Μετά τη θύελλα βγαίνει το ουράνιο Τόξο
Μάο Τσε Τουνγκ
Η θύελλα έφτασε. Κάποιοι επιμένουν να υποβάλουν προστάδια συντέλειας. Παντού και σε όλα μοιάζουν να ξηλώνονται τα ράμματα. Οι ταχυδακτυλουργοί της κοινωνικής μηχανικής ετοιμάζονται να ανασύρουν μέσα από χαρτονένια υμήψηλα "νέους σωτήρες". Το περιμένουμε: Σε λίγο θα ακούσουμε και το στημένο "ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Και μετά το: "Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Ελάτε να πάρετε πατάτες".
Όλες οι συναδέλφισες μποτίλιες ήπιαν μπόλικο αλατόνερο στα πελάγη. Συχνά τους έβγαλαν τα κύματα σε ξέρες. Πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι η μεγαλύτερη χαρά, η μεγαλύτερη πραγμάτωση σωτηρίας της μποτίλιας, που μεταφέρει μύνημα ενός ναυαγού, είναι όταν αυτή καταλήγει σε κάποιο ξερονήσι και πέφτει στα χέρια άλλου ναυαγού. Αυτός την παίρνει τότε στα χέρια του και διαβάζει: "Βοήθεια. Γεωγραφικό μήκος..., γεωγραφικό πλάτος..., ελάτε."
Τότε γράφει μια απάντηση, τη βάζει στην μποτίλια και τη ρίχνει στο πέλαγος. "Έλαβα το μύνημα σου. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Όμως σε νιώθω, σε αισθάνομαι, σε αγαπώ. Ο αδελφός σου, ναυαγός της απένατι νήσου".
Όταν ήμουν πιο νέος και φοβόμουνα τη ζωή, όταν έβλεπα να έρχεται η θύελλα, έβαζα στο πικ-απ τον Joe Pass και άκουγα με τις ώρες τα μαγευτικά δάχτυλα, αφήνοντας να τρέχει μέσα τους μια τρυφερή ευαισθησία, που έκαναν τα ξύλα και τα μέταλλα του οργάνου να δοξάζουν την ώρα που αυτά έπαψαν να είναι δέντρα και ορυκτά. Ακούγοντας τη μουσική του χαλάρωνα, έπερνα θάρρος.
Τώρα ακούω αυτή τη μουσική μόνο για να χαλαρώνω. Διότι γνωρίζω ότι μετά τη θύεαλλα βγαίνει το ουράνιο τόξο, όταν η εμπιστοσύνη μας στον Ήλιο της δικαιωσύνης, το μεγάλο φωτοδότη της ύπαρξης μας, κατοικεί ευρύχωρα στο σπιτάκι του, που είναι οι καρδιές μας.
Joe Pass, Ella Fitzgerald. Δυo απαράμιλλοι καλλιτέχνες, που μετατρέπουν με το διαχρονικό Standard "Stormy Weather" την καταιγίδα σε γαλήνη σώματος και ψυχής. Γιατί όταν είμαστε ενωμένοι δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τίποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου