Η ΣΑΝΙΔΑ ΤΟΥ ΣΑΝΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Πολλοί συνάδελφοι από τα Μπλογκς αναφέρθηκαν στις διακυρήξεις του Σανιδά με στόχο το φίμωμα των ιστολόγων.
Το πρόβλημα δεν είναι νέο. Εγώ σαν φιλοκυβερνητικός, αναρτώ για μια φορά ακόμη σε βίντεο τις δηλώσεις που έκανε σχετικά ο εκπρόσωπος για τα ΜΜΕ του Σανιδά κύριος Γ. Καθιστός, επιμένοντας ότι έχει δίκιο.

Περασμένο αλλά επίκαιρο

ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Βάλ΄το κορμί σου να χορεύει
ανάμεσα στο ξίφος και το χώρο του αντιπάλου
- φόρα το ξίφος δηλαδή στην πλάτη -
όπως παράδωση ιερή στο Κιότο επιβάλει

Πριν τον χτυπήσεις
μάτωσε πέντε φορές μονάχος
μετά το ρίτους του τσαγιού
στην προετοιμασία
την τέχνη όταν διδάσκεσαι
από τον οδηγό σου

Την πρώτη φίδι ύπουλο
κοιτώντας το στα μάτια
με τους μαγνήτες της ψυχής
για να το ημερώσεις

Και με άνθη του άγριου λωτού
τη δεύτερη όταν φτιάχνεις
στεφάνι στον αντίπαλο
σεμνά για να τον πείσεις
πως είναι η υποχώρηση
σοφή επιλογή του

Την τρίτη δίχτυ πλέκοντας
από μικρές καδένες
που θα καλύψη όμορφα
τα ευαίσθητα σου μέρη.
Γιατί τα συναισθήματα ανήκουνε σε σένα
και μόνο οι συντρόφοι σου αρμόζει
να γνωρίζουν

Την τέταρτη το θρίαμβο
να γίνεται επιείκεια
όταν τη λάμα στρέφοντας
μπροστά από το λαιμό του
του Ήλιου αντανάκλαση
γίνεται η ειρήνη

Την πέμπτη τρίχα κόβοντας
στη μέση με ακρίβεια
γιατί όπου τρίχα δε χωρά
εσύ πρέπει να περάσης
το χρόνο όταν σταματά
ο άγγελος φύλακας σου

Κι αφού μ΄ευλάβεια μυηθής
στους νόμους του πολέμου
θα βλέπης τις αμέτρητες ψυχές των σαμουράι
που αποταμίευσαν όνειρα για σένα στον αιθέρα
και όλες στολίδια γίναναι πάνω στο θώρακά σου
μαζί σου να χορεύουνε την ώρα του κινδύνου
ανάμεσα στο ξίφος σου και τον αντίπαλο σου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΑΛΙΟΤΕΡΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

ΜποΣτοΠελ, "Τζερόνιμο"

Η αναδημοσίευση αυτής της παλιότερης ανάρτησης είναι ο τρόπος που επέλλεξα να αντιδράσω στα εγκαίνεια του νέου μουσείου. Η έκφραση "ελεγχόμενες συνθήκες για τα γλυπτά" που ακούστηκε κατά την ώρα της ξενάγησης, μου έφερε στη θύμηση αυτήν την ανάρτηση. Σίγουρα προφήτης ήταν αυτός που προέβλεψε το "New Speak".

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ

Εκείνο το μεσημέρι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Πολλά ήταν αυτά που με απασχολούσαν. Όλος ο κόσμος έμοιαζε προβληματικός.
Θυμήθηκα τα λόγια του Τζερόνιμο: "Να μη φοβάσαι τους μπελάδες. Πάρε φόρα και πέσε πάνω τους".
"Μα αγώ είμαι πιο ευάλωτος από αυτούς", απάντησα. "Άν πέσω απάνω τους θα με μαζέυετε."
Αυτός μετά χαμογέλασε, περιμένοντας μια τέτοια αντίδραση.
"Έλα ρε", είπε. "Αυτό που σκοτώνει είναι το σοκ μπροστα στην ασθένεια, όχι η ίδια. Βουνά από μερμύγκια είναι όλα, για να μή σου πώ από κεραμιδόσκονη. Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβή, είναι να τα αφήσης στην ησυχία τους".
"Γιατί;" ρώτησα.
"Τα μερμύγκια τρέφονται με ψυχές. Θα σου την καταφάνε λίγο-λίγο. Αυτή είναι η τέχνη τους. Αργά αλλά σταθερά. Έτσι ώστε να μη φαίνεται το αίμα που χάνεις. Μια γρατζουνιά τη φοβόμαστε. Το φαγοπότι πάνω μας όταν γίνεται με το μαλακό, το ανεχόμαστε. Τα μερμύγκια γίναν με το αίμα σου τερμίτες, φίλε", είπε.

Προσπάθησα να ξεχωρίσω με το βλέμμα ένα κομμάτι ήλιο ανάμεσα στη μόλυνση. Αυθόρμητα επανήλθε στο μυαλό μου μια άλλη φράση του Τζερόνιμο: "Ο ήλιος όταν είναι στην Αττική, είναι στο σπίτι του".
"Το αίμα είναι η ζωή. Άς το να τρέξη - γίνε ευαίσθητος. Όπως το αίμα διαχέει τη ζωή, έτσι το πνεύμα διαχέει τα πάντα." συμπλήρωσε.
Άρχισα να σφυράω το "Σημαία από νάυλον".
"Κάθε λάβαρο είναι πλαστικό", μού ανταπόδοσε. "Ο ρόλος του είναι να τρομάζη τ΄άγρια. Στο λάβαρο ζωγραφίζουμε τις καρδιές μας".

Άνοιξα τα μάτια μου και τεντώθηκα. Οι φωτεινές γραμμές στο παράθυρο έσπαγαν τη σκιά που δημιουργούσαν οι τέσσερεις τείχοι. Τράβηξα την κουρτίνα και κοίταξα ανάμεσα στις γρίλλιες. Στο απεναντι πεζοδρόμιο ένα ανθρωπάκι ντυμένο στα άσπρα μου χαμογελούσε. Η πιο ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή που την περιμένεις.
Έτρεξα έξω. Ο Τζερόνιμο με αγκάλιασε.
"Πάμε μέσα", του είπα.
"Άσε καλύτερα", απάντησε. "Δεν είμαι για μέσα. Όπως βλέπεις σήμερα σιδέρωσα τα ρούχα μου. Απόψε πρέπει να δείξουμε το καλύτερό μας πρόσωπο. Θα συναντήσουμε κάποιους αθανάτους. Απαιτείται σεβασμός", κατάληξε.
"Πάλι για τον Υμητό;" ρώτησα.
"Απόψε θα πάμε σε άλλο ύψωμα", απάντησε. "Πρόκειται για μια έξαρση της γης ώστε να πλησιάση τον ουρανό με τρόπο πέραν του φυσικού. Σ΄αυτή την περίπτωση έβγαλε η γη έξω όλα της τα σωθηκά, όλη την πέτρα που είχε μέσα της. Είναι μια υπέρβαση που την πάτησαν οι Αθάνατοι για να φτειάξουν ένα άκρο της πόλης σε ύψος. Το πλησιέστερο σημείο της στον ήλιο. Εκεί έφτειαξαν Ναό στην Παλλάδα, τη θεά της Σοφίας. Κάτι που βρίσκεται στα όρια ανάμεσα στην ύλη και την ενέργεια. Η σηματοδότηση ενός νέου κόσμου. Απόψε θα ανεβούμε στο μάρμαρο", συμπλήρωσε.
Σάστησα. Δηλαδή ένας ινδιάνος θα με πήγαινε βόλτα στην Ακρόπολη;
"Μη σε πτοούν τα σκουπίδια της κατανάλωσης. Κράτα το πόστο σου. Φύλαγε τα αυτά τα σκουπίδια. Τα ρόδα μεγαλώνουν μέσα στο έλος. Εδώ γεννήθηκε η Τραγωδία, όχι για να κλαίμε", είπε. "Το μάρμαρο αποτελεί βεβαιότητα", συνέχισε. Θα λάμπη πάντετε μέσα στις καρδιές, ενσωματώνοντας τα τμήματα του σε κάθε πορεία προς το Φως".

Σε λίγο ανεβαίναμε τα σκαλάκια της Πλάκας. Η Αθήνα φαινόταν να αγκομαχάη για μια ακόμη φορά μέσα σ΄ένα αβέβαιο, σ΄ένα δύσκολο δρόμο.
Η εσωτερική αναχώρηση ήταν ο τρόπος άμυνας του Τζερόνιμο. Ο πραγματικός κόσμος βρισκόταν γι΄αυτόν πέρα από την καθημερινότητα. Εκεί συνήθιζε να στήνη παγίδες στον εαυτό του, για να τον συλλάβη.
"Μη σε ανησυχεί τι θα κάνης με τον εαυτό σου. Βρές τον πρώτα. Τότε όλα θα μπούν σε σειρά", είπε. "Υπάρχει ένα παιχνίδι που λέγεται κρυφτούλι με τον εαυτό. Προϋποθέτει πριν από κάθε τι τα δικά σου υλικά. Αυτά πλάθονται μόνο ενάντια στη νέκρωση που προσπαθούν να σου επιβάλλουν. Όταν οι αισθήσεις αλλοτριωθούν, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δοθή, γίνεται στείρος. Το μόνο χρώμα που σου πλασάρουν οι σκιές είναι το γκρίζο. Σε πάρα πολλές ανταύγειες βέβαια...
Θέσμισε τα δικά σου χρώματα. Ζωγράφισε τον εαυτό σου και μετά κυνήγα τον. Στήνοντας του καρτέρι θα διαπιστώσης ότι είναι πολύ μπερμπάντης. Δεν μπορείς να τον πιάσης ποτέ. Γλιστράει συνέχεια, θα σε παιδέψη."
"Τότε προς τι η προσπάθεια", ρώτησα.
"Τα όνειρα είναι πάντοτε πιο γρήγορα από μας", απάντησε ο Τζερόνιμο. Ο κύριος στόχος δεν είναι να συλλάβουμε τον εαυτό μας. Μέσα από το κυνηγητό θ΄αρχίσης να ακτινοβολής χρώματα. Το γκρίζο φόντο θα αρχίση τότε να μπερδεύεται, να αποκτά λακούβες και παραμορφώσεις. Εσύ όμως θα γίνεσαι πιο ανάλαφρος. Αυτό το κυνηγητό θα σου μάθη πότε - πότε να ξεπερνάς τους νόμους της βαρύτητος, θα σού διδάξη την πτήση. Θα διαπιστώσης τότε, ότι τα κόλπα του εαυτού σου δεν είχαν στόχο να σε βλάψουν. Έτσι θα γίνης μια μέρα φίλος του".
"Πώς;" ρώτησα. "Χτυπόντας μου την πλάτη με την παλάμη σαν παλιός φιλαράκος;"
"Ακριβώς" απάντησε ο Τζερόνιμο. "Τότε θα σου ανοίξη την πόρτα στη σφαίρα των αθανάτων. Αυτός θα ρυθμίση τις συμμαχίες σου εκεί. Και θα σου φέρη τα όπλα που ετοίμασαν αυτοί για σένα".
"Πως έτσι;" ρώτησα.
"Είναι αυτονόητο. Μην ξεχνάς ότι είμαστε παιδιά τους", είπε.

Στο τέλος της σκάλας φάνηκε επιβλητικός ο Ιερός Βράχος. Κορωνίδα του τα λίγα μάρμαρα που απόμειναν. Μια βαθιά ησυχία μας σκέπασε.
"Μόνο στ΄όνειρο θα βρούμε παρηγοριά", είπα.
"Γιατί το λές αυτό;" ρώτησε με ένα μορφασμό ο ινδιάνος φίλος μου, θέλοντας να δείξη ότι η παραβίαση ήτανε από τη μεριά μου στοιχειώδης. "Αν δεν ακουμπήσης απαλά το όνειρο θα καταντήσης σχιζοφρενής. Αν δεν κυνηγάς τον εαυτό σου, τον αφήνεις μόνο του. Τον καταδικάζεις να κυνηγάη αυτός εσένα. Μένει τότε άνεργος, γίνεται ρέμπελος. Πάψε να παίζης κρυφτό με τον εαυτό σου. Γύρνα το βλέμμα σου και δες την πόλη. Από σένα περιμένει. Όχι εικωνικά. Το γιουρούσι ενάντια στις σκιές σε καλεί."
Ο Τζερόνιμο γονάτισε και φίλησε το χώμα.

Μετά σηκώθηκε. Ακούμπησε την παλάμη στα φρύδια του αν και ο ήλιος είχε αρχίσει να δύη, μόνο για να τονίση ότι επιδίωκε μια καλύτερη ορατότητα. Το βλέμμα του έμοιαζε να εστιάζεται σ΄ένα σημείο.
Δυό γερανοί ξεπρόβαλαν μέσα από τα μάρμαρα. Ότι είχε μείνει δηλαδή υπόλειπο από αυτούς που προσπάθησαν να ρημάξουν κατά τη διάρκεια αιώνων, αυτό που ήταν αδύνατο να κοινωνήσουν μαζί του. Αυτή τη φορά με τους γερανούς να ξεμοντάρανε τις θείες κολώνες. Τα φορτηγά που τις φόρτωναν είχαν μια ταμπέλλα που έγραφε:
"ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΤΜΗΜΑ ΣΥΝΤΗΡΗΡΣΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ.
ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΕΡΟΣ Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗ ΣΕ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ"
Ο Τζερόνιμο έβγαλε από τα ρούχα του ένα ραβδάκι βαμένο με παράξενα χρώματα και ένα φτερό στην άκρη και το έμπειξε σε μια σκισμή που άφηναν τα σκαλοπάτια.
- Γιατί καρφώνεις εσύ ειδικά το ακόντιο του πολέμου σ΄αυτό το χώρο; τον ρώτησα. - Εσύ είσαι ένας ερυθρόδερμος...
Ο Τζερόνιμο είχε γυρίσει προς τον ήλιο που έδυε... Με σηκωμένα τα χέρια και ανοιχτές τις παλάμες απάντησε κοφτά:
- Ίσως αυτοί που πρέπει να καρφώσουν το ακόντιο εμποδίζονται αυτή τη στιγμή να πατήσουν ετούτο τον Ιερό Βράχο.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ;

Φιλαράκο, δεν έχεις καμία ελπίδα. Φρόντισε τουλάχιστον να την αξιοποιήσεις!
Σύνθημα του νεολαιίστικου κινήματος στην δεκαέτια του '80 στο Βερολίνο

"ΑΥΤΗ ΑΡΑ Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΟΣ ΑΜΑΘΕΙΑ";
Πλάτων, "Αλκιβιάδης", 118


Η ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΔΕΚΑ ΛΟΓΙΩΝ - ΟΙ ΕΝΝΙΑ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΕΙΣ

Ενώ για όλους τα αδιέξοδα είναι ορατά, με εξαίρεση πάντοτε κάποιους ελάχιστους, που για λόγους σκοπιμότητας προσποιούνται ότι βρίσκονται σε άλλο πλανήτη, το θέμα του εντοπισμού διεξόδων είναι δύσκολο. Διότι έχοντας εθιστεί στην μετάθεση των ευθυνών, εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιους που θέλουμε να θεωρούμε υπεύθυνους για τα αδιέξοδα, ενώ οι εναλλακτικές προτάσεις - εάν θέλουμε αυτές να διέπονται από ειλικρίνεια και ρεαλισμό - δεν μπορούν να διαμορφωθούν χωρίς να συμπεριλάβουν το ενεργούν υποκείμενο, δηλαδή τον εαυτό μας. Έτσι ακολουθούμε την εύκολη λύση της δήθεν αυτονόητης πεσιμιστικής διαπίστωσης, ότι πρακτικά δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Με την μοιρολατρεία αποσκοπούμε ενδόμυχα να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από την ευθύνη και την ηθική υποχρέωση να δοθεί διέξοδος. Στην ουσία αυτό που πετυχαίνουμε, είναι να εκδίδουμε πιστοποιητικό απορείας στον εαυτό μας.
Μια τέτοια στάση λειτουργεί αφοριστικά. Ουδέποτε ανδιαφέρεται για μια ουσιαστική κατάστρωση του προβλήματος, που θα έθετε προς εξέταση δεδομένα και ζητούμενα, ούτως ώστε να ξεκινήσει ένας παραγωγικός προβληματισμός, για τον πιθανό εντοπισμό λύσεων.
Συνηθως, κάτω από τον όρο "λύση" εννοούμε θολά και αόριστα κάποιες μαξιμαλιστικές ουτοπίες, που από πρώτη ματιά είναι επόμενο να φαίνονται ανεφάρμοστες. Και όποτε αναφερόμαστε στα δεδομένα, περιοριζόμαστε μόνο στην απαρίθμηση των δυσκολιών, παραβλέποντας τις δυνατότητες, όχι μόνο που μπορεί να υπάρχουν, αλλά κυρίως που καλούμεθα να δημιουργήσουμε.


ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΔΥΟ ΛΟΓΙΩΝ - ΣΤΗ ΜΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΕΥΕΙΣ

Στεις πλείστες των περιπτώσεων, όταν επιχειρούμε να κάνουμε αναφορά στις δυνατότητες διεξόδου, αυτή εστιάζεται στους υπάρχοντες φορείς, οι οποίοι αναπτύχθηκαν μέσα στη διαδικασία που δημιουργήθηκαν τα αδιέξοδα, χωρίς να μπορέσουν να ξεκινήσουν μια πορεία αντίστροφης μέτρησης. Επειδή ακριβώς απέτυχαν να διαμορφώσουν και να προωθήσουν προτάσεις, που θα απέφεραν ένα ουσιαστικό αντίλογο. Η βαθιά χρεωκοπία των πολιτικών φορέων στιγματίστηκε από το τεράστιο ποσοστό της αποχής στις πρόσφατες εκλογές.
Η πρακτική μας αποτελεί είτε στάση αποδοχής ενός από τους υπάρχοντες φορείς, είτε είναι στάση συνολικής τους απόρριψης. Πρόκειται δηλαδή για ΣΤΑΣΗ, επειδή η συμπεριφορά μας είναι στατική και όχι δυναμική, με την έννοια ότι δεν στηρίζεται, δεν δομεί, δεν τολμά να προάγει ουσιαστική αντιπρόταση.
Η ζωή είναι κίνηση. Τα πάντα αλλάζουν. "Τα πάντα ρεί". Η ροή της ζωής είναι πάντοτε παρούσα. Δεν ακολουθεί στείρα σχήματα, δεν μπαίνει σε καλούπια. Σε καλούπια επιχειρούν να την εγκλωβίσουν οι εξουσιαστές, στα πλαίσια μιας κοινωνίας διευθυντών και διευθυνόμενων. Επιχειρούν δηλαδή να την φυλακίσουν. Εκείνοι, που είναι αριθμητικά απειροελάχιστοι και θέλουν σώνει και καλά να ρυθμίζουν τις τύχες μιας τεράστιας πλειοψηφίας. Εμείς οι "μικροί" με την αποδοχή αυτής της διαδικασίας, είτε ως συνοδοιπόροι, είτε ως μοιρολατρικά συμπαρασυρόμενοι, αυτοφυλακιζόμαστε. Έτσι, τα πέντε ψυχανώμαλα που αποτελούν την εξουσία, επειδή κατέχουν την τέχνη της επιβολής απάνω σε παθητικά και παθητικοποιημένα υποκείμενα, βαυκαλίζονται φιλάρεσκα να διακηρύσσουν ότι εφαρμόζουν δημοκρατία.
Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι αυτό αποτελεί επίφαση δημοκρατίας. Διότι το πρώτο που προϋποθέτει η Δημοκρατία είναι η Ελευθερία. Αλλά "η ελευθερία δει αρετής και τόλμης". Η Ελευθερία προϋποθέτει ευθύνη και αγωνιστική ετοιμότητα. Διότι ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΚΤΑΤΑΙ. Και δεν κατακτάται μόνο μια στιγμή, ΑΛΛΑ Η ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΝΙΜΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΩΡΙΜΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΣΥΝΕΧΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ.
Η αναζήτηση όμως προϋποθέτει ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΣΗ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ. Γιατί μπορεί να βρώ, μπορεί όμως και να μη βρώ. Όπως ένας ειλικρινής και ισχυρός έρωτας κρατάει ανοιχτά όλα τα μελλούμενα, μεταξύ αυτοκτονίας και ευτυχίας.
Ο φόβος μπροστά στην Ελευθερία μας τρομάζει, με αποτέλεσμα να επιζητούμε βεβαιότητες. ΚΑΘΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΨΕΥΔΗΣ. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΖΩΗ.
Είπε κάποτε ένας σοφός: "Κοιτάξτε ένα τριαντάφυλλο. Είναι πλήρες από κάλος και ζωή. Σε μερικά λεπτά όμως ο άνεμος μπορεί να του παρασείρει τα πέταλα".
Ο φόβος μπροστά στην διακινδύνευση, είναι ο φόβος μπροστά στην αλήθεια. Αυτή την απωθούμε και την καταπλακώνουμε με ένα σωρό ψεύτικες δικαιολογίες. Την θάβουμε μέσα στην ΛΗΘΗ γιατί την φοβόμαστε. ΓΙΑΥΤΟ ΟΠΟΤΕ ΑΥΤΗ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Φοβόμαστε την μοναξιά. Φοβόμαστε τον Εαυτό μας, που τον μετατρέπουμε στον μεγάλο ξενητεμένο.
Γι' αυτό η ερωτική ποίηση είναι βαθύτατα επαναστατική και η επαναστατική ποίηση είναι κατ' ακολουθία βαθύτατα ερωτική. Γιατί μας οδηγεί στην υπέρβαση του εγώ, δείχνοντας ότι η ολοκλήρωσή του ανθρώπου και η πραγματική ευτυχία του δεν είναι δυνατόν να συνταλείται μέσα στα όρια του ατομισμού, όπως διακήρυξε ο Διαφωτισμός.


Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΙΣΤΑ ΣΧΕΣΗ ΓΕΡΟΝΤΙΚΗ

"Γνώσεσθαι της Αληθείας και αυτή ελευθερώσει υμάς". Τι θαυμάσια επιταγή! Μπορεί τελικά η αναζήτηση της αλήθειας να επιδρά αυτομάτως απελευθερωτικά; Το Ελληνικό Πνεύμα δεν έδωσε μόνο ισχυρές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Αλλά γράφοντας ιστορία, κατέδειξε και την απτή οδό.
Η απελευθέρωση που επενεργεί η αλήθεια, δεν είναι απελευθέρωση ατομική. Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ. Ο Ηράκλειτος διακύρηξε ότι "εάν μεν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, εάν δε ιδιοτεύσωμεν ψυδόμεθα".
Η Αλήθεια συνίσταται στο κοινωνείν. Και επειδή η ανθρώπινη κοινωνία οργανώνεται με βάση την πολιτική, η Αλήθεια επιβάλει ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Τόλμη, ευθύνη, ετοιμότητα, σύνεση, οραματισμό με στόχο το κοινό καλό, το κοινωνικώς αληθεύειν.

Ο Πλάτων διαμόρφωσε μια γνωσιολόγικη πρόταση που πάει ακόμη μακρύτερα. Ανέλυσε ότι "η γνώσις επιφυλάσσεται δια τους εναρέτους". Αυτή η πρόταση, που βρίσκεται σε άμεση σχέση με την Αλήθεια ως Α-λήθεια, βρίσκεται στον αντίποδα του Αγγλικού Εμπειρισμού. Δεν είναι τα εργαστήρια, δεν είναι τα λαμπόρ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΡΩΪΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΟ ΚΑΤΟΤΘΩΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. Ο Πλάτων χαρακτηρίζει την γνώση ως ΕΝΘΥΜΗΣΗ. (Για το πως κλιμακώθηκε ο Αγγλικός Εμπειρισμός από τους δουλεμπόρους της Βενετίας με στόχο την καταδτνάστευση της ανθρωπότητος, θα ακολουθήσει σύντομα ανάρτηση).
Αυτή η επίγνωση - οι ηρωϊκές δηλαδή προϋποθέσεις για την κατάκτηση της γνώσης και τον απελευθερωτικό χαρακτήρα που αυτή έχει - συναντάται και σε άλλες μεγάλες επαναστατικές μορφές της σύγχρονης ιστορίας. Ο Μάο Τσε Τουνγκ, ξεπερνώντας τα παιδαριώδη όρια του "επιστημονικού υλισμού" επιχείρησε μια αναζωογόνηση της επαναστατικής θεωρίας, μπολιάζοντάς τη με στοιχεία της κινέζικης φιλοσοφίας και ιδιαίτερα του Ταό. Στην μπροσούρα του με τίτλο "Για την Πράξη" αναλύει ότι η πορεία εναπόκτησης της γνώσης έχει τρία επίπεδα: Το πρώτο είναι η αισθητηριακή, η άμεση γνώση, που απακτάται μέσω της εμπειρίας. Το δεύτερο είναι η έμμεση γνώση, που αποκτάται με την αφαίρεση και την λογική επεξεργασία, όπως αυτή καταγράφεται στα έργα των διανοητών. Η τρίτη και ανώτερη μορφή γνώσης είναι η επαναστατική πράξη. Όπως γραφει χαρακτηριστικά: "Το αχλάδι πρέπει να το δαγκώσεις, για να κατανοήσεις την πραγματική του γεύση". Αυτή η ρήση δεν πρέπει να συγχέεται με την εργαστηριακή κατάτμηση, ή άλλου είδους πειραματική καταπόνηση του δοκιμίου, που χρησιμοποιεί ο Εμπειρισμός στην διερεύνηση της δομής, των ιδιτήτων και των νόμων που διέπουν τα αντικείμενα και τα φαινόμενα. Η γνώση της γεύσης προϋποθέτει σχέση και αμοιβαιότητα. Ιδιότητα και αισθητήριο δεν είναι ξένα μεταξύ τους, αλλά υπηρετούν την πρόκληση του αμοιβαίου μετασχησματισμού με βάση την ενυπάρχουσα εντελέχεια.

Από την στιγμή που η αλήθεια είναι επαναστατική, έχοντας ως προϋπόθεση την έκσταση από το εγώ, την ερωτική δηλαδή έλξη που συνιστά το κοινωνείν, αντίστοιχα δομούνται και οι σχέσεις στα επαναστατικά πλαίσια: Όπως εντοπίζει ο Πλατωνιστής Διονύσιος Αεροπαγίτης, στο "Περί Ουρανίου Ιεραρχίας". τα ανώτερα φωτίζουν τα κατώτερα. Η παρέμβαση δηλαδή των επαναστατών είναι σχέση ερωτική προς την κοινωνία.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ Ο ΑΗΔΟΣ ΟΡΦΕΑΣ (Περίδης): "ΟΛΑ ΜΕΝΟΥΝ ΙΔΙΑ ΑΝ ΔΕΝ Τ' ΑΓΑΠΑΣ".

Γι' αυτό οι κοινωνίες που πέτυχαν πραγματικό - δηλαδή αληθή και όχι ψεύτικο - επαναστατικό μετασχηματισμό διέθεταν ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΗΓΑΓΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΝΙΚΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ.
Αυτή την διαδικασία περιγράφει γλαφυρά ο Πλάτων στη σχέση του Σωκράτους με τον Αλκιβιάδη σε περισσότερα έργα όπως "Φαίδρος", "Αλκιβιάδης" και "Αλκιβιάδης δεύτερος". Μια σχέση βαθύτατα παρεξηγημένη από πληθώρα αμελέτητων "μελετητών", που δεν μπόρεσαν να δουν ούτε ένα πόντο μπροστά από την μύτη τους.

Γι' αυτό λέει ο Σωκράτης με δυο λόγια στον Αλκιβιάδη στο "Αλκιβιάδης": Θέλεις να ηγηθείς της πόλεως. Άρα πρέπει να γίνεις εραστής μου, για να σου ανοίξω τον οφθαλμό (το τρίτο μάτι). ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.
Όσοι θέλετε να διαβάσετε αυτολεξεί τα χωρεία μπορείτε να ανατρέξετε στον "Αλκιβιάδη" 131 και 132 (Εκδόσεις TEUBNER της Λειψίας).

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΣΤΡΑΨΕΙ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΚΑΛΟΣ!

ΝΑΙ ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΜΑΤΙΣΤΟΥΝ. ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΟΥΣΙΑ. ΓΙΑΤΙ Η ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΑΛΗΘΩΣ ΕΙΝΑΙ. Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ

Όταν μεγαλώνουν τα παιδιά αγαπημένων σου φίλων - που τα γνωρίζεις καλά απο μικρά και αγαπάς -και δημιουργούν το πρώτο τους βιβλίο, είναι πολύ συγκινητικό και θέλεις να το μοιραστείς.....Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ένα ωραίο βιβλίο.

Ο Σταύρος Τσιάκαλος, αρχιτέκτονας, έγραψε και εικονογράφησε ένα βιβλίο για παιδιά.

Φιλικά

Δήμητρα Κογκίδου

Ο Δαμιανός είναι ένας δράκος διαφορετικούς απ' όλους τους άλλους δράκους. Βλέπετε, είναι υποχόνδριος.

Μια μέρα αποφασίζει ότι είναι βαριά άρρωστος. Και αφού στην κρίσιμη κατάσταση που βρίσκεται η υγεία του πρέπει να συμβουλευτεί γιατρό, ξεκινάει την αναζήτηση εκείνου του γιατρού, που θα συμφωνήσει με τη διάγνωσή του.

Θα τον βρει όμως;

ΩΔΗ ΕΙΣ ΛΕΥΚΑ ΠΤΗΝΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Ο άνεμος σφυρίζει στις παρειές του
όταν στέκεται πάνω στο βράχο
που με το χρόνο σπουδάζει.
Μαύρος, γυμνός, απόκρυμνος.
Η έρημος γύρω έγινε πέλαγος.
Απάνω στα κύματα
χιλιάδες χοάνες λαμπυρίζουσες
χύνουν το μυστικό χρώμα του Ήλιου.
Εκεί πετούν οι γλάροι
σε κύκλους βέβαιους
τροχιές της αλήθειας
επισκεπτόμενοι μηνύματα
μέσα στο κέντρο της θάλασσας
και της γής
και του ανέμου
και του ερέβους.
Οριοθετούνε το δίκιο
με φωτεινούς παλμούς.
Η γλώσσα του κύματος επαναλαμβάνει
μελωδία και αρμονία και ρυθμό:
Το Πνεύμα - το Φύσιγμα
στιβαρό δίνεται μέσα στην ώρα
φτιάχνει μεμβράνη κυμβάλου
στα μόρια της κεφαλής
και της καρδιάς
και της γαστέρας
για να πηδήξουν τα πουλιά
έξω από το καναβάτσο
σκίζοντας την πραγματικότητα
προς την μεριά της αλήθειας
που τον φωνάζει.
Μειώνοντας κάθε μέρα την απόσταση
φέρνει το ένδυμα
κατάμαυρο γεμάτο φωτιά
και δύναμη και ησυχία.
Δοσμένος μνηστήρας αυτής της στιγμής
βαπτισμένης στο πάντοτε
στο αέναο διαρκές
αυτών των φυλάκων
των λευκών πτηνών
της θαλάσσης...

ΩΔΗ ΕΙΣ ΦΑΕΘΩΝΑ ΠΟΡΦΥΡΟΓΟΝΟ

ΩΔΗ ΕΙΣ ΦΑΕΘOΝΑ ΠΟΡΦΥΡΟΓΟΝΟ

Η εσωτερική αλήθεια είναι νόμος
αρμονίας του Σύμπαντος.
Τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει
την καρδιά που αγαπά
από την ένωσή της με το Θείο.
Αέναη συντέλεση - Θάνατος και Ζωή.
Ρέει ο Χριστός μέσα στις φλέβες
του Έρωτα.
Λευκές λαμπάδες τα οστά Αγίων
φωτίζουνε τους δρόμους στον Λαβύρινθο
για να πλάθουν οι αλήτες ταπεινά
τον ενορατικό πολτό της Μετανοίας.
Καρφί το Ξύλο της Ζωής
στο μέτωπο της λησμοσύνης.
Ανοίγει δρόμους η εξομολόγηση
κάθε γυμνής αλήθειας που διασώσαμε.
Λιθοξοεί τα σύμβολα της Σωτηρίας
απρόσβλητα από την άρνηση
της φωτογραφικής τομής.
Μονάχα οι στιγμές που τα μαχαίρια
τις μαύρες τρύπες πλησιάσανε
κατέγραψε η αιωνιότητα
καθώς η λάμα απορροφήθηκε
στην άπειρη πολυδιάσταση του μηδενός.
Κουδούνι σε κενό αέρος
το εγώ απόμεινε ασήμαντο εγχείρημα
στο κουβάρι των προδιαγραφών
γυρολόγημα σκόνης
που δεν μπορεί να συμβληθεί
με την καθαρτική διαύγεια του ύδατος.
Ατομικής σωτηρίας το εμπόριο
που μας ρυπαίνει.
Φορέστε μαύρα.
Απόψε ο Νυμφίος έρχεται
αδυσώπητα ωραίος
ενδεδημένος χλαμύδα
το Νοητόν Κάλος.
Στα τέσσερά του άκρα
αναβλύζει
το ακτινοβόλο Άρμα του Φαέθoνος
με την πορφύρα και το μηδέν.
Τριαδικό εισβάλει Φως.
Πλήρες το Παν
Πλήρες το Παν
Πλήρες το Παν

ΕΜΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Εμείς, οι ίδιοι, δημιουργούμε τα αδιέξοδα, μέσα στα οποία καταδικάζουμε τους εαυτούς μας να ψευτοζούν.
Πάντοτε ψάχνουμε κάποιους άλλους να τα φορτώσουμε. Κάποιους στους οποίους ποτέ δεν συμπεριλαμβάνουμε τον εαυτό μας. Είτε αυτοί είναι οι κάθε είδους ταγοί, είτε είναι η εθελοτυφλία μας ότι καλώς διάγομεν. Ποτέ δεν τολμήσαμε να επιτρέψουμε στην διάνοιά μας να ασχοληθεί με το ενδεχόμενο η αιτία της κακοδαιμονίας μας να είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Ο Φρόυντ έγραφε στην "Ψυχοπαθολογία της Καθημερινής Ζωής" ότι η τρομερή επιθετικότητα που διαπιστώνει - πρώτα και κύρια σε ατομικό επίπεδο - γύρω του δεν θα μπορούσε να οδηγήσει πουθενά αλλού από μια παγκόσμια πολεμική καταστροφή. Δυο - τρία χρόνια μετά, το πρώτο παγκόσμιο ανθρωπομακελιό, επιβεβαίωνε με τον πιο τραγικό τρόπο τις προβλέψεις ενός ανθρώπου, που προσπάθησε να χειριστεί συστηματικά τις ψυχασθένειές μας.
Μέσα σε δυο μέρες στο Βερντέν στα Γαλλογερμανικά σύνορα 1.800.000 άνθρωποι ξεψύχησαν και από τις δυο μεριές, πριν προλάβουν να ρίξουν την πρώτη τουφεκιά. Οι μαθητευόμενοι μάγοι των δηλητηριωδών αερίων είχαν αποδείξει μέ την τρανή τους ψυχική διαστροφή, ότι με το νέο "υπερόπλο" δεν μπορούν να υπάρξουν στα πεδία των μαχών νικητές και ηττημένοι. Αυτοί που είχαν χρηματοδοτήσει το μεγάλο μακελιό, προς όλους τους συμβαλόμενους, οι ΗΠΑ, για λογαριασμό του χρηματιστικού καταστημένου της Γουώλλ Στρητ, είχαν φροντίσει να κρατηθούν έξω από τις συγκρούσεις. Η τελική τους επίθεση, αφού όλοι είχαν εξουθενωθεί μεταξύ τους, επέβαλε το ποιος θα είναι ο κατ' επίφαση νικητής. Στην ουσία μόνος "κερδισμένος" ήταν αυτοί, επιβάλλοντας το πρώτο στάδιο της ηγεμονίας τους και στα δυο στρατόπεδα. Οι αριθμοί μιλάνε την πιο απάνθρωπη γλώσσα. Δεν θέλω όμως να βαρύνω αυτή την καταγγελία απένατι στην ίδια μου την συνείδηση με νούμερα.
Οι ΗΠΑ είναι αυτές που στη συνέχεια, στην πραγμάτωση του δεύτερου σταδίου επιβολής της παγκόσμιας ηγεμονίας τους θα χρηματοδοτήσουν την άνοδο των σιδερόφρακτων μεραρχιών των Ναζί και το κόμμα των κραυγαλέα ψυχοπαθών των Χίτλερ-Χίμμλερ-Ες και Γκαίρινγκ.
Οι λαοί ακολούθησαν κατά πόδας. Βυθισμένοι μέσα στην αναλγησία των συμπλεγμάτων τους, του πολιτικού φανατισμού, της εφησύχασης απέναντι στην κριτική σκέψη, στην προσκόληση σε μαζικά στερεότυπα.
Οι μαθητευόμανοι μάγοι είχαν φροντίσει να εφέβρουν νέα "υπερόπλα", πιο καταστροφικά, τα πυρηνικά, πλασάροντας την απύθμενη καταστροφική τους μανία, ως σημαία του "ελεύθερου κόσμου".

Είδα κάποτε ένα ποντίκι την στιγμή που ξεψυχούσε έχοντας καταπιεί ποντικοφάρμακο. Ένας βαθύς πόνος με κυριάρχησε τότε. Είδα όμως και άλλες στιγμές. Είδα τον Σωλομό Σωλομού την ώρα που δεχότανε την σφαίρα, σκαρφαλωμένος στον ιστό. Στο τεντωμένο χέρι του είδα να τείνει μια αόρατη σκυτάλη προς εμάς. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΟΥ ΔΙΑΦΕΡΕΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ - ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΦΤΥΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΕΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΟΥ ΤΡΩΚΤΙΚΟΥ.

Και η χώρα μας επιχείρησε στον αιώνα που πέρασε πολλά "νέα ξεκινήματα". Πάντοτε τα θεμέλια του "νέου" στάθηκαν τα θρίψαλλα ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ στο παρελθόν.
Η στρεβλή εκβιομηχάνηση στηρίχθηκε στα θρίψαλλα της Μικρασιατικής Καταστροφής, όταν οι πόλεις στο βορά και το νότο της Ελλάδας γέμισαν από μια εξαθλιωμένη, αλλά δημιουργική προσφυγιά. Η μεταπολεμική "ανοικοδόμηση" έγινε απάνω στα θρίψαλα που επέφερε η προδοσία του λαού από την ηγεσία του ΕΑΜ στο Λίβανο και την Γκαζέρτα και μετά από ένα ηλίθιο εμφύλιο που στέρησε το Έθνος από τον όσιο ανθό του. Και η μεταπολιτευτική "δημοκρατία" οικοδομήθηκε πάνω στα συντρίμμια της Κύπρου. Οι μαστρωποί μας είχαν το θράσος να επαίρονται, ότι χάσαμε την μισή Κύπρο, αλλά "κερδίσαμε την Ελευθερία". Οι Έλληνες της Κύπρου - με τραγικά ελάχιστες εξαιρέσεις - έτρεξαν να "αξιοποιήσουν" την τεχνητή ευμάρεια που έριξαν τα ιμπεριαλιστικά κυκλώματα, με στόχο την βαθμιαία εξαγορά και αλλοτρίωση του νότου.

"Βάλαμε την αμαρτία μέσα στις εκκλησιές, την είπαμε αρετή και την προσκυνάμε".
Οι Ευρωεκλογές για μια ακόμη φορά απόδειξαν την βαριά αναλγησία μας. Την παθολογική μας ετοιμότητα να οικοδομήσουμε και μεις τα δικά μας συντρίμμια, πάνω στα συντρίμμια των προηγούμενων. Η κρίσιμη μάζα του εκλογικού σώματος πήρε τον δρόμο για τις παραλίες, δείχνοντας την αδιαφορία της απέναντι στα κελεύσματα του χρεωκοπημένου κομματικού κατεστημένου, αλλά με την επιλογή της αδράνειας, έδωσε για μια ακόμη φορά την δυνατότητα, στους ανήμπορους και αμήχανους εκπροσώπους του κατεστημένου να βγουν και να κάνουν δηλώσεις μέσα στο γνωστό θέατρο του παραλόγου.

Για μια ακόμη φορά βαυκαλιστήκαμε να επιρρίψουμε ευθύνες σε αποδιοπομπιαίους τράγους. Καταγγείλαμε τους "οικολόγους" για φιλοκεμαλισμό, παραβλέποντας την πραγματικότητα ότι την θεωρία του "αυτοπροσδιορισμού" πλασσάρουν καθημερινά ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και ο αρχήγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Όχι Κύριοι! Δεν υπάρχει με βάση τις διεθνείς συνθήκες "τουρκική" μειονότητα στην Ελλάδα, αλλά μόνο μουσουλμανική. Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι αστροναύτης, εσείς οφείλετε να βάλετε την ΕΥΠ να δουλέψει, εκεί που άλλοι οργώνουν τα σωθηκά του Έθνους.
Επτά στα εκατό δώσαμε στους πατριδικάπηλους, στην μητσοτακική σφήνα, για να βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε δήθεν πατριώτες. Ένα κόμμα αρχηγικό, χωρίς δομές πέρα από τα φανατισμένα φασισταριά, που μετατρέπουν το θύμα της παγκοσμιοποίησης σε θύτη, χωρίς να είμαστε σε θέση να κάνουμε διαφοροποίηση ανάμεσα στον οικονομικό φυγά και τον πληρωμένο πράκτορα του ισλαμικού πολέμου. Πριμοδοτώντας ένα κόμμα στηριγμένο στις πλάτες των τηλεοπτικών καναλιών και στον ακατάσχτετο βερμπαλισμό του κάθε φασίστα, μετατρέποντας την πολιτική σε μιντιαλισμό. Είμαστε πολίτες της πλάκας, δηλαδή της τηλεόρασης και των κουραδομίντια.
Δεχτήκαμε την παγκοσμιοποίηση, για να καταναλώσουμε παθητικά τα κοντύλια της ΕΕ. μέσα στην φιλάρεσκη οκνηρία μας, μέχρι οι τραπεζίτες να μας εξαγοράσουν συνειδησιακά, επιβάλλοντας την διάλυση κάθε είδους δομών και θεσμών, μέσα σε συνθήκες υπερχρέωσης. Οι απόγονοι του Σάυλοκ γνωρίζουν το παιχνίδι τους. Πάντοτε ζητούν και θα ζητούν ανθρώπινη σάρκα. Τώρα που διαπιστώνουμε ότι η παγκοσμιοποίηση επιβάλλει ισλαμοποίηση της Ελλάδας βάσει σχεδίου, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Ενώ η θολοκουλτούρα της "πολυπολιτισμικής κοινωνίας" μας λούζει.

Ανεχτήκαμε την χωματερή των ναρκωτικών, αδιαφορώντας μπροστά στην αναλγησία και τα συμπλέγματά μας, φορτώνοντας την στην ψυχική ανεπάρκεια δυστυχισμένων και καταρρακωμένων ανθρώπων, παραβλέποντας τα μαφιόζικα κυκλώματα, που η ανοχή και συχνά η συγκάλυψη του κράτους τους τους τα δίνουν ΟΛΑ, και που αποτελούν το μακρύ χέρι της υπερεξουσίας. Η δεν είναι η "ηγέτιδα δύναμη του ελευθέρου κόσμου" ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών;

Ασελγήσαμε πάνω στο φυσικό περιβάλλον της πατρίδας μας με τον φετιχισμό του μπετόν, τον αχόρταγο και άκρατο καταναλωτισμό μας, δείχνοντας ότι είμαστε χειρότεροι και από τους καπιταλιστές. Αυτοί ρυπαίνουν για να κονομήσουν. Εμείς ρυπαίνουμε γιατί είμαστε βρωμιάρηδες. Πρώτα μέσα και μετά έξω.
Επιτρέψαμε στον εισαχθέντα μηδενισμό να γίνει σημαία μεγάλου τμήματος της νεολαίας.

Επιμένουμε να πορευόμαστε φιλάρεσκα στο πουθενά της αβύσσου. "Υπέρπατριώτες", άνθρωποι του "μεσαίου χώρου", "σοσιαλιστές", "κομμουνιστές", "προοδευτικοί", "οικολόγοι" ή απλά "απέχοντες".

ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ! ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΚΑΙ ΩΦΕΙΛΩ ΝΑ ΑΝΘΙΣΤΑΜΑΙ. ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΑΤΤΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΣ.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΟΠΩΣ ΔΙΑΚΥΡΗΞΕ Ο ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΑΙΜΑΤΗΡΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ. ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. ΤΟ ΑΙΜΑ ΧΥΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ. Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΜΠΟΥΧΤΗΣΕ ΑΠΟ ΑΙΜΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ.