ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ - ΟΤΑΝ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΣ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΛΙΓΑΚΙ ΕΓΚΥΟΣ

Εσείς ποιές οκτάβες προτιμάτε;


1. ΔΥΟ ΠΟΡΤΕΣ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ

Από τότε που ευτύχησα να ξεκινήσω αυτήν την σελίδα υποστήριξα μια σειρά θέσεις, από τις οποίες κάποιες, προϊόντος του χρόνου, ευδοκιμούν εκ των πραγμάτων να χαίρουν όλο και περισσότερο κοινής αποδοχής. Θα ισχυριζόμουν λοιπόν, ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ των ιδεών, τις οποίες πρεσβεύω, άρα ουδόλως αρμόζει να μέμφομαι ενάντια στο επερχόμενο γήρας.
Δεν διεκδικώ επί του οιοδήποτε την παραμικρή πρωτοτυπία και ούτε σκοπεύω στο μέλλον να πατεντάρω κάποια ευρεσιτεχνία ιδεών. Γνωρίζω ότι είμαι αποδεδειγμένα βλάκας και η ευφυϊα μου, στο βαθμό που υπάρχει, έγκειται αποκλειστικά σε αυτήν την επίγνωση. Συνειδητά επιλέγω να ανήκω στα παιδία του αιώνος, τα οποία αναζητούν παιδεία.
Ως μη αποδεχόμενος τους όρους και τις διαδικασίες της υπαρχούσης κοινωνικής συμβιώσεως, ως αυτοί έχουν παγιωθεί, προσβλέπω τόσο στην ανατροπή τους, αμφισβητών τα κοινωνικά δεδομένα, όσο και στην ανατροπή του τρόπου με τον οποίον εντάσσομαι σε αυτά, αμφισβητών τον εαυτόν μου και την προσωπική μου συγκρότηση.
Τουτέστιν, δεν βρίσκω άλλη διέξοδο στις προσδοκίες μου, από το να είμαι κατά τα τελευταία 39 έτη επαγγελματίας επαναστάτης. Ένεκα αυτής της επιλογής, η οποία είναι αυστηρώς προσωπική, δεν διεκδικώ κάποια κοινωνικά εύσημα, ή την όποια αποδοχή από άλλους, ή παροχές από οπουδήποτε.

Παρ' όλο που γενικώς καταφέρομαι εναντίον του λεγόμενου "Μαρξισμού - Λενινισμού", πιστεύω ότι έχω αντλήσει από τα γραπτά των δυο αυτών προσωπικοτήτων σημαντικά οφέλη, έστω κι αν απορρίπτω την διδασκαλία τους στο σύνολό της. Η έμπρακτη ενασχόληση με αυτήν την διδασκαλία, θεωρώ ότι αποτελεί σημαντικό τμήμα παιδείας, για αυτούς που στοχεύουν σε ανατροπές. Η παιδεία αυτή, επειδή δεν διαθέτει ευρύ ορίζοντα και ούτε είναι εκλεπτισμένη, αφορά κυρίως τις πρώτες τάξεις του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου από την σκοπιά της πολιτικής . Η αξία όμως των πρώτων τάξεων πρέπει να μην υποτιμάται. Όχι διότι το παρεχόμενο υλικό είναι κυρίως πρωταρχικό. Το πρωταρχικό βρίσκεται αλλού.
Η μάθηση σε πρώιμη ηλικία έχει κυρίως αρνητικό χαρακτήρα. Το μικρό παιδί μαθαίνει κυρίως από τις γκάφες και τα παθήματά του, τι είναι σκόπιμο να προσέχει και να αποφεύγει. Αλλά και οι οδηγίες των μεγάλων προς το παιδί αποτελούν σε αυτήν την ηλικία βασικότατη πηγή μαθήσεως. Ο όρος "καθοδήγηση", ο οποίος καθιερώθηκε στα οργανωτικά πλαίσια της αριστεράς, μπορεί μεν στην ουσία να απαξιώνει τις δυνατότητες κρίσεως του συνόλου των μελών και των οπαδών, ανάγοντας σε αυθεντία αυτούς, οι οποίοι έχουν διαβάσει δυο μπροσούρες πάρα πάνω και μάλιστα σε χώρο, ο οποίος είχε ανάγει την κοινωνική χειραφέτηση σε θεμελιώδη στόχο του. Ανταποκρίνεται όμως στον στοιχειώδη χαρακτήρα αυτής της στάθμης πολιτικής παιδείας.

Μια βασική διαπίστωση του Λένιν, την οποία ενστερνίστηκα (και δεν είναι η μόνη) είναι ότι, δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατική θεωρία. Πρόκειται για μα θεμελιώδη διαπίστωση, ενός ανθρώπου, ο οποίος θεωρήθηκε - οπωσδήποτε όχι χωρίς αιτία - ο κατ' εξοχήν πρακτικός νους των κοινωνικών ανατροπών. Πράγματι στην περίπτωση του Λένιν, πρόκειται για ένα εξαιρετικό "μάγειρα" της επαναστατικής "μαγειρικής", ο οποίος γνώριζε σε βάθος την λειτουργία των μηχανημάτων, των συσκευών και των σκευών της "κουζίνας". Είναι κάτι άλλο, ότι τα υλικά που προμηθευόταν για το μαγείρεμα προήρχοντο από τα σκουπίδια, με αποτέλεσμα το έδεσμα να προκαλεί τελικά αναγούλα και διάρροια. Ο "τσελεμεντές" τον οποίον συνέγραψε, περιέχει αρκετές αξιόλογες συνταγές και μπορεί να συνδράμει σαφώς τις προσπάθειες αυτών που σκοπεύουν να κάνουν χρήση κατάλληλων υλικών.

Η πλέον βασική διαπίστωση, όσο αφορά τον Μαρξ, η οποία προκύπτει από το τρόπο που οργάνωσε την θεωρία του, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει θεωρία κοινωνικής ανατροπής, η οποία να μην στηρίζεται σε πολύ συγκεκριμένα επεξεργασμένο και οριοθετημένο όργανο. Υπό τον όρο "όργανο" εννοείται η βάση του αναλυτικού τρόπου προσεγγίσεως και ερμηνείας των υπό εξέταση φαινομένων και δεδομένων. Ο όρος είναι φιλοσοφικός, αφορά την έδραση της φιλοσοφίας, η οποία είναι η οντολογία και προέρχεται από τον Αριστοτέλη.
Ο Μαρξ από την πρώιμη ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του εντάχθη στον κύκλο των "Νεοχεγγελιανών" του Βερολίνου, στον οποίον ανήκαν και άλλοι αξιόλογοι διανοητές της συγκεκριμένης εποχής. Ενστερνιζόμενος την χεγγελιανή "διαλεκτική", την κατέστησε βάση των θεωρητικών του αναζητήσεων, κατασκευών και συμπερασμάτων, αφού προηγουμένως - συμφώνως προς τους ισχυρισμούς του - την αποκατέστησε, δεδομένου ότι "ο Χέγγελ την είχε τοποθετήσει με το κεφάλι προς τα κάτω". Εκκινώντας από τον θεμελιώδη ισχυρισμό, ότι η συνολική κοινωνική παρουσία του ανθρώπου βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη, η οποία διέπεται από την πάλη των αντιθέτων με βάση την χεγγελιανή εκδοχή της Διαλεκτικής αρχής "θέση - αντίθεση - σύνθεση", απέδωσε την σύγκρουση των αντιθέτων όχι στην σφαίρα των ιδεών, όπως είχε πράξει ο Χέγγελ, αλλά στην σφαίρα των απτών δεδομένων της κοινωνίας, δομώντας μια ιδιότυπη υλιστική θεώρηση, την οποία ονόμασε "διαλεκτικό υλισμό", σε αντιδιαστολή με τον "ιδεαλισμό" των Χεγγελιανών, οι οποίοι είχαν προηγηθεί.
Στην συγκεκριμένη ιστορική φάση δεν είχε συντελεσθεί ακόμη η σκόπιμη απαξίωση της Κλασσικής Ελληνικής Φιλοσοφίας, όπως συνέβη στην συνέχεια και ήταν αδύνατο τότε να πουλήσει κάποιος, έστω και θεωρητικά, λεμόνια, χωρίς συγκεκριμένη αναφορά και προσπάθεια άντλησης επιχειρημάτων από τους Έλληνες. Ο Μαρξ τελείως συγκεκριμένα προσαρμοσμένος προς αυτό το δεδομένο, συνέγραψε την διδακτορική του διατριβή, μεγέθους 56 σελίδων σημερινού βιβλίου, με τίτλο "Διαφορά της Δημοκρίτειας και Επικούρειας Φυσικής Φιλοσοφίας", επιλέγοντας για προφανείς λόγους σκοπιμότητος δυο φιλοσόφους, τους οποίους θεωρούσε "υλιστές". Όλες οι αναφορές στην Ελληνική Φιλοσοφία και το σύνολο των Κλασικών Ελλήνων Φιλοσόφων, οι οποίες υπάρχουν στα διάφορα συγγράμματα των Μαρξ/Έγκελς ανέρχονται στην έκδοση του οίκου Reclam της Ανατολικής Γερμανίας σε ακόμη 57 σελίδες.
Την φιλοσοφική πεμπτουσία των θεωρήσεων του ο Μαρξ προσπαθεί να στηρίξει κυρίως σε δυο ρήσεις του Ηρακλείτου:
Στο "τα πάντα ρει"
και στο "πατήρ πάντων πόλεμος"
τα οποία εξωτερικά φαίνονται στους αδαείς, ότι στηρίζουν τον "διαλεκτικό υλισμό". Το πως όμως ο Κάρολος Μάρξ επιχείρησε να μετατρέψει ένα Φιλόσοφο, ο οποίος αποτελεί ογκόλιθο της μεταφυσικής σε δεκανίκι μιας αυτοαποκαλούμενης "υλιστικής" θεωρίας, αποτελεί μαγγανεία, η οποία διαφεύγει των ορίων της παρούσης αναφοράς.
Αυτό το οποίον θέλω να τονίσω τουναντίον από την όλη δεοντολογία του Μαρξιανού θεωρητικού οικοδομήματος, είναι η ευστοχότατη - και τελικώς ζωτικά απαραίτητη - επιλογή, προκειμένου να αμφισβητηθεί το τότε ισχύον θεωρητικό οικοδόμημα, ή σύστημα ιδεών, αυτή η αμφισβήτηση να εδράζεται σε ένα όργανο διαφορετικό από τότε ισχύον.

Η θεμελιώδης αμφισβήτηση ενός κοινωνικού συστήματος οφείλει να εκκινεί από τις βάσεις της φιλοσοφικής εδράσεως αυτού του συστήματος και δη την οντολογία.

Ακολουθώντας πιστά αυτήν την θεμελιώδη διαπίστωση, παρουσίασα εδώ και με διάφορες ευκαιρίες σε άλλα φόρα, μια οντολογία, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα της ισχυούσης οντολογίας, τόσο της συμβατικής, όσο και της μαρξιστικής, η οποία - κατά την άποψή μου - είναι όχι μόνο αυτή, η οποία αρμόζει ως θεμέλιο μιας σύγχρονης θεωρίας των απαραίτητων κοινωνικών ανατροπών, αλλά αποτελεί οντολογία κατ' εξοχήν. Αυτή απηχεί μια εκδοχή της Διαλεκτικής, η οποία ανταποκρίνεται όχι μόνο στα δεδομένα της Κλασσικής Ελληνικής Φιλοσοφίας, αλλά και στα δεδομένα της Ελληνικής Μυθολογίας, η οποία αποτελεί την βάση της πρώτης. Ως αναγόμενη στα δεδομένα του Μύθου αντλεί την αφετηρία της από την θρησκειολογία, ένα κλαδο, ο οποίος δεν εμπλέκεται μέχρι σήμερα στην πολιτική ανάλυση, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί την βάση της.

Κατά συνέπεια η οντολογία, την οποία πρεσβεύω και προτείνω, έχει ως απόρροια το γεγονός, ότι η βάση του κοινωνικού γίγνεσθαι δεν είναι - όπως ισχυρίζεται ο Μαρξισμός - η οικονομία, αλλά με συγκεκαλυμμένο τρόπο οι θρησκείες. Η δε Διαλεκτική, η οποία αποτελεί την βάση της, έχει ως σύνθεση ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ, η οποία δεν αποτελεί καταστάλαγμα της όποιας δημιουργικής πάλης αντιθέτων, όπως στην Χεγγελιανή περίπτωση, αλλά συνίσταται σε δραστική, συνολική και άνευ όρων απόρριψη της δυαρχίας. Η Τριαδικότης πραγματώνεται οντολογικώς ως Υπέρβασις της δυαρχίας.

Κατά συνέπεια οι συγκρούσεις, τις οποίες βιώνουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων, δεν προέρχονται κυρίως από διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία αποτελούν μόνο μέσα επιβολής και όχι αφετηρία των σχέσεων εξουσίας. Αυτό το οποίο πολώνει τις ανθρώπινες κοινωνίες, είναι οι δυο οδοί, ως δυνατές επιλογές, οι οποίες ανοίγονται συμφώνως προς τον Μύθο του Ηρακλέους έμπροσθεν των ανθρώπων. Ο δρόμος της κακίας, η οποία συνεπάγεται υποταγή στην δυαρχία και ο δρόμος της αρετής, ο οποίος συνεπάγεται Υπέρβαση της δυαρχίας. Η αρετή αποτελεί τόσο την βάση της Πλατωνικής Φιλοσοφίας, όσο και την βάση των Νεοπλατωνικών, ακόμη και υπό την μορφή των Μυστικών Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι εβρίσκοντο ανέκαθεν εις μόνιμο ρήξη με την επίσημη εκκλησιαστική ιεραρχία, η οποία αποτελούσε έκφραση της εξουσίας.

Η πάλη αυτή των δυο οδών περιγράφεται από τον Μύθο ως Γιγαντομαχία. Χθόνιες και Ολύμπιες δυνάμεις βρίσκονται σε συνεχή αμοιβαία διαπάλη. Η σύγχρονος εξουσία, ως έκφρασις του άρχοντος του κόσμου τούτου, αποτελεί συνάσπιση χθονίων, κρονίων ιερατείων, τα οποία καλύπτονται πίσω από το μάτριξ και πράττουν λατρεία του Μολόχ, υποταγμένοι στις δυνάμεις του ασυνειδήτου.

Τουναντίον ο Ολυμπισμός, τουτέστιν το Ελληνικόν Πνεύμα, προωθεί τον Προμηθεϊκό Άνθρωπο, τον έχοντα Συνείδηση, Λόγο και Εφευρηματικότητα στην πορεία εναποκτήσεως του άθλου της Αρετής, στην διαδικασία της συγκρούσεως με τις δυνάμεις τυφλής υποδούλωσης στο ασυνείδητο, το οποίο προωθεί οντολογικά η δυαρχία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι τα ανωτέρω θέτουν σωρεία προβλημάτων. Ο γράφων θεωρεί όμως, ότι η διάδοση των απόψεων αυτών μόνο να ωφεληθεί μπορεί από μια εξειδικευμένη πραγματεία, συζήτηση 'η και αντιπαράθεση επ' αυτών.

Όσοι φρονούν, ότι η κοινωνία ελέγχεται από τις "ελεύθερες" - ή ορθότερα ασύδοτες - δυνάμεις της αγοράς, απατώνται. Η κοινωνία υπήρξε ανέκαθεν αυστηρότατα θεοκρτατική, με ανοικτό ή καλυμμένο τρόπο. Η αντίληψη, ότι η κοινωνία "μασονοκρατείται" ή "κρυπτομασονοκρατείται" δεν αποδίδει το εν λόγω φαινόμενο στις πραγματικές και πλήρης διαστάσεις του, λόγω ότι τα χθόνια - κρόνια ιερατεία ακολουθούν πληθώρα μορφών επιβολής, η οποίες συχνά είναι αντικρουόμενες μεταξύ τους, με βάση την αρχή της δυαρχίας.

Έχω αναφέρει και στο παρελθόν, ότι οι Εγκυκλοπαιδιστάι και οι Διαφωτισταί, οι οποίοι υπήρξαν οι βασικοί θιασώται της αθεΐας, ως βάσης κοινωνικών και πολιτικών πιστεύω, υπήρξαν οι ίδιοι βαθύτατα θρησκευόμενοι ως μέλη της στοάς "Φιλαλήθης" των Παρισίων. "Φιλαλήθης" υπήρξε το προσωνύμιο του άγγλου αλχημιστού George Starkey.

Στα της χθόνιας - κρόνιας λατρείας έχω αναφερθεί από θρησκειολογικής σκοπιάς στο παρελθόν. Στο επόμενο μέλλον θα επιχειρήσω να υπεισέλθω και στις συγκεκριμένες πολιτικές διαστάσεις του θέματος και στην λειτουργική σχέση θρησκείας και πολιτικής. Πρόκειται για μια άκρως λειτουργική σχέση, η οποία δομείται τελείως διαφορετικά από τον τρόπο που το μάτριξ αφήνει να διαρρέει.

2. ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟΣ Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ;

Συνεχίζεται...

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; - ΔΕΥΕΤΡΟ ΜΕΡΟΣ

Οι έννοιες αριστερά και δεξιά , κατά την γνώμη μου δεν υφίσταται...τουλάχιστον όχι πια...πρέπει να στοχοποιήσουμε τον κατάλληλο εχθρό...να κινηθούμε εκτός συστημάτων....να ενωθούμε σαν τοπικές κοινωνίες , εκεί που οι άνθρωποι είναι μεταξύ τους γνωστοί και ρόλοι είναι ορατοί...είναι ο μόνος -για μένα - εφικτός άμεσα στόχος....εκεί μέσα μπορούμε να επενδύσουμε...η κάθε τοπική κοινωνία ξεχωριστά και όλες μαζί παράλληλα....

χρηχα


3. ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Με την αντιπαραβολή των δύο αυτών εννοιών τιτλοφορεί ο Λένιν το δεύτερο Κεφάλαιο του υπό αναφορά έργου του.
Τις προηγούμενες ημέρες κάποια από τα ζητήματα που θίγονται σε αυτό το κεφάλαιο και ιδιαίτερα η διαπίστωση, ότι "το αυθόρμητο στοιχείο σε τελευταία ανάλυση αποτελεί σπερματική μορφή του συνειδητού", έτυχαν σχετικής προσοχής σε άρθρα στο διαδίκτυο, σε συνδυασμό με το λεγόμενο "κίνημα των αγανακτισμένων" και τις μεγάλες συγκεντρώσεις σε πλατείες των πόλεων.
Ο συγγραφέας, πολώνοντας τις έννοιες της συνειδητότητος και του αυθορμητισμού, καθ' όλη την ανάπτυξη του β' κεφαλαίου, επιχειρεί μονίμως και εκ συστήματος να τις ανάγει σε πόλωση δυο άλλων εννοιών, οι οποίες φαίνεται να αποτελούν και το εν τέλει ζητούμενο του βιβλίου, δεδομένου, ότι σε αυτές έχει αφιερώσει συγκεκριμένως και ονομαστικώς το τρίτο κεφάλαιο. Πρόκειται για την πόλωση των οικονομικών ή "οικονομιστικών" αιτημάτων, την λεγόμενη "τρεϊντγιουνιονιστική" πρακτική, συμφώνως προς την φρασεολογία του συγγραφέως, έναντι της "σοσιαλδημοκρατικής" πολιτικής επιλογής. Κάτω από τον όρο αυτό ο συγγραφέας εννοεί την συλλογική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και την αντικατάστασή του από τον "σοσιαλισμό", ή την "δικτατορία του προλεταριάτου", όρος ο οποίος παρουσιάζεται ακόμη με σχετική προσοχή και διακριτικότητα, εμφανιζόμενος μόνο μια φορά στο β' κεφάλαιο.
Στην ουσία, συμφώνως προς την Λενινστική εκδοχή, η πόλωσις της συνειδητότητος έναντι του αυθορμήτου ανάγεται στις στοχεύσεις: Το αυθόρμητο οδηγεί στο να τίθενται αποκλειστικά οικονομικά αιτήματα, ενώ το συνειδητό οδηγεί κυρίως στο αίτημα και τον στόχο της ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος, στόχος στον οποίο κάθε μερικότερο αίτημα οφείλει να υποτάσσεται και να υπηρετεί.
Ήδη μέσα στο β' κεφάλαιο δεσπόζει το σπέρμα μιας γραφειοκρατικής κοινωνίας, η οποία δεν στηρίζεται στην χειραφέτηση των πολιτών, αλλά στην ποδηγεσία - χειραγώγηση της εργατικής τάξης, από την σχετικά μικρή κοινωνική ομάδα, των μικροαστών "επαναστατών" διανοουμένων. Συμφώνως προς την επιχειρηματολογία που αναπτύσσει ο συγγραφέας, η εργατική τάξη αδυνατεί να αναπτύξει από μόνη της "σοσιαλδημοκρατική" συνείδηση και προς αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται την συνδρομή των μαρξιστών μικροαστών διανοουμένων.

Όπως ανέφερα ήδη, στόχος του σημειώματος δεν είναι να αντιπαρατεθώ στις λενινιστικές απόψεις επί του προκειμένου και η επιλογή του συγκεκριμένου βιβλίου για αυτήν την αναφορά ανταποκρίνεται μόνο σε σχηματικού και σημειολογικού χαρακτήρος προαίρεση. Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τον πειρασμό να μην τονίσω, ότι η συνεχής αναφορά σε "μάζες" από τον Λένιν αναπαράγει πολύ συγκεκριμένα την αρχή της "μάζας και ηγετών" ή ορθότερον "ηγέτου" ως οδηγού των "μαζών". Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναγκάστηκαν να ομολογήσουν οι θιασώτες της "Περεστρόϊκα": "Την ηγεσία στην Ρωσία, ασκούσε η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δηλαδή το κομμουνιστικό κόμμα, δηλαδή η κεντρική επιτροπή, δηλαδή το πολιτικό γραφείο της κεντρικής επιτροπής, δηλαδή ο γενικός γραμματέας του πολιτικού γραφείου".
Η έκδοση πιστοποιητικού συνειδησιακής απορίας από τον Λένιν, όσο αφορά την εργατική τάξη, στην ουσία αποτελεί περαιτέρω ανάπτυξη ενός από τα βασικά στερεότυπα της σκέψης του Μαρξ, αναφορικά με την ουσία της επιστήμης, ως απόρροιας μιας γραμμικής αντίληψης περί ιστορικής προόδου, η οποία δημιούργησε το αστείο οικοδόμημα της θρησκείας του λεγόμενου "επιστημονικού σοσιαλισμού" και "διαλεκτικού υλισμού".
Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" πλέκονται εγκώμια επί εγκωμίων στην αστική τάξη ένεκα των επιστημονικών ανακαλύψεων στις οποίες αυτή προέβη, με την συλλογιστική, ότι αυτές είναι αφ' εαυτού προοδευτικές και προωθούν πέραν των συγκεκριμένων σχέσεων εξουσίας, υπό των οποίων αυτές εκπονήθηκαν, την κοινωνική χειραφέτηση. Η πορεία όμως διέψευσε αναφανδόν και με οικτρό τρόπο τον φετιχιστικό τρόπο, με τον οποίον εκτίμησε την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο η μαρξιστική σκέψη. Οι πυρηνικές βόμβες, το HAARP και τα λοιπά μέσα μαζικών καταστροφών που δημιούργησαν τα εξουσιαστικά συστήματα, απειλούν σήμερα συνολικά την επιβίωση των ανθρώπων επάνω στον πλανήτη. Στα χέρια των μαθητευόμενων μάγων της εξουσίας έχουν γίνει αιτία να έχει γεμίσει ο πλανήτης ραδιενέργεια, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των θανάτων από καρκίνο, ενώ επιχειρούν να ποινικοποιήσουν κοινωνικά με παραπλανητικό τρόπο το κάπνισμα. Τεχνητά τσουνάμια, τεχνητοί σεισμοί, παλιρροιακά κύματα, τεχνητά πυρηνικά ατυχήματα, αεροψεκασμοί, υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, οι οποίοι εξουδετερώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα, αποτελούν τον καθημερινό εφιάλτη της ανθρωπότητος, ως "δώρα" μιας εξουσιαστικά στρεβλής επιστήμης και τεχνολογίας. Ακόμη χειρότερο επιστημονικό "δώρο" τα συστήματα πλήρους ελέγχου και αστυνομεύσεως της ανθρωπότητος στα πλαίσια του κλιμακούμενου παγκόσμιου ολοκληρωτικού καθεστώτος, με τον ηλεκτρονικό έλεγχο των επικοινωνιών, τα δορυφορικά συστήματα παρακολουθήσεως και τα κλιμακούμενα υποδόρια μικροκυκλώματα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΦ' ΕΑΥΤΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΑΓΟΥΝ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΛΙΑΝ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΟΙ. ΔΙΟΤΙ EINAI ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΑΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤEI ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ.

Αυτό όμως που διαφοροποιεί τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, από όσα παραθέτει Λένιν στο δεύτερο κεφάλαιο του "Τι να κάνουμε;", δεν είναι κυρίως η διαπίστωση ότι "Η διδασκαλία του Σοσιαλισμού μπορεί να προέλθει μόνο από τις φιλοσοφικές, ιστορικές, και οικονομικές θεωρίες, που επεξεργάζονται οι μορφωμένοι εκπρόσωποι των κυριάρχων τάξεων", η οποία με συστηματικό τρόπο ξεμοντάρει στο όνομα του μαρξισμού την βασικότερη διαπίστωση του Μάρξ, η οποία έγκειται στο ότι "το είναι διαμορφώνει την συνείδηση". Πριν από όλα τα άλλα διαφωνώ στο κεντρικό ζήτημα των βασικών εννοιών, τις οποίες πολώνει ήδη ο τίτλος του κεφαλαίου. Τον αυθορμητισμό και την συνειδητότητα και μάλιστα εστιάζοντας την διαφορά στο επίπεδο των στοχεύσεων.
Στον αντίποδα του αυθορμητισμού δεν βρίσκεται η συνειδητότητα και μάλιστα ως συνάρτηση του κατά πόσο τίθενται ριζοσπαστικοί ή μαξιμαλιστικοί στόχοι. Στον αντίποδα του αυθορμητισμού ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΤΩΣ ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ.
Μόνο όταν ένα κίνημα είναι οργανωμένο δεν είναι αυθόρμητο. Και τ' ανάπαλιν συχνά είδαμε αυθόρμητα κινήματα να θέτουν κάθε είδους στοχεύσεις. Από τις πλέον μετριοπαθείς μέχρι τις πλέον ριζοσπαστικές. (Στις σκοπιμότητες της ηθελημένης σύγχυσης αυτών των εννοιών από τον Λένιν, δεν υπεισέρχομαι εδώ. Επιφυλάσσομαι όμως έναντι των επισκεπτών να πράξω αυτό μελλοντικώς, σε άλλο εκτενέστερο κείμενο, με κέντρο αναφοράς τα πεπραγμένα των κοινωνικών αγώνων στην Ρωσία).

Αυτή η πραγματικότητα της προβολής με πολύ συγκεκριμένο τρόπο στοχεύσεων κάθε είδους, οι οποίες όμως δεν ξεπερνούν τα όρια της συνθηματολογίας και δεν τεκμηριώνονται με επεξεργασμένη επιχειρηματολογία, διαπιστώνω και στα πλαίσια του "κινήματος των εξεγερμένων".

Διαφωνώ με την εκτίμηση, ότι το "κίνημα των εξεγερμένων" είναι αυθόρμητο. Είναι καθ' όλα ελεγχόμενο, ενώ ταυτοχρόνως εκμεταλλεύεται σε βάση σκοπιμότητος τον αυθόρμητο παράγοντα. Αυτό δεν σημαίνει, ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι διαμαρτύρονται στις πλατείες είναι άνωθεν υποκινούμενοι, ή ότι δεν έχουν δίκαια αιτήματα, ή ότι δεν γνωρίζουν τους κινδύνους που προέρχονται από τις επιλογές αυτών που εφεύραν και οργάνωσαν το συγκεκριμένο "κίνημα των εξεγερμένων", όπως η καθιέρωση του ΟΗΕ ως οργανισμού επιβολής παγκόσμιου φασισμού. Εδώ απαιτείται, νομίζω, ένας βασικός διαχωρισμός:

Κατά την διάρκεια των παρελθόντων ετών σχολίαζα συστηματικά σε ιστοσελίδα πολύ μεγάλης επισκεψιμότητος. Απέναντι στους διαχειριστές αυτής της σελίδας εξακολουθώ να θρέφω αισθήματα μεγάλης εκτιμήσεως και ευγνωμοσύνης, ένεκα της προσφοράς τους, της ειλικρινούς φιλικής αντιμετώπισης και της προβολής που μου έκαναν, καθώς και λόγω του ότι εκεί αναπτύχθηκε ένας σημαντικότατος για μένα κύκλος διαδικτυακής φιλίας, με πρόσωπα, τα περισσότερα των οποίων αναδείχθησαν στην πορεία αξιόλογοι ιστολόγοι. Εκεί έγραψα κατ' εξακολούθηση σε σχόλια μετά την εκλογική επικράτηση του Πασόκ, ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση, η οποία μοιάζει με προφυλακτικό. Δηλαδή πρόκειται για μια κυβέρνηση μιας χρήσεως, βραχύβια, η οποία θα πεταχθεί στα σκουπίδια μετά αφού κάποιοι ασελγήσουν σε βάρος μας. Στα τότε σχόλιά μου, τους είχα δώσει διάρκεια ζωής περίπου ενός έτους.
Όπως διαπίστωσα στο προπροηγούμενο σημείωμα, αυτή η κυβέρνηση είναι ήδη τελειωμένη ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΝΕΒΑΣΑΝ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΤΗΣ, για να φορτώσουν την χρεωκοπία, που μέσω αυτής απεργάστηκαν, στους διαδόχους της. Αυτή η αποπομπή κλιμακώνεται άνωθεν ως αποτέλεσμα κάποιας λαϊκής εξεγέρσεως, ώστε να φορτωθούν τα σχέδια των επικυριάρχων, τα οποία έπονται, στις πλάτες του λαού με τον πλέον άγριο τρόπο και με υποτιθέμενη δική του υπαιτιότητα.

Αυτή η διαπίστωση κάθε άλλο παρά συνεπάγεται, ότι ο κόσμος οφείλει να μην διαμαρτύρεται και να μην διαδηλώνει δυναμικά στις πλατείες ή οπουδήποτε αλλού. Κάθε άλλο, οι διαμαρτυρίες είναι σημαντικές και ΜΠΟΡΟΥΝ ΥΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ να συμβάλλουν στην υπόθεση μιας πραγματικής αλλαγής.
Εδώ όμως επικρατούν - άλλοτε σκοπίμως, άλλοτε ως αποτέλεσμα πολιτικής ανωριμότητος, ή καλώς νοουμένης αγανακτήσεως σε συνδυασμό με εξεγερσιακό υπερενθουσιασμό - δυο βασικές συγχύσεις, αυταπάτες ή και προσπάθειες εξαπάτησης, αναλόγως προς τις προθέσεις και τις σκοπιμότητες ενός εκάστου:
- Η πρώτη είναι αυτή που θεωρεί, ότι καλόν είναι να φύγει η παρούσα "κυβέρνησις" με κάθε δυνατό μέσο και ας ακολουθήσει ότι ήθελε προκύψει, στην βάση, ότι αυτό αποκλείεται να είναι χειρότερο των σημερινών υποτακτικών των τοκογλύφων.
- Η δεύτερη είναι αυτή, η οποία θεωρεί, ότι το υπό ανάπτυξη "κίνημα των αγανακτισμένων" θα καταφέρει να καθορίσει, ή τουλάχιστον να συγκαθορίσει, ή τουλάχιστον να επηρεάσει σε αποφασιστικό βαθμό, ή τουλάχιστον να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό, ή τουλάχιστον να επηρεάσει θετικά, σε βραχυπρόθεσμη βάση τις εξελίξεις και μάλιστα την διάδοχη κατάσταση.

Η πρώτη σύγχυση/αυταπάτη/προσπάθεια εξαπάτησης (αναλόγως προθέσεων ή και σκοπιμοτήτων) παραβλέπει εν αγνοία ή σκοπίμως, ότι η εξουσία δρα βάσει μακροπρόθεσμου σχεδίου. Οι έντονες ή και σφοδρές αντιδράσεις μετά το ξεπούλημα στο ΔΝΤ ήταν αναμενόμενες και είναι λογικό ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ να υπάρχουν στρατηγικές ένταξής τους στα μεσοπρόθεσμα σχέδια της εξουσίας. Είναι αυτονόητο, ότι υπάρχουν σχεδιασμένες διάδοχες λύσεις, με κάθε λογής λύκους ενδεδυμένους προβιά, εσωτερικές πέμπτες φάλαγγες και εξωτερικούς κανιβάλους, ενταγμένους σε σχέδια στρατηγικής αναδιάταξης της περιοχής.

Η δεύτερη σύγχυση/αυταπάτη/προσπάθεια εξαπάτησης (αναλόγως προθέσεων ή και σκοπιμοτήτων) παραβλέπει εν αγνοία ή σκοπίμως, ότι να περιμένουμε το ανοργάνωτο να καθορίσει τα εξουσιαστικά δεδομένα σε βραχυπρόθεσμη προοπτική, είναι σαν να βάζουμε ένα ποτήρι γάλα μπροστά από μια φωτογραφία των χιονισμένων Άλπεων, περιμένοντας να μετατραπεί αυτό σε παγωτό. Ή σαν να ρίχνουμε τρία φορτηγά τούβλα και είκοσι σακιά τσιμέντο σε ένα οικόπεδο, περιμένοντας να μετατραπούν αυτά από μόνα τους σε κτίσμα.

Βεβαίως για να φτιαχτεί παγωτό απαιτείται γάλα. Και για να φτιαχτεί χτίσμα απαιτούνται δομικά υλικά. ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΙΚΑΝΗ, όσον κι αν φωνασκούν τα στελέχη και οι κολαούζοι επίδοξων μελλοντικών "σωτήρων", ή οι φετιχιστές των άνωθεν εγχρώμων δοτών σχημάτων, ή οι ονειροπόλοι οπαδοί της δια παρθενογενέσεως σχηματιζομένης αμέσου δημοκρατίας εδώ και τώρα. Ο Λένιν, όταν μίλαγε για σπέρμα συνειδητότητος στο αυθόρμητο, προβάλλοντας το ωάριο στα εβραιόπουλα της BUND των συνασπισμένων με τους Ρότσιλντ μεγαλοτραπεζίτες Jacob Schiff και Otto Baur (πενθερό του Μπρόνσταϊν/Τρότσκι) στα εβραιοπτρακτόρια του Γουλιέλμου ΙΙ οργανωτές των Νεοτούρκων, αλλά Πάρβους - αλίας Δρ. Helphand - στα χαφιεδόπουλα της Οχράνα αλλά Ιωσήφ Τσουγκασβίλι στάλιν από καουτσούκ, εννοούσε την τερατογένεση μιας εκδικητικής μανίας με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον εναντίον του τσαρικού καθεστώτος, που έστειλε τον Ζάσα στην αγχόνη, τον αδελφό του, το πτώμα του οποίου δεν δεχόταν να μεταφέρει κανένας αμαξάς από τις φυλακές του φρουρίου Πέτρου και Παύλου, με αποτέλεσμα να δανειστεί καρότσι από καρβουνιάρη η μάνα του, για να το μεταφέρουν σπρώχνοντας οι δυο τους στο νεκροταφείο. " Ήταν η πιο δυστυχισμένη στιγμή της ζωής μου", έγραφε ο νεαρός Βλαδίμηρος. Ναι ρε φιλαράκι, σε καταλαβαίνω. Αλλά εμείς τι σου χρωστάμε, να μας τυραννάς με τις ανοησίες της πωρωμένης ψυχής σου, χρόνια και ζαμάνια εκατομμύρια άνθρωποι, ρε μπάρμπα; Είπαμε να ξεσαλώσεις. Βάλε όμως επιτέλους μια τελεία στον "επαναστατικό" κρετινισμό.

Φυσικά με τις κινητοποιήσεις που γίνονται και που στο μέλλον θα διογκωθούν, χαίρεται κάθε άνθρωπος που ποθεί την αλλαγή. Ειδικά οι απόγονοι κάποιου, που είπε "Δως μοι πα στω...", γνωρίζοντας όμως, ότι τα παγωτά προϋποθέτουν ασπροντυμένους παγωτατζήδες, ασπροντυμένους μπουζουκτσήδες και ασπροντυμένους νεκροθάφτες (γιατί εγώ φοράω άσπρα όταν πενθώ, να με λυπούνται οι άλλοι δεν το πάω και κάνω πως δεν σ' αγαπώ). Και τα γιαπιά απαιτούν μελετητές και μαστόρια και αποφασισμένους χαμάληδες με κάλους στην πλάτη και κάποια δειλινά που άλλο δεν αντέχουν. Διότι τα θεμέλια έχουν ζυμωθεί με πολύ αίμα.

Αυτήν την περίοδο διογκώνεται στην Ελλάδα ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας. Όμως κύμα και όχι κίνημα. Το έντονο κύμα, έστω κι αν εκδηλώνει θαλάσσια μανία, κινεί ο υπερκείμενος άνεμος. Τουναντίον, το κίνημα προϋποθέτει την εντελέχεια της εσωτερικής δυναμικής. Η αντίστοιχη κίνηση αποτελεί προϊόν συνεργασίας συντονισμένων και αναλόγως δομημένων μερών και συντελεί στην μετάβαση ενός οργανισμού προς κάποιο επιλεχθέν τέρμα. Στην ουσία, η κινητική μετατρέπει ενέργεια, η οποία έχει αποθηκευθεί προηγουμένως με κατάλληλο τρόπο σε κινητική ενέργεια. Η κινηματική όμως μετατρέπει συγκεκριμένη πολιτική ενεργητικότητα σε κινητική ενέργεια που στοχεύει σκόπιμες ανατροπές. Αυτή προϋποθέτει πριν απ' όλα ΜΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ των μερών - οργάνων σε λειτουργικό σύνολο, σύστημα διατηρήσεως της ισορροπίας, προοπτικό καθορισμό του τέρματος, επιτελικό σύστημα παρακάμψεως ή ξεπεράσματος των εμποδίων που δύναται να εμφανιστούν στην πορεία.
Αυτοί που θεωρούν, ότι οι αυθόρμητες - ή πολύ περισσότερο ελεγχόμενες και δοτές - κινητοποιήσεις του πληθυσμού, μπορούν να αποτελούν συνεχώς διογκούμενη χιονοστιβάδα, η οποία είναι θέσιν να συντρίψει με βάση τον νόμο του ελέφαντα αντιλαϊκά καθεστώτα εκ βάθρων, είτε ματαιοπονούν, είτε απεργάζονται ιδιοτελείς στοχεύσεις.

Οι πανιγυρισμοί, ένεκα ότι "ο λαός άφησε επί τέλους τους καναπέδες" και ότι στόχος είναι "να φύγουν οι δωσίλογοι με κάθε μέσον", ασχέτως του τι είναι αυτό που μπορεί στην παρούσα φάση να ακολουθήσει, ή σε συνδυασμό με την προώθηση "εθνοσωτήρων" βγαλμένων από τα παρασκήνια του υπάρχοντος κομματικού κατεστημένου, γίνονται από πρόσωπα τα οποία είτε αγνοούν τι εστί ανάπτυξη λαϊκού κινήματος, είτε δεν την επιθυμούν, είτε και την αντιμάχονται.
Η κρίσιμη μάζα, ο σχηματισμός της οποίας μπορεί να οδηγήσει την πλειοψηφία να συμμετέχει σε μια σειρά "κοινώς αποδεκτές" διαδικασίες, δεν παύει να είναι μάζα και να διέπεται από μαζική ψυχολογία. Η παροιμία που λέει "Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται" και "Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται" χαρακτήρισαν αυτά ακριβώς που ακολούθησαν μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της χούντας. Ενώ ο λαός πανιγύριζε, οι τούρκοι είχαν εισβάλει στην Κύπρο, ενώ ένας συρφετός ξεπουλημένων πολιτικάντηδων κλιμάκωνε την αποδοχή του Αττίλα ΙΙ και τον προσεχή εκμαυλισμό της χώρας, στα πλαίσια της λεγομένης μεταπολιτεύσεως.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στην σημερινή φάση ονειδίζουν την Γενιά του Πολυτεχνείου ως "την χειρότερη γενιά που πέρασε ποτέ από τον τόπο", σε μια προσπάθεια να αμαυρώσουν κατ' αποκοπήν την δραστηριότητα ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, πλείστοι όσοι των οποίων, ως νεολαίοι τότε, εντάχθησαν και αγωνίσθησαν συχνότατα με ανιδιοτέλεια και ισχυρό προσωπικό κόστος, στα πλαίσια ενός συστήματος με έστω συγκεχυμένη αντισυστημική χροιά, ακριβώς κάποιοι, οι οποίοι γιουχάρουν σήμερα υπέρ του "κινήματος των αγανακτισμένων". Προβάλλοντας και αναμασώντας κατά κόρον το ψευδεπίγραφο επιχείρημα της ύπαρξης και συμμετοχής στο κίνημα του Πολυτεχνείου χαφιέδων, πρακτόρων και ατόμων, που εμφορούντο από ιδιοτέλεια, ή από μη επαρκή μακρόπνοο αποφασιστικότητα και στην πορεία συμβιβάσθηκαν και αφομοιώθηκαν στους αντιλαϊκούς μηχανισμούς. ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ. Ούτε και κιότεψαν - όπως ίσως εσείς επιθυμείτε - όλοι αυτοί κατ' αποκοπήν, τους οποίους εσείς φιλάρεσκα αποκαλείτε με την ντουντούκα του εκ του ασφαλούς τιμητού μέσα από τα σεντούκια σας "πολιτικούς λεχρίτες". Από που νομίζετε ότι προέρχεται η πλειοψηφία των στελεχών ηλικίας πενήντα και εξήντα ετών, που εξακολουθούν να αγωνίζονται μια ζωή μέχρι σήμερα; Από που προήλθε το σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", το οποίο προέρχεται από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και προβάλλεται έντονα στις σημερινές λαϊκές κινητοποιήσεις, δείχνοντας στην πράξη την συνέχεια των στόχων και οραμάτων όσων αγωνίζονται;

ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΠΕ. ΘΑ ΕΚΛΙΨΕΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΝ ΟΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ, ΤΑ ΔΟΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ FACEBOOK, Η ΕΠΗΡΟΗ ΜΙΑΣ ΜΟΥΜΙΑΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, Η ΜΠΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ ΤΑ ΚΑΤΩΤΑΤΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΘΗΡΙΩΝ.
ΟΤΑΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΟΥΜΕ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΔΟΜΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ.

Έναντι των γκαιπελικώς κλιμακουμένων είναι ορθόν να ορθώνεται η Γαλανόλευκος. Όμως αυτή εχει βαφεί με το αίμα των προγόνων, το οποίον, είτε θέλετε είτε όχι κύριοι, εξακολουθεί να ρέει εντός των ΕΛΛΗΝΩΝ. Όχι όμως εντός των ελληνοφώνων και του εφιάλτου. Και το αίμα νερό δεν γίνεται. Μπορεί στο παρελθόν ο Ελληνισμός να δαπάνησε κρουνούς αίματος, χωρίς να δυνηθεί να πραγματώσει τους τελικούς στόχους του, δεχόμενος απανωτά πισωγυρίσματα. Όμως όλος αυτός ο αγώνας, όπως εντόπισε ο Νίκος Βεργίδης, δεν αποτελεί παρά συνεχείς πειραματισμούς μέσα στο κοινωνικό εργαστήριο με στόχο την τελική Απελευθέρωση της Ανθρωπότητος.
Ή όπως τραγούδησε ο Μάρκος Βαμβακάρης:
"Κάτσε εδώ και κοίτα με για δες με μες την μούρη. Πες λοιπόν αν φαίνομαι, αν μοιάζω για καψούρης".

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Ο/Η φίλτατος/η alexeyev σχολίασε την προηγούμενη αναφορά μου ως ακολούθως:

Οπότε τι γίνεται τώρα;
Ξεπουλάμε τις ζωές μας για να μην πεινάσουμε;
Και τι εννοείς όταν λες πείνα; Θα στερηθούμε το ψωμί ή τα τρία αμάξια και τα έξι κινητά;
Είναι πρόβλεψη ή μήπως είναι απειλή; Γιατί πιο πολύ προς το δέυτερο ομοιάζει.
Και αν γίνεται πιο πολύ ζουμί και λιγότερες άρες μάρες κουκουνάρες.
Ευχαριστώ

Ιούνιος 01, 2011

"Ανθρώποι φτωχοί γεννηθήκαμε
και της αγάπης ενορίτες
πώς τάχα γίναμε συνταξιούχοι του οίκτου
του εμπρησμού συνδρομητές
πώς και φουντώσαμε σαν τα γεράνια
και πώς καταδεχτήκαμε ξένο νερό για πότισμα·
πολύ μας αγαπήσαν, δε νομίζετε
ώρα για εκδίκηση
ώρα γι' αγάπη ανόρεχτη
ζευγάρια που μαζεύουνε τα πράγματα
και τα ρολόγια τους και τ' αντικείμενά τους
κι όταν πια δίνουν το κλειδί
το πεταχτό φιλί

τύμπανα εκεχειρίας βαρούν
στο διπλανό ξενοδοχείο."

Γ.Βαρβέρης
από την Ζάχαρη

1. ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΡΕΣ ΜΑΡΕΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΣ ΠΡΙΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΖΟΥΜΙ

Θέλοντας να τοποθετηθώ έναντι των πολύ σημαντικών θεμάτων, τα οποία θίγει αυτό σχόλιο, αποφάσισα να γράψω την παρούσα αναφορά, υπό τον τίτλο "Τι να κάνουμε;"

Με τον εξάδελφο Βλαδίμηρο μας ενώνουν τέσσερα στοιχεία και μας χωρίζει ένα: Είμαστε εμιγκρέδες, διαθέτουμε καράφλα και γενάκι και κάποτε μας την έδωσε να αναφερθούμε στο "Τι να κάνουμε;". Η διαφορά μας έγκειται, στο ότι ενώ ο Βλαδίμηρος απέτυχε παταγωδώς, ο υποφαινόμενος προφανώς δεν θα έχει καν την ευκαιρία να αποτύχει έστω στοιχειωδώς.
Η τρέλα, η υπέρμετρη φιλαρέσκεια, η αίσθηση του ζώου που στριμώχνεται χωρίς να να μπορεί να βρει άλλη διέξοδο από την εκδήλωση μανίας, συχνά στάθηκαν κινητήριος δύναμις των κομπάρσων της ιστορίας, τους οποίους κάποια παρασκήνια πρόβαλαν ως πρωταγωνιστάς.
Ο Βλαδίμηρος έγραψε απευθυνόμενος στο προλεταριάτο. Εγώ ρίχνω ψηφιακό μελάνι στην οθόνη απευθυνόμενος στους Ζητιάνους του Σύμπαντος. Αυτούς που ψάχνουν για δεκάρες ανάμεσα στα άστρα, αλλά το μόνο που βρίσκουν είναι είδος φωτός. Που δεν το τρώει κανείς εκτός από τις ψυχές. Ίσως έτσι γίνουν πιο χαριτωμένες. Όταν κουνάς τα μάτια στον ρυθμό του έρωτα, ξέχασες ότι αλλάζεις την λογική σου με ένα φιλί, την σιγουριά μ΄ένα χάδι, την φτώχεια σου με την απουσία του εραστού, την δοξαστή τροφή με το γυμνό εφαλτήριο του νέφους; Θέλεις τον έρωτα και τον παλιό εαυτό σου. Έτσι τον παρακολουθείς χωρίς να τον αγγίζεις στην αβρότητα του νου, χωρίς να τον αγγίζεις.
Προτίμησα την ζητιανιά από αγάπη προς τον πλούτο. Τόσοι και τόσοι ζητιάνοι όταν πέθαναν, άφησαν πίσω στρώματα γεμάτα χαρτονομίσματα. Πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνη δεν υποκύπτουμε στα μεταλλαγμένα σούπερ-μάρκετ της εξουσίας.

Για μια φορά ακόμη θα απλώσω τα χέρια στο ρυάκι ή τον τεχνητό χείμαρρο, για να συλλέξω στα πλαίσια της ζητιανιάς μου λίγη από την διερχόμενη άμμο. Γνωρίζω, ότι αυτοί που πιστεύουν ότι θα κτίσουν τα μέγαρα του αύριο, φορτώνοντας τα μπάζα της παράγκας του σήμερα ως δομικά υλικά στα κάρα τους, το μόνο που πρόκειται να επιτύχουν είναι να αναδομήσουν την παράγκα σε ακόμη πιο σαθρό έδαφος από το σημερινό.

Απαντώντας σε σχόλιο της προηγούμενης ανάρτησης στον φίλο χρηχα και καλώντας τον να φτιάξει ψωμί με το σιταράκι που καλλιεργεί και το μονίμως δροσερό νερό της πηγής, διότι θα πέσει πείνα, δεν εννοούσα ψωμί υλικό, ούτε αναφερόμουν σε υλική πείνα. Δηλώνοντας αγρότης των πόλεων και ο ίδιος, εννοούσα τον ΑΡΤΟΝ ΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ, ο ποίος συνέχεται μεν από το Πνεύμα, αλλά διαχέεται στο σύμπαν. Ο χρηχα γνωρίζει, ότι πάσα ψυχή, η οποία προσβλέπει στο συλλογικό ζητούμενο, κρούει την θύρα του ΚΟΙΝΟΥ ΛΟΓΟΥ, επιχειρεί δηλαδή να μεταβολίσει το συλλογικό ασυνείδητο και την κοινωνική επίγνωση, ενεργοποιώντας την άλυσο μιας ομήγυρης, ενεργοποιούμενη και η ίδια ταυτοχρόνως από αυτήν.

Διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ· τοῦ λόγου δ᾽ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν.
(Γι' αυτό πρέπει να ακολουθούμε τον Κοινό Λόγο. Παρ' όλο που ο λόγος είναι κοινός οι περισσότεροι ζουν σαν να διαθέτουν μια ιδιωτική φρόνηση).
ΗΠΑΚΛΕΙΤΟΣ, Αποσπάσματα

Αυτό είναι ακριβώς και το σημείο στο οποίο κονιορτοποιούνται ή αναπτύσσονται ουσιαστικά οι κοινωνίες. Η επίγνωση ή μη, καθώς και η έμπρακτη εφαρμογή της, ότι είμαστε συλλογικές οντότητες, οι οποίες συνδέονται από Κοινό Λόγο. Τι είναι, ή τι μπορεί να είναι ο λόγος είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Ο λόγος αποτελεί λόγο, δηλαδή αιτία ύπαρξης, στα μαθηματικά δηλώνει τον συσχετισμό - σχέση ως κλάσμα του όλου, στην ουσία δομεί την βάση και την προοπτική της ύπαρξης. Όταν το αρνούμεθα γινόμαστε ιδιώτες, idiots. Εγκλωβισμένοι στον ατομισμό μας αρνούμαστε τον λόγο, την αιτία και την λογική της ύπαρξής μας, οι οποίες έχουν μια καθοριστικής σημασίας κοινή διάσταση. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταργούνται τα προσωπικά χαρακτηριστικά και ζητούμενα. Τουναντίον το όλον μπορεί να δομηθεί μόνο από στοιχεία τα οποία είναι συνειδητά του ιδιαίτερου ρόλου τους. Από την στιγμή όμως, που θεωρήσουμε ότι μπορούμε να υπάρξουμε ενταγμένοι εντός μιας κοινωνίας, με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που δύνανται να υπάρξουν τα κύτταρα εντός ενός οργανισμού, αυτοαναιρούμε την βάση της υπάρξεώς μας. Βαυκαλιζόμενοι, ότι μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς να συνδράμουμε στο κοινωνικό καλό, αλλά μόνο αντλώντας ενέργεια και όχι προσφέροντας υπηρεσία στο σύνολο, μετατρεπόμαστε σε τοξικές και στην συνέχεια σε καρκινογόνες οντότητες. ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ. Διότι αρνούμεθα να αναλάβουμε την εκπλήρωση του ρόλου μας, ο οποίος προκύπτει από την ένταξή μας στην κοινωνία:

- Αρνούμεθα να αποτελέσουμε κύτταρα του εγκεφάλου και να σκεφθούμε, μεταθέτοντας αυτό το καθήκον στους "ειδικούς".
- Αρνούμεθα να αποτελέσουμε κύτταρα της καρδιάς και να αισθανθούμε, επιλέγοντας την νέκρωση των αισθημάτων και συκινήσεων.
- Κύτταρα των χεριών και να δράσουμε
- κύτταρα των ποδιών και να κινήσουμε τον συνολικό οργανισμό προς τις στοχεύσεις του
- των πνευμόνων, εισπνέοντας το ζωοποιόν οξυγόνο και να το διοχετεύσουμε στο αίμα, το οποίο φοβόμαστε.
- του συκωτιού, προβαίνοντας με αυτοθυσία στον αποκαθαρισμό της ζωτικής ουσίας
- της γλώσσης, για να νοηματοδοτήσουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, ώστε να κοινωνήσουμε με τον εαυτό μας, τους άλλους και την κοινό πεπρωπένο
- των οφθαλμών για αντιληφθούμε το παρόν και να οραματιστούμε το μέλλον
- της ρινός, για μαγευτούμε από την ευωδία και να αντιστραφούμε στην σήψη
- των ώτων, ώστε να μας συνεπάρει το άσμα, να ανταποκριθούμε στην πρόκληση των κυμβάλων, να αφουγκραστούμε τους εχθρούς από απόσταση
- της αύρας, ώστε να κοινωνήσουμε ηλεκτρομαγνητικά με το θαύμα της ύπαρξης ενεργοποιώντας τους δεσμούς μας με το Όλον.

Είμαστε κοινωνικώς και ατομικώς προικισμένοι με σωρεία ικανότατων και υπερευαίσθητων οργάνων, αλλά ουσιαστικά ανήμποροι, αρνούμενοι μονίμως να τα βάλουμε σε δράση και λειτουργία, αγόμενοι και φερόμενοι ως συρφετός στα πλαίσια του εξουσιασμού, το οποίον υφιστάμεθα αλλά και εξασκούμε. Θεωρούμε ότι παράλυση, η αγκύλωση και ο λήθαργος μας προστατεύουν έναντι της εξουσίας, ενώ αυτά μας αφήνουν ανυπεράσπιστους στο έλεος των στοχεύσεών της.

Έγραψε ο χρηχα στην προηγούμενη ανάρτησή του με τίτλο "Το εγώ και το σύνολο":
...Σας λέω ότι είμαστε λίγο πολύ ένα κράτος αμοιβάδων ο καθένας μας κι εσείς δεν βρίσκετε σχέση με την συλλογική συνείδηση…λοιπόν, θα το πω απλά…όπως περίπου οργανώθηκαν οι αμοιβάδες και περίπου έξι τρις εκατομμύρια από αυτές έχουν φτιάξει ένα εγωϊστικό και αφύσικο ον….που έχει χαμηλή αυτογνωσία ακόμη και νομίζει ότι είναι ξεκομμένο από το περιβάλον του, που νομίζει ότι είναι ΑΤΟΜΟ….
...Συμπέρασμα….περιμένουμε απ’τον άνθρωπο να ξεπεράσει την φύση του , να γίνει αφύσικος….άρα να περάσει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης του…

και σε μια προηγούμενη:

ΟΧΙ, κύριοι και κυρίες. Δεν θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο….

θέλουμε κάτι πολύ μετριοπαθέστερο. Να σώσουμε τον εαυτό μας. Και ο καθένας μόνος του , δεν μπορεί…

Έχει δίκιο ο/η φίλος/η alexeyev με τον ισχυρισμό, ότι οι αναφορές στην πείνα έχουν πάντοτε εκβιαστικό χαρακτήρα. Στην ουσία αποτελούν στρατηγική επιβολής κάποιας υποταγής. Αυτό στάθηκε και το κύριο επιχείρημα για την επιβολή του "Μνημονίου" και την διάλυση της χώρας υπό την σημερινή της μορφή. Το εάν υπάρχουν ή εάν δεν υπάρχουν χρήματα είναι ένα λάστιχο, το οποίο η εξουσία τεντώνει συμφώνως προς τις σκοπιμότητες της στιγμής.

Με αυτήν την λογική, αναφερόμενος σε πείνα, δεν αποσκοπούσα να αναπαράγω την προπαγάνδα των ηθελημένων αδιεξόδων ως στρατηγική εκφοβισμού. Στόχος μου ήταν να υπογραμμίσω, ότι επί τέλους φθάνουμε στην εποχή, όπου πρόκειται να δράσουν οι Ζητιάνοι του Σύμπαντος. Αυτοί που περισυλλέγουν κόκκο - κόκκο την αντιεξουσιαστική σκόνη για να οικοδομηθεί, όχι το παγκόσμιο τέρας της κατάργησης των κρατών και της επιβολής παγκόσμιου ολοκληρωτικού καθεστώτος, αλλά η ανατροπή της εξουσιαστικής κοινωνίας εκ βάθρων.

Δεν τυγχάνω οπαδός της λεγόμενης "απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης", η οποία στάθηκε η πεμπτουσία της μαρξιστικής σκέψης και δεν οδήγησε πουθενά. Ούτε ξεκίνησα να δρω την περίοδο της κρίσης, άρα αυτή ούτε με αφορά, ούτε φοβάμαι την πείνα. Κάποιοι προσωπικοί φίλοι γνωρίζουν, πόσο ωραία και οικολογικά την έβγαζα με τα σκουπίδια της λαϊκής αγοράς πριν μερικά χρόνια, έχοντας ως μηχανικός χιλιάδες επιτυχημένα projects στην πλάτη μου. Με την κρίση δεν άλλαξε ποιοτικά κάτι όσο αφορά το σύστημα. Αυτό που συντελέστηκε, είναι ότι έσπασε το απόστημα του εξουσιαστικού καρκινώματος και ξεκίνησε να βγαίνει το πύον. Εάν κάποιοι έχασαν μέσα σε αυτές τις συνθήκες την βολή τους, δεν ανήκω σε αυτούς. Αυτήν την έχασα μόλις γεννήθηκα και από τότε τρέχω. Είπαμε, είμαι ζητιάνος και μαζεύω σκόνη, διότι είναι το μόνο μη ελεγχόμενο, που μπορεί να μαζέψει κάποιος, ο οποίος επιθυμεί να οικοδομήσει. Το "Τι να κάνουμε;" πρέπει να γραφεί εκ νέου, αυτήν την φορά όχι για προλετάριους, αλλά για ζητιάνους.

Το χρήμα έχει αποκτήσει πλέον τελείως φαντασιακές διαστάσεις. "Δημιουργείται" με το δανεισμό και όχι από την παραγωγή αξιών. Η προέλευσή του είναι τελείως εξωπραγματική και προέρχεται από μια οικονομικά αφύσικη διαδικασία, τελείως αντίθετη προς αυτήν από την οποία θα έπρεπε να δημιουργείται και την οποία θα έπρεπε να υπηρετεί. Με αυτήν την διαδικασία ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΧΡΕΩΜΕΝΟΙ. Οι δανειολήπται δεν στηρίζονται πλέον σε ανάπτυξη κάποιας πραγματικής οικονομίας, ώστε κάποτε να δυνηθούν να αποσβέσουν τα χρέη τους, ή έστω καν τους τόκους. Και οι δανειοδόται, εφόσον δεν δύνανται να αποσβεσθούν τα δάνεια που παρέχουν, χρεωκοπούν και αυτοί. Πρόκειται για ένα σύστημα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ αρνητικής ανάπτυξης, αποσαθρώσεως των πάντων, στο οποίο από λογικής πλευράς ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΜΟΝΟ ΧΑΜΕΝΟΙ. Ένα σύστημα, το οποίο μοιάζει να έχει στηθεί ή από υπερβολικά ηλιθίους, ή ελέω κάποιων ψυχοανωμάλων, οι οποίοι αποσκοπούν στην συνολική κατάρρευση.

Από την στιγμή που το χρήμα απόκτησε φαντασιακές διαστάσεις, εξίσου φαντασιακό χαρακτήρα απέκτησε και η δανειοληπτική φερεγγυότητα των δανειζόμενων, χρεωμένων και υπερχρεωμένων. Η αξιολόγησή τους γίνεται αυθαίρετα και υπόκειται στην σκοπιμότητα της τελικής τους εξουδετέρωσης ως οικονομικά υποκείμενα. Όταν όλα μετριούνται σε χρήμα - κυρίως ψηφιακό και ευρισκόμενο εντός κάποιων σκληρών δίσκων - τα διαθέσιμα παγκοσμίως προς δανεισμό 1 τετράκις $ εκμηδενίζουν ποσοστιαία το ετήσιο παγκόσμιο προϊόν, το οποίο αποτελεί 50 τρις $. Αυτό που υπάρχει πραγματικά είναι ευτελέστατο έναντι του φαντασιακώς "υπάρχοντος", το οποίο ευκόλως δια τεχνασμάτων δύναται να καταβροχθίσει το πραγματικώς υπάρχον, το οποίον προφανώς θα αλλάξει προσεχώς ολοσχερώς τσέπες. Πρόκειται για μια ταχυδακτυλουργία νέου τύπου, οι οποία δεν ανασύρει λαγούς από το ημίψηλο, αλλά αφού μας μετατρέψει όλους σε λαγουδάκια μας εξαφανίζει μέσα σε αυτό.

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΛΟΓΟ

Για να μην αναλωνόμαστε όμως μόνο στις φιλοσοφίες, ας προχωρήσουμε και στο "δια ταύτα", το ζουμί του δέον γενέσθαι:

2. ΑΠΟ ΤΟ 1901 ΣΤΟ 2011 - ΠΕΛΑΓΟΦΙΑΛΟΣ VS ΛΕΝΙΝ

Η συγκεκριμένη επιλογή του πρόσκεισθαι σε ένα Λενινιστικό πόνημα δεν έχει στόχο να γίνει κάποια αναφορά στον Λένιν και στα τότε συμβάντα. Παρ΄όλο που οι κοινωνικές συγκρούσεις στην Ρωσία κατά την διάρκεια του πρώτου τετάρτου του περασμένου αιώνος παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, ανεξαρτήτως της οπτικής που επιλέγουμε, δεν αποτελούν προς στιγμήν ζητούμενο. Η συγκεκριμένη επιλογή σε ένα από τα πολύ πρώιμα έργα του Λένιν, αρκετό χρόνο πριν λάβει χώρα οι επανάσταση του 1905 και αυτές του 1917, σηματοδοτεί, ότι αφ' ενός μεν ο γράφων δεν διέπεται αποκλειστικά από φιλαρέσκεια και όχι μόνο αποτολμά, αλλά επιδιώκει να λάβει θέση αναφορικά με αυτά, που συνθέτουν τις άμεσες και μεσοπρόθεσμες πρακτικές ανάγκες. Αφ' εταίρου θεωρεί, ότι δεν μπορεί αυτή την στιγμή να βρίσκεται κάποια δυνατότητα εξουσιαστικής ανατροπής προ των πυλών. Κατά συνέπεια, ενώ οι αναγκαίες ζυμώσεις και παρεμβάσεις διατηρούν στην συγκεκριμένη φάση εξαιρετικό χαρακτήρα, είναι δέον να υπηρετούν ταυτοχρόνως με τις άμεσες σκοπιμότητες επί πλέον μια μεσοπρόθεσμη και μια μακροπρόθεσμη στόχευση.

Στην παράθεση αυτών των θέσεων θα ακολουθήσω την δομή περιεχομένων που επέλεξε ο Λένιν στο "Τι να κάνουμε;", δομώντας το συνολικό κείμενο σε πέντε κεφάλαια και κάνοντας αναφορά με βάση τα σημερινές προκλήσεις στα αντίστοιχα θέματα, τα οποία πραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Όχι διότι αυτός είναι σώνει και καλά ο καλύτερος τρόπος αναφοράς, αλλά για να αξιοποιήσω λίγο σε βάση συγγενείας την δουλειά του εξαδέλφου που προηγήθηκε.

Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, που συγγράφηκε μετά το πρώτο συνέδριο του "Σοσιαλδημοκρατικού" κόμματος της Ρωσίας, κατά το οποίο καταγράφηκε η η διάσπαση μεταξύ της ρεφορμιστικής και ριζοσπαστικής πτέρυγας, τιτλοφορείται "Η Ελευθερία της Κριτικής". Η πραγματεία εστιάζεται στο δικαίωμα της κριτικής στην λεγόμενη "επαναστατική" γραμμή, την οποία επικαλέσθησαν οι θιασώτες του ρεφορισμού, οι οποίοι θεωρούσαν, ότι πριν ωριμάσουν οι λεγόμενες επαναστατικές συνθήκες βίαιης ανατροπής του καθεστώτος, ήτο αναγκαία η επιβολή μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θα ενίσχυαν την εγκαθίδρυση ενός αστικού συστήματος. Μέσω αυτού θα εκσυγχρονιζόταν το παρωχημένο τσαρικό καθεστώς, θα ενισχύοντο οι δημοκρατικές ελευθερίες και θα ωρίμαζε πολιτικά η εργατική τάξις, ως κινητήριος δύναμις της κοινωνικής επαναστάσεως.

Επί του προκειμένου θα διαφωνήσω ριζικά με τον Λένιν. Όχι διότι φείδομαι να τίθενται ριζοσπαστικές στοχεύσεις, θεωρών απαραίτητη την εκπλήρωση ενδιαμέσων σταδίων και την πραγματοποίηση ανατροπής σε δόσεις. Νομίζω όμως, ότι το δίλημμα ρεφορισμός ή ριζοσπαστική ανατροπή είναι ψευτοδίλημμα και το κυρίως ζητούμενο ευρίσκεται αλλού. Αυτό δεν αφορά το "προς τα που" των στοχεύσεων, αλλά κυρίως το "πως" της μεθόδου.

Θεωρώ αυτό που αποκαλείται σύστημα απείρως δυνατό και απείρως αδύναμο ταυτοχρόνως. Πρόκειται για μια καλολαδωμένη μηχανή, η οποία παράγει τεράστιο έργο καταστροφής, αλλοτρίωσης, ενσωμάτωσης, αναπαραγωγής και αυτοενδυνάμωσης. Όσο όμως αυτή είναι καλολαδωμένη. Η λειτουργία της στηρίζεται σε μια αρχή πλήρους αυτομάτου ελέγχου και αυτοπρογραμματισμού, η οποία δεν επιδέχεται τον παραμικρό ΜΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ παράγοντα προσκομμάτων. Η μηχανή διαθέτει ένα άψογα μελετημένο και λειτουργούντα μηχανισμό μετατροπής της εισερχόμενης σκόνης σε λιπαντική ουσία, πριν αυτή φθάσει στα γρανάζια. Διαθέτει συγκεκριμένα και προμελετημένα σημεία εισδοχής για αυτά τα οποία αιωρούνται έξωθεν, στα στόμια των οποίων παράγει η ίδια η μηχανή μαγνητική σκόνη. Η έξωθεν εισερχόμενη σκόνη έλκεται από την μαγνητική σκόνη της μηχανής και δημιουργεί με αυτήν ενιαίο σώμα, το οποίον διοχετεύεται μέσω μαγνητικών διόδων στους χώρους ρευστοποίησης και μετατροπής σε λιπαντικό μέσο. Κατ' αυτόν το τρόπο πάσα προσπάθεια υπόθαλψης της λειτουργίας της μηχανής, μετατρέπεται αυτομάτως σε παράγοντα ενδυναμώσεως και βελτιώσεως της λειτουργίας. Ουδόλως ενδιαφέρει τους κατασκευαστάς και συντηρητάς του συστήματος κατά πόσο η εισερχόμενη σκόνη φέρει ταμπέλα ρεφορμισμού ή ριζοσπαστικής ανατροπής. Η δεύτερη, επειδή διαθέτει μεγαλύτερη στροφορμή είναι και ευκολότερα ρευστοποιήσιμη.

Το σύστημα όμως, ενώ έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να εμποδίσει την είσοδο της σκόνης στα γρανάζια του, αποκτά μεγάλη δυσχέρεια, όταν οι αποτρεπτικοί του μηχανισμοί δεν επιτύχουν τον στόχο τους. Τότε ανεβαίνει η θερμοκρασία της μηχανής αποτόμως και απαιτείται η άμεσος επιβράδυνσις και στη συνέχεια η πλήρης διακοπή της λειτουργίας στο τμήμα, το οποίον έχει υποστεί είσοδο εξωτερικού προσκόμματος. Εάν η σκόνη γίνει μικρό χαλίκι, η μηχανή παθαίνει την πλάκα της και εάν γίνει πέτρα, που πετυχαίνει να εισέλθει στην μονάδα ελέγχου, η μηχανή τινάζεται προσωρινά στον αέρα. Υπάρχει όμως πρόνοια από τους κατασκευαστές, σε περίπτωση που η μηχανή εκραγεί, να απελευθερωθούν δυο μικροί αυτοπρογραμματιζόμενοι μηχανισμοί, οι οποίοι θα μετατραπούν στην πορεία σε δυο αυτόνομες πλήρεις μηχανές, οι οποίες θα επαυξήσουν την λειτουργία της προηγουμένης.

Αυτό που αποτελεί το φόβητρο της μηχανής είναι η ιονισμένη, δηλαδή η συνειδητοποιημένη, σκόνη. Φέρει φορτίο αντίθετο από αυτό που έχει η σκόνη στα φίλτρα της μηχανής και την απωθεί, με αποτέλεσμα να μπορεί να παρακάμψει τις διόδους μεταφοράς στο θάλαμο υγροποιήσεως. Άμα εισέλθει τα κάνει όλα μαντάρα, όμως προσωρινώς. Διότι οι δυο μηχανισμοί ανακατασκευής καιροφυλακτούν πάντοτε να την ανακατασκευάζουν ες αεί.

Εκτός εάν...Εκτός εάν παρέμβουν οι κυνηγοί μηχανισμών ανακατασκευής. Το έργο τους είναι υπερβολικά δύσκολο. Διότι οι μηχανισμοί ανακατασκευής είναι άψογα καλυμμένοι μέσα στην μηχανή. Αποτελούν μαγική εικόνα χωρίς εικόνα. Την στιγμή μετά την έκρηξη, που απελευθερώνονται, παίρνουν την μορφή αυτών που τολμούν να βρίσκονται πλησίον του σημείου εκρήξεως, δηλαδή την μορφή των κυνηγών, βάζοντας τους προ του διλήμματος ή να εξοντωθούν αυτοί μεταξύ τους, ή να αδρανήσουν. Οι μηχανισμοί ανακατασκευής μπορούν να καταστραφούν - πράγμα που συνεπάγεται την πλήρη ανατροπή του συστήματος - μόνο όταν οι κυνηγοί αναπτύξουν την πλήρη εσωτερική όραση, και εντοπίσουν ΤΟΝ ΦΑΝΤΗ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ.

Νομίζω ότι, αυτά που προσπάθησα να παρουσιάσω με την παράθεση του μηχανικού ισοδυνάμου που προηγείται, τεκμηριώνει πολύ συγκεκριμένα ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στην εγκατάσταση σκουπιδότοπου στην περιοχή τους, τουλάχιστον όσο αφορά το τμήμα περί "ιονισμένης σκόνης".

Το σύστημα έχει εθιστεί να αντιμετωπίζει πάντοτε "εντός έδρας" τους διαφωνούντες πολίτες. Οργανωμένους δηλαδή μέσα σε εκ των προτέρων δοτά σχήματα, στα οποία επικρατούν κομματικά στελέχη, εργατοπατέρες, εισοδιστές πράκτορες, πληρωμένοι δήθεν ιδεολόγοι και "θεωρητικοί" της πλάκας, φρικιά, τζιχαντιστές, εισηγμένοι χούλιγκανς, NGO, κομμούνια made by Intelligence and CIA., "εθνικιστές" και "πατριώτες" made by Bilderberg, "οικολόγοι" made by NATO, BOING and Citybank.

Όταν όμως οι πολίτες επιτύχουν να αντιπαρατεθούν οργανωμένοι με τρόπο ανεξέλεγκτο από το σύστημα, έχοντας αποφασιστικότητα και διαθέτοντας ένα συγκεκριμένο επιτελικό σχέδιο, για το σύστημα δεν υπάρχει παρά μόνο μια δυνατότητα. Η ήττα. Αυτή η περίπτωση αποτελεί βεβαίως την σπάνια εξαίρεση. Όμως η έκβαση μιας τέτοιας συγκρούσεως μπορεί να έχει μόνο μια εκδοχή, η οποία καταδεικνύει πόσο αδύναμο, πόσο γυμνό είναι το σύστημα στα όρια του ανεξέλεγκτου. Καμία μάχη, καμία συγκρουσιακή διαδικασία δεν μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα ευνοϊκή έκβαση για το κοινωνικό σύνολο - ανεξαρτήτως στοχεύσεων - εάν δεν εκπληρούνται οι οργανωτικές και συνειδησιακές προϋποθέσεις, όπως συνέβη στην περίπτωση του αγώνος των κατοίκων της Κερατέας. Δεν είναι το εύρος των στόχων, που καθορίζουν το κατά πόσο θα επιτευχθεί ρωγμή σε βάρος του συστήματος, αλλά η συνοχή των συγκρουόμενων μερών. Το σύστημα δεν αντέχει εύκολα τις ήττες, ασχέτως πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το εύρος τους. Διότι με αυτές καταδεικνύεται η πλήρης αδυναμία του, στα σημεία που αυτό είναι ευάλωτο. Ακόμη και οι μικρές νίκες των κοινωνικών αγώνων δύνανται να υπέχουν στρατηγικό χαρακτήρα, όταν αξιοποιούνται με τον ορθό τρόπο. Και τανάπαλιν μεγάλης κλίμακος κινητοποιήσεις μπορούν να αποβούν άκαρπες ή να λειτουργήσουν προς όφελος του συστήματος, όταν λείπει η καθοριστική συνοχή, ο "αντίστροφος ιονισμός της σκόνης".

Αυτό όμως, το οποίο είναι αποδεδειγμένα εφικτό με αυθόρμητο τρόπο στα πλαίσια μιας τοπικής κοινωνίας και έμπροσθεν ενός πλήρως συγκεκριμένου στόχου, δεν είναι καθόλου αυτονόητο σε πλαίσια εθνικής ή ακόμη περισσότερο διεθνούς κλίμακος. Στα πλαίσια των τοπικών κοινωνιών τα μέλη τους γνωρίζονται μεταξύ τους. Στα πλαίσιά τους λειτουργούν σχέσεις εμπιστοσύνης, προερχόμενες από μακρόχρονες γνωριμίες, φιλίες και συγγένειες. Η συνεννόηση και ο συντονισμός δεν απαιτούν το ξεπέρασμα μεγάλων αποστάσεων. Και εάν οι άνθρωποι μπορούν συχνά να αισθάνονται την πατρίδα τους ως δικό τους ζωτικό χώρο, αυτό ισχύει πιο άμεσα για την γειτονιά. Ο άμεσα τοπικός χώρος δεν χρειάζεται θεωρητικές αφαιρέσεις, ιδεολογικές επεξεργασίες, πολύπλοκα οργανωτικά σχήματα για να δομηθεί λειτουργικά. Αποτελεί τον δεδομένο πυρήνα της Αμέσου Δημοκρατίας και την στοιχειώδη προϋπόθεση για την λειτουργία της Εκκλησίας του Δήμου. Ο Δήμος εξακολουθεί να διατηρεί την πρωταρχική του ουσία, αυτή των ανθρώπων που τον κατοικούν.

Πώς όμως θα μπορούσε να αναπτυχθεί κάτι ανάλογο σε μεγαλύτερη κλίμακα, πρόκειται να αποτελέσει ζήτημα επόμενων κεφαλαίων.

3. ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Συνεχίζεται..