ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; - ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

Εφόσον διαθέτεις καλή γνώση των δεδομένων του εχθρού και των δικών σου δεδομένων, δεν χρειάζεται καθόλου να φοβάσαι αναφορικά με την έκβαση εκατό συγκρούσεων.
Εάν όμως αγνοείς τα δεδομένα του εχθρού καθώς και τα δικά σου, έσω βέβαιος, ότι σε κάθε μάχη θα ηττηθείς.

Σουν Τζι, "Η Τέχνη του Πολέμου"


Κάποιοι διατείνονται
ότι όλα μπορεί να είναι στημένα υποκατάστατα
όμως μέσα μου ελλοχεύει μια ενθύμησις
όλων αυτών, που με εγκλώβισαν εδώ

Κάποιοι διατείνονται
ότι όλοι χρειαζόμαστε "προστάτες"
και ότι όλοι οφείλουμε σε αυτούς υποταγή.
Όμως εγώ σας ορκίζομαι
ότι μπορώ να δω την αντανάκλαση του πραγματικού εαυτού μου
πολύ πιο επάνω
από τα ψηλά τείχη που έστησαν

Ναι, δίπλα μου
μέσα σε αυτό το αποξενωμένο πλήθος
ακούω κάποιον που ωρύεται
ότι τον έμπηξαν σε ασφυκτικό κλουβί
Ναι βλέπω μια φωτοδοσία να ξεχύνεται
ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ
από στιγμή σε στιγμή θα εκτιναχθώ
από στιγμή σε στιγμή, σας λέω, θα εκφύγω...

Bob Dylan, "I shall be released"



1. ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΦΥΓΗ

Εφόσον το Μάτριξ υφίσταται ως δεδομένο, δεν μπορεί να υπάρξει περίπτωση ουσιαστικής ανατροπής των εξουσιαστικών δεσμών χωρίς αυτό να διαρραγεί. Για τον γράφοντα το πρωταρχικότερο επαναστατικό καθήκον είναι η δημιουργία ρωγμής στο μάτριξ.
Βεβαίως αποτελεί λογική ασυνέπεια να προσβλέπουμε ρωγμή σε κάτι, το οποίο δεν είμεθα εις θέσιν να ορίσουμε. Παρόλο, ότι έχει αναπτυχθεί μεγάλη αναφορά σε αυτό το ζήτημα, κυρίως με αφετηρία την αντίστοιχη σειρά κινηματογραφικών ταινιών που στην κυριολεξία συνήρπασαν τους θεατές, δεν έχει αναπτυχθεί ένας συστηματικός χειρισμός του φαινομένου. Αυτός θα πρέπει λογικά να μην καταλήγει στον ορισμό του, αλλά να έλκει την αφετηρία του από αυτόν. Τοιουτοτρόπως, πριν αναπτυχθεί η περαιτέρω προβληματική, θα επιχειρήσω να ορίσω αυτήν την έννοια.
Φρονώ, ότι "Μάτριξ" είναι η προβολή της πραγματικότητος με τρόπο που να την αλλοιώνει μέχρι στρεβλότητος ριζικά και εκ συστήματος κατά την διαδικασία της πρόσληψής της εκ μέρους της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, την οποία απεργάζεται συγκεκριμένο κέντρο σκοπίμως και εκ συστήματος καθ' όλην την χρονική διάρκεια του πολιτισμού.
Στον ορισμό αυτό όλες οι έννοιες που ενέχονται, χρήζουν όχι μόνο συγκεκριμένου προσδιορισμού (ο προσδιορισμός τους συνίσταται στην ειδική πραγματεία της συμμετοχής τους κατά την συντέλεση του συγκεκριμένου φαινομένου) αλλά κάποιες απαιτούν ΟΡΙΣΜΟ. Οι έννοιες αυτές θα έπρεπε να είναι ήδη ορισμένες, αλλιώς δεν θα ήτο δυνατή η συμβολή τους στον ορισμό μιας άλλης έννοιας.
Επειδή το "Μάτριξ" είναι θεμελιώδους σημασίας για το συνολικό γίγνεσθαι, το οποίο αφορά την ανθρώπινη συμπεριφορά επί του πλανήτου, είναι επόμενο οι έννοιες οι οποίες ενέχονται στον ορισμό του να είναι θεμελιακού, ή και πρωταρχικού χαρακτήρος.
Έννοια "κλειδί" επί του προκειμένου αποτελεί η πραγματικότητα, η οποία είναι πρωταρχική και μας θέτει ενώπιους ενός λογικού φαύλου κύκλου:
Πως είναι δυνατόν, έχοντες μια αλλοιωμένη μέχρι πλήρους στρεβλότητος αντίληψη της πραγματικότητος, "γνωρίζοντες" δηλαδή μόνο την προβολή και όχι το προβαλλόμενο, να ορίσουμε μέσω αυτού το όρου (τον δι' ημάς ακαθόριστο) έναν άλλο όρο; Στο βαθμό, που η επαφή μας με την πραγματικότητα ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ σε αυτήν, η μόνη ουσιαστική επίγνωση εις την οποία μπορούμε να προβούμε είναι το:
"ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ".
Υπό αυτήν την οπτική, η θεμελιώδης ρήσις του Σωκράτους, η οποία αποτελεί προφανώς την "πεμπτουσία" της διδασκαλίας του, εμφανίζεται μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα από αυτό της όποιας μορφής αγνωστικισμού:
Μήπως τελικώς ο Σωκράτης μέσω της προκλητικού χαρακτήρος αντιφατικής αυτής διατυπώσεως, ήθελε να στρέψει την προσοχή μας ακριβώς στο ΜΑΤΡΙΞ;
Για ποιο λόγο ο σοφότερος Άνθρωπος της εποχής του προκαλεί τους πάντες εκδίδοντας στον εαυτό του πιστοποιητικό πλήρους γνωστικής απορίας;
Εάν προσέξουμε την διδασκαλία του Σωκράτους, θα παρατηρήσουμε ότι αυτός όχι μόνο γνώριζε, αλλά και παραγνώριζε με το παραπάνω όχι μόνο ένα σωρό πράγματα, αλλά τουλάχιστον τμήμα της ουσίας των νοητών και των φαινομένων, το οποίο είχε δέσει μάλιστα κόμπο να καταστήσει κοινωνικό αγαθό μέσω της διδασκαλίας του, στρεφόμενος εντόνως προς την νεολαία.
Μήπως τελικώς αποσκοπούσε ο ΜΕΓΑΣ αυτός ΠΡΟΒΟΚΑΤΩΡ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΥ να αποδώσει μια πολύ επικίνδυνη άγνοια στο κοινωνικό σύνολο, μιλώντας για τον εαυτό του;
Μήπως οφείλουμε να υποκλιθούμε ενώπιον της σοφοτάτου προκλητικότητος του Διδασκάλου, την οποία εφήρμοσε εν πλήρη μέχρις σημείου αυτοθυσίας συνεπεία την ύστατη στιγμή της απολογίας του, μετατρέποντας την ευαίσθητη ισορροπία των δικαστών για ελάχιστους ψήφους σε βάρος του με την τοποθέτησή του:
- Ναι ρε ρεμάλια, ναι ρε κοτόπουλα της πλάκας και του θανατά, μία μόνον ποινή έχω να προτείνω για τον εαυτό μου. Βάλτε με στο Πρυτανείο να σιτίζομαι τζάμπα από την Πόλη, να μου φέρνετε τα γιαούρτια και τους μπακλαβάδες, τις ρετσίνες και τους καρπούς της γης ένεκα των ευεργεσιών, που τόσο απλόχερα σας έκανα, ως ελάχιστη ένδειξη τιμής, ως πενιχρή πράξη ευγνωμοσύνης.
Αφού έρριψε τους ογκόλιθους της φιλοσοφικής θεωρίας, ως δείκτες στην οδό της σωτηρίας, την οποία καλούμεθα να ακολουθήσουμε, έρριψε και το τελευταίο που του έμενε: Το αίμα του. Μήπως και ξυπνήσει, μήπως και πάρει εμπρός μια κοινωνία, η οποία εγκλωβισμένη στην ωραιοπάθειά της αδυνατούσε να αποδεχθεί την πλήρη της πνευματική ανεπάρκεια, πιστεύοντας ότι τα ξέρει όλα.

Πώς είναι δυνατόν ο Μέγας Σοφός, όπως αυτός αναδεικνύεται και φθάνει ως εμάς από τους Πλατωνικούς διαλόγους, να ανάγει σε ουσιαστικό πυρήνα της γνώσεως την τραγικότητα μιας πλήρους αγνωσίας; Αρκεί μόνο η πληροφορία, την οποία παραθέτει ο Πλάτων στον "Τιμαίο", ότι "το νερό αποτελείται από δυο πύρινα μέρη και ένα υδάτινο" και η οποία αποκαλύπτει τον χημικό τύπο του ύδατος χιλιάδες χρόνια πριν την ανάπτυξη της επιστήμης της χημείας, για να διαπιστώσουμε τον ποιοτικά ανώτερο τρόπο, με τον οποίον προηγείτο η περί τον Σωκράτη φιλοσοφική σύναξις της εποχής της από γνωστικής πλευράς. Κατά συνέπεια αλλού αποσκοπεί η περί αγνωσίας πρόκλησις του Διδασκάλου.

Αποτελεί πλέον ευρεία διαπίστωση και με συχνές αναφορές σε διαδικτυακά ιστολόγια ότι η παραβολή του "σπηλαίου", την οποία αναπτύσσει ο Πλάτων στο έβδομο κεφάλαιο της "Πολιτείας" ανταποκρίνεται ακριβώς στο ίδιο θέμα, το οποίον θέτει η σειρά κινηματογραφικών ταινιών "Μάτριξ". (Μια μαγνητοσκόπηση σχετικά βρίσκεται εδώ).
(Και το κείμενο εδώ)
Οι αναφορές αυτές αποτελούνται κατά κανόνα από αναρτήσεις, οι οποίες κάνοντας την διαπίστωση στον τίτλο, ότι ο Πλάτων και οι ταινίες παραβάλουν το ίδιο ζήτημα πρόσληψης της πραγματικότητος από την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, στη συνέχεια παραθέτουν το αντίστοιχο Πλατωνικό κείμενο. Αυτό το ζήτημα είναι κεντρικής σημασίας για την Πλατωνική Θεωρία και την Διδασκαλία του Σωκράτους, έστω κι αν η άμεση μνεία στο ζήτημα καθ' εαυτό από τον Πλάτωνα δεν είναι καθόλου συχνή. Εάν ανιχνεύσουμε όμως τα γραπτά του Πλάτωνος, θα διαπιστώσουμε ότι η αναφορά γίνεται με πολύ σκόπιμο και συνεπή τρόπο, εντασσόμενη βάσει μεθόδου στο Πλατωνικό Έργο.

Μια μαγνητοσκοπημένη παρουσίαση της Αλτάνης στο Πλατωνικό σπήλαιο υπάρχει στον κάτωθι σύνδεσμο:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=W1nJuelbpCY

Όσον αφορά τον ορισμό, στον οποίο έχω προβεί, μπορεί να προβληθεί η αντίρρηση, ότι η αντίφαση η οποία προκύπτει από την κατ' αρχήν αδυναμία ορισμού της πραγματικότητος τον καθιστά μη λειτουργικό. Φρονώ όμως παρ' όλα αυτά, ότι ο ορισμός αυτός είναι πλήρως λειτουργικός. Έστω κι αν στηρίζεται σε μη οριζόμενη έννοια, το γεγονός ότι η αδυναμία ορισμού αυτής της εννοίας αποτελεί το εν τέλει περιεχόμενο του ορισμού, η προκειμένη αδυναμία αποτελεί εν τέλει ισχυρό πλεονέκτημα.

Η διαπίστωση της υπάρξεως του Μάτριξ από μόνη της δεν συνεπάγεται ούτε στο ελάχιστο γνώση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίον αυτό συνίσταται. Το να γνωρίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε, συμφώνως προς το Σωκρατικό απόφθεγμα, αποτελεί προϋπόθεση να ξεκινήσουμε να ερευνούμε τόσο εντός, όσο και εκτός μας. Εν πολλοίς επικρατεί η αυταπάτη, ότι εφόσον εντοπίσαμε την ύπαρξη του Μάτριξ καθ' εαυτήν, γνωρίζουμε αυτομάτως και το ίδιο το Μάτριξ. Προς αυτήν την κατεύθυνση επιχειρείται να δοθούν διάφορες ερμηνείες, οι οποίες τουλάχιστον στις πλείστες των περιπτώσεων, ενώ ανταποκρίνονται σε κάποια δεδομένα που ισχύουν, τελικώς αφορούν μόνον εκφάνσεις του Μάτριξ, χωρίς να είναι σε θέση να το αποκαλύψουν.
Χωρίς να δύναμαι να ισχυριστώ, ότι έχω εξέλθει του σπηλαίου, ώστε να είμαι εις θέσιν να ευεργετήσω με ουσιαστικές υποδείξεις τους συνανθρώπους μου, επενεργώντας μια ρωγμή στο Μάτριξ, φρονώ ότι η αντίληψίς μας περί πραγματικότητος είναι τόσο στρεβλή, ώστε μια πλήρης επίγνωση της πραγματικότητος, τουλάχιστον στους περισσοτέρους εξ ημών θα επέφερε ισχυρό σοκ, αυτό που η παραβολή του σπηλαίου χαρακτηρίζει προσωρινή τύφλωση. Πράγματα και καταστάσεις, τις οποίες αντιμετωπίζουμε με αναμφισβήτητη βεβαιότητα, όταν τα δούμε πλήρως ανεστραμμένα, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να χάσουμε την ισορροπία μας.

Ενώ αδυνατώ να επιφέρω ρωγμή στο μάτριξ, πιστεύω ότι γνωρίζω, πού αυτό εδράζεται και σε ποιόν χώρο είναι σκόπιμο να αναζητηθεί. Πιστεύω ακόμη ότι γνωρίζω πού περίπου βρίσκονται τα αδύνατα σημεία του, ούτως ώστε βαθμηδόν να καθίσταται εφικτή η εκπόνηση μιας στρατηγικής εντοπισμού. Αποτελεί λογική συνέπεια η διαπίστωση, ότι εφόσον το Μάτριξ αποτελεί προβολή, μια θέαση του προβολέως τον καθιστά ανενεργό, διαδικασία βεβαίως δυσχερεστάτη, διότι η λειτουργία του Μάτριξ είναι συνυφασμένη με την απόκρυψή του.
- Πρόκειται για κάτι το οποίο υφίσταται παντού, χωρίς να γίνεται αντιληπτό.
- Πιστεύω ότι ο Σωκράτης διέθετε πλήρη γνώση του Μάτριξ. Η ενασχόληση με την διδασκαλία και τον βίο του μπορεί να παρέχει πολύ γόνιμα στοιχεία στην κατεύθυνση του εντοπισμού.
- Πιστεύω ότι η βάση του Μάτριξ βρίσκεται στην Ελλάδα.
- Πιστεύω ότι κύριος αντίπαλος του Μάτριξ είναι ο Ελληνισμός και γι' αυτόν τον λόγο επιχειρεί να τον εξοντώσει δια της πλήρους αλλοτριώσεως.
- Πιστεύω ότι η βάσις της διαρρήξεως του Μάτριξ δεν μπορεί να στηρίζεται κυρίως στην όποια πολυμάθεια, αλλά σε μια αδιαπραγμάτευτη διάθεση φιλανθρωπίας.
- Επειδή κάθε κρούση εναντίον του Μάτριξ με στόχο την διάρρηξή του, αντί να αποδυναμώνει τους δεσμούς των στοιχείων του τους δυναμώνει, είναι αδύνατον αυτοί να διαρρηχθούν. Η ρωγμή δεν είναι δυνατόν να επέλθει στους δεσμούς των στοιχείων, παρά μόνο σε κάποιο εκ των στοιχείων, το οποία το συνθέτουν. Κατά συνέπεια η λογική που οφείλουμε να ακολουθήσουμε ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ. Όσο πιο απλή είναι δυνατόν. Πρέπει να μπορέσουμε να αντιληφθούμε κάτι στοιχειώδες, μια και η επεξεργασία του πολυπλόκου αποκλείεται εκ προοιμίου. Κατά συνέπεια, τα συμβατικού τύπου κινήματα ανατροπής ήταν επόμενο όχι μόνο να αποτύχουν, αλλά και να ενισχύσουν το Μάτριξ. Οφείλουμε οι επιλογές μας να μην είναι πλέον συμβατικές. Αναγνωρίζω βεβαίως, ότι οι επιλογές δύνανται να ορίζονται μόνο με θετικό τρόπο και όχι με αρνητικό. Οι λαθεμένες επιλογές ορίζονται όμως με αρνητικό τρόπο και η αποφυγή τους είναι περισσότερο από σκόπιμη.
- Αναμφίβολα η λεγόμενη "νέα τάξη" αποτελεί κομβικό σημείο στην ανάπτυξη του Μάτριξ. Μετά την επιβολή της το Μάτριξ αποσκοπεί να αυτοκαταργηθεί και να επιβληθεί ως ορατή και απροκάλυπτη πραγματικότης. Μια τέτοια περίπτωση συνεπάγεται, ότι σε κάποια χρονική φάση το Μάτριξ δεν υπήρχε, αλλά τα κέντρα που το ρυθμίζουν λειτουργούσαν απροκάλυπτα.
- Προφανώς στο επίπεδο του Μύθου το Μάτριξ είναι κάποιο κεφάλι της λερναίας ύδρας, το οποίον ξέφυγε του Ηρακλή. Η δυνατότητά του να καλύπτεται προφανώς στηρίζεται στο ότι θεωρείται εκλίψαν, ενώ επεκτείνει παντού την κυριαρχία του.

Ισχυρίζομαι, ότι οι μέχρι τώρα εντοπισμοί ενισχύουν όλο και περισσότερο αυτές τις υποθέσεις, χωρίς όμως να είναι ικανοί επαρκούς τεκμηριώσεως.


2. ΕΜΜΕΝΩ ΞΑΝΑ (ΚΑΙ ΞΑΝΑ) ΣΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Αναμφιβόλως σε όλα τα δημόσια μέσα, αλλά κυρίως μέσω του διαδικτύου έχουν γίνει πολύ φιλότιμες, αξιοπρόσεκτες και εν τέλει άκρως επιτυχείς εργασίες με στόχο να καταδείξουν τον τεχνητό και ηθελημένο χαρακτήρα της κρίσεως και κατ' ακολουθίαν την προγραμματισμένη οικονομική καταρράκωση της Ελλάδος και την απροκάλυπτο υποδούλωσή της στους δανειστάς. Πλην όμως πάσα θεωρητική επεξεργασία σε αυτό το επίπεδο αφορά κυρίως την οικονομία, η οποία εσφαλμένως κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων θεωρείται ως βάσις του όλου εξουσιαστικού συστήματος.
Την εσφαλμένη αυτή θεώρηση καθιέρωσε ο Μαρξισμός και η οποία εκτός από εσφαλμένη αποδείχθηκε και επισφαλής. Δηλαδή σκοπίμως εσφαλμένη, προσβλέπουσα στην δημιουργία αδιεξόδων στους επαναστατικούς αγώνες των πολιτών.
Αναμφιβόλως οι οικονομικές προσεγγίσεις του Καρόλου Μαρξ, οι οποίες στηρίζονται στις θεωρητικές αρχές, τις οποίες επεξεργάστηκε με υψηλή διεισδυτικότητα η αγγλική οικονομική σχολή, με επιφανέστερα μέλη τους Ρικάρντο και Άνταμ Σμιθ, είναι εξόχως ευφυείς. Όμως, ως οικονομικές θεωρίες, αδυνατούν να οδηγήσουν σε γενικότερου τύπου συμπεράσματα, δεν επεκτείνονται με οργανωμένο τρόπο στην κοινωνική ανάλυση και δομούν αυθαιρέτως μια εσφαλμένη οντολογία, η οποία παρά τους επανειλημμένους ισχυρισμούς περί στηρίξεως στην επιστήμη, αποτελούν προϊόντα θυμοσοφίας κατωτάτου επιπέδου.
Ιδιαίτερη ευθύνη προς αυτήν την κατεύθυνση αναλογεί στον Φρειδερίκο Ένγκελς, ο οποίος, ως διαφαίνεται στο βιβλίο του "Η Καταγωγή της Ατομικής Ιδιοκτησίας, της Θρησκείας και του Κράτους", διέθετε πλήρη ενημέρωση αναφορικώς προς τα αποτελέσματα της ερεύνης κατά την εποχή του στην εθνολογία και την θρησκειολογία. Στο βιβλίο αυτό γίνεται συστηματική αναφορά στην "Μητριαρχία" του Μπάχοφεν. Την ύστερη εποχή των συγγραμμάτων του Ένγκελς συνέγραψε και ο Μόργκαν το θεμελιώδες έργο "Αρχαία Κοινωνία" (1877) το οποίο κατέστη ευρέως γνωστό και στο οποίο στηρίχθηκαν όλες οι μετέπειτα σημαντικές μελέτες, όπως του Τζώρτζ Φρέυζερ και Φρόιντ. Ο Ένγκελς, εκτός ότι έδωσε στο πόνημά του ένα αναφανδόν ανθελληνικό προσανατολισμό, σε φάση κατά την οποία οι Έλληνες αποτελούσαν το ιδεώδες για τους πλείστους συγγραφείς της εποχής, παρέκαμψε σκόπιμα όλους τους θρησκειολογικού χαρακτήρος εντοπισμούς του Μπαχόφεν. Διότι, κατά την περίοδο της αγριότητος, η οικονομία ήτο απροκάλυπτα συνυφασμένη με την θρησκεία, δεδομένου, ότι κατά την διάρκεια της επικρατήσεως της βλαστικής λατρείας, οι ανθρωποθυσίες οι οποίες ετελούντο, είχαν ως άμεσο στόχο την καρποφορία της γης (Το αυτό εξακολουθεί να επικρατεί και σήμερα. με καλυμμένο τρόπο, στα κυκλώματα της χθόνιας λατρείας με ανθρωποθυσίες, τελετουργικά αίματος και σεξουαλικό εκμαυλισμό, υπό την μορφήν πλέον της μαύρης μαγείας).

Κατά συνέπεια δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι η Μαρξιανή ανάλυση, ενώ περιέχει εκτενέστατες αναφορές στην οικονομία, παρόλο ότι προσβλέπει κατ' όνομα σε κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις, δεν προβαίνει στο ελάχιστο στην εκπόνηση μια συνεκτικής θεωρίας για το κράτος. Με εξαίρεση κάποιες αναφορές σε ειδικά θέματα, όπως αυτά που επιχειρούνται στην "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη", ο Μαρξισμός περιορίζεται όσο αφορά το κράτος σε βερμπαλιστικούς αφορισμούς, του τύπου "η τάξη που ελέγχει τα μέσα παραγωγής εξασκεί και την κρατική εξουσία", χωρίς να επιχειρεί την ελάχιστη θεωρητική επεξεργασία αυτών των φαινομένων.
Αυτή την ουσιαστικότατη αδυναμία διέγνωσε ο Λένιν, χωρίς όμως να επιχειρήσει με σοβαρό τρόπο να υπερκαλύψει το υπάρχον κενό. Τα ελάχιστα πονήματά του, τα οποία αφορούν το κράτος, υπέχουν αποκλειστικά αγκιτατόρικου χαρακτήρος και αποτελούν πολεμική ενάντια στο μόνιμο αντίπαλο του, τον "ρεφορμισμό", χωρίς να διαφωτίζουν στο ελάχιστο την ουσία αυτών των φαινομένων.
Η μόνη προσπάθεια επεξεργασίας αναφορικά με την διαμόρφωση της κοινωνικής συνειδήσεως από Μαρξιστικής πλευράς ανάγεται στον Αντόνιο Γκράμσι και την θεωρία του περί "ηγεμωνίας". Στο κράτος καθ' εαυτό έγιναν επιτυχείς αναφορές στην διάρκεια των πρόσφατων δεκαετιών από τον Ρολφ Μίλιμπαντ και τους Έλληνες στο Παρίσι Νίκο Πουλατζά και Κορνήλιο Καστοριάδη. Τα βιβλία τους είναι εξόχως ενδιαφέροντα, διότι επιχειρούν τις πρώτες συστηματικές αναφορές στο ζήτημα. Όμως, δυστυχώς μέχρι σήμερα, στερούμεθα μιας συστηματικής θεωρίας για το κράτος, της όποιας έστω μορφής και προσανατολισμού. Αυτό βεβαίως έχει τεράστιες συνέπειες και στην εκτίμηση των σημαντικών ιστορικών γεγονότων. Κατ' ακολουθίαν στερούμεθα και μεθόδου εκτιμήσεως της ιστορίας. Τα υπάρχοντα πονήματα και οι αντίστοιχες σχολές μελέτης και εκτιμήσεως της ιστορίας καταλήγουν μετέωρες, εφόσον δεν στηρίζονται σε μια συγκεκριμένη θεωρία για το κράτος.

Δεν αποσκοπώ με όσα προηγούνται να μειώσω ή πολύ περισσότερο να αμφισβητήσω την αξία υπαρχουσών μελετών σε συγκεκριμένα ζητήματα. Φυσικά συμβάλουν στην επί μέρους κατανόηση κάποιων - συχνά πολύ σημαντικών - φαινομένων και διαδικασιών. Όμως αδυνατούν να προσφέρουν μια συνολικού χαρακτήρος απάντηση στα ζητούμενα, αδυνατούν να προσφέρουν μια συνολική πλατφόρμα ως βάση ερμηνείας, τουτέστιν αδυνατούν να διαρρήξουν το Μάτριξ.

Φρονώ, ότι η κύρια αδυναμία όλων των ανωτέρω προσεγγίσεων πηγάζει από την έλλειψη μιας συνεκτικής οντολογίας.
Φρονώ ότι το Μάτριξ εδράζεται στην οντολογία και προς τα εκεί οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας.
Η οντολογία είναι αυτή, η οποία είναι εις θέσιν να μας διαφωτίσει σχετικά ποιο επίπεδο εκφάνσεως των λοιπών δεδομένων αποτελεί την βάση, επί της οποίας εδράζονται τα υπόλοιπα.
Η οντολογία καθ' αευτή δεν μπορεί να αποτελεί βάση, διότι έχει φιλοσοφικό προσανατολισμό. Τουτέστιν, ως οντικό χαρακτηριστικό ενυπάρχει στα φαινόμενα και δεν υφίσταται στο χώρο της υλικής δράσεως με ξεχωριστό τρόπο, πέρα από αυτόν της ιδέας. Τόσο η φιλοσοφία όσο και η θρησκεία έχουν ως κοινή βάση την οντολογία, συνδεόμενες με αυτήν.

Εφ' όσον λοιπόν εντοπιστεί η βάσις, καθίσταται στην συνέχεια εφικτή και μια λειτουργική προσέγγιση αυτών, τα οποία αποτελούν το εποικοδόμημα.

Τις αντιλήψεις μου σχετικά με την οντολογία, τις έχω παραθέσει σε προηγούμενες αναρτήσεις και προς ώρας μπορώ να παραπέμψω μόνο στις "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις", οι οποίες αποτελούν ένα πρώτο ελάχιστο, αλλά στοιχειωδώς επεξεργασμένο κείμενο σχετικώς.
Στο ίδιο κείμενο αναφέρονται οι λόγοι, ένεκα των οποίων θεωρώ ως βάση την θρησκεία και όχι την οικονομία, ως εσφαλμένως είθισται να επικρατεί.

Εδώ θα προβώ σε μια σύντομη παράθεση για τον τρόπο, με τον οποίον αυτή η αρχή εκδηλώνεται στα πλαίσια της λεγόμενης "νέας τάξης", νέας εποχής", "εποχής του Υδροχόου" και αναλόγων λουριών της μάνας, σε συνδυασμό πάντοτε με την προσπάθεια δομήσεως τρόπου, μέσω του οποίου καθίσταται εφικτή μια ρωγμή στο Μάτριξ:


3. Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ".

Το ζήτημα της "νέας τάξης" μου είναι γνωστό από τι 1984, όταν διάβασα το βιβλίο του Πατρός Χαραλάμπου Βασιλοπούλου, ηγουμένου της μονής Πετράκη, με τίτλο "Ο Οικουμενισμός Χωρίς Μάσκα".
Με το σχέδιο ξεπουλήματος της Ελλάδος στο ΔΝΤ, ήλθα σε επαφή πριν από πολλά χρόνια επίσης, μέσω κάποιας συνεντεύξεως, την οποία παραχώρησε ο μακαρίτης Γιάννης Φουράκης στο περιοδικό "Τρίτο Μάτι".
Από το 1987 και εντεύθεν παρακολουθούσα συστηματικά το Γερμανικό μηνιαίο περιοδικό "CODE", το οποίο είχε κάνει θέμα την ύπαρξη της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, το σχέδιο καταργήσεως του ρευστού χρήματος, καθώς και το σχέδιο επιβολής παγκοσμίου κράτους ολοκληρωτικής μορφής. Αυτά τα σχέδια αποδίδοντο από το εν λόγω περιοδικό στην πρακτική των "ελευθεροτεκτόνων" σκωττικού δόγματος.
Εκείνη την περίοδο έτυχε να δραστηριοποιούμαι σε κάποια επιτροπή ειρήνης καθώς και σε κάποια αντιμιλιταριστική πρωτοβουλία. Τότε υπέπεσε στην προσοχή μου, μέσω ενός γερμανικού βιβλίου περί τελετουργικού κανιβαλισμού (ζομπισμού) ότι όλα τα σύμβολα του μιλιταρισμού ήταν ταυτοχρόνως και σύμβολα της μαύρης μαγείας και των τελετουργιών αίματος, προξενώντας μου μεγάλη απορία.

Ο μακαρίτης Πατήρ Βασιλόπουλος (ο οποίος δολοφονήθηκε στην συνέχεια από την "νέα τάξη") ισχυριζόταν στο βιβλίο, το οποίο προανάφερα, ότι η κίνηση του οικουμενισμού απέβλεπε στην εγκαθίδρυση μιας παγκοσμίου θρησκείας, η οποία επρόκειτο, συμφώνως προς τα γραφόμενά του, να είναι λατρεία του εωσφόρου. Ιδιαιτέρως προς αυτήν την κατεύθυνση κατακεραύνωνε τον ρόλο των Εβραίων - κυρίως των "Σιωνιστών" και εξήρε τον ρόλο της Ορθοδόξου εκκλησίας.
Η επιβολή του παπικού εορτολογίου εις βάρος του ορθοδόξου ("νέο" και "παλαιό" εορτολόγιο) η ίδρυση του "παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών", οι "συμπροσευχές" ορθοδόξων με ετεροδόξους αποσκοπούσαν σύμφωνα με τους ισχυρισμούς εκκλησιαστικών κυκλωμάτων, τα οποία αυτοπροσδιορίζοντο ως ζηλωταί, στην επιβολή της εωσφορικής πανθρησκείας.

Την ίδια περίοδο έπεσε στα χέρια μου κάποιο βιβλίο του Verner Gerson με τίτλο ο "Ναζισμός Μυστική Εταιρία" των εκδόσεων ΔΙΒΡΗΣ (πρόκειται για ένα εκδοτικό οίκο, ο οποίος έχει εκδώσει και άλλα πολύ ενδιαφέροντα βιβλία, ενώ έπαψε εδώ και πολλά χρόνια να υπάρχει). Το βιβλίο αυτό ενέτεινε τις απορίες μου, μέχρι που μερικούς μήνες αργότερα εκδόθηκαν τα βιβλία του Νίκου Βεργίδη, τα οποία κατέρριπταν τις συμβατικές απόψεις, οι οποίες μέχρι τότε επικρατούσαν, σχετικά με την πρόσφατη ελλαδική ιστορία (κατοχή, εμφύλιος, κυπριακό, δικτατορία).
Έκτοτε βέβαια εκδόθηκε πληθώρα βιβλίων, τα οποία εντάσσονται μέσα στο πνεύμα της λεγόμενης συνωμιοσιολογίας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Αυτά δεν έτυχαν ευρείας αποδοχής, παρ' όλο που κέρδισαν την προσοχή κάποιου περιορισμένου αριθμού ενδιαφερομένων. Κατά την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα τα μηνιαία περιοδικά, τα οποία αυτοχαρακτηρίζονται ως ανήκοντα σε κάποιο χώρο "αφύπνισης", όπως το NEXUS και το ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τα οποία έθεταν πολύ συχνά θέματα συνωμοσιολογίας, είχαν ένα τιράζ της τάξεως μεταξύ 10 και 15 χιλιάδων, αριθμός όχι ιδιαιτέρως μεγάλος, αλλά και διόλου ευκαταφρόνητος, ο οποίος τεκμηριώνει ότι στην Ελλάδα υπήρχε πράγματι μια αξιόλογη αριθμητικά μαγιά ανθρώπων, την οποία ενδιέφερε ο κίνδυνος, ο οποίος προέκυπτε από την "νέα τάξη".

Μετά την γκανγκστερική υποδούλωση της Ελλάδος στο ΔΝΤ. και τις απροκάλυπτες δηλώσεις του "πρωθυπουργού" περί αμέσου ανάγκης σχηματισμού μιας "παγκόσμιας διακυβέρνησης" κατέστη πλέον στο σύνολο της κοινωνίας εμφανές, ότι πολλά από αυτά που ανέφεραν οι αποκαλούμενοι "συνωμοσιολόγοι", δεν ήταν μπαρούφες κάποιων ιδιόρρυθμων με αδικαιολόγητη ροπή προς την καχυποψία. Σχετικά όμως με την διαμόρφωση της μέσης κοινωνικής αντίληψης περί "νέας τάξης" παρουσιάζονται δύο σημαντικά προβλήματα, τα οποία επιχειρούν - κατά κανόνα αλλά όχι πάντοτε ηθελημένα - να αναπαράγουν αυθαίρετες ερμηνείες του φαινομένου, οι οποίες παραποιούν τα υπάρχοντα δεδομένα:

- Αφ' ενός μεν εγκαθιδρύθηκε ένας κυρίως τηλεοπτικός καταιγισμός της κοινής γνώμης από τερατολόγους, οι οποίοι σκοπίμως αναμειγνύουν το πραγματικό, με ακραία παραμυθιάσματα, ούτως ώστε να επιβληθεί σύγχυση γύρω από την σχετική θεματολογία και να απομονωθεί αυτή στην σφαίρα της τερατολογίας. Προωθώντας πακέτα βιβλίων σε υπερογκώδη αριθμό, ώστε για την ανατροπή του περιεχομένου τους να απαιτούνται ολόκληρα επιτελεία αναλυτών και τόνοι αναλύσεων και εκμεταλλευόμενοι τα θρησκευτική πρόσδεση της ελλαδικής κοινωνίας στην Ορθόδοξο εκκλησία, καθώς και το γεγονός, ότι σε συνθήκες βαθιών κρίσεων εκδηλώνεται τάση να βρεθεί προστασία στα θρησκευτικά πιστεύω και να αντληθεί ελπίδα από την πίστη στα Θεία, εγκαλούν τους τηλεθεατές "να αφήσουν τους καναπέδες και τις πολυθρόνες" και να αγοράσουν την βιβλιακή τους πραμάτεια.
Το σύνθημα τους καταλήγει στο βλακώδες συμπέρασμα, "αγοράστε τα βιβλία μας, για να σωθεί η κοινωνία (και να οικονομήσουμε εμείς)".
Εφόσον έχουν τόσο καταλυτικό χαρακτήρα για την κοινωνική απελευθέρωση τα όσα εκδίδουν και εφόσον επιθυμούν να ευεργετήσουν δήθεν την ανθρωπότητα, γιατί δεν τα αναρτούν για ατελή χρήση στο διαδίκτυο;
Όλα αυτά τα κυκλώματα πολιτικών απατεώνων συγγενεύουν αμέσως ή εμμέσως με τον πολλά βαρύ σαχλό, αλλά επικίνδυνο για την κοινωνία, βαψομαλλιά κωλοτούμπα, που θεωρεί το γελοίο "κομματικό" μόρφωμα του "Λάος" προσωπική του ιδιοκτησία. Ο ρόλος του "κυρίου" αυτού φάνηκε ξεκάθαρα στην περίπτωση της υπερψηφίσεως του μνημονίου. Όμως η ζημιά που έχει κάνει σε βάρος της προσπάθειας διαφώτισης σχετικά με την "νέα τάξη" και η ιδεολογική σύγχυση την οποία σκοπίμως έχει καλλιεργήσει μέσω ισχυρής πρόσβασης στην τηλεοψία, παραμένει.

- Το δεύτερο πρόβλημα αφορά ανθρώπους, οι οποίοι εμφορούνται από κομματικές ιδεολογίες και οποίοι ανήκουν τόσο στην αριστερά, όσο στην δεξιά. Στην δεύτερη περίπτωση πρόκειται κυρίως για τον πόλο της λεγόμενης "λαϊκής" δεξιάς, στον οποίον έχω αναφερθεί συγκεκριμένα στο παρελθόν.
Η τάση αυτών των ανθρώπων είναι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της "νέας τάξης" με βάση τις σταθερές της κομματικής τους ιδεολογίας. Στόχος τους δεν αποτελεί το θεωρητικό ξεκαθάρισμα γύρω από το φαινόμενο, ούτε κατά συνέπεια η εκπόνηση και προώθηση στόχων, οι οποίοι ανάγονται σε αυτήν την λογική. Αποσκοπούν να κάνουν χρήση των δεδομένων της "νέας τάξης" μόνο και μόνο για να αποκτήσουν επιπρόσθετα επιχειρήματα στην προοπτική ενισχύσεως της κομματικής τους ιδεολογίας.
Και οι δυο αυτές τάσεις εντοπίζουν την αφετηρία της "νέας τάξης" στα σύγχρονα συμφέροντα των μεγαλοτραπεζικών συστημάτων, τα οποία κυριαρχούν παγκοσμίως. Η θεώρησή τους δηλαδή στηρίζεται στην οικονομία.
Οι μεν αριστεροί επιχειρούν να εντάξουν το φαινόμενο της "νέας τάξης" στα πάγια παρωχημένα σχήματα που τους διέπουν, τα οποία αφορούν την υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων από το κεφάλαιο, η οποία κρίνεται ότι αποτελεί τον κεντρικό άξονα και τον εν τέλει σκοπό της "νέας τάξης". Γι αυτούς, το εν λόγω φαινόμενο δεν είναι τίποτε περισσότερο από την σύγχρονο έκφραση της παγίας και διαχρονικώς ισχυούσης στο στάδιο της κεφαλαιοκρατίας αντιθέσεως μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου.
Για τους δεξιούς υπεύθυνοι της "νέας τάξεως" και πίσω από τις τράπεζες βρίσκονται οι "σοσιαλιστές". Βασικό επιχείρημα, το οποίο δρομολογούν προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι η πράγματι ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή νεωτέρου, να ελιχθεί στο μέτρο του δυνατού, όσο αυτός ήταν πρωθυπουργός, ενάντια στις πιέσεις των "συμμάχων", επιχειρώντας ανοίγματα στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδος. Αυτό το δεδομένο το αντιδιαστέλλουν στην απροκάλυπτη, βάσει σχεδίου και προωθημένη στη βάση πολιτικής εξαπάτησης του συνόλου υποδούλωση της Ελλάδας στο ΔΝΤ.
Τα δεδομένα, τα οποία αποκαλούνται με έντονο κατά κανόνα τρόπο οι ανήκοντες στην λαϊκή δεξιά ισχύουν το δίχως άλλο ως τέτοια. Είναι όμως αυτά κατάλληλα, ώστε να εξαχθούν τα συμπεράσματα, που αυτοί επιθυμούν; Ή επιχειρούν να ανάγουν τις συγκυρίες σε νομοτέλειες, διαστρεβλώνοντας στοιχειώδη δεδομένα και αξιοποιώντας τον τρόπο με τον οποίο ακριβώς η "νέα τάξη" επιχειρεί να παρουσιάσει τα πράγματα, αποσκοπώντας στην προώθηση των μετά την ανοικτή πτώχευση λύσεων, που έχει στο συρτάρι; Με αποτέλεσμα να βολοδέρνει οι κοινωνία για μια ακόμη τετραετία στο επόμενο μέλλον και μετά άντε βρέστα.

Δικαιούνται, λοιπόν οι δεξιοί να επικαλούνται αντιπαλότητα ενάντια στην "νέα τάξη";
Νομίζω, ότι εκ των πραγμάτων οι λίγοι εναπομείναντες υποστηρικτές του Κώστα Καραμανλή δικαιούνται. Σε αυτόν και στον ανελέητο πόλεμο από τις δυνάμεις της "νέας τάξης", που αυτός δέχθηκε με απανωτά κτυπήματα κάτω από την μέση, έχω αναφερθεί επαρκώς στο παρελθόν.
Αυτό το δικαίωμα δεν ισχύει όμως για τους δεξιούς γενικώς, και ιδιαίτερα για τους υποστηρικτές της λαϊκής δεξιάς, ή του Αντώνη Σαμαρά γενικότερα.
Η επιχειρηματολογία της Ελλαδικής δεξιάς εντοπίζει το κέντρο της "νέας τάξης" στα εξουσιαστικά δεδομένα των ΗΠΑ και αντιπαραβάλει σε αυτά την πολιτική των Ευρωπαϊκών χωρών της ΕΕ.
Έχουν όμως έτσι τα πράγματα, ή είναι οι ευρωπαίοι πολιτικοί και της δεξιάς και όλων των λιπών αποχρώσεων χωμένοι μέχρι τα μπούνια στην πρακτόρευση των συμφερόντων της "νέας τάξης";
Για τον Νικολά Σαρκοζί έχω κάνει δυο αναρτήσεις στο παρελθόν, στις οποίες τεκμηριώνω ότι:
Ο εν λόγω "κύριος" ξεκίνησε την καριέρα του ως δικηγόρος των καρτέλ εμπορίας κατασκευής και εμπορίας ναρκωτικών της Μασσαλίας, ενταγμένος στο κύκλωμα της λεγόμενης "French Connection". Η μητριά αυτής της πολιτικής περσόνα, την οποία προβάλει εντόνως ο κ. Σαμαράς, πανδρεύθηκε τον Wisner senior, o οποίος έστησε την CIA στην Ευρώπη μεταπολεμικά. Αυτή μετά την υπερατλαντική μετανάστευση προσέφερα πάσα "θαλπωρή" και "προστασία" στον Σαρκοζί στην οικία του Γουίσνερ, για να συμμετέχει ο πρώτος για αρκετό καιρό στα σεμινάρια πρακτόρων της CIA.
Ή δεν είναι η υπουργός οικονομικών του Σαρκοζί πρώην στέλεχος του Ντικ Τσένυ και της μαφίας του Πενταγώνου. Ή δεν τέθηκε αυτή η "κυρία" ως διάδοχος του Καν επικεφαλής" του ΔΝΤ.,τουτέστιν του άντρου ολοσχερούς υποδουλώσεως χωρών στην "νέα τάξη";
Ο "κύριος" Σαρκοζί, ο οποίος πρωτοστατεί στην επίθεση του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης, σκοτώνοντας σωρηδόν γυναικόπαιδα, είναι κατά πολύ χειρότερος αχθοφόρος της "νέας" τάξης από τον Giorgos ΓΚΑΠ.
Επιχειρηματολογούν κάποιοι δεξιοί, με στόχο να δικαιολογήσουν αυτά τα εγκλήματα σε βάρος του λαού της Λιβύης, ότι ο Καντάφι είναι δήθεν τύραννος, δικτάτωρ και τα τοιαύτα. Πέραν ότι, εάν πάνε να προβάλουν αυτά τα επιχειρήματα ενώπιον του λαού της Λιβύης θα φάνε στην καλύτερη των περιπτώσεων χοντρό φύσημα, έστω κι αν οι καταγγελίες σε βάρος του καθεστώτος Καντάφι ίσχυαν, από πότε μπορούν να στηρίξουν τον βομβαρδισμό ενός λαού από τους εγκληματίες του ΝΑΤΟ;

Ποιόν επιχειρούν να δουλέψουν με αυτά τα ευτελή επιχειρήματα οι υποστηριχτές της λαϊκής δεξιάς, επικαλούμενοι ανύπαρκτη αντιπαλότητα του πολιτικού χώρου στον οποίον ανήκουν προς την "νέα τάξη", εμάς ή τους εαυτούς των;

Εκεί που τα πράγματα καταλήγουν να είναι ακόμη περισσότερο κραυγαλέα, όσο αφορά την νεοταξίτικη αχθοφορία, είναι η περίπτωση της "κυρίας" Μέρκελ. Η εν λόγω πολιτικός πριν την γερμανική επανένωση επί σοσιάλφασιστικού καθεστώτος σκεπά Χόνεκερ, ήταν υπεύθυνος προπαγάνδας της νεολαίας FDJ (Freie Demokratische Jugend) του σοσιάλφασιστικού κόμματος του Χόνεκερ SED (Sozialistische Einheitspartei Deutschlands).
Γκουγκλίστε τους δυο αυτούς όρους, να δείτε τι κορδόνι σχετικά με το παρελθόν της Μέρκελ θα παρουσιαστεί.
Ποια μπορεί να είναι η δύναμη, η οποία εκτινάσσει μια πρώην ανώτατη "κομμουνίστρια" στην κορυφή της ευρωπαϊκής δεξιάς; Ποια μπορεί να είναι η διασυστημική υπόγειος δύναμις, η οποία φτιάχνει καραμπόλες με τα διαφορετικά καθεστώτα σαν μπαλάκια μπιλιάρδου, πέρα από τα κυκλώματα που κυοφορούν την "νέα τάξη";

Σε ένα από τα επόμενα κεφάλαια της αναφοράς αυτής (προφανώς σε επόμενη ανάρτηση) θα γίνει αναφορά και στις οικονομικές θέσεις, τις οποίες εξήγγειλε ο κ. Σαμαράς στο Ζάππειο ΙΙ, στην προοπτική της διαδόχου πολιτικής καταστάσεως, την οποία ετοιμάζουν τα κυκλώματα της "νέας τάξης" για την μετά την επίσημο διακήρυξη πτωχεύσεως εποχή.

Βαθιά αποπροσανατολιστικές είναι όμως και οι θέσεις της "αριστεράς" όσο αφορά την "νέα τάξη":
Η αντίληψη των διαφόρων αποχρώσεων του εν λόγω χώρου συμπυκνώνεται στην διαπίστωση, ότι όπισθεν της "νέας τάξης" ευρίσκονται κάποιοι μεγιστάνες του κεφαλαίου, οι οποίοι έχουν ως απώτερο στόχο την ικανοποίηση της κερδοφόρας αδηφαγίας, μέσω της μεγιστοποίησης των κερδών, την περιθωριοποίηση των λαών, την αποικιοποίηση των χωρών και την ιδιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών τους πόρων.
Αυτό που παραβλέπεται με αυτήν την προσέγγιση είναι το τελικό κίνητρο, το οποίο διέπει την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, της επιβολής ολοκληρωτικού πλανητικού κράτους, την κατάργηση του ρευστού χρήματος και την επιβολή της πανθρησκείας.
Το κίνητρο αυτό δεν είναι οικονομικού χαρακτήρος, αλλά αφορά καθαρά την εναπόκτηση δυνάμεως επιβολής. Κάποιοι στοχεύουν στον ολοκληρωτικό μας έλεγχο, ώστε να μας επιβάλουν κάτι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ. Αυτό το συγκεκριμένο αφορά τον πυρήνα του Μάτριξ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΤ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΣΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΝΞΟΥΝ ΟΛΩΣΧΕΡΩΣ.

Εάν το εν τέλει κριτήριο της οικονομικής αλήτ ήταν η οικονομική της επέκταση και εάν το κέντρο της ήταν πράγματι οι τεράστιες τράπεζες οι οποίες κατοικοεδρεύουν στις ΗΠΑ, δεν θα υπερχρέωναν και δεν θα διέλυαν αυτόν τον οικονομικό κολοσσό, ο οποίος βρίσκεται κάτω από τον ολοκληρωτικό ελέγχό τους, για να αναδείξουν ως παγκόσμιο δύναμη την Κίνα, η οποία υποτίθεται ότι ελέγχεται από ένα τύποις κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο εμφανίζεται να εκπροσωπεί δήθεν δικά του συμφέροντα στην διεθνή σκηνή.

Συνεχίζεται στην επόμενη ανάρτηση