ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗΣ 500.000 ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Θα προτιμούσα να γράψω για κάποιο άλλο ανέκδοτο, που να είναι κάπως λιγότερο ξενέρωτο. Αλλά ως επαγγελματίας ευθυμογράφος, είμαι υποχρεωμένος να κάνω ότι μού επιβάλλει ο αρχισυντάκτης. Τι να κάνουμε. Είναι το μεροκάματο, που με υποχρεώνει να κάνω πράγματα που δεν επιθυμώ.

 

1. ΚΑΝΤΕ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΣΤΑΣΗ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ 

  Υποθέτοντας, ότι θα μπορούσε υπό συνθήκας να προκύψουν μικροπαρεξηγήσεις σχετικά την έννοια τής ησυχίας, που αποδίδει η ρήση “Η δύναμις εδράζεται στην ησυχία”, την οποίαν ανέφερα σε σχόλιο τής προηγουμένης αναρτήσεως, σχετικά με την οποία θα μπορούσαν κάποιοι να υποθέσουν, ότι αυτή αναφέρεται σε ένα είδος αδράνειας και παθητικής στάσης, θα κάνω μια σύντομη αναφορά στο εν λόγω ανεκδοτάκι, αν και φοβούμαι, ότι το περιεχόμενο του είναι τόσο χοντροκομμένο, που μάλλον αντί γέλωτος θα προκύψουν εμετοί. Εσείς βέβαια, καλού κακού προσδεθείτε εφόσον επιθυμείτε, για να απογειωθούμε, αλλά προ πάντων ας έχετε πρόχειρες εκείνες τις σακούλες, που μοιράζουν στα αεροπλάνα, για να πέφτει μέσα το ξερατό.

   Πέραν ότι η έννοια τής ησυχίας αποδείχτηκε σωτήρια στην ιστορική πορεία τού Ελληνισμού, όπως ανέπτυξε αυτήν, ο τελευταίος κατά την εκτίμησή μου τεράστιας σημασίας των Μυστικών Πατέρων τής Ορθοδόξου Εκκλησίας Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς στο έργο του “Υπέρ των Ιερώς Ησυχαζόντων”, έννοια που για να προσεγγιστεί, απαιτείται σειρά αναρτήσεων, θα περιοριστώ σε αυτό το κείμενο σε κάποια απλά και χειροπιαστά δεδομένα, τα οποία προσπερνιούνται, με μοιραίες συνέπειες για τις εξελίξεις.

  Ο μέσος άνθρωπος, θεωρώντας ότι είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση και ότι η στάση επιφέρει αρνητικού χαρακτήρα στασιμότητα, συγχέει την έννοια τής ώθησης, με αυτήν τής παρόρμησης. Η επίτευξη τής ώθησης συνεπάγεται σκόπιμα διαμορφωμένη κινητική ενέργεια, η οποία οδηγεί σε κίνηση βάσει σχεδίου. Τουναντίον η παρόρμηση έχει ενστικτώδη χαρακτήρα και εκδηλώνεται αυθόρμητα, κάτω από συνθήκες κυριαρχίας ψυχολογικής πίεσης. Ειδικά σε φάσεις, που κάποια προβλήματα ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ να διογκώνονται υπέρμετρα ξαφνικά, μέσω υποβολής που εξασκεί με την μέθοδο κοινωνικής μηχανικής το κατεστημένο, επέρχεται ηθελημένος πανικός. Επειδή ο μέσος άνθρωπος δεν ακολουθεί ένα συγκεκριμένο προγραμματισμό στην ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του, ώστε να δομηθεί μια συγκεκριμένη προοπτική για την αντιμετώπιση των κακοδαιμονιών που επιβάλλονται, δεν βρίσκει άλλη διέξοδο από να πλειοδοτεί βερμπαλιστικά με κρεμάλες, καρμανιόλες, λεπίδες και τα τοιαύτα. Τρέχοντας μια ζωή πίσω από δοτά κομματικά παραμάγαζα, όπως οι κασιδιάρηδες, οι “σπαρτιάτες”, ο φούφουτος και τα κάθε λογής κόπρανα, που συναθροίζονται στην βουλή, τρώγοντας και πίνοντας στην υγεία των κορόιδων που τα προμοτάρουν και με το να συναγελάζεται η πλέμπα σε παιδαριώδη “ιστολόγια”, που νυχθημερόν μακελεύουν τούς οβριούς και τούς μιασματικούς λαούς με ακατάσχετο κοπυπαστισμό, πλειοδοτώντας σε επιθετικό γαρνίρισμα με μπούρδες, καθότι το ξεσάλωμα και η εκτόνωση έχουν πολύ λιγότερες απαιτήσεις από ότι οι οργανωμένες προσπάθειες ανατροπής, η εικόνα που χαρακτηρίζει τον μέσο άνθρωπο, είναι ότι μαρσάρει ακατάσχετα, χωρίς προηγουμένως να έχει βάλει ταχύτητα στο σασμάν. Έτσι, εκτός ότι παράγει μόνον αέρα κοπανιστό, καταστρέφει και το όχημα, οδηγώντας το στο επόμενο νεκροταφείο αυτοκινήτων, αφού το κάνει φύλλο και φτερό.

Και επειδή είμαι πλέον μεγάλο παιδί για αφισοκολλήσεις και σημαιάκια, ΑΠΑΙΤΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, πριν πάρουμε ανά χείρας τα τσεκούρια και τα τραπεζομάχαιρα.

  Όσο τρέχουμε με κεκτημένη ταχύτητα, αναμασάμε αυτά που μάς ρίχνει το σύστημα και δεν εφαρμόζουμε κριτική σκέψη. Αποτέλεσμα αυτής τής πρακτικής είναι να τού εκχωρούμε τα φρένα μας και την διάνοιά μας, νομίζοντας ότι τού τραβάμε και κάτι δαγκωνιές άνευ προηγουμένου, ενώ το μόνο που πετυχαίνουμε να να καταπίνουμε το δόλωμα, που αυτό μάς ρίχνει, μετατρέποντας την σύνολη ύπαρξή μας σε μπετονιέρα παραγωγής εκείνου ακριβώς τού χαρμανιού, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΘΡΕΦΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ. Όσο το σύστημα μάς πετάει ζουμιά, που θεωρούμε ότι περιέχουν θρεπτικά συστατικά, είναι όλα καλά και ωραία. Τότε βυσματώνουμε την προβοσκίδα μας στις εξόδους τού συστήματος, για να κάνουμε αναρρόφηση τού τοξικού χυλού. Όταν όμως καταφθάνει η ώρα τής αλήθειας και από τις εξόδους τού συστήματος εξέρχονται λύματα, τότε ξεκινάει η γκρίνια. 

  Στη τρέχουσα φάση το σύστημα πνέει τα λοίσθια. Στο γιατί και στο πώς αυτής τής διαδικασίας έχουν γίνει στο παρελθόν αρκετές αναφορές εδώ. Όποιος εκτιμά, ότι το σύστημα διαθέτει ακόμη ευρωστία, ή έστω κάποιες αντοχές, μάλλον έχει προσαρμόσει φακούς επαφής στα μάτια του, που τον αποκόβουν από κάθε είδους επαφή με την πραγματικότητα. Το σύστημα, έχοντας διαπιστώσει όχι μόνον την πλήρη χρεωκοπία του, αλλά και ότι φτάνει το τέλος του, εφαρμόζει την μόνη έσχατη πρακτική που τού απομένει. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙ, ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Έτσι προβάλλει σε όποιον τοίχο μπορεί εικόνες τεράτων από καουτσούκ.

   Έσχατο τέχνασμά του ήταν η απόπειρα να εξαπολύσει τον αρμαγεδωνισμό, μέσω τής κτηνώδους επίθεσης των σιωνιστών στην Γάζα, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα καθίστατο δυνατή η επιβολή ενός επεκτεινόμενου περιφερειακού πολέμου, που θα μπορούσε να προσλάβει διαστάσεις ολοκαυτώματος. Πλην όμως η Συμμαχία Αντιδυνάμεων δεν τσίμπησε την στημένη παγίδα των εωσφοριστών. Αυτό έλλειπε, να προετοιμάζεται κάποιος με φοβερή προσοχή και σύστημα επί πολλές δεκαετίες, για να γλιστρήσει τελευταία στιγμή στο χοντροκομμένο δόκανο, που έστησαν πέντε φρόκαλα, που τα έχει φτύσει και ξεράσει πλέον ολόκληρη η οικουμένη. Κι όσο τραγική κι αν στάθηκε η κατακρεούργηση των Παλαιστινίων και η μετατροπή των πόλεών τους σε μπάζα, δεν υπήρχε δυστυχώς άλλη σώφρον επιλογή στην συγκεκριμένη φάση από την αυτοσυγκράτηση. Μπορεί το κόστος αυτής τής επιλογής να ήταν τεράστιο, πλην όμως αυτό ήταν το πλέον περιορισμένο, σε σύγκριση με κάθε άλλη αψυχολόγητη ενέργεια. Όσοι παρατηρούν με προσοχή την πρακτική των Ρώσων, γνωρίζουν, ότι πριν λιανίσουν αυτοί το κοτόπουλο, το αφήνουν να σαπίσει. Και ευτυχώς, ενδιάμεσα, όπως καταδεικνύει και η απεικόνιση των κοσμικών δεδομένων, το μεγάλο ρίσκο για την επιβολή ολοκαυτώματος έχει ήδη παρέλθει. Από εχθές εισήλθε ο Πλούτων στην τελευταία μοίρα τού Αιγόκερω, οπότε επιδρά ήδη επάνω του ως κάποιον βαθμό το επόμενο ζώδιο. Οι έντονες πολεμικές επιθέσεις των σιωνιστών στην Γάζα έχουν περιοριστεί κατά πολύ, ενώ η στρατηγική που εφαρμόζεται, είναι αυτή τής λιμοκτονίας των αμάχων. Όμως σηματοδοτούνται ήδη ζυμώσεις με στόχο την κατάπαυση τού πυρός και την απελευθέρωση ανθρωπιστικής βοήθειας με ταυτόχρονη απελευθέρωση ομήρων. Η απόφαση για άμεση εκεχειρία από το Συμβούλιο Ασφαλείας τού ΟΗΕ σέρνεται από μέρα σε μέρα, κάτω από την εμμονή βέτο των ΗΠΑ. Όμως η συνεχής αναβολή τής ψηφοφορίας δείχνει, ότι κάποιοι εξασκούν αφόρητη πίεση στις ΗΠΑ και εκτιμώ, ότι αυτές θα υποχρεωθούν υπό μια μορφή στο διάστημα των επόμενων ημερών να ενδώσουν. Ταυτοχρόνως, διογκώνεται ένα τεράστιο κύμα αμφισβήτησης τού νετανγιάχου και λοιπής συμμορίας μέσα στο κρατιδιακό μόρφωμα. Η έχιδνα τού σιωνισμού, έχοντας υποστεί πλήρη καταρράκωση τής νομιμοποίησής της μέσα στην έδρα της, υφίσταται συνεχή συρρίκνωση. Είναι προφανές, ότι η Διεθνής Συμμαχία ασκεί πίεση σε κύκλους τού στρατού τού κρατιδίου, να παρέμβουν για να εξουδετερώσουν την σιωνιστική κλίκα, αλλιώς θα υποχρεωθούν να παρέμβουν αυτοί δυναμικά, για να μετατρέψουν τούς πάντες σε αλοιφή για κάλους. Είναι διαπιστωμένο, ότι η Διεθνής Συμμαχία επιδιώκει αρχικά ήπιες λύσεις. Όμως εξ ίσου διαπιστωμένη είναι κυρίως η ετοιμότητα των Ρώσων για εφαρμογή τεράστιας βίας, όταν εξαντληθούν τα υπόλοιπα περιθώρια. Από εδώ και στο εξής, θα παρακολουθούμε μέρα με την μέρα, την συνεχή αποδόμηση τού σιωνισμού. Ειδικά μετά την 20η Ιανουαρίου, με την είσοδο τού Πλούτωνα στον Υδροχόο, θα σημάνουν ταυτοχρόνως με τα μπαγλαμαδάκια και οι μπαλαλάικες.

  Αυτό που βιώνουμε πλέον σωρηδόν τις τελευταίες ημέρες στα πλαίσια τής Ελλαδικής υποβαλόμενης διαστροφής τής πραγματικότητος, είναι μια εξωφρενική και τερατώδης αθυροστομία υπερβολικών δηλώσεων από τα συστημικά ανδρείκελα, που παραβιάζουν πάσα λογική και πάσα δεοντολογία. Αποτελεί πάγια πρακτική για ένα σύστημα στα πλαίσια τής επιβολής του, να επιδιώκει τουλάχιστον μια περιορισμένη νομιμοποίησή του στην συνείδηση των πολιτών, προσπαθώντας να τηρήσει κάποια στοιχειώδη προσχήματα, όπως επίσης κάθε σύστημα, που δεν εφαρμόζει καθεστώς απροκάλυπτου και ανοικτού φασισμού, με εξάσκηση βάναυσης κρατικής τρομοκρατίας, επιδιώκει στο μέτρο τού δυνατού την επίτευξη μια κάποιας αποδοχής του από την κοινωνία, στοχεύοντας ταυτοχρόνως στην συμπόρευση με τις επιλογές του, όσο περισσότερων στρωμάτων τού κοινωνικού σώματος μπορεί να επιτύχει. Η συνειδητή καταστρατήγηση αυτών των πάγιων επιδιώξεων από φορείς τού συστήματος, εκτός τού ότι είναι άκρως ασύμφορη, αποδυνατίζοντας την βάση του και επιφέροντας επικίνδυνη αστάθεια στην επικράτησή του, όταν εφαρμόζεται χωρίς λόγο, αποκαλύπτει ένα υπέρμετρο κρετινισμό των ιθυνόντων, που μπορεί να φτάσει μέχρι τα όρια τού αυτοκτονικού ιδεασμού, ίσως για να ικανοποιηθούν σύνδρομα και συμπλέγματα υπερβολικής φιλαρέσκειας, αμετροέπειας, και εγωιστικού σαλταρίσματος, όπως συνέβαινε στην περίπτωση τής Μαρίας Αντουανέτας και τού Λουδοβίκου τού 13ου, που είχε δηλώσει “Το κράτος είμαι εγώ”. Πλην όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψει, ότι τις δηλώσεις, στις οποίες προβαίνουν κατά κανόνα οι συστημικοί λιμοκοντόροι, δεν τις βγάζουν από την κοιλιά τους. Όλοι αυτοί είναι στημένα φερέφωνα και ότι ξεστομίζουν αυτοί, άσχετα πόσο κατάφωρα προκλητικό, ή ηλίθιο μπορεί να είναι αυτό, κυοφορείται από επιτελεία, στην βάση πολύ επιλεγμένης διεργασίας, με βάση τούς κανόνες τής κοινωνικής μηχανικής, την μαζική ψυχολογία και την πρακτική τής προπαγάνδας. Μπορεί αυτά τα επιτελεία να μην εμφανίζονται στο προσκήνιο. Όμως το πολιτικό σκηνικό είναι πολύ μεθοδικά στημένο και αποτελείται από ολόκληρο θίασο. Οι κάθε λογής τσεκουράτοι και τα κοκόρια, που βγαίνουν και τσιρίζουν στα τηλεπαράθυρα, έστω κι αν το παίζουν ότι κατέχουν υπουργικές καρέκλες, δεν είναι παρά κομπάρσοι τής όλης διαδικασίας. Το ερώτημα είναι, για ποιον λόγο καταστρατηγούνται τις τελευταίες ημέρες οι πάγιες πρακτικές τού συστήματος, με δηλώσεις όπως αυτή τού μισού εκατομμυρίου Πακιστανών εργατών, που εξουθενώνει κάθε όριο λογικής, γελοιοποιώντας πλήρως τα δημόσια στόματα. Η ντόρα μπακογιάννη δήλωσε μάλιστα, ότι αυτοί δεν επαρκούν και ότι αυτή θα φροντίσει να έλθουν και άλλοι. Μήπως η εν λόγω κυρία σχεδιάζει να εισαχθούν και μερικά εκατομμύρια ροζ ελέφαντες από τον Βόρειο Πόλο στην Ελλάδα;

  Η αιτία για την εφαρμογή τής συγκεκριμένης αμετροέπειας είναι κατά την εκτίμησή μου δεδομένη. Ενώ το σύστημα βυθίζεται ολοσχερώς στην άβυσσο τής ανυπαρξίας, προσπαθεί να επιδείξει μια ανύπαρκτη παντοδυναμία. Σε μια ύστατη προσπάθεια επίδειξης ολοκληρωτικού ελέγχου, εξαγγέλλει τα πιο τρελά, ανεδαφικά, άχρηστα και ευρισκόμενα πέραν πάσης πραγματικότητος μέτρα, για να πείσει, ότι είναι εις θέσιν να επιβάλλει οτιδήποτε αυτό επιθυμεί, άσχετα πόσο ψυχανώμαλο μπορεί να είναι. Και όποιος εκτιμά, ότι το σύστημα μπορεί με τόσο ηλίθια φτιασιδώματα, να εξασφαλίσει την μεσοπρόθεσμη επιβίωσή του, ας αλλάξει καλύτερα λιγάκι πλευρά.

2. ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΣΤΑ ΛΑΓΟΥΜΙΑ ΤΙΣ ΝΤΥΣΝΕΫΛΑΝΤ

  Στην φάση που το σύστημα είναι έτοιμο να τινάξει τα ποδάρια του ψηλά, εφόσον δεν μπορούμε να κάνουμε χρήση τού όρου “ξεψυχά”, για ένα τέρας που στερείται ψυχής, πασχίζει δρομολογώντας ένα κάρο γελοία φτιασιδώματα, που δεν είναι παρά πυροτεχνήματα για να επιβάλλεται ψυχολογική χειραγώγηση των αφελών, με στόχο να πείσει, ότι δήθεν κάτι τρέχει στα γύφτικα και ότι το σύστημα διαθέτει ακόμη κάποια αποθέματα ζωής. Κλασσική περίπτωση γελοιωδέστατου αντιπερισπασμού στον κρότο καθόδου τού συστήματος, είναι η έναρξη διαδικασιών ένταξης τής Ουκρανίας στην ΕΕ. Η όλη διαδικασία θυμίζει την παραγγελία ενός φορτίου προφυλακτικών, από κάποιον που είναι ευνούχος. Ενώ έχουν ηττηθεί κατά κράτος σε όλα τα μέτωπα, προσποιούνται με αυτήν την ξετσίπωτη παράσταση, ότι η Ουκρανία έχει δήθεν λαμπρό οικονομικό μέλλον. Όμως αποκλειστικά η Ρωσία είναι αυτή, που θα αποφασίσει μόνη της, τι θα επιτρέψει να μείνει υπόλοιπο από την Ουκρανία. Το ένα τρίτο τού πληθυσμού έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό, ενώ το πλέον ενεργό δυναμικό αυτής τής χώρας, είτε έχει εξοντωθεί στις μάχες, είτε είναι σακάτηδες, που είναι υποχρεωμένοι να τούς τρέφουν άλλοι. Κατάντησαν να στέλνουν έγκυες στα χαρακώματα και ας μην παραπονιούνται οι Ουκρανοί, ότι για όλα φταίνε οι δυτικοί. Μια χαρά ταυτίστηκαν με τα ναζιστάκια τού αζόφ και πολέμησαν λυσσαλέα τούς Ρώσους, προξενώντας τους δεκάδες χιλιάδες απώλειες, βαυκαλιζόμενοι, ότι στηριγμένοι στα σιδερικά τού νάτο, θα μπορούσαν να καταβάλουν τον Ρωσικό στρατό, για να εξακολουθήσουν να λυμαίνονται τούς Ρωσόφωνους, κερδίζοντας από τούς δυτικούς το χρυσό αγγούρι. Όποιος διαφωνεί με μια πολεμική σύγκρουση, έχει κάθε δυνατότητα να λιποτακτήσει. Οι Ουκρανοί επέλεξαν αυτό που προτιμούσαν και καλούνται τώρα να υποστούν τις συνέπειες των επιλογών τους. Αλλά το Κίεβο δεν βρίσκεται καθόλου μακρυά από την Αθήνα.

  Πριν όμως εξετάσω τούς κινδύνους που προκύπτουν από τα εκατομμύρια των ισλαμοφασιστών με τα γαμψά ξίφη, χωρίς να υποτιμώ τούς προερχόμενους από αυτούς κινδύνους, θέλω να δηλώσω, ότι τουλάχιστον προς στιγμήν αδυνατώ να καταμετρήσω τον αριθμό των θυμάτων αυτής τής θηριωδίας. Μπορεί τα θύματά τους στην Ελλάδα να είναι είναι ένα, δέκα, εκατό, χίλια, δέκα χιλιάδες, εκατό χιλιάδες, ένα εκατομμύριο, ή πολλά εκατομμύρια. Πριν όμως προβώ στην καταμέτρηση θυμάτων, που δεν έχουν προκύψει ακόμη, ΑΣ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΩ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΗΔΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΩ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΙ ΘΑΥΑΤΟΠΟΙΟΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΛΑΔΙ, ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΕΝΤΕΧΝΑ, ΣΚΟΠΙΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΑ ΤΟ ΤΕΡΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΤΟΝ.

  Προσμετρώντας νεκρούς, ανάπηρους και κατάντιες τού θανατά, ο πρώτος σταθμός που θα κάνω, αφορά τις μεγάλες πόλεις στην Ελλάδα, το κέντρο των οποίων προσδίδει εικόνα ρυπαρού και αποκαρδιωτικού ασύλου, χωμένου για τα καλά στον βάλτο των ναρκωτικών. Το σύστημα αποστερώντας από την ελλαδική νεολαία κάθε προοπτική ζωής, υποχρεώνει τούς πιο ενεργητικούς να σηκωθούν να φύγουν στο εξωτερικό και τούς παθητικοποιημένους να ξεροσταλιάζουν στην πρέζα. Εδώ αρμόζει να καταγγελθεί επωνύμως η συμπαιγνία των γύφτων και τού Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου ΚΙΣ, έναντι τής οποίας εμμένει να εθελοτυφλεί η ελλαδική “κοινωνία”. Οι γύφτοι πουλάνε τα ναρκωτικά, εφαρμόζοντας απρόσκοπτη βία σε βάρος τής αστυνομίας και έχοντας μετατρέψει ολόκληρες συνοικίες σε άβατα για το κράτος, τα οποία ελέγχουν με χρήση βαρέων όπλων.

https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/esoteriki-asfaleia/roma-pyrovolei-ston-aera-me-oplopolyvolo-dipla-se-spitia-sta-megara-vinteo/

  Αυτός, ο οποίος παρασκευάζει και εισάγει τα ναρκωτικά στην Ελλάδα είναι το ΚΙΣ. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε καταγγείλει, ότι το εργοστάσιο τού τζορτζ σόρος στα σκόπια, που μετατρέπει το όπιο σε ηρωίνη, εισάγει την βασική πρώτη ύλη, που είναι ο οξικός ανυδρίτης από το ισραήλ. Όταν τού τράβηξαν τα αυτιά οι σιωνιστές, έτρεξε ο λεγάμενος να ανακαλέσει. Επίσης έχουν υπάρξει επανειλημμένα δημοσιεύματα, ότι τις ένοπλες συμμορίες των ναρκωτικών στην Κολομβία, εκπαιδεύουν στρατιωτικοί από το ισραήλ. Η επιτομή τής εγκληματικότητος σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η μοσάντ. Σε σημερινό δημοσίευμα τού ειδησεογραφικού σάιτ “pronews.gr“ προβάλλεται μια είδηση, που έχει επαναληφθεί κατά κόρον από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία στο παρελθόν. Τους βιασμούς και τα απάνθρωπα βασανιστήρια σε βάρος ανηλίκων στα κολαστήρια τού Έπσταιν οργάνωνε η μοσάντ, με στόχο να βιντεοσκοπεί τούς δράστες πολιτικούς, για να τούς εκβιάζει.

https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/tzefri-epstain-itan-praktoras-tis-mosant-pou-ekviaze-politikous/

                                    

 

Η σιωνιστές έχουν επιβάλλει χούντα στην Ελλάδα, που διεκπεραιώνουν εκβιαζόμενα από αυτούς ανδρείκελα. Η χώρα ελέγχεται από τον σιωνισμό μέσω δυο σιωνιστικών προγραμμάτων. Το πρώτο είναι αυτό τής singular logic, μέσω τού οποίου επιβάλλονται πραξικοπηματικά "κυβερνήσεις", παραβιάζοντας τις επιλογές των ψηφοφόρων. Το δεύερο είναι το predator, μέσω τού οποίου παρακολουθούνται και εκβιάζονται όλα τα δημόσια πρόσωπα.

 

  Όταν παρακολουθείται ο βορίδης, που είναι το δεξί χέρι τού μητσοτάκη από το predator, αυτό σημαίνει ότι παρακολουθείται και ο ίδιος ο μητσοτάκης, όπως και πας άλλος. Άρα η χώρα διοικείται από ξένο κέντρο στην βάση εκβιασμών. 

Και ερώτώ, κυρίες και κύριοι:

  Ποιός θρηνεί τα χιλιάδες θύματα των ναρκωτικών, όταν στρέφουμε συνεχώς τα πρόσωπά μας αλλού, από την αποκρουστική εικόνα, που σφραγίζει την καθημερινότητά μας;

  Αλλά αυτή δεν είναι η μόνη, ούτε η κύρια πραγματικότητα μαζικών θανατώσεων, που εμμένουμε να παραβλέπουμε, δεδομένου ότι, οι χειρότεροι εχθροί τού Ελληνισμού, είναι κάποια χοντρά κυκλώματα ελλαδιτών καθαρμάτων, που χαίρουν "σεβασμού" και "αναγνωρίσεως", ενώ κυκλοφορούν επαιρόμενοι αξιώματα, ως λύκοι, με δήθεν δορά αμνών.

  Κάποια στιγμή, πριν ασχοληθούμε με τα αναμενόμενα υποψήφια θύματα των ισλαμοφασιστών, θα πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά, παύοντας να εθελοτυφλούμε, απέναντι σε κάποιες σοβαρές πτυχές των εγκληματικών θανατώσεων και τού σακατέματος τής υγείας χιλιάδων ανθρώπων από τα ενέσιμα δηλητήρια, βάζοντας σε τάξη τα τού οίκου μας. Έχω δηλώσει, ότι δεν θεολογώ, όχι διότι δεν διαθέτω ισχυρότατα επιχειρήματα, αλλά διότι αποφεύγω να προκαλέσω και να σκανδαλίσω μια κοινωνία, η οποία αποφεύγει εμμονικά και εκ συστήματος να προβεί σε ειλικρινή ενδοσκόπηση. Το ζήτημα τής ενοχής όμως τής συνολικής ιεραρχίας τής εκκλησίας τής ελλάδος, η οποία για να καρπωθεί τα 600 εκατομμύρια, με τα οποία την δωροδόκησε το κατεστημένο, για να στηρίξει και να προωθήσει με κάθε παρεχόμενο μέσον τα ενέσιμα δηλητήρια, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, ΑΛΛΑ ΑΥΣΤΗΡΑ ΠΟΙΝΙΚΟ. Και τι θα πράξουν οι πιστοί, εάν με μετά από κάποια ουσιαστική αλλαγή καθεστώτος, εμφανιστούν κάποιοι έντιμοι εισαγγελείς και ξεκινήσουν να αποδίδουν ευθύνες για τις στοχευμένες δολοφονίες, που διαπράχθησαν; Ότι οι εν λόγω “ταγοί” εκμεταλλεύτηκαν την θρησκευτική εμπιστοσύνη, που τούς έχουν κάποιοι πιστοί, για να προωθήσουν σε βάρος τους ενέσιμα δηλητήρια, ΕΠΙΒΑΡΥΝΕΙ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ. Βεβαίως, το καθεστώς πορεύεται με βάση την αυταπάτη, ότι όλοι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και κωλώνουμε μπροστά στην θέα τής κάθε είδους αγιαστούρας και μακριάς γενειάδας. Οπότε έχει βάλει προσφάτως τούς λεγάμενους, να κάνουν ο ένας μετά τον άλλον δηλώσεις ενάντια στην υιοθεσία παιδιών από ανωμάλους. Όμως όλες αυτές οι κορώνες, σαν προσποιητές διατρανώσεις ανύπαρκτης στην ουσία ευσέβειας από τούς υποτιθέμενους θεματοφύλακες των ιερών και οσίων, δεν έχουν την παραμικρή συνέπεια για το καθεστώς, δεδομένου ότι το μηχανάκι τής πλειοψηφίας των κακούργων τής βουλής, είναι αυτό που θα θεσπίσει το εμπόριο παιδιών. Άρα οι κορώνες περί “προασπίσεως” τού θεσμού τής οικογένειας, γίνονται μόνον για το θεαθήναι, με στόχο την αποκατάσταση τού καταρρακωμένου γοήτρου κάποιων, λόγω τής στήριξης που παρείχαν στα ενέσιμα δηλητήρια. Και έχω ακόμη μια ερώτηση. Τι θα γίνει τελικά με εκείνον τον πολλά βαρύ “αρχιερέα”, που συναγελάζεται με τον μεγάλο ναρκέμπορα;

  Με τον προηγούμενο εντοπισμό δεν αποσκοπώ να αμφισβητήσω την ύπαρξη αγνών ιερέων, οι οποίοι με την ειλικρίνεια και το θάρρος που επιδεικνύουν τιμούν τα μέγιστα το ιερατικό σχήμα, το οποίον ενδύονται. Υπήρξε ιερέας, ο οποίος αφόρισε τον μητσοτάκη. Ενώπιον αυτού τού Πατρός υποκλίνομαι και τού αναγνωρίζω πάντα σεβασμό και προσκύνηση. Πλην όμως, από αυτήν την διαδικασία προκύπτουν αυτομάτως κάποιες συνέπειες, για την ιεραρχία τής εκκλησίας τής Ελλάδος. Σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο, όποιος συλλειτουργεί με αφορισμένο, αφορίζεται αυτομάτως και αυτός. Οπότε, ή συμφωνεί η ιεραρχία με τον συγκεκριμένο αφορισμό, οπότε καλείται επειγόντως να απαγορεύσει την είσοδο στον μητσοτάκη σε όλους τούς ορθοδόξους χριστιανικούς ναούς, ή διαφωνεί, οπότε οφείλει να αναιρέσει τον αφορισμό και να καθαιρέσει τον ιερέα που τον επέβαλε αδίκως, συμφώνως προς την εκτίμησή της. Πλην όμως, η σιγή ιχθύος που ακολουθείται, αποσκοπεί να μετατρέψει τούς θεσμούς σε λαστιχάκι, ώστε να βολεύεται ο καθείς συνειδησιακά κατά το δοκούν, αρκεί να βαθαίνει η σήψη σε όλους τούς τομείς.

Δυστυχώς, παρά την όποια διάθεσή μου για την κατανόηση των ανησυχιών καθενός, δεν μπορώ να κατανοήσω τον αυξανόμενο τρόμο ενάντια στον ισλαμοφασισμό, εφόσον κουβαλάμε το φίδι στον κόρφο μας.

3. ΚΩΣΤΑΣ ΣΙΜΗΤΗΣ, Ο ΜΕΓΑΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΙΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΙΣΕΙ ΤΙΣ ΗΠΑ, ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΟΞΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΓΕΡΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΩΝ ΦΟΒΕΡΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΠΑΚΙΣΤΑΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ, ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΡΓΟΤΑΞΙΑΚΗ ΠΕΙΡΑ.

   Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι το ΛΑΜΠΡΟΝ ΑΣΤΡΟΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ξεκίνησε να ορθώνεται το 2004, όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είχε εξαγγείλει εν όψει των επερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων την ίδρυση των λεγόμενων ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΠΟΡΝΤΕΛΩΝ. Δεν γνωρίζω επ' ακριβώς, βάσει συγκεκριμένων ποσών, το τρόπο με τον οποίον συνέβαλαν τα Εθνικά Μπορντέλα στην ανόρθωση τής ελληνικής οικονομίας, η οποία έκτοτε ανθεί όλο και περισσότερο. Αυτό όμως που μπορώ να πιστοποιήσω, πλήρης εθνικής υπερηφανείας και παλλόμενος ψυχικώς από την πρωτόγνωρο ηθική ανωτερότητα τού σπουδαίου αυτού ανδρός, είναι ότι τα Εθνικά Μπορντέλα ανταποκρίνονται πλήρως στα Ιδεώδη τού Ελληνικού Πνεύματος και ανύψωσαν το γόητρο και το ανάστημα τής χώρας διεθνώς, με βάση το ένδοξον ιστορικόν της παρελθόν, ανταποκρινόμενα στα Ολυμπιακό Γόητρο. Τα δυστυχή κοριτσόπουλα, που είχαν εισαχθεί τότε από Αφρικανικές χώρες και κατέκλυζαν τις οδούς πέριξ τής πλατείας Ομονοίας κατά τις μετά μεσονύκτιον ώρες, τα οποία για να εκμαυλίσει κάποιος σεξουαλικώς έναντι ευτελούς χρηματικής αμοιβής, δεν επαρκούσε να είναι πλήρως αποκτηνωμένος, αλλά έπρεπε η ψυχική του διαστροφή να βαράει κόκκινο, είμαι βέβαιος, ότι βοήθησαν αρκετούς ιθαγενείς, να περιορίσουν το ημερήσιο πλήθος τού αυνανισμού που αφήρμοζαν, σε αριθμό οπωσδήποτε μικρότερου τού δέκα.

  Την πιο ορθή παρατήρηση την έκανε πρόσφατα ο Κυριάκος Βελόπουλος προ ημερών από το βήμα τής Βουλής. “Αυτά που σάς λένε σχετικά με τούς 30.000 εργάτες γης, είναι όλα ψέματα”, αποκάλυψε. “Αυτές οι τριάντα χιλιάδες, θα πάνε να δουλέψουνε στο Ελληνικό, για τις κατασκευές τού Λάτση”, πρόσθεσε. Αυτός ο άνθρωπος διαθέτει πράγματι μια φοβερή οξυδέρκεια και θεωρώ, ότι σε τόσο προικισμένους ανθρώπους τούς αξίζει το δίχως άλλο, να ηγούνται κομμάτων τής βουλής. Στο Ελληνικό ετοιμάζεται η κατασκευή ενός τεράστιου συμπλέγματος μπορντέλων και καζίνων. Και Βελόπουλος κατάφερε να εντοπίσει έγκαιρα, βάσει τής υψηλής του πολιτικοποίησης, ότι η χώρα χρειάζεται πολλά, πάρα πολλά νέα μπορντέλα και πολλά, πάρα πολλά νέα καζίνα. Η ξαφνική ευμάρεια που κυριαρχεί στην χώρα, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει τον κάθε μπάτσο, με τα 9 κατοστάρικα μισθό που παίρνει, για να ξυλοφορτώνει φουκαράδες, να ξοδεύει και δυο τρία κατοστάρικα στα μπορντέλα, αφού είναι ξεκάθαρο ότι τού περισσεύουν. Και ο μισθωτός, που τηγανίζει ψάρια για να φάει το παιδί του σε γράσο μηχανής, διότι δεν τού φθάνουν τα χρήματά του, για να αγοράσει ελαιόλαδο, εάν δεν πάει να ακουμπήσει μερικά ψωροχιλιάρικα στον τζόγο, τι θα καταλάβει από την ζωή σε τούτον τον ντουνιά; Το ερώτημα είναι, για ποιον λόγο κατασκευάζονται όλα αυτά τα μπορντέλα και καζίνα, αφού μετά τον εορτασμό των εγκαινίων τους, θα κατεβάσουν την επόμενη ημέρα ρολά, για να μην καταναλώνουν άσκοπα αναλώσιμα; Θα πρέπει να κατανοηθεί, ότι ο Λάτσης δεν είναι φυσικό πρόσωπο, αλλά σφραγίδα ενός ολόκληρου συρφετού διαπλεκόμενων και εγκληματικών κυκλωμάτων. Στην φάση που αναμένεται καταστροφή των δυτικών νομισμάτων, μαζικές πτωχεύσεις τραπεζικών κολοσσών και εκμηδενισμός των χρηματιστηριακών γραμματίων, με υποβιβασμό τής αξίας των χαρτονομισμάτων κάτω τής αξίας τού χαρτιού, επάνω στα οποία είναι αυτά τυπωμένα, δεν μπορεί παρά με βάση τις αυταπάτες των ελίτ, να παραμείνει ως μόνη ψευδής σανίδα σωτηρίας, αυτό που ονόμασαν οι γερμανοί „beton gold“. Τα κυκλώματα αυτά ελπίζουν, ότι μετατρέποντας τον τζίρο, που απέκτησαν παράνομα από εμπόριο ναρκωτικών, την πορνεία, τους εκβιασμούς, την παράνομη παροχή προστασίας και κάθε είδους εγκληματική δραστηριότητα, θα μπορέσουν μετατρέποντάς τον σε μπετά, να τον σώσουν, έστω κι αν η εκμετάλλευση και η μίσθωση των κατασκευών που θα προκύψουν, δεν έχει ελπίδες πραγματοποίησης στο επόμενο μέλλον. Ποιος ισχυρίστηκε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία; Τελευταία πεθαίνει η αδηφαγία, που προκύπτει από νοητική αγκύλωση, που επικαλύπτει μέχρι και τον τελευταίο πόρο των αδηφάγων πλεονεκτών αληταμπουράδων.

 

3. ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΠΟΥ ΚΑΛΠΑΖΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΝΕΙΡΩΞΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ. 

   Σχεδόν πάντοτε, από αυτά που εξαγγέλλει η συστημική προπαγάνδα, ερμηνεύω ότι ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα. Για να αποτιμήσουμε τα πυροτέχνημα τής εξαγγελίας τής νομιμοποίησης των 30.000 λαθρομεταναστών, (αφήνοντας το ανέκδοτο τής πρόσκλησης τού μισού εκατομμυρίου κατά μέρος, το οποίον στερείται πάσης σοβαρότητος) αρκεί να κάνουμε κάποιες απλές λογικές σκέψεις. Ας εξετάσουμε λοιπόν τα δεδομένα ένα προς ένα:

   1. Το μύθευμα ότι η Ελλάδα στερείται εργατικών χεριών, αποτελεί την πλέον χοντροκομμένη τερατολολογία. Αυτό το οποίον στερείται η Ελλάδα παντελώς είναι θέσεις εργασίας, με αποτέλεσμα το φάντασμα μιας φοβερής και ανεξέλεγκτης ανόδου τής ανεργίας για τούς γηγενείς να εξογκώνεται απειλητικά μέρα με την ημέρα. Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΟΙΝΟΜΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣΗ ΣΚΟΠΙΑΣ, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα τεράστια μέρη τού πληθυσμού, να αντιμετωπίσουν στο μέλλον άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Με τους στοχευμένους εμπρησμούς των δασών έχει μετατραπεί η χώρα σε οικολογική χωματερή. Οι πλημμύρες τής Θεσσαλίας κατέστρεψαν την σημαντικότερη περιοχή παραγωγής αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων. Το κενό, που έχει προκύψει στον επισιτισμό τού εγχώριου πληθυσμού μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον με εισαγωγές; ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΠ¨Ο ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΥΡΡΙΚΝΟΥΜΕΝΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ; ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Η ΜΟΝΗ “ΛΥΣΗ” ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΕΤΕ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ ΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ.

   Η κατάσταση στην Ελλάδα μπόρεσε να σέρνεται στα πλαίσια μιας συνεχούς κατηφορικής εξέλιξης, για την πλειοψηφία των γηγενών, που δεν συμμετέχει στην διαδικασία τής διαπλοκής, στηριγμένη σε δυο δεκανίκια. Το ένα ήταν η σωρηδόν μετανάστευση των νέων σε χώρες τής δυτικής Ευρώπης και το άλλο ήταν μια πρακτική παροχών, που έγιναν την δυνατότητα σε κάποια λαϊκά στρώματα να κρατάνε τον λαιμό τους ίσα ίσα επάνω από την στάθμη τού συνεχώς ανερχόμενου νερού. Ενδιάμεσα όμως έχουν εκλείψει και τα δυο αυτά θλιβερά ημίμετρα, λόγω ότι η ευρωπαϊκές οικονομίες και κυρίως αυτή τής γερμανίας, που θεωρείται η ατμομηχανή τής ΕΕ. έχουν υποστεί μια χωρίς προηγούμενο καθίζηση, μέσω τής συμμετοχής τους στον πόλεμο τής Ουκρανίας. Η γερμανία αντιμετωπίζει ήδη τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, ενώ το ομοσπονδιακό δικαστήριο απαγόρευσε στην κυβέρνηση τον επί πλέον δανεισμό. Η κυβέρνηση τού συνασπισμού παραπαίει, ενώ η επιρροή τού ακροδεξιού AfD αναπτύσσεται ραγδαία. Με το αφήγημα τής υποτιθέμενης κλιματικής αλλαγής, που επιλέχτηκε ως κύριος μοχλός τής οικολογικής κατεδάφισης και επιβολής οικονομικού μαρασμού στην ευρώπη, γελάνε πλέον και οι πέτρες. Για την γερμανική κυβέρνηση δεν υπήρξε άλλη διέξοδος, από την επιβολή νέων φόρων στους αγρότες. Αποτέλεσμα ήταν να κατακλύσουν οι αγρότες με 10.000 τρακτέρ το Βερολίνο, απειλώντας, ότι εάν δεν καταργηθούν τα μέτρα αυτά, θα επιβάλλουν καταστάσεις χάους σε όλη την γερμανία, προκειμένου να εματαιώσουν την ολοκληρωτική καταστροφή τής αγροτικής οικονομίας.

  Αφού οι ευρωπαϊκές οικονομίες μετέτρεψαν σε σκραπ και οβίδες στον βρόντο όλα τα οικονομικά τους αποθέματα, βρίσκονται πλέον πλήρως αποκομμένες από τις πηγές παροχής ενέργειας στο χείλος επερχόμενης οικονομικής ασφυξίας. Η αποδολαροποίηση που επιβάλλουν οι BRICS θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια κατά τούς επόμενους μήνες στην πτώχευση των δυτικών τραπεζών και των χρηματιστηρίων τής δύσης. Το ερώτημα που τίθεται άμεσα, είναι από την στιγμή που ευρωπαϊκές χώρες αδυνατούν να αντιμετωπίζουν τα δικά τους ανερχόμενα οικονομικά αδιέξοδα, πού θα βρουν χρήματα να στηρίξουν τους ηρωινομανείς δουλέμπορους τού ελλαδικού καταστημένου, για να προωθήσουν τα σχέδιά τους, να οδηγηθεί η χώρα σε πλήρη ασφυξία.

  Σύμφωνα με την εκτίμησή μου βρισκόμαστε στο τέλος τής διαδικασίας λαθροεποικισμού τής ευρώπης και σύντομα θα ξεκινήσει η εκούσια επιστροφή των κυμάτων τής λαθρομετανάστευσης στις χώρες προέλευσής τους, από τις οποίες τούς έθεσαν σε κίνηση κυκλώματα, που πατρονάριζαν ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ενώ δεν αποκλείω τα προσεχή χρόνια να λάβει χώρα μαζική μετανάστευση ευρωπαίων γκάσταρμπάιτερ προς το Ισλαμαμπάτ, το οποίον προφανώς θα έχει με τά την εξομάλυνση τής διεθνούς κατάστασης ρυθμούς ανάπτυξης πολύ μεγαλύτερους από αυτούς των ευρωπαϊκών χωρών, που όταν σταματήσει η καταλήστευση τού πλανήτη, δεν θα διαθέτουν πρώτες ύλες και πλουτοπαραγωγικές πηγές, ενώ η νοοτροπίας τους, τούς υποβιβάζει σε επιβλαβείς για την οικουμένη πλειατσικολόγους. Στις ευρωπαϊκές χώρες εκλέγονται πλέον στην μια μετά την άλλη δεξιές κυβερνήσεις, ενώ σε όλες σχεδόν τις χώρες θεσπίζονται πρόσφατα αυστηρά μέτρα ενάντια στην λαθρομετανάστευση. Αυτές οι ζυμώσεις δεν προέρχονται από αλλαγή νοοτροπίας των ευρωπαϊκών λαών, οι οποίοι εξακολουθούν να σταβλίζονται με κεκτημένη ταχύτητα στα ρυπαρά καθεστώτα, που έχουν εγκαταστήσει τα εωσφορικά κατεστημένα. Αυτές οι αλλαγές ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠ¨ΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΠΟΡΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΟΤΙΚΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΜΕ ΑΛΛΟΓΕΝΕΙΣ, ΣΤΑ ΠΛΑΪΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΧΥΛΟΥ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ.

  2. Αυτό που δεν αποκαλύπτουν τα ανεγκέφαλα, που ζωγραφίζουν τέρατα στούς τοίχους για τρομάξουν τούς αφελείς και να αποκρύψουν, ότι έχουν περάσει ήδη στην έσχατη φάση τού καθεστώτος που έχουν επιβάλλει, είναι ότι το μισό εκατομμύριο εκπαιδευμένων εργοταξιακών σούπερμαν, που εξήγγειλαν ότι δήθεν θα φέρουν από το Πακιστάν ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΙΤΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΓΑΣΤΕΙ. Δεν ερωτώ, τι σχεδιάζουν να δώσουν να φάνε σε αυτά τα εκατομμύρια εισερχόμενων πειναλέων, όταν η πλειοψηφία των ιθαγενών βρίσκεται στα όρια τής λιμοκτονίας. Αυτό που ερωτώ, είναι πού θα βρουν τα απαραίτητα χρήματα για το νερό, ώστε να αποτρέψουν στις τουαλέτες, που θα ουρούν τα εκατομμύρια των εισερχόμενων τα ούρα τους, που θα κατακλύσουν τα σπίτια και τις αυλές τους στα βόρεια προάστια, που κατοικεί η διαπλοκή; Αγόρασαν σωσίβια για τα παιδιά τους, που θα κολυμπάνε σε αυτά τα ούρα;

 

 

 Δυστυχώς, το χαμηλότατο μορφωτικό επίπεδο των ιθαγενών, μέσω τού "εκπαιδευτικού σύστήματος" που επέβαλε η φασιστική μπότα και η πνευματική εφησύχαση που κυριαρχεί, οδήγησε στην πλήρη ευτυχία των εθνικών μπορντέλων τού κώστα σημίτη και στις λαμπρές προοπτικές των νέων μπορντέλων και καζίνων, που κατασκευάζονται από τον λάτση, με την δυναμική συμμετοχή ακατομμυρίων σούπερμαν από το Πακιστάν. Αυτό που δεν μάς εξήγησαν οι θιασώτες τής εγκατάστασης αυτής τής πολυπληθούς μετοικίσίας, είναι για ποιον λόγο θεωρούν οι μάζες των εργοαταξιακών κατασκευαστών τού Πακιστάν την ποιότητα ζωής στην Αθήνα καλύτερη από την ποιότητα ζωής στο Ισλαμαμπάτ, ώστε να επιθυμούν να αλλάξουν χώρα.

  Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το φαινόμενο τής λαθρομετανάστευσης αποτελεί μάστιγα για τις χώρες εποικισμού. Αυτό που παραβλέπεται σχετικά, είναι η διπλού τύπου στρατηγική που εφαρμόζεται από το κατεστημένο. Από την μια μεριά έχει στηθεί ένα πλέγμα από ΜΚΟ, που επιχειρεί να εκτοπίσει από τούς ζωτικούς χώρους επιβίωσης τούς γηγενείς και να να τούς αντικαταστήσει με λαθρομετανάστες, μετατρέποντας τούς αυτόχθονες σε περιθωριοποιημένα στοιχεία μέσα στην ίδια τους την χώρα. Ταυτοχρόνως όμως, δίπλα στην πέμπτη φάλαγγα των ΜΚΟ έχει στηθεί μια εξίσου ύπουλη και κοινωνικά επικίνδυνη πέμπτη φάλαγγα από ρατσιστικές νεοναζιστικές συμμορίες, στις οποίες επιχειρείται να περάσουν πολιτικοφανείς κομματικούς μανδύες, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο την χρηματοδότησή τους μέσω κρατικών παροχών. Στόχος αυτών των συμμοριών είναι να φανατίσουν επί ρατσιστικής βάσεως τούς γηγενείς πληθυσμούς, καλλιεργώντας την μισαλλοδοξία προς τους αλλογενείς, προωθώντας την πώρωση μέσα στις κοινωνίες, με βάση το “διαίρει και βασίλευε”. Τα ίδια κυκλώματα τού βαθέους κράτους και των μυστικών υπηρεσιών, που προωθούν τις ρατσιστικές συμμορίες, διοχετεύουν μέσα στις χώρες τζιχαντιστικά κυκλώματα, αποτελούμενα από φανατισμένους δολοφόνους, που έχουν αναπτύξει σφαγιασμούς στα διάφορα θέρετρα τού τζιχαντισμού και πωρωμένους ιμάμηδες, που προωθούν την ισλαμοφασιστική τύφλωση. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να φανατίσουν τούς λαθρομετανάστες ενάντια στους γηγενείς κατοίκους στις χώρες τού λαθροεπικοισμού, ώστε στα πλαίσια μια τεχνητής πόλωσης να επιβάλλουν το χάος, με στόχο το ολοκληρωτικό ξεχαρβάλωμα των κοινωνιών, για την επιβολή τού αρμαγεδόνα. Επικεφαλής αυτής τής συνωμοσίας στην Ελλάδα, είναι ο αρχηγός τής ελλαδικής χούντας “κωνσταντίνος μητσοτάκης”, που με την γνωστή ατζέντα τού “αντινατιβισμού”, που προωθεί κατ' εντολήν τού διεθνούς εωσφορισμού, είναι ορκισμένος εχθρός εναντίον των Ελλήνων και συστηματικός προξηνητής εμφυλιοπολεμικής ρήξης εντός τής κοινωνίας.

  Αυτό που με βρίσκει ριζικά αντίθετο, είναι το μίσος που επικρατεί σε μεγάλα τμήματα τής ελλαδίτικης πλέμπας εναντίον αλλοφύλων, οι οποίοι βρέθηκαν στην ελλαδική επικράτεια, χωρίς να απεργάζονται την παραμικρή συνωμοσία ενάντια στούς γηγενείς. Παρασυρμένοι από τα κυκλώματα αυτών που οργανώνουν τον χυλό τής παγκοσμιοποίησης, υποκινούμενοι από συμμορίες διακινητών, οι οποίοι τούς απέσπασαν τις τελευταίες οικονομίες για να τούς μεταφέρουν παράνομα στις χώρες εποικισμού, δίνοντάς τους ψευδείς πληροφορίες για τις καταστάσεις που επικρατούν εκεί, σχετικά με τις ανύπαρκτες ευκαιρίες που υπάρχουν για την οικονομική και κοινωνική τους αφομοίωση, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε ξένες χώρες, χωρίς προοπτική και δυνατότητες διαφυγής, ενώ οργανωμένα κυκλώματα επιχειρούν να τούς στρέψουν στοχευμένα, προς παράνομες δραστηριότητες. Αρκετοί ανεγκέφαλοι στην Ελλάδα, που είναι θύματα τής κυρίαρχης προπαγάνδας, αλλά και τού δικού τους μπερδεμένου κομπλεξικού εσωτερικού κόσμου, νομίζουν ότι στο Πακιστάν έχουν στήσει ενέδρα εκατομμύρια φανατικοί ισλαμιστές, που σχεδιάζουν μαζικές εισβολές στην Ελλάδα, για να σφαγιάσουν τούς Έλληνες. Αυτό που παραβλέπουν τελείως στα πλαίσια τής νοητικής και τής ψυχικής τους τύφλωσης, είναι ότι μονίμως η Ελλάδα πλασάρεται από τα κυκλώματα των λαθροδιακινητών, ως ενδιάμεσος σταθμός προς την ευρώπη. Η πολιτική των “φίλων” και “συμμάχων” μας τής ΕΕ. είναι να εγκλωβίζονται αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να έχει προκύψει μια κατάσταση πλήρως εκτροχιασμένου χάους στην χώρα σε σχέση με την λαθρομετανάστευση. ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΑΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΤΑ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΤ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΟΚΟΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΜΕ “ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥΣ”, “ΦΙΛΟΥΣ” ΚΑΙ ΠΙΝΟΥΜΕ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ.

  Παρακολουθώντας εχθές κάποιο βίντεο ενός ιερέως με θέμα την μασονία, με σοκάρησε στην κυριολεξία η φράση που ξεστόμισε αυτός σε σχέση με την εξαγγελία τής εισόδου νέων μεταναστών από το Πακιστάν. Ο λεγάμενος, γενικότερα γνωστός για τις υβριστικές εκφράσεις, που χρησιμοποιεί μονίμως και που δεν αρμόζουν επ' ουδενί σε στόμα ιερέως, είπε χαρακτηριστικά, ότι “ετοιμάζονται να φέρουν τα χειρότερα σκατά στην Ελλάδα”. Για μένα είναι απορίας άξιον, πως κάποιος που ισχυρίζεται, ότι έχει επωμισθεί την διάδοση τού μηνύματος τής Αγάπης τού Ιησού Χριστού, μπορεί να εκφράζεται με τόσο ακραία εξευτελιστικό τρόπο σε βάρος συνανθρώπων μας. Αυτό που με τρομοκράτησε ακόμη περισσότερο, ήταν τα σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση, με τα οποία πλήθιος ανθρώπων έριχναν ένα γλείψιμο άνευ προηγουμένου στον εν λόγω μπάρμπα. Η πλέμπα στην Ελλάδα διακατέχεται από μια έρπουσα φασίζουσα νοοτροπία, που έχει συμβάλλει αποφασιστικά να ξεπέσει η χώρα στο ναδίρ της κατάντιας της. Στην Ελλάδα έχει χαθεί σε σημαντικό βαθμό η αίσθηση τού μέτρου και η παραδοσιακή αξία τής φιλανθρωπίας, που χαρακτήριζε παλαιότερα τους Έλληνες. Αυτά έχουν αποκατασταθεί από φετιχισμό έναντι κάθε είδους αγιαστούρας, “πατριωτικές” κορώνες χωρίς το παραμικρό ουσιαστικό περιεχόμενο, κοινωνικό μίσος και μια αέναη τάση για ξεσάλωμα με κάθε δυνατό τρόπο. Η έξαρση τής οπαδικής βίας, η κορύφωση τής ενδοοικογενειακής βίας και τα αλλεπάλληλα φονικά, για τα οποία διαβάζουμε καθημερινά στις ειδησεογραφικές σελίδες, σηματοδοτούν την πλήρη κατάπτωση τής ελλαδικής κοινωνίας, που εμφορούμενη από τζάμπα μαγκιά κραδαίνει ακατάσχετα σημαιάκια, αρνούμενη να προβεί σε ενδελεχή ενδοσκόπηση και μετάνοια. Το ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο, ο εγκλωβισμός σε νοητικά στεγανά και κομματικά σύνδρομα, η υποκατάσταση τής κοινωνίας των δυο φύλων από καλπάζουσα πορνεία και ομοφυλοφιλία και ο μόνιμος ξιπασμός, ότι είμαστε “πολιτισμένοι”, επειδή μάθαμε να ψελίζουμε λίγες εκφράσεις τής αγγλοσαξονικής αντιγλώσσας, μάς έχουν μεταφέρει σε ένα τελείως δυστοπικό σκηνικό, από αυτό που ορίζει η επίγνωση “ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΜΙΣ”. Αρνούμαστε να συνετιστούμε, εμμένοντας στην αυταπάτη, ότι “η κόλαση είναι οι άλλοι”.

 

 ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

1. ΑΙΤΙΟΚΤΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ

  Στα πλαίσια τής προσπάθειας να τεθεί υπό εξέταση η διαμόρφωση θεωρητικών αναζητήσεων στην προοπτική τής κοινωνικής και πολιτικής πορείας, στην οποίαν μετέχουμε όλοι οι άνθρωποι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, έγινε αναφορά στην αναγκαιότητα οι παρεμβάσεις μας και η συμμετοχή μας σε αυτό το γίγνεσθαι να γίνεται περισσότερο στοχευμένα και λιγότερο άκριτα και αυθόρμητα, στην βάση μόνιμης αναπαραγωγής στερεότυπων, που θεωρούμε εκ των προτέρων δεδομένα και αυτονόητα. Στα πλαίσια τής ζύμωσης που προηγήθηκε σχετικά με την αναγκαιότητα μιας μόνιμης κριτικής επανεξέτασης των επιλογών μας και τού συνεχώς εξελισσόμενου περιβάλλοντος, τέθηκε η προβληματική προσέγγισης μιας σειράς παθογενειών, που μάς διέπουν ως κοινωνικό σύνολο, τόσο διαχρονικά, όσο κατά την πρόσφατη ιστορία μας. Αυτά τα ζητούμενα έχουν τεράστιο εύρος και βάθος, ώστε να είναι δυνατόν να θιγούν διεξοδικά από την σύντομη κειμενογραφία τού όποιου καλοθελητή. Όπως όμως φάνηκε από τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση, μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να θέσει σε κίνηση μια διαδικασία, η οποία δεν περιορίζεται στην μετάθεση των ευθυνών για τα κακώς κείμενα τού βίου μας αποκλειστικά στο κατεστημένο, αλλά επεκτείνεται και σε γόνιμη ενδοσκόπηση όσων αφορούν εμάς, που δεν μετέχουμε άμεσα στις εξουσιαστικές διαδικασίες, αλλά δεχόμαστε τις συνέπειές τους. Καθότι, το σύστημα δεν αποτελείται μονομερώς από το κατεστημένο, αλλά σε αυτό μετέχουμε όλοι, τόσο παθητικά, όσο και ενεργητικά, αν και το δεύτερο δεν καθίσταται συνήθως εμφανές. Ένα σύστημα δεν στηρίζεται μόνον στους εξουσιαστικούς θεσμούς, που το επιβάλλουν και το αναπαράγουν, αλλά εγκαθιδρύεται εξ ίσου στην σφαίρα τής συνείδησης, μέσω ενός πλέγματος, που συντίθεται από κώδικες αξιών, που ρυθμίζουν τι οφείλει να είναι το πρέπον, από νοοτροπίες, που ρυθμίζουν τι είναι συμφέρον, από φαντασιακές θεσπίσεις, που αφορούν αυτό που μπορεί να είναι εφικτό, από ήθη και συνήθειες, που μεταφέρουν στο τώρα σχήματα τού απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος, από επιγνώσεις, αλλά και παρερμηνείες, σχετικά με τους τρόπους που λειτουργεί η πραγματικότητα με βάση τις δυνατότητες πρόσληψης που διαθέτουμε και από προσδοκίες σχετικά με την διαμόρφωση τού μέλλοντος σε ενεργητική βάση, ή με γνώμονα το αναπόφευκτο. Αυτό το πλέγμα συγκροτεί στο σύνολό του τον λεγόμενο “κοινωνικό μύθο”. Αυτός συμπυκνώνει στην σφαίρα τής συνείδησης μέσω τής αφαίρεσης των δευτερευόντων στοιχείων τούς κύριους άξονες τής αντανάκλασης των δεδομένων τής πραγματικότητος. Πρόκειται δηλαδή για την κατίσχυση ενός κοσμοειδώλου, το οποίο επικαλύπτει το σύνολο τής κοινωνίας. 

  Η αναγνώριση τής κατίσχυσης τού κοινωνικού μύθου δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία, δεδομένου ότι η έδρασή του δεν βρίσκεται στην εξωτερική σφαίρα τής συνείδησης, αλλά εδράζεται σε μύχιους μηχανισμούς, τόσο τής προσωπικής σφαίρας, όσο και των κοινωνικών δεδομένων. Το ότι ο όρος “μύχιος” γράφεται με ύψιλον, γράμμα το οποίον έχει σχήμα υποδοχής, δείχνει το βάθος τής αντίστοιχης διείσδυσης, φέρνοντας τον όρο σε άμεση ετυμολογική γειτνίαση με τον μύθο. Το βάθος τω δεδομένων δεν επισκοπείται εύκολα. Και ο μύχιος χαρακτήρας, όταν επεκτείνεται από την προσωπική και στην κοινωνική σφαίρα, δεν περιορίζεται μόνον στην μέση, ή συλλογική νοοτροπία και συνείδηση, αλλά επεκτείνεται και στους θεσμούς. Αυτό συνεπάγεται, ότι οι θεσμοί χαρακτηρίζονται ταυτοχρόνως και από κάποιο απώτερο βάθος, στο οποίον εδράζεται ΚΥΡΙΩΣ ο κοινωνικός μύθος, διαθέτοντας κάποια ιδιοδυναμική. Ο λατινικός όρος, που αποδίδει την ιδιοδυναμική είναι “immanent“, ο οποίος ορίζεται ως “existing or operating within” (“υπάρχον ή επενεργόν εσωτερικά”). Το „in“ σημαίνει μέσα και το “manus“ σημαίνει χέρι. Αυτό συνεπάγεται, ότι οι θεσμοί διαθέτουν την ευ”χέρεια” να χειραγωγούν, χωρίς αυτό να καθίσταται αντιληπτό. Αναμφίβολα, υπάρχει ταυτοχρόνως και η χειραγώγηση μέσω των θεσμών, η οποία καθίσταται αμέσως αντιληπτή, όπως συμβαίνει πχ. στην περίπτωση των εκπαιδευτικών μηχανισμών, ή των μαζικών μέσων. Επίσης υφίσταται και μια χειραγώγηση μέσω των θεσμών, που πάει βαθύτερα μέσω τής υποβολής, όπως συμβαίνει πχ. με την υποβολή διαφόρων προτύπων μέσω τού κινηματογράφου και τής τέχνης γενικότερα, ή καταναλωτικών συμπεριφορών μέσω τής διαφήμισης. Όμως και στις δυο αυτές περιπτώσεις γίνεται σκόπιμη χρήση των θεσμών ως μέσου χειρισμού και δεν αφορά την μύχια ιδιοδυναμική τους, που ρυθμίζεται από τον ισχύοντα κοινωνικό μύθο. Και όσο βαθύτερη είναι η μέθοδος χειραγώγησης και ελέγχου, τόσο λιγότερο γίνεται αυτή αντιληπτή, οπότε οι επιρροές της είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν. Πέραν αυτού, εφαρμόζεται η πρακτική, από αυτούς που κατέχουν τους τρόπους τής μύχιας παρέμβασης και χειραγώγησης, να αποδίδεται ιερός χαρακτήρας σε μια πολύ βασική περιοχή τού κοινωνικού μύθου, οπότε η αμφισβήτησή της θεωρείται βλασφημία και στιγματίζεται. Αυτή η περιοχή δεν αφορά το συνολικό πλέγμα που αναλύθηκε προηγουμένως, το οποίον συνιστά τον κοινωνικό μύθο, αλλά τις ρίζες στις οποίες καταλήγουν αυτές οι εκφάνσεις και οι οποίες εν τέλει ρυθμίζουν τον μύχιο χαρακτήρα του. 

  Οι κοινωνίες χαρακτηρίζονται κατά κανόνα από εσωτερικές εντάσεις και συγκρούσεις. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην εντύπωση, ότι αυτές δεν κυριαρχούνται από κάποιον ενιαίο κοινωνικό μύθο, αλλά ο συγκρουσιακός τους χαρακτήρας προφανώς ανάγεται στην κυριαρχία περισσότερων μύθων, διαφορετικού ή και αντιτιθέμενου περιεχομένου, που διαμορφώνουν ξεχωριστούς τύπους συμπεριφοράς. Επί τού προκειμένου όμως αρμόζει να γίνεται μια διαφοροποίηση των αντιθέσεων και αυγκρούσεων, που εκδηλώνονται στην επιφάνεια των κοινωνικών πεπραγμένων από τις βαθύτερες ιδιότητες που τις διέπουν, καθορίζοντας την βαθύτερη ουσία τους. Κλασσικό παράδειγμα επιφανειακής σύγκρουσης, στην βάση όμως κοινών ουσιαστικών χαρακτηριστικών που διέπουν τα συγκρουόμενα μέρη, είναι το λεγόμενο “ρεμπελιό”. Ο ρέμπελος χαρακτήρας εξεγείρεται εναντίον κάποιου που διαθέτει αυταρχισμό, αμφισβητώντας με σφοδρότητα αυτόν τον αυταρχισμό. Όταν όμως αυτός καταφέρει να καταστήσει συνθήκες, μέσα στις οποίες μπορεί αυτός να εξασκεί αυταρχισμό, τότε το πράττει χωρίς ενδοιασμούς. Αυτή η πρακτική χαρακτήρισε στην πορεία την συμπεριφορά πλείστων όσων αμφισβητιών των όποιων καθεστώτων, οι οποίοι όμως, όταν απέκτησαν πρόσβαση σε άσκηση εξουσίας, μετατράπηκαν σε σκληρότερους καθεστωτικούς από αυτούς που αμφισβήτησαν. Υπάρχει ένα πολύ ενδεικτικό ιστορικό παράδειγμα σχετικά, που αφορά την εξέγεση Ρώσων ναυτών στην Κρονστάνδη κατά την διάρκεια τής εξέγερσης ενάντια στο τσαρικό καθεστώς. Ένας ναύαρχος τού τσαρικού καθεστώτος επιβιβάστηκε στο πλοίο που βρισκόταν ο αρχηγός των εξεγερμένων. Αφού τον χαστούκισε και τον εξύβρισε για την “αυθαιρεσία” και την “αντιπατριωτική” συμπεροφορά του, ο άλλος έσκυψε το κεφάλι και ζήτησε συγγνώμη. Αυτό το συμβάν δείχνει, ότι η εξεγερσιακή συμπεριφορά ενάντια σε ένα συγκεκριμένο καθεστώς μπορεί κάλλιστα να μην φθάνει ως την αναίρεση τής πατερναλιστικής υποταγής, που εδράζεται βαθύτερα. Η ανθρώπινη συμπροφορά διαμορφώνεται πολύ εντονότερα κατά την παιδική ηλικία και οι οικογενειακές συνθήκες μπορούν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις να μεταδώσουν πολύ βαθιά κάποια πατερναλιστικά πρότυπα. Εξ άλλου, κάθε ένταξη σε μηχανισμούς που διέπονται από ιεραρχία ενισχύει τα πατερναλιστικά πρότυπα, που μπορεί να είναι βαθιά ριζωμένα.

  Αλλά σε αντίστοιχο βάθος με την περιοχή που έχουν εγκατασταθεί πατερναλιστικά πρότυπα, μπορεί κάτω από συνθήκες, να βρίσκονται εγκατεστημένα και αντιπατερναλιστικά πρότυπα, τα οποία να προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες, όπως βιώματα κατά την παιδική ηλικία, περιπτώσεις απώλειας γονέων κά. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο εωσφορισμός, στην προσπάθειά του να ποδηγετήσει αντικαθεστωτικά εξεγερσιακά κινήματα, έκανε χρήση ενός υπέρμετρου αντιπατερναλισμού, προβάλλοντας την αποστασία των εκπεσόντων, ως αντιπατερναλιστική εξέγερση. Ο Τζον Μίλτον στο ποίημά “Απωλεσθείς Παράδεισος”, που διαμόρφωσε σε σημαντικό βαθμό την γενικότερη ατμόσφαιρα κατά την γαλλική επανάσταση, βάζει τον εωσφόρο να απευθύνεται εναντίον τού Θεού – Πατέρα, διακηρύσσοντας “Καλύτερα να βρίσκομαι αιώνια στην κόλαση παρά κάτω από την δική σου επιβολή”. Ένα από τα πρότυπα που έχουν δεχθεί στην πορεία τού χρόνου έντονη διαστρέβλωση τού νοήματός τους είναι ο Προμηθέας, ο οποίος συχνά ανάγεται σε αντιπατερναλιστικό πρότυπο κατ' εξοχήν. Κατά την εκτίμησή μου, ο Σοφοκλής παρουσιάζοντας την τραγωδία “Οιδίπους Τύραννος” προσπάθησε να αποφορτίσει τα αντίστοιχα σύνδρομα, προβάλλοντας το δράμα ενός ανθρώπου, που προσπάθησε με κάθε μέσον να αποφύγει την πρόγνωση ενός χρησμού εφαρμογής βίας ενάντια στον φυσικό του γεννήτορα. Στην ουσία, τόσο ο πατερναλισμός, όσο και ο αντιπατερναλισμός αποτελούν τις όψεις τού ίδιου νομίσματος, ωθώντας τον άνθρωπο να ετεροκαθορίζεται από την ψυχική πίεση, που τού εξασκούν οι ιδεάσεις για τους προπάτορές του. αντί να ρυθμόζει τις επιλογές του με τάση εξεύρεσης τής ισορροπημένης εσωτερικής του αρμονίας, την οποίαν αρμόζει να ακτινοβολεί κάποιος και στο περιβάλλον. Και η επιλογή τού τίτλου στο βιβλίο “Ο Πατερναλιστικός Καπιταλισμός” δεν έγινε τυχαία από τον Ανδρέα Παπανδρέου, με την δράση τού οποίου ξεκίνησαν οι έντονες βολές ενάντια στην παραδοσιακή ισχύ τού θεσμού τής οικογένειας. Αυτό δεν σημαίνει, ότι οι θεσμός αυτός λειτουργούσε επί υγιούς βάσεως στα πλαίσια τού συστημικού συντηρητισμού. Πλην όμως, η εξάρθρωση των ηθών με γνώμονα την αντιπατερναλιστική ατζέντα είχε ολέθρια αποτελέσματα για την χώρα, παγιώνοντας με ακόμη χειρότερο τρόπο τον κοινωνικό μύθο τού ετεροκαθορισμού με αφετηρία οικογενειακά σύνδρομα. 

  Ο πατερναλισμός και το αντίπαλο είδωλό του είναι μια μόνον από τις περισσότερες απολήξεις, που κατοχυρώνουν την εγκατάσταση τού κοινωνικού μύθου στα βάθος τού ατομικού και τού συλλογικού ψυχισμού. Υπάρχει ένα πολύπλοκο πλέγμα, συνήθως εσφαλμένων εικασιών, που ανάγονται σε βεβαιότητες που τον συνθέτουν. Σε αυτές συγκαταλέγεται η αντίληψη, ότι η επιβίωση επιτυγχάνεται αποκλειστικά μέσω τής ισχύος, που βρήκε θεωρητική διατύπωση από τον Δαρβίνο με την θεωρία “περί επιλογής των ειδών”, βάσει της οποίας όλα τα ασθενέστερα είδη είναι καταδικασμένα να εκλείψουν στην πορεία τής εξέλιξης, καθώς και η θεωρία τής “δύναμης”, που διατύπωσε στα πλαίσια των φιλοσοφικών του διακηρύξεων ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο ίδιο συγκρότημα αντιλήψεων συγκαταλέγεται η εντύπωση περί κυριαρχίας τής συνεχούς φθοράς, που έχει ως οριακή απόληξη τον υποτιθέμενο “θερμικό θάνατο τού σύμπαντος”, η οποία συστηματοποιήθηκε από τις φυσικές “επιστήμες” με την εσφαλμένη θεωρία τής “εντροπίας”, που προωθήθηκε ως δεύτερος νόμος τής θερμοδυναμικής. Άλλη πτυχή αυτού τού πλέγματος είναι η αντίληψη, ότι κάθε έκφανση που κυριαρχεί στα κοινωνικά δεδομένα είναι προϊόν των δυνάμεων τού καλού και λειτουργεί προς όφελος τής ανθρωπότητος, εφόσον αποτελεί προϊόν τής ανθρώπινης νόησης, που είναι αντανάκλαση τής νόησης τού Θεού. Αυτή η προσπάθεια καταξίωσης παντός κατεστημένου, που διατυπώθηκε από τον Georg Wilhelm Friedrich Hegel (όνομα σιδηρόδρομος αλλά με ευτελές περιεχόμενο) έφτασε μέχρι την διακήρυξη τού τερατώδους ανοσιουργήματος, ότι το απαύγασμα τού ανθρωπίνου πνεύματος είναι το γερμανικό κράτος. Αυτή η μπαρούφα έχει διαποτίσει σε βάθος την ψυχοσύνθεση τής γερμανικής πλέμπας, την οποία συχνά χρησιμοποίησε ως μέσον ο διεθνής εωσφορισμός για το αιματοκύλισμα τής ανθρωπότητος (Β΄ΠΠ., διάλυση τής Γιουγκοσλαβίας και βομβαρδισμός τής Σερβίας, εξοπλισμός των ναζιστών τής Ουκρανίας) και για την ποδηγέτηση των Ευρωπαϊκών χωρών. Άλλη συνιστώσα τού “κοινωνικού μύθου” είναι η αντίληψη περί “περιούσιου λαού τής ιστορίας”, που στην περίπτωση των Εβραίων έτυχε ακατάσχετης εκμετάλλευσης από την εωσφορική ομάδα τού σιωνισμού (καθότι στα πλαίσια τού σιωνισμού διαμορφώθηκαν περισσότερες πτέρυγες και τάσεις, που δεν ήσαν όλες σοβινιστικές, άδικες και επικίνδυνες, ενώ τελικά επικράτησε στα πλαίσια επικυριαρχίας τού κρατιδιακού μορφώματος η μακράν χείριστη όλων αυτών). Εξ ίσου επιβλαβής στάθηκε η απολυτοποίηση τής αντίληψης περί περιούσιου λαού στους κόλπους τού Ελληνισμού. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά, τα επιτεύγματα, αλλά και τις σπουδαίες δυνατότητες για την διαμόρφωση τού μέλλοντος και την τεράστιας σημασίας υποθήκη, που ανατίθεται σε αυτόν. Πλην όμως η απολυτοποίηση αυτής τής Ευλογίας οδηγεί μέσω ενός τεχνητού νοητικού κράματος, αποτελούμενου από κοινού τόσο από τον Ηρακλή, όσο και από την λερναία ύδρα, στην αδυναμία να εντοπίσουμε τις ισχυρές αδυναμίες που μάς διέπουν, με στόχο να τις χειριστούμε και να τις καταργήσουμε. Αυτό το θολό μείγμα δεν πολώνει μόνον σημαντικές προσωπικότητες μεταξύ τους, αλλά διέπει σχιζοφρενικά και την ψυχοσύνθεση και δράση κάποιων από αυτούς. Το “διευθυντήριο” που προέκυψε από την Εθνοσυνέλευση, μέσω τής ισχυρής επιρροής που άσκησαν σε αυτό ξενόδουλοι πράκτορες, όπως ο Μαυροκορδάτος και ο Κωλέττης, απέδωσε τίτλο αρχιστρατήγου στον αναμφίβολης προσφοράς αγωνιστή Γεώργιο Καραϊσκάκη, με αποτέλεσμα να τον στρέψουν ενάντια στις δυνάμεις υπό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με επιβολή εμφυλίου πολέμου στον Μοριά, σε μια πολύ δύσκολη φάση τής επανάστασης. Η τάση να εθελοτυφλούμε και να παρακάμπτουμε τέτοια δεδομένα δείχνει το βάθος τής αγκύρωσης τού κοινωνικού μύθου.

  Οι συνιστώσες τού κοινωνικού μύθου δεν έχουν όλες κατ' αποκοπήν αρνητικό, παραπλανητικό και επιζήμιο χαρακτήρα. Σε αυτές συγκαταλέγεται επίσης σημαντικός αριθμός χρήσιμων επιγνώσεων, που κάποιες από αυτές δεν εξυπηρετούν μόνον την πρακτική επιβίωση τού ανθρώπου, αλλά στοχεύουν στην ουσιαστική βελτίωση τού ήθους του και συμβάλουν στην αυτοπεποίθηση, με γνώμονα την συμβολή τού ανθρώπου στην γενικότερη ανύψωση τού ρόλου και τής προσφοράς του. Όμως όλες αυτές οι θετικές πτυχές τής βαθύτερης ιδιοσυγκρασίας, πολλές από τις οποίες επενεργούν πολύτιμες επιλογές, δέχονται μόνιμες επιθέσεις δόλιας στρέβλωσής τους από το σύστημα. Στόχος αυτών των επιθέσεων είναι αυτά τα προτερήματα τού κοινωνικού μύθου να παρεκκλίνουν από τις ορθές και ζωτικής σημασίας στοχεύσεις τους, για να υποβιβαστούν σε χαμερπή και επιβλαβή πώρωση. Κλασσική περίπτωση τέτοιου είδους προώθησης παρεκκλίσεων είναι η μετατροπή τού ευγενούς πατριωτικού φρονήματος σε εθνικιστικού χαρακτήρα παρορμήσεις και η αναγωγή τού υψηλού πνευματικού προορισμού τού Ελληνισμού σε φυλετικού τύπου κατήφορο. 

  Όπως προαναφέρθηκε, δεν είναι δυνατόν στα πλαίσια τής κειμενογραφίας ενός καλοθελητή να απαριθμηθούν όλες οι συνιστώσες τούς ισχύοντος κοινωνικού μύθου. Όσα προηγούνται αποσκοπούν να καταδείξουν ότι αυτός συντίθεται από βεβαιότητες, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται σε μεγάλο ποσοστό στην πραγματικότητα. Άρα, είναι σκόπιμη και αναγκαία μια ποιοτικά διαφορετική αντιμετώπιση σε κριτική βάση των δεδομένων, που θεωρούμε ασφαλώς δεδομένα και αυτονόητα. Κάθε ταξίδι προς ένα γόνιμο προορισμό ξεκινάει με το πρώτο βήμα. Και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την κατανόηση τού γεγονότος, ότι οι επισφαλείς βεβαιότητες που μάς διακατέχουν, μπορεί μεν να μάς εξασφαλίζουν μια ψευδή αίσθηση σιγουριάς, βολεύοντας κατά κάποιον άρον άρον τρόπο την καθημερινότητά μας. Όμως, η ώρα τής αλήθειας δεν είναι δυνατόν να μετατοπίζεται συνεχώς. Τουναντίον, όσο μετατίθενται χρονικά τα προβλήματα, τόσο περισσότερο οξύς είναι ο τρόπος που αυτά ανέρχονται στην επιφάνεια, όταν οι αντιπαραγωγικές συμβάσεις που επικρατούν, δεν μπορούν πλέον να συγκρατήσουν τις ζοφερές τους συνέπειες.

  Στην Ελλάδα έχει δαπανηθεί πολύτιμος χρόνος με αφισοκολλήσεις, κουνώντας σημαιάκια σε κομματικές εκδηλώσεις και συναυλίες σε ανοικτούς χώρους, καθώς και με προσκολλήσεις σε θεσμούς, που άλλα ισχυρίζονται και άλλα πράττουν, ενώ μέγα μέρος των ιδεολογημάτων που κυριαρχούν είναι εισαγόμενα από ξένες δυνάμεις, που ασκούν κυριαρχία στην χώρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα διογκώθηκαν ζοφερά αδιέξοδα, που έχουν υποβιβάσει βάναυσα το βιωτικό επίπεδο, αλλά και την νοητική και πνευματική κατάσταση τής κοινωνίας. Η αναγκαιότητα αναδιάταξης τού κοινωνικού μύθου γίνεται συνεχώς επιτακτικότερη. Η αναδιάταξη αυτή δεν συνεπάγεται την πλήρη απόρριψή του σε όλες τις συνιστώσες του. Ότι είναι πρόσφορο αξίζει να διαφυλαχθεί και να αναπτυχθεί περισσότερο. Και ότι είναι επιβλαβές αρμόζει να απορριφθεί, ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα και να δομήσουμε καλύτερες συνθήκες και πιο λειτουργικές και αρμονικές κοινωνικές σχέσεις. Η μεγάλη πρόκληση βρίσκεται στον διαχωρισμό μεταξύ ωφέλιμου και επιβλαβούς. Αυτή είναι μια απαίτηση για μια δημιουργική ενδοσκόπηση, που δεν μπορεί να περιορίζεται μόνον στα δεδομένα των κρατούντων, αλλά πρέπει να επεκτείνεται χωρίς τάσεις κομπλεξισμού, εσφαλμένης αυτοπροστασίας και φιλαρέσκειας εξ ίσου στα καθ' ημάς, ώστε να αποβεί αποτελεσματική. 

  Μάς χωρίζει πλέον το διάστημα λίγων εβδομάδων από την είσοδο τού πλανήτη Πλούτωνα στο ζώδιο τού Υδροχόου, που θα εγκαινιάσει ριζική μεταστροφή των κοσμοειδόλων, που κατίσχυσαν στο παρελθόν. Η γόνιμη και δημιουργική αξιοποίηση αυτών των ευκαιριών, που σηματοδοτεί η αντιστοιχία κοσμικών παραγόντων προς το συνολικό γίγνεσθαι εναπόκειται σε όλους μας. Οι προκλήσεις προκύπτουν αδυσώπητα, κυοφορούμενες από το παρελθόν, ενώ η ελεύθερη βούληση είναι ο μόνος παράγων, που μπορεί να προσδώσει τον χαρακτήρα στον χειρισμό αυτών των προκλήσεων. Και όταν αυτό γίνεται με τρόπο συνειδητό και δαπάνη προετοιμασίας, τότε η δρομολόγηση των εξελίξεων μπορεί να είναι πρόσφορη, ιδιαίτερα σε φάσεις, που προεικάζονται ριζικοί μετασχηματισμοί. 

 

 

 Η αναγκαιότητα να θέτουμε σε έλεγχο κριτικής τις βεβαιότητες που μάς διέπουν, δεν συνεπάγεται την αμφισβήτηση και την σχετικοποίηση των πάντων με μιας. Η λελογισμένη ανάπτυξη τής ανθρώπινης δραστηριότητας προϋποθέτει την στήριξη σε μια στέρεη βάση αξιών και πρακτικών κανόνων αποδεδειγμένης διαχρονικής ισχύος. Ενώ αρμόζει να κρατάμε πάντα νωπή την σκέψη μας, αποφεύγοντας την αποξήρανσή της με την προσκόλληση σε σχηματικά πρότυπα, ταυτοχρόνως αρμόζει αταλάντευτη εμμονή σε εκείνες τις πανανθρώπινες αξίες, η ορθότητα των οποίων είναι υπερκείμενη των όποιων συγκεκριμένων επιλογών. Ιδιαίτερα σε φάσεις, που τα είδωλα που κυριάρχησαν στο παρελθόν, αποδεικνύονται επισφαλή και η κατάρρευσή τους οδηγεί σε ρευστότητα, που μπορεί να αποκτήσει ανεξέλεγκτο χαρακτήρα, καραδοκεί τόσο σε αυθόρμητη προσωπική βάση, ενώ αυτή αποτελεί εξ ίσου και μια στρατηγική τού συστήματος για την επιβολή ηθελημένου χάους, η άνοδος τού μηδενισμού. Αυτή μπορεί να επιφέρει ένα είδος αγκύλωσης στο θυμικό των ανθρώπων, με συνέπεια αυτοί να μετατραπούν εύκολα στα πλαίσια μιας επερχόμενης αμηχανίας σε άβουλα υποχείρια πονηρών ιθυνόντων. Η εντύπωση, ότι δεν υφίστανται διέξοδοι σε απειλές που εκδηλώνονται, οδηγεί σε πλήρη μοιρολατρία απέναντι στα τεκταινόμενα και σε παθητική ανοχή, ή ακόμη και αποδοχή, όσων μεθοδεύονται από εξουσιαστικά κυκλώματα. Η επιβολή ψυχικού και νοητικού χάους οδηγεί σε αντιμετώπιση κισμέτ πάσης μεθοδεύσεως. Γι αυτό αποτελεί ζήτημα απτής επιβίωσης, ειδικά σε φάσεις που οι κρίσεις κορυφώνονται η έμπρακτη εμμονή στην εκδήλωση συλλογικής αλληλεγγύης, θάρρους, φιλανθρωπίας, αντοχής, καρτερίας, έντασης τού αγωνιστικού φρονήματος και προ πάντων στην εφαρμογή τού δημιουργικού νου. Η μόνη βεβαιότητα, η οποία δεν αποδέχεται ποτέ την παραμικρή αμφισβήτηση και αποδεικνύεται πάντοτε σωτήρια στις πλέον δύσκολες καταστάσεις, είναι η πίστις στον τελικό θρίαμβο τού καλού. Αυτή η πίστις όμως δεν αρμόζει να εφαρμόζεται μηχανιστικά, αλλά πάντοτε με γνώμονα το “Συν Αθηνά και χείρα κίνει” και με έσχατο κριτήριο, ότι η Ελευθερία τού Πνεύματος και η Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια, ουδέποτε αρμόζει να τίθενται υπό διαπραγμάτευση, αλλά και ουδέποτε μπορούν να αφαιρεθούν με εξάσκηση βίας. Για όσους διαθέτουν ήθος, το μακρύ ζεϊμπέκικο τής ζωής μπορεί να τελειώνει εάν απαιτηθεί, με έσχατο βηματισμό τον Χορό τού Ζαλόγγου.

2. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΑΓΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΩΝ ΑΠΟ ΓΑΛΛΟΥΣ ΔΙΑΝΟΗΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΟΔΟ ΑΝΘΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

   Όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη ανάρτηση, η κριτική που στρέφεται ενάντια στον δογματισμό, δεν εστιάζεται στην αμφισβήτηση τού όποιου συγκεκριμένου δόγματος που έχει διατυπωθεί, αλλά αμφισβητεί την τάση προσκόλλησης σε έτοιμα σχήματα, χωρίς να ερευνάται το βάθος που τα διέπει. Πάντοτε είναι προσοδοφόρα η μετάβαση από τα σημαίνοντα στα εν τέλη σημαινόμενα μέσω αυτών. Και οι εκφάνσεις τής πραγματικότητος κατά κανόνα, όχι μόνον επιδέχονται, αλλά και απαιτούν από την σώφρονα διάνοια περισσότερες αναγνώσεις, μέσω μιας μετάβασης από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τής μορφής στην βαθύτερα ευρισκόμενο πυρήνα τής ουσίας. Πλην όμως, αυτή η μετάβαση δεν μπορεί να αποδώσει όταν έχει αποκλειστικά εγκεφαλικό χαρακτήρα, αλλά αρμόζει να συνοδεύεται από την έκφραση φιλανθρωπίας στην πράξη, στα πλαίσια τής εκδήλωσης προσωπικής μαρτυρίας. Όπως δίδαξε ο Πλάτων “Η Γνώση επιφυλάσσεται δια τούς εναρέτους” και όπως διαπίστωσε ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι “Μια καρδιά που αγαπά, μπορεί να καταλάβει τα πάντα”. Η εφησύχαση που προκύπτει από την εκπλήρωση τύπων, άσχετα πόσο μεγάλη αξία μπορεί να αποδίδεται σε αυτούς, χωρίς την βαθύτερη διάγνωση τού νοήματος και τού μηνύματος που αυτοί μεταφέρουν και την ζωντανή εφαρμογή τους, είναι ικανοποίηση τής δίψας με άδειο κανάτι. Δεν φταίνε εν τέλει τα όποια συγκεκριμένα δόγματα για την εκδήλωση δογματικών επιλογών, οι οποίες αποτελούν την αιτία ως στοιχειώδεις προαιρέσεις για την προσκόλληση σε αυτά. Και αυτές οι προαιρέσεις, εάν δεν οδηγήσουν σε μια δογματική επιλογή, μοιραία θα κατευθυνθούν προς το πλησιέστερο υποκατάστατό της. Η αναζήτηση συνεπάγεται πάντοτε κάποια διακινδύνευση. Διότι αναζητώντας, μπορεί να βρει κάποιος κάτι, ή να μην βρει τίποτε. Όμως ακόμη και την δεύτερη των εκδοχών ονόμασε ο Έριχ Φρομ “Καρποφόρα Αποτυχία”. Όπως διαπιστώνει η σοφή ρήση τής Ανατολής, “Ο δρόμος είναι ο στόχος τού τέρματος”. Αυτό δεν συνεπάγεται, ότι ο άνθρωπος οφείλει να βρίσκεται σε αέναη αναζήτηση. Αντιθέτως είναι σκόπιμο και αποτελεί ευχής έργον, η αναζήτηση να οδηγεί σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Διότι η αναζήτηση δεν έχει νόημα και αξία να αποτελεί αυτοσκοπό, χωρίς να οδηγεί σε αποτελέσματα. Πλην όμως ο αναζητητής, ενώ αρμόζει να αποδίδει πάσα εκτίμηση σε αυτό που εξευρίσκει, δεν αρμόζει να γραπώνεται από αυτό, αλλά εάν το απαιτήσουν οι υπερκείμενες και διαχρονικές αξίες, καλείται να το αποχωριστεί. Η ανάγκη για κατίσχυση βεβαιοτήτων πηγάζει από ανασφάλεια. Ο χαρακτήρας κάθε προσωπικής επιλογής συνεπάγεται προσωπική ευθύνη, την οποία παρακάμπτει η υιοθέτηση συλλογικών σχημάτων. Και αυτό όμως δεν συνεπάγεται άρνηση τής αναγκαιότητας για συμπόρευση σε συλλογικό επίπεδο. Τις φαινομενικές αυτές αντιφάσεις έρχονται να γεφυρώσουν με το μεγάλο βάθος νοήματος που αποκαλύπτουν δυο πολύ σημαντικές ρήσεις τού Ηρακλείτου:

• “διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ (ξυνῷ, τοὐτέστι) τῷ κοινῷ · ξυνὸς γὰρ ὁ κοινός · τοῦ λόγου δ᾽ ἐόντος ξυνοῦ ζῴουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν.”

• “Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει”.

  Τι μάς αποκαλύπτουν λοιπόν οι δυο αυτές ρήσεις σε συνδυασμό ενός και τού ιδίου σοφού;
  Αφενός διακηρύσσει ο Ηράκλειτος, ότι ενώ ο λόγος είναι κοινός, οι περισσότεροι διάγουν σαν να διαθέτουν μια δική τους, ατομική φρόνηση. Από την άλλη όμως εμμένει, ότι εν τέλει ζητούμενο είναι το ανέλπιστο, που εάν δεν ελπίσουμε σε αυτό, δεν πρόκειται να το ανακαλύψουμε και να το βιώσουμε. Η επιταγή να βιώσουμε τον κοινό λόγο συνιστά έκκληση σε συλλογικότητα. Πλην όμως το ανέλπιδο ουδόλως αναζητούν οι πολλοί. Άρα, ο κοινός λόγος δεν αφορά κάποιο μέσο όρο, ούτε κάποια μηχανάκια τής πλειοψηφίας, αλλά η ορθή συλλογικότητα είναι μια ιδιαίτερη πρόκληση, που βρίσκεται πέραν τής πεπατημένης και της ένταξης στο ανθρώπινο κοπάδι, για να συμπορευτούμε με αυτό στην βάση αυτονόητων σχημάτων. Οπότε σύμφωνα με τις επιταγές τού Ηρακλείτου η ορθή συλλογικότητα είναι η δράση για να αναδείξουμε μέσα σε αυτήν το ανέλπιστο. Να καταστούμε δηλαδή οδηγοί σε μια πορεία από κοινού, μέσω τις οποίας καταξιώνεται η ζωντανή εφαρμογή των υπέρτατων αξιών και ιδεών, πέρα από δογματισμούς και το αναμάσημα όσων άκριτα επαναλήφθηκαν κατά κόρον.  
  

Συνεχίζεται...

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ (ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΝΡΤΗΣΗΣ)

 

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

  Στην προηγούμενη ανάρτηση έλαβε χώρα η διεξαγωγή ενός προβληματισμού, που με ενθαρρύνει ιδιαίτερα να συνεχιστεί. Αυτό που μού προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση, είναι ότι τα σχόλια, που αφορούν υψηλής σημασίας ζητήματα, κατατίθενται από ανθρώπους, που δεν διαθέτουν κάποια ιδιότητα ειδήμονος, αλλά είναι από πλευράς επαγγελματικής ενασχόλησης στην μεγάλη πλειοψηφία απλοί άνθρωποι, όπως ο γράφων. Αυτή η διαδικασία δείχνει, ότι ο γόνιμος προβληματισμός σχετικά με ζητήματα που έχουν βάθος μεγαλύτερο από τα τετριμμένα, απασχολούν την βάση τής κοινωνίας, που είναι εν τέλει και το κύριο υποκείμενο, που εκ των πραγμάτων αφορούν αυτά τα ζητήματα. Έτσι εκδηλώνεται τάση χειραφέτησης από την συμπόρευση με σχήματα που προτείνουν και καθορίζουν κάποιοι γραφειοκράτες , ως υποτιθέμενοι οδηγοί στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τα ζητήματα που τέθηκαν στα σχόλια τής προηγούμενης ανάρτησης, η οποία εξ άλλου είχε εστιάσει την προσοχή σε άλλα σχόλια που είχαν προηγηθεί, με προβλημάτισαν ιδιαίτερα. Σε μια φάση, όταν σταμάτησα να γράφω εκεί, είχα φτάσει σε ένα σημείο, που δεν μπορούσα να προχωρήσω τις σκάψεις μου, πριν στοχαστώ και ερευνήσω στα ζητήματα που είχαν τεθεί. Μετά από συνεχή και έντονη ενασχόληση με αυτά κατέληξα σε μια δέσμη σκέψεων, την οποία επιθυμώ να εκθέσω, θεωρώντας ότι έχω εμβαθύνει ενδιαμέσως τον προβληματισμό μου σχετικά . Η αναφορά, που σχεδίαζα να κάνα σε μια σειρά σχόλια, που είχα ενσωματώσει στο κείμενο τής προηγούμενης ανάρτησης, δεν ολοκληρώθηκε εκεί. Αυτή την αναφορά θα προσπαθήσω να συμπληρώσω σε αυτήν την ανάρτηση, καταθέτοντας επίσης κάποιες ακόμη εκτιμήσεις σε σχέση με όσα αναφέρθηκαν εκεί, μέσα από το πρίσμα νέων διαπιστώσεων. Αυτές προέκυψαν τόσο από εκ νέου μελέτη και αναστοχασμό σε φιλοσοφικά έργα τού Πλάτωνος και τού Αριστοτέλους, αλλά και άλλα που με είχαν απασχολήσει στο παρελθόν, αλλά και σε έρευνα που διεξήγα στο διαδίκτυο. Από μια σκοπιά, αυτή η ανάρτηση αποτελεί ταυτοχρόνως και συνέχιση τής αναφοράς, που αφορούσε παθογένειας τού πολιτικού τρόπου σκέψης, που είχα ξεκινήσει πριν λίγους μήνες και είχα διακόψει απότομα, έχοντας διαπιστώσει τότε, ότι ήταν σκόπιμο να ερευνήσω περισσότερο σε αυτά τα ζητήματα.

   Από πολύ παλαιότερα έχω διατυπώσει την εκτίμηση, ότι ο βασικός τρόπους που σκέπτονται και δρουν οι κοινωνίες ανέκαθεν, τόσο αφορά τα απλά καθημερινά μέλη τους, όσο και αυτά που ξεχωρίζουν ως προσωπικότητες, ή ακόμη και αυτά που δεσπόζουν, επιτελώντας λειτουργήματα και ασκώντας πρακτικές σε διάφορους τομείς από επιτελικές θέσεις, ρυθμίζεται αυστηρά βάσει των αρχών, των κανόνων και των εκτιμήσεων τις οποίες έχουν οι θεσμίσει οι φιλόσοφοι υπό την γενική έννοια, που έδρασαν και δρουν στα πλαίσια αυτών των κοινωνιών. Αυτή η διαδικασία δεν καθίσταται συνήθως αντιληπτή, δεδομένου ότι η μέση αντίληψη έχει την εντύπωση, ότι η φιλοσοφία αφορά πράγματα και καταστάσεις, που είναι τελείως αφηρημένα και δεν άπτονται τής καθημερινής πρακτικής. Όποιος όμως ασχοληθεί με την συγκεκριμένη δράση των διαφόρων φιλοσοφικών σχολών στους διάφορους γεωγραφικούς χώρους και σε διάφορες ιστορικές εποχές, μπορεί να διαπιστώσει, ότι αυτές δομούν πρότυπα γενικής ισχύος, τα οποία εξασκούν κυριαρχικό ρόλο στην διαμόρφωση τής συμπεριφοράς, τόσο στην ατομική, όσο και στην κοινωνική σφαίρα, ακόμη και όσο αφορά πολύ απλές και καθημερινές πρακτικές. Η συμπεριφορά των ανθρώπων και οι επιλογές τους ρυθμίζονται σε σημαντικό βαθμό από αυτό που θεωρείται εκάστοτε αυτονόητο. ΚΑΙ Η ΠΛΕΟΝ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΟΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΟΤΙ ΡΥΘΜΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Όσο και εάν φαίνεται τεράστια η απόσταση μεταξύ των πλέον σύνθετων φιλοσοφικών εννοιών και επιγνώσεων και αυτών που το κοινωνικό σύνολο αντιλαμβάνεται και θεωρεί ως απλούστατα και αυτονόητα δεδομένα, που ρυθμίζουν την καθημερινότητα, μεταξύ τους κυριαρχεί μια σιδηρά γέφυρα, με τρόπο που προάγονταιι τα δεύτερα από τα πρώτα. ΣΤΗΝ ΟΛΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΗΡΟΗ, ΠΟΥ ΕΞΑΣΚΟΥΝ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. Η ΚΑΤΙΣΧΥΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΠΟΡΡΕΟΥΝ, ΣΥΝΗΘΩΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ, ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ. Τόσο τα φιλοσοφικά συστήματα, όσο και οι θρησκείες στηρίζονται και εκκινούν από στοιχειώδεις αρχές. Η διαφορά, που διέπει τις αρχές, που στηρίζονται τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα, από αυτές που στηρίζονται οι διάφορες θρησκείες, έγκειται στο ότι στην περίπτωση των φιλοσοφικών συστημάτων η θέσμιση των στοιχειωδών αρχών τους στηρίζεται σε αξιωματικού χαρακτήρα αποδοχής τής ισχύος τους με βάση το αυτονόητο, που θεωρείται “πρωταρχικό” και μη έχον ανάγκη συγκεκριμένης απόδειξης. Ενώ στην περίπτωση των θρησκειών θεωρείται, ότι οι βασικές τους αρχές προκύπτουν από άνωθεν, θεία αποκάλυψη. 

  Τόσα τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα, όσο και οι θρησκείες που επικράτησαν και εξακολουθούν να επικρατούν, διαμόρφωσαν συστήματα εννοιών και αξιών, στα οποία κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία αποδίδουν πλήρη και αδιαμφισβήτητη ισχύ. Οι μεν θρησκείες θεωρούν τις αρχές τους θέσφατα, οι δε φιλοσοφίες θεωρούν, ότι παρέχουν πλήρη και μη δεχόμενη αμφισβήτηση τεκμηρίωση. Και οι δυο αυτοί οδοί κοσμοθέασης, θεωρούν ότι κατέχουν την αλήθεια καθ' εαυτήν και αναβιβάζουν την κοσμοθέασή τους σε δόγμα, τουλάχιστον όσον αφορά το σύνολο των αρχών τους. Αυτή η διαδικασία, ενώ ισχύει για το σύνολο των θρησκειών, ισχύει στην περίπτωση των φιλοσοφικών συστημάτων μόνο για την μεγάλη πλειοψηφία τους, δεδομένου ότι κάποια από αυτά θεωρούν σχετική την ισχύ των επιγνώσεών τους, που πηγάζει από τον περιορισμό των ανθρώπινων δυνατοτήτων να εισχωρήσουν στην πλήρη διάγνωση τής πραγματικότητος. Επί πλέον θεωρείται από κάποια φιλοσοφικά συστήματα η διάγνωση τής αλήθειας, όσο αφορά την απώτερη επίγνωσή της, ζήτημα που εγκύπτει αποκλειστικά στην προσωπική σφαίρα ενός εκάστου. Υπό αυτήν την έννοια, θεωρούν πολύ αξιόλογοι ερμηνευτές τού Πλάτωνος, ότι οι διάλογοι που αυτός συνέγραψε, τελειώνουν απότομα, εκδηλώνοντας την λεγόμενη “απορία”, η οποία αποτελεί πρόκληση για αυτόν που μελετά, να προχωρήσει ο ίδιος αυτοβούλως στην επίγνωση κάποιων βαθύτερων δεδομένων. Αντίστοιχα προτάγματα προσπορισμού τής αλήθειας θέτουν και κάποιες θρησκείες. Στον Ορθόδοξο Χριστανισμό, σε αντίθεση προς το δόγμα τού παπισμού, που στηρίζεται στο θέσφατο τού πάπα ρώμης, καλείται ο πιστός να φθάσει στην αλήθεια, μέσω τής Χάριτος των Θείων Ενεργειών, προβαίνοντας ο ίδιος στο έμπρακτο βίωμα τής Αγάπης. Αλλά και κάποια φιλοσοφικά συστήματα με πολιτικό περιεχόμενο, όπως πχ. ο Μαοϊσμός, που είναι έντονα επηρεασμένος από την Κομφουκιανή φιλοσοφία, θεωρεί ότι η διατύπωση τού Μαρξιστικού δόγματος, που αυτός αποδέχεται, δεν επαρκεί για την επίτευξη τής γνώσης. Ο Μάο Τσε Τουνγκ θεωρεί στο βιβλίο του “ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ”, ότι η “ανώτατη μορφή γνώσης”, είναι μετά την αισθητηριακή και την έμμεση γνώση, που αποκτάται μέσω μελέτης, η “επαναστατική πράξη”. Όπως χαρακτηριστικά ισχυρίζεται σε αυτό το βιβλίο, “είναι αδύνατον να γνωρίσει κάποιος την γεύση τού αχλαδιού, εάν δεν το δαγκώσει”. Ένα επί πλέον σημαντικό ζήτημα σχετικά με την εξεύρεση τής αλήθειας με αφετηρία το προσωπικό βίωμα, είναι ότι αυτό μπορεί να επιτελείται τόσο σε ατομικά πλαίσια, όσο και συλλογικά, όπως πχ. στα πλαίσια ενός πολιτικού οργανισμού, μιας κίνησης οργανωμένης σε κοινωνική βάση, ή μιας θρησκευτικής κοινότητος. 

  Υποθέτω, ότι κάποιους φίλους και φίλες τής σελίδας μπορεί να ξένισε η δήλωσή μου, ότι δεν θεολογώ, παρόλο ότι κατ' επανάληψη αναφέρομαι σε Ιερά Κείμενα και συχνά κάνω μνεία σε κάποια προσωπικά ζητήματα πίστεως,. Αυτό δεν συνέβη με πρόθεση να αμφισβητήσω έμμεσα κάποιο ισχύον δόγμα, κάποιον θρησκευτικό θεσμό, κάποια πρόσωπα που είναι ιερείς, ή κάποιους που θεολογούν. Όποτε επιθυμώ να προσφύγω σε αμφισβήτηση, ή σχετικοποίηση τού όποιου δεδομένου ή κατάστασης, το πράττω με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές. Στόχος αυτής τής δήλωσης, είναι να αποσαφηνίσω, ότι γνώμων όσων αναφέρω εδώ είναι η θρησκειολογία, στην οποία αποδίδω μεγάλη έμφαση, χωρίς όμως να αμφισβητώ την αξία τής θεολογίας, περί τής οποίας δήλωσα αναρμόδιος. Η διαφορά μεταξύ θεολογίας και θρησκειολογίας έγκειται στο ότι, για να αναπτύξει θεολογικό λόγο κάποιος σχετικά με ένα σύστημα πίστεως, προϋποτίθεται αυτός να ενστερνίζεται την πίστη, περί τής οποίας αναφέρεται. Η θρησκειολογία όμως, ως τρόπος προσέγγισης τής όποιας θρησκείας, ή τού όποιου θρησκευτικού φαινομένου, δεν θέτει κανένα περιορισμό, όσο αφορά ζητήματα πίστεως αυτού που αναφέρεται. Η θρησκείες συνιστούν υπαρκτά φαινόμενα, η ύπαρξη των οποίων, σε αντίθεση με την ύπαρξη τού Θείου, δεν μπορούν να δεχθούν καμία αμφισβήτηση. Κάποιος που ασχολείται με την θρησκειολογία, δεν είναι αναγκαίο να είναι φορέας κάποιας πίστεως. Το παρόν ιστολόγιο έχει ως αποκλειστικό χαρακτήρα την αναζήτηση και την διερεύνηση καταστάσεων και όχι την ενίσχυση κάποιων πεπαγιωμένων κατευθύνσεων οπουδήποτε είδους. Τα συμπεράσματα που συνάγονται εδώ, τίθενται επί τάπητος προς συζήτηση στον δημόσιο διάλογο, στην βάση ότι μπορεί αυτά να ισχύουν, ή να μην ισχύουν. Η σκοπιμότητα τής παράθεσής τους εστιάζεται στο να τεθούν ερεθίσματα στην κατεύθυνση να αναπτύξουν οι επισκέπτες την δική τους κριτική σκέψη σχετικά και να διαμορφώσουν οι ίδιοι τις σχετικές τους αντιλήψεις.

2. ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

  Έχω προβεί συχνά σε παράθεση των πιστεύω μου, όχι με στόχο αυτά να κατισχύσουν, επιχειρώντας την εκμετάλλευση τής συμπάθειας κάποιων φίλων απέναντί μου, ή την ανύπαρκτη αυθεντία που μπορεί να έχω, αλλά μόνον για λόγους ειλικρίνειας και για να μην προκύπτουν παρεξηγήσεις σχετικά με τα ελατήρια όσων γράφω. Τυγχάνω μελετητής (στο μέτρο των δυνάμεων μου) τής Πυθαγόρειας και τής Πλατωνικής φιλοσοφίας, οι οποίες εκτιμώ ότι έχουν μεγάλη αξία, υποκλίνομαι ενώπιον τής Διδασκαλίας των Μυστικών Πατέρων τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, θεωρώ ότι στα Ευαγγέλια υπάρχουν μαργαρίτες υψηλής σοφίας και θεωρώ θεόπνευστα τα προφητικά βιβλία τής Παλαιάς και τής Καινής Διαθήκης. Σε αυτά τα ζητήματα έχω αναφερθεί εξ άλλου κατ' επανάληψη. Ταυτοχρόνως, ως συστηματικός μελετητής τής θρησκειολογίας έχω διατυπώσει θρησκειολογική πρόταση, με τρόπο που θεωρώ ότι είναι πρωτότυπος, εφόσον δεν έτυχε να συναντήσω διατύπωση αυτής τής πρότασης από κάποιον άλλον. Κατά την εκτίμησή μου και όπως έχω διατυπώσει χαρακτηριστικά, οι θρησκείες δεν είναι μονοσήμαντες, αλλά αποτελούν γαλότσες, που τις φοράει ο κάθε καλοθελητής, για να μεταβεί όπου αυτός επιθυμεί σύμφωνα με τις προαιρέσεις του και όπου αποσκοπεί σύμφωνα με τις στοχεύσεις του. Κατά συνέπεια, οι θρησκείες αποτελούν συγκερασμό σύνθετου και ετερόκλητου περιεχομένου, όσο αφορά την μεγάλη πλειοψηφία τους.. Αποτέλεσμα αυτής τής πρακτικής είναι ΑΥΤΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΑ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΑ ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ, ΕΝΩ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΑΚΡΩΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ. Τι είναι οι “κατηγορίες” σύμφωνα με το “Όργανον” τού Αριστοτέλους και τον τρόπο που αυτές σχετίζονται με τις αρχές τού σώματος αυτών των συγγραμμάτων λογικής, που καθόρισαν σε παγκόσμια πλαίσια τούς ισχύοντες σε συμβατικά πλαίσια κανόνες τής λογικής και δόμησαν εν πολλοίς τον παγκοσμίως κυρίαρχο τρόπο σκέψης, θα παραθέσω στην συνέχεια.

  Όπως μπορεί ίσως να αντιληφθεί αυτός που διαβάζει αυτές τις γραμμές, έχοντας διατυπώσει την θρησκειολογικού περιεχομένου πρόταση περί ετερόκλητου των θρησκειών, αυτό έχει σαν λογική συνέπεια να μην μπορώ για λόγους δεοντολογίας να διατυπώσω θεολογικού περιεχομένου εκτιμήσεις για καμία θρησκεία. Για να πράξω κάτι αντίστοιχο, στοιχειώδης προϋπόθεση θα ήταν, να διαχωρίσω από το προκείμενο θρησκευτικό μείγμα, εκείνο το μέρος, ή εκείνη την εκδοχή, στην οποία εστιάζομαι. Οπότε, θα είχα εγκαταλείψει εκ των πραγμάτων εκείνη την γενικότερη θρησκευτική περιοχή, την πλήρη αποδοχή τής οποίας προϋποθέτει η ανάπτυξη θεολογικού λόγου. Κάποιος που ερευνά με γνώμονα την συνωμοσιολογική μέθοδο, ενσωματώνει εξ ορισμού στον τρόπο, που θεωρεί και χειρίζεται τα φαινόμενα και τις διαδικασίες, το πάγιο δεδομένο, ότι τα κυκλώματα που δρουν υπογείως και υποθαλπτικώς, μονίμως εισχωρούν σε αντίπαλους ιδεολογικούς χώρους και θεσμούς, ή και χώρους, που μπορεί να μην υπάρχει άμεση αντιπαλότητα προς αυτούς, αλλά αυτοί εξασκούν μεγάλη επιρροή, για να υποσκάψουν, να αλλοιώσουν, ή να αλλοτριώσουν, ή ακόμη και να οικειοποιηθούν το περιεχόμενό τους. Αυτή η πρακτική έχει ως συνέπεια, θρησκευτικά πιστεύω, ή ιδεολογικοί σχηματισμοί, ενώ ξεκινούν από συγκεκριμένη αφετηρία, να καταλήγουν στην πορεία τού χρόνου να συγκροτούν ανομοιογενή μείγματα, ή να διασπώνται σε διαφορετικές τάσεις με εμφανώς αντικρουόμενο περιεχόμενο. Κλασσική περίπτωση αποτελούν οι λεγόμενες “χριστιανικές ομολογίες”, όπου η παπική, η προτεσταντική και η Ορθόδοξη εκδοχή τους απέχουν παρασάγγας μεταξύ τους. Το ίδιο ισχύει και για την θρησκεία των ¨Ολύμπιων” θεοτήτων, που οι προσκείμενοι σε αυτήν αποκαλούν κατ' αποκοπήν “πατρώα”, αποδίδοντάς της ιδιότητες “κατηγορίας” σύμφωνα με την Αριστοτελική λογική, ενώ οι Ολύμπιοι αποτελούν, όπως έχω αναφέρει συχνά στο παρελθόν, μείγμα Ουράνιας και Χθόνιας λατρείας. Πλην όμως η Ουράνια και Χθόνια λατρεία υπήρξαν προηγουμένως αντιδιαμετρικά συστήματα, που αμφισβητούσαν μέχρις εσχάτων η μια την άλλη. Η απόδοση στον “πατέρα των θεών” τής διπλής ονομασίας “ο Ζεύς, τού Διός”, ενώ υποδηλώνει σε προφανές επίπεδο την ιδιότητα τού συνέχειν και λύειν, εκφράζει, κατά την εκτίμησή μου, την ετερόκλητη σύνθεση των Ολυμπίων από δυο, όχι μόνον διαφορετικές, αλλά και σκληρά αντιτιθέμενες λατρείες, στα πλαίσια ενός φρούδου συμβιβασμού. Αυτή η σκόπιμη, αλλά εν τέλει τεχνητή συγκόλληση ετερόκλητων λατρευτικών δεδομένων, οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός μείγματος, που ως θρησκεία διερρήγνυε συνεχώς τα ράμματα που την συγκρατούσαν, με αποτέλεσμα το ξέσπασμα σφοδρών συγκρούσεων στα πλαίσια τής Ελλάδος τής Κλασσικής εποχής, όπως συνέβη στην περίπτωση τής θανατώσεως τού Σωκράτους, που επιβλήθηκε από το ιερατείο τού μαντείου των Δελφών. Το ίδιο ισχύει, όπως εξήγησα σε προηγούμενη ανάρτηση και στην περίπτωση τής Εβραϊκής θρησκείας, όπου στα πλαίσια πολλών βιβλίων τής Βίβλου, ανακατεύτηκε ο μονοθεϊστικός Ιεχωβά με τα πολυθεϊστικά ελοχίμ. Και για να θέσω αυτήν την προβληματική χωρίς περιστροφές, όταν αναφερόμαστε σε “Ελληνισμό” εννοούμε τον Ηρακλή, την λερναία ύδρα, ή και τα δυο ταυτοχρόνως;

  Με τούς προηγούμενους εντοπισμούς δεν αποσκοπώ στο ελάχιστο να σχετικοποιήσω, ή να μειώσω την αξία των θρησκειών, ή να προβάλλω προσκόμματα στην ειλικρινή, αμετάκλητη, καθόλα θεμιτή και πλήρως άξιας σεβασμού Πίστη οποιουδήποτε. Μια ρήσις, που εμπερικλείει μια τεράστια αλήθεια, είναι αυτή που διακηρύσσει, ότι “η Πίστις μπορεί να μετακινήσει βουνά”. Ούτε αποσκοπώ να διαχωρίσω την Πίστη από τούς θρησκευτικούς θεσμούς που αυτή θεσμίζει, όπως οι θρησκευτικές κοινότητες, υποβιβάζοντας την Πίστη σε ατομικό ζητούμενο. Τουναντίον, ο συλλογικός χαρακτήρας τής Πίστεως συνιστά κατά την εκτίμησή μου το κύριο συστατικό της. Και το Εκκλησιαστικό Γεγονός, όπως αυτό έχει ορισθεί από τούς Μυστικούς Πατέρες τής Εκκλησίας, ως “η Παράδοξος Ενότης Αμαρτωλών και Αγίων”, συνιστά μια συνταρακτική αποκάλυψη τής σωτηρίου υποστάσεώς της και τής διαδικασίας μετουσίωσης και ανάτασης των πιστών, που αυτή στα πλαίσια τής Χάριτος επενεργεί.

  Γνωρίζω καλώς, ότι πολλοί φίλες και φίλοι αυτής τής σελίδας πρόσκεινται ευσεβώς στους θεσμούς τής Εκκλησίας τής Ελλάδος και δεν επιθυμώ να προβώ σε κριτική των έξωθεν ιστάμενων παραγόντων, που επιχείρησαν και επιχειρούν να παρέμβουν, χωρίς να έχουν κάποια αντίστοιχη πνευματική δικαιοδοσία στα δεδομένα και στα ζητήματά της. Αυτήν την αποστασιοποίηση από το θέμα αυτό δεν εφαρμόζω για λόγους καιροσκοπισμού, με σκοπό να αποφύγω να στενοχωρήσω, ή πολύ λιγότερο να σκανδαλίσω το εκκλησιαστικό φρόνημα κάποιων, αλλά διότι επιθυμώ να εμμείνω σε ζητήματα θρησκειολογικής υφής, χωρίς να επεκταθώ σε θεολογική προβληματική. Η Ελλάδα διαθέτει δόκιμους και άξιους θεολόγους, οι οποίοι έχουν αναπτύξει μεστό θεολογικό λόγο γι αυτά τα ζητήματα, τα οποία κατά την γνώμη μου έχουν χειριστεί επαρκώς και με πολύ αναλυτικό τρόπο. Από την μελέτη των αντίστοιχων πονημάτων έχω αποκομίσει σημαντικά πνευματικά οφέλη και θεωρώ ότι αξίζει να εξάρω έργα, όπως αυτά τού πατρός Γεωργίου Μεταλληνού και ιδιαίτερα το βιβλίο “Ελλαδικού Αυτοκεφάλου Παραλειπόμενα”, ή αρκετά σχετικά βιβλία τού Χρήστου Γιανναρά, καθώς και την ιστορική μελέτη τού Charles A. Frazee „Ορθόδοξος Εκκλησία και Ελληνική Ανεξαρτησία, 1821 – 1852. Πλην όμως δεν μπορώ να αποκρύψω, ότι διακρίνω και κάποιες αδυναμίες στην ανάπτυξη τού θεολογικού λόγου στην Ελλάδα, που οφείλονται κατά την γνώμη μου στην μεγάλη υστέρηση τής μελέτης τής θρησκειολογίας, που επικρατεί γενικότερα.

 

  Μέσα από το πρίσμα που αναφέρθηκε προηγουμένως, τόσο οι περισσότερες θρησκείες, όσο και τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα στην μεγάλη πλειοψηφία τους διατυπώνουν δόγματα, τόσο στην αφετηρία τους, προβάλλοντας αποκαλυπτικό ή αξιωματικό αίτημα, όσο και στην απόληξή τους, δομώντας την διαδικασία με τρόπο, που κατά κανόνα διέπεται είτε από υπερβατική – μεταφυσική συνοχή, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των θρησκειών, είτε από λογική συνέπεια, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των φιλοσοφικών συστημάτων. Εξαίρεση σε αυτήν την διαδικασία αποτελούν κάποιες θρησκείες, αλλά και κάποια φιλοσοφικά συστήματα, που αντιμετωπίζουν με ανοικτό τρόπο τις επιγνώσεις και τα συμπεράσματα που συνάγουν. Χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας θρησκείας είναι ο Βουδισμός. Ο Βούδας, όταν πέθαινε, παρέδωσε επιταγή στους μαθητές του με την ρήση “σκοτώστε με”, εννοώντας να αποφύγουν αυτοί να εγκλωβίσουν την διδασκαλία του σε αυστηρά διατυπωμένα σχήματα. Αντιθέτως στα Ευαγγέλια αναφέρεται η επιταγή τού Ιησού Χριστού, ότι, “Έστω κι αν παρέλθει η γη και οι αστέρες, από την Διδασκαλία Μου δεν μπορεί να εκλείψει ούτε μια κεραία” (εννοώντας την υπογεγραμμένη). Εξαίρεση στην τάση αναγωγής των συμπερασμάτων τους σε δόγμα εφάρμοσαν επίσης πολλές φιλοσοφικές σχολές, που αναπτύχθηκαν στα πλαίσια τού κλασσικού Ελληνικού Πνεύματος, επιλέγοντας την γόνιμη ζύμωση και τον διάλογο ως μέθοδο ανάπτυξης τής προβληματικής. Σε πλήρη αντίθεση με αυτήν την πρακτική βρίσκεται το φιλοσοφικό σύστημα που συνέστησε ο Αριστοτέλης. Όπως θα αναλύσω στην συνέχεια, αυτό το σύστημα αποτέλεσε, κατά την εκτίμησή μου, την κύρια βάση, επί τής οποίας αναπτύχθηκαν οι μετέπειτα ανά τούς αιώνες διαφόρων ειδών και αποχρώσεων δογματικές εκφορές. Θεμέλιο λίθο τού δογματισμού, που κυοφόρησε και συνέστησε η φιλοσοφία τού Αριστοτέλη, αποτελούν τα συγγράμματα λογικής, που εκπόνησε αυτός και συγκέντρωσαν μεταγενέστεροι ερμηνευτές του στο “Όργανον”. Σε αυτήν την πορεία, που οδήγησε στην καθιέρωση τής λεγόμενης “Νοησιαρχίας” καθοριστικό ρόλο επιτέλεσε ο René Descartes, ο οποίος διατύπωσε στο έργο του „Discours de la méthode“ (“Πραγματεία περί τής Μεθόδου”) την πρόταση ότι, “Ότι αποδεικνύεται με μαθηματικό τρόπο ισχύει, χωρίς να επιδέχεται αυτό αμφισβήτηση”. Χαρακτηριστικά διατυπώνει ο Καρτέσιος στην εισαγωγή αυτού τού βιβλίου την εκτίμηση, ότι “Αυτό που διένειμε περισσότερο απλόχερα από κάθε τι άλλο ο Θεός σε κάθε άνθρωπο, είναι η ικανότητα τής λογικής”. Στον αντίποδα αυτής τής ρήσης, βρίσκεται μια ρήση τού Albert Einstein, ο οποίος με την εκπόνηση των δυο Θεωριών περί Σχετικότητος που ανέπτυξε (ασχέτως εάν αυτός αντέγραψε σε μεγάλο βαθμό επιγνώσεις προηγούμενων επιστημόνων, χωρίς ποτέ να το παραδεχτεί δημοσίως) έθεσε υπό μαζική αμφισβήτηση ένα σωρό βεβαιότητες, που ίσχυαν ως αυτονόητες προηγουμένως. Όταν ερωτήθηκε ο Αϊνστάιν, κατά πόσο έχει το σύμπαν κάποιο συγκεκριμένο πέρας, αυτός απάντησε, ότι "ενώ δεν γνωρίζει σχετικά με το κατά πόσο μπορεί να αποδοθεί στο σύμπαν κάποιος πέρας, αυτό που μπορεί να πιστοποιήσει, είναι ότι η ανθρώπινη βλακεία δεν έχει όρια”. Πλην όμως μεταξύ των ισχυρισμών τού Καρτέσιου και τού Αϊνστάιν είχαν παρεμβληθεί δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, οι οποίοι είχαν κλονίσει την δημόσια εμπιστοσύνη στην “απέραντη” ανθρώπινη σωφροσύνη. Την ίδια περίπου περίοδο με την διατύπωση των Θεωριών περί Σχετικότητος είχε διατυπώσει και ο γίγας τής μαθηματικής λογικής Kurt Gödel, την λεγόμενη “Αρχή τής μη Πληρότητος”, αναιρώντας εκ βάθρων τις Καρτεσιανές βεβαιότητες. Σύμφωνα με αυτήν “Δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί για κανένα σύστημα η ισχύς του, εκκινώντας από τα στοιχεία που αυτό περιέχει”.

 

  Σύμφωνα με την "Ειδική Θεωρία τής Σχετικότητος" δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές στο σύμπαν, παρά μόνον καμπύλες. Η Ευκλείδια γεωμετρία αντιμετωπίζεται από αυτήν την θεωρία ως οριακή περίπτωση τόξων μικρών γωνιών στην περιφέρεια κύκλου, που έχει τεράστιου μεγέθους ακτίνα. Αυτό ισχύει επίσης για κατευθύνσεις που αντιλαμβανόμαστε ως ευθείες επάνω στην γη, επειδή αδυνατούμε να συλλάβουμε την καμπυλότητά της. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει παραλληλία, εφόσον δεν υπάρχουν ευθείες. Την καμπύλωση στην μετάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμμάτων προσμετρούν και οι συσκευές GPS, κατά την μετάδοση αυτών των κυμμάτων από τούς δορυφόρους στην γη, ώστε να εντοπίσουν με ορθό τρόπο το στίγμα τής συσκευής.

  Η πλήρης σχεδόν επικράτηση τής νοησιαρχίας, αλλά και τού Αγγλικού εμπειρισμού, που εξύψωσε υπέρμετρα την διαδικασία τής διερεύνησης των φυσικών νόμων μέσω πειραματικών μεθόδων κατά την διάρκεια τού 18ου και τού 19ου αιώνα οδήγησε σε μια αναγωγή τού υλισμού σε δόγμα, ωθώντας την ανάπτυξη των επιστημών σε υποκατάσταση των θρησκειών σε σημαντικότατο βαθμό. Οι επιστημονικές επιγνώσεις ανακηρύχθηκαν σε αδιαμφισβήτητα θέσφατα, που θα οδηγούσαν στην πλήρη αποκατάσταση των ανθρώπινων ονείρων, εγκαθιστώντας το πρόγραμμα των τεκτονικών στοών τής Γαλλίας πριν και κατά την διάρκεια τής Γαλλικής Επανάστασης, που είχε διακηρύξει την κατίσχυση τού “θεού τής λογικής”. Και ενώ οι επιστημονικές αντιλήψεις, στις οποίες οδήγησαν οι επιστημονικές ανακαλύψεις στις αρχές τού 20ου αιώνα, οδήγησαν στην πλήρη αναθεώρηση τής απόλυτης και δογματικής αντιμετώπισης των επιστημονικών επιτευγμάτων, που ξεκίνησε μια πορεία να αποδίδεται σχετική αξία στις εκάστοτε επιστημονικές θεωρίες, οι οποίες ίσχυαν μέχρι τής αντικατάστασής τους από άλλες νεώτερες, που μπορούσαν να αποδίδουν την πραγματικότητα με περισσότερο ακριβή τρόπο, δυστυχώς στον τομέα των κοινωνικών θεωριών και των πολιτικών οραμάτων εξακολούθησε να κυριαρχεί ο δογματισμός, που είχε επικρατήσει στην διάρκεια των προηγούμενων αιώνων. Οι ισχύουσες κοινωνικές θεωρίες στην διάρκεια τού πρώτου μισού τού 20ου αιώνα εξακολούθησαν να αντιμετωπίζονται με πίστη, που αναλογούσε σε θρησκείες. Την αδιάσειστη εμπιστοσύνη στον ρυθμιστικό ρόλο των διαδικασιών, που επικρατούν στην ελεύθερη αγορά, στις οποίες αποδιδόταν η ικανότητα να μπορούν να εξομαλύνουν από μόνες τους τις ανισότητες των οικονομικών κύκλων, ήλθε να κατακρημνίσει η οικονομική κρίση τού 1929. Αλλά την αμέριστη εμπιστοσύνη στους νόμους τής ελεύθερης αγοράς, ήλθε μετά την καταβαράθρωσή της να αντικαταστήσει ως νέα θρησκεία η εμπιστοσύνη στον κρατικό παρεμβατισμό, που οδήγησε σε μια υπερδιόγκωση τού ρόλου τού κράτους και στην εγκατάσταση τής λεγόμενης “καταναλωτικής κοινωνίας”. Όταν κατέρρευσαν και αυτά τα είδωλα, εισέβαλαν εκ νέου ως ελέφαντες σε υαλοπωλείο οι θιασώτες των παλαιών και παρωχημένων συνταγών φιλελευθεροποίησης τής οικονομίας, με την προώθησε τής ατζέντας των ιδιωτικοποιήσεων και τής διεθνοποίησης των αγορών. Απόληξη αυτού τού μοντέλου ήταν η παγκοσμιοποίηση, που ενώ προωθήθηκε ως πανάκεια και θέσφατο, κατέρρευσε παταγωδώς στην εποχή μας, οδηγώντας σε υπερχρέωση των μεγάλων οικονομιών και σχεδόν πλήρη εξαφάνιση τής πραγματικής οικονομίας και τής μεσαίας τάξεως. Το δυστοπικό μοντέλο τής κυριαρχίας τού “τουρμποκαπιταλισμού” και τού εύκολου πλουτισμού μέσω τής εμπορίας “παραγώγων” και τής παρασιτικής προσκόλλησης διεφθαρμένων στρωμάτων στις κρατικές παροχές και στο δημόσιο πλιάτσικο μέσω τής εγκαθίδρυσης αντικοινωνικών δομών, όπως οι ΜΚΟ και η σύμφυση τω εναπομεινάντων ερειπίων τής οικονομίας με τα συνδικάτα τού εγκλήματος, όπου οι μεγαλοεπιχειρηματίες αναδείχθηκαν σε βαρόνους ναρκωτικών, προκαθήμενους συμμοριών που αναλαμβάνουν συμβόλαια θανάτων και διευθυντές στα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων και ανθρωπίνων οργάνων, οδήγησε στην τρέχουσα φάση, στην κατίσχυση τής πλήρους “αθεΐας”, μέσω αμφισβήτησης κάθε προηγουμένως καθαγιασμένου στρεβλού θέσφατου και δόγματος απατηλής “ευημερίας”, αφήνοντας ως μόνη προοπτική το ξεπούλημα παντός επιστητού και υπάρχοντος και την θεσμοθέτηση τής ακατάσχετης ικανοποίησης πάσης σεξουαλικής διαστροφής.

   Αλλά όσο παταγώδης κι αν ήταν η αποτυχία των κάθε είδους συστημικών δογματισμών, άλλο τόσο παταγώδης αποδείχθηκαν και οι δογματισμοί, που επικαλούνταν αντισυστημικό πρόσημο. Ο δογματισμός των βασικών κοινωνικών θεωριών και κινημάτων με φρούδο αντισυστημικό πρόσημο ξεπέρασε σε τέτοιο βαθμό κάθε όριο, που αυτά έτειναν να αξιώνουν θρησκευτικού τύπου ισχύ. Ο Έριχ Φρομ στην κριτική που εξασκεί στην Μαρξιστική θεωρία και στο κομμουνιστικό κίνημα, τούς αποδίδει τόσο μεσσιανικές τάσεις, όσο και εσχατολογικού τύπου αυταπάτες, που ανταποκρίνονται σε τελευταία ανάλυση σε θρησκείες. Το ρόλο ενός θρησκευτικού μεσσία ανέλαβε στην περίπτωσή τους το λεγόμενο “τέρας με τα πέντε κεφάλια”. Στις κόκκινες σημαίες είχαν αναρτηθεί τα κεφάλια των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν και Μάο Τσε Τουνγκ, στους οποίους αποδιδόταν η απόλυτη αυθεντία στην πορεία χειραφέτησης τής ανθρωπότητος από οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δεσμά. Και ως υποκατάστατο τής Δευτέρας Παρουσίας λειτουργούσε το εσχατολογικό δόγμα τής επικράτησης τού κομμουνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, ως αποτέλεσμα του δόγματος μιας αναπότρεπτης εξέλιξης, στην οποία οδηγούν “οι σιδερένιοι νόμοι τού καπιταλισμού” σύμφωνα με την χαρακτηριστική τελεολογία τού Λένιν. 

 Θα μπορούσαμε άνετα να ισχυριστούμε, ότι η εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεται από την καταρράκωση τού συνόλου των ειδώλων, που η ανθρώπινη πρακτική ανέβασε με άκριτο τρόπο σε βάθρα δογματισμού, χτίζοντας επάνω σε βεβαιότητες, που αποδείχτηκαν στο τέλος απατηλές και οδήγησαν σε αδιέξοδα, η αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί μια τελείως διαφορετικού τύπου προσέγγιση των δεδομένων, από αυτήν που επικράτησε στο παρελθόν.

Υπάρχουν περισσότεροι τρόποι για να προσπαθήσει κάποιος να περάσει στην πίσω μεριά ενός τοίχου. Ένας από αυτούς είναι να κάνει χρήση τού ανοίγματος τής πόρτας.

3. ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΟΜΑΛΥΝΘΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

  Η κριτική που εξασκήθηκε προηγουμένως εδώ, τόσο στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, όσο και στο κομμουνιστικό ως αντίπαλο δέος, παρόλο που έγινε με σκληρό τρόπο, δεν αποσκοπεί να αμφισβητήσει ολοκληρωτικά και κατ' αποκοπήν αυτά τα δυο συστήματα, μηδενίζοντας κάθε πτυχή τους. Η κριτική αυτή εστιάζεται στον δογματικό και απόλυτο τρόπο, βάσει τού οποίου οι εκατέρωθεν ιθύνοντες και υποστηρικτές τους απολυτοποίησαν τις εκτιμήσεις τους όσο αφορά την ποιότητα και την ισχύ τους, προσπαθώντας ταυτοχρόνως πέρα από τον καθαγιασμό τής ταυτότητός τους να δαιμονοποιήσουν το ένα το άλλο, όχι μόνον αποδίδοντάς του πλήρη απαξίωση, αλλά και θεωρώντας, ότι το αντίπαλο δέος αποτελεί την κατ' εξοχήν πηγή τού κακού και απεργάζεται τεράστιους κινδύνους για την συνολική ανθρωπότητα. Εάν επιχειρούσα την πλήρη απαξίωση κάθε στοιχείου και πτυχής των δυο αυτών συστημάτων, αυτό που θα πετύχαινα με την προσπάθεια να αμφισβητήσω την εμμονή τους στον δογματισμό, θα ήταν να προβώ ο ίδιος στην σύσταση δογματικών θεωρήσεων, αντιπαραβάλλοντας στον δογματισμό ένα άλλον αντίπαλο δογματισμό ως “αντιδογματισμό”, αναπαράγοντας παρόμοια στερεότυπα. Αντιθέτως εκτιμώ, ότι και τα δυο αυτά συστήματα, είχαν το καθένα σε διαφορετική βάση και κατά περιόδους αναμφισβήτητα θετικά στοιχεία και κατάφεραν σε συγκεκριμένες χρονικές φάσεις να στήσουν βιτρίνες τού εαυτού τους, που άσκησαν μεγάλη αίγλη σε τεράστιο αριθμό ανθρώπων παγκοσμίως. Η κεφαλαιοκρατία κατάφερε με την εγκαθίδρυση τού κοινωνικού κράτους και την συνεχή επέκταση τής καταναλωτικής κοινωνίας μεταπολεμικά, να προωθήσει σοσιαλδημοκρατικές και “φιλελεύθερες” κυβερνήσεις, που φαίνονταν ότι αμβλύνουν σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές αντιθέσεις, παρέχοντας οφέλη σε πλατιά κοινωνικά στρώματα και επιτυγχάνοντας με αυτόν τον τρόπο την ευρεία αποδοχή τους. Αλλά και το κομμουνιστικό μπλοκ με την αντίστοιχη ιδεολογία πέτυχε να αποκτήσει σημαντική αίγλη στα τέλη τής δεκαετίας τού '60 και στις αρχές τού '70, όταν μετά την εξέγερση τής νεολαίας στις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες και την επικράτηση των εθνικοαπελευθερωτικών δυνάμεων το 1974 στο Βιετνάμ, ξεκίνησε να πνέει ένας ιδιαίτερα ευνοϊκός άνεμος γι αυτό το μοντέλο και την αριστερή ιδεολογία σε μεγάλο ποσοστό διανοούμενων και λαϊκών στρωμάτων, ακόμη και μέσα στα μεγάλα κέντρα τής δύσης, που οι τάσεις αμφισβήτησης δεν είχαν επικρατήσει μόνον ως πολιτικά οράματα, αλλά και ως μόδα. Παρόλα όμως τα επί μέρους, πλην όμως αξιόλογα επιτεύγματά τους, ο δογματισμός που είχε συνεπάρει και τα δυο αυτά στρατόπεδα, τα εμπόδισε να εξαργυρώσουν μακροπρόθεσμα τα οφέλη που προέκυψαν από αυτά, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην συνέχεια σε κρίσεις διαρκείας, η επέκταση και εμβάθυνση των οποίων οδήγησε σε αποτελμάτωση. Το πρόβλημα που επισύρει ο δογματισμός μέσω τού εγκλωβισμού σε στερεότυπα, είναι η αποστέωση. Όταν αφαιρεθούν από τα οστά οι μεις, τότε ακινητοποιείται το σύστημα, χάνοντας την ευκινησία να προσαρμόζεται σε νέες συνθήκες, δεδομένα και προκλήσεις. Αυτή η στασιμότητα οδηγεί βαθμηδόν στην ύφεση και στον μαρασμό των φαινομένων και συστημάτων που την υφίστανται, αφού έχει προηγηθεί εντατική υποβολή από αυτά πρώτα στον εαυτό τους, αλλά και στους άλλους, τον καθαγιασμό των επιλογών τους και την ανύπαρκτη παντοδυναμία τους. Το βασικότερο που αδυνατεί να αναγνωρίσει ο δογματισμός όσο αφορά την πορεία τού χρόνου, εγκλωβίζοντας σε υποτιθέμενα αναμφισβήτητα σχήματα ψευδούς αιώνιας ισχύος, είναι ο κύκλος τής εξέλιξης. Αυτή διέπεται πάντοτε από την διαδικασία τής γέννησης, τής ανάπτυξης, τής ωρίμανσης, τού μαρασμού και τού θανάτου. Ο πρόεδρος τού κομμουνιστικού κόμματος τής Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ είχε διακηρύξει κατά την δεκαετία τού '60 ως επαναστατικό πρόταγμα την ρήση, “Το λουλούδι μαραίνεται και δεν μπορεί τίποτε να το σταματήσει”. Αυτό που δεν μπόρεσε να κατανοήσει, εγκλωβισμένος και αυτός στα δικά του δογματικά στεγανά, είναι, ότι αυτή η σοφή διαπίστωση ισχύει εξ ίσου και για τον ίδιον, αλλά κυρίως και για το μοντέλο που αυτός συνέστησε, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η Κίνα μια τελείως μεταλλαγμένη πορεία, σε σύγκριση με όσα καθόριζε αυτό το μοντέλο. 

 

 

Οι τρεις βασικές διαδικασίες παραμορφωμένης απόδοσης τής πραγματικότητος μέσω των οποίων επιχειρεί ο δογματισμός είναι τρεις.

1. ΑΠΟΛΥΤΟΠΟΙΗΣΗ. Βάση τής Αριστοτελικής λογικής οι έννοιες χαρακτηρίζονται ως “κατηγορίες”. Η απόδοση ενός συγκεκριμένου ονόματος σε μια έννοια, πέραν των σημειολογικού χαρακτήρα επιδράσεων που μπορεί να έχει αυτή, δεν επαρκεί κατά την εκτίμησή μου, για να τής προσδώσει εκ προοιμίου κάποια εν μέρει, ή και ολοσχερώς, μη παραγωγική, ή δυσλειτουργική χρήση. Βεβαίως, η συγκεκριμένη αυτή ονομασία βρίσκεται σε συσχετισμό με την λεγόμενη “κατηγορηματική” άποψη. Όταν είναι κάποιος κατηγορηματικός απέναντι σε κάτι, αυτό σημαίνει ότι δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση σχετικά. Το όνομα αυτό είναι ως προς την ουσία του ουδέτερο και δεν επιβάλλει αφ' εαυτού καμία υποχρέωση, δέσμευση, ή μονοσήμαντο προσανατολισμό. Προάγεται από τον όρο κατηγορία, ο οποίος έχει περιεχόμενο ταξινόμησης και όχι από κάποια κατηγορία με την έννοια τής δικανικής καταγγελίας. Αυτό, που πρόσδωσε κατηγορηματικού τύπου αξίωση στον Αριστοτελικό όρο “κατηγορία” είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Αριστοτέλης εφάρμοσε στο λογικό οικοδόμημα που συνέστησε τις προγενέστερες από αυτόν Αρχές τής λογικής, στις οποίες απέδωσε πλήρως δεσμευτικό χαρακτήρα, αμφισβητώντας κάθε φιλοσοφική αξία στον Ηράκλειτο, που δεχόταν “την ενότητα των αντιθέτων”.

   Οι Λογικές Αρχές φέρονται στην επιστήμη της Λογικής από παλαιές παραδόσεις και είναι οι ακόλουθες τέσσερις:

Αρχή της ταυτότητας

Αρχή της μη–αντίφασης

Αρχή του αποκλειομένου μέσου, και

Αρχή του αποχρώντος λόγου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AD%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

  Σύμφωνα με αυτές τις αρχές κάθε πράγμα ταυτίζεται πλήρως με εαυτό του και δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό είναι. Η Αρχή τού αποκλειόμενου μέσου ή τρίτου επιβάλλει κάτι ή να είναι το ίδιο με κάτι άλλο, ή να μην είναι, χωρίς να υφίσταται κάποια άλλη τρίτη, ενδιάμεση εκδοχή.

  Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η εφαρμογή αυτών των αρχών μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα χρήσιμη στον χειρισμό πλείστων όσων πρακτικών καταστάσεων και δεδομένων, συμβάλλοντας αποφασιστικά και πολλαπλά στην ανάπτυξη των μαθηματικών και των επιστημών. Πλην όμως, τόσο η φιλοσοφία, όσο και η σύγχρονη επιστήμη, έχουν καταδείξει, ότι αυτές οι Αρχές, δεν ισχύουν απολύτως και ότι η στείρα και μηχανιστική εφαρμογή τους μπορεί να οδηγήσει σε τελείως λάθος συμπεράσματα. Οι Αρχές αυτές οδηγούν στο συμπέρασμα εκτός των άλλων, ότι το όλον αποτελεί άθροισμα των μερών του. Αυτή η αντίληψη είναι η βάση τής θεωρίας τού λεγόμενου “Ρεντουξιονισμού”, που θεωρείται τελείως ξεπερασμένη. Επί πλέον τόσο η Θεωρία τής Σχετικότητος, όσο και η Κβαντική Φυσική διέγνωσαν δεδομένα, που αντιφάσκουν πλήρως σε αυτές τις Αρχές. Μια σχετική αναφορά μέσα από αυτό το πρίσμα θα επιχειρήσω σε επόμενο κεφάλαιο.

 

  Το "κοσμόγραμμα" συνθέτει σε ένα ενιαίο σύνολο όλα τα επί μέρους σύμβολα, μέσω των οποίων συμβολίζονται οι επί μέρους πλανήτες, παριστώντες την ενότητα που διαχέει τα πάντα στο σύμπαν.

  Η ακραία εκδοχή τής “αποκλίσεως τού μέσου ή τρίτου” οδηγεί στην χαρακτηριστική ρήση τού Τζώρτζ Μπους νεώτερου, “Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”. Η απολυτοποίηση οδηγεί στον καθαγιασμό τής πλήρους και άκριτης αποδοχής δεδομένων και καταστάσεων στην βάση, ότι εφόσον είναι κάτι κατ' εξοχήν αποδεκτό και θεμιτό, τότε οτιδήποτε προάγεται από αυτό είναι αποδεκτό και θεμιτό. Η απολυτοποίηση αναγνωρίζει μόνον το άσπρο και το μαύρο και αρνείται την ύπαρξη τής οποιασδήποτε γκρίζας αποχρώσεως. Αυτή η νοητική αχρωματοψία οδηγεί στο να αποδίδεται ως αδυναμία στην ουσία ενός θρησκευτικού συστήματος, ή μια πολιτικής ή κοινωνικής ιδεολογίας, ότι στρεβλό πράττουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι την υπηρετούν και τανάπαλιν. Η απολυτοποίηση χωρίζει τούς πάντες και τα πάντα σε αμνούς και ερίφια. Οπότε εξ αυτού συνάγεται ως απαραίτητο να συνταυτιζόμαστε με τους αμνούς, έστω κι αν αυτούς τούς έχουν φορτώσει σε φορτηγό, για να τούς οδηγήσουν στο σφαγείο. Η άκριτη ταύτιση μέσω τής απολυτοποίησης των θεωρήσεων οδηγεί στον φατριασμό, την ομαδοποίηση και την πόλωση των κοινωνιών, μέσω των οποίων αποσπά το κατεστημένο την δυνατότητα να στρέφει την μια ομάδα εναντίον τής άλλης, εκτονώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον σύνολο κοινωνικό δυναμισμό, ώστε να μπορεί να εξασκεί απρόσκοπτο έλεγχο και κουμάντο.

  2. ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ (ΕΚΛΕΚΤΙΚΙΣΜΟΣ). Σχεδόν όλα τα φαινόμενα και καταστάσεις συντίθενται από περισσότερα στοιχεία, από τα οποία άλλα αξιολογούνται ως προτερήματα και άλλα αξιολογούνται ως μειονεκτήματα. Συγκεκριμένες σκοπιμότητες οδηγούν στην πρακτική να προβάλλονται μόνον εκείνα που θεωρούνται θεμιτά και να αποσιωπούνται όσα θεωρούνται ότι δεν συνάδουν με συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Ο επιλεκτικός τρόπος προβολής αποκομμένων στοιχείων παραποιεί την συνολική εικόνα, προσδίδοντάς της ψευδή χαρακτηριστικά. Ο υπερτονισμός κάποιων παραγόντων και η απόκρυψη άλλων με ταυτόχρονη εμμονή στο ότι η παραποίηση τής πραγματικότητος συνιστά πιστή απόδοσή της, βρίσκεται στην βάση τής δρομολόγησης των εκάστοτε συστημικών αφηγημάτων. Σαν παράδειγμα αναφέρω την μονομερή και υπερτονισμένη από το κατεστημένο συμμετοχή τού ΚΚΕ στην οργάνωση τής Εθνικής Αντιστάσεως ΕΑΜ, ενώ αποσιωπάται σκοπίμως, ότι μεγάλο μέρος τής φρουράς τού Άρη Βελουχιώτη, των λεγόμενων “Μαυροσκούφηδων” ήσαν πρώην οπαδοί τού βασιλιά. Όπως επίσης αποσιωπάται σκοπίμως, ότι στην επίσης αντιστασιακή οργάνωση ΕΔΕΣ ήταν ενταγμένος ο μετέπειτα δικτάτορας Δημήτρης Ιωαννίδης. Αυτή η μέθοδος επιλεκτικής προβολής δεδομένων μεταξύ των άλλων αποσκοπεί να δικαιολογήσει το αιματοκύλισμα που επιβλήθηκε τον Δεκέμβριο τού 1944 από την αγγλική ταξιαρχία τού Ρίμινι, με την πρόφαση, ότι οι κομμουνιστές προωθούσαν τότε αυθαίρετη κατάληψη τής εξουσίας στην Ελλάδα και πρόσδεση τής χώρας στο άρμα τής σοβιετικής πολιτικής. Αυτό που αποσιωπάται σκόπιμα σχετικά με την επέμβαση των Άγγλων, είναι ότι η ταξιαρχία Ρίμινι ανέτρεψε δια τής βίας την τότε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, στην οποία συμμετείχαν 6 υπουργοί που ανήκαν στο ΕΑΜ. Όπως επίσης αποσιωπάται, ότι με την συμφωνία τής Γιάλτας, ο Στάλιν είχε συμφωνήσει πλήρως με τους άγγλους να τεθεί η Ελλάδα κάτω από αγγλική επικυριαρχία, μια πραγματικότητα, που οι κομμουνιστές στην Ελλάδα αποφεύγουν με εμμονή να διακρίνουν. Με αυτήν την αναφορά δεν αποσκοπώ να επικροτήσω κάποια από τις δυο παρατάξεις, που οδήγησαν στην συνέχεια την χώρα στον εμφύλιο πόλεμο. Εκτιμώ, ότι ευθύνονται για τις εξελίξεις και δυο ταυτοχρόνως, ενώ απέτυχε το πολιτικό προσωπικό τής χώρας τότε στο σύνολό του. Αυτή η αναφορά μου επιχειρεί να καταδείξει τον τρόπο με τον οποίον ο εκλεκτικισμός διαθλά παραμορφωτικά τα ιστορικά γεγονότα, με στόχο να φανατίσει και να πολώσει, επιβάλλοντας δογματισμένες στρεβλώσεις.

3. ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΣΜΟΣ. Μια πολύ συνήθης ανθρώπινη αδυναμία είναι να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Κάθε άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την δική του ψυχοσύνθεση, το δικό του ιστορικό, τις προσωπικές του εμπειρίες και το δικό του στάδιο ωρίμανσης και εξέλιξης. Από αυτά προκύπτουν σε σημαντικό βαθμό, οι επιλογές, οι ανησυχίες, οι προσδοκίες και οι παρορμήσεις του, εάν εξαιρέσουμε το σύνδρομο τής αγέλης, σύμφωνα με το οποίο προσαρμοζόμαστε οι άνθρωποι στον ισχύοντα κοινωνικό μύθο και στα στερεότυπα που έχουν επιβληθεί, με στόχο να ενισχύουμε την αίσθηση ότι ανήκουμε σε κάποια ομήγυρη και για να γινόμαστε αποδεκτοί από αυτήν. Στο σύνδρομο τής αγέλης, στο οποίο εντάσσονται προδιαγεγραμμένες και υποβαλλόμενες συμπεριφορές τού συρμού όπως η μόδα, αντιδιαστέλλεται η συνειδητή αντίληψη περί συλλογικότητος, με ανάληψη των ευθυνών που μάς αναλογούν, στην προοπτική κοινών προκλήσεων, καθηκόντων και στοχεύσεων, που μπορούν να προωθούνται από κοινού σε ισότιμη βάση.

     Η προβολή όμως των αυστηρά άμεσα δικών μας δεδομένων και αναγκών στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο που είμαστε ενταγμένοι, χωρίς να εξετάζουμε την κατάσταση και τις ανάγκες που διέπουν τους άλλους, τείνει να ανάγει τα υποκειμενικά μας δεδομένα σε αντικειμενική πραγματικότητα, που αφορά και τούς άλλους. Έτσι τείνουμε να θεσμοθετούμε κανόνες, όρια και επιλογές, έναντι των οποίων θεωρούμε αυτονόητη την προσαρμογή και των άλλων, χωρίς όμως αυτές οι προσμονές και απαιτήσεις να ανταποκρίνονται εν τέλει στα δικά τους δεδομένα. Με αυτόν τον τρόπο δογματίζουμε τις δικές μας ανάγκες και αντιλήψεις, προσδίδοντάς τους χαρακτηριστικά νόρμας γενικής ισχύος. Η αρετή, να μπορεί να διακρίνει κάποιος αυτό που έχει προσωπικό χαρακτήρα, χωρίς να το προεκτείνει αναγκαστικά στα δεδομένα των άλλων, συνιστά ανθρώπους με σεβασμό και ανοχή. Ο σεβασμός οφείλει να μην αφορά μόνον ζητήματα που θεωρούμε με μηχανιστικό τρόπο κατ' αποκοπήν θέσφατα και υπερκείμενες αξίες, ακόμη κι αν αυτά κρίνουμε ότι χαίρουν τής δημόσιας αποδοχής. Ο σεβασμός προϋποθέτει να μπορούμε να σκύβουμε επάνω από το σταυρόλεξο των άλλων και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε την αφετηρία και τις αιτίες των προαιρέσεών τους. Τότε μόνον μπορούμε να πείθουμε για τις απόψεις και τις επιλογές μας., χωρίς να γινόμαστε μονομερείς και φορτικοί.

   Η πλέον επικίνδυνη και αντιπαραγωγική μορφή υποκειμενικού αντικειμενισμού, είναι όταν υποκαθιστούμε τις υποκειμενικές μας αντιλήψεις, προαιρέσεις και επιλογές με αυτές κάποιας συγκεκριμένης γκρούπας και προβάλλουμε αυτές στο ευρύτερο σύνολο. Τότε ανάγεται η ψυχολογία τής γκρούπας σε ανώτατο κοινωνικό αγαθό, ενώ το υποκείμενο εκλείπει ολοσχερώς. Η πλήρης έκλειψη τού υποκειμένου και η αντικατάστασή του από την ψυχολογία τής γκρούπας καταργεί πλήρως την αίσθηση προσωπικής ευθύνης και οδηγεί στον άκρατο φανατισμό. Σε αυτόν τον μηχανισμό εδράζονται όλα τα ολοκληρωτικού χαρακτήρα ιδεολογήματα, συστήματα και καθεστώτα, άσχετα εάν αυτά πλασάρονται με την μορφή τής πλήρους και απόλυτης πειθάρχησης σε υπερκείμενα πρότυπα συμπεριφοράς, ή εάν αυτά προωθούνται με τον μανδύα τής πλήρους ελευθεριότητος και κατάργησης κάθε φραγμού. Η αναγωγή τού ακατάσχετου μπάχαλου σε νόρμα αναγκαστικής προσαρμογής και αποδοχής, συνιστά ένα ιδιότυπου φασισμό, που αποκτά στην εποχή μας τον καλπασμό κοινωνικής επιδημίας. Και αυτό το είδος φασισμού αποτελεί έκφραση υποκειμενικού αντικειμενισμού, κατά την οποίαν οι ανώμαλες ορέξεις τού κάθε διεστραμμένου ατόμου αξιώνουν πλήρη διάδοση με νομική θεσμοθέτηση, έχοντας ως μεσοπρόθεσμο στόχο να αποτελέσουν προσεχώς τον καθεστωτικό πυρήνα στα πλαίσια μιας κοινωνίας, από την οποίαν τα γουρούνια θα αυτομολήσουν το ταχύτερον δυνατόν προς το πλησιέστερο χοιροστάσιο.

Η συνέχεια τού θέματος ακολουθεί στο επόμενος μέρος.