"Όποιος σκάβει τον Λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα". Αριστομένης Τραμπάκουλας, "Παραινέσεις προς σιονιστάς, αγγλοσάξονας οίτινες μετέχουν εξουσιαστικών κυκλωμάτων και λοιπούς επιδόξους νεκροθάπτας αθώων", Αθήναι, εκδοτικός οίκος "Του άμεμπτου Χαφιέ".
Γράφω με 38,5 πυρετό. Δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτό αποτελεί αποτέλεσμα του τρόπου που συνήθισα να περιφρονώ κάποιους σημαντικούς κανόνες προλήψεως υγειινής, ή κατά πόσο η ζωή αποφάσισε να γράψω κάτω τις σκέψεις μου για τον βαρέως νοσούντα Ελληνισμό, ευρισκόμενος και ο ίδιος μεταξύ ασθενείας και νόσου. Αυτή την στιγμή "δεν θα ζητήσω νοσηλεία στα σινεμά σινεμά και στα βιβλία", γουστάρω να βγάλω μόνο αυτό που έχω μέσα, γιατί γνωρίζω ότι στις καρδιές κάποιων φίλων της σελίδας θα βρω κατανόηση και παρηγοριά, μέσα σε μια κατάσταση που ο προσδιορισμός "εξοργιστικός" δεν μπορεί να αποδώσει τίποτε από το μοιραίο γκρεμό που οδηγούν την Ελλάδα και τους Έλληνες τα στημένα-πληρωμένα φερέφωνα του λεγόμενου "ελληνοϊσραηλινού άξονα" (!!!).
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΥΓΕΝΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑ. ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΕΣΕ ΛΙΓΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΩ. Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΘΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΟΤΑΤΑ. Συνεχίζεται..
"Άκου λοιπόν φιλαράκο: Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις." Μπέρντολντ Μπρεχτ, "Άκου Ανθρωπάκο".
"Ο θάνατος ενός προδότη ζυγίζει όσο ένα φτερό. Ο θάνατος ενός ήρωα ζυγίζει όσο ένα βουνό". Μάο Τσε Τουνγκ, "Το Κόκκινο Βιβλίο".
"Η αμαρτία απεργάζεται τον θάνατο." Μέγας Βασίλειος
"Κάποιοι ζούνε σαν άνθρωποι, αλλά πεθαίνουν σαν σκυλιά. Και κάποιοι ζούνε σαν σκυλιά, μα πεθαίνουν σαν άνθρωποι". Κομφούκιος
Ο Δήμος και το καριοφύλι του (Κλέφτικον Άσμα του λαού)
Εγέρασα, μωρέ παιδιά. Πενήντα χρόνους κλέφτης τον ύπνο δεν εχόρτασα, και τωρ, αποσταμένος θέλω να πάω να κοιμηθώ. Εστέρεψ' η καρδιά μου. Βρύση το αίμα το 'χυσα, σταλαματιά δε μένει. Θέλω να πάω να κοιμηθώ. Κόψτε κλαρί απ' το λόγγο να 'ναι χλωρό και δροσερό, να 'ναι ανθούς γεμάτο, και στρώσε το κρεβάτι μου και βάλτε με να πέσω.
Ποιος ξέρει απ' το μνήμα μου τι δένδρο θα φυτρώσει! Κι αν ξεφυτρώσει πλάτανος, στον ίσκιο του από κάτω θα 'ρχονται τα κλεφτόπουλα τ' άρματα να κρεμάνε. Να τραγουδούν τα νιάτα μου και την παλικαριά μου.
Κι αν κυπαρίσσι όμορφο και μαυροφορεμένο, θα 'ρχονται τα κλεφτόπουλα τα μήλα να μου παίρνουν, να πλέουν τις λαβωματιές, το Δήμο να σχωράνε.
Έφαγ' η φλόγα τ' άρματα, οι χρόνοι την ανδριά μου. Ήρθε κι εμένα η ώρα μου. Παιδιά μου, μη με κλάψτε. Τ' ανδρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη. Σταθήτ' εδώ τριγύρω μου, σταθήτ' εδώ σιμά μου, τα μάτια να μου κλείσετε, να πάρτε την ευχή μου.
Κι έν' από σας το νιώτερο ας ανεβεί τη ράχη, Ας πάρει το τουφέκι μου, τ' άξιο μου καριοφύλι. Κι ας μου το ρίξει τρεις φορές και τρεις φορές ας σκούξει.
"Ο Γέρο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει". Θ' αναστενάξ' η λαγκαδιά, θα να βογγύξει ο βράχος θα βαργομήσουν τα στοιχειά, οι βρύσες θα θολώσουν και τ' αγεράκι του βουνού, όπου περνά δροσάτο, θα ξεψυχήσει θα σβηστεί θα ρίξει τα φτερά του, για να μη πάρει τη βοή άθελα και τη φέρει και τήνε μάθει ο Όλυμπος και την ακούσει ο Πίνδος και λιώσουνε τα χιόνια τους και ξεραθούν οι λόγγοι.
Τρέχα, παιδί μου, γλήγορα, τρέχα ψηλά στη ράχη και ρίξε το τουφέκι μου. Στον ύπνο μου επάνω θέλω για ύστερη φορά ν' ακούσω τη βοή του. Έτρεξε το κλεφτόπουλο σαν νά 'τανε ζαρκάδι, ψηλά στη ράχη του βουνού και τρεις φορές φωνάζει "Ο Γέρο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει". Κι εκεί που αντιβοούσανε οι βράχοι, τα λαγκάδια ρίχνει την πρώτη τουφεκιά, κι έπειτα δευτερώνει. Στην τρίτη και την ύστερη, τ' άξο το καριοφύλι βροντά, μουγκρίζει σαν θεριό, τα σωθικά του ανοίγει, φεύγει απ' τα χέρια, σέρνεται στο χώμα λαβωμένο, πέφτει απ' του βράχου το γκρεμό, χάνεται, πάει, πάει.
Άκουσ' ο Δήμος τη βοή μες στο βαθύ τον ύπνο, τ' αχνό του χείλι εγέλασε, εσταύρωσε τα χέρια... Ο Γέρο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει.
Τ' ανδρειωμένου η ψυχή του φοβερού του Κλέφτη με τη βοή του τουφεκιού στα σύγνεφ' απαντιέται αδερφικά αγκαλιάζονται, χάνονται, σβήωνται, πάνε.
Συχνά - πυκνά γίνεται λόγος από πολλούς για ύπαρξη ανθελληνισμού, για κυκλώματα που κλιμακώνουν την ποδηγέτηση και αλλοτρίωση του Ελληνισμού, μέχρι την πλήρη καταστροφή του.Οι Έλληνες πρέπει, συμφώνως προς τον στρατηγικό στόχο αυτών των κυκλωμάτων, να εξοντωθούν στην πλειοψηφία τους. Όσοι επιβιώσουν του επερχομένου Αρμαγεδόνος θα πρέπει να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, η οποία σχεδιάζεται να εποικισθεί αποκλειστικά από αλλοδαπούς. Τυγχάνω εκούσιος πολιτικός πρόσφυγας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Κάποια ενδόμυχη φωνή του ενστίκτου αυτοσυντηρήσεως μου έστειλε το ενδόμυχο μήνυμα, ότι θα ήταν προτιμότερο να οχυρώσω την γραμμή της άμυνάς μου στην ξένη. Αυτή ήταν και η ευχή, που μου έδωσε ο μακαρίτης ο πατέρας μου λίγο πριν ξεψυχήσει σχεδόν πριν τρεις δεκαετίες: "Κάτσε στ' αυγά σου, εάν επιστρέψεις εδώ, θα γεμίσεις κανένα χαντάκι." Αυτό που βάρυνε πριν από κάθε τι άλλο στην επιλογή μου αυτή, δεν ήταν ο φόβος για το χαντάκι καθ' εαυτό, διότι ποτέ δεν αισθάνθηκα να κολλάω στην καρέκλα μου. Φοβήθηκα μήπως πάρω μαζί μου στο χαντάκι τους λάθος ανθρώπους, ένεκα απειρίας και λανθασμένου νεανικού ενθουσιασμού. Πολλά πληρωμένα φερέφωνα αλλά και πλείστοι όσοι αδαείς ανάγουν την επιταχυνόμενη καταβαράθρωση της Ελλάδας αποκλειστικώς στις ανεπάρκειες και λανθασμένες επιλογές του γηγενούς πληθυσμού. Αναμφιβόλως οι ευθύνες που φέρουμε όλοι για την περισσότερο από επικίνδυνη κατρακύλα και την άμεση προδιαγραφόμενη φορτούνα μιας μοιραίας απόληξής της είναι απτές. Όπως τραγούδησε προειδοποιώντας έγκαιρα ο Σαββόπουλος: "Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός, γιατ' είναι μαραζιάρης". Εδώ όμως χρειάζεται πράγματι ένας διαχωρισμός. Διότι θα ήταν περισσότερο από αφελές να πιστέψουμε ότι οι Νεοέλληνες επιλέξαμε εκούσια και βάση σχεδίου την αυτοκαταστροφή μας. Ο λεγόμενος "αυτοκτονικός ιδεασμός" αποδείχθηκε νομικό τερτίπι κάποιων, οι οποίοι ήθελαν να αποφύγουν την ψειρού. Φυσικά έχει αποδειχθεί από την ιστορία, ότι ολόκληροι λαοί μπορούν να τεθούν κάτω από την επήρεια συνδρόμων αυτοκαταστροφής, όπως ο Γερμανικός λαός την περίοδο του ναζισμού. Όμως σε αυτές τις περιπτώσεις κάποιοι "τεχνικοί της εξουσίας", κάποιοι εκπονητές και διαχειριστές της κοινωνικής μηχανικής και της μαζικής ψυχολογίας ελέγχου και προσδιορισμού της συμπεριφοράς κινούν τα νήματα.
Κάθε λαός διακρίνεται όχι μόνο για τις αρετές, αλλά και για τις αδυναμίες του. Η έννοια του λαού εξ άλλου δεν μπορεί να αφορά ένα ομοιογενές μόρφωμα. Τουναντίον έχει αποδειχθεί περίτρανα, ότι στην περίπτωση των λαών πρόκειται για σύνολα, τα οποία δεν διέπονται από στατικές, αλλά από δυναμικές ισορροπίες. Από αυτές προκύπτει πληθώρα αντιθέσεων, ο ανταγωνισμός των οποίων οδηγεί μονίμως σε νέες ισορροπίες. Η αντίληψη, η οποία έντονα καλλιεργήθηκε από τους τεχνικούς της εξουσίας, με αιχμή την μαρξιστική θεωρία, επιχείρησε - ομολογουμένως αποκτώντας τεράστια επιρροή στο παρελθόν - για λογαριασμό των λεγόμενων "Πεφωτισμένων", να επιβάλει ένα ερμηνευτικό σχήμα αυτής της διαδικασίας, στηριγμένο σε ένα χυδαίο υλισμό, τον οποίο έντεχνα, ψευδεπίγραφα και προς συνειδητή διαστρέβλωση της Ελληνικής Σκέψης, επονόμασε "διαλεκτικό". (Στους επισκέπτες της σελίδας οφείλω μια παράθεση - ως συνέχιση προηγουμένης αναρτήσεως - για τον σύνδεσμο του Georg Wilhelm Friedrich Hegel και της θεωρίας του προς το "Τάγμα των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας").
Αυτό που διέκρινε εν τέλει τον Ελληνισμό διαχρονικά, δεν ήταν κάποια πλασματική ομοιογένεια στην δόμηση των πόθων και την επιδίωξη των σκοπών, προς όποια κατεύθυνση, καλή ή κακή. Αυτό που τον διέκρινε ήταν η ζωντάνια. Πάντοτε υπήρξε εδώ ένα τμήμα της κοινωνίας, το οποίο διέθετε κατά καιρούς - όποτε ο Ελληνισμός έλαμψε πραγματικά - επίσης μια πολύ συνειδητή και συνεκτική πρωτοπορία, η οποία οικοδόμησε ένα όραμα και μια οδό αρετής. Αυτή πορεία έχει, κατά την γνώμη μου, δείκτη την Ελληνική Γλώσσα, όπως αυτή εξελίσσεται ως απαύγασμα ζωντανής εμπειρίας. Κατά την Ομηρική περίοδο εμφανίζεται στον γραπτό λόγο μια γλώσσα που χαρακτηρίζεται τόσο από απαράμιλλο κάλλος, όσο και από φοβερό βάθος στην συγκρότηση των εννοιών και στην δεοντολογία του λόγου. Αυτός ο γλωσσικός χείμαρρος θα δεχθεί στην πορεία του χρόνου μια συνεχή απλοποίηση ή και απλούστευση. Με εξαίρεση την κλασσική περίοδο, κατά την οποία η γλώσσα υφίσταται ένα πρωτόγνωρο εμπλουτισμό μέσω του φιλοσοφικού, του εντέχνου και του πολιτικού λόγου που αναπτύσσεται ως γλωσσικό οικοδόμημα των ζυμώσεων στα αντίστοιχα επίπεδα. Αυτά καταγράφουν μια εκπληκτική επέλαση του πνεύματος σε όλους αυτούς τους τομείς. Η οικοδόμηση και η ζύμωση στην πνευματική σφαίρα προηγείται πάσης άλλης εκφάνσεως των δραστηριοτήτων, οι οποίες συγκροτούν και αναδεικνύουν το μοναδικό φαινόμενο της Πόλεως. Η Πόλις αναδεικνύεται σε καμίνι συλλογικής διαβίωσης, η οποία δομείται στην αναζήτηση του ΕΥ ΖΗΝ, αναδεικνύουσα τον Πολίτη ως ενεργόν κύτταρο ενός αληθώς ζωντανού οργανισμού, με εν τέλει άγουσα ορμή την εύρεση και την πραγμάτωση της αληθείας, ως τρόπον του πολιτικού είναι.
Ενώσω οι δυνάμεις της Αληθείας διεξήγαγον ένα επίπονο αγώνα εναντίον της ζωώδους και πρωτογόνου κοινωνίας των ενστίκτων, τουτέστιν υπερβάσεως της δυαρχίας, κληροδότησαν κεφαλαιώδους σημασίας πνευματικά πονήματα στην ανθρωπότητα, τα οποία αποτελούν όρια σοφίας, παραμένοντα αξεπέραστα ως φορείς μηνύματος της ανθρωπίνου χειραφετήσεως. Ήδη κατά την φάση διεξαγωγής αυτού του πρωτοφανούς για τα δεδομένα του πολιτισμού αγώνος, η έκδήλωση των χαμερπών διαθέσεων της πλέμπας θα οδηγήσει σε σφοδρές συγκρούσεις, οι οποίες στην ουσία δεν αποδίδουν παρά τον ανταγωνισμό μεταξύ της αξιακής θεωρήσεως του βίου και των κατωτέρων ενστίκτων, συμπλεγμάτων και συνδρόμων των μαζανθρώπων. Η πλέμπα θα καταδικάσει σε θάνατο τον Σωκράτη και ο Αριστοτέλης θα εγκαταλείψει νύχτα την Πόλη του Φωτός, "για να την εμποδίσει να ασχημωνήσει για δεύτερη φορά σε βάρος της φιλοσοφίας".
Το υπέροχο αριστούργημα της πόλης θα εκτραπεί και θα αλλοτριωθεί από τους μαζανθρώπους, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την ισχύ και την αίγλη της, μετατρέπουν τις συμμαχίες της σε ιμπεριαλιστικό θέρετρο, καταργώντας αρχές και αξίες. Ο εκφυλισμός των πολιτικών καθεστώτων, τα οποία δημιούργησαν επιφανείς άνδρες νομοθέται, όπως ο Κλεισθένης, ο Σόλων και ο Λυκούργος, σε εξουσιαστικά μπλοκ, θα κατασπαράξει τις σάρκες της κλασσικής Ελλάδας μέσω πολεμικών συγκρούσεων μακράς διαρκείας, εκμηδενίζοντας την πάλαι ποτέ αίγλη και ισχύ.
Το Πνεύμα όμως των μεγάλων Πατέρων του Ελληνισμού αποδεικνύεται αθάνατο. Συχνά θα υποχρεωθεί στην συνέχεια της μακράς πορείας αγώνων επιβιώσεως Του να ακολουθήσει δρόμους υπογείους. Πάντοτε όμως φώτιζε από τότε και εξακολουθεί να φωτίζει τις καρδιές και τους νόες αγνών ανθρώπων, που έγραψαν τις ματωμένες, ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας. Ίσως έκτοτε μέχρις σήμερον να μην ηδυνήθη ο Ελληνισμός να προάγη Πνεύματα ισάξια των αρχαίων Σοφών. Ουδέποτε όμως, παρά την μακρά δουλεία, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερον, δεν έπαψε στις καρδιές πολλών ανθρώπων σε αυτόν τον πολυπαθή τόπο - τον οποίον προσπαθούν ματαίως οι "καλοθεληταί" της υποταγής και της αλλοτριώσεως να μας πείσουν ότι είναι δήθεν μικρός και ασήμαντος - να ηχεί ένα σήμαντρο αδιαπραγματεύτου ετοιμότητος για αγώνα διασώσεως των Ιερών μας. Και ποτέ δεν έπαψε ο Ελληνισμός να προάγει μια ευέλικτη και πρωτότυπη σκέψη, ένα απαράμιλλης αισθητικής λυρισμό, εμπνέων τους πραγματικούς ανθρώπους ανά την υφήλιο.
Η ιστορία του Ελληνισμού από την κλασσική περίοδο μέχρι σήμερα ακολουθεί μια οδό υπόγειο. Η ρήξη με το Μολόχ δεν μπορεί να πάρει πλέον μετωπικό χαρακτήρα. Τα λαγούμια που σκάπτονται όμως αποτελούν χαρακώματα. Οι Έλληνες διατηρούν ανέπαφη την αίσθηση της ιδιαιτερότητος και της υποθήκης που τους βαραίνει. Σε συνθήκες ανοικτής πληγής υφίστανται αιμορραγία σε όλα επίπεδα. Δεν είναι μόνο η οξύδωσις της λάμψεως διδασκαλιών και νοημάτων μέσα σε συνθήκες πνευματικής ποδηγετήσεως. Η αιμορραγία είναι ταυτοχρόνως πληθυσμιακή και γεωγραφική. Αυτό που είναι Ελληνικό παύει να είναι οικουμενικό και συχνά παίρνει υβριδική μορφή. Καθαγιαστές, αλλά και αφοριστές του Βυζαντίου, επιχειρώντας ακραίες ερμηνείες προς την μια την άλλη κατεύθυνση, ουδόλως συνέβαλαν στην συγκρότηση μιας ουσιαστικής συνείδησης αναφορικά με τον ρόλο του Ελληνισμού κατά την περίοδο των μέσων χρόνων, ενώ λείπουν σχεδόν ολοσχερώς οι προσεγγίσεις του ρόλου του κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας. Η επικράτηση σχεδόν αποκλειστικά κάποιων στερεότυπων, κομμένων στα μέτρα της εξουσιαστικής αλήτ, καταδεικνύει, ότι ουσιαστικά αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε την ιστορική μας πορεία. Ο εγκλωβισμός των ανήσυχων διανοουμένων αφ' ενός σε αριστερά κλισέ, αφ' εταίρου σε απολογητική της "Ρωμιοσύνης", πέρα από την προσπάθεια συγκεκριμένων ιστορικών προσεγγίσεων, μας στερεί την δυνατότητα μιας ξεκάθαρης αυτογνωσίας της πορείας μας. Κατ' αυτόν τον τρόπο αδυνατούμε να εντοπίσουμε το στίγμα μας στο παρόν και να χαράξουμε συνειδητά και συγκροτημένα την μελλοντική μας πορεία.
Ο Ελληνισμός πάντοτε πέτυχε όμως να διασώσει μια φύτρα, η οποία μονίμως ξεπετάει φυντάνια του ἢ τᾱν ἢ ἐπί τάς. Γι' αυτόν τον λόγο πάντοτε επέτυχε να γράφει σελίδες αγώνων ηρωισμού και αυταπαρνήσεως. Επειδή ακριβώς όμως έλειψε ο συνειδητός και ξεκάθαρος προσανατολισμός πορείας, συχνότατα - αν όχι κατά κανόνα - αυτοί οι μεγαλειώδεις αγώνες οδήγησαν σε αδιέξοδα. Επειδή η αντίδραση και η ξενοδουλεία μονίμως καιροφυλακτούν, δεν αρκέστηκαν μόνο με βάση αυτά τα αδιέξοδα να προωθήσουν την ηττοπάθεια. Τελείως οργανωμένα και βάσει σχεδίου, φρόντισαν να οδηγήσουν οι ίδιοι με την πρόφαση δήθεν αγωνιστικής συνθηματολογίας σε πλήρη αδιέξοδο την αγωνιστική διάθεση του λαού, με στόχο να επιφέρουν μια πλήρη αγκύλωση στην ενεργητικότητά του, φροντίζοντας να επικρατήσουν στην συνέχεια η ασυδοσία και ο πλήρης εκφυλισμός σε όλα τα επίπεδα.
Βασικά όργανα της αντίδρασης με στόχο τον εκφυλισμό του λαού και την διάλυση της Ελλάδας υπήρξαν οι τρεις Παπανδρέου - Γιώργος, Ανδρέας και Jefrey - από πάππο μέχρι έγγονα. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η δεξιά δεν στάθηκε κυρίαρχος χώρος της ξονοδουλείας μεταπολεμικά, με εξαίρεση τον Κώστα Καραμανλή Β΄, ο οποίος επιχείρησε να ανανήψει η δεξιά από τα μεγάλα της αμαρτήματα που διέπραξε σε βάρος του Ελληνικού λαού. Η δεξιά όμως ήταν λίγο πολύ γνωστή, όσο αφορά τις εξαγγελίες, τους στόχους και τις επιδιώξεις της και δεν χρειαζόταν να εφαρμόσει κάποια υπέρμετρη δημαγωγία, για να επιβληθεί. Τα "ανήκομεν εις την Δύσιν" και τα "στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας" αποτελούν μνημεία ομολογημένης ξενοδουλείας, χωρίς περμανάντ και φτιασιδώματα. Απευθύνονται στο θυμικό ενός φοβισμένου μικρονοικοκύρη, που επιλέγει την προσαρμογή με στόχο την επιβίωση και στον οικονομικό επιθετισμό ενός μεγαλονοικοκύρη, ο οποίος επιλέγει το κοινωνικό ριγκ ελευθέρας πάλης με ελεύθερα κτυπήματα, προκειμένου να ενελιχθεί, πάντοτε με ένα φρούδο περιτύλιγμα ενός νόθου καθωσπρεπισμού. Πρόκειται για ξεκάθαρα προδιαγεγραμμένους συσχετισμούς, οι οποίοι δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών και καλούν πάντα έκαστον να τοποθετηθεί αναλόγως.
Τουναντίον, στην περίπτωση του "κέντρου" και της αριστεράς, έχουμε να κάνουμε με ένα όργιο στημένων καταστάσεων, που ενεργούνται μεν στο όνομα του λαού, είναι όμως πλήρως ενάντιες στα καλώς νοούμενα συμφέροντά του. Ένας συρφετός αχθοφόρων πρακτόρευσης συμφερόντων ξένων χωρών κατακλύζει αυτούς τους χώρους. Με αυτή την διαπίστωση δεν αποσκοπώ να μειώσω τους αγώνες των απλών λαϊκών ανθρώπων, οι οποίοι πίστεψαν στις πλαστές συνθηματολογίες αυτών των πολιτικών χώρων και συχνότατα πρόσφεραν τα πάντα με μοναδικό ηρωισμό και αυταπάρνηση. Ούτε την αξία ηρωικών μορφών, που διακρίθηκαν για τα οράματα και την αυτοθυσία τους, όπως ο Αλέξανδρος Παναγούλης όσο αφορά το κέντρο, ή ο Γρηγόρης Λαμπράκης και ο Πορφυριάδης, όσο αφορά την αριστερά.
Αυτό, το οποίο είναι στην κυριολεξία εξοργιστικό, αφορά τον λαοπλάνο ρόλο δοτών πολιτικών, οι οποίοι τελείως συνειδητά εκμαύλισαν τον Ελληνικό λαό. Ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο κάποιοι μέσα σε παροξυσμό ύβρεως σε βάρος της αληθείας, δεν δίστασαν να επονομάσουν "γέρο της δημοκρατίας" κλιμάκωσε τον αφοπλισμό της Εθνικής Αντιστάσεως σε συνεργασία με τους πράκτορες των Άγγλων, οι οποίοι συμμετείχαν στην ηγεσία του ΕΑΜ., ώστε οι μαχητές της να εξοντωθούν ακολούθως στα πλαίσια ενός μονόπλευρου εμφύλιου, που διεξήγαν οι άγγλοι με τους χαφιέδες τους. Ο Γιώργος σε συνεργασία με τον τότε εισαχθέντα από τις ΗΠΑ υιό του Ανδρέα, προέβη σε σφοδρή σύγκρουση άνευ προηγουμένου με τα ανάκτορα, τα οποία ήσαν οι τοποτηρητές των αγγλικών συμφερόντων στην Ελλάδα, με στόχο την προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ σε βάρος αυτών της Αγγλίας. Προωθώντας την αντιμακαριακή στρατιωτική συνωμοσία του "Ασπίδα" στην Κύπρο με τον άνθρωπό τους Γρίβα, έθεσαν τις βάσεις για την δημιουργία της μετέπειτα ΕΟΚΑ Β΄και την διχοτόμηση της Κύπρου. Με την έξαρση των πολιτικών παθών και την πολιτική αποσταθεροποίηση που επέφεραν, έθεσαν τις βάσεις για την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, κάποιοι από τους οποίους υπήρξαν συνεργάτες τους, όπως ο Δημήτρης Ιωαννίδης.
Μετά την διχοτόμηση της Κύπρου και την πτώση της δικτατορίας στάλθηκε ως άνθρωπος του Ρόκφελερ και του διεθνούς μολοχιστικού κατεστημένου ο Ανδρέας Παπανδρέου στην Ελλάδα, με τρεις στόχους: 1. Να εκφυλίσει το αναπτυσσόμενο λαϊκό κίνημα. 2. Να εκχυδαΐσει το αγωνιστικό φρόνημα του λαού. 3. Να θέσει τις βάσεις ροκανίσματος όλων των έστω στρεβλά λειτουργούντων δομών της χώρας.
Ο Ελληνικός λαός βρέθηκε τότε είτε εγκλωβισμένος στα κάθε λογής πολιτικά λούκια, τα οποία παρήγαν αφειδώς άχρηστα βερμπαλιστικά στερεότυπα, είτε συμβάδισε στο κοτέτσι της μεγαλόστομα νόθα "αντιιμπεριαλιστικής" ξενουδουλείας της αποθράσωσης των πάντων.
Εάν ο πάππος ανέλαβε τον ρόλο του ιεροξεταστού και ο υιός του δημίου, ο εγγονός ονειρεύεται τον ρόλο τού επιδόξου νεκροθάπτου. Όπως όμως υπογραμμίζει με ιδιαίτερη ευστοχία ο Μανώλης Αναγνωστάκης σε κάποιο ποίημα του, Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΤΗΝ ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΩΡΑ.
Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση (εφ' όσον έχετε ευχαρίστηση)
1. ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΧΥΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΦΡΑΓΙΖΟΥΝ ΩΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ(;) ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ
Αποδεικνύεται συνεχώς ότι η ταχύτητα των εξελίξεων ξεπερνά την ταχύτητα της σκέψης μου. Έστω κι αν ξιπάζομαι, θεωρώντας τον εαυτό μου συνωμοσιολόγο από χόμπι και δήθεν τολμηρό στην συνέπεια των προσεγγίσεων. Ευρισκόμενος σε μια ηλικία, την οποία η βιολογία θα χαρακτήριζε σαν ώριμη, μοιραία συχνά κοιτάζω προς το παρελθόν, με αυθόρμητες προσπάθειες ισολογισμού πεπραγμένων, ή έστω ξύλου που μάζεψα, σαν μια καλή προϋπόθεση για να νουθετηθώ. Σε τέτοιους είδους ρετροσπεκτίβες προσπαθώ να ανακαλύψω κάποια ορόσημα, ως σημαντικά συμβάντα ή εμπειρίες, που θα μπορούσαν να χωρίσουν το παρελθόν σε περιόδους της μιας ή της άλλης μορφής, για να μπορέσω να δομήσω την ροή του μέσα στην σκέψη μου. Αυτά τα ορόσημα, τα οποία η σκέψη μου με αυθόρμητο τρόπο επιχείρησε να εφαρμόσει ως κριτήρια περιοδολόγησης του παρελθόντος, ήταν κατά καιρούς διαφορετικά: Ερωτικές περιπέτειες, επαγγελματικοί άνοδοι και κάθοδοι, θάνατοι συγγενών, συμμετοχή σε κοινωνικές και πολιτικές πρωτοβουλίες, φαλιμέντα, κυνηγητά της εφορίας, αλλαγή των κοσμοειδόλων. Τις τελευταίες εβδομάδες κοιτάζοντας προς τα πίσω διαπιστώνω, πως ένα μόνο μπορεί να είναι αυτό, που μπαίνοντας σαν πάσσαλος μέσα στις σάρκες του χρόνου - φοβάμαι όχι μόνο του δικού μου χρόνου - θέλοντας και μη, τού προδίδει μια σπονδύλωση, πλασματική και φρούδα μεν αλλά και αδυσώπητα παρούσα στα πλαίσια ενός μαλάκιου: Η επαφή μου με την διάχυση του μηνύματος για την εξόντωση του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητος. Μπορεί αυτό να ακούγεται αθεράπευτα πεσιμιστικό. Παρ' όλα αυτά δεν έπαψα ούτε στιγμή να αισθάνομαι μια έντονη αισιοδοξία. Τα κάγκελα του κελιού μου θεώρησα πάντοτε ότι είναι μπάρες πλοήγησης ενός ούφο σε μόνιμη επέλαση. Προς τι και προς τα πού όμως; Δεν γνωρίζω. Απλά είμαι ενδόμυχα βέβαιος ότι αυτή η πεποίθηση θα δικαιωθεί.
Αυτές οι γραμμές θα μπορούσαν να αποτελούν μια εξομολόγηση προς το πληκτρολόγιο χωρίς εξωτερικό παραλήπτη, ή και γράμμα προς κάποιον άνθρωπο του μέλλοντος, που θα ήταν δυνατόν ίσως να τις διαβάσει, υπό την προϋπόθεση ότι αυτό το είδος ύπαρξης θα εξακολουθήσει να υπάρχει στο μέλλον, ή για να το διατυπώσω μαχητικότερα, υπό την πρόθεση ότι ο άνθρωπος τελικά θα επικρατήσει. Διότι φοβούμαι ότι ο άνθρωπος σήμερα ευρίσκεται υπό διωγμόν, ότι αποτελεί άμεσο διακύβευμα. Αυτό μπορεί ίσως να ακούγεται υπερβολικό. Ίσως να σχηματίζεται η εντύπωση, ότι σε συνθήκες κρίσης δημιουργείται η τάση να δραματοποιούμε υπέρμετρα τα δεδομένα, περιπίπτοντας σε διάθεση αναμονής κάποιας συντέλειας. Η εν λόγω τάση είναι αναμφιβόλως γνωστή στους τεχνικούς της εξουσίας και την σκόπιμη εκμετάλλευσή της έχουν αναγάγει αυτοί σε ημίψηλο, μέσα από το οποίο ανασύρουν τους λαγούς υποβολής ονειρώξεων, τις οποίες έντεχνα επιχειρούν να πλασάρουν ως το δήθεν επερχόμενο μέλλον. Η εξουσία επιδίδεται στις μέρες μας σε μια άνευ προηγουμένου "μελλοντολογία", η οποία στηρίζεται ως δήθεν λογική συνέπεια σε μια έντεχνα στρεβλή εκτίμηση του παρόντος. Τα ανάλογα φερέφωνα δρομολογούνται με προσεγμένο τρόπο και πάντοτε με μάσκα αποστασιωποίησης από την εξουσία. Το φαινόμενο αυτό παίρνει στην εποχή μας διαστάσεις μαζικού χαρακτήρα, θέτοντας σε κίνηση ποικιλότροπα χαφιεδόπουλα, που με διάφορους τρόπους επισύρουν τον κίνδυνο ενός επερχόμενου κολάπς. "Οικολόγοι" του θανατά, "καταξιωμένοι επιστήμονες", "συνωμοσιολόγοι αντιεξουσιαστές", "ερευνητικά ινστιτούτα διεθνών οργανισμών", "δεξαμενές σκέψεις" πλήρης συστημικού οχετού, βαρυπέπονοι "αναλυτές" και βάλε αραδιάζουν πλήθος ψευτοεπιχειρημάτων και τόνους οπτικοακουστικού σαπιοϋλικού, για να καταλήξουν εκ νέου στα σαθρά συμπεράσματα του Μάλθους και την ευγονική του Αδόλφου. Με στόχο την δραστική - ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ - αποψίλωση του ανθρωπίνου γένους. Με ανοικτό το ερώτημα βέβαια, κατά πόσο το υπόλοιπο των ατόμων που δεν θα εξοντώσουν, θα μπορούν μελλοντικά να ονομάζονται άνθρωποι.
Τα fazit γνωστά και πλήρως μολυσμένα: Υπερπληθυσμός, δαπάνη του μέγιστου μέρους των φυσικών αποθεμάτων του πλανήτη, υπερφόρτωση των οικοσυστημάτων, Peak-oil theory, υπερθέρμανση. Το σύνθημα της αποψίλωσης πλασάρεται συχνά με τρόπο γοητευτικό: "Το μέλλον της ανθρωπότητος βρίσκεται στον εποικισμό άλλων πλανητών" προτείνει σαν λύση ο Hawkins. Άρθρα υπέρ της χορτοφαγίας ταυτόχρονα την περασμένη εβδομάδα στην αρμάδα της Μπίλντερμπεργκ στην Γερμανία εφημερίδα "DIE ZEIT" και το "SPIEGEL", με στόχο την μικρότερη δαπάνη φυσικών πόρων.
Ενώ η ξηρασία και η πυρκαϊές στην Ρωσία μαίνονται, προοιονίζοντας την τεχνητή έλλειψη τροφίμων, που θα οδηγήσει προφανώς στα άμεσο μέλλον μεγάλο αριθμό ανθρώπων στην λιμοκτονία, το Ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Ria Novosti κατήγγειλε ότι η ξηρασία επιβλήθηκε με το οπλικό σύστημα των ΗΠΑ HAARP: http://www.infokriegernews.de/wordpress/2010/07/31/russische-nachrichtenagentur-usa-und-haarp-fuer-duerre-verantwortlich/ Με το ίδιο οπλικό σύστημα επιρρεασμού του καιρού και δημιουργίας σεισμών συντελέστηκε προφανώς και η αποψίλωση περισσότερων εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Μπάγκλα Ντες με τις πλημμύρες, καθώς ο πυρηνικός όλεθρος πλησιάζει στην Μεσόγειο με την επερχόμενη επίθεση ΗΠΑ-Ισραήλ εναντίον του Ιράν, στην οποία έντεχνα προσπαθούν να εμπλέξουν και την Ελλάδα. Στον τρόπο όμως που προετοιμάζεται η αποψίλωση με το HAARP, την τεχνητή πετρελαιοκυλίδα στον Κόλπο του Μεξικό και τις πυρηνικές συγκρούσεις που έχουν σχεδιαστεί, θα αναφερθώ σε προσεχείς αναρτήσεις. Εδώ θα ήθελα να παραμείνω στην αναφορά του χρονικού της δημιουργίας ψύχωσης, με στόχο την επιβολή της αποψίλωσης, που πιστεύω ότι σημαδεύει ως το κυρίαρχο στοιχείο την ζωή μου, όπως βήμα προς βήμα προσέκρουσα πάνω σ' αυτήν την μακάβρια προπαγάνδα, η οποία τελικά σημαδεύει όχι μόνο εμένα, αλλά την πρόσφατη ιστορία, δηλαδή όλους μας. Όχι με στόχο να δημιουργήσω πανικό. Πιστεύω ότι όλα είναι ανατρέψιμα, εάν υπάρξει επίγνωση και μετάνοια. Εάν ακολουθήσουμε την οδό της προσαρμογής και της αποδοχής, ίσως να μην μπορέσουμε να κοιτάξουμε στο μέλλον προς τα πίσω, με τρόπο διαφορετικό από ότι η γυναίκα του Λωτ.
2. Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ "ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ".
Ο Siegmund Freud διαπίστωνε το 1911 στο βιβλίο του "Η Ψυχοπαθολογία της Καθημερινής Ζωής - Η Δυσανασχέτηση της Κουλτούρας", ότι η υπερβολική επιθετικότητα που είχε εγκλωβίσει ολόγυρα την σφαίρα του ατομικού ψυχισμού, δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει γοργά σε μια μεγάλη πολεμική σύγκρουση. Ένα χρόνο περίπου μετά ξεκίνησε το μακελιό του Α΄Παγκόσμιου. Αυτό που διαπίστωσε ο Φρόιντ από την οπτική της συγκεκριμένης δικής του επιστημονικής έρευνας και εμπειρίας, διαπιστώθηκε από και από αρκετές άλλες πλευρές. Η σύγκρουση που έλαβε χώρα στα πλαίσια των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σχετικά με την επιλογή που έπρεπε να ακολουθήσει η εργατική τάξη στην επερχόμενη πολεμική σύγκρουση και που καταγράφηκε και στο βιβλίο του Λένιν "Οι δυο Τακτικές της Σοσιαλδημοκρατίας και ο Αποστάτης Κάουτσκι", δείχνει ότι υπήρχε πλήρης συνείδηση τότε για το επερχόμενο μακελιό. Και ο στουρθοκαμηλισμός δεν ωφελεί πουθενά. Το γεγονός, ότι η ανθρωπότητα απέτυχε να δώσει τότε τις απαραίτητες απαντήσεις στις καταστροφικές προκλήσεις της εποχής και εγκλωβίστηκε στα μανιχαϊκό δίπολο, που συγκρότησε από την μια ο σοβινιστικός ιμπεριαλισμός και από την άλλη ο λενινιστιστικός - σταλινικός χαφιεδισμός, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια μερικές δεκαετίες μετά στον ακόμη μεγαλύτερης έντασης όλεθρο του Β΄Παγκόσμιου. Η στυγνή επιλογή του ολέθρου της ρίψης ατομικών βομβών στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι από τις ΗΠΑ, σε μια φάση που ο πόλεμος είχε ήδη αμετάκλητα κριθεί, δεν προβλημάτισε, όχι μόνο ως κτηνώδης παραβίαση της όποιας ηθικής αρχής, αλλά και ως προς τα επερχόμενα, με την απρόσκοπτη δόμηση μιας ρεαλιστικής και άμεσης απειλής για την συνέχιση της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους. Η "Pax Americana" έγινε θερμά αποδεκτή από το μεγαλύτερο τμήμα των κοινωνιών, που προσέβλεπαν στα καταγώγια της ηγεσίας των ΗΠΑ τους εγγυητές της ελευθερίας τους. Οι υπόλοιποι προσέβλεπαν προς τα σταλινικά συρματοπλέγματα της "Pax Sovietica", ως εγγυητές της δικαιοσύνης και ευαγγελιστές μιας μελλοντικής δίκαιης κοινωνίας, ενώ αυτοί με πλήρη περιθωριοποίηση του ανθρώπου, προχωρούσαν μέσα στο ξέφρενο κυνηγητό των πολεμικών εξοπλισμών της ισορροπίας του τρόμου, τον χωρισμό του πλανήτη σε ζώνες επιρροής.
3. Ο HOMUS ECONOMICUS ΩΣ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Η αποχαύνωση του χαμερπούς καταναλωτισμού, που συρρίκνωνε τις ανθρώπινες αξίες σε μια ηθικολαγνία, επικράτησε με την "Θεωρία των Παραγωγικών Δυνάμεων" σε όλα τα μήκη και πλάτη: Η παραφιλολογία του Δυτικού κόσμου για τον φιλελευθερισμό(;) και το "θαύμα" της "ελεύθερης" αγοράς, που ως γκαστρωμένη ευημερία γέννησε το κοινωνικό κράτος, ως πολιτισμικό επίτευγμα της ασπίδας πτωχών και αδυνάτων, αποδείχθηκε σήμερα ότι αποτέλεσε τα σχέδια ξυλότυπου και οπλισμού για την θεμελίωση της κατρακύλας των όρων επιβίωσης των νεόπτωχων και της καταστροφής της μεσαίας τάξης. Μια κοινωνία που εφορμά προς το συνολικό φαλιμέντο, με εξαίρεση τους πέντε τραπεζίτες που τα μάζεψαν όλα και τα τελετουργικά τους φέρετρα από χρυσό στις στοές του μολοχισμού. Αυτό που δεν θέλανε με τίποτε να αποδεχθούν οι θιασώτες της "ελεύθερης αγοράς" και οι υπνωτιστές που την προπαγάνδιζαν, ήταν ο θεμελιώδης νόμος της κεφαλαιοκρατίας, γνωστός εδώ και αιώνες: Η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση της παραγωγής, που είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή της βιομηχανίας στην αγροτική παραγωγή αρχικά και του τραπεζικού κεφαλαίου στην βιομηχανία στην συνέχεια. Ο "κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός", που διαπίστωναν τα αριστερά στερεότυπα επί δεκαετίες, αποδείχθηκε φούσκα με την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους μέσα σε λίγα χρόνια. Όλα αυτά δεν αποτελούσαν παρά την βάση ενός επερχόμενου στημένου τεχνάσματος, που ήταν η δοτή υπερχρέωση των πάντων.
Αλλά και ο μηχανιστικός υλισμός, που κατοχύρωσε θεωρητικά ο "Πατερούλης", που έτρωγε όχι μόνο τα παιδιά του, αλλά και τα παιδιά του κάθε γείτονα που πίστεψε στον σοσιαλισμό, έχοντας όραμα για ένα καλύτερο αυριανό κόσμο, όπως αυτός αγκυρώθηκε στο "Προβλήματα της Ανάπτυξης του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, με την θέση ότι πρώτα πρέπει να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις και μετά θα σταθεί δυνατή η οικοδόμηση σοσιαλιστικής συνείδησης, δεν απόβλεπε πουθενά αλλού, παρά στο καθαγιασμό της μισθολογικής ψαλίδας 1/40 μεταξύ εργατών και γραφειοκρατίας, σε συνθήκες παλινόρθωσης του τσαρικού καθεστώτος με σοσιαλιστικό προσωπείο.
Και το "Άσπρη γάτα - μαύρη γάτα είναι καλή, αρκεί να πιάνει ποντίκια" των Κινέζων, είδαμε που οδήγησε σήμερα. Τι έχει μεγαλύτερη αξία στην Κίνα σήμερα; Η ζωή ενός ανθρώπου, ή η ζωή ενός μερμηγκιού;
Αυτό που τελικά δεν εντοπίστηκε επαρκώς, αλλά κυρίως δεν αξιολογήθηκαν κατά τον απαραίτητο τρόπο οι συνέπειές του, ήταν ότι σε όλα τα μήκη και πλάτη και από όλα τα κοινωνικά συστήματα οικοδομήθηκε ο Homus Economicus. Η ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΕΞΑΡΤΗΜΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ (ΕΑΝ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΩΣ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΗ ΑΝ ΟΧΙ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ) . Η ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΕ ΠΟΣΟΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ. ΚΑΙ ΕΝΩ ΠΛΑΣΑΡΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΜΕΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΩΣ Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΔΟΜΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΑΤΩΡΙΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΩΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ.
4. ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΠΡΟΑΝΑΦΟΡΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΗΣ "ΑΠΟΨΙΛΩΣΗΣ" ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ HOMUS ECONOMICUS.
Είχα ισχυριστεί στα σχόλια κάποιας προηγούμενης αναφοράς για τον Αρμαγεδόνα, ότι ενώ τα αίτια όλων των πραγμάτων πηγαίνουν σε βάθος, μπορούν παρ' όλα αυτά να ερμηνευτούν με συνεπαγωγές που περιορίζονται στο πραγματιστικό επίπεδο. Έτσι δήλωσα, ότι κάλιστα το φαινόμενο του σχεδιαζόμενου Αρμαγεδόνα μπορεί να ερμηνευτεί με συνεπαγωγές, που περιορίζονται στο πραγματιστικό επίπεδο, χωρίς να είναι απαραίτητη μια αναφορά σε θεούς, δαίμονες, διαβολοτριβόλους, τους Νεφελίμ, τον Λιακό, τις σκόνες πλυσίματος ή το λουρί της μάνας. Πιστεύω ότι η ζωή μας και ο κόσμος είναι με τέτοιο τρόπο δομημένα, που ενώ μεν υπάρχει σαφής αλληλουχία μεταξύ των επιπέδων που τα δομούν, αυτά τα επίπεδα εμφανίζουν μια λειτουργική εσωτερική συνέπεια, που συχνά παρερμηνεύεται ως λειτουργική αυτοτέλεια. Η ανάλυση με βάση την συνέπεια των εξωτερικών επιπέδων έκφανσης της ύπαρξης μας, που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και ως πραγματιστκά, μπορεί κάλλιστα να ερμηνεύσει τις ζυμώσεις που συντελούνται σε αυτό το επίπεδο, που γίνεται άμεσα αντιληπτό με αισθητηριακό τρόπο. Αυτή η ερμηνεία, έστω κι αν περιορίζεται στην επιφάνεια των πραγμάτων, διαθέτει την αρετή ότι αφορά προφανή δεδομένα. Που μπορούν να τύχουν χειρισμών χωρίς να είναι αναγκαία η διάθλαση σε άλλα δεδομένα διαισθητικού ή υπερβατικού χαρακτήρα, ή θεωρήσεων και θεωριών που επιχειρούν να διαρρήξουν την σκηνή του αμέσως επιστητού προς τα παρασκήνια των ζυμώσεων. Ούτως ή άλλως, οι αλχημιστικές διαπιστώσεις "Ἓν τό πᾱν" και "Όπως άνω έτσι κάτω" υποδουλώνουν, ότι οι αυτοί νόμοι που διέπουν τις ζυμώσεις εμφανίζονται σε όλα τα επίπεδα με διαφορετικές απεικονίσεις, που παρά την κάθετη αλληλουχία τους, δεν παύουν να διαθέτουν πλήρως δομημένη οριζόντια λειτουργικότητα. Αυτή η αρετή είναι που καλεί κάθε πραγματιστή, αγνωστικιστή, ή σκεπτικιστή σε μια συζήτηση με εκ προοιμίου αποδεκτά δεδομένα, τα οποία δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθούν.
Με αφετηρία λοιπόν, ότι το ανθρωπολογικό μοντέλο που επιβλήθηκε εξουσιαστικά και σφράγισε αποφασιστικά την κοινωνική συνείδηση είναι αυτό του HOMUS ECONOMICUS, ας εξετάσουμε τις συνέπειες των εξελίξεων των τελευταίων δεκαετιών επ' αυτού του δεδομένου: Νομίζω ότι δεν χρειάζεται επεξήγησε ότι η αλήτ, που σχεδιάζει, προαποφασίζει και επιβάλει την συλλογική μας πορεία, ούτε αγαπάει, ούτε πονάει τον άνθρωπο. Πίσω από την στημένη πρόσοψη μιας δήθεν ευταξίας, την οποία έστησε παραπλανητικά η αλήτ, όσο αφορά τους όρους διαβίωσης των κοινωνιών, οργιάζουν οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση, το εμπόριο ναρκωτικών και ο κάθε είδους έμμεσος και άμεσος καταναγκασμός. Η αλήτ δεν φροντίζει για τον άνθρωπο. Ούτε καν τον χρησιμοποιεί. Στην ουσία αυτό που βιώνουμε καθημερινά, είναι μια κατάχρηση της ύπαρξής μας, η οποία γίνεται με στόχο την ακόμη μεγαλύτερη εδραίωση της εξουσίας της αλήτ και τον περαιτέρω πλουτισμό της. Στόχος της η ολοένα και μεγαλύτερη περιθωριοποίηση του ανθρώπου στην διαδικασία του κοινωνικού. Η εξουσία της αλήτ εδραιώνεται πρώτα μέσα στα κεφάλια μας και μετά έξω από αυτά. Η επίφαση αυτοκαθορισμού αποτελεί μια φλούδα απάτης επάνω στην επιβολή που εξασκεί η εκπαίδευση, η στρατιωτική θητεία, τα μαζικά μέσα, η προσαρμογή στα εργοδοτικά δεδομένα για την διατήρηση της θέσης εργασίας με στόχο την επιβίωση και οι κυρώσεις που επισείονται, ως επιβολή φυσικής βίας και ως κοινωνικός στιγματιγμός σε περίπτωση δυναμικής αμφισβήτησης των ισχυόντων εξουσιαστικών δεδομένων.
Κατά την άποψή μου ο Αρμαγεδόνας εδράζεται στους ίδιους τους βασικούς οικονομικούς νόμους, που ισχύουν για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής και που περιέγραψε και ανέλυσε η οικονομική σκέψη εδώ και αιώνες. Και εφ' όσον το κεφαλαιοκρατικό σύστημα ήταν αυτό που βασικά επικράτησε διεθνώς, ήταν επόμενο να επιβάλει τις αρχές του και στα σοσιαλιστικά συστήματα, τα οποία ήταν σοσιαλιστικά στα λόγια και καπιταλιστικά στην πράξη, όπως στην περίπτωση της Ρωσίας και της Κίνας.
Ο θεμελιώδης νόμος του καπιταλισμού κατά Μαρξ, αφορά την λεγόμενη "πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους". Αλλά δεν χρειάζεται να μεταβούμε καν στην συγκεκριμένη ερμηνευτική προσπάθεια σε μαρξιανές διαπιστώσεις, δεδομένου ότι η θεωρητική αθεντία του εν λόγω διανοητού αμφισβητείται από μεγάλο μέρος των κοινωνιών. Μπορούμε κάλλιστα να περιοριστούμε σε αυτά που διαπίστωσε ο Άνταμ Σμιθ σχετικά με την λεγόμενη "οργανική σύνθεση του κεφαλαίου" και την πορεία που είναι αυτή υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να διανύει. Η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου δηλώνει τη σχέση του πάγιου κεφαλαίου προς το μεταβλητό. Πάγιο καλείται το κεφάλαιο που επενδύεται στις εγκαταστάσεις της παραγωγικής διαδικασίας. Στην γεωπρόσοδο, τις παραγωγικές υποδομές, τις μηχανολογικές εγκαταστάσεις (τόσο όσο αφορά την παραγωγή τους, όσο και την έρευνα της τεχνολογικής εξέλιξής τους). Μεταβλητό καλείται το κεφάλαιο που επενδύεται στις πρώτες ύλες, στην ενέργεια και στο κόστος της εργασίας. Ο οικονομικός ανταγωνισμός ωθεί μόνιμα στην βελτίωση - υπό οικονομική πάντοτε σκοπιά - των συνθηκών παραγωγής. Αυτό σημαίνει όλο και πλέον πολύπλοκα και εξελιγμένα μηχανήματα, με βάση την τεχνολογική πρόοδο. Αυτή η πορεία αυξάνει όλο και περισσότερο το βάρος του πάγιου κεφαλαίου στα πλαίσια της οργανικής σύνθεσης. Όλο και περισσότεροι πόροι αναλογικά όσο αφορά το σύνολο των επενδύσεων κατευθύνονται σε μηχανήματα και τεχνολογία και όλο και λιγότερο σε ανθρώπινη εργασία. Η ανθρώπινη εργασία, ως παραγωγικός συντελεστής, εκτοπίζεται όλο και περισσότερο από την τεχνολογική εξέλιξη (η οποία κακώς ονομάζεται σκοπίμως "ανάπτυξη") η οποία αποκτά το κυρίαρχο ρόλο στην εξέλιξη της παραγωγικότητας. Η παραγωγικότητα ανά μονάδα εργατοώρας αυξάνεται μεν συνεχώς, αλλά οι ίδιες οι εργατοώρες μειώνονται επίσης συνεχώς στην διαδικασία παραγωγής του προϊόντος. Το επιχείρημα των απολογητών του συστήματος, ότι η αύξηση της παραγωγικότητας είναι απολύτως απαραίτητη για την επιβίωση των εργατοωρών που υφίστανται, εκτός ότι διέπεται από ένα στυγνό εγωισμό προώθησης ενός συγκεκριμένου παραγωγικού χώρου, με όλες τις μακάβριες μακροοικονομικές συνέπειες που αυτό έχει, δεν μπορεί να ισχύει στο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης. Η κατάργηση του προστατευτισμού των δασμών επιμερίζει πλέον με αυθαίρετο τρόπο τις παραγωγικές μονάδες στα πλαίσια ενός άνωθεν επιβεβλημένου παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας.
Τα επιχειρήματα - κολοκύθια και τα μέτρα ασπιρίνης με τα οποία επιχείρησε το σύστημα να αμβλύνει τις συνέπειες περιθωριοποίησης της εργασίας, με την πρόωρη συνταξιοδότηση και την μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας αποδείχθηκαν φούσκα. Όταν τελείωσε το διάλειμμα αποπροσανατολισμού και έπρεπε να μπούνε πάλι τα κεφάλια μέσα στην λογική του συστήματος, αυτά αντικαταστάθηκαν από την μετατροπή μεγάλου τμήματος της κοινωνίας σε επαγγελματίες ανέργους και την συνταξιοδότηση όσων μπόρεσαν να διατηρήσουν κάποια θέση εργασίας στα 90.
Το χειρότερο είναι, ότι η λαίλαπα του αυτοματισμού, δεν άφησε ανέπαφο ούτε το πλέον αποδοτικό - από πλευράς κέρδους και λειτουργικότητας - μέρος της παραγωγής, που αφορά την παραγωγή καταστροφής, θανάτου, αλλά και υπερχρέωσης. Η "εξοπλιστική" ή "αμυντική" λεγόμενη βιομηχανία, στην ουσία η πολεμική βιομηχανία έζησε στιγμές "απείρου δόξης κατά τις τελευταίες δεκαετίες, που ως πολίτες-τηλεθεατές του νυν και μελλοντικά σχεδιαζόμενου ολέθρου μας παρακολουθήσαμε μπροστά στις οθόνες. Το πλέον μοιραίο είναι ότι η τεχνολογική εξέλιξη δεν μείωσε δραματικά τον αριθμό όσων εργάζονται στην πολεμική βιομηχανία, αλλά μετασχημάτισε την λειτουργία του ίδιου του πολέμου: Εκεί που παλαιότερα απαιτούντο εκατοντάδες χιλιάδες στρατούς, τουτέστιν χώρες με μεγάλους ανθρώπινους πληθυσμούς που είναι σε θέση να τους προάγουν, σήμερα χρειάζεται ένας μικρός αριθμός ειδικών πίσω από τις οθόνες και τα τηλεχειριστήρια των κεντρικών μονάδων ηλεκτρονικού πολέμου.
Και γεννάται βεβαίως το ερώτημα ως λογική συνέπεια: Για ποιο λόγο να θρέφει η αλήτ όλες αυτές τις αγέλες συνοδοιπορούντος συρφετού, από την στιγμή που έχουν αυτές καταστεί αχρείαστες;
5. ΠΟΙΟΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΚΟΤΕΣ ΤΟ ΚΟΤΕΤΣΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΥΓΑ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΑΝΑΦΥΛΑΞΙΑ;
Θυμάμαι ένα κόκκορα που είχε φέρει μια θεια μου, όταν ήμουν πιτσιρικάς. Αυτός ήταν ένας κόκκορας κατακόκκινος και όταν τον άνοιγες στην μέση είχε μέσα ένα αυγό από σοκολάτα. Αυτό ήταν το μόνο αυγό που έφαγα όταν ήμουνα μικρός ευχάριστα. Τα άλλα, τα ρουφιχτά, που με τάιζε η μακαρίτισσα η μάνα μου, θέλανε τετραπλή παραίνεση του τύπου "έλα αγόρι μου να φας το αυγουλάκι σου". Διότι το αυγό, αγαπητοί φίλοι και φίλες, είναι καλύτερο, όταν διαθέτει χρυσό περιτύλιγμα. Όταν το έχει κάνει δηλαδή όχι η κότα, αλλά ο ζαχαροπλάστης. Και μην ψάχνετε για την φύση. Μόνο η ηδονή της γεύσεως μετράει εδώ και η προσκόλληση στο αφύσικο, που αυτή συνεπάγεται. Έστω κι αν δεν κατάφερα να απαντήσω στο ερώτημα, αν η κότα έκανε πρώτα το αυγό, ή το αυγό την κότα, είμαι δυστυχώς σε θέση να γνωρίζω, ποιος θα κάνει τα αυγά του μέλλοντος. Όχι ο ζαχαροπλάστης, αλλά ο ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ ζαχαροπλάστης.
Γιατί να κρατάει η αλήτ τις στάνες με τον κοσμάκη; Όλους αυτούς που τάιζε φρέσκο χορταράκι, για να τους σφάξει πριν την γιορτή; Με την πρόοδο της τεχνολογίας και την παρέμβαση στον γενετικό κώδικα, δεν είναι προτιμότερα τα βιολογικά ρομπότ; Και στον αριθμό που αυτά είναι απαραίτητα για την μελλοντική "πρόοδο" και "ευτυχία" της αλήτ; Αποψίλωση του άχρηστου πολυπληθούς που ξεπεράστηκε τεχνολογικά και αντικατάσταση του από πρώτο πράμα.
Αυτά που παρουσίαζε πριν από κάποιες δεκαετίες ως επερχόμενη αόρατη απειλή ο Άλντους Χάξλεϋ στον "Όμορφο Θαυμαστό Κόσμο", πλασάρει σήμερα με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο το DER SPIEGEL στην έκδοση της περασμένης εβδομάδος: Με τίτλο "Εξυπνότεροι, υγιέστεροι, ευτυχέστεροι: Πως μπορούμε να εξαπατήσουμε το γενετικό υλικό μας" εκτοξεύει την ύβρη της αντικατάστασης του ανθρώπου μετά τον Αρμαγεδόνα, με τα βολικότερα για την αλήτ από τα ανθρώπινα πρόβατα βιολογικά ρομπότ.
Α ρε Τζιμάκο. Που να μπορέσω να φανταστώ, όταν τραγούδαγες το "μαγκιά, κλανιά κι απόστημα", τι βούρκο μας ετοιμάζουν.
Περασμένα μεσάνυχτα Σαββάτου τώρα που κάθομαι να σου γράψω. Ιερή μέρα το Σάββατο για σένα, ώρα που βγαίνουν να ξεσκάσουν οι περισσότεροι που έχουν τα ψιλά για τον καφέ, απόβραδο χωρίς ασετιλίνη για μένα. Πίστεψέ με, να καταλάβω μόνο προσπαθώ. Να καταλάβω και να σου μιλήσω μέσα από την καρδιά μου. Ξέρω, πάλι θα μου πεις πως προσπαθώ να κάνω φτηνή και άσκοπη προπαγάνδα, σπεκουλάροντας πάνω σε πράγματα ιερά, που θα'ταν καλύτερο να μην τα ακουμπάμε. Δεν είναι όμως έτσι, δικέ μου. Όλοι κουβαλάμε πονεμένες ιστορίες, πληγές που όσο τις ξεχνάμε, τόσο περισσότερο οι ουλές τους μας σημαδεύουν.
Διάβασα πως πρόκειται να 'ρθεις τις επόμενες μέρες στην Άγια Γη. Διότι Άγια Γης είναι η Αθήνα και όχι η Ιερουσαλήμ, δικέ μου. Μπορεί να κλέψατε τα μάρμαρα του Παρθενώνα για να φτιάξετε παλάτι στον αντίχριστο, αλλά η Ακρόπολις ποτέ δεν θα πάψει να βρίσκεται μέσα μας. Από την στιγμή που μας ακούμπησε ο απόηχος της τελευταίας ιερουργίας του Πρόκλου, περιζωσμένου από εκείνες τις Αθάνατες Ψυχές, όταν ροβολάγαμε το λιθόστρωτο με τις μαρμάρινες πλάκες, που βρίσκονταν μεταξύ ύλης και ενέργειας. Αυτές που νύχτα κλέψατε, αντικαθιστώντας τες με κείνη την σάπια μαύρη γρανιτόπετρα.
Όχι δεν κάνω πολεμική. Άλλα είναι αυτά που θέλω να σου γράψω Μπίμπι. Οι πιο πολλοί στα άκουσμα του ονόματος Βενιαμίν Νετανγιάχου μιλάνε για χασάπη. Βλέπουν το αίμα που κολλάει στα χέρια σου και σαλτάρουν. Για μένα όμως είσαι φίλος, Μπίμπι. Δεν χρειάζεται ν' αρχίσεις πάλι τις εξηγήσεις. Τ' άκουσα πολλές φορές και τα ξέρω. Για τα είκοσι χιλιόμετρα που είναι στο στενότερο σημείο η απόσταση των συνόρων από τα νερά της Μεσογείου, για τον κίνδυνο να σας πετάξουν μια μέρα οι Άραβες στην θάλασσα.
Όπως σου'πα όμως, το μόνο που θέλω, είναι να καταλάβω. Και να σου μιλήσω μέσα από την καρδιά μου. Ότι και να μου πεις Μπίμπη γνωρίζω, ότι αυτό που μετράει τελικά, αυτό που βαραίνει στο βάθος της καρδιάς σου, είναι το αίμα του Γιόνι. Ξέρω πόσο παρακάλεσες την γυναίκα του, για να σου δώσει το Ιτούρ Χαμοφέτ, το παράσημο του από τον πόλεμο του Γιον Κιπούρ, για να το βάλεις κάτω από το μαξιλάρι σου. Νύχτες και νύχτες, που γέμιζες το μαξιλάρι δάκρυα και ορκιζόσουνα εκδίκηση.
Δεν με πρόσεξες, Μπίμπι. Είμαι εκείνος μπροστά στο δέντρο, μέσα στο όνειρο που σου παρουσιάστηκε ο Γιόνι. Τον τράβηξες πίσω από την μάντρα για να τον φιλήσεις και για να του υποσχεθείς ότι θα έκανες τα πάντα για να εκδικηθείς τον θάνατό του. Τότε αυτός σου χάιδεψε τα μαλλιά, όπως τότε που έπεσες κάτω από την μπασκέτα, όταν ήσουν μικρός. Μα δεν ήξερες ότι μπορώ να βλέπω πίσω από τις μάντρες. Ειδικά πίσω από αυτές, που στήνουν οι σκιές. Γιατί οι μάντρες των σκιών δεν υπάρχουν μονάχα στα όνειρα, Μπίμπη. Ακόμη και στο ξύπνιο μας οι ίδιες μάντρες μας περιβάλλουν, προσδίδοντάς του διάσταση της ύπνωσης. Αυτές μας φάγανε τη ζωή. Και την δικιά μου και την δικιά σου.
Ξέρω η Αθήνα παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή σου. Έστω κι αν δεν πάτησες ακόμη ποτέ το παδάρι σου σ' αυτήν. Από κει ξεκίνησαν όλα. Από κει ξεκίνησε το Airbus Α300 της μοιραίας πτήσης, που εξέτρεψαν οι αεροπειρατές για την Βεγγάζη εκείνη την μοιραία νύχτα του Ιούλη το 1976. Ξέρω. Δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Δεν ήταν κύρια τα καθάρματα οι Παλαιστίνιοι του Μετώπου Απελευθέρωσης, που κατέλαβαν το αεροπλάνο. Γερμανόσποροι της Φράξιας Κόκκινος Στρατός είχαν το κουμάντο. Τα παιδιά αυτονών που κάψανε στο Άουσβιτς τους συγγενείς σου. Και το άλλο άστο. Κοντά σαράντα χρόνια ζω στην Γερμανία. Ξέρω ότι στα γερμανικά ο κακός λέγεται böse. Έλα τώρα όμως εσύ και πες μου, αν ο μπάσταρδος ο Willfried Böse ονομαζόταν έτσι κατά τύχη. Γνωρίζω ότι και το Kuhlmann σημαίνει ψυχρός άνθρωπος. Πες μου όμως εσύ, γιατί η στρίγγλα ονομαζότανε Brigitte Kuhlmann. Ξέρω τι θα μου απαντήσεις. Ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ότι nomen est omen, ότι και οι δυο εκπροσωπούσαν το κακό, γι αυτό τους έλεγαν έτσι. Ναι, Μπίμπι. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ. Αυτό είναι όμως και το ζητούμενο που σου γράφω. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, σκέψου το ΚΑΛΑ αυτό, Μπίμπι. Όταν δρα το κακό, όταν το αόρατο χέρι των σκιών οργανώνει την καταστροφή, δεν υπάρχουν συμπτώσεις.
Εκατό αθώες ψυχές ήτανε μέσα, θα μου πεις. Ογδόντα Ισραηλινοί και είκοσι Εβραίοι της Γαλλίας. Γυναίκες και παιδιά μεταξύ τους, άνθρωποι που δεν έπιασαν ποτέ όπλο. Ή μήπως ο Αμίν Νταντά δεν ήταν απόγονος κανιβάλων, που ήθελε να κάνει κουμάντο στους ομήρους, στο αεροδρόμιο του Έντεμπε; Δεν έβαλε τα καθάρματα να κτυπάνε με τον υποκόπανο των όπλων εκείνη την καλόγρια, που δεν ήθελε με τίποτα να αποβιβαστεί από το αεροπλάνο, όταν έβγαλαν έξω όσους δεν ήταν Εβραίοι;
Χαιρόσουν να καμαρώνεις τον Γιόνι, με την στολή του συνταγματάρχη του σώματος Sajerot Metkal. Ο Ιονάθαν ήταν πραγματικός λεβέντης. Δεν ήταν μόνο γενναίος κομάντος με όλη την σημασία της λέξης. Ήταν άνθρωπος με αισθήματα, δοσμένος ολόψυχα στην υπόθεση του Ισραήλ. Και συ πέρασες από την αντικατασκοπία του στρατού και από τις δυνάμεις κομάντος. Ο Γιόνι όμως έμεινε εκεί. Εσύ σαν αρχιτέκτονας που σπούδασες, ήθελες να φτιάχνεις σπίτια, να μείνει ο κόσμος μέσα, να αναπτυχθεί η χώρα. Το καθήκον σου το είχες κάνει στην θητεία, Δεν σε ενδιέφερε άλλο ο στρατός ή η πολιτική. Ο Γιόνι όμως παρέμεινε στον στρατό. Ήταν ο μεγάλος. Ο αποφασισμένος. Ο άνθρωπος της μάχης που πήδαγε στη φωτιά. Εσύ, σαν μικρότερος κρατήθηκες μακρυά από αυτά. Για να'χει και η μάνα σας ένα ρεζέρβα.
Πριν απογειωθούν στις 4 του Ιούνη τα τέσσερα Hercules, στα οποία είχαν επιβιβαστεί οι εκατό κομάντος με επικεφαλής τον Γιόνι και προορισμό το αεοδρόμιο του Έντεμπε στην Καμπάλα της Ουγκάντας με στόχο την απελευθέρωση των ομήρων και την εκτέλεση των αεροπειρατών, κανείς εκτός από αυτούς που συμμετείχαν στον σχεδιασμό αυτής της επιχείρησης δεν γνώριζε τίποτε. Κανείς εκτός από εσένα. Ο Γιόνι σε ενημέρωσε, γιατί σε εμπιστευόταν. Ήσουν πρώην μέλος του σώματος. Σου είπε να μην ανησυχείς, η Μοσάντ τα είχε οργανώσει όλα άψογα εδώ και μέρες. Αφού ο Γιόνι σε φίλησε για να σε αποχαιρετήσει στο μπαρ της λέσχης, συναντήθηκαν τα βλέμματά σας. Μια απύθμενη θλίψη ανέβαινε στα μάτια σου. Τα' κλεισες αμέσως και χαμογέλασες, για να μην του δημιουργήσεις αρνητικό συναίσθημα μια δύσκολη ώρα. Όταν τα άνοιξες ξανά αυτός βρισκόταν στην έξοδο. Στην μοιραία έξοδο. Δεν καταλάβαινες γιατί τα μάτια σου είχαν κολλήσει στην κόκκινη κουρτίνα.
Σίγουρα η επιχείρηση ήταν ηρωική. Όλοι οι όμηροι απελευθερώθηκαν και επέστρεψαν σώοι. Δεκάδες φρουροί του Αμίν Νταντά θανατώθηκαν στο αεροδρόμιο. Όλα τα καταδιωκτικά της Ουγκάντας, που βρίσκονταν στο Έντεμπε καταστράφηκαν στο έδαφος. Όλοι οι Ισραηλινοί κομάντος επέστρεψαν άθικτοι. Όλοι εκτός από ένα που σκοτώθηκε. Αυτός ήταν ο αρχηγός των κομάντος, ο Jonathan Netanyahu.
Πράγματι μια αριστοτεχνική απόδοση της Μοσάντ. Με μια μικρή όμως ανεπάρκεια. Την απώλεια του αρχηγού των κομάντος.
Ή μήπως όχι, Μπίμπη; Εννοώ μήπως δεν υπήρξε ΚΑΜΙΑ ανεπάρκεια, εφόσον ο θάνατος του Γιόνι οργανώθηκε και εκτελέστηκε από την Μοσάντ. Μην με κοιτάς με θολό βλέμμα. Μήπως αυτό δεν στάθηκε αφορμή, για να πέσουν οι άλλοι πάνω σου και να κατασκευάσουν αυτό που είσαι σήμερα;
Όλοι γύρισαν ασφαλείς. ΟΛΟΙ. Και οι όμηροι και οι κομάντος. Εκτός από ένα. ΕΙΠΑΜΕ ΜΠΙΜΠΙ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ. Αυτό είναι όμως και το ζητούμενο που σου γράφω. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, σκέψου το ΚΑΛΑ αυτό, Μπίμπι. Όταν δρα το κακό, όταν το αόρατο χέρι των σκιών οργανώνει την καταστροφή, δεν υπάρχουν συμπτώσεις.
Έτσι γίνεται η ανακύκλωση του βαμπιρισμού. Όταν ο ένας βρικόλακας δαγκώσει κάποιον, γίνεται και αυτός βρικόλακας. Ή δεν συμμετείχες, από τότε που μπήκες με φόρα στην πολιτική Μπίμπι, σε πολλές τέτοιες στημένες ιστορίες;
Τώρα φορτσάρεις τον Αρμαγεδόνα. Όμως ακόμα υπάρχει διέξοδος. Την επόμενη φορά που θα ονειρευτείς τον Γιόνι, είναι κρίμα να σε δει με κυνόδοντες που προεξέχουν. Κοίταξε λοιπόν αυτόν μπροστά από το δέντρο. Δεν θα είμαι εγώ, Μπίμπι, αλλά ο Ραμπίν. Και το πασσαλάκι που θα κρατάει, πριν πάει καρφί στην καρδιά σου, πάρ'το στα χέρια σου και φύτεψέ το. Γιατί είναι το Δέντρο Της Ειρήνης.
Κάνοντας ανάλυση τον συνημμένων... μπορείς να μου απαντήσεις, αν μας παίζουν σε γήπεδο με τέρμα την χαράδρα;
Νίκος
Φίλε μου Μποτίλια, σου γράφω ακόμη μια φορά, αν και πολύ από το ενδιαφέρον υλικό που σου στέλνω κατά καιρούς, επιμένεις να μην το αναρτάς. Δεν πειράζει. Εγώ σε διαβάζω, σε σχολιάζω και θα εξακολουθώ πάντοτε σε φροντίζω και ότι θέλεις βάλτο.
Tο γνωρίζουμε, ή έστω υποπτευόμαστε όλοι, όσοι διαθέτουμε έστω κάποια κουκούτσια προσγείωσης σε αυτά που συμβαίνουν, η πολλαπλή χρεωκοπία που μας κάτσανε, έγινε με πολλαπλού τύπου χουνέρια. Μια από αυτές, που αποτελούν την τεράστια χαβούζα, που μας παρουσιάζουν ως "ανάπτυξη" είναι το ξεπούλημα του κάθε τι μέχρι το κόκαλο. Ανθρώποι και περιβάλλον στενάζουν μέσα στο βουρκόνερο. Ξεφτιλίσανε τη ζωή, έτσι που θα θα την περιφρονούσανε και οι άγριοι, που ζουν σε καλύβες. Το φυσικό περιβάλλον που ζουν οι άγριοι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με την χαβούζα που στήσανε οι επιστάτες των ξένων και ο συρφετός που τους ακολουθεί.
Ένας από αυτούς τους τρόπους, είναι το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου με φοβερές συνέπειες για τους ανθρώπους και το περιβάλλον.
Όμως ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. ΓΙΑΤΙ ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΟΛΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ. ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΓΩΝΑ. Για να το καταλάβεις αυτό, σου στέλνω μια ανταπόκριση με βίντεα για την εξόρυξη του χρυσού.
1. Δες λοιπόν, πως τα λέει το "μεγάλο αφεντικό" της "Ελληνικός Χρυσός" Δ. Κούτρας. Ψεύτικο περιτύλιγμα της βρόμικης πραμάτειας.
Όμως υπάρχουν ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Μπροστάρηδες στις τοπικές κοινωνίες, που δεν είναι τσιράκια της εξουσίας και τα λένε με το όνομά τους. Η τοπικές κοινωνίες πρέπει να αναπτύξουν δύναμη, ενάντια στους Κουίσλιγκς της Πλατείας Συντάγματος. Άκου τον Τόλη Παπαγεωργίου από την Ιερισσό. Ο Κούτρας διάβαζε αυτά που του γράψανε. Ο Τόλης Παπαγεωργίου τα λέει. Μυαλό και καρδιά. Ναι φίλε μου, υπάρχουν ακόμη αυτά. Κι αυτά είναι η λύση. Δείχνουν τον δρόμο.
Δες και την Νίνα Στεφανίδου, μεταλειλόγο μηχανικό. Δεν ακολουθούν όλοι οι άνθρωποι πάντοτε τους αφεντάδες που το παίζουν δήθεν ψωμοδότες.
"- Οι τοπικές κοινωνίες αντιμετωπίζονται ως ιθαγενείς. - Με εμπρησμούς των σπιτιών των μελών της πρωτοβουλίας μας επιχειρούν να μας ανακόψουν."
Άκου και τους απλούς ανθρώπους επιτόπου. Μιλούν για τον πόνο τους. Ποιος θα οργανώσει την οργή τους; Ή θέλεις να καταντήσει αυτή απόγνωση;
"- Θέλουν να μας κάνουν κλέφτες, αφού χάσαμε τους πατεράδες μας". Πολυζογόπουλος: Η προδοσία των ψεύτικων συνδικάτων Πάχτας: Οι άνθρωποι της απάνθρωπης φεουδαρχίας Με μέσο πίεσης τις θέσεις εργασίας Η εξόρυξη χρυσού μια εξόφθαλμα παράλογη και επικίνδυνη διαδικασία. Για ένα τόνο χρυσού απαιτούνται 6.500.000 τόνοι μεταλλεύματος. Η υπόγεια εξόρυξη χρυσού έχει πλέον εγκαταλειφθεί, γιατί θα προϋποθέτει μεγάλες επενδύσεις σε δημιουργία υπόγειων κατασκευών. Έτσι έχει αντικατασταθεί από την επιφανειακή εξόρυξη με την δημιουργία τεράστιων κρατήρων στην επιφάνεια. Τεράστιες ποσότητες νερού και χρήση επικίνδυνων χημικών δίπλα σε κατοικημένες περιοχές. Κυρίως χρησιμοποιείται κυάνιο, το δηλητήριο που χρησιμοποίησαν οι Ναζί για την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Βιβλική καταστροφή στο Στρατώνι. "Έσπασε ο λάκκος..."
