ΝΑΥΑΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

"ΤΑΥΤΟΝ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΕΙΝ"
ΠΛΩΤΙΝΟΣ

"ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ"
 ILYA PROGOGINE


1. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΚΟΜΠΟΛΟΓΙΑ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΑ ΖΩΝΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΜΟΥ

Ένας θανών μπάρμπας, ονόματι Κωνσταντίνος Ζέρβας, στον οποίον αφιέρωσα στο παρελθόν κάποια ανάρτηση (      http://bostopel.blogspot.de/2009/09/blog-post_05.html     ) και ο οποίος είχε βγάλει αρκετά χρονάκια στο Δρομοκαίτειον Ίδρυμα, όταν τον έστελνε η μακαρίτισα η γιαγά μου να τής πάρει τσιγάρα έλεγε:
"Στειλ' τον να πάρει τσιγάρα και μην τον παντρεύεις. Αλλά ο Κώτσος θα τούς φάει λάχανο..."
Επειδή το αίμα νερό δεν γίνεται, ελπίζω, ότι και εγώ κάτι να κληρονόμησα από την τρέλα τού θείου. Μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να δω το προσωπό μου παρα μόνο στον καθρέπτη. Μπορώ όμως να βλέπω το κορμί μου, τα χέρια και τα πόδια μου. Όταν προηγουμένως μού τηλεφώνησε το αδελφάκι μου και μου είπε: "Πάμε χάλια, δεν κινείται τίποτα, φοβάμαι το αδιέξοδο", τού απάντησα:
"Να θυμάσαι πάντοτε την θριαμβική διακύρηξη τού Μπάρμπα-Κώστα: Ο Κώτσος θα τούς φάει λάχανο. Δεν είμαστε αδελφέ, σώνει και καλά, έρμαια στον χωροχρόνο"...
Έτσι απεφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, για να ξεμπερδέψω μαζί του (δεν εννοώ τον αδελφό μου, αλλά τον χωροχρόνο).

Στην σύγχρονη εποχή και ιδιαιτέρως κατά την τρέχουσα περίοδο, τα άγχη των ανθρώπων πολλαπλασιάζονται ολοένα και περισσότερο. Αυτά μοιάζουν να οδεύουν προς μια κορύφωση, η οποία επικεντρώνεται στον φόβο, ότι οδεύουμε προς τεράστιου μεγέθους πρωτόγνωρες καταστροφές.
Θεωρώ πλέον, ότι αποτελεί κοινό τόπο η τεράστια αντίφαση, στην οποία αναφέρθηκε ο Έριχ Φρομ στο "Ο Φόβος  Μπροστά στην Ελευθερία". Μια τεράστια ψαλίδα ανοίγει μεταξύ τής θεαματικής αυξήσεως τής τεχνολογικής προόδου κατά την διάρκεια των τελευταίων εκατό ετών και τής χαμηλής συνειδητότητος, η οποία χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα και η οποία την εμποδίζει κατά προφανώς μοιραίο τρόπο να αξιοποιήσει την επιτευχθείσα τεχνολογική πρόοδο για συμφέροντες προς αυτήν σκοπούς και όχι για την καταστροφή της. Πράγματι, ενώ είμαστε τεχνολογικοί γίγαντες, παραμένουμε συνειδησιακοί νάνοι. 

Αυτή η κυριαχώσα αντίληψη, ότι βαδίζουμε προς τον γκρεμό συνοδεύεται ταυτοχρόνως και από σωρεία καταστροφικών προβλέψεων, περί "Γ΄ παγκοσμίου πολέμου", "αρμαγεδώνος" και άλλα μασάλια, τα οποία στηρίζονται σε "προφητικά" - ή κατά άλλους σε "προφυτικά"-  κείμενα, όπως το περιώνυμο "ημερολόγιο των Μάγιας", μεσσιανικού χαρακτήρος
κείμενα διαφόρων θρησκειών, τα περί "επερχόμενου Μάντι" του σιϊτικού Ισλάμ, ραββινικά μεσσιανικά κείμενα κλπ.
Δεν αποσκοπώ να ισχυριστώ και να καταδείξω, ότι όλα αυτά προέρχονται εκ τού ουκ άνευ και ότι αποτελούν κυήματα ή πονήματα, τα οποία προσβλέπουν εν τέλει στην δημιουργία μαζικών ψυχώσεων. Η αντίφαση, στην οποία ανεφέρθην προηγουμένως, καθιστά την κατισχύουσα μανία αυτοκαταστροφής της ανθρωπότητος - μανία την οποία διαπιστώνω και από την ολόθεν αναπτυσσόμενη πώρωση διανοιών και φρένων πέριξ εμού - ως απτό και ζοφερό κίνδυνο.
Πλην όμως, ως μη ανήκων σε θρησκείες και δόγματα, θεωρώ καθήκον μου σε μια φάση όπου αναπτύσσονται και κυριαρχούν εσχατολογικές εξάρσεις, να εντείνω τις δικές μου κεραίες, ώστε να αφουγκραστώ τις προκλήσεις τής Δημιουργίας στην εποχή μας.

Τα περισότερα δόγματα είναι συνυφασμένα με εκάστοτε σωτηριολογικές προοπτικές. Δεν αποσκοπώ επίσης να αμφισβητήσω την κεντρική περί σωτηριολογίας αντίληψη. Δεν δέχομαι, ότι η Δημιουργία αποτελεί σπορά τής τύχης και απορρίπτω αποφασιστικά τις δυαρχικές αντιλήψεις "γνωστικών", αποκρυφιστών, τεκτόνων και δεν συμαζώνεται, ότι ο Κόσμος επλάσθη παρ' ενός κατωτέρου θεού, ο οποίος είτε δεν εγνώριζε καλά την δουλειά του, ήτο διέπετο από καθαρματικές ιδιότητες.
Τυγχάνω ελκόμενος παρά τής Πλατωνικής φιλοσοφίας, ήτις διακρίνει στην περίπτωση τού Δημιουργού πάσα Σοφία και πάσα Καλοσύνη. Πέραν αυτού αρνούμαι να αποδεχθώ, ότι για να φθάσει η ανθρωπότης στην εσχατολογική της αποκατάσταση, είναι σώνει και καλά αναγκαίο και αναπόφευκτο να "κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα".
Αυτό, το οποίον τελικώς με ενδιαφέρει, είναι με ποιο τρόπο μπορεί να μειωθεί το κόστος για την ανθρωπότητα, στην πορεία προς ένα κόσμο, όπου κυριαρχεί η φιαλανθρωπία και είναι αντάξιος των εν δυνάμει δυνατοτήτων τής ανθρωπότητος.
Προς αυτήν την κατεύθυνση αρέσκομαι να ερευνώ και να κοπιάζω.
Επίσης αρέσκομαι να μελετώ και να επιτρέπω να δονούμαι - στον βαθμό που μπορώ να το επιτύχω - από τον Ελληνικό Λόγο. Θεωρώ, ότι αυτός κατέχει την κλείδα εκφυγής από την κακοδαιμονία, η οποία μας ταλανίζει. Φρονώ επίσης, ότι η κατοχή τής εν λόγω κλείδας δεν συνιστά στατικό γεγονός, αλλά δυναμικό ζητούμενο. Δεν υφίστατι δηλαδή ως τετελεσμένο δεδομένο, αλλά ως διαρκώς αναπτυσσόμενη πρόκλησις, η τελείωσις τής οποίας συνιστά όχι την σωτηριολογία τής ιστορίας, διότι όπως στην συνέχεια προτίθεμαι να αναπτύξω, δεν θεωρώ την ιστορία να καταλήγει κατ' ανάγκην τετελειωμένη. Θεωρώ ότι η Τελείωσις αφορά συστατικόν προκλήσεως αυτού τούτου τού χρόνου, ο οπίος ξεπερνά τα όρια και δεδομένα ενός απλού ιστορικού κύκλου. Τού χρόνου, ο οποίος είναι συνυφασμένος με το υπάρχον είδος ανθρώπου, τουτέστιν τον υπάρχοντα ανθρωπολογικό τύπο.


2. ΑΝΑΦΟΡΙΚΩΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ

Οι τελεολογικές αντιλήψεις, οι οποίες κυριάρχησαν και κυριαρχούν ακόμη - στηριζόμενες σε αντίστοιχες οντολογικές θεωρήσεις, οι οποίες προήγον κοσμογονικού περιεχομένου οπτικές - είναι αυτές τού Χριστιανισμού και τού Μαρξισμού, οι οποίες, κατά την άποψή μου, διέπονται από πανομοιότυπη λειτουργικότητα. Δεν είναι τυχαίο, ότι στο έργο που έκανα μνεία προηγουμένως, ο Έριχ Φρομ αποδίδει στο μαρξιστικό δόγμα χαρακτήρα θρησκείας. Τόσο η "Γένεσις" τής Πέντατεύχου, όσο και ο "επιστημονικός σοσιαλισμός" εκκινούν από την εκ τού μηδενός δημιουργία τού κόσμου. Η μεν πρώτη εκκινεί από την δημιουργό παρέμβαση τού Θεού - Δημιουργού. Ο δε δεύτερος, ως η εκάστοτε υλιστική αποδοχή των επιστημονικών δεδομένων στο όνομα τής "προόδου", εκκινεί από απρόσωπες δυνάμεις τού λεγόμενου "κβαντικού κενού" στα πλαίσια τής λεγομένης "μεγάλης εκρήξεως".
Συμφώνως και προς τα δυο αυτά ερμηνευτικά συστήματα, ο κόσμος οδεύει προς συγκεκριμένο τέλος, το οποίον είναι ανεξάρτητο από την εν τελει ανθρώπινη θέληση. Συμφώνως προς το Θείον Σχέδιον της χριστανικής Δημιουργίας ο κόσμος τείνει προς την Δευτέρα Παρουσία, Θεία Δίκη, Ανάσταση Νεκρών και πλήρη επικράτηση του "Αρνίου" (συμφώνως προς τον όρο των αποκαλυπτικών χριστανικών κειμένων) επί των εωσφορικών δυνάμεων, όπου και αυτός τελειούται.
Ο Μαρξισμός προλέγει νομοτελειακή επικράτηση τού κομμουνισμού και κατάργηση των κοινωνικών τάξεων στην "αταξική" κοινωνία. Αυτή η εξέλιξη είναι για το μαρξιστικό δόγμα αναπόφευκτη και το μόνον που μπορεί να υπενεργήσει το ανθρώπινο υποκείμενο, είναι η επίσπευσή της. Για τον Μαρξισμό η ιστορία είναι ενδογενώς και εκ των πραγμάτων  "γκαστρωμένη" και  το "επαναστατικό υποκείμενο" αναλαμβάνει τον ρόλο της "μαμής τής ιστορίας".
Η ανθρωπίνως ενεργούμενη πρακτική στα πλαίσια τής χριστιανικής σωτηριολογίας αφορά αφ' ενός μεν την σωτηρία τής ψυχής ενός εκάστου, αφ' ετέρου την συνδρομή αυτού προς τούς συνανθρώπους του, για να σώσουν και αυτοί την ψυχή τους, ώστε να εισέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι στη Βασιλεία των Ουρανών. Η ανθρώπινη επενέργεια αφορά τελικώς τον αριθμό όσο περισσότερων κατά δυνατόν σεσωσμένων, έχει δηλαδή ποσοτικό χαρακτήρα, εντός άνωθεν ενεργούμενου σχεδίου σωτηρίας.
Για τον Μαρξισμό η δυναμική τού υποκειμένου αφορά επιτάχυνση αναπόφευκτων ζυμώσεων και εξελίξεων.
Και για τα δυο δόγματα η ανθρώπινη παρέμβαση δεν έχει καθοριστικό χαρακτήρα. Στο μεν πρώτο καθορίζει η άνωθεν ενεργούσα Θεία Χάρις, στο δε δεύτερο η ιδιοδυναμική τής κοινωνίας, ως προαγόμενη από την ιδιοδυναμική τής φύσεως.

Κατά την διάρκεια τού περασμένου αιώνος, ο οποίος ετραντάχθη για τα καλά από δυο παγκοσμίους πολέμους, εμφανίσθηκε μετά τον πρώτο εξ αυτών και ενισχύθει με ένταση μετά τον δεύτερο ΠΠ. κυρίως σε κύκλους διανοουμένων μια κοσμοθεωρία, η οποία χωρίς να αμφισβητήσει κατά μέτωπον αυτά καθ' εαυτά τα επικρατούντα δόγματα, αμφισβήτησε μέσω τής προβολής ίδιου προβληματισμού, εμμέσως πλην δραστικώς, την δογματική συνοχή τους. Αυτή η κοσμοθεώρησις ήταν ο Υπαρξισμός.
Οι εκατόμβες των νεκρών των δυο μεγάλων πολέμων κλόνισαν την ετοιμότητα των σκεπτικιστών, να δεχθούν εκ προοιμίου την εν τέλη αισιόδοξο προοπτική, την οποίαν ευαγγελίζοντο τα δυο κυρίαρχα δόγματα. Αυτοί - έμπροσθεν στην καταγραφείσα αποτυχία τού ανθρωπίνου ιστορικού υποκειμένου τής τότε ιστορικής φάσεως - επιχείρησαν να μεταθέσουν το βάρος τής ευθύνης των εξελίξεων στην ανθρώπινη υπαιτιότητα και ανευθυνότητα, υποβαθμίζοντας, ή και αμφισβητώντας τόσο το αντίστοιχο βάρος τής Θείας Επενέργειας, όσο  και το βάρος τής ενδογένειας των υποτιθέμενων αντικειμενικών φυσικών και κοινωνικών εξελικτικών νόμων στην ανθρώπινη εξέλιξη.

Οι Διανοητές φιλόσοφοι που προήγαν τον Υπαρξισμό, εστιάσθησαν στην ανθρώπινη ευθύνη ενώπιον των εξελίξεων. Άσκησαν σκληρή κριτική στην κοινωνική ομοιομορφία και την ποιότητα τού ανθρώπου - συνοδοιπόρου, ως άβουλου και εξουθενουμένου υποκειμένου, εμμένοντας στην αναγκαιότητα τής αναπτύξεως ενός καλώς νοουμένου ατομισμού. Ήδη στις θεωρήσεις του Μάρτιν Χάιντεγκερ προβάλεται το πρόταγμα τού ηρωισμού, ως συστατικού ζητουμένου τού υποκειμένου. Το καθοριστικό στοιχείο δεν αφορά το αποτέλεσμα καθ' εαυτό τής ανθρωπινου πρακτικής, αλλά την "Μεγάλη Επιλογή" . Και ο επίσης Κίρκεγκωρ θεωρεί καθοριστικό το "πώς" και όχι το "τι". Για τον πρώιμο υπαρξιστή Κίρκεργκωρ, ο οποίος ήτο αφοσιωμένος χριστιανός, καθοριστικό στοιχείο τής γραφής αποτέλεσε η αναγκαιότητα θερμότητος τής πίστεως και όχι η δογματική απολογητική. Η αλήθεια συνιστά πλέον ζήτημα όχι κυρίως αποκαλύψεως, αλλά ζήτημα αποφασιστικότητος. Ο άνθρωπος καλείται με το λεγόμενο "τυφλό άλμα τής πίστεως" να εκτοξευθεί στην αληθή θρησκευτική σφαίρα τής υπάρξεως. Δεν είναι πλέον η δογματική βεβαιότητα, αυτή η οποία επιτελεί τον αποφασιστικό ρόλο, άλλά η ετοιμότης τού ήθους. Αυτό που υπογράμμισε αργότερα ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στα έργα του ως ηθική ευθύνη.
Η γνώση και η επίγνωση στα πλαίσια τής Υπαρξιστικής αναζητήσεως διαθέτουν αξία μόνον ως στράτευση.
Η εμμονή στον ανθρώπινο παράγοντα οδηγούν βαθμηδόν μοιραία τον Υπαρξισμό σε μια αθεϊστική θεώρηση τής ζωής, η υπαρξιακή αγωνία τής οποίας προσλαμβάνει οντολογικές και κατ' επέκταση μεταφυσικές διαστάσεις. Η θεώρηση τού ανθρώπου από τον Υπαρξισμό συνιστά δράμα, το οποίον εκτυλίσσεται μπροστά στην παντοδυναμία τού κακού. Στην "Πανούκλα" ο Αλμπέρ Καμύ ωρύεται, ότι "το κακό δεν επανορθώνεται". Η παντοδυναμία τού κακού όμως προσκρούει επάνω σε ένα όριο: Στην υπεύθυνη ετοιμότητα τού ανθρώπου να διατρανώσει την ηθική ελευθερία του. Αυτή συνιστά και τον θρίαμβο τού αδυνάτου ενώπιον τού ισχυρού, έστω κι αν το κακό καθίσταται εν τέλει μη ανατρέψιμο. Ή όπως λέι ο Καβάφης: "Οι βάρβαροι στο τέλος θα διαβούν..."

Σε αντίθεση με την Χριστιανική και Μαρξιστική τελεολογία, οι οποίες ενσωματώνουν το στοιχείο τού χρόνου, προσδίδοντας σε αυτόν σωτηριολογική προοπτική, για τον Υπαρξισμό δεν υφίσταται χρονική δυναμική. Τα προτάγματά του είναι διαχρονικά και αφ' εαυτών εκτός χρόνου τετελειωμένα.


Για την άλλη μεγάλη από πλευράς επιρροής σωτηριολογική θεώρηση, αυτήν τού Βουδισμού, θεωρώ, ότι εφόσον αυτός εστιάζει - και κατ' αυτόν τρόπο περιορίζει - την μεταφυσική και την πρακτική του στο μεμωνομένο άτομο, δεν υπέχει κοινωνικού χαρακτήρος, άρα δεν αποσκοπεί να εντάσσεται αυτός στα χρονικά ιστορικά δεδομένα και το συλλογικό πεπρωμένο τής ανθρωπότητος.
Ο χρόνος αποκτά σημασία για την Ντάρμα, την Βουδιστική δηλαδή διδασκαλία,στα πλαίσια των διαδοχικών μετενσαρκώσεων. Η διαδικασία τής μετενσαρκώσεως έχει εν τέλει ατομικό χαρακτήρα, σχετικοποιώντας τα συγκεκριμένα χρονικά δεδομένα στα πλαίσια τού ατομικού κάρμα. Ένα θετικό κάρμα μπορεί να δράσει στα πλαίσια τής ιστορίας με την ενσάρκωση φωτισμένων διδασκάλων, ώστε να βοηθηθεί το σύνολο των ενσαρκωμένων ψυχών σε μια συγκεκριμένη ιστορική φάση. Όμως - από όσο έχω εντρίψει στα και κατανοήσει τα τού Βουδισμού, τον οποίον εκτιμώ ως θρησκεία χωρίς να πρόσκειμαι εις αυτόν - δεν μπορώ να διακρίνω κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό πρόταγμα.. Η χρονική ροή συνιστά πλαίσια εντός των οποίων λειτουργεί ο νόμος τού κάρμα, ενώ παρέχεται στις ενσαρκωμένες ψυχές μέσω των εμπειριών εντός τού υλικού κόσμου, η δυνατότητα τού ξεπεράσματος αυτού τού κόσμου. Η εκφυγή δεν αφορά μια μετουσίωση αυτής τούτης τής παρούσης οντικής διαστάσεως, αλλά επενεργείται δια τής μετουσιώσεως μιας εκάστης υπάρξεως.
Και ο Βουδισμός αναφέρεται στην εποχή μας, ως εποχή όπου υπερτερεί το κακό, την λεγόμενη "εποχή τής θεάς Κάλι". Όμως δεν γνωρίζω να υφίσταται πρόταγμα για συλλογικό συντονισμό των ανθρώπινων επί μέρους υπάρξεων με στόχο την ανατροπή της.


Στον Μωαμεθανισμό δεν διακρίνω κάποια ανάγκη ειδικής αναφοράς, στο βαθμό που αυτός συνίσταται από συρραφή στοιχείων άλλων θρησκειών και δεν διακρίνεται από μια ουσιαστικά ιδιότυπη σωτηριολογία και εσχατολογία.

Ενώ λοιπόν τα δόγματα τα οποία επικρατούν, αποδίδουν απλώς διεκπεραιωτικό ρόλο στον άνθρωπο στα πλαίσια τής τελεολογίας, ο Υπαρξισμός, ο οποίος εναποθέτει τον καθοριστικό ρόλο στον άνθρωπο,στερείται τελεολογίας.
Κατόπιν αυτών γεννάται το ερώτημα κατά πόσον λειτουργεί τελεολογία, η οποία αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο στον άνθρωπο, μέσω τού οποίου καλείται να τελεστεί η τελείωσις όχι μόνον τής ιστορίας, αλλά αυτού τούτου τού χρόνου.

Στην συνέχεια θα προχωρήσω στην σωτηριολογία και εσχατολογία, οι οποίες πιστεύω ότι ενεργούνται από τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ, όπως προανέφερα, όχι ως δεδομένα, αλλά ως πρόκληση.
Πριν το πράξω αυτό, θα παραθέσω τις περί χρόνου αντιλήψεις μου. Σε προηγούμενες αναρτήσεις έκανα κάποιες αναφορές στο ζήτημα τού χρόνου. Αυτά που ακολουθούν, αποτελούν μια πραγματεία, η οποία στηρίζεται μεν στα θέματα περί χρόνου, που έχω μεν ήδη κατεθέσει, αλλά προχωρεί σε μια νέα σύνθεση και με νέες διαπιστώσεις.


3. ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΥΚΤΥΑ: Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΞΕΧΕΙΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΟΛΙΜΝΗΣ

Όπως ήδη έγραψα, δεν έχω αμφιβολία, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη φάση για το πεπρωμένο όλης ανθρωπότητος.
Θεωρώ ότι δύο είναι τα κυριαρχικά ερωτήματα, τα οποία οφείλουμε να θέσουμε στην τρέχουσα φάση:
1. Σε τι συνίσταται συγκεκριμένα η κρισιμότητα τής τρέχουσας φάσεως;
2. Ποιος μπορεί να είναι ο δικός μας ρόλος (εδώ εννοώ τον εαυτό μου, αυτό που ο ΕργΔημΕργ έχει εντοπίσει ως "δύκτιο", άλλα διαδικτυακά πατριωτικά δίκτυα, τούς φίλους επικέπτες και τίς φίλες επισκέπτριες αυτής τής σελίδας και κατ' επέκταση κάθε καλοθελητή) κατά την κρίσιμη φάση;

Ας δούμε εν πρώτοις ένα χωρίο τού Ηρακλείτου, το οποίον συνιστά κατά την άποψή μου την πρώτη περί κυβερνητικής ρήση και αποτελεί έκφραση τού συμπατικού νόμου τής αμοιβαιότητος στην σφαίρα τής κυβερνητικής:


"ΕΝ ΤΟ ΣΟΦΟΝ ΕΠΙΣΤΑΣΘΑΙ ΓΝΩΜΗΝ ΟΚΗ ΚΥΒΕΡΝΑΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΝ"

Διατείνεται με την ως άνω ρήση ο Σοφός Διδάσκαλος, ότι μια είναι η σοφία, τουτέστιν η επίγνωσις, ότι όλα κυβερνώνται μέσω όλων.
Υπό αυτήν την έννοια, εφόσον όλα κυβερνώνται μέσω όλων, ΟΛΑ ΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΑ. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΣΧΑΣΙΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΣΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ.

Αυτοί δηλαδή, που προσπαθούν να μας πείσουν και να πείσουν τον εαυτό τους, ότι είναι αποκλειστικά κυβερνώντες και εμείς αποκλειστικά κυβερνόμενοι αποτελούν εξουσία. Τίθενται δηλαδή εκτός ουσίας, διότι επιχειρούν να νοθεύσουν τον συμπαντικο νόμο. 

Συμφώνως προς τον συμπαντικό νόμο δεν υφίστανται αποκλειστικώς κυβερνώντες και αποκλειστικώς κυβερνόμενοι. Η ιδιότης τού αποκλειστικώς κυβερνομένου αποτελεί διαστροφή και μετάλλαξη και μπορεί να υφίσταται μόνον εφ' όσον κάποιος έχει εκχωρήσει τα κυβερνητικά του δικαιώματα σε άλλους, οι οποίοι εφόσον τα αποδέχονται, καθίστανται και αυτοί εξίσου αλλοτριωμένοι, ως εξ-ουσιασταί. Η παραίτησις εκ των κυβερνητικών δικαιωμάτων και η εκχώρησίς τους σε τρίτους συνιστά διαστροφή, η οποία υποβιβάζει το υποκείμενο σε ενεργούμενο δίποδο.
Από κει προκύπτει και η ρήσις της "δημοκρατίας" του καναπέ: "Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που τού αξίζει".

Η απόσπασις ξένων κυβερνητικών δικαιωμάτων επενεργείται δια της εκχωρήσεως των ιδίων.
Με ποιον τρόπον συντελείται η απόσπασις / εκχώρησις;
Με τον ίδιο τρόπο, που συντελείται και η απόσπασις των εκχωρηθέντων ως επαναπόκτησις.
Αυτό συνίσταται στην ενεργό εφαρμογή των Ανωτάτων Μαθηματικών, ή άλλως Ιερατικών Μαθηματικών.  Επ' αυτού παραπέμπω στην ανάρτησή μου περί τού αριθμού 322, που βρίσκεται στο κάτω μέρος τού εμβλήματος τής στοάς "Κρανίο και Οστά" (Scull and Bones) ως ενδεικτικό παράδειγμα χρήσεως αυτής τής γνώσεως (Ο αριθμός 322 αποτελεί την δωδεκάτη δύναμη τού Χρυσού Αριθμού φ, η οποία ανταποκρίνεται εις το δωδέκατο βήμα τής Πυθαγορείου θεωρίας αναπτύξεως των συμπάντων).

Κατά συνέπεια οι εξουσιασταί αντίπαλοι τού Ελληνισμού επιχειρούν να κατισχύσουν ημών ενεργούντες σε ένα πεδίο, το οποίον δεν ανήκει εις αυτούς, αλλά ανήκει σε εμάς. Αυτό είναι το πεδίο τής μαθηματικής γλώσσης, τουτέστιν των Ελληνικών (Ιδέ και την ανάρτηση "Έλληνες Εναντίον ελληνοφώνων"). Το γεγονός και μόνο, ότι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επιχειρούν σε ξένο πεδίο, καταδεικνύει το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, το οποίον, εάν κατανοήσουμε εις βάθος, αποτελεί ισχυρό όπλο στα χέρια μας. 

Ας δούμε όμως με ποιο τρόπο μπορεί να δρα η ισχύς:

Τον Σεπτέμβριο τού 2003 έκανε ο Iya Prigogine μια έξοχη διάλεξη στο ΕΜΠ. με θέμα "Είναι το ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΔΟΜΕΝΟ;". Το κείμενο αυτής τής διαλέξεως εξέδωσε το ΕΜΠ σε βιβλίο, στο οποίο συμπεριλλαμβάνονται οι συνεντεύξεις που παρείχε τότε ο ΙΡ. στην Ελλάδα.
Ο εν λόγω Καθηγητής είναι Διευθυντής των "Διεθνών Ινστιτούτων Solvay Φυσικής και Χημείας" καθώς και τού "Κέντρου Ilya Prigigine για την μελέτη τής Στατιστικής Φυσικής και των Πολύπλοκων Συστημάτων τού Πανεπιστημίου του Texas" στις ΗΠΑ. Ο Ι.Ρ. είναι ο μοναδικός Βέλγος που τού έχει απονεμηθεί το βραβείο Nobel στις Φυσικές Επιστήμες (1977).
Δεν αποτελεί υπερβολή, ότι η Φυσική και Χημεία τού 20ού αιώνος μορφοποιήθηκαν στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια των συνεδρίων τού Ινστιτούτου Solvay. O A.Einstein, η M. Curie, ο E. Rutherford, ο L. de Broglie καθώς και άλλες "θρυλικές" προσωπικότητες τής μοντέρνας επιστήμης συμμετείχαν σε αυτά τα συνέδρια.
Αξίζει να αναφερθεί,

Κάποιες από τις βασικές θέσεις που υποστήριξε ο ΙΡ. στην εν λόγω διάλεξη έχουν ως ακολούθως (με έγχρωμη γραφή το κείμενο τού βιβλίου και με μαύρη τα σχόλιά μου επ' αυτών):

" ... Η έρευνα που έλαβε χώρα στα Ινστιτούτα Solvay έδειξε ότι μακράν τής ισορροπίας η ύλη αποκτά νέες ιδιότητες, οι οποίες αποτελούν την βάση για μια νέα συνοχή τής ύλης. Η συνοχή αυτή καθιστά δυνατή τη δημιουργία νέων πολύπλοκων δομών και ειδικότερα βιολογικών δομών. Τα αποτέλέσματα οδήγησαν στην ιδέα τής αυτοοργάνωσης, η οποία εφαρμόστηκε σε ένα ευρύ φάσμα  πεδίων συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών και κοινωνικών δομών...".

Παρακάμπτοντας το μαθηματικό μέρος τής εισηγήσεως, στο οποίον σκοπεύω να υπεισέλθω προσεχώς σε άλλη προσεχή ανάρτηση περί χώρων Hilbert, μετά από ιδιωτικές συζητήσεις που έχουν οργανωθεί να διεξαχθούν τις ερχόμενες ημέρες με τον Συγγραφέα κ. Ε.Β. και τον ομότιμο καθηγητή τού ΕΜΠ. κ. Α.Κ., υπεισέρχομαι συνοπτικώς στα συμπεράσματα τής διαλέξεως:

"... Η βαθμιάια εμφάνιση δομών μακράν τής ισορροπίας πάντοτε ακολουθεί σημεία διακλάδωσης. Στα σημεία διακλάδωσης η επιλογή τής διαδρομής εξαρτάται από τις διακυμάνσεις. Κατά κάποιον τρόπο στην κοινωνία μας βρίσκει κανείς πολλά σημεία διακλάδωσης, πολλά γεγονότα. Γεγονός είναι κάτι που ενδέχεται ή δεν ενδέχεται να  συμβεί. Όπως για παράδειγμα, η Ρωσσική Επανάσταση ήταν πολύ πιθανό να συμβεί, ως μετάβαση από το καθεστώς τού Τσάρου σ' ένα νέο καθεστώς. Αλλά το ποια διαδρομή θα πραγματοποιηθεί εξαρτάται από τις συγκεκριμένες διακυμάνσεις. Θα εξαρτηθεί δηλαδή από τις αδυναμίες τού Τσάρου, την έλλειψη δημοτικότητας τής γυναίκας του, την αποφασιστικότητα τού Λένιν, την αδυναμία τού Κerenski. Αυτές οι "μικροδομές" καθόρισαν την έκβση τής κρίσης..."
"...Ποιον κλάδο θα ακολουθήσει το σύστημα; Σε αυτήν την περίπτωση ενέχεται η πιθανότητα. Η ελάχιστη διακύμανση μπορεί να καθορίσει το μέλλον δισεκατομμυρίων σωματιδίων, που αυτοοργανώνονται σε μακρομοριακή τάξη. Πάντα θεωρούσα την ιδέα τής διακλάδωσης ως μια μεταφορά χρήσιμη στις κοινωνικές επιστήμες. Δεν εννοώ βεβαίως ότι οι επιστήμες τού ανθρώπου ανάγονται στην φυσική.. Η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να θεωρηθεί ως διαδοχή  διαδακλαδώσεων, όπως για παράδειγμα η μετάβαση από την Παλαιολιθική στην Νεολιθική εποχή, που έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα σε όλον τον κόσμο".

Σάς παρακαλώ προσέξτε ιδιαιτέρως το παράδειγμα τής συγκεκριμένης μεταβάσεως από την Παλαιολιθική στην Νεολιθική εποχή, που καταθέτει ο Prigogine, διότι σε εαυτό θα υπεισέλθω εκτενεστέρως στο επόμενο κεφάλαιο.


"...Έχω πεισθεί ότι πλησιάζουμε στην παρούσα φάση μια διακλάδωση παρόμοιου μεγέθους, η οποία συνδέεται με την έκρηξη τής τεχνολογίας τής πληροφορίας. Ήδη βιώνουμε την δικτυωμένη κοινωνία. Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους περισσότερο παρά ποτέ. Αυτό το μέλλον ενέχει μεγάλες υποσχέσεις αλλά και κινδύνους. Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα αυτής τής διακλάδωσης; Για να θέσω το ερώτημα στη μακρά προοπτική τής βιολογικής εξέλιξης: Θα δράσει μια κοινωνία ως αποικία μυρμηγκιών ή θα ναδυθεί ένας πολιτισμός ελεύθερων ανθρώπων; Όσο μεγαλώνει ο πληθυσμός των ανθρώπων τόσο αυξάνονται οι δυνατότητες για μη γραμμικές διακυμάνσεις, δηλαδή προσωπικές επιλογές, διότι εμφανίζονται ολοένα και περισσότεροι παίκτες. Από την άλλη πλευρά καθώς ο πληθυσμός δικτυώνεται όλο και περισσότερο μπορεί να εμαφανισθεί το αντίθετο αποτέλεσμα: οι προσταγές της συλλογικής υπεροργάνωσης καταπνίγουν την προσωπική ικανότητα για επιλογή. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές κοινωνίες μυρμηγκιών (ιδέ Bonabeau E Theraulaz G. "Swarn Smarts" in  Scientific American, 54-61, March 2000), κάποιες είναι μικρές με εκατοντάδες μέλη, άλλες είναι μεγάλες με μερικά εκατομμύρια μέλη. Η κοινωνική ζωήσε αυτές τις δύο κοινότητες είναι πολύ διαφορετική. Στις μικρές κοινωνίες τα μυρμήγκια συμπεριφέρονται ανεξάρτητα, αναζητούν μόνα την τροφή τους. Στις μεγάλες κοινωνίες βλέπουμε συλλογικές δραστηριότητες. Ορόλος τής προσωπικής δράσης είναι σημαντικά μειωμένος. Οι ανθρώπινες κοινωνίες μπορούν να έχουν την ίδια εξέλιξη όταν δικτυωθούν.

Πρίν από χρόνια μελέτησα την κυκλοφοριακή ροή των αυτοκινήτων (Ιδέ και Prigogine I. and Herman R. Kinetik Theory of Vehicular Traffic, Elsevier, New York 1971). Βρήκα ότι, όταν υπάρχει μικρή κίνηση, κάθε οδηγός συμπεριφέρεται όπως επιθυμεί. Αυτό το  ονόμασα "Ατομικό καθεστώς". Αλλά όταν η κυκλοφορία γίνεται ολοένα και πιο πυκνή επικρατούν τα χαρακτηριστικά ενός "Συλλογικού Καθεστώτος". όπου ο καθένας ωθεί τούς άλλους και ωθείται από τούς άλλους...".

".. Το μέλλον δεν είναι δεδομένο. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή της παγκοσμιοποίησης και τής δυκτυακής επανάστασης, η συμπεριφορά σε ατομικό επίπεδο θα είναι ο παράγοντας κλειδί για την διαμόρφωση ολόκληρου τού ανθρώπινου είδους. Όπως λίγα σωματίδια μπορούν να αλλάξουν τη μακροσκοπική  οργάνωση στη φύση, έτσι και ο ρόλος τού ατόμου στην κοινωνία είναι σήμερα σημαντικότερος παρά ποτέ.

Διαρκώς λαμβάνουν χώρα γεγονότα στα σημεία διακλώδωσης που εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις.

 Οι ωσάνω διαπιστώσεις του Ilya Prigogine είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες. Αξίζει να υπογραμμισθεί, ότι η συγκεριμένη μεταφορά των εννοιών ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΕΩΣ και τής ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΕΩΣ ένεκα ελαχίστης ποσότητος, η οποία μπορεί να επενεργεί την μεταβολή, μεταφέρεται στα κοινωνικά δρώμενα σε συνδυασμό με την έννοια τής ΔΙΚΤΥΩΣΕΩΣ και μάλιστα στην συγκεκριμένη ιστορική φάση, όπου ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙ ΡΟΛΟ.

 Ας μην παραδούμε, ότι η έννοια τής μεταβολής, ως αντιπαραβαλλομένη στην έννοια τής ισορροπίας εκφράζεται τον θεμελιώδη νόμο περί ανισοτήτων των μαθηματικών, ο οποίος διατυπώνει ΟΤΙ Η ΕΞΙΣΩΣΙΣ ΑΝΙΣΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ. Η  ανισότητα δεν κρίνεται ως τοιαύτη από το εάν η ποσοτική διαφορά των μεγεθών είναι μικρή ή μεγάλη.

 Εάν μεταφέρουμε αυτήν την προβληματική στην περίπτωση τής στατικής ισορροπίας, όπου δρούν στατικές δυνέμεις αμοιβαίως εξισορροπούμενες, μια μικρή μονομερής μεταβολή των δυνάμεων που ισορροπούν οδηγεί αυτομάτως σε ανισορροπία. Ένα σώμα, το οποίον ευρίσκεται σε καθεστώς ανισορροπίας, επιζητεί μια θέση νέας ισορροπίας, όπου οι δυνάμεις, οι οποίες επιδρούν επ' αυτό εξισορροπούνται αμοιβαίως εκ νέου. Εάν πχ. ένα σώμα, το οποίον εδράζεται σε δέκα σημεία στηρίξεως, απωλέσει ένα εξ αυτών των σημείων στήριξης, ανοίγονται εν δυνάμει γενικώς περισσότερες δυνατότες ως προς την εναπόκτηση νέας θέσεως ισορροπίας, οι οποίες εξαρτώνται από την γεωμετρική διάταξη των μερών του, την γεωμετρική μορφή των φορέων του, τούς συντελεστές ελαστικότητος αυτών και τις αντοχές θραύσεως που αυτοί διαθέτουν. Μια σχετικά ανώδινη εξέλιξη για την έδραση τού συστήματος, σε περίπτωση απωλείας ενός των σημείων στηρίξεως, είναι το σύστημα, μέσω σχετικά περιορισμένων ελαστικών (ή και πλαστικών) παραμορφώσεων, μετατοπίσεων και θλάσεων των μερών του, να βρεί μια νέα κατάσταση ισορροπίας, όπου τα εννέα υπόλοιπα σημεία στήριξης αναλαμβάνουν την διεκπεραίωση των δυνάμεων, που εξυπηρετούσε το απωλεσθέν σημείο στηρίξεως. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να γίνεται λόγος για τριγμούς και ρωγμές, αλλά το σύστημα παραμένει όρθιο.

Η μοιραία περίπτωση για το σύστημα στην περίπτωση απώλειας ενός σημείου στηρίξεως είναι η ολοκληρωτική του κατάρρευση. Για να συμβεί αυτό απαιτείται (κατά κανόνα) σημαντική μετατόπιση τού κέντρου βάρους τού συστήματος. Κατά συνέπεια, όσον αφορά το μοιραίο κτύπημα με την βαριοπούλα ή την τσεκουριά, αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την δύναμη που εξασκείται, αλλά από το πού και το πώς αυτά θα εφαρμοστούν. Μικρές δυνάμεις κατά συνέπεια είναι εις θέσιν να αμφισβητήσουν ολοκληρωτικά ένα σύστημα, όταν υφίσταται ουσιαστική διάγνωση τής συνοχής του.

Σε περίπτωση που οι θραυστικές δυνάμεις συνίστανται εκ τής συνισταμένης δράσεως αρκετών μικρότερων δυνάμεων, η προοπτική επενέργειας θραύσεως εξαρτάται από τις κάτωθι προϋποθέσεις:
1. Τον εύστοχο συντονισμό των συνιστωσών δυνάμεων
2. Την επαρκή εποτεία τής συνοχής τού συστήματος

Αυτό το μηχανικό ανάλογο μπορεί να καταδείξει μια από τις σημαντικές δυνατότητες, τις οποίες παρέχει το διαδίκτυο στην προοπτική τής δικτυώσεως με στόχο την επίτευξη ανατροπών.
Αυτή, ενώ είναι λίαν σημαντική, δεν είναι και μόνη.

Συμφώνως με την εισαγωγή των όρων από τον Ilya Prigogine "Ατομικό" και "Συλλογικό Καθεστώς", ως μοχλοί  που διέπουν την ανεξάρτητο ή εξηρτημένη συμπεριφορά, δύναται να καταστεί κατανοητό, για ποιόν λόγο αμπάρωσε το σύστημα τούς ανθρώπους σε μεγαλουπόλεις. Ενώ πράγματι, η συγκέντρωση των ανθρώπων σε πόλεις αναμφιβόλως συμβάλλει στο ξεπέρασμα τής οπισθοδρομικότητος, την οποία επιφέρει ο κατακερματισμός τού κοινωνικού υποκειμένου με τον διαμοιρασμό του στην ύπαιθρο κατά την φάση τής φεουδαρχίας, η πόλις επιφέρει πανομοιότυπο χαρακτήρα στις συμπεριφορές, η οποία μπορεί να ελεγχθεί σε διευθυντική βάση σχετικά εύκολα.
Το δεδομένο τού ποσοτικού μεγέθους ενός κοινωνικού σχηματισμού αναφορικά με την εκ των πραγμάτων παρεχόμενη δυνατότητα αναπτύξεως ενεργούς δράσεως από τα μέλη του, έχει τύχει ενδιαμέσως πολλαπλών αναλύσεων. Η αναφορά του Κορνήκιου Καστοριάδη στην πόλη και την πολιτική τής Κλασσικής Αρχαιότητος, όπου η δυνατότητα τής λειτουργείας τής Εκκλησίας τού Δήμου εξαρτάται και από το τρόπο που οργανώνονται οι κοινωνικοί σχηματισμοί, δεν είναι η μόνη. Στην εποχή μας ζούμε μια πολύμορφη αναβίωση τής ιδέας τού κοινοτισμού, ως δυνατότητας και πλαισίου, εντός τού οποίου μπορούν να αναπτυχθούν οι δημιουργικές πρωτοβουλίες και δυνάμεις των πολιτών. 

Εδώ αξίζει να εντοπιστεί, ότι η δυνατότητα δημιουργίας διαδικτυακών κοινοτήτων, παρέχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δυνατότητα να ξεπεραστεί η ανωνυμία και ο άνωθεν υποβαλόμενος κολεκτιβισμός συμπεριφοράς των μεγαλουπόλεων, με ταυτόχρονη γεφύρωση των γεωγραφικών αποστάσεων σε πραγματικό χρόνο.

Οι συνάψεις όμως στα πλαίσια ενός δικτύου, στο οποίο αναφέρεται ο ΕργΔημΕργ, αλλά και αρκετοί άλλοι φίλοι, έστω κι αν συχνά εφορμούν μέσω διαδικτύου, δεν εδράζονται εν τέλει στην εικονική πραγματικότητα, αλλά επενεργούν μέσω ψυχονοητικών διαδικασιών, οι οποίες συντελούνται σε ενεργειακά πεδία πέραν των οπτικών ινών.
Θεωρώ ότι θα ήταν ενδιαφέρον, να εξεταστεί αυτή η διαδικασία μέσω τής θεωρίας "Μορφογενετικών Πεδίων", την οποία διαμόρφωσε αρχικώς ο Rupert Sheldrake και στην οποία ενέχεται η έννοια τής "κρίσιμης μάζας". Αυτό το κείμενο όμως δεν στοχεύει στην διερεύνηση τής φύσεως αυτών των δικτύων, αλλά στην δυνατότητα, η οποία υφίσταται με βάση τα σημερινά δεδομένα, αναφορικά με πολύ μικρές από ποσοτικής πλευράς δυνάμεις, οι οποίες ευρίσκονται εκτός τής λογικής τού συστήματος, να  αναπτύξουν καταλυτική επίδραση στις εξελίξεις.

Ο ρόλος των "διακυμάνσεων" στα "σημεία διακλαδώσεων" που εντοπίζει ο Ilya Prigogine φρονώ ότι προσφέρουν μια πρώτης τάξεως προβληματική.
Βεβαίως αυτή η θεώρηση τού ΙΡ έχει γενικό χαρακτήρα και δεν μπορεί να τύχει ουσιαστικής αξιοποιήσεως, εάν προηγουμένως δεν διερευνηθεί ενδελεχώς ποιος είναι ο χαρακτήρας τής προκείμενης "διακλαδώσεως" και ποια η δυνατή "διακύμανση", η οποία αφορά τον ρόλο τού Ελληνισμού.


Δεν θεωρώ διόλου τυχαίο, ότι ο Ilya Prigogine επέλεξε ακριβώς ένα μορφωτικό θεσμό στην Αθήνα, για να κάνει αυτήν την διάλεξη.
Διόλου τυχαία δεν θεωρώ επίσης την φράση, με την οποίαν ο IP. έκλεισε την διάλεξή του. Μια φράση, η οποία, έστω κι αν ελέχθη από ένα επιστήμονα, μοιάζει να επιχειρεί σκοπίμως να διατυπώσει μια προφητεία:
 "...Είμαστε στην απαρχή τής ιστορίας. Ελπίζω ότι περισσότερα απρόβλεπτα πράγματα θα συμβούν στην υπόλοιπη ζωή μου, καθώς και στις επόμενες γενιές".

Εκεί όπου οι επανειλημμένοι φόβοι αλλά και οι διακηρύξεις των "ισχυρών" αναφέρονται στο επερχόμενο "τέλος τής ιστορίας", επερχόμενες συντέλειες, καταστροφές παγκοσμίου ή και κοσμικού μεγέθους, ο Prigogine ανατρέπει όλες αυτές τις προβλέψεις, κάνοντας μια ριζοσπαστική μνεία σχετικά με την φύση τής ιστορίας.
Σε αυτήν την "προφητική" ανατροπή τού Prigogine θα επιχειρήσω στην συνέχεια να υπεισέλθω, προσπαθώντας να ιχνηλατήσω κάποια σημεία τής Ελληνικής Πορείας.


3. ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΡΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΗΡΩΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Όταν ο μέγας Ανθρωπολόγος Άρης Πουλιανός εδώ και αρκετές δεκαετίες ανέσκαψε το "Σπήλαιο των Πετραλώνων", άνοιξε τούς ασκούς τού αιόλου. Οι κρατικές υπηρεσίες και θεσμοί έπεσαν στην κυριολεξία πάνω του να τον συντρίψουν. Τραμπουκισμοί, προπηλακισμοί, απαγορεύσεις, κατασχέσεις, καθώς και πάσα άλλη ανασχετική και υποθαλπτική δύναμις, η οποία ευρισκόταν στην διάθεση τού κράτους εφηρμόσθη για να αποτρέψει τις ερευνητικές του προσπάθειες.
Ο Άρης Πουλιανός έφερε στην επιφάνεια το κρανίο τού λεγόμενου "Αρχανθρώπου", ο οποίος ανταποκρίνεται στον σημερινό ανθρωπολογικό τύπο των Ελλήνων και των Ευρωπαίων, το οποίο χρονολογείται τουλάχιστον από το 700.000 π.Χ.

Τι είχε τελικά μια κοκάλα, η οποία έκανε τα νεύρα τής εξουσίας να τρίζουν τόσο γοερά;

Ας σκεφθούμε λοιπόν:
Στο 3.000 πΧ. χρονολογείται η εποχή τού Χαλκού.
Στο 6.000 πΧ. χρονολογείται η Νεολιθική εποχή.
Στο 10.000 πΧ. χρονολογείται η Μεσολιθική εποχή.
Για την διάρκεια τής Παλαιολιθικής εποχής δεν γίνεται συγκεκριμένη μνεία. Πού μπορούμε να την τοποθετήσουμε βάσει των ευρημάτων; Να ρίξουμε άλλα 10.000 χρόνια πάνω; Καταλήγουμε στο 20.000.
Πόσες φορές χωράει όμως το 20.000 στο 700.000;

Οι αναφορές περί κατακλυσμών και καταστροφών πλανητικού μεγέθους στο παρελθόν είναι πολλαπλές. Μέσω αυτών διαβάζουμε ότι κατεστράφησαν πολιτισμοί, βυθίσθηκαν ήπειροι και απωλέσθησαν μνήμαι περί τού παρελθόντος.

Μήπως όμως οι καταστροφές αυτές δεν είχαν φυσικά αίτια, αλλά ήσαν προϊόντα τεχνολογίας;

Μήπως κάποιοι μάς ανακυκλώνουν;
Μήπως στην σύγχρονη φάση κάποιοι απεργάζονται την επόμενη ανακύκλωσή μας, η οποία θα μάς οδηγήσει εκ νέου στα σπήλαια και στα μοντελάκια γουναρικών;


Συνεχίζεται

"Μέλλον" σημαίνει (μόνον) "Ελλάδα"

πό τις ελάχιστες φορές, κατά τις οποίες αγοράζω το χαλινάρι πριν το άλογο, θα είναι ετούτη εδώ. Θα είναι, ίσως, και η μοναδική φορά, κατά την οποία από μένα θα διαβάσετε αλήθειες "εξ αποκαλύψεως". (Δεν πιστεύω να διαφωνείτε πως μέχρι στιγμής σας παρουσιάζω μονάχα "ασκήσεις λογικής"!)
Αποξυόμενος, λοιπόν, στη γκλίτσα του τσοπάνη, ως φιλοδοξών να εκτοπίσω τον Αρμάνδο Δελλαπατρίδη από την κορυφή των γραφικών, ή και να φάω φτύσιμο από σύσσωμο το εγχώριο εκλογικό σώμα (μαζί και την πιτσιρικαρία των σχολείων), αναλαμβάνω την τρομερή ευθύνη να σας πω -να σας αποκαλύψω, ακριβέστερα- δυό πραγματάκια γιά το μέλλον της χώρας μας... όπως δεν το φανταστήκατε ποτέ.

Μπορεί να με κατατάξετε μαζί μ' εκείνους τους φαντασιόπληκτους, που επίσης πουλούσαν / πουλάνε αλήθειες εξ αποκαλύψεως, γιά δήθεν υπεροργανώσεις με υπερόπλα και μυστικούς στρατούς από σούπερμεν... οι οποίες υπεροργανώσεις δεν εμφανίζονται ούτε γιά καφέ στην Αρετσού. Και οι οποίες "υπεροργανώσεις" πεθαίνουν μαζί με τους φελλούς που τις φαντάστηκαν... ενώ στο μεταξύ τα φαντάσματα αυτά αδυνατούν να υπερασπίσουν πραγματικούς Έλληνες και πραγματικές Ελληνίδες, που πεθαίνουν -εν καιρώι ειρήνης- κατά χιλιάδες από φτώχεια, αυτοκτονίες, και λοιπά απεχθή κι εντελώς αχρείαστα αίτια.
Δικαίωμά σας, και δεν θ' αντιδράσω. Πλην όμως, αγορεύειν βούλομαι. Αφήστε με να πω και το δικό μου "παραμύθι"! Στο κάτω-κάτω, εάν πέσω έξω, δεν θα πάει κανένας αθώος στη φυλακή... ούτε και σας ζητάω χρήματα έναντι "αποκαλυπτικών" βιβλίων.

Όμως, εν όψει των θυελλωδών εξελίξεων εις βάρος μας, αισθάνομαι σχεδόν υποχρεωμένος να γράψω τα σημερινά.



Η ιστορία μας ξεκινάει πολύ πίσω στον χρόνο... τότε, που συνέβη η "πτώση", που αναφέρεται στις θρησκευτικές παραδόσεις. Στο μεταξύ, η ανθρωπότητα ακολούθησε την επώδυνη (κι όχι πάντα ανοδική) πορεία της, με βοηθούς έναντι των "πτωτικών" μονάχα τους λεγόμενους Έλληνες. Και γράφω "λεγόμενους", διότι αποτελούν μεν πανάρχαιη φυλή, αλλά δεν λεγόντουσαν πάντα έτσι. Δεν λεγόμασταν πάντα έτσι!

Δεν θα επεκταθώ εδώ σε θέματα, όπως ποιοί ήταν οι πανάρχαιοι Έλληνες, πότε έδρασαν γιά πρώτη φορά βοηθώντας τους ανθρώπους, ποιοί ακριβώς ήταν οι "πτωτικοί", τί συνέβη από τότε που εξερράγη ο Φαέθων μέχρι σήμερα, κτλ.
Θα παραθέσω, όμως, έτοιμο το συμπέρασμα: πως η διαμάχη Ελλήνων και "πτωτικών" συνεχίζεται ακόμη και σήμερα - και πως έχουμε εισέλθει στην τελική της φάση. (Μόνον ένας ηλίθιος δεν το καταλαβαίνει αυτό.) Όποιος χάσει, χάθηκε! Δεν υπάρχει μέλλον γιά τον ηττημένο.

Στους πολέμους και στις μάχες, λοιπόν, τα αντίπαλα Επιτελεία πάντα κάνουν σχέδια - κι εναλλακτικά σχέδια (γιά την περίπτωση που θ' αποτύχουν τα κύρια). Σήμερα, όμως, φαίνεται πως σχέδια κάνει μονάχα η αντίπαλη πλευρά, ενώ η Ελλάδα έχει μπει (εδώ και δεκαετίες) στον "αυτόματο πιλότο" - χωρίς σχέδιο μάχης, χωρίς ηγεσία, χωρίς ηγέτες... με αποτέλεσμα να τρώει τη μιά σφαλιάρα μετά την άλλη, και ν' αποδεικνύεται εν τοις πράγμασιν χωρίς προοπτικές. Χωρίς μέλλον! Τί μέλλον νά 'χει ο πεθαμένος;

Σ' αυτό το σημείο σίγουρα θα με ρωτήσετε, γιατί δεν μας τελειώνουν μία και καλή. Γιατί, ας πούμε, δεν μας πετάνε μία πυρηνική βόμβα, γιατί δεν μας επιτίθενται με όλα τα τεχνολογικώς προηγμένα μέσα μάχης που διαθέτουν;
Η απάντηση είναι πως "αυτοί" επίτηδες επιβάλλουν τον αργό μας θάνατο, επειδή το απολαμβάνουν. Έχετε δει ποτέ γάτα να τρώει ποντίκι; Εγώ έχω δει. Έ, λοιπόν, όταν το στριμωγμένο ποντίκι -αντικρύζοντας τη γάτα- ξέρει ότι την έβαψε, και η καρδιά του πάει με πάνω από 200 παλμούς το λεπτό,...

...μονάχα να βλέπατε την έκφραση της γάτας!... Δεν σας λέω τίποτ' άλλο.

Οπότε, τί κάνουμε ως λαός γιά να μην πεθάνουμε; Μεταναστεύουμε σε χώρες ξεχασμένες κι απ' τον Θεό, παίρνουμε ανά χείρας τις καραμπίνες, στέλνουμε κύματα αγάπης (μπας και συνέλθουν οι εχθροί μας), πάμε να ψήσουμε τους πλούσιους, να ρίξουνε λεφτά στην πιάτσα να στρώσουν τα πράγματα, προσευχόμαστε, ψέλνουμε όλοι μαζί, σκύβουμε το σβέρκο να μας σφάξουν ν' αγιάσουμε, τσακωνόμαστε και μεταξύ μας, γιά το ποιά μέθοδος είναι η καλύτερη; Ή, τί;



Ο Έλληνας δεν είναι παιδί της τύχης. Πέρασε -εδώ κι εκατομμύρια χρόνια- διά πυρός και σιδήρου, μάλιστα η πρόσφατη Ιστορία μας μαρτυρά πως γλυτώσαμε τον ολοκληρωτικό αφανισμό τουλάχιστον δύο φορές, και πως και τις δύο μας γλύτωσαν ...δύο ...ξένοι! (Ή έστω, φαινομενικά ξένοι.) Ασχολούμενος μ' άλλα θέματα, δεν κάθησα ποτέ να γράψω -κακώς, βέβαια- τις συνέχειες των "Αντι-παιδιών αντί-1983", να δείτε το τί και το πώς. Πάντως, κατά την ταπεινή μου γνωμούλα χρωστάμε τα μέγιστα στον Στηλίχωνα και στον "σερασκέρη" Χασάν, τον αρχηγό των γενιτσάρων το 1770. (Βάζω εισαγωγικά, διότι ο βαθμός του σερασκέρη -αρχιστρατήγου- θεσμοθετήθηκε κάπου το 1823, αν θυμάμαι καλά, όταν ήδη το σώμα των γενιτσάρων είχε καταργηθεί.) Και οι δυό τους γλύτωσαν την Ελλάδα, παίζοντας το κεφάλι τους, αλλά δεν υπάρχει στην Ελλάδα ούτε ένας δρόμος με το όνομα ενός των ανδρών αυτών... ενώ διαθέτουμε άπειρες "οδούς Μαυροκορδάτου" - και άγαλμα του Τρούμαν (χωρίς την μασωνοποδίτσα), να μη βασκαθούμε!

Εφ' όσον, λοιπόν, ο Έλληνας δεν είναι παιδί της τύχης, η ζωή του καθορίζεται από συγκεκριμένα αίτια... Υψηλά Αίτια... και συγκεκριμένον προορισμό. Τον οποίο, όπως ξέρετε, διατύπωσε ο Περικλής Γιαννόπουλος - και είναι ο εξανθρωπισμός της Οικουμένης.
Πώς, όμως, θα εξανθρωπίσει ο Έλλην την Οικουμένη, εάν δεν τον αφήνουν ήσυχο; Είναι δυνατόν ν' ασχολείσαι με φιλοσοφίες στο άνετο, τη στιγμή που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει το σπίτι σου με κατάσχεση κι εσύ με μαχαίρωμα από εγκληματίες - λαθρομετανάστες και μη;

Δεν διστάζω να γράψω πως το Κοσμικό Πείραμα "Έλλην" ΙΣΩΣ και να είχε φτάσει στο τέλος του, ως αποτυχόν - με την πράξη τέλους να σφραγίζεται επισήμως "άνωθεν"... Πλην όμως, είναι τέτοια και τόση η βρωμιά, που ο Έλλην καλείται ακόμη μία φορά -την τελευταία- να καθαρίσει την κόπρο, ως άλλος Ηρακλής. Κι επειδή οι αντίπαλοί μας δεν τηρούν κανέναν κανόνα Ηθικής και Δικαίου, ούτε "άνωθεν" θα τηρηθούν τέτοιοι κανόνες.

Πάμε, λοιπόν, να σας πω τί θα γίνει τα προσεχή χρόνια - και Διΐ όμνυμι, ότι μιλάω απ' την καρδιά μου. "Αυτοί" μπορεί να έχουν καλώς κατεστρωμένα επιτελικά σχέδια με σκοπό τον οριστικό θάνατο της Ελλάδας, αλλά ουδέποτε ρώτησαν τον ...Ξενοδόχο!



Εδώ και δύο χρόνια περίπου, έχει αρχίσει η αντιστροφή της κατάστασης... όσο κι αν αυτή είναι αόρατη στους πολλούς. Και όχι μόνον - ο τελικός σκοπός είναι η οριστική νίκη των Ελλήνων κατά βαρβάρων, και μόνον αυτή. Πώς θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος; Ιδού!


1. Βούλησις, εντολή, άδεια και προτροπή να βιαστούμε ΑΘΗΝΑΣ.

Περίπου απ' το φθινόπωρο του 2010, σχεδόν ταυτόχρονα με τότε, που το "πιντί" παρέδιδε την Ελλάδα ως σκλάβα στο ΔΝΤ, κάποιοι-ες από εμάς παρατηρήσαμε αρξάμενη μία αλλαγή σε ψυχονοητικό επίπεδο. Πρώτα στους εαυτούς μας.
Πολλές πληροφορίες άρχισαν να πέφτουν βροχή μέσα στο κεφάλι μας, ανεξήγητες κατ' αρχήν... Ερωτήματα, των οποίων την απάντηση δεν βρίσκαμε γιά χρόνια - και την είχαμε έτοιμη σε μιά στιγμή. Συνδυασμός πληροφοριών, συμπερασμάτων, απαντήσεων, που οδηγούσε σε τρομερά νέα συμπεράσματα, αδιανόητα άλλως. Ή, που θα κάναμε δεκαετίες να τα συσχετίσουμε και να τα βρούμε. Κι ακόμη: κοινά όνειρα, κοινές σκέψεις -χωρίς να έχει προηγηθεί επικοινωνία με τα γνωστά μέσα- με άτομα που ίσως και να είχαμε φιλική ή συγγενική σχέση μαζί τους, ίσως και όχι. Ίσως και να τα είχαμε δει "διά ζώσης", ίσως και όχι.

Είναι αυτό, που συνοπτικώς (και κάπως βλακωδώς) αποκάλεσα "δίκτυο μυαλών".

Κάθε μέρα που περνάει, αυτό το δίκτυο ισχυροποιείται. Θα με ρωτήσετε, γιατί δεν έφτασε το 100% της απόδοσής του σε μιά μέρα; Δεν το έφτασε, επειδή πρέπει να πάμε σιγά-σιγά, σαν σε προπόνηση. Κάθε φορά πρέπει να σηκώνουμε το βάρος που αντέχουμε, κι όχι περισσότερο.
Βλέπετε, είναι σα να ξυπνάει η Ωραία Κοιμωμένη! (Αν και ειδικά ο γράφων πόρρωι απέχει του να χαρίσει στην Πλάση τέτοιο θέαμα, όταν ξυπνάει. :-) )

Η Ψυχή ξυπνάει, και θυμάται!

Έτσι, λοιπόν... Ξυπνάνε ψυχές, θυμούνται (κατά Πλάτωνα) πού έκρυψαν τα όπλα τα ιερά... και τα ξαναπιάνουν! Πού "άφησαν" τις δεξιότητες που είχαν κάποτε... και τις ξαναβρίσκουν! Τζάμπα γράφει ο Μάρκο ντε Σάντ ότι συντόμως θα γεμίσουμε μετενσαρκωμένους πολέμαρχους;
Αυτό που ήταν κάποτε ο καθένας μας, αυτό και θα ξαναγίνει - γιά να βάλει ένα χεράκι, να καθαρίσει η βρωμιά.

Οι ηγετικές φυσιογνωμίες αυτού του "δικτύου" υπολογίζω πως είναι καμιά δεκαπενταριά (έως είκοσι) χιλιάδες άτομα. Αλλά, όπως μαθαίνουμε κι απ' την Πληροφορική, ένα δίκτυο υπολογιστών σε υπολογιστική λειτουργία (και όχι λειτουργία μεταφοράς αρχείων) είναι απείρως ισχυρώτερο από έναν μεμονωμένο υπολογιστή.
Σκεφθείτε, λοιπόν, πόσο ισχυρώτερο, πόσο εξυπνότερο είναι ένα τέτοιο ανθρώπινο δίκτυο από την -εντός ή εκτός εισαγωγικών- εξυπνάδα διαφόρων πονηρών, "δεξαμενών σκέψης", λεσχών, ποδιτσομάγαζων, και λοιπών βρωμιάρηδων.

Επίσης, δεν θα έχει καμμία απολύτως σημασία η τυχόν δολοφονία μέλους του δικτύου - διότι, η γνώση και οι ικανότητες του εκλιπόντος μέλους αυτομάτως θα έχουν περάσει σ' όλα τα υπόλοιπα. Όθεν, τα κουμπούρια και οι σφαίρες των "υπερεσιώνε" είναι καλά μόνον γιά το Χόλλυγουντ. Μπορούν και να τα δώσουν στην ανακύκλωση από τώρα.

Αυτό ακριβώς το "δίκτυο" είναι το επερχόμενο "διευθυντήριο της Ελλάδας", μπροστά στο οποίο σε -το πολύ- δέκα χρόνια θ' αρχίσουν να σκύβουν ταπεινά, σε ένδειξη υποταγής οι πάντες.

Κι όσο γιά τους-τις υπόλοιπους-ες, που ακόμη δεν έχετε δεχθεί το "κάλεσμα", μην ανησυχείτε. Θα συμβάλετε κι εσείς με τις δυνάμεις σας, όταν έρθ' η ώρα. Επίσης, μην επαναπαύεστε. Διότι, δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με ακόμη μία "υπεροργάνωση"-φάντασμα, που θα τραβήξει μπροστά, και οι υπόλοιποι θα κάθονται στους καναπέδες και θα βλέπουν το κρέμασμα των κακών στο Σύνταγμα "λάϊβ" απ' το χαζοκούτι. Όχι άλλες τέτοιες ναρκωτικές καθ' υπαγόρευσιν ποδιτσομαλακίες!

Όλοι κι όλες χρειάζεστε, όλοι κι όλες θα δράσετε. Αδρανής, κανείς!


2. Βούλησις, εντολή, άδεια και προτροπή να βιαστούμε ΔΙΟΣ.

Αφού, λοιπόν, αναδυθεί αυτό το ανθρώπινο δίκτυο Ελλήνων κι Ελληνίδων, κάπου τον Μάϊο του 2015 θα βρεθεί ο δεύτερος δίσκος "της Φαιστού".
Αν και ο τόπος ευρέσεως μου είναι γνωστός, δεν σας τον αποκαλύπτω. Δεν σας λέω κάν, αν πρόκειται γιά τόπο εντός, ή εκτός Ελλάδος. (Μην ξεχνάτε, πως η χάρη μας έφτασε σ' όλον τον πλανήτη!) Όμως, οι "λεπτομέρειες" του πώς θα βρεθεί, θα δείξουν ότι κάθε άλλο παρά η τύχη τον ξανάβγαλε στην επιφάνεια. Άρα, με την εύρεση αυτή, "κάποιοι" πρέπει να υποπτευθούν ύπαρξη Θεού των Ελλήνων, και ν' αρχίσουν να φοβούνται. Καλά θα κάνουν να ρίξουν τον αμανέ, τα παλληκάρια, διότι μέχρι τώρα τον σήκωσαν πολύ ψηλά. Και καλό θα είναι να το πράξουν, πριν τους τον ρίξουμε εμείς. (Τον αμανέ! :-) )

Το κείμενο του δεύτερου δίσκου είναι συνέχεια του πρώτου, αλλά όλες οι προσπάθειες επανανάγνωσης (τόσο από Έλληνες Αρχαιολόγους, όσο κι ανορθόδοξους ερευνητές - όσο κι από λαμόγια των "υπερεσιώνε") θα πέσουν στο κενό. Βλέπετε, δεν αρκούν οι υπερυπολογιστές!... Διότι λείπει η "βάση δεδομένων", που θ' αποτελέσει το θεμέλιο, ώστε να επιτευχθεί η επανανάγνωση των δύο δίσκων. Κι αυτή, όχι μόνον λείπει, αλλά είναι αδύνατον να επανευρεθεί ή να επανασυντεθεί σήμερα, με τη βοήθεια σημερινών δεδομένων.

Το κείμενο θα επαναναγνώσουν όπως πρέπει (καλά υποπτευθήκατε, ένα τέτοιο μυστικό ιερατικό κείμενο έχει πολλούς τρόπους ανάγνωσης!), τα άτομα που πρέπει - και ουδείς άλλος. Οι δε συνέπειες, όταν προφερθούν τα ιερά λόγια...

...Ας πούμε -γι' αρχή- ότι το "δίκτυο Ελλήνων ανθρώπων" καθίσταται πρακτικά άτρωτο.

Εδώ θα πρέπει να σας ζητήσω, να ξεκινήσετε να σκέφτεστε... πριν διατυπώσετε ερωτήσεις άνευ νοήματος. Πχ, αν χρειάζεται να το διαβάσουν το κείμενο δεκαπέντε χιλιάδες άτομα, ώστε να καταστούν άτρωτα. Ένα άτομο αρκεί, κι αυτή η γνώση -με τις συνέπειές της- θα περάσει αυτομάτως σε όλα τα υπόλοιπα. Αυτό σημαίνει "δίκτυο"!

Σε δίκτυο υπολογιστών, πόσα "αντιϊικά" προγράμματα χρειάζονται;


3. Βούλησις, εντολή, άδεια και προτροπή να βιαστούμε ΔΙΟΣ.

Σε κάμποσο καιρό ακόμη (σκοπίμως αποκρύπτω το πότε), ανακαλύπτεται (σκοπίμως αποκρύπτω το πού και το πώς) μία κρύπτη με κάποια αρχαία αντικείμενα, μεταξύ των οποίων και πινακίδες με κείμενα. Αυτά θα παίξουν επίσης τον ρόλο τους, ισχυροποιώντας υπέρ της Ελλάδας και των Ελλήνων κάποιους άλλους τομείς.
Τα κείμενα αυτά είναι γραπτά μιάς αρχαίας Ελληνικής διαλέκτου, ακατανόητα σε πρώτη απόπειρα ανάγνωσης. Πάλι θα χρειαστεί να τα δουν τα μάτια που πρέπει, και να τ' αναγνώσουν όπως πρέπει, ώστε να υπάρξουν οι (θετικές) συνέπειες που πρέπει.

Τα άτομα που θα βρουν την κρύπτη, αν και καθαροί Έλληνες και καθαρές Ελληνίδες, δεν έχουν ειδοποιηθεί. Ειδοποιούνται τώρα -διότι είμαι σίγουρος πως αυτό το κείμενο θα κάνει τον γύρο του Διαδικτύου στην Ελλάδα (μαζεύοντας επαίνους και βρισίδια)- να "λουφάρουν" τις πινακίδες! Κι αργότερα, θα ειδοποιηθούν εγκαίρως "άνωθεν" τί να τις κάνουν, και σε ποιά άτομα να τις παραδώσουν. Ούτε να το διανοηθούν, να τις παραδώσουν σε "Αρχές", ή μουσεία, κτλ. Ή, έστω, να μιλήσουν γιά την ύπαρξή τους. Ή, έστω, να τους ξεφύγει πως παρευρέθησαν -πρώτα αυτά- στο άνοιγμα της κρύπτης.
Εννοείται, πως πρέπει επιπλέον να εξαφανίσουν τάχιστα τα ίχνη τους (και τα ίχνη της παρουσίας των πινακίδων) από τον τόπο ευρέσεως, γιά να μη βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να δίνουν -χμ- "εξηγήσεις" σε (ίσως όχι και τόσο ευγενικά) άτομα, που δρουν (ηθελημένα, ή αθέλητα) υπέρ των εχθρών της Ελλάδας. Ό,τι άλλο βρουν εκεί, ας το αφήσουν να δημοσιοποιηθεί. Γιά το κρίσιμο εύρημα, έχουν ειδοποιηθεί τί να πράξουν - και δεν θα επανέλθω.


4. Βούλησις, εντολή, άδεια και προτροπή να βιαστούμε ΗΦΑΙΣΤΟΥ.

Κάμποσο ακόμη καιρό μετά, κάπου τον Μάϊο του 2017, ανευρίσκεται άλλη κρύπτη, με άλλα κείμενα. Πάλι δεν λέω τον τόπο.
Τα συγκεκριμένα κείμενα είναι περίπου 30,000 (τριάντα χιλιάδων) ετών παλιά, και τα έθαψαν εκεί επίτηδες οι ιερείς παρακείμενου ναού του Ηφαίστου, γιά να τα ξαναβρούν όταν θα έπρεπε. (Ο ναός δεν υφίσταται σήμερα, ούτε κάν τα ερείπια των θεμελίων του.) Θα δοθούν γι' ανάγνωση στην ιέρεια του Ηφαίστου, όταν αυτή θα είναι έτοιμη. Η ιέρεια έχει ειδοποιηθεί (αν και το "ξύπνημά" της δεν ολοκληρώθηκε ακόμη), και η ομάδα που θα βρει την κρύπτη, έχει επίσης ειδοποιηθεί.
Η συγκεκριμένη κρύπτη είναι λίαν δυσπρόσιτη, γι' αυτό και δεν κινδυνεύει από τυχαία (επαν)ανακάλυψη από λαμόγια, ή ανεπιθύμητη δημοσιοποίηση των ευρημάτων της.

Αυτά τα κείμενα (αναγιγνωσκόμενα καταλλήλως) προξενούν υλοποιήσεις αντικειμένων "εκ του μηδενός"... Όπως, γιά παράδειγμα, μετεωριτών.  Και χειρισμό αυτών των αντικειμένων, όπως στην Τιτανομαχία!

...Αν νομίζετε πως η Ελληνική Μυθολογία είναι Ελληνική ...Παραμυθολογία, καλύτερα ν' αναθεωρήσετε!



Οι συνέπειες.

Ούτ' εγώ παραμυθολογώ!... Βλέπετε, τα λαμόγια κάπου-κάπως παίρνουν μυρωδιά από κάποιες "ελεύθερες" πληροφορίες του αιθερικού, και παίρνουν τα μέτρα τους. Ή, τουλάχιστον, προσπαθούν.
Μία απ' τις απόπειρες να φυλαχτούν απ' όσα ψιλο-είδαν να επέρχονται επί των κεφαλών τους, είναι το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο του κόσμου, που άρχισε να κατασκευάζεται φέτος. Αυτό, υποτίθεται, ψάχνει στις εσχατιές του Σύμπαντος, μακρύτερα απ' όλα τα σημερινά.
Όμως, οι εσχατιές του Σύμπαντος δεν έχουν καμμία σημασία γιά τα επί Γής λαμόγια. Σιγά μην καταξοδεύονται γιά το καλό της επιστήμης, αν δεν υπάρχουν άμεσα απτά οφέλη γι' "αυτούς"! (Τά 'παμε αυτά κατ' επανάληψη...) Άρα, δεν είναι αυτός ο σκοπός της κατασκευής του. Ο σκοπός είναι να μπορεί να βλέπει κοντινά μικρά αντικείμενα, και όχι μεγάλα μακρινά - γιά τα οποία "μεγάλα μακρινά" τα λαμόγια χέστηκαν - είτε υπάρχουν, είτε δεν υπάρχουν.

Μήπως και διακρίνει τους μετεωρίτες, που λέμε! (Δεν είναι πολλοί, ένας είναι. Αλλά υπεραρκετός.)

Κάποια ωραία μέρα του 2019, όταν η ιέρεια θά 'ναι έτοιμη, θα εκφωνήσει (όπως πρέπει) τα ιερά κείμενα...

...κι ένας μετεωρίτης θα υλοποιηθεί εκ του "μηδενός", και θα πλήξει το Γιέλλοουστόουν.

Ο καλός Θεός θα μεριμνήσει, ώστε να μην βλαφθεί ούτε χελώνα. Ακόμη κι αυτές, θα έχουν προλάβει να εγκαταλείψουν την περιοχή. Ο σκοπός δεν είναι να εξαφανιστεί όλη η ζωή επί Γής, πράγμα που θα επετύγχανε πχ ο αστεροειδής Άποφις, αν έπεφτε επάνω στη Γή, αλλά να τσακιστεί οριστικά η Νέα Ατλαντίς (άλλως, "ΗΠΑ"). Ο "δικός μας" αστεροειδής είναι αρκετά μικρότερος του Άποφι. Οπότε, δεν θα πειραχτούν ούτε τα μυρμήγκια της περιοχής - αλλά υποδομές, φράγματα ηλεκτροπαραγωγής, όπλα (πχ πύραυλοι ή αεροπλάνα), κτλ κτλ κτλ, πάπαλα. Οριστικά.

Εφ' όσον, τώρα, τσακιστεί η δυτική πλευρά της Νέας Ατλαντίδας, θ' αρχίσει καταρράκτης συνεπειών. Δεν θα μιλάμε γιά χρήμα, χρηματιστήρια και τέτοια, αυτά δεν θ' αποτελούν πλέον ούτε αντικείμενα συζήτησης. Μετά, πλήθος προσφύγων θα συρρεύσουν στις ανατολικές Πολιτείες, και θα γίνει ο κακός χαμός. Αυτοί, μαζί με τους άστεγους και τους πτωχοποιημένους, θα πέσουν επάνω στους -πραγματικούς ή φανταστικούς- ενόχους της δυστυχίας τους, πολιτικούς και λοιπούς (τους οποίους θα φροντίσουν να θυμίζουν στο πλήθος διάφοροι λαϊκοί κήρυκες), και θα τους πιούν το αίμα με το μπουρί της σόμπας.

Μέσα στον επόμενο χρόνο, κι εφ' όσον θα έχει τσακιστεί το κύριο δεκανίκι του, θα καταρρεύσει το γνωστό τραμπουκοκράτος της ανατολικής Μεσογείου. Όμως, οι δικοί του πρόσφυγες δεν θα βρουν καταφύγιο σε Ελλάδα και Κύπρο, όπως είχαν σχεδιάσει οι ιθύνοντές του εδώ και δεκαετίες. Οι δύο χώρες (ίσως μία, τότε) θα είναι και θα παραμείνουν κλειστές.

(Ά, οι εγχώριοι λαθρομετανάστες... Αυτοί θα έχουν ήδη προλάβει -χρόνια πριν- να την κοπανήσουν εγκαίρως απ' την Ελλάδα, με τον ίδιο τρόπο που μας κουβαλήθηκαν. Όπως κάνουν τα μυρμήγκια απ' τις τροφές, κάτω από έντονο Ήλιο.)

Στο μεταξύ, όλ' αυτά τα χρόνια, θα έχουν ήδη πραγματοποιηθεί όλα όσα έχουν προφητεύσει οι "γεροντάδες" - Γ' ΠΠ, κτλ κτλ. Ωστόσο, θα υπάρξει μία τελευταία απόπειρα των υπολειμμάτων της Νέας Ατλαντίδος να ελέγξουν πάλι τον πλανήτη. Και, προς τον σκοπό αυτόν, θα μας κουβαλήσουν στόλο δικό τους στο Αιγαίο, με αρκετή δύναμη πυρός. Αυτός ο στόλος, όμως, θα καταστραφεί από τα μυστικά υπερ-όπλα της Ελλάδας, που ήδη κατασκευάζονται και δοκιμάζονται, και θα τελειώσει το ανέκδοτο. (Δεν μιλάω γιά "κεφαλή της Μεδούσης", κι άλλες τέτοιες αηδίες.) Κι αμέσως μετά, τελειώνει το ανέκδοτο "Τουρκία", προς χάριν του οποίου θα μας έρθουν εδώ τα καραβάκια.
Βλέπετε, η Τουρκία έχει παράδοση στην ύπουλη "ουδετερότητα", και γιά κάμποσα χρόνια ακόμη θα τη βγάλει -όσο μπορεί- καθαρή μ' αυτόν τον τρόπο. Είναι αυτό που έγραψα κάποτε, αλλά δυστυχώς δεν τό 'πιασε κανένας: Μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρείς και την κακή του μέρα! Εάν θυμόσασταν όσα ξέρετε από Ιστορία, θα βλέπατε ότι:

• Το 1822 συνέβη η καταστροφή της Χίου.
• Το 1922 συνέβη η καταστροφή της Σμύρνης.
• Το 2022... το τρίτο χτύπημα είναι δικό μας... Τουρκία τέλος.

Τα τελευταία κλάμματα γιά τη Σμύρνη του 1922, φέτος. Σε δέκα χρόνια, το πρόβλημά μας θα είναι πώς θα διαχειριστούμε μία μεγαλούπολη εξήμισυ εκατομμυρίων κατοίκων.



Αυτές είναι απάνω-κάτω οι επερχόμενες εξελίξεις, σύμφωνα με την αφεντιά μου. Ώσπου ν' αρχίσουν πραγματοποιούμενες, καλό θα είναι οι εχθροί μας να θυμούνται τρία πράγματα:

• Πρώτον, όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας.

Το λέμε από τώρα αυτό, μη μας πουν ότι είμαστε παλιάνθρωποι και δεν τους ειδοποιήσαμε. Και να μην μας πετάξουν στα μούτρα, πως μία τέτοια στάση είναι "φασιστική". Αυτοί αρχίσανε το βιολί αυτό και το συνεχίζουν, δεν αρχίσαμ' εμείς. Επομένως, τα σκατά τους θα τα λουστούν αδιαμαρτύρητα.

• Δεύτερον, ν' αλλάξουν στάση απέναντί μας εγκαίρως, μήπως και ξεχάσουμε όσα κακά μας έκαναν, διότι εν τωι Άδηι ουκ έστιν μετάνοια.

Πχ η Γερμανία καλά θα κάνει να μας δώσει τα πέντε τρισεκατομμύρια ευρώ (5,000,000,000,000 ...ώϋροζ!), που μας χρωστάει πραγματικά, και να ξεχάσει το δήθεν δικό μας χρέος προς αυτήν. Τα χαρτιά με τις υπογραφές του κάθε "Γιωργάκη" δεν αξίζουν ούτε ως υποκατάστατα του σόφτεξ - αλλά το χρέος των Γερμανών έναντι της Ελλάδας είναι πραγματικό. Έτσι, καλά θα κάνουν να ξεχρεώσουν από τώρα, με καλό τρόπο. Πριν ακούσουν το: "Ουαί τοις ηττημένοις!", και τρέχουν και δε σώνουν!

• Και τρίτον, ας μην περιμένουν ευχαριστίες κι ευγνωμοσύνες από μάς, όση μετάνοια κι αν δείξουν, όση βοήθεια κι αν δώσουν. Επί τόσους αιώνες, ό,τι πήραν, πήραν. Από τώρα και στο εξής, θ' αρχίσουν να δίνουν και μόνον.

Πχ ναί μεν, λέει η προφητεία πως -προσεχώς- Άγγλοι κι Αμερικάνοι θα μας βοηθήσουν. Συμφωνώ, διότι αυτό επιτάσσει το "κάρμα", ο Συμπαντικός Νόμος. Αφού μας ξέσκισαν τόσα χρόνια, εμάς, τους πιστούς συμμάχους τους, τώρα θα υποχρεωθούν συμπαντικώς να μας βοηθήσουν. Αλλά γιατί να τους πούμε "ευχαριστώ"; Τους χρωστάμε τίποτε, και δεν το ξέρουμε; Ή, μήπως, τα Ελληνικά Μουσεία είναι γεμάτα ...Αγγλικές αρχαιότητες;

Και θα βοηθήσουν (εκόντες-άκοντες), και φάπες θα φάνε. Ώσπου να κουραστεί το χέρι μας!

Ας κρατήσει, λοιπόν, ο Έλληνας, με νύχια και με δόντια. Κι έρχονται σύντομα οι καλύτερες μέρες!


Έχει κι άλλα, αργότερα... αλλ' ας τ' αφήσουμε γιά υλικό μελλοντικών μας αφηγήσεων!

Σας ασπάζομαι.

Υγ: Τα παραπάνω περιέχουν μεν "ενάσκηση βίας", αλλά η βία δεν είναι γιά χόρταση. Θα ...παρέχεται στους εχθρούς της Ελλάδας με ...φειδώ. Μόνον σώφρονες μπορούν να χειρίζονται υπερόπλα.

ΤΕΡΑΣ ΛΟΧ ΝΕΣ ΠΑΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

τοιχογραφία bostopel

Ακόμη μπορούμε να επιλέξουμε: Συνύπαρξη πέρα από την παραφροσύνη τής βίας, ή βίαιη καταστροφή των πάντων. Αυτή την φορά μπορεί να βρισκόμαστε μπροστά στην τελευταία ευκαιρία για να την ανθρωπότητα μιας επιλογής ανάμεσα στο χάος και την κοινή μας ευθύνη για την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ανθρώπων.

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, "Πού οδηγεί ο δρόμος που ακολουθούμε;"


Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΠΡΟΣΒΛΕΠΩ - ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΣ ΘΕΣΙΝ ΝΑ ΔΟΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όπως έχω ήδη ισχυρισθεί, θεωρώ ότι τα γεγονότα τής Πάρου σφράγισαν τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις. Στόχος τους η δημιουργία ψύχωσης ενάντια στην παρουσία των μεταναστών εν Ελλάδι, ώστε να καλλιεργηθούν προϋποθέσεις πολλαπλών εμφυλίων συγκρούσεων. Η ακολουθούμενη μέθοδος είναι η αλλοτρίωση τού πατριωτικού φρονήματος τού κοινωνικού σώματος με την διοχέτευσή του σε σύνδρομα. Αφ' ενός στην κατεύθυνση τού εθνικού αποχρωματισμού, μέσω δήθεν "αριστερών" κομμάτων και οργανώσεων - μαϊμού, όπως ο Σύριζα κ.α. και αφετέρου στην πλήρη διαστροφή τού πατριωτικού φρονήματος με την μετάλλαξή του σε φυλετικό μένος και φασιστική ρεμούλα μέσω τής φαιοκοπράνου, ούτως επιλεγομένης "χρυσής αυγής", golden down βλαχαδερών και λιγδιάρηδων τής CIA. Δεδομένου, ότι στην προκειμένη φάση οι αλλοδαποί εν Ελλάδι απαριθμούν κυρίως περισσότερα εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι πρόσκεινται στον μωαμεθανισμό, αποβλέποντας στον παροξυσμό τού συγκρουσιακού κλίματος από πλευράς χειριστών τής κοινωνικής χειραγωγήσεως επιχειρήθηκε και επιχειρείται αυτοί οι άνθρωποι να οδηγηθούν μαζικά στην επιρροή τής σαρία και τού ριζοσπαστικού ισλάμ, το οποίο αποτελεί επίσης υποκατάστημα των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, των "ισχυρών" χωρών τού ΝΑΤΟ.
Η δεοντολογία τής μανιχαϊστικής δυαρχίας, όπως αυτή εκδηλώνεται στην πρακτική των αποκρυφιστικών εταιριών, ως θρησκειολογικού τύπου βάσεως τής πολιτικής εξουσίας, οργανώνει την άνωθεν ελεγχομένη διαπάλη δυο εικονικώς αντιτιθεμένων αντιπάλων στρατοπέδων, τα οποία υπόκεινται σε ένα και το αυτό κέντρο σχεδιασμού. Στόχος του: η διάλυση τής Ελλάδος, μέσω τού φρούδου φανατισμού τού λαού, τον διαχωρισμό του σε αντιτιθέμενα μέχρις αμοιβαίας εξοντώσεως στρατόπεδα, τον αποπροσανατολισμό του από την μνημονιακή λαίλαπα, την καλλιέργεια μικροεγωισμού με την στροφή τής μίας ομάδος ενάντια τής άλλης ένεκα συντεχνιακών συμφερόντων σε φάση ολοκληρωτικής ανέχειας και η κάλυψη τής αιτίας που προξενεί την κακοδαιμονία, που είναι η πρόσδεση της χώρας σε εωσφορικά κυκλώματα και στους σκοταδιστικούς, ληστρικούς και επιθετικούς μηχανισμούς, που αυτά οργανώνουν και διοικούν.

Στην φάση του νεοταξικού "στάδιου ανάπτυξης τού συστήματος", το οποίο το ίδιο τιτλοφόρησε "ORDO EX CHAO", δυο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία, τα οποία το δομούν:

1. Το πρώτο αφορά την σφαίρα τής "ιδεολογίας", ή πιο απλά τής κτηνώδους προπαγάνδας.

Η "πολιτική τής σταθερότητας και ανάπτυξης", η οποία βασίστηκε πριν την διακύρηξη της "νέας τάξης" στον χωρισμό τής υφηλίου σε συμπεφωνημένες μεταξύ των "μεγάλων δυνάμεων" ζώνες επιρροής, κατηργήθη. Αυτό το καθεστώς είχε διακηρυχθεί από το δόγμα "Ζόννενφελντ και Γκρομίκο". Ο υποτιθέμενος διακηρυχθείς από αυτό "σεβασμός των συνόρων" ουδεμία σχέση είχε με το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση, ή την εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητος των χωρών. Απλά, τα διεθνή κέντρα επιβολής δεν παρέμβαιναν αμοιβαία ο ένας στο οικόπεδο κηδεμονίας τού άλλου.

Ταυτοχρόνως κατηργήθη και το ισχύον αξιακό οικοδόμημα, το οποίον ήτο συνυφασμένο με την επιβολή των μπλοκ κυριαρχίας. Για το μεν δυτικό μπλοκ ίσχυε η αρχή τής επιλεγόμενης "ατομικής πρωτοβουλίας", ως κίνητρο για την "καταναλωτική ευημερία" τού 20% εις βάρος τού 80% και την δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης, μέσω τού κομματοσκυλισμού, τής μετοχής σε αποκρυφιστικά αδελφάτα, τής σύμπραξης με εγκληματικά κυκλώματα και τον οικονομικό ουρακοταγκισμό τής αναγωγής της μεγιστοποιήσεως τού κέρδους σε ύψιστο αγαθό.

Επειδή το μπάχαλο έπρεπε να φαίνεται προς τα έξω παστρικό, αλλά και επειδή επίσης ο κοινωνικός κορσές οδηγεί τα γεννητικά όργανα και των δυο φύλων, ή άλλως πώς τον ερωτισμό, τουτέστιν την δημιουργική δύναμη των κοινωνικών υποκειμένων σε μαρασμό, είχε επιβληθεί σε επίπεδο των ηθών ο συντηρητισμός, ή πουριτανισμός. Επρόκειτο για το "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" τής διπλής ηθικής τού "έξω κούκλα και μέσα πανούκλα", των ξενόδουλων αποκρυφιστών τής ροζαλίας. Μια μπατηρημένη ψευτοηθική τής δυσπλασίας ψυχονοσημάτων και οργανικών κόμπλεξ, η οποία γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος, όταν η ρεφορμιστική πτέρυγα τής μπίλντερμπεργκ κλήθηκε στα μέσα τής δεκαετίας του 60 να επιβάλει βήμα προς βήμα το μπαχανάλιο.

Το δε ανατολικό μπλοκ εφαρμόζοντας ολοκληρωτικό καθεστώς πλήρους υποταγής στην νομενκλατούρα προς πάσα κατεύθυνση, έβγαζε από την κολεκτιβιστική πρέσα τού Μάτριξ ανθρωπάρια ενιαίας κοπής. Στηριζόμενο στην μπαρούφα ότι "η κεντρική αντίθεση στην εποχή μας είναι η αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας", σε φάση που το τραπεζικό κατεστημένο είχε υποβιβάσει το επενδυτικό κεφάλαιο σε μπακαλόγατο τού συστήματος και την πραγματική οικονομία σε μάρκες τού καζίνο τού τουρμποκαπιταλισμού, εφάρμοζε την αρχή τής "διεθνούς αλληλεγγύης" και τής "ταξικής αλληλεγγύης", τουτέστιν τον πλήρη πολιτικό ευνουχισμό των κοινωνιών, όπου έφθανε η επιρροή του. Εγκλωβίζοντας στα κομματικά κοτέτσια που ήλεγχε τον κύριο κορμό τού συνδικαλισμού, ο οποίος υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να προβάλει ένα κίνημα πραγματικών αιτημάτων, καθώς και μεγάλο τμήμα τής κοινωνικά ανήσυχης νεολαίας, η οποία εγκλωβιζόταν στα φεστιβαλικά πανηγύρια, εγγυόταν την "σταθερότητα" και την "ομαλή" λειτουργία τού συστήματος.

Αυτός ο "αγγελικός κόσμος" τής  άνωθεν στημένης "σταθερότητος" ξεκίνησε στα μέσα τής δεκαετίας τού 60 να γλιστράει βαθμηδόν προς το προγραμματισμένο μπάχαλο. Σεξουαλικοί "επαναστάτες", πρεζέμποροι έξω από τα σχολεία, κινήματα "γυναικείας χειραφετήσεως" που θεωρούσαν όλο το ανδρικό φύλο ρυπαρό κατ' αποκοπήν, χεβυμεταλλάδες με τραγιά, παπικοί κεφάλες δήθεν συνδικαλιστές στην Πολωνία, μουτζαχεντίν τής CIA στο Αφγανιστάν, γκομενιάρηδες - χούφταλα που το παίζανε πρωθυπουργοί, εμφανίσεις του Χένρυ Κίσσιγκερ με γυναικείο σουτιέν στην μποχέμιαν γκρουβ, ρεφορμιστές κάθε είδους και για οτιδήποτε, ξήλωναν βάσει σχεδίου τα ράμματα τής ρόμπας τού συστήματος, μέχρι την ολοκληρωτική διακήρυξη τής "νέας τάξης" στα τέλη τής δεκαετίας τού 80.
Οι ρώσοι και οι κινέζοι απέσυραν την ιδεολογία τού κομμουνισμού και η δύση απέσυρε την ίδια περίοδο την ιδεολογία του μεσσιανικού καταναλωτισμού. Το κενό ήλθε αρχικά να "καλύψει" ο σαλτιμπάγκος Μίλτον Φρήντμαν με την πραμάτεια του "νεοφιλελευθερισμού". Στην φάση που το ανατολικό μπλοκ αποδομούσε βήμα προς βήμα τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" και την "κομμουνιστική" ιδεολογία, βγήκε ο εν λόγω κύριος να καταγγείλει, ότι η δυτικές χώρες ήσαν πολύ "κομμουνιστικές". Πολύ ανεπτυγμένο κράτος και πολύ ανεπτυγμένη κοινωνική μέριμνα οδηγούσαν λέει τις οικονομίες σε μαρασμό και τις κοινωνίες σε δυστυχία. Έτσι, ενώ τα κράτη ρουφούσαν αχόρταγα τα δάνεια των τοκογλύφων για την χρηματοδότηση τής διαφθοράς, των πολεμικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, αλλά και των ίδιων των πολέμων, που είχαν αρχίσει να επιβάλλονται σωρηδόν με το πρόσχημα της "προασπίσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", ενώ τα αεροπλάνα έριχναν πανάκριβα βλήματα "υψηλής" τεχνολογίας στην θάλασσα, διότι είχαν μείνει δήθεν περισσότερο από ότι επιτρέπεται φορτωμένα, με βάση την "πανάκεια" του "φιλελευθερισμού" καταργούνταν το κοινωνικό κράτος και ξεπουλείτο η δημόσια περιουσία. Ταυτοχρόνως δραπέτευαν τα επενδυτικά κεφάλαια από τις παραδοσιακές βιομηχανικές χώρες προς τα Ελντοράντο απίθανα φθηνής εργατικής δυνάμεως στην άπω ανατολή, ενώ η τιμή του πετρελαίου πενταπλασιαζόταν με τεχνητό τρόπο.
Κράτη αποστεωμένα από την οικονομική τους βάση και υπερχρεωμένα για το γατί της χάϊδως, κοινωνικά συστήματα περίθαλψης, μέριμνας και παιδείας διαλυμένα, πραγματική οικονομία εξουθενωμένη στα ταχυδακτυλουργικά καπέλα των χρηματιστηρίων, αποδημία των επενδύσεων στα σύγχρονα βιομηχανικά νταχάου, διοχέτευση των κερδών σε απρόσιτες για τους φορολογικούς μηχανισμούς των κρατών off shore εταιρείες - γραμματοκιβώτια, οδήγησαν στο σημερινό ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΝ καθεστώς των νεόπτωχων:  Η Berliner Zeitung τής 19ης Σεπτεμβρίου έγραφε φιλάρεσκα και ξεδιάντροπα, ότι το 50% τού γερμανικού πληθυσμού εισέπραξε κατά το προηγούμενο έτος το 1% τού παραχθέντος (δηλωμένου) εισοδήματος.

Είναι όμως εμφανές, ότι δεν επαρκεί η αδυσώπητη πτωχοποίηση τής κοινωνίας για να επιβληθεί το "ORDO EX CHAO", για να επιτίθεται ο ένας αδελφός με το ρόπαλο στον άλλον, για να ξεσκίζει η κοινωνία τις σάρκες της με μανία αυτοκαταστροφής.
Προς αυτήν την κατεύθυνση έπρεπε να κινηθούν οι "ιδεολογικοί μηχανισμοί" τού συστήματος για να παράγουν την "ιδεολογία" τού επιδιωκομένου κοινωνικού ζομπισμού.
"Καθηγητάδες" τής σφαλιάρας, ιδεολογικοί απόγονοι τού κατακαθιού της ψευτοφιλοσοφίας γκέοργκ φρίντριχ χέγγελ, ανήκοντες στους λεγόμενους "νεοχεγγελιανούς του στράους" και στους neocons, οι οποίοι κατοικοεδρεύουν στις αίθουσες μαζικού αφανισμού πληθυσμών τού πενταγώνου των ΗΠΑ, δρομολογήθηκαν γι' αυτό τον σκοπό. Φιγούρες, στις οποίες κάθε σοβαρός επιστάτης, ευρισκόμενος εκτός των διασυνδέσεων πονηρών κυκλωμάτων, δεν θα εμπιστευόταν ούτε την σκούπα από το κοτέτσι. "Ιδιοφυΐες" της οκάς, που κλήθηκαν να κάνουν "μεγάλες" προβολές στα επερχόμενα, "σταθμίζοντας" εγκαίρως - πριν από μάς για μάς - τις εξελίξεις της ανθρωπότητος. Άτομα, που το παρουσιαστικό τους θα γινόταν να αιτία να τους αρνηθεί την ανάθεση ρόλου ακόμη και ένας αλλήθωρος ιμπρεσάριος στην πιο άνοστη σαπουνόπερα ένεκα των ορίων σοβαρότητος, όπως ο "καθηγητής" Francis Fukuyama και ο μετά Χριστόν προ-φύτης Samuel Huttington. Λακέδες εντεταλμένοι να προ-φυτεύσουν προγράμματα στα μυαλά των αδαών.
Είναι απορίας άξιον, πώς άνθρωποι με σοβαρότητα - και εδώ για λόγους σεβασμού δεν θα αναφέρω ονόματα - τους απέδωσαν αξία, ισχυριζόμενοι ότι αυτοί πιστοποιούν βασικά σημεία δικών τους θεωρήσεων. Αυτό το δεδομένο όμως δυστυχώς, δεν παύει να πιστοποιεί την δική μας έλλειψη πολιτικής διορατικότητος, την δική μας αδυναμία να αξιολογήσουμε την διεθνή στρατηγική των αντιπάλων προς εμάς δυνάμεων.
Τόσο ο Φουκουγιάμα με το "Τέλος τής Ιστορίας" και το "State Building", όσο και ο Χάττινγκτον με την "Σύγκρουση των Πολιτισμών" πλάσαραν ως δήθεν ακαδημαϊκού χαρακτήρος διερευνήσεις περί των επερχόμενων, προγράμματα προαποφασισμένα από τα επιτελεία τής διεθνούς πλύσεως εγκεφάλων και προωθηθέντα μέσω τής κινητοποιήσεως δεκάδων χιλιάδων πρακτόρων για την επιβολή τής λαίλαπας τού "ORDO EX CHAO".
Για τους ως άνω "κυρίους" τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των εθνών και των πολιτισμικών συμφύσεων δεν συμβάλουν στην αυτοσυνειδησία τους ως συγκροτημένα υποκείμενα, τα οποία καλούνται να διεκπεραιώσουν τα απαιτούμενα ενός κοινωνικού βίου, αλλά συνθέτουν αγεφύρωτα ρήγματα μεταξύ τους, που οδηγούν στην αμοιβαία αμφισβήτηση μέχρι πλήρους εξοντώσεως.
Αυτό που ονόμασε ο Ντοστογιέφσκυ "επιστήμη τού μίσους" σε όλη της την υπερβολή.
Το "Αγαπάτε Αλλήλους" διαστρέφεται σε "Αλληλοεξοντωθείτε".
Το "Καταπιεζόμενα Έθνη και Λαοί ενωθείτε" διαστρέφεται σε "Κανίβαλοι όλων των χωρών αλληλοφαγωθείτε".
Ολόκληρη η υφήλιος ωθείται προς των τελετουργικό βωμό ενός βρικολακιασμένου Φρειδερίκου Φελλίνι, ο οποίος καυτηρίασε τα αχαλίνωτα ενστικτώδη σύνδρομα τού μαζανθρώπου προς το "Μεγάλο Φαγοπότι" και τού τελευταίου ίχνους ανθρωπιάς, προς μια νύχτα μακράς διαρκείας των "μεγάλων μαχαιριών" μεταξύ των διαφόρων πολιτισμικών ομάδων, που απειλεί να επιβάλει το οριστικό έσχατο σκότος στα πλαίσια τού πολιτισμικού κύκλου που διανύουμε.

Θιασώτες της τα μομολα της Scull and Bones, τής "ισλαμικής αδελφότητος", τού πενταγώνου, της "al kaida", των γερακιών της ευρωπαϊκής ενώσεως που διέλυσαν τα εξωτερικά σύνορα και σύμπασα την κρατική κυριαρχία της Ελλάδος, οι αρχιτέκτονες τού μίσους και υποδαυλιστές τής αμοιβαίας αδελφοεξοντώσεως. Οι χοτζάδες του μίσους και οι "απελευθερωμένοι" τής τεχνητής εντάσεως, οι οποίοι φορούν άνωθεν φερετζέ και κάτωθεν στριγγάκι.
Αυτοί που υπέγραψαν την συμφωνία του Σένγκεν, αυτοί που οργάνωσαν το θέατρο τής ύβρεως τής επιχειρήσεως "ξένιος δίας", αυτοί που οργανώνουν δολοφονίες αλλοδαπών ως ξένοι πράκτορες, αυτοί που γυρίζουν μπουλούκι με τα ρόπαλα για να σακατέψουν τον όποιον ανυπεράσπιστο μετανάστη, αυτοί που περιφέρουν ατιμώρητοι από ένα κράτος - λακέ τα λάβαρα τής σαρία στους ιερούς χώρους τής πόλεως των Αθηνών.

Κόπροι που διαχέουν το μίσος.

Έναντι αυτών η πλειοψηφία τού ελληνικού λαού διατελεί σε στάση αμηχανίας. Ακόμη κάποιες ασυντόνιστες φωνές καταγγέλλουν, σε μια προσπάθεια να ανακόψουν δια βοής το επερχόμενο τσουνάμι.

Αλλά ακόμη υπάρχουν κάποιοι - όπως ο φίλος μου ΕργΔημΕργ - οι οποίοι φαντάζουν μοιραία γραφικοί όταν αυτοί προειδοποιούν με πλήρη αυτοπεποίθηση: "Προσέξτε διότι έχετε στοχοποιηθεί και θα δεχθείτε οδυνηρές συνέπειες".

Τι γίνεται τελικά; Πού βρισκόμαστε;

Για να τοποθετηθούμε σε αυτό το ερώτημα, φρονώ ότι είναι αναγκαίο να συνάγουμε το βασικό πολιτικό συμπέρασμα από τα γεγονότα της Πάρου.

Ένα σημαντικότατο συμπέρασμα, που δεν κατέστη διαπιστώσιμο υποθέτω από πολλούς.
Πρόκειται για πολιτικό συμπέρασμα, η αξία τού οποίου επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα. Γι' αυτό θα αναφερθώ εξαιρετικώς σε αυτό, πριν ασχοληθώ με οποιοδήποτε άλλο πολιτικό στοιχείο και πριν υπεισέλθω στα λοιπά εγκληματολογικού περιεχομένου καθέκαστα τής υποθέσεως, τα οποία σχετίζονται με άλλες πολιτικές πτυχές τού προβλήματος.
Με αυτήν την οπτική παρακάμπτω προσωρινά το δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο τής "νεοταξικής" φάσεως μετά την ιδεολογία, το οποίο αφορά τα εφαρμοζόμενα μέσα, με το οποίο θα ασχοληθώ στο επόμενο κεφάλαιο.

Προ ημερών ενημερώθηκα από τα δημόσια μέσα, ότι η Μυρτώ είχε την πρώτη ανάκαμψη ερχόμενη σε πρώτη οπτική επαφή με το περιβάλλον και δείχνοντας τις πρώτες αντιδράσεις. 

ΕΙΜΑΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΣ, ΟΤΙ Η ΜΥΡΤΩ ΣΥΝ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩ - ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΜΕΤΡΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΥΤΗ ΥΠΕΣΤΗ - ΘΑ ΑΝΑΚΑΜΨΕΙ ΠΛΗΡΩΣ.

Η ΜΥΡΤΩ ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΥΠΕΣΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΛΑΒΕΣ ΠΟΥ ΕΔΕΧΘΗ.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΕΓΙΝΕ ΗΔΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ.

Αναμφιβόλως η ανάκαμψις τής Μυρτούς οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στις προσπάθειες των θεραπόντων ιατρών και νοσηλευτών, καθώς και στην αγάπη, την στοργή και την φροντίδα των γονέων της.

Όσο σημαντικά όμως κι αν είναι αυτά δεν επαρκούν για μια ανάκαμψη σε σχέση με την κακοποίηση που αυτή υπέστη.

Επί τού προκειμένου συμβάλλει ένας επί πλέον παράγων. Και αυτός είναι η συμπόνια που εκπορεύεται από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι εδονήθησαν από την βάναυση αδικία εις βάρος της. ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΟΣ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ.

Διέπραξαν ένα έγκλημα με στόχο να καλλιεργήσουν το μίσος.

Ως ένα βαθμό το επέτυχαν.

Αλλά ταυτοχρόνως έθεσαν σε κίνηση και μια τελείως διαφορετική διαδικασία.

Αυτή τής συμπόνιας χιλιάδων ανθρώπων, αυτήν τής αγάπης.

ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΘΑ ΑΝΤΙΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΒΛΕΠΩ.

ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΟΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Καλούμεθα να μην αντιτάξουμε στο μίσος το μίσος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι προσεχώς μπορεί να κληθούμε να υπερασπίσουμε τα δίκαιά μας ακόμη και δια βιαίων μέσων, μέχρι τής χρήσεως όπλων και οπλικών συστημάτων.

Και σκοπεύουμε να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση τής Πατρίδος και τού Λαού.

Γνωρίζουμε, ότι η εφαρμογή βίας αποτελεί το έσχατο μέσον και αρμόζει να εφαρμοσθεί μόνο εφόσον έχουν εξαντληθεί ΟΛΑ τα υπόλοιπα.

Η ιστορική πείρα έχει καταδείξει, ότι εφόσον εφαρμόσουμε με συνέπεια και φρόνηση ΟΛΑ τα υπόλοιπα μέσα, η άσκηση βίας καθίσταται στις πλείστες των περιπτώσεων αποφευκταία.

Εφόσον όμως αυτό δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθεί, αυτή η ανταπόκρισή μας δεν είναι ορθόν να διακατέχεται από μίσος. 

Ακόμη και για τα τέρατα προσευχόμεθα.

Γνωρίζουμε όμως, ότι η ζωή των τεράτων, εφόσον αυτά δεν μετανοούν, είναι μάταιη και αποτελεί βάσανο και για τα ίδια. Οπότε, το να σταλούν στην ανυπαρξία αποτελεί ευεργεσία προς όλους. 

Άρα ορθώς κάποιοι έχετε προειδοποιηθεί εγκαίρως. 


2. ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

                                                                                       τοιχογραφία bostopel

Ο πολιορκητής τού πεπρωμένου γνωρίζει, ότι οι πράξεις του δεν μπορούν να έχουν κανένα νόημα. Με εξαίρεση ένας είδος πράξης: Αυτό που επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τον άνθρωπο και τον κόσμο.

Αλμπέρ Καμύ, "Ο Μύθος τού Σισύφου"

Όσα έγιναν στην Πάρο στα πλαίσια τής εγκληματικής ενέργειας αποτελούν σημαντικό τμήμα τής πρόσφατης ιστορίας τού τόπου. Κατά συνέπεια όλοι ενεχόμαστε σε αυτά ως πολιτικά όντα και εν δυνάμει πολιτικά υποκείμενα. Τα γεγονότα βαραίνουν στις πλάτες μας.

Στην ουσία, θύμα τής εγκληματικής ενέργειας δεν είναι μόνο η Μυρτώ, αλλά οι προεκτάσεις της επιχειρούν να τραυματίσουν βάναυσα ολόκληρη την κοινωνία. ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΩΠΟ. Και όταν αυτή ωθείται με την στρατηγική τού μίσους προς την κοινωνική θηριωδία, τότε το πρόσωπό της διαστρέφεται μετατρεπόμενο σε αιμοδιψές ρύγχος.   

Άνουβις: Το αιμοδιψές σκυλόμορφο είδωλο μπροστά από το αεροδρόμιο τού Ντένβερ: Το τεκτονικό κτίσμα με τις τοιχογραφίες, οι οποίες παριστούν την "αποψίλωση" των επί Γαίας ανθρώπων σε ποσοστό 95%.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό τής σύγχρονης εποχής, η οποία αποκαλείται από τούς "πεφωτισμένους" "νεοταξική", αφορά τα μέσα, μέσω των οποίων επιχειρείται να διοχετευθεί στις ανθρωπομάζες η "ιδεολογία" τού μίσους, ως ψύχωση αμοιβαίας αυτοκαταστροφής.
Στην εποχή τής άνωθεν επιβεβλημένης "σταθερότητος" έκριναν σκόπιμο να κρατηθούν οι μάζες παθητικές. Γι' αυτό επιβλήθηκε ένα μαζικό μέσον, που παθητικοποιεί, που κατεβάζει την συχνότητα λειτουργίας τού εγκεφάλου από τα 13 Hz στα 9, επιχειρώντας να υποβιβάσει ταυτοχρόνως τις διαδικασίες τού εγκεφάλου σε πολύωρη πρόσληψη χειραγωγημένης εικόνας και ήχου επί καθημερινής βάσεως.
Η "νέα τάξη όμως που θα ξεπηδήσει από το χάος", δηλαδή το ολοκληρωτικό χάος, που θα επιβληθεί με το άνευ προηγουμένου μπάχαλο, προβλέπει να πάψουν οι μάζες να είναι κολλημένες μπροστά στην τηλεόραση και να τεθούν σε ένα ακατάσχετο αυτοκαταστροφικό και σπασμωδικό ακτιβισμό.
Γι' αυτόν τον λόγο επιβλήθηκε το διαδίκτυο.
Με τα στημένα "κοινωνικά δίκτυα" καλούνται οι μάζες να συμμετέχουν στο βαλς των βρικολάκων. "Πορτοκαλί επαναστάσεις", "αραβικές ανοίξεις", "κινήματα αγανακτισμένων" ροπαλοφόρων, μπαχαλάκηδες, SMS για "κινητοποίηση" ενάντια στην δολοφονία τού Αλέξη, η οποία δρομολόγησε την πτώση της "κυβερνήσεως" Καραμανλή και οδήγησε στην άνοδο των Παπαντρέα, Βενιζέλου, Πάγκαλου, Παπαδήμου, Σαμαρά, την υπουργοποίηση των "φοβερών ταλέντων" τού μνημονιακού "πατριωτισμού" Βορίδη και Γεωργιάδη, στο σημερινό "σχήμα" με τα τρία κεφάλια. και στην ανάδειξη ενός "κόμματος" με άπειρες "συνιστώσες" στοών τής τάξεως τού 1,5 στα εκατό σε "αξιωματική αντιπολίτευση".
Μέσω τού διαδικτύου επιχειρείται επίσης με ύπουλα έντεχνο τρόπο, να μετατραπούν άνθρωποι αναμφιβόλως καλής θελήσεως σε "χρήσιμους ηλιθίους", οι οποίοι πείθονται να σπρώξουν την προπαγάνδα των επικυριάρχων, ώστε αυτή να αποκτήσει πολύ μεγάλη δυναμική.

Ορθώς διεπιστώθη σε σχόλιο τής προηγουμένης αναρτήσεως, ότι οι επικυρίαρχοι κρατούν και το πεπόνι και το μαχαίρι, καθορίζοντας το πεδίο των εξελίξεων και σερβίροντάς μας. Αυτό το οποίον δεν έχει κριθεί ακόμη είναι ποιος θα πατήσει την πεπονόφλουδα, εφόσον "Ουδέν κακόν αμιγές καλού".

Συνεχίζεται...

ΤΕΡΑΣ ΛΟΧ ΝΕΣ ΠΑΡΟΥ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

1. ΤΟ ΛΟΦΙΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΟ ΛΟΧ ΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ

Ενώ ήθελα στην συνέχεια αυτής τής πραγματείας να ασχοληθώ με τα εγκληματολογικής υφής στοιχεία τής υποθέσεως τού τέρατος, αυτό συνεχώς αναβάλλεται. Οι εκπληκτικές τομές τού ΕργΔημΕργ - σύμφωνα με τα ταπεινά μου κριτήρια - προσδίδουν διαστάσεις πέραν των όσων θα μπορούσα να αναμένω στο θέμα. Ομολογώ, ότι εξ αρχής είχα διαπιστώσει, ότι το θέμα αυτό έχει τεράστιες διαστάσεις. Διαστάσεις, που ξεπερνούν ποιοτικά τον χαρακτήρα μιας μεμονωμένης εγκληματικής ενέργειας ενός "λαθρομεταναστευτικού τέρατος" σε βάρος μιας βαναυσότατα κακοποιημένης εφήβου, με στόχο να τής κλέψει το κινητό τηλέφωνο, για να αγοράσει, όπως  "κατέθεσε" στο "ανακριτικό έγγραφο", "φάρμακα για την άρρωστη μητέρα του και στην συνέχεια σκέφτηκε, ότι ήθελε και να ασελγήσει σεξουαλικώς εις βάρος της". Σαν να λέμε τουτέστιν, ότι τα κίνητρα βιασμού προκύπτουν από συλλογισμούς και λογικές συνεπαγωγές.
Ποτέ όμως δεν έφθανε η φαντασία μου, όταν συνέγραφα το πρώτο μέρος αυτού τού θέματος, με στόχο να καταδείξω, ότι τα εγκληματολογικά στοιχεία, τα οποία είχαν δοθεί από κρατικούς φορείς - ή είχαν αφεθεί εντέχνως να "διαρρεύσουν" στην δημοσιότητα - ήσαν πλήρως αντιφατικά μεταξύ των, άρα επρόκειτο περί  άνωθεν στημένης σκευωρίας, ότι η όλη υπόθεση προσλαμβάνει τέτοιο τελετουργικό εύρος και βάθος.
Ιδιαίτερα η ανάρτηση τού Εργολάβου που προηγείται, εκτιμώ ότι καταρρίπτει πολλά στεγανά και αποτελεί αφορμή για ποιοτική επέκταση των ορίων τής προβληματικής μας.

Δεν αγνοώ διόλου - τουναντίον δικαιούμαι να ισχυριστώ - ότι συχνότατα εξήρα εδώ, πως το θρησκειολογικό, τελετουργικό επίπεδο συνιστά την βάση επί τού οποίου εδράζονται όλες οι εξελίξεις. Και οπωσδήποτε αυτό καταγράφεται με συγκεκριμένους τρόπους στην επιβολή των γεγονότων, όπως επί παραδείγματι η επιλογή ημερομηνιών, οι οποίες σχετίζονται με αριθμούς,στους οποίους οι επικυρίαρχοι αποδίδουν αποκρυφιστικές ιδιότητες. Η επιλογή τού αριθμού 11 έχει καταστεί υπό αυτό πρίσμα ενδιαμέσως περιώνυμος.
Ταυτοχρόνως όμως δεν απέκρυψα, ότι είμαι πραγματιστής και ότι αποδίδω μεγάλη έμφαση σε εκείνη την σφαίρα των φαινομένων, τα οποία καθίστανται αμέσως οφθαλμοφανή και χειροπιαστά - ή "προφανή" (profan = προσιτά στους "βέβηλους") συμφώνως προς την ορολογία των αποκρυφιστών. Η κυριότερη σφαίρα φαινομένων με οφθαλμοφανή και άμεση έκφανση, η οποία αφορά την ζωή μας, είναι η πολιτική. Φυσικά ακολουθούν πλείστες όσες άλλες, όπως η οικονομία, η οργάνωση των επιστημών, τής παιδείας, των θρησκευμάτων, των κοινωνικών ηθών, τής εθνικής άμυνας, των ΜΜ"Ε", μέχρι εν τέλει και τής μαγειρικής. Εάν συγκρίνουμε π.χ. την γαλλική με την ιταλική κουζίνα, θα διαπιστώσουμε δυο διαφορετικούς κόσμους. Η πρώτη είναι ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη, ενώ η δεύτερη είναι φοβερά απλή, έστω κι αν κάποιες εμπορικές σκοπιμότητες έχουν ενδιαμέσως παρέμβει σχετικοποιώντας κάπως τις διαφορές.

Στην συνωμοσιολογική θεώρηση δεν κατέληξα μέσω γενικότερων προβληματισμών, ή βιβλιακή μελέτη. Αυτή η οπτική προέκυψε βαθμηδόν από την συγκεκριμένη πολιτική δραστηριότητα, την οποία ανέπτυξα μέσα από μια πορεία δεκαετιών σε πολιτικές οργανώσεις, πρωτοβουλίες δράσης καθώς και το μεταναστευτικό κίνημα στην Γερμανία. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, χωρίς να παρακάμπτω την πηγή από την οποία μπορούν να εκπορεύονται τα προβλήματα, δεν υποτιμώ διόλου την σημασία τής πολιτικής.
Συν τω χρόνω, ομολογουμένως, βαίνουμε προς μια ανερχόμενη απαξίωση τής πολιτικής, από όλο και περισσότερους ανθρώπους καλής θελήσεως, καθώς αυτή ολοένα και περισσότερο διαστρέφεται. Προσωπικά όμως, έχοντας ζυμωθεί έντονα με την εξ Ελλάδος προερχόμενη εργατιά στην Γερμανία, με ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να ήσαν ακραίοι αριστεροί, ή φανατικοί χριστιανοί ορθόδοξοι, με αυτούς που μετά ένα σκληρό οκτάωρο στις φάμπρικες έριχναν τα πόδια στην πλάτη, για να επιτραπεί στην εκπαίδευση η εκμάθηση τής Ελληνικής Γλώσσης, έχοντας ζήσει χρόνια και χρονάκια ως πολίτης δευτέρας κατηγορίας σε μια χώρα με έντονα φυλετικά σύνδρομα και απολαμβάνοντας την ευτυχία, όποτε μπω στα σύννεφα καπνών των καφενείων, όπου συχνάζουν ολημερίς οι απόμαχοι μετανάστες μεταξύ πρέφας και τάβλι, πάντοτε να δεχθώ κάποια πρόσκληση με την προσφώνηση "σύντροφε", "αδελφέ", "μαγγίτη" - ή ότι άλλο ήθελε προκύψει - "κάτσε να σε κεράσουμε ένα καφέ", διατηρώ υψηλή εκτίμηση προς την πολιτική. Γι' αυτό η αντίστοιχη σφαίρα έκφανσης με απασχολεί πάντοτε με έντονο ενδιαφέρον.

Η εκτίμησή μου σχετικά με το σύμπλεγμα όσων συνέβησαν στην Πάρο ήταν αρχικώς, ότι η βασική  στόχευση όπισθεν αυτών ήταν κυρίως πολιτική, όπως εξ άλλου κατέθεσα χωρίς περιστροφές στις στην πρώτη ανάρτηση αυτής τής θεματολογίας. Θεώρησα, ότι κεντρικός στόχος είναι η δημιουργία κλίματος πολώσεως στην Ελλάδα, προσβλέποντας στην έντεχνο επιβολή εμφυλίου συγκρούσεως. Εκτίμησα επίσης, ότι το τελετουργικό μέρος των εγκληματικών ενεργειών εκδηλώθηκε ως η συνήθης πάγια πρακτική, ενός εμφορούμενου οντολογικώς από δυαρχία κατεστημένου, το οποίο είναι αιμοδιψές και προσδίδει μονίμως στις εγκληματικές του επιχειρήσεις τελετουργική δεοντολογία.
Για αυτόν τον λόγο δεν συμφώνησα εξ αρχής με την γενική οπτική τού Εργολάβου, ο οποίος απέδωσε στα γεγονότα αμιγή τελετουργικό χαρακτήρα, ανάγοντας και όσα ακολούθησαν σε αυτήν την σκοπιμότητα.
Ακόμη και μετά από δεύτερη, προσεκτική ανάγνωση των εκτιμήσεων τού Εργολάβου δεν μπόρεσα να συμφωνήσω. Όταν όμως επιχείρησα να γράψω το δεύτερο μέρος αυτής τής αναφοράς, διαπίστωσα ότι αυτομάτως η ουσία των γεγονότων εστιάζεται σε όσα αυτός είχε εντοπίσει. Τελικά αυτό το ζήτημα υπέχει μεθοδολογικού χαρακτήρος. Δεν είναι δυνατόν ζητήματα σημαντικά, όπως οι επιχειρήσεις μείζονος σημασίας, ενώ οι βάσεις των εξελίξεων εδράζονται στο θρησκειολογικό - τελετουργικό στοιχείο, αυτά να κυριαρχούνται πρωτίστως από πολιτικές σκοπιμότητες, ενώ η έδρασή τους να εκδηλώνεται υπό την γενική έννοια, δηλαδή εν τέλει δευτερευόντως.

Αυτή λοιπόν η επίγνωση με ώθησε να προσπαθήσω να αξιολογήσω εκ νέου παρόμοιες διαδικασίες επιχειρήσεων ψευδούς σημαίας με αυτήν τής Πάρου. Θεωρώ, ότι οι δύο κυριότερες είναι οι μαζικοί φόνοι στην Νορβηγία, Όσλο και Ουτόγια, καθώς και στην Αουρόρα τού Ντένβερ.

Για αυτές μάλιστα, μου είχε παραγγείλει ο Εργολάβος σε σχόλιο να ασχοληθώ με το κατά πόσο αυτές σχετίζονται με χρονοπύλες.
Πολύ ορθά διαπιστώνεται η σύμπτωση ημερομηνιών:

Νορβηγία: 20.07.2011

Αουρόρα: 22.07.2012

Πάρος: 22.07.2012 η επίσημη εκδοχή, ή 20.07.2012 η πιθανότερη κατά τον ΕργΔημΕργ.

Με αυτήν την προβληματική όμως αναγόμαστε κατ' ευθείαν στα "ΚΥΝΙΚΑ ΚΑΥΜΑΤΑ" και τον θρησκειολογικό ρόλο τού Σείριου, όπου στο απώτερο παρελθόν έπεφτε το τελετουργικό λεπίδι - και προφανώς εξακολουθεί να πέφτει - βροχή :
Αναφέρει σχετικό άρθρο στην Βικιπαίδεια:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82

 Ο Άλφα του Μεγάλου Κυνός, γνωστός και σαν Σείριος, είναι ο λαμπρότερος αστέρας, εάν εξαιρέσουμε τον Ήλιο, για τον παρατηρητή στη Γη. Είναι επίσης ένας από τους πλησιέστερους αστέρες. Το όνομα του αστέρα σημαίνει καυτός, εφόσον ο καλοκαιρινός καύσωνας σημειωνόταν αμέσως μετά την ανατολή του Σείριου κατόπιν συνόδου με τον Ήλιο. Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν τέτοιες καλοκαιρινές μέρες κυνικά καύματα, καθώς μόνο οι κύνες ήταν αρκετά τρελοί για να βγουν έξω στον καύσωνα, μ' αποτέλεσμα ο αστέρας Σείριος να ταυτιστεί με κύνες. Ο αστερισμός έτσι έλαβε την ονομασία Μέγας Κύων.

Η Ατάργα αναφέρει μεταξύ άλλων στο ιστολόγιό της σε ένα κατατοπιστικό άρθρο για τον Σείριο:
http://ellinikiglossa-lexarithmoi.blogspot.de/search/label/%CE%A3%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82

 Ο Σείριος. το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο. Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ' άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό. Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που κρύβουν χαμένα μυστικά μέσα στη νύχτα του χρόνου. Μπορούμε άραγε να ανασυνθέσουμε τις ψηφίδες μιας μεγάλης γνώσης που χάθηκε ή που ίσως παραμένει ακόμη ανάμεσα μας σε μέρη που δεν φανταζόμαστε; Ένας κώδικας περιμένει να αποκρυπτογραφηθεί...

Το Ουράνιο Σώμα του Σείριου
Αστρονομικά ορίζουμε το Σείριο ως το λαμπρότερο απλανή αστέρα του Μεγάλου Κυνός. Ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και α­πέχει μόλις...8,4 έτη φωτός από τη Γη. Είναι διπλός αστέρας και μα­ζί με το συνοδό του, το Σείριο Β', περιστρέφονται γύρω από ένα κοι­νό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξε­ως των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια. ...
Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών αστρονόμων, ο Σείριος βρίσκεται στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας. Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά· καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. «Σείριος» ο­νομαζόταν πολλές φορές και ο Ήλιος, γεγονός που δημιούρ­γησε στην πορεία μεγάλη σύγχυση γύρω από το διαχω­ρισμό των δύο άστρων. (Γι' αυτό και μέχρι σήμερα άλλοι μιλούν για το «Μακεδονικό Άστρο» και άλλοι ·για το «Μακεδονικό Ήλιο», αναφερόμενοι στο γνω­στό μακεδονικό σύμβολο). Ομόρριζες λέξεις είναι ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον η­λιακό καύσωνα ή από το Σείριο και η «σειρήνα», μυθικό εκείνο πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλρτε ως γυναίκα-ψάρι και άλλοτε ως γυναίκα-πουλί και σήμαινε αρχικά «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν»...

Στην Αιγυπτο και στην Ελλάδα
Στην αρχαία Αίγυπτο, σύμφωνα με τις απόψεις των μελετητών, ο Σεί­ριος ταυτιζόταν με τη θεά Ίσιδα, που αναπαριστάνονταν ως αγελάδα ξαπλωμένη πάνω σ' ένα πλοίο, και στ' αγάλματα την απεικόνιζαν συχνά με κέρατα αγελάδας και με την κόμμωση της σαν ουρά ψαριού. Πολλές φορές έφερε ως στέμμα ένα οκτάκτινο αστέρι. Αδερφός και σύζυγος της Ίσιδος ήταν ο Όσιρις, που η λατρεία του έμοιαζε πολύ με εκείνη του Διονύσου. Με αυτόν η Ίσιδα γέννησε τον Ώρο...Canis στα λατινικά). Μορφή τσακαλιού ή λύκου είχε και ο σουμεριακός θεός Άνου, που φαίνεται πως ήταν επίσης σχετικός με το αστέρι αυτό.
Για την ελληνική μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς οι αστερισμοί του Κυνός, του Ωρίωνα και της Αργούς βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλον.
Ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μί­νωα και φημισμένος κυνηγός. Φορούσε συνήθως μία λεοντή και κρα­τούσε στα χέρια του ρόπαλο (σύμβολα αυτά και του Ηρακλή). Υπάρ­χουν πολλές ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του και τον πιστό του σκύλο Σείριο.
Ο Ωρίωνας συνδέεται με το βασιλιά Οινοπίων (ή Οινέα στη Βοιωτία), που είχε σύζυγο του (ή κόρη του) τη Μερόπη, την οποία βίασε ο Ο­ρίων υπό την επήρεια της μέθης. Ο Ωινοπίων, εξοργισμένος, τον τύ­φλωσε, με τη σύμπραξη του πατέρα του Διονύσου...
 Ο Ώριων όμως και ο Σείριος κυνηγούσαν άγρια ζώα και στο βασίλειο του Άδη (όπως περιγράφεται και στην Οδύσσεια), αν και αυτή πρέπει να είναι μία παράδοση ξενόφερτη, ίσως αιγυπτιακής επιρροή που σχετιζόταν με τα μυστήρια και τη λατρεία των νεκρών.



Πάρα πολύ σημαντικές πληροφορίες όμως για τον Σείριο και τα "κυνικά καύματα" μας δίνει ο ικανότατος από πλευράς θρησκειολογίας και συνωμοσιολογίας ιστολόγος του visupview.blogspot.com:
http://visupview.blogspot.de/2012/07/sirius-rising.html

Yes folks, it's that time of year again. Either the Dog Days of Summer are already upon, or they soon will be. In the ancient world the Dog Days constituted one of the most important time frames of the year for several of the great civilizations such as the Egyptians, Greeks, and Romans. The concept of the Dog Days derives from the heliacal rising of Sirius, the Dog Star. In the ancient world Sirius was of not little significance. 

"Sirius, or Serios, was the most important star in the ancient world. It was so important during one period of Egyptian history that some documents refer to Egypt itself as the Seriadic Land, after the Greek name for the star. Norman Lockyer, the 19th-century astronomer and specialist in temple orientation, surveyed no fewer than seven ancient Egyptian temples which were oriented to Sirius."
(The Secret Architecture of Our Nation's Capital, David Ovason, pg. 139)

The actual significance of Sirius is far beyond the scope of this article, but the curious reader is advised to explore several of my prior posts on Sirius, beginning here and here. For the time being, we shall roll with Crowley disciple Kenneth Grant's occult definition of Sirius:

"In the Arcane Tradition, the vast star, Sirius, symbolizes the sun behind the sun, i.e. the true father of our Universe. Sirius was the primordial star of all time, as the duplicator or renewer (of time cycles). He was known in Egypt as the Doubling One, therefore a Creator or reflector of the Image. Sirius, or Set, was the original 'headless one' --the light of the lower region (the South) who was known (in Egypt) as An (the dog), hence Set-an (Satan), Lord of the infernal regions, the place of heat, later interpreted in a moral sense as 'hell.'"
(The Magical Revival, pg. 226-227)

Sirius seemingly acquired its association with time keeping due to its heliacal rising coinciding with the flooding of the Nile. This day marked the beginning of the Egyptian calendar and the Dog Days of Summer. The Greeks and especially the Romans would embrace this time frame.

"Throughout Latin literature there are many references to 'the Dog Days' which followed the heliacal rising of Sirius in the summer. These hot, parched days were thought by that time to derive some of their ferocity and dryness from the 'searing' of Sirius. Traditions arose of Sirius being 'red' because it was in fact red at its heliacal rising, just as any other body at the horizon is red. When making rhetorical allusions to the Dog Days, the Latins would often speak of Sirius being red at the time, which it was."
(The Sirius Mystery, Robert Temple, pg. 86)

As can be imagined, the Dog Days were considered to be an evil time, marked by strife, chaos and madness. Despite the reverence and fear the ancients showed the Dog Days remarkably little about them has passed down to us. Even the actual dating of the Dog Days is highly debated. Robert Anton Wilson placed the time of the Dog Days as running from July 23rd till September 8th. Others have the Dog Days only lasting a month, and thus ending on August 23rd. Others still, such as David Ovason, have the Dog Days starting much sooner, on July 3rd, and stretching into early September. Given the significance the ancients attached to the Dog Days it is rather peculiar that there is so little consensus as to what the actual dates were.

What's more, there apparently were some kind of bizarre rituals associated with the Dog Days which numerous modern scholars hold to have been sexual in nature. The classical mythologists Carl Ruck and Danny Staples, while discussing the mythological hound Maira, write:

"At Athens, Maira was transmuted to the heavens as Canis Minor, the constellation of the Lesser Dog. With Sirius, the Canis Major, she ushers in the dog days of summer with her morning rising, the days whose unbearable heat makes women's uncontrollable sexuality still dangerous, as in the old days: for men, the month for a safe marriage was January; but transported to the skies, these dog days produce the heat necessary for the ripening of the grapes, as well as the dryness that drives off the damaging blight or black rot that would destroy the crop with the kind of fungal mold that is the antithesis of the beneficial yeast --and which is the curse these chthonic hounds would place on cities who do not know how to appease them, as they are at Athens."
(The World of Classical Myth, pg. 85)

In other words, it was feared that the Dog Days produced an uncontrollable sexuality in women, which implies that they were originally celebrated with orgiastic rites (presumably dominated by women) during Greece's matriarchal period. This is in stark contrast to the theory of famed poet and author Robert Graves:

"The Dog with which Aesculapius is pictured, like the dog Anubis, the companion of Egyptian Thoth, and the dog which always attended Melkarth the Phoenician Hercules, is a symbol of the Underworld; also of the dog-priests, called Enariae, who attended the Great Goddess of the Eastern Mediterranean and indulged in sodomitic frenzies in the Dog days at the rising of the Dog-star, Sirius."
(The White Goddess, pg. 53)

Perhaps the men of Athens simply didn't want to include women in their orgiastic rites so as to maintain the purity of the rituals? Or perhaps another partner that could also be refereed to as 'bitch' had long since been used by men in these rites.

"Crowley identified the heart of the Thelemic current with one particular Star. In Occult Tradition, this is 'the Sun behind the Sun,' the Hidden God, the vast star Sirius, or Sothis, which opened the zodiacal year of 365 days as well as the Great Year of approximately 26,000 years. 

"According to Herodotus..., the Egyptians celebrated the annual return of this Star, or God, with obscene rites characterized by bestial copulation. Thus, the Dog-Star. Crowley knew that no rite of antiquity was without magical purpose. He performed exhaustive experiments with this formula... and found it more effective, in many ways, than the formula of normal sexual magick which Theodor Reuss, following Kellner, had incorporated in the O.T.O."
(The Magical Revival, Kenneth Grant, pg. 50-51) 

Thus, the Dog Days potentially featured 'traditional' orgies, 'sodomitic frenzies,' and/or bestiality as part of the rituals of this glorious time. It also featured sacrifice, naturally. In some accounts the Romans were said to have sacrificed a brown dog at the onset of the Dog Days. However, there may have been even more sinister practices in an earlier period.

"The story about the puppies recalls the Roman habit of sacrificing red puppies in the Spring to avert the baleful influence of the Dog-star on their grain; the sacrifice was really to the Barley-mother who had the Dog-star as her attendant. Rhiannon, in fact, is the Mare-Demeter, a successor of the Sow-Demeter Cerridwen. That the Mare-Demeter devoured her children, like the Sow-Demeter, is proved by the myth of Leucippe ('White Mare') the Orchomenan, who with her two sisters ran wild and devoured her son Hippasus ('foal'); and by the myth recorded by Pausanias, that when Rhea gave birth to Poseidon she offered her lover Cronos a foal to eat instead of the child, whom she gave secretly into the charge of the shepherds of the Arcadian Arne."
(The White Goddess, Robert Graves, pg. 385)

Ιδιαιτέρως κατατοπιστική σχετικά με τις θέσεις τού Σείριου ως προς την άνωθεν επιλογή κάποιον άκρως σημαντικών γεγονότων είναι και η λίαν πρωτοποριακή μελέτη τού Ίων Μάγγος στο "Μια Στάλα" με τίτλο "Οι Μεγάλες Συμπτώσεις τού κόσμου":
http://www.terrapapers.com/?p=285

Hiroshima και  Nagasaki, ένα από τα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το άρθρο είναι αφιερωμένο στην μαύρη επέτειο, των  66 χρόνων από την Hiroshima και το Nagasak,τιμής ένεκεν για τους αδικοχαμένους 270.000 νεκρούς. 6 Αυγούστου 2011, που είναι η 66η επέτειος της Hiroshima και 8 / 8 για το Nagasaki.  Νομίζετε ότι οι ατομικές βόμβες σκάνε όποτε θέλουν να τις ρίξουν τα πολεμοχαρή γεράκια ? Σας γέλασαν ξανά. Σκάνε ΜΟΝΟΝ σε συγκεκριμένες συντεταγμένες , συγκεκριμένη μέρα και ώρα και με τον Ήλιο σε συγκεκριμένη θέση !!! Όσοι καταλαβαίνετε από Υπερδιαστατική Φυσική, ρίξτε μια ματιά στο σχεδιάγραμμα ! Μην αρχίσω τώρα με τον Azazoth και … μπλεχτούμε στα πλοκάμια του Cthulhu … άσε που κάνει ζέστη.

Μια Απόκοσμη Αστροφυσική Συνωμοσία 300 Ετών !!! Και το 33ο Μυστικό της Αμερικής !!!

Σε αυτό το άρθρο θα δούμε, πολλές συμπτώσεις. Συμπτώσεις που δεν είναι καθόλου συμπτώσεις, και φτάνουν στην προδοσία της ανθρωπότητας. Φταίνε όλοι οι <<μυημένοι>> κύριοι ορισμένων μυστικών εταιριών, που τα στήνουν όλα αυτά, μέ την απίστευτη βλακεία που τους διακατέχει...

... Για όλα τα σημαντικά γεγονότα των τελευταίων τριακοσίων ετών,που εξετάζουμε εδώ, χρησιμοποιούν ένα timing που λαμβάνει υπ όψιν συγκεκριμένα ουράνια σώματα στις 0 – 3,33 – 19,5 – 33 και 33,33 μοίρες ως προς τον ορίζοντα του γεγονότος.

Πώς να μπορέσω λοιπόν να φανταστώ, ότι το τέρας του Λοχ Νες τής Πάρου είναι σκύλος;
Ή μήπως έπρεπε να μου έχει περάσει από τον νού, ότι εφ' όσον στα καταβάσια δίπλα στην Ακρόπολη (ιδέ την άνάρτηση "Απορείες Αφελούς - Δεύτερο Μέρος") ως γρίπες έχουν επιλεγεί  σκύλοι (ιδέ ανάρτηση "Το Σκυλί του Μπάσκερβιλ Υπό το Φως τής Ακροπόλεως")
http://bostopel.blogspot.de/2011/11/blog-post_22.html
και
http://bostopel.blogspot.de/2011/11/blog-post_24.html
δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο;



2. ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΤΗΣ ΥΨΙΠΥΛΗΣ, ΤΟ ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΤΩΝ 49 ΚΑΙ Η ΠΥΛΗ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΙΝ. 
Η ΑΛΛΩΣ ΠΩΣ: ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Η ΠΥΛΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ:

Σημαντικά και τα πλακάκια στο πάτωμα.
Προσέξτε την αναγραφή τού ονόματος τού "ιδρύματος" στην αφίσα, η οποία έχει επικολληθεί στην μικρή, διπλανή είσοδο: Στη λέξη "Μερόποιον" το Π στο μέσον είναι μεγεθυνμένο ως Πύλη.

Τι κτίσμα δεν θα μπορούσε να είναι πουθενά αλλού, παρά δίπλα στην Ακρόπολη.
Οδός Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πολύ κοντά στην πρώην οικία τού Πρόκλου; Ή μήπως δίπλα στην Πλατωνική Ακαδημία, ως κάποιοι πληροφορούν;
Μονίμως ο "θρίαμβος" έχει νόημα ανεκδικήσεως.

Τι περιέχει η Πύλη; (Στην φωτογραφία βρίσκεται πίσω από την δεξιά κολώνα):

Τι άλλο από την "αγία σοφία" σε στάση τεκτονικού χαιρετισμού;
Και έμπροσθεν αυτής οι "μυούμενες".

Μα! θα προβάλει κάποιος.
Αυτά είναι χριστιανικά. Δεν έχουν σχέση με την μασονία.

Είναι όμως έτσι;
Ας δούμε τι διαθέτει το κτίριο...

Σωληνώσεις εξαερισμού που βγαίνουν από το υπόγειο.
Διαβάστε, εάν θέλετε, στο "Απορίες Αφελούς - δεύτερο μέρος", περί φίλτρων, κεραιών, πολέμου εις τούς ουρανούς κλπ.
http://bostopel.blogspot.de/2012/04/blog-post_25.html
ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ...

Αλλά και κανα δυο κτίρια πιο κάτω ο ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

Όλα του κουτιού...
Απροσπέλαστα τζάμια...
Κάμερες παρακολουθήσεως..

Ανάγλυφα...

Μόνο που στο κουδούνι δεν υπάρχει όνομα....
Ούτε ιδιώτης, ούτε εταιρεία...
Τη αγνώστω θεά...

Και το νούμερο βεβαίως παρά τής εισόδου στην αυλή χαρακτηριστικότατο...
Ανήκει στο διπλανό κτίριο. Έχει τοποθετθητηθεί όμως με τρόπο, που να προσάπτεται στο εν λόγω κτίριο.
Και αν δούμε τί βρίσκεται πίσω από την πόρτα...

Το γνωστό άσπρο και μαύρο πλακάκι τής δυαρχίας....

Και στο βάθος ιωνικός κίων.
Μαλιστα, είναι παλαοί, αρχαιολάτρες, εδώ εξ άλλου είναι ιστορικός χώρος....

Και η Πύλη... Μόνο που έχει μπροστά αλυσίδα... Είσοδος μόνο για επιλέκτους.
Το δένδρο όμως γιατί στρέφεται μακρυά της;

Ανάμεσα στο Μερόπειο και το εν λόγω κτίριο, ως είναι φυσικόν υπάρχει η λέσχη προσκόπων...

Και εδώ βγαίνει από τον τοίχο σωλήνας εξαερισμού.
Τα υπόγεια πρέπει να συνδέονται.
Πέρασα από εκεί περίπου στις 8:30 το βράδυ. Άκουσα να εξέρχονται πολές φωνές από πιτσιρίκια.
Κάτι σαν πολυάριθμο ντάντευμα, ή όπως λένε οι παραμάνες baby sitting...
Κάτι σαν να μυούντο οι μαινάδες πιο δίπλα...

Και τα περισσότερα γύρω σπίτια κλειστά.
Χρειάζεται ησυχία όταν έχονται οι βαρειές lexus.
Και τα υπόγεια πρέπει να επικοινωνούν. Χρειάζεται χώρος, πολύς χώρος όταν συναθροιστεί παμμελής η ομοίγυρις.

Ξέρω... Είμαι βλαξ, φαντασιόπληκτος. Βλέπω φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν...


Και απέναντι ο Ιερός Βράχος.
Και να επιμένουν, ότι αυτό το κοντό πράγμα που έστησαν επάνω είναι δήθεν ο Παρθενών.

Με τα σωθηκά ανοικτά για να φυγαδευθούν όλα τα κάτωθεν.

Παραβλέπουν, ότι η νοητή Ακρόπολις βρίσκεται εντός κάποιων ανθρώπων, ως αήτητος δύναμις τής τελικής εφορμήσεως.

Μήπως αναρωτηθήκατε, γιατί οι πυρκαγιές στα δάση μπαίνουν στην Ελλάδα τον μήνα Αύγουστο;
Ο Ιούνιος δεν έχει καύσωνες και ημέρες που φυσούν άνεμοι;


3. ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Συνεχίζεται...