Αφιερωμένον
εις μνήμην
Κυριάκου Σιμοπούλου
1. Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΙΩΠΗ
Αυτή την περίοδο στόχευα να σιωπήσω και να στραφώ προς μια προσπάθεια ενδοσκοπήσεως.
Στα χρονάκια που λειτουργεί αυτή η σελίδα εθίχθησαν από εμένα, καθώς και τίς καλές μου συνεργάτιδες και συνεργάτες, όλους αυτούς δηλαδή που με τον ένα ή άλλο τρόπο συνδράμουν εδώ, μια σειρά θέματα, τα οποία πλέον συνθέτουν ένα πλέγμα προβληματικής. Αναμφιβόλως, αυτά διέπονται από κάποια μη ευκαταφρόνητο συνοχή, χωρίς όμως ακόμη να έχουν αποκτήσει μια συγκεριμένα δομημένη και λειτουργική μορφή. Εκτιμώ, ότι η ύφανση έχει ολοκληρωθεί και ότι ωρίμασε η ώρα να ραφεί το κοστουμάκι.
Εφόσον ισχύει ο ισχυρισμός, ότι καθοριστική ροπή σε αυτήν την πορεία δεν ήταν καποιο είδος φιλαρέσκειας, έπεται, ότι αποσκοπούμε στο ρούχο, όχι για να το αμπαρώσουμε σε κάποια καρνταρόμπα, αλλά για να μπορέσουμε να συμμετέχουμε σε συνθήκες πλήρους αξιοπρέπειας στον γάμο τού Καραγκιόζη.
Έστω κι αν αποστερηθήκαμε το προνόμιο τής σκηνής, δεδομένου ότι το δρώμενον είναι αδύνατον να παύσει, με ήπια χαρά αποδεχθήκαμε τον μπερντέ. Δεν μας πτοεί ότι καταντήσαμε σκιές, εφὀσον η χάρις τού κοπιδιού επεξεργάζεται το χαρτόνι μας, κάνοντάς μας διάτρητους, ώστε να διέρχεται από μέσα μας φως, συμβάλλοντας να σχηματίζεται απροκάλυπτα η καμπούρα και το μακρύ χέρι μας ενώπιον τού φιλοθεάμονος κοινού.
Κάποτε η πολιτεία κατέβαλε τα θεωρικά. Αυτή την φορά γνωρίζουμε όμως, ότι για τα σπασμένα θα πληρώσουμε οι ίδιοι. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος συνέγραψε την συγκεκριμένη παράσταση. Μας αρκεί, ότι όλοι οι λαϊκοί δημιουργοί παραστάσεων τού μπερντέ - όπως εξ'άλλου διατείνεται και η σύγχρονη θεωρητική φυσική - μετά την τρίτη φράση θα καλέσουν τον Ήρωα να αναφωνήσει: "Έρε γλέντια!".
Όσο κι αν συμπιέσουν τήν λύρα τού Ομήρου, αυτή θα σκάσει πάλι μπροστά τους με τα ξυλαράκια στα χέρια τού Σπαθάρη. Ο αγώνας τού Πολυμήχανου απέκτησε πλέον ένα απλούστερο παρονομαστή. Όμως όσο πιο απλό γίνεται κάτι, τόσο πιο ζωτική καθίσταται η κρίσιμη πορεία του. Και τόσο περισσότερο η αφαίρεση τού προσδίδει τότε άμεσα Θείο περιεχόμενο, αναγοντάς το όχι στο περιούσιο, αλλά στην ίδια την ουσία της Μονάδος. Διότι ο αγώνας για την φασουλάδα είναι ιερός. Αυτήν την φορά ο Ήρως εκλήθη να κατισχύσει επί τεράτων και να αντεπεξέλθει ακραίων δοκιμασιών, όχι για να γευθεί το νόστιμον ήμαρ, αλλά για να καταφέρει να φέρει το βράδυ στην παράγκα μισή κουραμάνα, ώστε να αποτρέψει την λιμοκτονία τής φαμελιάς. Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν, ότι η κυρία Αγλαΐα προσέφερε από το πικρό υστέρημα κάποιες φέτες άρτου και σε αυτούς που διέμεναν κάτω από την τέντα στο προσκείμενο ρέμα, αποδεικνύοντας, ότι η απόδωση τού ονόματός της δεν ήτο προϊόν ειρωνείας. Τοιουτοτρόπως καθίσταται κατανοητόν, ότι ο συζυγός της, έστω κι αν δεν είναι τραγικός ήρως, δεν είναι όμως και κωμικός. Πρόκειται για μια ευγενή φιγούρα, αντάξια "των παιδιών με τα πρισμένα πόδια που τούς έλεγαν αλήτες", στην φάση προλειάνσεως τού σανιδώματος, πριν αυτό "υποχωρήσει από την πίεση την μεγάλη τού ήλιου". Διότι ειδικόν βάρος ανάλογον με αυτό αυτό τού Ηλίου δυναται να διαθέτει μόνον μια Σκια, η οποία εκδεδυμένη παν έτερον, διέσωσε ως κυτταρική μνήμη την πεμτουσία της.
Πριν από κάποια χρόνια έτυχε να κάνω μια παράσταση Καραγκιόζη σε κάποιο παιδικό σταθμό. Πριν ξεκινήσω με πλησίασε ένας των νηπιαγωγών για να με προειδοποιήσει λέγοντας:
- Φίλε πρόσεξε τι θα κάνεις εδώ στην συνέχεια, γιατί είμαι καταγκιοζολόγος.
Τότε τού απάντησα:
- Εσύ μπορεί να είσαι καραγκιοζολόγος, εγώ όμως είμαι μια ζωή Καραγκιόζης.
Μετά την αμετάκλητο λήψη τής αποφάσεως και αναλογισθείς όλες τις συνέπειες τού νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, να συγγράψω προσεχώς την παράσταση "Ο Καραγκιόζης Επαναστάτης", νομίζω ότι καθίσταται κατανοητός ο στόχος για επισταμένη ενδοσκόπηση, το οποίον έθεσα, σεβόμενος τις προδιαγραφές τού Ήρωός μου. Διότι, συμφώνως προς τις εκτιμήσεις μου, το εν λόγω εγχείρημα προϋποθέτει σημαντικό βαθμό εξοικιώσεως τόσο με τα δεδομένα τής συγχρόνου θεωρητικής φυσικής, όσο και με κάποια Πλατωνικά συγγράμματα, τα οποία για τα δικά μου δεδομένα είναι ιδαίτερα δύσβατα. Την τρίτη γνωσιολογική προς διερεύνηση περιοχή αποτελούν τα χθόνια ιερατεία, τα οποία κατά την άποψή μου αφορούν τον κεντρικό πυρήνα τής εξουσίας.
Δεν γνωρίζω κατά πόσο μπορεί να ισχύσει στην περίπτωση ενός αλήτη όπως εγώ, η ρήση "Θες ν' αγιάσεις και δεν σ' αφήνουνε". Όμως συμβαίνουν πλέον με εντεινόμενο ρυθμό μια σειρά εξελίξεις, έναντι των οποίων ουδείς εχέφρων είναι δυνατόν να σιωπά και να τις παρακάμπτει για τούς όποιους λόγους σκοπιμότητος.
Ενώ σιώπησα λοιπόν στην περίπτωση τής ύπουλης καταδίκης των διαματυρόμενων στις Σκουριές, αδυνατώ να πράξω το ίδιο έναντι τού τερατουργήματος τής επιθέσεως των ΜΑΤ εναντίον τής ιεράς μονής Εσφιγμένου στο Άγιον Όρος και τής χθεσινής παραπομπής σε δίκη με την κατηγορία κακουργήματος διαμαρτυρόμενου στις κεραίες τής ΕΡΤ στον Υμηττό, επειδη έκανε... χρήση μαγνητοφώνου.
Αυτά τα γεγονότα αποκαλύπτουν την βαθύτατα χυδαία, υποχθόνια και μανιώδη κλιμάκωση σε πρωτόγνωρο βαθμό στα πλαίσιαα της σύνολης πορείας τού προτεκτοράτου από ιδρύσεώς του, τού φαινομένου, που απεκάλεσα στην προηγούμενη ανάρτηση "φασισμό των γραβατάκηδων".
Έστω και εάν ο λαιμοδέτης δεν ανταποκρίνεται παρά στο τελετουργικό τυπικό τής δια αγχόνης θανατώσεως και ακολούθου υποτιθέμενης νεκραναστάσεως (ως βρικόλακας) των αποκρυφιστών.
2. ΡΟΖΑ, ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΝΕ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΤΡΟΧΟΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΔΡΕΠΑΝΟΦΟΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΤ' ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ (ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΜΕΣΩΣ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ).
Κατά την δουλοκτητική περίοδο υπήρξαν άνθρωποι σε κάποιες περιοχές, οι οποίοι εθεωρούντο "manus res", άνθρωποι - πράγματα. Η πλήρης εξουσία των αφεντάδων επ' αυτών έφτανε ως το σημείο να αμφισβητείται πλήρως η ανθρώπινη υπόστασή τους, υποβιβάζοντάς τους στο επίπεδο τού αρόσιμου ή εκτρεφομένου κτήνους. Κατά πόσο η συγκεκριμένη διαδικασία αποκτηνώσεως αφορούσε μάλλον τούς δουλοκτήτες ή τους δούλους, είναι ευνόητον.
Κατά την περίοδο τής φεουδαρχίας υποτίθεται, ότι η δουλεία κατηργήθη και αντικαταστάσθηκε από την δουλο - παροικία. Για ποιο λόγο όμως -παροικία; Διότι οι "πάροικοι" δεν επέλεγαν οικειοθελώς τον τόπον παραμονής και δουλείας των, αλλά ήσαν υποχρεωτικώς κολλημένοι σε αυτόν. Ήσαν κολλημένοι στον συγκεκριμένο αγρό, δηλαδή ήσαν αγκρίκολες, εξ' ου και ο όροι "αγκρικουλτούρα" και "κουλτούρα".
Η κουλτούρα δηλαδή αφορά τούς κολλημένους και δεν έχει την παραμικρή σχέση με καλλιέργεια. Στην ουσία η λέξη "κουλτούρα" είναι βρυσιά. Γι'αυτό τον λόγο και οι κάθε λογής κουλτουριάρηδες είναι κολλημένοι. Επί το ελληνικότερον ο όρος μεταφράζεται ως κολίγος, τουτέστιν δουλοπάρικος. Ο αντίστοιχος γερμανικός όρος "Kollege" δεν σημαίνει συνάδελφος, όπως αρέσκονται οι γερμανοί να υποθέτουν, αλλά συνδουλοπάροικος, όρος ο οποίος ανταποκρίνεται καλύτερα στην γερμανική νοοτροπία υποταγής στην όποια "αυθεντία". Τοιοτοτρόπως και εμείς εθιστήκαμε να θεωρούμε γνήσιο ότι είναι αυθεντικό, ότι κρέμεται δηλαδή από τα αχαμνά τού αυθέντη. Και ας είναι καλά οι αλλεπάλληλοι αιώνες δουλοπαροικίας, οι οποίοι μας γαλούχησαν.
Από την ίδια ρίζα των κολλημένων δουλοπάροικων παράγεται και ο όρος κολέγιον τρούμπας. Από όπου απεφοίτησε η μάζωξη των δουλοπάροικων, αχθοφόρων, διεκπεραιωτών λιμοκοντόρων τής εξουσίας. Οι οποίοι, επειδή θεωρούν προνόμοιο το ότι είναι κολλημένοι, θεωρούν αυτονόητο να επιτελούν τον ρόλο τού επιβήτορος εις βάρος τής κοινωνίας. Γραβατούλες, γελάκια, προκλητικό ύφος, το προνόμοιο να μπορούν να αγοράζουν ακριβά καθίκια μέσα στην χαβούζα υποκρινόμενοι ότι εξουθενώνονται στην δουλειά, στόμφος απέραντης ανοησίας μπροστά στα μικρόφωνα και τις κάμερες των σκουπιδομίντια και το χειρότερο όλων: Βαθύτατοι τεμενάδες από την πολυάριθμη πλέμπα των μαζανθρώπων.
Βεβαίως, όπως ορθώς εξήρε ο Σαρτρ, "Η κόλαση είναι οι άλλοι", μια και το τρίξιμο των μεντεσέδων στην δική μας μέση επικαλύπτεται ηχητικά από τούς στεναγμούς και τις λεκτικές μας καταγγελίες έναντι τού συστήματος. Παρ' όλα αυτά όμως, ο τρόμος των λιμοκοντόρων κορυφώνεται, όπως αποκαλύπτει η εσπευμένη επίθεση καρρακώσεως τής όποιας επίφασης νομιμότητος έχει απομείνει.
Ολιγομελείς ομάδες θανόντων μαστροπών ωρύονται ένεκα τού συνωστισμού στις ουρές, ο οποίος έχει προκύψει έμπροσθεν των πυλών τής κολάσεως από την συρροή των πτωμάτων πολιτικών "προσώπων", μηντιαρχών και λοιπών "πνευματικών" ταγών, ενώ πίσω από τα τείχη ακούγονται οι απορείες μελών της επιλέκτου ταξιαρχίας αλεξιπτωτιστών του Χίτλερ, καθώς παίζουν ζάρια καθισμένοι επάνω σε μαγγάλια "που βρήκαν τέλος πάντων τόσα όπλα οι Κρητικοί;".
Έχει καταστεί πλέον κοινός τόπος, ότι οι αχθοφόροι τής ξένης ακρίδας στηρίζονται ολοένα και περισσότερο απροκάλυπτα στην ωμή βία των κατασταλτικών μηχανισμών και ιδαίτερα σε αυτήν που εφαρμόζουν τα επωασθέντα σε ειδικά άσυλα και βάσει προγράμματος ψυχικώς διαταραγμέντα άτομα, που απαρτίζουν τον ευρωστρατό στην Ελλάδα καθώς και σε ύπουλη επιβολή στοχευμένων εκφοβισμών μέσω δικαστικών καταδικών ειδικής μορφής. Η προσπάθεια νομιμοποίησης τού συστήματος μεταφέρει το βάρος ολοένα και περισσότερο από την δράση των μηχανισμών προπαγάνδας και ελέγχου τής συνειδήσεως προς την άμεση εφαρμογή έντονου εκφοβισμού - ψυχαναγκασμού και ωμής φυσικής βίας εις βάρος τού κοινωνικού συνόλου. Εάν παρατηρήσει κάποιος επί παραδείγματι τις τελευταίες εκτιμήσεις τού προέδρου του συνδέσμου των Ελλαδιτών βιομηχάνων, δύναται να διαπιστώσει, ότι η εν λόγω κλιμακούμενη επίθεση, ουδόλως αφορά την αντιμετώπιση κάποιων συγκεκριμένων κοινωνικών ή οικονομικών τάξεων ή ομάδων από άλλες συγκεκριμένες τάξεις ή ομάδες, οι οποίες αφορούν τήν λεγόμενη κεφαλαιοκρατία ή καπιταλισμό. Ουδόλως διαφένεται από αυτές τις δηλώσεις, ότι οι μεγαλοϊθύνοντες τής πραγματικής οικονομίας στην Ελλάδα εκτιμούν, ότι πριμοδοτούνται από την κατακρίμνηση των εργασιακών σχέσεων σε επίπεδο Κίνας και Ουγκάντας. Οι εξαγγελθείσες εκτιμήσεις τους τεκμηριώνουν, ότι η προκείμενη επίθεση, η οποία κλιμακώνεται από ξένα κέντρα με εγχώριο διεκπεραιωτή ένα ιδιαζόντως ολιγάριθμο στρώμα εγχωρίων δωσιλόγων, στρέφεται εναντίον του συνόλου κοινωνικού και οικονομικού σώματος, με στόχο την πλήρη διάλυση των δομών τής χώρας, την καλλιέργεια αγεφύρωτης και υπεροξυμένης πολώσεως μεταξύ κοινωνίας και χαφιέδων τού όποιου χρώματος που αφορά το δοτό κομματικό κατεστημένο στο σύνολό του, τον εθνικό διαμελισμό τής χώρας και την βίαιη συμμετοχή της στον προγραμματισθέντα Αρμαγεδώνα, τον οποίον ωφείλουμε και δυνάμεθα να αποτρέψουμε. Διότι, όπως έχω τονίσει και στο παρελθόν, οι διάφορες εξ υποτιθεμένης "αποκαλύψεως" προφητείες των αληταμπουράδων δεν είναι παρά εμφυτευμένη software από αυτούς που δεν διαθέτουν μετά την βαριά ήττα τους σε κοσμικό επίπεδο ίδια hardware στα ανυποψίαστα θύματά τους, τα ευρισκόμενα εντός τού σπηλαίου. Πρόκειται δια εξοφλημένες οντότητες σε εσχατολογικά πλαίσια, οι οποίες δρουν μεν ανασταλτικά και διαβρωτικά στα πλαίσια τής αλληλοδιαδοχής των ιστορικών ελίκων τής χρονοχωρικής γιήνου σπείρας με στόχο να οδηγήσουν την εκάστοτε ιστορική έλικα σε αδιέξοδο και αέναη επανάλληψη - ανακύκλωση, ως αυτοκηρυγμένοι τζομπάνηδες, σφαγείς, κρεοπώλαι, εκδορείς και τσιμπουσιαστές - συνδαιτυμόνες των βροτών τής ανθρωποφάρμας. Αυτό όμως το νταβαντούρι δεν είναι δυνατόν να επαναλλαμβάνεται αενάως, διότι ως ορθώς ελέχθει "το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη". Ως εκ τούτου, η χειραφέτηση των θηρευομένων αποτελεί ζήτημα τής συνειδησιακής των ωριμάνσεως, η οποία επενεργείται μέσω τής κυτταρικής μνήμης, ματεβιβαζομένης και αναπτυσσομένης μέσω τής μεταβάσεως από ιστορικής έλικος στην επομένη. Και θα έλθει μετά βεβαιότητος η φάση, κατά την οποίαν τα θηράματα θα εξουδετερώσουν και θα εξοντώσουν τούς θηρευτές των, αναβιβαζόμενα σε Μεταανθρώπους, εισερχομένους στην Μεταϊστορία και εκτινασσόμενα των ορίων τού συγκεκριμένου χωροχρονικού γιήνου σπειρώματος. Αναφορικά με την διαδικασία λειτουργίας τής "Μνημωσύνης" υπάρχουν ενδιαφέρουσες όχι μόνο παραπομπές, αλλά και ΟΔΗΓΙΕΣ στα Πλατωνικά συγγράμματα, ιδιεταίρως δε στον Διάλογο "Θεαίτητος", καθώς και σε έργα τού Ησιόδου και στα Ορφικά, στα οποία θα γίνει προσεχώς αναλυτική αναφορά.
Αρμόζει λοιπόν να κατανοήσουμε, ότι ωφείλουμε να μην μάς πτοεί η κλιμακούμενη γύρω μας μαυρίλα, η οποία επιβάλλεται βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, μέσω τής αποδομήσεως των πάντων, μέσω της στρατηγικής τού σοκ, μέσω αεροψεκασμών δηλητηρίων, μέσω τής επί εδάφους εγκαταστάσεως και λειτουργείας μηχανών εκτοξεύσεως στην ατμόσφαιρα μολυσματικών ουσιών, οι οποίες προκαλούν κατάθλιψη και εκνευρισμό, υποθάλπτοντας τα κέντρα λειτουργίας τού εγκεφάλου. Αυτά τα μέτρα αποσκοπούν στην απαξίωση της αντιλήψεως περί ζωής, την οποία διαθέτουμε, ώστε να καταστεί αποδεκτός από την ανθρωπομάζα ο Αρμαγεδών.
Έχω τονίσει στο παρελθόν, ότι πριν επιβληθεί στην Γιουγκοσλαβία ο εμφύλιος κλιμακώθηκε η διάλυσις τής οικονομίας, ως πρακτική ψυχολογικής υποβολής. Οι άνθρωποι συνωστίζοντο το πρωί στις τράπεζες, δια να μετατρέψουν δηνάρια σε δολάρια και την επόμενη δια να μετατρέψουν τα δολάρια σε δηνάρια, τα οποία εντος μιας νυκτός - ως είχε καταστεί πλέον συνεχώς αναμενόμενο - είχαν υποτιμηθεί.
Η υποβολή τεχνητού αδιεξόδου αποτελεί στρατηγικό στόχο των θηρευτών στην διαδικασία καταργήσεως τού όποιου πολιτισμού και την επαναφορά τής ανθρωπότητος σε συνθήκες πρωτογονισμού. ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΒΑΘΜΗΔΟΝ ΞΥΠΝΑΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΘΗΡΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΧΑΨΙΑ, ΕΑΝ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΚΟΥΣΙΩΣ ΤΟ ΚΡΕΑΣ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ - ΚΑΙ ΣΑΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ ΤΑ ΑΒΓΑ ΤΟΥ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ, ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ, ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΤΙΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΩΝΑΡΙΟΥ ΤΟΥ. ΔΙΟΤΙ ΑΝΕΥ ΑΥΤΩΝ ΟΙ ΘΗΡΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ, ΑΡΑ ΨΟΦΑΝΕ ΩΣ ΤΕΡΑΤΑ.
ΑΣ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΜΑΣ ΦΡΟΝΗΜΑ. ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΘΗΡΕΥΤΕΣ ΝΑ ΣΤΡΕΒΛΩΣΟΥΝ ΤΟ ΥΓΕΙΕΣ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΣΕ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.
ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ - ΑΓΑΠΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΛΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ "ΧΟΥΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ" ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ. ΕΔΩ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΞΟΦΛΗΜΕΝΩΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΩΣ ΟΝΤΩΝ, ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΛΟΥΜΕΘΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΚΣΚΑΨΩΜΕΝ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ, ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΠΛΑΙΣΙΩΝ, ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΕΝ ΛΟΓΩ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΟΥΔΟΛΩΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΟΤΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΒΑΣΕΙ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΛΙΚΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ.
ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΑΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΥΔΡΑΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΚΟΜΗ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ, ΕΚΔΗΛΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΚΥΡΩΜΕΝΟ ΣΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΗΡΩΑ.
ΔΙΟΤΙ - ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ ΕΠ ΑΥΤΟΥ - Η ΥΔΡΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤ'ΟΥΣΙΑΝ ΜΟΝΟΝ ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΟΚΤΩ ΠΟΥ ΕΞΟΝΤΩΣΑΜΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΑΞΕΣΟΥΑΡ, Η ΕΞΟΝΤΩΣΙΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΑΠΛΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.
Τα τρεις συγκεκριμένες περιπτώσεις εφαρμογής κρατικής βίας - φυσικής και ψυχολογικής -οι οποίες προαναφέρθησαν είναι χαρακτηριστικότατες για τις τρεις νέες σταθερές, οι οποίες θεσμοθετούνται ως κώδικας πρακτικής στην διαδικασία ποινικοποιήσεως και καταστολής. Γι αυτό θα αναφερθώ αναλυτικά σε αυτές στην πορεία τού κειμένου.
Πέραν όμως των συγκεκριμένων πρακτικών, οι οποίες αναμφιβόλως βάσει μη ομολογημένου προγραμματισμού επιβάλλονται συστηματικώς, υπάρχει και μια άλλη λίαν σημαντική συνιστώσα, η οποία αφορά αυτήν την πρακτική:
Το κόστος που συνεπάγεται η πολιτική των ειδεχθών προκλήσεων των "πολιτικών" προσώπων, έναντι τού λαού. Οι σφαλιάρες που μάζεψε προσφάτως ο Σπύρος Γεωργιάδης σε επίσκεψή του ως υπουργός υπό νόθον έργον ανομίας σε νοσοκομειακή μονάδα από τούς εκεί εργαζόμενους, μπορεί να συνέβει μόνον ένεκα δύο διαφορετικών αιτιών: Ή ο λαός και οι εργαζόμενοι έχουν αλητοποιηθεί τελείως, ώστε να μην σέβονται κανένα κρατικό θεσμό, ή οι κρατικοί ιθύνοντες έχουν αλητοποιηθεί πλήρως, παραβιάζοντες πάσα έννοιαν κρατικού θεσμού. Ή οι εργαζόμενοι είναι βιαιοπραγούντες κανίβαλοι, ή ο κ. υπουργός είναι πρόσωπο άξιο για σφαλιάρες.
Διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση ο εκτραχυλισμός εκτός ορίων πάσης στοιχειώδους κοσμιώτητος είναι προφανής. Βεβαίως τέτοιες συμπεριφορές υποβιβάζουν το κοινωνικό επίπεδο συνολικώς σε πλαίσια ζούγκλας και ουδείς σοβαρός άνθρωπος δύναται να τις επικροτήσει. Δεδομένου, ότι από την μετατροπή τής κοινωνίας σε ζούγκλα με την επικράτηση τού νόμου τού Λυντς χάνει η κοινωνία συνολικώς, καταβαραθρώνοντας τα ισχύοντα ήθη πολιτικής αντιπαραθέσεως.
Δεν είναι όμως δυνατόν να αντιπαρέλθουμε τέτοιου είδους συμβάντα με γενικού χαρακτήρος διαπιστώσεις. Επί του προκειμένου, ωφείλουμε να θέσουμε προς απάντηση τα δυο εξής ερωτήματα:
1. Ποιος πυροδότησε τον εν λόγο εκτραχυλισμό, οδηγώντας μια μέση ομάδα εργαζόμενων σε πρακτικές εκτός πολιτισμένων ορίων;
2. Ποιος σχεδίασε αυτές τις αναπόφευγες πλέον εξελίξεις, ποιός εποφελείται από αυτές και με ποιόν τρόπο;
Εξ όσων γνωρίζω, ουδείς οδήγησε τον λαλίστατο κ. Σπύρο παρονόμως, εφαρμόζοντας καλπονοθείες και παραβίαση τού συντάγματος στα όρια τής πενίας και σε καθεστώς πλήρως αβεβαιότητος για το μέλλον. Ουδείς τον εξαπάτησε προεκλογικώς με σαθρές υποσχέσεις. ότι θα διαπραγματευθεί το μνημόνιο, εάν τον ψηφίσει, για να τον απολύσει εν ψυχρώ στην συνέχεια από την εργασία του. Ουδείς εστέρησε τον κ. Σπύρο από τα φάρμακά του, ενώσω αυτά τού ήσαν απαραίτητα, δια να παραμείνει αυτός στην ζωή. Ουδείς οδήγησε μέσω κρατικής οικονομικής, φυσικής, ή ψυχολογικής βίας κάποιους συγγενείς τού πολύ σπυράκλα στην αυτοκτονία, ως αυτός έπραξε ως λαλίστατο και προοκλητικότατο προπαγανδιστικό μόμολο υπέρ τού μνημονίου και υπερψηφίσας τα αντίστοιχα μέτρα στην "βουλή". Ουδείς οδήγησε τα παιδιά του στον αργό θάνατο μέσω ναρκωτικών ουσιών, δια τής κεκαλυμμένης κρατικής αρρωγής στο εγκληματικό σύστημα εμπορίας αυτών των ουσιών. Ουδείς μετέτρεψε την οικία τού σπυράκλα σε κέντρο σεξουαλικού εκμαυλισμιού νέων ανθρώπων, ως συμβαίνει σε καταστήματα τού δικαστικού σώματος, ως καταγγέλουν εισαγγελείς, οι οποίοι κατέρχονται σε απεργία πείνας, ενώ το επίσημο κράτος κωφεύει, αφήνοντας να διασύρεται η χώρα στα διεθνή μαζικά μέσα.
Και το επιχείρημα "Μας ψηφίσατε, άρα δικαιούμεθα να κάνουμε ότι γουστάρουμε", δεν μπορεί να κατισχύσει, δεδομένου ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται περί ειδεχθών πολιτικών απαταιώνων, οι οποίοι υφήρπασαν δολίως την λαϊκή ετυμηγορία.
Ποιος είναι άρα αυτός, ο οποίος οδηγεί τις καταστάσεις άσυστόλως στα άκρα και μάλιστα επί συνεχούς βάσεως προκαλών το κοινωνικό σώμα με ανόητο φιλαρέσκεια και πλήρη αμετροέπεια;
Επανειλημμένα βγήκε στα παράθυρα ο κ. σπυράκλας για να προκαλέσει, ότι δικαίως απολαμβάνει τις αστρονομικές αποδοχές για τα δεδομένα τής κρίσης, παλαιότερα τού βουλευτού και νυν τού υπουργού, λόγω προσόντων. Με ποια απαραίτητα ειδικά προσόντα αξιώνει ο εν λόγω βιβλιοπώλης να διαχειριστεί την όποια τομή στον τομέα τού συστήματος υγείας;
Το "προσόν" του είναι ένα και μοναδικό: Η πλήρως ανεύθυνη ετοιμότητά του να βαρέσει όχι μόνο το μαχαίρι των περικοπών που επιβάλλουν τα διεθνή εγκληματικά τραπεζικά κατεστημένα μέχρι το κόκαλο, αλλά να πριονίσει και το ίδιο το κόκαλο, ακρωτηριάζοντας την κοινωνία με τα δόντια του, θεωρώντας ότι διαθέτει και το "χάρισμα τού λόγου".
Με ποια προσόντα αξιώνει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης να διαχειριστεί την διοικητική μεταρρύθμιση;
Είναι προφανές, ότι οι πολιτικές επιλογές των "ιθυνόντων" έχουν προσλάβει χαρακτήρα κακόγουστου ανέκδοτου. Και ως είναι φυσικόν, την κύρια κυβερνητική ευθύνη επ' αυτού φέρει ο πρωθυπουργός, ο οποίος, τόσο ο ίδιος, όσο και οι επαγγελματίες κλακαδόροι, οι οποίοι πλέκουν το κοινωνικό του "γόητρο", εμμένουν να τον παρουσιάζουν ως σοβαρό. Ποια είναι οι υστεροφημία την οποία προσδικεί ότι θα αφήσει μελλοντικώς ο κ. Σαμαράς; Δεν δύναται να κατανοήσει, ότι οι αναφορές σε "πολιτικές ανοίξεις" και στον Οδυσσέα Ελύτη εκλαμβάνονται πλέον ως κακόγουστες προπαγανδιστικές φάρσες; Θα επιτύχει το στημένο λιβάνισμα από πλευράς των λίγων εμμίσθων, να αντιστρέψει την βαθύτατη απαξίωση από το λαϊκό φρόνημα;
Το χειρότερο όλων είναι όμως ότι το ισχύον μπαλ μασκιέ πολιτικό συστημα δεν οδηγεί μόνον τεράστια τμήματα τού λαού στην πενία και την απόγνωση. Αλλά συγκεκριμένα ωθεί ένα λαό, ο οποίος αναμφίβολα στο παρελθόν έδωσε σοβαρά δείγματα ήθους και πολιτισμού, στον κοινωνικό κανιβαλισμό και σε συμπεριφορές εκτραχυλισμού. Οι οποίες πολύ φοβούμαι, ότι μελλοντικώς θα ενταθούν.
Στο παρελθόν με κείμενά μου υπό τον τίτλο "Αταραξία" κάλεσα τους φίλους και τούς επισκέπτες, οι οποίοι παρακολουθούν τα γραφόμενά μου σε αυτοσυγκράτηση. Όχι παθητική, αλλά αυτοσυγκράτηση ενεργητική. Εγρήγορση θεωρητικής και πρακτικής ζυμώσεως, ώστε να δυνυθούμε να δώσουμε λύση στα αδιέξοδα επί αξιοπρεπούς, προετοιμασμένης και υπευθύνου επαναστατικής βάσεως.
Δυστυχώς το πολιτικό κατεστημένο επέλεξε όμως να οδηγήσει τον τάλανα πολίτη σε πρακτικές εκτραχυλισμού. Με το πλέον βάναυσο ξυλοκόπημα των διαμαρτυρόμενων πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής, ταυτοχρόνως με την έντεχνο ενδυνάμωση τού ναζιστικού φρόκαλου.
Χώροι, όπως η λεγόμενη "χρυσή αυγή" θα κατατάσσοντο στα πλαίσια μιας ωρίμου και πολιτισμένης κοινωνίας στην σφαίρα τής ψυχοπαθολογίας. "Αντράκια" όπως ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Καιάδας και οι λιποί, θα ήσαν πλήρως κοινωνικώς απομονωμένοι και δακτυλοδεικτούμενοι, υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν στα δικά τους στέκια, τα οποία θα εθεωρούντο τα πλέον νοσηρά και κακόφημα. Και όμως σήμερα αυτά τα κατεστημένα τής ΚΥΠ τυγχάνουν συνοδοιπόρων, οι οποίοι είναι έτοιμοι να βιαιοπραγήσουν, να ασχημονήσουν και να εγκληματήσουν κοινωνικά, για να εκτονώσουν τα ψυχολογικά τους σύνδρομα.
Το αυτό ισχύει και για τις ομάδες βιαιοπραγούντων, ή έτοιμων να βιαιοπραγήσουν επιλεγόμενων "αυτονόμων". Όμως δεν πρόκειται περί αυτονόμων, αλλά περί ανόμων. Πρόκειται για το δεύτερο χέρι, δίπλα στο ναζιστικό, το οποίο κινεί ο ντεσπεράντος χαφιεδισμός, ενώ πάντοτε ο κορμός του αποτελείται από τα δήθεν "έννομα" πολιτικά κόμματα τού κοινοβουλίου και τον "low and order" συρφετό, ο οποίος τα στηρίζει. Ως απόγονοι, είτε των βασανιστών τής Μακρονήσου, είτε των πληρωμένων με αγγλικές λίρες χαφιέδων, οι οποίοι το έπαιζαν αριστεροί, είτε των ενεργούμενων από τα καθάρματα στάλιν / τρότσκυ διπόδων, οι οποίοι επιχειρούσαν με τις κλίκες τους να διαλύσουν και να στρεβλώσουν το εργατικό και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ως ενας από τούς βασικότερους θεωρητικούς τής αυτονομίας, διακήρυξε, ότι ο αυτόνομος, συμφώνως προς τον προσδιορισμό τού όρου, σέβεται και υπηρετεί κάποιους νόμους, οι οποίοι είναι δικοί του. Αυτοί συνιστούν εκούσιο και συνειδητό προθεμά του - προσωπικό ή κοινοτικό - και δεν διέπονται από υποταγή, ούτε σε κατεστημένα κρατικής βίας, ούτε σε αποδοχή πατερναλιστικών προτύπων σε αυθεντίες τής πλάκας ψευτοεπαναστατικών μαγαζιών. Όσοι επικαλούνται την ανομία και το χάος είναι ή στόκοι, η υπόπτως ενεργούμενοι. Τουτέστιν εις κάθε περίπτωση κοινωνικά επικίνδυνοι. Διότι είτε πράττουν εμμίσθως εις βάρος τής κοινωνίας, είτε τους εκμεταλλεύονται έμμισθα αντικοινωνικά κυκλώματα.
Στα πλαίσια τής προωθήσεως νοσηρών φαινομένων στον χώρο τής ανάπτυξης κοινωνικής άμυνας εντάσσεται και η πρακτική τού Αλέξη Τσίπρα και τής κλίκας η οποία τον προάγει όπισθεν και πέριξ αυτού, ως συμπληρωματικός αντίποδας τής προκλητικής πρακτικής τής ατύπου ομάδος Γεωργιάδη, Βορίδη και Μιχαλολιάκου.
Στο πρόσφατο "συνέδριο" του κομματικού τσίρκου, του οποίου υποτίθεται ότι είναι προκαθήμενος ο νεαρός "Αλέξης", ανέπτυξε μια εξόχως ύπουλη φρασεολογία, η οποία δεν αποτελεί προϊόν επιδείξεως βερμπαλιστικής σκληρήνσεως έναντι των κυβερνώντων ένεκα αλιεύσεως ψήφων, αλλά πολύ στοχευμένα επιχειρεί να μεταφέρει τις διαθέσεις που κινούνται στα πλαίσια τής κοινωνικής αμφισβητήσεως στα δεδομένα της πάλαι ποτέ πλασματικής πολιτικής και κοινωνικής πολώσεως, η οποία ίσχυε προ τής αναγνωρίσεως τής Εθνικής Αντιστάσεως.
Με φραστικές κωρώνες, ότι αυτός και η πολιτική παρέα του είναι παιδιά "των αγωνιστών τής Ακροναυπλίας" και με αναφορές στα "γουναράδικα", διεκπεραίωσε συνειδητά και βάσει σχεδίου τον ρόλο προβοκάτορα. Κατ'αρχήν ποια πολιτική συνέχεια μπορεί να αποτελεί ο γόνος ενός μεγαλοαστού κατασκευαστή, παρατρεχάμενου των επισήμων εκκλησιαστικών "ταγών", ο οποίος απροκάλυπτα δήλωσε ότι το μνημόνιο δεν επεβλήθει βάσει συνταγματικής εκτροπής, με τον ήρωα τής Εθνικής Αντιστάσεως Αθανάσιο Κλάρα;
Οι στόχοι είναι προφανείς και προωθούνται ταυτοχρόνως και από το ίδιο το κατεστημένο, το οποίο χειρίζεται τα δεδομένα τής κρατικής καταστολής στην Ελλάδα:
Οι κοινωνικοί δεσμοφύλακες είναι αφελείς, εάν πιστεύουν, ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε και να ερμηνεύσουμε το δεδομένο, ότι την επόμενη ημέρα μετά την απόφαση αποφυλακίσεως τού Κώστα Σακκά, συνελήφθηασν άλλοι νεολαίοι, με παρόμοια παρουσία, που προφυλακίσθησαν στην θέση του, συμφώνως προς το σχήμα, ότι οι ανθρωποδεσμώτες αφήνουν ένα και στην θέση του συλλαμβάνουν δύο.
Οι αιτίες τής συγκεκριμένης πρακτικής είναι προφανέστατες για όσους διαθέτουν στοιχειώδη πολιτική κρίση και επικαλύπτονται σαφώς με την σκοπιμότητα των "μαχητικών" διακυρήξεων, στις οποίες προέβη στην σαπουνόπερα συνεδρίου "αριστεράς" ο τρέντυ " Alexis".
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΝΑΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ.
ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΗΝΕΙ "ΧΡΥΣΕΣ ΑΥΓΕΣ" ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΟΤΙ ΣΤΗΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΚΥΜΑΤΟΘΡΑΥΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.
3. ΚΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΟΤΟΦΤΕΡΑ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ;
Όταν ήμουν πιστσιρικάς, δηλαδή περίπου σαραντάρης, έτυχε να παρακολουθήσω μια ταινία τού Ράινερ Βέρνερ Φάσμπιντερ με τίτλο "Η Τρίτη Γενιά" (Die Dritte Gneration). Αυτή η τανία με σάστισε τότε, διότι δεν μπόρεσα να κατανοήσω τίποτε από αυτήν. Γράφοντας αυτές τις γραμμές μετά από είκοσι χρόνια αισθάνθηκα η ταινία να προβάλεται εκ νέου μέσα στο κεφάλι μου, οπότε και κατανόησα ακόμη και τις έσχατες λεπτομέρειές της. Μερικά πράγματα χρειάζονται απλά χρόνο και τα χαστουκάκια τής ζωής για να ωριμάσουν.
Εννοείται βεβαίως, ότι αυτή την ταινία την συνιστώ, χωρίς να προσποιούμαι τον κουλτουριάρη, μια και προ δεκαλέπτου κατάφερα να την καταλάβω.
Η ταινία αναφέρεται στην τρίτη γενιά τρομοκρατών τής Γερμανίας, η οποία είχε βρει το ξεκίνημά της με την πρώτη γενιά, τής λεγομένης "Φράξια Κόκκινος Στρατός" ( Rote Armee Fraktion - RAF) με το περιβόητο έμβλημα τού καλασνίκωφ κάτω από την πεντάλφα και πρωταγωνιστές την Ουλρίκε Μάινχοφ και τον Αντρέας Μπάαντερ στα τέλη τής δεκαετίας του '60, εάν δεν με απατά η μνήμη μου.
Η ταινία παρουσίαζε τούς τρομοκράτες τής τρίτης γενιάς σαν ένα είδος χαφιέδες - κλόουν. Κάποιες ταινίες τού Φάσμπιντερ, που είχε τύχει να δώ προηγουμένως, μού είχαν αρέσει και είχα προσέξει, ότι αυτές προκαλούσαν το γερμανικό ασυνείδητο. Είχα συζητήσει κάποτε με κάποιες ψευτοκουλτουριάρες, σχετικά με κάποια ταινία τού Φάσμπίντερ, πρέπει να ήταν η τιτλοφορούμενη "Η Τιμή τής Μαρίας Μπράουν", η οποία αναφερόταν στην πλήρη εκπόρνευση τής γερμανίας μετοπολεμικά στα πλαίσια τής αμερικανοκρατίας και οι εν λόγω κυρίες είχαν εκφράσει την πλήρη απέχθειά τους προς τον δημιουργό, διότι αυτός ήταν λέει εκτός των άλλων και ομοφυλόφιλος, καθότι οι γερμανοί θεωρούν στις πλείστες των περιπτώσεων, ότι είναι δήθεν οι καλύτεροι όλων και τα πιο τσίλικα μαγκάκια. Μόλις βρεθούν όμως έξω από την χώρα τους αυτομάτως περιορίζονται στα ανύπαρκτα κιλά τους, για να μην αρχίσει να ψιχαλίζει σφαλιάρες από τούς παρεβρισκομένους. Η μόνη χώρα που είδα να θεωρούνται οι γερμανοί κάτι ιδιαίτερο είναι η Ελλάδα. Εικάζω όμως με σχετική βεβαιότητα, ότι οι εν λόγω κυρίες κατά τα έτη που ακολούθησαν, προσαρτημένες σε κάποιο κόμμα πρασίνων, "οικολόγων", "εναλλακτικών", ή άλλου είδους κρυπτοφασιστών, θα έγιναν και τα θερμότερα μέλη κάποιας επιτροπής αναδείξεως των "δικαιωμάτων" των ομοφυλοφίλων.
Για να πολεμάνε αυτές οι κυρίες τον Φάσμπίντερ με τέτοια μανία, πρέπει αυτός να είναι πολύ σημαντική προσωπικότητα, σκέφθηκα τότε. Βέβαια άλλες ταινίες του δεν παρακολούθησα μετά την "Τρίτη Γενιά", μια και διαπίστωσα τότε, ότι τα μυαλά μας δεν επικοινωνούν. Όχι διότι εγώ είμαι σώνει και καλά ανόητος, ή διότι ο Φάσμπίντερ είναι ανούσιος πολυλογάς. Εθεώρησα έκτοτε ότι λειτουργούμε σε διαφορετικό μήκος κύματος, άρα θα πορευτούμε σε χωριστούς δρόμους.
Σήμερα διαπιστώνω όμως, ότι οι σημαντικοί δημιουργοί δεν είναι πάντοτε ευνόητοι, χωρίς αυτό να είναι δική τους αδυναμία. Υπό ένα τρόπο προηγούνται τής εποχής τους, ενώ εμείς παραμένουμε συχνά στην πρώτη ταρίφα, παρόλο που το όχημα έχει εισέλθει ήδη στην ζώνη αυξημένου κομίστρου.
Αυτό που με είχε μπερδέψει στην ταινία αυτή δεν ήταν ο συμβολισμός των χαφιέδων, καθότι ανέκαθεν κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με αυτούς σε απόσταση αμέσου επαφής, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι συντελείται και όποια διείδυσις.
Αυτό που δεν χώραγε στο μυαλό μου ήταν ο συμβολισμός των κλόουν. Τι σχέση μπορούν να έχουν οι κλόουν με τους τρομοκράτες; αναρωτιόμουν. Μέχρι να κατανοήσω τι εστί παλιομασκαράδες, χρειάστηκα δεκαετίες. Εξ άλλου ποτέ δεν απέκρυψα, ότι τυγχάνω αφελής, ίσως από καλή προαίρεση, όμως ο δρόμος προς την κόλαση είναι γεμάτος από παιδιά με ανάλογη αφέλεια τής δικής μου.
Το πιο σημαντικό που μπόρεσα να κατανοήσω μέσα στα πλαίσια τής αφέλειάς μου, είναι ο λόγος, που κάποια προικισμένα παιδιά, όπως ο Φάσμπίντερ, πεθαίνουν πριν την ώρα τους. Κάποιοι κάνουν λόγο για aids, ποτό, ναρκωτικά, καταχρήσεις. Εγώ όμως γνωρίζω μέσα σε ποιο συρτάρι ελλοχεύει ο θανατηφόρος ιός. Όπως έμαθα να εκτιμώ τι είδους σχολείο επιστράτευσης των εσωτερικών δυνάμεων επιβιώσεως στάθηκε για πολλούς η Μακρόνησος. Αυτοί, που ένοιωσαν να σκάει στο πρόσωπο και στο πλευρό τους καθυμερινά η ζωστήρα τού στρατονόμου, επέτυχαν να αναπτύξουν το αίσθημα τής επιβιώσεως.
Στην Ελλάδα το λοιπόν στην μείζονα φάση που διερχόμεθα καλλιεργείται και αναπτύσσεται ένα ιδιότυπο είδος τρομοκρατίας, το οποίο θα χαρακτήριζα ως "τρομοκρατία τής ρεζέρβας".
Κάπου μοιάζουμε να είμαστε μηχανικοί θεατές τής ταινίας που λέγεται ζωή, περιμένοντας το δάλειμμα για να τεντώσουμε τα πόδια μας και να αγοράσουμε στραγάλια, ενώ θα έπρεπε να την παρακολουθούμε πλήρως εστιασμένοι καρέ προς καρέ, αλλά ταυτοχρόνως και πλήρως αποστασιωποιημένοι, γνωρίζοντας ότι πρόκειται περί λήψεως προεπεξεργασμένης ροής εικόνων, που στήθηκαν σκοπίμως από παραγωγούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μακιγιέρ, χορογράφους και επεξεργαστές οπτικών τεχνασμάτων. Και οι υποτιθέμενοι δρώντες και πάσχοντες δεν είναι παρά μίμοι, οι οποίοι έχουν σπουδάσει και αποδίδουν άψογα την υποκριτική τέχνη, επιτυγχάνοντας να μάς κάνουν να συμπάσχουμε, να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, να δακρύζουμε και να αγωνιούμε μπροστά σε μια στημένη και ανύπαρκτη "πραγματικότητα" δύο διαστάσεων. Η οποία όμως ξεχυλίζει την αδρεναλίνη των χρωμάτων, των τοπίων, τής αλλεπάλληλης ταχύτητας και έντασης των αισθητικών ερεθισμάτων, ή τής μουντής ατμόσφαιρας τού νουάρ και των ελλοχευόντων σε αυτήν επικίνδυνων ή σκληρών καταστάσεων. Ένας κόσμος επίπεδος με πολύ περισσότερες όμως διαστάσεις από την επίπεδη δική μας τρισδιάστατη πραγματικότητα, η οποία εγκλωβισμένη στην κοσμοαντίληψή μας αφορά μια επίπεδη ρουτίνα, πέρα από κάθε ενδιαφέρον, τόλμημα, διακινδύνευση, ζωντάνια, ερωτικό δώσιμο μέχρις εσχάτων, ένδειξη εμπιστοσύνης στην υπολειτουργούσα φαντασία μας, υπέρβαση τής καθημερινής μας κακομοιριάς, τής διάθεσής μας για προσαρμογή, τού φόβου μας μπροστά στην ελευθερία, των αναστολών μας μπροστά στο κατώφλι τής εισόδου, η οποία οδηγεί στο λιβάδι.
Και εάν μεν η ταινία περιέχει κάποιο μήνυμα παιδαγωγικής υφής, κάποιο ζητούμενο προτάσεως ήθους, έχει καλώς. Στην αντίθετη περίπτωση δεν αποτελεί παρά ένα βαυκαλισμό των αισθήσεων, για όντα εστερημένα αληθούς συγκινησιακού βιώματος.
Και εφόσον η μηχανική μας πρόσληψη δεν μπορεί να αγγίξει την κακία ενός αδυσώπητου κριτικού κινηματογράφου, όσο κι αν φτιασιδώνεται νοητικά η αντίληψή μας, δεν απέχει ποιοτικά από αυτήν των αγελάδων, που παρατηρούν τα διερχόμενα τραίνα. Δεν μάς διέπει η αναζήτηση, αλλά οι πεπειθήσεις. Η "ασφάλεια" δηλαδή που παρέχει έναντι τής οξειδώσεως των εγκεφαλικών κυττάρων η επικάλυψή τους με δυο εκατοστά μπετόν, όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση τού δομικού σιδήρου.
Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε συγκεκριμένα, με πνεύμα ερευνητικό και χωρίς προκαταλήψεις, πέρα από την εφησύχαση τής μηχανικής αδράνειας και την υπολειτουργία των οργάνων αισθητηριακής προσλήψεως και νοητικής επεξαργασίας αυτή την σαπουνόπερα τής τρομοκρατίας, την οποίαν μάς υποβάλει το κατεστημένο σύστημα, υπό την μορφή των μασκαράδων τής τρίτης γενιάς.
Προς αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να αποβούν ιδιαίτερα χρήσιμοι οι εντοπισμοί τού Φάσμπιντερ στην "Τρίτη Γενιά". Η ταινία αυτή γυρίστηκε πριν γίνουν οι δυο μεγάλες δολοφονίες πολιτικών προσώπων, οι οποίες αποδώθηκαν σε τρομοκράτες. Αυτής τού διευθυντού τής Deutsche Bank Άλφρεντ Χερχάουζεν τον 1989 στο Μπαντ Κλάινεν και τού Ντέτλεφ Ρόβεντερ το 1990 στο Ντύσελντορφ, ενώσω αυτός ήταν επικεφαλής τής κρατικής εταιρείας Treuhand, στην οποία είχε ανατεθεί η ιδιωτικοποίηση τής κρατικής οικονομίας τής Ανατολικής Γερμανίας.
Ο Χέρχάουζεν είχε προτείνει πριν δολοφονηθεί την έκπτωση σημαντικού μέρους τού χρέους των χωρών τής περιφέρειας, που υπήρχε στις τράπεζες των ανεπτυγμένων χωρών. Θεωρούσε, ότι η διεθνής υπερχρέωση ήταν επιζήμια για την ανάπτυξη τής οικονομίας διεθνώς και ότι εάν δεν ελάμβανε κάποια χαριστική αντιμετώπιση μεγάλου μέρους τούς χρέους των οικονομικώς αδυνάτων, αυτό θα οδηγούσε σε στασιμότητα την διεθνή οικονομία, αλλά θα επέφερε και σημαντικά προβλήματα μεσοπρόθεσμα στο ίδιο το τραπεζικό σύστημα των οικονομικώς ισχυρών κρατών. Την θέση αυτή υποστήριξε με σθεναρά επιχειρήματα ο Χέρχάουζεν στις διεθνείς χρηματιστηριακές διασκέψεις και φόρα οικονομικών οργανισμών. Σήμερα γνωρίζουμε βεβαίως, ότι οι "πεφωτισμένοι" διεθνείς χειραγωγοί τής ανθρωπότητος, είχαν αποφασίσει την αποδόμηση τού συστήματος με την εφαρμογή τού φιλελευθερισμού και τού δόγματος τού σοκ. Ο Χέρχάουζεν ήταν ένα αγκάθι τού συστήματος, το οποίον το ίδιο το σύστημα αποφάσισε να καταστρέψει.
Ο Ρόβεντερ, ως λίαν επιτυχημένος οικονομικός διευθυντής τής μεγάλης βιομηχανίας παραγωγής χάλυβος Hoesch, είχε πολύ αποδωτικά και πραγματοποιήσιμα σχέδια για την ομαλή ενσωμάτωση και αξιοποίηση των δομών τής Ανατολικής Γερμανίας στα νέα πλαίσια τής επανένωσης των δύο γερμανικών κρατών. Οι Αγγλοσάξωνες όμως απέβλεπαν στην εξουδετέρωση τής παραγωγικής δομής τού ισχυρότερου οικονομικά κράτους τής δυτικής Ευρώπης και τής μετατροπής του σε διεθνή λωποδύτη - πλειαστσικοκλέπτη σε βάρος των λοιπών Ετρωπαϊκών χωρών, με στόχο την διάλυση των οικονομιών τους, στα πλαίσια τής διεθνούς οικονομικής κατεδαφίσεως και βίαιης επιβολής τού Αρμαγεδώνα. Μετά την δολοφονία τού Ρόβεντερ επέβαλαν στην διοίκηση τής Τρόιχαντ την Μπίργκιτ Μπρόυελ, η οποία ήταν γόνος τραπεζικής οικογένειας από το Ανόβερο, συμβεβλημένης με τα αγγλοσαξωνικά τραπεζικά συμφέροντα. Τότε έλαβε χώρα το μεγάλο πλιάτσικο σε βάρος τής οικονομίας τής πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Χιλιάδες μεγάλες παραγωγικές μονάδες εκχωρήθηκαν σε εκείνη την φάση έναντι ενός γερμανικού μάρκου σε ιδιώτες, με αποκλειστική υποχρέωση την χωρίς ουσιαστική δέσμευση των νέων ιδιοκτητών να μην απολύσουν τούς απασχολούμενους σε αυτές τις μονάδες. Στην συνέχεια οι πλείστοι εξ αυτών απέλυσαν εν ψυχρώ όλο το προσωπικό, εκποιώντας τις εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό αυτών των επιχειρήσεων για ζεστό παραδάκι. Με αυτόν τον τρόπο διαλύθηκε στην κυριολεξία η παραγωγική οικονομία μιας από τις πλέον εύρωστες οικονομικά χώρες τής Ευρώπης. Ταυτοχρόνως παραχωρήθηκε το δικαίωμαστην γερμανία τής απροσκώπτου κλοπής της κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας των αδυνάτων χωρών, ώστε να καταστεί δυνατή η εσωτερική της χρηματοδότηση. Έκτοτε η ανεργία σαρώνει την Ανατολική Γερμανία, αλλά και η οικονομία τής δυτικής Γερμανίας μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μεταπρατική - παρασιτική. Ο πρώην οικονομικός γίγας μπορεί να παρουσιάζει κάποιο σημαντικό κύκλο εργασιών μέσω τής επιδοτήσεως τής αυξανόμενης ανεργίας, τής γραφειοκρατίας και κατασκευαστικών έργων στον τομέα τής δομήσεως, όμως στέκει πλέον σε πήλινα πόδια. Και όποτε αποφασίσουν οι διεθνείς αρχιτέκτονες τού χάους να τα συντρίψουν, αυτό θα ολοκληρωθεί εντός μίας νυκτός.
Η δολοφονίες των Χέρχάουζεν και Ρόβεντερ από κρατικούς εκτελεστές σήμαναν το κύκνειο άσμα τής Γερμανίας ως παραγωγικής οικονιμικής δυνάμεως και την μετροπή της σε ηγέτιδα πόρνη τής διεθνούς αρπακτής. Ο τρόπος που κατέπεσαν σε χρόνο μηδέν οι χάρτινοι πύργοι τής "δημιουργικής λογιστικής" τού Σιμήτη, είναι γνωστός. Αυτό πρόκειται να είναι και το μέλλον τής γερμανίας, η οποία ανέκαθεν ευχαρίστως ανέλαβε στην ιστορική πορεία τον ρόλο τού διεθνούς βλάκα, ώστε να πληρώνει κατόπιν "εορτής" τα σπασμένα. Το γεγονός, ότι κάποιοι φρόντιζαν μονίμως να ανασταίνεται από την αρχή το πτώμα των ηθικών και νοητικών μπουνταλάδων, έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση των γερμανών, οι οποίοι ενδείκνυνται για τον θλιβερό ρόλο, ο οποίος κατ'επανάληψη τούς ανατίθεται.
Οι κάθε λογής αλητάμπουρες που ευρίσκονται όχι στα κέντρα αποφάσεων τού Βερολίνου, διότι τέτοια δεν υπάρχουν, αλλά στα κέντρα διεκπεραιώσεως με το αζημίωτον αγγλοσαξονικών συμφερόντων, ανοίγουν τις σαμπάνιες και κάνουν προπόσεις υπέρ τής υγείας των τρομοκρατών. Τα υπόλοιπα περί υποτιθέμενης ισχυράς Γερμανίας, περί αυτονόμου ηγεμονικής πολιτικής, περί σοκ και δέους, αποτελούν προϊόντα αγνοίας και αγκλιτσοενημέρωσης εν πλήρη αγνοία των εδώ επικρατούντων συνθηκών εκ μέρους ελλαδίτικων βλαχαδερών, τα οποία προσποιούνται τούς "ειδικούς" και τούς "γνώστες".
Λίαν προφητικός ο Φασμπίντερ. Ποιος μπορούσε όμως να κατανοήσει τότε το νόημα όσων αυτός φρόντιζε να προβάλλονται στην οθόνη;
Και από αυτούς, οι οποίοι ίσως κατανοήσαν, ή θα μπορούσαν ίσως να κατανοήσουν, ποιοί ήσαν αυτοί, οι οποίοι θα είχαν την σύνεση και την τόλμη να αναλάβουν την ευθύνη και το κόστος τής προσπάθειας ματαιώσεως αυτών των σχεδίων;
Όσο αφορά την τρομοκρατία τής ρεζέρβας στην Ελλάδα, ισχύει και για αυτήν την περίπτωση η γενική διαπίστωσις τού Άρθουρ Κόναν Ντόυλ δια στόματος τού Σέρλοκ Χολμς:
"Αν αφαιρέσεις από την οργάνωση συνομωσίας κάποιας εγκληματικής πρακτικής όλα τα στοιχεία που δεν υπάρχει νόημα να έχουν συμβεί, αυτό το οποίον απομένει είναι η γυμνή πραγματικότητα, όσο εξωπραγματική κι αν αυτή φαίνεται να είναι".
Εάν προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά τής σύχρονης εκδήλωσης τής τρομοκρατίας στην Ελλάδα σε σύγκριση με αυτά τής παλαιότερης, ώστε μέσω αυτής τής σύγκρισης να μπορέσουμε να προβούμε σε μια αποτίμηση αυτού τού φαινομένου, ποια μπορεί να είναι αυτά;
Εκτιμώ ότι τα δυο φαινόμενα χαρακτηρίζονται από πλήρως αντιδιαμετρική δομή:
Στα πλαίσια τής ατομικής τρομοκρατίας τού παρελθόντος είχαμε πληθώρα νεκρών θυμάτων, ελάχιστες όμως θανατώσεις αντ' αυτού τρομοκρατών και καμία σύλληψη κάποιου ουσιαστικού τρομοκράτη. Κάποιες συλλήψεις επί πλέον που είχαν λάβει χώρα, όπως τού Μπαλάφα, είχαν αποδειχθεί αστυνομικά φιάσκα, με ακόλουθη αθώωση των συλληφθέντων.
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, ότι στην συγκεκριμένη φάση, οι οποία διήρκησε σχεδόν τρεις δεκαετίες, ενώ οι τρομοκράτες έκαναν στην κυριολεξία θραύση, οι διωκτικές αρχές παρακολουθούσαν τα δρώμενα δήθεν πλήρως ανήμπορες να επιδείξουν την όποια επιτυχία σύλληψης εγκληματιών έχοντας μόνιμα το δάκτυλο στο στόμα. Κάποιος υπουργός δημοσίας τάξεως μάλιστα, μικράς σωματικής διαπλάσεως, ο οποίος είχε τολμήσει να ταράξει λίγο τα νερά, πήρε άρων άρων τα παπούτσια στο χέρι.
Δυο ήσαν οι φερόμενοι ως τρομοκράτες, οι οποίοι είχαν θανατωθεί στην πορεία δεκαετιών τής ανάπτυξης τρομοκρατικής δράσεως στο παρελθόν, μετά την αντιπολίτευση και εντεύθεν, ενώ τα θύματα τής τρομοκρατικής δραστηριότητος ήσαν και πολυάριθμα και υπείχαν εξέχουσα κοινωνική θέση. Στην περίπτωση των δυο αυτών είναι γνωστό, ότι ο Κασίμης θανατώθηκε από τούς δικούς του, για να μην συλληφθεί από την αστυνομία, κατά την διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών από την αστυνομία, όταν η ομάδα του τοποθετούσε εκρηκτικά σε κάποιο εργοστάσιο.
Ο δεύτερος νεκρός είναι ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο οποίος θανατώθηκε κατά την λεγόμενη "μάχη τού Γκύζη". Στην περίπτωση τού Χρήστου τυχαίνει να γνωρίζω καλώς από πρώτο χέρι πρόσωπα και πράγματα. Και θέτω υπό σοβαρή αμφισβήτηση, ότι αυτός βαρύνεται με την εκτέλεση ανθρώπων, ως υποτιθέμενος αρχηγός της λεγόμενης "Αντιστρατιωτικής Πάλης", είτε το υποτιθέμενο θύμα του ήταν ο σαφέστατα αδίκως εν ψυχρώ εκτελεσθείς εισαγγελέας Θεοφανόπουλος, ο οποίος ήταν ένας από τούς πλέον εντίμους και φιλότιμους εισαγγελικούς λειτουργούς, είτε κάποιος άλλος. Δεν αμφιβάλλω, ότι ο Χρήστος ήταν μπλεγμένος στα κυκλώματα των τρομοκρατών. Όχι όμως των εκτελεστων - τρομοκρατών, διότι τις εκτελέσεις έκαναν αλλοδαποί πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών. Ο Χρήστος είχε αναμφιβόλως εμπλακεί στον σκληρό πυρήνα κάποιων αδίστακτων αληταμπουράδων, οι οποίοι διαχειρίζοντο τον ευρύτερο χώρο των χρήσιμων ηλιθίων, ένας από τούς οποίους ήταν δυστυχώς και ο Χρήστος. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάποιοι τού είχαν δώσει να κουβαλάει και ένα μπιστόλι, για να παίζει τον εξεγερμένο και τον αποφασισμένο. Όποιος όμως γνώρισε από πολύ κοντά τον Χρήστο, είναι σε θέσει να εκτιμά, ότι αυτός ήταν ψυχούλα και ήταν αδύνατον να σκωτώσει εν ψυχρώ άνθρωπο, έστω και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες πλύσεως εγκεφάλου.
Γνωρίζω επίσης, ότι όσο αφορά την επιχειρησιακή μοίρα τής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, η οποία θανάτωσε τον Χρήστο Τσουτσουβή, πραγματικά πυρά είχε στο όπλο του μόνον ένας. Ο επικεφαλής. Καθώς και ότι η εντολή που είχε δοθεί, ήταν να μην πυροβολήσει κανείς άλλος πριν από αυτόν. Άρα η εντολή η οποία είχε δοθεί, ήταν να μην συλληφθεί, ή εξουδετερωθεί ο Χρήστος. Έπρεπε να θανατωθεί. Όπως τραγουδάει ο Δημήτρης Πουλικάκος, "το ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του".
Τα υπόλοιπα αφορούν λογικές συνεπαγωγές, τις οποίες μπορεί ανέτως να κάνει κάθε νοήμων πολίτης, ο οποίος σέβεται και αισθάνεται υποχρεωμένος να περιφρουρεί την έννομο τάξη τής πατρίδος του. Άρα είναι περιττόν να συνεχίσω.
Για ποιο λόγο δημοσιοποιώ αυτά τα πράγματα στο διαδίκτυο; Μόνον για ένα λόγο: Για να καταδείξω, ότι στην φάση που η τρομοκρατία θέριζε κεφάλια, η διωκτικές αρχές δεν μπόρεσαν να στείλουν στον άλλο κόσμο ούτε ένα από αυτούς.
Ψυχροί και αδυσώπητοι εγκληματίες εκτελεστές, οι οποίοι παραμένουν ασύλληπτοι και οποίοι θανάτωσαν ύπουλα και άνανδρα κόσμο και κοσμάκη, κατά βάση αθώο, ή εκτελώντας εντολή διευθετήσεως εσωτερικών λογαριασμών τού συστήματος, παραμένοντας μονίμως στο απυρόβλητο.
Αυτοί δε που κρατούνται εδώ και κάποια χρόνια δεν είναι παρά ληστές τραπεζών τής εταιρείας, ώστε να γεμίζουν τα σεντούκια κάποιων μυστικών υπηρεσιών, προκαλώντας τρόμο και αποσταθεροποίηση. Με εξαίρεση τον Κουφοντίνα, περί το ποιόν του οποίου έκανε πολύ συγκεκριμένη αναφορά ο Τζωρτζάτος και όποιος ενδιαφέρεται να ενημερωθεί, ας ανατρέξει στις καταγγελίες του.
Θα ήταν όμως ατόπημα αυτής τής αναφοράς, εάν δεν έκανα μνεία και στην κοινωνική διάσταση τού θέματος: Ο Ψαραδέλης σπούδαζε με την συμμετοχή του στα κλοπιμαία από τις ληστείες των τραπεζών δυο παιδιά του στην Ιταλία. Είχε γίνει δηλαδής τρομοκράτης "για να βγάλει δυο ανθρώπους χρήσιμους στην κοινωνία". Δηλαδή κουράδες μασκαράδων.
Αυτή είναι η ουσία τής τρομοκρατίας στην Ελλάδα στην διάρκεια μεταξύ 1974 και 2003. ΚΟΥΡΑΔΕΣ ΜΑΣΚΑΡΑΔΩΝ σε βάρος αίματος αθώων ανθρώπων.
Η σύγχρονη τρομοκρατία τής ρεζέρβας είναι όμως τελείως διαφορετική από την προηγούμενη.
Ενώ δεν έχουμε θανατώσεις από χείρα τρομοκρατών, έχουμε σε αντίθεση θανατώσεις τρομοκρατών.
Το μολόχ φαίνεται και σε αυτήν την περίπτωση να χρειάζεται αίμα. Όμως από την άλλη μεριά. Για ποιον λόγο άραγε;
Έχουμε βέβαια και αθρόες συλλήψεις. Κοριτσόπουλα που έβαζαν μέσα σε τσουκάλια βαρελότα και τα έριχναν στους σκουπιδοντενεκέδες, δεκαεξάχρονα με χατζάρες, οπλοπολυβόλα και πρισμένα μάτια από βρωμόξυλο, βυζανιάρικα μέσα στα νηπιαγωγία, που με το ένα χέρι κράταγαν το βυζί τής μάνας τους και με το άλλο το καλάσνικοφ. Και μπόλικες συλλήψεις, ώστε να υπάρξει σύγχρονο "μαρτυρολόγιο", ώστε να μπορούν οι πάλαι ποτέ στρατολόγοι να κάνουν στρατολόγηση μελών προς τρομοκρατική εκπαίδευση στα δημοτικά σχολεία, στα νηπιαγωγεία και στα τεχνικά λύκεια.
Ευτυχώς που δεν την έπεσαν ακόμη στα γηροκομεία, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να αρχίσω να φοβάμαι και για την πάρτη μου, μην μού χαλάσουνε την φτιάξη εδώ πέρα με τις ωραίες νοσηλεύτριες που ζαχαρώνω, όταν μού φέρνουν την πάπια.
Βόμβες σε συσκεβασία ταχυδρομείου, βόμβες σε συσκεβασία τούρτας, προφυλακτικά με γεύση βόμβας. Οι σεξοβόμβες μόνο λιγοστεύουν, με αποτέλεσμα να υποσιτιζόμαστε οι αλανιάρηδες.
Αν είναι δυνατόν να κινδυνεύει από τέτοια καλαμπαλίκια το σύστημα.
Εδώ αποσκοπείται κάτι τελείως διαφορετικό. Και αυτό αφορά δυο πρεάγματα:
Το πρώτο αφορά την πραγματοποίηση μιας πολύ έξυπνης εμπορικής ιδέας: Όπως κυκλοφορούσαν παλιά στα περίπτερα κάτι περιοδικά με τίτλο "ο μικρός ήρωας", "ο μικρός σερίφης", "ο μικρός καμπόης", "ο μικρός ρινόκερως", μάλλον κάποιος σχεδιάζει να εδόσει προσεχώς τον "μικρό τρομοκράτη", για να τα κονομήσει από τούς πιτσιρικάδες.
Το δεύτερο αφορά την προετοιμασία μιας ποινικοποίησης άνευ προηγουμένου των πάντων με πρόσχημα την τρομοκρατία. Και μάλιστα εκ τού ασφαλούς στην σημερινή κρίσιμη φάση, για πρόσωπα που θα μπορούσαν ίσως ένεκα των συνθηκών να αποτελέσουν στόχο για κάποιους θερμόαιμους μπουνταλάδες, που έχασαν αβγά και καλάθια. Γι' αυτόν τον λόγο κρίθηκε σκόπιμο να περιορίζεται το πράγμα στα νηπιαγωγεία και τούς παιδικούς σταθμούς.
Θα προβάλει κάποιος ίσως το επιχείρημα, ότι ενδιαμέσως και επί σύντομο χρονικό διάστημα επικράτησε πράγματι μια επικίνδυνη και άγρια φάση, με πυροβολισμούς σε βάρος αστυνομικών, βαρέα όπλα, μοτοσυκλετιστές που πυροβολούσαν με αυτόματα όπλα και τα τοιαύτα.
Η διαπίστωσις είναι ορθή.
Όμως τότε ήταν πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής.
Και ο Κώστας ενόχλησε, διότι δεν είναι παλιοτόμαρο και έπρεπε να φύγει όπως - όπως. Για να έλθουν οι μνημονιακοί.
Γι αυτόν τον λόγο χρειαζόταν η αποσταθεροποίηση τής τρομοκρατίας.
Ρε αλήτες, αφού σας γνωρίζουμε από μέσα και από εξω. Από πού αντλείτε την αυταπάτη, ότι θα την βγάλετε μέχρι το τέλος καθαρή;
Ή εκτιμάτε ότι κουρεβόμαστε και οι καραφλοί στα γουναράδικα;
4. ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ - ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ - ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ:
ΤΑ ΧΟΜΠΥ ΜΙΑΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΤΡΕΜΕΙ, ΚΑΘΟΣΟΝ Η ΜΑΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΝΑΖΗΤΑ ΓΑΜΒΡΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΝΟΥΧΟΣ
συνεχίζεται
Βεβαίως, όπως ορθώς εξήρε ο Σαρτρ, "Η κόλαση είναι οι άλλοι", μια και το τρίξιμο των μεντεσέδων στην δική μας μέση επικαλύπτεται ηχητικά από τούς στεναγμούς και τις λεκτικές μας καταγγελίες έναντι τού συστήματος. Παρ' όλα αυτά όμως, ο τρόμος των λιμοκοντόρων κορυφώνεται, όπως αποκαλύπτει η εσπευμένη επίθεση καρρακώσεως τής όποιας επίφασης νομιμότητος έχει απομείνει.
Ολιγομελείς ομάδες θανόντων μαστροπών ωρύονται ένεκα τού συνωστισμού στις ουρές, ο οποίος έχει προκύψει έμπροσθεν των πυλών τής κολάσεως από την συρροή των πτωμάτων πολιτικών "προσώπων", μηντιαρχών και λοιπών "πνευματικών" ταγών, ενώ πίσω από τα τείχη ακούγονται οι απορείες μελών της επιλέκτου ταξιαρχίας αλεξιπτωτιστών του Χίτλερ, καθώς παίζουν ζάρια καθισμένοι επάνω σε μαγγάλια "που βρήκαν τέλος πάντων τόσα όπλα οι Κρητικοί;".
Έχει καταστεί πλέον κοινός τόπος, ότι οι αχθοφόροι τής ξένης ακρίδας στηρίζονται ολοένα και περισσότερο απροκάλυπτα στην ωμή βία των κατασταλτικών μηχανισμών και ιδαίτερα σε αυτήν που εφαρμόζουν τα επωασθέντα σε ειδικά άσυλα και βάσει προγράμματος ψυχικώς διαταραγμέντα άτομα, που απαρτίζουν τον ευρωστρατό στην Ελλάδα καθώς και σε ύπουλη επιβολή στοχευμένων εκφοβισμών μέσω δικαστικών καταδικών ειδικής μορφής. Η προσπάθεια νομιμοποίησης τού συστήματος μεταφέρει το βάρος ολοένα και περισσότερο από την δράση των μηχανισμών προπαγάνδας και ελέγχου τής συνειδήσεως προς την άμεση εφαρμογή έντονου εκφοβισμού - ψυχαναγκασμού και ωμής φυσικής βίας εις βάρος τού κοινωνικού συνόλου. Εάν παρατηρήσει κάποιος επί παραδείγματι τις τελευταίες εκτιμήσεις τού προέδρου του συνδέσμου των Ελλαδιτών βιομηχάνων, δύναται να διαπιστώσει, ότι η εν λόγω κλιμακούμενη επίθεση, ουδόλως αφορά την αντιμετώπιση κάποιων συγκεκριμένων κοινωνικών ή οικονομικών τάξεων ή ομάδων από άλλες συγκεκριμένες τάξεις ή ομάδες, οι οποίες αφορούν τήν λεγόμενη κεφαλαιοκρατία ή καπιταλισμό. Ουδόλως διαφένεται από αυτές τις δηλώσεις, ότι οι μεγαλοϊθύνοντες τής πραγματικής οικονομίας στην Ελλάδα εκτιμούν, ότι πριμοδοτούνται από την κατακρίμνηση των εργασιακών σχέσεων σε επίπεδο Κίνας και Ουγκάντας. Οι εξαγγελθείσες εκτιμήσεις τους τεκμηριώνουν, ότι η προκείμενη επίθεση, η οποία κλιμακώνεται από ξένα κέντρα με εγχώριο διεκπεραιωτή ένα ιδιαζόντως ολιγάριθμο στρώμα εγχωρίων δωσιλόγων, στρέφεται εναντίον του συνόλου κοινωνικού και οικονομικού σώματος, με στόχο την πλήρη διάλυση των δομών τής χώρας, την καλλιέργεια αγεφύρωτης και υπεροξυμένης πολώσεως μεταξύ κοινωνίας και χαφιέδων τού όποιου χρώματος που αφορά το δοτό κομματικό κατεστημένο στο σύνολό του, τον εθνικό διαμελισμό τής χώρας και την βίαιη συμμετοχή της στον προγραμματισθέντα Αρμαγεδώνα, τον οποίον ωφείλουμε και δυνάμεθα να αποτρέψουμε. Διότι, όπως έχω τονίσει και στο παρελθόν, οι διάφορες εξ υποτιθεμένης "αποκαλύψεως" προφητείες των αληταμπουράδων δεν είναι παρά εμφυτευμένη software από αυτούς που δεν διαθέτουν μετά την βαριά ήττα τους σε κοσμικό επίπεδο ίδια hardware στα ανυποψίαστα θύματά τους, τα ευρισκόμενα εντός τού σπηλαίου. Πρόκειται δια εξοφλημένες οντότητες σε εσχατολογικά πλαίσια, οι οποίες δρουν μεν ανασταλτικά και διαβρωτικά στα πλαίσια τής αλληλοδιαδοχής των ιστορικών ελίκων τής χρονοχωρικής γιήνου σπείρας με στόχο να οδηγήσουν την εκάστοτε ιστορική έλικα σε αδιέξοδο και αέναη επανάλληψη - ανακύκλωση, ως αυτοκηρυγμένοι τζομπάνηδες, σφαγείς, κρεοπώλαι, εκδορείς και τσιμπουσιαστές - συνδαιτυμόνες των βροτών τής ανθρωποφάρμας. Αυτό όμως το νταβαντούρι δεν είναι δυνατόν να επαναλλαμβάνεται αενάως, διότι ως ορθώς ελέχθει "το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη". Ως εκ τούτου, η χειραφέτηση των θηρευομένων αποτελεί ζήτημα τής συνειδησιακής των ωριμάνσεως, η οποία επενεργείται μέσω τής κυτταρικής μνήμης, ματεβιβαζομένης και αναπτυσσομένης μέσω τής μεταβάσεως από ιστορικής έλικος στην επομένη. Και θα έλθει μετά βεβαιότητος η φάση, κατά την οποίαν τα θηράματα θα εξουδετερώσουν και θα εξοντώσουν τούς θηρευτές των, αναβιβαζόμενα σε Μεταανθρώπους, εισερχομένους στην Μεταϊστορία και εκτινασσόμενα των ορίων τού συγκεκριμένου χωροχρονικού γιήνου σπειρώματος. Αναφορικά με την διαδικασία λειτουργίας τής "Μνημωσύνης" υπάρχουν ενδιαφέρουσες όχι μόνο παραπομπές, αλλά και ΟΔΗΓΙΕΣ στα Πλατωνικά συγγράμματα, ιδιεταίρως δε στον Διάλογο "Θεαίτητος", καθώς και σε έργα τού Ησιόδου και στα Ορφικά, στα οποία θα γίνει προσεχώς αναλυτική αναφορά.
Αρμόζει λοιπόν να κατανοήσουμε, ότι ωφείλουμε να μην μάς πτοεί η κλιμακούμενη γύρω μας μαυρίλα, η οποία επιβάλλεται βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, μέσω τής αποδομήσεως των πάντων, μέσω της στρατηγικής τού σοκ, μέσω αεροψεκασμών δηλητηρίων, μέσω τής επί εδάφους εγκαταστάσεως και λειτουργείας μηχανών εκτοξεύσεως στην ατμόσφαιρα μολυσματικών ουσιών, οι οποίες προκαλούν κατάθλιψη και εκνευρισμό, υποθάλπτοντας τα κέντρα λειτουργίας τού εγκεφάλου. Αυτά τα μέτρα αποσκοπούν στην απαξίωση της αντιλήψεως περί ζωής, την οποία διαθέτουμε, ώστε να καταστεί αποδεκτός από την ανθρωπομάζα ο Αρμαγεδών.
Έχω τονίσει στο παρελθόν, ότι πριν επιβληθεί στην Γιουγκοσλαβία ο εμφύλιος κλιμακώθηκε η διάλυσις τής οικονομίας, ως πρακτική ψυχολογικής υποβολής. Οι άνθρωποι συνωστίζοντο το πρωί στις τράπεζες, δια να μετατρέψουν δηνάρια σε δολάρια και την επόμενη δια να μετατρέψουν τα δολάρια σε δηνάρια, τα οποία εντος μιας νυκτός - ως είχε καταστεί πλέον συνεχώς αναμενόμενο - είχαν υποτιμηθεί.
Η υποβολή τεχνητού αδιεξόδου αποτελεί στρατηγικό στόχο των θηρευτών στην διαδικασία καταργήσεως τού όποιου πολιτισμού και την επαναφορά τής ανθρωπότητος σε συνθήκες πρωτογονισμού. ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΒΑΘΜΗΔΟΝ ΞΥΠΝΑΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΘΗΡΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΧΑΨΙΑ, ΕΑΝ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΚΟΥΣΙΩΣ ΤΟ ΚΡΕΑΣ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ - ΚΑΙ ΣΑΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ ΤΑ ΑΒΓΑ ΤΟΥ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ, ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ, ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΤΙΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΩΝΑΡΙΟΥ ΤΟΥ. ΔΙΟΤΙ ΑΝΕΥ ΑΥΤΩΝ ΟΙ ΘΗΡΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ, ΑΡΑ ΨΟΦΑΝΕ ΩΣ ΤΕΡΑΤΑ.
ΑΣ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΜΑΣ ΦΡΟΝΗΜΑ. ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΘΗΡΕΥΤΕΣ ΝΑ ΣΤΡΕΒΛΩΣΟΥΝ ΤΟ ΥΓΕΙΕΣ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΣΕ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.
ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ - ΑΓΑΠΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΛΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ "ΧΟΥΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ" ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ. ΕΔΩ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΞΟΦΛΗΜΕΝΩΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΩΣ ΟΝΤΩΝ, ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΛΟΥΜΕΘΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΚΣΚΑΨΩΜΕΝ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ, ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΠΛΑΙΣΙΩΝ, ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΕΝ ΛΟΓΩ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΟΥΔΟΛΩΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΟΤΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΒΑΣΕΙ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΛΙΚΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ.
ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΑΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΥΔΡΑΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΚΟΜΗ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ, ΕΚΔΗΛΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΚΥΡΩΜΕΝΟ ΣΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΗΡΩΑ.
ΔΙΟΤΙ - ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ ΕΠ ΑΥΤΟΥ - Η ΥΔΡΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤ'ΟΥΣΙΑΝ ΜΟΝΟΝ ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΟΚΤΩ ΠΟΥ ΕΞΟΝΤΩΣΑΜΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΑΞΕΣΟΥΑΡ, Η ΕΞΟΝΤΩΣΙΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΑΠΛΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.
Τα τρεις συγκεκριμένες περιπτώσεις εφαρμογής κρατικής βίας - φυσικής και ψυχολογικής -οι οποίες προαναφέρθησαν είναι χαρακτηριστικότατες για τις τρεις νέες σταθερές, οι οποίες θεσμοθετούνται ως κώδικας πρακτικής στην διαδικασία ποινικοποιήσεως και καταστολής. Γι αυτό θα αναφερθώ αναλυτικά σε αυτές στην πορεία τού κειμένου.
Πέραν όμως των συγκεκριμένων πρακτικών, οι οποίες αναμφιβόλως βάσει μη ομολογημένου προγραμματισμού επιβάλλονται συστηματικώς, υπάρχει και μια άλλη λίαν σημαντική συνιστώσα, η οποία αφορά αυτήν την πρακτική:Το κόστος που συνεπάγεται η πολιτική των ειδεχθών προκλήσεων των "πολιτικών" προσώπων, έναντι τού λαού. Οι σφαλιάρες που μάζεψε προσφάτως ο Σπύρος Γεωργιάδης σε επίσκεψή του ως υπουργός υπό νόθον έργον ανομίας σε νοσοκομειακή μονάδα από τούς εκεί εργαζόμενους, μπορεί να συνέβει μόνον ένεκα δύο διαφορετικών αιτιών: Ή ο λαός και οι εργαζόμενοι έχουν αλητοποιηθεί τελείως, ώστε να μην σέβονται κανένα κρατικό θεσμό, ή οι κρατικοί ιθύνοντες έχουν αλητοποιηθεί πλήρως, παραβιάζοντες πάσα έννοιαν κρατικού θεσμού. Ή οι εργαζόμενοι είναι βιαιοπραγούντες κανίβαλοι, ή ο κ. υπουργός είναι πρόσωπο άξιο για σφαλιάρες.
Διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση ο εκτραχυλισμός εκτός ορίων πάσης στοιχειώδους κοσμιώτητος είναι προφανής. Βεβαίως τέτοιες συμπεριφορές υποβιβάζουν το κοινωνικό επίπεδο συνολικώς σε πλαίσια ζούγκλας και ουδείς σοβαρός άνθρωπος δύναται να τις επικροτήσει. Δεδομένου, ότι από την μετατροπή τής κοινωνίας σε ζούγκλα με την επικράτηση τού νόμου τού Λυντς χάνει η κοινωνία συνολικώς, καταβαραθρώνοντας τα ισχύοντα ήθη πολιτικής αντιπαραθέσεως.
Δεν είναι όμως δυνατόν να αντιπαρέλθουμε τέτοιου είδους συμβάντα με γενικού χαρακτήρος διαπιστώσεις. Επί του προκειμένου, ωφείλουμε να θέσουμε προς απάντηση τα δυο εξής ερωτήματα:
1. Ποιος πυροδότησε τον εν λόγο εκτραχυλισμό, οδηγώντας μια μέση ομάδα εργαζόμενων σε πρακτικές εκτός πολιτισμένων ορίων;
2. Ποιος σχεδίασε αυτές τις αναπόφευγες πλέον εξελίξεις, ποιός εποφελείται από αυτές και με ποιόν τρόπο;
Εξ όσων γνωρίζω, ουδείς οδήγησε τον λαλίστατο κ. Σπύρο παρονόμως, εφαρμόζοντας καλπονοθείες και παραβίαση τού συντάγματος στα όρια τής πενίας και σε καθεστώς πλήρως αβεβαιότητος για το μέλλον. Ουδείς τον εξαπάτησε προεκλογικώς με σαθρές υποσχέσεις. ότι θα διαπραγματευθεί το μνημόνιο, εάν τον ψηφίσει, για να τον απολύσει εν ψυχρώ στην συνέχεια από την εργασία του. Ουδείς εστέρησε τον κ. Σπύρο από τα φάρμακά του, ενώσω αυτά τού ήσαν απαραίτητα, δια να παραμείνει αυτός στην ζωή. Ουδείς οδήγησε μέσω κρατικής οικονομικής, φυσικής, ή ψυχολογικής βίας κάποιους συγγενείς τού πολύ σπυράκλα στην αυτοκτονία, ως αυτός έπραξε ως λαλίστατο και προοκλητικότατο προπαγανδιστικό μόμολο υπέρ τού μνημονίου και υπερψηφίσας τα αντίστοιχα μέτρα στην "βουλή". Ουδείς οδήγησε τα παιδιά του στον αργό θάνατο μέσω ναρκωτικών ουσιών, δια τής κεκαλυμμένης κρατικής αρρωγής στο εγκληματικό σύστημα εμπορίας αυτών των ουσιών. Ουδείς μετέτρεψε την οικία τού σπυράκλα σε κέντρο σεξουαλικού εκμαυλισμιού νέων ανθρώπων, ως συμβαίνει σε καταστήματα τού δικαστικού σώματος, ως καταγγέλουν εισαγγελείς, οι οποίοι κατέρχονται σε απεργία πείνας, ενώ το επίσημο κράτος κωφεύει, αφήνοντας να διασύρεται η χώρα στα διεθνή μαζικά μέσα.
Και το επιχείρημα "Μας ψηφίσατε, άρα δικαιούμεθα να κάνουμε ότι γουστάρουμε", δεν μπορεί να κατισχύσει, δεδομένου ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται περί ειδεχθών πολιτικών απαταιώνων, οι οποίοι υφήρπασαν δολίως την λαϊκή ετυμηγορία.
Ποιος είναι άρα αυτός, ο οποίος οδηγεί τις καταστάσεις άσυστόλως στα άκρα και μάλιστα επί συνεχούς βάσεως προκαλών το κοινωνικό σώμα με ανόητο φιλαρέσκεια και πλήρη αμετροέπεια;
Επανειλημμένα βγήκε στα παράθυρα ο κ. σπυράκλας για να προκαλέσει, ότι δικαίως απολαμβάνει τις αστρονομικές αποδοχές για τα δεδομένα τής κρίσης, παλαιότερα τού βουλευτού και νυν τού υπουργού, λόγω προσόντων. Με ποια απαραίτητα ειδικά προσόντα αξιώνει ο εν λόγω βιβλιοπώλης να διαχειριστεί την όποια τομή στον τομέα τού συστήματος υγείας;
Το "προσόν" του είναι ένα και μοναδικό: Η πλήρως ανεύθυνη ετοιμότητά του να βαρέσει όχι μόνο το μαχαίρι των περικοπών που επιβάλλουν τα διεθνή εγκληματικά τραπεζικά κατεστημένα μέχρι το κόκαλο, αλλά να πριονίσει και το ίδιο το κόκαλο, ακρωτηριάζοντας την κοινωνία με τα δόντια του, θεωρώντας ότι διαθέτει και το "χάρισμα τού λόγου".
Με ποια προσόντα αξιώνει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης να διαχειριστεί την διοικητική μεταρρύθμιση;
Είναι προφανές, ότι οι πολιτικές επιλογές των "ιθυνόντων" έχουν προσλάβει χαρακτήρα κακόγουστου ανέκδοτου. Και ως είναι φυσικόν, την κύρια κυβερνητική ευθύνη επ' αυτού φέρει ο πρωθυπουργός, ο οποίος, τόσο ο ίδιος, όσο και οι επαγγελματίες κλακαδόροι, οι οποίοι πλέκουν το κοινωνικό του "γόητρο", εμμένουν να τον παρουσιάζουν ως σοβαρό. Ποια είναι οι υστεροφημία την οποία προσδικεί ότι θα αφήσει μελλοντικώς ο κ. Σαμαράς; Δεν δύναται να κατανοήσει, ότι οι αναφορές σε "πολιτικές ανοίξεις" και στον Οδυσσέα Ελύτη εκλαμβάνονται πλέον ως κακόγουστες προπαγανδιστικές φάρσες; Θα επιτύχει το στημένο λιβάνισμα από πλευράς των λίγων εμμίσθων, να αντιστρέψει την βαθύτατη απαξίωση από το λαϊκό φρόνημα;
Το χειρότερο όλων είναι όμως ότι το ισχύον μπαλ μασκιέ πολιτικό συστημα δεν οδηγεί μόνον τεράστια τμήματα τού λαού στην πενία και την απόγνωση. Αλλά συγκεκριμένα ωθεί ένα λαό, ο οποίος αναμφίβολα στο παρελθόν έδωσε σοβαρά δείγματα ήθους και πολιτισμού, στον κοινωνικό κανιβαλισμό και σε συμπεριφορές εκτραχυλισμού. Οι οποίες πολύ φοβούμαι, ότι μελλοντικώς θα ενταθούν.
Δυστυχώς το πολιτικό κατεστημένο επέλεξε όμως να οδηγήσει τον τάλανα πολίτη σε πρακτικές εκτραχυλισμού. Με το πλέον βάναυσο ξυλοκόπημα των διαμαρτυρόμενων πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής, ταυτοχρόνως με την έντεχνο ενδυνάμωση τού ναζιστικού φρόκαλου.
Χώροι, όπως η λεγόμενη "χρυσή αυγή" θα κατατάσσοντο στα πλαίσια μιας ωρίμου και πολιτισμένης κοινωνίας στην σφαίρα τής ψυχοπαθολογίας. "Αντράκια" όπως ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Καιάδας και οι λιποί, θα ήσαν πλήρως κοινωνικώς απομονωμένοι και δακτυλοδεικτούμενοι, υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν στα δικά τους στέκια, τα οποία θα εθεωρούντο τα πλέον νοσηρά και κακόφημα. Και όμως σήμερα αυτά τα κατεστημένα τής ΚΥΠ τυγχάνουν συνοδοιπόρων, οι οποίοι είναι έτοιμοι να βιαιοπραγήσουν, να ασχημονήσουν και να εγκληματήσουν κοινωνικά, για να εκτονώσουν τα ψυχολογικά τους σύνδρομα.
Το αυτό ισχύει και για τις ομάδες βιαιοπραγούντων, ή έτοιμων να βιαιοπραγήσουν επιλεγόμενων "αυτονόμων". Όμως δεν πρόκειται περί αυτονόμων, αλλά περί ανόμων. Πρόκειται για το δεύτερο χέρι, δίπλα στο ναζιστικό, το οποίο κινεί ο ντεσπεράντος χαφιεδισμός, ενώ πάντοτε ο κορμός του αποτελείται από τα δήθεν "έννομα" πολιτικά κόμματα τού κοινοβουλίου και τον "low and order" συρφετό, ο οποίος τα στηρίζει. Ως απόγονοι, είτε των βασανιστών τής Μακρονήσου, είτε των πληρωμένων με αγγλικές λίρες χαφιέδων, οι οποίοι το έπαιζαν αριστεροί, είτε των ενεργούμενων από τα καθάρματα στάλιν / τρότσκυ διπόδων, οι οποίοι επιχειρούσαν με τις κλίκες τους να διαλύσουν και να στρεβλώσουν το εργατικό και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ως ενας από τούς βασικότερους θεωρητικούς τής αυτονομίας, διακήρυξε, ότι ο αυτόνομος, συμφώνως προς τον προσδιορισμό τού όρου, σέβεται και υπηρετεί κάποιους νόμους, οι οποίοι είναι δικοί του. Αυτοί συνιστούν εκούσιο και συνειδητό προθεμά του - προσωπικό ή κοινοτικό - και δεν διέπονται από υποταγή, ούτε σε κατεστημένα κρατικής βίας, ούτε σε αποδοχή πατερναλιστικών προτύπων σε αυθεντίες τής πλάκας ψευτοεπαναστατικών μαγαζιών. Όσοι επικαλούνται την ανομία και το χάος είναι ή στόκοι, η υπόπτως ενεργούμενοι. Τουτέστιν εις κάθε περίπτωση κοινωνικά επικίνδυνοι. Διότι είτε πράττουν εμμίσθως εις βάρος τής κοινωνίας, είτε τους εκμεταλλεύονται έμμισθα αντικοινωνικά κυκλώματα.
Στα πλαίσια τής προωθήσεως νοσηρών φαινομένων στον χώρο τής ανάπτυξης κοινωνικής άμυνας εντάσσεται και η πρακτική τού Αλέξη Τσίπρα και τής κλίκας η οποία τον προάγει όπισθεν και πέριξ αυτού, ως συμπληρωματικός αντίποδας τής προκλητικής πρακτικής τής ατύπου ομάδος Γεωργιάδη, Βορίδη και Μιχαλολιάκου.
Στο πρόσφατο "συνέδριο" του κομματικού τσίρκου, του οποίου υποτίθεται ότι είναι προκαθήμενος ο νεαρός "Αλέξης", ανέπτυξε μια εξόχως ύπουλη φρασεολογία, η οποία δεν αποτελεί προϊόν επιδείξεως βερμπαλιστικής σκληρήνσεως έναντι των κυβερνώντων ένεκα αλιεύσεως ψήφων, αλλά πολύ στοχευμένα επιχειρεί να μεταφέρει τις διαθέσεις που κινούνται στα πλαίσια τής κοινωνικής αμφισβητήσεως στα δεδομένα της πάλαι ποτέ πλασματικής πολιτικής και κοινωνικής πολώσεως, η οποία ίσχυε προ τής αναγνωρίσεως τής Εθνικής Αντιστάσεως.
Με φραστικές κωρώνες, ότι αυτός και η πολιτική παρέα του είναι παιδιά "των αγωνιστών τής Ακροναυπλίας" και με αναφορές στα "γουναράδικα", διεκπεραίωσε συνειδητά και βάσει σχεδίου τον ρόλο προβοκάτορα. Κατ'αρχήν ποια πολιτική συνέχεια μπορεί να αποτελεί ο γόνος ενός μεγαλοαστού κατασκευαστή, παρατρεχάμενου των επισήμων εκκλησιαστικών "ταγών", ο οποίος απροκάλυπτα δήλωσε ότι το μνημόνιο δεν επεβλήθει βάσει συνταγματικής εκτροπής, με τον ήρωα τής Εθνικής Αντιστάσεως Αθανάσιο Κλάρα;
Οι στόχοι είναι προφανείς και προωθούνται ταυτοχρόνως και από το ίδιο το κατεστημένο, το οποίο χειρίζεται τα δεδομένα τής κρατικής καταστολής στην Ελλάδα:
Οι κοινωνικοί δεσμοφύλακες είναι αφελείς, εάν πιστεύουν, ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε και να ερμηνεύσουμε το δεδομένο, ότι την επόμενη ημέρα μετά την απόφαση αποφυλακίσεως τού Κώστα Σακκά, συνελήφθηασν άλλοι νεολαίοι, με παρόμοια παρουσία, που προφυλακίσθησαν στην θέση του, συμφώνως προς το σχήμα, ότι οι ανθρωποδεσμώτες αφήνουν ένα και στην θέση του συλλαμβάνουν δύο.
Οι αιτίες τής συγκεκριμένης πρακτικής είναι προφανέστατες για όσους διαθέτουν στοιχειώδη πολιτική κρίση και επικαλύπτονται σαφώς με την σκοπιμότητα των "μαχητικών" διακυρήξεων, στις οποίες προέβη στην σαπουνόπερα συνεδρίου "αριστεράς" ο τρέντυ " Alexis".
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΝΑΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ.
ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΗΝΕΙ "ΧΡΥΣΕΣ ΑΥΓΕΣ" ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΟΤΙ ΣΤΗΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΚΥΜΑΤΟΘΡΑΥΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.
3. ΚΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΟΤΟΦΤΕΡΑ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ;
Όταν ήμουν πιστσιρικάς, δηλαδή περίπου σαραντάρης, έτυχε να παρακολουθήσω μια ταινία τού Ράινερ Βέρνερ Φάσμπιντερ με τίτλο "Η Τρίτη Γενιά" (Die Dritte Gneration). Αυτή η τανία με σάστισε τότε, διότι δεν μπόρεσα να κατανοήσω τίποτε από αυτήν. Γράφοντας αυτές τις γραμμές μετά από είκοσι χρόνια αισθάνθηκα η ταινία να προβάλεται εκ νέου μέσα στο κεφάλι μου, οπότε και κατανόησα ακόμη και τις έσχατες λεπτομέρειές της. Μερικά πράγματα χρειάζονται απλά χρόνο και τα χαστουκάκια τής ζωής για να ωριμάσουν.
Εννοείται βεβαίως, ότι αυτή την ταινία την συνιστώ, χωρίς να προσποιούμαι τον κουλτουριάρη, μια και προ δεκαλέπτου κατάφερα να την καταλάβω.
Η ταινία αναφέρεται στην τρίτη γενιά τρομοκρατών τής Γερμανίας, η οποία είχε βρει το ξεκίνημά της με την πρώτη γενιά, τής λεγομένης "Φράξια Κόκκινος Στρατός" ( Rote Armee Fraktion - RAF) με το περιβόητο έμβλημα τού καλασνίκωφ κάτω από την πεντάλφα και πρωταγωνιστές την Ουλρίκε Μάινχοφ και τον Αντρέας Μπάαντερ στα τέλη τής δεκαετίας του '60, εάν δεν με απατά η μνήμη μου.
Η ταινία παρουσίαζε τούς τρομοκράτες τής τρίτης γενιάς σαν ένα είδος χαφιέδες - κλόουν. Κάποιες ταινίες τού Φάσμπιντερ, που είχε τύχει να δώ προηγουμένως, μού είχαν αρέσει και είχα προσέξει, ότι αυτές προκαλούσαν το γερμανικό ασυνείδητο. Είχα συζητήσει κάποτε με κάποιες ψευτοκουλτουριάρες, σχετικά με κάποια ταινία τού Φάσμπίντερ, πρέπει να ήταν η τιτλοφορούμενη "Η Τιμή τής Μαρίας Μπράουν", η οποία αναφερόταν στην πλήρη εκπόρνευση τής γερμανίας μετοπολεμικά στα πλαίσια τής αμερικανοκρατίας και οι εν λόγω κυρίες είχαν εκφράσει την πλήρη απέχθειά τους προς τον δημιουργό, διότι αυτός ήταν λέει εκτός των άλλων και ομοφυλόφιλος, καθότι οι γερμανοί θεωρούν στις πλείστες των περιπτώσεων, ότι είναι δήθεν οι καλύτεροι όλων και τα πιο τσίλικα μαγκάκια. Μόλις βρεθούν όμως έξω από την χώρα τους αυτομάτως περιορίζονται στα ανύπαρκτα κιλά τους, για να μην αρχίσει να ψιχαλίζει σφαλιάρες από τούς παρεβρισκομένους. Η μόνη χώρα που είδα να θεωρούνται οι γερμανοί κάτι ιδιαίτερο είναι η Ελλάδα. Εικάζω όμως με σχετική βεβαιότητα, ότι οι εν λόγω κυρίες κατά τα έτη που ακολούθησαν, προσαρτημένες σε κάποιο κόμμα πρασίνων, "οικολόγων", "εναλλακτικών", ή άλλου είδους κρυπτοφασιστών, θα έγιναν και τα θερμότερα μέλη κάποιας επιτροπής αναδείξεως των "δικαιωμάτων" των ομοφυλοφίλων.
Για να πολεμάνε αυτές οι κυρίες τον Φάσμπίντερ με τέτοια μανία, πρέπει αυτός να είναι πολύ σημαντική προσωπικότητα, σκέφθηκα τότε. Βέβαια άλλες ταινίες του δεν παρακολούθησα μετά την "Τρίτη Γενιά", μια και διαπίστωσα τότε, ότι τα μυαλά μας δεν επικοινωνούν. Όχι διότι εγώ είμαι σώνει και καλά ανόητος, ή διότι ο Φάσμπίντερ είναι ανούσιος πολυλογάς. Εθεώρησα έκτοτε ότι λειτουργούμε σε διαφορετικό μήκος κύματος, άρα θα πορευτούμε σε χωριστούς δρόμους.
Σήμερα διαπιστώνω όμως, ότι οι σημαντικοί δημιουργοί δεν είναι πάντοτε ευνόητοι, χωρίς αυτό να είναι δική τους αδυναμία. Υπό ένα τρόπο προηγούνται τής εποχής τους, ενώ εμείς παραμένουμε συχνά στην πρώτη ταρίφα, παρόλο που το όχημα έχει εισέλθει ήδη στην ζώνη αυξημένου κομίστρου.
Αυτό που με είχε μπερδέψει στην ταινία αυτή δεν ήταν ο συμβολισμός των χαφιέδων, καθότι ανέκαθεν κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με αυτούς σε απόσταση αμέσου επαφής, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι συντελείται και όποια διείδυσις.
Αυτό που δεν χώραγε στο μυαλό μου ήταν ο συμβολισμός των κλόουν. Τι σχέση μπορούν να έχουν οι κλόουν με τους τρομοκράτες; αναρωτιόμουν. Μέχρι να κατανοήσω τι εστί παλιομασκαράδες, χρειάστηκα δεκαετίες. Εξ άλλου ποτέ δεν απέκρυψα, ότι τυγχάνω αφελής, ίσως από καλή προαίρεση, όμως ο δρόμος προς την κόλαση είναι γεμάτος από παιδιά με ανάλογη αφέλεια τής δικής μου.
Το πιο σημαντικό που μπόρεσα να κατανοήσω μέσα στα πλαίσια τής αφέλειάς μου, είναι ο λόγος, που κάποια προικισμένα παιδιά, όπως ο Φάσμπίντερ, πεθαίνουν πριν την ώρα τους. Κάποιοι κάνουν λόγο για aids, ποτό, ναρκωτικά, καταχρήσεις. Εγώ όμως γνωρίζω μέσα σε ποιο συρτάρι ελλοχεύει ο θανατηφόρος ιός. Όπως έμαθα να εκτιμώ τι είδους σχολείο επιστράτευσης των εσωτερικών δυνάμεων επιβιώσεως στάθηκε για πολλούς η Μακρόνησος. Αυτοί, που ένοιωσαν να σκάει στο πρόσωπο και στο πλευρό τους καθυμερινά η ζωστήρα τού στρατονόμου, επέτυχαν να αναπτύξουν το αίσθημα τής επιβιώσεως.
Στην Ελλάδα το λοιπόν στην μείζονα φάση που διερχόμεθα καλλιεργείται και αναπτύσσεται ένα ιδιότυπο είδος τρομοκρατίας, το οποίο θα χαρακτήριζα ως "τρομοκρατία τής ρεζέρβας".
Κάπου μοιάζουμε να είμαστε μηχανικοί θεατές τής ταινίας που λέγεται ζωή, περιμένοντας το δάλειμμα για να τεντώσουμε τα πόδια μας και να αγοράσουμε στραγάλια, ενώ θα έπρεπε να την παρακολουθούμε πλήρως εστιασμένοι καρέ προς καρέ, αλλά ταυτοχρόνως και πλήρως αποστασιωποιημένοι, γνωρίζοντας ότι πρόκειται περί λήψεως προεπεξεργασμένης ροής εικόνων, που στήθηκαν σκοπίμως από παραγωγούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μακιγιέρ, χορογράφους και επεξεργαστές οπτικών τεχνασμάτων. Και οι υποτιθέμενοι δρώντες και πάσχοντες δεν είναι παρά μίμοι, οι οποίοι έχουν σπουδάσει και αποδίδουν άψογα την υποκριτική τέχνη, επιτυγχάνοντας να μάς κάνουν να συμπάσχουμε, να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, να δακρύζουμε και να αγωνιούμε μπροστά σε μια στημένη και ανύπαρκτη "πραγματικότητα" δύο διαστάσεων. Η οποία όμως ξεχυλίζει την αδρεναλίνη των χρωμάτων, των τοπίων, τής αλλεπάλληλης ταχύτητας και έντασης των αισθητικών ερεθισμάτων, ή τής μουντής ατμόσφαιρας τού νουάρ και των ελλοχευόντων σε αυτήν επικίνδυνων ή σκληρών καταστάσεων. Ένας κόσμος επίπεδος με πολύ περισσότερες όμως διαστάσεις από την επίπεδη δική μας τρισδιάστατη πραγματικότητα, η οποία εγκλωβισμένη στην κοσμοαντίληψή μας αφορά μια επίπεδη ρουτίνα, πέρα από κάθε ενδιαφέρον, τόλμημα, διακινδύνευση, ζωντάνια, ερωτικό δώσιμο μέχρις εσχάτων, ένδειξη εμπιστοσύνης στην υπολειτουργούσα φαντασία μας, υπέρβαση τής καθημερινής μας κακομοιριάς, τής διάθεσής μας για προσαρμογή, τού φόβου μας μπροστά στην ελευθερία, των αναστολών μας μπροστά στο κατώφλι τής εισόδου, η οποία οδηγεί στο λιβάδι.
Και εάν μεν η ταινία περιέχει κάποιο μήνυμα παιδαγωγικής υφής, κάποιο ζητούμενο προτάσεως ήθους, έχει καλώς. Στην αντίθετη περίπτωση δεν αποτελεί παρά ένα βαυκαλισμό των αισθήσεων, για όντα εστερημένα αληθούς συγκινησιακού βιώματος.
Και εφόσον η μηχανική μας πρόσληψη δεν μπορεί να αγγίξει την κακία ενός αδυσώπητου κριτικού κινηματογράφου, όσο κι αν φτιασιδώνεται νοητικά η αντίληψή μας, δεν απέχει ποιοτικά από αυτήν των αγελάδων, που παρατηρούν τα διερχόμενα τραίνα. Δεν μάς διέπει η αναζήτηση, αλλά οι πεπειθήσεις. Η "ασφάλεια" δηλαδή που παρέχει έναντι τής οξειδώσεως των εγκεφαλικών κυττάρων η επικάλυψή τους με δυο εκατοστά μπετόν, όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση τού δομικού σιδήρου.
Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε συγκεκριμένα, με πνεύμα ερευνητικό και χωρίς προκαταλήψεις, πέρα από την εφησύχαση τής μηχανικής αδράνειας και την υπολειτουργία των οργάνων αισθητηριακής προσλήψεως και νοητικής επεξαργασίας αυτή την σαπουνόπερα τής τρομοκρατίας, την οποίαν μάς υποβάλει το κατεστημένο σύστημα, υπό την μορφή των μασκαράδων τής τρίτης γενιάς.
Προς αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να αποβούν ιδιαίτερα χρήσιμοι οι εντοπισμοί τού Φάσμπιντερ στην "Τρίτη Γενιά". Η ταινία αυτή γυρίστηκε πριν γίνουν οι δυο μεγάλες δολοφονίες πολιτικών προσώπων, οι οποίες αποδώθηκαν σε τρομοκράτες. Αυτής τού διευθυντού τής Deutsche Bank Άλφρεντ Χερχάουζεν τον 1989 στο Μπαντ Κλάινεν και τού Ντέτλεφ Ρόβεντερ το 1990 στο Ντύσελντορφ, ενώσω αυτός ήταν επικεφαλής τής κρατικής εταιρείας Treuhand, στην οποία είχε ανατεθεί η ιδιωτικοποίηση τής κρατικής οικονομίας τής Ανατολικής Γερμανίας.
Ο Χέρχάουζεν είχε προτείνει πριν δολοφονηθεί την έκπτωση σημαντικού μέρους τού χρέους των χωρών τής περιφέρειας, που υπήρχε στις τράπεζες των ανεπτυγμένων χωρών. Θεωρούσε, ότι η διεθνής υπερχρέωση ήταν επιζήμια για την ανάπτυξη τής οικονομίας διεθνώς και ότι εάν δεν ελάμβανε κάποια χαριστική αντιμετώπιση μεγάλου μέρους τούς χρέους των οικονομικώς αδυνάτων, αυτό θα οδηγούσε σε στασιμότητα την διεθνή οικονομία, αλλά θα επέφερε και σημαντικά προβλήματα μεσοπρόθεσμα στο ίδιο το τραπεζικό σύστημα των οικονομικώς ισχυρών κρατών. Την θέση αυτή υποστήριξε με σθεναρά επιχειρήματα ο Χέρχάουζεν στις διεθνείς χρηματιστηριακές διασκέψεις και φόρα οικονομικών οργανισμών. Σήμερα γνωρίζουμε βεβαίως, ότι οι "πεφωτισμένοι" διεθνείς χειραγωγοί τής ανθρωπότητος, είχαν αποφασίσει την αποδόμηση τού συστήματος με την εφαρμογή τού φιλελευθερισμού και τού δόγματος τού σοκ. Ο Χέρχάουζεν ήταν ένα αγκάθι τού συστήματος, το οποίον το ίδιο το σύστημα αποφάσισε να καταστρέψει.
Ο Ρόβεντερ, ως λίαν επιτυχημένος οικονομικός διευθυντής τής μεγάλης βιομηχανίας παραγωγής χάλυβος Hoesch, είχε πολύ αποδωτικά και πραγματοποιήσιμα σχέδια για την ομαλή ενσωμάτωση και αξιοποίηση των δομών τής Ανατολικής Γερμανίας στα νέα πλαίσια τής επανένωσης των δύο γερμανικών κρατών. Οι Αγγλοσάξωνες όμως απέβλεπαν στην εξουδετέρωση τής παραγωγικής δομής τού ισχυρότερου οικονομικά κράτους τής δυτικής Ευρώπης και τής μετατροπής του σε διεθνή λωποδύτη - πλειαστσικοκλέπτη σε βάρος των λοιπών Ετρωπαϊκών χωρών, με στόχο την διάλυση των οικονομιών τους, στα πλαίσια τής διεθνούς οικονομικής κατεδαφίσεως και βίαιης επιβολής τού Αρμαγεδώνα. Μετά την δολοφονία τού Ρόβεντερ επέβαλαν στην διοίκηση τής Τρόιχαντ την Μπίργκιτ Μπρόυελ, η οποία ήταν γόνος τραπεζικής οικογένειας από το Ανόβερο, συμβεβλημένης με τα αγγλοσαξωνικά τραπεζικά συμφέροντα. Τότε έλαβε χώρα το μεγάλο πλιάτσικο σε βάρος τής οικονομίας τής πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Χιλιάδες μεγάλες παραγωγικές μονάδες εκχωρήθηκαν σε εκείνη την φάση έναντι ενός γερμανικού μάρκου σε ιδιώτες, με αποκλειστική υποχρέωση την χωρίς ουσιαστική δέσμευση των νέων ιδιοκτητών να μην απολύσουν τούς απασχολούμενους σε αυτές τις μονάδες. Στην συνέχεια οι πλείστοι εξ αυτών απέλυσαν εν ψυχρώ όλο το προσωπικό, εκποιώντας τις εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό αυτών των επιχειρήσεων για ζεστό παραδάκι. Με αυτόν τον τρόπο διαλύθηκε στην κυριολεξία η παραγωγική οικονομία μιας από τις πλέον εύρωστες οικονομικά χώρες τής Ευρώπης. Ταυτοχρόνως παραχωρήθηκε το δικαίωμαστην γερμανία τής απροσκώπτου κλοπής της κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας των αδυνάτων χωρών, ώστε να καταστεί δυνατή η εσωτερική της χρηματοδότηση. Έκτοτε η ανεργία σαρώνει την Ανατολική Γερμανία, αλλά και η οικονομία τής δυτικής Γερμανίας μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μεταπρατική - παρασιτική. Ο πρώην οικονομικός γίγας μπορεί να παρουσιάζει κάποιο σημαντικό κύκλο εργασιών μέσω τής επιδοτήσεως τής αυξανόμενης ανεργίας, τής γραφειοκρατίας και κατασκευαστικών έργων στον τομέα τής δομήσεως, όμως στέκει πλέον σε πήλινα πόδια. Και όποτε αποφασίσουν οι διεθνείς αρχιτέκτονες τού χάους να τα συντρίψουν, αυτό θα ολοκληρωθεί εντός μίας νυκτός.
Η δολοφονίες των Χέρχάουζεν και Ρόβεντερ από κρατικούς εκτελεστές σήμαναν το κύκνειο άσμα τής Γερμανίας ως παραγωγικής οικονιμικής δυνάμεως και την μετροπή της σε ηγέτιδα πόρνη τής διεθνούς αρπακτής. Ο τρόπος που κατέπεσαν σε χρόνο μηδέν οι χάρτινοι πύργοι τής "δημιουργικής λογιστικής" τού Σιμήτη, είναι γνωστός. Αυτό πρόκειται να είναι και το μέλλον τής γερμανίας, η οποία ανέκαθεν ευχαρίστως ανέλαβε στην ιστορική πορεία τον ρόλο τού διεθνούς βλάκα, ώστε να πληρώνει κατόπιν "εορτής" τα σπασμένα. Το γεγονός, ότι κάποιοι φρόντιζαν μονίμως να ανασταίνεται από την αρχή το πτώμα των ηθικών και νοητικών μπουνταλάδων, έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση των γερμανών, οι οποίοι ενδείκνυνται για τον θλιβερό ρόλο, ο οποίος κατ'επανάληψη τούς ανατίθεται.
Οι κάθε λογής αλητάμπουρες που ευρίσκονται όχι στα κέντρα αποφάσεων τού Βερολίνου, διότι τέτοια δεν υπάρχουν, αλλά στα κέντρα διεκπεραιώσεως με το αζημίωτον αγγλοσαξονικών συμφερόντων, ανοίγουν τις σαμπάνιες και κάνουν προπόσεις υπέρ τής υγείας των τρομοκρατών. Τα υπόλοιπα περί υποτιθέμενης ισχυράς Γερμανίας, περί αυτονόμου ηγεμονικής πολιτικής, περί σοκ και δέους, αποτελούν προϊόντα αγνοίας και αγκλιτσοενημέρωσης εν πλήρη αγνοία των εδώ επικρατούντων συνθηκών εκ μέρους ελλαδίτικων βλαχαδερών, τα οποία προσποιούνται τούς "ειδικούς" και τούς "γνώστες".
Λίαν προφητικός ο Φασμπίντερ. Ποιος μπορούσε όμως να κατανοήσει τότε το νόημα όσων αυτός φρόντιζε να προβάλλονται στην οθόνη;
Και από αυτούς, οι οποίοι ίσως κατανοήσαν, ή θα μπορούσαν ίσως να κατανοήσουν, ποιοί ήσαν αυτοί, οι οποίοι θα είχαν την σύνεση και την τόλμη να αναλάβουν την ευθύνη και το κόστος τής προσπάθειας ματαιώσεως αυτών των σχεδίων;
 | ||||
| Το έξοχο και μνημειώδες πλέον βιβλίο των WIESNEWSKI / LANDGRAEBER / SIEKER: | "Το Φάντασμα RAF". | Υπότιτλος: "Για ποιο λόγο είναι απαραίτητη η τρομοκρατία στο πολιτικό και το οικονομικό κατεστημένο" |
Όσο αφορά την τρομοκρατία τής ρεζέρβας στην Ελλάδα, ισχύει και για αυτήν την περίπτωση η γενική διαπίστωσις τού Άρθουρ Κόναν Ντόυλ δια στόματος τού Σέρλοκ Χολμς:
"Αν αφαιρέσεις από την οργάνωση συνομωσίας κάποιας εγκληματικής πρακτικής όλα τα στοιχεία που δεν υπάρχει νόημα να έχουν συμβεί, αυτό το οποίον απομένει είναι η γυμνή πραγματικότητα, όσο εξωπραγματική κι αν αυτή φαίνεται να είναι".
Εάν προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά τής σύχρονης εκδήλωσης τής τρομοκρατίας στην Ελλάδα σε σύγκριση με αυτά τής παλαιότερης, ώστε μέσω αυτής τής σύγκρισης να μπορέσουμε να προβούμε σε μια αποτίμηση αυτού τού φαινομένου, ποια μπορεί να είναι αυτά;
Εκτιμώ ότι τα δυο φαινόμενα χαρακτηρίζονται από πλήρως αντιδιαμετρική δομή:
Στα πλαίσια τής ατομικής τρομοκρατίας τού παρελθόντος είχαμε πληθώρα νεκρών θυμάτων, ελάχιστες όμως θανατώσεις αντ' αυτού τρομοκρατών και καμία σύλληψη κάποιου ουσιαστικού τρομοκράτη. Κάποιες συλλήψεις επί πλέον που είχαν λάβει χώρα, όπως τού Μπαλάφα, είχαν αποδειχθεί αστυνομικά φιάσκα, με ακόλουθη αθώωση των συλληφθέντων.
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, ότι στην συγκεκριμένη φάση, οι οποία διήρκησε σχεδόν τρεις δεκαετίες, ενώ οι τρομοκράτες έκαναν στην κυριολεξία θραύση, οι διωκτικές αρχές παρακολουθούσαν τα δρώμενα δήθεν πλήρως ανήμπορες να επιδείξουν την όποια επιτυχία σύλληψης εγκληματιών έχοντας μόνιμα το δάκτυλο στο στόμα. Κάποιος υπουργός δημοσίας τάξεως μάλιστα, μικράς σωματικής διαπλάσεως, ο οποίος είχε τολμήσει να ταράξει λίγο τα νερά, πήρε άρων άρων τα παπούτσια στο χέρι.
Δυο ήσαν οι φερόμενοι ως τρομοκράτες, οι οποίοι είχαν θανατωθεί στην πορεία δεκαετιών τής ανάπτυξης τρομοκρατικής δράσεως στο παρελθόν, μετά την αντιπολίτευση και εντεύθεν, ενώ τα θύματα τής τρομοκρατικής δραστηριότητος ήσαν και πολυάριθμα και υπείχαν εξέχουσα κοινωνική θέση. Στην περίπτωση των δυο αυτών είναι γνωστό, ότι ο Κασίμης θανατώθηκε από τούς δικούς του, για να μην συλληφθεί από την αστυνομία, κατά την διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών από την αστυνομία, όταν η ομάδα του τοποθετούσε εκρηκτικά σε κάποιο εργοστάσιο.
Ο δεύτερος νεκρός είναι ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο οποίος θανατώθηκε κατά την λεγόμενη "μάχη τού Γκύζη". Στην περίπτωση τού Χρήστου τυχαίνει να γνωρίζω καλώς από πρώτο χέρι πρόσωπα και πράγματα. Και θέτω υπό σοβαρή αμφισβήτηση, ότι αυτός βαρύνεται με την εκτέλεση ανθρώπων, ως υποτιθέμενος αρχηγός της λεγόμενης "Αντιστρατιωτικής Πάλης", είτε το υποτιθέμενο θύμα του ήταν ο σαφέστατα αδίκως εν ψυχρώ εκτελεσθείς εισαγγελέας Θεοφανόπουλος, ο οποίος ήταν ένας από τούς πλέον εντίμους και φιλότιμους εισαγγελικούς λειτουργούς, είτε κάποιος άλλος. Δεν αμφιβάλλω, ότι ο Χρήστος ήταν μπλεγμένος στα κυκλώματα των τρομοκρατών. Όχι όμως των εκτελεστων - τρομοκρατών, διότι τις εκτελέσεις έκαναν αλλοδαποί πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών. Ο Χρήστος είχε αναμφιβόλως εμπλακεί στον σκληρό πυρήνα κάποιων αδίστακτων αληταμπουράδων, οι οποίοι διαχειρίζοντο τον ευρύτερο χώρο των χρήσιμων ηλιθίων, ένας από τούς οποίους ήταν δυστυχώς και ο Χρήστος. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάποιοι τού είχαν δώσει να κουβαλάει και ένα μπιστόλι, για να παίζει τον εξεγερμένο και τον αποφασισμένο. Όποιος όμως γνώρισε από πολύ κοντά τον Χρήστο, είναι σε θέσει να εκτιμά, ότι αυτός ήταν ψυχούλα και ήταν αδύνατον να σκωτώσει εν ψυχρώ άνθρωπο, έστω και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες πλύσεως εγκεφάλου.
Γνωρίζω επίσης, ότι όσο αφορά την επιχειρησιακή μοίρα τής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, η οποία θανάτωσε τον Χρήστο Τσουτσουβή, πραγματικά πυρά είχε στο όπλο του μόνον ένας. Ο επικεφαλής. Καθώς και ότι η εντολή που είχε δοθεί, ήταν να μην πυροβολήσει κανείς άλλος πριν από αυτόν. Άρα η εντολή η οποία είχε δοθεί, ήταν να μην συλληφθεί, ή εξουδετερωθεί ο Χρήστος. Έπρεπε να θανατωθεί. Όπως τραγουδάει ο Δημήτρης Πουλικάκος, "το ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του".
Τα υπόλοιπα αφορούν λογικές συνεπαγωγές, τις οποίες μπορεί ανέτως να κάνει κάθε νοήμων πολίτης, ο οποίος σέβεται και αισθάνεται υποχρεωμένος να περιφρουρεί την έννομο τάξη τής πατρίδος του. Άρα είναι περιττόν να συνεχίσω.
Για ποιο λόγο δημοσιοποιώ αυτά τα πράγματα στο διαδίκτυο; Μόνον για ένα λόγο: Για να καταδείξω, ότι στην φάση που η τρομοκρατία θέριζε κεφάλια, η διωκτικές αρχές δεν μπόρεσαν να στείλουν στον άλλο κόσμο ούτε ένα από αυτούς.
Ψυχροί και αδυσώπητοι εγκληματίες εκτελεστές, οι οποίοι παραμένουν ασύλληπτοι και οποίοι θανάτωσαν ύπουλα και άνανδρα κόσμο και κοσμάκη, κατά βάση αθώο, ή εκτελώντας εντολή διευθετήσεως εσωτερικών λογαριασμών τού συστήματος, παραμένοντας μονίμως στο απυρόβλητο.
Αυτοί δε που κρατούνται εδώ και κάποια χρόνια δεν είναι παρά ληστές τραπεζών τής εταιρείας, ώστε να γεμίζουν τα σεντούκια κάποιων μυστικών υπηρεσιών, προκαλώντας τρόμο και αποσταθεροποίηση. Με εξαίρεση τον Κουφοντίνα, περί το ποιόν του οποίου έκανε πολύ συγκεκριμένη αναφορά ο Τζωρτζάτος και όποιος ενδιαφέρεται να ενημερωθεί, ας ανατρέξει στις καταγγελίες του.
Θα ήταν όμως ατόπημα αυτής τής αναφοράς, εάν δεν έκανα μνεία και στην κοινωνική διάσταση τού θέματος: Ο Ψαραδέλης σπούδαζε με την συμμετοχή του στα κλοπιμαία από τις ληστείες των τραπεζών δυο παιδιά του στην Ιταλία. Είχε γίνει δηλαδής τρομοκράτης "για να βγάλει δυο ανθρώπους χρήσιμους στην κοινωνία". Δηλαδή κουράδες μασκαράδων.
Αυτή είναι η ουσία τής τρομοκρατίας στην Ελλάδα στην διάρκεια μεταξύ 1974 και 2003. ΚΟΥΡΑΔΕΣ ΜΑΣΚΑΡΑΔΩΝ σε βάρος αίματος αθώων ανθρώπων.
Η σύγχρονη τρομοκρατία τής ρεζέρβας είναι όμως τελείως διαφορετική από την προηγούμενη.
Ενώ δεν έχουμε θανατώσεις από χείρα τρομοκρατών, έχουμε σε αντίθεση θανατώσεις τρομοκρατών.
Το μολόχ φαίνεται και σε αυτήν την περίπτωση να χρειάζεται αίμα. Όμως από την άλλη μεριά. Για ποιον λόγο άραγε;
Έχουμε βέβαια και αθρόες συλλήψεις. Κοριτσόπουλα που έβαζαν μέσα σε τσουκάλια βαρελότα και τα έριχναν στους σκουπιδοντενεκέδες, δεκαεξάχρονα με χατζάρες, οπλοπολυβόλα και πρισμένα μάτια από βρωμόξυλο, βυζανιάρικα μέσα στα νηπιαγωγία, που με το ένα χέρι κράταγαν το βυζί τής μάνας τους και με το άλλο το καλάσνικοφ. Και μπόλικες συλλήψεις, ώστε να υπάρξει σύγχρονο "μαρτυρολόγιο", ώστε να μπορούν οι πάλαι ποτέ στρατολόγοι να κάνουν στρατολόγηση μελών προς τρομοκρατική εκπαίδευση στα δημοτικά σχολεία, στα νηπιαγωγεία και στα τεχνικά λύκεια.
Ευτυχώς που δεν την έπεσαν ακόμη στα γηροκομεία, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να αρχίσω να φοβάμαι και για την πάρτη μου, μην μού χαλάσουνε την φτιάξη εδώ πέρα με τις ωραίες νοσηλεύτριες που ζαχαρώνω, όταν μού φέρνουν την πάπια.
Βόμβες σε συσκεβασία ταχυδρομείου, βόμβες σε συσκεβασία τούρτας, προφυλακτικά με γεύση βόμβας. Οι σεξοβόμβες μόνο λιγοστεύουν, με αποτέλεσμα να υποσιτιζόμαστε οι αλανιάρηδες.
Αν είναι δυνατόν να κινδυνεύει από τέτοια καλαμπαλίκια το σύστημα.
Εδώ αποσκοπείται κάτι τελείως διαφορετικό. Και αυτό αφορά δυο πρεάγματα:
Το πρώτο αφορά την πραγματοποίηση μιας πολύ έξυπνης εμπορικής ιδέας: Όπως κυκλοφορούσαν παλιά στα περίπτερα κάτι περιοδικά με τίτλο "ο μικρός ήρωας", "ο μικρός σερίφης", "ο μικρός καμπόης", "ο μικρός ρινόκερως", μάλλον κάποιος σχεδιάζει να εδόσει προσεχώς τον "μικρό τρομοκράτη", για να τα κονομήσει από τούς πιτσιρικάδες.
Το δεύτερο αφορά την προετοιμασία μιας ποινικοποίησης άνευ προηγουμένου των πάντων με πρόσχημα την τρομοκρατία. Και μάλιστα εκ τού ασφαλούς στην σημερινή κρίσιμη φάση, για πρόσωπα που θα μπορούσαν ίσως ένεκα των συνθηκών να αποτελέσουν στόχο για κάποιους θερμόαιμους μπουνταλάδες, που έχασαν αβγά και καλάθια. Γι' αυτόν τον λόγο κρίθηκε σκόπιμο να περιορίζεται το πράγμα στα νηπιαγωγεία και τούς παιδικούς σταθμούς.
Θα προβάλει κάποιος ίσως το επιχείρημα, ότι ενδιαμέσως και επί σύντομο χρονικό διάστημα επικράτησε πράγματι μια επικίνδυνη και άγρια φάση, με πυροβολισμούς σε βάρος αστυνομικών, βαρέα όπλα, μοτοσυκλετιστές που πυροβολούσαν με αυτόματα όπλα και τα τοιαύτα.
Η διαπίστωσις είναι ορθή.
Όμως τότε ήταν πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής.
Και ο Κώστας ενόχλησε, διότι δεν είναι παλιοτόμαρο και έπρεπε να φύγει όπως - όπως. Για να έλθουν οι μνημονιακοί.
Γι αυτόν τον λόγο χρειαζόταν η αποσταθεροποίηση τής τρομοκρατίας.
Ρε αλήτες, αφού σας γνωρίζουμε από μέσα και από εξω. Από πού αντλείτε την αυταπάτη, ότι θα την βγάλετε μέχρι το τέλος καθαρή;
Ή εκτιμάτε ότι κουρεβόμαστε και οι καραφλοί στα γουναράδικα;
4. ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ - ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ - ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ:
ΤΑ ΧΟΜΠΥ ΜΙΑΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΤΡΕΜΕΙ, ΚΑΘΟΣΟΝ Η ΜΑΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΝΑΖΗΤΑ ΓΑΜΒΡΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΝΟΥΧΟΣ
συνεχίζεται
