Μετά από παράκληση φίλων παραθέτω τον επικήδειο λόγο από τον τελευταίο ασπασμό στον φίλο Δημήτρη. Πρώτα στα Ελληνικά και μετά στα Γερμανικά, όπως διαβάστηκε:
Nachdem einige mitrauernde Freunde den Wunsch geäßert haben, veröffentliche ich die Trauerrede, die beim Begräbniszeremonie von Dimitris verlesen wurde. (Ich bitte um Entschuldiging wegen der Verspätung, die durch meinen Trauer bedingt wurde).
Σεβάσμιοι Πατέρες,
Συνθρηνούντες αξιότιμοι κυρίες και κύριοι:
Πώς να βρεις τρόπο να χαιρετήσεις για πάντα ένα αδελφό και φίλο, όπως ο Δημήτρης;
"Το μεγαλείο της ψυχής σου μου επιβάλει την σιωπή", έγραψε κάποιος γι' αυτόν στο άκουσμα του ξαφνικού του θανάτου.
Στις 18 Ιανουαρίου μας άφησε ο άνθρωπος που εκτιμήσαμε βαθιά μέσα από την καρδιά μας, για την καλωσύνη, τους μειλίχιους τρόπους, την πρόσχαρη συμπεριφορά, τη ζεστή ανθρώπινη παρουσία του.
Ο Δημήτρης έδειξε σε όλους πόσο σπουδαίος μπορεί να είναι ο απλός λαϊκός άνθρωπος, αναδεικνύοντας τα απλά, λαϊκά χαρίσματα σε τρόπο ζωής και σύστημα αρετής.
Ξεκινώντας από το χωριό του, τη Μάνδρα, με τις πλέον ταπεινές προϋποθέσεις, χωρίς σπουδαία σχολική μόρφωση και με τα πλέον πενιχρά μέσα, μετά από περιπλάνηση στην Ελλαδική επαρχία με στόχο την απόκτηση της μόρφωσης, έφτασε στο Βερολίνο για να δώσει την μεγάλη μάχη. Χωρίς να πάρει βοήθεια από πουθενά, κατάφερε να ανατρέψει όλες τις δυσκολίες και να πάρει το πτυχείο του.
Σαν ανήσυχος και εργατικός αρχιτέκτων προσπάθησε με φιλότιμο τρόπο να σταθεί επαγγελματικά σε ένα κλάδο, που είναι περισσότερο από δύσβατος στο Βερολίνο. Θυμάμαι όταν διώχναμε μαζί τα ποντίκια από τα υπόγεια στο Σπαντάου, για να στήσουμε τα σχεδιαστήριά μας, με πόθο να κερδίσουμε ένα κομμάτι τίμιο ψωμί.
Η επιβίωση δεν ήταν καθόλου εύκολη για το Δημήτρη. Το εφαλτήριο της επιβίωσης ήταν το γραφείο περιθωριακής απασχόλησης των φοιτητών, TUSMA. Μετά ξεκίνησε η επίπονη επαγγελματική πορεία ενος μειλίχιου μαχητή της ζωής, που αντιμετώπισε τα πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο καρδιάς.
Τον Δημήτρη όλοι τον συμπάθησαν, πολλοί ήταν αυτοί που τον αγάπησαν πραγματικά. Η ξαφνική του αποδημία ήταν μια μαχαιριά, που μας προξένησε πληγή σε μόνιμη αιμορραγία.
Φίλε και αδελφέ Δημήτρη:
Θα σε θυμόμαστε με αίσθημα αγάπης και σεβασμού πάντοτε.
Σε λίγο η σωρός σου θα αποδωθεί στη γη, καθώς η ψυχή σου θα ταξιδεύει πάνω από τα νέφη.
Hochverehrte Väter,
Sehr verehrte mittraunde Damen und Herren:
Wie kann man die passenden Worte finden, um sich von einem Bruder und treuen Freund wie Dimitris für immer zu verabschieden?
"Die Größe deiner Seele zwingt mich zu schweigen", hat jemand als Kondolenzbeichte vermerkt, nachdem er über den plötzlichen Tod von Dimitris erfuhr.
Am 18 Januar hat uns ein Mensch verlassen, der unseren tiefen Respekt wegen seir Güte, seiner sanften, fröhlichen und gleichzeitig warmen Umgangsart bewirkt hatte.
Dimitris hat allen offenkündigt, wie großartig ein einfacher Mensch, der aus dem Schoß des Volkes entspringt, sein kann. Die einfachen alltäglichen Gaben hat er zu eigener Lebensweise und System von Tugent erhoben.
Er legte vor vielen Jahren von seinem Heimatdorf in Nordgriechenland mit ganz bescheidenen Mitteln und ohne bedeutende schulische Bildung los. Nach gewisser Wanderung bei den Bildungsstätten der Provinz kam er nach Berlin an, um den Kampf des Studiums auszuführen.
Ohne die geringste Hilfe aus jeglicher Seite zu emfangen, hat er alle Schwierigkeiten überwunden und sein Diplom ergattert.
Als ein gewissenhafter und unruhiger Architekt hat er versucht in einer Branche fußzufassen, die äußerst schwierig in Berlin ist und ohne die entsprechenden Anstregungen zu scheuen.
Ich kann mich daran erinnern, als wir in den Spandauern Kellern gemeinsam die Mäuse vertrieben, um unsere Zeichenbretter dort aufzustellen mit der Absicht ein ehrliches und schwerverdientes Brot uns zu ermöglichen.
Am Anfang sein Sprungbrett zum elementaren Einkommen hieß TUSMA. Danach schlug er den schwierigen beruflichen Laufbahn eines sanften Überlebenskämpfers, der alles und immer mit einem Lächeln, das tief aus der Seele stammte, zu bewältigen versucht hat.
Alle trugen Sympathie für Dimitris in sich. Viele haben ihn wahrhaft geliebt. Sein plötzliches Ableben hat eine tiefe wunde in uns gerießen.
Treuer Bruder,
Teurer Freund!
Wir werden immer an dich in Liebe und Respekt weiterdenken.
Wir wünschen dir gutes Geleit dort, wo sich auch Odysseus aufhält. Der Schicksal des Griechen ist der Schicksal von Odysseus. Und Ithaka war und bleibt die Seele aller guten Menschen. Da findet Dimitri seinen ewigen Platz.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου