα στην κοινωνική επανάσταση.
Η εν λόγω θεωρία δεν κατάφερε να αυγατίσει - ως ήταν επόμενον - στο ελάχιστο, με αποτέλεσμα ο Λένιν να επιχειρήσει να αναπροσαρμόσει τις στρατηγικές προοπτικές τού μαρξισμού στην συνέχεια στα πλαίσια τής θεωρίας τού "πιο αδύνατου κρίκου". Πράγματι η Ρωσία μπορεί να αποδείχθηκε ως ο πλέον αδύνοτος κρίκος. Εάν όμως μελετήσουμε με προσοχή ποιος ροκάνισε την αντίστοιχη περιοχή τής αλυσίδας, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι αυτός ήταν το χαφιεδαριό τού γερμανού Κάϊζερ Γουλιέλμου Β΄, δρων υπό την μπακέτα του "δόκτορος Χέλπχαντ", ή επί το "επαναστατικότερον" Πάρβους, που εκτίναξε τον τελείως αποκομμένο από την ρωσική πραγματικότητα εμιγκρέ Λένιν στα "επαναστικά ουράνια" με ταχυδακτυλουργική μέθοδο, ενώ παραπλεύρως καραδικούσε ο "ελευθεροτέκτων" πράκτωρ τής Γουώλ Στρητ Λέων Μπρονσταϊν, ή Τρότσκυ (ο οποίος έχει συγγράψει και βιβλίο περί ελευθεροτεκτονισμού, το οποίον συμπεριλαμβάνεται στα αποθέματα τής κρατικής βιβλιοθήκης του Βερολίνου και το οποίον ουδέποτε μου ενεχειρίσθει, παρά τις αλλεπαλληλες πολυετείς προσπάθειές μου, ως μονίμως μέσω αλληλογραφίας κατά συνεχή επανάληψη δεδανισμένο). Το ότι στην "παρτίδα" τής "επαναστατικής" οπερέτας επεβλήθη τελικά ο παμπόνηρος και ραδιούργος επικεφαλής των κλεφτρονιών χαφιέδων τής τσαρικής αστυνομίας Οχράνα Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς "στάλιν", με αποτέλεσμα την διάσωση τού απολυταρχικού τσαρικού καθεστώτος υπό κομμουνιστικό μανδύα και μέσω των ανάλογων συμβιβασμών με το διεθνές κατεστημένο των τραπεζών, νέμοντας με αυτό την εξουσία, δεν αποτελεί "ιστορικό ατύχημα", αλλά επιβεβαίωση, ότι η λογική τής κατηφόρας οδηγεί στον γκρεμό.

Στην ουσία, όσο αφορά την προοπτική μιας κοινωνικής ανατροπής τού κατεστημένου, προς όφελος τής κοινωνικής πλειοψηφίας, τής κατισχύσεως των αρχών τής ελευθερίας και τής δικαιοσύνης, θα πρέπει πάντοτε να προβαίνουμε σε διαχωρισμό τού ρόλου των αντικειμενικών συνθηκών έναντι  αυτού των υποκειμενικών δυνάμεων αυτής τής ανατροπής.
Ο Ελληνικός λαός είναι ήδη άσχημα σοκαρισμένος και καταβεβλημένος, ούτως ώστε να χρειάζεται μια ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών τής ζωής του, για να μπορέσουμε να φθάσουμε σε αποτελέσματα, όταν αποφασίσουμε να κουνήσουμε τα κουλά μας στην κατεύθυνση τής έμπρακτης αμφισβήτησης.
Οι έχοντες κάποια χρονάκια στο κουρμπέτι και στο βαθμό που έχουν λιώσει ήδη κάποια ζευγάρια σόλες στα πλαίσια τής ανάπτυξης κοινωνικών κινημάτων, μπορούν να διακρίνουν, ότι οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν ωριμάσει πλέον τού αναγκαίου βαθμού, ώστε να ξεκινήσει η αντίστροφος μέτρησις. Ο καρπός βρίσκεται ώριμος στα δέντρα και αναμένει αυτούς που εκτιμούν ότι καλούνται να τον τρυγίσουν.
Άρα το απαιτούμενο είναι συγκεκριμένη κινητοποίηση και όχι μοιρολατρεία. Κινητοποίηση όμως, η οποία διέπεται από δομημένη στρατηγική, η οποία απολήγει σε τακτικής φύσεως εξειδικεύσεις.

Από την μέχρι σήμερα ενεργό και οργανωμένη συμμετοχή σε κοινωνικά κινήματα έμαθα και ενστερνίσθηκα τρία βασικά δεδομένα:

1. Είναι αδύνατον και πλήρως ακατανόητον να λάβει χώρα ουσιαστική ρήξη και πολύ περισσότερο κοινωνική ανατροπή, χωρίς τον αντίστοιχο υποκειμενικό φορέα, ο οποίος μπορεί να είναι αποτελεσματικός μόνον εφόσον είναι φρονίμως οργανωμένος και διαθέτει την κρίσιμη μάζα στελεχικού δυναμικού. Δεν χαφιεδοκρατείται και δεν αποτελεί προκάλυμμα παλαβιάρηδων για την επιδίωξη προσωπικών ματαιοδοξιών. Δεν αποτελεί σουρωτό ανακοπής τής λαϊκής οργής μέσω τής υπερμέτρου προβολής κάποιου υποτιθέμενου ηγετίσκου από τα μαζικά μέσα.

2. Δεν μπορεί να υπάρξει πρακτική αμφισβήτησης χωρίς την ανάλογο θεωρία. Η ανάπτυξη τής θεωρίας και τής πρακτικής είναι σκόπιμο να συμβαδίζουν. Όμως χωρίς την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου ελάχιστου θεωρητικού υποβάθρου δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί συγκεκριμένη πρακτική, διότι σε μια τέτοια περίπτωση ξιφουλσκούμε εναντίον ανεμομύλων. Είναι όμως δυνατόν, ακόμη και υπό πλήρη έλλειψη θεωρητικού υποβάθρου, να διεξάγονται ενέργειες προετοιμαστικού περιεχομένου.

3. Η επιβολή μέσω διοικητικών μεθόδων έχει ελλειπή, ή ακόμη μπορεί να επιφέρει και αντίρροπα αποτελέσματα. Προαπαιτούμενο είναι η συσπείρωση μιας Πνευματικής Ηγεσίας. Η οποία μέσω βαθυστόχαστων και μεθοδικών αναλύσεων τής πραγματικότητος δύναται να πείσει. Σε συνδυασμό πάντοτε με την έλξη, την οποίαν δύναται να εξασκεί το ήθος, η ετοιμότητα, η ωριμότητα και το πνεύμα αυτοπροσφοράς, που είναι απαραίτητο να την διακρίνουν.

Η παρούσα σειρά αναρτήσεων θα συνεχιστεί προσεχώς με το τρίτο και τελευταίο μέρος, στο οποίο θα επισυνάψω στα ήδη αναφερθέντα στα πρόσφατα γεγονότα τής Βοστώνης και θα επεκταθώ σε αυτά, που έλαβαν χώρα στο Σάντυ Χουκ.