ΚΡΙΣΙΜΗ ΦΑΣΗ

 

 

ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΣΟ, "Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ"

 

1. ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ 1937, ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΣΑΪΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΜΑΣ. 

  Ο Πάμπλο Πικάσσο ζωγράφισε τον πίνακα “Η Γυναίκα που Κλαίει” το 1937, σαν σπουδή στον μεγάλο σε μέγεθος πίνακα που φιλοτέχνησε στην συνέχεια με τίτλο “Γκουέρνικα”. Ο πίνακας αυτός, διαστάσεων 3,54 χ 7,82 μ. αναπαριστά την απαναθρωπιά, την βαρβαρότητα και την απόγνωση τού πολέμου. Ήταν παραγγελία τής Δημοκρατικής Ηυβέρνησης τής Ισπανίας για την διεθνή έκθεση στο Παρίσι το 1937. Ο Πικάσσο εμπνεύστηκε το έργο, όταν στις 26 Απριλίου με αφορμή τον βομβαρδισμό τής Γκουέρνικα, ξεκινώντας τον την 1η Μαΐου και ολοκληρώνοντάς τον στις 3 Ιουνίου τού 1937.  Όπως δήλωσε ο ζωγράφος, “Η αφαίρεση του χρώματος και του αναγλύφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου από τον κόσμο, όταν διακόπτεται δεν υπάρχει πλέον η φύση ή η ζωή”. Με τον Εμφύλιο να μαίνεται έναν ολόκληρο χρόνο, στις 25 Απριλίου του 1937 οι Δημοκρατικοί οπισθοχωρούν στη Γκουέρνικα. Την επόμενη μέρα, η βασκική πόλη θα σκεπαστεί με θλίψη και πένθος, καθώς θα δεχτεί μία από τις πιο αποτρόπαιες αεροπορικές επιθέσεις της ιστορίας. Ο βομβαρδισμός έγινε από ναζιστικά γερμανικά και ιταλικά αεροπλάνα των φασιστών, οι πιλότοι των οποίων συμμετείχαν εθελοντικά στον ισπανικό εμφύλιο, στο πλευρό των ορδών τού φράνκο. Η αιματηρή αυτή επίθεση ονομάστηκε «Επιχείρηση Επίπληξη», αλλά έμεινε στις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας γνωστή ως Γκουέρνικα. Από τον βομβαρδισμό καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της Γκουέρνικα και έχασαν τη ζωή τους περίπου 1.600 άνθρωποι. Το 1/3 της πόλης είχε πλέον καταστραφεί. Όσοι κάτοικοι πρόλαβαν να σωθούν, κοιτούν τα ερείπια της πόλης τους απελπισμένοι. Από τον βομβαρδισμό ισοπεδώθηκε βάρβαρα το 1/3 της πόλης. ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΑΜΑΧΩΝ, ΟΠΩΣ ΜΕ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΟΔΥΝΗ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΑΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝ ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ. 

  Τις τελευταίες εβδομάδες, από τότε που διέκοψα την προηγούμενη ανάρτηση, την οποία αφήνω σκοπίμως ημιτελή, έχει καρφωθεί μέσα μου ο πίνακας "Η Γυναίκα που Κλαίει" με ένα μόνιμο θρήνο για όσα επιβάλλονται στην Γάζα σε βάρος δυο και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς να μπορώ να διατυπώσω οτιδήποτε στα πλαίσια τού διαδικτύου. Η γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστίνιων τής Γάζας δεν στρέφεται μόνον εναντίον των κατοίκων της, αλλά αποτελεί στοχευμένη επίθεση των εωσφοριστών ενάντια στην ανθρωπότητα, με στόχο την κλιμάκωση τής επιβολής τού αρμαγεδώνα. ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, ΠΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Η ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ, ΕΣΤΩ ΕΝΔΟΜΥΧΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΕ ΕΝΤΟΝΑ ΒΗΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ.

  Ο Πικάσσο προσπάθησε με αυτούς τούς πίνακες να προβληματίσει για την φρικαλεότητα τού πολέμου, χειριζόμενος τα εκφραστικά μέσα τής τέχνης του, όχι μόνον ως ισχυρούς φορείς μηνυμάτων, αλλά ταυτοχρόνως σαν κάτι, που απευθύνεται πολύ βαθύτερα από ότι τα λεκτικά επιχειρήματα, ώστε να είναι σε θέση να προσανατολίσει εκ νέου την συνείδηση σε νέες ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Οι ανησυχίες και οι εικαστικές προειδοποιήσεις τού Πικάσσο επιβεβαιώθηκαν λίγα μόλις χρόνια μετά με το ξέσπασμα τού 2ου παγκόσμιου πολέμου. Η μοντέρνα τέχνη τής εποχής , έχοντας περάσει προηγουμένως κατά το δεύτερο μισό τού 19ου αιώνα από το στάδιο τού ιμπρεσιονισμού, ο οποίος με μια δραστική αφαίρεση στην λεπτομέρεια των μορφών εμμένει στην αποτύπωση τής εντύπωσης, επεκτεινόμενος επίσης στον χώρο τής μουσικής και τής λογοτεχνίας, παραμερίζοντας τον ρομαντισμό, που αποτεινόταν στο συναίσθημα, είχε προχωρήσει τον 20ο αιώνα κατά την διάρκεια τού μεσοπολέμου στον σουρεαλισμό. Ο υπερρεαλισμός επιδίωξε πολλές ριζοσπαστικές αλλαγές στο χώρο της τέχνης αλλά και της σκέψης γενικότερα, ασκώντας επίδραση σε μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Τα μέλη του αντέδρασαν σε αυτό που οι ίδιοι ερμήνευαν ως μία βαθιά κρίση του Δυτικού πολιτισμού, προτείνοντας μία ευρύτερη αναθεώρηση των αξιών, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, στηριζόμενοι στις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόυντ και στα ριζοσπαστικά πολιτικά ιδεώδη εκείνης τής εποχής. Ως κύριο μέσο έκφρασης, τόσο στην λογοτεχνία όσο και στις εικαστικές τέχνες, προέβαλαν τον «αυτοματισμό», επιδιώκοντας τη διερεύνηση του ασυνείδητου, την απελευθέρωση της φαντασίας «με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική» και διακηρύτοντας τον απόλυτο μη κομφορμισμό. Η πιστοποίηση τού Πικάσσο με αναφορά στην “Γκουέρνικα”, ότι ζούμε πλέον σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από πλήρη απαξίωση και αναίρεση τής φύσης και τής ζωής, οπότε “με την αφαίρεση τού χρώματος και τού ανάγλυφου” επισημαίνεται, ότι “έχει διακοπεί η σχέση των ανθρώπων” με την ουσιαστική υπόσταση τού πραγματικού κόσμου, στα πλαίσια εγκλωβισμού τους σε μια άχρωμη και ακρωτηριασμένη από τις πραγματικές διαστάσεις επίπεδη πρόσληψή του, δεν σταματάει εκεί. Καθότι ενώ η αφαίρεση των χρωμάτων και τής τρίτης διάστασης που κυριαρχούν στην “Γουέρνικα” ως εκφραστικά μέσα, δεν είναι αυτά που σφραγίζουν την απαράμιλλη αισθητική τής "Γυναίκας που Κλαίει”. Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, σε μια έξαρση διαμαρτυρίας και εκδήλωση απροσμέτρητης συμπόνοιας, θέτει σε κίνηση σε αυτόν τον πίνακα τόσο την λειτουργία των χρωμάτων, όσο και την προοπτική. Όμως αυτά πραγματώνονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο: Οι αδρές γραμμές τού πίνακα συνθέτουν μια καταιγιστική προοπτική, που είναι ιδιόμορφη και σοφά αλλοπρόσαλλη, αμφισβητώντας σε βάθος αυτό που η μέση αντίληψη θεωρεί ρεαλιστικό. Τα χρώματα που επιλέχθηκαν, επιβάλλουν επίσης την δική τους δεοντολογία πέραν τού αναμενόμενου, διεμβολίζοντας την πραγματικότητα προς την μεριά τής αλλήθειας, εμμένοντας στο μήνυμα, ότι δεν ανάγονται σε αυθαιρεσία, αλλά ενεργοποιούν μια σε βάθος αποκατάσταση. Ο κυβισμός, σαν ρεύμα ζωγραφικής και γλυπτικής, είχε εκδηλωθεί ήδη και αναπτύχθηκε κυρίως από το 1907 έως το 1914 χάρη στους διάσημους ζωγράφους Πικάσσο και Ζωρζ Μπρακ. 

  Ήδη σε ηλικία 15 ετών ο Πικάσο είχε φθάσει στο στάδιο να είναι σε θέση, ώστε να μπορεί να αποδίδει με άκρως υψηλή μαεστρία σε ζωγραφικούς πίνακες τις πλέον δύσβατες παραστατικά λεπτομέρειες. Η υψηλή απόδοση τής δαντέλας στα ενδύματα των εφήβων στον πίνακα “Η Πρώτη Μετάληψις” („Confirmation“) αφήνει τον παρατηρητή άναυδο για τις άψογες ικανότητες ενός δεκαπενταετούς ζωγράφου. 

 

  Οπωσδήποτε αυτές οι ιδιαίτερα προωθημένες ικανότητες, δεν μπορούν να αποκτηθούν ευκαίρως ακαίρως μέσω ίδιων προσπαθειών από ένα έφηβο σε πρώιμη ηλικία. Πολλές γενεές μεγάλων καλλιτεχνών προηγουμένως είχαν εντρίψει στην επεξεργασία μιας και μόνης τρίχας ενός σκόπιμα επιλεγμένου ζώου, που με τον κατάλληλο τρόπο θα μπορούσε να υποκαταστήσει ως χρωστήρας την λειτουργία ενός συμβατικού πινέλου στην τοποθέτηση τού χρώματος σε ένα πίνακα, για να αποδοθούν λεπτομέρειες. Και αυτές οι ικανότητες μπορούν να μεταδοθούν σε πολύ σύντομο τρόπο από ένα προικισμένο μάστορα σε ένα προικισμένο μαθητή, ιδιαίτερα, όταν αυτός διαθέτει μια ισχυρή προαίρεση και ιδιοφυΐα. Αλλά το υψηλό δώρημα τού Πάμπλο Πικάσσο δεν εκδηλώνεται σε αυτόν τον πίνακα μόνον στην απόδοση τής λεπτομέρειας, αλλά διαχέεται στην όλη σύνθεση. Σε μια κοινωνία, όπως η ισπανική τού 1896, που διέπεται από αυστηρή θρησκοληψία τού παπισμού, ρίχνει ο νεολαίος καλλιτέχνης κάποιες απίθανα ευαίσθητες πινελιές επάνω στο καναβάτσο, για να “πετάξει στο καναβάτσο”, όπως συνήθως λέγεται προφανώς από τέτοιου είδους αφετηρίες, κάποια βαθιά αγκυρωμένα στην νοοτροπία τής εποχής στερεότυπα. Το βλέμμα αγνής νοσταλγίας που κατευθύνει το παπαδοπαίδι στην νεαρή κοπέλα, που εισάγεται στο μυστήριο τής πρώτης μεταλήψεως προσηλωμένη στην ανάγνωση τής ευχής, αναβλύζει το πρώτο σκίρτημα τού αγνού ερωτισμού σε ένα έφηβο. Στην έκφραση τού προσώπου του αποτυπώνεται η Θεία Πνοή τής γενετήσιας δυνάμεως στον άνθρωπο, με τρόπο που καθηλώνει για τον αυθορμητισμό και την ενδόμυχη αθωότητα τού εφήβου. Το αυστηρό βλέμμα τής μητέρας που απευθύνεται στον έφηβο, υποδηλώνει τον έλεγχο τού ερωτικού ενστίκτου, που ενώ εμφύτευσε η Θεία Δημιουργία στον άνθρωπο, οι ισχύουσες νόρμες επιδιώκουν να περιχαρακώσουν σε σκόπιμα από αυτές πλαίσια. Το παπαδοπαίδι απιθώνει ένα ανθοδοχείο με άνθη στην τράπεζα. Η πράξη αυτή δεν έχει ολοκληρωθεί, βρίσκεται ακόμη σε κίνηση, αποτυπώνοντας μια διαδικασία κάλους μέσω τού στολισμού. Στο κηροπήγιο υπάρχουν τέσσερα κεριά. Τα δυο από αυτά είναι σβησμένα, ενώ δυο έχουν φλόγα. Εμείς, ως αποδέκτες τού εικονισμού, καλούμαστε να προσδιορίσουμε, σε ποια από τα τέσσερα εικονιζόμενα πρόσωπα αντιστοιχούν τα σβησμένα και σε ποια τα κεριά που καίνε. Σε μάς εναπόκειται η επιλογή, εφόσον διακρίνουμε ενός είδους συσχέτιση. Όμως περί αυτού αποφασίζει αδιαπραγμάτευτα η τρίτη φλόγα, που βρίσκεται ψηλότερα στον εικονισμό. Είναι η φλόγα στο καντήλι, που κρέμεται δίπλα στον σταυρό. Η τρίτη φλόγα είναι η Θεία Φλόγα τής Ζωής, που καλεί όπως στο μυστήριο τού γάμου “Η γυνή να φοβείται τον άνδρα και ο άνδρας να αγαπά την γυναίκα όπως ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν”. Και το άκρον άωτον των συμβολισμών ολοκληρώνεται με τρόπο, που καθίσταται αντιληπτός μόνο στον προσεκτικό παραλήπτη τού έργου. Το χαλί στα μπροστά στην τράπεζα παριστά κλάδους με άνθη. Όμως κάποια από αυτά έχουν υπερυψωθεί και έχουν γίνει άνθη πραγματικά. Είναι τα άνθη τής Ζωής, που προεικάζουν μια Νέα Οικουμένη, που ανταποκρίνεται στα μέτρα τού μετανοήσαντος, συνειδητού, ενεργού υπέρ τού Καλού Ανθρώπου. Ο Πικάσσο στα 15 του χρόνια είχε φθάσει ήδη σε μια αξιοθαύμαστη αρτιότητα, τόσο όσο αφορά τα εκφραστικά μέσα, όσο επίσης και τις εμπνεύσεις των συνθέσεων. Το 1937, σε ηλικία 56 ετών, ήταν επόμενο να απογειωθεί στην μετάδοση άκρως υψηλών νοημάτων και πρακτικών.

  Η τομή τού Πικάσσο με τον κυβισμό ξεπέρασε ακόμη και τις παραστάσεις των σουρεαλιστών, που διέπονταν από φόρμες που είχαν απομακρυνθεί μεν από την συμβατικότητα, αλλά γειτνίαζαν ως ένα βαθμό προς αυτές, διατηρώντας τις καμπύλες γραμμές και παρά την πρωτοτυπία στην απόδοση των απεικονιζόμενων χώρων, η προοπτική που τούς χαρακτήριζε ήταν μεν “υπέρ” “ρεαλιστική”, αλλά σε τελευταία ανάλυση απέδιδε ένα άλλου είδους “ρεαλισμό”. Η τομή τού Πικάσσο ήταν καταλυτική, διότι αμφισβητούσε τα πάγια τής συμβατικής λογικής με πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι όλες αυτές οι κινήσεις διέπονταν από ισχυρό αισθητικό κάλλος και δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τα αντιαισθητικά ανοσιουργήματα, που παρουσίασαν στην συνέχεια οι ενεργούμενοι από το κατεστημένο ως δήθεν “μοντέρνα τέχνη”. Το κατεστημένο παρεμβαίνει σκόπιμα και ύπουλα, όποτε εκδηλώνεται μια κίνηση, που αποσκοπεί στην χειραφέτηση, την διεύρυνση και την ενεργοποίηση τής συνείδησης, με στόχο να διαστρέψει το συνολικό τοπίο, να το αποπροσανατολίσει και να το εντάξει σε κουλουβάχατα, προσπαθώντας σε πλαίσια σύγχυσης να εξουδετερώσει τα μηνύματα και την ανθρωπιστική παρέμβαση κάθε φιλότιμης σχολής έκφρασης σε κάθε τομέα. Όπως διακήρυξε συγκεκριμένα η “σχολή τής φρανκφούρτης” μετά τον Β΄ΠΠ., κάθε μορφή “καλλιτεχνικής” έκφρασης οφείλει να εξιδανικεύει την ασχήμια. Το “μουσείο μοντέρνας τέχνης” στην Νέα Υόρκη αποτελεί ένα σκουπιδότοπο, που έχει σαν στόχο την επικράτηση τής πλήρους απαξίωσης τού κάλλους.

   Η κατά μέτωπον αμφισβήτηση τής συμβατικής λογικής, που επενέργησε με τα έργα του ο Πικάσσο έχουν ένα πολύ σημαντικό νόημα στην σφαίρα τής συνείδησης, που έχει βαθύτατες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Η αμφισβήτηση ΄”τού ελέγχου τής λογικής”, που διακήρυξαν οι σουρεαλιστές, επισημαίνοντας ότι ο συγκεκριμένος τρόπος λογικής που έχει επιβληθεί, είναι η βάση που καθορίζει “την κρίση τού Δυτικού πολιτισμού και την κατάπτωση των αξιών”, ΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΕΚΠΕΣΣΟΝΤΕΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Αυτή στηρίζεται σε μια έντεχνη λοβοτομή των δυο λοβών, δεξιού και αριστερού, τού ανθρώπινου εγκεφάλου. Και τον μεν δεξιό λοβό, προσπαθούν να οδηγήσουν στην εφαρμογή μιας στείρας ρεντουξιονιστικής λογικής, στον δε αριστερό προσπαθούν να εμφυσήσουν τον αποκρυφισμό και την μυστηριακή μαγεία. (Ρεντουξιονισμός είναι η αντίληψη, ότι το όλον αποτελεί απλό άθροισμα των μερών του σε μηχανιστική βάση, πέραν από ισχύουσες λειτουργικές αλληλουχίες). Επειδή η στείρα τυπική λογική δεν μπορεί να αποδεχθεί τα δεδομένα τού αποκρυφισμού, επιβάλλεται με αυτόν τον τρόπο και η κάτάργηση τής σύνδεσης μεταξύ των δυο λοβών τού εγκεφάλου, που η χειρουργική ιατρική ονομάζει λοβοτομή. Με αυτήν την μέθοδο μετατρέπονται οι άνθρωποι σε έντονα υποβιβασμένα από πλευράς εγκεφαλικών λειτουργιών όντα, που άγονται και φέρονται κατά το δοκούν από το κατεστημένο (πέραν των λοιπών παρεμβάσεων, όπως η τηλεόραση, που υποβιβάζει την λειτουργία τού εγκεφάλου από τα 13 στα 9 χερτζ, που είναι συχνότητα κατά την διάρκεια που ο άνθρωπος κοιμάται, ή υπνωτίζεται).

  Σε αυτήν την συνωμοσία ενάντια στην ανθρώπινη συνείδηση εκφράστηκε με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο και ο σοφός ηγέτης Πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν, που είπε στα πλαίσια τής άκρως σημαντικής συνέντευξής του στον Τάκερ Κάρλσον τα εξής:

 Βλαντιμίρ Πούτιν:  Ακούστε, είπατε ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια. Το κεφάλι χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια: το ένα είναι υπεύθυνο για έναν τομέα δραστηριότητας, το άλλο είναι πιο δημιουργικό και ούτω καθεξής. Αλλά είναι ακόμα ένα κεφάλι. Είναι απαραίτητο ο κόσμος να είναι ενωμένος, η ασφάλεια να είναι κοινή και όχι σχεδιασμένη για αυτό το «χρυσό δισεκατομμύριο». Και τότε - μόνο σε αυτή την περίπτωση - ο κόσμος θα είναι σταθερός, βιώσιμος και προβλέψιμος. Και όσο το κεφάλι χωρίζεται σε δύο μέρη, είναι μια ασθένεια, μια σοβαρή ασθένεια. Ο κόσμος διανύει αυτή την περίοδο βαριάς ασθένειας.

  (Για όποιον προσπαθεί να εμβαθύνει στα συμφραζόμενα αυτής τής συνέντευξης, ο Πρόεδρος Πούτιν έκανε, ως ήταν αναμενόμενο και άλλες πολύ σημαντικές αναφορές σε πολύ σημαντικά ζητήματα με μη άμεσα προφανή τρόπο. Σε κάποια από αυτά θα γίνει μνεία σε προσεχείς αναρτήσεις με την δέουσα ευκαιρία).

 Ο προικισμένος Ινδός ομιλητής "Sadhguru", που παρεμβαίνει με βιντεοσκοπήσεις στο youtube, στον οποίον πέραν των όποιων επιδιώξεών του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ότι κατέχει από βέσπα πολύ καλά, ως προερχόμενος από μια χώρα που διαθέτει αρχαία σοφία, ανέλυσε σε μια βιντεοσκόπησή του, ότι οι εκπεσόντες έχουν προσαρμόσει τον συγκεκριμένο τύπο λογικής σαν φίδι γύρω από τον λαιμό των ανθρώπων.

NAGAS: THEY CAME FROM OTHER DIMENSION | The TRUTH About Other Dimensions | Physics | Sadhguru

  

  Ο σπουδαίος και άκρως πρωτοποριακός ψυχολόγος και νευροψυχολόγος αναλυτής Jan McGilchrist έχει προβεί σε πολύ σημαντικές αναλύσεις και εντοπισμούς σχετικά με την λειτουργία των δυο λοβών τού εγκεφάλου και τις συνέπειές τους καθ' όλη την διάρκεια τής ιστορίας, έχοντας αναρτήσει πληθώρα πολύτιμων σχετικών βίντεο στο youtube και έχοντας συγγράψει σημαντικά βιβλία. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο πρώτο του βιβλίο, που έχει τιτλοφορήσει “The Master And His Emissary“ (“Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του”) έχει βάλει υπότιτλο „The Divided Brain And the Making Of Western World“ (Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Δημιουργία τού Δυτικού Κόσμου).

 

 

https://archive.org/details/the-master-and-his-emissary-the-divided-brain-and-the-making-of-the-western-world

  Ο Mc Gilchrist πριν σπουδάσει ψυχολογία και ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα, ήταν καθηγητής φιλολογίας σε σημαντικά πανεπιστήμια τής Αγγλίας, με αποτέλεσμα να διαθέτει πολύ πλούσιο γλωσσικό όργανο, οπότε η μελέτη των βιβλίων του απαιτεί πολύ καλές γνώσεις τής αγγλικής γλώσσας. Επειδή όμως στην τρέχουσα φάση ασχολούμαι εντατικά με το συγκεκριμένο θέμα σύντομα θα κάνω σχετικά μια σειρά αναρτήσεων. Σε αυτά τα πλαίσια θα γίνει εκτεταμένη αναφορά και στην έντονη σύγγρουση μεταξύ τού Πλατωνος και τού Αριστοτέλους, η οποία προφανώς αγνοείται παντελώς ωστην Ελλάδα. Αυτά τα δεδομένα έχουν αναδείξει σοβαρότατοι ερευνητές στις ΗΠΑ και των Καναδά, μεταξύ των όποίων μάλιστα συγκαταλέγεται ως κύριος εκπρόσωπος κάποιος που είχε θέσει υποψηφιότητα για την προεδρεία των ΗΠΑ και είχε λάβει περίπου 800.000 ψήφους. Αυτός είναι ο σημαντικότερος θιασώτης τής ανόδου τής νέας δεξιάς, ήδη από την δεκαετία τού '90 και βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον Karl Popper, που ενέθρεψε τον Τζορτζ Σόρος και που παρενέβει επίσης ως βασικός θιασώτης στην άνοδο τής δεξιάς την ίδια περίοδο. Με αυτές τις παρουσιάσεις θα ανιχνευτεί σε βάθος και με πρωτότυπο τρόπο η άνοδος τής λαϊκής δεξιάς, καθώς και ο πλήρης εκφυλισμός τής πάλαι ποτέ αριστεράς, που καταγράφεται κατά την σύγχρονη φάση, με στόχο να γίνουν μια σειρά αναγκαίοι διαχωρισμοί. Επί πλέον, εστιάζοντας στην δράση τού Πλάτωνος και τού Αριστοτέλους, θα γίνει προσπάθεια ερμηνείας των κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών συγκρούσεων στην Κλασσική Ελλάδα σε τελείως νέα βάση και σε αντιδιαστολή από αυτήν που έχει επικρατήσει. Σχετικά με αυτήν την προβληματική καταθέω ξανά τον σύνδεσμο τής Synthia Chung στο Rising Tide Foundation:

 

https://www.youtube.com/@RisingTideFoundation 

 

 

 

2. Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ "ΠΡΟΦΗΤΗΣ" ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΜΟΧΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ.

 

  Σχετικά με την κλιμακούμενη γενοκτονία στην Γάζα και την απροσμέτρητη θηριωδία που χαρακτηρίζει όλους τούς θιασώτες της, από τον πιο μικρό και λιγότερο σημαντικό αχθοφόρο τής σιωνιστικής νοοτροπίας, μέχρι τους πλέον προωθημένους ιθύνοντες στούς μηχανισμούς που διαμορφώνουν τις πολιτικές αποφάσεις και διευθύνουν την κλιμάκωση τού γενοκτονικού γίγνεσθαι, έκανα μια σειρά αναρτήσεις, προσπαθώντας μέσα από την καταγραφή ιστορικών προσεγγίσεων, κοινωνικών ζυμώσεων, αναφορών σε θρησκειολογικού χαρακτήρα πεπραγμένα και ερμηνειών, που εισχωρούν στην σφαίρα τής ατομικής και κοινωνικής ψυχολογίας, προσπάθησα να ανασυνθέσω τον τρόπο που προέκυψαν και λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί. Κάθε μορφή και είδος εωσφορισμού συνεπάγεται την εκούσια υποδούλωση στούς εκπεσόντες, με στόχο την ικανοποίηση ατομικού οφέλους. Ο σιωνιστικός εωσφορισμός, λαμβάνοντας εκκίνηση από το στόχο τής εξασφάλισης “τής γης τής επαγγελίας στον περιούσιο λαό”, μέσω τού ανηλεούς σφαγιασμού των προκατόχων αυτής τής περιοχής, απολήγει σε μεσσιανικό στόχο συντελείας. Σύμφωνα με το ταλμούδ, η τελική κατοχύρωση “τής γής τής επαγγελίας στον περιούσιο λαό” θα ολοκληρωθεί με την έλευση κάποιου μεσσία, αφού εξοντωθούν όλοι οι αντίπαλοι αυτού τού λαού στα πλαίσια μιας πρωτόγνωρου μεγέθους αιματοχυσίας. Το ερώτημα που προκύπτει είναι τέλει απλό. Με ποιο τρόπο ζεύονται στο άρμα ενός τόσο ζοφερού σχεδιασμού οι ιθύνοντες που τον προάγουν, θεωρώντας την επιβολή μιας αιματοχυσίας απροσμέτρητου μεγέθους ως την υπέρτατη ευτυχία και αυτοπραγμάτωση γι αυτούς; Ένα τόσο απεχθές σενάριο μαζικής εξαπόλυσης των ζόμπι σε συνθήκες κυριαρχίας ακατάσχετης καταστροφικής μανίας μέσα σε οχετούς αίματος δεν θα μπορούσε να προκύψει ούτε από το κεφάλι τού πλέον διεστραμμένου κινηματογραφιστή ταινιών τρόμου τού χόλυγουντ. Και όμως. Τα “μεγάλα κεφάλια” τού δυτικού κόσμου ανταγωνίζονται μεταξύ τους, με στόχο ποιος θα πρωταγωνιστήσει πρώτος σε αυτήν την φρικαλέα προοπτική.

  Τα όσα έχω γράψει κατά καιρούς, αλλά και με ιδιαίτερη έμφαση τα όσα κατέθεσα στο προηγούμενο κεφάλαιο αυτής τής ανάρτησης, έρχονται να δώσουν απάντηση στο εν λόγω ερώτημα, ερμηνεύοντας αυτό είναι φαινομενικά παράδοξο. Πριν όμως προβώ στην συγκεκριμένη ερμηνεία αυτού τού φαινομένου, παραθέτω ένα βίντεο, που πραγματεύεται την επιλογή τού επιλεγμένου από το ανώτατο επιτελείο των θρησκευτικών σιωνιστών τού “μεγάλου προφήτη πριν την έλευση τού μεσσία” αρχιραβίνου τής "σαμπάτ λούμπαβιτς", να ορίσει ως τελευταίο πρωθυπουργού τού “ισραήλ” πριν το “μεγάλο γεγονός” τον βενιαμίν νετανγιάχου. Ο λεγάμενος τα κακάρωσε το 1994, όμως το σιωνιστικό κατεστημένο επιμένει, ότι αυτός θα επανέλθει ως "ο επερχόμενος μεσσίας". Τα όσα κλιμακώνονται στην ακραία κρίσιμη φάση που διανύουμε, δεν είναι τυχαία, αλλά έχουν προγραμματιστεί συγκεκριμένα από τον εωσφορικό μεσσιανισμό των σιωνιστών, στοχεύοντας στο άνευ προηγουμένου τσακίρ κέφι τής μανιασμένης τελετουργίας των ζόμπι, στην οποία το ρόλο που υπέχει το πελεκούδι επιμένουν να προσδίδουν στην οικουμένη.

 

   Εάν δεν ληφθεί υπ' όψει, ότι ο νετανγιάχου έχει στεφθεί ως ο έσχατος πρωθυπουργός τού "ισραήλ" πριν την έλευση τού "μεσσία" από τούς αρμαγεδωνιστές, δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποτελεσματικά η πρακτική τής συμμορίας, που αυτός είναι επικεφαλής. Αρμόζει όμως να τονισθεί, ότι το ανωτέρω βίντεο προέρχεται από τουρκικό κανάλι, ώστε να κατανοηθεί και το επίπεδο συνείδησης των "ταγών" στην Ελλάδα, ως προς τα τεκτενόμενα και τα όσα προφητεύονται σε Ιερά Βιβλία τής Χριστιανοσύνης.

   Η ειδεχθής αιματοχυσία από τούς ανθρωποχασάπηδες τού μορφώματος σε βάρος αμάχων, που είχαν πάει να παραλάβουν ανθρωπιστική βοήθεια σήμερα, δείχνει την αμετακίνητη απόφασή τους, να επιβάλλουν με κάθε απάνθρωπο μέσον τον αρμαγεδώνα σε βάρος τής υφηλίου. Ο χρόνος που απομένει τελειώνει απελπιστικά, καθώς οι εκπεσόντες διαπιστώνουν, ότι κάτω από τις προσπάθειες μεγάλου μέρους τής ανθρωπότητος, που συσπειρώνεται ημέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο ενάντια στον αρμαγεδωνισμό, σύντομα θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν αυτόν τον πολύπαθο πλανήτη.  Η σφαγή των αμάχων έγινε για να να τορπιλήσει τις συνομιλίες για κατάπαυση των εθροπραξιών στην Γάζα, στις οποίες συμμετέχουν και οι ΗΠΑ. Οι δυτικοί, εκόντες άκοντες, υποχρεώνονται να πασχίσουν να κρατήσουν κάποια προσχήματα, δεδομένου, ότι η διορία που έθεσε το διεθνές δικαστήριο για την εφαρμογή εντολών που αφορούν την γενοκτονία που κλιμακώνει το μόρφωμα έχει ήδη εκπνεύσει, ενώ αυτό όχι μόνον δεν έχει ανταποκριθεί στο ελάχιστο, αλλά έχει εντείνει ακόμη περισσότερο τον αποκλεισμό και τις σφαγές. Οι δυτικοί γνωρίζουν σαφέστατα, ότι είναι συνένοχοι στην γενοκτονία. Το διεθνές δικαστήριο καλείται πλέον, Η ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, Η ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΥΠΙΔΟΝΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ.

Ιδού ποιον πρακτόρευαν οι λεγάμενοι: 

 

  Για να ερμηνευθεί το φαινομενικό παράδοξο τής καταστροφικής εμμονής των ηγετών τού σιωνισμού, που είναι ταυτοχρόνως ΣΑΦΩΣ ΑΥΤΟΚΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ, αρμόζει να στρέψουμε την προσοχή στην λοβοτομή τού εγκεφάλου, περί τής οποίας έγινε μνεία προηγουμένως. Αυτό το παράδοξο συνδυάζεται με τον εντοπισμό, που έχει γίνει σε προηγούμενες αναρτήσεις, ότι αυτοί που συμμετέχουν στα “μυστήρια” των εκπεσόντων σε συνθήκες μη εικονικής μυήσεως, έχουν λάβει υπόσχεση, ότι θα γίνουν αθάνατοι, εφόσον πιουν ανθρώπινο αίμα και γίνουν βρυκόλακες. Έτσι, δεν τους ενδιαφέρει, ούτε η θανάτωσή τους, είτε τελετουργικά, είτε με άλλον τρόπο προς εξυπηρέτηση των στόχων των εκπεσόντων, ούτε οποιοδήποτε ειδεχθές έγκλημα κληθούν αυτοί να πράξουν, ενώσω θεωρούν, ότι οι εκπεσόντες είναι “θεοί”. Ο τρόπος, που πείθονται γι αυτήν την παραμύθα, σχετίζεται με τον τρόπο, που λειτουργεί η νόησή τους. Πέραν τού δεδομένου, ότι ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΗΔΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΑΠΟ ΡΩΣΟΥΣ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ (σχετική παρουσίαση τού θέματος θα κάνω σε προσεχή ανάρτηση) το αποκομμένο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου λειτουργεί σε σειριακή βάση, μονοδιάστατα, με λογικές συνεπαγωγές. Αυτές, ως συμπεράσματα, στηρίζονται στην ΔΙΑΔΟΧΗ προτάσεων, οι οποίες οδηγούν βάσει τής τυπικής λογικής η προηγούμενη στην αποδοχή τής ισχύος τής επόμενης. Αυτό το συλλογιστικό “μακρυνάρι”, λειτουργεί ως σκουλήκι, τι οποίον διεισδύει από την πρόταση μέχρι την απόδειξη. Σε αυτόν τον μηχανισμό, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΑ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΕΦΟΣΟΝ ΑΥΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ ΤΟΥ, στηρίζονται οι και υπολογισμοί (calculus) την αξία των οποίων ουδείς εχέφρων αμφισβητεί. Πλην όμως το δεξιό μέρος τού εγκεφάλου λειτουργεί εικονιστικά, συλλαμβάνοντας το σύνολο μιας προβληματικής, με την αμοιβαία συσχέτιση των μερών του, χωρίς όμως να θέτει αυτά τα δεδομένα σε μια εξελικτική νοητική διεργασία. Θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε επιγραμματικά, ότι η λειτουργία τού αριστερού λοβού διέπεται από την εφαρμογή ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ, ενώ η λειτουργία τού δεξιού λοβού διέπεται από την εφαρμογή ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑΣ. Η διάγνωση μιας πορείας, όταν αποκόπτει το εξελισσόμενο από τον συναφή περίγυρο, αποδίδει παραμορφωμένα την πραγματικότητα. Αντιστοίχως η ένταξη ενός δεδομένου πλήρως στο σύστημα αναφοράς που αυτό λειτουργεί, χωρίς την εξελικτική νοητική του πορεία, είναι στατική. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο φρονώ, ότι είχε αναγράψει ο Πλάτων στην είσοδο τής Ακαδημίας “Ουδείς Αγεωμέτρητος Εισίτω” και γι' αυτόν τον λόγο αποδόθηκε η τεράστια αξία τής διδαχής και τής καλλιέργειας τής Γεωμετριας, ΩΣ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΦΟΛΟΣΟΦΙΑΣ από τούς Πλατωνιστές Φιλοσόφους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν την παραμικρή ανάγκη να χωρίσουν κάποια χωράφια με την μέθοδο τής γεωμετρίας, στην δε μελέτη των ουρανίων σωμάτων εφαρμόζεται η σφαιρική γεωμετρία, που είναι διαφορετικός κλάδος. Η ενασχόληση με την γεωμετρία συμβάλλει στο να αναπτυχθούν αρμονικά οι δυο βασικές περιοχές τού εγκεφάλου, διότι περιέχει τόσο την σειριακή σκέψη με τούς υπολογισμούς, όσο και τον εικονισμό με τα σχήματα.

  Η προσκόλληση στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου, μέσω τής στείρας μηχανιστικής λογικής, αποδυναμώνει μέσα σε μια πορεία το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου και το οδηγεί σε σχετική αδράνεια, οπότε ο άνθρωπος αδυνατεί να σκέπτεται σφαιρικά. Ειδικά στα αποκρυφιστικά καταγώγια φορτίζεται το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου με στρεβλούς εικονισμούς, που σε τελευταία ανάλυση αναπαράγουν το δεξιό τμήμα. Πχ. τα πατώματα στις τεκτονικές στοές, που αποτελούνται από άσπρα και μαύρα πλακάκια, πέραν από τις μεταφυσικές οντολογικές προεκτάσεις υποστασιοποίησης τού κακού στα πλαίσια τής δυαρχίας που επιδιώκουν να εμφυσήσουν, στην πράξη αναπαράγουν ασυνείδητα την μηχανιστική λογική τού μαύρου άσπρου, που χαρακτηρίζει την νοητική λοβοτομή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η λογική τού δυτικού ανθρώπου, όπως πολύ ορθά αναλύει ο Jan McGilchrist οδηγείται στον βρόντο. "Ράβδος εν γνωνία, άρα βρέχει", ή άλλως πώς, “γίνετε βρυκόλακες, για να παραλάβετε ένα ζευγάρι τιράντες με ένα χαρτόσημο τού ταλίρου”.

  Προειδοποιώ τις φίλες και τούς φίλους αναγνώστες, ότι κάποιες από τις διαπιστώσεις που αναφέρονται στις δυο προηγούμενες παραγράφους, αποτελούν αποκλειστικά προσωπικές επιγνώσεις τού γράφοντος, οπότε αυτοί καλούνται να τις περάσουν από ανελέητο κόσκινο τής δικής τους κριτικής και ει δυνατόν έρευνας. Όπως προανήγγειλα, σε αυτήν την προβληματική θα γίνει μελλοντικά περισσότερο εκτεταμένη αναφορά με σειρά αναρτήσεων. Οι φίλοι όμως που επιθυμούν, μπορούν να παρακολουθήσουν προκαταβολικά το εξής βίντεο τού Jan McGilchrist:

https://www.youtube.com/watch?v=AuQ4Hi7YdgU&t=2927s

  Πριν το κλείσιμο του πρώτου μέρους αυτής τής αναφοράς, αξίζει να στραφεί η προσοχή σε κάποιες από τις αναφορές τού νετανγιάχου στον αρχιερέα τού κακού, που προβάλλονται στο βίντεο που προηγείται. Λέει ο νετανγιάχου το 1984 ως εκπρόσωπος τού κρατιδίου στον ΟΗΕ, ότι εκεί βρίσκεται ανάμεσα σε 111 σκοτεινούς ανθρώπους. Για την πάρτη του δηλαδή αυτός είναι ο μόνος φωτεινός ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ 111 ΧΩΡΩΝ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΟΗΕ ΕΙΝΑΙ ΔΗΘΕΝ ΣΚΟΤΑΔΙ. Δεν μπορεί να υπάρξει περισσότερο αποκαλυπτικός τρόπος για την απαξίωση τής συνολικής οικουμένης από τον σιωνισμό και για τα φρικτά σχέδια που αυτός κλιμακώνει εναντίον της.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ.

ΤΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΟΚΑΝΟ ΠΟΥ ΕΣΤΗΣΕ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

"Πατήρ πάντων Πόλεμος", Ηράκλειτος

"Μακάριοι οι Ειρηνοπιοί, ότι αυτοί Υιοί Θεού κληθήσονται", κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 5:9 

 

4. ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΜΝΟΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ

  Είναι περιώνυμη η ρήση τού Carl von Clausewitz, ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση τής πολιτικής με άλλα, βιαιότερα μέσα. Ο Φρόιντ είχε γράψει στην “Ψυχοπαθολογία τής Καθημερινής Ζωής” το 1910, ότι η επιθετικότητα, που διαπιστώνεται στην καθημερινή συμπεριφορά τού μέσου ανθρώπου, δεν μπορεί, παρά να οδηγήσει σύντομα στο ξέσπασμα ενός τεράστιου πολέμου με πρωτόγνωρες διαστάσεις. Ο Τζώρτζ Όργουελ είχε προειδοποιήσει στο “1984”, ότι η ανθρωπότητα θα βιώσει στην εποχή κυριαρχίας τού “μεγάλου αδελφού” την μόνιμη και ατελεύτητη διεξαγωγή πολέμων. Οι ρήσεις που γράφτηκαν σχετικά με τον πόλεμο είναι πάμπολλες, δεν επαρκούν όμως στο ελάχιστο να αποδώσουν την φρίκη, που έχει επιβληθεί σε αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη. Ο πόλεμος είναι το σκηνικό, που έχουν στήσει οι εκπεσόντες, με στόχο την αλλοτρίωση, την αποκτήνωση και την μόνιμη μετατροπή των ανθρώπων σε αλληλοσπαρασόμενα θηρία. Η προώθηση και ανάπτυξη τής πολεμικής επιθετικότητας εδράζεται ανέκαθεν σε δυο άξονες αντιλήψεων, επί των οποίων έχει προσδεθεί η ανθρωπότητα. Ο πρώτος αφορά την αντίληψη τού λεγόμενου “ζωτικού χώρου”, η οποία είναι πολύ παλαιότερη από τον ναζιστή καθηγητή γεωπολιτικής στο πανεπιστήμιο τού Μονάχου Karl Haushofer, που την επένδυσε με θεωρητική διατύπωση κατά την περίοδο τού Μεσοπολέμου. Και μάλλον δεν ήταν ακαδημαϊκό “ατύχημα”, ότι ο υπαρχηγός των ναζί Rudolf Ess ήταν βοηθός στην ίδια έδρα. Η αντίληψη τού ζωτικού χώρου στηρίζεται στην σκόπιμα προωθούμενη αντίληψη τού “ελλείμματος”. Οι ταγοί επιμένουν, ότι το φυσικό περιβάλλον είναι ελλειμματικό, για την επιβίωση τού συνολικού αριθμού των ανθρώπων, οπότε με με βάση την θεωρία τής “φυσικής επιλογής” τού Δαρβίνου και την θεωρία περί δυνάμεως τού Νίτσε, προοπτική επιβίωσης έχουν μόνον οι ισχυρότεροι, εννοείται μέσω τής επιβολής επί των ασθενεστέρων. Στο ότι η φύσις μάς διδάσκει, πως αυτή δεν προάγει το έλλειμμα αλλά δωρίζει την αφθονία, δεδομένου ότι από ένα μήλο φυτρώνει μια μηλιά, η οποία προσφέρει στην συνέχεια πλούσιους καρπούς, κάποιοι προβάλλουν το αντεπιχείρημα, ότι ένα δένδρο προϋποθέτει την ύπαρξη γης, ώστε να φυτρώσει. Και ποιος είναι δικαιούχος αυτής τής γης, πιστοποιούν πλείστα όσα βιβλία τής Βίβλου. Ιδιοκτήτης τής γης είναι ο θεός και όχι οι γηγενείς κάτοικοι της, που ζουν εκεί επί γενεές γενεών. Ο θεός δικαιούται να δωρίζει την γη τής επαγγελίας σε αυτόν που θεωρεί περιούσιο λαό, ως αυτονόητο δικαιούχο, με εξόντωση, εννοείται, μέσω μακροχρόνιων πολέμων των γηγενών, όπως μάς μεταδίδουν αρκετά βιβλία τής Βίβλου. Και ο “θεός” δηλαδή τα ελοχίμ, για να στηρίξουν τον περιούσιο λαό, απαιτούν την προσφορά ανθρωπίνου αίματος, κατά προτίμηση μικρών παιδιών με “ολοκαύτωμα” επί τού βωμού. Όπως διαπιστώνεται, το “μεγάλο ισραήλ, που επεκτείνεται “από τον ποταμό μέχρι την θάλασσα” δεν είναι εφεύρημα τού ιδρυτικού σιωνιστικού συνεδρίου το 1896, μια και οι θιασώτες του στηρίχθηκαν σε βιβλικά επιχειρήματα. Και για να μην κατηγορούμε μόνον τούς “άλλους”, ενώ εμείς είμαστε ανέκαθεν τα “καλά παιδιά”, ας διαβάσουμε ευκαιρίας δοθείσης με σοβαρότητα τα “Πολιτικά” τού Αριστοτέλους, που το δεύτερο κεφάλαιο έχει γραφεί,με στόχο να ανατρέψει την “Πολιτεία” τού Πλάτωνος χωρίς περιστροφές και όπου ατο πρώτο κεφάλαιο υπογραμμίζεται η ρήσις “των ποιητών” (Ευριπίδης) “βαρβάρων δ΄Έλληνας άρχειν εικός” με την αιτιολόγηση “ως τούτο φύσει βάρβαρον και δούλον”.

  Το δεύτερο μπαστούνι, με το οποίον οι εκπεσόντες μέσω των ιερατείων τους και των προσαρτημένων σε αυτά μοχλεύουν την πολεμική επιθετικότητα στην νοοτροπία τής πλέμπας, είναι ο φόβος, ο οποίος εδράζεται στην έλλειψη ασφάλειας από ελλοχεύοντες κινδύνους. Και αυτός ο μηχανισμός είναι εξόχως σημαντικός, για τον τρόπο που μοχλεύεται ο αρμαγεδονισμός από τον θρησκευτικό σιωνισμό, με ενδιάμεση εργαλειοποίηση τού πολιτικού σιωνισμού, μέχρι να μεταβεί στην μεγάλη μάζα των Εβραίων, που κατοικούν στο μόρφωμα. Η πηγή είναι ο θρησκευτικός σιωνισμός των ταλμουδιστών. Δεν είναι όμως όλοι οι οπαδοί τού σιωνισμού ακόλουθοι τού ταλμουδισμού, καθότι ο πολιτικός σιωνισμός εστιάζεται στον στόχο τής επιβολής τού “μεγάλου ισραήλ”, χωρίς να είναι αναγκαία η θρησκευτική ένταξη. Και η μεγάλη μάζα των Εβραίων δεν είναι οπαδοί τού σιωνισμού. Πλην όμως, η καταδυνάστευση των Παλαιστινίων, που έντεχνα προώθησε ο σιωνισμός, οδήγησαν σε οξύνσεις και συγκρούσεις, με αποτέλεσμα να λαμβάνουν χώρα διαδικασίες, που οδηγούν σε καθεστώς αβεβαιότητος και ψυχολογικής πίεσης το σύνολο των Εβραίων, που κατοικούν στην Παλαιστίνη. Μπορεί οι ρουκέτες, που εκτοξεύουν οι Παλαιστινιακές Οργανώσεις αντίστασης, να εξουδετερώνονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία από τα αντιπυραυλικά συστήματα τού μορφώματος, όμως όταν αυτές κατέρχονται βροχηδόν, ηχούν ασταμάτητα οι σειρήνες, ενώ κάποιες ελάχιστες από τις ρουκέτες αυτές πέφτουν σε στόχους. Μέσα σε αυτό το καθεστώς ζει σε συνθήκες αβεβαιότητας και άγχους ο συνολικός πληθυσμός των Εβραίων. Οπότε εμφανίζονται οι θρησκευτικοί σιωνιστές ως εγγυητές τής ασφάλειάς τους, κάνοτας χρήση ριζοσπαστικής φρασεολογίας, για να δείξουν αποφασιστικότητα. Αυτή είναι η μέθοδος, που η κυβερνητική κλίκα επιχειρεί να εξασκήσει πλήρη επιρροή και αποδοχή από το σύνολο των Εβραίων. Μετά την 7η Οκτωβρίου λειτούργησε ο Νετανγιάχου ως αυτός, που θα αποκαθιστούσε την δημόσια ασφάλεια. Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να εντάξουν την αντιπολίτευση σε ένα ευρύ κυβερνητικό συνασπισμό. Ο νετανγιάχου υποσχέθηκε ταχεία απελευθέρωση των ομήρων και πλήρη εξόντωση τής χαμάς σε σύντομο χρόνο εισβάλλοντας στην Γάζα. Πλην όμως δεν πέτυχε τίποτε από όλα αυτά. Τουναντίον όλη αυτή η πρακτική λειτούργησε σε βάρος τού σιωνισμού, με τρόπο που αρμόζει να εξετάσουμε αναλυτικότερα. Το χρώμα των αμνών, στους οποίους έκαναν επίθεση οι λύκοι, είχε αρχίσει να αποκτά καφέ χρώμα, διότι οι πρώτοι είχαν αφομοιώσει σε βάθος κάποιες ιδιότητες των αλεπούδων. Και αυτοί που επεξεργάζονται την αντίπαλη στρατηγική, μπορεί προς ώρας να φαίνονται ήμεροι, αλλά είναι όπως λέμε “γάτες”. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Ο/Η ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ είπε...

ΌΛΗ, μα όλη όμως, η συνέντευξη.. μεταφρασμένη στο μπλογκ της Φωτεινούλας μας, από την ιστοσελίδα του Κρεμλίνου:

http://enaasteri.blogspot.com/2024/02/blog-post_88.html

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

PUTIN PUTS WESTERN LEADERS TO SHAME | Putin / Carlson Analysis

https://www.youtube.com/watch?v=7dXg6pPSltk

------------------------------------------------------------------------------------

 

Συνεχίζεται...

"ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΟΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΟΛΕΣΑΙ" - ΤΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΟΚΑΝΟ ΠΟΥ ΕΣΤΗΣΕ

 

 

1. Η ΣΦΕΝΤΟΝΑ ΤΟΥ ΔΑΥΙΔ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ

  Κάθε σοβαρή μάχη κρίνεται κατά το ήμισυ από την στρατηγική που έχει μελετηθεί και εκπονηθεί προηγουμένως. Η στρατηγική προϋποθέτει μια μη ευκαταφρόνητη δέσμη ικανοτήτων. Και οι ελλείψεις σε αυτόν τον τομέα συνήθως αποβαίνουν μοιραίες. Ο ρεαλισμός, η διορατικότητα και η πολύ συνειδητή αξιοποίηση εμπειριών που έχουν αποκτηθεί από παρόμοιες καταστάσεις είναι άκρως ουσιώδεις προϋποθέσεις στην διαμόρφωση των στρατηγικών επιλογών. Πρωταρχικής σημασίας είναι επίσης η ορθή αξιολόγηση τού περιβάλλοντος, μέσα στο οποίον προγραμματίζεται να διεξαχθεί μια σύγκρουση, σε συνδυασμό με τα μέσα που διαθέτει αυτός που επεξεργάζεται την στρατηγική και μάλιστα σε πολύ αυστηρή αντιπαραβολή των μέσων, που διαθέτει ο αντίπαλος. Ένα συνηθέστατο στρατηγικό λάθος είναι να περιορίζεται η αξιολόγηση αυτών των μέσων στα υπάρχοντα οπλικά συστήματα. Αυτά ξεπερνούν κατά πολύ την τεχνολογική πλευρά, έστω κι αν έχει προγραμματισθεί εύστοχα το ζήτημα τής επιμελητείας και τού ανεφοδιασμού. Η ψυχολογία των μαχόμενων και οι δυνατότητες ευλυγισίας που μπορεί να διαθέτει ο αντίπαλος, μπορούν να ανατρέψουν πολλά προτερήματα, που παρέχει η τεχνολογική υπεροχή. Ο χειρότερος σύμβουλος σε στρατηγικές επιλογές είναι προσκόλληση σε δόγματα και στερεότυπα. Αυτά δεν είναι μόνον αντιπαραγωγικά, αλλά συνεισφέρουν δραστικά στην αποτυχία. Ένα από τα συνήθη δόγματα με μοιραία αποτελέσματα είναι η υπερεκτίμηση τής υπεροπλίας, όσο αφορά την δύναμη πυρός. Άλλο τελείως ανασταλτικό δόγμα αφορά την υπερεκτίμηση τού ηθικού παράγοντα. Μπορεί μια πλευρά τής σύγκρουσης να διαθέτει εμφανώς το ηθικό προτέρημα, έχοντας το δίκιο με το μέρος της. Όμως, στην περίπτωση που αναλαμβάνει τον ρόλο τού επιτιθέμενου, οι αμυνόμενοι, έστω κι αν στερούνται τού ηθικού προτερήματος, είναι επόμενο να πολεμήσουν με υψηλό φρόνημα, εφόσον υπεραμύνονται πατρώων εδαφών. Ένα άλλο μεγάλο μειονέκτημα στην εκπόνηση τής στρατηγικής είναι η πίεση χρόνου. Αυτή οδηγεί εκ των πραγμάτων σε βεβιασμένες ενέργειες, οι οποίες το πιθανότερο είναι να επιφέρουν κάποια υπεραισιόδοξη εκτίμηση των καταστάσεων και υποτίμηση των υπαρχόντων εμποδίων. Το σημαντικότερο πρόβλημα αναφορικά με την εκπόνηση στρατηγικής στην τρέχουσα φάση, είναι ότι τελικά κατά τις πρόσφατες δεκαετίες δεν υπήρξαν επαρκείς σημαντικές πολεμικές διεργασίες, μέσω τής συμμετοχής στις οποίες, θα μπορούσαν να αναπτύξουν τα αντίστοιχα επιτελεία σοβαρές εμπειρίες, που να μπορούν να αξιοποιήσουν. Αυτά που βιώσαμε ως πολέμους από το 1990 και εντεύθεν αποτελούν στην ουσία στημένες κρεατομηχανές, κατά τις οποίες οι δυτικές δυνάμεις, διαθέτοντας μια τεράστια υπεροπλία σε βαλλιστικά μέσα, κατατρόπωναν αντιπάλους από αέρος και θαλάσσης, που διέθεταν από τεχνολογική σκοπιά πολύ κατώτερα τεχνικά μέσα, για να αντιμετωπίσουν τον καταιγισμό των βλημάτων, που δεχόντουσαν. Ακόμη και η σύγκρουση των Σοβιετικών στην Τσετσενία, δεν είχε στην ουσία μια ποιοτική διαφορά, από τον τρόπο που λιάνιζαν οι δυτικοί, με σχετικά μηδαμινό κόστος σε ανθρώπινο δυναμικό όσους είχαν θέσει στο στόχαστρο, εάν εκτιμηθεί η μετατροπή τού Γκρόσνυ σε σεληνιακό τοπίο μετά την κατίσχυση τού σοβιετικού στρατού. 

  Το μεγαλύτερο πρόβλημα, που μαστίζει την λήψη στρατηγικών αποφάσεων στην σύγχρονη εποχή, είναι ότι αυτές λαμβάνονται από πολιτικές ηγεσίες, ενώ στα ανώτατα στρατιωτικά κλιμάκια επιμερίζεται μόνον συμβουλευτικός ρόλος. Οπότε, τα κριτήρια αυτών των αποφάσεων δεν διέπονται από τον προσήκοντα επαγγελματισμό. Κάποιες φορές εμφανίζονται υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα να φέρουν περιβολή με χρώματα στρατιωτικής στολής, όπως συμβαίνει εδώ και καιρό με τον ζελένσκι, ή να επισκέπτονται τα μέτωπα πολεμικών διενέξεων φορώντας αλεξίσφαιρα γιλέκα και κράνη, δασκαλεύοντας τούς μαχόμενους με συνθηματολογία χωρίς πρακτικό υπόβαθρο, όπως συμβαίνει πρόσφατα με τον νετανγιάχου. Όμως αυτές οι μασκαράτες αποδεικνύουν, ότι οι υψηλές αποφάσεις παίρνονται στην ουσία είτε από κέντρα τού εξωτερικού, είτε από ανθρώπους, που είναι ξένοι προς το αντικείμενο. Ο ρόλος των πολιτικών έγκειται κύρια, σε συνεργασία με τούς μηχανισμούς ειδημόνων που τούς περιβάλλουν, να σταθμίσουν φρόνιμα το γεωστρατηγικό περιβάλλον, που ενέχεται στην σύγκρουση. Η πρόσφατη εμπειρία όμως έδειξε, τόσο στην περίπτωση τής Συρίας, όσο και στην περίπτωση τής Ουκρανίας, ότι αυτά τα πολιτικά κατεστημένα αποτυγχάνουν να προβούν σε στοιχειώδη εκτίμηση των βασικών δεδομένων των αντιπάλων και των ζυμώσεων, που λαμβάνουν χώρα στα πλαίσιά τους. Η εκτίμηση των δεδομένων των Ρώσων και στις δυο περιπτώσεις έδειξε, ότι οι αντίστοιχοι πολιτικοί μηχανισμοί των δυτικών ήσαν τελείως εκτός τόπου και χρόνου.

   Αναμφίβολα και στις δυο προηγούμενες περιπτώσεις ισχύει ως ελαφρυντικό για τις βαρύτατα αποτυχημένες στρατηγικές αποφάσεις των δυτικών πολιτικών ταγών, η πίεση χρόνου, μέσα στην οποία αυτοί ήσαν υποχρεωμένοι να αναδιατάξουν σε ευρεία κλίμακα τα σημαντικά γεωστρατηγικά δεδομένα. Και οι δυο αυτοί πόλεμοι είχαν αρμαγεδωνική προοπτική, στρεφόμενοι ενάντια στην Ρωσία και στοχεύοντας σε μια παγκόσμια ανάφλεξη. Αυτό μπορεί να μην καθίσταται άμεσα διαπιστώσιμο, από την επιφάνεια τής κατάστασης, που διαμόρφωσαν τα αντίστοιχα πολεμικά μέτωπα στο αρχικό στάδιο. Εάν όμως σταθμίσει κάποιος τις αναμενόμενες συνέπειές τους, που είχαν εμαφανώς σχεδιάσει οι δυτικοί για την επόμενη φάση, εύκολα μπορεί να διακρίνει τις μεσοπρόθεσμες στοχεύσεις αυτών των διενέξεων. Στην περίπτωση τού πολέμου τής Συρίας καταγράφηκε η πολεμική δρομολόγηση τού ριζοσπαστικού ισλάμ, στα πλαίσια μιας χειραγώγησης τού σύνολου σουνιτικού στοιχείου σε ισλαμοφασιστική, επιθετική προοπτική. Οι δυτικοί κατάφεραν να στήσουν μια επιθετική συμμαχία όλων των ριζοσπαστών σουνιτών, στην βάση τής προώθησης μιας ισλαμοφασιστικής πολεμικής ατζέντας. Ελέγχοντας από την μια μεριά την “ισλαμική αδελφότητα” μέσω τού βαχαμπισμού τής Σαουδικής Αραβίας και έχοντας προσεταιριστεί σε αυτό το σενάριο την κλίκα ερντογκάν, κατάφεραν να ζέψουν στο επιθετικό ισλαμοφασιστικό άρμα και τούς τουρκογενείς σουνίτες. Το δόλωμα απέναντι στους νέους σουλτάνους τής Άγκυρας ήταν η προσάρτηση ενός τμήματος τής Συρίας μετά τον διαμελισμό της, η διέλευση νέων αγωγών υδρογονανθράκων από το έδαφός της, που θα τής προσέφερε τεράστιο οικονομικό όφελος και θα αναβίβαζε τον στρατηγικό της ρόλο, μια πολύ γερή παροχή χρημάτων από το Κατάρ με εγκαθίδρυση αντίστοιχης συμμαχίας, και το πολύ ζωτικό ζήτημα για τους σουλτάνους μεσοπρόθεσμα, που ήταν το λιάνισμα των Κούρδων από τις ισλαμοφασιστικές ορδές. Το δέλεαρ για την Άγκυρα ήταν πράγματι τεράστιο και ήταν επόμενο, η ανατολίτικη κουτοπονηρία που τούς διέπει, να τούς οδηγήσει να δαγκώσουν το σάπιο μήλο. Το μήλο ήταν πράγματι σάπιο και τόσο ο καιροσκόπος Ερντογκάν, όσο και ο καρπουζοκέφαλος νταβούτογλου, άργησαν πολύ να πάρουν είδηση, τι σόι παιχνίδι είχαν στήσει οι δυτικοί επάνω στις πλάτες τους. 

  Η κλίκα τής Άγκυρας μπορεί μεν να είχε ανέκαθεν φιλοδυτικό προσανατολισμό, πλην όμως αυτός ο προσανατολισμός είχε πρόσφατα διαταραχθεί βάναυσα, με μήλο τής έριδος το κουρδικό και τα σχέδια διαμελισμού τής Τουρκίας, που είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα τού στρατού των ΗΠΑ. Αυτή η διαδικασία είχε οδηγήσει στην σύσταση τής κεμαλικού προσανατολισμού πρόσδεσης στην δύση και στο ισραήλ οργάνωσης “Εργκένεκον”, η οποία είχε δεχθεί ισχυρή καταστολή από το νεοθωμανικό κίνημα, που επανέφερε στο προσκήνιο το χαλιφάτο, το οποίον προΐστατο το πάλαι ποτέ όλων των σουνιτών και που είχε διαλύσει ο κεμάλ. Όμως, δεν ήταν η ρήξη μεταξύ νεοθωμανικού και νεοκεμαλικού κατεστημένου ο μόνος παράγοντας, που μετέτρεπε τούς εκάστοτε σουλτάνους τής Άγκυρες σε “συμμάχους”, που αντιμετώπιζαν οι δυτικοί με σκεπτικισμό και θεωρούσαν εν δυνάμει επαμφοτερίζοντες. Ανέκαθεν η άρχουσα κλίκα τής τουρκίας θεωρούσε τον εαυτό της κληρονόμο τής οθωμανικής αυτοκρατορίας και αρνούνταν να αναλάβει τον ρόλο τού απλού διεκπεραιωτή συμφερόντων ξένων ισχυρών δυνάμεων. Μονίμως επιδίωκε αυτή μέσω των συμμαχιών της να αποκομίζει ταυτοχρόνως και ίδια οφέλη, ακολουθώντας μια σχετική αυτονομία στις τάσεις προσαρμογής της στο δυτικό μπλοκ. 

  Το μάστερ πλαν, όπως επανειλημμένα έχει αναφερθεί εδώ, προέβλεπε την επιβολή τού 3.ΠΠ μέσω τής σύγκρουσης των ισλαμικών εθνών και των χριστιανικών εθνών και τού ιουδαϊκού κράτους από την άλλη, όπως αυτό διατυπώνεται στην επιστολή τού Albert Pyke από το 1871. Με βάση την συγκεκριμένη ατζέντα που ακολουθήθηκε στα πλαίσια τής αναδιάταξης τής Μέσης Ανατολής και τής Βορείου Αφρικής με την επιβολή τού πρώτου πολέμου τού Κόλπου και εντεύθεν, την  στρατηγική επιλογή αποτέλεσε η έντεχνη οργάνωση τού ISIS, το οποίο θα χρησίμευε ως αιχμή τού δόρατος αρχικά ως πόλος συσπείρωσης για όλες τις σουνιτικές ορδές, τις οποίες σε μια πορεία θα ενσωμάτωνε στα πλαίσιά του, με στόχο να τις οδηγήσει σε σύγκρουση με την Ρωσία σε αρμαγεδωνική βάση. Ιδιαίτερη σημασία όμως επιτελούσαν σε αυτήν την προοπτική οι τουρκογενείς σουνίτες, που ήσαν γεωγραφικά στο άκρως ευαίσθητο υπογάστριο τής Ρωσίας και κατά την περίοδο τής ιστορίας οι συγκρούσεις μεταξύ τους αποτελούσαν τον κανόνα. Ο καλύτερος τρόπος να ενωθούν και να ελεγχθούν αυτοί οι πληθυσμοί, ήταν η επιρροή τής τουρκίας σε αυτούς, που παλαιότερα μέσω τής κίνησης τού παντουρκισμού και πρόσφατα μέσω τού νεοοθωμανισμού, πάσχιζε να ισχυροποιήσει τούς δεσμούς της με αυτούς. Πλην όμως, η εκμετάλλευση τού τουρκικού παράγοντα γι αυτόν τον σκοπό από τούς δυτικούς, ήταν μόνον ένας ενδιάμεσος στόχος, ακριβώς λόγω τού επαμφοτερίζοντος ρόλου τής τουρκίας. Τουναντίον, οι ισλαμική αδελφότητα ήταν πλήρως ελεγχόμενη από αυτούς και το ISIS ήταν μια μαριονέτα, που την χειριζόντουσαν κατά βούληση. Γι αυτόν τον λόγο προσεταιρίστηκαν έντεχνα την κλίκα ερντογκάν, προβαίνοντας σε ένα σωρό παροχές προς αυτήν, με στόχο το ISIS να πλευροκοπήσει τούς τουρκογενείς και σε μια πορεία να τούς αφομοιώσει, αποσπώντας τους από την επιρροή τής Τουρκίας. Ο ερντογκάν είχε επιτρέψει να μετατραπεί η τουρκία σε θέρετρο, που όργωνε με τις επιχειρήσεις του το ISIS, απέναντι στο οποίο είχε πλήρη εμπιστοσύνη, επειδή αυτό είχε φέρει σε φοβερή δυσχέρεια τούς Κούρδους στην βόρειο Συρία. Η αφελής αυτή πολιτική, οδήγησε να δεχθεί στην συνέχεια η κλίκα ερντογκάν ένα διπλό κτύπημα, ταυτοχρόνως από τα δυο φίδια, που είχε τοποθετήσει στον κόρφο της η δύση. Το ένα ήταν το ISIS, που είχε ξεκινήσει μια σειρά τρομοκρατικές ενέργειες μέσα στην τουρκία και το άλλο ήσαν οι κεμαλιστές τού Γκιουλέν, που με τα “κόκκινα μπερέ” προωθούσαν πραξικόπημα ανατροπής τού ερντογκάν. Όμως, εάν οι δυτικοί είναι κοράκια, οι Ρώσοι είναι αλεπούδες και φρόντισαν να διασώσουν στην κυριολεξία την κλίκα τού ερντογκάν, προσεταιριζόμενοί την, με μια ασφάλεια ζωής, που εξέδωσαν για τον λεγάμενο. Έτσι κατάφεραν να ματαιώσουν την συμμαχία τουρκογενών και βαχαμπιστών σουνιτών. Αυτό ήταν μια αναγκαιότητα στρατηγικής σημασίας για τους Ρώσους, πέρα από ότι οδήγησαν την Τουρκία βήμα προς βήμα σε σχετική αποστασιοποίηση από τούς δυτικούς. Διότι, στην συνέχεια φρόντισαν να εξοντωθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου το ISIS, ενώ δεν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο με τούς τουρκογενείς, με τούς οποίους βρίσκονται σε άμεση γεωγραφική γειτονία, επιφέροντας σε μια τέτοια περίπτωση μια μεγάλη εχθρότητα, που θα διαρκούσε πολύ μακρύ χρονικό διάστημα.

  Όπως είχε ο πόλεμος στην Συρία αρμαγεδωνικό χαρακτήρα, το ίδιο ισχύει και για την σύγκρουση στην Ουκρανία. Αφού απέτυχε η κλιμάκωση τού αρμαγεδωνισμού στην Συρία, οι εωσφοριστές προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν αυτά τα σχέδια μέσω τού ελέγχου, που εξασκούσαν στην Ουκρανία. Η χώρα αυτή διέθετε ένα στρατό περίπου δυο εκατομμυρίων, που αριθμητικά δεν ήταν κατώτερος τού Ρωσικού. Εκτίμησαν λοιπόν, ότι εξοπλίζοντας αυτόν τον στρατό με το μάξιμουμ των συμβατικών οπλικών συστημάτων που διέθεταν, θα μπορούσαν στην περίπτωση, που επέβαλαν μια πολεμική σύγκρουση με ταυτόχρονο οικονομικό αποκλεισμό στην Ρωσία, να επιτύχουν να περιέλθει αυτή σε ζοφερή θέση και αδυναμία, ώστε επιτιθέμενοι στην συνέχεια εναντίον της και μέσω άλλων χωρών, να την οδηγήσουν σε μια τόσο δύσκολη θέση, που αυτή θα υποχρεωνόταν να κάνει χρήση πυρηνικών όπλων, οπότε θα πετύχαιναν τοιουτοτρόπως την επιβολή τού αρμαγεδώνος. Προς την επιβολή αυτής τής σύγκρουσης, ώθησαν τις μαριονέτες τους στο Κίεβο να ζητήσουν και να προετοιμάσουν την ένταξη της Ουκρανίας στον δυτικό πολεμικό συνασπισμό και την τοποθέτηση επιθετικών πυρηνικών όπλων στα σύνορά της με την Ρωσία. Πλην όμως, οι Ρώσοι ήσαν από 150 περίπου χρόνια προετοιμασμένοι για αυτό το ενδεχόμενο (όπως έχω περιγράψει στο βιβλίο, που κατέθεσα για κατέβασμα ατελώς στο διαδίκτυο). Έτσι ακολουθώντας μια σοφή στρατηγική, δεν κατάφεραν μόνον να ματαιώσουν αυτά τα σχέδια, αλλά και να οδηγήσουν το δυτικό μπλοκ, σε συνδυασμό με μια δέσμη και άλλων μέτρων, σε μια κρίση χωρίς προηγούμενο, που προεικάζει την επικείμενη πλήρη χρεοκοπία και εξουδετέρωσή του. 

  Η αναφορά στον πόλεμο τής Συρίας και στην σύγκρουση στην Ουκρανία αποσκοπεί να εντοπισθεί ο αρμεγαδωνικός χαρακτήρας αυτών των διαδικασιών. ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ, ΕΠΙΒΑΛΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΩΝ ΕΩΣΦΟΡΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΟΣ. Η διαδικασία τής απόπειρας αρμαγεδωνικής επιβολής μέσω τής Ουκρανίας χαρακτηρίστηκε, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, από τεράστια λάθη στρατηγικού χαρακτήρα, όσο αφορά τις επιλογές των εωσφοριστών, επειδή αυτοί μετά την ήττα τους στην Συρία ήσαν υποχρεωμένοι να δράσουν κάτω από ισχυρή πίεση χρόνου. Ακόμη μεγαλύτερη πίεση χρόνου κυριαρχεί στις πρόσφατες επιλογές των σιωνιστών κατά την ανάπτυξη τής γενοκτονικής τους θηριωδίας στην Γάζα, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΛΑΘΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΥΦΗΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ ΗΤΤΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΟΣΤΙΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, στην προοπτική τής οποίας θα γίνει στην συνέχεια αναφορά.

   Η πίεση χρόνου, που υφίστανται οι εωσφοριστές μετά την ήττα τους στην Συρία και η οποία εντείνεται όλο και περισσότερο σε αφόρητα πλαίσια, σχετίζεται με την σκόπιμη απαξίωση των συνθηκών ζωής, την οποίαν έχουν επιβάλει οι εωσφοριστές στο εσωτερικό των δυτικών χωρών, υποβιβάζοντας συστηματικά την λειτουργία και απόδοση όλων των οικονομικών και κοινωνικών δομών, για να επιφέρουν απόγνωση στους εγχώριους πληθυσμούς και ψυχοπλάκωμα συντέλειας, ώστε να καταστεί ανεκτός από αυτούς ο αρμαγεδωνισμός, σε πλαίσια πλήρους αμηχανίας. Αυτός ο πόλεμος από τα επάνω εναντίον των δομών έχει οδηγήσει σε καλπάζουσα δυσανασχέτηση τις δυτικές κοινωνίες, με αποτέλεσμα, να υφίσταται κίνδυνος για το σύστημα, να επικρατήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

  Μια άλλη πηγή λανθασμένων στρατηγικών επιλογών αφορά την εσφαλμένη εκτίμηση τού πεδίου, στο οποίο σχεδιάστηκε να διεξαχθούν οι πολεμικές επιχειρήσεις. Τέτοιου είδους σοβαρότατοι ατυχείς υπολογισμοί δεν χαρακτήρισαν μόνον τις στρατηγικές επιλογές των πολιτικών ιθυνόντων, αλλά έγιναν πολύ συχνά και από τα επιτελεία των στρατιωτικών. Η γεωμορφολογία τού εδάφους και τα οικιστικά δεδομένα που σχετίζονται με το πεδίο των επιχειρήσεων μπορούν να διέπονται ανά περίπτωση από τελείως διαφορετικά μεταξύ τους δεδομένα. Οι προκλήσεις που προβάλλουν πχ. ορεινές βραχώδεις περιοχές, οι οποίες είναι δύσβατες για τα εποχούμενα πολεμικά μέσα, αφορούν τελείως διαφορετικές συνθήκες από ότι συμβαίνει σε πεδινές περιοχές, στις οποίες μπορούν να διεξάγονται κατά μέτωπον συγκρούσεις. Σε αντίθεση με αυτά τα πεδία οι συγκρούσεις σε αστικό περιβάλλον διακρίνονται από πολύ σημαντικές ιδιαιτερότητες. Τεράστια πρόκληση για επιτιθέμενους αποτελούν επίσης οι υπόγειες οχυρώσεις των αμυνόμενων, τις οποίες δεν μπορούν να επισκοπούν οι αντίπαλοι. Η έγκαιρα σωστή εκτίμηση τέτοιου είδους δεδομένων μπορεί να εξασφαλίσει σημαντικά στρατηγικά προτερήματα, ενώ η μη επαρκής ένταξή τους στους επιτελικούς σχεδιασμούς συνήθως οδηγεί σε πικρές ήττες των επιχειρήσεων. Οι εύστοχες στρατηγικές ρυθμίσεις μπορούν κάλλιστα να μειώσουν, ή και να αντιστρέψουν τελείως την αριθμητική ή τεχνολογική υπεροχή, που μπορεί να διαθέτει κάποιος αντίπαλος, ειδικά σε πλαίσια τού λεγόμενου “ασύμμετρου” πολέμου, που πολύ χαρακτηρίζει την σύγκρουση μεταξύ τακτικού στρατού και ανταρτοομάδων. Μοιραία επίσης μπορεί να αποβεί η μηχανιστική μεταφορά δεδομένων, που επικράτησαν σε συγκρούσεις τού παρελθόντος, στο παρόν. Τα πολεμικά μέσα υφίστανται συνεχή εξέλιξη και η συνεχής τεχνολογική βελτίωση των ελαφρών όπλων, όπως τα αντιαρματικά και τα μικρά πλοηγούμενα πτητικά όπλα (drons) μπορούν να προκαλέσουν τεράστιες απώλειες σε σιδερόφρακτους στρατούς από μικρά, ευέλικτα τμήματα αντιπάλων. Άλλη πηγή λανθασμένων επιλογών μπορεί να προέρχεται από την μη ορθή εκτίμηση των αποστάσεων, που είναι αναγκασμένα να διανύσουν τα μέσα ανεφοδιασμού. Σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση τής στρατηγικής επιτελεί επίσης η σωστή στάθμιση των κλιματικών συνθηκών και η πρόγνωση τού καιρού. Είναι παροιμιώδεις οι δυσκολίες, που επιφύλαξε ο ρωσικός χειμώνας σε ξένους εισβολείς, όπως επίσης είναι χαρακτηριστικό, ότι η βάση τής εξέλιξης τής μετεωρολογίας αναπτύχθηκε από τα υπουργία άμυνας. 

  Ένα μη ευκατοφρόνητο τίμημα αναγκάσθηκαν να πληρώσουν από την λανθασμένη εκτίμηση τού πεδίου, τόσο οι σοβιετικοί, όσο και οι δυτικοί, κατά την διάρκεια των εισβολών τους στο Αφγανιστάν. Πέραν αυτού, η πλήρως λανθασμένη εκτίμηση τού πεδίου οδήγησε τούς Ρώσους σε πλήρη και ριζική αναπροσαρμογή τού σχεδιασμού των επιχειρήσεων που διεξήγαν κατά την πρώτη φάση τής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Επί πλέον η πρώτη φάση αυτών των επιχειρήσεων αποκάλυψε πολύ μεγάλα ελλείμματα σε επίπεδο επιμελητείας των Ρώσων, που είχε σαν αποτέλεσμα να “αυτοκτονήσουν” κάποιοι προφανώς διεφθαρμένοι τραπεζίτες.

  Στην περίπτωση τού Αφγανιστάν τα τρία τέταρτα τής επικράτειάς του αποτελούνται από δύσβατες ορεινές περιοχές, οι οποίες είναι προσβάσιμες αποκλειστικά από πεζούς και ζώα μεταφοράς. Με εξαίρεση την πεδιάδα που βρίσκεται η Καμπούλ, αυτές οι περιοχές δεν καταλήφθηκαν ποτέ στο παρελθόν από ξένες δυνάμεις. Για να εξουδετερώσουν οι Σοβιετικοί τούς μουτζαχεντίν, που ήσαν οχυρωμένοι στις σπηλιές και τα βράχια, έστελναν ελικόπτερα, που κατέρριπταν οι Αφγανοί με αντιαρματικά ή με ατομικά όπλα σαν τις μύγες. Η εισβολή των Σοβιετικών είχε αποκλειστικά ψυχολογικές στοχεύσεις απέναντι στο ισλαμικό στοιχείο τής δικής τους επικράτειας. Αντί όμως να επιτύχουν κάποιο είδος εκφοβισμού τους, οι συνεχείς φθορές που υφίσταντο, μάλλον ενεθάρρυναν τούς όποιους επίδοξους για αντάρτικες εξεγέρσεις, οπότε αυτοί αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, στα πλαίσια μιας εν τέλει ανόητης στρατηγικής επιλογής. Παρά το φιάσκο των Σοβιετικών, οι δυτικοί αποφάσισαν στην ίδια προοπτική μιας ασύμμετρης σύγκρουσης ενάντια σε ένα αντίπαλο, που ήταν εκ προοιμίου αδύνατον να εξουδετερωθεί, να εισβάλουν και αυτοί. Η όλη επιχειρηματολογία περί εξουδετέρωσης τού μπιν λάντεν και τα τοιαύτα, ήταν τελείως ψευδής και προσχηματική, δεδομένου ότι οι ταλιμπάν δεν είχαν καμία σχέση με τους βαχαμπιστές. Το δούνε και λαβείν με τον μπιν λάντεν που είχαν, όπως πιστοποιεί πολλαπλά η υπάρχουσα βιβλιογραφία, περιοριζόταν στην παροχή συμβουλών στον οικονομικό τομέα. Αυτή η στρατηγική επιλογή των δυτικών, στόχευε στο να αποκτήσουν μια ισχυρή στρατιωτική παρουσία στα νότια σύνορα τής Ρωσίας, ενταγμένη στην προοπτική μιας γενικής ισλαμικής εξέγερσης, βάσει όσων προφασίστηκε για την στρατηγικά αξία τής Ευρασίας ο Μπρεζίνσκυ στην “Μεγάλη Σκακιέρα”. Στην ουσία, μετά την ήττα των δυτικών στην Συρία και την συντριβή τού ισλαμοφασισμού, η παρουσία τους στο Αφγανιστάν δεν εξυπηρετούσε καμία σκοπιμότητα πλέον. Ο βεβιασμένος τρόπος τής αποχώρησής τους από εκεί, σκηνοθετήθηκε σκόπιμα, για να εγκαταλείψουν αυτοί εκεί άδοξα ένα πανάκριβο στρατιωτικό υλικό. Κάποιες ερμηνείες που δόθηκαν σχετικά, ότι αυτό συνέβη με στόχο να διαθέτουν οι Ταλιμπάν κάποιες ενισχυμένες δυνατότητες άμυνας στην περίπτωση εισβολής των Κινέζων, στερούνται σοβαρότητος. Στην ουσία αυτή η επιλογή αποτέλεσε, κατά την εκτίμησή μου ένα σοβαρότατο στρατηγικό λάθος, το οποίο ανάγω σε μια κατηγορία λαθών, που αποκαλώ “επιρροή των νταβατζήδων”. Είναι γνωστό, ότι το πολιτικό και στρατοκρατικό κατεστημένο στις ΗΠΑ χρηματίζεται από την πολεμι9κή βιομηχανία και προωθεί απρόσκοπτα τα συμφέροντά της. Γι αυτήν ήταν ζωτικής σημασίας, να μπορέσουν κατά την επόμενη σύγκρουση να πουλήσουν ξανά υλικό. Εάν όμως αναλογιστούμε τις τεράστιες και ως κάποιον βαθμό απροσδόκητες ανάγκες σε αναλώσιμο στρατιωτικό υλικό των δυτικών στην σύγκρουση τής Ουκρανίας, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι η επιβολή των μαστροπών τής βιομηχανίας τού θανάτου, τούς οδήγησε να στερηθούν εκούσια ένα πολύτιμο υλικό, σε φάση που η έλλειψή του καταγράφεται με πολύ τρόπο στις εξοπλιστικές τους δυνατότητες.

  Τελείως ασύμφορη από στρατηγική σκοπιά αποδείχθηκε και η επιλογή των Ρώσων να επεκτείνουν το μέτωπο μέχρι το Κίεβο στην πρώτη φάση των συγκρούσεων στην Ουκρανία. Γι αυτό και μάζεψαν τις επιχειρήσεις τους στις περιοχές που κυριαρχούν πληθυσμιακά οι Ρωσόφωνοι. Η σύγκρουση σε αστικό περιβάλλον απαιτεί από ένα επιτιθέμενο τουλάχιστον πενταπλάσιες δυνάμεις από ότι οι αμυνόμενοι και έχει φοβερό κόστος σε ανθρώπινο δυναμικό. Για να καταλάβουν οι Ρώσοι το Μπακχμουτ απαιτήθηκε να αφήσουν την ζωή τους εκεί τουλάχιστον 10.000 μαχητές τής Wagner, ενός σώματος με πολύ υψηλή αποτελεσματικότητα, πέραν των Τσετσένων και λοιπόν Ρώσων, που θυσίασαν εκεί την ζωή τους. Οι συνεχείς εσωτερικές διαφωνίες, που καταγράφηκαν στα πλαίσια των Ρωσικών επιτελείων, καταγράφουν τις τεράστιες στρατηγικές προκλήσεις, που υποχρεώθηκαν αυτοί να χειριστούν.

  Υπάρχουν περισσότεροι παράγοντες, που συνθέτουν την αποτελεσματικότητα μιας πολεμικής σύγκρουσης. Οπωσδήποτε η διαθέσιμη δύναμη πυρός, όπως και το φρόνημα και η αποφασιστικότητα των μαχομένων σε συνδυασμό με το ηθικό πλεονέκτημα αποτελούν κύριους παράγοντες. Όμως κεντρικός άξονας τής διαδικασίας ήταν και παραμένει πάντοτε η στρατηγική. Όπως έδειξε επανειλημμένα η εμπειρία, σε στοιχειώδη και μοιραία λανθασμένες στρατηγικές επιλογές, μπορούν να προβούν ακόμη και εξόχως έμπειροι στρατιωτικοί και επιτελεία ολκής. Το όλο σύμπλεγμα των λαθών που είναι δυνατόν να προκύψουν, ενισχύεται μοιραία από τις παρεμβάσεις πολιτικών ταγών, που εξυπηρετούν ένα πλέγμα σκοπιμοτήτων, το οποίον υπερβαίνει τις πολεμικές επιχειρήσεις και κείται πέραν αυτών, αλλά και από την επιρροή των “νταβατζήδων”, για τούς οποίους το μακελειό αποτελεί πηγή πλουτισμού. 

 

2. ΓΑΖΑ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ

   Η στρατηγική των σιωνιστών λειτούργησε σε δυο επίπεδα, καθότι οι απώτεροι στόχοι συνήθως καλύπτονται πίσω από τούς προφανείς, οι οποίοι γίνονται και άμεσα αποδεκτοί από την πλατύτερη μάζα των εντολοδόχων και υποστηρικτών, που στηρίζουν την κορυφή. Αυτοί καλούνται να διεκπεραιώσουν με την δράση τους ταυτοχρόνως και την επίτευξη των βαθύτερων στοχεύσεων, χωρίς όμως να καθίστανται συνειδητοί αχθοφόροι τους. Ούτε όμως οι απώτερες στοχεύσεις, ούτε και οι προφανείς στάθηκε δυνατόν να πραγματοποιηθούν, ή έστω να περάσουν σε επόμενο στάδιο, με την κλιμάκωση γενοκτονίας στην Γάζα. Οι σιωνιστές, εκτινάσσοντας ένα νέφος απροσμέτρητων θανατώσεων και θηριωδίας, με στόχο αυτό να μετατραπεί στην πορεία σε χιονοστιβάδα θανάτου για όλη την ανθρωπότητα, αυτό που κατάφεραν ήταν ένα σάλτο μορτάλε για τον εαυτό τους. Η λανθασμένη στρατηγική τους υποτίμησε μια σωρεία παραγόντων. Την αντοχή, την αποφασιστικότητα και την προετοιμασία των άμεσων αντιπάλων τους, αλλά και την διορατικότητα και στρατηγική αρετή των αντιπάλων τους σε υψηλό επίπεδο. Επειδή επιθυμώ να είμαι ακριβοδίκαιος, οφείλω να τούς αναγνωρίσω ως ελαφρυντικό, ότι έδρασαν κάτω από φοβερή πίεση χρόνου και από πολύ μειονεκτική αφετηρία, μια και η θέση στην οποίαν είχαν περιέλθει ήταν φοβερά δυσχερής. Επειδή το διακύβευμα αφορούσε τα πάντα, επέλεξαν να ρισκάρουν τα ρέστα τους. Όμως η λογική τού “όλα ή τίποτε” είναι επόμενο να οδηγεί σε βεβιασμένες επιλογές, που ως ένα βαθμό δεν είναι δυνατόν να μην διέπονται από κάποιες αυταπάτες και να στηρίζονται σε μια σειρά παράγοντες, που θεωρούν οι ενεργούντες ευνοϊκούς γι αυτούς, ή στην χειρότερη των περιπτώσεων αστάθμητους, τους οποίους θα μπορούσαν, όπως εκτίμησαν, με κάποιους χειρισμούς στην συνέχεια να βελτιώσουν στοιχειωδώς προς όφελός τους. Επειδή όμως οι εκτιμήσεις τους απείχαν τελείως από τον ρεαλισμό, αναγκάζονται πλέον να πιάνονται από τα μαλλιά όπως ο πνιγμένος. Εκτιμώ και θα αναφερθώ στην συνέχεια σχετικά αναλυτικότερα, ότι μέσα στην δίνη που δημιούργησαν για άλλους, βρίσκονται πλέον οι ίδιοι, χωρίς να είναι πλέον η κατάσταση ανατρέψιμη. Και αυτές οι συγκρούσεις έχουν ολοκληρωτικό χαρακτήρα, χωρίς να υπάρχουν δυνατότητες συμβιβασμών, ή ενδιάμεσων λύσεων, με στόχο τον περιορισμό των ζοφερών συνεπειών. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι επί πολλές δεκαετίες έστησαν οι θιασώτες τού αρμαγεδωνισμού ένα πολύ καλά δομημένο και πανπόνηρο σκηνικό. Όμως, όταν η πανουργία εστιάζεται αποκλειστικά στην βλάβη, που μπορεί να προξενηθεί στον αντίπαλο (ή και εν δυνάμει υποψήφιο θύμα) χωρίς να εξετάζει τα μέτρα προστασίας, που αυτός βήμα προς βήμα οργανώνει, πιστοποιεί, ότι η κακεντρέχεια κυριαρχείται από μωρία. Αποτελεί αναμφίβολα αρετή να πιστεύει κάποιος στις δυνάμεις του, χωρίς όμως να τις υπερεκτιμά. Διότι ο Θεός έπλασε τον Κόσμο, για να τον δωρίσει στους ταπεινούς. Η οδός των ταπεινών είναι μεν σκληρά ακανθώδης, αλλά είναι η μόνη που διαθέτει διέξοδο. 

   Το πρώτο επίπεδο τής στρατηγικής των σιωνιστών αφορά την επιβολή τού λεγόμενου “μεγάλου ισραήλ”, “από τον ποταμό μέχρι την θάλασσα”, όπως συνηθίζουν να διακηρύσσουν. Αυτό συνεπάγεται χωρίς περιστροφές πλήρη εθνοκάθαρση των γηγενών Παλαιστινίων. Και εάν αυτοί δεν υποκύψουν στα κλιμακούμενα μέτρα εθνοκάθαρσης, τότε ως μόνη λύση υφίσταται η πλήρης εξόντωση ενός λαού, που αποκαλείται γενοκτονία. Πλην όμως, αυτή η ατζέντα εξυπηρετεί ένα απώτερο σχεδιασμό, που είναι η επιβολή τού αρμαγεδώνα. Σκληρός πυρήνας των σιωνιστών, με την πολιτική έννοια τού όρου, δηλαδή αυτών που προωθούν την επιβολή τού “μεγάλου ισραήλ”, είναι οι φανατικοί ταλμουδισταί, οι οποίοι απροκάλυπτα δηλώνουν, ότι επιδιώκουν την έλευση τού “μεσσία” το ταχύτερον δυνατόν, τής οποίας είναι αναγκαίον και απαράγραπτον, να προηγηθεί ο αρμαγεδών. Αυτό σημαίνει, ότι ενώ ο πολιτικός σιωνισμός συνιστά την περιφέρεια, κεντρομόλος δύναμις είναι ο θρησκευτικός σιωνισμός, στον οποίον ανήκει επισταμένα η σημερινή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία τού μορφώματος. Είναι πλήρως εμφανές, ότι η εισβολή στην Γάζα, προωθούσε αρχικά την εκδίωξη / εκτοπισμό ΟΛΩΝ των Παλαιστινίων από αυτήν με τον βομβαρδισμό και την πλήρη ισοπέδωση τού βορείου τμήματος, καθώς και μαζική θανάτωση πολιτών, από τούς ένστολους μακελάρηδες τού μορφώματος, Όταν αυτό δεν κατέστη επιτεύξιμο, επιβλήθηκαν απροκάλυπτα γενοκτονικές μέθοδοι, με μοχλό την επιβολή λιμοκτονίας και δίψας, αποκλεισμού από φάρμακα και πλήρη καταστροφή των δομών περίθαλψης. Ήδη καταγράφεται αλματώδης διάδοση τής χολέρας στο νότιο τμήμα, που βρίσκεται εκδιωγμένος στην πλειοψηφία του ο πληθυσμός.

  Στο ξεκίνημα αυτής της σειράς αναρτήσεων για την εισβολή τού μορφώματος στην Γάζα, ήδη από την πρώτη ανάρτηση στις 20 Οκτωβρίου ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ, έγινε με έμφαση αναφορά στο βίντεο “I PET GOAT 5“. Με αυτήν την σειρά των βιντεοσκοπήσεων ανακοινώνει εγκαίρως η καμπάλ τούς επερχόμενους σχεδιασμούς της με συμβολικό και κωδικοποιημένο τρόπο. Η προσεκτική μελέτη των προηγούμενων βιντεοσκοπήσεων αυτής τής σειράς πιστοποιεί, ότι όσα εξαγγέλθηκαν στα πλαίσια της, πραγματοποιήθηκαν στην συνέχεια.

https://bostopel.blogspot.com/2023/10/blog-post_20.html

  Αυτή η επιλογή δεν ήταν καθόλου τυχαία και σκόπευε να πληροφορήσει σχετικά με τις κεντρικές και απώτερες στοχεύσεις των εωσφοριστών τής καμπάλ, που θα προωθούνταν μέσω των αντιμέτρων που σχεδίαζε για να επιβάλει η κυβέρνηση νετανγιάχου, ως αντίδραση στα γεγονότα τής 7ης Οκτωβρίου. Στο εν λόγω βίντεο γίνεται σαφής αναφορά σύμπτυξης όλων των Αραβικών χωρών, που συγκρούονται στην συνέχεια με τούς σταυροφόρους, ως συμβολισμό τής αποκρυφιστικής, μασονικής διαστροφής των δυτικών, ενώ ο Βλαδίμηρος Πούτιν πυροδοτεί τον “πυρηνικό χειμώνα”, τουτέστιν τον 3.ΠΠ. Το βίντεο αναγγέλλει έτσι απροκάλυπτα την στόχευση τής επιβολής τού αρμαγεδώνα.

  Με την ισοπέδωση τής βόρειας Γάζας και την εκδίωξη τού πληθυσμού στο νότιο τμήμα, μεθόδευαν οι σιωνιστές, μέσω ενός πλέγματος απροκάλυπτης τρομοκρατίας, την εθνοκάθαρση με πλήρη εκτοπισμό των Παλαιστίνιων από ολη την περιοχή τής Γάζας. Είχαν έλθει τότε σε επαφή με την κυβέρνηση τής Αιγύπτου, στην οποίαν είχαν προσφέρει ένα τεράστιο ποσό, με στόχο την μετεγκατάσταση των Παλαιστινίων στην χερσόνησο τού Σινά. Επίσης είχαν έλθει σε συνεννόηση με το φρόκαλο μητσοτάκη, ο οποίος είχε επιδείξει διαθέσεις συναίνεσης για την μετεγκατάσταση πολλών χιλιάδων Παλαιστινίων με ορθόδοξο χριστιανικό θρήσκευμα στην Ελλάδα. Αντίστοιχες επαφές είχαν γίνει και με άλλες χώρες. ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ ΑΜΕΣΩΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΚΔΟΧΗ, ΠΡΟΤΙΜΩΝΤΑΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΓΗ ΤΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ. ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΤΕΛΕΙΩΣ ΛΑΝΘΕΑΣΜΕΝΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΡΦΩΜΑ, ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΘΗΚΕ ΠΡΩΤΗ, ΠΡΙΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ. ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΛΑΘΟΣ ΤΗΝ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΗΝ ΓΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ. Και αρκετοί Παλαιστίνιοι, αντί να εγκαταλείψουν την Γάζα, όπως σχεδίαζαν οι σιωνιστές, ξεκίνησαν μάλιστα να επιστρέφουν στις κατεστραμμένες από τούς βομβαρδισμούς περιοχές, δεχόμενοι τα πυρά των μακελάρηδων τού μορφώματος στην πορεία τής επιστροφής. 

   Στην συνέχεια, και ενώ εντεινόταν η γενοκτονική πρακτική σε βάρος των Παλαιστινίων στην Γάζα, ανέμενα πέρα από το κίνημα έντονων διαμαρτυριών σε διεθνές επίπεδο κάποια σθεναρή αντίδραση των Αραβικών χωρών ενάντια σε αυτήν την διαδικασία, όπως προείκαζε και το “I PDET GOAT 5“, στον βαθμό μάλιστα που έχει επέλθει μια αλλαγή πορείας σε σημαντικές Αραβικές χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, που ακολουθούσαν προηγουμένως φιλοδυτική πολιτική, ενώ πλέον έχουν ενταχθεί στους BRICS και έχουν συσφίξει τις σχέσεις τους με το Ιράν. Παρόλα τα αναμενόμενα και προαναγγελθέντα όμως δεν έλαβε χώρα, πέρα από κάποιες φραστικές αντιδράσεις, κανένα πρακτικό μέτριο πίεσης ενάντια στο μόρφωμα. Αλλά ακόμη και η Τουρκία με τον Ερντογκάν, που ανέκαθεν πλειοδοτεί σε φραστικές καταδίκες και απειλές, ενώ έχει αναπτύξει ισχυρές οργανικές σχέσεις μνς την Χαμάς και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις της συμβάλουν σημαντικά στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Γάζα, πέρα από κάποιες φραστικές ταυτίσεις τού νετανγιάχου με τον χίτλερ, δεν πέρασε στην εφαρμογή κανενός συγκεκριμένου πρακτικού μέτρου. Το ίδιο ισχύει και για την Ρωσία, η οποία με την ενίσχυση των επαφών της με την χαμάς, έδειξε ότι παρεμβαίνει πλέον έντονα στην όλη διαδικασία, πλην όμως τελείως παρασκηνιακά. Και εάν εξαιρέσει κάποιος τα κτυπήματα τής Χισμπολά στις περιοχές που συνορεύουν με το μόρφωμα, οι οποίες αν και αναμφίβολα προξενούν κάποιες μικρές καταστροφές σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις εκεί, αλλά και λιγοστούς θανάτους στρατιωτών και την αντίδραση των Χούτι στην Υεμένη, που έχουν μετατρέψει την Ερυθρά Θάλασσα σε no go aria για την εμπορική ναυσιπλοΐα των δυτικών, όσο αφορά την προώθηση πρακτικών μέτρων ενάντια στο μόρφωμα, δεν έχουμε δει τίποτε συγκεκριμένο. Ακόμη και την καταγγελία στο Διεθνές Δικαστήριο προώθησε μια Αφρικανική χώρα και όχι μια χώρα, ή ομάδα χωρών τής περιοχής, που συγκαταλέγονται στους πάγιους δεδηλωμένους εχθρούς τού μορφώματος, αρκετές από τις οποίες δέχονται επιθέσεις μικρής κλίμακος από το μόρφωμα, όπως η Συρία, ο Λίβανος και το Ιράν. Πού οφείλεται άραγε αυτή η εν τέλει υπερβολική και για τα κοινά μέτρα μη αναμενόμενη ανοχή τους, απέναντι στην κλιμάκωση τής θηριωδίας τού κρατιδίου, που έχει ωθήσει εκατομμύρια εγκλωβισμένους Παλαιστίνιους στην Γάζα, αμάχους, γυναίκες και παιδιά στα όρια τής ανθρώπινης αντοχής και σε μια ανείπωτη τυραννία, με ταυτόχρονη δολοφονία 79 δημοσιογράφων και ανταποκριτών, ξεπερνώντας κάθε καταγεγραμμένο όριο παγκοσμίως στα χρονικά των πολεμικών διενέξεων; ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΗ Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΟΛΙΓΩΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΕΥΡΕΙΑΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ, ΠΟΥ ΔΡΑ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ, ΑΞΙΟΠΟΙΩΝΤΑ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΒΗΜΑ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΤΖΕΝΤΑΣ; ΜΗΠΩΣ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΕΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΑΝΟΧΗΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΔΙΔΙΚΑΣΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑΡΚΟΘΕΤΕΙ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ;

  ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ. ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΑΛΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΤΗΝΩΔΗ ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ ΔΥΟ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ. Ή ΜΗΠΩΣ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΒΗΜΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΥΠΟΓΕΙΩΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΤΡΕΠΕΙ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ;

  ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ, ΕΑΝ ΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΕΤΑΝΓΙΑΧΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΙ ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΕΝΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ.

3. Η ΗΡΩΙΚΗ ΕΝΟΠΛΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ ΩΣ ΘΗΛΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΦΙΓΓΕΙ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ

  Μετά την εξουδετέρωση του ISIS στην Συρία από Σύριους, Ρώσους, Λιβανέζους Ιρανούς και Παλαιστίνιους μαχητές, έχασε ο βαχαμπισμός πλήρως την δυναμική του βάση, οπότε και η ισλαμική αδελφότητα μετατράπηκε σε μουσιακό είδος. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ήταν επόμενο οι οργανώσεις τής Παλαιστινιακής αντίστασης, η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ, να πάψουν να υπόκεινται στον έλεγχο των βαχαμπιστών, ο οποίος περιείχε και σαφή δάκτυλο των δυτικών. Σαν σημαντικά από πλευράς επιρροής και δυναμισμού κινήματα, που δεν διέθεταν όμως ίδιους πόρους και αυτόνομη τεχνολογική υποδομή, ήσαν υποχρεωμένοι να αναζητήσουν νέα κηδεμόνευση. Γράφοντας κηδεμόνευση, δεν εννοώ κηδεμονία, που ως όρος συνεπάγεται έξωθεν χειραγώγηση. Η κηδεμόνευση αφορά παροχή φροντίδας και βοήθειας, σε βάση όμως αμοιβαίου συμφέροντος, όπου ο δέκτης διατηρεί την αυτονομία του, παρέχοντας όμως κάποια συγκεκριμένη ανταπόδοση κατά περίπτωση στον δότη. Στα πλαίσια τής παύσης λειτουργίας και δράσης τού βαχαμπισμού, προσπαθεί η τουρκία να ιδιοποιηθεί τον ρόλο και τα συνθήματα τής ισλαμικής αδελφότητος, με βάση τις καταβολές της από το Οθωμανικό Χαλιφάτο, που υπήρξε στο παρελθόν θρησκευτικός ηγέτης των σουνιτών. 'Όμως ο νεοοθωμανισμός είναι έντονα τουρκοκεντρικός και διέπεται από αυτοκρατορικές τάσεις. Τουναντίον οι σιΐτες αποτέλεσαν καθ' όλη την διάρκεια των τελευταίων αιώνων κίνημα των πτωχών και δεν είναι τυχαίο, ότι οι Ιρανοί εμμένουν σε αυτόν τον προσδιορισμό, έχοντας παραπέμψει το όρο “Περσία” σε κάποιο απώτερο ιστορικό παρελθόν, ως περασμένες καταβολές, δεδομένου ότι η περσική αυτοκρατορία επικράτησε επί αιώνες και καταδυνάστευσε την μείζονα περιοχή κατά τούς αρχαίους χρόνους, αλλά ανέπτυξε και επεκτατική, επιθετική πολτική κατά τον μασαίωνα. Οι Ιρανοί διαθέτουν ένα πολύ πιο συγκροτημένο πολιτισμό, από ότι το τουρκικό εθνολογικό κοκτέιλ και έχουν εξισορροπίσει σε σημαντικό βαθμό την θρησκευτικότητά τους με τις κοσμικές παραμέτρους, παρόλο που ένα μεγάλο τμήμα τού ιερατείου εκεί διακατέχεται από εξάρσεις θρηκευτικού φανατισμού. Παρότι όμως η Ιρανική κοινωνία αποδέχεται και εφαρμόζει ένα είδος θρησκευτικής ευπρέπειας είναι προσγειωμένη στα ρεαλιστικά δεδομένα και δεν διέπεται από φανατισμό. Και ενώ στην περίπτωση των τούρκων συχνά κυριαρχεί η ανατολίτικη πονηρία, οι Ιρανοί διέπονται από σχετική σοβαρότητα, με όσα προτερήματα μπορεί αυτό να συνεπάγεται στην διαμόρφωση τής ψυχοσύνθεσης και τής συγκεκριμένης πρακτικής δράσεως. Σε αυτά τα πλαίσια, οι οργανώσεις τής Παλαιστινιακής αντίστασης δέχθηκαν επιρροές και συνεργάστηκαν τόσο με τούς τούρκους, όσο και με τούς Ιρανούς. Οι τούκοι προσπάθησαν σε αυτήν την κατεύθυνση να εκμεταλλευτούν την σχέση τους με το Κατάρ, ως οικονομικά ισχυρό αραβικό περιβάλλον. Αλλά και η άμεση γειτονία των Παλαιστινίων με τούς σιίτες τού Λιβάνου και οι δεσμοί που ανέπτυξαν με Ιρανούς μαχητές στην Συρία, ήταν επόμενο να τούς φέρουν σε συνεννόηση και συνεργασία με την πολιτική τού Ιράν. Ενώ και η Τουρκία και το Ιράν ανέπτυξαν σοβαρή πολεμική τεχνολογία, που κατάγράφηκε πχ. στην εξέλιξη πρωτότυπων και αποτελεσματικών πλοηγούμενων πτητικών μέσων, το Ιράν ακολούθησε μια σοφότερη πολιτική σε αυτόν τον τομέα, αναπτύσσοντας πρωτότυπα και πολύ αποτελεσματικά ατομικά όπλα για ασύμμετρες συγκρούσεις, τα οποία απευθύνονται ως εκ τούτου σε κινήματα, που έχουν αντάρτικο χαρακτήρα. Κλασσική περίπτωση αποτελεί η εξέλιξη αντιαρματικού (RPG) με κώνο διπλού θαλάμου γόμωσης. Επί πλέον το Ιράν εκτός από αυτήν την τεχνολογική εξέλιξη, πέρασε και στην κατασκευή μικρών εργαλειομηχανών, μέσω το οποίων τα αντάρτικα κινήματα βάσης μπορούν να κατασκευάζουν εύκολα και με ευκινησία τέτοιου είδους όπλα, που ενώ έχουν πολύ μικρό κόστος, έχουν τεράστια απόδοση, όταν χρησιμοποιούνται ενάντια σε θωρακισμένα οχήματα και άρματα πολύ υψηλού κόστους. Αυτή η δυνατότητα, σε συνδυασμό με την ευκινησία μεμονωμένων μαχητών, ή μικρών ομάδων, προσδίδει στην εφαρμογή ασύμμετρων συγκρούσεων φοβερή αποδοτικότητα. Η έντονη εξοικείωση και η άσκηση επί μακρόν με τέτοιου είδους όπλα, ώστε να αποκτηθεί μεγάλη ευστοχία στην χρήση τους, καθιστά τούς χειριστές τους πολύ πιο επικίνδυνους από ότι μπορεί να είναι οι όποιοι ελεύθεροι σκοπευτές, που χειρίζονται μακρύκανα ντουφέκια ακριβείας, λόγω τής ισχυρής καταστροφικής τους απόδοσης. Εννοείται, ότι κράτη που διαθέτουν υψηλή πολεμική τεχνολογία, δεν τόλμησαν ούτε να διανοηθούν την εξέλιξη τέτοιου είδους συστημάτων, ούτως ώστε τα βαρέα όπλα που αυτά διαθέτουν, να μην βρεθούν κάτω από την απειλή τους. 

 

  

  Ο νετανγιάχου και ο περίγυρός του κοκορεύονται, ότι έχουν εξουδετρώσει σχεδόν την Χαμάς στο Βορρά, ενώ αποκρύπτουν τις δικές τους απώλειες, έχοντας δολοφονήσει χιλιάδες δημοσιογράφους, εικονονολήπτες και ανταποκριτές και ασκώντας απαγόρευση στα νοσοκομεία, να δίνουν στοιχεί για τούς τραυματίες. Εάν είχαν σκοτώσει έστω και εκατό μαχητές τής χαμάς, θα είχαν να πιδείξουν και δέκα αιχμαλωτισμένους, εφόσον δήθεν τούς αποδεκατίζουν στα τούνελ, όπως ισχυρίζονται, δεδομένου ότι ο πόλεμος στον τομέα τής προπαγάνδας ΒΑΣΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ είναι εξίσου σημαντικός όσο και οι θερμές συγκρούσεις, τουλάχιστον για να πεισθούν οι Εβραίοι, που σέρνει στο άρμα του ο σιωνισμός. Τουναντίον, το youtube είναι γεμάτο από βιντεεοσκοπήσεις, που δείχνουν εξόντωση των εισβολέων από την Παλαιστινιακή αντίσταση. Έμπειροι ειδικοί υπολογίζουν τούς νεκρούς των ειβολέων στις 7.000 περίπου. Εάν συνυπολογιστούν οι τραυματίες με ένα ποσοστό ένα προς τρία μπορεί κάποιος να σχηματίσει μια εικόνα για την πανολεθρία που υφίστανται οι μεκελάρηδες τού σιωνισμού. Οι Χαμάς ισχυρίζεται, ότι έχει καταστρέψει περισσότερα από 1000 οχήματα όλων των ειδών. Αξίζει να σημειωθεί, ότι τα άρματα merkava των σιωνιστών είναι τα μεγαλύτερα σε χωρητικότητα στον κόσμο, διότι χρησιμοποιούνται ταυτοχρόνως και για μεταφορά προσωπικού και συνήθως βρίσκονται μέσα σε αυτά οκτώ άτομα. Χαρακτηριστικό είναι, ότι το επιτελείο των εισβολέων απέσειρε από την Γάζα την επίλεκτη ταξιαρχία ειδικών δυνάμεων, προφανώς λόγω των απωλειών που έχει υποστεί, αντικαθιστώντας την με άλλες δυνάμεις, οι οποίες αποτελούν ακόμη ευκολότερους στόχους για την Παλαιστινιακή αντίσταση.

Εμπεριστατωμένες εκτιμήσεις σχετικά με τις απώλειες των εισβολέων από τουρκικό κανάλι:

https://www.youtube.com/watch?v=RKDpgQcF7S8

Σημερινά βίντεο (06.02):

WATCH: Hamas Killed 15 Soldiers At Point-Blank Range In 17 Different Operations In Gaza Strip

  

'Israel Failed To Eliminate Hamas': U.S. General Gives A Gaza Reality Check To Netanyahu & IDF

https://www.youtube.com/watch?v=mlW9p23B8Ns

Η συνέχιση τού θέματος θα γίνει στο δεύτερο μέρος, διότι σε αυτήν την ανάρτηση έχουν ενσωματωθεί αρκετά βίντεο, ώστε να μην βαραίνει χρονικά το άνοιγμα τής σελίδας.