ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ - ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ VERSUS ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΝΑΛΙΣΜΟΣ VERSUS ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ - ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

1. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

Στην προηγούμενη ανάρτηση κατατέθηκε ένα πολύ σημαντικό σχόλιο, που έθεσε κεντρικά ζητήματα, πάνω στα οποία επιθυμώ να τοποθετηθώ κάπως διεξοδικότερα, με στόχο να καταστήσω περισσότερο ευκρινή την οπτική μου στα ζητήματα που εξέθεσα, αίροντας ταυτοχρόνως τις αφορμές για να προκύψουν κάποιες παρανοήσεις σχετικά. Το σχόλιο αυτό θίγει δυο ζητήματα ιδιάζουσας αιχμής. Αφ' ενός την σχέση ατομικότητας και συλλογικότητας και αφ' εταίρου την σχέση πατερναλισμού και αυτονομίας. Παραθέτω το σχόλιο, στο οποίο αναφέρομαι: 

  Ο/Η Ανώνυμος είπε...

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα εκλαμβάνεται ως θετική η υδροχοϊκή συλλογικότητα και αρνητική η ιχθυακή ατομικότητα... ένα τρανταχτό παράδειγμα αρνητικής συλλογικότητας είναι η mass formation psychosis, που παρατηρείται έντονα στις μέρες μας... σε αντιδιαστολή, πολλές φορές η επικέντρωση στην ατομικότητα μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα ως εργασία εμβάθυνσης και προσωπικής εξισορρόπησης...

και κατι ακόμη... ποιο το νόημα σε ένα κάποιο κοσμικό σχέδιο, όπου ένας δημιουργός, ως απόλυτα τέλειο και αρμονικό ον, επιμερίζεται με σκοπό τα κομμάτια του να συνεχίζουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, όπως λειτουργούσε αυτός ως μονάδα; δε φαίνεται να έχει και πολύ πλάκα αν οι διαιρετέοι του δεν έχουν την ελευθερία ακόμη και να αρνηθούν τον δημιουργό τους...

  Τα ζητήματα, που θέτει ο ανώνυμος φίλος θεωρώ, ότι είναι περισσότερο από εύλογα. Μια επιβεβλημένη και αναπόφευκτη μονόδρομη συλλογικότητα, έστω κι αν αυτή έχει τα καλύτερα δυνατά ελατήρια και το καλύτερο δυνατό περιεχόμενο, δεν παύει να είναι ένα είδος φυλακής, που παρακάμπτει και αναιρεί την καλώς νοούμενη ατομική συγκρότηση τού ανθρώπου. Αναιρεί την επιταγή “Σκάπτε ένδον” τού Σωκράτους, θέτοντας εκτός ζητουμένων την τελείωση της κάθε ξεχωριστής προσωπικότητος ως βασικό στόχο τού ανθρώπινου βίου, αναιρεί την διαδικασία, που ονόμασε ο Karl Gustav Jung „Individuationsprozess“, την διαδικασία δηλαδή να οικοδομήσει ο άνθρωπος μια αυτοτελή προσωπικότητα με βάση την αληθή μύχια αναζήτησή του και πετάει στον κάλαθο των αχρήστων την προτροπή τού Νίτσε “Γίνε ο εαυτός σου”. Η συνάντηση με τον πραγματικό εαυτό μας είναι κατά την γνώμη μου το εν τέλει ζητούμενο τής ζωής. Η ένταξη επίσης χωρίς δυνατότητα εκφυγής σε ένα Κοσμικό Δράμα, που επινόησε και επιβάλει στα δημιουργήματά του ένας υπερκείμενος Δημιουργός, είναι επίσης ότι πιο πατερναλιστικό στανιό μπορεί να φανταστεί κάποιος και δεν διαφέρει πουθενά από αυτά, που συμβολικά προβάλλονται στην σκηνή, όταν ο “Νέο” συναντά τον “αρχιτέκτονα”, στην ταινία Μάτριξ. Όμως αυτές οι εκδοχές δεν αφορούν αυτά που θέλω να προβάλλω στο δεύτερο μέρος τής αναφοράς μου για την αστρολογία, έστω κι αν τα όσα έγραψα αφήνουν κάποια περιθώρια για να προκύψουν παρανοήσεις. Με το σχόλιό του λοιπόν ο καλός φίλος συμβάλλει στο να εμβαθύνω περισσότερο στο θέμα που έθεσα, ώστε να αποκατασταθούν οι στοιχειώδεις συνιστώσες του. Πρόκειται για ένα ζήτημα ολιστικής υφής, που η προσπάθεια να τύχει μιας επιτυχούς παράθεσης μέσα σε λίγες παραγράφους, μπορεί να οδηγήσει σε μη ηθελημένες παραμορφώσεις. Επί πλέον, η χρήση τού γλωσσικού οργάνου, σε ζητήματα που εκφεύγουν τού πάγιου εξουσιαστικού αφηγήματος, μοιραία οδηγούν σε μια παραποίηση εννοιών, από την ταλαιπωρία που έχει υποστεί αυτό το όργανο στα πλαίσια τού new speak. Όμως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, από το να αποτολμούμε προσεγγίσεις στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, θέτοντας αυτές στην κριτική θεώρηση τού δημόσιου διαλόγου. Με αυτόν τον τρόπο θέτουμε σε κίνηση την ελπίδα να αποκαθαριστούν οι έννοιες από την συστημική οξείδωση που έχουν υποστεί και να συγκροτηθούν χρήσιμες για την περαιτέρω πορεία θεωρήσεις. Πέραν αυτού η αναφορά στις παρατηρήσεις τού φίλου σχολιαστή είναι χρήσιμη και στην προσπάθεια αποσαφήνισης τού νοήματος τής αστρολογίας. Η αντίληψη, ότι οι κοσμικές επιρροές είναι ένα στενό παπούτσι, που φορέθηκε με το στανιό σε ένα υποκείμενο, που πελαγοδρομεί εντός των ορίων τού πεπρωμένου του, με τελικό έπαθλο την θέση σε πρώτο τραπέζι μπροστά στην πίστα μιας άνωθεν επιβεβλημένης ουράνιας σκλαβιάς, είναι η άποψη ακριβώς, που επιδιώκω να ανατρέψω. Αυτή η επιχειρηματολογία βρίσκεται στην βάση τής δράσης των εκπεσόντων και εάν δεν αναιρεθεί διεξοδικά και ενδελεχώς, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί επιτυχώς με γενικόλογα ευχολόγια και παράκαμψη των προκλήσεων η πρακτική τού "άρχοντος τού κόσμου τούτου" και να ανατραπεί το καθεστώς, που αυτός επιχειρεί να επιβάλλει. 

   Μέσα από αυτήν την οπτική, το συγκεκριμένο σχόλιο μού παρέχει έναυσμα να ασχοληθώ εκ νέου με κάποια ζητήματα, που αφορούν την οντολογία και την θρησκειολογία, τα οποία απασχόλησαντην σελίδα στο παρελθόν. Η αναφορά αυτή γίνεται με πρόθεση να καταθέσω με πιο ξεκάθαρο τρόπο διαπιστώσεις, που οικοδόμησα στην πορεία τού χρόνου, στην προκειμένηπερίπτωση με άξονα αναφοράς την αστρολογία, που είναι και το εν τέλει θέμα αυτής τής σειράς κειμένων. Στους τομείς τής οντολογίας καιτής θρησκειολογίας δεν έχει αποδοθεί η δέουσα προσοχή, ενώ τα κυκλώματα των εωσφοριστών διοχετεύουν έντεχνα και με ισχυρή άνωθεν υποστήριξη την προπαγάνδα τους στην κοινωνία, έχοντας σε πολύ  σημαντικό βαθμό διαμορφώσει την μέση συνείδηση. Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτούς τούς δυο τομείς υπερβολικά αφηρημένους, εντάσσοντας την σημασία τους σε κάποιες θολές σφαίρες τής φιλοσοφικής αναζήτησης, οι οποίες δεν σχετίζονται με τα άμεσα πρακτικά προβλήματα και τις προκλήσεις τής καθημερινής ζωής. Η ενασχόληση με αυτούς τούς τομείς καταδεικνύει όμως, ότι αυτοί διέπουν αντιλήψεις, που διαμορφώνουν την βάση τής αυτογνωσίας τού κάθε ανθρώπου και την νοοτροπία, βάσει τής οποίας εντάσσει τον εαυτό του μέσα στο κοινωνικό σύνολο, έστω κι αν η αντίστοιχη προπαγάνδα υποβάλλεται στις συνειδήσεις με έντεχνα, με πλάγιο τρόιπο, χωρίς αυτός να συνειδητοιποιείται άμεσα. Ένα μειονέκτημα, όσο αφορά μια συγκροτημένη και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των εξουσιαστικών εμφυτευμάτων στην μέση συνείδηση, έγγειται στο ότι, η πλειοψηφία αυτών που ασχολούνται με την οντολογία και την θρησκειολογία, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων ασπάζονται κάποια δόγμα. Αλλά ακόμη και αυτοί, που έχουν υπερσκελίσει τα όποια δογματικά όρια, ανήκαν στο παρελθόν με έμφαση, ως ιδεολόγοι, σε κάποιο από αυτά, με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου εύκολη η αποκατάσταση τής οπτικής τους έξω από τα πλαίσια κάποιου οργανωμένα προωθούμενου επιρρεασμού. Έχω δηλώσει, ότι ενώ δεν ανήκω πλήρως συνειδητά σε κάποιο δόγμα, είμαι σαφώς υπέρ τής ακλόνητης Πίστεως και τής πνευματικής αναζήτησης. Όπως όμως έχει δηλώσει ο Χρήστος Γιανναράς, κάθε αναζήτηση εμπεριέχει ρίσκο. Διότι μπορεί αυτός που την ακολουθεί να βρει κάτι, ή να μην βρει. Οπότε η αμφισβήτηση και η περεταίρω έρευνα και αναζήτηση, μοιραία οδηγούν έξω από το όποιο ιδεολογικό, νοητικό ή ψυχολογικό μάντρωμα.

2. ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ VERSUS ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΕΝΑ ΨΕΥΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

   Γράφει σχετικά με το δίλημμα τής ατομικότητας σε αντιδιαστολή με την συλλογικότητα, το οποίο εγώ ουδέποτε πρόβαλα ως πραγματικό, έστω κι αν κάποια από αυτά που κατέθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση, παρείχαν λαβή, για να εγκύψουν κάποιες παρανοήσεις σχετικά:

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα εκλαμβάνεται ως θετική η υδροχοϊκή συλλογικότητα και αρνητική η ιχθυακή ατομικότητα...

Ο ανώνυμος φίλος, αναφερόμενος στην αντιδιαστολή τής ατομικότητας προς την συλλογικότητα, αναφερόμενος, κάνοντας χρήση μιας απρόσωπης έκφρασης σε τρίτο πρόσωπο σε τρίτο πρόσωπο προφανώς για λόγους ευγένειας, ή έστω θεωρώντας, ότι έκφρασα κάποιες γενικότερες αντιλήψεις, μού αποδίδει, ότι αξιολογώ εν γένει ως θετική την συλλογικότητα και ως αρνητική την ατομικότητα. Επί πλέον γράφει, ότι αποδίδω κατ' αποκοπήν υδροχοϊκές ιδιότητες στην συλλογικότητα και ιδιότητες, που εκφράζει το ζώδιο των Ιχθύων στην ατομικότητα. Νομίζω, ότι αυτή η αξιολόγηση δεν ανταποκρίνεται σε κατανόηση, αλλά σε παρανόηση αυτών, πού έκθεσα σχετικά, έστω κι αν εγώ ευθύνομαι, για το ότι δεν ξεκαθάρισα επαρκώς τις εκτιμήσεις μου σχετικά, δίνοντας αφορμή για να συμβούν παρανοήσεις. Επαναλαμβάνω, ότι η επανατοποθέτηση αυτών των ζητημάτων δεν γίνεται με διάθεση κριτικής στον καλό μου φίλο, τουναντίον η αμφισβήτηση, που εκδηλώνεται σε πλαίσια μιας συζήτησης συνιστά την βάση, ώστε να αποκρυσταλλωθούν περισσότερο κάποια νοήματα ενός εκάστου. Στην προηγούμενη ανάρτηση δεν αναφέρθηκα σε “υδροχοϊκή “ συλλογικότητα, αλλά σε ΜΙΑ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ, ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ  ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΕΚΦΟΡΑ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΖΩΔΙΟΥ. Δεδομένου, ότι τα ερεθίσματα που επενεργεί ένα ζώδιο, ποτέ δεν έχουν εν δυνάμει μονοσήμαντη εκφορά. Κάθε σοβαρό βιβλίο αστρολογίας τονίζει, ότι οι βασικοί επηρεασμοί, που χαρακτηρίζουν ένα ζώδιο, μπορούν εν δυνάμει να μετουσιώνονται από τα υποκείμενα, τόσο με θετικό, όσο και με αρνητικό τρόπο, αναλόγως τής ιδιοσυγκρασίας, των καταβολών και τής συνειδητότητας τού κάθε υποκειμένου, είτε αυτό είναι κάποιο άτομο, είτε είναι κάποια συλλογικότητα, η οποία εκδηλώνει κοινές εκφάνσεις, που προκύπτουν μέσα από ζυμώσεις, που επενεργούν άτομα ή ομάδες.

  Το ζώδιο τού Υδροχόου έχει σύμφωνα με την αστρολογία ως κυβερνήτη τον πλανήτη Ουρανό, στον οποίον αποδίδεται η επενέργεια διάθεσης για ανατροπές και ενίσχυση τής αυτονομίας της ατομικότητος. Αυτές οι ενέργειες κάθε άλλο παρά παραπέμπουν εκ προοιμίου σε συλλογικού τύπου εκφάνσεις. Αντιθέτως ο Υδροχόος θεωρείται το πλέον ιντιβιντουαλιστικό ζώδιο και όσοι γεννήθηκαν σε φάση, που βρισκόταν ο Ήλιος σε αυτό χαρακτηρίζονται στον ένα ή το άλλον βαθμό και με τον ένα ή άλλο τρόπο (ανάλογα με την εκδήλωση των λοιπόν παραγόντων), από ισχυρό προσανατολισμό στην προσωπικότητά τους, από ιδιορρυθμίες και από ανατρεπτικές διαθέσεις, οι οποίες μπορεί να εκδηλώνονται με τελείως διαφορετικούς τρόπους. ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΦ' ΕΑΥΤΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΛΕΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΚΕΣ, ΑΛΛΑ ΧΡΩΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΞΙΑΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ Ή ΑΛΛΟ, ΘΕΤΙΚΟ Ή ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΑΦΟΜΟΙΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣ, ΤΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Το αντίστοιχο ζώδιο προς τον Υδροχόο στο Κινέζικο ωροσκόπιο θεωρείται ότι είναι η τίγρης, που πηγαίνει πάντοτε μόνη της και αποφεύγει τον κοπαδισμό. Η θετική έκφανση τής ανατροπής δεδομένων, είναι η αναζήτηση τού νέου, με την εκδήλωση εφευρετικότητας, την τάση για νέες ανακαλύψεις, την τάση για ανατροπή παρωχημένων και μη λειτουργικών καταστάσεων και θεσμών. Η θετική έκφανση τής ανατροπής χαρακτηρίζει εξίσου ένα υγιώς σκεπτόμενο και δρώντα αμφισβητία, ένα ένθερμο νεωτεριστή, που προσανατολίζεται στην επινόηση νέων συστημάτων και ιδεών, που μπορούν να προσφέρουν καλύτερα στην διεκπεραίωση αναγκών, που βρίσκονται υπό συνεχή εξέλιξη και απαιτούν νέους τρόπους προσεγγίσεων και προσαρμογή χειρισμών. Ανάλογες είναι και οι εκφάνσεις, όταν η τάση για ατομική αυτονόμηση εκδηλώνεται με θετικό και δημιουργικό τρόπο, όπως η αμφισβήτηση τής κάθε είδους χειραγώγησης, η ανατροπή πατερναλιστικών, εξουσιαστικών μοντέλων, η τάση να προσανατολίζεται κάποιος με βάση την δική και κρίση και συνείδηση, αμφισβητώντας τα έξωθεν επιβεβλημένα έτοιμα σχήματα και ιδέες, πάντοτε ελέγχοντας αυτά, όσο αφορά την αποτελεσματικότητα και την εναρμόνισή τους με την αίσθηση τού δικαίου. Ο δημιουργικός ατομισμός δεν σχετίζεται με την απολυτοποίηση τού εγώ και την μονόπλευρη ικανοποίηση των παρορμήσεών του, παραμερίζοντας τα δίκαια άλλων. Ένα τέτοιο είδος ατομισμού, δεν ενισχύει την προσωπικότητα, αλλά την παραμορφώνει και την στρεβλώνει. Αυτές οι εκδοχές αποτελούν αρνητικές εκφάνσεις τής τάσης για ενίσχυση τής ατομικότητας, που εκφράζουν οι ενέργειες τού Υδροχόου. Αντίστοιχη αρνητική εκδήλωση τής τάσης για ανατροπή, είναι οι περιπτώσεις που κάποιος γίνεται πνεύμα αντιλογίας, χωρίς να είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί την όποια άποψη, που εκπροσωπείται από άλλους, ανεξαρτήτως τής ορθότητός της. Έκφραση κακής εκδήλωσης τής τάσης για ανατροπής είναι και οι περιπτώσεις, όταν κάποιος καθίσταται ρέμπελος, αμφισβητώντας πρόσωπα και καταστάσεις σαν αυτοσκοπό, χωρίς να εξετάζει το αξιακό τους υπόβαθρο, που μπορεί να τεκμηριώνει ή να αμφισβητεί την αιτία τής ύπαρξης τους. Τέτοιου είδους πρακτικών οδηγούν στην αμφισβήτηση των παραδοσιακών δεδομένων, ασχέτως εάν αυτές συνιστούν διαχρονικές αξίες, η αποτελούν παρωχημένες αντιλήψεις, ή πρακτικές, που κάποιοι προσπαθούν να διατηρήσουν με το στανιό, μόνον για αντλούν αυτοί ατομικά ή ομαδικά οφέλη. Είναι αυτονόητο, ότι τα εξουσιαστικά συστήματα εκμεταλλεύονται την τάση για αναγκαίες ανατροπές, επιφέροντας συστηματικά σύγχηση και διεξάγοντας προπαγάνδα κατ αποκοπήν ενάντια στο "παλιό". Συγχέοντας με αυτόν τον τρόπο την ευεργετική ύπαρξη και εφαρμογή των παραδοσιακών αξιών με παροχημένα δεδομένα, που έχουν ανασταλτικό για την πρόοδο χαρακτήρα, επιχειρούν από την εποχή τής Αναγέννησης και εντεύθεν, που πέρασε η έμφαση ΄των εωσφοριστών από το συντηριτικό τάγμα των ιησουιτών στην ανατρεπτική προπαγάνδα των τεκτονικών στοών, να αποδομήσουν τον καλώς νοούμενο αξιακό ιστό των κοινωνιών, μετατρέποντας αυτές σε θέρετρα θηριωδίας, κρεπάλης και ξεπεσμού. Χαρακτηριστικό για την θετική ή αρνητική εκφορά τής ανατροπής είναι το ποίημα τού Κωνσταντίνου Καβάφη, μέσω τού οποίου αυτός καλεί άλλα να απορρίψουμε με αποφασιστικότητα και άλλα να διαφυλάξουμε με κάθε θεμιτό μέσον. 

  Η φύσις όμως ποτέ δεν προάγει την μονομέρεια. Όταν προάγει την κυριαρχία ενός συγκεκριμένου στοιχείου ή ιδιότητος, πάντοτε φροντίζει για μια εξισορρόπηση. Η μονομέρεια οδηγεί συνήθως σε υπερβολές. Για να είναι δυνατή η θετική βίωση και μετουσίωση μιας ισχυρής ιδιότητος, με τρόπο, που να οδηγεί αυτή σε θεμιτά, παραγωγικά ή δημιουργικά αποτελέσματα, είναι πρόσφορο αυτή να εκδηλώνεται εν μέρει και σε τομείς και διαδικασίες, που την εξισορροπούν, την προσγειώνουν και τής επιτρέπουν μια μίξη με αντίρροπες ιδιότητες. Στην περίπτωση τού Υδροχόου, η τάση για αυτονόμηση, χειραφέτηση και πρωτότυπες επιλογές συνδυάζεται με την τάση για ανατροπές. Η προώθηση κάθε πρωτότυπης επιλογής αμφισβητεί εκ των πραγμάτων τα πεπαλαιωμένα, που δεν ανταποκρίνονται σε νέες συνθήκες και ανάγκες. Όσο η ανατροπή συντελείται στην αμφισβήτηση υπαρχόντων εμποδίων στην προσωπική σφαίρα, διεξάγεται σε ατομική βάση. Πλην όμως, αυτό που είναι ανασταλτικό για κάθε είδους πρόοδο είναι η επιβολή μέσω θεσμών και μηχανισμών, που το κατεστημένο επιβάλει σε συλλογικό επίπεδο. Τότε η τάση για να ανατροπή υποχρεούται εκ των πραγμάτων να αποκτήσει ένα προσανατολισμό προς το συλλογικό στοιχείο. Με αυτήν την έννοια μοιραία η τάση για καλώς νοούμενη συλλογικότητα καλείται να ξεπεράσει τα στείρα όρια τού εγώ και να αποκτήσει κοινωνικό χαρακτήρα, αντανακλώντας τα ερεθίσματα που διέπουν το άτομο και σε άλλα υποκείμενα.

Ο ισχυρισμός τού καλού μου φίλου σχολιαστή ότι:

“σε αντιδιαστολή, πολλές φορές η επικέντρωση στην ατομικότητα μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα ως εργασία εμβάθυνσης και προσωπικής εξισορρόπησης... “.

είναι καθόλα θεμιτός και τον προσυπογράφω εγκάρδια. Αναμφίβολα, η ενδοσκόπηση, ως στροφή προς την εσωτερική σφαίρα, αποτελεί πάγια πρακτική κάθε πνευματικού ανθρώπου, που δεν επιθυμεί να αναλώνεται αποκλειστικά στην επιφάνεια των πραγμάτων. Η προτροπή τού Σωκράτους “σκάπτε ένδον” είναι ζωτικής σημασίας, τόσο για την ψυχική εξισορρόπηση, όσο και για επαφή με τα ανώτερα κέντρα μας και την ενεργοποίησή τους. Αναμφίβολα, ο δημόσιος βίος σημαίνει την μόνιμη πρόσληψη τής βουής, που αυτός παράγει, η οποία αποτελεί ένα είδος παρασίτων στην διαδικασία να αφουγκραστούμε με συγκεκριμένο και συστηματικό τρόπο την εσωτερική μας φωνή. Πλην όμως, αξιολογώντας αυτήν την ανάγκη τής ενδοσκόπησης μέσω τής εσωστρέφειας στα πλαίσια τής σύγχρονης εποχής, δεν αρμόζει να παραβλέπουμε, ότι ζούμε στην εποχή τής πλήρους εξατομίικευσης και αποκοπής τού εγώ από τούς ζωτικούς δεσμούς τής κοινωνικότητος. Οι εξουσιαστές επιχειρούν να μας αποκόψουν με μύριους άμεσους και έμμεσους τρόπους από οτιδήποτε συλλογικό δεν ταυτίζεται με την ψυχολογία τής γκρούπας και δεν ανταποκρίνεται στην νοοτροπία τής αγέλης. Ακόμη και ο όρος “ανοσία αγέλης, που προβάλεται σήμερα παντιόθεν κατά κόρον, υποβιβάζει την έννοια τής ανθρώπινης επαφής, σε λειτουργικά πλαίσια ζώων. Και αυτό, που διαφοροποιεί τις ανθρώπινες επαφές από τις ζωώδεις, δεν είναι οι περιορισμοί και εξαναγκαστικοί σταυλισμοί στο οποίο παχνί, αλλά η συνειδητή και φρόνιμη συμπεριφορά, με γνώμονα το ίδιον και το γενικό συμφέρον. Τα κατεστημένο στηρίζεται στην εκτίμηση, όταν μπορεί ευκολότερα να χειραγωγεί τούς ανθρώπους, όταν αυτοί είναι απομονωμένοι.. Η συνειδητή αποκοπή από την βουή τού κόσμου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΕΥΣΗ. Η ιδιωτεία είναι μια πνευματική κατάσταση και συνιστά υποβιβασμό τής συνείδησης, αποκόβοντας αυτή από τις κοινωνικές της διαστάσεις. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι προγονοί μας με τον όρο “ιδιώτης” εννοούσαν τον ηλίθιο. Όταν ένας άνθρωπος προβαίνει σε απομόνωση, με στόχο να συμμαζέψει τα τού εαυτού, ποτέ δεν αρμόζει να παρακάμπτει σε αυτήν την διαδικασία την επίγνωση, ότι αποτελεί ένα ενεργό και ζωτικό στοιχείο του συνολικού δράματος. Δεδομένου, ότι σύμφωνα με κάθε σοβαρή και άξια λόγου πνευματική οδό, ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ. Και κάθε εσωτερική ζύμωση ξεπερνά τα ατομικά όρια,. Όταν μάλιστα ένας άνθρωπος έχει κάνει σημαντικά βήματα στην οδό τής ενόρασης, τότε η εσωτερική του στροφή μπορεί να συμβάλει, στο να επενεργείται το θαυμάσιο.

  Όταν κάποιος ακολουθεί συστηματικά την εσωτερική οδό, συνήθως έρχεται σε κάποια συνάντηση με τον Ανώτερο Εαυτό και βρίσκει κάποια πράγματα. Και όσο περισσότερο ωριμάζει αυτή η διαδικασία, τόσο αυτά που εξευρίσκει φορτίζονται περισσότερο ενεργειακά και αποκτούν συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο. Ακόμη και στην περίπτωση, που κάποιος είναι πλήρης αναχωρητής από τα εγκόσμια, εφ' όσον διατρίψει επαρκώς στην εσωτερική σφαίρα, ανέρχεται σε μια πνευματική κλίμακα, στα πλαίσια τής οποίας η ευαισθησία του αναπτύσσεται ραγδαία, καθότι η συνειδητότητα και η ευαισθησία είναι παράλληλες αρετές, που ενισχύουν η μια την άλλη. Σε αυτά τα πλαίσια αυξάνονται συν τοις άλλοις και οι επιγνώσεις του και η συνείδηση του ως προς το συλλογικό δράμα. Και επειδή η δημιουργία είναι προϊόν τού αληθούς Έρωτος, τότε εισερχόμενος στην ερωτική αγαλλίαση, αυτή διασπά το ατομικό του περίβλημα, προς την κατεύθυνση τού ΟΛΟΥ. Συνέπεια αυτής τής διαδικασίας είναι η αίσθηση τής ανάγκης να μεταδώσει αυτά που βρήκε σε πλαίσια μιας (ή και περισσότερων) αληθούς και ενεργού ερωτικής σχέσεως. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλάτων στον Διάλογο “Αλκιβιάδης Α¨ (πρώτος)” απευθυνόμενος στον Αλκιβιάδη: “Θέλεις να ηγηθείς τής πόλεως, άρα πρέπει να γίνεις εραστής μου, για να σού ανοίξω τον οφθαλμό”. Μεταφράζει το αντίστοιχο χωρίο, ο γερμανός “λόγιος” Schleirmacher, ως ανήκων σε ένα κοινωνικό περίγυρο, που δεν μπορούν να χωρέσουν τέτοιου νοήματα και αξίες: “Θέλεις να ηγηθείς τής πόλεως, άρα πρέπει να καθήσεις να σε αυτώσω”. (Σύμφωνα με το "nomen est omen" Schleiermacher σημαίνει κατά λέξη κατασκευαστής πέπλων). Παλαιότερα οι αληθείς ανθρώπινες σχέσεις είχαν ερωτικό χαρακτήρα, όπου ο δίδων, υπερβαίνοντας τον εαυτό του, εκχυνόταν μέσα στην ψυχή και το πνεύμα τού προσλαμβάνοντος. Τέτοιες σχέσεις στον γεωγραφικό χώρο, που άνθισε το Ελληνικό Βίωμα, ήταν οι σχέσεις μεταξύ Φιλοσόφων Διδασκάλων και Μαθητών, όπως και μεταξύ Ασκητών και Υποτακτικών. Στην Ρωσία λειτούργησαν σε παρόμοια βάση οι Στάρετς και στην Ινδία οι Γκουρού. Στην σύγχρονη εποχή, όπου ο καπιταλισμός, ως η πλέον επικίνδυνη σύγχρονη αίρεση κατά τον Χρήστο Γιανναρά έχουν εμπορευματοποιηθεί ζωτικής τομείς τής ζωής, έχει αλλοιωθεί σε σημαντικό βαθμό και η Ερωτική Πνευματική Μεταλαμπάδευση στην διαδικασία τού Φωτισμού.

 

υπό κατασκευή...

ΠΑΤΣΑΤΖΙΔΙΚΑ ΜΠΑΡΜΠΑΔΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ:

Αναζητώντας την άνάρτηση, που είχα κάνει αναφορά στον Ilya Prigogine παρατήρησα, ότι και στο παρελθόν, τον Μάρτιο τού 2013 είχα προβεί σε μια ανάλογη αναφορά με την παρούσα με τίτλο "ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΛΑΝΗΩΝ ΚΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΟ":

 https://bostopel.blogspot.com/2013/03/blog-post.html

Περιτρέχοντας αυτό το κείμενο, στο οποίο γινόταν επίσης μια σύντομη αναφορά στην φύση τής αστρολογίας και στο πρίσμα, μέσα από το οποίο αρμόζει να βλέπουμε την διαδικασία τής πρόβλεψης, διαπιστωσα, ότι ήδη από τότε είχα κατασταλάξει στις βασικές απόψεις, που θέλω να εκθέσω εκτενέστερα σε αυτήν την ανάρτηση. Θεωρώντας την αξία κάποιων επισημάνσεων εκεί ως επίκαιρη, παραθέρτω κάποια χωρία εκείνου τού κειμένου επίσης εδώ. Επί πλέον, σε εκείνη την ανάρτηση έχει ενσωματωθεί ένα σχόλιο τής κυρίας Ε. Ερμίδου, το οποίο διαβάζοντάς το μετά από περισσότερο από οκτώ χρόνια, διαπιστώνω, ότι η εν λόγω κυρία, που με τίμησε με τον σχολιασμό της, χαρακτηρίζεται από βαθιά γνώση τής αστρολογίας, όπως και η υψηλή διορατικότητα σχετικά με τα επερχόμενα, που ενδιάμεσα ξεκίνησαν ήδη να εκδηλώνονται. Για λόγους χώρου, δεν θα αναπαράγω και αυτό το σχόλιο εδώ, συνιστώ όμως αυτό να αναγνωσθεί στην τότε ανάρτηση. Θέλω όμως να διαφοροποιηθώ από την εκτίμηση τής κυρίας Ε. Ερμείδου αναφορικά με τον κίνδυνο υπέρμετρης εξατομίκευσης, που μπορεί να επιφέρουν οι ενέργειες τού πλανήτη Ουρανού κατά την Εποχή τού Υδροχόου. Ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός. Πλην όμως αποτελεί την αρνητική πρόσληψη και διαχείριση των εν λόγω ενεργειών, εκδοχή, που δεν θεωρώ ότι θα κυριαρχήσει. Τουναντίον εκτιμώ, ότι η Εποχή τού Υδροχόου, που ξεκίνησε το 2012 θα χαρακτηριστεί από μια νέα, άκρως ριζοσπαστική αντίληψη περί συλλογικότητας, που θα φέρει τούς ανθρώπους πολύ περισσότερο των ένα κοντά στον άλλον, από ότι συνέβει με την κατίσχυση τού ιντιβιντουαλιστικού εγωισμού, που επικράτησε πολλούς αιώνες στο παρελθόν. Η Εποχή των Ιχθύων χαρακτηρίζεται ακριβώς από αυτήν την τάση. Η επικράτηση τού δυτικού τρόπου ζωής, ως σταθεράς σε παγκόσμιο επίπεδο, στηρίχθηκε σε μια εξατομικευμένη ανθρωποκεντρική αντίληψη, αρχής γενομένης κατά τούς πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, μέσω τής λεγόμενης "σχολαστικής θεολογίας", που εγκαινίασε ο Θωμάς Ακινάτης. Σύμφωνα με αυτήν την θεώρηση, η προσέγγιση τού ανθρώπου προς το Θείον, μπορεί να επιτελεσθεί βασικά μέσω τής μελέτης των Ιερών Γραφών. Τουναντίον, στην Καθ' Ημάς Ανατολή επικράτησε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση, που στηρίχθηκε στο συλλογικό βίωμα τής Ευχαριστιακής Κοινότητος. Η εκκλησία, ευρισκόμενη πέρα από τα όρια τής όποιας στενής ατομικής λογικής, υπήρξε ως παράδοξος ενότητα αμαρτωλών και Αγίων, η μυστική φανέρωσις τού Πνεύματος στα πλαίσια τής ενώνουσας αγαπητικής σχέσεως. Η οδός, που ακολούθησε η Δύση, στηρίχθηκε στην ολοένα και μεγαλύτερη κατίσχυση τής εξατομίκευσης, μέσω αυτών που δόμησαν τα δόγματά της, όπως ο Ιερός Αυγουστίνος, για να καταλήξει στην πλήρη απολυτοποίηση τού ατόμου κατά την διαδικασία τής πραγματώσεως τής θρησκευτικής εμπειρίας, που καθιέρωσε ο Μαρτίνος Λούθηρος.Κατά την περαιτέρω εξέλιξη αυτή η πορεία οδήγησε στον πλήρη εξοστρακισμό τού υποκειμένου, όπως αναφέρθηκε στο πρώτο μέρος, με την ολοκληρωτική απεμπόληση τής αξίας τής συνείδησης. Σύμφωνα με την διδασκαλία τού ¨προκαθορισμού” („predestination“) τού Καλβίνου, η πορεία τής δυνατότητος να σωθεί κάποιος ήταν εκ των προτέρων καθορισμένη, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει κάτι σε αυτό. Η εφαρμογή τής ωμής βίας από τον εκάστοτε ισχυρό στην Δύση, οδήγησε στην περιθωριοποίηση τής Ανατολής, με αποτέλεσμα να υιοθετηθούν τα στρεβλά δυτικά πρότυπα εν πολλοίς και σε αυτήν.

"6. Αρμόζει να μην παραβλέπουμε, ότι οι όποιες προβλέψεις, σε όποια βάση και με την στήριξη σε όποιο μεθοδικό όργανο κι αν αυτές διεξάγονται, δεν παύουν να μην είναι κάτι περισσότερο από προβλέψεις. Αυτές μπορούν να είναι κατά κανόνα λίαν χρήσιμες και αξιοποιήσιμες. Πλην όμως, η επίγνωση, ότι το μέλλον δεν είναι δεδομένο, αρμόζει να αποτελεί τον τελικό γνώμονα των επιλογών και αξιολογήσεών μας.

Στα μαθηματικά εφαρμόζεται κατά την μελέτη συναρτήσεων στα πλαίσια τής  διερευνήσεως τους, η πρακτική να εντοπισθούν τιμές που μπορεί να προσλάβει προσεχώς μια συγκεκριμένη συνάρτηση, στον βαθμό που γνωρίζουμε προηγούμενες τιμές ή τον μαθηματικό τύπο αυτής τής συναρτήσεως. Ο τρόπος αυτός αφορά την λεγόμενη "παραγοντοποίηση", δηλαδή την εξεύρεση τού μαθηματικού τύπου, βάσει τού οποίου μεταβάλλεται η συγκεκριμένη συνάρτηση. Στον βαθμό, που ο τύπος τής συναρτήσεως μάς είναι γνωστός, δυνάμεθα σχετικά εύκολα να βρούμε την αντίστοιχη παράγωγο, ώστε να είμεθα σε θέση να επισκοπούμε επ' ακριβώς τον τρόπο μεταβολής τής συγκεκριμένης συναρτήσεως.
Τα φαινόμενα όμως των ατομικών και κοινωνικών συγκυριών, ακόμη και τα περισσότερα φαινόμενα, τα οποία μπορούν να εκδηλωθούν και να μελετηθούν στα πλαίσια ενός επιστημονικού εργαστηρίου, κατά κανόνα είναι σαφώς πολυπλοκότερα από το να μπορούν αυτά να αποδοθούν από την οποία μαθηματική συνάρτηση δεδομένων και ζητουμένων.
Το ζητούμενο τής αστρολογίας συνίσταται στην ικανότητα, να μπορεί αυτός που την χειρίζεται να προβαίνει σε συσχετισμό πολλαπλών αφαιρέσεων και μοντελοποιήσεων ταυτοχρόνως. Αυτή η ικανότητης αφορά εν τέλει μόνον την προσβάσιμη στην λογική αντικειμενική υπόσταση τής αστρολογίας. Κατ' ουσίαν όμως, η αστρολογική πρόβλεψη, ή εκτίμηση δεδομένων, προϋποθέτει πέραν των διανοητικών ικανοτήτων τού εκάστοτε αναλυτού και μια ανεπτυγμένη διαίσθηση, δεδομένου ότι η αστρολογία είναι ταυτοχρόνως και μια εντονότατα διαισθητική πρακτική.
Η ανεπτυγμένη διαίσθηση αφορά πάντοτε ως προϋπόθεση επιτυχούς ενασχόλησης, οτιδήποτε αφορά χειρισμό και ερμηνεία διαδικασιών, στις οποίες εντάσσονται σύμβολα και συμβολισμοί. Δεδομένου, ότι τα σύμβολα ξεπερνούν τα διανοητικά δεδομένα τής σφαίρας τού συνειδητού. Αυτή η διαπίστωση μάς εισάγει και στο επόμενο, μείζονος σημασίας, σημείο.

7. Δεν είναι οι διαισθητικής φύσεως τεχνικές μόνον, αλλά αυτά τούτα τα συμπεράσματα τής θεωρητικής φυσικής επιστήμης, αυτά που ισχυρίζονται, ότι δεν είναι δυνατόν να εξετάσουμε, ή να ερυνήσουμε καποιο φαινόμενο, χωρίς να παρέμβουμε σε αυτό, με αποτέλεσμα να το επηρεάσουμε, να το συνδιαμορφώσουμε, ή ακόμη και να το τρέψουμε προς κάποια κατεύθυνση.
Κατά συνέπεια, η δραστηριότης κάθε διερυνητικού υποκειμένου δεν μπορεί να έχει ουδέτερο χαρακτήρα. Στα πλαίσια μάλιστα τής ανακοινώσεως των συμπερασμάτων τής έρευνας ή αναλύσεως την οποίαν επιχειρούμε και δη εν δυνάμει σε ευρεία πλαίσια, όπως αυτά τού διαδικτύου, συνιστά σαφέστατα ηθελημένη προσπάθεια τροποποιήσεως τού φαινομένου στο οποίο αναφερόμεθα.
Αυτή η διαπίστωση δεν συνιστά αξιολόγηση έναντι τής οποιας πρακτικής. Οι παρεμβάσεις αποτελούν αυτονόητο τμήμα τής ανθρώπινης δραστηριότητος και είναι ορθόν να αξιολογούνται βάση των προθέσεων και των προαιρέσεων που τις χαρακτηρίζουν, καθώς και εκ των αποτελεσμάτων, τα οποία αυτές δύνανται να επενεργούν.
Για να μην αναφερθώ στον λίαν ευδόκιμο εντοπισμό τού φίλτατου Κ.Δ, ότι είναι φρονιμότερο να δημιουργούμε πραγματικότητες με ενορατική πράξη, από το να προσπαθούμε να ερμηνεύουμε πραγματικότητες με την νοητική οδό...

 
8. Επιπροσθέτως σε αυτά που εγράφησαν στο προηγούμενο σημείο: Κάθε διαισθητική πρακτική εντάσσεται στα πλαίσια τής πίστεως, δεδομένου ότι κατά κανόνα δεν επιδέχεται εκ των προτέρων λογικές αποδείξεις. Η πίστη όμως δύναται να πυροδοτεί φαινόμενα συμπαθείας, αναγόμενα στον νόμο τού συντονισμού. Ως εκ τούτου η ενασχόληση με την αστρολογία δύναται ενίοτε να μην περιορίζεται σε ερμηνευτικές διαδικασίες, αλλά να πυροδοτεί την πραγματοποίηση προβλεπομένων. Ειδικά στην περίπτωση, που αυτά διοχετεύονται στην αντίληψη περισσότερων ανθρώπων".

   Εκείνο όμως το δεδομένο, που προσωπικά θεωρώ ως το σημαντικότερο όλων, που πιστοποιεί, ότι τελικά είναι η συνείδηση καθοριστική στην διαμόρφωση των υλικών δεδομένων, το έφερε η ζωή να προέρχεται από την ίδια την αστρολογία. Πρόκειται για ένα δεδομένο, το οποίοι ενώ καταδεικνύεται από την εμπειρική έρευνα, διαδικασία που δεν αμφισβητεί καμία επιστήμη, δεδομένου ότι η βάση όλων των επιστημών στηρίζεται στην εμπειρία και στις διαδικασίες που αυτή κατοχυρώνεται (όπως πχ. με την παρατήρηση και τα πειράματα) πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει αυτό αποδεκτό από την ανθρώπινη διάνοια, η οποία εξακολουθεί να παραμένει σε μέγιστο βαθμό εγκλωβισμένη σε ρασιοναλιστικούς τρόπους σκέψης, που καθιερώθηκαν στο παρελθόν. Αναφορικά με την ισχύ τής αστρολογίας, όσοι θεωρούν δεδομένη την ισχύ της, αρκούνται στην χειροπιαστή τεκμηρίωσή της, που παρέχει σε στατιστική βάση η καθημερινή εμπειρία, χωρίς να διεισδύουν στα επιχειρήματα αυτών, που την αμφισβητούν, τα οποία κατά την άποψή τους έχουν αδιάσειστη πραγματιστική βάση. Το κύριο επιχείρημα αυτών, που αμφισβητούν την αστρολογία είναι αστρονομικής υφής. Αναφέρεται στο ότι, λόγω τής μετάπτωσης τού άξονα τής Γης, που φέρνει μια πλήρη περιστροφή κάθε 2150 χρόνια, η θέσις των Ζωδίων, δηλαδή το σημείο που ἀνατέλλει εκάστοτε ο Ήλιος σε σχέση με τούς αστερισμούς, από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα έχει μετατοπιστεί κατά 30 μοίρες. Όταν τουτέστιν σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία τού χρόνου κατά την περίοδο κάποιου προ Χριστού αιώνα ανέτελλε ο Ήλιος σε κάποιον αστερισμό, που αντιστοιχεί σε κάποιο ζώδιο, σήμερα, λόγω τής μετατόπισης τού άξονα ανατέλλει σε αστερισμό, που αντιστοιχεί στο επόμενο ζώδιο. Κάποιοι αστρολόγοι, που προσπάθησαν με φιλότιμο, αλλά εν τέλει πραγματιστικό τρόπο, κατά την γνώμη μου, να αιτιολογήσουν την ισχύ τής αστρολογίας παρά την μετατόπιση των ζωδίων, ισχυρίζονται την ύπαρξη “ενεργειακού αποτυπώματος” τού παρελθόντος στα σημερινά δεδομένα.

https://www.youtube.com/watch?v=-UJHkrvcD-w

Προσωπικά δεν με πείθει αυτή η ερμηνεία. Τα ενεργειακά αποτυπώματα παρελθουσών καταστάσεων όντως υπάρχουν και λειτουργούν στο μέλλον, ως επίδραση πληροφοριών από τα πεδία πληροφορίας, όπως πχ. το αποτύπωμα ενός απολεσθέντος τμήματος τού ανθρωπίνου σώματος. Και πράγματι, κάποιες προχωρημένες μέθοδοι θεραπείας, όπως η ενεργειακή θεραπεία, που εφαρμόζεται κατά την περίοδο των πρόσφατων ετών στην Ρωσία, αξιοποιούν αυτά τα “ενεργειακά αποτυπώματα”, επαναφέροντας πληροφορίες από το υγιές παρελθόν στην αποκατάσταση νόσων. Αυτή η διαδικασία είναι αναμφισβήτητη και υπάρχουν αρκετά βίντεο, που τεκμηριώνουν την εφαρμογή της. Πλην όμως, όταν το χέρι έχει χωρισθεί από το σώμα, δεν νομίζω, ότι μπορεί κάποιος να παίξει μπάσκετ με αυτό εδώ και τώρα. Το όποιο “ενεργειακό αποτύπωμα”, την ύπαρξη τού οποίου ουδόλως αμφισβητώ, δεν μπορεί να επιτελεί καθοριστικό ρόλο στην όποια συγκεκριμένη φάση, εάν δεν παρέμβουν άλλοι παράγοντες, που θα επιτρέψουν σε αυτήν την εν δυνάμει υπαρκτή πληροφορία, να περάσει μέσα από ενεργειακή χοάνη τής υλοποίησής της. Αυτό που συμβαίνει στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ο θρίαμβος τού καθοριστικού ρόλου τής συνειδήσεως στην διαμόρφωση των υλικών και μη δεδομένων.

   Για να καταστεί κατανοητή αυτή η διαδικασία βοηθάει να λάβουμε υπ' όψει μας, ότι αυτή η αλλαγή συντελέστηκε με πολύ αργό ρυθμό στην πορεία πολλών αιώνων. Αυτό το “γλίστρημα” τής προηγούμενης κατάστασης δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει συγκεκριμένα η εκάστοτε αστρολογική αντίληψη, εμμένοντας στα πάγια πιστεύω. Επειδή αυτά τα πιστεύω κατίσχυσαν σε μακρά πορεία τού χρόνου, συμπεριλαμβάνοντας όλους σχεδόν, όσους ασχολούνταν με αυτήν την θεματολογία, παγίωσαν τα δεδομένα στα πεδία πληροφορίας, με αποτέλεσμα, ενώ άλλαξαν τα πραγματιστικά δεδομένα, οι επενέργειες αυτών των δεδομένων παρέμειναν αναλλοίωτες. Σε αυτήν την διαδικασία συνέβαλε τα μέγιστα, πάντοτε κατά την προσωπική μου γνώμη, το γεγονός, ότι όλα αυτά τα δεδομένα προσέγγιζε η αστρολογία με σύμβολα. Αυτά τα σύμβολα δεν έπαυαν να έχουν συγκεκριμένη πραγματιστική αφετηρία. Πλην όμως θεωρώ, ότι τα σύμβολα ανήκουν σε μια ίδια ομοταξία οντοτήτων, δεδομένο που γνωρίζουν πολύ καλά τα εξουσιαστικά κυκλώματα και οι αποκρυφιστικές εταιρίες, που αυτά θέτουν σε δράση. Θεωρώ, ότι τα σύμβολα αποκτούν στην πορεία τού χρόνου πολύ έντονη ενεργειακή βάση μέσω τής συνεχούς φορτίσεώς τους, ως συμπυκνωτές δεδομένων (κατ' αναλογία των “zip“ αρχείων, που εφαρμόζονται στούς υπολογιστές) οπότε μπορούν να φθάνουν πολύ πιο γρήγορα και δραστικά στα “clouds“ των πεδίων πληροφορίας. Η ιδιοδυναμική των συμβόλων μοιάζει να προσδίδει σε αυτά δύο ιδιάζουσες ιδιότητες, που συναντούμε και σε άλλα φαινόμενα, όταν αυτά προκύπτουν από την αντανάκλαση δεδομένων, που ανήκουν σε κάποια βάση, σε μια ανώτερη, περισσότερο πολύπλοκη σφαίρα. Αυτές οι δύο ιδιότητες είναι η ελαστικότητα και η σχετική αυτονομία. Η ελαστικότητα έχει ως αποτέλεσμα ζυμώσεις, που συντελούνται στην βάση, να μην μεταφέρονται σε πλήρη βαθμό στο εποικοδόμημα, το οποίο κάποιες φορές μπορεί να αυτονομείται τελείως απέναντι της. Διαθέτοντας το ίδιο πολύ μεγάλη ενέργεια, είναι συχνά σε θέση αντί να υιοθετεί τα ερεθίσματα που προέρχονται από την βάση, είτε να τα μετατρέπει σε ελαστική παραμόρφωση, είτε να τα παρακάμπτει.

 

2Α. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ ΩΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ 

Εκτός από την μηχανιστική τελεολογία, που εσφαλμένα αποδίδεται στους κοσμικούς ουράνιους παράγοντες, δυο ακόμη λαθεμένες αντιλήψεις χαρακτηρίζουν συχνά την ενασχόληση με την αστρολογία, παραβλέποντας την δυναμική και την οργανική υφή αυτών των παραγόντων. Και οι δυο αυτές αντιλήψεις αφορούν την αποσπασματική εξέταση δεδομένων. Η πρώτη αφορά την στατική ενασχόληση με κάποια συγκεκριμένη αστρολογική συγκυρία, αποκομμένη από την δυναμική ροή τού χρόνου. Τα ουράνια κοσμικά δεδομένα μπορούν βάσει των αστρονομικών πινάκων να συναχθούν για πάσα χρονική στιγμή. Υπό αυτήν την έννοια, τόσο η παρελθούσα, όσο και η μέλουσα σύνθεση των ουράνιων κοσμικών δεδομένων είναι σε σχηματική μορφή μονίμως προσβάσιμη, παρέχοντας την δυνατότητα αυτά τα δεδομένα να εξετάζονται στην δυναμική πορεία τού χρόνου. Από την άλλη μεριά πολύ σημαντικά πραγματικά συμβάντα, που αφορούν το παρελθόν είναι γνωστά, είτε μέσω τής προσωπικής εμπειρίας και ενημέρωσης, όσον αφορά το πιο πρόσφατο παρελθόν, ή μέσω τής ιστορικής τους καταγραφής, όσο αφορά το απώτερο. Συνηθέστατα η εξέταση τού παρελθόντος περιορίζεται από τούς αστρολόγους στο αξιολογήσουν την ποιότητα κάποιων κοσμικών δεδομένων, εξετάζοντας αυτά που συνέβησαν στο συγκεκριμένο παρελθόν, όταν αυτά εκδηλώθηκαν τότε, άσχετα πόσο μεγάλη είναι η χρονική απόσταση μεταξύ τής τότε και τής νέας εκδήλωσής τους. Αυτή η διαδικασία είναι μεν πρόσφορη και μπορεί να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα. Πλην όμως δεν παύει να είναι άκρως αποσπασματική, χωρίς να παρακολουθεί σε δυναμική βάση την σύνολη χρονική δραματουργία, που συνθέτει μια εξέλιξη σε δυναμική βάση.

   Το ίδιο λανθασμένη, είναι και η εξαγωγή συμπερασμάτων σε αποσπασματική βάση, εκκινώντας από την διαπίστωση ενός και μόνου κοσμικού δεδομένου, χωρίς να εντάσσονται στην ανάλυση οργανικά ως σύνολο τα λοιπά δεδομένα και η συγκεκριμένη πορεία τού φαινομένου ή προσώπου, πάνω στο οποίο διερευνάται η επίδραση αυτού τού δεδομένου, όπως έπραξε ευκαίρως ακαίρως και ο μπαρμπαλεφάκης στην περίπτωση τού μητσοτάκη. Εάν πχ. διαπιστωθεί, ότι στο ωροσκόπιο ενός, που πάσχει από καρκίνο και οι γιατροί τού δίνουν μόνον μερικές εβδομάδες ζωής, ένα αστρολογικό δεδομένο, που είναι πολύ ευεργετικό για την επίτευξη οικονομικής επιτυχίας, εάν πάει κάποιος καρααστρολόγος στον ετοιμοθάνατο και τού πει “τυχεράκια, γρήγορα θα πιάσεις την καλή”, μάλλον θα φάει παντόφλα. Έγραφα λοιπόν σχετικά στην ανάρτηση τού 2013 τα εξής:

"4. Κανένας αστρολογικός παράγων δεν είναι σκόπιμο και παραγωγικό να τύχει μεμονωμένης διερευνήσεως. Η διερεύνηση οφείλει να τον εντάσει στα γενικότρα πλαίσια τής εκάστοτε συνολικής συγκυρίας, να τον συσχετίζει δηλαδή προς τα λοιπά αστρολογικά δεδομένα τής προς εξέταση χρονικής περιόδου ή στιγμής. Η αστρολογία αφορά συνολικές συγκυρίες, εντός των οποίων κάθε μεμονωμένο ή ειδικό αστρολογικό δεδομένο φορτίζεται με ανάλογο τρόπο, συγκεριμενοποιώντας τον χαρακτήρα του. Η αποκομμένη από την συνολική συγκυρία αποτίμηση των απεικονίσεων που αυτή δύναται να προσφέρει, είναι αποσματική και μπορεί να έχει μόνο γενικό και μη συγκεκριμένο χαρακτήρα.

5. Στα πλαίσια μιας αστρολογικής πρόγνωσης, δέον να εντάσσονται, να διερευνώνται και να αξιποιούνται ταυτοχρόνως με τα αστρολογικής υφής και όλα τα λοιπά σημαντικά για το συγκεκριμένο γίγνεσθαι μη αστρολογικά δεδομένα. Οι γνώσεις αστρολογίας αφ' εαυτών κατά βάση δεν επαρκούν στην προσπάθεια να δομηθεί μια επιτυχής μελλοντική πρόβλεψη.
Η αστρολογία μπορεί να είναι μόνο ένας - των αναμφιβόλως βασικών - παραγόντων στα πλαίσια τής προσπάθειας να επιχειρηθεί κάποια πρόβλεψη επί τού συγκεκριμένου.
Το γνωσιολογικό απόθεμα όσων επιχειρούν μελλοντικές προβλέψεις είναι αναγκαίο να επεκτείνεται κατά το δυνατόν περισσότερο πέραν των στενών πλαισίων τής αστρολογικής εντριβής".

 

3. ΧΡΟΝΟΣ Η ΩΡΑΙΑ ΖΕΜΠΕΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ

   Σύμφωνα με τους κανόνες τής λογικής μια έννοια δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί αποκλειστικά με αρνητικές αναφορές. Τα επιχειρήματα που προβλήθηκαν μέχρι αυτό το σημείο, εστιάστηκαν στο τι δεν είναι η αστρολογία. Στην συνέχεια θα καταθέσω τις απόψεις μου, σχετικά με το τι θεωρώ, ότι είναι αυτή η τέχνη. Όπως προανέφερα ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ. Τότε, σε τι συνίσταται η αξία μια τέχνης, που ασχολείται με τα μελλούμενα στην βάση κάποιων πραγματιστικών δεδομένων, η ισχύς των οποίων πιστοποιείται από την παρατήρηση και την εμπειρία; Θεωρώ, ότι αυτό το ερώτημα έχει ολιστικό χαρακτήρα, εφόσον αυτό αφορά την βάση τού όλου κοσμικού δράματος. Άρα δεν μπορεί να απαντηθεί επιφανειακά, χωρίς να προσπαθήσουμε να εισχωρήσουμε στο μύχιο νόημα τής Δημιουργίας και τού χρονικού γίγνεσθαι.

   Ξεκαθαρίζω για μια ακόμη φορά, ότι δεν ακολουθώ κάποιο δόγμα, αλλά τυγχάνω αναζητητής με γνώμονα την κλασσική φιλοσοφία, ιδιαίτερα τού Πλατωνισμού και των Προκατόχων του και την θρησκειολογία, αποδίδοντας ιδιαίτερη έμφαση σε κάποιες αλήθειες, που εκφράζονται ως μαργαρίτες υψηλών νοημάτων στα Ευαγγέλια, όπως επίσης στην Διδασκαλία των Μυστικών Πατέρων τής Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, τούς οποίους θεωρώ αμιγείς και άξιους συνεχιστές τού Ελληνικού Πνεύματος, ενώπιον των οποίων υποκλίνομαι πλήρως και άνευ περιορισμών, όπως και στο Ορθόδοξο Βίωμα, με τον τρόπο, που πραγμάτωσαν αυτό με την Μαρτυρία τους οι Πρόγονοί μας. Η εν λόγω αναφορά δεν έχει χαρακτήρα ούτε υπέρ, ούτε κατά κάποιου δόγματος. Όσοι επιζητούν δογματική καθοδήγηση, καλόν είναι να απευθυνθούν στην σοφία και στην ιεροπραξία πνευματικών πατέρων, οι οποίοι διαθέτουν Χάριν και Χρίσμα απείρως καταλληλότερο τής ερευνητικής διαθέσεως τού υποφαινομένου, ο οποίος δομεί ισχυρισμούς αποκλειστικά σε προσωπική βάση και ο οποίος έχει πολλαπλά προειδοποιήσει τούς επισκέπτες, αναφορικά με την μεγάλη πιθανότητα λάθους, στην οποία υπόκειται πάσα υποκειμενική θεώρηση. Το παρόν ιστολόγιο δεν εγείρει την παραμικρή αξίωση, πέραν τής διάθεσης για υποκειμενική διερεύνηση, που διεξάγεται πέρα από πάγιες βεβαιότητες και ήδη υπάρχοντα δομημένα συμπεράσματα ως θέσφατα. Γι αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για τον γράφοντα, τα όποια επιχειρήματα που προβάλλονται, να αντιμετωπίζονται με αυστηρή κριτική διάθεση, δεδομένου, ότι αυτά δεν εντάσσονται σε κάποιο καταξιωμένο και γενικώς αποδεκτό σύστημα αξιών και δεν άπτονται σκοπίμως ζητημάτων Πίστεως στην βάση τής όποιας αυθεντίας, την οποίαν στερείται πλήρως ο γράφων.

   Επιστρέφοντας στον τρόπο, που η Ορθόδοξη Μαρτυρία περιγράφει μέσω τής σοφίας, που εκδηλώνεται στα σύμβολα που θέτουν σε κίνηση οι Ιερές Λατρευτικές Εικόνες κάποιες πολύ σημαντικές Θείες Ενέργειες, ώστε να προσεγγίσουμε την αποκάλυψη μέσω αυτών τής υφής τού κοσμικού δράματος και τού Λόγου, που διέπει την σύσταση τού χρόνου, τόσο σε πρακτικό επίπεδο, όσο και στην υπερβατική σφαίρα, διαπιστώνω, ότι αυτό συντελείται με δυο αναφορές. Η πρώτη συνίσταται στην φράση "ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ" και η άλλη στην αναγραφή των γραμμάτων Α και Ω δεξιά και αριστερά από το φωτοστέφανο της παράστασης τού Χριστού στην εικονογραφία. Σχετικά με την πρώτη αναφορά, δεν χρειάζεται να προβούμε στις όποιες εικασίες, όπως έχω γράψει σε άλλες αναρτήσεις στο παρελθόν, δεδομένου ότι, ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει πραγματευτεί την συγκεκριμένη φράση στο σύγραμμα "Περί Θείων Ονομάτων". Ο Άγιος αναλύει, ότι ο προσδιορισμός “ΩΝ” ως ρηματικός τύπος μετοχής τού ιδίου ρήματος, δίπλα στο ρήμα ΕΙΜΙ, υποδηλώνει ως μόνη αληθή συμμετοχή στην διαδικασία τού υπάρχειν την μετοχή στην Αγαπητική Δύναμη, που εκπορεύεται από το Θείο. Αυτή η διαπίστωση, ως έχουσα διαχρονικό χαρακτήρα, σφραγίζει την σχέση τής Δημιουργίας, που υπόκειται στο γίγνεσθαι (σύμφωνα με τον Πλατωνικό όρο στον “Τίμαιο”) με το Άναρχο. Εκτιμώ όμως, ότι η αναφορά στο Α και το Ω αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση τής Δημιουργίας, που προσδιορίζει το γίγνεσθαι. Για ποιον λόγο το Θείον, μέσω τής θεόπνευστης Αποκάλυψης Του στα πλαίσια τής Εικονογραφίας, περιλαμβάνει μόνον το πρώτο και το τελευταίο γράμμα τής αλφαβήτου και όχι όλα τα υπόλοιπα, στον βαθμό, που τα πάντα προέρχονται και συνίστανται από Αυτό; Το Α συμβολίζει την πηγή και την αφετηρία τής Δημιουργίας. Και το Ω τον τελικό της προορισμό, ως επαναφορά και επανένωση με το Θείον. Ο λόγος, που όλα τα ενδιάμεσα γράμματα, πέραν τής αρχής και τού έσχατου προορισμού τής δημιουργίας δεν συμπεριλαμβάνονται στην Θεία Απεικόνιση σημαίνει, ότι αυτά εναποτίθενται στην ίδια την Δημιουργία, στα πλαίσια τού γίγνεσθαι και σηματοδοτούν τον Λόγο τού χρόνου και την ουσία τού Κοσμικού Δράματος, μέσω τού Δώρου τού αυτεξούσιου στην Δημιουργία και την Κλήση για την ανάπτυξη τού Λόγου, μέσω τής οικοδόμησης τής συνείδησης από τα κατώτερα πεδία τής κλίμακας στα ανώτερα. Ο χρόνος, ως πεδίο εκδήλωσης και ανάπτυξης τού Κοσμικού Δράματος, παρέχει την πρόσβαση στην δικαιοδοσία όλων των λοιπών γραμμάτων στην δημιουργία, για να συνθέσει αυτή, με πλήρη σεβασμό στην ελευθερία της και το δημιουργικό δυναμικό της, το δικό της σονέτο, με βάση το αυτεξούσιό της, κατά την πορεία επιστροφής στην Θεία Πηγή. 

   Με στόχο να πυροδοτείται μονίμως η μελωδία, που καλείται να συνθέσει η Δημιουργία στην χρονική εξέλιξη τού κοσμικού δράματος τοποθέτησε σε αυτά τα πλαίσια ο Δημιουργός ένα ισοκράτημα, αποτελούμενο από συνεχείς ανανεωμένες αρμονίες και ρυθμούς, που παράγονται μέσω τής κίνησης των αστρικών σωμάτων και των πλανητών. Αυτά χαρακτηρίζονται από υψηλή αισθητική, γι αυτό οι πρόγονοί μας αποκάλεσαν αυτήν την Δημιουργία “κόσμο”. Όμως η όποια αρμονική συγκρότηση και ρυθμική ήχηση, παραμένει ελλιπής χωρίς την κατάλληλη μελωδία, που καλείται να δημιουργήσει η συνείδηση τού Κάλλους μέσα στο Θείο σχέδιο. Ο Πλωτίνος αναφερόμενος στην δημιουργική παρακαταθήκη τής συνείδησης αναφέρεται σε “Νοητόν Κάλλος”. Ο Πυθαγόρας πρώτος ανακάλυψε την ουράνια αρμονία, που παράγει η κίνηση των πλανητών και αποκάλυψε τούς μηχανισμούς της σε απτή μαθηματική βάση. Τα μαθηματικά, ως στοιχείον τής έλλογης διαδικασίας αποδείχθηκε με αυτόν τον τρόπο, ότι είναι φορείς μέγιστης αισθητικής, με τρόπο που γεφυρώνει το μυαλό με την καρδιά. Κάθε είδος στείρας λογικής, που αποτελεί προσπάθεια παράκαμψης τής αισθητικής και τού κάλλους, αποτελεί εν τέλει ευνουχισμό τής νόησης και τής σκέψης. Γι αυτό σε κάθε αξιόλογο έλλογο δημιούργημα ελλοχεύει μεταξύ των γραμμών τής διατύπωσής του μια έντονη ποίηση, που απορρέει από τον έρωτα προς την αλήθεια και την κοινωνικοποίηση τού μηνύματός της.

    Η χειρότερη παραφωνία στην “μουσική των σφαιρών” είναι η προσκόλληση στο ατομικό περίβλημα τού εγώ, η φιλαυτία και η έλλειψη συνείδησης. Ο Δημιουργός προίκισε το σύμπαν με χιλιάδες βιρτουόζους και πρώτα βιολιά, πλην όμως αυτοί μπορούν να αναδειχθούν μόνον μέσα από την συλλογική όρχηση. Όσοι απομακρύνονται από την κοινωνική ορχήστρα, που αποτελεί ως Λαός τού Θεού, το υποκείμενο τής μετατροπής τού βίου σε αισθητική υπέρβαση και απόλαυση τού Κάλλους της Αρετής, τής αλληλεγγύης, τής φιλανθρωπίας, τής πρόταξης τού γενικού οφέλους έναντι τού ατομικού, την καλλιέργεια τού κριτικού και αγωνιστικού πνεύματος, παράγουν μόνον ηχορύπανση. Και αυτοί που εποφθαλμιούν την Θεία Όρχηση, αυτοεπιβαλλόμενοι ως υποτιθέμενοι διευθυντές ορχήστρας, με μόνο στόχο να καταστρέψουν την μελωδία, που κλήθηκαν να συνθέσουν οι άνθρωποι ως δημιουργοί τού πεπρωμένου τους, με στόχο να αποκομίσουν άνομα ίδια οφέλη, δεν είναι απλά ακαλαίσθητα κτήνη, αλλά αντιφάσκουν στο Κοσμικό Σχέδιο. Οι βάρβαροι ανέκαθεν προσπάθησαν να καταστρέψουν με οργή και μανία αυτά, που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν. Τα έργα τέχνης ήσαν πάντοτε γι αυτούς πρόκληση για να αναπτύξουν θηριωδία μέσω τής λεηλασίας. Η αντικοινωνική προσκόλληση στο εγώ και στον σκόπιμο υπερσκελισμό τού συνανθρώπου, οδηγεί τα τζάμπα μαγκάκια να αποφεύγουν την άσκηση στον αυλό και την λύρα και να ξύνουν ες αεί με γκασμά τον αφαλό τους. Έτσι ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο μια τρύπα στην μπάκα τους, επαίρονται, ότι μετασχηματίσθηκαν σε καραμούζες ποιότητος, στα πλαίσια μιας φασιστικής σαπουνόπερας, που μάς επιβάλλουν είτε με υπουλία, είτε με το στανιό.

Η ανάρτηση θα συνεχιστεί στο τρίτο μέρος, με το κεφάλαιο 4, που θα αναφέρεται στον τρόπο σύνδεσης τής Ουράνιας Αρμονίας με την όρχηση στον πλανήτη Γαία μέσω τών Πυθαγόρειων Μαθηματικών. Από αυτήν την σύνδεση απορρέει και η τέχνη τής αστρολογίας.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ "ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ", ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΔΩ, ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΚΑΝΕΝΑ ΖΟΡΙ".

https://kanenazori.com/2022/01/04/mikros_egkefalos_stin_kardia/

ΕΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΙ ΦΡΟΝΙΜΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΑΤΣΑΤΖΙΔΙΚΟ ΜΠΑΡΜΠΑ

 

1. Η ΑΙΤΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

  Παρόλο που είχα προγραμματίσει δυο άλλα θέματα για να συνεχίσω την πορεία των αναρτήσεων, θεωρώ αναγκαίο να επανέλθω στο ζήτημα τής αστρολογίας. Μια τέτοια πρακτική μπορεί μεν να είναι λίαν επίκαιρη στις αρχές κάθε νέου χρόνου, όπου οι κάθε είδους περί την αστρολογία σελίδες και οι μεγάλοι χώροι προβολής βιντεοσκοπήσεων κατακλύζονται στην ουσία από από αστρολογικές προβλέψεις, πλην όμως ο υποφαινόμενος παρέθεσε στην προηγούμενη ανάρτηση παράθεσε ήδη τις εκτιμήσεις του διεξοδικά για την νέα χρονιά και επειδή ούτε αυτός τυγχάνει κατ' εξοχήν αστρολόγος, ούτε η παρούσα σελίδα επιθυμεί να ανάγει την ενασχόληση περί τα αστρολογικά ως κύριο μέλημά της, θα έπρεπε η εν λόγω ενασχόληση να θεωρείται πλέον λήξασα. Πλην όμως, τα μαζικά μέσα επιμένουν κατ' αποκοπήν να διοχετεύουν έντεχνα, σκόπιμα και συστηματικά την ρυπαρή τους παραπληροφόρηση, μη εξαιρουμένων των αστρολογικών προβλέψεων. Και ως είναι επακόλουθο για μια ακόμη φορά προβλήθηκαν και εφέτος στα τηλεπαράθυρα κάποιοι γνωστοί λιμοκοντόροι, που προς όφελος τής εξουσίας και χωρίς εν τέλει να έχουν αφομοιώσει τις μεθόδους και τις αρχές της, ώστε να μπορούν να εφαρμόσουν επιτυχώς την τέχνη τής αστρολογίας, έρχονται ως δήθεν πάπες τού είδους, να αμολήσουν ένα οχετό ανοησιών, με στόχο να διασπείρουν τάσεις απογοήτευσης και προσαρμογής στους μη επαϊόντες, ευτελίζοντας την υψηλή (πάντοτε κατά την γνώμη μου) τέχνη τής αστρολογίας.

  Επί τού προκειμένου αρμόζει να τονισθεί για μια ακόμη φορά, ότι η συνείδηση παρεμβαίνει με αποφασιστικό τρόπο στην διαμόρφωση των πρακτικών δεδομένων. Όπως εξήγησα στην προηγούμενη ανάρτηση, η παροιμία “Η πίστις μπορεί να μετακινήσει βουνά” εδράζεται στις επιγνώσεις τής σύγχρονης θεωρητικής φυσικής. Όταν παρουσιάζονται κάποιοι μπαρμπάδες τής πλάκας, που η αδιάκοπη προβολή τους από τα μαζικά μέσα έχει επιβάλλει στην μέση αντίληψη ως υποτιθέμενους “ειδήμονες”, είναι επόμενο από τις αρλούμπες, που αυτοί με ύφος ειδικού δέκα καρδιναλίων διατυπώνουν, να επέρχεται μια αρνητικού χαρακτήρα διαμόρφωση των πεδίων πληροφορίας, που συμμετέχουν στην διαμόρφωση καταστάσεων. Αλλά τα εμφυτεύματα, που έντεχνα προωθούνται μέσω προβλέψεων και προφητειών κάθε είδους, δεν αποσκοπούν μόνον στην διαμόρφωση τού συλλογικού ασυνείδητου, στοχεύοντας στην έμμεση διαμόρφωση απτών δεδομένων μέσω αυτού τού τρόπου. Με βάση την κοινωνική μηχανική και την εφαρμογή των κανόνων τής μαζικής ψυχολογίας, επιδιώκεται εξ ίσου να προξενηθεί στην μέση κοινωνική συνείδηση απογοήτευση και ηττοπάθεια, παρουσιάζοντας την κυριαρχία τής διαβρωμένης εξουσίας, όχι μόνο ως μη επιδεχόμενη την όποια αμφισβήτηση, αλλά ότι αυτή συνεπικουρείται και από τις κοσμικές πλανητικές επιρροές, καταλήγοντας εν τέλει στο σαθρό συμπέρασμα, ότι ο εξουσιασμός αποτελεί απαράβατη ανθρώπινη μοίρα και ότι η εξουσία επιβάλλεται από θεού, για το καλό μάλιστα των ανθρώπων, όπως το γελοίο σλόγκαν, που προβάλετο παλαιότερα, τής λεγόμενης “από θεού βασιλείας”. Οι “κύριοι” αυτοί συγχέουν τις πλανητικές επιρροές με την πλάνη που κυριαρχεί στην κεφάλα τους, ότι με το να γίνονται σφουγγοκωλάριοι τού κάθε κυβερνητικού απατεώνα, εξυπηρετούν τα ατομικά τους συμφέροντα, εκμεταλλευόμενοι μια πλαστή και ψευδεπίγραφη αυθεντία, που τούς οικοδόμησαν τα μαζικά μέσα εξαπάτησης, τα πρωινάδικα τής αποβλάκωσης και οι λάιφ στάιλ φυλλάδες τής φιλάρεσκης κοινωνικής ανοησίας. 

  Κάποιοι από αυτούς, ενώ στερούνται ολοσχερώς ουσιαστικών γνώσεων γεωπολιτικής και χωρίς να έχουν ουδέποτε εγκύψει πάνω στην σοβαρή μελέτη τής ιστορίας, έχοντας διαβάσει τυχάρπαστα κάποιο βιβλίο τού David Icke, ή έχοντας παρακολουθήσει ευκαιριακά κάνα δυο βίντεο συνωμοσιολογικού περιεχομένου, χωρίς όμως να ανησυχούν στο ελάχιστο για το ανθρώπινο δράμα, ή να συμπάσχουν για την κατάντια των κοινωνιών, εξαπολύουν φανφάρες περί “εξουσιαστών” και τοιαύτα, με στόχο να σχηματίσουν ένα υποτιθέμενο θετικό κοινωνικό προφίλ και μια φρούδα φιλολαϊκή αύρα. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνουν, να εξαπατούν και έντιμους διαχειριστές ιστοσελίδων, που τούς καλούν σε συνεντεύξεις, με τις οποίες μεταδίδουν κατάμαυρες προοπτικές, μεταθέντας την όποια καλυτέρευση των καταστάσεων σε απόμακρους χρονικά καιρούς, σαν να ήσαν αυτοί εις θέση να επισκοπούν επ' ακριβώς ένα μέλλον σε βάθος χρόνου, το οποίον θα συμβεί απαράβατα με τον τρόπο που αυτοί προλέγουν, ως να ήταν το μέλλον εκ προοιμίου δεδομένο και αυτοί οι αδιαμφισβήτητοι επίσκοποί του, με ανάλογο τρόπο, που χειρίζονται το κομπολογάκι στην τσέπα τους. Στα ξενέρωτα πρόσωπά τους κυριαρχεί η διάχυτη υπέρμετρη φιλαρέσκεια και διεγείρονται νομίζοντας ότι απέκτησαν κύρος, με το χειροκρότημα από κάποιες κυράτσες, που η καραμπογιά στα μαλλιά τους, οι ψεύτικες βλεφαρίδες, και τα έξωμα καταργούν πάσα έννοια αισθητικής, στα πλαίσια μιας κοινωνίας βλαχαδερών, που ροκάνισαν κάθε απομεινάρι παραγωγικού και κοινωνικού ιστού, για να αισθάνονται στα πλαίσια μιας κοινωνίας, που δυναστεύεται ταυτοχρόνως από την φτώχεια και το φτηνιάρικο κιτς, ως αποθήκη ψυχών τής δήθεν πολιτισμένης ευρώπης, στην οποία οδήγησαν την Ελλάδα πολιτικοί μαντράχαλοι και αλήτες, όπως ο γέρος καραμάν αλής, ο παπαντρέας και τα παραπαίδια τους.

  Αφορμή για την παρούσα αναφορά, είναι η μπούρδα, που πέταξε ο υποτιθέμενος πάπας της αστρολογίας στην Ελλάδα Κώστας Λεφάκης, σε εκπομπή τού γνωστού για την “αντικειμενικότητα” και το “κύρος” του τηλεοπτικού σταθμού sky, σε συνέντευξη στον γιώργο αυτιά με προβλέψεις για το 2022. Στα πλαίσια αυτών των προβλέψεων ισχυρίστηκε ο γνωστός “αστρολόγος”, ότι η επανεκλογή τού κυριάκου μητσοτάκη είναι πολύ πιθανή κατά το έτος 2022, επειδή αυτός ανήκει στο ζώδιο των ιχθύων και κατά την διάρκεια τού έτους η παρουσία τού Δία εκεί θα σχηματίσει σύνοδο με τον πλανήτη Ποσειδώνα. 

https://www.pronews.gr/elliniki-politiki/provocateur/1046030_kamia-sotiria-o-gaytias-rotaei-ton-astrologo-klefaki-gia

  Νομίζω, ότι δεν χρειάζεται να έχει κάποιος τις παραμικρές γνώσεις αστρολογίας, ώστε, γνωρίζοντας την πλήρη απαξίωση τής εν λόγω θλιβερής και άκρως μοιραίας μαριονέτας στην συνείδηση τής ελλαδικής κοινωνίας, να θεωρεί μια τέτοια “πρόβλεψη” τελείως εξωπραγματική. Η συντριπτική πλειοψηφία των δεκάδων σχολιαστών στην ανάρτηση τής σχετικής είδησης στην ιστοσελίδα pronews.gr, αναφέρθηκε στον Κώστα Λεφάκη με τους πλέον απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, αποδίδοντας αυτήν υποτιθέμενη πρόβλεψη σε σκόπιμο γλύψιμο τής εξουσίας και στα βοθροκάναλα, λόγω τής μόνιμης προβολής, που τυγχάνει αυτός από αυτά. Αυτή η μπούρδα αποτελεί, κατά την γνώμη εν ψυχρώ φτύσιμο στο πρόσωπο τής καταβασανισμένης από την παρούσα “κυβέρνηση” ελλαδικής κοινωνίας. Βεβαίως η συντριπτική πλειοψηφία στην Ελλάδα έχει κατανοήσει πλέον στο πετσί της, ότι οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν ξεκάθαρα και εν ψυχρώ προσχηματικό χαρακτήρα, μέσω τής μόνιμης καλπονοθείας, που επιβάλλεται μέσω της singular logic, έστω κι αν τα λογής κόμματα με υποτιθέμενο “πατριωτικό” πρόσημο, που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο, προωθούν την παραπληροφόρηση, ότι θα μπορούσε να αλλάξει το καθεστώς μέσω των εκλογών. Φυσικά μέσω καλπονοθείας μπορεί να εκλεγεί ακόμη και ο φούφουτος πρωθυπουργός, δίνοντας γη και ύδωρ στα σχέδια τής φυσικής εξόντωσης τού Ελληνικού λαού και τής ολοκληρωτικής καταστροφής τής χώρας. Θα ήταν όμως τελείως ηλίθιο και αυτοκαταστροφικό για αυτούς που κινούν στα παρασκήνια τα νήματα τής εξουσίας, να προωθήσουν εκ νέου την ίδια ολοκληρωτικά πλέον ξεφτισμένη μαριονέτα με την κλίκα του, αφού προηγουμένως την ξεζούμισαν μέχρι την τελευταία σταγόνα εγκληματικής πολιτικής, που συχαίνεται πλέον η συντριπτική πλειοψηφία τής κοινωνίας. Το σύνθημα που κυριαρχεί πλέον σε όλους τούς χώρους και με κάθε ευκαιρία ενάντια στο πρόσωπο τού κυριάκου μητσοτάκη, νομίζω ότι αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο σε όλη την διάρκεια τής παγκόσμιας εμπειρίας. Δεν νομίζω, ότι υπάρχει κάποια άλλη περίπτωση απαξίωσης ανθρώπου σε τέτοιο βαθμό, που φέρει δημόσια ιδιότητα.

   Θα μπορούσε βεβαίως να ισχυρισθεί κάποιος, ότι ο οποιοσδήποτε αστρολόγος οφείλει να εκθέτει αυτά, που εντοπίζει ότι προεικάζει η ερμηνεία των κοσμικών δεδομένων συμφώνως προς την ερμηνευτική κρίση του, ασχέτως εάν αυτά είναι δυσάρεστα ή ευχάριστα στον οποιονδήποτε. Αυτή όμως η γενικά ισχύουσα αρχή, όσο αναμφισβήτητη και εάν είναι, δεν μπορεί να εφαρμόζεται χωρίς συγκεκριμένο έλεγχο τής όποιας πρόβλεψης, ώστε να διαπιστωθεί, εάν πράγματι τα όσα ισχυρίζεται ο καθείς, που προβαίνει σε μια αστρολογική πρόβλεψη, στηρίζονται σε ουσιαστική ερμηνεία κοσμικών δεδομένων, ή αποτελούν σκόπιμη και συνειδητή παραπληροφόρηση, που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση ρυπαρών σκοπιμοτήτων. Και επειδή τυχαίνει να μην περίμενα μια ολόκληρη ζωή από τον κάθε Λεφάκη, να με ενημερώσει σχετικά με τις στοιχειώδης αρχές και τεχνικές τής αστρολογίας, θεωρώ, ότι η διαστρέβλωση των κοσμικών δεδομένων που επιχείρησε αυτός στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι τόσο χονδροειδής, που δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επαγγελματικό αστέρι σε αυτόν τον τομέα, για να καταδείξει την ρυπαρή σκόπιμότητά της. Αρκεί βεβαίως να εφαρμοσθούν με συνέπεια οι βασικές διαδικασίες, που αποτελούν στοιχειώδη προϋπόθεση στην διαδικασία μιας πρόβλεψης. Πριν όμως θέσω υπό εξέταση αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα, δηλαδή τις κοσμικές επιρροές αστρολογικού χαρακτήρα, που πω να επενεργήσουν στον κυριάκο μητσοτάκη κατά την διάρκεια τού 2022 μέσω τής δικής μου αστρολογικής προσέγγισης βάσει εκείνων των δεδομένων τού γενέθλιου χάρτη του, που είναι γνωστά στην δημοσιότητα, θα εκθέσω προηγουμένως ποιες είναι κατά την εκτίμησή μου οι βασικές αρχές και προϋποθέσεις, που είναι αναγκαίον να εφαρμόζονται στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης αστρολογικής πρόβλεψης. Με στόχο να καταστούν τα όσα ακολουθούν ως ένα βαθμό κατανοητά και από φίλους και φίλες, που δεν έχει τύχει να έχουν ασχοληθεί μέχρι σήμερα με την αστρολογία. Οπωσδήποτε, δεν τυγχάνω ειδικός τού είδους. Ασχολούμαι όμως επί 42 έτη με την αστρολογία, έχοντας μελετήσει και εφαρμόσει στην πράξη πληθώρα σχετικών συγγραμμάτων, κυρίως για λόγους προσωπικής επιβίωσης. Το πεπρωμένο με έθεσε συχνά μπροστά σε σημαντικές δυσκολίες, τις οποίες προσπάθησα να χειριστώ πολύπλευρα, στηριζόμενος και σε μεθόδους, που δεν έχουν μονόπλευρα βάση στην νοησιαρχία. Θεωρώ την βοήθεια, που άντλησα από τέτοιου είδους τεχνικές, πολύ χρήσιμη με βάση την προσωπική μου εμπειρία. Επειδή σε κάποιες περιπτώσεις μού ζητήθηκε η συνδρομή μου σε προβλήματα, που αντιμετώπιζαν άλλοι, θεωρώ, ότι οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις μου πιστοποιήθηκαν στην συνέχεια από τις εξελίξεις σε πλείστες περιπτώσεις. Πάντοτε εμμένω στην διαπίστωση, ότι ποτέ το μέλλον δεν είναι δεδομένο. Ο χειρισμός των προκλήσεων από τον κάθε άνθρωπο, είναι αυτό που διαμορφώνει τα δεδομένα. Μελετώντας όμως τα κοσμικού χαρακτήρος ερεθίσματα και γνωρίζοντας ως ένα βαθμό την ιδιοσυγκρασία αυτών που τούς αφορούσαν, μπορούσα κατά κανόνα να εξάγω κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, ποιες λανθασμένες επιλογές θα μπορούσαν να αποφευχθούν, εάν δινόταν η κατάλληλη προσοχή, καθώς και ποιες επιλογές θα ήταν δυνατόν να αποδώσουν καλύτερα.

 

2. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΡΜΟΖΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΜΙΑΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ ΒΑΣΕΙ ΑΥΤΗΣ. 

  Πριν αναφερθώ στην φύση τής αστρολογίας ως τέχνης, επιθυμώ να καταθέσω την άποψή μου, σχετικά με αυτό που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η αστρολογία, παρόλο που συχνότατα πολλοί θεράποντες της διαδίδουν μια τέτοια εσφαλμένη αντίληψη. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν υπάρχουν γενικά και στην Ελλάδα ειδικότερα, σοβαροί επαγγελματίες τού είδους, που εγκύπτουν επάνω στο αντικείμενο τής ενασχόλησής τους με υπευθυνότητα και σύνεση, διαθέτοντας συχνά ένα ευρύ αισθητήριο και σχετικές γνώσεις σε τομείς, που άπτονται τής αστρολογίας, όπως η ψυχολογία, η κοινωνιολογία, η ιστορία, οι πολιτικές επιστήμες, η φιλοσοφία, η θρησκειολογία και η θεωρητική φυσική. Αυτοί όμως αποτελούν μάλλον την μειοψηφία, μεταξύ ενός πλήθος ενασχολούμενων με το θέμα, που έχοντας ενημερωθεί για κάποιους βασικούς κανόνες σχετικά με την ποιότητα των αστρολογικών σταθερών και μεταβλητών παραγόντων και των μεταξύ τους συσχετισμών, θεωρούν, ότι με την μηχανιστική και συνταγογραφημένη επιφανειακή χρήση αυτών δύνανται να επισκοπούν αυτά, που για τον καθημερινό άνθρωπο ανήκουν στην σφαίρα τού μη επιστητού αναφορικά με την πρόγνωση τού μέλλοντος, ή την ανάλυση τής προσωπικότητος ενός ατόμου ή φαινομένου βάσει τού γενέθλιου χάρτη του (ωροσκόπιο). Η αντιλήψεις, που δεν εμβαθύνουν στο μύχιο νόημα τής αστρολογίας χαρακτηρίζονται από μια κοινή προσέγγιση. Αυτές στηρίζονται στην βάση, ότι οι κινήσεις των πλανητών και τα γενικότερα δρώμενα σε κοσμικό επίπεδο καθορίζουν μονοσήμαντα τις εξελίξεις, ενώ τα ανθρώπινα υποκείμενα είναι εκτεθειμένα σε αυτές, έχοντας ως μόνη δυνατότητα να προσαρμοστούν με τον ένα ή άλλο, σκόπιμο ή λιγότερο σκόπιμο τρόπο σε αυτές τις άνωθεν δεδομένες επιρροές. Υπό αυτήν την έννοια, ο εν τέλει καθοριστικός παράγων στην διαμόρφωση τού μέλλοντος είναι τα κοσμικά δεδομένα, οι πλανητικές κινήσεις, ως απαράβατα εκ φύσεως δεδομένα, ενώ το ανθρώπινο υποκείμενο έχει την δυνατότητα μόνον να αντιδρά σε αυτά, χωρίς να μπορεί να τα καθορίσει, αλλά μόνον προσδιορίζοντας την φύση τους, έχει την δυνατότητα να προσαρμόσει τα πεπραγμένα του, σε αυτά που τού προδιαγράφει το "ριζικό" ή η "μοίρα" του. Παρόλο, που την αναβίωση τής αστρολογίας κατά την περίοδο τής Αναγέννησης, ως εν πολλοίς ξεχασμένης αρχαίας τέχνης κατά την σκοτεινή περίοδο τού μεσαίωνος, επανέφεραν στην επιφάνεια οι αλχημιστές, που είχαν μια άκρως δυναμική και μη μηχανιστική αντίληψη για το σύμπαν και τον συσχετισμό του, τόσο με τον μεσόκοσμο (που είναι η διάσταση που εκδηλώνεται ο ανθρώπινος βίος και είναι προσιτή στις άμεσες ανθρώπινες αντιληπτικές ικανότητες) όσο και με τον μικρόκοσμο, η περαιτέρω εξέλιξη και χρήση τής αστρολογίας ακολούθησε εν πολλοίς το μηχανιστικό μοντέλο τής νοησιαρχίας, που γρήγορα επικράτησε ως στενωπός των αντιλήψεων, παραμερίζοντας τον ευρύ ορίζοντα, που καθιέρωσε η Αλχημία. Και μπορεί μεν οι αμφισβητούντες την ισχύ τής αστρολογίας να αποδίδουν στούς θιασώτες της διαθέσεις αντιεπιστημονικού τσαρλατανισμού, στην ουσία όμως αυτοί δεν είναι οι μόνοι, που υπόκεινται στην θυμαπάτη μιας στενά μηχανιστικής αντίληψης για την επιστήμη, την οποία συνταυτίζουν με ένα ανύπαρκτο "ρεαλισμό", που η ίδια η εξέλιξη των επιστημών έχει απορρίψει τουλάχιστον από τις αρχές τού περασμένου αιώνα. Ακόμη και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ασχολούνται με την αστρολογία, υπόκεινται ως τέκνα, που διαμορφώνει το κυρίαρχο πνεύμα που επικρατεί στην εποχή τους, σε μηχανιστικές αντιλήψεις αιτίου και αιτιατού, όπου οι συσχετισμός αυτών των δυο συντελείται στην άμεσα προσλαμαβανόμενη επιφάνεια των πραγμάτων. Σύμφωνα με την ξεπερασμένη πλέον αντίληψη τού Γάλου φιλοσόφου και μαθηματικού Ντε Κάρτ (René Descartes) που διατύπωσε στο έργο του "Πραγματεία Περί τής Μεθόδου" ("Discours de la méthode") ως πραγματικό μπορεί να θεωρείται μόνον αυτό, που είναι δυντόν να αναπαράγεται πειραματικά και να περιγράφεται μέσω των μαθηματικών. Σύμφωνα με αυτήν την παιδαριώδη αντίληψη, που απολυτοποιεί στο έπακρο τις ανθρώπινες αντιληπτικές και γνωστικές δυνατότητες και ικανότητες κάθε χρονικής εποχής, ταυτίζοντας το εν τέλει πραγματικό με αυτό που είναι δυνατόν να γίνεται εκάστοτε επιστητό, διερευνήσιμο και κατανοητό, έχει ως συμπερασματική συνέπεια, ότι η πραγματικότητα οφείλει να μεταβάλεται συνεχώς, σύμφωνα με την εξέλιξη των ανθρώπινων δυνατοτήτων να κατανοεί κάποια από τα εν μέρει δεδομένα της πραγματικότητος και αυτό ως κάποιον βαθμό. Η καρτεσιανή αντίληψη περί “πραγματικότητος” δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό, που ονομάστηκε στην φιλοσοφία “αντικειμενικός υποκειμενισμός”. Ότι δηλαδή πραγματικό είναι αυτό, που εγώ μπορώ κάθε φορά να πιστοποιήσω ως υφίσταται, ή όπως περιπαικτικά διακωμώδησε ο Μολιέρος με την φράση. “Έτσι είναι, εφόσον έτσι επιθυμείτε”. 

 

Ο πολύ σημαντικός μαθηματικός, αστρονόμος και φυσικός επιστήμων Pierre-Simon Laplace έδωσε μια ώθηση μέχρι το έπακρο στις μηχανιστικές αντιλήψεις περί σύμπαντος κατά το πρώτο ήμισυ τού 19ου αιώνα. Στην φάση, που εξέλιξη τής μηχανικής έθετε τις βάσεις για την αλματώδη τεχνολογική πρόοδο, που έλαβε χώρα εκείνη την περίοδο, ο Laπlace πέρα από την αναμφισβήτητη προσφορά και συμμετοχή του σε αυτήν την διαδικασία, προώθησε ως γνήσιο πνευματικό τέκνο τής εποχής του την θεώρηση τού κόσμου ως ένα “ρολόι”, διατυπώνοντας την θέση, ότι η αυστηρή σχέση των αιτίων και αιτιατών που κυριαρχεί στο σύμπαν, έχει σε τέτοιο βαθμό απόλυτα μηχανικό χαρακτήρα, που εάν γνώριζε κάποιος τις αρχικές συνθήκες τού σύμπαντος και ΄την λειτουργία των βασικών νόμων, θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να υπολογίσει την όποια εξέλιξη μέσα σε  αυτό. Αυτή η πλήρης υποταγή των εξελίξεων σε αντικειμενικούς παράγοντες, εξοστρακίζει πλήρως από τις ζυμώσεις μέσα στον χρόνο την δράση των όποιων υποκειμένων, ανάγοντας αυτά σε πλήρη υποχείρια εξωγενών πραγματιστικών δυνάμεων, που απαράβατο πεπρωμένο τους είναι, να υποστούν αυτά με παθητικό τρόπο τις συνέπειες τής δράσης ή επίδρασης αυτών των δυνάμεων. Αυτή η τελεολογία, η οποία, δεν ελαχιστοποιεί απλά την πρωτοβουλία των υποκειμένων στην διαδικασία τού γίγνεσθαι, αλλά την αρνείται ολοσχερώς, είναι μια μοιρολατρική θεώρηση, που θεωρεί ως μόνη δυνατότητα την υποταγή των υποκειμένων σε αντικειμενικούς παράγοντες. Πρόκειται για μια ακραία υλιστική θεώρηση, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος είναι δέσμιος των υλικών συνθηκών τής ζωή του, χωρίς να είναι σε θέσει να αντεπενεργήσει στην διαδικασία τού γίγνεσθαι μέσω τής συνείδησης και τής θέλησής του. Ο άνθρωπος παραμένει αγόμενο και φερόμενο ενεργούμενο ενός πεπρωμένου, που καθορίζεται από αντικειμενικούς παράγοντες, που βρίσκονται έξω από αυτόν και που τον οδηγούν με κάθε βήμα του να βιώνει την μια προκαθορισμένη κατάσταση μετά την άλλη, χωρίς να μπορεί να μεταβάλλει τίποτε ουσιαστικό σε αυτήν την προκαθορισμένη ετερονομία. Πρόκειται για μια σαφή εξουσιαστική αντίληψη τής ζωής και τού πεπρωμένου, βάσει τις οποίας ο άνθρωπος καλείται να προσαρμοστεί στις έξωθεν επιβεβλημένες επιρροές, εάν επιθυμεί να βιώσει χωρίς ατελέσφορες τριβές το πεπρωμένο του, με αμφισβητήσεις, που δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά. Ένα μοιρολατρικό σύστημα, που σκλαβώνει την ανθρώπινη νόηση και φαντασία μέσα στα όρια ενός απαράβατου κισμέτ, εγκλεισμένος στο οποίο ο άνθρωπος είναι ο τελευταίος, που θα μπορούσε βάσει των επιλογών και πρωτοβουλιών του να αλλάξει κάτι στην προοπτική τού βίου του, αποτελεί ακριβώς την βάση τής εξουσιαστικής νοοτροπίας και είναι ίσως το βασικότερο σύστημα για την νοητική χειραγώγηση τού ανθρώπου στην διαδικασία προσαρμογής. 

  Τέτοιου είδους τελεολογική νοοτροπία, που στηρίζεται στην πλήρη ετερονόμηση τής ανθρώπινης ζωής χαρακτηρίζει πλείστους όσους αγάδες τής αστρολογικής πρόβλεψης και ερμηνείας. Ταμπουρωμένοι πίσω από ταμπέλες και έτοιμα σχήματα, προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτήν την υψηλά διαισθητική τέχνη, που σύμφωνα με τις επιγνώσεις των αλχημιστών είναι ιερή και όχι πρακτικό καλαμπαλίκι στην δικαιοδοσία τού κάθε κάθε αυτοεπαιρόμενου χαβαλέ, που πουλάει φύκια με το αζημίωτο, κάνοντας επιφανειακή και μηχανιστική των κανόνων και εμπειριών της, χωρίς να χαμπαρίζει την ουσία της, που δεν είναι άλλη από την ουσία τής ζωής σε μια πολύ βαθιά απεικόνισή της στην σφαίρα των υπό εξέλιξη συμβόλων. Συνήθως προεικάζουν αυτοί ζοφερές εξελίξεις, μέσω υποτιθέμενων προγνώσεων, που δεν αποτελούν αυτές παρά εξωτερίκευση τής εσωτερικής του μαυρίλας. Σε τελευταία ανάλυση είναι αδύνατον να καταφέρει το κάθε υποκείμενο να εξαιρέσει από την όποια διαδικασία τον υποκειμενισμό του, ο οποίος είναι και όμως ευτυχώς και το εν τέλει ζητούμενο τής Δημιουργίας. 

Δεδομένου ότι το υποκείμενο είναι είναι αυτό, που διέπει κάθε διαμόρφωση και έκφανση τής αντικειμενικής πραγματικότητος, βάσει τού Θείου δώρου τής συμμετοχής του στον Λόγο, όπως γλαφυρά διαπιστώνει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στην διακήρυξή του, ότι τα πάντα Λόγου συνέχονται. Ο όρος “Λόγος” είναι ένας από τούς βασικότερους στα πλαίσια τής Δημιουργίας, εμπλέκοντας οργανικά περισσότερες άκρως ζωτικές ποιότητες, διαδικασίες και επιταγές μεταξύ τους, αποκαλύπτοντας στα όρια τού απροσμέτρητου βάθους που τον χαρακτηρίζει, τις αρχές, που διέπουν την σύνολη διαδικασία τού Γίγνεσθαι, όπως αυτή καθορίσθηκε από την Άναρχο Θεία Πηγή. Ο Λόγος, ως ο όρος άμεσα υποδηλώνει αναφέρεται κατ' αρχήν στην διαδικασία τής νόησης, ως διεργασίας και ιδιότητος των ελλόγων όντων. Ξεπερνάει όμως τα όποια νοητικά όρια, δεδομένου ότι, όπως πολύ εύστοχα αναλύει ο Χρήστος Γιανναράς σε περισσότερα έργα του, ο όρος “λόγος” αναφέρεται και στην έννοια τής σχέσης. Η μαθηματική έννοια αυτού τού όρου αφορά τα κλάσματα, συσχετίζοντας τον αριθμητή προς τον παρονομαστή, όπως πχ. ο λόγος τού 2 προς τρία, που δηλώνει το κλάσμα δυο τρίτα. Η σχέση όμως στα πλαίσια τής Θείας Δημιουργίας, δεν αναφέρεται σε κάποιον ουδέτερου περιεχομένου συσχετισμό, αλλά στην αγαπητική διάσταση, που χαρακτηρίζει ως ενέργεια κάθε εκφορά τού Θείου. Βάσει αυτής τής πτυχής τού όρου “Λόγος”, το ζητούμενο τής έλλογης δράσεως είναι η πραγμάτωση τής σχέσεως ως αγαπητικής κοινωνίας. Γι αυτόν τον λόγο, όπως ανάφερα στην προηγούμενη ανάρτηση, σημαντικά κύτταρα, που διαθέτουν συνάψεις νευρώνων, βρίσκονται πέραν τής περιοχής τού εγκεφάλου στην καρδιά και το στομάχι, παραπέμποντας στο φαινόμενο τής λεγόμενης συναισθηματικής νοημοσύνης. Ο όρος λόγος σημαίνει επίσης και την αιτία. Άρα ως υπερκείμενος Θείος Λόγος αναφέρεται στην αιτία των όντων, η οποία συνίσταται μέσω τής έλλογης διεργασίας και αγαπητικής σχέσης, στην πραγμάτωση τής αληθούς αιτίας των όντων. Ο όρος λόγος σημαίνει επίσης και την αιτία. Άρα ως υπερκείμενος Θείος Λόγος αναφέρεται στην αιτία των όντων, η οποία συνίσταται μέσω τής έλλογης διεργασίας και αγαπητικής σχέσης στην νοηματοδότηση τού σύμπαντος κόσμου. Ο Ιερός Καβάσιλας αναφέρεται στην πραγματεία του “Περί Θείων Μυστηρίων” με έμφαση στο Μυστήριον τού Χρίσματος. Η ἐπάλειψις με έλαιον κατά την αρχαία εποχή τού μετώπου και τής χειρός τού υπό στέψιν βασιλέως συμβόλιζε την διαδικασία χρίσεως αυτού σε ανώτατο άνακτα. Η απόδοση Χρίσματος στον Πιστό, κατά τη διαδικασία αυτού τού Θείου Μυστηρίου, που τελείται ενταγμένο στα πλαίσια τού Μυστηρίου τής Βαπτίσεως επενεργεί τον αναβιβασμό του σε Βασιλέα μέσα στην Κτίση των σύνολων όντων και δημιουργημάτων, με την ανάθεση τής πνευματικής υποθήκης να καταστήσει αυτός άπαντα λειτουργικά μέσω τής νοηματοδοτήσεώς τους. Ο πραγματικός Άνθρωπος, ως βασιλεύων τής Δημιουργίας, αποτελεί και την κορωνίδα της. Γι αυτόν τον λόγο το εκπεσόν θηρίον προσπαθεί να επιβάλει χάραγμα απωλίας στο μέτωπο και το χέρι τού ανθρώπου, για να τον εξουδετερώσει τον εν δυνάμει Βασιλέα τής Κτίσεως, μετατρέποντάς τον σε σκλάβο των δυνάμεων τού σκότους. Το Θείον Δώρο τού Λόγου, είναι αυτό που μετατρέπει τον άνθρωπο από πάσχοντα σε δρώντα, ως συνδημιουργό στα πλαίσια τής "Ογδόης Ημέρας", όπως διακήρυξε ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Η δράσις τού εις Βασιλέα χρισθέντος Ανθρώπου στρέφεται εναντίον της δράσεως τού "αρχοντος τού κόσμου τούτου", που ως έδειξαν οι αποκαλυπτικές διαδικασίες τής εποχής που βιώνουμε, υπηρετούν πλείστα όσα εξουσιαστικά συστήματα, τα οποία υποθάλπτουν συνειδητά την ουσία και τον υψηλό προορισμό τού ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν είναι έρμαιο κάποιων εξωτερικών συνθηκών, αλλά όπως τα επιτεύγματα τής σύγχρονης φυσικής επιστήμης τεκμηριώνουν, αυτός είναι ο αγέρωχος αρχιτέκτων τής τύχης και τού πεπρωμένου του, εφόσον όμως πληρεί μια βασική προϋπόθεση, η οποία είναι, να είναι αυτός συνειδητός τού ρόλου και τού προορισμού του.

  Εκτός όμως από την φιλοσοφική και την υπερβατική τεκμηρίωση αναφορικά με το ότι το μέλλον δεν είναι δεδομένο, ή με μηχανιστικές μεθόδους προσδιορίσιμο, αυτή η διαπίστωση τεκμηριώνεται και από την θεωρητική φυσική, όπως εύστοχα αναφέρει σε εδώ σχόλιό του φίλος σχολιαστής, το οποίο ενσωματώνω στο κείμενο:

"Θα προσθέσω πως η αιτιοκρατία (ντετερμινισμός) έχει απορριφθεί και επιστημονικά πλέον εδώ και 30 χρόνια βάσει της χαοτικής συμπεριφοράς των δυναμικών συστημάτων τα οποία αντιστοιχούν σε όλα σχεδόν τα φυσικά φαινόμενα.
Οπότε και οι θεωρήσεις του Ντεκάρτ αλλά και του Laplace είναι αναχρονιστικές και δεν ισχύουν.
Το ίδιο φυσικά λέει και η σύγχρονη φυσική, ιδίως στον μικρόκοσμο εδώ και 100 και πλέον χρόνια, με πλέον τυπικό παράδειγμα την αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg, ιδίως στην κβαντομηχανική, όπου τα πάντα καθορίζονται από πιθανότητες, σπάνια (αν όχι ποτέ) οι αρχικές συνθήκες καθορίζουν την εξέλιξη οποιουδήποτε φαινομένου.
Κοινώς όποιος ψάχνει να βρει την αλήθεια μέσα από "βεβαιότητες" και "αυθεντίες" μάλλον δεν θα βρει τίποτε"...

   Σε αυτήν την προβληματική έχω αναφερθεί ακροθιγώς στο παρελθόν. Σε αυτά τα πλαίσια δεν νομίζω, ότι θα προσέφερε κάτι μια ακόμη σύντομη αφορά, ανάλογη με αυτές, που υπάρχουν σε προηγούμενες αναρτήσεις. Επειδή στόχος μου είναι να συστηματοποιήσω κάποιες απόψεις, ώστε να μπορώ να παραπέμπω σε περισσότερο επεξεργασμένα κείμενα, χωρίς να γίνεται αναγκαίο να επαναλαμβάνω συνέχεια αναφορές, που δεν έχουν εκτεθεί εμπεριστατωμένα, σχεδιάζω να κάνω προσεχώς μια σειρά αναρτήσεων σχετικά. Όσοι επιθυμούν να έχουν μια γεύση γύρω από αυτά τα δεδομένα, στον βαθμό που τυχαίνει να μην έχουν ασχοληθεί με αυτήν την προβληματική μέχρι σήμερα, μπορούν να παρακολουθήσουν κάποια βίντεο από την πληθώρα αυτών που κυκλοφορούν, σχετικά με το λεγόμενο “πείραμα τής διπλής σχισμής”, ή την “αρχή τής Απροσδιοριστίας”. Εδώ επιθυμώ μόνον να αναφέρω, ότι εκτός από την Απροσδιοριστία, που υφίσταται αναφορικά με την έκβαση φαινομένων και γεγονότων σε επίπεδο τής κβαντομηχανικής, υπάρχει επίσης Απροσδιοριστία, που διέπεται θερμοδυναμικά. Αναφορικά με αυτό το θέμα έχω κάνει ανάρτηση στο παρελθόν, το σύνδεσμο τής οποίας παραθέτω.

https://bostopel.blogspot.com/2012/09/blog-post_30.html

 

Η συνέχεια ακολουθεί στο δεύτερο μέρος.