Μαύρα σύννεφα έχουν μαζευτεί πάνω από τον τόπο. Η Ελλάδα βρίσκεται σε οικτρά κατάσταση και όλοι αρέσκονται να μιλάνε γύρω από τα προβλήματα, χωρίς να προτείνουν κάποιες συγκεκριμένες δυνατότητες διεξόδου, που να βρίσκονται πέραν των διαχειριστικών προφάσεων.
Φτηνά σλόγκαν, όπως τα παραμυθιάσματα, τα αλλάζουμε και δεν βουλιάζουμε, το να το φάμε για να μην μας φάει, ή το αφήστε με να σας μαστιγώσω για να δείτε φως μετά από μια διετία, υποβιβάζουν τον πολιτικό λόγο στα επίπεδα του γελοίου.
Οπωσδήποτε, δεν μπορεί να προσβλέπει κάποιος σε μαγείες και θαύματα, όσο αφορά τις δυνατότητες της πολιτικής. Αυτή πάντοτε ίσχυσε ως η τέχνη του εφικτού, ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις που ξεπέρασε τα όρια της πραγματιστικής διαχείρισης, τολμώντας να εμφορείται από οράματα. Αυτό όμως που ζούμε μόνιμα στην Ελλάδα συνολικά, είναι η διαιώνιση ενός πολιτικαντισμού, που ανέκαθεν γοργά οδηγεί την χώρα σε πλήρη αδιέξοδα και σε συνολική χρεωκοπία. Πέρα ίσως από κάποιες μύχιες καλές διαθέσεις των όποιων διορισμένων διαχειριστών, να αποφύγουν τον πλήρη εκμαυλισμό. Είναι τα συνολικά πλαίσια που έχουν προκαθοριστεί, με τέτοιο τρόπο ρυθμισμένα, ώστε να εξουδετερώνουν τις όποιες αντίστοιχες διαθέσεις.
Η ζοφερή κατάσταση δεν εκπλήσσει όσους είχαν το σθένος να μην θεωρούν την λογική τους παυσίπονο, για να μην τρελαθούν. Ο ρεαλισμός δεν αποτελεί μεμψιμοιρία, κυρίως όταν διαποτίζεται από τον πόθο να οικοδομηθεί κάποια διέξοδος, όσο δύσκολη, όσο ισχνή, όσο ουτοπική κι αν αυτή διαφαίνεται. Απλά, γιατί αυτή αποτελεί την μόνη ρεαλιστική ελπίδα, που αντιστρατεύται μια κατάπτωση, αναμενόμενη με μαθηματική ακρίβεια. Η αυταπάτη, ότι για ένα σκάφος που βάζει από παντού νερά, δεν θα ισχύσουν οι φυσικοί νόμοι μεσοπρόθεσμα και ότι την στιγμή που τα βάρος του ξεπεράσει την άνωση, αυτό δεν θα βυθιστεί, μπορεί να είναι τυπική για τον καιροσκοπικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ζωή.
Αυτοί που αποτελούν τους κεντρικούς πυρήνες της παγκόσμιας εξουσίας, φροντίζουν μόνιμα να τρέφουν τις αυταπάτες και τον καιροσκοπισμό των μαζών. Στηριζόμενοι σε ένα κατασκευασμένο νόμο ανόδου και καθόδου των εξελίξεων, φροντίζουν στην ανοδική φάση να οικοδομούν τον εφησυχασμό και στην καθοδική φάση την αμηχανία. Αυτή αποτελεί και την απαραίτητη προϋπόθεση για να επιβάλουν στο τέλος του κύκλου των μεταπτώσεων, ένα νέο καθεστώς ισχυρότερης υποδούλωσης από το προηγούμενο, κατά το δυνατόν εκούσιας και πριν από όλα πνευματικής, η οποία στηρίζεται σε μηχανισμούς και διαδικασίες πιο πολύπλοκες και πιο δυσδιάκριτες από την προηγούμενη.
Η ρήση "σε δέκα χρόνια θα το έχουν όλοι ξεχάσει" έχει πολιτογραφηθεί στην συνείδηση μας με την ισχύ του αυτονόητου. Και η άλλη ρήση, ότι "η ελπίδα παθαίνει τελευταία", αντί να μας οδηγήσει, έστω στην τελευταία φάση, που όλα προδιαγράφονται πλέον ζοφερά στον ορίζοντα -, ακόμη και για τους πιο δύσπιστους - σε μια ετοιμότητα ουσιαστικής ανάληψης δράσης και πρωτοβουλιών, μας οδηγεί στο βαυκαλισμό, να προσβλέπουμε στην παρέμβαση κάποιου από μηχανής θεού με την μορφή του "νέου ηγέτη" που θα μας σώσει.
Σαν να μην φταίει το σύστημα, οι επιλογές δεκαετιών, στις οποίες άμεσα συμμετείχαμε και κουβαλάγαμε στους ώμους μας ως πιστοί αχθοφόροι της κοινωνικής μηχανικής, αλλά κάποια πρόσωπα, που δεν τους δόθηκε ακόμη η ευκαιρία να μας σώσουν.
Αυτή η σελίδα προσπάθησε στο παρελθόν να θέσει αυτό το θέμα, στην βάση της επεξεργασίας μιας διεξόδου. Μπορεί κάτω από το βάρος της επιβίωσης, να μην κατάφερα να ανταποκριθώ με σύστημα σε αυτόν τον στόχο. Μπορεί συχνά να πήδηξα από το ένα θέμα στο άλλο, πριν ολοκληρώσω στοιχειωδώς την κατάθεση της άποψης μου. Πιστεύω όμως ότι σε κάθε περίπτωση μπόρεσα να κάνω αντιληπτή την αγωνία μου. Γνωρίζω ότι αυτό δεν επαρκεί. Κάθε ένας που φρονεί ότι έχει καθήκον και δυνατότητα να ανασκουμπώσει μανίκια και να ασχοληθεί με υπαρκτά προβλήματα καθ' οιονδήποτε τρόπο, οφείλει να μοχθεί, ούτως ώστε να το πράττει αυτό συνεχώς από καλύτερες θέσεις.
Δυστυχώς αυτό δεν το πέτυχα, ίσως ακόμη. Απέφυγα όμως πιστεύω την φιλάρεσκη φλυαρία και ακόμη τις φορές που έγινα προσωπικός, στόχευσα στην καταγραφή κάποιας μαρτυρίας, εμπειρίας, ή κάποιου πονήματος, που θεώρησα αποτέλεσμα δημιουργικής διάθεσης.
Εσείς όμως, ως επισκέπτες της σελίδας, με πείσατε με τον τρόπο που περιβάλλετε αυτήν την σελίδα, ότι αυτή η προσπάθεια αξίζει να συνεχιστεί και να φιλοδοξώ προσεχώς να την εντείνω.
Οι ασπιρίνες δεν μπορούν να βοηθήσουν σε μια κατάσταση καρκινωμάτων. Απαιτείται ριζική θεραπεία. Η θεραπεία όμως προϋποθέτει διάγνωση σε βάθος και κατάλληλο εντοπισμό της θεραπευτικής αγωγής. Εκεί θα εξακολουθήσω να προσανατολίζω αυτήν την προσπάθεια.
Ήδη έχω επιλέξει ένα όγκο υλικού, που χρήζει επεξεργασίας, αναφορικά με τις τρέχουσες, ζωτικές προκλήσεις. Στο μέτρο του δυνατού θα συνεχίσω να θέτω τα ζητήματα που άνοιξα, για την συνέχιση του διαλόγου.
Δηλώνω αποφασισμένος αντιεξουσιαστής. Όχι του μηδενιστικού μπάχαλου, αλλά της οικοδόμησης διεξόδων με βάση την πολυτιμότερη αξία, που είναι ο ανθρωπισμός.
Δεν προσβλέπω σε ημίμετρα, αλλά σε συνολική ανατροπή του παγκόσμιου συστήματος εξανδραποδισμού των ανθρώπων. Όσο μεγαλόστομο και όσο μεγαλοεπίβολο κι αν αυτό ηχεί.
Δεν επαρκεί η οικολογία ως life style, ο πατριωτισμός στα πλαίσια αποδοχής του ΝΑΤΟ, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις κάτω από τον έλεγχο της ΕΕ. και την επιβολή της παγκοσμιοποίησης.
Ούτε και αποτελεί ρήξη ο ξύλινος λόγος, η επανάσταση της φράσης, ο αριστερισμός των "μοντέρνων" και σικ, ο μηδενισμός όσων υπέστησαν πλύση εγκεφάλου, έφτασαν σε απόγνωση, ή αγνοούν την δύναμη της ελπίδας.
Λαός μέσα μας, σημαίνει ένα τσίμπημα στη καρδιά, ένα σφίξιμο στην συνείδηση, ένας κόμπος στο λαιμό και ένα δάκρυ που δεν αποκαλύπτουμε στο περιβάλλον των μονίμως εορταζόντων.
Γιατί οι καρδιές μας δεν αρμόζει να βολεύονται, παρά μόνο στον Ήλιο.
Γιατί τα πρόσωπα μας δεν αρμόζει να βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Γιατί ετούτο το χώμα οφείλουμε να μην επιτρέψουμε να μας το παίρνουν συνέχεια.
Μετανάστες στην καρδούλα ενός καμένου χόρτου - κι έπεσε δουλειά πολλή.
