29 Οκτωβρίου, 2011

ΠΕΡΙ ΕΠΕΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΩΝ ΠΟΝΕΜΕΝΩΝ


Κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωμβρίου διαβάζω αρκετά αφορώντα την πολεμική αρετή, το απαράμιλο θάρρος, την αυτοθυσία του Ελληνικού λαού, όπως αυτή καταγράφηκε στα διάφορα ιστορικά "έπη".
Οπωσδήποτε η αισιοδοξία είναι αναγκαία και χρήσιμη. Και κάθε άλλο παρά μεταξύ αυτών, που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν απαισιόδοξοι, μπορώ να συγκαταλέγομαι.
Εξ άλλου τα ίδια πρόβαλλα και εγώ μια ζωή. Λόγοι σε σωματεία, άρθρα σε περιοδικά του πολιτικού περιθωρίου, έπαρση και τα τοιαύτα.
Όμως προϊόντος του χρόνου αισθάνομαι την ανάγκη να αποδεχθώ και να ομολογήσω, ότι είμαι ο βλάκας της παρέας. Ότι ο λαός στον οποίο ανήκω, παρά τις τεράστιες αρετές, οι οποίες τον διακρίνουν, μόνιμα σέρνεται από την μύτη από τα κατεστημένα, τα οποία τον υποθάλπτουν, φαλκιδεύοντας την ιστορική του πορεία, υπονομεύοντας την αληθή ευόδωση των αγώνων του, επιχειρώντας να αλλοτριώσουν την ουσία του.

Προϊόντος του χρόνου κατανόησα, ότι χρειαζόμαστε την εκπόνηση μιας στρατηγικής περισσότερο από την έπαρση και τις εξάρσεις, όσο πολύτιμες κι αν είναι αυτές.

Αναμφίβολα συνιστούμε οι Έλληνες μια υψηλή ιδιαιτερότητα. Όμως η κατ' αποκοπή προγονολατρεία συνιστά στρατηγική του Μάτριξ. Εάν δεν ξεκαθαρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε άκρη, αναπαράγοντας τον φαύλο ιστορικό κύκλο της υποδούλωσης μετά από τεράστιους αγώνες και σημαντικές ενδιάμεσες επιτυχίες.
Διότι ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνισμού και της ανθρωπότητος - οι ελληνόφωνοι - βρίσκονται μέσα στο σπίτι μας.
Υπό τον όρο "ελληνόφωνοι", το οποίον καθιερώνω στην διαδικασία δημιουργίας ρωγμής στο Μάτριξ, δεν εννοώ κάποιους εγχώριους συνανθρώπους μας, οι οποίοι δεν έχουν επαρκή εθνική συνείδηση. ΕΝΝΟΩ ΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΔΡΩΝΤΑ ΚΡΟΝΙΑ ΙΕΡΑΤΕΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΚΠΟΡΕΥΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ.

Επιτυγχάνοντας μια ρωγμή στο Μάτριξ, θα υποχρεωθούμε να επαναξιολογήσουμε από τελείως νέα οπτική την ιστορία. Όμως ας μην απατώμεθα: Τι σημαίνει "να επαναξιολογήσουμε"; Μήπως ασχοληθήκαμε ποτέ σοβαρά μαζί της; - και θέτοντας αυτό το ερώτημα δεν θέλω να αμφισβητήσω κάποιες φιλότιμες προσπάθειες, οι οποίες είναι δυστυχώς πολύ μετρημένες, που επιχείρησαν και επιχειρούν να εξετάσουν με κριτικό τρόπο τμήματα του ιστορικού μας γίγνεσθαι έξω από σύνδρομα και προκαταλήψεις, τις οποίες μας δημιούργησε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, μια συχνότατα επηρεασμένη ιστοριογραφία και ο μηντιακός οχετός.

Αυτά που ζούμε κατά την πρόσφατη περίοδο, ως απροκάλυπτη διαστροφή της ιστορίας, τόσο μέσα από τα νέα "διδακτικά" σχολικά εγχειρίδια, όσο και από τηλεοπτικές εκστρατείες αποβλακώσεως σε σχέση με το παρελθόν μας, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Πρόκειται για το πρώτο εξερχόμενο πύον εκ του αποστήματος, το οποίο διογκώθηκε πέρα από κάθε προκάλυμμα και πρόσχημα, ως τελική επίθεση της λογικής του Μάτριξ, η οποία συνίσταται στο "εγώ θα καθορίσω ποιος ήσουν, ποιος είσαι και ποιος πρόκειται να είσαι".

Όμως οι οδοί είναι αμφίδρομοι. Δεν είναι η μόνον η ρωγμή στο Μάτριξ, αυτή που θα μας παρέχει την ικανότητα μιας ρεαλιστικής επανεκτίμησης της ιστορίας μας. Η κριτική και συστηματική ενασχόληση με την ιστορία αποτελεί προϋπόθεση για να επιτύχουμε την ρωγμή. Στο παρελθόν αναφέρθηκα, ότι για να επιτευχθεί η εν λόγω ρωγμή, υπάρχουν προϋποθέσεις, οι οποίες ξεπερνούν την βιβλιακή η όποια μελέτη. Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία έχει ως πρωταγωνιστή το ΠΝΕΥΜΑ, επενεργείται δηλαδή δια της ΧΑΡΙΤΟΣ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΙΣ ΤΟ ΦΩΣ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΦΩΣ Η ΓΝΩΣΙΣ. Δεν πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία αφορά τους έξυπνους του αιώνος ετούτου, αλλά τους πτωχούς το πνεύματι. Τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, τα παιδιά με τα πρηζμένα πόδια, τα παιδιά του δρόμου, τους αλήτες.

Η έρευνα για την αλήθεια και η μελέτη της ιστορίας δεν μπορεί να έχουν κυρίως επετειακό χαρακτήρα, αλλά είναι ζωτικά αναγκαίο να αποτελούν μόνιμη πρόκληση. Όμως τέτοιοι επέτειοι, εφόσον κατακαθήσουν οι ενέργειες των ημερών, όπως η κατακραυγή όσων έφεραν τον ξένο στρατό κατοχής της Eurogendfor και την ξένη επιτήρηση, δέον να τιμώνται στην πράξη, με περισυλλογή και έρευνα για τους λόγους, οι οποίοι οδήγησαν τις εποποιίες σε αδιέξοδα.
Το βιβλίο του Νίκου Βεργίδη "Οι Μιγάδες της Ελληνικής Ιστορίας", το οποίο ασχολείται με τα ζητήματα της περιόδου 1935 - 1950 ανέφερα και με άλλες ευκαιρίες. Πιστεύω, ότι αυτό αποτελεί ότι πιο πολύτιμο έχει γραφεί για αυτήν την περίοδο.
Ένα μεγάλης αναλυτικής αξίας εξαντλημένο βιβλίο, για το οποίο όμως τώρα πλέον υπάρχει δυνατότητα ατελούς κατεβάσματος από τον κάτωθι σύνδεσμο:

https://rs575l34.rapidshare.com/#!download|575l3|309168323|Nikos_Vergidis_-_Oi_Migades_tis_Neoellinikis_Istorias.pdf|9542|R~584FD85496D11033FBCC905ECC67F4ED|0|0

Πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο συνιστώ ολόψυχα.
Ένα βιβλίο, το οποίο βοηθάει να βρουν τον τόπο που τους αρμόζει οι αγώνες που καταβλήθηκαν, τα δάκρυα και το αίμα που δαπανήθηκαν μέσα στην διάνοια και στην συνείδησή μας. Διότι, αυτά οφείλουμε να τα προσαρμόσουμε στο ύψος του ψυχικού σθένους, το οποίο παραλάβαμε.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Μποτίλια,

Λύσε μου μιά απορία.
Γιατί όταν ξαφνικά στην σκέψη μου μπαίνουν κάποια εμπόδια, που με δυσκολεύουν να φθάσω εκεί που πρέπει και μου θολώνουν τον δρόμο, καταφεύγω πάντα στο blog σου, με αποτέλεσμα όταν το "πιάνω" από την αρχή (οτιδήποτε είναι αυτό), να είναι ξεκάθαρο και κρυστάλλινο?

Τί περίεργο "λιμάνι" είσαι μου λές???

Να είσαι πάντα καλά. Γερός και δυνατός!!!

Μara

Ζάχαρη είπε...

ποιος το ειχε πει;
'Το ανοιγμα αναμεσα στην πραγματικοτητα και στην φαντασια λεγεται φιλοτιμο αλλα βασικα ειναι η υπερβολη'

Ευχαριστω για το βιβλιο

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

Αγαπητή Μάρα,

ενώ πλαστήκαμε για την έκσταση και την κοινωνία, παρ' όλα αυτά διαθέτουμε εσωτερική αρτιότητα.
Την στιγμή της παύσεως κατεβάζουμε την μηχανή από το σασί. Στο λιμάνι τα πλεούμενα σταματούν να αρμενίζουν και ρίχνουν την άγκυρα, για να ακουμπήσουνε τον βυθό. Εκεί αποθέτουν την ενέργεια με στόχο το βάθος.
ΚΡΥ-ΣΤ-ΑΛΛΟ.
Το ύδωρ είναι το μόνο, που όταν ψύχεται αυξάνει τον όγκο του αποκτώντας κρυσταλλική μορφή.
ΚΡΥο: εναπόθεση θερμικής ενέργειας, απώλεια της ικανότητος της ροής, της κινήσεως.
ΣΤ: Στέκομαι, στήνω - αποκτώ δομή με την παύση της ροής.
ΑΛΛΟ: ΎΑΛΟΣ, λίθος διαφανής με αρμονική - κανονική δομή.
Εάν κοιτάξουμε την ήρεμη επιφάνεια του νερού, θα δούμε την μορφή μας. Ο πάγος όμως, το κρύσταλλο, διαθλά το φως, το πειθαρχεί με βάση τις εσωτερικές μας ιδιότητες. Μια νυφάθα χιονιού μπορεί να αποδεικνύει αιωρούμενη χορεύοντας στον άνεμο, ότι είναι πιο ελαφριά από αυτόν.
Ξέμπαρκοι ναυτικοί όλοι μας σε αναζήτηση θεραπείας. Όχι στα καπηλειά του λιμανιού, αλλά σε αναζήτηση νόστου.
Και την προηγούμενη φορά που αναφέρθηκα στον μακαρίτη τον Βεργίδη, δηλώθηκες δυναμικά.Τα παιδιά, που πρόσφεραν τη ζωή τους για την αλήθεια, είναι το πραγματικό λιμάνι. Οι υπόλοιποι ξενυχτάμε, χαράζοντας πορείες στο χάρτη, ακουμπώντας με ευλάβεια αστρολάβους που αυτοί χειρίστηκαν.
Η Ισχύς συνίσταται στην συνειδητή επίκληση του Ισχυρού και όσων αποδείχθησαν άξιοι φορείς του.


Αγαπητή ζάχαρη,

σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι καλή ανάγνωση.
Εφόσον δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ποίηση, ας παραδοθούμε σε αυτήν. Παραπέμπω στους φίλους μου την ερμηνεία της υπερβολής. Εγώ μόνο την γράφω στην σημαία μου, πιστεύοντας ότι αυτή αποτελεί την μόνη ειλικρινή εκδοχή του μέτρου.

Ζάχαρη είπε...

Για να διευκρινίσω με την λέξη υπερβολή,περιγράφω κάτι που αφορά τον ελληνικό λαό στην συμπεριφορά του ειδικά τους νεοέλληνες...

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

Παρά την παρανόησή μου, αφήνω να δονείται η διαπίστωση ενός γέροντος:
"Εκεί όπου υπερεπλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν και η χάρις".

xrhxa είπε...

Αγαπητέ μποτίλια καλησπέρα...

Να σε ευχαριστήσω κι εγώ για το βιβλίο...

Ειναι πολύς ο δρόμος για να μπορέσουμε να πούμε ότι αποκτήθηκε η κρίσιμη μάζα που θα ομονοεί στις αλλαγές αυτές που η γνώση και το πνεύμα θα επιβάλουν τελικά την δικαιωσύνη και την αλήθεια...αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που την νιώθουν πρέπει να παραιτηθούν , κάθε άλλο, απλά επισημαίνω το μακρύ της πορείας και την μοναξιά του "σχοινοβάτη"....

Κάπου είχα ακούσει το καταπληκτικό : δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο , παρά η εξουσία και το ποιός την ασκεί....

Πάρα πολύ περιγραφικό για την δικαιοσύνη της σημερινής κοινωνίας....αλλά παίζοντας με τους δικούς τους όρους και με τον παράπάνω ορισμό, αν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι πιάσουν την κρίσιμη μάζα να διαμορφώσουν την κατάσταση έτσι ώστε αυτοί να ασκούν την εξουσία , ίσως να μπορούσε και να διαμορφωθεί και η ζητούμενη κατάσταση στην μελλοντική κοινωνία...

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

@ Αγαπητέ χρηχα,

νομίζω ότι το ζήτημα της κρίσιμης μάζας έχει τόσο ποιοτικό όσο και ποσοτικό χαρακτήρα. Προτάσσω τον ποιοτικό ως καθοριστικό και δύσκολο. Ίσως μετά η ποσότητα αποδειχθεί διαδικαστικό ζητούμενο.
Η προβληματική αυτή είναι σημαντική και οπωσδήποτε θα μας απασχολήσει στις μελλοντικές αναζητήσεις και τον διάλογο.