ΑΚΟΜΗ ΜΕΡΙΚΕΣ "ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ"

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι επισκέπται, αγαπητοί φίλοι:

Όπως αναφέρθηκα ήδη, οι τρεις προηγούμενες αναρτήσεις απλά ξεκίνησαν την τοποθέτηση μου στο ζήτημα του νέου προέδρου της ΝΔ. κ. Σαμαρά, η οποία ουσιαστικώς μένει να ακολουθήσει όσο αφορά τον κορμό της, μετά από ηθελημένη σιωπή, κατά την περίοδο της προεκλογικής διαμάχης μεταξύ των δυο επικρατέστερων υποψηφίων.
Αυτή η σιωπή δεν σχετιζόταν με πρακτικές συνέπειες, αλλά αποκλειστικά με διακριτικότητα, όσο αφορά συναισθηματικά ανακλαστικά ανθρώπων που σέβομαι και εκτιμώ.
Από πρακτικής πλευράς δεν εκτιμώ ότι υπήρχε κάποιο εμπόδιο να αναφερθώ σε αυτά που ήδη αναφέρθηκα και προσεχώς προτίθεμαι να αναφερθώ επί του θέματος. Δεδομένου όμως, ότι η προεκλογική διαμάχη - καθότι πιστεύω ότι η διαδικασία υπερισχύσεως υπερέβη σαφώς τα όρια της αντιπαραθέσεως, αποτελούσα ανταγωνισμό και όχι συναγωνισμό - εντέχνως αποσκοπούσε από πλευράς στρατοπέδου του κ. Σαμαρά στην καπηλεία των καλώς νοουμένων πατριωτικών και κοινωνικών ευαισθησιών της συντριπτικής πλειοψηφίας του συνόλου των εμφορουμένων από ανάλογες ευαισθησίες λαϊκών ανθρώπων, θεώρησα φρόνιμον να μην πικράνω και να μην προκαλέσω. Διότι συχνά αυτό που θεωρώ αληθές, αντίκειται του κοινωνικού μύθου και αμφισβητεί κοσμοείδωλα. Και η προσβολή των διαθέσεων προσώπων, τα οποία είναι αποδεδειγμένως καλόπιστα, δεν συγκαταλέγεται σε αυτά που επιθυμώ. Διότι "εάν το καλόν ούκ καλώς, ούκ καλόν".

Ευχαριστώ θερμά τις φίλες και τους φίλους, που σχολίασαν τις αναρτήσεις. Τα σχόλια τους είναι πολλαπλώς πολύτιμα. Είτε επικροτούν, είτε θέτουν ερωτήματα, είτε ελέγχουν, θεωρώ ότι στηρίζουν. Διότι ως μη έχων ζητούμενο, πέραν του ξεκαθαρίσματος καταστάσεων, έχω μόνο να ωφεληθώ. Εάν εντοπιστούν σφάλματα, οφείλω να μετανοήσω, να επανορθώσω, να απολογηθώ και να ζητήσω συγγνώμην έναντι των αδικηθέντων. Διότι όταν παραδεχόμεθα τα σφάλματά μας, ενδυναμούμεθα. Φρονώ όμως, ότι η μεταφορά του προβληματισμού από την σφαίρα των συναισθηματισμών στην σφαίρα των επιχειρημάτων, μάλλον δεν θα αποδυναμώσει τις θεωρήσεις του υποφαινομένου. Και επ' αυτού δεσμεύομαι εκ των προτέρων να μην φείδομαι ψηφιακής μελάνης.

Οι τρεις αναρτήσεις που προηγήθηκαν, αποσκοπούσαν περισσότερο σε μια πρώτη απόθεση βάρους, το οποίο έφερα από την ηθελημένη σιωπή και δεν δύνανται εξ αυτού να αποτελούν την απαραίτητη και αυτονόητη πραγματεία, που συνθέτει την παράθεση μιας ολοκληρωμένα στοιχειοθετημένης άποψης. Αυτή όμως θα ακολουθήσει. Κάποια σημεία πρέπει ακόμη να διερευνηθούν. Αισθάνομαι ότι δεν έχω πρόβλημα να παρουσιάσω κάποια δεδομένα, όπως αυτά προκύπτουν. Οι προκλήσεις που αισθάνθηκα κατά την περίοδο της σιωπής, έγιναν αφορμή να ψάξω και να ασχοληθώ με κάποια θέματα, που ίσως να μην το έπραττα, εάν δεν εκδηλωνόταν αυτή η πρόκληση, όπως πχ. ο βίος και η πολιτεία και το γενικότερο παρασκήνιο γύρω από τον κ. Σαρκοζί, περί των οποίων μάλλον επικρατεί δυστυχώς άγνοια στην κοινή γνώμη.

Όσο αφορά το θέμα καθ' εαυτό, νομίζω ότι δεν υπάρχει ξεχωριστό θέμα "Σαμαρά", όπως ίσως επέτρεψαν να διαφανεί οι προηγούμενες αναρτήσεις. Αλλά ούτε και θέμα "Μπακογιάννη", όπως ισχυρίζονται αρκετοί φίλοι, ακολουθώντας ίσως το ψευτοδίλημμα που σκοπίμως και εντέχνως έστησε το κατεστημένο, όσο αφορά την διαδικασία εκλογής νέου προέδρου του κόμματος της ΝΔ. Το σύστημα ποτέ δεν ποντάρει σε μια μόνο πλευρά. Η διαιώνιση της επικυριαρχίας του στηρίζεται στο να θέτει στημένα διλήμματα, παρασύροντας το λαό στην μια ή την άλλη επιλογή, πολώνοντας το κοινωνικό σώμα.
Έχω κάνει εκτενείς αναφορές στον αποκρυφιστικό χαρακτήρα της εξουσίας και την δυαρχία που την διέπει. Αυτή η εμμονή δεν είναι τυχαία. Διότι χωρίς αναλυτικό όργανο δεν θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τον μανιχαϊσμό της εξουσίας και τις εκφάνσεις του στις διαφορετικές φάσεις.
Αυτή η διαπίστωση, παρόλο που αποτελεί γενική αρχή, δεν συνεπάγεται ισοπέδωση. Αυτό που δομεί ένα σύνολο, είναι, πέραν των δομικών αξόνων, η λεπτομέρεια. Όπως έχω αναφέρει, αυτό που κάνει τη μουσική, δεν είναι μόνο η αρμονία, η μελωδία και ο ρυθμός, αλλά και τα χτυπήματα, τα φυσίγματα, οι μικροί χρωματισμοί, οι ανεπαίσθητες εναλλαγές του ρυθμού, το σουίνγκ. Εκεί εξ άλλου στηρίζεται η ιδιαιτερότητα κάθε συγκεκριμένης απόδοσης ενός μουσικού έργου.
Και εάν μου επιτρέπεται η αξιοποίηση του προηγουμένως αναφερθέντος αναλόγου, εκεί ευρίσκεται η διαφορά μεταξύ εντυπώσεως και αισθητικής "κατανοήσεως". Την προσοχή του ακροατού μπορεί κατά κανόνα να έλκει ή και να δεσμεύει το πρώτο βιολί, ή ο σολίστας, σαν αποτέλεσμα της προαιρέσεως του να μπει σε μια αίθουσα μουσικής για να αποκομίσει συναισθήματα και εντυπώσεις. Ένας πραγματικά μουσικόφιλος μπορεί να λειτουργήσει όμως μόνο με το έργο στο σύνολο του. Και ένας φασίστας της μουσικολογίας θα το ξετινάξει και θα το κάνει σκόνη. Όχι για να το βάλει στον πάγκο του Προκρούστη, αλλά διότι η αναζήτηση του δεν γνωρίζει όρια. Γιατί η μουσικολογία δεν μαθαίνεται χωρίς να πονέσει κάποιος και χωρίς να πιάσει κλαρίνο.

Στην συνέχεια παραθέτω δυο βίντεο του Βασίλη Λεβέντη σχετικά με το θέμα, που θέτουν σημαντικά ερωτήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει διάθεση ταύτισης με τον πολιτικό λόγο του συγκεκριμένου ομιλητή. Έχω συχνά επιμείνει στην άποψη, ότι άλλο η συμπτωματολογία και άλλο η αιτία μιας αρρώστιας (ή γάγγραινας). Ένας που έμεινε όμως επί 22 έτη εκτός των πυλών είναι επόμενο να αναφέρεται εύστοχα, ως παραπονούμενος, στην πρώτη.
Φυσικά θα επανέλθω όμως με συγκεκριμένες τοποθετήσεις γύρω από τα σχέδια του κατεστημένου.