ΩΔΗ ΕΙΣ ΛΕΥΚΑ ΠΤΗΝΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Ο άνεμος σφυρίζει στις παρειές του
όταν στέκεται πάνω στο βράχο
που με το χρόνο σπουδάζει.
Μαύρος, γυμνός, απόκρυμνος.
Η έρημος γύρω έγινε πέλαγος.
Απάνω στα κύματα
χιλιάδες χοάνες λαμπυρίζουσες
χύνουν το μυστικό χρώμα του Ήλιου.
Εκεί πετούν οι γλάροι
σε κύκλους βέβαιους
τροχιές της αλήθειας
επισκεπτόμενοι μηνύματα
μέσα στο κέντρο της θάλασσας
και της γής
και του ανέμου
και του ερέβους.
Οριοθετούνε το δίκιο
με φωτεινούς παλμούς.
Η γλώσσα του κύματος επαναλαμβάνει
μελωδία και αρμονία και ρυθμό:
Το Πνεύμα - το Φύσιγμα
στιβαρό δίνεται μέσα στην ώρα
φτιάχνει μεμβράνη κυμβάλου
στα μόρια της κεφαλής
και της καρδιάς
και της γαστέρας
για να πηδήξουν τα πουλιά
έξω από το καναβάτσο
σκίζοντας την πραγματικότητα
προς την μεριά της αλήθειας
που τον φωνάζει.
Μειώνοντας κάθε μέρα την απόσταση
φέρνει το ένδυμα
κατάμαυρο γεμάτο φωτιά
και δύναμη και ησυχία.
Δοσμένος μνηστήρας αυτής της στιγμής
βαπτισμένης στο πάντοτε
στο αέναο διαρκές
αυτών των φυλάκων
των λευκών πτηνών
της θαλάσσης...