ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΠΑΖΑ

ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ Η ΦΩΤΙΑ

Την τελευταία νάρκη
άσε απόψε
να σκάσει στην καρδιά σου
για να μην δεις άλλο
παιδιά χωρίς πόδια
για να μην δεις άλλο
αγγέλους με σπασμένα φτερά.
Το τελευταίο τσιγάρο
απόψε σου δίνω
με ένα φιλί
και ίσως μονάχα την ενθύμηση
ενός κόσμου
που δεν μας κάνουν μπάζα κάθε λίγο.
Το δάκρυ των αγγέλων
λιώνει τα όρια
χιλιάδες πεταλούδες
ανέρχονται στο φως
πάρε με απ' το χέρι
να βγούμε έξω απ' τον κόσμο
πες μου ξανά σ' αγαπώ
σε μια περίπτυξη νοός
όπως πριν την απώλεια του παραδείσου.

Πελαγοφίαλος
από τον "Νυχτοκαματιάρη του Έρωτα"

ΑΪΤΗ: ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Στο σύστημα HAARP, που στηρίζεται στις ανακαλύψεις του Προμηθέα της επιστήμης του περασμένου αιώνα Νίκολα Τέσλα και στην δημιουργία τεχνητών σεισμών θα αναφερθώ στο επόμενο διάστημα.
Δεν θεωρώ διόλου τυχαίο ότι την καταγγελία του Τσάβες περί τεχνητού σεισμού στην Αϊτή πρόβαλε η Moscow Today. Οι Ρώσσοι δεν είναι μόνο άριστα ενημερωμένοι ως προς τις σύγχρονες πολεμικές τεχνολογίες. Συμμετέχουν στην κούρσα των εξοπλισμών και διαθέτουν οι ίδιοι τα σύγχρονα οπλικά συστήματα, που ξεπερνούν την πυρηνική και την βαλλιστική τεχνολογία.

Προς ώρας παραθέτω ένα εξαιρετικά ενημερωτικό κείμενο του Στέλιου Κούλογλου, που δημοσιεύτηκε στο TVXS
http://tvxs.gr/news/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82/%CE%B1%CF%8A%CF%84%CE%AE-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82-%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85
καθώς και τον σχολιασμό σε αυτού του Iοulianos.
Τα βίντεο που ακολουθούν το κείμενο, εισάγουν στην προβληματική που θα παρατεθεί προσεχώς.


Αϊτή μία διεθνής ντροπή, του Στέλιου Κούλογλου

Μόλις δύο μέρες μετά τον καταστροφικό σεισμό στην Αϊτή, η γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας Naomi Klein έκανε μια συνταρακτική αποκάλυψη στην διάρκεια μιας εκπομπής-συζήτησης στον αμερικανικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό Democracy Now: στην ιστοσελίδα της οργάνωσης Heritage Foundation που προωθεί διεθνώς τις ιδέες της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς» υπήρχε η παρακάτω ανάρτηση: «Ανάμεσα στη συμφορά, η κρίση στην Αϊτή προσφέρει ευκαιρίες στις ΗΠΑ. Παράλληλα με την άμεση παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, η αμερικανική απάντηση στον τραγικό σεισμό στην Αϊτή προσφέρει δυνατότητες για την αναδιοργάνωση της αιτινής κυβέρνησης που υποφέρει από μακροχρόνια ανικανότητα και της οικονομίας…»

Αυτή η τόσο αυθάδης και ξεδιάντροπη ανακοίνωση αποσύρθηκε λίγο μετά, δεν παύει όμως να θυμίζει ότι σε τελευταία ανάλυση το πρόβλημα της Αϊτής είναι πολιτικό: όταν λοιπόν στις τηλεοπτικές σας οθόνες παρακολουθείτε φρικιαστικές εικόνες με οδοφράγματα από πτώματα- θύματα του σεισμού ή συνεισφέρετε -και σωστά θα κάνετε- σε τηλεοπτικούς μαραθώνιους για την Αϊτή, να θυμάστε ότι εδώ δεν έχει να κάνουμε μόνο με μια φυσική καταστροφή: πρόκειται για το τραγικό τέλος ενός κοινωνικού πειράματος που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες η λεγόμενη διεθνής κοινότητα και ο Εγκέλαδος απλώς αποτελείωσε.

Με μαέστρο την Ουάσιγκτον, το νεοφιλελεύθερο πείραμα είχε στόχο να αποδείξει ότι ένας υπάκουος λαός μπορεί να συντηρηθεί τρώγωντας μπιφτέκια λάσπης. Δεν προκειται για υπερβολή: εδώ και δύο χρόνια οι περισσότεροι από τα 10 εκατ. των Αϊτινών δεν έχουν την πολυτέλεια να φάνε κανονικό φαγητό. Οι διεθνείς οικονομικοί Οργανισμοί, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχαν επιβάλλει στην κυβέρνηση της Αϊτής να καταργήσει τους δασμούς στα εισαγόμενα προιόντα, πράγμα που οδήγησε στην εξαφάνιση της τοπικής παραγωγής και την εισαγωγή φθηνών δυτικών προιόντων.

Όμως, πριν από 2 χρόνια οι τιμές των τροφών απογειώθηκαν διεθνώς με αποτέλεσμα ένα πιάτο ρύζι να κοστίζει στο Πορτ Ο Πρενς 5 δολλάρια. Όπως ακόμη και για τους λίγους τυχερούς που βρίσκουν δουλειά ο μισθός δεν ξεπερνά τα 100 το μήνα, οι υπόλοιποι εφεύραν τα μπιφτέκια με λάσπη, αλάτι από την θάλασσα και λίγο βούτυρο που ψήνονταν στον ήλιο.

Πίσω απο την τιμωρία της Αϊτής και των κατοίκων της υπάρχει μεγάλη ιστορία. Η Αϊτή ήταν κάποτε, το πλουσιότερο κράτος στο δυτικό ημισφαίριο, εξ αιτίας του εμπορίου σκλάβων που μεταφέρονταν στο νησί από την Αφρική. Υπήρξε το πρώτο ανεξάρτητο κράτος στην Λατινική Αμερική και το πρώτο κράτος στον κόσμο που κυβερνήθηκε από μαύρους. Όλα αυτά επιτεύχθηκαν χάρις στην επανάσταση των μαύρων σκλάβων η οποία ξεκίνησε το 1791, δύο μόλις χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση. Οι επαναστάτες νίκησαν τους στρατηγούς του Ναπολέοντα, γεγονός που η Γαλλία δεν τους συγχώρησε ποτέ. Από το 1825 έως το 1947 το Παρίσι ανάγκαζε την Αϊτή να πληρώνει ετήσια αποζημίωση για τα χαμένα κέρδη των Γάλλων δουλεμπόρων. Αυτά μέχρι το 1947. Μετά ανέλαβαν οι Αμερικανοί…

Στην διάρκεια του ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ υποστήριξαν το δικτάτορα Ντιβαλιέ και αργότερα τον γιο του, που δολοφόνησαν πάνω από 60 χιλιάδες αντικαθεστωτικούς. Το 1991, μετά από 28 χρόνια στυγνής δικτατορίας, οι Αϊτινοί εξέλεξαν πρόεδρο τον ιερέα Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ ο οποίος όμως δίσταζε να ακολουθήσει τις επιταγές της Ουάσιγκτον και ανατράπηκε από τον στρατό και τον πατέρα Μπους. Η χώρα βυθίστηκε ξανά στο χάος μέχρι το 2004 όταν ο Αριστίντ ξαναγύρισε στην εξουσία, για να απαχθεί αμέσως μετά και να απομακρυνθεί από την νησί υπό τις ευλογίες του υιού Μπους. (περισσότερα για την ιστορία του νησιού στο εξαιρετικό άρθρο του Greg Palast που δημοσίευσε το Tvxs).

Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση «οικονομικών δολοφόνων». (*) Ακόμη κι αν ήθελαν να κάνουν κάτι καλό, οι επόμενοι πρόεδροι δεν είχαν καμμια όρεξη να έχουν την τύχη του Αριστίντ. Για να δώσει βοήθεια στην χώρα που εν τω μεταξύ είχε στις πλάτες της ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος (δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι) το ΔΝΤ επέβαλλε την νεοφιλελεύθερη συνταγή. Από τα σχολεία μέχρι τα νοσοκομεία, όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες καταργήθηκαν. Σε όλη την Αϊτή υπάρχουν μόνο δύο σταθμοί Πυροσβεστικής. Λόγω της φτώχειας και της εσωτερικής μετανάστευσης των κατεστραμμένων από το διεθνές εμπόριο αγροτών που έφταναν στην πρωτεύουσα μήπως βρουν ένα κομμάτι ψωμί, οι κάτοικοι του Πορτ Ο Πρενς έμεναν σε παραπήγματα και τενεκεδούπολεις που με τον σεισμό κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Δεν υπήρχαν πλέον ούτε πυροσβέστες να τους απεγκλωβίσουν από τα συντρίμμια ούτε νοσοκομεία για να τους περιθάλψουν…



ΣΧΟΛΙΟ:
Υποβλήθηκε από ioulianos στις 24. Ιανουάριος 2010 - 12:35. #

Αυτό που συμβαίνει στη Αϊτή είναι κατοχή των ΗΠΑ με τον μανδύα των ανθρωπιστικών λόγων. Και για το λόγο του αληθές έρχεται και η καταγγελία για απαγόρευση εισόδου τους ,όπως δημοσιεύετε σήμερα στα κυριακάτικα φύλα , των Γιατρών χωρίς σύνορα.
Ο λόγος είναι ότι οι ΗΠΑ που ελέγχουν την χώρα δίνουν προτεραιότητα στα δικά τους αεροπλάνα και ειδικά σε αυτά που επιβιβάζουν αμερικανικό στρατό.
Όπως αναφέρουν οι ΓΧΣ από τις 14 Ιανουαρίου συνολικά πέντε δικά τους αεροπλάνα έχουν παρεμποδιστεί να φτάσουν στην Αϊτή, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους ασθενείς που περίμεναν τη βοήθεια και θα μπορούσαν να σωθούν.
Υπάρχουν όμως και άλλες καταγγελίες που λένε πως ότι βοήθεια καταφθάνει παραδίδετε στην πρεσβεία των ΗΠΑ και είναι άγνωστο με ποιο τρόπο μοιράζετε.
Πρόσφατη είναι η δήλωση άλλωστε του Ούγο Τσάβες πως «Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών χρησιμοποιεί αυτήν την ανθρωπιστική τραγωδία για να καταλάβει στρατιωτικά την Αϊτή».
Νομίζω ότι, τους λόγους που οι ΗΠΑ «κατέκτησαν» την χώρα τους περιγράφει ρεαλιστικά η δήλωση του αντιπροέδρου της Βολιβίας, Αλβαρο Γκαρσία Λινέρα «οι ενέργειες των ΗΠΑ και η στρατιωτική εισβολή αποτελούν μέρος του σχεδίου επίθεσης προς τη Λατινική Αμερική, τονίζοντας ότι δημιουργούν μια τεράστια στρατιωτική βάση που έρχεται να προστεθεί σε αυτές που έχουν εγκαταστήσει στην Κολομβία και ετοιμάζονται να εγκαταστήσουν στον Παναμά.»
Έτσι σφίγγει ο κλοιός για τα «εχθρικά κράτη» κατά την ορολογία των ΗΠΑ, Βενεζουέλα Βολιβία Κούβα.
Όλα αυτά μέχρι να φτάσει η ώρα της ανοικοδόμησης ,που είναι δευτερεύων ζήτημα σε σχέση με τα στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ, τα κελεύσματα του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για εκπόνηση «ενός είδος σχεδίου Μάρσαλ», κατά δήλωση του είναι χαρακτηριστικά.
Και όλα αυτά πάνω στο αίμα ανθρώπων.
Μα τι να κάνουμε προέχουν η «ασφάλεια» των ΗΠΑ και οι «Αγορές»
Το δυστύχημα είναι πως και η ΕΕ συμμετέχει σε αυτήν την ανθρωποθυσία ,κρίνοντας, και μέσα από τις δηλώσεις του Σαρκοζι. «Θα ήθελα να χαιρετίσω την εξαιρετική κινητοποίηση από τον πρόεδρο Ομπάμα και την κυβέρνηση και των MSF»,
Όλα αυτά προκειμένου να νομιμοποιηθεί η στρατιωτική απόβαση των ΗΠΑ στην Αϊτή.
Τόση είναι η ανθρωπιά τους…

ΤΑ ΦΡΟΚΑΛΩΔΗ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ "ΑΜΙΑΝΤΩΝ" - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Προδίδετε την ποίηση, θα μου πεις.
Την ιερότερη έκφραση του ανθρώπου.
Την χρησιμοποιείτε ως μέσον
υποζύγιο των σκοτεινών επιδιώξεων σας
εν πλήρη γνώση της ζημιάς που προκαλείτε
με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.
Το τι δεν πρόδοσες, εσύ να μου πεις
εσύ κι όμοιοι σου
χρόνια και χρόνια
ένα προς ένα τα υπάρχοντα σας ξεπουλώντας
στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια.
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε
χωρίς αυτιά να ακούτε
με σφραγισμένα στόματα και δεν μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μας εγκαλείτε;
Ξέρω. "Κηρύγματα και ρητορείες", θα πεις.
Ε, ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες!
Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
να μην τις παίρνει ο άνεμος

Μανώλης Αναγνωστάκης
από την ποιητική συλλογή "Στόχος"



Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΕΚΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΣΑΡΚΟΖΥ ΣΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΠΟΣΤΑ

Όπως ανέπτυξα στο πρώτο μέρος αυτής της αναφοράς, ο Σαρκοζύ συνέδεσε την όλη κοινωνική και πολιτική πορεία του με τους μαφιόζους, που είχε προσεταιριστεί το Γκολικό κόμμα, λόγω της η οικογενειακής του προέλευσης, αρχικά, μέσω της μητριάς του, με την οποία διατηρούσε σχέσεις κηδεμονίας, μέσω του Παρέτι, ενός από τα σημαντικότερα στελέχη της. Στην συνέχεια δημιούργησε δεσμούς αίμματος με αυτά, νυμφευθείς μια ανιψιά του Πασκουά. Ο δεσμός της μητριάς του, μετά τον θάνατο του Παρέτι, με τον γιο του πρωτεργάτη της CIA στην μεταπολεμική Ευρώπη, Γουίσνερ, τον έφερε πολύ κοντά στα κυκλώματα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Σαν νεαρός φοιτητής συμμετείχε στα χρηματοδοτούμενα σεμινάρια από την CIA αρχικά, αλλά και ως φέρελπις δικηγόρος της French Connection στην συνέχεια, ήρθε σε πολύ στενή επαφή απορρόφισης με τον κόμβο που επιρρέασε έντονα τις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία: Ένα κόμβο πολύπλοκο και όχι μονοσήμαντο, από την στιγμή που η Κορσικανή μαφία κατά παράδοση εκινείτο ανάμεσα στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των Γκολιστών και της CIA, που υπήρξαν σφοδροί και αποφασισμένοι αντίπαλοι.
Καθίσταται φανερό, από όσα προηγήθηκαν, ότι η επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς, είχε ως προϋπόθεση και την πλήρη, σαφή και αμετάκλητη συμμαχία με τα εμπλεκόμενα πρωτοπαλίκαρα της Κορσικανής μαφίας στην πολιτική, που είχαν τα συνδικάτα του εγκλήματος κάτω από τον έλεγχό τους, ως το μακρύ χέρι της εγκληματικότητος μέσα στο κράτος, που ήταν σε θέση να παρέχει σε αυτά εγγυημένη προστασία και κάθε είδους διευκολύνσεις.
Πράγματι μετά τριάντα χρόνια συμμαχίας με το Γκολικό κόμμα, ο Πασκουά άλλαξε στρατόπεδο, μεταπηδώντας από τους Γκολιστές στην δεξιά πτέρυγα του UMP, που εκπροσωπούσε τα συμφέροντα του χρηματιστικού κατεστημένου, στην οποία προΐστατο ο Balladur. Σε αυτήν την μεταστροφή συμμετείχε και ο Σαρκοζύ. Κατά πόσο στην συγκεκριμένη περίπτωση έπαιξε ο Σαρκοζύ ένα ρόλο κλειδί, μέσω των επαφών του με τον Γουίσνερ, ξεφεύγει των γνώσεών μου. Αναμφίβολα όμως, ο ρόλος του Σαρκοζύ – λόγω οικογενειακής θέσεως – υπήρξε τουλάχιστον συνδετικός.

Εάν λάβουμε υπ’ όψει μας ένα πολύ σημαντικό γεγονός της προσωπικής του ζωής (που είχε ισχυρές πολιτικές προεκτάσεις, διότι κατά τα άλλα η προσωπική σφαίρα φίλων και αντιπάλων με αφήνει αδιάφορο) αφήνεται να διαφανεί, ότι ο ρόλος του Σαρκοζύ στην προκειμένη περίπτωση υπήρξε πολύ περισσότερο από απλά συνδετικός. Η ταύτιση του με τον Πασκουά είναι σε εκείνη τη φάση δεδομένη. Τότε επικεφαλής της Γκολικής πτέρυγας είναι ο Σιράκ. Ένας πολιτικός που εξασκεί πολύ έντονη επιρροή στους Γκολιστές. Ο Σαρκοζύ έχει δημιουργήσει εξωγαμιαίο δεσμό ήδη από το 1984, μετά μόλις δυο έτη εγγάμου βίου, με την σύζυγο του γνωστότερου τηλεπαρουσιαστού της Γαλλίας εκείνης της εποχής Jacques Martin. Τα πρόσωπα είναι πολύ γνωστά στην δημοσιότητα, ούτως ώστε να σταθεί δυνατή η απόκρυψη του δεσμού, με αποτέλεσμα αυτή να σχολιάζεται δυσμενώς επί πέντε έτη στα μίντια, μέχρις ότου ο Σαρκοζύ πάρει διαζύγιο και νυμφευθεί αυτήν την κυρία το 1989.
Το 1992 παντρεύεται η κόρη του Σιράκ ένα από τους εκδότες της εφημερίδας Le Figaro. Ο Σαρκοζύ είναι εκείνος ο προσκεκλημένος στον γάμο, που έχει απασχολήσει με την ιδιωτική του ζωή περισσότερο από κάθε άλλον εκεί την δημοσιότητα. Παρόλα αυτά, δεν διστάζει να παρασύρει την νεοΰπανδρη κόρη του Σιρακ, Claude, σε μια ερωτική περιπέτεια. Το σοκ για τον νεοσύστατο σύζυγο ήταν φοβερό, ο οποίος για αυτόν τον λόγο αυτοκτονεί με βαρβιτουρικά. Αυτό το γεγονός έχει σαν συνέπεια ένα φοβερό μένος του Σιράκ εναντίον του Σαρκοζύ. Γίνεται πλέον κατανοητό, ότι η μελλοντική πορεία του Σαρκοζύ στον πολιτικό χώρο που σφραγίζει η παρουσία του Σιράκ, το κόμμα όπου συνυπάρχουν Γκολιστές και εισοδιστές των Ρότσιλντ και του πολυεθνικού κεφαλαίου, είναι ήδη τελειωμένη. Αναμφίβολα αυτό δεν μπορεί παρά να είχε σοβαρές συνέπειες και για τις επιλογές του Πασκουά που ακολούθησαν.
Κατά πόσο σε αυτή την εξέλιξη συμμετείχαν οι μυστικές υπηρεσίες, κατασκευάζοντας κάποια από τα γεγονότα, δεν είμαι σε θέση σήμερα να γνωρίζω. Αναμφισβήτητο γεγονός είναι όμως, ότι σε εκείνη τη φάση ο Πασκουά και ο Σαρκοζύ περνάν με την μεριά του Μπαλαντούρ. Οι Γκολικοί αυτό το θεωρούν και το καταγγέλλουν ως προδοσία.
Η πτέρυγα του Μπαλαντούρ, μετά την παροχή στήριξης από την μαφία, περνάει σε ανοιχτή σύγκρουση με τις αρχές του Γκολισμού. Υπακούοντας σε υπερατλαντικές εντολές, ξεκινάει την πορεία ένταξης των χωρών της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, που ανήκαν στο Σταλινικό μπλοκ, μετά την διάλυσή του στην ΕΕ.

Λίγο αργότερα ο πατριός του Σαρκοζύ Φρανκ Γουίσνερ υιός ορίζεται από τον Τζορτζ Μπους «ειδικός εντεταλμένος» για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, του μελλοντικού Ελντοράντο των ναρκωτικών. Ο Γουίσνερ προωθεί τον Bernard Kouchner στη Διεύθυνση Εξωτερικών Υποθέσεων με διπλή αποστολή: Την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και την ανατροπή της Γαλλικής πολιτικής στις Αραβικές χώρες.
Ο Kouchner, που ξεκίνησε την καριέρα του στις ΜΚΟ που χρηματοδοτούσε το Εθνικό Ίδρυμα για την Δημοκρατία, ανέπτυξε μεγάλη συνεργασία με τους αδελφούς Καρζάι στο Αφγανιστάν και συντόνιζε μέσω του νεώτερου Καρζάι την μετατροπή του Αφγανιστάν σε πρώτη παραγωγό χώρα οπίου. Μεταξύ 1999 και 2001 ήταν εκπρόσωπος του ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο. Υπήρξε συντονιστής στην σχέση μεταξύ Καρζάι και Θάτσι, για την μεταφορά του οπίου από το Αφγανιστάν στην βάση των ΗΠΑ Camp Bondsteed στο κοσσυφοπέδιο, από όπου οι Ουτσεκάδες του Θάτσι ανελάμβαναν την διανομή στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Η μεταστροφή της ομάδας του Πασκουά προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ, άνοιγε πλέον τον δρόμο για την εκτίναξη εκείνου του ανθρώπου στην εξουσία, που το πεπρωμένο του τον είχε συσχετίσει τόσο με την μαφία, όσο και με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και που μεθοδικά είχε προετοιμαστεί για την δρομολόγηση του με κάθε μέσον στην Γαλλική προεδρεία.
Για όσους γνωρίζουν τα μέσα και τους τρόπους που οι δυο αυτές παράνομες δομές προωθούν την επίτευξη των σχεδίων τους, μπορεί να καταστεί άμεσα κατανοητό, ότι και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτά που εφαρμόστηκαν ήταν άκρως αθέμιτα.


ΣΚΑΝΔΑΛΟΛΟΓΙΑ – ΣΚΑΝΔΑΛΟΘΗΡΙΑ – ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ – ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ - ΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ. Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ Η CIA ΑΝΕΔΕΙΞΕ ΤΟΝ ΣΑΡΚΟΖΥ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΕΙΑ.

Ο Σιράκ, όπως αναφέρθηκε, ήταν ισχυρά εδραιωμένος στο συντηρητικό κόμμα, το UMP και έχαιρε της εμπιστοσύνης των Γκολιστών. Ανερχόμενος αστέρας του κόμματος και προστατευόμενος του Σιράκ τότε ήταν ο Dominique de Villepin. Από τότε που μου έγινε γνωστή η προσωπικότητα και η δράση αυτού του πολιτικού, παρ’ όλο ότι ανέκαθεν ήμουν ενταγμένος στο ριζοσπαστικό κοινωνικό κίνημα, απόκτησα συμπάθεια απέναντι σε συντηρητικούς πολιτικούς φορείς. Ο Ντε Βιλπέν απέδειξε κάτι που είχα εντοπίσει κατά την μελέτη του Εθνικοσοσιαλισμού, ο οποίος συνέτριψε την Γερμανική αριστοκρατία. Οι Γερμανοί αριστοκράτες που προήρχοντο από τον χώρο των μεγάλων Γαιοκτημόνων (Junker) είχαν μια διαφορετική κοσμοαντίληψη από το Πρωσικό γραφειοκρατικό-μιλιταριστικό κατεστημένο, αποδεικνύοντας ότι τουλάχιστον ένα τμήμα της αριστοκρατίας διέθετε αρχές και πολιτισμική συνείδηση, τουλάχιστον σε μια χώρα όπως η Γερμανία, που δεν είχε γνωρίσει κλασσική αστική ανάπτυξη. Διέθετε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απλά στοιχειώδης τσίπα και αυτοτελής προσωπικότητα, σε αντίθεση τόσο προς την νοσηρή νοοτροπία των απόλυτα ταυτισμένων με το αυτοκρατορικό κράτος και την μοναρχική εθελοδουλεία των γραφειοκρατών και των μιλιταριστών, όσο και με την υποδούλωση κάποιων αλητοποιημένων στοιχείων του κουρελοπρολεταριάτου, καθώς και των πρακτόρων και των γόνων του χρηματιστικού κατεστημένου, στις στοές και τις υποχθόνιες ενώσεις, που είχαν ως στόχο τον εκμαυλισμό των κοινωνιών και την παράδοσή τους στο „ελεγχόμενο χάος“.
Η θαυμάσια εκείνη παρέμβαση του Ντε Βιλπέν στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ τον Φεβρουάριο του 2003, που ως υπουργός εξωτερικών γελοιοποίησε στην κυριολεξία την κακοστημένη προπαγάνδα του Πάουελ περί υπάρξεως όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, έκανε πολλούς ανθρώπους να δούμε στο πρόσωπό του ένα ανερχόμενο επάξιο διάδοχο της πολιτικής του Ντε Γκολ. Σε φάση που η παραδοσιακή αριστερά είχε χάσει τελείως την μπάλα από τα πόδια, δημιουργήθηκε η ελπίδα, ότι κάποιοι συντηρητικοί πολιτικοί ίσως ήταν μελλοντικά σε θέση να κάνουν πράξη εκείνη την επιταγή, που καθόριζε ότι: „Η μόνη σωστή πολιτική είναι η πολιτική αρχών“ (έστω και εάν η ρήση είχε διατυπωθεί από τον μεγαλύτερο οπορτουνιστή του λαϊκού κινήματος, Βλαδίμηρο Ίλιτς „Λένιν“).

Ο Ντε Βιλπέν, εκφράζει τελείως αντίθετες ιδιότητες από αυτές του Σαρκοζί. Ο πρώτος είναι αριστοκράτης, με 1,93 μέτρα ύψος, διανοούμενος, συγγραφέας ιστορικών δοκιμίων και ποιητικών συλλογών, επιτυχημένος οικογενειάρχης με 23 χρόνια γάμου και παιδιά που διακρίνονται για την σεμνότητά τους. Ο δεύτερος, γιος ξεπεσμένου αριστοκράτη της Ουγγαρίας, που κατέληξε στον μηδενισμό αξιών της Λεγεώνας των Ξένων, με 1,70 μέτρα ύψος, τρεις φορές παντρεμένος, άνθρωπος των κυκλωμάτων της ρεμούλας, μόνιμο αντικείμενο προβολής στον σκανδαλοθηρικό τύπο.
Για την άνοδο του Σαρκοζί στην προεδρεία έπρεπε να τεθούν εκτός μάχης τόσο ο Σιράκ, όσο και ο Ντε Βιλπέν ως κύριοι αντίπαλοί του στο κόμμα των Γκολικών, αλλά και αρκετοί άλλοι πολιτικοί.
Η CIA ανέπτυξε προς αυτήν την κατεύθυνση ένα σχέδιο με τρεις φάσεις. Το πρώτο μέρος του σχεδίου είχε στόχο την εξουδετέρωση του Σιράκ. Το δεύτερο την εξουδετέρωση των αντιπάλων του Σαρκοζύ μέσα στο UMP και το τρίτο την εξουδετέρωση αυτών, που θα μπορούσαν σταθούν σαν αντίπαλοί του στην υποψηφιότητα για την προεδρεία από τα άλλα κόμματα.
Οι μέθοδοι που ακολουθήθηκαν ήταν οι πάγιες των μυστικών υπηρεσιών (και ανάλογες με αυτές που κλιμακώθηκαν στην Ελλάδα για την απαξίωση του Καραμανλή από την πρωθυπουργία): Σκανδαλοθηρία, κατασκευή σκανδάλων, εξαγορά προσώπων και δρομολόγηση των γνωστών «ξυπόλυτων ταγμάτων», των πληρωμένων και δοτών από τις μυστικές υπηρεσίες αμφισβητιών και ταραχοποιών.

Η συμμετοχή του Σαρκοζύ στην κυβέρνηση επιβλήθηκε μέσω της σκόπιμης δημοσιοποίησης ενός σκανδάλου ακινήτων. Τα σκάνδαλα που αξιοποιούν οι κατασκευάζουν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, σύμφωνα προς την πάγια τεχνογνωσία τους, στηρίζονται - όπως μάθαμε στην καμπούρα μας και στην Ελλάδα - σε δυο τύπους: Ακίνητα και μαύρες κάσες.
Ένας μεσίτης ακινήτων, πριν πεθάνει κάτω από αδιευκρίνιστες αιτίες, αποφάσισε να προβεί σε αποκαλύψεις μέσω μαγνητοσκόπησης, σχετικά με ένα σκάνδαλο ακινήτων για την χρηματοδότηση της κομματικής πτέρυγας του Σιράκ. Η κασέτα αυτή έφτασε με παράξενο τρόπο στην κατοχή του επικεφαλής του σοσιαλιστικού κόμματος Dominique Strauss Kahn. Οι περισσότεροι στην Γαλλία αγνοούν ότι ο Kahn είναι πολιτικός που βρίσκεται στα κατάστιχα εξαγοράς πολιτικών των ΗΠΑ. Διδάσκει με εντολή της Κοντολίζα Ράις στο Στάνφορντ. Τα κυκλώματα πίσω από τον Σαρκοζύ και την Ράις φρόντισαν να ανταμείψουν στην συνέχεια τον Καν για την παροχή των „υπηρεσιών“ που κατέβαλε, με την προώθησή του στην ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Την όλη ποινική ευθύνη από το σκάνδαλο των ακινήτων ανέλαβε ο τότε πρωθυπουργός Alain Juppé, για να προφυλάξει τον Σιράκ. Ο Σιράκ όμως είχε καταστεί ήδη εκβιάσιμος και για να αποφύγει ένα μεγαλύτερο διασυρμό, αναγκάστηκε να δεχθεί την είσοδο του Σαρκοζύ στην κυβέρνηση. Ο Σαρκοζύ έγινε τότε υπουργός εσωτερικών, αποκτώντας πρόσβαση στον ευαίσθητο τομέα των μυστικών υπηρεσιών της Γαλλίας. Τότε έπεσε και το δεύτερο προπύργιο αυτοπροστασίας των Γκολιστών απέναντι στην ΣΙΑ. Τα πρώην στηρίγματά τους στον υπόκοσμο ήταν αυτοί που γνώριζαν τις μεθοδολογίες υπόθαλψης και των βρόμικων κτυπημάτων κάτω από την μέση, που εφάρμοζε η ΣΙΑ, καθότι η „βρωμοδουλειές“ ήταν μέσα και στην δική τους νοοτροπία. Με την απώλεια εκείνου του τμήματος του υποκόσμου, που δεν ήλεγχε παραδοσιακά η ΣΙΑ, το μόνο κέντρο που απέμενε στους Γκολιστές για την αντιμετώπισή της στα πλαίσια των ανορθόδοξων συγκρούσεων, ήταν οι κρατικές μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας. Την πάγια αλλοίωσή τους που επιδιώκει ο αντίπαλος, ήλθε να επιταχύνει τότε ο Σαρκοζύ, με τις αρμοδιότητές του υπεύθυνου υπουργού γι’ αυτές. Οι Γκολικοί ήταν μοιραίο να γίνουν στην συνέχεια έρμαια της αυθαιρεσίας του βρώμικου πολέμου της ΣΙΑ, στην πορεία προώθησης του Σαρκοζί στην προεδρεία.

Το επόμενο βήμα ήταν η εξουδετέρωση των Laurent Fabius και Ségoléne Royal από την ηγεσία του Σοσιαλιστικού κόμματος, που θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τον Σαρκοζύ στην υποψηφιότητα της προεδρίας. Με έντεχνη παρέμβαση των ανθρώπων τους στο Σοσιαλιστικό κόμμα πέτυχαν την μείωση της συνδρομής μελών σε ένα ελάχιστο συμβολικό ποσόν. Μετά από αυτό το Σοσιαλιστικό κόμμα κατακλύστηκε από 10000 περίπου νέα μέλη, που ανήκαν στον Τροτσκιστικό κόμμα των „Λαμπερτιστών“, που ήταν το παραδοσιακό φυτώριο πρακτόρων της ΣΙΑ, στην σύγκρουσή της με τους Σταλινικούς κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Αυτός ο ξυπόλυτος συρφετός φρόντισε να απομακρυνθούν από την ηγεσία του Σοσιαλιστικού κόμματος οι Fabius και Royal.

Για το κτύπημα και την εξουδετέρωση του Ντε Βιλπέν επέλεξε η ΣΙΑ το στήσιμο ενός σκανδάλου με μαύρες κάσες. Επειδή τα τεχνάσματα είναι μετρημένα, επιλέγεται να προωθούνται με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Σε αυτήν την περίπτωση στήθηκε το κόλπο έτσι, ούτως ώστε το επιλεχθέν θύμα να μην παρουσιάζεται ως το δράστης του σκανδάλου, αλλά ως υποτιθέμενος θύτης, που έστησε ψεύτικο σκάνδαλο σε βάρος του προσώπου, που αποσκοπείται να ωφεληθεί. Πρόκειται για το ίδιο κουστουμάκι σκανδαλολαγνείας, το οποίο κατά την κλιμάκωση υπόθαλψης προσώπων οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι των μυστικών υπηρεσιών δεν διστάζουν φορέσουν ανάποδα, προκειμένου να επιδείξουν ψεύτικη καρνταρόμπα, ως τελείως τσίτσιδοι από αρχές και τσίπα, σε μια προσπάθεια τεχνητής σπίλωσης ανθρώπων με παρρησία και πραγματικό πολιτικό μέγεθος.
Το κόλπο στήθηκε ως εξής: Στον Ντε Βιλπέν και άλλους πολιτικούς εστάλη μια λίστα από ηλεκτρονικό υπολογιστή, που περιείχε την κίνηση από ποσά μαύρων ταμείων σε μια χρηματηστηριακή εταιρεία του Λουξεμβούργου ονόματι „Clearstream“. Οι λογαριασμοί υποτίθεται ότι ανήκαν στον Σαρκοζύ και άλλους πολιτικούς. Ο Ντε Βιλπέν αντιμετωπίζοντας το όλο θέμα με σκεπτικισμό, ανέθεσε σε κάποιο πρώην διευθυντικό στέλεχος των Γαλλικών μυστικών υπηρεσιών την εξακρίβωση της αλήθειας σχετικά με το θέμα.
Η λίστα αυτή είχε κατασκευαστεί από το κύκλωμα που βρισκόταν πίσω από τον Σαρκοζύ, συγκεκριμένα από κοινό κλιμάκιο της ΣΙΑ και Μ16 στο Λονδίνο, στο οποίο προΐστατο ο Φρανκ Γουίσνερ, υπό την εποπτεία του Ιωάννη Νεγρεπόντη, με στόχο την καταδίκη του Ντε Βιλπέν ως συκοφάντη.
Αυτή η πλεκτάνη, η οποία επεκτείνετο και στο δικαστικό κατεστημένο, ήταν καλά στημένη και κόστισε στον Ντε Βιλπέν την αναγκαστική προσωρινή αποχή από την πολιτική ζωή. Η δικαστική διαδικασία δεν έχει κλείσει και συνεχίζεται ακόμη.

Οι τεχνικοί της υπόθαλψης και του δοτού χάους δεν δίστασαν να βάλουν και τα ελεγχόμενα από αυτούς ξυπόλυτα τάγματα σε δράση, όταν ο Σαρκοζύ ήταν υπουργός εσωτερικών, με τις μεγάλες ταραχές που έλαβαν χώρα στα προάστια στο Παρίσι, για τα μαζέψουν στην συνέχεια στα κοτέτσια από όπου τα αμόλησαν – κατά την γνωστή και στην Ελλάδα μέθοδο Σόρος – βάζοντας στη συνέχεια τα κίτρινα φερέφωνα της „ενημέρωσης“ να πλέκουν τα εγκώμια του ανθρώπου της French Connection που „διαφύλαξε την τάξη“, ως πολιτικός με πυγμή.

Ο δρόμος για την επιβολή του ανθρώπου της ΣΙΑ στην προεδρεία της χώρας, που είχε επιτύχει να αντιτάξει το ανάστημά της στις επιβολές των Αγγλοσαξόνων, δημιουργώντας ένα όραμα για πραγματικό εθνικό κράτος και ανεξάρτητη πολιτική στην Ευρώπη, ήταν πλέον ανοικτός. Η Γαλλία επέστρεφε μετά από 43 χρόνια αποχής στο ΝΑΤΟ.

Ο Σαρκοζύ αμείφθηκε πλουσιοπάροχα για την εκδούλευση. Ο ετεροθαλής αδελφός του Pierre Olivier διορίστηκε διευθυντής του επενδυτικού χαρτοφυλακίου του ομίλου Carlyle, της κοινής επιχείρησης Μπους και Μπιν Λάντεν. Σήμερα διαχειρίζεται αυτός το πέμπτο μεγάλο επενδυτικό χαρτοφυλάκιο παγκοσμίως, που περιλαμβάνει τις αποταμιεύσεις της Σιγκαπούρης και του Κουβέιτ.

Σε ανταπόδοση ο Σαρκοζύ όρισε υπουργό οικονομίας και οικονομικών το στέλεχος των επιχειρήσεων του Ντικ Τσένι Christine Lagarde, η οποία σε συνεργασία με τον Μπρετζίνσκι προΐστατο της επιτροπής που ρύθμισε το καθεστώς αποκρατικοποιήσεων στην Πολωνία.

Οι βασικοί „άνθρωποι του προέδρου“ που ανέλαβαν την επίβλεψη του εθνικού ξεπουλήματος της Γαλλίας είναι:
- Claude Guéand, γενικός γραμματέας του προέδρου, πρώην γραμματέας του Πασκουά.
- Francois Perol, δεύτερος γραμματέας του προέδρου, διευθυντής της τράπεζας του Ρότσιλντ
- Jean-David Levitte, σύμβουλος επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, γιος του προέδρου του Εβραϊκού Συμβουλίου
- Alain Bauer, εντεταλμένος για τις μυστικές υπηρεσίες, Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας.

Η αναφορά θα κλείσει με το τρίτο και τελευταίο μέρος.

ΤΑ ΦΡΟΚΑΛΩΔΗ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ "ΑΣΠΙΛΩΝ" - ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.
Και του μιλούσανε για δράκους
για το πιστό σκυλί
για τα τα ταξίδια της πεντάμορφης
και για τον άγριο λύκο.

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα τα βράδια κάθομαι και του μιλώ.
Λέω τον σκύλο σκύλο
τον λύκο λύκο
και το σκοτάδι σκοτάδι.
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς
το μαθαίνω ονόματα και προσευχές
του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια!
Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά

Μανώλης Αναγνωστάκης
- από την συλλογή ποιημάτων "Στόχος" -


Στη διαμάχη που προηγήθηκε της ψηφοφορίας για την προεδρεία του κόμματος της ΝΔ. ο κ. Σαμαράς επικαλέστηκε κατά κόρον αρχές και αξίες με γενικούς αφορισμούς γύρω από σλόγκαν και συνθηματολογίες, τις οπoίες απέφυγε να προσδιορίσει.
Ως υπόδειγμα πολιτικών αρχών, συνέπειας και αποφασιστικής στήριξης στο εθνικό κράτος, πρόβαλαν ο κ. Σαμαράς και το επικοινωνιακό επιτελείο του τον Νικολά Σαρκοζί. Όσοι γνωρίζουν συγκεκριμένα τον βίο και την πολιτεία αυτού του πολιτικού είναι σε θέση να κρίνουν ότι τελικά πρόκειται για το χειρότερο παράδειγμα, που θα μπορούσε να επιλέξει κάποιος, στηριζόμενος κυρίως στο κενό ενημέρωσης που έχει επιβάλει το σκωταδιστικό μιντιακό καθεστώς στην Ελλάδα. Ο κ. Σαρκοζί υπήρξε εκείνος ο ενεργούμενος από την CIA πολιτικός, που έδωσε την χαριστική βολή στον Γκολισμό. Στην προσπάθεια δηλαδή διάσωσης των εσχάτων ψιχίων εθνικής αυτοτέλειας της Γαλλίας ως κράτους, που επί μακρόν υπήρξε το προπύργιο της εθνικής πολιτικής στην Ευρώπη, ενάντια στην πολιτική προσαρμογής ή και υποταγής στα κελεύσματα του Αγγλοσαξονικού κατεστημένου.

Για την προσωπικότητα και την πολιτική τομή του Σαρλς Ντεγκόλ αξίζει να γίνει εδώ μελλοντικά μια αυτοτελής ανάρτηση. Όχι μόνο για να αποδώσουμε τον δέοντα φόρο τιμής στον σημαντικό αυτόν πολιτικό ηγέτη του περασμένου αιώνα, που είχε το σθένος να αντιπαρατεθεί στον οδοστρωτήρα του Ατλαντισμού – αποδεικνύοντας στην πράξη το ψευδεπίγαφρο δίλημμα, ότι η υποταγή στο ΝΑΤΟ ήταν μονόδρομος, για όσους ήθελαν να αποφύγουν την απορρόφηση από το Σταλινικό μπλοκ. Αλλά και για να γίνει αναφορά στον τρόπο που τον ΝΑΤΟ επιχείρησε να υποσκάψει την εθνική ανεξαρτησία της Γαλλίας μετά τον Β΄ΠΠ., θέτοντας σε κίνηση παράνομα κυκλώματα πρακτόρων. . Όπως επίσης και κυκλώματα-συμμορίες του ποινικού εγκλήματος, στη βάση της μόνιμης συνεργασίας CIA και μαφίας.
Κάποιοι από αυτούς, που πρωτοστάτησαν ως δοτοί ακτιβιστές στην αποδόμηση του Γκολισμού κατά την δεκαετία του ΄60, φορώντας μόνιμα ψευτοπροοδευτικό προσωπείο, όπως ο έμπορος του οικολογικού κινήματος Δινιήλ Κον Μεντίτ, εκτός από τον γενικότερο προβοκατόρικο ρόλο τους συνολικά μέχρι σήμερα, ανέπτυξαν ταυτόχρονα στην πορεία και σημαντική ανθελληνική δραστηριότητα, ως πράκτορες-διεκπεραιωτές των ανθελληνικών κέντρων.

Σε αυτή την ανάρτηση, που αποτελεί το πρώτο μέρος της αναφοράς μας για τον άνθρωπο της CIA και της French Connection Νικολά Σαρκοζί, θα ασχοληθούμε με τον τρόπο, που ο συγκεκριμένος πολιτικός δρομολογήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και την διεθνή των ναρκωτικών, για να προσδέσει την Γαλλία στην πολιτική του ΝΑΤΟ, με συγκεκριμένες αναφορές στον βίο και την πολιτεία του. Δεδομένα, που τα κυκλώματα που τον ανέβασαν στα κυβερνητικά πόστα φρόντισαν να κρατηθούν έντεχνα μακρυά από την δημοσιότητα, δημιουργώντας μόνιμο σούσουρο γύρω από τον δεσμό του με την Κάρλα Μπρούνι, για αποπροσανατολισμό.
Στην επόμενη ανάρτηση θα ασχοληθούμε με κάποιες από τις λοιπές επιλογές του ως επικεφαλής της Γαλλικής κυβερνήσεως, για να καταστούν κατανοητές ποιες είναι οι „αρχές“ που διέπουν τον εν λόγω πολιτικό και κατά πόσο αυτοί που τον προβάλουν και επαίρονται, θα ήταν ορθότερο να εντρέπονται δια την ακατάσχετο δημαγωγία που τους διακρίνει. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην επίθεση που κλιμάκωσε ο Σαρκοζί με αθέμιτα μέσα σε βάρος του Βαλερί Ντα Βιλπέν. Του έξοχου αυτού πολιτικού και διανοούμενου, η δράση του οποίου θα έπρεπε να δημιουργεί αισθήματα υπερηφανείας σε κάθε Ευρωπαίο.

Ο ρόλος του Σαρκοζί: πώς η CIA τοποθέτησε έναν από τους εγκαθέτους της στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας:

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ στέλνουν τον Ιταλοαμερικάνο νονό της Κόζα Νόστρα, Lucky Luciano, στην Σικελία, με αποστολή να ρυθμίσει μέσω της Μαφίας ζητήματα για τον έλεγχο της ασφάλειας των αμερικανικών λιμένων και την προετοιμασία τους για την αποβίβαση του στρατου των ΗΠΑ εκεί. Οι κύριες επαφές του Λουτσιάνο - που πραγματοποιήθηκαν την εποχή εκείνη σε μια φυλακή „πολυτελείας“ της Νέας Υόρκης για λογαριασμό των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, έγιναν κυρίως μέσω του Frank Wisner, Sr. Αργότερα, όταν ο "νονός" απελευθερώθηκε και επέλεξε ως τόπο αυτοεξορίας την Ιταλία, προστέθηκε στις ενδιάμεσες επαφές που λειτουργούσαν μεταξύ αυτού και της CIA και ο τοπικός "πρέσβυς" του υποκόσμου της Κορσικής, Étienne Leandri.

Ο ρόλος των Κορσικανών του υποκόσμου στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας, μπορεί να γίνει κατανοητός με την μελέτη των πολιτικών γεγονότων σε συνδυασμό με τον ρόλο που επιτέλεσαν τα συνδικάτα του εγκλήματος, στην δεύτερη μεγάλη πόλη της Γαλλίας, την Μασσαλία. Τα βιβλία που πραγματεύονται την ιστορία της διεθνούς των ναρκωτικών, αφιερώνουν συνήθως περισσότερα κεφάλαια στο μεγάλο αυτό λιμάνι της Γαλλίας στην Μεσόγειο. Το 10% του πληθυσμού της Μασσαλίας προέρχεται από την Κορσική. Τα εγκληματικά κυκλώματα της Μασσαλίας ελέγχονται και επανδρώνονται συνολικά από Κορσικανούς. Μετά το 1950 ο Λάκι Λουτσιάνο, που ήλεγχε την διαμετακόμιση της ηρωίνης από την Ευρώπη στις ΗΠΑ, προμηθευόταν τα ναρκωτικά από εργαστήρια, που είχαν έδρα την Μασσαλία. (Πληροφορίες για την μεταφορά του κέντρου των εργαστηρίων παρασκευής ηρωίνης από την Ιταλία στην Μασσαλία υπάρχουν σε όλα τα έργα που πραγματεύονται την σύγχρονη ιστορία των ναρκωτικών).

Το 1958, οι ΗΠΑ ανησύχησαν έντονα για την ενδεχόμενη νίκη του πατριωτικού κινήματος FLN στην Αλγερία, η οποία θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για την σοβιετική επιρροή στη Βόρεια Αφρική, σε περίπτωση που το πατριωτικό μέτωπο ενίσχυε την ήδη μεγάλη επιρροή του. Τότε αποφάσισαν οι ιθύνοντες των ΗΠΑ να οργανώσουν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα στη Γαλλία. Η επιχείρηση οργανώθηκε από κοινού από την Διεύθυνση Σχεδιασμού της CIA και από το ΝΑΤΟ και αποφασίστηκε αρχικά να γίνει υπό την εποπτεία του Frank Wisner, Sr., ο οποίος έπαιξε ρόλο κλειδί στις αποστολές των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στην μεταπολεμική Ευρώπη. Ο Wisner όμως βρισκόταν ήδη σε πολύ προχωρημένη ηλικία εκείνη την εποχή και έτσι αυτή η αρμοδιότητα ανατέθηκε στον διάδοχό του, Allan Dulles, που επέβλεψε τις προετοιμασίες για επιβολή του πραξικοπήματος. Με αυτή την προοπτική οργάνωσαν με έξωθεν εντολή κάποιοι Γάλλοι στρατηγοί τότε την Δημόσια Επιτροπή Σωτηρίας, η οποία ώθησε τις πολιτικές αρχές στο Παρίσι να εξουσιοδοτήσουν δια ψήφου και χωρίς να προβούν σε βίαια μέσα τον Ντε Γκολ με έκτακτες εξουσίες.

Όμως Charles de Gaulle δεν ήταν διατεθειμένος να γίνει πιόνι στα χέρια της της Αγγλοσαξονικής πολιτικής, όπως πίστεψαν αυτοί που επιχείρησαν να χειραγωγήσουν τις εξελίξεις. Ο Ντε Γκολ ακολουθώντας μια σώφρονα πολιτική, απέφυγε να προβεί σε μια μοιραία σύγκρουση με τις αποικίες της Γαλλίας, παραχωρώντας τους σε πρώτη φάση μια ουσιαστική αυτονομία εντός της Γαλλικής Ένωσης. Όμως ήταν ήδη πολύ αργά, για να σωθεί η γαλλική αυτοκρατορία. Οι αποικίες δεν πίστευαν πλέον σε οφέλη που μπορεί να είχε η εξάρτηση από την μητρόπολη και επέμεναν στο αίτημα της πλήρους ανεξαρτητοποιήσεως. Ο Ντε Γγκολ είχε κατανοήσει - μετά την επιτυχή επιβολή μεγάλης βίας που είχε προηγηθεί και που είχε επιτύχει να εξουδετερώσει προσωρινά κάποια αντιαποικιακά κινήματα – ότι το κόστος της συγκεκριμένης πολιτικής δεν θα απέφερε μελλοντικά τα προσδωκούμενα οφέλη. Έτσι δεν δίστασε να προβεί στη συνέχεια σε μια γενναιόδωρη παροχή ανεξαρτησίας στις αποικίες. Το αποτέλεσμα ήταν, να θεωρήσουν τα κυκλώματα που στήριξαν την άνοδο του στην εξουσία αυτήν την επιλογή ως προδοσία. Στην CIA δόθηκε τότε η δυνατότητα να προσεταιριστεί τους δυσαρεστημένους και να προωθήσει μια οργάνωση συνωμοτικών κινήσεων σε βάρος του, μεταξύ των οποίων ένα πραξικόπημα που απέτυχε, όπως και 40 απόπειρες δολοφονίας.
Ωστόσο, ορισμένοι από τους οπαδούς του ενέκριναν την πολιτική του διορατικότητα και τις επιλογές του και αποφάσισαν να τον στηρίξουν δυναμικά. Σε εκείνη τη φάση ο έμπιστς του Ντε Γκολ Charles Pasqua, δημιούργησε το SAC (Civil Aktion Services) ως πολιτοφυλακή με στόχο την προστασία του.

Ο Πασκουά ήταν άνθρωπος του υποκόσμου της Κορσικής με έντονη συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση εναντίον των Ναζί.
Ο ρόλος των Κορσικανικών συνδικάτων του εγκλήματος στην Μασσαλία, κατά την περίοδο πριν και μετά τον Β΄ΠΠ., είναι πολύπλοκος. Επ’ αυτού αξίζει να αναφέρω προς το παρόν, ότι ενώ ο κορμός τους συνεργάστηκε με τους Ναζί κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, ένα σημαντικό τους μέρος πέρασε στην εθνική αντίσταση. Ο λόγος που οδήγησε τους Κορσικανούς σε αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του Άξονος, ήταν η τάση των Ιταλών φασιστών να προσαρτήσουν την Κορσική, ο πληθυσμός της οποίας στάθηκε ιστορικά στο πλευρό του Ναπολέονος Βοναπάρτη.
Ο Πασκουά είχε παντρευτεί την κόρη ενός Καναδού λαθρεμπόρου οινοπνευματωδών, που δημιούργησε μεγάλη περιουσία κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης και που είχε στήσει την εταιρεία Ricard, οι οποία στηρίχθηκε στην εμπορευματοποίηση εκχυλισμάτων από αψέντι, ενός είδος αλκοόλ, που ήταν απαγορευμένο. Στην πορεία απόκτησε επιρροή στον υπόκοσμο με πωλήσεις του αλκοόλ που βασίζεται σε γλυκόριζα (anisette). Η εταιρεία Ricard εξακολούθησε να χρησιμεύει ως προκάλυμμα για όλα τα διακινούμενα είδη μεταξύ Νέα Υόρκης και άλλων περιοχών μέσω της ιταλοαμερικανικής σπείρας του Genovese και του Lucky Luciano.
Ο Pasqua κάλεσε τον τοποτηρητή του Λουτσιάνο στην Κορσική Etienne Leandri να θέσει στην διάθεση του οπλοφόρους, για να αποτελέσουν αυτοί τον κορμό του σώματος της πολιτοφυλακής. Σημαντικό ρόλο στην οργάνωση του SAC ανάλαβε και ο πρώην σωματοφύλακας του Ντε Γκόλ Achille Peretti, που ήταν επίσης Κορσικανός.

Η επιλογή στήριξης σε δυνάμεις και πρόσωπα του υποκόσμου, οι οποίες όμως είχαν επιδείξει κατά την διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου που προηγήθηκε πατριωτικό φρόνημα, αποτέλεσε μια εύστοχη κίνηση από την μεριά των Γκολιστών, που διεμβόλιζε την πολιτική των ΗΠΑ, όσο αφορά την βασική δεξαμενή άντλησης από αυτές δυνάμεων προς επίτευξη των σκοπών τους. Δεδομένου, ότι η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ με τα συνδικάτα του εγκλήματος δεν αποτέλεσε μόνο μόνιμη επιλογή τους, αλλά χαρακτήριζε και την ίδια την δομή της εξουσίας των ΗΠΑ, που στηριζόταν από πολύ παλιά στην κατάλυση της νομιμότητας με τεχνάσματα, στο δουλεμπόριο, το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών και την συστηματική υποδούλωση της κοινωνίας στα κυκλώματα των αδελφάτων, τον εκφυλισμό κοινωνικών ομάδων μέσω του χρήματος, την νόθευση της παιδείας και των λοιπών δομών.
Αυτή η συγκεκριμένη επιλογή δεν έπαυε όμως να αποτελεί από την μεριά των Γκολιστών συνεργασία με τον σατανά, που άνοιγε της πύλες της κρατικής πολιτικής της Γαλλίας στην επιρροή κυκλωμάτων του εγκλήματος, έστω και εάν αυτά είχαν κάποιες πατριωτικές αντιλήψεις και παράδοση, σχετικά με τον τρόπο προώθησης των συμφερόντων τους. Τέτοιου είδους επιλογές είναι αναπόφευκτο να δημιουργήσουν αρνητικές συνέπειες για τις μελλοντικές εξελίξεις. Αναμφίβολα, οι συνθήκες σύγκρουσης των Γκολιστών με τον ισχυρότατο αντίπαλο που είχαν ήταν σφοδρότατες. Και απαιτούσαν έξυπνες επιλογές και επικίνδυνους συμβιβασμούς. Όμως όσο και εάν ο Ντε Γκολ στάθηκε αριστοτεχνικά σε αυτή την διαδικασία, κάποιες από τις – ίσως αναπόφευκτες – επιλογές του δεν μπορούσαν παρά να έχουν μοιραίες συνέπειες, μετά την αποπεράτωση του πολιτικού του κύκλου, και ειδικά όταν στάθηκε δύσκολο να εξευρεθούν διάδοχοι, που να διαθέτουν ανάλογες ικανότητες με αυτόν.

Υπό την ενεργό προστασία αυτών των αποτελεσματικών μεν, αλλά αμφιβόλου προελεύσεως μηχανισμών, προχώρησε ο de Gaulle στην συνέχεια σε μέτρα ενίσχυσης της πολιτικής ανεξαρτησίας της Γαλλίας με τολμηρό τρόπο. Ενώ διατήρησε αρχικά την συμμετοχή της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ, αμφισβήτησε στην αγγλοσαξονική ηγεσία του την μονομερή και αυθαίρετη λήψη αποφάσεων, προβαίνοντας σε μια πρακτική που εξαγρίωσε το Αγγλοσαξονικό κατεστημένο:
Το 1961 αντιτίθεται στην ένταξη του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΟΚ. Το ίδιο έτος αντιτίθεται στον ΟΗΕ στην αποστολή κυανόκρανων στο Κογκό. Με τον λόγο που επήγγειλε στο Μεξικό το 1964 κάλεσε της χώρες της Λατινικής Αμερικής να μην υποκύψουν στις πιέσεις των ΗΠΑ και να αποφύγουν την επιρροή τους.
Η πολιτική αποστασιοποίησης του Ντε Γκολ από τις ΗΠΑ κορυφώθηκε με την έξοδο της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ το 1966 και την καταδίκη της επεκτατικής πολιτικής του Ισραήλ κατά την διάρκεια του πολέμου των έξι ημερών το 1967. Κατά το ίδιο έτος υποστηρίζει αυτός και την ανεξαρτητοποίηση του Κεμπέκ από τον Καναδά.

Οι επόμενες κινήσεις του Ντε Γκολ αφορούσαν την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητος της Γαλλίας με έμφαση στην ανάπτυξη της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Με στροφή προς την πυρηνική βιομηχανία κατέστη η Γαλλία σημαντική πυρηνική δύναμη, ενισχύοντας ταυτόχρονα την ενεργειακή της βάση.
Σε μια προσπάθεια ταυτόχρονης ανταμοιβής-προαγωγής, αλλά και απομάκρυνσης των Κορσικανών από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, ανέθεσε ο Ντε Γκολ στον Étienne Léandri την διεύθυνση της γαλλικής εταιρείας πετρελαίων ELF (σημερινής Total), μεταθέτοντας ταυτόχρονα το κέντρο των δραστηριοτήτων του Charles Pasqua στην Αφρική, αναθέτοντας του την διεύθυνση της υπηρεσίας για τις πρώην γαλλικές αποικίες αυτής της Ηπείρου.

Ένας πολύ σημαντικός – ίσως αναπόφευκτος - συμβιβασμός του Ντε Γκολ για την αντιμετώπιση των Αγγλοσαξόνων, στάθηκε η συμμαχία του με τους Rotschild της Γαλλίας. Η επιλογή του διευθυντού του τραπεζικού τους οίκου Georges Pompindou ως πρωθυπουργού, σφράγισε αυτήν την συμμαχία. Όσο και εάν επαινέθηκε ο οικονομικός ρεαλισμός του Pompindou, αυτός ποτέ δεν έπαυε να είναι ως εντεταλμένος των Ρότσιλντ και των διεθνών τους διασυνδέσεων εν δυνάμει σύμμαχος του Αγγλοσαξονικού κατεστημένου.
Όταν ο Ντε Γκολ παραιτήθηκε για λόγους υγείας, τον διαδέχθηκε για ένα μικρό διάστημα ο Πομπιντού. Με αυτήν την εξέλιξη δεν αισθάνθηκαν ποτέ άνετα οι οπαδοί του Γκολισμού, που έβλεπαν ένα πρόσωπο με φιλοαγγλοσαξονικές τάσεις να αποκτά τα ηνία της Γαλλικής πολιτικής. Με ιδιαίτερη δυσαρέσκεια αντιμετώπισαν την είσοδο της Γαλλίας στην ΕΟΚ, που προώθησε ο Πομπιντού σε συνεργασία με τον Γραμματέα στο Élysée, Edouard Balladour. Οι διεθνείς δεσμεύσεις, που θα ήταν υποχρεωμένη να προβεί η Γαλλία με αυτήν την επιλογή, δημιούργησε την ανησυχία, ότι αυτές θα αποτελούσαν αιτία για ανάπτυξη της Αγγλοσαξονικής επιρροής με έμμεσο τρόπο.

Ο Νικολά Σαρκοζί γεννήθηκε το 1955 ως γιος ενός Ούγγρου ευγενούς, του Pal Sarkοsy του Nagy-Bosca, που αναζήτησε καταφύγιο στη Γαλλία μετά την είσοδο του Κόκκινου Στρατού, και της Andree Mallah που ήταν Εβραία, η οικογένεια της οποίας προήρχετο από την Θεσσαλονίκη. Το ζεύγος απόκτησε τρία παιδιά (Guillaume, Nicolas και Φρανσουά) αλλά προχώρησαν σε διαζύγιο. Ο Πατέρας του Σαρκοζύ νυμφεύθηκε εκ νέου και το νέο ζεύγος απέκτησε δυο τέκνα.

Το πεπρωμένο του Νικολά ήταν να μην μεγαλώσει με τους γονείς του, αλλά σε ξένα χέρια. Αυτά φρόντισαν να δομήσουν κατάλληλα την προσωπικότητα του μελλοντικού πολιτικού.
Η μητέρα του Σαρκοζί, μετά το διαζύγιο της, ήταν υποχρεωμένη να εργαστεί και προσελήφθη ως γραμματεύς του σωματοφύλακα του Ντε Γκολ Achille Peretti. Στην πορεία ο Περέτι δημιούργησε σημαντική καριέρα στην πολιτική. Αρχικά εκλέγεται δήμαρχος στο πλέον εύπορο προάστιο του Παρισίου, το Neuilly και στην συνέχεια πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης.

Το 1972 ο Παρέτι γίνεται στόχος σημαντικών καταγγελιών. Το περιοδικό ΤΙΜΕ δημοσιεύει την είδηση ότι ο Παρέτι ανήκει σε μια μυστική εγκληματική οργάνωση με την κατονομάζει ως «Ένωση των Κορσικανών» και η οποία διακινεί τις βασικές ποσότητες ηρωίνης από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ. Πρόκειται για την οργάνωση που ονομάστηκε στην συνέχεια από τις αποδόσεις της στον κινηματογράφο ως „French connection“. Το περιοδικό έκανε μνεία και στον Jean Venturi, ένα ανώτατο στέλεχος της Μαφίας, που είχε συλληφθεί πριν μερικά χρόνια στον Καναδά και που ήταν ο απεσταλμένος του Πασκουά στην Ricard.
O Περέτι αρνείται τις κατηγορίες, πιέζεται όμως αφόρητα να παραιτηθεί από την προεδρεία της Εθνοσυνέλευσης. Και όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, στην συνέχεια "αυτοκτονεί", για να κλείσει το θέμα.

Το 1977 ο Παλ Σαρκοζί του Ναγκί-Μπόκσα χωρίζει και από την δεύτερη σύζυγό του, Christine de Ganay, η οποία στην συνέχεια παντρεύεται τον υποδιευθυντή της κεντρικής διεύθυνσης του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ και μεταβαίνει εκεί με αυτόν. Πρόκειται για τον γιό του Frank Wisner Sr. Επ’ ονόματι Frank Wisner Jr.
Ο γέρος Frank Wisner είχε παίξει σημαντικότατο ρόλο στην μεταπολεμική Ευρώπη για λογαριασμό των μυστικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ. Το 1948 ίδρυσε η Εθνική Επιτροπή Ασφαλείας των ΗΠΑ το «Γραφείο Πολιτικού Συντονισμού» (Office of Policy Coordination) με στόχο την επέκταση της πολιτικής τους επιρροής στην Ευρώπη. Ο Γουίσνερ ήταν διευθυντής και ιδρυτικό στέλεχος του OPC, με κύρια αποστολή στην Ευρώπη την στρατολόγηση πρώην πρακτόρων των Ναζί, για ανάπτυξη δραστηριοτήτων εντός του σταλινικού μπλοκ. Βασικός συνεργάτης του ήταν ο William Colby. Μια από τις βασικές αποστολές του ήταν ο προσεταιρισμός των Κορσικανών συνδικάτων του εγκλήματος στην Μασσαλία, για να κτυπηθεί η εξέγερση των συνδικάτων, που είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Οι σχέσεις του Frank Wisner Jr. με την CIA, μέσω του πατέρα του θεωρούνται δεδομένες. Εκείνη την περίοδο ο Νικολά διατηρεί σχέσεις κυρίως με την μητριά του και τα ετεροθαλή του αδέλφια. Μέσω αυτής στρέφεται το ενδιαφέρον του προς τις ΗΠΑ όπου και εξασφαλίζει την συμμετοχή του σε προγράμματα μετεκπαίδευσης του State Department.
Την ίδια περίοδο ο Σαρκοζί γίνεται μέλος του Γκολικού κόμματος και εντείνει την σχέση του με τον Πασκουά. Αποφοιτώντας την νομική, μπαίνει υπό την προστασία του πατριού του Περέτι και νυμφεύεται μια ανιψιά του. Κουμπάρος του γίνεται ο Πασκουά. Ως δικηγόρος αναλαμβάνει την νομική υπεράσπιση των Κορσικανών προστατών του. Υποστηρίζοντας ενώπιον των δικαστηρίων ανθρώπους της French Connection αποκτά σημαντική περιουσία. Τότε αλλάζει και το τελευταίο γράμμα του επιθέτου του από y σε ί. To Sarkozi είχε περισσότερο Κορσικανή χροιά, ώστε να τον διευκολύνει στις «συναλλαγές» του.

Μετά τον θάνατο του Περέτι προωθείται από τα κυκλώματα του πατριού του στην δημαρχεία του Neuilly.
Το 1993 γίνεται ο Πασκουά – παρά το εγκληματικό παρελθόν του – υπουργός Εσωτερικών, επεκτείνοντας τις δραστηριότητές του στα καζίνα και τον ιππόδρομο.. Τότε φρόντισε να προωθήσει στην κυβέρνηση και τον Σαρκοζί, που έγινε υπουργός οικονομικών και κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Την ίδια περίοδο γίνεται στην Ουάσιγκτον ο Frank Wisner Jr. διάδοχος του Paul Wolfowitz στην διεύθυνση πολιτικού σχεδιασμού του υπουργείου αμύνης των ΗΠΑ. Σε εκείνη τη φάση πέρασαν οι δεσμοί του με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της Γαλλίας απαρατήρητοι...


Συνεχίζεται...