ΤΡΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΝΥΧΤΟΚΑΜΑΤΙΑΡΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"

ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΑΝΗ ΣΤΟΧΟ

Μειώνοντας της φάσεως της διαφορά
ανάμεσα στη νοητή
και τη μορφή μου που υπόκειται στην θέα
στην έρημο έτρεξα
μέσα στο φως
που έλκει ενάντια στη βαρύτητα.
Γνώριζα πως η κρούση
πάνω στο απαλό περίγραμμά σου
θα αναμένει ευγενικά.
Γυμνός από την προσδοκία
ένοιωσα την άμμο στα πόδια και το πρόσωπο.
Δεν δέχτηκα να κόψω μια φέτα ουρανό -
ολόκληρο τον πόθησα.
Προσπέρασα την λίμνη των δακρύων
σφίγγοντας την αντανάκληση του μετώπου σου
πάνω στις παρυφές του γυάλινου θόλου.
Την πορφυρή πάχνη αφουγκράστηκα
στο βάθος του ορίζοντα
χωρίς να διακρίνω
αν ήταν αυτονομημένα μόρια χαράς
ή μαραμένα αιμοσφαίρια του έρωτα
που διάβηκαν τις φλέβες μας
και χάθηκαν στο μεσοδιάστημα.
Τις δέσμες των κρυστάλλινων διάβλων ταξινόμησα
εκεί όπου φυλάσσονται οι ράβδοι αληθείας.
Αδυνατούν να πούνε ψέμματα τα μάτια μας.
Στην έξοδο αιστάνθηκα σαν ένας από τους κόκκους που αιωρούντο.
Πως χώρεσε η ιστορία στο ανεπαίσθητο;
Ο χρόνος έτρεχε αντίστροφα.
Αρμόζει όμως να σου κρύψω
ότι δούλευε για μάς;


ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΓΕΥΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΣΤΑΓΟΝΑ

Κι αν μείνει μόνο μια γραμμή
ως άξονας του ρήγματος
αυτή 'ναι ο μυστικός χυμός της άνθησης
μεσ' τα ξερά κλαριά αυτού του δένδρου

Δεν απαιτούν αυτοί που έχουνε
το μαγικό χαλί κάτω απ' τα πόδια
μορφές -
πριν και χωρίς να πάρεις
όλα σου ανήκουν
επειδή ο Θεός σου χάρησε τον Έρωτα
αιχμή εξαγνισμού στην κόψη της συνείδησης.

Ποιοι λίθοι είναι πιο σκληροί από τους πολύτιμους;
Μα άφηνέ με να έρχομαι
ακόμη κι όταν γίνομαι πορόλιθος
όπως ο ασβέστης
έχασε την σκληρότητα
κρατώντας μια μικρή φωτιά
μέσα στα όστρακα και τα οστά
κάθε μικρού ονείρου.


ΠΕΡΙΠΤΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΔΑΣΟΣ

Σάτυροι βγήκαν στο σκοτάδι
αποκαλύπτοντας το μυστικό του δάσους:
Θάμπος μπροστά στο κάλος σου
κόσμε προκλητικέ
ατελείωτη άνοιξη
μαχαιριά ανθέων.
Όχι δεν καρφώθηκα στη γη.
Πετάω ιππεύοντας το ξύλινο αλογάκι
στο Λούνα Παρκ των πηγάσων.
Λινάρι αέρινο
λίθων διάδημα
αιωρείται
δένδρων κλαριά με σφύγγουν.
Τι σ' έκανε να ψιλαφήσεις την λεία επιφάνεια των καρπών;
Πως θέλεις να συνάξεις τη βροχή μες την παλάμη σου;
Τα ρούχα σου έδεσα στην άκρη
του ιστίου.
Ναύλος χωρίς επιστροφή,
χωρίς προορισμό,
χωρίς χαραγματιές στον χάρτη.
Τυφλός ο ναύκληρος
ψάχνει την άγκυρα
μες την καρδιά των γλάρων
Κι η αλμύρα στο δάκρυ σου
αλλοιώτικη απ' της θάλασσας,
τραγούδι που κυλά στις κουπαστές:
Φταίω εγώ που αγαπώ
λευκούς αφρούς κυμάτων
γιρλάντες όταν γίνονται
στα πέτρινα κλαριά
του δάσους.


Πελαγοφύαλος