ΜΗΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ

ΜΗΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ

Δεν είναι αυτά που αφήνουν πίσω τα σκυλιά.
Το δάκρυ και ο ιδρώς
απλών ανθρώπων
ζυμώνουν το χαλίκι
για να βαρύνουν
αβάσταχτα
τα πεζοδρόμια
ως μετανοίας ένδυμα
μιας γης που εκδικείται.

Αφού δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε
ας το κάνουν επί τέλους
ως η δημιουργία δίδαξε
με χάδι τρυφερό
στο χάος.

Κρυμμένοι μέσα στις παλάμες
κρανία κρεμασμένα στο λαιμό
χορός βαδίζων
ως κύκλος
σε κλοιό σιωπής

Μην αμφιβάλλεις -
πολέμου χρώματα διάφανα
που οξειδώθηκαν στην μνήμη
σκαλίζουνε
οι τρίβοι
στις πληγές μας.

Πελαγοφίαλος

"ΠΑ""ΣΟ""Κ" ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

3. ΤΑΞΙΣ ΑΡΧΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΣ ΔΙΟΙΚΩΣΑ. ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΧΘΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗΝ "ΝΕΑ" ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Το βασικότερο χαρακτηριστικό του φασισμού είναι η επιβολή ενός φύρερ – μεσσία. Η ακραία και πέρα από τα όρια της στοιχειώδους λογικής προσωπολατρεία όμως, ως καίριο συστατικό στοιχείο του φασισμού, απαντάται και σε άλλους τύπους καθεστώτων, τα οποία σφράγισαν σε σημαντικό βαθμό την πολιτική παράνοια και τα αδιέξοδα του περασμένου αιώνος. Η εξουσία είθισται να μετατρέπει το σύνολο της κοινωνίας σε μάζα. Ενώ σε μια κοινωνία των πολιτών το άρχεσθαι μπορεί να λειτουργεί μόνο σε συνδυασμό με το άρχειν, η επικράτηση μαζικού χαρακτήρος σε μια κοινωνία συνεπάγεται εξουσιαστικό μόρφωμα, το οποίο διασπά πλήρως το άρχεσθαι από το άρχειν. Σε αυτήν την περίπτωση τα μέλη της κοινωνίας, στερούμενα υπευθυνότητος και συνειδητότητος, διακατέχονται από το σύνδρομο, που ο Έριχ Φρομμ χαρακτήρισε ως “φόβο μπροστά στην ελευθερία”. Στην ουσία, όπως παλαιότερα εντόπισε ο Φρόιντ, αντιμετωπίζουν την ζωή ως τραυματική εμπειρία.

Συμφώνως προς τον Φρόιντ, η βιολογική διαδικασία της γεννήσεως έχει τραυματικό χαρακτήρα. Με την κοπή του ομφαλίου λώρου και την είσοδό στην ζωή, παύει το υπό κύησιν έμβρυον να απολαμβάνει την προστασία της μητρικής γαστέρας, μετατρεπόμενο εις αυτοτελή οργανισμό. Καλείται πλέον να αναπτύξει όλες εκείνες τις ιδιότητες και ικανότητες, οι οποίες του εξασφαλίζουν σταδιακώς την ολοκλήρωση μιας αυτοτελούς υπάρξεως. Κατά το αρχικό στάδιο απολαμβάνει ο νεογνός την μητρική φροντίδα και προστασία, στην κατεύθυνση όμως της ολοένα και μεγαλύτερης αυτονόμησης, μέχρι της πλήρους αυτονομίας. Στην ουσία, η τραυματική εμπειρία της γεννήσεως αποτελεί πρόκληση ανάπτυξης, δηλαδή απόκτησης αυτονομίας. Η περάτωση της μακαρίας φάσεως της κυήσεως επιβάλει στον άνθρωπο την καταβολή μόχθου, ώστε να συγκροτήσει αυτός βαθμηδόν μια ολοκληρωμένη αυτόνομη ύπαρξη, δηλαδή μια αυτοτελή προσωπικότητα, ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Αυτή η διαδικασία - με όλες τις συνέπειες που προκύπτουν από την ανθρώπινη φύση - ονομάστηκε από τον Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ "Individuationsprozess", δηλαδή διαδικασία απόκτησης της ατομικότητος. Υπό αυτήν την έννοια, η ατομικότης αποτελεί απόκτημα και πρόκληση, χαρακτηρίζεται δηλαδή από ένταση, που συνδέει την γέννηση με την επίτευξη μιας πλήρους προσωπικότητος.
Οι τριβές που αντιμετωπίζει και οι δυσκολίες που καλείται να υπερπηδήσει το άτομο σε αυτή την πορεία, εάν δεν τύχουν δυναμικής αντιμετώπισης, δημιουργούν μια ενδόμυχη τάση επιστροφής στο καθεστώς ευκόλου αποκαταστάσεως εντός της μητρικής γαστέρας. Σε μια τέτοια περίπτωση, το άτομο έχει μεν γεννηθεί - εφόσον η μαμή έκοψε το σωληνάκι - αλλά δεν έχει γεννηθεί πραγματικά, ως μη αποδεχόμενο την πρόκληση της αυτονομήσεως.
Άτομα, τα οποία αρνούνται να αναλάβουν επαρκώς τις ευθύνες αυτονόμου υπάρξεως, προσκολούνται παθητικώς πέραν του υγιούς μέτρου στους γονείς, αρνούμενα την καταβολή μόχθου και την διακινδύνευση που συνεπάγεται η φυσιολογική αυτονόμηση. Υπεκφεύγουν την ανάληψη αυτονόητων ευθυνών, παρασιτούν, παθητικοποιούνται και ως είναι επόμενο δεν εξελίσσονται, ή εξελίσσονται στρεβλά.

Δεδομένου όμως, ότι ο άνθρωπος, όπως προκύπτει από την σύσταση της ανθρωπίνου κοινωνίας, είναι "ζώον πολιτικόν", καλείται να δράσει, να ωριμάσει, να αναπτύξει συνείδηση, να αναπτυχθεί ως προσωπικότητα, τουτέστιν να αυτονομηθεί και σε αυτό το επίπεδο.
Η εξουσία όμως, επιχειρεί μονίμως να μετατρέψει τα άτομα σε τραυματικές οντότητες, εμποδίζοντας με ένα πλήρες πλέγμα μηχανισμών και σχέσεων, την κοινωνική και πολιτική ωρίμανση, την ανάπτυξη κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης, τουτέστιν την πολιτική ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ των μελών της κοινωνίας. Ενώ η πρόκληση της γέννησης συνεπάγεται την ανάπτυξη ωρίμων και υπευθύνων πολιτών, η εξουσία αποτελεί φάμπρικα κατασκευής υπηκόων.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, ότι οι θεωρητικοί της αυτονομίας έκαναν λόγο για ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ. Με την έννοια, ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Καθ' όσον, όπως είπε και ο Χριστούλης, "ουκ ζήσηται μόνον εφ' άρτου".

Το τέχνασμα, που χρησιμοποιεί η εξουσία για την μετατροπή του ατόμου σε υπήκοο, είναι η παροχή ενός φρούδου ομφάλιου λώρου, ο οποίος, βυσματώνοντας το άτομο με το κράτος, βαθαίνει την τραυματική του ιδιότητα, παθητικοποιώντας το και απαλάσσοντάς το της οποίας πρωτοβουλίας και των ευθυνών που αυτή συνεπάγεται, με στόχο να προσλάβει αυτή διαστάσεις ανίατες και να καταστεί όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και αυτονόητη από τα άτομα με ειδικές κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες.

Η απαλλαγή των ευθυνών συντελείται με την "διευκόλυνση" από πλευράς εξουσίας της μεταθέσεως των αποφάσεων από τους αρχόμενους εις τους τζομπαναρέους της εξουσίας, είτε δια του αντιπροσωπευτικού εκλογικού δικαιώματος (οπότε διατηρούμε και την πλήρη μαγκιά μας - και ευνούχοι και γκουσγκούνηδες) ή δια του ανοιχτού και άνευ επιφάσεων ολοκληρωτισμού. Είχε πολύ δίκιο λοιπόν ο Αριστοτέλης, όταν χαρακτήριζε στα "Πολιτικά" το καθολικό εκλογικό δικαίωμα ως το πολίτευμα που ονομάζεται ολιγαρχία.

Η αναγωγή του φρούδου ομφάλιου σωλήνα βυσματώσεως στο κράτος σε κανονικό αγωγό μονοσημάντου παροχής αποτελεί το δεύτερο σημαντικό χαρακτηριστικό του φασισμού. Οι κοινωνίες, οι οποίες υπέστησαν τις τεράστιες οδύνες της οικονομικής κρίσεως στα τέλη της δεκαετίας του '20, βουτηγμένες στα ελεεινά αδιέξοδα των αλλεπάλληλων πτωχεύσεων, της διογκούμενης ανεργίας, της πείνας, των αυτοκτονιών, είδαν να ανασύρονται ξάφνου και εκ του μηδενός από τα ημίψηλα αοράτων θαυματοποιών μεσσίες - σωτήρες, οι οποίοι έβαζαν την παραγωγική διαδικασία και την εθνική οικονομία όχι μόνο σε κίνηση, αλλά σε απογείωση οργασμού. Κατεβάζοντας ακόμη και καθηγητάς ανωτάτων πνευματικών ιδρυμάτων, με τα φτυάρια και τους κασμάδες στα έργα υποδομής και στην παραγωγή εξοπλισμών με παραγγελιοδότη το κράτος, το θαύμα βυσμάτωσης μιας τραυματικής κοινωνίας στον κρατικό φασιστικό αγωγό είχε συντελεστεί. Ότι ο Γιόχαν κι ο Φραντς σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς, αποτελούσε αδιάφορη λεπτομέρεια. Τα λεφτά υπήρχαν, έπρεπε να φαγωθούν μαζί, τα δε πτώματα των 30 εκατομμυρίων νεκρών, η ισοπέδωση των πόλεων, οι σακάτηδες, οι χήρες και η ορφάνια θα έφερναν μια ακόμη πιο ευχάριστη, πιο ηδονική ονείρωξη: Αυτήν της μεταπολεμικής ανάπτυξης και αναδημιουργίας.

Ο Θέμος Κορνάρος είχε παρομοιάσει την περίπτωση της εξουσίας με ένα χταπόδι, που είχε περιτυλίξει την Ελλάδα στα πλοκάμια του. Στην περίπτωση του "Πα""σό""κ", το χταπόδι δεν είχε πλοκάμια, αλλά βύσματα αμφίδρομης ροής. Διοχέτευαν παρασιτικό χυλό και ρουφούσαν ιστό πραγματικής οικονομίας.

Οι τούρκοι το λένε ανά νταν μπαμπά νταν. Είναι αστείο να θεωρήσουμε ότι ο τζέφρυ έφερε πρώτος τους πράκτορες του ΔΝΤ. στην Ελλάδα. Ας είναι καλά ο μεσσίας που διόρισε αυτόν, που διαπραγματεύτηκε ως στέλεχος του ΔΝΤ. το χρέος της Νικαράγουας, "τσάρο" της οικονομίας. Όταν έκαναν λίμπα τον παραγωγικό ιστό με την δημιουργία των προβληματικών, που τις έβαλαν στην πορεία με τον ελλαδίτη γιόχαν και φραντς να παράγουν βόμβες για τον πόλεμο Ιράν - Ιράκ. Με τον πλέον ξιπασμένο τρόπο δήλωνε τότε ο Αρσένης, όταν τα νέα τζάκια έκαναν μουνταρία τις καρέκλες στα παιδιά της "αλλαγής": "Ποιος ισχυρίστηκε ότι δεν πάμε καλά; Δεν βλέπετε με τι ευκολία μας δανείζουν οι όμιλοι ξένων τραπεζών";
Μήπως ξέχασε ο Γεράσιμος, ότι την σβάστικα, που έβαλε ο Αδόλφος στην φασιστική σημαία, την είχε βάλει λίγο πιο πριν η Μπλαβάτσκυ πάνω από το φίδι που δαγκώνει την ουρά του στο έμβλημα της θεος-οφις-τικής "εταιρίας", όταν ο ίδιος πήρε αυτό το φίδι και το έβαλε στο πεντακοσάρικο;

Είναι κατανοητό, ότι η πλέον επιρρεπής κοινωνική τάξη στην προσάρτηση της ιδέας του κράτους - σωλήνα είναι η κρατική γραφειοκρατεία. Αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά, ότι ο κάθε δημόσιος υπάλληλος είναι ένας βυσματωμένος μικρός τύραννος, ο οποίος έχει απεμπολήσει κάθε έννοια προσωπικής ελευθερίας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί καθ' όλα αξιόλογοι άνθρωποι, οι οποίοι διαθέτουν και τα προσόντα και την διάθεση να εργαστούν και να αποδώσουν στον οιοδήποτε τομέα. Για κάποιο λόγο μπορεί να επιλέξουν την απασχόληση στο δημόσιο, όπως επί παράδειγμα πολλοί εκπαιδευτικοί, οι οποίοι διαθέτουν έφεση προς το λειτούργημά τους και διακρίνονται για την διάθεση παράγουν έργο.
Θα ήταν αφελής ο ισχυρισμός ότι η κρατική διοίκηση δεν χρειάζεται, ως απαραίτητο στοιχείο μιας οργανωμένης κοινωνίας. Και ούτε είναι δυνατόν όλα τα κρατικά λειτουργήματα και αρχές να καθορίζονται δια κληρώσεως στα πλαίσια μιας κοινωνίας των πολιτών, όπως γινόταν στα πλαίσια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, συμφώνως προς τις περιγραφές του Αριστοτέλους και στο "Πολιτικά" και στο "Αθηναίων Πολιτεία". Τουναντίον ο Πλάτων στην "Πολιτεία" σχεδιάζει ένα σαφή καταμερισμό των λειτουργημάτων και των ασχολιών, στην βάση ότι μια ειδίκευση μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ένα εκ προοιμίου διαχωρισμό της κοινωνίας σε θέσει άρχοντας και θέσει αρχομένους. Τουναντίον, δια της εφαρμογής μια παιδείας σε αρχές που περιγράφονται πολύ συγκεκριμένα, καλούνται οι πολίτες να μοχθήσουν με ανώτατο γνώμονα το κοινό καλό, το οποίο αδιαλείπτως υπογραμμίζεται ως τελικός στόχος στο έργο. Και η δομή του πολιτειακού κυττάρου προσλαμβάνει τέτοιο μέγεθος, ώστε αφ' ενός μεν να καθίσταται δυνατή η αυτάρκεια της πόλεως, όπως εντοπίζει ο Αριστοτέλης, αφ' ετέρου - αποφεύγοντας υπερσυγκεντρωτικά από πλευράς έκτασης μεγέθη - να καθίσταται δυνατή η λειτουργική κοινωνία των πολιτών στα πλαίσια της αναζήτησης του κοινού καλού.
Αυτοί που καταγγέλλουν την Πλατωνική Σκέψη ως ολοκληρωτική ή και φασιστική, είναι ή αφελείς ή στημένοι. Αναμφιβόλως το σύστημα της "Πολιτείας" είναι αριστοκρατικό όσο αφορά την λειτουργικότητα. Είναι όμως βαθύτατα δημοκρατικό, όσο αφορά την δομή. Με μια προσπάθεια να συνδυαστούν τα οφέλη της κοινωνικής χειραφέτησης με αυτά της αποφυγής καταχρήσεως των καλώς νοουμένων δικαιωμάτων, εις τα οποία συχνότατα υποπίπτει μια θολά δομημένη δημοκρατία - χωρίς να προβαίνει σε πρόληψη "περεκβάσεων", σύμφωνα με τον όρο του Αριστοτέλους, η κοινωνία καλείται ως σύνολο να εντοπίσει τους αρίστους και να τους προετοιμάσει δια της παιδείας, να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, πάντοτε εποπτεύουσα το ενδεχόμενο μια διεστραμμένης αυτονομήσεως τους, που μπορεί να στρεφόταν ενάντια στο κοινό καλό.
Αλλά και οι πέραν των αρίστων αντιμετωπίζονται από το Πλατωνικό Όραμα, όχι ως μπουλούκι, ως υπήκοοι, ως παθητική κουστωδία αυτών που επωμίζονται διοικητικά καθήκοντα. Δίπλα στους αρίστους δεν παραδημούν μινόρες, αλλά υπεύθυνοι πολίτες, οι οποίοι με συστηματικό τρόπο πορεύονται δια της επικουρίας της κοινωνικής οργανώσεως στην οδό της αύξουσας αρετής, μετέχοντες με οργανωμένο τρόπο στα δωρήματα της παιδείας, της αισθητικής καλλιέργειας και της οικοδόμησης της ανδρείας - πάντοτε με στόχο την επίτευξη του κοινού καλού. Η ορθή συλλογικότητα δεν καταργεί, αλλά προάγει την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητος. Αντιθέτως το δομημένο μπουλούκι - του τύπου "μαζί τα φάγαμε τα λεφτά" - προάγει την φιλαυτία, την ανηθικότητα, την αντικοινωνική νοοτροπία και εν κατακλείδι τον φασισμό.
Αυτό το οποίο αποτελεί την ειδοποιό διαφορά μεταξύ υγειών και φαύλων καθεστώτων, δεν είναι η ύπαρξη ή μη κρατικής οργανώσεως, αλλά οι στοχεύσεις που διακρίνουν αυτήν. Το αίτημα της κατάργησης του κράτους, που πρεσβεύουν οι αναρχικοί αποτελεί άλλοτε αφελή ρομαντισμό και άλλοτε παθογενή γελοιότητα. Μια χειραφετημένη και αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία δεν μπορεί να παραιτηθεί, ούτε του δικαιώματος να οργανώνεται, ούτε του δικαιώματος να εξασκεί βία εναντίον των απεργαζομένων δια βιαίων μέσων φαύλες επιβουλές εις βάρος της. Εκεί όπου η εφαρμογή διοικητικών μέτρων και κυρώσεων είναι απαράδεκτος είναι στην περίπτωση του δικαιώματος της έκφρασης των όποιων απόψεων, ωφελίμων, βλαβερών ή οτιδήποτε άλλο, οι οποίες δέον να υπόκεινται αποκλειστικώς στην πάλη των ιδεών.

Η στόχευση των φαύλων πολιτικών καθεστώτων προσβλέπει, όχι στην χειραφέτηση, αλλά στην εξουδετέρωση της αυτονόμου αναπτύξεως πρωτοβουλιών δια τα κοινά του συνόλου της κοινωνίας. Στοχεύει δηλαδή στην επαύξηση του τραυματικού συνδρόμου της γεννήσεως, διαστρεβλώνοντας την πρόκληση της επιτεύξεως ανάπτυξης της ατομικότητος και την συγκρότηση αυτονόμου προσωπικότητος. Εάν η γέννηση του ανθρώπου δεν ολοκληρωθεί έξω από την κοιλιά της μάνας του, στην διαδικασία δηλαδή να οικοδόμησης της αυτονόμου προσωπικότητος - ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΗΛΑΔΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ - παραμένει λειψή και μετέωρη. Ο αμφίδρομος χαρακτήρας του ανθρωπίνου βίου δεν περιορίζεται μόνον στην σφαίρα της ατομικότητος, όπου το άτομον καλείται να υπερπηδήσει σημαντικά εμπόδια στην επίτευξη μιας προσωπικής οδού, αλλά επεκτείνεται ισοβαρώς και στην σφαίρα της κοινωνικότητος. Το άτομο καλείται να αναπτύξει προβληματική και δραστηριότητες, οι οποίες θα προάγουν το κοινωνικό του πρόσωπο, στην κατεύθυνση της ανάπτυξης ενός υπεύθυνου πολίτου, έτοιμου για αναζήτηση και διακινδύνευση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Ο ευνουχισμός της γενετήσιας ορμής, μέσω της επαύξησης και της προσκόλλησης στην γενετήσια τραυματική εμπειρία, οδηγεί σε βιοπάθεια με καταστροφικά αποτελέσματα. Ο Βίλχελμ Ράιχ ανέλυσε στην "Βιοπάθεια του Καρκίνου", ότι η μίτωση των κυττάρων παράγεται από θωράκιση των πνευμονικών μυών, η οποία οδηγεί σε υποβάθμιση της αναπνοής και οποία οφείλεται σε θωράκιση του χαρακτήρος, έναντι της διαδικασίας ανάπτυξης αυτονόμου προσωπικότητος.
Η άρνηση της γεννήσεως οδηγεί σε αργό θάνατο.
Εφόσον η μίτωσις δεν αφορά μια καρκινογένεση κυττάρων ενός ανθρωπίνου οργανισμού, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο ως κύτταρο της κοινωνίας, την κοινωνική δηλαδή πλευρά αυτών που ως άτομα συγκροτούν την κοινωνία, τότε πρόκειται για κοινωνικό καρκίνωμα.
Η ΒΥΣΜΑΤΩΣΙΣ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η αύξησις των καρκινοπαθειών κατά το στάδιο ανάπτυξης του φασισμού, οι οποίες κορυφώνονται ως την σημερινή φάση με την αλματώδη ανάπτυξη του φασισμού.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΜΟΝΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΜΕΤΡΗΤΕΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΥΠΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟ ΔΝΤ. ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΡΩΝ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΦΕΡΕ Η ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ "ΠΑ""ΣΟ""Κ".

Και η δεξιά δεν είναι όμως άμοιρη ευθυνών. Όπως θα δούμε στην συνέχεια και αυτή απεργάστηκε τον εκφασισμό και την διάλυση της Ελλαδικής κοινωνίας, με την ένταξη στην ΕΟΚ. την αποβιομηχανοποίση, την αποαγροτοποίηση, την γιγάντωση του πολεοδομικού τέρατος, την ανάπτυξη πελατειακής συμπεριφοράς, πράγματα για τα οποία ο κ. Σαμαράς κάνει σήμερα μώκο, περιοριζόμενος σε συμπτωματολογικού τύπου μόνο συνθηματολογία.
Από αυτήν την καταγγελία εξαιρώ προσωπικώς τον Κώστα Καραμανλή και το προσωπικό του επιτελείο, ο οποίος υπήρξε εις των ελαχίστων πολιτικών της Ελλάδος που δεν είναι φασίστες. Γι αυτό πολεμήθηκε λυσσαλέα, μέχρι σημείου απαξιώσεως, από την εξουσία.

Ο Νίκος Πουλατζάς στο σημαντικό βιβλίο "Φασισμός και Δικτατορία" κάνει ένα πολύ βασικό διαχωρισμό μεταξύ της άρχουσας και της διοικώσας τάξεως. Ως άρχουσα - κάνοντας συμβατική χρήση του όρου - χαρακτηρίζει την κοινωνική τάξη η οποία νέμεται την εξουσία. Επειδή δεν πρόκειται περί κάποιας ομοιομόρφου ή ενιαίας κοινωνικής ομάδος κάνει περισσότερο λόγο για "άρχον συγκρότημα". Ως διοικώσα, χαρακτηρίζει την τάξη, η οποία επανδρώνει τους διοικητικούς μηχανισμούς του κράτους, παρατηρώντας ότι κυρ...

Συνεχίζεται στο τρίτο μέρος.

"ΠΑ""ΣΟ""Κ" ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

1. ΟΤΑΝ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΝΤΑΦΙΑΖΟΝΤΑΙ ΘΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΨΥΧΕΣ

Καθώς η πρακτική της σημερινής κυβέρνησης γίνεται όλο και πιο απροκάλυπτη στην κατεύθυνση της πλήρους διάλυσης των πάντων, οι χαρακτηρισμοί που αφορούν τον κατοχικό της χαρακτήρα πληθαίνουν και υιοθετούνται και από φορείς, που διόλου έχουν εκφράσει στο παρελθόν ριζοσπαστικές θέσεις. Μέγα τμήμα της κοινωνίας έχει κατανοήσει πλέον, ότι η οικονομική υποδούλωση που επιβλήθηκε στην πλουσιότερη ίσως από πλευράς πλουτοπαραγωγικών πηγών χώρα στον κόσμο, αποσκοπεί ταυτόχρονα στο εθνικό της ξεπούλημα, την εσωτερική της κατεδάφιση, στην πλήρη κατάργηση της όποιας κυριαρχίας της και στον διαμελισμό της. Η χρήση του όρου "νέα κατοχή" μοιάζει να είναι σε σχέση με όσα κλιμακώνονται πάρα πολύ μετριοπαθής, δεδομένου ότι η ναζιστική κατοχή το 1940 - 1944 δεν είχε το μέγεθος της σημερινής επιβουλής.

Από τότε που εμφανίστηκε το "Πα""σό""κ" στα Ελλαδικά πολιτικά δρώμενα το 1974, είχε υποπέσει άμεσα στην αντίληψη μου το γεγονός, ότι οι βασικότερες χαρακτηριστικές ιδιότητες του αυτού του πολιτικού "χώρου" (δεδομένου ότι ούτε για κόμμα επρόκειτο με την ορθή εφαρμογή του όρου, πολύ λιγότερο δε για κίνημα - σε αντίθεση με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του) ανάγοντο σε φασιστικού τύπου συρφετό. Από τα όσα είχα μελετήσει περί φασισμού μέχρι τούδε, ήτο Ηλίου φαεινότερον ότι κάποια κυκλώματα της αλλοδαπής - τα οποία τότε δεν μπορούσα να να προσδιορίσω με ακρίβεια, αντέγραφαν επιμελώς τα πρώην μαγαζά των Χίτλερ, Μουσολίνι και Φράνκο, για να προωθήσουν στην Ελλάδα ένα πολιτικό καταγώγιο - εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας είχε ξεράσει την δεξιά νοοτροπία της ξενόδουλης "εθνικοφροσύνης" και του υπέρμετρου συντηρητισμού με την επιβολή της χούντας και το μπανκρότ της προδοσίας της Κύπρου. Στο πολιτικό τσίρκουλο αυτό είχαν θέσει επικεφαλής ένα ξιπασμένο λαοπλάνο, που για κάθε πολίτη, ο οποίος διέθετε στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής, άγγιζε τα όρια ενός πολιτικού κλόουν. Φυσικά η μηχανή δουλέματος ήταν επιστημονικά στημένη από τους τεχνικούς της εξουσίας, οι οποίοι έπλεκαν εμπλέκοντας επιτελεία συσκοτίσεως το γόητρο του πολιτικού κλόουν Ανδρέα Παπανδρέου, εκμεταλλευόμενοι όλα τα σύνδρομα και συμπλέγματα του ελλαδίτη λαδιάρη.

Επειδή για μένα το θέμα δεν παραβίαζε μόνον την πολιτική μου αντίληψη, αλλά και την αισθητική αντοχή μου, είχα αποτανθεί τότε στα παλληκάρια που προΐσταντο του πολιτικού χώρου στον οποίο ήμουν ενταγμένος, με την παράκληση να σπάσουν την εκκωφαντική σιωπή τους, προβαίνοντας έστω σε μια στοιχειώδη ανάλυση του αντιαισθητικού φαινομένου.
Ο σταλινισμός όμως ανέκαθεν σφραγίστηκε από την λεγόμενη θεωρία του "σοσιάλφασισμού". Οι σταλινικοί στην δεκαετία του '30 είχαν θεωρήσει ως πλέον επικίνδυνο αντίπαλο την σοσιαλδημοκρατία, την οποία χαρακτήριζαν "σοσιάλφασίστες" και όχι το ναζιστικό κόμμα, το οποίο ήταν ο φορέας του φασισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κομμουνιστές εργάτες ξετίναξαν με μεγάλες απεργίες σε συνεργασία με τους ναζί, όλες εκείνες τις μεγάλες επιχειρήσεις στην Γερμανία, που είχαν επικρατήσει στα πλαίσια του ανταγωνισμού επί των αντίστοιχων αγγλοσαξονικών εταιριών. Κλασσικό παράδειγμα είναι η Ζίμενς, η οποία είχε τότε επιτύχει να αναλάβει και να πραγματοποιήσει τον εξηλεκτρισμό της Αιγύπτου και άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής ενάντια στην Τέλεφον-Τέλεγκραφ του Λονδίνου. Και παρεπιπτόντως, ας αναλογιστούν όσοι καταγγέλλουν κατ' αποκοπήν και βάσει φυλετικών κριτηρίων τους Εβραίους που διαθέτουν κάποια σημαντική οικονομική δύναμη, ότι ο ιδιοκτήτης της Ζίμενς, ασσιμιλιστής Εβραίος και αντίπαλος της σιωνιστικής ιδέας, αλλά και υπουργός εξωτερικών Walther Rathenau ήταν ο πρώτος που κατήγγειλε την "Επιτροπή των 300", η οποία επιχειρούσε να ελέγξει την συνολική πορεία του πλανήτη, με στόχο την επιβολή παγκόσμιας δικτατορίας, πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες των ναζιστών δολοφόνων κατ' εντολή Ρότσιλντ στα μέσα της δεκαετίας του 20. Όποτε τύχει να ροβολάω την Könnigsalle στο Γκρούνεβαλντ σταματάω πάντοτε μπροστά στην πλάκα που έχει τοποθετηθεί στο πεζοδρόμιο στο σημείο της δολοφονίας, για να στείλω την σκέψη μου στην ευγενική αυτή φυσιογνωμία, αναλογιζόμενος τον ωκεανό δουλέματος μέσα στον οποίον ακόμη επιπλέουμε, έχοντας προγραφεί για να καταλήξουμε στον πάτο.
Τα σταλινικά παλικάρια όμως, τα οποία είχαν θέσει ως υψηλό καθήκον τους την μετάφραση αποσπασμάτων της "Λαϊκής" Ημερήσιας του Πεκίνου, θεωρούσαν ότι τα πυρά έπρεπε να κατευθύνονται μόνο ενάντια στο μαγαζάκι του Χαρίλαου, αναπαράγοντας τα στερεότυπα της πλοήγησης προς τις ξέρες του κάθε "μεγάλου τιμονιέρη". Έτσι όταν μετά από χρόνια αποφάσισαν να δημοσιεύσουν κάποια ανάλυση για το "Πα""σό""Κ", αυτή ήταν τόσο παιδαριώδης, που με δυσκολία θα μπορούσε να ενταχθεί στα πολιτικά μίκυ-μάους.
Μαζεύοντας τα μπογαλάκια μου και φεύγοντας από τους "επαναστατικούς" φορείς, έχοντας εξαντλήσει την υποχρεωτική πορεία στο αδιέξοδο, επί μια πενταετία ιδιώτευσα, με αποτέλεσμα - ως είναι φυσικόν - να καταντήσω ηλίθιος. Έτσι το 1981, ακολουθώντας τον συρφετό ψήφισα την "κυβέρνηση της αλλαγής". Επειδή όμως ευτυχώς - τουλάχιστον στην περίπτωση μου - η βλακεία έχει και όρια, από το 1983 και εντεύθεν άρχισα να συνέρχομαι. Βεβαίως πέρασαν μερικά χρονάκια μέχρι να ξεπεράσω κάποιον στοιχειώδη ακτιβισμό, που αναμφίβολα συνέβαλε να τρίψω λίγο τα τσιμέντα στις σπείρες του εγκεφάλου και να πιάσω ξανά πολιτικά βιβλία. Όμως δεν υπάρχει καλύτερη θεωρία από την συνειδητή επεξεργασία της πράξεως μέσα στην ζωή: Αναλογιζόμενος αυτά που έβλεπα γύρω μου, ότι δηλαδή η πλειοψηφία των αποφοίτων του τεχνικού πανεπιστημίου του Βερολίνου - ανεξαρτήτως κλάδου - είχε απορροφηθεί στην συγκεκριμένη φάση στην πολεμική βιομηχανία και τις μπίζνες θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου, που εμπορευόταν όπλα και πυρομαχικά στον πόλεμο Ιράν - Ιράκ και με τους δυο εμπολέμους αντιπάλους ταυτοχρόνως, αποφάσισα να βγω στο σεργιάνι της ανυποταξίας και να μην επιστρέψω στην Ελλάδα, ξεκινώντας την καριέρα μου ως έστω ασήμαντος και μηδαμινός μπόγιας σε βάρος λυσσασμένων αληταμπουράδων.


2. ΕΝΑΣ ΦΥΡΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΖΙΒΑΓΓΟ - ΠΙΠΑ - ΩΡΑΙΟΠΑΘΕΙΑ - ΜΕΓΑΛΟΣΤΟΜΙΑ - ΣΤΗΜΕΝΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΑΧΘΟΦΟΡΙΑ ΕΝΤΟΛΩΝ ΡΟΚΦΕΛΕΡ.

Η τηλεόραση ήτο τότε ακόμη στις αρχές. Γι αυτό δεν ίσχυε "το είπε η τηλεόραση", αλλά "το είπε ο κ. καθηγητής από το εξωτερικό". Ο Βίλχελμ Ράιχ στο "Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού" θεωρεί ότι στην βάση του ναζιστικού συνδρόμου βρίσκεται η εξέγερση - Rebelion - του καταπιεσμένου ανθρωπάκου, ο οποίος υπό το βάρος των συνδρόμων και συμπλεγμάτων του αδυνατεί να προβεί να σε μια ουσιαστική εξέγερση, η οποία απαιτεί θάρρος, υπευθυνότητα και παλικαριά. Και ο Γουστάβος Λεμπόν καταδεικνύει στο μνημειώδες έργο "Ο Φανατικός", ότι στην βάση του φανατισμού ελλοχεύει ο φόβος της ανάληψης προσωπικής ευθύνης. Ο φανατικός επιδιώκει να εξαϋλώσει τα προσωπικά του χαρακτηριστικά μέσα στο πλήθος, την γκρούπα, την μάζα, ώστε να αποφύγει την προσωπική ευθύνη των πράξεών του. Γι' αυτό επιμένει στα σλόγκαν, στα από κοινού στερεότυπα, στις στολές. Ο Φρόυντ ανέλυσε ότι όλα τα ένστικτα ανάγονται σε ένα, που είναι και το βασικό, πρωταρχικό: Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Σε αυτό εντάσσεται και το ένστικτο της αναπαραγωγής. Στο "Η Δυσανασχέτηση του Πολιτισμού - Ψυχοπαθολογία της Καθημερινής Ζωής" αναλύει ότι η υγιής έκφραση του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως του προσδίδει δημιουργικό χαρακτήρα υπό την μορφή του ενστίκτου της ζωής. Τουναντίον η διαστροφή του φορτίζεται με καταστροφική τάση υπό την μορφή του ενστίκτου του θανάτου. Δίψα για ζωή και ροπή προς την αποδόμησή της και θάνατο αποτελούν τις όψεις του ιδίου νομίσματος, την ορθή και την ανάποδη και εδράζονται στο γενετήσιο κέντρο, το οποίο είναι από ζωϊκής σκοπιάς το ισχυρότερο των λοιπών. Η μετουσίωση της γενετήσιας ορμής μέσα από ευγενείς προαιρέσεις δύναται να οδηγήσει σε ανώτερες σφαίρες αγνότητος, όπως ο εκστατικός έρως, ο οποίος ταυτίζει εραστήν και ερώμενον δια της σχάσεως του ατομικού περιβλήματος έως την σφαίρα της θεωρίας.
Ο Ράϊχ, πιστός μαθητής της φροϋδικής θεωρίας, αναλύοντας τον φασισμό ως έκφραση του ενστίκτου του θανάτου, πραγματεύεται την συμβολική του ναζισμού ως προς τον αποδέκτη της, που είναι ο υπό τον σύνδρομον της διαστροφικής εξεγέρσεως ξεσαλωμένος ανθρωπάκος. Η ερμηνεία που προσάπτει στο βασικό σύμβολο του ναζισμού, που είναι η σβάστικα, συνίσταται στον εντοπισμό ότι αυτή συμβολίζει στάση συνουσίας. Ο σεξισμός της ναζιστικού χαρακτήρα υποβολής, προάγει τις καταπιεσμένες ορμές του ανθρωπάκου στην κατεύθυνση του πολιτικού σαδομαζοχισμού, ως έκφραση κινήματος μαζικού χαρακτήρος, δηλαδή απηλλαγμένου της προσωπικής ευθύνης.

Ο Φύρερ του ελλαδισμού απευθύνεται στον "μικρομεσαίο". Στον σεξουαλικά, αλλά κυρίως ερωτικά πένητα ανθρωπάκο μιας συντηρητικής κοινωνίας, υποσχόμενος εκμοντερνισμό και ελευθεριότητα. Στον πένητα μικρομεσαίων προσόντων, ο οποίος για να διακρίνει τον βάλανο και τους όρχεις του χρειάζεται μεγεθυντικό φακό και τσιμπιδάκι για να τα κουμαντάρει. Για να το κάνουμε "Σουηδία", ανεβάζοντας τα σπερματοζωάρια του πένητος - και ουσιαστικώς ανικάνου για ερωτική πράξη που συνεπάγεται το ρίσκο της εκστατικής ετοιμότητος - από τους όρχεις στο κέλυφος του εγκεφάλου.
Με την πτώση της χούντας συρφετοί ανεράστων, κεκρυμμένοι επί επτά έτη στα σεντούκια της προσαρμογής, θα ξεχυθούν αφήνοντες μαλλάκι και φαβορίτες για να το παίξουν κατόπιν εορτής και άνευ του παραμικρού κόστους αντιστασιακοί.
Στην πορεία ο πολιτικός εκπρόσωπος του νεανίζοντος γεροντισμού θα αποπέμψει την ηλικιωμένην σύζυγο χάριν ευτραφούς νταλκαδιάρας ηλικίας θυγατέρος του, για να ταυτίσει τον προοδευτισμό με τα διαζύγια γερόντων. Ο πρωθυπουργός, ως πρότυπον συγχρόνου σοφού υπό την διεθνώς αναγνωρισμένη καθηγητική ιδιότητα, δίδει το σύνθημα της διαλύσεως της οικογενείας, κυρίως προς ακαρντάσια κάποιας ηλικίας. Ένα σύνθημα που θα βρει πλείστους όσους μιμητάς του πρασίνου ηλίου αγαμίας, ειδικά μετά την μαζική εισαγωγή εις την χώρα γυναικών από την ανατολική Ευρώπη με την κατάργηση του "σοσιαλισμού". Πασόκ και πάλι πασόκ, δώς τε την χούντα στον λαό, δώς μου και μένα μπάρμπα.

Ο σεξί γέρων θα αποκτήσει ιδιότητες μεσσία. Πολλοί έκαναν λόγο για μεσσιανισμό του Ανδρέα. Έφθανε να κουνηθεί κάποιος ολίγον τι από την γραμμή που επέβαλε ο "μεσσίας", για να φάει σκουπόξυλο διαγραφής άνευ όρων και με συνοπτικότατες διαδικασίες από το "εκλεγμένο" κογκλάβιό του. Αιθεροβάμωνες! Άσχετοι προς την πραγματικότητα. Ζητούν πραγματική αλλαγή, να φύγουν οι βάσεις που μένουν. Γελοιότητες! Ή όπως διακήρυξε ο Ρούντολφ Ες: "Ο Αδόλφος είναι η Γερμανία και η Γερμανία ο Αδόλφος". Σοσιαλισμός ναι! Αλλά με εθνικό πρόσωπο. Όχι μπολσεβικισμός!

Ο κυνισμός του "μεσσία" δεν γνώριζε φραγμούς όταν έκανε τα ξωπετάγματα στην περίπτωση των "πρώην" συντρόφων. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που είπε όταν καθήρεσε τον Τρίτση με το έτσι θέλω από του υπουργείο χωροταξίας "Έγραψες ιστορία" (αλλά τράβα τώρα σπίτι σου). Η αποκλειστική ηγεμονία του "μεσσία", ο οποίος δεν σήκωνε όχι μόνο την παραμικρή κριτική από κανένα μέλος του "κινήματος", αλλά ούτε μύγα στο σπαθί του, έτυχε ευλαβούς σεβασμού από όλους του σφουγγοκωλάριους που τον ακολουθούσαν υποδυόμενοι τα στελέχη.

Είναι λάθος να θεωρηθεί, ότι το βασικότερο χαρακτηριστικό του φασισμού είναι η δια βιαίων μέσων επιβολή του σε συνδυασμό με την λαϊκιστικού τύπου αποδοχή του από αριθμητικά σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Ας μην παραβλέπουμε ότι ο Χίτλερ ανήλθε στην κυβέρνηση το 1933 κερδίζοντας τις κοινοβουλευτικές εκλογές, λαμβάνοντας περίπου έξι εκατομμύρια ψήφους. Το κύριο χαρακτηριστικό του φασισμού είναι η επιβολή και η τυφλή αποδοχή ενός εθνικού και κοινωνικού "μεσσία", ο οποίος υποτίθεται ότι συμπυκνώνει στο άτομό του την μελλοντική ανοδική πορεία του έθνους και της κοινωνίας, τα οποία καλούνται να σκέπτονται πλέον με βάση τον σάπιο εγκέφαλό του και να αισθάνονται με βάση το θηριώδες θυμικό του.

Την ταύτιση με τον "μεσσία" αποδίδει ο Ράιχ στις πακτωμένες πατριαρχικές - αυταρχικές δομές των κοινωνιών. Ο Γκέοργκ Λούκατς κάνει μια πολύ σημαντική διαπίστωση στο βιβλίο με το οποίο απόβλεπε σε μια βαθύτερη ανατομία του Ναζισμού, το "Η Καταστροφή της Νόησης": Στην Γερμανία ουδέποτε λειτούργησε ή επικράτησε ουσιαστικά μια τάξη κεφαλαιοκρατών. Η Γερμανία υπήρξε ανέκαθεν προσαρτημένη στο Πρωσικό σχήμα της επικράτησης της κρατικής γραφειοκρατίας και του μιλιταρισμού. Οι γερμανοί θεωρούσαν το κράτος ως τον βασικό ψωμοδότη και προστάτη τους. Από αυτό το δεδομένο απορρέει η υπέρμετρη ταύτιση του γερμανού με το κράτος "του", γι' αυτόν τον λόγο θεωρούσε πάντοτε τιμή του να θυσιάσει την ζωή του για να δοξαστεί ο αυτοκράτορας.
Η ξένη κηδεμονία που επιβλήθηκε στο νεοελληνικό κρατίδιο, επέβαλε αφ' ενός αυταρχικές δομές τοποτήρησης, αφ' εταίρου μια έντονη υπανάπτυξη, η οποία σε συνδυασμό με το σκότος των τετρακοσίων ετών τουρκοκρατίας, οδήγησε σε ένα κοινωνικό αυταρχισμό, που πλησίαζε στα δεδομένα του ασιατικού δεσποτισμού, όσο αφορά την συγκρότηση της οικογενειακής πραγματικότητος.
Στο κρατίδιο επεβλήθησαν αλλεπάλληλες δικτατορίες, από τον Πάγκαλο μέχρι τον Μεταξά και την Φρειδερίκα, η οποία αλώνιζε στα ανάκτορα, προσδίδοντας στο κοινοβούλιο χαρακτήρα ανωμαλίας. Αλλά και ο κάθε πάντρε - παντρόνε, ο οποίος κουβαλούσε αυτό το καθεστώς στους ώμους του, αισθανόταν να είναι ο δικτατορίσκος του οικογενειακού του μικροκόσμου. Αυτή η πραγματικότητα δεν χαρακτήριζε βεβαίως το σύνολο της ελλαδικής κοινωνίας, ούτε αποτελούσε την νοοτροπία όλων. Σφράγιζε όμως το νοσηρό και παρωχημένο τμήμα της, των πλέον συντηρητικών και προσαρμοσμένων ατόμων, που αποτελούν τους στυλοβάτες του συστήματος, μεταφέροντας την λογική του με την άκρη της αγκλίτσας τους στις αυταρχικές διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Η παράνοια της ταύτισης με τον "μεσσία" έρχεται να επιδώσει στο αυταρχικό σύμπλεγμα διαστάσεις σωτηριολογίας. Ακριβώς για να καλύψει τα σύνδρομα υποταγής, συνοδευόμενο από ένα εξεγερτισμό της πλάκας, ως φύλο συκής έμπροσθεν ανυπάρκτου μορίου.

Αυτό αποτέλεσε και ένα από τα βασικά φασιστικά χαρακτηριστικά του "Πα""σό""κ": Η τζάμπα μαγκιά του ερωτικά ανίκανου, δηλαδή κοινωνικά άχρηστου, ελλαδίτη λιγδιάρη - παράσιτου, ως ουραγού ενός κατασκευασμένου "μεσσία". Αυτή η κοινωνική διαστροφή θα μπορούσε να παρομοιαστεί από σεξολογικής απόψεως με τα ροζ τηλέφωνα: Οργασμός μέσω βερμπαλιστικής υποκρίσεως. Ένα πορνό κοινωνικής και πολιτικής ψευδούς συνθηματολογίας, με ξύλινους πράσινους φαλλούς και αιδοία από αφρολέξ made in USA, μάρκας "for natives".


3. ΤΑΞΙΣ ΑΡΧΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΣ ΔΙΟΙΚΩΣΑ. ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΧΘΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗΝ "ΝΕΑ" ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Συνεχίζεται...

ΕΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΝ ΟΔΟΔΕΙΚΤΟΥ

Μετά τον στημένο εγκλωβισμό του ελλαδικού προτεκτοράτου στην χαβούζα του ΔΝΤ. χαρακτηρίστηκε η παρούσα «κυβέρνηση» ως κατοχική, ως κουίσλινγκς – κυβέρνηση δωσιλόγων. Αναμφιβόλως η οδός που τελείως συνειδητά κλιμακώθηκε, όπως οι ίδιοι οι θιασώτες της όχι μόνο αποδέχονται, αλλά αδιάντροπα διακηρύσσουν, αποτελεί σαφή απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας.

Πλην όμως απεμπολείται - συμφώνως προς την λογική - κάτι το οποίον προηγουμένως ήτο υπαρκτόν. Τοιουτοτρόπως γεννάται το ερώτημα: Ήτο το προτεκτοράτον εθνικώς κυρίαρχον, προ της υπαγωγής του εις την απροκάλυπτον καταδυνάστευσιν των τρεπεζιτών, τουτέστιν της διεθνούς συμμορίας των Ρότσιλντ & Co; Ήτο αυτό εις θέσιν να ρυθμίζει τις τύχες του αυτοβούλως, πέραν από υπαγωγή σε ξένα κέντρα αποφάσεων, σε ορατές και μη ορατές δεσμεύσεις από πλευράς της διεθνούς μαστροπείας, ή μήπως ο προσδιορισμός «κυρίαρχος λαός» αποτελούσε επίφαση νομιμοποιήσεως ενός πλήρους εξωστρεφούς συστήματος καλυμμένης κηδεμονίας;

Ενός συστήματος πλήρους εθνικής αλλοτριώσεως, το οποίον βαθμηδόν σύσφιγγε την μέγγενη εναγκαλισμού, αποσαθρώνοντας στην πορεία όλα εκείνα τα δεδομένα, τα οποία θα μπορούσαν κάποτε να οδηγήσουν τον λαό σε μια αληθώς αδέσμευτη έκφραση της θελήσεώς του.

Βεβαίως επ’ αυτού προκύπτουν δυο σημαντικά ερωτήματα, επί των οποίων πλείστα όσα κυκλώματα ασέλγησαν επί αιώνες, στοχεύοντα στον κοινωνικό εξανδραποδισμό, χωρίς οι θιγόμενοι μέχρι σήμερα να δυνηθούν στοιχειωδώς να δώσουν κάποιες λειτουργικές απαντήσεις:

- Τι εστί «λαός»;

Καθώς και:

• Τι εστί έκφραση της αληθούς θελήσεως του λαού;

Με την ανωτέρω διαπίστωση δεν αποσκοπώ να απαξιώσω τις μέχρι τώρα επιτεύξεις της κοινωνικής ερεύνης, ιδιαίτερα στο ποσοστό που αυτή συνιστά αποτέλεσμα μόχθου διαφωτιστών, οι οποίοι αποσκοπούσαν ή αποσκοπούν στην χειραφέτηση των κοινωνιών. Όμως θα ψευδόμουν – τουλάχιστον ενώπιον του εαυτού μου – εάν ισχυριζόμουν ότι διαπιστώνω την ύπαρξη κάποιας στοιχειωδώς συνεκτικής θεωρίας, η οποία θα ήτο εις θέσιν να φωτίσει τα δυο ερωτήματα που προηγούνται, παρέχουσα ένα θεμελιώδες όργανο στην κατεύθυνση της εκπόνησης μιας στρατηγικής, για την ανάπτυξη ζωτικά αναγκαίων δραστηριοτήτων προς μια ΥΠΕΥΘΗΝΗ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ και ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.

Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει, ότι ευρισκόμενοι εν μέσων των μπάζων, στα οποία μετατρέπει το προηγούμενο σαθρό οικοδόμημα η παγκοσμιοποίηση, θα πρέπει να εκκινήσουμε την δημιουργική προσπάθεια για επιβίωση εκ του μηδενός, με μια απεγνωσμένη πορεία να ανακαλύψουμε τον τροχό. Ο τροχός ανεκαλήφθει προ πολλού. Εάν υπάρχει όμως κάποιος, ο οποίος είναι εις θέσιν να επιχειρηματολογήσει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, πώς το επ’ αυτού ευρισκόμενο όχημα δεν θα καταλήξει στον γκρεμό και πώς ο τροχός είναι δυνατόν να λειτουργήσει προς όφελος των κοινωνιών, πέραν από διαδικασίες δυνάστευσης, είμαι όλος αυτιά.

Οι θεωρίες, που κατά καιρούς πλασαρίστηκαν, περί δήθεν καταδυναστευτικής φύσεως του τροχού και αναγκαιότητος επιστροφής στην ίππευση δίχως σέλα, προέρχονται εκ του πονηρού. Η απόρριψις του πολιτισμού – τουτέστιν του Προμηθεϊκού Πνεύματος που υπηρέτησαν και διέδωσαν οι Έλληνες - και η επιστροφή στο φυσικό δίκαιο, μόνον επειδή η ανάπτυξις η οποία συντελέσθη ακολούθησε κατά βάση στρεβλή πορεία, ανάγεται εν τέλει σε «γνωστικιστικές» θεωρήσεις και αποσκοπεί στην επανόρθωση της συγχρόνου φεουδαρχίας, η οποία συντελείται και προσεχώς οδεύει προς την εγκαθίδρυση ενός τεχνολογικού κανιβαλισμού. Από τον Ζαν Ζακ Ρουσώ μέχρι τον Χέρμπερτ Μαρκούζε η αμφισβήτηση, που στόχευε στην ουσία του πολιτισμού - και όχι στην στρεβλότητα συγκεκριμένων αναπτυξιακών μοντέλων - διοχετεύει στην σφαίρα της συνείδησης ένα ψευδορομαντικό αρνητισμό, ο οποίος ευνουχίζει την σύσταση οραμάτων, που στηρίζονται στην πλήρη έννοια του πολιτισμού. Και είναι το ίδιο αντιπαραγωγική και αποπροσανατολιστική, όσο η άνευ όρων εναπόθεση της ελπίδας σε κάποια πρόοδο, η οποία δικαιούται να συντελείται πέρα από αξίες.

Η δέουσα πρακτική δεν μπορεί να είναι άλλη από την δημιουργική παραλαβή των υπαρχόντων επιτεύξεων, με στόχο τον αποκαθαρμό τους από τα σφάλματα και την προαγωγή τους. Δυστυχώς όμως η αναπτυξιακή πορεία της ανθρώπινης συνειδητότητος ΔΕΝ υπήρξε γραμμική και ουδόλως προσομοιάζει προς το μοντέλο που διακήρυξε ο Χέγγελ. Το αδιέξοδο που βρίσκονται σήμερα τα κοινωνικά κινήματα και κατ’ επέκτασιν το συνολικό κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν ανάγεται κυρίως στην αποτυχία και τις αστοχίες της Μαρξιστικής θεωρίας, αλλά στη σαθρότητα του Χεγγελιανού ψευδοοικοδομήματος. Ενός πλασματικού ερμηνευτικού οργάνου, που επιβλήθηκε κατ’ εντολήν του Τάγματος των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, με στόχο να καταλήξει η εξέλιξη ακριβώς εκεί που οδηγήθηκε. Δεδομένου, ότι το εν λόγω ερμηνευτικό όργανο επιβλήθηκε συνειδητά και ασυνείδητα παγκοσμίως και ανεξαρτήτως πολιτικών θεωρήσεων, διαχέον πλήρως τις σύγχρονες αντιλήψεις περί προόδου. Το δόγμα, ότι η ανθρώπινη συνειδητότητα αναπτύσσεται συνεχώς και αδιάκοπα από κατώτερες μορφές σε ανώτερες, θεωρώ ότι αποτέλεσε την κύρια μέθοδο αποπροσανατολισμού της ανθρωπότητος εδώ και αιώνες.

Θα ήταν βεβαίως αρκετό, ώστε να αντιληφθεί κάποιος το πλήρως εσφαλμένον της Χεγγελιανής θεωρίας, να λάβει υπ’ όψει του την διακήρυξη του Χέγγελ στην «Φιλοσοφία της Ιστορίας», ότι το άκρον επίτευγμα του συνεχώς ανελισομένου πνεύματος είναι ο Χριστιανισμός και το μέγιστον σημείον της αναπτύξεως του Χριστιανισμού είναι το γερμανικό κράτος. Μπορεί βεβαίως όταν έγραφε αυτά ο Χέγγελ να μην είχαν εμφανιστεί τα «πνευματικά επιτεύγματα» του Μπούχεβαλντ και του Άουσβιτς. Όμως μια από τις ουρές της ναζιστικής ύδρας ήταν ακριβώς ο πρωσικός μιλιταρισμός και από τότε φρόντιζε ο Φρειδερίκος ΙΙ να νοικιάζει τον πρωσικό στρατό στο αγγλικό στέμμα, για να καταστέλλονται κινήματα εθνικής ανεξαρτησίας, ώστε να γεμίζει τα σεντούκια του με χρυσό.

Σε αντίθεση με όσα είπε ο Λένιν, όπιο του λαού (και μάλιστα του πλέον ανήσυχου και αγωνιστικού του τμήματος) δεν ήταν κύρια η όποια θρησκεία, αλλά η τυφλή πίστη σε ένα γραμμικά εξελισόμενο προοδευτισμό και στην τελεολογία μιας «μέσω σιδερένιας νομοτέλειας» έλευσης μιας πιο δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας, που ακόμη την ψάχνουμε με το μακαρόνι.

Η Ελληνική κριτική νόηση έχει προβεί ήδη σε σημαντική αντιπαράθεση απέναντι στο Χεγγελιανό ψεύδος. Τόσο ο Χρήστος Γιανναράς στην «Εισαγωγή στην Φιλοσοφία», όσο και ο Κορνήλιος Καστοριάδης την «Πείρα του Εργατικού Κινήματος» καταρρίπτουν μέσα σε λίγες σελίδες το Χεγγελιανό «οικοδόμημα», ακριβώς επειδή αυτό είναι αυθαίρετο και δεν διαθέτει κριτική αντοχή. Όμως, οι συγκεκριμένες απορρίψεις αυτού του φρούδου προοδευτισμού περιορίζονται στην φιλοσοφική σφαίρα και δεν επεκτείνονται στην ιστορική διάσταση, πριν από κάθε τι άλλο στην διαδικασία και τους λόγους που στήθηκε αυτή η θεωρία.

Το πελέκημα της στρεβλής τελεολογίας συντελέστηκε και από τρεις ακόμη μεγάλους Έλληνες διανοητές. Ο Νίκος Πουλατζάς στο «Φασισμός και Δικτατορία» ξεσκεπάζει τον οικονομισμό, ο οποίος διαχέει ως απόρροια του γραμμικού προοδευτισμού το μαρξιστικό κίνημα του περασμένου αιώνα, κυρίως στα πλαίσια της λεγομένης «Τρίτης Διεθνούς». Υπερβαίνοντας τον εγκλωβισμό στα οικονομιστικά σχήματα, διαμορφώνει ενδιαφέρουσες προτάσεις συστηματικής ερμηνείας των κοινωνικών δεδομένων και του κράτους, αξιοποιώντας τις σημαντικότατες θεωρητικές τομές του Αντόνιο Γκράμσι.

Οι εντοπισμοί και τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει ο Πουλατζάς σε μια σειρά έργων όπως «Οι Κοινωνικές Τάξεις στον Σύγχρονο Καπιταλισμό», θεωρώ ότι προσφέρουν σημαντική βάση στήριξης στην πορεία να δώσουμε ερμηνείες στα δυο ερωτήματα που προηγούνται.

Τα έργα του Κώστα Παπαϊωάννου και κυρίως η κριτική του σοβιετικού συστήματος στην φάση συγκρότησης του, που επιχειρεί στο «Η Γένεση του Ολοκληρωτισμού», αλλά και η βαθιές τομές στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, που έκανε ο Νίκος Βεργίδης με την «Συνωμοσία της Σιωπής» και τους «Μιγάδες της Ελληνικής Ιστορίας», προσφέρουν σημαντικό υλικό όσο αφορά την συστηματική ενασχόληση με το φαινόμενο του κράτους και τον αυτοπροσδιορισμό μας ως λαός.

Ο καλπάζων ολοκληρωτισμός σε παγκόσμια κλίμακα και οι εκφάνσεις του στον Ελλαδικό χώρο συνιστούν ζωτικής σημασίας απειλές. Αυτά που κατέθεσε στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» ο Βίλχελμ Ράιχ καθώς και ο E.R. Carmin στην «Μέλανα Αυτοκρατωρία – Μυστικές Εταιρείες και Πολιτική» είναι ιδιαίτερα κατατοπισατικά. Το δεύτερο βιβλίο αποτελεί μια πλούσια σε στοιχεία και εμπεριστατωμένη πραγματεία τόσο του ναζισμού όσο και της «νέας τάξεως», η οποία δεν έχει εκδοθεί ακόμη σε Ελληνική μετάφραση.

Η σύντομη αναφορά, η οποία προηγήθηκε, αποτελεί απάνθισμα μόνον και απηχεί της ανησυχίες του γράφοντος. Αναμφίβολα υπάρχει πληθώρα πολύτιμου υλικού, η οποία επιζητεί αξιοποίηση. Η έρευνα της αληθείας, στο ποσοστό που αυτή αφορά βιβλιακή μελέτη, δεν μπορεί να περιορίζεται σε κάποια έργα. Όμως κάποια από αυτά δεν μπορεί να είναι προσπελάσιμα σε μια τέτοιου είδους αναζήτηση.

Δεν είναι τυχαίο, ότι σε ένα από τα ώριμα έργα του, στο οποίο συνοψίζει τις θέσεις του ως προς τους πλέον σημαντικούς γνωσιολογικούς τομείς, ο Κορνήλιος Καστοριάδης του έδωσε τον τίτλο «Οι Δρόμοι του Λαβύρινθου». Σίγουρα βρισκόμαστε μέσα στον λαβύρινθο. Κάποιοι αφιέρωσαν την ζωή τους για να ιχνηλατηθούν σημαντικά μονοπάτια, σε μια προσπάθεια εξεύρεσης του νήματος. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος μέχρι να βρεθεί ο μίτος, όμως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.

Σήμερα τίθενται επί τάπητος μεγάλης σημασίας ζητήματα, τα οποία δεν μπορούν να τύχουν επεξεργασίας με αφηρημένο ή αφοριστικό τρόπο. Ένα από τα θέματα που απασχολούν τους ανήσυχους και δραστήριους πολίτες είναι η δημιουργία ενός μετώπου ενάντια στην νέα κατοχή. Όμως τόσο αυτό, όσο και τα ανάλογα ζητούμενα, δεν είναι δυνατόν να επιχειρηθούν χωρίς μια σαφή επίγνωση του εστί λαός και δη στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Συμπεράσματα του τύπου «ο λαός θα λιντσάρει τους δωσίλογους», δεν οδηγούν σε συγκεκριμένη στόχευση, έστω και εάν αποτελούν συμπέρασμα ευστόχου, προικισμένου και φιλότιμα αναπτυσσόμενου καταγγελτικού λόγου. Η υπερπήδηση ενός χάους, το οποίον σκοπίμως οικοδομείται από τους συγχρόνους δουλεμπόρους, η ρεαλιστική εκτίμηση της δυνατότητος ελιγμών των αντιπάλων, ο εντοπισμός και η αποκάλυψις των εν τέλει ενόχων και του μεσοπρόθεσμου σχεδιασμού των, καθώς και η ανάπτυξις μιας πορείας για την αντιμετώπιση των ως άνω, αποτελούν την εκπόνηση μιας συγκεκριμένης στρατηγικής, η οποία υπερβαίνει τα όρια συγκεκριμένων μεμονωμένων προσώπων.

Ας μην παραβλέπουμε επίσης, ότι το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά ελλαδικό. Ο Ελληνισμός διαθέτει μόνον μια προοπτική επιβιώσεως, αυτήν που ως μόνην διέθετε πάντοτε: ΝΑ ΗΓΗΘΕΙ ΜΕ ΥΠΕΥΘΗΝΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ.

«ΒΑΡΒΑΡΩΝ Δ’ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΡΧΕΙΝ ΕΙΚΟΣ. ΟΤΙ ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟΝ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΝ ΟΝ».