ΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ

Όπως έχω ενημερώσει στα σχόλια, αυτές τις ημέρες προετοιμάζω το δεύτερο μέρος στην απάντηση που ξεκίνησα στην ανοικτή επιστολή τού συνεργάτου ΚΔ. Τα ζητήματα, τα οποία τέθηκαν στην ανοικτή επιστολή χαρακτηρίζονται από εύρος και βάθος μεγαλύτερο των όσων έχουν κατατεθεί από τον γράφονντα εδώ. Κατά συνέπεια η ανταπόκριση σε αυτήν την πρόκληση έχει αυξημένες απαιτήσεις και δεν είναι δυνατόν να πρασγματοποιηθεί χωρίς συγκεκριμένη προσπάθεια.
Αυτή η διαπίστωση δεν συνεπάγεται, ότι η πρόκληση τού ΚΔ. επφορτίζει τούς αποδέκτες τής επιστολής με μια στόχευση πέραν των υπαρχόντων δυνατοτήτων. Τουναντίον, αυτή λειτουργεί δημιουργικά στα πλαίσια μας ευτυχούς συγχρονικότητος, η οιποία επιχειρεί να οδηγήσει σε τοκετό, διαδικασίες που έχουν κυοφορηθεί αρκούντως και δεν έχουν πλέον χρεία ομφάλιου λώρου στην πορεία τής περεταίρω ανάπτυξης και διαμόρφωσής τους.

Σε ανάλογα πλαίσια, που ανταποκρίνονται σε κάποιες συγχρονικότητες, εκτιμώ ότι λειτούργησε και η παρουσία μας με τον ΕργΔημΕργ εδώ, κατά την διάρκεια τού τελευταίου περίπου ενός και υμήσεως έτους. Οι τροχιές μας δεν υπήρξαν απλώς παράλληλες, αλλά ανέδειξαν σαφείς περιοχές τομών και αμοιβαίων επικαλύψεων, παρ' όλο που η δόνηση η οποία καταγράφηκε εδώ, προέρχεται αποκλειστικά μέχρι σήμερα από τον συγκερτασμό μας στην εικονική πραγματικότητα, χωρίς να λάβουν χώρα προσωπικές επαφές και προσυνεννοήσεις. Η επαφή μας σε επίπεδο ηλεκτρονικού ταχυδρομείου περιορίστηκε σε ελάχιστες επαφές κατά την αρχική φάση τής συνεργασίας μας, με βασικό στόχο να ρυθμιστούν τα στοιχειώδη τεχνικά ζητήματα.
Το γεγονός όμως, ότι αρκετοί ήσαν αυτοί, οι οποίοι στην συνέχεια έκαναν αναφορά σε βαθμιαία σύσταση "δικτύου", καταδεικνύει, ότι ξεκίνησε να καθιερώνεται μια σχέση τελείως νέου τύπου. Αυτή δεν διέπεται από τις σχέσεις, οι οποίες σφράγισαν τον τρόπο των όποιων συνεργασιών στο παρελθόν μεταξύ ανθρώπων, οι οποίαν θεώρησαν σκόπιμο να συμπράξουν σε κάποιες στοχεύσεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν στάθηκαν καθοριστικές οι κατ' ιδίαν συνενοήσεις, αλλά ο όποιος συντονισμός που επήλθε, δρομολογήθηκε στην σφαίρα τού μη αμέσως αντιληπτού. Το ότι και άλλοι φίλοι, όπως ο ΑΟPATOS αισθάνθηκαν να έλκονται και να εντάσσονται σε αυτό το ρεύμα, βάσει τού οποίου οι βηματισμοί που δομήθηκαν, στηρίζονταν στην διαδοχή επί μέρους βημάτων, τα οποία συντελέστηκαν από ξεχωριστά πρόσωπα, αλλά συνιστούσαν κάποια ενιαία πορεία προς στοχεύσεις, οι οποίες καθίσταντο αντιληπτές εφόσον αυτές αναδεικνύοντο, πιστοποιεί επίσης αυτή την σχέση νέου τύπου. Οι συγχρονικότητες γενικότερα φαίνονται να αποτελούν αυτοματισμούς τού γίγνεσθαι με πυροδότηση ευρισκομένη άνωθεν ενός κοινού προγραμματισμού. Είναι όμως πραγματικά έτσι, ή μήπως οδεύουμε προς μια νέα αποκάλυψη τού τρόπου, που μπορούν να δημιουργούν οι λαξευμένες ιδέες συγκερασμούς, σήμερα στα πλαίσια τής εικονικής πραγματικότητος και στο επόμενο μέλλον ίσως και εκτός αυτής;
Οι συγχρονικότητες ακολουθούν τις δικές τους επιλογές, οι οποίες μοιάζουν να λειτουργούν αυτονόμως, προσφέροντας συνδρομή σε κάποιους, οι οποίοι συνειδητά επέλλεξαν να ανοιχθούν στην σφαίρα τού αναπάντεχου, θεωρώντας τούς εαυτούς τους όχι  επαιρόμενους δράστες ιδίων αποκλειστικά στοχεύσεων, αλλά εκουσίους συνεργάτες τού σύμπαντος, στην πορεία ολοκλήρωσης και αποκατάστασης ενός δράματος, που αυτό φαίνεται να επιδιώκει να φέρει εις πέρας.
Ατίστοιχα λοιπόν αρμόζει να δούμε τις παρεμβάσεις των εδώ συμβαλλόμενων, εκτός ορίων τής όποιας ακτιβιστικής καθηκοντολογίας. Στην φάση που κωλυόμουν εγώ να προβώ σε αναρτήσεις, ανέπτυξε ο Εργοδότης εδώ μια έντονη δραστηριότητα, ζωογονώντας με γόνιμο τρόπο την σελίδα. Τώρα που ο ΕργΔημΕργ  ακολουθεί κάποια οδό ησυχίας, εμφανίστηκε ο ΚΔ. Το σύστημα τού δικτύου εμφανίζεται να αυτορυθμίζεται αυτονόμως, όχι υπερσκελίζοντας, αλλά ενσωματώνοντας αρμονικά τις διαθέσεις και τις δυνατότητες των επί μέρους κόμβων του. Και αναφερόμενος σε δικτυακούς κόμβους είμαι πεπεισμένος, ότι αυτοί δεν περιορίζονται στούς συνεργάτες τής σελίδας, αλλά συμπεριλαμβάνουν όλους όσους σχετίζονται ενεργητικά ή παθητικά, θετικά ή αρνητικά με αυτήν. Το σύστημα αυτορύθμισης τού δικτύου μοιάζει να διαθέτει κάποια σοφία, η οποία δύναται να παράγει θετική ενέργεια ακόμη και από κάποιους που παρεμβαίνουν εδώ, χωρίς να αποδέχονται το σύστημα με τον ένα ή άλλο τρόπο. Αυτό δεν συνεπάγεται βεβαίως την παραμικρή αιχμή εις βάρος τού οποιου επισκέπτου, δεδομένου ότι άπασαι και άπαντες είναι εδώ ευπρόσδεκτοι και η συμμετοχή μας ευχαριστεί και μάς τιμά. Επί πλέον η δύναμη ενός συστήματος να μετουσιώνει θετικά ενέργειες θεωρώ ότι έχει αμφίδρομο χαρακτήρα και δεν εξυπηρετεί κάποια στενή ιδιοτέλεια.

Ενώ όπως προανέφερα, το θέμα στο οποίο επικεντρώνω την προσοχή μου προς ώρας είναι κάποιο άλλο, έκρινα σκόπιμο να γράψω αυτήν την αναφορά ως συνολική τοποθέτηση σε σημαντικά ζητήματα, που έτυχαν μνείας στην προηγούμενη ανάρτηση. Καθ' ότι ο προβληματισμός των φίλων αναπτύσσεται εδώ συνεχώς και κατατίθεται συγκεκριμένα. Πέραν ότι αυτός έχει και συγκεκριμένη εκφορά, απευθυνόμενος σχεδόν μόνιμα στον υποφαινόμενο και τούς συνδιοργανωτές τής σελίδας, θα ήταν νομίζω κρίμα, να μην επιχειρηθεί τουλάχιστον μια σύντομη τοποθέτηση σε όσα σημαντικά έχουν θιχτεί προσφάτως.
Μια τοποθέτηση σε επίπεδο σχολιασμών θα περιόριζε το μέγεθος της. Ένα ενιαίο κείμενο επί πλέον έχει την δυνατότητα να επιχειρήσει την σύνδεση των επί μέρους σε μια επίσης ενιαία προβληματική. Αυτοί ήσαν οι λόγοι που με οδήγησαν να προβώ σε αυτήν την ανάρτηση.
Οι αναφορές που ακολουθούν δεν απευθύνονται προσωπικά στούς εκάστοτε φίλους, που έθεσαν τα ζητήματα, δεδομένου ότι αυτά είναι γενικότερου ενδιαφέροντος. Ας μου επιτρέψουν λοιπόν αυτοί εκ προοιμίου να εκφράσσω τις ευχαριστείες μου για τον τρόπο που αυτοί συμβάλουν στον διάλογο και την ανάπτυξη τής προβληματικής.
Συγκεκριμένα:


1. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ:


Κάθε προσπάθεια να σύμπραξης ομάδων ανθρώπων σε κοινές στοχεύσεις συνοδεύεται συνήθως από προγραμματικές οριοθετήσεις, παραινέσεις, αναλύσεις επί τού πρακτέου και κυρίως κριτική. Κριτική έναντι όλων των άλλων, οι οποίοι κρίνονται  στην καλύτερη των περιπτώσεων ανεπαρκείς, συνηθέστερα δε ανασταλτικοί και γενικότερα ακατάλληλοι, όσο αφορά την προώθηση των συγκεκριμένων στόχων.
Οι στοχεύσεις δεν εκτίθενται συστηματικώς ως εντοπισμοί, αλλά διακηρύσσονται με το αίτημα τού απόλυτου, τού αλάθητου και την αποκλειστική διεκδίκηση στην κατοχή τής ορθότητος και τού δικαίου. Με αυτόν τον τρόπο σχηματοποιούνται οι πραγματικότητες υπό μορφή ιδεολογημάτων, οι οποίες επιχειρείται να καταστούν γενικότερα αποδεκτές μέσω τού κοινωνικού μάρκετινγκ. Τεράστιοι μηχανισμοί επικοινωνιακού επηρεασμού τίθενται σε κίνηση, ώστε να δημιουργήσουν ταύτιση στοχεύσεων μεταξύ των φορέων και των συνοδοιπόρων - οπαδών τους.
Υπό την γενική έννοια τίθεται το ερώτημα, επί ποίας βάσεως στηρίζονται οι επιλογές που ακολουθούνται και ακόμη περισσότερο οι επιλογες που οριοθετούνται πριν ακολουθηθούν, αυτές δηλαδή που διαμορφώνονται με την μορφή προγραμμάτων.
Επιλογές οι οποίες ρυθμίζουν τόσο την άμεση συμπεριφορά, όσο και κοινές στοχεύσεις.


Συχνά παρακολουθούμε να γίνεται αναφορά σε προγράμματα "αρχών", καθώς και σε εκπλήρωση ή ανάδειξη αξιών, οι οποίες ωφείλουν να διέπουν αυτές τις αρχές.
Με βάση την αντίστοιχη λογική, οι οποία απηχεί κατά την γνώμη μου τις σκοπιμότητες της εφαρμοζόμενης προπαγάνδας, οι αξίες προηγούνται των αρχών και οι δεύτερες καλούνται να υπηρετούν και να προσαρμόζονται στις πρώτες.

Ενώ λοιπόν ανέφερα στα σχόλια, ότι η ζωή μας μπορεί να νοηματοδοτείται μόνο από τις αρχές και τις αξίες που μας διέπουν, προτάσσοντας λεκτικά - και άρα νοηματικά - τις αρχές των αξιών, ο ΚΔ. επιχείρησε στην συνέχεια μια διαφοροποίηση τής αξίας αυτών των εννοιών. Αποδίδοντας ουσιαστική σημασία μόνο στις αξίες, απέδωσε στις αρχές ένα κατ' αρχήν ουδέτερο χαρακτήρα, υπό την έννοια ότι αυτές δύνανται να διαμορφώνονται και να προσαρμόζονται κατά το δοκούν και συφώνως προς τις σκοπιμότητες κάθε φορά.

Ως οπαδός τού Πλατωνισμού, δεν δύναμαι παρά να διαφωνήσω ριζικά με μια τέτοια θεώρηση, επιδιώκοντας την επαναφορά των όρων στην αρχική τους σημασία, η οποία είναι εν τέλει η μόνη ορθή. Ενώ πάσα άλλη νοηματοδότηση συνιστά παραφθορά των ως άνω όρων και στην περίπτωση που αυτή επενεργείται συνειδητά επιχειρεί να επιβάλλει την πλήρη αλλοτρίωση τού νοήματος τους.


Οι αρχές προηγούνται των αξιών και αυτές είναι που ρυθμίζουν τις αξίες.
Οι αρχές δεν δύνανται να αποτελούν ελαστικές ποιότητες, ευρισκόμενες στην δικαιοδοσία ενός εκάστου, ο οποίος επιχειρεί να τοποθετήσει εναρκτήριους λίθους ως σταθερές στην αφετηρία κάποιας πορείας.
Η σχετικοποίηση και η παραπομπή τού καθορισμού των αρχών στην υποκειμενική διάθεση ενός εκάστου παρέχει στον καθένα την δικαιοδοσία να αποφαίνεται επί τού τι εστί Δικαιωσύνη, Ελευθερία και Σέβας, να αποφαίνεται τουτέστιν επί τού ΘΕΜΙΤΟΥ.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το Ελληνικό Πνεύμα απέδωσε στο Θεμιτό, όχι μόνον θεία ιδιότητα, αλλά και θεία προέλευση, μέσω τού τριπτύχου θεοτήτων ΘΕΤΙΣ - ΘΕΜΙΣ - ΝΕΜΕΣΙΣ.
Το τι είναι θεμιτόν και τι όχι ανάγεται κατά συνέπεια στο τι θεωρείται ΘΕΙΟΝ και τι όχι. Αποτελεί τουτέστιν υπερκείμενη ποιότητα, τουτέστιν ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΗ ΑΡΧΗ. ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΥΠΕΡΚΕΙΝΤΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ.


Μελετώντας την "Πολιτεία" τού Πλάτωνος - αλλά και άλλα έργα του - διαπιστώνεται, ότι ο πρώτος και κύριος νόμος, ο οποίος οφείλει να θεσμοθετεί μια ευνομούμενη Πολιτεία συμφώνως προς αυτά, είναι "να μην αποδίδονται ιδιότητες τού κακού στο Θείον". Με αυτόν τον τρόπο αποκαθίσταται και περιφρουρείται Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΜΟΝΙΣΜΟΥ ενάντια στην διαστροφή τής δυαρχίας, την οποία προωθούν τα κρόνεια - χθόνια ιερατεία.  


Στην σύγχρονη εποχή τής σχετικοποίησης των πάντων έχει καταστεί πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε τον τρόπο τής σκέψης των διανοητών τής κλασσικής περιόδου. Η διακήρυξη τού Αροστοτέλους ότι "Τα αριστουργήματα τής αρχιτεκτονικής δεν κατασκευάστηκαν με βάση τούς κανόνες τής αισθητικής", αλλά αυτά καθόρισαν ποιοί αρμόζει να είναι αυτοί οι κανόνες", είναι σήμερα δυσνόητη, στην φάση που κυριαρχούν θεσμοθετημένες προδιαγραφές και κανόνες από την εκάστοτε εξουσία, η οποία διαμορφώνει και την μέση αντίληψη περί καλαίσθητου στην βάση τής έμμεσης επιβολής.
Δεν ήσαν οπωσδήποτε ¨Ελληνες αυτοί που κατήγγειλαν, ότι μια επίσκεψη στο μουσείο "μοντέρνας τέχνης" στην νέα υόρκη είναι αρκετή για να ξεράσει κάποιος, ευρισκόμενος μπροστά στα ανοσιουργήματα  τού κάθε τέντυ μπόυ γουόρλοχ, οι οποίοι καταρράκωσαν πάσα αισθητική αντίληψη κατ' εντολή αυτών που επιδιώκουν την μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα.
Και τα τερατουργήματα τής αποδόμησης πάσης αισθητικής αντιλήψεως, κατ' αναλογία προς τον αντοπισμό τού Αριστοτέλους, δεν κατασκευάστηκαν βάσει των κανόνων τού ξερατού, εφόσον δεν υπάρχουν τέτοιοι κανόνες. Ρύθμισαν όμως τούς οδοδείκτες τής επιστροφής στο τερατώδες, ακαλαίσθητο και απάνθρωπο, το οποίο χαρακτηρίζει την "κουλτούρα" τού "δυτικού ανθρώπου" και "τής "λευκής φυλής".


Οι αρχές τής ελευθερίας, τής δικαιωσύνης, τής φιλανθρωπίας και τής αγάπης, προϋπήρχαν ως Θείες Ιδιότητες πάσης δημιουργίας. Και κατά συνέπεια έχουν υπερκείμενο χαρακτήρα. Αυτές είναι που καθορίζουν τις αξίες και όχι η αυθαιρεσία τού κάθε μασονοπαλαβιάρη.

Δεν μπορεί να υπάρξει κατά συνέπεια σοβαρό πρόγραμμα το οποίο μπορεί να καθορίζει αρχές. Τα προγράμματα δικαιούνται μόνον - εφόσον αυτά σκοπεύουν να κινούνται στην σφαίρα τού θεμιτού - να αποδέχονται και να υλοποιούν αρχές. Ακόμη και ο όρος "να υιοθετούν αρχές" δεν μπορεί να ευσταθεί. Δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να υιοθετήσει την μητέρα και τον πατέρα του, ή τον παπού και την γιαγιά του. 

Στην διαδικασία επιβολής και κυριαρχίας τού δυαρχισμού, ήταν επόμενο να επιχειρηθεί ή βάναυση διαστρέβλωση της έννοιας των αχχών. Αυτή επιχειρήθηκε με λίαν συγκεκριμένο τρόπο και οικοδομήθηκε από τούς λεγόμενους "ουμανιστές" και διαφωτιστές. Πρωταγωνιστής στην διαδικασία αυτή αναδείχθηκε ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ και στην συνέχεια ο αλητάμπουρας Χέγγελ. 
Αλλά περί τούτων θα αναπτυχθεί αναφορά στο υπό προετοιμασία κείμενο του δεύτερου μέρους τής απαντήσεως τής ανοικτής επιστολής.




2. - ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΘΕΜΙΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΣΤΟΧΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΤΟΝΩΣ ΚΑΤΑΠΕΙΖΟΜΕΝΩΝ ΟΜΑΔΩΝ;
- ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΑΝΑΠΟΦΕΥΓΗ;
- ΤΙΘΕΤΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΤΟΥΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ;

Ας μού επιτραπεί η παρατήρησις, όχι για λόγους αυτοπροβολής, παρά μόνο για να καταστούν τα επιχειρήματα που ακολουθούν ευκρινέστερα, ότι κατά την διάρκεια των τελευταίων 30 ετών υπήρξα (και εξακολουθώ να διατελώ) ενεργά στρατευμένος σε στόχους, οι οποίοι εσχετίζοντο με τον ένα ή άλλο τρόπο και στον ένα ή άλλο βαθμό με ποιοτικές ανατροπές των ισχυόντων πολιτικών και κοινωνικών δεδομένων. Από τι 1973 μέχρι το 1977 ανέπτυξα δραστηριότητα ως μέλος οργανώσεως και κατόπιν κόμματος τής άκρας αριστεράς, στα πλαίσια τού οποίου ανεπτύσσοτο έντονη ζύμωση περί τής αναγκαιότητος ενόπλου ανατροπής τού ισχύοντος καθεστώτος.
Ας μού επιτραπεί επιπλέον η παρατήρηση, ότι το συγκεκριμένο οργανωτικό μόρφωμα μετείχε μετά την πτώση τής δικτατορίας στις κοινοβουλευτικές εκλογές για την ανάδειξη τής λογμένης και δι εμέ υποτιθεμένης "εθνικής" αντιπροσωπείας. Θεωρώ την συμμετοχή ενός κόμματος, το οποίο έχει ως βασικό στόχο την δια βιαίων μέσων ανατροπή τού ισχύοντος πολιτικού καθεστώτος και οικονομικού συστήματος, τουλάχιστον ανέντιμο. Δεν είναι λογικό και τίμιο, κάποιος να γευματίζει εκεί που υποτίθεται ότι αποπατεί.
Με την έναρξη τής μεταπολιτεύσεως, οι υπό τον Κ. Καραμανλή κυβερνήσεις επιχείρησαν επιτυχώς να ενσωματώσουν την αριστερά στο κρατούν σύστημα επί κοινοβουλευτικής βάσεως. Η αριστερά επιδόθηκε έκτοτε σε μια διττή πρακτική, αμφότεροι άξονες τής οποίας εστάθησαν γελοιωδέστατοι, αφελείς, καιροσκοπικοί, και επιζήμιοι για τα λαϊκά συμφέροντα, από οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής σκοπιάς. Αυτοί οδήγησαν από τότε - στο κατά την γνώμη μου - κατάντημα τής σημερινής ροζέ και συστημικής αριστεράς, η οποία καλείται εκ τού συστήματος να διεκπεραιώσει προσεχώς ένα προδοτικό σχέδιο, που έχουν εκπονήσει οι πλέον απάνθρωπες και αντιδραστικές "δεξαμενές σκέψης", ή επί το ορθότερον τα καταγώγια εξύφανσης ρυπαρών συνομωσιών τού συστήματος:
Η υπό τον γόνο τής διαπλοκής και πιτσιρικά τής πλάκας "Τσίπρα" τρέχουσα "αριστερά" έχει εμφανέστατα αναλάβει το πλήρες ξεπούλημα των κοιτασμάτων υδρογοναναθράκων, τα οποία ευρίσκονται εντός τής γεωγραφικής οικονομικής ζώνης τού Ελλαδικού "κράτους" καθώς και τον γεωγραφικό ακρωτηριασμό τής εθνικής του κυριαρχίας, σε καλυμμένη συνεργασία με τα εκ των ιδίων κέντρων με αυτήν ενεργούμενα φασισταριά τής επιλεγομένης "χρυσής αυγής" (ιδέ και "λυκόφως", "λυκάνθρωπος", "λύκιος δίας", "δεν-δίας", τελετουργική αιμοποσία, "ελευθεροτεκτονισμός", δυμεθύλτριπταμίνη). Την εν λόγω διαδικασία έθεσαν σε κίνηση άπασες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις και ενέτειναν αναφανδόν οι μνημονιακές αντίστοιχες.

Οι δύο άξονες τής πολιτικής που ακολούθησε κατά την περίοδο τής μετοπολιτεύσεως μέχρι σήμερα η "αριστερα" ήσαν:
1. Η ανάπτυξη ενός "επαναστατικοφανούς" βερμπαλισμού, συνοδοδευόμενου από την ανάλογο "επαναστατική γυμναστική". Η μεγαλοστομίες αυτών των "επαναστατών" τής φράσης είχαν στόχο να καλύψουν όχι μόνο την πλήρη de facto προσαρμογή τους, αλλα και την συμπεφωνημένη συνεργασία τους στα πλαίσια τού συστήματος. Στόχος τους ήτο ο αποπροσανατολισμός των οπαδών τους, μεταξύ των οποίων συγκαταλλέγετο ουκ ευκαταφρόνητος αριθμός αγνών αγωνιστών πατριωτών αριστερής ιδεολογίας, οι οποίοι στο παρελθόν είχαν υποστεί τα πάνδεινα και είχαν προσφέρει το είναι τους στην κυριολεξία, για την επίτευξη τής κοινωνικής δικαιοσύνης και τής εθνικής ανεξαρτησίας,ως στόχους που υπόβαλλαν εις αυτούς με υπνωτικό τρόπο οι  κατά βάση προδοτικές και εν μέρει τελείως ανίκανες ηγεσίες (στούς δεύτερους κατατάσσω τον Νίκο Ζαχαριάδη και άλλους).
2. Το ξετίναγμα - ξεκλήρισμα τής τότε ακόμη υπαρχούσης ασθενούς βιομηχανικής βάσεως τής χώρας, με ανεξέλεγκτες και ακτιβιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις, καταλήψεις παραγωγικών μονάδων και κοινωνική απαξίωση όλων των ενεργών επενδυτικών υποκειμένων στον κλάδο της μεταποίησης. Αποτέλεσμα αυτής τής διαδικασίας στάθηκε η εκροή των παραγωγικών επενδύσεων από την Ελλάδα και η μεταφορά τους προς την γειτονική τουρκία.
Την διαδικασία τής σκόπιμης και οργανωμένης αποβιομηχανιποίησης τής Ελλάδος ολοκλήρωσε το δίδυμο Παπανδρέου - Αρσένη, με την στρέβλωση τής παραγωγικής διαδικασίας σε παραγωγή πολεμικού υλικού και διοχέτευση αυτού σε φασιστικά καθεστώτα, όπως αυτά των Ιράκ - Ιράν, ιδιαίτερα κατά την περίοδο των πολεμικών συρράξεων αμοιβαίας εξοντώσεως της νεολαίας, που αυτά ακολούθησαν.
Βασικοί ομοτράπεζοι τού Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξαν διεθνείς πράκτορες τής πολεμικής βιομηχανίας, όπως οι Λούβαρης, Μπώμγκαρντ και Κασσόγκι. Αυτοί διεκπαιρέωσαν διπλή αποστολή:
Αφ΄ενός γυρολόγησαν στα θέρατρα θανάτου τα ψιλικά που παρήγαγε σωρηδόν η Ελλαδική πολεμική βιομηχανία (Πυρκάλ, ΕΒΟ κλπ.) προς οικονομικό όφελος τής πολεμικής βιομηχανίας των ΗΠΑ, η οποία τροφοδοτούσε την αντίστοιχη Ελλαδική με υπερκοστολογημένα οπλικά τμήματα (ηλεκτρονικούς εκπυρσοκροτητές κ.α.) απορροφώντας την μερίδα τού λέοντος από τα ανθρωποκτόνα αλισιβερίσια. Αφ' εταίρου φόρτωναν στην χώρα οι εν λόγω "κύριοι" τού θανατά την αγορά τής μη λειτουργικής για τις Ένοπλες Δυνάμεις τής χώρας σκουριά τής διεθνούς πολεμικής παραγωγής, έναντι υπερόγκων και καθ' υπερβολή υπερκοστολογημένων τιμών. μέγα μέρος των οποίων κατευθυνόταν σε δωροδικία δική τους και των εγχώριων νταβατζήδων τής οιγενείας Παπανδρέου και των κολλητών της.
Το επιδιωκόμενο κόστος με αυτήν την μέθοδο εις βάρος τής Ελλαδικής κοινωνίας υπήρξε διπλό:
Αφ' ενός γραφειοκρατικοποιήθηκε και αλλοτριώθηκε σημαντικό μέρος τού Ελλαδικού εργατικού δυναμικού μέσω τής εντάξεώς του στις ταινίες παραγωγής υλικών θανάτου. Ενθυμούμαι χαρακτηριστικώς, ότι κατά την περίοδο των εν λόγω ετών η πλειψηφία των αποφοίτων τού πολυτεχνείου τού Βερολίνου, τούς οποίους έτυχε να γνωρίζω και προσωπικώς, απορροφούντο μονοσημάντως από την Ελλαδική πολεμική βιομηχανία, ασχέτως εάν αυτοί είχαν σπουδάσει αρχιτεκτονική, ή ηλεκτρονική τηλεπικοινωνιών.
Αφ' εταίρου, με την αποβιομηχανοποίηση, η οποία κλιμακώθηκε σε συνδυασμό με τις μη λειτουργικές και άσκοπες για τις αμυντικές ανάγκες καθώς και ανούσια πανάκριβες πολεμικές δαπάνες οδηγήθηκε η χώρα σκοπίμως και υπούλως σε ένα συνεχώς αυξανόμενο εξωτερικό δανεισμό. Τότε δήλωνε ο επιλεγόμενος "τσάρος" τής ανεγκέφαλης προπαγάνδας Γεράσιμος Αρσένης, ότι "ενδεικτικό στοιχείο για την ευρωστεία τής ελλαδικής ανάπτυξης είναι ο τρόπος που μας δανείζουν χωρίς τον παραμικρό ενδειασμό οι Ιαπωνικές τράπεζες".
Την χαριστική βολή στην διαδικασία αποβιομηχανιποιήσεως τής Ελλάδος έδωσε στην συνέχεια ο πολιτικός νεκροθάφτης, ή άλλως πώς "θεός", συμφώνως" προς τα χαμερπή τεχνάσματα τής ευτελούς προπαγάνδας, "κωνσταντίνος" Καραμανλής, με την ένταξη τής χώρας στην ΕΟΚ.

Σε αυτήν την διαδικασία διαλύσεως τού παραγωγικού, κοινωνικού και αμυντικού ιστού τής χώρας στάθηκε συνεχής αρρωγός και συνένοχος η ροζ "αριστερά". Ένα τμήμα της υποστήριξε χωρίς προσχήματα την καραμανλική ένταξη τής Ελλάδος στην ΕΟΚ. Ως πρόδρομος τού "συνασπισμού" το τότε "Κ"Κ"Ε" "εσωτερικού" πρόβαλλε τότε το αποπροσανοτολιστικό και βλακώδες σύνθημα "Ναί στην Ευρώπη των λαών, όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων".  Ως να υπήρχαν δυο Ευρώπες, η μια ωδίπλα στην άλλή: Αυτή των λαών και αυτή των μονοπωλίων. Στην συνέχεια βεβαίως τα στελέχια του "εσωτερικού" έκαναν γερό μπεζαχτά ως "εβρωβολευτές" και γραφειοκρατικοί υπάλληλοι αντιλαϊκών μηχανισμών τής ΕΟΚ.
Από την άλλη μεριά, ο μεγαλόστομος "λαϊκός ηγέτης" τής "ορθοδόξου" αριστεράς "Χαρίλαος" Λαμπράκης έκανε απανωτές γαργάρες με φραστικό χαλίκι τού τύπου "ο λάκκος των λεόντων", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" και άλλα "περιχαρή" φραστικά "ευφυολογήματα", ως δήθεν παυσίπονα αποενοχοποίησης έναντι των οπαδών του, χωρίς να αναλαμβάνει τίποτε συγκεκριμένο στην πράξη ενάντια σε αυτήν την πολιτική.
Βεβαίως, ίσως αναρωτηθούν κάποιοι φίλες και φίλοι, τι υπαινύσσεται ο γράφων με τον εντοπισμό "τίποτε συγκεκριμένο". Αυτό κατ' αρχήν καταδεικνύει, ότι αυτοί δεν κατέβαλλαν ίσως οι ίδιοι από την πλευρά τους κάποια συστηματική προσπάθεια να δώσουν απάντηση σε αυτό το ζητούμενο. Πέραν αυτού, ως έχω ήδη δηλώσει, αποφεύγω να αναφέρομαι στις προσωπικές μου δραστηριότητες. Εάν το έπραττα, θα ήμουν εις θέση να τραγουδήσω πολλά τσάμικα αναφορικά με το πώς μπορεί να απαντηθεί το εν λόγω ερώτημα. Κατά άλλα ισχύει όσο αφορά τον "Χαρίλαο" και τα βαρύγδουπα συντρόφια του το παροιμιώδες "Βγάλε φλας αριστερά και στρίψε δεξιά".

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων θέλω να τονίσω, ότι καταθέτοντας αυτά που προηγούνται ουδόλως συνεπάγεται ότι αντιμάχομαι καθ' οιονδήποτε τρόπο τούς αγώνες των εργαζόμενων, ή διαφωνώ προς τις κινητοποιήσεις τους. Αυτές, ειδικά στην σημερινή φάση είναι περισσότερο από πολύτιμες. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών και των εργαζόμενων στα μέσα συγκοινωνιών αξίζουν όχι μόνο την αποδοχή, αλλά και την αμέριστο συμπαράστασή μας.
Πλην όμως η κριτική στο πνεύμα και την πρακτική τού λεγόμενου "τρειντγιονισμού" είναι παλαιά και κατά την γνώμη μου πάρα πολύ ορθή:
Οι αγώνες των εργαζόμενων για καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβές πρέπει αφ' ενός μεν να μην εξυπηρετούν αποκλειστικά συμφέροντα στενών ομάδων σε εγωϊστική βάση και αφ' εταίρου είναι αναγκαίο αυτές να εντάσσονται στα πλαίσια τής προοπτικής ενός κινήματος γενικότερων κοινωνικών ανατροπών.
Στον βαθμό που αυτές έχουν αποκομμένο και αποσμαστικό χαρακτήρα, μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο εκμεταλλεύσεως από τις δυνάμεις ελέγχου των καθεστωτικών παρασκηνίων (παρακράτος / υπερκράτος) και να γίνουν μοχλός προώθησης εξελίξεων, οι οποίες στρέφονται ενάντια στούς εργαζόμενους και το κοινωνικό σύνολο.
Ας μην παραβλέπουμε, ότι αυτήν την στιγμή, η κυβέρνηση τής "τριανδρίας", η επί το ορθότερων των τριών πολιτικών κλόουν, έχει ήδη προγραφεί από τα άνωθεν κυκλώματα με στόχο την προώθηση και επιβολή τού "Alexis". Και αυτό δεν πρόκειται να γίνει με "κανονικό" τρόπο.
Οι ανθελληνικές δυνάμεις θα φροντίσουν να φορτώσουν στην υπευθυνότητα των "αριστερών" διεκπαιρεωτών τους τίς σχεδιαζόμενες ακόμη πιο μεγάλες καταστροφές, ώστε να κρατήσουν σχετικά επιβιώσιμα τα ήδη πολιτκώς καταρρακωθέντα δεξιά και κεντρώα κατεστημένα.
Κατ' αυτόν τον τρόπον θα επιχειρήσουν να τεκμηριώσουν την από δεκαετίες κλιμακούμενη προπαγάνδα τους περί "αντεθνικής αριστεράς", "χαοτικού χώρου, ο ποίος αντιμάχεται τούς νοικοκυραίους", "καταστροφικών συμμοριών πολιτικών κατσαπλιάδων" και τα λοιπά αναίσχυντα τής μαύρης προπαγάνδας.
Είναι λογικό και επόμενο να κλιμακώσουν στα πλαίσια τής πολιτικής πλήρους διαλύσεως τής χώρας ένα κλίμα όπου άπαντες θα στρέφονται μετά μανίας εναντίον των πάντων, το οποίον αυτοί θα ελέγχουν κανονικότατα καλυμμένοι πίσω από τα υπερεξουσιαστικά προπετάσματα. Η δοτή από το σύστημα "πολιτική άνοδος" τής αριστεράς θα συνοδευτεί από την προσπάθεια μιας άνωθεν επιβολής άνευ προηγουμένου πολώσεως τής Ελλαδικής κοινωνίας.
Προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι διόλου τυχαία η προσυνεννοημένη με τον Καρατζαφέρη περιθωριοποίηση τού "λάος" και η ανάδειξη των απροκάλυπτων φασισταριών σε κόμμα υποτιθέμενης λαϊκής επηροής.
Στο ίδιο κλίμα και κάτω από τις ίδιες σκοπιμότητες θα επιχειρηθεί να ενταχθούν οιν αναμενόμενες στο προσεχές μέλλον έντονες λαϊκές κινητοποιήσεις. Αυτό βεβαίως δεν συνεπάγεται, ότι θα πρέπει να παραμείνουν οι λαϊκές δυνάμεις αδρανείς, κάτω από φόβητρο τής εντέχνου δημιουργίας άνωθεν ελεγχομένου χάους.
Η κριτική στον τρεϊντγιουνιονισμό ανέκαθεν δεν αποβλέπει να αποτρέψει τις λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά τουναντίον επιδιώκει την ενδυνάμωσή τους, στα πλαίσια όμως ενός οργανωμένου κοινωνικού κινήματος με επεξεργασμένη στόχευση και δομημένη προοπτική.
Εύλογο είναι το ερώτημα, με ποιο τρόπο μπορεί να χαραχθεί σήμερα μια ανάλογη πορεία, στο βαθμό που το κοινωνικό κίνημα είναι έντονα αποδιοργανωμένο και έχουν ριφθεί στο προσκήνειο μια σειρά ενεργούμενα τσιμπούρια με στόχο τον περεταίρω αποπροσανατολισμό.

Για τον γράφοντα δεν υφίσταται πρόβλημα, το οποίον να μην εμπεριέχει την λύση του κατά κάποιο φρόνιμο τρόπο. Στο παρελθόν παρουσίασα κάποιο γενικής υφής κείμενο με αναφορά σε θέματα τακτικής, στον κάτωθι σύνδεσμο:  
"ΑΤΑΡΑΞΙΑ 5 : ΠΕΡΙ ΠΡΑΚΤΕΟΥ - Η ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΙΟΥΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ 

Βεβαίως μπορεί κάποιος να αντιπαραβάλλει, ότι οι θέσεις που εκτίθενται στο εν λόγω κείμενο έχουν γενικό χαρακτήρα. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αντερωτούσα, πώς είναι δυνατόν να εκπονήσουμε μια συγκεκριμένη πρακτική, χωρίς να έχουμε καθορίσει τούς γενικούς άξονες, που είναι φρόνιμο αυτή να ανάγεται.
Ο γράφων κατέθεσε αυτό το σκεπτικό αρκετά πριν οδηγήσει το 3ο μνημόνιο χιλιάδες οικογένειες στο αδιέξοδο να μην μπορούν στοιχειωδώς να επιβιώσουν. Και έκανε λόγο περί επερχομένης χωματερής πριν αυτή καταστεί πλήρως ορατή.
Άρα, εάν αποσκοπούμε στο να δομηθεί μια προοπτική ανατροπής, μοχθούμε περί αυτού εγκαίρως και δεν περιμένουμε πότε θα μάς πάρει το νερό από τα πόδια, ώστε να ενδιαφερθύμε για σωσίβια και λέμβους κατόπιν των καταστροφών. Και αυτό το πράττει ο γράφων στο μέτρο των δυνάμεών του εδώ και αρκετές δεκαετίες.
ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΕΔΩ ΠΕΡΙ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, Ή ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΦΙΛΟΣΟΦΟ, Ή ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΦΙΛΑΡΕΣΚΕΙΑ, ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, Ή ΕΠΕΙΔΗ Ο ΓΡΑΦΩΝ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ "ΕΙΔΙΚΟΣ" ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΥΠΟ ΑΝΑΛΥΣΗ ΘΕΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑΣ.
ΑΥΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΤΑΙ ΕΝΕΚΑ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΘΕΝΤΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΘΕΩΡΕΙ Ο ΓΡΑΦΩΝ ΟΤΙ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ.
Και πριν γίνει λόγος περί των οιονδήποτε σήμερα αναξιοπαθούντων ένεκα τής μνημονιακής πολιτικής, ας λάβουν υπ' όψει οι φίλες και οι φίλοι, ότι τα σήμερα επερχόμενα κάποιοι γνωρίζουν από εικοσιπενταετίας. Ούτε και ο γράφων ζει μέσα σε κάποιο χρυσό κλουβί. Πριν πεινάσουν άλλοι, έχει πεινάσει ο ίδιος και γνωρίζει καλώς τι εστί σύστημα.  

Πλην όμως ο αποθανών κατά το έτος 1982 πατερούλης μου με είχε εγκαίρως προειδοποιήσει, ήδη κατά την διάρκεια των αρχών τής δεκαετίας του '70: "Παιδί μου, εάν θέλεις στο μέλλον να πουλήσεις λεμόνια, θα πρέπει εγκαίρως να προμηθευτείς κομπιούτερ. Κάτσε και μάθε και δούλεψε. Διότι για να μπορέσεις να επιβιώσεις, θα πρέπει να είσαι σε θέση να πουλάς αρκετά λεμόνια. Κατά την διάρκεια των ταξιδιών μου με τα βαπόρια σε φτωχές χώρες βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους, που ήθελαν να βγάλουν μεροκάματο πουλώντας τρία λεμόνια". 
Όσοι πιστεύουν, ότι σήμερα μπορεί να βρεθεί διέξοδος από τα αδιέξοδα μελετώντας κλασσικά εικονογραφημένα, ή τα κιτάπια των παλαβιάρηδων, πλανάται.

Οι απαιτήσεις της εκπονήσεως διεξόδου ήσαν - είτε το θέλουμε, είτε όχι - ανέκαθεν υπεραυξημένες. ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΙΟΤΙΚΩΣ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ, ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑ Η ΜΕΤΑΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

  
Όσο αφορά την απόδοση καιροσκοπισμού και ασυνέπειας στην επιλογή κομμάτων, τα οποία ενώ προπαγανδίζουν την δια βιαίων μέσων ανατροπή τού ισχύοντος πολιτεύματος, συμμετέχουν στα κοινοβουλευτικά θεατριλίκια, θα μπορούσαν κάποιοι να προβάλλουν τα επιχειρήματα, τα οποία δρομολογεί σε κάποια δήθεν "βαθυστόχαστα" βιβλία του ο Λένιν, όπως στο "Αριστερισμός η Παιδική Αρρώστεια τού Κομμουνισμού".
Με αυτόν τον τρόπο όμως φθάνουμε και στο ζήτημα τής καταβολής αίματος μέσω της διεξαγωγής βιαίων επαναστάσεων. Ζήτημα το οποίο θα προσπαθήσω να πραγματευθώ μέσω τής αναφοράς σε συγκεκριμένα "επαναστατικά προτσές", που εκδηλώθηκαν στο παρελθόν στο κεφάλαιο που ακολουθεί. Με τρόπο που να επιχειρείται και κάποια απάντηση στα ερωτήματα που αποτελούν τον τίτλο τού παρόντος κεφαλαίου.


3. ΒΙΑΙΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ, "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ" ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΑΙΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Συνεχίζεται....