ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ - ΟΤΙ ΠΑΡΕΤΕ ΕΝΑ ΤΑΛΛΗΡΟ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ

Από το ιστολόγιο του ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙ που υπάρχει και στις προτεινόμενες σελίδες.
Κρούσατε με το τρωκτικό την εικόνα για να την δείτε μεγενθυμένη.
Επισκεφθείτε και το http://www. gionaoros.wordpress.com
Μια αυτοάμυνα της βάσης, που απαιτεί την συμπαράστασή μας.

ΤΡΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΝΥΧΤΟΚΑΜΑΤΙΑΡΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"

ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΑΝΗ ΣΤΟΧΟ

Μειώνοντας της φάσεως της διαφορά
ανάμεσα στη νοητή
και τη μορφή μου που υπόκειται στην θέα
στην έρημο έτρεξα
μέσα στο φως
που έλκει ενάντια στη βαρύτητα.
Γνώριζα πως η κρούση
πάνω στο απαλό περίγραμμά σου
θα αναμένει ευγενικά.
Γυμνός από την προσδοκία
ένοιωσα την άμμο στα πόδια και το πρόσωπο.
Δεν δέχτηκα να κόψω μια φέτα ουρανό -
ολόκληρο τον πόθησα.
Προσπέρασα την λίμνη των δακρύων
σφίγγοντας την αντανάκληση του μετώπου σου
πάνω στις παρυφές του γυάλινου θόλου.
Την πορφυρή πάχνη αφουγκράστηκα
στο βάθος του ορίζοντα
χωρίς να διακρίνω
αν ήταν αυτονομημένα μόρια χαράς
ή μαραμένα αιμοσφαίρια του έρωτα
που διάβηκαν τις φλέβες μας
και χάθηκαν στο μεσοδιάστημα.
Τις δέσμες των κρυστάλλινων διάβλων ταξινόμησα
εκεί όπου φυλάσσονται οι ράβδοι αληθείας.
Αδυνατούν να πούνε ψέμματα τα μάτια μας.
Στην έξοδο αιστάνθηκα σαν ένας από τους κόκκους που αιωρούντο.
Πως χώρεσε η ιστορία στο ανεπαίσθητο;
Ο χρόνος έτρεχε αντίστροφα.
Αρμόζει όμως να σου κρύψω
ότι δούλευε για μάς;


ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΓΕΥΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΣΤΑΓΟΝΑ

Κι αν μείνει μόνο μια γραμμή
ως άξονας του ρήγματος
αυτή 'ναι ο μυστικός χυμός της άνθησης
μεσ' τα ξερά κλαριά αυτού του δένδρου

Δεν απαιτούν αυτοί που έχουνε
το μαγικό χαλί κάτω απ' τα πόδια
μορφές -
πριν και χωρίς να πάρεις
όλα σου ανήκουν
επειδή ο Θεός σου χάρησε τον Έρωτα
αιχμή εξαγνισμού στην κόψη της συνείδησης.

Ποιοι λίθοι είναι πιο σκληροί από τους πολύτιμους;
Μα άφηνέ με να έρχομαι
ακόμη κι όταν γίνομαι πορόλιθος
όπως ο ασβέστης
έχασε την σκληρότητα
κρατώντας μια μικρή φωτιά
μέσα στα όστρακα και τα οστά
κάθε μικρού ονείρου.


ΠΕΡΙΠΤΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΔΑΣΟΣ

Σάτυροι βγήκαν στο σκοτάδι
αποκαλύπτοντας το μυστικό του δάσους:
Θάμπος μπροστά στο κάλος σου
κόσμε προκλητικέ
ατελείωτη άνοιξη
μαχαιριά ανθέων.
Όχι δεν καρφώθηκα στη γη.
Πετάω ιππεύοντας το ξύλινο αλογάκι
στο Λούνα Παρκ των πηγάσων.
Λινάρι αέρινο
λίθων διάδημα
αιωρείται
δένδρων κλαριά με σφύγγουν.
Τι σ' έκανε να ψιλαφήσεις την λεία επιφάνεια των καρπών;
Πως θέλεις να συνάξεις τη βροχή μες την παλάμη σου;
Τα ρούχα σου έδεσα στην άκρη
του ιστίου.
Ναύλος χωρίς επιστροφή,
χωρίς προορισμό,
χωρίς χαραγματιές στον χάρτη.
Τυφλός ο ναύκληρος
ψάχνει την άγκυρα
μες την καρδιά των γλάρων
Κι η αλμύρα στο δάκρυ σου
αλλοιώτικη απ' της θάλασσας,
τραγούδι που κυλά στις κουπαστές:
Φταίω εγώ που αγαπώ
λευκούς αφρούς κυμάτων
γιρλάντες όταν γίνονται
στα πέτρινα κλαριά
του δάσους.


Πελαγοφύαλος

Ο ΝΙΚΟΣ - ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΦΙΛΑΡΑΚΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ - ΜΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ:

ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ

Σας στέλνω Δελτίο Τύπου και το Πρόγραμμα του συνεδρίου με θέμα

«Σύγχρονη Εφηβική Λογοτεχνία»

που διοργανώνεται στη Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ απο το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (Τ.Ε.Π.Α.Ε.).

Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στις 22 και 23 Μαΐου του 2009 στον Πύργο της Παιδαγωγικής Σχολής στο ΑΠΘ.

Με εκτίμηση

Δήμητρα Κογκίδου,

Κοσμητόρισσα της Παιδαγωγικής Σχολής

Πρόγραμμα Συνεδρίου

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009
09:30-10:00 Προσέλευση – Εγγραφές
10:00-10:30 Χαιρετισμοί
10:30-12:00 1η Συνεδρία Προεδρείο: Α. Ζερβού
Κατσίκη-Γκίβαλου Άντα, Αναγκαίες διακρίσεις και θεωρητικές/ ιστορικές αναζητήσεις της εφηβικής λογοτεχνίας
Φρέρης Γιώργος, Η Εφηβεία ως λογοτεχνικό θέμα: φαντασία και πραγματικότητα
Αναγνωστοπούλου Διαμάντη, Το αυτοβιογραφικό στοιχείο και η λειτουργία του στο εφηβικό μυθιστόρημα
Κοντολέων Μάνος, Από το μυθιστόρημα εφηβείας σε εκείνα για νεαρούς ενήλικες αναγνώστες και τώρα στα cross over
12:00-13:00 2η Συνεδρία Προεδρείο: Δ. Αναγνωστοπούλου
Αποστολίδου Βενετία, Η περιπέτεια της ενηλικίωσης. Μια πρόταση διδασκαλίας της εφηβικής λογοτεχνίας στο Γυμνάσιο
Χρονάκη Άλκηστη, Αλληλεπίδραση μεταξύ νέων αναγνωστών και εφηβικών μυθιστορημάτων
13:00-14:00 Δεξίωση
17:00-18:30 3η Συνεδρία Προεδρείο: Α. Κατσίκη-Γκίβαλου
Ζερβού Αλεξάνδρα, Διαχείριση της ιστορικότητας για νεαρούς ενηλίκους στο σύγχρονο μυθιστόρημα
Καρακίτσιος Ανδρέας, Η ταυτότητα της ασυνέχειας…Παράλληλες αναγνώσεις ιστορικών αφηγήσεων για εφήβους και ενηλίκους
Λαλαγιάννη Κική, Η λογοτεχνία για νέους στη Γαλλία σήμερα. Η περίπτωση της λογοτεχνίας δεύτερης γενιάς μεταναστών του Μαγκρέμπ ('littιrature beure')
Νικολουδάκη-Σουρή Ελπινίκη, Ιθαγένεια, εξωτισμός και περιπέτειες εφήβων ή νέων στην πεζογραφία της Λίτσας Ψαραύτη
18:30-19:00 Διάλειμμα
19:00-20:10 4η Συνεδρία Προεδρείο: Α. Γιαννικοπούλου
Πολίτης Δημήτρης, Ανήσυχη Εφηβεία vs. Ενήλικη Εξουσία: Η "Κατάθεση" του Ρόμπερτ Κόρμιερ
Ακριτόπουλος Αλέκος, Φανταστική λογοτεχνία και εφηβική μύηση στο μυθιστόρημα Δομήνικος του Μάνου Κοντολέοντος
Παπαδάτος Γιάννης Σ., Ο έφηβος σε μυθιστορήματα του Μέλβιν Μπέρτζες


Σάββατο 23 Μαΐου 2009
10:00-11:30 1η Συνεδρία Προεδρείο: Β. Αποστολίδου
Παπαντωνάκης Γεώργιος, Νεανική λογοτεχνία και δευτεροπρόσωπη αφήγηση
Γιαννικοπούλου Αγγελική - Φώκιαλη Ελίτα, Το εφηβικό μυθιστόρημα στην ηλεκτρονική εποχή
Οικονομίδου Σούλα, Για ένα κορίτσι σαν και σένα…: ιστορίες καθημερινής εφηβείας
Τσιλιμένη Τασούλα - Πανάου Πέτρος, Η «γλώσσα» των εφήβων στο σύγχρονο ελληνικό εφηβικό μυθιστόρημα
11:30-12:00 Διάλειμμα
12:00-13:10 2η Συνεδρία Προεδρείο: Α. Καρακίτσιος
Κανατσούλη Μένη, Το σώμα ως τόπος ρεαλιστικός και συμβολικός στην εφηβική λογοτεχνία
Κωτόπουλος Τριαντάφυλλος Η. - Καρασαββίδου Ελένη, Ομοφυλοφιλική ταυτότητα και εφηβική λογοτεχνία
Γαβριηλίδου Σοφία, Περιθωριακοί χαρακτήρες στη σύγχρονη ελληνική εφηβική λογοτεχνία
13:10-13:30 Σύνοψη συνεδρίου, συμπεράσματα

ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ

Ο καθαρμός είναι η καθαίρεσις των αιτιών της άγνοιας αλλά και της δοκησισοφίας.
Είναι η στόχευση και η αναγνώριση των κρυφών τεράτων που αφήσαμε να μεγαλώσουν μέσα μας, και τώρα χρειάζεται ο ήρωας για να τα βρει και να τα σκοτώσει.
Το τέρας και ο ήρωας ως υπερβολές αφού εκτελέσουν το έργο τους, θα επιφέρουν την ψυχική κράση.
Και μόνο μία υγιής ψυχή μπορεί να ταξιδέψει τον δρόμο της γνώσης.

Ο ΝΟΩΝ...ΝΟΕΙΤΩ

ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΝΩΣΙΑ

ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ
Σωκράτης

Επίγνωση σημαίνει αγνωσία, όχι όμως άγνοια ή αγνωστικισμό.

Με ρώτησε η φίλη mnk σε σχόλιο προηγούμενης ανάρτησης, βοηθώντας με να συνειδητοποιήσω κάποια λανθασμένη πρακτική που ηθελημένα-άθελα εφαρμόζω:

Βλέπεις, έχω πολλά αναπάντητα ερωτήματα κι εσύ πολλές γνώσεις (που τις μοιράζεις δωρεάν).
Προσπαθώ, λοιπόν, να σ΄εκμεταλλευτώ.

Νομίζω ότι ωφείλω πάνω σε αυτή την παρατήρηση μια τοποθέτηση απέναντι στους φίλους και τις φίλες που τιμούν με τις επισκέψεις τους αυτή τη σελίδα:


Δηλώνωγια σε σχέση με τα περισσότερα ειλικρινή άγνοια, αν και κάποια πράγματα αρχίζω να τα υποπτεύομαι.
Όσο προσπαθούμε να γνωρίσουμε κάτι καινούριο, τόσο πιο πολύ διαπιστώνουμε τις διαστάσεις της άγνοιάς μας. Το μόνο που διαθέτω είναι μια μικρή, αλλά οργανωμένη βιβλιοθήκη, την περιέργεια να ανοίγω κάποια θέματα και την αφέλειά μου.
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι, ότι πάρα πολλά από αυτά που γράφτηκαν, αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό. Όσο αφορά την ίδια την έρευνα, είναι ίσως καλύτερα να γνωρίζουμε αφετηριακά λιγότερα παρά περισσότερα. Οι ειδικοί είναι ίσως περισσότερο βεβαρυμένοι από εμάς που είμαστε σαλτιμπάγκοι της έρευνας. Εάν πιστέψουμε ότι είμαστε ενημερωμένοι, ίσως υπάρχει κίνδυνος να αναπαράγουμε αθέλητα και άκριτα παρανοήσεις. Πιστεύω περισσότερο στον συλλογικό διανοούμενο και στη χαρά της πνευματικής συντροφιάς. Αυτή την αναζήτηση ικανοποιεί διαφορετικά από πριν η επικοινωνία στο διαδίκτυο.
Επειδή προσπαθώ να παρέμβω πρακτικά, προσπαθώ να ντύνω τις απόψεις μου με ένα μανδύα (ανύπαρκτης) πολυγνωσίας. Θέλω να ελπίζω όμως ότι δεν ξιπάζομαι, γιατί οι λόγοι είναι πρακτικοί. Αν αποσκοπούμε να φτάσουμε σε κάποια επίγνωση, θα ήταν προτιμότερο και αποδωτικότερο να τονίζουμε την άγνοιά μας και το πόσο έντεχνα μας έχουν αποκόψει από την πραγματική γνώση. Η γνώση έχει πράγματι απελευθερωτικό χαρακτήρα. Τα ψυχία επίγνωσης στα οποία έφτασα, παρόλο που κατά περιόδους ασχολήθηκα με το διάβασμα, δεν αποκτήθηκαν από βιβλία, αλλά από το ξύλο που έφαγα στην καμπούρα μου. Ίσως η χειρότερη μορφή άγνοιας είναι να νομίζει κάποιος ότι γνωρίζει αρκετά. Η μικρή ενασχόλιση μου με αυτά τα θέματα με έφερε κοντά σε αξιόλογους φίλους και φίλες. Αυτή η σχέση αποτελεί για μένα μια νέα επίγνωση καρδιάς και τη θεωρώ σημαντική. Αυτό που μου δίνει χαρά, είναι ο τρόπος που η σχέση αυτή ενισχύεται μεταξύ πολλών ανθρώπων και όχι μόνο με μένα.

Στην πορεία συνήθησα να τα βλέπω όλα με επιφύλαξη.
Το ερώτημα είναι τελικά, που διαφέρει ένας μύστης από ένα αποκρυφιστή; Τι θέτει σε κίνηση στον μυούμενο ο ένας και τι ο άλλος; Δεν θέλω να δηλώσω πλήρη άγνοια στο θέμα, αλλά απέχω πολύ από να μπορώ να απαντήσω το ερώτημα με ακρίβεια. Σε αυτή τη φάση είναι σημαντικότερο ίσως να θέτουμε ερωτήματα, από το να μπορούμε να τα απαντάμε. Ζητώ συγγνώμη εάν στις αναρτήσεις μελλοντικά ακολουθήσω πάλι ένα ύφος που αφήνει να διαφαίνονται άλλα. Δυστυχώς εθιστήκαμε να επιζητάμε βεβαιότητες. Ωραία ενδύματα. Η αλήθεια όμως είναι γυμνή. Και μας σοκάρει. Η συνάντηση με την αλήθεια προϋποθέτει εξαγνισμό. Μια πρακτική καθαρμών πριν την μύηση, που την έχουμε ξεχάσει. Οι καθαρμοί δεν αφορούν πάντοτε αποχή από κάποια πράγματα. Συχνά είναι δοκιμασίες.

Η γνώση είναι κάτι σπουδαίο. Το τίμημά της είναι βαρύ. Η γνώση που μπορούμε να αντέξουμε είναι πολύ περιορισμένη. Η αναζήτησή της αποτελεί άσκηση ζωής. Άσκηση για την μεταφορά ενός φορτίου που τελικά όμως απελευθερώνει. Για να μπορέσουμε να πετάξουμε, πρέπει πρώτα να αναλώσουμε τους πόδες μας. Και η απώλειά τους μας φοβίζει.

Την αλήθεια την πικρή
δεν θα την πώ για να μην τρελαθεί
η κυρία Μάρω.
Θεία Μάρω καλέ θεία Μάρω
φύλαξε και για μας λίγο χαλβά.
Αύριο θα 'ρθούμε
να κουρνιάξουμε στα πόδια σου
σαν ορφανά πουλιά

Διονύσης Σαββόπουλος

ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ

Ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών/τριών και Υποψηφίων Διδακτόρων ΠΤΔΕ του ΑΠΘ, το Διδασκαλείο «Δημήτρης Γληνός» και ο Σύλλογος Προπτυχιακών Φοιτητών/τριών του ΠΤΔΕ διοργανώνουν εκδήλωση με αφορμή τα 10 χρόνια από την ίδρυση του Σχολείου Μεταναστών «Οδυσσέας». Η θεατρική ομάδα μεταναστών/τριών του «Οδυσσέα» παρουσιάζει θεατρικά αποσπάσματα της δουλειάς της και συζητά μαζί μας… Τετάρτη 20.5.2009 στον Πύργο της Παιδαγωγικής Σχολής (10ος όροφος) Ώρα: 20.00’

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

EKΔΗΛΩΣΗ 18.5.2009

Την Δευτέρα 18 Μαΐου 2009 και ώρα 7:30μ.μ., τα περιοδικά και οι εφημερίδες Οικολογείν, Χριστιανική και Άρδην διοργανώνουν εκδήλωση με τίτλο: Ευρώπη και εκλογές: Η οικολογία και οι «Πράσινοι», η οικονομική κρίση, η είσοδος της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ομιλητές θα είναι οι: Γιάννης Σχίζας, Γιώργος Καραμπελιάς, Γιάννης Ζερβός, Σταύρος Λυγερός και Στάθης Σταυρόπουλος (ΣΤΑΘΗΣ). Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ακαδημίας και Γενναδίου 8 – 7^ος Όροφος).

ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ

Ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών/τριών και Υποψηφίων Διδακτόρων ΠΤΔΕ του ΑΠΘ, το Διδασκαλείο «Δημήτρης Γληνός» και ο Σύλλογος Προπτυχιακών Φοιτητών/τριών του ΠΤΔΕ διοργανώνουν εκδήλωση με αφορμή τα 10 χρόνια από την ίδρυση του Σχολείου Μεταναστών «Οδυσσέας».

Η θεατρική ομάδα μεταναστών του «Οδυσσέα» παρουσιάζει θεατρικά αποσπάσματα της δουλειάς της και συζητά μαζί μας…

Τετάρτη 20.5.2009

στον Πύργο της Παιδαγωγικής Σχολής (10^ος όροφος)

Ώρα: 20.00’

ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Το παράδειγμα του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών

Είναι το βιβλίο για το 132ο Δημοτικό Σχολείο της Γκράβας, έτσι όπως λειτούργησε με διευθύντρια τη Στέλλα Πρωτονοταρίου απο το 1999 μέχρι το 2007. Παρουσιάζονται οι πρωτοποριακές και καινοτόμες διαπολιτισμικές προσεγγίσεις που σχεδίασαν και εφάρμοσαν οι εκπαιδευτικοί του για την ένταξη και την ενεργητική συμμετοχή όλων των μαθητών και μαθητριών στη ζωή του σχολείου.

Εμείς ευελπιστούμε η εκδήλωση να μην είναι μόνο μια απλή βιβλιοπαρουσίαση, αλλά ταυτόχρονα και μια εκδήλωση εμπρακτης αλληλεγγύης στη πρώην Διευθύντρια Στέλλα Πρωτονοταρίου και στο σύλλογο διδασκόντων του 132ου Δ.Σ. που διώκεται.

Δήμητρα Κογκίδου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών και Υποψηφίων Διδακτόρων του ΠΤΔΕ του ΑΠΘ, και ο Σύλλογος Μετεκπαιδευομένων Δασκάλων του Διδασκαλείου «Δ. Γληνός» σας καλούν στην εκδήλωση που διοργανώνουν τη Δευτέρα 18 Μαΐου στις 7μ.μ. στον 10ο όροφο του Πύργου της Παιδαγωγικής Σχολής, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου:
ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Το παράδειγμα του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών
αλλά και ως μια έμπρακτη μορφή αλληλεγγύης στις διωκόμενες εκπαιδευτικούς, που τόλμησαν να ζωντανέψουν το όνειρο.
Στο βιβλίο παρουσιάζονται οι πρωτοποριακές και καινοτόμες διαπολιτισμικές προσεγγίσεις που σχεδίασαν και εφάρμοσαν οι εκπαιδευτικοί του για την ένταξη και την ενεργητική συμμετοχή όλων των μαθητών και μαθητριών στη ζωή του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών στη Γκράβα,

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σχολείο που χωρούσε όλα τα παιδιά - Ένα μικρό ιστορικό

Το 132ο Δ. Σχ. Αθηνών στεγάζεται στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας. Το 72% των μαθητών είναι αλλόγλωσσοι, στο σχολείο φοιτούν μαθητές/τριες από 12 εθνότητες. Λίγα χρόνια πριν η μαθητική διαρροή κινούνταν σε υψηλά επίπεδα, ενώ φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας ήταν καθημερινά. Οι Αλβανοί μαθητές έκρυβαν από ντροπή την ταυτότητά τους και οι Έλληνες γονείς ανησυχούσαν ότι τα παιδιά τους δε θα μορφωθούν σε τέτοιο περιβάλλον.
Η διευθύντρια του σχολείου, Στέλλα Πρωτονοτάριου, και ο σύλλογος διδασκόντων αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Έτσι προχώρησαν σε μια σειρά καινοτόμες δράσεις, όπως μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες γονείς, μαθήματα αλβανικών και αραβικών σε μαθητές, έκδοση των ανακοινώσεων του σχολείου σε τρεις γλώσσες ( ελληνικά, αλβανικά και αγγλικά ) και πλήθος άλλων πρωτοβουλιών.
Τα αποτελέσματα ήταν παραπάνω από ενθαρρυντικά. Η μαθητική διαρροή σχεδόν μηδενίστηκε, τα κρούσματα βίας εξαφανίστηκαν, οι μαθητές βελτίωσαν τις επιδόσεις τους και οι Έλληνες και μετανάστες γονείς ξεπέρασαν τις αναστολές και τις φοβίες τους.
Το 132ο Δ.Σχ., όμως, είχε ξεφύγει από την πεπατημένη και αυτό ενόχλησε τη διοίκηση, που παρενέβη κατασταλτικά. Στις τελευταίες κρίσεις στελεχών η διευθύντρια βαθμολογήθηκε χαμηλά – με τη γνωστή μέθοδο της συνέντευξης – και απομακρύνθηκε από το σχολείο. Η νέα διεύθυνση, με την κάλυψη του ΥΠΕΠΘ, σταμάτησε όλες τις προαναφερόμενες καινοτόμες δράσεις, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις τόσο των δασκάλων όσο και των γονέων. Η εκπαιδευτική κοινότητα (ΟΛΜΕ-ΔΟΕ- συνδικαλιστικοί σύλλογοι της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αντίστοιχα), πανεπιστημιακοί, πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ, ο Συνήγορος του Πολίτη αναγνώρισαν με ανακοινώσεις τους το έργο που γίνονταν στο 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η παλιά διευθύντρια του σχολείου κ. Στέλλα Πρωτονοτάριου διώκεται μετά από αναφορά που έγινε στην Εισαγγελέα διότι έκανε το έγκλημα : «..ούσα διευθύντρια παραχώρησε το σχολείο για τη διδασκαλία Αλβανικών…χωρίς την άδεια του υπουργείου…». Επίσης διώκεται με τις ίδιες κατηγορίες η δασκάλα που δούλευε στο πρόγραμμα.

Η δίκη θα γίνει Τρίτη 16-6-09, στις 9 π.μ. στο Α΄ Μον/λες Πλημ/κείο Αθηνών.



Παρακαλώ με αυτή την ευκαιρία τους φίλους και τις φίλες που στέλνουν υλικό προς δημοσίευση να αποφεύγουν τα αρχεία τύπου pdf, διότι δεν μπορώ να τα περάσω στην μήτρα αναρτήσεων της google.
Σας ευχαριστώ για την συνεργασία σας,
Πελαγοφύαλος

ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ

EΘΝΙΚΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ «Ε.ΛΑ.Σ» ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Ευριπίδου 57 – 105 54 Αθήνα Τηλ: 210 3241961 – 210 3250220 * Τηλεομοιότυπο: 210-3244163 Ιστοσελίδα Internet http:// www.e-tel.gr/elas/ *e-mail: elas@acsmi.gr

Προς τον απανταχού Ελληνισμό

Αξιότιμες Κυρίες και Κύριοι,

Με την επιστολή μας αυτή, ως ΕΘΝΙΚΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ, απευθυνόμαστε στον απανταχού Ελληνισμό που όταν χρειάσθηκε μετατράπηκε σε σαλπιστή Αγώνων και Θυσιών υπέρ του Ελληνικού Έθνους μας.

Σας επισυνάπτουμε μετά της παρούσης μας, προς ενημέρωσή σας, αντίγραφο της από 27-04-2009 ΕΞΩΔΙΚΟΥ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΩΣ μας προς τον Εξοχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας κύριο Κάρολο Παπούλια, με τα εν αυτή διαλαμβανόμενα, η οποία, ως εκ της Εκθέσεως Επιδόσεως αριθ. 9261 Δ΄ του Δικαστικού Επιμελητή Δημητρίου Ράπελλα προκύπτει, του επεδόθη την 30^η Απριλίου 2009. Επισυνάπτουμε ομοίως και τα αφορώντα αυτή υπ’ αριθ. 1-2 και 3 ΣΧΕΤΙΚΑ.

Σας αποστέλλουμε την παρούσα επειδή θεωρούμε ότι το περιεχόμενο αυτής της ΕΞΩΔΙΚΟΥ μας, αφορά προσωπικώς και Υμάς. Τούτο διότι σήμερα ιδιαιτέρως μας καταλαμβάνει υπέρτατη θλίψη και πόνος βαθύς για τον διεθνή διασυρμό της χώρας μας αφού οι πάντες έχουμε εννοήσει ότι βρισκόμαστε σε ημέρες φθοράς και διαφθοράς, σε ημέρες σήψης και διάλυσης, σε ημέρες που αναδεικνύεται η θεσμική γύμνια. Σήμερα, δηλαδή, που έχει επέλθει ο εκχυδαϊσμός του πολιτικού βίου της χώρας μας και αναδεικνύεται ούτος μέσα από το επικρατούν νοσηρό και διαβρωτικό θεσμικό, πολιτικό και κοινωνικό κλίμα των ημερών μας, η παρέμβασή σας όχι μόνο θεωρείται αναγκαία, αλλά είναι και επιβεβλημένη, προκειμένου να αναστραφεί τούτο προκειμένου να έλθει η αλλαγή στο πολιτικό μας γίγνεσθαι ούτως ώστε να μην παρέχεται η διαρκής ασυλία στα πολιτικά εκείνα ανέντιμα πρόσωπα, τα οποία οι πλείστοι των πολιτών τα καταγγέλλουν για διαφθορά, επειδή ασφαλώς τα γνωρίζουν.

Το «φτάνει πιά...» που ξεπηδά από το στόμα του αγανακτισμένου Λαού επιβάλλει την συσπείρωση όλων των Ελλήνων, όλων εκείνων οι οποίοι πιστεύουν στα Μεγάλα πεπρωμένα της Φυλής μας, στην υπόσταση και στα απαράγραπτα δικαιώματα του Έθνους μας που αποτελούν τον λόγο της υπάρξεώς μας.

Αδιαφορώντας διά τις πολιτικές σας πεποιθήσεις αλλά βέβαιοι όντες διά το ενδιαφέρον σας περί της ιστορικής συνέχειας του Έθνους μας, παρακαλούμε να έχουμε την οιανδήποτε, κατά την κρίση σας, συμμετοχή στην προσπάθειά μας αυτή.

Ευελπιστώντας ότι η παρούσα μας θα τύχει της δέουσας εκ μέρους σας προσοχής,

διατελούμε,

Μετά τιμής

Αθήνα 09-05-2009

Δια τον Ε.ΛΑ.Σ

Οδυσσέας Τηλιγάδας

Πρόεδρος

---

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΟ ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΟΜΕΝΟ ΕΞΩΔΙΚΟ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΝ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ Ε.ΛΑ.Σ ΔΙΟΤΙ Η ΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ (32 ΣΕΛΙΔΕΣ) ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΧΩΡΟΥ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Συνεχίζω με κάποιες παραθέσεις χωρίων από το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά "Το Πραγματικό και το Φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία".

Σελ. 27, Κεφ. 3, μέρος α. (Η παραδειγματική ανάλυση του Μαξ Βέμπερ).
... Τέτοιες μορφές θρησκευτικής ηθικής, όταν κυριαρχούν στο κοινωνικό σύνολο, δημιουργούν έναν τύπο ανθρώπου τόσο περισσότερο καθορισμένον, όσο εντονότερος είναι ο νομικός χαρακτήρας της θρησκευτικότητας...
Το γεγονός ότι η σύγχρονη οικονομική θωρία και πρακτική (και ειδικότερα το φαινόμενο της συσσώρευσης του κεφαλαίου και η ορθολογική ανάπτυξη της παραγωγής) γεννήθηκε σε κοινωνικά περιβάλλοντα με έντονο νομικό χαρακτήρα ηθικής θρησκευτικότητας , ήταν μια παρατήρηση που είχε αρχίσει να απασχολεί οικονομολόγους και ιστορικούς, αλλά και ελεύθερους στοχαστές, ήδη από τον 19ο αιώνα. Όμως το αποφασιστικό έναυσμα για εργώδη διεύρυνση αυτών των διερευνήσεων ήταν, οπωσδήποτε, η μελάτη του Μαξ Βέμπερ Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού (πρώτη έκδοση, 1904)...
...Οι μελέτες που προέκυψαν, άμεσα ή έμεσα, από την αφετηριακή πρόκληση του Μαξ Βέμπερ, παρά την ποικιλία και διαφορότητα των απόψεων, συγκλίνουν σε έναν κοινό ερευνητικό στόχο: Να προσδιορισθεί και να κριθεί ο ρόλος που έπεξαν στη διαμόρφωση της οικονομικής συμπεριφοράς του ευρωπαίου ανθρώπου συγκεκριμένες θρησκευτικές παραδόσεις - αυτές που κατά τεκμήριο επηρέασαν αποφασιστικά τις ηθηικές αντιλήψεις, τα αξιολογικά κριτήρια και τις προτεραιότητες ή τους σκοπούς στις επιδιώξεις του καθημερινού βίου των ανθρώπων.

Ο Γιανναράς θα επιχειρήσει μια κριτική προσέγγιση στις διαπιστώσεις σου Βέμπερ, επιχειρώντας να δώσει στην δική του ανατομία ένα μεγαλύτερο βάθος, αφού παραθέσει πρώτα τα βασικά στοιχεία της Βεμπεριανής προσέγγισης:

... Αλλά το ερευνητικό αυτό αντικείμενο, στην προοπτική της σπουδής των ανθρωπολογικών προΎποθέσεων της οικονομίας εμφανίζεται μάλλον περιορισμένο. Αναφαίρεται σε μια φαινομενολογία και πάλι αιτιακών συσχετίσεων ιδεολογίας και πρακτικής. Δεν θέτει το πρόβλημα των ανθρωπολογικών εκείνων παραγόντων που εξασφαλίζουν την επιβίωση συγκεκριμένων μορφών εργασιακής και οικονομικής συμπεριφοράς. Ούτε διευρύνεται η έρευνα στην ενδεχόμενη ιστορική εξέλικτική διαδικασία που οδήγησε στα συγκεκριμένα ιδεολογικά μορφώματα και στις συνακόλουθες ηθικές και αξιολογικές αντιλήψεις...
Η εργασία του Μαξ Βέμπερ είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, προκειμένου να επισημάνει κανείς τους περιορισμούς που δέσμεσαν ως τώρα την έρευνα των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων της σύγχρονης οικονομίας. Θα συνοψίσουμε εδώ - με υπερβολική οπωσδήποτε αφαίρεση και σχηματικότητα - τις θέσεις του Μαξ Βέμπερ για τα γενεσιουργά αίτια του καπιταλιστικού φαινομένου, προκειμένου ακριβώς να επισημάνουμε και τα προβλήματα που μένουν αδιερεύνητα.

1. Τα δύο αφετηριακά γνωρίσματα του καπιταλιστικού φαινομένου είναι:
α. Η συσσώρευση του κεφαλαίου - συσσώρευση που δεν αποβλέπει κατ' αρχήν στην αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας, αλλά εμφανίζεται ως παραγωγικός αυτοσκοπός. Η παραγωγή μεθοδεύεται στην προοπτική της σταθερής χρησιμοποίησης ενός τμήματος των εσόδων για τη βελτίωση και αύξηση του πραγματικού κεφαλαίου.
β. Η ορθολογική οργάνωση της παραγωγής, με πρωταρχικό κριτήριο ορθολογικότητας τη μετρητή αποδοτικότητα - η αποτελεσματική μεθόδευση της εργασίας με σκοπό την επίτευξη ενός συναχώς ανανεούμενου κέρδους.

2. Η πρώτη εμφάνιση και των δυο αυτών βασικών γνωρισμάτων του καπιταλιστικού φαινομένου εντοπίζεται γεωγραφικά σε χώρες ή περιοχές με προτεσταντικό κατά πλειοψηφία πληθισμό και ιστορικά στις περόδους ακμής και ισχυρής κοινωνικής επιβολής των μεγάλων ενθουσιαστικών κινημάτων του προτεσταντισμού (17ος - 18ος αιώνας).

3. Η παράλληλη μελέτη των αρχών της προτεσταντικής ηθικής και των βασικών γνωρισμάτων του καπιταλισμού επιτρέπουν μια αιτιακή συσχέτιση ανάμεσα:
α. Στο θηρησκευτικό χρέος και στο οικονομικό κέρδος - στην απαίτηση μετρητής αναταπόκρισης στο θρησκευτικό χρέος και στη μεθοδική επίδίωξη του οικονομικού κέρδους.
β. Στη θρησκευτική άσκηση και στην ατομική εργατικότητα - στον κατηγορικό χαρακτήρα της θείας εντολής, για την άσκηση των αρετών, και στην ανάγκη ελέγχου της ανθρώπινης αρετής μέσω της εργασίας.
γ. Στη θρησκευτική σωτηρία και την επαγγελματική επιτυχία - στη μέριμνα για μαι τεκμηριωμένη βεβαιότητ ατομικής σωτηρίας και στην πιστοποίηση της θείας ευλογίας στο επάγγελμα μέσω της αύξησης του κεφαλαίου.

4. Τα δεδομένα που επιτρέπουν τις παραπάνω συσχετίσεις αναλύονται στα δυο ακόλουθα βασικά χαραρακτηριστικά του προτεσταντισμού:
α. Η θρησκευτική σωτηρία είναι ατομικό αποκλειστικά κατόρθωμα, αφού έχει απορριφθεί η μεσολάβηση τόσο του ιερατείου (κλήρου) όσο και των εκκλησιαστικών μυστηρίων.
β. Το άτομο εξασφαλίζει την βεβαιότητα της σωτηρίας με μετρητό έλεγχο της εκπλήρωσης του θρησκευτικού του χρέους.
γ. Μετρητή αποτελεσματικότητα έχουν μόνο οι εγκόσμιες προσπάθειες του ατόμου, αυτές αποδείχνουν την ατομική πίστη και ατομική αρετή - η δυνατότητα μυστηριακής "διείδυσης" του θείου στην ψυχή αποκλείεται λόγω της απόλυτης υπερβατικότητας του θεού. Έτσι η πρόσβαση στη σωτηρία εμφανίζεται ως συνάρτηση ενός ειδικά διαμορφωμένου τύπου κοινωνικής και ειδικότερα επαγγελματικής-εργασιακής συμπεριφοράς.

5. Στο χώρο της εργασιακής επαγγελματικής συμπεριφοράς η θεία εντολή για την άσκηση των αρετών κατανοείται ως μετρητή πιστότητα σε συγκριμένο χρέος (της εργατικότητας, της συνέπειας, της μη σπατάλης, κλπ.). Με τον τονισμό της μεθόδου για την εκπλήρωση του χρέους, η σωτηρία γίνεται αντικείμενο ορθολογικής ανθρώπινης δραστηριότητας. Δραστηριότητας που έχει τη μορφή εγκόσμιου ασκητισμού, ολοκληρωτικής οργάνωσης του βίου με βάση την ορθολογική "τάξη" και συνεπή ανταπόκριση σε συγκεκριμένα κίνητρα. Ο πιστός καταχωρίζει καθημερινά σε ημερολόγιο αμαρτίες, πειρασμούς και προόδους - η αγιοποίηση της ζωής παίρνει λογιστικό χαρακτήρα επιχείρησης.

6. Στον χώρο της επαγγελματικής-εργασικής συμπεριφοράς συγκλίνουν οι δυνατότητες αντικειμενικού-μετρητού ελέγχου όχι μόνο της ατομικής αποδοτικότητας στην εκπλήρωση του χρέους, αλλά και της θείας χάρης-ευλογίας που βεβαιώνει τη σωτηρία του ατόμου. Κριτήριο γι αυτό τον έλεγχο είναι η ορατή και μετρητή επαγγελματική επιτυχία, δηλαδή το κέρδος. Το κέρδος διαστέλλεται από την καταναλωτική σκοπιμότητα, αυτονομείται ως επιδίωξη, είναι η ορατή βεβαίωση της ευλογίας του Θεού και της αρευής του ανθρώπου. Η αποταμίευση των κερδών, δηλαδή η συσσώρευση κεφαλαίου, σημαίνει μεγιστοποίηση της βεβαιότητας για τη σωτηρία. Και κάθε νέα ευκαιρία κέρδους είναι απόδειξη της συνεχιζόμενης θείας εύνοιας και χάρης, αλλά και πρόκληση πληρέστερης (ορθολογικότερης) ανταπόκρισης στο χρέος της εργατικότητας.

Στο βιβλίο παρατίθενται τέσσερα ακόμη σημεία (συνολικά δηλαδή δέκα) όσο αφορά την παρουσίαση των κεντρικών εντοπισμών του Βέμπερ - που λόγω χώρου δεν μπορώ να επαναλάβω εδώ - πιστεύοντας ότι η ιεράρχηση που ακολούθησε ο συγγραφέας είναι αξιολογική. (Για μια πλήρη επισκόπιση του βιβλίου είναι δυνατή η αγορά του).
Στη συνέχεια ο συγγραφέας στο κεφάλαιο β. θα επιχειρεί να καταδείξει "Τα κενά του παραδείγματος Βέμπερ", σύμφωνα με τον τίτλο, κάνοντας αναφορά σε 13 σημεία, τα οποία στη συνέχεια προσπαθώ να συμπτύξω. Όσο αφορά τον πυρήνα της, η αντιρρητική του Γιανναρά απέναντι συον Βέμπερ συνίσταται σε μια διεύρυνση των συμπερασμάτων, που εξήγαγε ο δεύτερος από τη σφαίρα της ηθικής, στη σφαίρα της οντολογίας. Εκεί εστιάζεται εξάλλου μόνιμα η κριτική του Χρήστου Γιανναρά, όσο αφορά τον λεγόμενο Δυτικό πολιτισμό.


Σελίδα 41
... Στην προοπτική αυτή η ορθολογική οργάνωση της παραγωγής που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη οικονομία δεν έχει πάλι τις ρίζες της στον προτεσταντισμό, αφού η συνολιοκή θρησκευτική (τουλάχιστον) διαφοροποίηση της ευρωπαϊκής Δύσης θεμελιώθηκε (ήδη από την εποχή του Αυγουστίνου, αλλά κυρίως με τον σχολαστικισμό) στην αυτονόμηση και ορθολογική οργάνωση της παραγωγής των σημαινόντων του λόγου άσχετα με την εμπειρία των σημαινομένων...
... Η αυτονόμηση της αξίας των ατομικών πράξεων ή ατομικών χαρακτήρων (και η συνακόλουθη αυτονόμηση της εργασίας, των προϊόντων της εργασίας και του χρήματος, ως μέτρου της τιμής των αξιών) είναι μάλλον φανερό ότι προκύπτει από μια νομική (αντικειμενοποιημένη, πάγια και μετρητή) εκδοχή των ανθρώπινων σχέσεων...
... Αυτή η εκνομικευμένη ηθική είναι κοινή τόσο στον προτεσταντισμό όσο και στον ρωμαιοκαθολικισμό, αλλά και στα αθεϊστικά ή αδιάφορα για τη θρησκεία ρεύματα της Ευρώπης - συγκροτεί την πραγματική αφετηρία των ηθικών αντιλήψεων του δυτικοευρωπαίου ανθρώπου και υπαγορεύει τα κριτήρια της κοινωνικής (και ειδικότερα της εργασιακής-οικονομικής) συμπεριφοράς του...
... Η εκνομίκευση της ηθικής φαίνεται να προκύπτει και αυτή από την ανάγκη "αντικειμενικότητας" στη γνώση, γι αυτό η δυναμική της ετερότητας των σχέσεων υποκαθίσταται από τον αντικειμενικό καθορισμό (και την αξιολόγηση) των παραγόντων ή προϊντων της σχέσης. Είναι η ίδια στάση που θεμελιώνει και τη μηχανιστική θεώρηση της πραγματικότητας, ως συνόλου οντοτήτων, αρθρωμένων με βάση σταθερούς νόμους και αρχές ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΟΥ συσχετισμού...
... Οι ηθικές λοιπόν αντιλήψεις μοιάζουν να εξαρτώνται από τη συλλογική-καθολοκή βεβαότητα για το τι είναι πραγματικό και τι φαντασιώδες (πλασματικό υποκατάστατο του πραγματικού)...
... Μέσα από τις ενδείξεις των παρατηρήσεων που προηγήθηκαν διαφαίνεται ένα πρωταρχικότερο ενδεχόμενο που πρέπει να διερευνηθεί: Το ενδεχόμενο να εκφράζεται στην πραγματικότητα της οικονομικής συμπεριφοράς και των συνακόλουθων δομών και θεσμών του οικονομικού βίου καταρχήν μια ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ και οχι καταρχήν μια ΗΘΙΚΗ: Η στάση ζωής του ανθρώπου των δυτικοευρωπαϊκού τύπου κοινωνιών μοιάζει να διαμορφώθηκε και να εξακολουθεί να διαμορφώνεται από μιαν άλλη αντίηψη της πραγματικότητας ως συνόλου αντι/κείμενων οντοτήτων, που αυτονομούνται από τη γνωστική εμπειρία της σχέσης με το υποκείμενο και μεταβάλλονται σε σημασίες άσχετες με την πραγματική τους υπόστυαση, ΣΕ ΑΞΙΕΣ ΜΕ ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΧΡΗΣΤΙΚΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ.

Οι φίλοι ΄και φίλες που έχουν παρακολουθήσει με μια κάποια συνέχεια τα γραφόμενά μου, ίσως κατανόησαν ήδη τα σημεία που διαφωνώ με την ανάλυση του Χρήστου Γιανναρά.
Αναμφίβολα στον Μαξ Βέμπερ οφείλουμε τον ριζοσπαστικό εντοπισμό του καθοριστικού ρόλου της θρησκείας όσο αφορά την ανάπτυξη του καιφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.
Ο Χρήστος Γιανναράς πολύ επιτυχώς αποκαθιστά τις πραγματικές συνέπειες του εντοπισμού του Βέμπερ. Ο καθοριστικός ρόλος της θρησκείας δεν ανάγεται πρώτιστα στο χώρο της ηθικής - που αποτελεί επακόλουθο - αλλά στη σφαίρα της οντολογίας. Με τη διαφορά ότι η οντολογία αυτή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ. Δεδομένου ότι αυτοί που στάθηκαν θιασώτες του ορθολογισμού και της αθεΐας κατά την περίοδο του διαφωτισμού (στον οποίον εστιάζει ο Γιανναράς την κριτική του στη συνέχεια του βιβλίου) ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι, συνασπισμένοι κύρια στην ελευθεροτεκτονική στοά "Φιλαλήθης" στο Παρίσι. Αυτοί παρά τις εξαγγελίες τους, ως φανατικοί αποκρυφιστές, ουδόλως πίστευαν στον ορθολογισμό. Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, αλλά όπως έχω αναπτύξει σε άλλες αναρτήσεις η ΔΥΑΡΧΙΑ.
Δεν αποσκοπώ να αμφισβητήσω τον ρόλο του ορθολογισμού στη συγκρότηση των αντίστοιχων δομών. Όμως και αυτός αποτέλεσε σκόπιμο επακόλουθο και όχι το πρωταρχικό φαινόμενο.
Οι αποκρυφιστές - οπαδοί διαφόρων θρησκειών που συγκεράζονται στην οντολογία της διαρχίας, δεν έκρυψαν εξάλλου τον καθοριστικό ρόλο που παίζουν στην ανάπτυξη της οικονομίας. Έτσι έχουν γεμίσει στην κυριολεξία τα χαρτονομίσματα με τα σύμβολά τους. Όπως το έμβλημα του Τάγματος των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας (η πυραμίδα με το τρίγωνο και το μάτι) απάνω στο δολλάριο, ή οι πεντάλφες, οι μυητικές θύρες και οι καμάρες επάνω στα Ευρώ.

Στο ζήτημα της δυαρχίας αποδίδω καθοριστικό ρόλο όσο αφορά την ιστορία και την γενικότερη πορεία του ανθρώπου. Κατά καιρούς έχω επιχειρήσει κάποιες αναφορές με θρησκειολογικό περιεχόμενο, οι οποίες όμως είχαν ευκαιριακό χαρακτήρα, γιατί η αφετηρία τους ήταν άλλη. Το ζήτημα μιας εμπεριστατωμένης προσπάθειας για μια συστηματική πραγματεία του θέματος παραμένει ανοικτό. Η ενασχόληση άλλωστε με παράπλευρα θέματα συμβάλει σε μια πιο ολοκληρωμένη θεώρηση, όποτε επιχειρηθεί να ανοίξει η αντίστοιχη προβληματική και συζήτηση.

Ας αναφερθεί μεταξύ των άλλων - επειδή ακριβώς ο Χρήστος Γιανναράς, κάνει μνεία στο βιβλίο του στον Γερμανό οικονομολόγο Werner Sombart - ο οποίος ασχολήθηκε με πρωτότυπο τρόπο με τις τράπεζες, ότι το σύστημα στο οποίο σήμερα ζούμε δεν είναι καπιταλισμός, τουλάχιστον με την κλασσική έννοια. Πρόκειται περισσότερο για σύστημα της πλήρους κυριαρχίας των τραπεζών. Οι μηχανισμοί βέβαια που ίσχυαν για τον κεφαλαικρατικό τρόπο παραγωγής, δεν έχουν τεθεί κατ' αρχήν εκτός λειτουργίας. Αυτά όμως που εντόπισαν ο Ρικάρντο, ο Άνταμ Σμιθ και ο Μαρξ δεν επαρκούν για να γίνει στοιχειωδώς κατανοητή η λειτουργία του οικονομικού συστήματος στην εποχή μας. Πέρα από την ορθότητα ή μη αυτών των θεωριών, έχουν υπεισέλθει πολλοί νέοι παράγοντες, που πρέπει να αναλυθούν, να αξιολογηθούν και να συστηματοποιηθούν.
Ειδικά από θρησκειολογικής πλευράς, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το βιβλίο του Werner Sombart "Die rolle der juden im Wirtschaftsleben" (Ο ρόλος των Εβραίων στην οικονομική ζωή) το οποίο δεν γνωρίζω εάν υπάρχει μεταφρασμένο στα Ελληνικά ή αγγλικά. Η πρόσβασή του στις βιβλιοθήκες ήταν σχετικά δύσκολη, γεγονός που δείχνει ότι πρόκειται για βιβλίο που επιδιώκεται να αποσιωπηθεί. Ο Sombart εντοπίζει τον σημαντικότατο ρόλο που έπαιξαν οι Εβραίοι στη δημιουργία των χρηματιστηρίων και των τραπεζών γενικότερα. Πρόκειται πράγματι για ένα θέμα που αξίζει συγκεκριμένη ιστορική μελέτη. Ενώ οι προτεστάντες έπεξαν αποφασιστικό ρόλο στη δημιουργία της καφαλαιοκρατίας, οι απόγονοι των Φαρισαίων (όσο αφορά τους Εβραίους έχω κάνει στο παρελθόν αναφορά σε κάποιες διαφοροποιήσεις) έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των τραπεζών (αλλά και τη συστηματοποίηση της διαρχίας μέσα στην λεγόμενη αίρεση (που δεν είναι αίρεση) των γνωστικών και τον Εβραϊκό μυστικισμό του μεσαίωνα "Καβαλά".

Το θέμα της αξιολόγησης αυτών που οργάνωσαν την δυαρχία σε οικονομική και κοινωνική πρακτική έχει συγκεκριμένη ιστορική διάσταση. Κάποιες σημαντικές αναφορές γίνονται στη βιβλιογραφία που επισημάνθηκε στο προηγούμενο μέρος. Με αυτή την ιστορική πλευρά της ανάπτυξης των τραπεζών και του τόκου κατά τη διάρκεια της ιστορίας θα ασχοληθεί η σελίδα στο επόμενο μέρος, σε μια προσπάθεια να κατανοηθεί το παιχνίδι που παίζουν οι τράπεζες και κύρια αυτοί που κινούν τα νήματα πίσω τους, ειδικά στη σημερινή φάση της "χρηματοπιστωτικής" κρίσης.

ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης σας καλεί με χαρά στη διάλεξη-συζήτηση που θα δώσει η Dan Bechmann, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Paris 8, την Πέμπτη 7 Μαϊου 2009 στις 7 μ.μ., με θέμα:

«Ποιος θα μορφώσει τους πολίτες μας»;

(Η σχέση των νέων συλλογικών μορφών οργάνωσης της τοπικής κοινωνίας με το σχολείο και τη μόρφωση των πολιτών).

Ξεκινώντας από τη διαπίστωση ότι έχουν σημειωθεί ριζικές διαφοροποιήσεις στον τομέα της εκπαίδευσης, η Dan Bechmann μελετά τη νέα διάσταση που αποκτά η έννοια της μόρφωσης και της επιμόρφωσης. Οι απόψεις της μας ωθούν στο να προβληματισθούμε για το ρόλο του σχολείου στη σύγχρονη κοινωνία, την πολύπλευρη ψυχολογική και κοινωνική σημασία της μόρφωσης και, τελικά, τη σχέση μας ως ενεργών πολιτών με την κοινωνία στην οποία ζούμε.

Η κ. Bechmann επισημαίνει έχει αλλάξει ότι το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο εξελισσόμαστε τα τελευταία χρόνια. Επιμορφωνόμαστε με διαδικασίες δια βίου μάθησης και τούτο αποτελεί ένα είδους επανάστασης. Σημαντικές αλλαγές έχουν επέλθει στις μεθόδους της εκμάθησης. Θα μπορούσαμε σύμφωνα με τον Ιβάν Illich να μιλήσουμε για «αποσχολικοποιήση» καθώς και για «πνευματική εγκατάλειψη του σχολείου»; Όλες οι παραδοσιακές θέσεις σχετικά με την επαγγελματική κατάρτιση, και τα αντίστοιχα επίπεδα σπουδών έχουν ανατραπεί.

Κατά τη διάρκεια των δύο προηγούμενων αιώνων, η μόρφωση πραγματοποιούνταν κυρίως κατά την παιδική ηλικία, για τους δε προνομιούχους στην αρχή της ενήλικης ζωής τους. Το κοινό που μορφώνεται άλλαξε Οι κοινωνικές ομάδες που μορφώνονται έχουν αυξηθεί. Οι φορείς που παρεμβαίνουν στη διευρυμένη διαδικασία μόρφωσης και κατάρτισης έχουν επίσης αλλάξει: δεν περιορίζονται πια στους φορείς που ελέγχονται από τη δημόσια εκπαίδευση. Οι δημόσιοι φορείς, η τοπική αυτοδιοίκηση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, οι επιχειρήσεις, οι ενώσεις, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης οργανώνουν επιμορφωτικά προγράμματα και καθίστανται σημαντικοί παραγωγοί και διανομείς «γνώσεων».

Υπάρχουν νέες προκλήσεις. Ξεκινούμε την επαγγελματική μας ζωή αργότερα και σταματάμε νωρίτερα εάν στο μεταξύ δεν μας πλήξει η ανεργία. Εκπαιδευόμαστε/επιμορφωνόμαστε επίσης από ευχαρίστηση, για να καλύψουμε τον ελεύθερο χρόνο μας, για συνδικαλιστικούς ή πολιτικούς λόγους, για να μάθουμε ένα άθλημα, ένα hobby, για να κατορθώσουμε να μαστορεύουμε καλύτερα, να μαγειρεύουμε καλύτερα ή να καλλιεργούμε καλύτερα. Οι νέες τεχνολογίες και ειδικότερα το διαδίκτυο μας επιτρέπουν την ευκολότερη πρόσβαση στη γνώση.
Το άγχος και η χαμηλή αυτοεκτίμηση συχνά μας οδηγούν στην επιμόρφωση/κατάρτιση.
Η κατάρτιση και η εκπαίδευση, η μόρφωση, η διδασκαλία, η απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων πραγματοποιούνται έξω από τα σχολικά συστήματα και δεν υπάγονται στον έλεγχο των θεσμικών εκπαιδευτικών αρχών ή των εμπορικών δομών. Όλες αυτές οι αλλαγές στις διαδικασίες της ζωής, ανέδειξαν το ζήτημα της επιμόρφωσης για τις συλλογικές μορφές οργάνωσης, αλλά και για την ανάπτυξη της μόρφωσης/ επιμόρφωσης μέσα από τις μορφές συλλογικής οργάνωσης.

Το να εκπαιδευτεί το άτομο για μορφές συλλογικής οργάνωσης και δραστηριοποίησης σημαίνει να επιλέξει γνώσεις που θα του επιτρέψουν να ενεργήσει ως πολίτης με στόχους ηθικούς και κοινοτικούς. Επίσης, να αποκτήσει δεξιότητες και γνώσεις μέσω της άσκησης ευθυνών ή την ολοκλήρωση ενεργειών με άμεσα πρακτικό σκοπό. Δεν πρόκειται πια για μια «μάθηση για τη μάθηση», αλλά για μάθηση που θα επιτρέψει στο άτομο να τη χρησιμοποιήσει άμεσα, με τρόπους βασισμένους στην κοινωνική αλληλεπίδραση

Η κυρία Bechmann καταλήγει στο ότι η οικειοποίηση των γνώσεων από τον εκπαιδευόμενο ως δημιουργό της δικής του ανάπτυξης αποτελεί το κεντρικό σημείο της συζήτησης. Αντιμετωπίζει το άτομο ως ευαίσθητο υποκείμενο με την ικανότητα του αυτοστοχασμού και της κριτικής σκέψης. Ως πράττοντα που αφομοιώνει τη γνώση του.

Η Dan Ferrand-Bechmann είναι Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Paris 8 και στο Centre d'Etudes des Solidaritιs Sociales

Η διάλεξη θα δοθεί στα γαλλικά με σύγχρονη μετάφραση στα ελληνικά. Όπως πάντα, στο τέλος της διάλεξης θα ακολουθήσει συζήτηση και μικρή φιλική δεξίωση



Ζητώ συγγνώμη για την καθυστερημένη ανάρτηση της ανακοίνωσης και της αφίσας που έλαβα από την κυρία Δήμητρα Καγκέζου, η οποία είναι καθηγήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης και κοσμήτωρ στην παιδαγωγική σχολή, με την υπόσχεση πιο έγκαιρων αντιδράσεων προσεχώς.

ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 - ΙΟΥΛΙΟΣ 1974:
ΤΑ «ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ» ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ*

Η επίσημη εκδοχή της ιστορίας θεωρεί την επτάχρονη τυραννία ως «θλιβερή παρένθεση που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα». Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια. Η δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών». Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου (Παλάτι-Στρατός-πειθαρχημένο Κοινοβούλιο) ζέσταινε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της Χούντας. Μάλιστα το Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε την επιβολή «καταστάσεως πολιορκίας», δηλ. δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα(!). Έτσι, «μετά τα Ιουλιανά του 1965, ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης», έγραψε ο Αριστόβουλος Μάνεσης.
Το «πράσινο φως» για το πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967, κι ας ισχυρίζεται η σχολική ιστορία ότι απλώς οι ΗΠΑ «την ανέχθηκαν»(!), καθώς η χώρα μας αποτέλεσε το πειραματικό εργαστήρι του «Ψυχρού Πολέμου» και προγεφύρωμα στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο των πετρελαίων της Μ. Ανατολής και την καταστολή των αντιιμπεριαλιστικών αραβικών κινημάτων.
Η δικτατορία ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει λαϊκή βάση, γιατί ήταν ένα βάρβαρο, καταπιεστικό καθεστώς, που δολοφόνησε, βασάνισε, έκλεισε στις φυλακές και τα ξερονήσια δεκάδες χιλιάδες δημοκρατικούς πολίτες.
Η Θεσσαλονίκη συνέβαλε σημαντικά στον αγώνα κατά της Χούντας. Με την επικράτηση του πραξικοπήματος άρχισαν να συγκροτούνται και να δρουν οι αντιστασιακές οργανώσεις ΠΑΜ, Ρήγας Φερραίος, Δημοκρατική Άμυνα, Σπουδαστική - Λαϊκή Πάλη, Κίνημα 29ης Μαΐου, Αντι-ΕΦΕΕ, ΚΚΕ-ΚΝΕ, ΕΚΚΕ-ΑΑΣΠΕ, ΠΑΚ αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές.
Βαρύ το τίμημα: τρεις δολοφονημένοι, ο βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς, ο νεολαίος Γιάννης Χαλκίδης, ο αγωνιστής Βασίλης Μπεκροδημήτρης, χιλιάδες οι «προληπτικώς εκτοπισμένοι» στα ξερονήσια, πάνω από 100 οι καταδικασμένοι σε βαριές ποινές, 12 σε ισόβια κάθειρξη.
Όταν άρχισε να στερεύει ο «Πακτωλός» των αμερικάνικων δολαρίων, εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης το 1971, η Χούντα, για να διατηρήσει την αρπάγη της στην εξουσία, αποπειράθηκε να μεταμφιεστεί, να «πολιτικοποιηθεί» με τη δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Ήδη, όμως, είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτησή της με την κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη του 1973. Εκεί όπου είχαν «σκάψει» οι αντιδικτατορικές οργανώσεις βλάστησε ένα ανατρεπτικό νεολαιίστικο κίνημα που ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας και εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης των νέων. Ήταν η γενιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, η Χούντα δεν απέφυγε το μοιραίο. Αντίθετα επιτάχυνε την πτώση της με την πραξικοπηματική ανατροπή του προέδρου Μακάριου, που οδήγησε στην κατοχή και διχοτόμηση της Κύπρου.
Το κενό εξουσίας που προέκυψε την πτώση της Χούντας, καλύφθηκε με έναν παρασκηνιακό συμβιβασμό των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ηγετικών κύκλων και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας-γεγονός που δεν ικανοποιούσε τη λαϊκή απαίτηση για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Ακόμα και η λεγόμενη «αποχουντοποίηση» άφησε στο απυρόβλητο πολλούς από τους υπηρέτες της Χούντας που εμφανίζονται σήμερα ως «τιμητές» ή «σωτήρες» στη δημόσια ζωή της χώρας. Έτσι, όχι μόνο δεν «έδωσαν τη Χούντα στο λαό», αλλά και μετέτρεψαν τα διαρκή εγκλήματά της σε «στιγμιαία» παραπτώματα! Γι’ αυτό και οι μεταδικτατορικές δημοκρατικές – κοινωνικές κατακτήσεις δεν αποτελούν παραχωρήσεις των κυβερνήσεων της «μεταπολίτευσης» αλλά είναι καρπός σκληρών κοινωνικών αγώνων.
Αν «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας», τότε οποιαδήποτε αναφορά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον Αντιδικτατορικό Αγώνα αποκτά νόημα στο βαθμό που αναδεικνύει την αντίσταση, την αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής, σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΥΛΑΚΙΣΘΕΝΤΩΝ-ΕΞΟΡΙΣΘΕΝΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ (Σ.Φ.Ε.Α.) 1967-74 (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ)
*Διαβάστηκε στην έναρξη της εκδήλωσης από τον Τριαντάφυλλο Μηταφίδη

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Πολλές φορές κάθομαι να γράψω κάτι με την εντύπωση ότι θα ανοίξω τα μάτια κάποιων άλλων. Και πριν καταγράψω καν τις σκέψεις μου, έρχονται κάποιοι επισκέπτες και ανοίγουν τα δικά μου. Όπως έγινε και σε σχόλιο της προηγούμενης ανάρτησης, αποδεικνύοντας ότι ο συλλογικός διανοούμενος δεν είναι κενό σύνθημα, αλλά αποτέλεσμα κάθε ατομικής προσπάθειας για ανάπτυξη προβληματικής και διαλόγου στο διαδίκτυο, που σύντομα παίρνει συλλογικές διαστάσεις, ενώνοτας τους πόθους να βγούνε πράγματα στο φως της συνείδησης από περισσότερους ανθρώπους.
Τέτοιες πολύτιμες - τουλάχιστον για μένα - υποδείξεις, έχουν γίνει περισσότερες φορές στα σχόλια.
Ανώνυμος επισκέπτης άφησε στην προηγούμενη ανάρτηση παραπομπή για το πρωτοποριακό έργο του Frederick Soddy, ο οποίος έδρασε πριν από πολλές δεκαετίες. Τον συγγραφέα δεν γνώριζα μεχρι σήμερα, αλλά ρίχνοντας μια ματιά στο έργο του διαπίστωσα ότι πρόκειται για πολύ σημαντική μορφή.

Η παραπομπή είναι: http://nesara.org/articles/soddy88.htm

Ο Soddy, ο οποίος βραβεύτηκε με Νόμπελ για τις εργασίες του στην πυρηνική χημεία (υπήρξε συνεργάτης του Ratherford) ασχολήθηκε και με θέματα κριτικής της οικονομικής διαδικασίας, κάνοντας σημαντικές αναφορές και στο ρόλο της σχέσης θρησκείας και οικονομίας.
Σύντομα θα παρατεθεί και η σχετική βιβλιογραφία.

Μερικές φορές νομίζω ότι εντόπισα κάτι νέο, ενώ αυτό ίσως έχει ανακαλυφθεί ήδη, πριν από πολλές δεκαετίες, από άλλους. Μακάρι. Γιατί η ανάγκη για προβληματισμό και έρευνα δεν έχει όρια.
Πολλοί είναι αυτοί που διαπίστωσαν πλέον, ότι η γνώση σημαίνει δύναμη και ότι η γνώση δεν χαρίζεται, αλλά πρέπει να κατακτηθεί, πρώτα και κύρια με τη μαρτυρία μας ενάντια στην άγνοια, την παραπληροφόρηση και τις δυνάμεις που τις προωθούν.

Ευχαριστώ εγκάρδια τον(ην) ανώνυμο(η) φίλο(η) για την πολύτιμη παραπομπή.

Ένα βιβλίο, που αναφέρεται αναλυτικά και διεξοδικά στην συγκεκριμένη θεματολογία, που έτυχε να βρώ ψάχνοντας για τον Soddy, είναι το:

"The Hidden History of money and Feudal Order Usury Secrets"
του Alexander James

Το βιβλίο αυτό περιέχει πολύτιμες αναφορές, που φτάνουν ως την αρχαιότητα.
Νομίζω ότι, δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε βασικά φαινόμενα της εποχής μας, χωρίς ιστορική μελέτη αναφορικά με εκείνες τις περιόδους που έχουν ίσως υποτιμηθεί, γιατί βρίσκονται στο απώτερο παρελθόν. Όμως τότε ακριβώς μπήκαν οι βάσεις για πολλά πράγματα.
Συνιστώ λοιπόν σε όσους δεν φείδονται του κόπου της μελέτης να το κατεβάσουν (ατελώς) και αφού κοιτάξουν τουλάχιστον τα περιεχόμενα, που υποδεικνύουν σοβαρές ζυμώσεις, να κρίνουν κατά πόσο αξίζει να το διαβάσουν.
Η διεύθυνση είναι:
http://www.lulu.com/content/165077

Σημαντικό είναι επίσης το βιβλίο:
"Mystery of Banking"
που υπάρχει στη διεύθυνση (ατελώς):
http://www.mises.org/mysteryofbanking/mysteryofbanking.pdf

Καθώς και το βιβλίο που προτείνει ο φίλος Spyrmann:
http://www.scribd.com/doc/6420671/Beyond-the-Price-System-Politics-Religion-Economics-in-the-Price-System

ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ "ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ"

"Και ιδών ο λαός ότι κεχρόνηκεν Μωυσής καταβήναι εκ του όρους, συνέστη ο λαός επί Ααρών και λέγουσιν αυτώ Ανάστηθι και ποίησον ημίν θεούς, οι προπορεύονται ημών. ο γαρ Μωυσής ουτος ο άνθρωπος, ός εξεγήγαγεν ημας εξ Αιγύπτου, ουκ οίδαμεν τι γέγονεν αυτώ. και λέγει αυτοίς Ααρών Περιέλεσθαι τα ενώτια τα χρυσά τα εν τοις ώσιν των γυναικών υμών και θυγατέρων και ενέγκατε προς με. και περιείλαντο πας ο λαός τα ενώτια τα χρυσά τα εν τοις ώσιν αυτών και ήνεγκαν προς Ααρών. και εδέξατο εκ των χειρών αυτών και έπλασεν αυτά εν τη γραφίδι και εποίησεν αυτά ΜΟΣΧΟΝ χωνευτόν και είπεν Ούτοι οι θεοί σου, Ισραήλ, οίτινες ανεβίβασαν σε εκ γης Αιγύπτου".

ΕΞΟΔΟΣ Κεφ. 32, 1-5


1. "ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΙΩΔΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ". ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ

Ανάφερα στο προηγούμενο μέρος της αναφοράς αυτής, ότι θεωρώ την θρησκεία ως βάση του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι. Αυτή η άποψη φαίνεται υπερβολική, ειδικά σε μια εποχή όπου ο υλισμός κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα και όπου η θρησκεία έχει τεθεί στο περιθώριο της μέσης συνείδησης, όσο αφορά τις γενικότερες εξελίξεις, τουλάχιστον όσο αφορά τα κέντρα της εξουσίας, που συνήθως τποθετούμε στον γεωγραφικό χώρο της "αναπτυγμένης" και "αποστασιωποιημένης" από το παρωχημένο πνεύμα Δύσεως.
Αυτή την πορεία έχω χαρακτηρίσει ως σκόπιμα αποπροσανατολιστική, από την πλευρά αυτών που καθορίζουν τα πολιτικά τεκτενόμενα, δηλαδή τους φορείς της εξουσίας. Οι μεγάλοι θιασώτες της αθεϊστικής προπαγάνδας κατά την περίοδο του Διαφωτισμού, υπήρξαν οι ίδιοι βαθύτατα θρησκευόμενοι άνθρωποι, που είχαν συνασπιστεί στην στοά του Παρισιού "Φιλαλήθης", όπου ελάμβανε χώρα λατρεία του εωσφόρου, με όλες τις πεπειθήσεις και τελετουργικά δρώμενα, που χαρακτηρίζουν μια θρησκεία.
Δεν αποτελεί σκοπιμότητα της στιγμής μια αναφορά στα θρησκειολογικά δεδομένα του Διαφωτισμού. (Με άλλη ευκαιρία θα αναπτχθούν απόψεις και σε αυτό το θέμα). Η αναφορά που προηγήθηκε, αποσκοπεί να υπογραμμίσει με προκλητικό τρόπο την υποκρισία με την οποία συντελείται κατά κανόνα η κοινωνική προπαγάνδα, ακόμη και από χώρους, που κατά παράδοση θεωρούνται "προοδευτικοί". Η καλυμμένη θρησκευτική ιδιοσύσταση δεν αποτελεί την κατά Μπουνουέλ "διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας", αλλά την πλέον σημαντική πλευρά της εξουσίας, η οποία στις πλείστες όσες των περιπτώσεων, επιτυγχάνει να περνάει απαρατήρητη, ή να υποβαθμίζεται ως αφελής ιδιορρυθμία.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η άποψη, που παρουσίασε ο Χρήστος Γιανναράς στο βιβλίο του "Το Πραγματικό και το Φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία". Αυτό το βιβλίο πέρασε από την βιβλιόφιλη ελληνική σκηνή σχετικά απαρατήρητο. Σε σύγκριση μάλιστα με άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα, με τα οποία ο Χρήστος Γιανναράς, ως θεολόγος και φιλόσοφος, δημιούργησε στην κυριολεξία σχολή.
Ίσως , θα έλεγα η αρκετά ευαίσθητη κοινότητα, που παρακολουθεί το έργο και την γενικότερη σκέψη του Γιανναρά, να μην ήταν έτοιμη ψυχολογικά, να αποδεχθεί μια τομή του σε ένα θέμα οικονομολογικής υφής. Έτσι ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες του βιβλίου να έμειναν περισσότερο στο φιλοσοφικό-θεολογικό μέρος της θεώρησης, υποτιμώντας το οικονομολιγικό. Δεν είναι τυχαίο πάντως, ότι ακριβώς ένας διακεκριμένος θεολόγος - φιλόσοφος ήταν αυτός που έκανε την πλέον μεθοδική τομή, στο ρόλο της θρησκείας στην ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατίας.
Φυσικά, ο Χρήστος Γιανναράς, δεν ανακάλυψε ο ίδιος την βάση της προβληματικής, που παραθέτει στο βιβλίο του. Όπως ο ίδιος εξάλλου αναφέρει ήδη στις πρώτες σελίδες, μια από τις βάσεις - και αναμφίβολα η κυριώτερη - στάθηκε το βιβλίο του Max Weber "Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού", αλλά και άλλα αξιόλογα πονήματα, ανθρώπων που δεν ήσαν κύρια φιλόσοφοι ή κοινωνιολόγοι, όπως ο Weber, αλλά διακεκριμένοι (και αρκετά πρωτότυποι) οικονομολόγοι, όπως ο Werner Sombart.
Το βιβλίο του Βέμπερ είναι και αρκετά παλιό και αρκετά γνωστό. Η κλασσική οικονομολιγική σκέψη - μαρξιστική και μη - το εξέλαβε ως επί μέρους πόνημα, το οποίο περιγράφει ένα επί μέρους - και εν τέλει κατά βάση δευτερεύον - ζήτημα της κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης, παραβλέποντας τις μεθολογικού χαρακτήρα συνέπεις, που συνεπάγονται οι του Βέμπερ. Από μια άποψη ήταν καθαρά θέμα χρόνου, ποιός αναλυτής θα σέρβιρε τον αντίστοιχο λογαριασμό, όσο αφορά αυτές τις συνέπειες, απέναντι στην συμβατική οικονομική σκέψη.

Δεν θέλω με την αναφορά στο βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά να ισχυριστώ ότι αυτό πιστοποιεί τη δική μου οπτική, ή οποία αποτελεί μια νέα, ριζικά διαφορετική από τις καθιερωμένες, μεθοδολογική προσέγγιση. Ούτε βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι ανακάλυψα τον τροχό.
Το βιβλίο όμως αυτό καταδεικνύει ότι στην περίπτωση της ανάπτυξης του κεφαλαοκρατικού τρόπου παραγωγής έπεξε καθοριστικό ρόλο η πίστη στο προτεσταντικό θρήσκευμα. Η προσέγγιση τόσο του Βέμπερ, όσο και του Γιανναρά, εστιάζονται στον Καπιταλισμό και τον Προτεσταντισμό. Ο Γιανναράς, έχοντας επιτύχει ήδη μια βαθιά θεολογική ανάλυση στα λεγόμενα "χριστιανικά" δόγματα, δηλαδή τον προτεσταντισμό και τον παπισμό, δεν έχει καμιά δυσκολία να εμβαθύνει και να συστηματοποιήσει με πρωτότυπο και ενδιαφέροντα τρόπο τις διαπιστώσεις του Βέμπερ. Η κριτική του φυσικά εστιάζεται, στο να καταγράψει την υπεροχή της Ορθοδόξου πίστεως, στην οποία ανήκει, ξεσκεπάζοντας τον Διαφωτισμό, όχι όσο αφορά τις αποκρυφιστικές-εωσφορικές του καταβολές, ή την πολιτικοκοινωνική στόχευση, αλλά τις φιλοσοφικές του διακυρήξεις, προχωρώντας και σε μια καταγγελία του καπιταλισμού, όσο αφορά την ανθρώπινη αλλοτρίωση.

Φυσικά οι εντοπισμοί του Χρήστου Γιανναρά, είναι και δόκιμοι και πρωτότυποι και κατακρυμνίζουν κάποια από τα τεχνητά φράγματα σκέψης, όσο αφορά την διαδικασία της οικονομικής αναπαραγωγής, ανατρέποντας πολλά στερεότυπα με τρόπο συνειδητό, πράγμα στο οποίο ο Βέμπερ δεν προχώρησε. Όταν όμως ισχυρίζομαι, ότι η οπτική αυτή είναι μερική και ότι θα πρέπει να αναπτύξουμε την κριτική μας και σε άλλες πλευρές, αλλά κύρια σε άλλο βάθος, δεν το κάνω για να επαίρομαι έναντι ενός δασκάλου μου, στον οποίο χρωστώ πολλαπλή ευγνωμοσύνη, τόσο γιατί σε ευαίσθητη, νεαρή ηλικία με ενθάρρυνε και σε πιο ώριμη με βοήθησε η μελέτη των έργων του, να ανοίξω σε πολλά ζητήματα τα μάτια μου. Για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μια συνεκτική θεωρία, όσο αφορά αυτά τα ζητήματα, είμαστε υποχρεωμένοι να συνεκτιμήσουμε και αρκετούς άλλους παράγοντες. Αναγνωρίζοντας βέβαια, ότι το ρήγμα που έκανε ο Χρήστος Γιανναράς στην κρούστα, που αποτελεί επικάλυμμα στη δημιουργική σκέψη είναι σημαντικό. Όπως αξιέπαινη είναι και από την μεριά του η προβολή του έργου του Κορνήλιου Καστοριάδη, που οπωσδήποτε σε κάποιον βαθμό τον επηρέασε και τον ενέπνευσε.
Επειδή όμως το δικό μου ζητούμενο δεν είναι μόνο ή κύρια η προβολή της αλήθειας κάποιας μεταφισικού περιεχόμένου αποκάλυψης, αλλά το κοινωνικό κίνημα - με όλες τις πιθανές και απίθανες συνέπειες - που μπορεί αυτό να έχει, αισθάνομαι υποχρεωμένος να προσβλέπω στην συμβολή στην εκπόνηση μιας νέας, ζωντανής επαναστατικής θεώρησης, χωρίς να παραβλέπω την μεγάλη πρόκληση, ότι αυτή προφανώς δεν μπορεί παρά να έχει ολιστικό χαρακτήρα. Με την έννοια, ότι δεν μπορεί να παρακάμπτει την οντολγία και τις συνέπειες της.

Στην συνέχεια θα ήθελα να παραθέσω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το εν λόγω βιβλίο, αν και μια ολοκληρωμένη άποψη σχετικά με αυτά που παραθέτει ο συγγραφέας σε αυτό, προϋποθέτει την μελέτη στο σύνολό του:

(Υπό επεξεργασία)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ

Τηρώντας την υπόσχεση προβολής των θεμάτων που επιθυμείτε σε αυτή τη σελίδα, έλαβα από κάποιαια κυρία με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την κάτωθι ανακοινωση για την ημερίδα με θέμα "ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ" που δημοσιεύω.
Εύχομαι στην διοργάνωση αυτή κάθε επιτυχία.



ΗΜΕΡΙΔΑ
Παιδί και Δικαιώματα
Η πρόταση της Παιδικής Λογοτεχνίας

Διοργανώνεται από το Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων
την Κυριακή 10 Μαΐου 2009 (10:00-14:00)
Στο χώρο του Ιδρύματος, στην οδό Αγ. Δημητρίου 159Α, Θεσσαλονίκη

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

09:30 - 10:00 Προσέλευση-Εγγραφές
10:00 - 10:15 Έναρξη ημερίδας
Προσφωνήσεις:
Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά
Καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ. - Γενική Γραμματέας του Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών Α.Π.Θ.
Αιμιλία Ζέρβα
Φιλόλογος, Μέλος του Δ.Σ. Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών Α.Π.Θ.
Ζωρζ Σαρρή
Συγγραφέας Παιδικής και Νεανικής Λογοτεχνίας
10:15 - 10:30 «Ο διαπολιτισμικός χαρακτήρας της μεταφρασμένης παιδικής λογοτεχνίας»
Σοφία Γαβριηλίδου, Λέκτορας Τμήματος Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης - Α.Π.Θ.
10:30 - 11:00 «Το δικαίωμα του παιδιού στο παιχνίδι και στο λεκτικό παιχνίδι»
Θέτη Χορτιάτη, Συγγραφέας Παιδικής Λογοτεχνίας -Ποιήτρια
11:00 - 11:30 Ερωτήσεις-συζήτηση

11:30-12:00 Διάλειμμα-καφές

12:00-12:15 «Ο ρόλος της παιδικής λογοτεχνίας στην προσέγγιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την εκπαιδευτική διαδικασία»
Βασιλική Πλιόγκου, M.Sc.-Δρ. Επιστημών Αγωγής Παιδαγωγικού Τμήματος
Δημοτικής Εκπαίδευσης Α.Π.Θ. – Εκπαιδευτικά Προγράμματα του Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών
12:15-13:00 «Ο φόβος για το διαφορετικό…: Μια διαθεματική προσέγγιση της μάθησης μέσα από την παιδική λογοτεχνία»
Σοφία Μαντουβάλου, Συγγραφέας, Ειδική στην Εκπαιδευτική Τεχνολογία
13:00-13:30 «Πού είναι οι γονείς; Ξεφυλλίζοντας τα βιβλία μου…»
Χρήστος Μπουλώτης, Αρχαιολόγος στην Ακαδημία Αθηνών, Συγγραφέας

13:30-14:00 Ερωτήσεις – συζήτηση

14:00-14:30 Ξενάγηση των συμμετεχόντων στην έκθεση «Το Τελλόγλειο της Αλίκης και του Νέστορα: Δέκα χρόνια λειτουργίας»
14:30-15:00 Λήξη ημερίδας - Δεξίωση

Είσοδος ελεύθερη – Δίνονται Βεβαιώσεις Συμμετοχής

Δηλώσεις συμμετοχής: Δ. Βενετούλια, τηλ. & fax 0030.2310.991611 & Β. Πλιόγκου, τηλ. 0030.2310.991615, e-mail: pliogouv@eled.auth.gr και http://www.tf.auth.gr/teloglion/