ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; - ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ

Νόμισμα της "αγίας έδρας".
Από την μια πλευρά απεικονίζεται ο πάπας Γρηγόριος ΧΙΙΙ και από την άλλη ο δράκος που δαγκώνει την ουρά του.
Κατά τα άλλα αφόριζαν την μασονία και μιλάνε για εωσφορισμό.
Το μάτριξ σε όλο το του το "μεγαλείο"


3. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ"; (ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ)

Ακόμη και σε όσους τυγχάνουν ελάχιστα ενημερωμένοι έχει καταστεί εμφανές, ότι πίσω από τους θεσμούς, οι οποίοι προωθούν χωρίς προκάλυμμα πλέον την "νέα τάξη" (ΟΗΕ, κυβερνήσεις, κέντρα περιφερειακής ολοκληρώσεως, μη κυβερνητικές οργανώσεις, ο κ. Τούρκογλου ή επί το νεοταξικότερον "Βενιζέλος" κλπ.) βρίσκονται κάποιες συγκλίσεις αποκλειστικότητος. "Συγκλίσεις" επειδή δεν έχουν τον οποιοδήποτε θεσμοποιημένο χαρακτήρα, ούτε και φαίνεται να επιδιώκουν κάποια θεσμική τους συγκρότηση, ή αναγνώριση. "Συνάξεις", "επιτροπές", "ενώσεις", "λέσχες" και τα τοιαύτα, τα οποία δεν κρύβουν ότι εις αυτά λαμβάνουν χώρα διαβουλεύσεις, πολύ ισχυρών προσωπικοτήτων από πλευράς επιρροής σε όλους τους νευραλγικούς τομείς, όπως τα πολιτικά, τα μιντιακά, τα οικονομικά, τα εκπέδευτικά και τα χρηματιστικά κατεστημένα. "Αποκλειστικότητος", διότι αυτές οι συνάξεις έχουν πάντοτε δήθεν κλειστό χαρακτήρα. Όχι μόνο δήθεν κλειστό, αλλά και και δήθεν κάργα συνωμοτικό, παρόλο ότι ΠΑΝΤΟΤΕ καταλήγουν σε γνώση της δημοσιότητος:
- Ο κατάλογος με τα ονόματα των συμμετεχόντων
- Το ακριβές μέρος διεξαγωγής των συνεδριάσεων
- Η διάταξη της ακριβούς θεματολογίας
Με αποτέλεσμα βέβαια να μαζεύονται έξω από τα μέρη των συνεδριάσεων πολλοί διακεκριμένοι συνωμοσιολόγοι καθώς και οι ορδές των "συνωμοσιολόγων".

Υποτίθεται βεβαίως, ότι οι διαβουλεύσεις δεν συμβαίνουν, ως γνωστόν,για χάρη γούστου, αλλά είτε για να ληφθούν αποφάσεις, είτε για να συγκεκριμενοποιηθούν κάποιες είδη ειλημμένες, είτε για να μεταβιβαστούν αυτές οι αποφάσεις σε προωθημένους σε μικρότερα - αλλά παρ' όλα αυτά πολύ ισχυρά - κέντρα διεκπεραιώσεως.
Προσωπικά πιστεύω, ότι δεν συμβαίνει σε όλα αυτά ΤΙΠΟΤΕ άξιο λόγου σε επίπεδο διαβουλεύσεων. Αυτό που συμβαίνει σε όλα αυτά τα φόρα, τα οποία δεν είναι μεν θεσμικά, αλλά παρόλα αυτά βρίσκονται υπέρ άνω των θεσμών, χωρίς να προσπαθούν να το κρύψουν, είναι οι κυρίες και οι κύριοι, οι οποίοι συνευρίσκονται σε αυτά και οι οποίοι κάθε άλλο παρά τυχαία πρόσωπα είναι, είναι μόνο να ξύνουν τα τέτοια τους ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ, μην τυχόν και μαθευτεί παραέξω, ότι ξεκόλλησε από κάποιον κύριο από αυτούς κάποιος όρχυς, την ώρα που τα ξύνανε με γκασμά.
Ανήκω στους ηλιθίους, που εδώ και χρόνια προσπαθούν να ξεσκεπάσουν την ύπαρξη της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, της "τριμερούς επιτροπής" και του Καραγκιόζη τον γάμο, χωρίς να έχω καταλάβει (τελικά επειδή είμαι παλιός στο κουρμπέτι, νομίζω ότι μπορώ να διεκδικήσω περισσότερα βραβεία ηλιθιότητος) ότι αυτό που έκανα, ήταν να προετοιμάζω ψυχολογικά την δημοσιότητα για την έλευση της "παγκόσμιας διακυβέρνησης", ή επί το ορθόν της ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ.

Δεν είναι τυχαίο, ότι τα παλικαρόπουλα, τα οποία έβγαλαν στην φόρα την λέσχη Μπίντελμπεργκ ήταν όλοι σαρξ εξ σαρκός της. Ο πρώτος ο οποίος γνωστοποίησε σε εκδοτικό επίπεδο την ύπαρξή της, ήταν ο πρώην αρχηγός των Ισπανικών μυστικών υπηρεσιών Ροντρίγκες Μάτα με το βιβλίο "Οι Πραγματικοί Αφέντες του Κόσμου", το οποίο κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκαετίας του '80. Στο βιβλίο αυτό γίνεται εκτενής αναφορά στην δολοφονία του προέδρου της Ισπανίας Καρρέρο Μπλάνκο από την οργάνωση των Βάσκων ΕΤΑ, την οποία ο Μάτα αποδίδει σε σχέδιο της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Με αυτόν τον τρόπο αφήνει έντεχνα να διαφανεί, ότι κάποιοι, ευρισκόμενοι εντός συστήματος, τα πήρανε στο κρανίο και αποφάσισαν να προβούν σε αποκαλύψεις, με στόχο τον αντιπερισπασμό.

Αυτός ο οποίος στην Ελλάδα κυριολεκτικά "ξεβράκωσε" την λέσχη Μπίλντερμπεργκ με τα βιβλία του, είναι ο Θανάσης Στριγάς, ο οποίος συμφώνως προς τα γραφόμενά του είναι γαμβρός του Αλεξάντερ Χαίιγκ, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Επειδή έχω για τον Θανάση Στριγά μεγάλη προσωπική συμπάθεια, γνωρίζοντας, ότι ήταν αυτός ο οποίος έδωσε στον Νίκο Βεργίδη σημαντικά στοιχεία για την συγγραφή των βιβλίων του, έχοντας μελετήσει τα βιβλία του με μεγάλη προσοχή και γνωρίζοντας, ότι στην πορεία αφαιρέθηκαν αρκετά βίντεο με τον Στριγά από το youtube, όπως αυτό που εξηγεί πως ο Ηλιάδης καταρρίφθηκε και δολοφονήθηκε στα Ίμια από πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ, δεν θέλω να ισχυριστώ, ότι αυτός προέβη σε αποκαλύψεις έχοντας κάποια συνειδητή εντολή από την Μπίλντερμπεργκ. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τον Μάτα. Τα κυκλώματα σχεδιασμού και επιβολής του προγράμματος των "πεφωτισμένων" έχουν πάντοτε τρόπους να εξωθούν έμμεσα σε επιλογές που τα εξυπηρετούν, ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να νομίζουν, ή και να πιστεύουν, ότι με αυτές τις επιλογές τους δημιουργούν εμπόδια. Ο δράκος που δαγκώνει την ουρά του είναι πολύ παλαιότερος του μεμονωμένου ανθρώπου και διαθέτει τεράστια και υπερύπουλη τεχνογνωσία, την αποδοτικότητα της οποίας μονίμως βελτιώνει δια της συνεχούς εφαρμογής της.

Τα μέλη των ως άνω συγκλίσεων αποκλειστικότητος φέρονται από πλείστα όσα δημοσιεύματα να είναι μέλη αποκρυφιστικών οργανώσεων και μυητικών ταγμάτων, γνωστότερα των οποίων είναι ο ελευθεροτεκτονισμός, η στοά "Scull and Bones" πλησίον του πενεπιστημίου Γέιλ, όπου σύμφωνα με αρκετά παλαιότερο δημοσίευμα του περιοδικού "Der Spiegel" τα μέλη τελετουργούν με ακαθαρσίες και κόκαλα πεθαμένων και η λέσχη "Bohemian Groove". Αυτές οι καταστάσεις είναι εδώ και αρκετές δεκαετίες γνωστές σε αυτούς που ασχολούνται με αυτήν την θεματολογία, διαπιστώνοντας ένα υπεραυξημένο ρόλο του αποκρυφισμού στην πολιτική.
Όμως οι γνώμες διίστανται σχετικά με την σκοπιμότητα της εμπλοκής του αποκρυφισμού στο πολιτικό (και όχι μόνον) γίγνεσθαι. Ο τεκτονισμός εν πολλοίς έχει φροντίσει να γίνουν γνωστά τα τυπικά μυήσεως σε διάφορους βαθμούς. Συχνά κυκλοφόρησαν βιβλία δήθεν "αποκαλυπτικά", τα οποία δημοσιοποιούσαν συγκεκριμένα δεδομένα των τυπικών, περί των οποίων δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εφαρμόζονται. Το αυτό ισχύει και για την δημοσιοποίηση μιας σειράς συμβόλων και "φιλοσοφικών" δογμάτων, τα οποία ισχύουν και εφαρμόζονται στον τεκτονισμό. Για όσους έχουν ασχοληθεί ή και ερευνήσει περί των θεμάτων της θρησκειολογίας και των συμβόλων, όλα αυτά τα τυπικά και οι δοξασίες είναι ερμεινεύσιμα και καθίσταται δυνατόν να βγουν συμπεράσματα σχετικά με την βαθύτερη ποιότητα και τους σκοπούς αυτών των τελετουργικών. Αυτοί όμως αποτελούν μια πάρα πολύ μικρή μειοψηφία των όσων ασχολούνται με κριτική σκοπιά με τον τεκτονισμό. Η θρησκειολογία ουσιαστικά δεν υφίσταται ως πανεπιστημιακός κλάδος και υποκαθίσταται από την θεολογία, η οποία είναι πρακτικά υποκατάστημα της επισήμου ισχυούσης θρησκείας και έχει ως αποκλειστικό στόχο την οργανωμένη προώθηση δογμάτων και "ομολογιών". Οι μόνοι πανεπιστημιακοί κλάδοι, οι οποίοι προσεγγίζουν σπανίως θρησκειολογικά δεδομένα, είναι η εθνολογία και η κλασσική φιλολογία / αρχαιολογία. Η πρώτη αναπτύσσει όμως τις έρευνές της μόνο σε σχέση με λαούς και φυλές, οι οποίοι είναι εν πολλοίς αποκομμένοι από τον σύγχρονο πολιτισμό, ή ζουν σε ημιαγρία κατάσταση. Και η δεύτερη ασχολείται μόνο με το απώτερο ιστορικό παρελθόν. Η ανάπτυξη της θρησκειολογίας σχετικά με πρόσφατα ή και σύγχρονα φαινόμενα και μάλιστα των ανεπτυγμένων περιοχών, όπου καθορίζεται βασικά το γίγνεσθαι επί της οικουμένης, σε συνδυασμό με την κοινωνιολογία, την οικονομία και τις πολιτικές επιστήμες, δεν υφίσταται. Οι λόγοι περί αυτού είναι προφανείς, στο ποσοστό που η θρησκεία αποτελεί την βάση, επί της οποίας αναπτύσσονται τα λοιπά κοινωνικά φαινόμενα. Αυτή η σκόπιμη συγκάλυψη αποτελεί και την δομική βάση του μάτριξ.

Ο ίδιος ο τεκτονισμός, όπως κάθε σύγκλιση μυητικού χαρακτήρος, όχι μόνο αποδέχεται, αλλά διακηρύσσει, ότι οι συμβολισμοί έχουν ένα προφανές και ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Το προφανές περιεχόμενο των συμβόλων υποτίθεται ότι είναι κατανοητό από όλους. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο όρος "profan" μεταφράζεται στα Ελληνικά από τους τέκτονες "βέβηλος". Οι αμύητοι στα τεκτονικά "μυστήρια" είμεθα συμφώνως προς του τέκτονες "πνευματικά ρυπαροί". Εμείς, που τρώμε ψωμί με βούτυρο και μαρμελαδίτσα, είμαστε "βρωμιάρηδες". Ενώ αυτοί με τις πεντάλφες, τις εξάλφες, τους ελιφά λεβίδες, τους βαφομήτες (μπαφομέθ) και το κακό συναπάντημα είναι "καθαροί" (αυτό δεν "δίδασκε" εξ άλλου και η σέχτα των "καθαρών" - kathar - τον μεσαίωνα;)
Όσο προχωράει κάποιος στην αποκρυφιστική μύηση, αποκαλύπτεται σταδιακά κατά την μετάβαση από εξωτερικούς κύκλους προς τους περισσότερο εσωτερικούς και το βαθύτερο νόημα των συμβόλων. Με αυτήν την έννοια, όσα αφήνει να διαρρέουν προς τα έξω ο τεκτονισμός, δεν σημαίνουν τίποτε συγκεκριμένο για τον περισσότερο κόσμο, ο οποίος δεν διαθέτει πολύ εξειδικευμένη ενημέρωση, η οποία κατά κανόνα μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο μακροχρόνιας μελέτης και έρευνας. Και στο φινάλε, ποιοι μπορεί να είναι αυτοί, οι οποίοι είναι διατεθημένοι να αναλώσουν χρονάκια έρευνας για να μπορέσουν να κατανοήσουν τι είναι τελικά οι αδελφότητες της άνωθεν επιβεβλημένης σιωπής και για ποιον λόγο ισχύει η ποινή του θανάτου με φριχτές διαδικασίες θανατώσεως, επί των οποίων παίρνουν όρκους οι μυούμενοι έναντι των χθόνιων - Κρόνειων ιερατείων, εάν προβούν σε δημόσιες αποκαλύψεις σχετικά τα "μυστήρια";

Τοιουτοτρόπως για την συντριπτική πλειοψηφία όσων παρακολουθούν με κριτικό πνεύμα τον τεκτονισμό, αυτός είναι απλά μια οργάνωση, η οποία έχει ως στόχο την προώθηση κάποιων ειδικών υλικών συμφερόντων στην σφαίρα της οικονομίας, της πολιτικής η και σε ατομικό επίπεδο ή επίπεδο γκρούπας. Αυτοί κατά κανόνα τοποθετούν όπισθεν του τεκτονισμού κάποια πολύ ισχυρά συγκροτήματα, τα οποία στοχεύουν σε όσα προηγουμένως αναφέρονται, όπως ο "σιωνισμός" ή το τάγμα των Ιησουιτών, ως οργανωμένος μοχλός της παπικής εκκλησίας.
Η συνωμοτικότητα υφίσταται για τους μη ενημερωμένους μόνο για πρακτικούς λόγους οργανωτικής προφυλάξεως και τα τελετουργικά μόνο για εντυπωσιασμό των μελών και παραπληροφόρηση όσων δεν συμμετέχουν.

Συνεχίζεται...

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; - ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

Εφόσον διαθέτεις καλή γνώση των δεδομένων του εχθρού και των δικών σου δεδομένων, δεν χρειάζεται καθόλου να φοβάσαι αναφορικά με την έκβαση εκατό συγκρούσεων.
Εάν όμως αγνοείς τα δεδομένα του εχθρού καθώς και τα δικά σου, έσω βέβαιος, ότι σε κάθε μάχη θα ηττηθείς.

Σουν Τζι, "Η Τέχνη του Πολέμου"


Κάποιοι διατείνονται
ότι όλα μπορεί να είναι στημένα υποκατάστατα
όμως μέσα μου ελλοχεύει μια ενθύμησις
όλων αυτών, που με εγκλώβισαν εδώ

Κάποιοι διατείνονται
ότι όλοι χρειαζόμαστε "προστάτες"
και ότι όλοι οφείλουμε σε αυτούς υποταγή.
Όμως εγώ σας ορκίζομαι
ότι μπορώ να δω την αντανάκλαση του πραγματικού εαυτού μου
πολύ πιο επάνω
από τα ψηλά τείχη που έστησαν

Ναι, δίπλα μου
μέσα σε αυτό το αποξενωμένο πλήθος
ακούω κάποιον που ωρύεται
ότι τον έμπηξαν σε ασφυκτικό κλουβί
Ναι βλέπω μια φωτοδοσία να ξεχύνεται
ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ
από στιγμή σε στιγμή θα εκτιναχθώ
από στιγμή σε στιγμή, σας λέω, θα εκφύγω...

Bob Dylan, "I shall be released"



1. ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΦΥΓΗ

Εφόσον το Μάτριξ υφίσταται ως δεδομένο, δεν μπορεί να υπάρξει περίπτωση ουσιαστικής ανατροπής των εξουσιαστικών δεσμών χωρίς αυτό να διαρραγεί. Για τον γράφοντα το πρωταρχικότερο επαναστατικό καθήκον είναι η δημιουργία ρωγμής στο μάτριξ.
Βεβαίως αποτελεί λογική ασυνέπεια να προσβλέπουμε ρωγμή σε κάτι, το οποίο δεν είμεθα εις θέσιν να ορίσουμε. Παρόλο, ότι έχει αναπτυχθεί μεγάλη αναφορά σε αυτό το ζήτημα, κυρίως με αφετηρία την αντίστοιχη σειρά κινηματογραφικών ταινιών που στην κυριολεξία συνήρπασαν τους θεατές, δεν έχει αναπτυχθεί ένας συστηματικός χειρισμός του φαινομένου. Αυτός θα πρέπει λογικά να μην καταλήγει στον ορισμό του, αλλά να έλκει την αφετηρία του από αυτόν. Τοιουτοτρόπως, πριν αναπτυχθεί η περαιτέρω προβληματική, θα επιχειρήσω να ορίσω αυτήν την έννοια.
Φρονώ, ότι "Μάτριξ" είναι η προβολή της πραγματικότητος με τρόπο που να την αλλοιώνει μέχρι στρεβλότητος ριζικά και εκ συστήματος κατά την διαδικασία της πρόσληψής της εκ μέρους της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, την οποία απεργάζεται συγκεκριμένο κέντρο σκοπίμως και εκ συστήματος καθ' όλην την χρονική διάρκεια του πολιτισμού.
Στον ορισμό αυτό όλες οι έννοιες που ενέχονται, χρήζουν όχι μόνο συγκεκριμένου προσδιορισμού (ο προσδιορισμός τους συνίσταται στην ειδική πραγματεία της συμμετοχής τους κατά την συντέλεση του συγκεκριμένου φαινομένου) αλλά κάποιες απαιτούν ΟΡΙΣΜΟ. Οι έννοιες αυτές θα έπρεπε να είναι ήδη ορισμένες, αλλιώς δεν θα ήτο δυνατή η συμβολή τους στον ορισμό μιας άλλης έννοιας.
Επειδή το "Μάτριξ" είναι θεμελιώδους σημασίας για το συνολικό γίγνεσθαι, το οποίο αφορά την ανθρώπινη συμπεριφορά επί του πλανήτου, είναι επόμενο οι έννοιες οι οποίες ενέχονται στον ορισμό του να είναι θεμελιακού, ή και πρωταρχικού χαρακτήρος.
Έννοια "κλειδί" επί του προκειμένου αποτελεί η πραγματικότητα, η οποία είναι πρωταρχική και μας θέτει ενώπιους ενός λογικού φαύλου κύκλου:
Πως είναι δυνατόν, έχοντες μια αλλοιωμένη μέχρι πλήρους στρεβλότητος αντίληψη της πραγματικότητος, "γνωρίζοντες" δηλαδή μόνο την προβολή και όχι το προβαλλόμενο, να ορίσουμε μέσω αυτού το όρου (τον δι' ημάς ακαθόριστο) έναν άλλο όρο; Στο βαθμό, που η επαφή μας με την πραγματικότητα ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ σε αυτήν, η μόνη ουσιαστική επίγνωση εις την οποία μπορούμε να προβούμε είναι το:
"ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ".
Υπό αυτήν την οπτική, η θεμελιώδης ρήσις του Σωκράτους, η οποία αποτελεί προφανώς την "πεμπτουσία" της διδασκαλίας του, εμφανίζεται μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα από αυτό της όποιας μορφής αγνωστικισμού:
Μήπως τελικώς ο Σωκράτης μέσω της προκλητικού χαρακτήρος αντιφατικής αυτής διατυπώσεως, ήθελε να στρέψει την προσοχή μας ακριβώς στο ΜΑΤΡΙΞ;
Για ποιο λόγο ο σοφότερος Άνθρωπος της εποχής του προκαλεί τους πάντες εκδίδοντας στον εαυτό του πιστοποιητικό πλήρους γνωστικής απορίας;
Εάν προσέξουμε την διδασκαλία του Σωκράτους, θα παρατηρήσουμε ότι αυτός όχι μόνο γνώριζε, αλλά και παραγνώριζε με το παραπάνω όχι μόνο ένα σωρό πράγματα, αλλά τουλάχιστον τμήμα της ουσίας των νοητών και των φαινομένων, το οποίο είχε δέσει μάλιστα κόμπο να καταστήσει κοινωνικό αγαθό μέσω της διδασκαλίας του, στρεφόμενος εντόνως προς την νεολαία.
Μήπως τελικώς αποσκοπούσε ο ΜΕΓΑΣ αυτός ΠΡΟΒΟΚΑΤΩΡ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΥ να αποδώσει μια πολύ επικίνδυνη άγνοια στο κοινωνικό σύνολο, μιλώντας για τον εαυτό του;
Μήπως οφείλουμε να υποκλιθούμε ενώπιον της σοφοτάτου προκλητικότητος του Διδασκάλου, την οποία εφήρμοσε εν πλήρη μέχρις σημείου αυτοθυσίας συνεπεία την ύστατη στιγμή της απολογίας του, μετατρέποντας την ευαίσθητη ισορροπία των δικαστών για ελάχιστους ψήφους σε βάρος του με την τοποθέτησή του:
- Ναι ρε ρεμάλια, ναι ρε κοτόπουλα της πλάκας και του θανατά, μία μόνον ποινή έχω να προτείνω για τον εαυτό μου. Βάλτε με στο Πρυτανείο να σιτίζομαι τζάμπα από την Πόλη, να μου φέρνετε τα γιαούρτια και τους μπακλαβάδες, τις ρετσίνες και τους καρπούς της γης ένεκα των ευεργεσιών, που τόσο απλόχερα σας έκανα, ως ελάχιστη ένδειξη τιμής, ως πενιχρή πράξη ευγνωμοσύνης.
Αφού έρριψε τους ογκόλιθους της φιλοσοφικής θεωρίας, ως δείκτες στην οδό της σωτηρίας, την οποία καλούμεθα να ακολουθήσουμε, έρριψε και το τελευταίο που του έμενε: Το αίμα του. Μήπως και ξυπνήσει, μήπως και πάρει εμπρός μια κοινωνία, η οποία εγκλωβισμένη στην ωραιοπάθειά της αδυνατούσε να αποδεχθεί την πλήρη της πνευματική ανεπάρκεια, πιστεύοντας ότι τα ξέρει όλα.

Πώς είναι δυνατόν ο Μέγας Σοφός, όπως αυτός αναδεικνύεται και φθάνει ως εμάς από τους Πλατωνικούς διαλόγους, να ανάγει σε ουσιαστικό πυρήνα της γνώσεως την τραγικότητα μιας πλήρους αγνωσίας; Αρκεί μόνο η πληροφορία, την οποία παραθέτει ο Πλάτων στον "Τιμαίο", ότι "το νερό αποτελείται από δυο πύρινα μέρη και ένα υδάτινο" και η οποία αποκαλύπτει τον χημικό τύπο του ύδατος χιλιάδες χρόνια πριν την ανάπτυξη της επιστήμης της χημείας, για να διαπιστώσουμε τον ποιοτικά ανώτερο τρόπο, με τον οποίον προηγείτο η περί τον Σωκράτη φιλοσοφική σύναξις της εποχής της από γνωστικής πλευράς. Κατά συνέπεια αλλού αποσκοπεί η περί αγνωσίας πρόκλησις του Διδασκάλου.

Αποτελεί πλέον ευρεία διαπίστωση και με συχνές αναφορές σε διαδικτυακά ιστολόγια ότι η παραβολή του "σπηλαίου", την οποία αναπτύσσει ο Πλάτων στο έβδομο κεφάλαιο της "Πολιτείας" ανταποκρίνεται ακριβώς στο ίδιο θέμα, το οποίον θέτει η σειρά κινηματογραφικών ταινιών "Μάτριξ". (Μια μαγνητοσκόπηση σχετικά βρίσκεται εδώ).
(Και το κείμενο εδώ)
Οι αναφορές αυτές αποτελούνται κατά κανόνα από αναρτήσεις, οι οποίες κάνοντας την διαπίστωση στον τίτλο, ότι ο Πλάτων και οι ταινίες παραβάλουν το ίδιο ζήτημα πρόσληψης της πραγματικότητος από την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, στη συνέχεια παραθέτουν το αντίστοιχο Πλατωνικό κείμενο. Αυτό το ζήτημα είναι κεντρικής σημασίας για την Πλατωνική Θεωρία και την Διδασκαλία του Σωκράτους, έστω κι αν η άμεση μνεία στο ζήτημα καθ' εαυτό από τον Πλάτωνα δεν είναι καθόλου συχνή. Εάν ανιχνεύσουμε όμως τα γραπτά του Πλάτωνος, θα διαπιστώσουμε ότι η αναφορά γίνεται με πολύ σκόπιμο και συνεπή τρόπο, εντασσόμενη βάσει μεθόδου στο Πλατωνικό Έργο.

Μια μαγνητοσκοπημένη παρουσίαση της Αλτάνης στο Πλατωνικό σπήλαιο υπάρχει στον κάτωθι σύνδεσμο:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=W1nJuelbpCY

Όσον αφορά τον ορισμό, στον οποίο έχω προβεί, μπορεί να προβληθεί η αντίρρηση, ότι η αντίφαση η οποία προκύπτει από την κατ' αρχήν αδυναμία ορισμού της πραγματικότητος τον καθιστά μη λειτουργικό. Φρονώ όμως παρ' όλα αυτά, ότι ο ορισμός αυτός είναι πλήρως λειτουργικός. Έστω κι αν στηρίζεται σε μη οριζόμενη έννοια, το γεγονός ότι η αδυναμία ορισμού αυτής της εννοίας αποτελεί το εν τέλει περιεχόμενο του ορισμού, η προκειμένη αδυναμία αποτελεί εν τέλει ισχυρό πλεονέκτημα.

Η διαπίστωση της υπάρξεως του Μάτριξ από μόνη της δεν συνεπάγεται ούτε στο ελάχιστο γνώση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίον αυτό συνίσταται. Το να γνωρίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε, συμφώνως προς το Σωκρατικό απόφθεγμα, αποτελεί προϋπόθεση να ξεκινήσουμε να ερευνούμε τόσο εντός, όσο και εκτός μας. Εν πολλοίς επικρατεί η αυταπάτη, ότι εφόσον εντοπίσαμε την ύπαρξη του Μάτριξ καθ' εαυτήν, γνωρίζουμε αυτομάτως και το ίδιο το Μάτριξ. Προς αυτήν την κατεύθυνση επιχειρείται να δοθούν διάφορες ερμηνείες, οι οποίες τουλάχιστον στις πλείστες των περιπτώσεων, ενώ ανταποκρίνονται σε κάποια δεδομένα που ισχύουν, τελικώς αφορούν μόνον εκφάνσεις του Μάτριξ, χωρίς να είναι σε θέση να το αποκαλύψουν.
Χωρίς να δύναμαι να ισχυριστώ, ότι έχω εξέλθει του σπηλαίου, ώστε να είμαι εις θέσιν να ευεργετήσω με ουσιαστικές υποδείξεις τους συνανθρώπους μου, επενεργώντας μια ρωγμή στο Μάτριξ, φρονώ ότι η αντίληψίς μας περί πραγματικότητος είναι τόσο στρεβλή, ώστε μια πλήρης επίγνωση της πραγματικότητος, τουλάχιστον στους περισσοτέρους εξ ημών θα επέφερε ισχυρό σοκ, αυτό που η παραβολή του σπηλαίου χαρακτηρίζει προσωρινή τύφλωση. Πράγματα και καταστάσεις, τις οποίες αντιμετωπίζουμε με αναμφισβήτητη βεβαιότητα, όταν τα δούμε πλήρως ανεστραμμένα, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να χάσουμε την ισορροπία μας.

Ενώ αδυνατώ να επιφέρω ρωγμή στο μάτριξ, πιστεύω ότι γνωρίζω, πού αυτό εδράζεται και σε ποιόν χώρο είναι σκόπιμο να αναζητηθεί. Πιστεύω ακόμη ότι γνωρίζω πού περίπου βρίσκονται τα αδύνατα σημεία του, ούτως ώστε βαθμηδόν να καθίσταται εφικτή η εκπόνηση μιας στρατηγικής εντοπισμού. Αποτελεί λογική συνέπεια η διαπίστωση, ότι εφόσον το Μάτριξ αποτελεί προβολή, μια θέαση του προβολέως τον καθιστά ανενεργό, διαδικασία βεβαίως δυσχερεστάτη, διότι η λειτουργία του Μάτριξ είναι συνυφασμένη με την απόκρυψή του.
- Πρόκειται για κάτι το οποίο υφίσταται παντού, χωρίς να γίνεται αντιληπτό.
- Πιστεύω ότι ο Σωκράτης διέθετε πλήρη γνώση του Μάτριξ. Η ενασχόληση με την διδασκαλία και τον βίο του μπορεί να παρέχει πολύ γόνιμα στοιχεία στην κατεύθυνση του εντοπισμού.
- Πιστεύω ότι η βάση του Μάτριξ βρίσκεται στην Ελλάδα.
- Πιστεύω ότι κύριος αντίπαλος του Μάτριξ είναι ο Ελληνισμός και γι' αυτόν τον λόγο επιχειρεί να τον εξοντώσει δια της πλήρους αλλοτριώσεως.
- Πιστεύω ότι η βάσις της διαρρήξεως του Μάτριξ δεν μπορεί να στηρίζεται κυρίως στην όποια πολυμάθεια, αλλά σε μια αδιαπραγμάτευτη διάθεση φιλανθρωπίας.
- Επειδή κάθε κρούση εναντίον του Μάτριξ με στόχο την διάρρηξή του, αντί να αποδυναμώνει τους δεσμούς των στοιχείων του τους δυναμώνει, είναι αδύνατον αυτοί να διαρρηχθούν. Η ρωγμή δεν είναι δυνατόν να επέλθει στους δεσμούς των στοιχείων, παρά μόνο σε κάποιο εκ των στοιχείων, το οποία το συνθέτουν. Κατά συνέπεια η λογική που οφείλουμε να ακολουθήσουμε ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ. Όσο πιο απλή είναι δυνατόν. Πρέπει να μπορέσουμε να αντιληφθούμε κάτι στοιχειώδες, μια και η επεξεργασία του πολυπλόκου αποκλείεται εκ προοιμίου. Κατά συνέπεια, τα συμβατικού τύπου κινήματα ανατροπής ήταν επόμενο όχι μόνο να αποτύχουν, αλλά και να ενισχύσουν το Μάτριξ. Οφείλουμε οι επιλογές μας να μην είναι πλέον συμβατικές. Αναγνωρίζω βεβαίως, ότι οι επιλογές δύνανται να ορίζονται μόνο με θετικό τρόπο και όχι με αρνητικό. Οι λαθεμένες επιλογές ορίζονται όμως με αρνητικό τρόπο και η αποφυγή τους είναι περισσότερο από σκόπιμη.
- Αναμφίβολα η λεγόμενη "νέα τάξη" αποτελεί κομβικό σημείο στην ανάπτυξη του Μάτριξ. Μετά την επιβολή της το Μάτριξ αποσκοπεί να αυτοκαταργηθεί και να επιβληθεί ως ορατή και απροκάλυπτη πραγματικότης. Μια τέτοια περίπτωση συνεπάγεται, ότι σε κάποια χρονική φάση το Μάτριξ δεν υπήρχε, αλλά τα κέντρα που το ρυθμίζουν λειτουργούσαν απροκάλυπτα.
- Προφανώς στο επίπεδο του Μύθου το Μάτριξ είναι κάποιο κεφάλι της λερναίας ύδρας, το οποίον ξέφυγε του Ηρακλή. Η δυνατότητά του να καλύπτεται προφανώς στηρίζεται στο ότι θεωρείται εκλίψαν, ενώ επεκτείνει παντού την κυριαρχία του.

Ισχυρίζομαι, ότι οι μέχρι τώρα εντοπισμοί ενισχύουν όλο και περισσότερο αυτές τις υποθέσεις, χωρίς όμως να είναι ικανοί επαρκούς τεκμηριώσεως.


2. ΕΜΜΕΝΩ ΞΑΝΑ (ΚΑΙ ΞΑΝΑ) ΣΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Αναμφιβόλως σε όλα τα δημόσια μέσα, αλλά κυρίως μέσω του διαδικτύου έχουν γίνει πολύ φιλότιμες, αξιοπρόσεκτες και εν τέλει άκρως επιτυχείς εργασίες με στόχο να καταδείξουν τον τεχνητό και ηθελημένο χαρακτήρα της κρίσεως και κατ' ακολουθίαν την προγραμματισμένη οικονομική καταρράκωση της Ελλάδος και την απροκάλυπτο υποδούλωσή της στους δανειστάς. Πλην όμως πάσα θεωρητική επεξεργασία σε αυτό το επίπεδο αφορά κυρίως την οικονομία, η οποία εσφαλμένως κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων θεωρείται ως βάσις του όλου εξουσιαστικού συστήματος.
Την εσφαλμένη αυτή θεώρηση καθιέρωσε ο Μαρξισμός και η οποία εκτός από εσφαλμένη αποδείχθηκε και επισφαλής. Δηλαδή σκοπίμως εσφαλμένη, προσβλέπουσα στην δημιουργία αδιεξόδων στους επαναστατικούς αγώνες των πολιτών.
Αναμφιβόλως οι οικονομικές προσεγγίσεις του Καρόλου Μαρξ, οι οποίες στηρίζονται στις θεωρητικές αρχές, τις οποίες επεξεργάστηκε με υψηλή διεισδυτικότητα η αγγλική οικονομική σχολή, με επιφανέστερα μέλη τους Ρικάρντο και Άνταμ Σμιθ, είναι εξόχως ευφυείς. Όμως, ως οικονομικές θεωρίες, αδυνατούν να οδηγήσουν σε γενικότερου τύπου συμπεράσματα, δεν επεκτείνονται με οργανωμένο τρόπο στην κοινωνική ανάλυση και δομούν αυθαιρέτως μια εσφαλμένη οντολογία, η οποία παρά τους επανειλημμένους ισχυρισμούς περί στηρίξεως στην επιστήμη, αποτελούν προϊόντα θυμοσοφίας κατωτάτου επιπέδου.
Ιδιαίτερη ευθύνη προς αυτήν την κατεύθυνση αναλογεί στον Φρειδερίκο Ένγκελς, ο οποίος, ως διαφαίνεται στο βιβλίο του "Η Καταγωγή της Ατομικής Ιδιοκτησίας, της Θρησκείας και του Κράτους", διέθετε πλήρη ενημέρωση αναφορικώς προς τα αποτελέσματα της ερεύνης κατά την εποχή του στην εθνολογία και την θρησκειολογία. Στο βιβλίο αυτό γίνεται συστηματική αναφορά στην "Μητριαρχία" του Μπάχοφεν. Την ύστερη εποχή των συγγραμμάτων του Ένγκελς συνέγραψε και ο Μόργκαν το θεμελιώδες έργο "Αρχαία Κοινωνία" (1877) το οποίο κατέστη ευρέως γνωστό και στο οποίο στηρίχθηκαν όλες οι μετέπειτα σημαντικές μελέτες, όπως του Τζώρτζ Φρέυζερ και Φρόιντ. Ο Ένγκελς, εκτός ότι έδωσε στο πόνημά του ένα αναφανδόν ανθελληνικό προσανατολισμό, σε φάση κατά την οποία οι Έλληνες αποτελούσαν το ιδεώδες για τους πλείστους συγγραφείς της εποχής, παρέκαμψε σκόπιμα όλους τους θρησκειολογικού χαρακτήρος εντοπισμούς του Μπαχόφεν. Διότι, κατά την περίοδο της αγριότητος, η οικονομία ήτο απροκάλυπτα συνυφασμένη με την θρησκεία, δεδομένου, ότι κατά την διάρκεια της επικρατήσεως της βλαστικής λατρείας, οι ανθρωποθυσίες οι οποίες ετελούντο, είχαν ως άμεσο στόχο την καρποφορία της γης (Το αυτό εξακολουθεί να επικρατεί και σήμερα. με καλυμμένο τρόπο, στα κυκλώματα της χθόνιας λατρείας με ανθρωποθυσίες, τελετουργικά αίματος και σεξουαλικό εκμαυλισμό, υπό την μορφήν πλέον της μαύρης μαγείας).

Κατά συνέπεια δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι η Μαρξιανή ανάλυση, ενώ περιέχει εκτενέστατες αναφορές στην οικονομία, παρόλο ότι προσβλέπει κατ' όνομα σε κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις, δεν προβαίνει στο ελάχιστο στην εκπόνηση μια συνεκτικής θεωρίας για το κράτος. Με εξαίρεση κάποιες αναφορές σε ειδικά θέματα, όπως αυτά που επιχειρούνται στην "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη", ο Μαρξισμός περιορίζεται όσο αφορά το κράτος σε βερμπαλιστικούς αφορισμούς, του τύπου "η τάξη που ελέγχει τα μέσα παραγωγής εξασκεί και την κρατική εξουσία", χωρίς να επιχειρεί την ελάχιστη θεωρητική επεξεργασία αυτών των φαινομένων.
Αυτή την ουσιαστικότατη αδυναμία διέγνωσε ο Λένιν, χωρίς όμως να επιχειρήσει με σοβαρό τρόπο να υπερκαλύψει το υπάρχον κενό. Τα ελάχιστα πονήματά του, τα οποία αφορούν το κράτος, υπέχουν αποκλειστικά αγκιτατόρικου χαρακτήρος και αποτελούν πολεμική ενάντια στο μόνιμο αντίπαλο του, τον "ρεφορμισμό", χωρίς να διαφωτίζουν στο ελάχιστο την ουσία αυτών των φαινομένων.
Η μόνη προσπάθεια επεξεργασίας αναφορικά με την διαμόρφωση της κοινωνικής συνειδήσεως από Μαρξιστικής πλευράς ανάγεται στον Αντόνιο Γκράμσι και την θεωρία του περί "ηγεμωνίας". Στο κράτος καθ' εαυτό έγιναν επιτυχείς αναφορές στην διάρκεια των πρόσφατων δεκαετιών από τον Ρολφ Μίλιμπαντ και τους Έλληνες στο Παρίσι Νίκο Πουλατζά και Κορνήλιο Καστοριάδη. Τα βιβλία τους είναι εξόχως ενδιαφέροντα, διότι επιχειρούν τις πρώτες συστηματικές αναφορές στο ζήτημα. Όμως, δυστυχώς μέχρι σήμερα, στερούμεθα μιας συστηματικής θεωρίας για το κράτος, της όποιας έστω μορφής και προσανατολισμού. Αυτό βεβαίως έχει τεράστιες συνέπειες και στην εκτίμηση των σημαντικών ιστορικών γεγονότων. Κατ' ακολουθίαν στερούμεθα και μεθόδου εκτιμήσεως της ιστορίας. Τα υπάρχοντα πονήματα και οι αντίστοιχες σχολές μελέτης και εκτιμήσεως της ιστορίας καταλήγουν μετέωρες, εφόσον δεν στηρίζονται σε μια συγκεκριμένη θεωρία για το κράτος.

Δεν αποσκοπώ με όσα προηγούνται να μειώσω ή πολύ περισσότερο να αμφισβητήσω την αξία υπαρχουσών μελετών σε συγκεκριμένα ζητήματα. Φυσικά συμβάλουν στην επί μέρους κατανόηση κάποιων - συχνά πολύ σημαντικών - φαινομένων και διαδικασιών. Όμως αδυνατούν να προσφέρουν μια συνολικού χαρακτήρος απάντηση στα ζητούμενα, αδυνατούν να προσφέρουν μια συνολική πλατφόρμα ως βάση ερμηνείας, τουτέστιν αδυνατούν να διαρρήξουν το Μάτριξ.

Φρονώ, ότι η κύρια αδυναμία όλων των ανωτέρω προσεγγίσεων πηγάζει από την έλλειψη μιας συνεκτικής οντολογίας.
Φρονώ ότι το Μάτριξ εδράζεται στην οντολογία και προς τα εκεί οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας.
Η οντολογία είναι αυτή, η οποία είναι εις θέσιν να μας διαφωτίσει σχετικά ποιο επίπεδο εκφάνσεως των λοιπών δεδομένων αποτελεί την βάση, επί της οποίας εδράζονται τα υπόλοιπα.
Η οντολογία καθ' αευτή δεν μπορεί να αποτελεί βάση, διότι έχει φιλοσοφικό προσανατολισμό. Τουτέστιν, ως οντικό χαρακτηριστικό ενυπάρχει στα φαινόμενα και δεν υφίσταται στο χώρο της υλικής δράσεως με ξεχωριστό τρόπο, πέρα από αυτόν της ιδέας. Τόσο η φιλοσοφία όσο και η θρησκεία έχουν ως κοινή βάση την οντολογία, συνδεόμενες με αυτήν.

Εφ' όσον λοιπόν εντοπιστεί η βάσις, καθίσταται στην συνέχεια εφικτή και μια λειτουργική προσέγγιση αυτών, τα οποία αποτελούν το εποικοδόμημα.

Τις αντιλήψεις μου σχετικά με την οντολογία, τις έχω παραθέσει σε προηγούμενες αναρτήσεις και προς ώρας μπορώ να παραπέμψω μόνο στις "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις", οι οποίες αποτελούν ένα πρώτο ελάχιστο, αλλά στοιχειωδώς επεξεργασμένο κείμενο σχετικώς.
Στο ίδιο κείμενο αναφέρονται οι λόγοι, ένεκα των οποίων θεωρώ ως βάση την θρησκεία και όχι την οικονομία, ως εσφαλμένως είθισται να επικρατεί.

Εδώ θα προβώ σε μια σύντομη παράθεση για τον τρόπο, με τον οποίον αυτή η αρχή εκδηλώνεται στα πλαίσια της λεγόμενης "νέας τάξης", νέας εποχής", "εποχής του Υδροχόου" και αναλόγων λουριών της μάνας, σε συνδυασμό πάντοτε με την προσπάθεια δομήσεως τρόπου, μέσω του οποίου καθίσταται εφικτή μια ρωγμή στο Μάτριξ:


3. Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ".

Το ζήτημα της "νέας τάξης" μου είναι γνωστό από τι 1984, όταν διάβασα το βιβλίο του Πατρός Χαραλάμπου Βασιλοπούλου, ηγουμένου της μονής Πετράκη, με τίτλο "Ο Οικουμενισμός Χωρίς Μάσκα".
Με το σχέδιο ξεπουλήματος της Ελλάδος στο ΔΝΤ, ήλθα σε επαφή πριν από πολλά χρόνια επίσης, μέσω κάποιας συνεντεύξεως, την οποία παραχώρησε ο μακαρίτης Γιάννης Φουράκης στο περιοδικό "Τρίτο Μάτι".
Από το 1987 και εντεύθεν παρακολουθούσα συστηματικά το Γερμανικό μηνιαίο περιοδικό "CODE", το οποίο είχε κάνει θέμα την ύπαρξη της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, το σχέδιο καταργήσεως του ρευστού χρήματος, καθώς και το σχέδιο επιβολής παγκοσμίου κράτους ολοκληρωτικής μορφής. Αυτά τα σχέδια αποδίδοντο από το εν λόγω περιοδικό στην πρακτική των "ελευθεροτεκτόνων" σκωττικού δόγματος.
Εκείνη την περίοδο έτυχε να δραστηριοποιούμαι σε κάποια επιτροπή ειρήνης καθώς και σε κάποια αντιμιλιταριστική πρωτοβουλία. Τότε υπέπεσε στην προσοχή μου, μέσω ενός γερμανικού βιβλίου περί τελετουργικού κανιβαλισμού (ζομπισμού) ότι όλα τα σύμβολα του μιλιταρισμού ήταν ταυτοχρόνως και σύμβολα της μαύρης μαγείας και των τελετουργιών αίματος, προξενώντας μου μεγάλη απορία.

Ο μακαρίτης Πατήρ Βασιλόπουλος (ο οποίος δολοφονήθηκε στην συνέχεια από την "νέα τάξη") ισχυριζόταν στο βιβλίο, το οποίο προανάφερα, ότι η κίνηση του οικουμενισμού απέβλεπε στην εγκαθίδρυση μιας παγκοσμίου θρησκείας, η οποία επρόκειτο, συμφώνως προς τα γραφόμενά του, να είναι λατρεία του εωσφόρου. Ιδιαιτέρως προς αυτήν την κατεύθυνση κατακεραύνωνε τον ρόλο των Εβραίων - κυρίως των "Σιωνιστών" και εξήρε τον ρόλο της Ορθοδόξου εκκλησίας.
Η επιβολή του παπικού εορτολογίου εις βάρος του ορθοδόξου ("νέο" και "παλαιό" εορτολόγιο) η ίδρυση του "παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών", οι "συμπροσευχές" ορθοδόξων με ετεροδόξους αποσκοπούσαν σύμφωνα με τους ισχυρισμούς εκκλησιαστικών κυκλωμάτων, τα οποία αυτοπροσδιορίζοντο ως ζηλωταί, στην επιβολή της εωσφορικής πανθρησκείας.

Την ίδια περίοδο έπεσε στα χέρια μου κάποιο βιβλίο του Verner Gerson με τίτλο ο "Ναζισμός Μυστική Εταιρία" των εκδόσεων ΔΙΒΡΗΣ (πρόκειται για ένα εκδοτικό οίκο, ο οποίος έχει εκδώσει και άλλα πολύ ενδιαφέροντα βιβλία, ενώ έπαψε εδώ και πολλά χρόνια να υπάρχει). Το βιβλίο αυτό ενέτεινε τις απορίες μου, μέχρι που μερικούς μήνες αργότερα εκδόθηκαν τα βιβλία του Νίκου Βεργίδη, τα οποία κατέρριπταν τις συμβατικές απόψεις, οι οποίες μέχρι τότε επικρατούσαν, σχετικά με την πρόσφατη ελλαδική ιστορία (κατοχή, εμφύλιος, κυπριακό, δικτατορία).
Έκτοτε βέβαια εκδόθηκε πληθώρα βιβλίων, τα οποία εντάσσονται μέσα στο πνεύμα της λεγόμενης συνωμιοσιολογίας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Αυτά δεν έτυχαν ευρείας αποδοχής, παρ' όλο που κέρδισαν την προσοχή κάποιου περιορισμένου αριθμού ενδιαφερομένων. Κατά την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα τα μηνιαία περιοδικά, τα οποία αυτοχαρακτηρίζονται ως ανήκοντα σε κάποιο χώρο "αφύπνισης", όπως το NEXUS και το ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τα οποία έθεταν πολύ συχνά θέματα συνωμοσιολογίας, είχαν ένα τιράζ της τάξεως μεταξύ 10 και 15 χιλιάδων, αριθμός όχι ιδιαιτέρως μεγάλος, αλλά και διόλου ευκαταφρόνητος, ο οποίος τεκμηριώνει ότι στην Ελλάδα υπήρχε πράγματι μια αξιόλογη αριθμητικά μαγιά ανθρώπων, την οποία ενδιέφερε ο κίνδυνος, ο οποίος προέκυπτε από την "νέα τάξη".

Μετά την γκανγκστερική υποδούλωση της Ελλάδος στο ΔΝΤ. και τις απροκάλυπτες δηλώσεις του "πρωθυπουργού" περί αμέσου ανάγκης σχηματισμού μιας "παγκόσμιας διακυβέρνησης" κατέστη πλέον στο σύνολο της κοινωνίας εμφανές, ότι πολλά από αυτά που ανέφεραν οι αποκαλούμενοι "συνωμοσιολόγοι", δεν ήταν μπαρούφες κάποιων ιδιόρρυθμων με αδικαιολόγητη ροπή προς την καχυποψία. Σχετικά όμως με την διαμόρφωση της μέσης κοινωνικής αντίληψης περί "νέας τάξης" παρουσιάζονται δύο σημαντικά προβλήματα, τα οποία επιχειρούν - κατά κανόνα αλλά όχι πάντοτε ηθελημένα - να αναπαράγουν αυθαίρετες ερμηνείες του φαινομένου, οι οποίες παραποιούν τα υπάρχοντα δεδομένα:

- Αφ' ενός μεν εγκαθιδρύθηκε ένας κυρίως τηλεοπτικός καταιγισμός της κοινής γνώμης από τερατολόγους, οι οποίοι σκοπίμως αναμειγνύουν το πραγματικό, με ακραία παραμυθιάσματα, ούτως ώστε να επιβληθεί σύγχυση γύρω από την σχετική θεματολογία και να απομονωθεί αυτή στην σφαίρα της τερατολογίας. Προωθώντας πακέτα βιβλίων σε υπερογκώδη αριθμό, ώστε για την ανατροπή του περιεχομένου τους να απαιτούνται ολόκληρα επιτελεία αναλυτών και τόνοι αναλύσεων και εκμεταλλευόμενοι τα θρησκευτική πρόσδεση της ελλαδικής κοινωνίας στην Ορθόδοξο εκκλησία, καθώς και το γεγονός, ότι σε συνθήκες βαθιών κρίσεων εκδηλώνεται τάση να βρεθεί προστασία στα θρησκευτικά πιστεύω και να αντληθεί ελπίδα από την πίστη στα Θεία, εγκαλούν τους τηλεθεατές "να αφήσουν τους καναπέδες και τις πολυθρόνες" και να αγοράσουν την βιβλιακή τους πραμάτεια.
Το σύνθημα τους καταλήγει στο βλακώδες συμπέρασμα, "αγοράστε τα βιβλία μας, για να σωθεί η κοινωνία (και να οικονομήσουμε εμείς)".
Εφόσον έχουν τόσο καταλυτικό χαρακτήρα για την κοινωνική απελευθέρωση τα όσα εκδίδουν και εφόσον επιθυμούν να ευεργετήσουν δήθεν την ανθρωπότητα, γιατί δεν τα αναρτούν για ατελή χρήση στο διαδίκτυο;
Όλα αυτά τα κυκλώματα πολιτικών απατεώνων συγγενεύουν αμέσως ή εμμέσως με τον πολλά βαρύ σαχλό, αλλά επικίνδυνο για την κοινωνία, βαψομαλλιά κωλοτούμπα, που θεωρεί το γελοίο "κομματικό" μόρφωμα του "Λάος" προσωπική του ιδιοκτησία. Ο ρόλος του "κυρίου" αυτού φάνηκε ξεκάθαρα στην περίπτωση της υπερψηφίσεως του μνημονίου. Όμως η ζημιά που έχει κάνει σε βάρος της προσπάθειας διαφώτισης σχετικά με την "νέα τάξη" και η ιδεολογική σύγχυση την οποία σκοπίμως έχει καλλιεργήσει μέσω ισχυρής πρόσβασης στην τηλεοψία, παραμένει.

- Το δεύτερο πρόβλημα αφορά ανθρώπους, οι οποίοι εμφορούνται από κομματικές ιδεολογίες και οποίοι ανήκουν τόσο στην αριστερά, όσο στην δεξιά. Στην δεύτερη περίπτωση πρόκειται κυρίως για τον πόλο της λεγόμενης "λαϊκής" δεξιάς, στον οποίον έχω αναφερθεί συγκεκριμένα στο παρελθόν.
Η τάση αυτών των ανθρώπων είναι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της "νέας τάξης" με βάση τις σταθερές της κομματικής τους ιδεολογίας. Στόχος τους δεν αποτελεί το θεωρητικό ξεκαθάρισμα γύρω από το φαινόμενο, ούτε κατά συνέπεια η εκπόνηση και προώθηση στόχων, οι οποίοι ανάγονται σε αυτήν την λογική. Αποσκοπούν να κάνουν χρήση των δεδομένων της "νέας τάξης" μόνο και μόνο για να αποκτήσουν επιπρόσθετα επιχειρήματα στην προοπτική ενισχύσεως της κομματικής τους ιδεολογίας.
Και οι δυο αυτές τάσεις εντοπίζουν την αφετηρία της "νέας τάξης" στα σύγχρονα συμφέροντα των μεγαλοτραπεζικών συστημάτων, τα οποία κυριαρχούν παγκοσμίως. Η θεώρησή τους δηλαδή στηρίζεται στην οικονομία.
Οι μεν αριστεροί επιχειρούν να εντάξουν το φαινόμενο της "νέας τάξης" στα πάγια παρωχημένα σχήματα που τους διέπουν, τα οποία αφορούν την υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων από το κεφάλαιο, η οποία κρίνεται ότι αποτελεί τον κεντρικό άξονα και τον εν τέλει σκοπό της "νέας τάξης". Γι αυτούς, το εν λόγω φαινόμενο δεν είναι τίποτε περισσότερο από την σύγχρονο έκφραση της παγίας και διαχρονικώς ισχυούσης στο στάδιο της κεφαλαιοκρατίας αντιθέσεως μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου.
Για τους δεξιούς υπεύθυνοι της "νέας τάξεως" και πίσω από τις τράπεζες βρίσκονται οι "σοσιαλιστές". Βασικό επιχείρημα, το οποίο δρομολογούν προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι η πράγματι ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή νεωτέρου, να ελιχθεί στο μέτρο του δυνατού, όσο αυτός ήταν πρωθυπουργός, ενάντια στις πιέσεις των "συμμάχων", επιχειρώντας ανοίγματα στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδος. Αυτό το δεδομένο το αντιδιαστέλλουν στην απροκάλυπτη, βάσει σχεδίου και προωθημένη στη βάση πολιτικής εξαπάτησης του συνόλου υποδούλωση της Ελλάδας στο ΔΝΤ.
Τα δεδομένα, τα οποία αποκαλούνται με έντονο κατά κανόνα τρόπο οι ανήκοντες στην λαϊκή δεξιά ισχύουν το δίχως άλλο ως τέτοια. Είναι όμως αυτά κατάλληλα, ώστε να εξαχθούν τα συμπεράσματα, που αυτοί επιθυμούν; Ή επιχειρούν να ανάγουν τις συγκυρίες σε νομοτέλειες, διαστρεβλώνοντας στοιχειώδη δεδομένα και αξιοποιώντας τον τρόπο με τον οποίο ακριβώς η "νέα τάξη" επιχειρεί να παρουσιάσει τα πράγματα, αποσκοπώντας στην προώθηση των μετά την ανοικτή πτώχευση λύσεων, που έχει στο συρτάρι; Με αποτέλεσμα να βολοδέρνει οι κοινωνία για μια ακόμη τετραετία στο επόμενο μέλλον και μετά άντε βρέστα.

Δικαιούνται, λοιπόν οι δεξιοί να επικαλούνται αντιπαλότητα ενάντια στην "νέα τάξη";
Νομίζω, ότι εκ των πραγμάτων οι λίγοι εναπομείναντες υποστηρικτές του Κώστα Καραμανλή δικαιούνται. Σε αυτόν και στον ανελέητο πόλεμο από τις δυνάμεις της "νέας τάξης", που αυτός δέχθηκε με απανωτά κτυπήματα κάτω από την μέση, έχω αναφερθεί επαρκώς στο παρελθόν.
Αυτό το δικαίωμα δεν ισχύει όμως για τους δεξιούς γενικώς, και ιδιαίτερα για τους υποστηρικτές της λαϊκής δεξιάς, ή του Αντώνη Σαμαρά γενικότερα.
Η επιχειρηματολογία της Ελλαδικής δεξιάς εντοπίζει το κέντρο της "νέας τάξης" στα εξουσιαστικά δεδομένα των ΗΠΑ και αντιπαραβάλει σε αυτά την πολιτική των Ευρωπαϊκών χωρών της ΕΕ.
Έχουν όμως έτσι τα πράγματα, ή είναι οι ευρωπαίοι πολιτικοί και της δεξιάς και όλων των λιπών αποχρώσεων χωμένοι μέχρι τα μπούνια στην πρακτόρευση των συμφερόντων της "νέας τάξης";
Για τον Νικολά Σαρκοζί έχω κάνει δυο αναρτήσεις στο παρελθόν, στις οποίες τεκμηριώνω ότι:
Ο εν λόγω "κύριος" ξεκίνησε την καριέρα του ως δικηγόρος των καρτέλ εμπορίας κατασκευής και εμπορίας ναρκωτικών της Μασσαλίας, ενταγμένος στο κύκλωμα της λεγόμενης "French Connection". Η μητριά αυτής της πολιτικής περσόνα, την οποία προβάλει εντόνως ο κ. Σαμαράς, πανδρεύθηκε τον Wisner senior, o οποίος έστησε την CIA στην Ευρώπη μεταπολεμικά. Αυτή μετά την υπερατλαντική μετανάστευση προσέφερα πάσα "θαλπωρή" και "προστασία" στον Σαρκοζί στην οικία του Γουίσνερ, για να συμμετέχει ο πρώτος για αρκετό καιρό στα σεμινάρια πρακτόρων της CIA.
Ή δεν είναι η υπουργός οικονομικών του Σαρκοζί πρώην στέλεχος του Ντικ Τσένυ και της μαφίας του Πενταγώνου. Ή δεν τέθηκε αυτή η "κυρία" ως διάδοχος του Καν επικεφαλής" του ΔΝΤ.,τουτέστιν του άντρου ολοσχερούς υποδουλώσεως χωρών στην "νέα τάξη";
Ο "κύριος" Σαρκοζί, ο οποίος πρωτοστατεί στην επίθεση του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης, σκοτώνοντας σωρηδόν γυναικόπαιδα, είναι κατά πολύ χειρότερος αχθοφόρος της "νέας" τάξης από τον Giorgos ΓΚΑΠ.
Επιχειρηματολογούν κάποιοι δεξιοί, με στόχο να δικαιολογήσουν αυτά τα εγκλήματα σε βάρος του λαού της Λιβύης, ότι ο Καντάφι είναι δήθεν τύραννος, δικτάτωρ και τα τοιαύτα. Πέραν ότι, εάν πάνε να προβάλουν αυτά τα επιχειρήματα ενώπιον του λαού της Λιβύης θα φάνε στην καλύτερη των περιπτώσεων χοντρό φύσημα, έστω κι αν οι καταγγελίες σε βάρος του καθεστώτος Καντάφι ίσχυαν, από πότε μπορούν να στηρίξουν τον βομβαρδισμό ενός λαού από τους εγκληματίες του ΝΑΤΟ;

Ποιόν επιχειρούν να δουλέψουν με αυτά τα ευτελή επιχειρήματα οι υποστηριχτές της λαϊκής δεξιάς, επικαλούμενοι ανύπαρκτη αντιπαλότητα του πολιτικού χώρου στον οποίον ανήκουν προς την "νέα τάξη", εμάς ή τους εαυτούς των;

Εκεί που τα πράγματα καταλήγουν να είναι ακόμη περισσότερο κραυγαλέα, όσο αφορά την νεοταξίτικη αχθοφορία, είναι η περίπτωση της "κυρίας" Μέρκελ. Η εν λόγω πολιτικός πριν την γερμανική επανένωση επί σοσιάλφασιστικού καθεστώτος σκεπά Χόνεκερ, ήταν υπεύθυνος προπαγάνδας της νεολαίας FDJ (Freie Demokratische Jugend) του σοσιάλφασιστικού κόμματος του Χόνεκερ SED (Sozialistische Einheitspartei Deutschlands).
Γκουγκλίστε τους δυο αυτούς όρους, να δείτε τι κορδόνι σχετικά με το παρελθόν της Μέρκελ θα παρουσιαστεί.
Ποια μπορεί να είναι η δύναμη, η οποία εκτινάσσει μια πρώην ανώτατη "κομμουνίστρια" στην κορυφή της ευρωπαϊκής δεξιάς; Ποια μπορεί να είναι η διασυστημική υπόγειος δύναμις, η οποία φτιάχνει καραμπόλες με τα διαφορετικά καθεστώτα σαν μπαλάκια μπιλιάρδου, πέρα από τα κυκλώματα που κυοφορούν την "νέα τάξη";

Σε ένα από τα επόμενα κεφάλαια της αναφοράς αυτής (προφανώς σε επόμενη ανάρτηση) θα γίνει αναφορά και στις οικονομικές θέσεις, τις οποίες εξήγγειλε ο κ. Σαμαράς στο Ζάππειο ΙΙ, στην προοπτική της διαδόχου πολιτικής καταστάσεως, την οποία ετοιμάζουν τα κυκλώματα της "νέας τάξης" για την μετά την επίσημο διακήρυξη πτωχεύσεως εποχή.

Βαθιά αποπροσανατολιστικές είναι όμως και οι θέσεις της "αριστεράς" όσο αφορά την "νέα τάξη":
Η αντίληψη των διαφόρων αποχρώσεων του εν λόγω χώρου συμπυκνώνεται στην διαπίστωση, ότι όπισθεν της "νέας τάξης" ευρίσκονται κάποιοι μεγιστάνες του κεφαλαίου, οι οποίοι έχουν ως απώτερο στόχο την ικανοποίηση της κερδοφόρας αδηφαγίας, μέσω της μεγιστοποίησης των κερδών, την περιθωριοποίηση των λαών, την αποικιοποίηση των χωρών και την ιδιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών τους πόρων.
Αυτό που παραβλέπεται με αυτήν την προσέγγιση είναι το τελικό κίνητρο, το οποίο διέπει την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, της επιβολής ολοκληρωτικού πλανητικού κράτους, την κατάργηση του ρευστού χρήματος και την επιβολή της πανθρησκείας.
Το κίνητρο αυτό δεν είναι οικονομικού χαρακτήρος, αλλά αφορά καθαρά την εναπόκτηση δυνάμεως επιβολής. Κάποιοι στοχεύουν στον ολοκληρωτικό μας έλεγχο, ώστε να μας επιβάλουν κάτι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ. Αυτό το συγκεκριμένο αφορά τον πυρήνα του Μάτριξ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΤ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΣΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΝΞΟΥΝ ΟΛΩΣΧΕΡΩΣ.

Εάν το εν τέλει κριτήριο της οικονομικής αλήτ ήταν η οικονομική της επέκταση και εάν το κέντρο της ήταν πράγματι οι τεράστιες τράπεζες οι οποίες κατοικοεδρεύουν στις ΗΠΑ, δεν θα υπερχρέωναν και δεν θα διέλυαν αυτόν τον οικονομικό κολοσσό, ο οποίος βρίσκεται κάτω από τον ολοκληρωτικό ελέγχό τους, για να αναδείξουν ως παγκόσμιο δύναμη την Κίνα, η οποία υποτίθεται ότι ελέγχεται από ένα τύποις κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο εμφανίζεται να εκπροσωπεί δήθεν δικά του συμφέροντα στην διεθνή σκηνή.

Συνεχίζεται στην επόμενη ανάρτηση

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΝΕΑΡΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΑΝ ΣΚΟΠΙΜΩΣ ΟΙ ΕΝΣΤΟΛΟΙ ΜΑΣΚΟΦΟΡΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ;

.

Τι απέγινε τελικά ο νεαρός, τον οποίον κακοποίησαν και αναισθητοποίησαν οι ένστολοι μασκοφόροι στο Σύνταγμα; Αποτεινόμενος στο INDYMEDIA μετά από πρόταση σχολιαστού της προηγουμένης αναρτήσεως, για να μεταβιβάσω τον σύνδεσμο της μαγνητοσκοπήσεως, η οποία ανηρτήθη εδώ, προκειμένου ότι ο εν λόγω αναισθητοποιηθής δια τεχνικής μεθόδου νεαρός, όστις απεικονίζετο σε αυτό το ιστολόγιο σε σε ανάρτηση αφορώσα προσαχθέντας, έλαβα την κάτωθι απάντηση στις 6 Ιουνίου:

"Καλημέρα και ευχαριστούμε για την ανταπόκριση.
Δυστυχώς απότι βλέπω δεν είναι στο συγκεκριμένο συμβάν ο άνθρωπος για τον οποίο απευθύνουμε έκκληση (βλέπω κόκκινο μπλουζάκι και μάσκα να φορά την ώρα που η διμοιρία είναι από πάνω του, ενώ ο φίλος δεν ήταν έτσι ντυμένος ούτε είχε τέτοια μάσκα). Μπορείτε και εδώ να δείτε φωτογραφία του, την έκκληση και περισσότερες λεπτομέρειες: http://pitsirikos.net/2011/07/%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CE%B7%CE%B8%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9-2/ Αν έχετε κι άλλο υλικό να μας στείλετε θα είμασταν ευγνώμονες, ή αν ξέρετε πού μπορούμε να απευθυνθούμε για πληροφορίες. Επαγγελματίες φωτογράφους από πρακτορεία ίσως; Σας παρακαλώ βοηθήστε μας, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τρέξουμε το θέμα".

Είναι προφανές, ότι ο εν λόγω νεαρός ΔΕΝ ΣΥΓΚΑΤΑΛΛΕΓΕΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΧΘΕΝΤΩΝ, αλλά όπως ορθώς αποφαίνεται σχολιαστής της προηγουμένου αναρτήσεως, είναι προφανώς ΑΠΑΧΘΕΙΣ.
Αλλιώς, για ποιόν λόγο αναισθητοποίηθη αυτός βιαίως και στα μουλωχτά από τα αγνώστου ταυτότητος κακοποιά στοιχεία; Πού τον μετέφεραν και για ποιο λόγο;

Είναι προφανές, ότι αποτεινόμενοι οι οικείοι του νεολαίου στην αστυνομία προς διελεύκανση της πιθανότατης εξαφανίσεώς του, απευθύνονται στους ελεγχόμενους από τους ηθικούς αυτουργούς των προφανών απαγωγέων. Και σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι εκφοβισμού, ώστε να αυτοί να υποχρεωθούν να σιωπήσουν.

Σε αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε δύο ακόμη σταθερές:

1. Η Ελλάδα βρίθει κυκλωμάτων τελετουργικής μαγείας και αιμοποσίας, τα οποία έχουν και σημαντική παρουσία στο διαδίκτυο, πλασαριζόμενα με το προσωπείο της δήθεν εξερεύνησης του παράξενου, ενώ προωθούν την διδασκαλία χοντρών εωσφοριστών - σατανιστών, όπως ο Αλάιστερ Κρόουλυ.

2. Κάτωθεν της Πλατείας Συντάγματος ευρίσκονται στοές (όπερ και τεκτονικές "στοές") εις τις οποίες τελείται Κρόνεια - χθόνια λατρεία.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!

Παραθέτω κατ' αρχήν ένα πρώτο κείμενο του Παντελή Γιαννουλάκη σχετικά με τις υπόγες, το οποίο είναι ευρέως διαδεδομένο στο διαδίκτυο, που αντιγράφω από πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο, το οποίο σας συνιστώ να παρακολουθείτε, ενώ μελλοντικά θα ξεκινήσω να παραθέτω διεξοδικά εδώ την επεξεργασία του θέματος:

http://ellas2012.wordpress.com/2010/01/13/underground-athens-%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1-2/



ΚΑΘΟΔΟΣ

Κατάδυση στον υπόγειο κόσμο της Αθήνας σημαίνει κατάδυση στη σκοτεινή της πλευρά, στο υποσυνείδητό της. Σημαίνει κατάδυση στους φόβους, στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες της, στην άβυσσο των δοξασιών, των θρύλων και των δεισιδαιμονιών, στην άβυσσο του αρχέγονου τρόμου, ενός τρόμου που καλύφθηκε στο πέρασμα του χρόνου με τόνους μπετόν, πέτρας και χώματος, λωρίδες ασφάλτου και θόρυβο.

Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας. Μάλλον δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδικός» στα θέματα του μυστηρίου για να την γνωρίζει. Ο καθένας πλέον το έχει ακούσει. Άλλωστε είναι ένα ζήτημα που κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο ακόμη και στην εφημερίδα Espresso (12 & 13/12/2000). Το υπέδαφος της πρωτεύουσας είναι γεμάτο από υπόγειες στοές. Αυτές συνδέονται μεταξύ τους και συνδέουν τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της πόλης, ενώ ποιος ξέρει και τι μπορεί να συμβαίνει τα βράδια σε ορισμένες από αυτές. Η ιστορία έχει ως εξής. Ξεκινάς το ταξίδι σου από κάποια από τις «γνωστές εισόδους» του κέντρου της πόλης. Από τα υπόγεια της Βουλής στο Σύνταγμα, την εκκλησία της Αγίας Δυνάμεως δίπλα στο Υπουργείο Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως, την Ρώσικη Εκκλησία στην οδό Φιλελλήνων ή το κτίριο της οδού Ακαδημίας 58a με τον θρυλικό και απομακρυσμένο πλέον υπέρθυρο δράκο. Από εκεί συνεχίζεις το δρόμο και ανάλογα με την πορεία που θα ακολουθήσεις μπορείς να βγεις στους Αγίους Ισιδώρους στον λόφο του Λυκαβηττού, ή στις υπόγειες στοές κάτω από την Ακρόπολη όπου υπάρχει άλλωστε και ο «πραγματικός» μυστικός Παρθενώνας. Αν προχωρήσεις για ώρα μέσα στις σκοτεινές στοές μπορείς να φτάσεις ως το μοναστήρι της Καισαριανής στον Υμηττό, ή φυσικά στην σπηλιά «του Νταβέλη» στην Πεντέλη περνώντας και κάτω από το σπίτι της Δουκίσσης της Πλακεντίας.

Σύμφωνοι λοιπόν, όλοι φαίνεται πως έχουν ακούσει τις σχετικές ιστορίες, ή έστω τις πιο γνωστές απ’ αυτές, όμως πόσοι στ’ αλήθεια έχουν πράγματι προσπαθήσει έστω, να εισέλθουν σε κάποια από τις στοές για να εξετάσουν το θέμα; Πόσοι απ’ αυτούς έχουν στη συνέχεια ακολουθήσει τις περίφημες αυτές διαδρομές και έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους την αλήθεια;

Δυστυχώς οι απαντήσεις, για όσους αγαπούν τα μυστήρια, είναι μάλλον απογοητευτικές. Ελάχιστοι έχουν επιχειρήσει να μπουν σε κάποια από τις εισόδους των στοών, ξεπερνώντας το φόβο τους για το σκοτάδι και το άγνωστο που αυτές συμβολίζουν, καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι είναι πιθανόν να συναντήσει στον υπόγειο αυτό κόσμο. Αλλά και για αυτούς τους λίγους, τους περισσότερο παράτολμους, που κάποτε μπορεί να το επιχείρησαν, το τέλος δεν ήταν αυτό που είχαν ονειρευτεί. Το υπόγειο ταξίδι συνήθως δεν προχωρά περισσότερο από μερικά μέτρα και οι στοές φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά αλλού. Όταν, λοιπόν, οι περισσότερες είσοδοι της Υπόγειας Αθήνας έχουν ερμητικά σφραγιστεί και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ανοίξει δύο – τρεις καινούργιες, αρκούμαστε στη Φαντασία μας για να εξερευνήσουμε στοές και λαγούμια. Κυρίες, κύριοι, καλωσήρθατε στην «Κλειδωμένη Υπόγεια Αθήνα».

Ωραία ως εδώ. Οι σκεπτικιστές μπορούν να χαμογελάσουν και τρίβοντας τα χέρια από ικανοποίηση να πουν: «Αν δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις, τότε δεν υπάρχει κανένα ζήτημα. Φαίνεται πως πρόκειται απλά για ένα θέμα που ξεκίνησε από φήμες και συνεχίστηκε παίρνοντας διαστάσεις νεομυθολογίας». Μια στιγμή όμως, είπαμε πως: «Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση». Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν (ή τουλάχιστον δεν τις γνωρίζουμε) ατράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξη στοών από ανθρώπους που έχουν περπατήσει σε αυτές ή από υπόγειους χάρτες που περιγράφουν με ακρίβεια τις διαδρομές, υπάρχουν, ωστόσο, στοιχεία που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Για τον ερασιτέχνη κυνηγό μυστηρίων, κάθε συλλογισμός μπορεί να πυροδοτήσει διαδοχικές διανοητικές εκρήξεις. Μία ερώτηση, ένας συνειρμός μπορούν να αποτελέσουν το κλειδί. Όταν τα κλειδιά για την Υπόγεια Αθήνα έχουν χαθεί ή σαπίζουν σε σφηνωμένα συρτάρια, μόνο μέσο εξερεύνησης είναι οι υπάρχουσες πληροφορίες, η Φαντασία και διάθεση συλλογιστική. Μπορεί κάτι να μας ξέφυγε…

Ανοίγουμε τον χάρτη της Αθήνας και προσπαθούμε να παρατηρήσουμε. Γραμμές, σχέδια, τετραγωνάκια, χρώματα, γράμματα. Αγγίζουμε τον χάρτη, μα το μόνο που νιώθουμε είναι το χαρτί, μία επιφάνεια τίποτα περισσότερο. Κάτω από το χαρτί με τα σχεδιάκια δεν υπάρχει τίποτα, κανένα βάθος. Κάτι ξένο απλώνεται κάτω και πέρα από το χάρτη. Ο Χάρτης δεν είναι η Αθήνα. Το μάτι μας πέφτει στην Ακρόπολη και το αφήνουμε να περιπλανηθεί στους δρόμους γύρω της, όπως το μάτι του δορυφόρου. Εστιάζουμε όπου μας κάνει εντύπωση, ψάχνουμε για άγνωστα μέρη, τοποθεσίες πάνω στον χάρτη που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, παράξενα ονόματα, η φαντασία μας οργιάζει. Και τα ερωτήματά μας παραμένουν αναπάντητα. Αχαρτογράφητα. Ο χάρτης είναι ελλιπής. Απουσιάζουν τα υπόγειά του, θριαμβεύουν οι ταράτσες του. Ο δορυφόρος ερωτοτροπεί με την επιφάνεια, με το πρόσωπο, δεν ενδιαφέρεται για τα μύχια. Το μόνο που μπορούμε, είναι λάθρα να υποθέτουμε και λάθρα να φανταζόμαστε. Η Υπόγεια Αθήνα κρύβει τα Μυστικά της. Χρειαζόμαστε άλλη όραση για να τα εξερευνήσουμε.

Ο ΝΤΑΒΕΛΗΣ, Ο ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Το νερό της βροχής αλλά και ανθρώπινα χέρια κατέσκαψαν τα βουνά γύρω από την Αθήνα. Λατομεία, ορυχεία, λατρευτικές σπηλιές χρωστούν στον άνθρωπο τη διαμόρφωσή τους. Ληστές, επαναστάτες, μοναχοί, βοσκοί, στρατός έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς τους πέτρινους όγκους που περικυκλώνουν την Αθήνα. Το πιο φημισμένο βουνό της Αθήνας στο πεδίο των παράξενων μελετών είναι η πολυσυζητημένη Πεντέλη. Στην αρχαιότητα τροφοδοτούσε τους Αθηναίους με το περίφημο πεντελικό μάρμαρο από το οποίο είναι κατασκευασμένος και ο Παρθενώνας. Αιώνες μετά η σπηλιά των Αμώμων που βρίσκεται στο βουνό και κάποτε αποτελούσε λατρευτικό και ασκητικό χώρο, όπως μαρτυρούν και τα μικρά εκκλησάκια που στέκουν στην είσοδό της, συνδέεται με καθοριστικό τρόπο με τον φοβερό λήσταρχο Νταβέλη και έκτοτε γίνεται γνωστή με το όνομα «Σπηλιά του Νταβέλη». Η λαϊκή φαντασία ήθελε τον Νταβέλη να μπαινοβγαίνει απαρατήρητος στην πόλη των Αθηνών χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών που με κομβικό σημείο την Πεντέλη οδηγούσε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, ενώ επέτρεπε και την διαφυγή σε μακρινά σημεία εκτός της πόλης. Μία από αυτές τις στοές μάλιστα υποτίθεται πως οδηγούσε στα υπόγεια της θερινής έπαυλης της Δούκισσας της Πλακεντίας στην Πεντέλη. Η αλληλεπίδραση φαντασίας και πραγματικότητας στο τρίπτυχο Πεντέλη- Νταβέλης- Δούκισσα της Πλακεντίας, με εξαιρετικά γόνιμο τρόπο μας έδωσε τον πιο συναρπαστικό σύγχρονο θρύλο των Αθηνών.

Το ενδιαφέρον για τα μυστήρια της Πεντέλης αναζωπυρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, όταν ξεκίνησαν τα θρυλικά στρατιωτικά έργα που έλαβαν χώρα στην περιοχή της σπηλιάς με άκρα τότε μυστικότητα. Οι θεωρίες συνωμοσίας της εποχής μιλούσαν για δημιουργία υπογείων αποθηκών πυρηνικών και για επαφές με εξωγήινους. Μια άλλη θεωρία ήθελε μεγάλες ποσότητες λατύπης από το βουνό να ταξιδεύει για ύποπτους λόγους στην Αμερική. Τα μυστηριώδη μέχρι και σήμερα έργα σταμάτησαν στις αρχές περίπου της δεκαετίας του ’90, όταν η περιοχή εγκαταλείφθηκε μ’ έναν μάλλον βιαστικό και ακατανόητο τρόπο. Τα ίχνη που άφησαν αυτά τα έργα στο χώρο είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Αινιγματικές και σχεδόν κωμικές δυο στοές στέκουν εκατέρωθεν της σπηλιάς των Αμώμων. Μοιάζουν σαν ο στρατός να προσπαθούσε να προσεγγίσει την σπηλιά από …τα πλάγια. Πολλές θεωρίες έχουν αναφερθεί για τη χρησιμότητα αλλά και την παραδοξότητα των ημιτελών, όπως φαίνεται, αυτών έργων. Το σίγουρο είναι ότι κάποτε υπήρξε ενδιαφέρον, ο στρατός προσπάθησε να ανοίξει σήραγγες. Να υποθέσουμε ότι το μετάνιωσε στην πορεία ή ότι ευοδώθηκαν άλλα έργα που εξυπηρετούσαν καλύτερα τα όποια συμφέροντα; Αχ, Πεντέλη! Με τόσο κόσμο μαζεμένο εκεί πάνω τα ραντάρ έπιαναν παράσιτα.

Η μόνη είσοδος στοάς που υπάρχει ανοικτή σήμερα εντός της σπηλιάς, δεν οδηγεί παρά μερικά μέτρα πιο βαθιά σε μια υπόγεια μικρή λίμνη. Μόνο υποθέσεις μπορούμε πλέον να κάνουμε για την πιθανή ύπαρξη και άλλων στοών πριν την έναρξη των έργων. Από το βουνό βέβαια δεν εξαλείφθηκαν τα παράξενα φαινόμενα, με υπόκωφους μηχανικούς θορύβους, θεάσεις αγνώστων όντων και παρεμβολές σε μηχανήματα να συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Φαντάζει πάντως παράλογο ο ελληνικός στρατός ή όποιες δυνάμεις εκμεταλλεύονταν με κάποιο τρόπο το πεντελικό όρος να έπαψαν ξαφνικά να ενδιαφέρονται για αυτό. Η Αθήνα χρειάζεται αεράμυνα, χρειάζεται καταφύγια και χρειάζεται υπόγειες βάσεις. Στοιχειώδης στρατηγική προετοιμασίας πολέμου. «Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε τα βουνά σου…» Η κοινή λογική προστάζει ότι αν οι ιθύνοντες, έπαψαν να ασχολούνται με την Πεντέλη, δεν είναι γιατί έχασαν το ενδιαφέρον τους, αλλά γιατί έστρεψαν την προσοχή τους αλλού. Κάπου εδώ, ξεκίνησαν να ακούγονται ιστορίες για τον Υμηττό. Ο Υμηττός ή αλλιώς Τρελός (!) βρίθει από τρύπες και ανοίγματα με μαρτυρίες για ανθρώπους που χάθηκαν για πάντα στα βάθη του. Φημολογείται ότι οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις δεν είχαν παρά να εκμεταλλευτούν τις ήδη υπάρχουσες διόδους. Άλλες μαρτυρίες μιλούν για θεάσεις UFO, παράξενων φώτων ή ακόμη και πλασμάτων. Είναι γεγονός πάντως ότι απαγορεύεται η παραμονή στον Υμηττό μετά τη δύση του ηλίου.

Ο Υμηττός θεωρείται θετικός πόλος σε ένα παράξενο κύκλωμα που περιζώνει την Αθήνα. Αντίθετα, αρνητικός πόλος θεωρείται η Πεντέλη και εξισορροπιστής ο χαρακτηριστικότερος λόφος των Αθηνών: Ο Λυκαβηττός. Στο κέντρο της Αθήνας, στέκει πράσινος ακόμα και φυλάει τα μυστικά του. Κλειδαμπαρωμένες είσοδοι προς το εσωτερικό του, εκκλησάκια κτισμένα πάνω στον βράχο και πάνω από στοές, ημιτελή έργα και άφαντες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Το 1885 ο ρομαντικός κλασικιστής αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ ατενίζει τον Λυκαβηττό, επιθυμεί να τον ονομάσει «Αερικόν Θεραπευτήριον» και ονειρεύεται κήπους ένυδρους, καταρράχτες και κιονοστοιχίες με θέα την Ακρόπολη. Φαίνεται, γνωρίζει ότι ο Λυκαβηττός κρύβει υπόγεια ποτάμια, τα σχέδιά του όμως μένουν στα συρτάρια. Από το Λυκαβηττό βλέπεις τον λόφο του Στρέφη, θυμάσαι κάποιον που σου είπε ότι μεταξύ Λυκαβηττού και Στρέφη κάποτε ήταν δάσος με νεράιδες (στο παρελθόν δεν χτίζονταν σπίτια εκεί, αλλά όταν οι παραδόσεις ξεχάστηκαν και άρχισε να οικοδομείται, δημιουργήθηκε μια «νέα πόλη»,η σημερινή περιοχή Νεάπολη) και χαμογελώντας αποστρέφεις το βλέμμα σου. Εξάλλου πάντα ο λόφος σε αποπροσανατόλιζε, ακριβώς όπως και οι αλλοπρόσαλλες κατασκευές στα πλευρά του, λες και ο χώρος ήταν κομβικό σημείο, σταυροδρόμι.

Από τα υπόγεια μυστήρια της Αττικής δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ορυχεία και τα μεταλλεία της. Στο Λαύριο, όπου οι Αθηναίοι διατηρούσαν στην αρχαιότητα μεταλλεία αργύρου, υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι που αναφέρουν παράξενες όσο και εξωφρενικές ιστορίες για τις στοές των ορυχείων. Ορυχεία και νταμάρια αποτέλεσαν για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα πολλοί από τους λόφους και τα βουνά της Αθήνας. Η φύση των εργασιών προϋπέθετε διάνοιξη εισόδων και εξόδων στους ορεινούς όγκους. Πολλές φορές, ωστόσο, οι εργασίες διακόπτονταν απότομα και δίχως εμφανή δικαιολογία. Οι χάρτες των στοών των ορυχείων αποτελούν συλλεκτικά αντικείμενα μεταξύ των ερευνητών των υπόγειων στοών αλλά και των επίδοξων κυνηγών θησαυρών. Πολύτιμοι οδηγοί είναι και οι γνώστες των στοών που κάποτε δούλευαν εκεί. Οι ιστορίες που διηγούνται αφορούν δαιδαλώδη δίκτυα, άγνωστα ακόμα και στους πιο έμπειρους, μυστηριώδη φώτα και φωνές, χαμένους συντρόφους, ξεχασμένα κοιτάσματα, συναισθήματα τρόμου και αποπροσανατολισμού. Οι άνθρωποι αυτοί κυριολεκτικά μετοίκησαν στην Υπόγεια Αθήνα και έζησαν εκεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Στις διηγήσεις τους πάντα αναφέρουν τον φρικτό φόβο τους να αποκλειστούν στα έγκατα της Γης, όσο και την λυτρωτική ανακούφισή τους όταν αντίκριζαν τον Ήλιο μετά από ώρες σκοταδιού.

ΥΔΑΤΙΝΟΙ ΘΕΟΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ένα άλλο άγνωστο κεφάλαιο της Υπόγειας Αθήνας είναι οι διάφοροι ποταμοί που την διέσχιζαν και πλέον ρέουν υπογείως. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια ανασκαφών, ανεγέρσεων οικοδομών και των εργασιών του Μετρό οι εργάτες συνάντησαν κομμάτια των ποταμών αυτών που παλαιοί περιηγητές αλλά και κάτοικοι θυμούνται. Η Αθήνα είχε ανέκαθεν πολλούς ποταμούς-χειμάρρους και ήταν πλούσια σε νερά, με το 80% των νερών να απορροφούνται από το έδαφος. Μελέτες (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 29/12/2002) έχουν αποδείξει ότι κάτω από την Αθήνα, σχεδόν σε κάθε δρόμο της, κρύβεται ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι που συνεχίζει να κυλά. Μόνο στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Τα ποτάμια μπαζώθηκαν προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της ΑΘήνας αλλά σε πολλά σημεία τους συνεχίζουν να κατεβάζουν νερό και να αποτελούν απειλή όταν φουσκώνουν από τις νεροποντές.

Ο Ιλισός, το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα, ξεκινούσε από τον Υμηττό και σήμερα κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως. Συνεχίζει κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα στη θάλασσα. Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών. Η σπουδαιότητά του, ωστόσο διαφαίνεται περισσότερο από το γεγονός ότι εκεί τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια Μυστήρια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες. Από το ιερό ποτάμι το μόνο που απομένει τώρα εμφανές είναι η στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή του Ιλισού. Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.

Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και στην οδό Ακαδημίας προς το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης. Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της Γριάς» αντίστοιχα. Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της Πικροδάφνης. Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας καταλήγοντας στον Κηφισό. Οι σχετικές πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις παλαιότερες διαμορφώσεις της όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Λόγω των επιχωματώσεων και των αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων τα υπόγεια ποτάμια φουσκώνουν και πλημμυρίζουν κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή τους που χλευάζει τις όποιες προσπάθειες εξαφάνισής τους. Στις υπόγειες πια διαδρομές τους τα ποτάμια συνεχίζουν τις πορείες τους μουρμουρίζοντας φευγαλέα μυστικά μηνύματα κάτω από τα πόδια μας…

«ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟ»

Ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος, το «Μέγα Θηρίο», μεταφέρει σήμερα τους δικούς του μυημένους στην Υπόγεια Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών που επίσημα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1992 αποκαλύφθηκε ένας άγνωστος κόσμος κάτω από την επιφάνεια. Πριν ξεκινήσουν οι εργασίες η εταιρία κατασκευής του Μετρό, χρηματοδότησε και υποστήριξε τεχνικά ανασκαφές έκτασης 69.000 τετραγωνικών μέτρων, τις εκτενέστερες που έγιναν ποτέ στην Αθήνα. Το Υπουργείο Πολιτισμού σχεδίασε και επέβλεπε τις αρχαιολογικές έρευνες που ομολογουμένως ολοκληρώθηκαν σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Κεραμεικός, το Ολυμπιείο, το Σύνταγμα, η Ακαδημία και το Μοναστηράκι χαρακτηρίστηκαν Περιοχές Υψηλού Αρχαιολογικού Κινδύνου, ενώ σε κάθε σταθμό, οι ανασκαφές αλλά και αργότερα τα μηχανήματα εκσκαφής, αποκάλυπταν πληθώρα αναπάντεχων ευρημάτων από τη νεολιθική έως και τη σύγχρονη εποχή. Εκτεταμένα αποχετευτικά δίκτυα, υδραγωγεία, δημόσια λουτρά, νεκροταφεία, εργαστήρια, δρόμοι, τείχη και μία μυστηριώδης αίθουσα γεμάτη με λυχνίες ελαίου διακοσμημένες με ερωτικές σκηνές, περιλαμβάνονταν μεταξύ των πολύ σημαντικών ευρημάτων. Μόνο στον Κεραμεικό, το σημαντικότερο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, βρέθηκαν περίπου 1200 τάφοι. Φρέατα αποκαλύφθηκαν στο Ζάππειο, στον Εθνικό Κήπο, στο Σύνταγμα, στην Οδό Αμερικής και σε άλλες τοποθεσίες που θα περνούσε το Μετρό. Στην οδό Σανταρόζα υπόγειες σήραγγες συνέδεαν φρέατα και δεξαμενές που αποτελούσαν τμήματα υδραυλικών συστημάτων (OpenDNS. gr). Αποχετευτικά συστήματα, Ρωμαϊκοί αγωγοί ομβρίων υδάτων και δίκτυα φρεάτων ήταν συνήθη ευρήματα σε μέρη όπως ο Σταθμός Λαρίσης, ο Ευαγγελισμός και η σήραγγα Παλαιολόγου.

Πολλά από τα εν λόγω υδρευτικά και αποχετευτικά δίκτυα χαρακτηρίζονται ως πυκνότατα και πολύπλοκα και οι ίδιες οι επίσημες πινακίδες που έχουν αναρτηθεί στους σταθμούς του Μετρό αποδεικνύουν την ύπαρξη πυκνών υπόγειων στοών, πηγαδιών και φρεάτων κατά την διάρκεια των εργασιών. Σύμφωνα με την επίσημη πινακίδα που έχει αναρτηθεί δίπλα από την γιγαντοαφίσα στον σταθμό του Μετρό στην Ακρόπολη σχετικά με το φρέαρ νο. 68, «τα συμβατικά μηχανήματα εκσκαφής συναντούσαν στην πορεία τους αρχαία ορύγματα-πηγάδια και δεξαμενές- το υλικό πλήρωσης των οποίων με τα πρώτα χτυπήματα εκχυνόταν στο δάπεδο της σήραγγας» (φωτογραφία από τα αρχεία της Α’ ΕΠΚΑ). Η γιγαντοαφίσα δεν δημιουργεί και τις καλύτερες σκέψεις για το τι απέγιναν τα χιλιάδες ευρήματα. Στις πινακίδες τονίζεται ιδιαίτερα έως ύποπτα η μικρή σημασία που είχαν τα περισσότερα ευρήματα, η χρήση των πηγαδιών και των φρεάτων αποκλειστικά σαν αποχετευτικών δικτύων και η διάσωση των περισσότερων αρχαιοτήτων σε αποθήκες. Ελάχιστο μέρος των ευρημάτων παρουσιάζεται στους σταθμούς και αφού δεν γνωρίζουμε που βρίσκονται τα ευρήματα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους υπόγειους χώρους, τα νεκροταφεία και τις υπόγειες στοές που συνάντησαν τα μηχανήματα του Μετρό;

Για να αποφευχθούν τέτοιες συναντήσεις, οι σήραγγες διανοίχθησαν σε βάθος 20 μέτρων «πολύ χαμηλότερο από αυτό στο οποίο βρίσκονταν οι αρχαιότητες». Όπως αποδεικνύει η ζημιογόνα συνάντηση του Μετρό με το Αδριάνειο Υδραγωγείο σε βάθος 27 μέτρων στο σταθμό της Πανόρμου (Ελευθεροτυπία 12/07/2002) οι αρχαιότητες δεν περιορίζονταν στα είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια, αλλά εκτείνονταν πολύ βαθύτερα. Γιατί έχει αποκλειστεί η ύπαρξη αρχαιοτήτων σε μεγαλύτερα βάθη; Αν οι υπεύθυνοι δεν γνώριζαν τις ακριβείς τοποθεσίες αρχαιολογικών ευρημάτων λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια, πώς θα μπορούσαν να γνωρίζουν για πολύ πιο βαθιά; Ό,τι υπάρχει από εκεί και κάτω πέρασε στην ανυπαρξία από τη στιγμή που το πρώτο βαγόνι μπήκε σε λειτουργία. Προφανώς δεν θα επιτραπεί σε κανέναν αρχαιολόγο να αναζητήσει θησαυρούς κάτω από τις σήραγγες του Μετρό, αν θίγονται ιδιωτικά συμφέροντα.

Εκτός από το αρχαιολογικό ενδιαφέρον, τα αποχετευτικά δίκτυα και τις υπόγειες σήραγγες (γνωστές και άγνωστες), τα μηχανήματα του Μετρό συνάντησαν ένα έδαφος που δυσκόλευε αφάνταστα το έργο τους. Οι γεωλογικοί σχηματισμοί που αποτελούν το υπέδαφος της Αθήνας ονομάζονται «Αθηναϊκός Σχιστόλιθος», με τις δυνάμεις της φύσης να έχουν δημιουργήσει ένα πολυσύνθετο υπόβαθρο με κερματισμένα, πτυχωμένα και παραμορφωμένα στρώματα. Η δε βραχoμάζα χαρακτηρίζεται αvoμoιoγεvής, αvισότρoπη και αποσαθρωμένη. «Ανοιχτές ασυνέχειες, καρστικά έγκοιλα σε ασβεστολιθικά πετρώματα και κατακερματισμένο υλικό σε συμπαγή πετρώματα» τονίζουν την ιδιαιτερότητα του «Αθηναϊκού Σχιστόλιθου» (OpenDNS) : Η Υπόγεια Αθήνα δείχνει να είναι σαθρή και διάτρητη. Μάλιστα, οι διαφοροποιήσεις αυτές, από τους πιο σκληρούς ως τους πιο χαλαρούς γεωλογικούς σχηματισμούς, δεν συναντούνται σε άλλες πόλεις με Μετρό, όπως το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο! Σαν αποτέλεσμα, οι γεωτρήσεις που έγιναν δεν ήταν καθόλου αξιόπιστες, αφού κάθε λίγα μέτρα η μορφολογία του εδάφους άλλαζε. Τα υπερσύγχρονα μηχανήματα ΤΒΜ (Μετροπόντικες) αναγκάζονταν να αδρανοποιούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και τη θέση τους έπαιρναν συμβατικές μέθοδοι προκειμένου να ολοκληρωθούν τα έργα. Ο ένας Μετροπόντικας ήταν καθηλωμένος για περίπου δύο χρόνια στην περιοχή της οδού Αγ. Κωνσταντίνου, ενώ ο άλλος έβρισκε ανυπέρβλητες δυσκολίες στις περιοχές της Ερμού και του Κεραμεικού και κάτω από τη Συγγρού συνάντησε ασταθή εδάφη, υπόγειες λίμνες και στοές.

Εξαιτίας του εδάφους αλλά και πιθανών λανθασμένων υπολογισμών σημειώθηκαν καθιζήσεις στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην Αγίου Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Θυμηθείτε το διάσημο πλέον περίπτερο στην Πανεπιστημίου 44, που η γη άνοιξε και το κατάπιε. Μόνο κάτω από το σημείο εκείνο βρέθηκαν δύο πηγάδια, μία υπόγεια στοά και ένας υπόγειος ποταμός!(Το Βήμα, 28/03/1999) Τσιμέντο ταχείας πήξεως κάλυψε το ανεπιθύμητο άνοιγμα, ενώ συνολικά 600.000 κ.μ. τσιμέντου χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίσουν τις τρύπες που άφηναν πίσω τους οι Μετροπόντικες. Μία και μόνο εικόνα, του περιπτέρου που σε ζωντανή σύνδεση κατέρρεε, ήταν αρκετή για να τρομάξει τους υπεργήινους και να προβληματίσει τους υπεύθυνους. Σοβαρά ερωτηματικά τέθηκαν την περίοδο εκείνη ακόμα και για τη συνέχεια των έργων του Μετρό αφού η μία δυσκολία διαδεχόταν την άλλη. Εκτός από το σαθρό έδαφος και τις αρχαιότητες, τα μηχανήματα δεν μπορούσαν να προχωρήσουν τις ήδη καθυστερημένες εργασίες επειδή έπεφταν πάνω σε δίκτυα κοινωφελών οργανισμών, παράνομους και επομένως άγνωστους αγωγούς, μπαζωμένα ρέματα και ποτάμια, παλιές γαλαρίες και υπόγειες στοές τις οποίες οι γεωλόγοι δεν γνώριζαν που ακριβώς βρίσκονται.

Τα έργα, ωστόσο, ολοκληρώθηκαν και εδώ και έξι περίπου χρόνια ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος των Αθηνών εξυπηρετεί εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Ανησυχίες όμως εκφράζονται για την αντοχή του ήδη επιβαρημένου και αποδεδειγμένα πλέον κούφιου υπεδάφους. Παρόμοιοι προβληματισμοί αφορούν και τις μελλοντικές επεκτάσεις του Μετρό ιδίως προς περιοχές όπως το Περιστέρι που παλιότερα λειτουργούσαν λιγνιτωρυχεία. Όσον αφορά τις μελλοντικές νέες γραμμές, στην «Κίτρινη», θα συνδέονται Μαρούσι, Άνω Λιόσια, Παγκράτι/ Καισαριανή, Κολωνάκι, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Δικαστήρια, Γαλάτσι, Άλσος Βεΐκου. Δεν έχουν ακουστεί λίγα για υπόγειες διαδρομές που περνούν κάτω από ορισμένα από τα παραπάνω μέρη. Γιατί δεν ξεκλειδώνονται άραγε οι ήδη υπάρχουσες υπόγειες στοές να εξυπηρετηθεί ο κόσμος;

ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ας πάμε και μια βόλτα ως την Ακρόπολη (την γνωστή, όχι την υπόγεια). Ένας μικρός περίπατος, στην πιο όμορφη ίσως περιοχή της πρωτεύουσας, τον πεζόδρομο των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου, αλλά και στο λόφο του Φιλοπάππου θα μας αποκαλύψει μια σειρά από σφραγισμένες με σιδερένιες πόρτες εισόδους σε μικρά σπήλαια ή «πηγάδια». Το ίδιο θα διαπιστώσουμε αν συνεχίσουμε και προς την αρχαία Αγορά, τον Κεραμεικό ή τους στύλους του Ολυμπίου Διός (κάπου εκεί κοντά όπου ο Δευκαλίων είδε κάποτε τα τελευταία νερά του κατακλυσμού να υποχωρούν σε μια ρωγμή του εδάφους). Αλλά και στους πρόποδες του «ιερού βράχου» θα δούμε κλειστά σπήλαια, όπως του Πανός και του Απόλλωνος.

Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης με τους αμέτρητους λατρευτικούς χώρους, τα σπήλαια που αφθονούν στα διαβρωμένα του πετρώματα και τις ιερές πηγές που ξεπηδούν από τα σπλάχνα του, τυλιγμένος στην άχλη του μύθου στέκεται αινιγματικά στο πέρασμα του χρόνου κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των εξερευνητών με το πλήθος των θρύλων που μιλούν για θησαυρούς θαμμένους στο εσωτερικό του, αμύθητης αξίας αγάλματα και λαβυρινθώδεις στοές που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Υπάρχει μάλιστα και ένας θρύλος που τοποθετεί κάτω από το έδαφος της Ακρόπολης έναν Παρθενώνα μεγαλοπρεπέστερο από αυτόν που όλοι γνωρίζουμε. Ο Παυσανίας, περιγράφοντας την Ακρόπολη αναφέρει διάφορα ιερά σπήλαια, μυστηριώδη πηγάδια και ανοίγματα του εδάφους, καθώς και μυστικές τελετές που συνδέονταν με όλα αυτά.

Στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, πάνω από το θέατρο του Διονύσου περιγράφει σπήλαιο πάνω στο οποίο βρισκόταν τοποθετημένος τρίποδας, ενώ στο εσωτερικό του έφερε παράσταση του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος να σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης. Το σπήλαιο σήμερα πέρα από κάποιους εναπομείναντες κίονες φιλοξενεί (φυσικά!) και ένα χριστιανικό εκκλησάκι. Περιγράφοντας τον ιερό χώρο του Ερεχθείου ο Παυσανίας αναφέρει στο εσωτερικό του παράξενου οικοδομήματος την ύπαρξη ενός πηγαδιού με θαλασσινό νερό. Το αξιοπερίεργο σχετικά με αυτό το πηγάδι δεν είναι τόσο το γεγονός ότι διαθέτει θαλασσινό νερό, όσο το γεγονός ότι όταν φυσάει νοτιάς ακούγεται μέσα του ήχος κυμάτων! Υποτίθεται ότι το πηγάδι αυτό το δημιούργησε ο Ποσειδώνας με ένα χτύπημα της τρίαινάς του ως σημείο προς τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια της φιλονικίας του με την Αθηνά για την κυριαρχία της πόλης. Άραγε υπάρχει κάποια υπόγεια διαδρομή που ενώνει το πηγάδι του Ερεχθείου με τη θάλασσα; Σήμερα πάντως το εσωτερικό του Ερεχθείου είναι απρόσιτο για το κοινό, και κανείς δεν μπορεί να είναι εκεί όταν φυσάει νοτιάς για να ακούσει τον φλοίσβο των κυμάτων που ταξιδεύει με τον άνεμο ως το βράχο της Ακρόπολης.

Δυτικά του Ερεχθείου σε συνέχεια με τον ναό της Αθηνάς βρίσκεται ναός της Πανδρόσου της μόνης κόρης του Κέκροπα που δεν παράκουσε την εντολή της θεάς να μην ανοιχθεί το καλάθι στο εσωτερικό του οποίου βρισκόταν το παράξενο οφιοειδές πλάσμα που ονομαζόταν Εριχθόνιος. Σχετική με αυτό το γεγονός – ίσως σε ανάμνησή του – ήταν μια μυστική τελετή την οποία περιγράφει ο Παυσανίας. Γι’ αυτή την τελετή προετοιμάζονταν δύο μικρές παρθένες – διαφορετικές κάθε φορά – οι οποίες κατοικούσαν για κάποιο χρονικό διάστημα κοντά στον ναό της Πολιάδος Αθηνάς και ονομάζονταν αρρηφόροι. Η τελετή διαδραματιζόταν κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχε μυστηριακό χαρακτήρα.

Οι δύο αρρηφόροι τοποθετούσαν στα κεφάλια τους, κατά το πρότυπο των καρυάτιδων, καλάθια που τους έδινε η ιέρεια της Αθηνάς των οποίων το περιεχόμενο δεν γνώριζε ούτε η ιέρεια ούτε και οι ίδιες. Στη συνέχεια κατευθύνονταν προς τον περίβολο της Αφροδίτης των Κήπων ο οποίος βρισκόταν εκεί κοντά – στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης που είναι σήμερα κλειστή για το κοινό – και από εκεί κατέβαιναν μέσω ενός υπόγειου περάσματος στο εσωτερικό του βράχου. Εκεί κάτω άφηναν τα αντικείμενα που μετέφεραν και έπαιρναν κάτι άλλο που έβρισκαν εκεί ήδη τοποθετημένο και έφερναν πίσω μαζί τους καλυμμένο. Ο Παυσανίας είτε δεν ήξερε είτε δεν ήθελε να αποκαλύψει τη φύση των μεταφερομένων αντικειμένων, καθώς και τη σκοπιμότητα αυτής της τελετής για την οποία απ’ ό,τι φαίνεται ούτε και η ίδια η ιέρεια της Αθηνάς είχε επαρκή πληροφόρηση. Αλλά τότε ποιος είχε γνώση της φύσης όλων αυτών των αντικειμένων που πηγαινοέρχονταν μέσω υπογείων περασμάτων, χωρίς κάποιο προφανή λόγο με τέτοια μυστικότητα και μέσα στη νύχτα; Προφανώς κάποιος ή κάποιοι που κατείχαν ιδιαίτερες γνώσεις σχετικές τόσο με τις χθόνιες λατρείες, οι οποίες είχαν συνήθως μυστηριακό χαρακτήρα, όσο και με την ιδιαίτερη σημασία της χρήσης σπηλαίων και υπογείων στοών σε τέτοιου είδους τελετουργίες.

Ο λόφος του Φιλοπάππου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη προσφέροντας την ωραιότερη θέα προς τον Παρθενώνα. Εκεί δεσπόζουν καγκελόφραχτες οι υποτιθέμενες φυλακές του Σωκράτους που φημολογείται ότι συνδέονται με άλλο ένα τμήμα υπόγειων στοών. Μεταξύ των διαφόρων φραγμένων «πηγαδιών» που αφθονούν στο λόφο υπάρχει ένα που «κραυγάζει» ότι κάτι δεν πάει καλά. Λίγα μόλις μέτρα από την Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά πάνω στην πλαγιά, κάποιος έφερε από το σπίτι του ένα βράδυ ένα στρώμα και μια καρέκλα και τα τοποθέτησε στο «πηγάδι». Επειδή μάλιστα τον ενδιέφερε η διάταξη των απορριμμάτων του, κατάφερε με κάποιον τρόπο να τοποθετήσει από ύψος τεσσάρων περίπου μέτρων, την καρέκλα όρθια στο στρώμα! Πρέπει να ήταν κάποιος πολύ τακτικός για να μην την πετάξει απλά μέσα…

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΥΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ

Στην Αθήνα ιδιαίτερη σχέση με την φημολογούμενη ύπαρξη υπογείων στοών και σηράγγων που συνδέουν διάφορα σημεία της πόλης έχουν και αρκετοί χριστιανικοί ναοί. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο ναός των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει ένα άνοιγμα που σύμφωνα με την αναρτημένη μέσα στον ναό επιγραφή αποτελούσε έξοδο διαφυγής των πιστών κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η ίδια επιγραφή αναφέρει ότι η υπόγεια διαδρομή έφτανε στο Γαλάτσι και από εκεί μέσω μιας άλλης οπής κατέληγε στην Πεντέλη. Η οπή όμως σήμερα δεν οδηγεί παρά μόνο λίγα μέτρα μακριά (βλ. άρθρο Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού, Η σφραγισμένη έξοδος, Μυστική Ελλάδα # 8, Μάρτιος 2005). Άραγε κάποιοι για λόγους που μόνο να φανταστούμε μπορούμε έκλεισαν την υπόγεια δίοδο ή απλά αυτή δεν υπήρξε ποτέ; Το ενδιαφέρον είναι ότι αν δεν υπήρξε, τότε η επιγραφή είναι η ατράνταχτη απόδειξη μιας εισβολής του φανταστικού στο πραγματικό! Η επιγραφή διασώζει έναν θρύλο αν όχι ένα γεγονός και στηρίζει την ύπαρξη αρχαίων υπογείων διαδρομών, έστω και στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου.

Ένα ανάλογο παράδειγμα αποτελεί ο ναός της Αγίας Δυνάμεως στη γωνία των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης. Σύμφωνα με το ενημερωτικό φυλλάδιο που διανέμεται στο ναό, το εκκλησάκι που αποτελεί μετόχι της μονής Πεντέλης διαθέτει μία υπόγεια στοά που φτάνει ως το σκοπευτήριο Καισαριανής και χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας για τη μεταφορά πυρομαχικών. Τα πυρομαχικά αυτά κατασκευάζονταν από καλόγερους σε έναν υπόγειο χώρο του ναού που βρίσκεται σε βάθος 15 μέτρων κάτω από την Αγία Τράπεζα, από τον οποίο ξεκινούσε η στοά. Όπως μας πληροφορεί το φυλλάδιο «τους τοίχους του υπόγειου χώρου κοσμούν παλιές τοιχογραφίες και σκαλισμένες παραστάσεις πουλιών, φύλλων αμπέλου και αγγέλων που κρατούν ρομφαίες», γεγονός που υποδεικνύει ότι κάποτε αποτελούσε τόπο λατρείας. Η ύπαρξη μάλιστα κάποιων κιόνων εκεί ανάγει την ύπαρξη λατρευτικού τόπου στην αρχαιότητα. Το ιερό του ναού είναι βεβαίως κλειστό και για άλλη μία φορά αδύνατο να διαπιστωθεί η αλήθεια ή όχι των όσων επίσημα αναφέρονται για τα υπόγεια της Αγίας Δυνάμεως.

Μία άλλη εκκλησία της περιοχής του κέντρου που αποτέλεσε σταθμό στην νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι η γνωστή ρώσικη εκκλησία στην Φιλελλήνων, στην περιοχή που κάποτε ονομαζόταν «Μπουμπουνίστρα» λόγω των ανεξήγητων κρότων που ακούγονταν κατά καιρούς από το υπέδαφος. Η Ρώσικη Εκκλησία γνωστή και ως εκκλησία της Παναγίας Λυκοδήμου διαθέτει μία κρύπτη αλλά η στοά που ξεκινά από αυτή δεν οδηγεί σε κάποιο δαιδαλώδες δίκτυο, αλλά αντίθετα σταματά σε ένα ρηχό αρχαίο πηγάδι (βλ. το πληρέστατο site Ίρανον ). Άλλοι χριστιανικοί ναοί που έχουν συνδεθεί με το θέμα της Υπόγειας Αθήνας είναι η Μονή Καισαριανής, η Μονή Αστερίου και η Ομορφοκκλησιά στο Γαλάτσι.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Από τα πιο μυστηριώδη «αόρατα» σημεία του κέντρου είναι η πόρτα στην Ακαδημίας 58 a που αποτελεί δεύτερη είσοδο του νεοκλασικού κτιρίου της οδού Μαυρομιχάλη 6. Δημιούργημα και οικία του μεγάλου και ιδιαίτερου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ , το κτίριο παραμένει εντυπωσιακό και αποπνέει μυστήριο. Η παράδοξη αρχιτεκτονική και διακόσμηση μπορούν να εξάψουν την φαντασία του ερευνητή, με αποκορύφωμα ένα μικρό βυζαντινό μουσείο, μεταγενέστερη προσθήκη, που μοιάζει ( με εκκλησάκι και καλύπτει όλη την εσωτερική αυλή. Περίτεχνα τέμπλα, κόγχες και η μεγαλοπρέπεια ενός άλλου αιώνα ιντριγκάρουν τη σκέψη. Το γεγονός ότι ο Τσίλερ σύμφωνα με τα αρχεία της Μασονικής Στοάς της Ελλάδας (Grand Lodge of Greece ) υπήρξε Μασόνος μάλλον δεν είναι αρκετό για να υποστηρίξει και τα όσα περί μυστικών τελετών εντός του κτιρίου έχουν αναφερθεί κατά καιρούς. Ο μεταλλικός δράκος που στόλιζε την είσοδο από Ακαδημίας 58a αποκαθηλώθηκε πριν λίγα χρόνια, αφού έγιναν ανόητες και ύποπτες συνδέσεις με «σατανιστικές» τελετές στο χώρο του οικήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε και είσοδοι που οδηγούν στον «κάτω κόσμο» παρά μόνο σκάλες που οδηγούν στον πάνω όροφο. Κανένα στοιχείο δεν αποδεικνύει τη σύνδεση της οικίας με υπόγειες στοές. Η πρόσβαση στην Ακαδημίας 58a από το εσωτερικό του σπιτιού έχει κλείσει με δύο τσιμεντένια χωρίσματα και στους δύο ορόφους, καθιστώντας οποιαδήποτε έρευνα αδύνατη.

Το κτίριο των παλαιών ανακτόρων που στεγάζει σήμερα το ελληνικό κοινοβούλιο υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία αναφοράς των θρύλων που μιλούν για δαιδαλώδη δίκτυα στοών που διατρέχουν το υπέδαφος της Αθήνας. Η Βουλή χτίστηκε την περίοδο 1836-1840 από Βαυαρούς αρχιτέκτονες σ’ έναν ιδιόμορφο, υπερυψωμένο από τη μία πλευρά και σχεδόν επικλινή γεωγραφικό χώρο, ο οποίος πριν φιλοξενήσει το γνωστό σε όλους αυστηρό και επιβλητικό κτίριο είχε την ονομασία «Αναλαμπή»! Ως κτίριο προορισμένο για βασιλείς και μάλιστα μιας χώρας που δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί πολιτικά, είναι πολύ πιθανό να διέθετε υπόγειες διεξόδους που θα χρησιμοποιούνταν σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Εντυπωσιακό μάλιστα είναι το πολυεπίπεδο υπόγειο γκαράζ της Βουλής, η ύπαρξη του οποίου οδηγεί συνειρμικά στη φήμη που θέλει τα υπόγεια της Βουλής να συνδέονται με τα σπήλαια του απαγορευμένου μετά το σούρουπο Υμηττού δημιουργώντας μία μυστική έξοδο κινδύνου, διαθέσιμη στα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.

Το 1842, άρχισε η κατασκευή και του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, που είναι το πρώτο κτίριο, εκτός των Ανακτόρων, που χτίστηκε στην πλατεία Συντάγματος. Για τις υπόγειες στοές της περιοχής έχουν επίσης ακουστεί πολλά. Τα Χριστούγεννα του 1944, μια ομάδα ανταρτών, εισερχόμενη από κάποια υπόγεια είσοδο της οδού Πειραιώς μετέφερε ένα τόνο δυναμίτιδας κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όπου γινόταν συνάντηση των συμμάχων (ανάμεσά τους και ο Γ. Τσόρτσιλ και ο Γ. Παπανδρέου). Η έκρηξη δεν έγινε, γιατί η ασφάλεια του ξενοδοχείου ειδοποιήθηκε και εντόπισε εγκαίρως τα εκρηκτικά. Το σχέδιο των υπογείων δικτύων υποτίθεται πως είχε διαρρεύσει από την πολεοδομία Αθηνών (βλ. άρθρο του Jonathan Bright «Υπόγειες Πολιτείες», strange 23).

Για την περίπτωση του Συντάγματος είναι προφανές πως δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη ή μη υπογείων στοών για λόγους «εθνικής ασφαλείας». Αν πράγματι υπάρχει, όπως λέγεται, υπόγεια διαδρομή προς τα σπήλαια του Υμηττού, που θα οδηγούσε εκεί την πολιτική εξουσία (την παλαιότερη ή την σημερινή) σε περίπτωση κινδύνου, σίγουρα είναι μια πληροφορία που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ο καθένας, τουλάχιστον όχι στις ακριβείς λεπτομέρειές της.

Τώρα, το που μπορεί να οδηγούν όλες αυτές οι υπόγειες στοές δεν είναι το μεγαλύτερο μυστήριο σχετικά με αυτές. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει φήμες και για το τι μπορεί να συμβαίνει κάποια βράδια εκεί, όταν κανείς δεν μπορεί να το δει. Πόσο πιθανό είναι τελικά να υπάρχουν «μυστικές οργανώσεις» που δρουν στην Αθήνα και τελούν «παράξενες λειτουργίες» στα υπόγεια γύρω από το κέντρο της πόλης, ακόμα και κάτω από τη Βουλή, πράγμα που θα σήμαινε ότι σε αυτές λαμβάνουν μέρος και δημόσια πρόσωπα υπεράνω υποψίας;

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 όταν ο Γιώργος Μπαλάνος, ο οποίος έχει συμβάλει καθοριστικά και σε αυτό το ζήτημα, δημοσίευσε έναν (θρυλικό πλέον) πρόλογο λίγων σελίδων στις «Ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου» (εκδόσεις Ωρόρα). Εκεί, ως συνήθως, αφήνοντας πολλά δυσνόητα υπονοούμενα, μεταξύ άλλων, για τις υπόγειες στοές της Αθήνας και τις πιθανές συνδέσεις τους με τη δράση μυστικών αδελφοτήτων, δίνει εντελώς νέα και διαφορετική όψη στο όλο θέμα. Φυσικά ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν με το «Αίνιγμα της Πεντέλης» είχε κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το ζήτημα της σπηλιάς του Νταβέλη και της ευρύτερης περιοχής, που τελικά έφτασε, μέσα και από αρκετές παρεξηγήσεις, να αναφέρεται σε κάθε συζήτηση γύρω από την υπόγεια Αθήνα. Κάποια στιγμή στο παρελθόν ζητήθηκε και από κρατικές υπηρεσίες η βοήθειά του για να ερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί ένας «υπόγειος κίνδυνος», όπως έχει ο ίδιος αποκαλύψει. Το θέμα φαίνεται πως συνδέεται και με αυτό της «Σκιάς» και τελικά και με τα παράξενα καπάκια που φέρουν σύμβολα παραδοσιακά αποκρυφιστικά, όπως τα πεντάκτινα αστέρια σε όλες τις πιθανές εκδοχές τους και άλλα περίεργα σχήματα, και βρίσκονται διάσπαρτα στους δρόμους της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων (βλ. Κάτι που έρπει …Σαν σκιά, Locus 7).

Μυστηριώδη καπάκια, τρύπια βουνά, εκκλησίες με μυστικές κρύπτες, υπόγεια ποτάμια, υποχθόνιες λατρείες, απόρρητες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, απόκρυφες αδελφότητες με σκοτεινούς σκοπούς φτιάχνουν ένα περίπλοκο αλλά και συναρπαστικό μωσαϊκό που αποτελεί πρόκληση για κάθε επίδοξο εξερευνητή. Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι το ίδιο λαβυρινθώδης και γοητευτική με τις σήραγγες που υποτίθεται πως διατρέχουν την πόλη. Ίσως και περισσότερο…

ΑΝΟΔΟΣ

Περπατάμε αμέριμνοι σε μία Νεκρή Πόλη. Την Αθήνα. Νεκροί Άνθρωποι και Νεκρά Κτίρια την αποτελούν. Ξένοι σε ένα αφιλόξενο νεκροταφείο, έχουμε χάσει τα κλειδιά της εξόδου. Ίσως δεν τα είχαμε ποτέ. Περιμένουμε τη Ζωή από το Σκοτάδι, μία δροσοσταλίδα δράσης, μία ανακάλυψη από μία Αθήνα που πέρασε στη Λήθη. Την Υπόγεια Αθήνα και τα ξεχωριστά μυστικά της. Αναζητούμε μία Έξοδο, αλλά οι έξοδοι έχουν κλείσει. Χωρίς κλειδιά, αναπολούμε μπροστά από πόρτες άδειες…

«Έτσι η Ευσαπία των ζωντανών άρχισε να αντιγράφει το υπόγειο αντίγραφό της. Λένε ότι αυτό δεν συμβαίνει μονάχα τώρα: λένε ότι στην πραγματικότητα είναι οι νεκροί που έκτισαν την πάνω Ευσαπία κατ’ εικόνα και ομοίωση της πόλης τους. Λένε ακόμα ότι στις δυο δίδυμες πόλεις δεν υπάρχει πλέον τρόπος για να ξεχωρίσει κανείς ποιοι είναι οι ζωντανοί και ποιοι οι νεκροί».

Η ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΑΙΜΑΤΟΧΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΚΕΛΑΡΙΔΩΝ ΤΗΣ EUROGENDFOR ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Οι Μάγοι της Πολιτικής θέλουν να ολοκληρώσουν τη θυσία της Ελλάδος. Η εντολή είναι απλή στα τσιράκια των «Στοών» τους:
Βάψτε ΚΟΚΚΙΝΗ την Πλατεία Συντάγματος. Ο Απόκρυφος θέλει θυσία λαού για να χορτάσει…
Και τα τσιράκια διέταξαν τα δικά τους τσιράκια:
Βάψτε ΚΟΚΚΙΝΗ την Πλατεία… όχι με μπογιά, ούτε με χρώμα, αλλά με ΑΙΜΑ….
Ματώστε όσους περισσότερους μπορείτε, αφήστε το ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ να κυλήσει στην Πλατεία και μη ρωτάτε γιατί…
Και το έκαναν…
Αλλά έχουν Γνώση οι Φύλακες...

© Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος
στο:
http://enaasteri.blogspot.com/2011/07/blog-post.html


Γράφει στο άρθρο "ΦΛΕΡΤΑΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ" ο Γιώργος Αυγερόπουλος στο
http://www.exandasdocumentaries.com/gr/news/interesting-articles/241-flertarontas-me-ton-thanato#disqus_thread"< /a>

"Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι. Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.
Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.
Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα "γιουρούσι" όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. "Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;" με ρώτησε αγανακτισμένος. "Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα" μου είπε με νόημα χαμογελώντας".

Τίθεται όμως ένα βασικό ερώτημα:
Ήταν πράγματι η ελληνική αστυνομία αυτή που προκάλεσε - σε συνεργασία πάντοτε με τους γνωστούς προβοκάτορες - την αδιακρίτως βάρβαρη αιματοχυσία σε βάρος των ειρηνικώς διαμαρτυρόμενων πολιτών; Και αποτελεί η Ελλάδα, ως υπαινίσσεται ο δημοσιογράφος Αϊμάν, κηλίδα βαρβαρότητος μέσα στην "πολιτισμένη" Ευρώπη, ή είναι τελικά ο ευρωπαϊκός οχετός αιμοδιψούς βαρβαρότητος αυτός, ο οποίος περισφίγγει την χώρα στην μέγγενη, την οποίαν έστησαν οι εγχώριοι εντολοδότες της διεθνούς αλήτ;
Η πρόσφατη ιστορική εμπειρία, αλλά και όσα προσφάτως συνέβησαν πείθουν ότι συμβαίνει το δεύτερο.

Εάν εξετάσουμε την πρόσφατη ιστορική εμπειρία μας θα διαπιστώσουμε, ότι οι εγχώριες δυνάμεις καταστολής στην Ελλάδα, χωρίς να παύουν να χαρακτηρίζονται από αγριότητα και δουλική συμπεριφορά έναντι των εντολοδοτών τους, ουδέποτε ήσαν σε θέση να χύσουν σκόπιμα και χωρίς αιτία - τουλάχιστον μέχρι να συμβεί το πρόσφατο μακελιό - αίμα Ελλήνων πολιτών. Ουδείς επαγγελματίας, αμειβόμενος με ένα - δυο χιλιάρικα μηνιαίως, είναι διατεθειμένος να προβεί σε βαρύτατα αξιόποινες πράξεις, διακινδυνεύοντας το μέλλον του και το μέλλον της οικογενείας του. Οι διαβεβαιώσεις του τύπου "ρήμαξε και έχεις άνωθεν ασυλία" δεν λειτουργούν ειδικά σε φάση, που μια κυβέρνηση, η οποία αποτελεί καθεστώς εκτάκτου ανάγκης με αποκλειστικό στόχο να διαλύσει την χώρα σε όλους τους τομείς, είναι ουσιαστικά ξοφλημένη και η πτώση της συντόμως είναι τουλάχιστον πιθανή. Οι καιροί έχουν γυρίσματα και η πρόσφατη περίπτωση της καταδίκης του Επαμεινώνδα Κορκονέα έχει σαφώς αποτρεπτική επίδραση.

Μια προσεκτική παρατήρηση του οπτικοακουστικού υλικού, το οποίο υπάρχει ανηρτημένο στο διαδίκτυο, δεν πείθει ότι ισχύει ο ισχυρισμός του Γιώργου Αυγερόπουλου στο κείμενο που προηγείται, ότι από θαύμα "δεν θρηνήσαμε νεκρούς". Η εξουσία ήθελε αιματοχυσία, αλλά ακόμη όχι φόνους πολιτών. Όσα συνέβησαν αποτελούν συν τοις άλλοις και ένα κρας τεστ για το δεύτερο. Για το πειραματόζωο, που αποτελεί η Ελλάς στην διαδικασία της καλλιέργειας πλήρους χάους διεθνώς, έχουν αποφασισθεί πολλά. Αυτά όμως δεν συμβαίνουν στο έλεος συγκυριών, ούτε και με αποτροπή των χειρότερων από θαύματα.

Η επίθεση εναντίον του διαμαρτυρομένου λαού ήταν σαφέστατα και επακριβώς προγραμματισμένη. Και η διεξαγωγή της υπήρξε από επιχειρησιακής πλευράς άψογος. Σε πρόσφατη ανάρτηση στην ιστοσελίδα "αλλενάκι" κατατίθεται περί αυτού η επιτόπιος μαρτυρία αποστράτου επιτελικού στελέχους του Ελληνικού στρατού. Ακόμη και η παρουσία δέκα εισαγγελέων στο επιχειρησιακό κέντρο της ΓΑΔΑ, την οποία "αποκάλυψε" η Ελευθεροτυπία, δεν είχε σαν στόχο να πείσει, ότι το δικαστικό σώμα προνόησε για την προστασία των πολιτών από έκτροπα των δυνάμεων καταστολής. Επί του προκειμένου καθίσταται εμφανέστατο το τέχνασμα να πεισθεί η κοινή γνώμη, ότι επρόκειτο για μια αμειγώς ελλαδική επιχείρηση, ως ούσα δήθεν εισαγγελικώς εποπτευομένη. Διότι εάν οι εισαγγελείς εβρίσκοντο εκεί - γράφω ΕΑΝ εβρίσκοντο εκεί - δια τους λόγους που όφειλαν να είναι παρόντες, θα έπρεπε με αιτία ΤΙΣ ΒΑΡΥΤΑΤΑ ΑΞΙΟΠΟΙΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΞΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΟΦΟΡΟΙ ΕΠΙΘΕΤΙΣΤΑΙ (και εδώ δεν περνάει το παραμύθι ότι οι μάσκες ήσαν αντιασφυξιογόνες) να έχουν ξεσκίσει τα ιμάτιά τους, συμπεριλαμβανομένων των εσωρούχων και των καλτσών, καθώς και των τίτλων διορισμού τους.

Πριν όμως σχολιάσω κάποια εκ των όσων το διαθέσιμο οπτικοακουστικό υλικό αποκαλύπτει, θα αναφερθώ στο ζήτημα της υπάρχουσας πρόσφατης ιστορικής εμπειρίας, διότι οι κύριοι οι οποίοι αποφάσισαν, σχεδίασαν και διέπραξαν την προχθεσινή αιματοχυσία σε βάρος αθώων πολιτών, οφείλουν να γνωρίζουν, ότι το "τέλειο" έγκλημα δεν υπάρχει:

Στην περίπτωση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου έχω αναφερθεί με σειρά άρθρων, τα οποία συμπεριλαμβάνουν και επιτόπιο οπτικοακουστικό υλικό. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΥΝΗΓΟΡΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΡΚΟΝΕΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ. Το κανάλι του δολοφονικού βλήματος πιστοποιεί, ότι ο δολοφόνος ήταν ακροβολισμένος εκτελεστής σε πολύ υψηλότερο σημείο, από αυτό που βρισκόταν ο Κορκονέας. Η κατ' επανάληψη άρνηση της εγκληματολογικής υπηρεσίας να διεξάγει ουσιαστική επιτόπιο αυτοψία, η απουσία του βασικού μάρτυρος από την διεξαγωγή της δίκης, καθώς και ο τρίτος πυροβολισμός που ακούγεται στην βιντεοσκόπηση του φόνου, πιστοποιούν την συμμετοχή επαγγελματία εκτελεστού, ο οποίος προφανώς ήτο εισειγμένος, όχι μόνον δια λόγους ασφαλείας, αλλά διότι δεν υπάρχει στα όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα πεπραγμένα κάποια εν ψυχρώ δολοφονία με δράστη ελλαδίτη, σε βάρος θύματος, το οποίο ούτε γνώριζε προσωπικώς, ούτε τον αφορούσε στο ελάχιστο. Τέτοιοι φόνοι, ή απόπειρες, έχουν διαπραχθεί κάτω υπό δράση ουσιών από εγχώριους δολοφόνους, τα οποία όμως αποκλείονται στην περίπτωση διεξαγωγής στοχευμένων επιχειρήσεων.

Η πλέον πρόσφατη μαζική δολοφονία πολιτών, την οποία σχεδίασε και εξετέλεσε η πραγματική εξουσία, έλαβε χώρα κατά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Όλα όμως τα υπάρχοντα εισαγγελικά πορίσματα καταρρίπτουν τα σκοπίμως κυκλοφορούντα μυθεύματα, ότι οι φόνοι συνέβησαν εντός - ή στην άμεσο περιοχή πλησίον - του Πολυτεχνείου, από τις χουντικές δυνάμεις καταστολής. Η συντριπτική πλειοψηφία των δολοφονηθέντων ήσαν έφηβοι, ή είχαν ώριμο ηλικία. Είναι προφανής ο λόγος της επιλογής των θυμάτων. Ήτο σκόπιμο να μην δολοφονηθούν φοιτητές, διότι κάποιοι εκ των "εξεγερμένων" ήσαν προβοκάτορες και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, κάποιοι από τους οποίους φιγουράρουν σήμερα με "αντασιακά εύσημα" στην ηγεσία του κυβερνούντος κόμματος. (Μάλλον παραάργησαν η κόρη του κ. Λοΐζου και ο κ. Ανδρέου να απαγορεύσουν την αναπαραγωγή ασμάτων, των οποίων έχουν τα πνευματικά δικαιώματα, κατά τις ζωοπανιγύρεις του "Πα""σο""κ", δεδομένου ότι εν λόγω κομματικό κατάστημα δεν κατέστη μόνο προσφάτως δωσιλογικό).
Οι δε εκτελεσταί, όπως αποκαλύπτουν δημοσιευμένες μαρτυρίες, τις οποίες ουδείς ετόλμησε να αμφισβητήσει λεκτικώς, εγγράφως ή δικαστικώς, ήταν εισηγμένοι εκτελεστές, τελούντες υπό εντολών ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Ακόμη παλαιότερα, την περίοδο πριν την επιβολή της δικτατορίας, έλαβε χώρα η δολοφονία του βουλευτού Γρηγόρη Λαμπράκη, ενός εκ των αξιότερων τέκνων του Ελληνικού Λαού. Ο Λαμπράκης ήτο ένας ανερχόμενος Λαϊκός Ηγέτης, ευρισκόμενος εκτός ποδηγεσίας της συστημικής ΕΔΑ, ο οποίος αποτελούσε εν δυνάμει ορατό κίνδυνο για το καθεστώς της απανθρωπιάς και της ξενοδουλείας.
Ο εκτέλεση του φόνου αποδόθηκε μέσω σκευωρίας στους Κοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη καθώς και η ηθική αυτουργία στον Κώστα Καραμανλή, πρεσβύτερο. Μετά την δολοφονία του Λαμπράκη εξαναγκάστηκε ο Καραμανλής σε εκούσια αυτοεξορία. Είναι λογικά γελοίο να έχει οργανώσει ο Καραμανλής την δολοφονία του Λαμπράκη. Όπως κατέδειξαν στην συνέχεια μαρτυρίες, οι Κοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης ήσαν ενεργούμενοι από τον επιστήθιο φίλο του Γεώργιου Παπαδόπουλου Κωνσταντίνο Χολέβα, μετέπειτα υπουργό εμπορικής ναυτιλίας της δικτατορίας. Η ομάδα, η οποία επρόσκειτο στην Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα, αποτελούμενη από πρώην στελέχη του ΙΔΕΑ, είχε προσπαθήσει να σώσει μέσω των Κοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη την ζωή του Λαμπράκη, από την δολοφονία που έπραξαν προσκείμενοι σε αυτόν πράκτορες της NSA, μη σχετιζόμενοι με Ελλαδικές κρατικές υπηρεσίες.

Μια χρονική μετάβαση ακόμη πιο πίσω θα μας υποχρεώσει να συναντήσουμε φαντάσματα του παρελθόντος, τα οποία βρικολακιάζουν στο σήμερα. Στον ίδιο ακριβώς από πολιτικής σκοπιάς ιερό χώρο της Πλατείας Συντάγματος, σε συνεργασία με τον πάππο του σημερινού πρωθυπουργού, ακροβολίσθηκαν άγγλοι δολοφόνοι των στρατευμάτων του Σκόμπυ, για να μακελέψουν μια εκδήλωση λαϊκής επιδοκιμασίας στον αντιναζιστικό αγώνα θεμελιώνοντας τον εμφύλιο. "Ζήτω Οι Σύμμαχοι" έγραφαν κάποια πανό του διαδηλώνοντος λαϊκού σώματος, που δέχθηκε τα πυρά των "συμμάχων". Ακόμη μια φορά αιματοκυλίστηκαν αθώοι Έλληνες από τους ξενόφερτους δυνάστες και τους εγχώριους εφιάλτες τους.
Για να μην πάμε πιο πίσω, στον αποκλεισμό του Πειραιώς από τους "προστάτες" και "δανειστές" τοκογλύφους, στους Βαβαρούς χωροφύλακες "που διώξαν όλα τα θεριά από την Κρήτη και την Μάνη".

Η ιστορική εμπειρία μας δείχνει ότι ουδέποτε δυνάμεις του επισήμου Ελλαδικού κράτους δεν δολοφόνησαν πολίτες. Κατά κανόνα οι δολοφόνοι ήσαν ξενόφερτοι. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις, όπου έδρασε το ξενόδουλο και εφιαλτικό παρακράτος, αφαιρώντας ζωές Ελλήνων. Όχι όμως το επίσημο κράτος και ποτέ κατά την πρόσφατη ιστορία, ασχέτως από την παραπληροφόρηση που κλιμακώθηκε.

Ας προσπαθήσουμε στην συνέχεια να αξιολογήσουμε κάποια στοιχεία του οπτικοακουστικού υλικού, αφού προηγουμένως τα εξετάσουμε προσεκτικά:

Πριν ξεκινήσουμε να παίζουμε την κολοκυθιά, στην βάση είναι - δεν είναι, μου φαίνεται, θα έλεγα και τα τοιαύτα, ας καταγράψουμε κατ' αρχήν αυτά τα οποία οι μαγνητοσκοπήσεις πιστοποιούν ως αναμφισβήτητα γεγονότα:

Στην πρώτη μαγνητοσκόπηση τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα αφορούν κτύπημα που δέχεται πλήρως ειρηνικός δρών και αντιδρών πολίτης με γκλομπ στο πρόσωπο στην περιοχή του δεξιού οφθαλμού από επιθετιστή, με αποτέλεσμα να πέσει στο δάπεδο αιμόφυρτος.
Ο διαμαρτυρόμενος είναι σχετικά απομονωμένος, ενώ η κάτω μεριά της πλατείας έχει εκκενωθεί. Οι κινήσεις των επιθετιστών δείχνουν, ότι αφήνουν να οπισθοχωρούν οι διαμαρτυρόμενοι προς την είσοδο του μετρό, μέσω του οποίου το επιχειρησιακό σχέδιο προβλέπει την εκδίωξή τους. Οι κινήσεις των επιθετιστών είναι ιδιαίτερα ήρεμες, σχεδόν σαν να πηγαίνουν περίπατο. Ο επιθετιστής έχει εντοπίσει την χωρικά προωθημένη θέση του θύματος. Ότι αυτός κάτι φωνάζει, είναι απολύτως αναμενόμενο με βάση τα δρώμενα της συγκεκριμένης φάσεως. Ο επιθετιστής αρχικά τον προσπερνά, ώστε να τον εξαπατήσει και να μειώσει την ετοιμότητα των αντιδράσεών του. Στην συνέχεια, με μια απότομη στροφή τον πλησιάζει και τον κτυπά εν ψυχρώ. Με το δεξιό χέρι κρατάει την ασπίδα ανάποδα, ως είναι επόμενο λόγω κατασκευής, με το αριστερό χέρι κρατάει το γκλομπ, όχι στην λαβή, αλλά αρκετά υψηλότερα, ώστε να μειώσει σημαντικά την ελαστικότητα της κρούσης. Πριν χτυπήσει, για κλάσματα του δευτερολέπτου, στοχεύει. Η επιλογή της περιοχής του οφθαλμού είναι προφανής. Πρόκειται για ύπουλο και τελείως επιλεκτικό κτύπημα, ακριβώς στην πλέον ευαίσθητη σε κτυπήματα περιοχή της κεφαλής.
Το κτύπημα είναι σαφώς τεχνικό. Μόλις το γκλομπ πλησιάσει την περιοχή της κρούσεως ακολουθεί μια μικρή ανάστροφο πορεία, η οποία επικεντρώνει την προσοχή του δράστου στα νεύρα του βραχίονος, όπως πράττουν οι αθληταί του καράτε, πριν σπάσουν στοχευμένα με κάθετο απότομο κτύπημα της παλάμης το ξύλο ή την πέτρα. Η κρούση είναι απειροελάχιστης διάρκειας. Μετά την θραυστική επαφή το όργανο απομακρύνεται ακαριαία, ώστε να μην απορροφίσει την ενέργεια της αντιδράσεως της κρουομένης περιοχής, ούτως ώστε η δράση και η αντίδραση να την οδηγήσουν σε θραυστική ταλάντωση.
Συγκρίνατε την αντίφαση της πολύ αργής απομακρύνσεως του δράστου από το θύμα προ της στροφής με τον γοργότατο βηματισμό του κατόπιν. Και η στιγμή της στροφής περιέχει έντονη υποκριτική. Ο δράστης στρέφει με ιδιαίτερα ύπουλο τρόπο. Η στροφή απαιτεί χρόνο, ο οποίος προδίδει τις προθέσεις του δράστου. Αυτός πριν επιτεθεί γοργά, παραμένει για ελάχιστο χρονικό διάστημα ακίνητος, ούτως ώστε να εξουδετερώσει τα ανακλαστικά του θύματος. Πρόκειται για ύπουλη επίθεση, η οποία συντελείται με δόλο, έχοντας ως στόχο όχι την απώθηση του αδυνάμου να αμυνθεί θύματος, αλλά την σκόπιμο κακοποίησή του. Πρόκειται για ένα ύπουλο και δειλό θύτη, εκπαιδευμένο στην ύπουλη και απροκάλυπτη κακοποίηση αδυνάμων να αμυνθούν θυμάτων. Ένας ψυχρός κίλλερ χωρίς αναστολές, με ετοιμότητα εξόντωσης, την οποία διέθετε ο μηχανισμός του Άουσβιτς.
Ο δράστης δεν δείχνει να επηρεάζεται στο ελάχιστο από την κατακραυγή των πολιτών, οι οποίοι συνδράμουν το θύμα. Τους πλησιάζει σε απόσταση επαφής σε μια προκλητική επίδειξη ισχύος, ενώ στην συνέχεια οπισθοχωρεί με άλλο μισθοφόρο που βρίσκεται δεξιά του. Στα αριστερά του βρίσκεται επιθετιστής με στραμμένη την πλάτη και ακάλυπτους βραχίονες. Το κατάλευκο χρώμα τους προδίδει βόρειο προέλευση. Στην συνέχεια εμφανίζονται κι άλλοι επιθετιστές με κοντομάνικα και κατάλευκο δέρμα, όπως πολύ σωστά εντοπίζει ο πέμπτος σχολιαστής.

Από το 43ο μέχρι το 48ο δευτερόλεπτο εικονίζεται ο βηματισμός προς τα πίσω τριών επιθετιστών. Η χρονική ταύτιση είναι πλήρης και ακριβείας, ως η εξάσκηση να έλαβε χώρα με την βοήθεια μετρονόμου.

Στο 1:ο6 καταγράφεται εντολή προώθησης ομάδος με τον ομαδάρχη προς τα εμπρός με σήμα που δίνεται δια της ανυψώσεως του δείκτου. Στην συνέχεια, στο 1:13 καταγράφεται οπισθοχώρηση με ανύψωση του δείκτου και του μέσου. Η όλη κινησιολογία δημιουργεί την εντύπωση άσκησης μέσα σε πραγματικές συνθήκες. Η μόνιμη επικάλυψη των προσώπων με μάσκες, οι οποίες καθιστούν μη ορατά τα προσωπικά χαρακτηριστικά, ταυτοχρόνως και ως ένδειξη πιθανούς προελεύσεως, καθιστά αναγκαία την επιλογή της προώθησης εντολών μέσω συνθηματικών κινήσεων, η οποία ανταποκρίνεται και στα δεδομένα ετερογλώσσων.





Όσα καταγράφονται στο βίντεο που ακολουθεί, είναι ακόμη πιο εύλογα από τα συμβάντα που έχουν καταγραφεί στο προηγούμενο. Αυτή η βιντεοσκόπηση αποτελεί μνημείο θηριωδίας, ύπουλης και δόλιας πρακτικής από ομάδα επιθετιστών σε βάρος νεολαίου.
Η βιντεοσκόπηση ξεκινάει με την άφιξη των μοτοσικλετιστών της ομάδας Δίας. ΟΙ άνθρωποι αυτοί είναι σχετικά ήρεμοι και δεν προβάλουν την παραμικρή επιθετικότητα ή βία σε βάρος του πλήθους των εξεγερμένων. Αφού αποβιβαστούν από τις μοτοσικλέτες προχωρούν ήρεμα μέσα στο πλήθος. Αλλά και οι αντιδράσεις του κόσμου δεν χαρακτηρίζονται από επιθετικότητα, φόβο ή ριζική απόρριψη.
Ενώ ο κόσμος είναι προσηλωμένος στους Ζητάδες, πλησιάζουν ύπουλα από πίσω κάποιοι επιθετιστές με μονίμως καλυμμένα πρόσωπα. Ένας από αυτούς αρπάζει ένα νεολαίο με κόκκινο σακίδιο από πίσω. Πρόκειται για ένα λεπτοκαμωμένο έφηβο, σχεδόν με παιδική σωματική διάπλαση. Με την βοήθεια δυο ακόμη τον τραβούν και τον μεταφέρουν βίαια στην άκρη του δρόμου. Αφού τον ρίξουν βάναυσα κάτω τον κρατούν και οι τρεις, ενώ μαζεύονται και άλλα χακί-βαμπίρ σχηματίζοντας μια αλυσίδα αποκοπής γύρω από αυτούς που με εμμονή και για πολύ ώρα κάτι κάνουν σε βάρος του ακινητοποιημένου θύματος, χωρίς να φαίνεται τι. Το θύμα αδυνατεί να αντιδράσει με τον παραμικρό τρόπο, αρχικά κινώντας δυο οι τρεις φορές με σπασμούς τα πόδια του, στην συνέχεια παραμένοντας τελείως ακίνητο. Τα χακί βαμπίρ επιχειρούν για αρκετή ώρα επάνω του. Ο κλοιός, που οργανωμένα και βάσει ορατότατου σχεδίου σχηματίζουν τα άλλα βαμπίρ εμποδίζει την θέα. Μεταξύ των χακί-βαμπίρ βρίσκεται και ένας με μηχανή ψεκασμού. ο οποίος κατά διαστήματα ψεκάζει προς το έδαφος, ώστε να κρατηθούν οι διαμαρτυρόμενοι σε απόσταση. Ένας από τους διαμαρτυρόμενους καλεί το θύμα να ανακοινώσει το όνομά του. Αυτό όμως δεν δείχνει την παραμικρή αντίδραση. Είναι προφανέστατο ότι έχει απολέσει τις αισθήσεις του, προφανώς με αναισθητική ένεση που έχει δεχθεί από τα βαμπίρ.
Ας παρατηρήσουμε στην συνέχεια τα βαμπίρ. Οι στολές τους είναι ολοκαίνουριες, φρεσκοσιδερωμένες, του κουτιού. Φαίνονται ότι ξεπακεταρίστηκαν προ ολίγου. Συγκρίνατέ τες με τις ταλαιπωρημένες στολές, τις οποίες φορούν οι ελλαδίτες ματατζήδες στο τελευταίο βίντεο: καμία σχέση μεταξύ τους.
Τα υποδήματά τους είναι κανούρια ή σχεδόν καινούρια. Σε κάποιους είναι προσφάτως καλογυαλισμένα, σαν να επισκέφθηκαν κάποια δεξίωση.

Οι διαμαρτυρόμεμενοι, μπροστά στην θηριωδία που εφαρμόζουν τα βαμπίρ τους καθυβρίζουν, τους καταριόνται, καθυβρίζουν την μητέρα τους, όμως τα βαμπίρ δεν δείχνουν να έχουν την παραμικρή ακουστική επικοινωνία με το πλήθος. Συνεχίζουν απρόσκοπτα την δράση τους.
Η συμπεριφορά τους δείχνει ότι πράττουν κάτι πολύ προσχεδιασμένο. Μεταδίδουν την εντύπωση συμμορίας, η οποία ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΕΝΤΟΛΗ.

Στο 2:25 φαίνεται το ολόλευκο δέρμα του βαμπίρ που βρίσκεται κατω από την ταμπέλα που γράφει "ΣΥΝΤΑΓΜΑ". Μου είναι αδύνατο να παραδεχθώ ότι αυτό είναι χέρι ελλαδίτου τον κατά τον Ιούνιο.
Ακόμη όμως πιο παράξενο είναι το δέρμα του ορατού βραχίονος του ψεκαστού, το οποίο ροδίζει και στερείται πλήρως τριχοφυείας. Γενικά η σωματική διάπλαση του συγκεκριμένου είναι παράξενη.

Το συμπέρασμα που εξάγω από το επεισόδιο είναι ότι έχει αφαιρεθεί βάσει σχεδίου από το θύμα αίμα. Οι κινήσεις των βαμπίρ θυμίζουν χειρουργείο υπό χρονική πίεση.

Συνεχίζεται...


.




Προσέξτε το ακόλουθο βίντεο, το οποίο καταγράφει την παρέμβαση των ΜΑΤ την προηγουμένη ημέρα 28 Ιουνίου και κάνετε την σύγκρουση με τα προηγούμενα της 29ης Ιουνίου. Εδώ πρόκειται σαφέστατα για παρεμβάσεις ελλαδικών Ματ. ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΔΩ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.
Και σε αυτή την βιντεοσκόπηση η σχέση ΜΑΤ και διαμαρτυρόμενων είναι ανταγωνιστική. Στην ουσία όμως παρ' όλα αυτά ΜΟΝΙΜΑ καταγτάφεται μια αίσθηση του ΚΟΙΝΩΣ ΑΝΗΚΕΙΝ. ΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΩΣ ΟΜΟΓΑΛΑΚΤΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΤ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ:

- Οι ΜΑΤατζήδες φέρουν στις στολές, στις πλείστες όσες των περιπτώσεων, την Ελληνική Σημαία.
- Συχνότατα βρίσκονται αναμεμειγμένοι με τους διαμαρτυρόμενους. Δείχνουν τα πρόσωπά τους, συνομιλούν, επικοινωνούν. Δεν ξεσαλώνουν με βία. Δεν εκδηλώνεται η παραμικρή ψυχρότητα με διάθεση κακοποίησης. Εναντίον των ύβρεων, τις οποίες δέχονται από τους διαμαρτυρόμενους δεν εφαρμόζουν αντίποινα βίας. Φυσικά όταν πράττουν, η δράση τους χαρακτηρίζεται από εξαναγκασμό. Εδώ όμως λειτουργούν όρια. Λείπει η στυγνή, ψυχρή, πωρωμένη και χωρίς την παραμικρή αναστολή εφαρμογή βίας τύπου ρομπότ του Άουσβιτς, η οποία χαρακτηρίζει τα προηγούμενα βίντεο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, τους οποίους μπορούμε να ονειδίσουμε, να απορρίψουμε, να καθυβρίσουμε ή και να τους πετάξουμε πέτρες. Η βία συμβαίνει και δυστυχώς συχνά ακόμη και μέσα στις οικογένειες. Αυτοί όμως είναι άνθρωποι, οι οποίοι είναι ομογάλακτοι με εμάς. Μπορεί ανάμεσά τους να συγκαταλέγεται ο γιος κάποιου παλιού μας φίλου, οι δεσμοί του κοινού ζωτικού χώρου που υπάρχουν μεταξύ διαμαρτυρόμενων και διαδηλωτών είναι προφανείς.
Ακόμη και οι ύβρεις των διαδηλωτών δεν χαρακτηρίζονται από μένος, όπως στα προηγούμενα βίντεο, αλλά βασικά από παράπονο και διάθεση νουθεσίας. Εκπορεύονται από το ομογάλακτο και απευθύνονται σε αυτό.

Στα προηγούμενα βίντεο όμως έχουμε να κάνουμε με ανθρωποτέρατα τύπου ες ες. Με κουρδισμένους εξολοθρευτές, οι οποίοι κακοποιούν με ακριβή εφαρμογή της νόρμας των στρατοπέδων συγκέντρωσης.





Ένα ακόμη βίντεο, το οποίο αποδεικνύει ότι οι βαμπίρ - εξωτερικοί εισβολείς δεν είναι ελληνόφωνοι.
Παραθέτω ένα από τα πρώτα σχόλια που έγιναν στο Youtube σχετικά:

Στο 0:16 εμφανίζεται η γνωστη ακροδεξιά τύπισσα του Αγ.Παντελεήμονα και φωνάζει: "Ξεπουλήσατε την πατρίδα στους Εβραιους.Σπιτια σας καριολια". Κυκλοφορεί μαζί με τις διμοιρίες και βάζει πλάτες στους αστυνομικούς να βαράνε διαδηλωτές.

Για ποιο λόγο βάζει το επιτελικό σχέδιο την χοντρή προβοκάτορα να καθαρίσει λεκτικά; Οι "φρουροί του έθνους" δεν διαθέτουν ομιλία;

Χαρακτηριστική και η φωνή της κοπέλας, που ακούγεται στην αρχή και κατονομάζει "στρατό" την επερχόμενη λαίλαπα.



ΠΑΡΑΠΕΜΠΩ ΚΑΙ ΣΤΟ

http://axinosp.blogspot.com/2011/07/blog-post_594.html

"Επιβεβαιώνεται η παρουσία ειδικών Νατοϊκών δυνάμεων"