ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Θέλω να ενημερώσω τους ευγενείς επισκέπτες, που τιμούν με την είσοδό τους αυτή τη σελίδα, ότι λόγω πένθους τις επόμενες ημέρες δεν πρόκειται να γίνουν νέες αναρτήσεις.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόησή σας.

ΑΠΑΛΟ ΑΝΤΙΟ ΕΙΠΕ Η ΧΡΥΣΗ ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

Τις πολύ μεγάλες απώλειες
μπορεί να σκεπάσει
μονάχα η σιωπή

αντίο
Μητσάκο

ήσυχα
όπως το βήμα των αγγέλων
όπως ο χoρός των φύλλων του φθινόπωρου
αυτοί που μπορούνε να γελάνε πάνω από ένα πιάτο φακές
και να ενώνουν τον κόσμο


ΔΗΜΗΤΡΗΣ +18 Ιανουαρίου 2009
ο καλός φίλος
ο καλός άνθρωπος


ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ

Μια μέρα του χειμώνα
μέσα στο σταθμό
κόπηκε η ανεμώνα
δίχως γυρισμό

Σε άλλο τραίνο μπήκε μέσα
η χρυσή καρδιά
στη στερνή επιστροφή της
αναπάντεχα

Πέντε άγγελοι το σπρώχναν
με το βήμα απαλό
καθώς κάμπτονταν οι ράγες
προς τον ουρανό

Και οι καρδιές μας ματωμένες
στο μυστήριο
που έφυγες δίχως να κόψεις
εισητήριο

ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

Ρωτάει με όλη την γλωσσική τραχύτητα, που ίσως αρμόζει στο θέμα, φίλος επισκέπτης στα σχόλια της προπροηγούμενης ανάρτησης:

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Μια ερώτηση,
αφού τόσο οι Γερμανοί όσο και οι Εβραίοι είναι δυϊστές γιατί οι Γερμανοί έχωσαν τους Εβραίους σε φούρνους?

Ιανουάριος 16, 2009

Πράγματι ένα πολύ βασικό για τη διαμόρφωση της σύγχρονης ιστορίας ερώτημα, που θα έπρεπε να νας έχει απασχολήσει όλους. Όμως, δυστυχώς για μας και όχι μόνο, ένα ερώτημα, που εύκολα μπορεί να απαντηθεί.

Αγαπητέ φίλε:
Κατ' αρχήν σε ευχαριστώ για το σημαντικό σου ερώτημα, που παρέχει την ευκαιρία μιας τοποθέτησης. Ας μου επιτραπεί η παρατήρηση εισαγωγικά, ότι το συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι είναι δυιστές, δεν συνάγεται από όσα εδώ αναφέρθησαν.
Στις 20 Δεκεμβρίου, μόλις πριν από τρεις περίπου εβδομάδες, στην ανάρτηση με τίτλο "Εβραίοι ένας λαός που αξίζει την συμπάθεια μας", έγινε λόγος ότι οι Εβραίοι είναι φοβερά διασπασμένοι. Ένα μέρος ακολουθεί στην πορεία της ιστορίας τον μονοθεϊσμό, δηλαδή τον μονισμό και ένα άλλο τον πολυθεϊσμό, δηλαδή τον δυισμό του Μολόχ. Αυτός είναι ο λόγος, που στη Βίβλο το όνομα του Θεού αποδίδεται με δυο, τελείως διαφορετικούς όρους, ήτοι Ιεχοβά και Ελοχίμ. Ο πρώτος όρος είναι ενικού αριθμού και προέρχεται από την Ελληνική ρίζα "Ίακχος" (όπως η ιαχή = κραυγή) όρος τελετουργικής επίκλησης. Τα Ελοχίμ είναι πληθυντικού αριθμού. Για κάποια περισσότερα στοιχεία, σε παρακαλώ να ρίξεις μια ματιά σε αυτήν την ανάρτηση.
Φυσικά το πρόβλημα που παραθέτεις παραμένει άθικτο, στο ποσοστό που η κοσμική εξουσία, που έχει επικρατήσει στουςΕβραίους, αλλά εξασκεί και μια σημαντική παγκόσμια επιρροή, μέσω κάποιων χρηματιστικών κατεστημένων και των λοιπών αλλώσεων άλλων τομέων που προέρχονται από αυτά, είναι προφανώς δυαρχική. Δεν θα πρέπει όμως ποτέ να παραβλέπουμε την σπουδαία συμβολή των μονοθεϊστών Εβραίων, όσο αφορά τον ανθρωπισμό, σε όλες τις εποχές.

Με αυτή τη διαφοροποίηση και εστιάζοντας το πρόβλημα στο δυιστικό Εβραϊκό τμήμα και στους δυιστές Ναζί, θέλω να κάνω μια παρατήρηση: Δυστυχώς στη χώρα μας οι μελέτες γύρω από τον "Εθνικοσοσιαλισμό" που υπάρχουν, είναι ελάχιστες και σπάνια ουσιαστικές, ή αξιόπιστες. Αυτές όμως που υπάρχουν, ως μεταφράσεις ξενόγλωσσων έργων, μπορούν να βοηθήσουν ώστε να φωτιστούν στοιχειωδώς κάποια πράγματα.
Ένα σημαντικό βιβλίο είναι το "Ο Ναζισμός Μυστική Εταιρία" του Verner Gerson στις εκδόσεις "Δίβρης". Δυστυχώς αυτός ο εκδοτικός οίκος, που έκδοσε μεγάλου ενδιαφέροντος βιβλία, έχει κλείσει εδώ και χρόνια. Αυτό το βιβλίο παρέχει κάποια αξιόλογα ιστορικά στοιχεία, γύρω από το θέμα που αποτελεί ο τίτλος.
Άλλο σημαντικό βιβλίο είναι το "Αμερικανοναζιστική Συνωμοσία" του Charles Higham (Τrading with the Enemy) στις εκδόσεις "Καρρε", 1985.
Στα Αγγλικά είναι προσβάσιμο διαδικτυακά και το βιβλίο του Antony Sutton "Wall street and the rise of Hitler", στη σύνδεση http://reformed-theology.org/html/books/wall_street.

Εάν μελετήσουμε τον Φαρισαϊκό αποκρυφισμό και τον αποκρυφισμό των Ναζί, μπορούν να διαπιστωθούν κάποιες κοινές ρίζες στην Καβαλά. Αλλά και οι αναφορές στο Τάγμα των Ιπποτών του Ναού, είναι κοινές στους δυο χώρους. Το τάγμα της "Αγίας Θούλης", που κυοφόρησε το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργασίας της Γερμανίας, δημιουργήσε πέραν αυτών, ένα αυτόνομο μύθευμα με τους "Υπερβορείους", την αρεία φυλή και τους υποτιθέμενους μιασματικούς λαούς, που ήταν οι "άξιοι εξόντωσης Εβραίοι " και οι "άξιοι για υποδούλωση Σλαβικοί λαοί". Πάντοτε στη βάση της δυαρχίας, των "καλών" εαντίον των "κακών". Φυσικά στα πλαίσια της απάντησης του συγκεκριμένου ερωτήματος, δεν είναι απαραίτητη μια πιο εκτενής αναφορά στον Ναζισμό. Όσο όμως περισσότερο έχουμε ασχοληθεί με ένα θέμα, τόσο καλύτερα μπορούμε να κατανοήσουμε τις επί μέρους συνιστώσες του.

Το θέμα νομίζω ότι απαιτεί ένα διπλό χειρισμό, για να δούμε τόσο τα βαθύτερα επίπεδα, όσο και τις εκφάνσεις. Ο ένας έχει, όπως είναι φυσικό, θρησκειολογικό, ο άλλος ιστορικό περιεχόμενο. Από θρησκειολογικής πλευράς η δυαρχία εκφράζεται τελετουργικά με την ανθρωποθυσία. Αυτή έχει στην περίπτωση των πρωτογόνων εξιλαστικό χαρακτήρα και αποσκοπεί στην επιβίωση των πολλών μέσω της καταστροφής των λίγων. Στην περίπτωση της προηγμένης, αλλά αλλοτριωμένης κοινωνίας, έχει το χαρακτήρα της μαύρης μαγείας, δηλαδή της καταστροφής, με στόχο την επιβολή της ελίτ. Αυτό βέβαια αναπτύσει το σύνδρομο της καταστροφής, ή το σύνδρομο του θανάτου, όπως εύστοχα ο Φρόυντ το ονόμασε. Η ανθρωποθυσία μπορεί να έχει ως θύμα (μην ξεχνάμε ότι ο όρος παράγεται εκ του θύω) μια εκατόμβη, ή μια ολόκληρη ομάδα. Μπορεί να πάρει όμως και διαστάσεις γενοκτονίας.
Η γνωστική αίρεση, ως το εν τέλει καταστάλαγμα του βαρβαρισμού, κηρύσσει ότι η ύλη είναι κακή, ως δημιούργημα του δεύτερου θεού, του θεού του κακού ή "Δημιουργού". Δεν κάνει διαχωρισμό κατά πόσο πρόκειται για ύλη δυαρχικών ή όχι. Η έριδα είναι χαρακτηρηστικό της δυαρχίας. Σε αντίθεση ο Μονισμός αποβλέπει στην αρμονία και στη σύνθεση των αντιθέτων. Η δυαρχία στην εξόντωση και την καταστροφή. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σατανολατρικά κυκλώματα συχνά θυσίασαν τα μέλη τους. Και οι πρωτόγονοι εξ άλλου θυσίαζαν το Βασιλιά, μετά από ένα χρόνο Βασιλείας. Τον έκλειναν στον Ναό της μεγάλης θεάς, που είχε 50 ιέρειες (Εκατόνχειρες) και στο τέλος θυσιαζόταν.

Αν δούμε την ιστορική πλευρά του θέματος μπορούν να αναφερθούν πολλά. Ας δούμε όμως το βασικό. Οι Εθνικοσοσιαλιστές έδρασαν κατ' εντολή της Γουώλ Στρητ. Γι αυτό και στη δίκη της Νυρεμβέργης αθοώθηκαν οι συνεργάτες τους. Με πρώτο τον Βέρνερ φον Σαχτ, τον διευθυντή της Ράιχςμπανκ, που συντόνησε τη ροή του χρήματος από τις ΗΠΑ στους Ναζί. Ο Φορντ ήταν εξ άλλου αυτός που συνέγραψε τη βασική αντιεβραϊκή μπροσούρα "Ο αιώνιος Εβραίος". Και άλλοι σπουδαίοι Ναζί αθωώθηκαν, όπως ο υφυποργός εξωτερικών Βάιτσέκερ. Αυτή την στήριξη των Ναζί από την Γουώλ Στρητ κατάγγειλαν κορυφαίοι της Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια της δίκης της Νυρεμβέργης. Υπάρχει η κινηματογράφιση της δίκης και συχνά πουλιέται με μορφή προσφοράς σε μαγνητοσκόπηση.
Οι Ναζί ήθελαν την εκδίωξη των Εβραίων από την Ευρώπη. Το ίδιο και τα Σιωνιστικά Συμβούλια, που είχαν στόχο την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους. Πριν τον Β' παγκόσμιο πόλεμο οι Εβραίοι της Ευρώπης ήταν διασπασμένοι σε Σιωνιστές και Ασσιμιλιστές, που ήθελαν την παραμονή και προσαρμογή των Εβραίων στην Ευρώπη. Σπουδαίος ασσιμιλιστής και εξαιρετικός άνθρωπος υπήρξε ο υποτργός εξωτερικών της Γερμανίας Βάλτερ Ράτενάου, που δολοφόνησαν οι Ναζί. Υπάρχει ένα υπέροχο βιβλίο στα γερμανικά με τίτλο "Συζητήσεις με το Ράτεναου", όπου υπάρχουν συγκεντρωμένοι διάλογοι προσωπικοτήτων της εποχής, που κατέγραψαν οι ίδιοι. Χαρακτηριστικά χαμαιρπής είναι η επίθεση του Άινστάιν ενάντια στον Ράτενάου, λόγω της ασσιμιλιστοκής του επιλογής.

Πρίν τον Β' παγκόσμιο πόλεμο οι ασσιμιλιστές ήταν το 93% των Εβραίων στην Ευρώπη. Οι Σιωνιστές, αυτοί που πλήρωναν το λικούντ, την συνδρομή στο Σιωνιστικό Συμβούλιο, ήταν το 7%. Μετά τον πόλεμο οι Σιωνιστές ήταν το 91%. Νομίζω ότι οι λόγοι της "θυσίας" είναι κατανοητοί.

Δεν θα μπω στη προβληματική, εάν ήταν 6.000.000 εκατομμύρια οι Εβραίοι ή λιγότεροι, που θανατώθηκαν στα στρατόπαιδα συγκέντρωσης. Κάθε ζωή που αφαιρείται βάναυσα και φασιστικά αποτελεί απαράδεκτο έγκλημα και πηγή πόνου για κάθε ευαίσθητο άνθρωπο.
Αυτό που με λιπεί αφάνταστα είναι ότι τα θύματα δολοφονήθηκαν δυο φορές. Την πρώτη από τα ναζιστικά κτήνη. Τη δεύτερη από αυτούς που εκμεταλλεύονται πολιτικά το θάνατό τους.

Ο κύριος ας αναπαύσει τις ψυχές των αδικοχαμένων Ιουδαίων. Και ας μας θωρακίσει με την ετοιμότητα να ματαιώσουμε το νέο Άουσβιτς που προωθείται. Όπως πάντοτε τα θύματα δεν θα είναι μόνο Εβραίοι. 40.000.000 ζωές κόστισε ο Β' παγκόσμιος πόλεμος. Τα σχέδια των Μολοχιστών περιλλαμβάνουν στο άμεσο μέλλον πάνω από δέκα φορές τόσους. Αυτό δεν λέγεται ανθρωποθυσία, δεν λέγεται Ολοκαύτωμα. Ίσως να μην βρεθεί όρος, αν δεν υπάρξουν χείλη να το προφέρουν.

ΑΣ ΤΟ ΜΑΤΑΙΩΣΟΥΜΕ.

συνεχίζεται...(δυστυχώς, εκτος και εάν κινηθούμε).

ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΑΓΑΡΙΖΟΥΝΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΙΑ

Το ροκ υπήρξε μια επανάσταση της νέας γενιάς ενάντια στο κετεστημένο. Μια μουσική που πέταξε τον φρούδο μεταπολεμικό καθωσπρεπισμό και τις σαπουνόπερες στο καναβάτσο. Κάποιοι αποφάσισαν όμως, προαναγγέλοντας την ύστατη είσοδο στην παρακμή του μεγάλου αδελφού να μας μαγαρίσουν ακόμη και τις λίγες αναμνήσεις που κρατάμε για πηγόρια, από ένα αγνό κίνημα αμφισβήτησης που μας σφράγισε.

Διάβασα σήμερα στην Ελευθεροτυπία:

ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΜΕ ΡΟΚ ΚΑΙ ΧΙΠ ΧΟΠ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ

«Ο Λούθερ Κινγκ περπάτησε και ο Ομπάμα τρέχει»

Οι U2 και ο Στίβι Γουόντερ, η Σέριλ Κρόου και η Μπιγιονσέ, ο Χέρμπι Χανκοκ και ο Usher, η Σακίρα και η Μέρι Τζέι Μπλάιτζ, η Αρίθα Φράνκλιν και ο Μπρους Σπρίνγκστιν. Είναι μόνο κάποια από τα ονόματα που θα μοιραστούν το μικρόφωνο την Κυριακή, στη μεγάλη συναυλία μπροστά στο Μνημείο του Λίνκολν στην Ουάσιγκτον, ανοίγοντας τις εκδηλώσεις για την τελετή ορκωμοσίας του 44ου προέδρου των ΗΠΑ, του Μπαράκ Ομπάμα.

Ανάμεσα στα τραγούδια που έχουν επιλεγεί να έχουν πολιτικό μήνυμα, όπως το «Pride (In The Name Of Love)» των U2 για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή το «Α Change is Gonna Come» του Σαμ Κουκ, διάσημοι ηθοποιοί όπως ο Τζέιμι Φοξ και ο Ντένζελ Ουάσιγκτον θα διαβάζουν αποσπάσματα από την Ιστορία των ΗΠΑ.

«Η λίστα των αστέρων είναι εντυπωσιακή και εδώ δεν πρόκειται για καμία φανταχτερή τελετή της σόου μπιζ», λέει ο Τζορτζ Στίβενς Τζούνιορ. Είναι ο παραγωγός που έχει αναλάβει τη διοργάνωση της συναυλίας και, όπως λέει, έχει μείνει έκπληκτος από τη διάθεση των μουσικών για συμμετοχή.

«Αυτή η τελετή θα μείνει στην Ιστορία», συνεχίζει με ενθουσιασμό ο Στίβενς. «Και θα ξαναθυμίσει και τον πρόεδρο Λίνκολν, που ήταν ο ηγέτης μας σε δύσκολους καιρούς». Αυτή η δωρεάν συναυλία δεν είναι η μόνη αυτές τις μέρες, στην Ουάσιγκτον όπου αναμένονται κάπου τέσσερα εκατομμύρια επισκέπτες.

Αν είναι δυνατόν. Η μουσική που σήμανε απελεύθέρωση και αμφισβήτηση προανάκρουσμα στο χασαπιό του Μπρεζίνσκι.
Πως να αμυνθείς; Επικαλούμαι τις μεγάλες ψυχές των Αθάνατων της ροκ. Για να μην περάσει η ξεφτύλα.

ΤΡΙΤΟ - ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ - ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

Όπως αναφέρθηκε στα προηγούμενα μέρη, η ανάπτυξη της ωριμότητας του ανθρώπινου πνεύματος, σχετίζεται άμεσα με την αντιμετώπιση των φυσικών δυνάμεων. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και την βασικότερη παράμετρο για τον εξουσιασμό του, από την ελίτ των δήθεν "εξυπνότερων" και "ικανότερων".
Η διαδικασία χειραφέτησης από τις φυσικές δυνάμεις είναι επόμενο να καταγράφεται και στις επινοήσεις των μέσων της παραγωγικής διαδικασίας, οι οποίες αντεπενεργούν στη διαμόρφωση σχέσεων ιδιοκτησίας και κοινωνικής οργάνωσης. Είναι επόμενο η ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας να οδηγεί σε πολυλοκότερες μορφές παραγωγής, που συνίστανται και σε εργασιακό καταμερισμό, ανταλλαγή προϊόντων και την καθιέρωση του χρήματος.
Η πρωτόγονη σκέψη και κοινωνική οργάνωση περιέχει το στοιχείο της υποταγής, κύρια απέναντι στις φυσικές δυνάμεις. Οργανωτικά καθιερώνει στην κυριολεξία ιερατικά επιτελεία, που διαχειρίζονται την διαδικασία του εξιλασμού και είναι φυσικό να πιστεύεται ότι αυτά πράγματι διατηρούν μια συγκεκριμένη σχέση με τις όποιες ανώτερες δυνάμεις. Η επιβολή τους στο κοινωνικό σύνολο εκπορεύεται αυτονόητα από την λατρευτική πρακτική. Με αυτή την έννοια αρχηγός της φυλής είναι ο μάγος.
Στην πορεία της χειραφέτησης του ανθρώπου είναι φυσικό, η θρησκευτική πρακτική να γίνεται περισσότερο αφηρημένη σε σύγκριση με τις προηγούμενες και λιγότερο επιτακτική, όσο αφορά τις αντιλήψεις σχετικά με την άμεση επιβίωση. Η εξουσία των ιερατίων παύει να είναι αυτονόητη, δεδομένου ότι ο ρόλος της αλλάζει ριζικά. Στην ουσία αποκτά τελείως αντίθετο προσανατολισμό, η αντίληψη περί ιερού. Το ιερό αποκτά διαστάσεις χειραφέτησης και αμφισβήτησης της υποδούλωσης.
Τα εξουσιαστικά ιερατία, στη φάση που έχει επινοηθεί η καλλιέργεια της γης και έχουν αναπτυχθεί τα αντίστοιχα μέσα παραγωγής, με επακόλουθο την μόνιμη εγκατάσταση σε καταυλισμούς, την αστικοποίηση και την ανάπτυξη των τομέων της οικονομίας και των τεχνικών υποδομών, δεν μπορούν να στηριχθούν πλέον στην πνευματική υπανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου. Σε αυτούς, που η επιβολή τους στηρίχθηκε στο δόγμα "ο θάνατος σας, η ζωή μας", δεν έμενε άλλη διέξοδος για να διατηρήσουν την εξουσία , από την διαστροφή του ανθρώπινου χαρακτήρα, την αλλοτρίωση των κοινωνικών επιτεύξεων και την βίαιη προώθηση του σκοταδισμού. Ο έλεγχος των μαζών στηρίχθηκε στην έντεχνη διάσπαση της κοινωνίας, στη δημιουργία μηχανισμών βίαιης επιβολής, στην υπόθαλψη και στην άγρια καταδίωξη κάθε γνήσια πνευματικού στοιχείου και στην προώθηση του σκοταδισμού. Ο τοτεμιστικός χαρακτήρας της θρησκευτικής οργάνωσης των κρόνιων ιερατείων συνεχίστηκε με τις μυστικές εταιρίες και τα μυητικά τάγματα. Αυτά στάθηκαν μόνιμα φυτώρια εμφύτευσης της εξουσιαστικής νοοτροπίας και της αναπαραγωγής της ψυχοσύνθεσης δουλικής υποταγής.
Αυτό που καθόριζε την αξία των "μυημένων" ήταν ο βαθμός μύησης. Με τελετουργικά εκμαυλισμού της προσωπικότητας έπεσαν οι βάσεις της εμετικής νοοτροπίας, που ζούμε ακόμη σήμερα, ότι κάποιοι είναι "πιο ίσιοι από τους άλλους". Την δήθεν αξία της υποτιθέμενης "καλής κοινωνίας" ήρθαν να στηρίξουν οι βοϊδοσχολές τύπου χάρβαρντ και γέϊλ. Στην ουσία πίσω από αυτά δεν βρίσκεται τίποτε περισσότερο, από τον αιμοσταγή τελετουργούντα κανίβαλο. Γι αυτό και αυτά τα δήθεν "πνευματικά" χαμαιτυπία έχουν δυο τετράγωνα παρακάτω το κτίρια των στοών χωρίς το παραμικρό άνοιγμα, που θα επέτρεπε την είσοδο στο φως, με τα φέρετρα, τις νεκροκεφαλές και τους ξύλινους φαλούς.

H ανάπτυξη του πνεύματος χειραφέτησης του ανθρώπου απέναντι στη φύση, χαρακτηρίζεται από το ερευνητικό πνεύμα απένατι στην σκοπιμότητα των καθιερωμένων, από την ανησυχία που επιζητεί μια καλύτερη διέξοδο στις προκλήσεις, που ορθώνει η πεπατημένη και τελικά από την ευαισθησία απέναντι στην καταδυνάστευση, που συνεπάγονται τα μέτρα του συστήματος υποταγής. Αυτό ωθεί σε μια νέα νοοτροπία απότι η δυαρχική ψυχοσύνθεση.
Η χειραφέτηση δεν προϋποθέτει υποταγή, αλλά συνεργασία μεταξύ των μελών της κοινωνικής οντότητας. Αυτό μπρεί να γίνει μόνο σε πλαίσια ισότητας. Αλλά για λειτουργήσει το ανήσυχο πνεύμα που απαιτεί η εφευρετικότητα, που με τη σειρά της στηρίζει τη χειραφαίτηση, απαιτείται άσκηση των ικανοτήτων, της κρίσης και της νοημοσύνης. Αλλά και θαρραλέο, συνεπές ξεπέρασμα των εμποδίων, που προβάλει το ακαλιέργητο ένστικτο της επιβίωσης, που οδηγεί στο φόβο και τη συνθηκολόγηση μπροστά στους κινδύνους, δηλαδή απατείται η αρετή.
Συνέπεια του εξουσιασμού είναι οι εξουσιάζοντες και οι εξουσιαζόμενοι. Στην ουσία όμως και οι δύο κατηγορίες εξουσιάζονται από τη μικρόνοια, το φόβο, τη συνθηκολόγηση. Δεν είναι τυχαίο ότι η ψυχολογία αποδίδει στον σαδισμό και τον μαζοχισμό ενιαία ψυχολογική βάση.
Γι' αυτό η ελευθερία είναι μια πνευματική κατάσταση. Το Ελληνικό Πνεύμα διακύρηξε, ότι ελεύθερος είναι αυτός που συλλογιέται λεύτερα. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η πραγματική ελευθερία αποτελεί πνευματική επιλογή και απόφαση. Τα άλλα ακολουθούν. Με ξεκάθαρο φρόνημα, δεν μπορεί παρά να επιτευχθούν και οι εξωτερικοί, οι υλικοί όροι της ελευθερίας. Με κάμψη φρονήματος στην επόμενη στροφή καραδοκεί το Μολόχ. Γι' αυτό κάθε αυτοθυσία και αυτοπροσφορά για την ελευθερία, αποτελεί πριν από κάθε τι άλλο ζωντανή βάση παιδείας, ή για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, αποτελεί την άλφα-βήτα του πολιτισμού. Αντίθετα ο εγωισμός, το χοϊκό φρόνημα, ο στείρος ματεριαλισμός, αποτελούν άρνηση του πολιτισμού.
Γι΄αυτό μια πνευματική ηγεσία, δεν αποτελείται από βιβλιοφάγους διανοητές, αλλά από μάρτυρες της αληθείας. Δεν είναι τυχαίο, ότι όταν απειλήθηκε ο τύρανος Διονύσιος στις Συρακούσες, έσπευσαν τα μέλη της Πλατωνικής Ακαδημίας να πολεμήσουν στο πλευρό του. Αυτοί, που είχαν αποβεί κινητές βιβλιοθήκες, δεν δίστασαν να αντιμετρηθούν με βάρβαρους ροπαλοφόρους. Εάν συγκρίνει κάποιος την αξία ενός που σμίλευσε την οδό της Σοφίας για το κοινωνικό καλό, με αυτή ενός μαχαιροβγάλτη πρόκειται για ποσά τελείως δυσανάλογα. Όμως αυτό που πιστοποιούν τέτοιου είδους ενέργειες, δεν είναι οι ποσοτικές αντιπαραβολές, αλλά τα μοναδικής αξίας ποιοτικά μυνήματα, που εκπέμπει η ετοιμότητα της αυτοθυσίας των αρίστων.

Αυτό που καταγράφει η αυτοθυσιαστική ετοιμότητα των αρίστων είναι η κατάργηση της δυαρχίας και η υπέρβαση των διλημμάτων, που το ένστικτο ορθώνει, ως μια εν τέλει πλασματική εκδοχή της πραγματικότητας. Γιατί για την αντιμετώπιση της υλικής πραγματικότητας, στην προοπτική της πραγματικής ευημερίας, δεν απαιτείται να θυσιάσουμε κανένα, για να επιβιώσουμε εμείς. Αυτό που απαιτείται είναι η συνεργασία όλων μας σε ισότιμη βάση.

Ενώ οι λεγόμενες "μυστικές εταιρίες", σε τελευταία ανάλυση οι συμμορίες του σκότους, καθιερώνουν δυο θεούς, τον θεό του καλού και του κακού, για να αποδόσουν οντολογική διάσταση στο κακό, τα Ορφικά θα επιμείνουν ότι μόνο ΕΝΑΣ είναι ο Δημιουργός Πατέρας. Και ο Θείος Πλάτων θα θεσμοθετήσει ως πρώτο νόμο στην "Πολιτεία" την απαγόρευση να αποδίδονται ιδιότητες του κακού στο Θείο.
Η Γνωστική "αίρεση", που είναι στην ουσία πολύ παλαιότερη από ότι ο Χριστιανισμός, επιχειρεί να πείσει ότι η ύλη είναι κακή, για να την εγκλωβίσει μέσα σε μια δυαρχική καταδυνάστευση. Αντίθετα ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης επιμένει, ότι το κακόν είναι το μη ον. Κάνοντας χρήση του γραμματικού τύπου της μετοχής, δείχνει ότι το κακό είναι αυτό που δεν συμμετέχει στην αγαπητική δημιουργία του καλού. Η αρχή της δημιουργίας είναι μια. Η ανεπάρκεια ή η ολιγαρία μας δεν μπορεί να αποτελέσει αρχή.

Με αυτή την ένοια η διαλεκτική δεν αποτελεί νοητό σχήμα, αλλά επίτευγμα ήθους. Διότι η σύνθεση προϋποθέτει την αρετή. Και αυτή απελευθερώνει τα δεσμά της νόησης προς τον αληθή ΝΟΥ και το ΝΟΗΤΟΝ ΚΑΛΟΣ, που είναι ανώτερες εκφάσνσεις του.

ΓΙΑΤΙ ΕΔΩ, ΑΓΑΠΗΤΕ ΑΔΕΛΦΕ, ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΑΧΟΝΤΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΑΧΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΠΙΘΗΚΟ.
ΚΑΙ ΕΑΝ ΙΣΧΥΡΙΣΤΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΕΑΝ Ο ΠΙΘΗΚΑΣ ΜΕ ΓΡΑΒΑΤΑ ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΔΕΝ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΖΩΟΛΟΓΙΑ, Η ΤΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.

(Δεν γνωρίζω κατά πόσο μπόρεσα να απαντήσω και σε ποιο βαθμό στο ερωτημά σου. Ίσως με αυτά, να μπόρεσα να ικανοποιήσω το δικό μου σχετικό ερώτημα, γιατί πριν από δυόμυσι δεκαετίες με απασχόλισε και εμένα. Εξ άλλου ποτέ δεν επαρκεί μια και μόνη παράθεση άποψης, για να αποκατασταθεί μια σφαιρική αντίληψη. Για να καταλάβουμε την πραγματικλη γεύση του αχλαδιού πρέπει να το δαγκώσουμε).

H AΛΛΗ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ: Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΚΑΡΦΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Επειδή γίνεται σε αυτή τη φάση αρκετά εκτεταμένα λόγος για την τελετουργική ανθρωποθυσία, έκρινα σκόπιμη μια αναφορά στην άλλη πλευρά του ζητήματος, που είναι η εκούσια αυτοπροσφορά, η αυτοθυσία στο βωμό της συλλογικής μας αφύπνησης. Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση στάθηκε η αυτοπυρπόλυση του Βουδιστή μοναχού στη Σαϊγκόν, ως καταγγελία των βομβαρδισμών των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.
Το τραγουδάκι "Αστέρι της Σαϊγκόν", που έγραψα πριν από αρκετά χρόνια, στο βίντεο που ακολουθεί, αναφέρεται σε αυτό το θέμα.
Το αφιερώνω στα αδέλφια της "Πορφύρας" και στις αξέχαστες εκδιώξεις φαντασμάτων, που κάναμε στα ροκ υπόγεια στη Falkstrasse.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΕ ΦΙΛΟ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ

Συνεχίζω το κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης με θέμα την απάντηση στο φίλο σχολιαστή, με τη θεματολογία που εκεί προανάγγειλα.

Η ΤΟΜΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΧΘΟΝΙΩΝ
---------------------------------------------------------------------------

Όπως ισχυρίστηκα στο προηγούμενο μέρος, όσο αφορά την ερμηνεία των εξουσιαστικών φαινομένων και τη διαμόρφωση των κέντρων που εξασκούν εξουσία, ιδιαίτερα όσο αφορά την αθέατη πλευρά τους, την ενασχόληση με την οποία κατά σύμβαση αποκαλούμε "συνωμοτική θεώρηση", αποφασιστικό ρόλο παίζει η ωρίμανση της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του ανθρώπου μέσα στην ιστορία.
Την ανθρώπινη συνείδηση και τις δομές που αυτή συγκροτεί, ως συλλογικό απαύγασμα της εμπειρίας, που απεργάζεται η πορεία του ανθρώπου μέσα στη ροή του χρόνου, προτάσσω έναντι παντός άλλου παράγοντα, που μπορεί να επηρρεάζει τα εξουσιαστικά μορφώματα.
Με αυτή την οπτική, κάθε αναφορά σε εξωγήινους, εσωγήινους, UFOs, διαβόλους, τριβόλους και τα συναφή, χωρίς να τα απορρίπτω ή να τα αποδέχομαι, τους αποδίδω εν τέλει τελείως δευτερεύουσα σημασία, ως προς τον κύριο διαμορφωτικό παράγοντα, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, απτός και όπως (νομίζουμε ότι) τον γνωρίζουμε.
Βεβαίως οι προεκτάσεις της προβληματικής, στην προσπάθειά μας να εξερευνήσουμε και να ερμηνεύσουμε την τρόπο τινα αθέατη (που κάθε άλλο παρά αθέατη είναι) πλευρά της ιστορίας, επειδή ακριβώς στρέφουμε την προσοχή μας προς το αθέατο και "σκοτεινό", τείνει ενδόμυχα να προσλάβει τις διαστάσεις του υπερβολικά θεαματικού, του αναπάντεχου και του εντυπωσιακού που υποβάλει.
Προτιμώ την ήρεμη οδό της αξιολόγησης των άμεσα προσβάσιμων και απλών πληροφοριών, που θεωρώ ότι επαρκούν πλήρως για να δομηθεί ένα συνεκτικό ερμηνευτικό και αναλυτικό όργανο, το οποίο δεν μπορεί παρά να αναπτύσεται γύρω από τους άξονες Πνεύμα - Συνείδηση - Ήθος, που αποτελούν τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Και η απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις επαρκεί, νομίζω, για να θωρακίσει τη συγκροτημένη αντιμετώπιση από μια προσωπικότητα απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα δεδομένα, τα οποία, μέσα από αυτή την οπτική, δεν μπορούν παρά να έχουν μόνο διαδικαστικό χαρακτήρα.

Τα απτά δεδομένα, στα οποία προσανατολίζομαι, για να συγκροτήσουμε την δέουσα προβληματική, όπως αυτά παρέχονται από τις ιστορικές πηγές και τις υπάρχουσες συστηματικές (με την ακαδημαϊκή έννοια) μελέτες και αναλύσεις, είναι περισσότερο από επαρκής, τόσο από πλευράς πλήθους, όσο και από πλευράς κατάδειξης μηχανισμών και αλληλουχιών και για να βρεθεί άκρη. Με αυτή την έννοια, πρόκειται σαφώς κατ' αρχήν για μια συμβατική γνωσιολογική διαδικασία. Αυτή οφείλουμε να την ακολουθούμε με αυστηρή αναλυτική και αποδεικτική μέθοδο.
Φυσικά θα ψευδόμουν, εάν ήθελα να περιορίσω την αναζήτηση σε αυστηρά νοησιαρχικές μεθόδους, στο ποσοστό μάλιστα που εξάρω την Πυθαγόρια και Πλατονική Πρόταση. Η κατά Πλάτονα εμμονή στην αρετή, ως απαραίτητης οδού προς την επίγνωση και το φωτισμό, αποτελεί την αναμφισβήτη όχι μόνο αιτίαση, αλλά και προαίρεση στην διαδικασία εξεύρεσης της αλήθειας. Διότι η αλήθεια δεν μπορεί να αποτελέσει γνωσιολογικό αντικείμενο, αλλά μόνο πεδίο ταύτισης, ή ορθότερα σημείο συνάντησης με τον πραγματικό εαυτό μας.
Οι παλαιότεροι έλεγαν "χτίστε ένα σπίτι", εννοώντας την εσωτερική ενορατική πορεία, που με προϋπόθεση τους καθαρμούς, επιτρέπει στον άνθρωπο μια άλλη ζωοδότηση της λειτουργικής σχέσης συνειδητού και ασυνείδητου, αναζήτησης και αποκάλυψης.
Στην απάντηση όμως στον αγαπητό σχολιαστή, οφείλω, όπως ανάφερα να εστιάσω την προσοχή στα εύλογα, πραγματιστικά δεδομένα.

Όπως εντοπίστηκε στο προηγούμενο μέρος της αναφοράς, ενώ ο τρόπος της κοινωνικής οργάνωσης ήταν μητριαρχικός, η θρησκεία των προτογόνων σε όλες τις ιστορικές περιόδους και όλες τις γεωγραφικές περιοχές είναι η βλαστική λατρεία. Αυτή συνίσταται στη λατρεία της μητέρας γης, η οποία συμπυκνώνεται στο πρόσωπο μιας κεντρικής θυλικής θεότητας. Η ενεργοποίηση των δυνάμεων της γονιμότητας, της βλαστικής ικανότητας της γης, γίνεται με την έκχυση του αίματος στο έδαφος του ιερού της υιού, που είναι ο βασιλεύς ή ήρως, επενεργώντας εξιλασμό αυτών των δυνάμεων. Η λατρεία αυτή ονομάστηκε χθόνια, από το όνομα της γης, που είναι χθών. Στο χώρο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, αυτά τα δίδυμα θεοτήτων, που περιλαμβάνουν το μητρικό και ηρωϊκό στοιχειο, ενώ εκφράζονται με διαφορετικά ονόματα, περιλαμβάνουν πανομοιότυπους συμβολισμούς και παρόμοια πρακτική. Η Αστάρτη στην μείζονα περιοχή της Βαβυλώνας, η Κυβέλη στη Μικρά Ασία, η Ίσις στην Αίγυπτο, δίπλα στις άρρενες θεότητες όπως ο Άδωνης, ο Υάκινθος και ο Όσιρης είναι αποτελούν τις βασικές αναφορές χθόνιας λατρείας.
Ο πλούτος που παρέχει η γη είναι μέσα στη χοάνη που βαστάει η Αμάλθεια, εκείνη δηλαδή η μορφή, που εξασφαλίζει στους ανθρώπους την δυνατότητα να μην είναι μαλθακοί, ένεκα της ασιτίας. Η χοάνη αυτή ονομάστηκε πλούτος. Από την ίδια ρίζα προέρχεται και η ονομασία του Πλούτονα, ως της κατ΄εξοχήν χθόνιας θεότητος.
Η ανθρωποθυσία καταγράφεται γλαφυρά στον Ελλαδικό χώρο, μέσα στο "Θείο Δράμα". Τον τεμαχισμό δηλαδή του Διονύσου, του ιερού παιδιού (Διας + νύσος = παιδί, νεοσός, από την ίδια ρίζα προέρχεται προφανώς και ο όρος "νυστέρι", δηλαδή τελετουργικό εγχειρίδιο για την παιδική ανθρωποθυσία) και τον κατασπαραγμό του από τις Μαινάδες στα όρια της "ιερής Μανίας".

Όπως ειπώθηκε στο προηγούμενο μέρος, το Προμηθεϊκό Πνεύμα χειραφέτησε τον άνθρωπο από την άνευ όρων εξαρτησή του από τις δυνάμεις της φύσεως. Αυτή η πορεία καταγράφεται μέσα από τα Έπη των Ηρώων. Στην περίπτωση των Σουμερίων είναι ο Γιγαλμές ο Ήρωας, με το έπος που τον συνοδεύει, που καταργεί την επικράτηση των χθόνιων δυνάμεων. Στην Ελλάδα η μυθολογία αναφέρει πλήθος Ηρώων που επενεργούν την χειραφέτηση και απεξάρτηση. Οι κυριότερες μορφές είναι ο Ηρακλής και ο Θησέας. Οι Ήρωες απαλάσσουν την κοινωνία από την προηγούμενη μορφή λατρείας. Αυτή η διδικασία αναπαρίσταται συμβολικά με την εξόντωση διαφόρων τεράτων. Η Ελληνική μυθολογία έχει αναλυθεί αρκετά από θρησκειολογική άποψη και δεν μπορεί να γίνει στο σημείο αυτό μια εκτενής αναφορά. Ενδεικτικά αναφέρω μόνο, ότι στην περίπτωση του μύθου της Λερναίας Ύδρας και των Στυμφαλίδων Ορνίθων από τον Ηρακλή, είναι προφανής η αναφορά στα ιερά του Λυκείου Διός, που υπήρχαν τόσο στη λίμνη Λέρνη, όσο και στη λίμνη Στυμφαλία. Ο Λύκιος Δίας, σύμφωνα με το μύθο, τρεφόταν με ανθρώπινο κρέας και είχε τη μορφή λύκου.
(Με την ευκαιρία αυτή αναφέρω την τελετή "ορκωμοσία λυκιδέως" στον τεκτονισμό, που αφορά τους υιούς των τεκτόνων. Εφόσον ο γιός είναι ο μκρός λύκος, δεν μπορεί παρά ο πατέρας να είναι ο μεγάλος). Το σύμβολο του λύκου αποτελεί από τότε αντιπολιτιστικό σύμβολο κάποιων περιφερόμερων λαών, που χωρίς να αναπτύξουν μόνιμους καταυλισμούς και τον αντίστοιχο πολιτισμό περιφέροντο μέσα στις στέππες. Η προσονυμία του σφαγέα των εθνοτήτων της Οθομανικής Αυτοκρατορίας μουσταφά κεμάλ, ανάγεται σε αυτό το αρχέτυπο, όπως και της πολιτικής αγέλης των "γκρίζων λύκων". Το μολοχιστικό κατεστημένο, σε μια προσπάθεια να επαναφέρει στους νέους τα πρότυπα της δυτικής λατρείας, δημιούργησε τα "λυκόπουλα", για να αναπτύξει δήθεν την αγάπη των παιδιών για τη φύση. Στο ίδιο πλαίσιο συγκαταλέγεται και η προπαγάνδιση του "διαφωτιστή" Ζαν Ζακ Ρουσώ, για το λεγόμενο φυσικό δίκαιο, την επιστροφή στη φύση και την αμφισβήτηση του πολιτισμού.

Ο όφις, ως σύμβολο των χθόνιων δυνάμεων, ενσωματώνεται στην παράσταση των ηρώων της χθόνιας λατρείας, που είναι κατά το ήμυσι φίδια και κατά το ήμυσι άνθρωποι, όπως ο Εριχθόνιος.
Από πλευράς θεολογικής αποκρυστάλλωσης, τις χθόνιες θεότητες αμφισβητούν και τελικά καταβάλουν οι Ολύμπιοι, οι οποία αναπαρίστανται ως θεότητες φτερωτές, εξ ουρανού. Γλαφυρή αναπαράσταση μεταξύ χθόνιων και ουράνιων αποτελεί η "Γιγαντομαχία", όπου φτερωτές θεότητες αντιμάχονται θεότητες, που είναι από τη μέση και κάτω φίδια. Μια τέτοια αναπαράσταση βρίσκεται στο ναό της Περγάμου. Ο συμβολισμός χθόνιου και ουράνιου στοιχείου αντιπαραβάλει το χοϊκή εξάρτηση στην πνευματική χειραφέτηση. Ο ουρανός ταυτίστηκε συμβολικά με το πνεύμα, ως εκείνο το στοιχείο, που ενώ βρίσκεται σε άμεση επαφή και αλλουληχία με τη γήινη υλικότητα, δεν είναι άμεσα υλικό, αλλά είναι περισσότερο ενεργειακό, λόγω των ανέμων, της διάχυσης του ηλιακού φωτός, των κεραυνών κλπ.
Οι Ολύμπιοι θεοί, οι οποίοι ανάγονται στο στάδιο της πατριαρχίας, εκφράζουν την υπεροχή του Προμηθεϊκού Πνεύματος πάνω στην συνθηκολόγιση του ανθρώπου απέναντι στα υλικά δεδομένα των φυσικών δυνάμεων. Τα θυλικά πρότυπα υποτάσσονται στα άρρενα. Η Ήρα αποτελεί πλέον υποδεέστερη θεότητα του παντοδυνάμου Διός, που ασχολείται με τα της οικίας. Και το θυλικό πρότυπο που προάγει ο Μέγας Άρρην Θεός Ζευς, είναι η Αθηνά, η Θεά του Πνεύματος και όχι της Ύλης. Κατ΄ακολουθία, η Αθηνά δεν έχει μητέρα, αλλά βγαίνει μέσα από το κεφάλι του Δία μετά από σφυροκόπημα του Ηφαίστου, που δείχνει την ποιοτική πρόοδο της χειραφέτησης του ανθρώπου από τις φυσικές δυνάμεις, μέσω της ανάπτυξης της μεταλλουργίας.

Η μετάβαση από τη μια μορφή θρησκείας στην επόμενη αποτέλεσε μακρά πορεία πενυματικής χειραφέτησης και αντίσοιχων κοινωνικών αγόνων και δεν έγινε με απότομο τρόπο. Ενώ στην αρχή ήταν επόμενο να αμφισβητηθεί καίρια η οντότητα θεοτήτων που είχαν ταυτιστεί με τις ανθρωποθυσίες, όπως η Μέδουσα και η Στρίγγλα, στην πορεία άλλες θεότητες ενσωματώθηκαν στο Πάνθεον των Ολυμπίων, αφού μεταλλάχθηκαν με τον ανάλογο τρόπο.
Εξάλλου δεν πρέπει να παραβλέπουμε, ότι κάθε θεωρητικοποίηση αποτελεί μια μορφή αφαίρεσης, κατά συνέπεια περιορίζει την πραγματικότητα στην προσπάθεια να αποδόσει τον πυρήνα της. Και οπωσδήποτε αυτή, όπως συχνά εντοπίστηκε, αποδίδει καλύτερα την πραγματικότητα. Όταν όμως τα συμπεράσματα που προάγονται, δεν σχετικοποιηθούν στη συνέχεια, δεν είναι δυνατόν να αποκτηθεί μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη των φαινομένων, παραμένοντας στην αφαιρετική παρομόρφωση.
Αυτή την πολύτιμη διαπίστωση θέτει το πρώτο σχόλιο σε αυτή την ανάρτηση, που σωστά διαπιστώνει:

Οι Αμπορίτζιναλς τής Αυστραλίας που, όταν ήρθαν σε επαφή μαζί τους οι Δυτικοί, αυτοί ζούσαν στην εποχή του λίθου, με νομαδικό και τροφοσυλλεκτικό τρόπο. Άσχετα αν έχουν μητριαρχική κοινωνική δομή, ή λατρεύουν με κάποιον τρόπο τη μεγάλη μητέρα, πέραν των ανιμιστικών πεποιθήσεών τούς.
Όμως, δεν έχει υπάρξει ποτέ η υπόνοια, ότι τελούσαν ή τελούν ανθρωποθυσίες ή ασκούν κανιβαλισμό.
Επίσης, λόγω τής τεράστιας έκτασης τής Αυστραλίας και του αραιού πληθυσμού, δεν έκαναν πολέμους.
Ολα τα παραπάνω νομίζω ίσχυαν και για τούς κατοίκους των νήσων τής Χαβάης και άλλων απομονωμένων νησιών του Ειρηνικού, που ήταν εξαιρετικά ειρηνικοί λαοί.

Αντίθετα, στους Μαορί τής Νέας Ζηλανδίας, στους Παπούα και σε άλλους πρωτόγονους πληθυσμούς, με τούς οποίους πρόλαβαν να έρθουν σε επαφή οι δυτικοί, συναντάμε το φαινόμενο του τελετουργικού κανιβαλισμού, πάντα όμως στα πλαίσια πολεμικών συγκρούσεων.
Έτρωγαν π.χ. την καρδιά ή το συκώτι του αιχμάλωτου εχθρού για να πάρουν τη δύναμή του.
Σε περιόδους μεγάλης πείνας, έκαναν ακόμα και επιδρομές στις εχθρικές φυλές και άρπαζαν ανθρώπους για τροφή.
Δεν έχει πέσει όμως ποτέ στην αντίληψή μου, να έχουν αναφερθεί για τελετουργικές ανθρωποθυσίες, και μαλιστα μελών της δικής τούς φυλής, στα πλαίσια λατρευτικών τελετών.
Τα ίδια νομίζω ισχύουν και για τις φυλές τής Αφρικής.

Απ΄την άλλη, οι Μογγολικοί λαοί καθώς και οι Ινδιάνοι τής Β. Αμερικής, ενώ ήταν και νομαδικοί και εξόχως πολεμικοί και βάρβαροι λαοί, δεν έχουν αναφερθεί ούτε για ανθρωποθυσίες, ούτε για κανιβαλισμό, παρά μόνο για μεγάλη πολεμική αγριότητα.
Οι μόνες περιοχές, που γνωρίζω όπου συναντάται η λατρευτική, σε τακτά χρονικά διαστήματα, τελετουργική ανθρωποθυσία, είναι η Μέση Ανατολή, η Ευρώπη και η Νότιος Αμερική.
Το μοντέλο τής ελληνικής τραγωδίας (που έχει ενσωματωθεί και στην ορθοδοξία) δεν βασίζεται στην ενοχική σύγκρουση, αλλά στην τιθάσευση του ενστίκτου, την εσωτερική κάθαρση και τελικά τον εξανθρωπισμό.
Δεν απορρίπτει το ένστικτο, δεν συγκρούεται με το εσωτερικό κτήνος, αντίθετα το εξημερώνει, το καλλιεργεί και το φέρνει στο φως, ώστε να ανθρωποποιηθεί.

Όπως ισχυρίστηκα, ο συνδυασμός της αμηχανίας των ανθρώπων μπροστά στις φυσικές δυνάμεις της γονιμότητας της γης, της ύπαρξης ή της έλλειψης επαρκούς καρποφορίας για την επιβίωση της φυλής, με τη σφοδρότητα που εκδηλώνόταν ο κίνδυνος αφανισμού ένεκα αυτών των δυνάμεων, στάθηκε ο καθοριστικός παράγων για τον εξιλασμό αυτών των δυνάμεων, με ότι πολυτιμότερο έκριναν αυτοί ότι διέθεταν, που ήταν το αίμα, ως φορέας ζωής.

Στις περιπτώσεις που η σφοδρότητα του κινδύνου αυτού, λόγω φυσικών συνθηκών δεν ήταν άμεσα απειλητική, ή σε περίπτωση, που η ψυχολογική συγκρότηση της φυλής ήταν αρκετά ανεπτυγμένη, είτε για να βρεθούν άλλοι διέξοδοι, είτε για να μην επιφέρει αυτός ο κίνδυνος την αίσθηση της αναγκαιότητας για εξιλασμό, οι ανθρωποθυσίες είτε ξεπεράστηκαν, είτε δεν έγιναν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση που περιγράφει ο Αριστοτέλης στα "Πολιτικά", σχετικά με κάποιους αρχαιότερους Κρήτες, που εφάρμοσαν την πρακτική της "Ολιγοφαγίας", την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο με ταυτόχρονη υπάρχουσα δυνατότητα για συντήρηση εκείνης της ποσότητας τροφίμων, που εξοικονομείτο από την μετριασμένη σίτιση. Ο απόηχος του συνδρόμου, που προκύπτει από την έλλειψη τροφής, πρέπει νομίζω να ήταν υπαρκτός στον ψυχισμό των ανθρώπων, ακόμη και την περίοδο που είχε αναπτυχθεί αξιόλογος πολιτισμός. Αυτό διαφαίνεται από τον κύριο στόχο που θέτει ο Αριστοτέλης για την σωστά ευνομούμενη πόλη που είναι η "Αυτάρκεια". Βεβαίως, ως βάση αυτού του στόχου θέτει το κοινό καλό "δι ου πόλις συνίσταται". Με αυτή την οριοθέτηση αντιφάσκει στον ψυχολογικό μηχανισμό της ανθρωποθυσίας, που δεν είναι άλλος από τον διαχωρισμό των ανθρώπων, σε αυτούς που είναι αναγκαίο να θυσιαστούν και σε αυτούς που με αυτή τη θυσία θα μπορέσουν να επιβιώσουν.

Η μεταβατική πορεία από τη χθόνια στην ουράνια λατρεία ενσωματώνει, με ταυτόχρονη μετάλλαξη, κάποιες προηγούμενες θεότητες. Έτσι στη Δήμητρα, που είναι προσωποποίηση της Μητέρας Γης (το Γ συχνά μεταλάσσεται εκείνη την εποχή με το Δ, Γή-μητρα) επιτρέπουν οι Ολύμπιοι την άνοδό της στον Όλυμπο, αφού όμως προηγουμένως της έχουν επιβάλει να μην τρώει ανθρώπινο κρέας. Και ο άρρεν υιός, δεν είναι πλέον δυνατόν να υπάρξει ως αρχέτυπο του θυσιαζόμενου στα πλαίσια της πατριαρχίας. Η διαδοχή του από την Περσεφόνη, σχετικοποιεί την κάθοδο στον Άδη, η οποία χρονικά διακόπτεται από την επάνοδο της στον άνω κόσμο. Αλλά και η ετυμολόγια του ονόματος της ανάγει στο φόνο της Μέδουσας από τον Περσέα.

Αντίστοιχη είναι και η μετάλλαξη άλλων θεοτήτων, όπως εντοπίζει το σχόλιο που παρατίθεται. Δεν είναι τυχαίο, ότι αυτές οι θεότητες, συχνά συνοδεύονται από το ιερό ζώο τους, που αποτελεί κατάλιπο τοτεμισμού. Η άρτεμις με το ελάφι, η Αθηνά με την Κουκουβάγια. Το δελφίνι, ως ιερό ζώο του Απόλλωνος, υποδεικνύει την μητριαρχική προέλευση του θεού. Η ονομασία αυτή προέρχεται από το σχήμα του ρύγχους αυτού του ψαριού και τη λέξη Δελφύς, που σημαίνει μήτρα (αδελφοί = οι προερχόμενοι από την ίδια μήτρα, ή και το ιερό του Απόλλωνος στους Δελφούς).
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, στο θέμα που το σχόλιο αναφέρει, είναι το "Αρχαία Τραγωδία Και Κωμωδία", του Γιάννη Κορδάτου. Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την εξέλιξη του Διονύσου από Χθόνια σε Ολύμπια Θεότητα. Ο Βάκχος, εκ του "Ίακχος" (ιαχή, η κραυγή στα τελετουργικά όργια και την ιερή μανία) ελατρεύετο στους Οργεώνες, που ήταν συναθρήσεις χθόνιας λατρείας, με αποκρυφιστικό χαρακτήρα φαλικής μύησης. Τι σημαίνει τελετουργικά η παρά φύσιν πράξις και ποιό το ψυχολογικό της αντίκτυπο, θα αναφερθώ στη συνέχεια, στην σύντομη παράθεση του φαινομένου της βαρβαρότητας. Τους Οργεώνες, αντικαθιστούν στα πλαίσια της Ολύμπιας λατρείας οι Θίασοι. Εκεί τα ομοφυλικά όργια και η χρήση ξύλινων φαλών, ως συμβόλων γονιμότητας, αντικαθίστανται από την οινοποσία και το τελετουργικό της σωτηρίας του βρέφους από την ανθρωποθυσία. Αυτό το δρώμενο με τους αντίστοιχους ύμνους, ως συγκροτημένη συμβολική διαδικασία πνευματικής χειραφέτησης, θα οδηγήσει βαθμηδόν στο μεγαλείο του θεάτρου, που θα σταθεί ο μεγάλος κοινωνικός παιδαγωγός.
Οι οργεώνες, που όπως ήταν φυσικό υπήρξαν χώροι συσπείρωσης των ολιγαρχικών, υπήρξαν την ύστερη περίοδο της ζωής τους ταυτόχρονα με τους θιάσους, στους οποίους ήταν συσπειρωμένοι οι δημοκρατικοί και τους αντιπάλαιψαν σκληρά. Η διαφορετική οργανωτική δομή αυτών των δυο τύπων λατρευτικής ομοίγυρης, είναι σημαντικότατη και θα αξιολογηθούν στη συνέχεια. Διότι στον πρώτο τύπο συγκαταλέγονται όλες οι λεγόμενες μυστικές εταιρίες, ενώ στο δεύτερο τα κινήματα πραγματικής κοινωνικής χειραφέτησης, καταγράφοντας ότι βάση του πολιτικού γίγνεσθαι δεν αποτελεί η οικονομία, όπως ισχυρίστηκε ο Μαρξ, αλλά η σύγκρουση στο θρησκειολογικό επίπεδο. Σε μια τελείως διαφορετική μορφή από ότι η στημένη θεωρία του Σαμουήλ Χάτινγκτον περί "σύγκρουσης των πολιτισμών". Όχι με την έννοια ότι συγκεκριμένα πολιτιστικά πρότυπα δεν βρίσκονται σε μόνιμη σύγκρουση, τα οποία είναι τελείως άλλα, από αυτά της στημένης ρήξης που επενεργούν οι δεξαμενές σκέψεις της εξουσίας, στηριγμένες στη χειραγώγηση των μυστικών υπηρεσιών και τον οχετό της προπαγάνδας. Διότι όπως είπε κάποιος, που ισχύει και στην περίπτωση του άρτι θανόντος μακαρίτου κυρίου μεγαλοκαθηγητού, "πας μετά Χριστόν προφήτης, προφητεύει αυτά, που τα επιτελεία στα οποία ανήκει, αποφάσισαν να συμβούν στο μέλλον".

(Για να μην αδικήσω κάποιους, που δε μου χρωστάνε τίποτε, θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι η αναφορά μου στην πρακτική της τελετουργικής ομοφυλοφιλίας, περιορίζεται εκεί και δεν αφορά την ιδιωτική συμπεριφορά προσώπων, που για κάποιο λόγο - ορμονική συγκρότηση, γεννετήσια ροπή προς τη θύλεια φύση κλπ. επιλέγουν συγκεκριμένες ερωτικές συμποροφορές. Το κατά πόσο ισχύει το "παρά φύσιν" ή όχι, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν μπορεί να με ενδιαφέρει, διότι σέβομαι την προσωπική σφαίρα των συνανθρώπων μου.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω, ότι κάποιες τελετουργικές πρακτικές, που επιφέρουν ψυχολογική αλλοίωση του χαρακτήρα, μοιραία επαναπροσδιρίζουν τη συμπεριφορά γενικά, συμπεριλαμβανόμενων και των γεννετήσεων επιλογών).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΦΙΛΟ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ

Φίλος σχολιαστής υπόβαλε την ακόλουθη ερώτηση, σε πρόσφατη ανάρτηση με θέμα την σχεδιζόμενη παγκόσμια κυβέρνηση:

Δεν ξέρω αν έχεις δει αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=g1NdVL74LEQ
Εχει τίτλο The Secret Behind The Secret Societies
και μπορώ να πώ ότι ενώ είχα μείνει στις μεγάλες τραπεζικές οικογένειες με τα ιδρυματά τους, τις λέσχες τους, τις πολυεθνικές τους κλπ. εδώ ο Prof. Walter j. Veith δίνει μία παραπέρα διάσταση.
Γνωρίζεις? Τι πιστεύεις?

Ευχαρίστως επιχειρώ μια τοποθέτηση πάνω στο θέμα. Επειδή νομίζω ότι αυτό είναι γενικότερου ενδιαφέροντος, αυτό γίνεται με μορφή ανάρτησης. Ζητώ συγγνώμη από το φίλο, που δεν μπόρεσα να τοποθετηθώ αμέσως. Πέραν αυτού η συνωμοσιολογία αποτελεί κεντρικό θέμα της αναζήτησης μου, γι αυτό επανέρχομαι με ευχαρίστηση.
Το βίντεο είναι προσβάσιμο στη γνωστή ιστοσελίδα, για όποιον επισκέπτη θέλει να το παρακολουθήσει.
Για τους φίλους επισκέπτες, που δεν θέλουν να δουν αυτό το αρκετής διάρκειας βίντεο, ή δεν είναι γνώστες της αγγλικής γλώσσας, παραθέτω επιγραμματικά τα συμπεράσματα του:

Στο βίντεο ισχυρίζεται ο καθηγητής κ. Dr. Walter Veith, ότι το κέντρο της παγκόσμιας συνωμοσίας είναι το Βατικανό, που αποσκοπεί στην επανειλλημένα ομολογημένη παγκόσμια ηγεμονία από αυτό, με τον πάπα ως παγκόσμιο ηγεμόνα. Ως πραγματική θρησκεία του παπισμού φέρεται ο εωσφορισμός, ενώ ο Χριστιανισμός αποτελεί πρόφαση.
Όργανο του Βατικανού προς αυτή τη κατεύθυνση είναι το τάγμα των Ιησουητών, που ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα από τον Ιγνάτιο Λοϊόλα στην Ισπανία. Το τάγμα αυτό φαίρεται να βρίσκεται πίσω από την ίδρυση και την καθοδήγηση των γνωστών αποκρυφιστικών μυστικών εταιριών, μέλη των οποίων είναι, ως γνωστόν, όλα τα άτομα που ανήκουν στη διεθνή εξουσιαστική ελίτ, καλύπτοντας τους χώρους της πολιτικής, των μαζικών μέσων, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεγάλων παραγωγικών μονάδων.

Θα ήθελα από την αρχή να δηλώσω, ότι ενώ αυτό το βίντεο παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρουσες πλευρές του θέματος, διαφωνώ με τα βασικά συμπεράσματα που το διέπουν. Η σημαντική προσφορά του είναι, ότι θέτει το πρόβλημα της παγκόσμιας συνωμοσίας, ως στόχο συγκεκριμένης θρησκείας, που αυτή είναι ο σατανισμός. Αυτή είναι μια σημαντική διαπίστωση, που εάν δεν ληφθεί υπ' όψει, η ενασχόληση με αυτή τη θεματολογία δεν είναι σε θέση να διεισδύσει κάτω από την επιφάνεια.
Με τη διαπίστωση, ότι κέντρο της σαταναλοτρείας είναι το Βατικανό και ότι αυτή προέρχεται από αυτό διαφωνώ. Η αποδοχή αυτής της άποψης ανάγει κατά τη γνώμη μου την αιτία στο αποτέλεσμα και όχι αντίστροφα, όπως θα ήταν ορθό. Το Βατικανό και ο παπισμός προέρχονται από σατανολατρικά κυκλώματα. Δεν είναι όμως αυτοί οι δημιουργοί τους. Αυτά προηπήρχαν πολλούς αιώνες πριν την ίδρυση του παπισμού. Οι Ιησουίτες είναι μια αναμφίβολα βασική συνιστώσα της σατανολατρίας. Δεν αποτελεί όμως τον άξονά της.

Εάν δεχθούμε τη βασική θέση του εισηγητού, ότι δηλαδή η παγκόσμια συνωμοσία προέρχεται από στγκεκριμένη θρησκεία, οφείλουμε να ασχοληθούμε, εάν αποσκοπούμε να δώσουμε συνεκτικές απαντήσεις στην αναλυτική πρόκληση, που αποτελεί το θέμα με τη θρησκειολογία.

Δυστυχώς η θρησκειολογία, για ευνόητους λόγους, δεν υφίσταται με σοβαρή και οργανωμένη εκπροσώπιση στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το περιεχόμενο της έχει εν πολλοίς παραπαμφθεί στους κλάδους της εθνολογίας και της ιστορίας, όπου εκεί καταγράφονται μόνο δεδομένα, χωρίς να αξιολογούνται και να αναλύονται,, διότι λείπει το απαραίτητο αναλυτικό όργανο της συστηματοποίησης.
Παρ΄όλα αυτά η υπάρχουσα βιβλιογραφία είναι τρομερά πλούσια, ανοίγοντας δυνατότητα σε όποιον ασχοληθεί σοβαρά με αυτή, να βρεί άκρη. Στη συνέχεια θα παραθέσω μια στοιχειώδη βιβλιογραφία, η οποία αν και περιορισμένη τον αριθμό, επαρκεί για να βγουν τα πρώτα στέρεα συμπεράσματα.

Όλες οι μεταφυσικές οντότητες και κατηγορίες μπορούν να αμφισβητηθούν με το ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτό όμως που παραμένει αναμφισβήτητο είναι οι θρησκείες, που αποτελούν συγκεκριμένο ιστορικό δεδομένο. Ότι επηρρεάζουν τη ζωή μας καταλυτικά γίνεται κάθε μέρα πιο εμφανές.
Κάποια στιγμή, μετά τη βιομηχανική επανάσταση, φάνηκε ότι αυτές είχαν τεθεί στο περιθώριο, όσο αφορά την κοινωνική εξέλιξη. Η διακύρηξη όμως της λογικής "ως θεάς" από τον Βολταίρο ήταν παραπλανητική. Δεδομένου, ότι όλοι αυτοί, που έκαναν αγώνα υπέρ της αθεΐας, ήταν βαθύτατα θρησκευόμενοι άνθρωποι. Όλοι οι βασικοί Διαφωτιστές και οι Εγκυκλοπαιδιστές ΄σαν μέλη της στοάς των Παρισίων "Φιλαλήθης". Φιλαλήθης ήταν το αποκρυφιστικό ψευδώνυμο του Robert Vaughan, o οποίος υπήρξε δηλωμένος εωσφορηστής στο Λονδίνο. Αυτή η τάση βρήκε το κορύφωμά της με τον υποβιβασμό της θρησκείας ως "όπιο του λαού" από τον Λένιν. Η εξέλιξη όμως έδειξε ότι η πορεία τον διέψευσε με τραγικό τρόπο.
Η μονοσήμαντη απολυτότητα στην στήριξη στην επιστήμη, δεν μπορεί να στηριχθεί από κανένα επιστημολογικό μοντέλλο, γι αυτό και μέχρι σήμερα τα κυκλώματα που καθορίζουν την εξέλιξη της γνώσης και την κυκλοφορία της πληροφορίας, απέφυγαν να αναπτύξουν δημόσια την αντίστοιχη προβληματική. Μνημειώδες έργο προς αυτή την κατεύθηνση είναι το βιβλίο του Heckethorn "Experimental science and magic". Είναι ευρέως γνωστό ότι ο Ρόμπερτ Φλουντ, αλλά πριν απ΄όλα ο Νεύτων υπήρξαν κύρια αλχημιστές και μετά επιστήμονες.

Από θρησκειολογικής πλευράς οι κυριώτερες έννοιες που ζητούν καθορισμό, είναι αυτές του Θείου και του διαβόλου, ή πιο αφηρημένα του καλού και του κακού.

Η αναλυτική αναζήτηση για τον καθορισμό αυτών των εννοιών, νομίζω ότι οφείλει να ακολουθήσει ιστορική διαδρομή. Στον εντοπισμό των εννοιών αυτών, νομίζω ότι βοηθάει καταλυτικά η προσέγγιση τους από τις διάφορες κοινωνίες μέσα στην ιστορία. Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με την ιστορία των θρησκειών και τη φιλοσοφία.

Τέτοιου είδους προσέγγιση την θεωρώ πολύ περισσότερο αποδοτική, από την αποδεικτική μέθοδο του Δρ. Walter Veith, ο οποίος περιορίζεται στην παράθεση σύντομων χωρίων από διάφορα βιβλία, που εκδόθηκαν σε διαφορες ιστορικές εποχές, για να καταλήξει σε συμπεράσματα. Βεβαίως αναγνωρίζω την δυσκολία παράθεσης, που υπόκειται στα όρια μιας μγνητοσκοπημένης διάλεξης διαρκείας μιάμυσης ώρας, να γίνουν προσλήψιμα δεδομένα, που καθορίζονται από τεράστιο ιστορικό βάθος και καθορίζουν από τη μεριά τους τις συνολικές τύχες της ανθρωπότητας.
Όμως το γενικό στυλ του εισιγητού, είναι αυτό του προτεστάντη ιεροκύρηκα, που σε όσους ζήσαμε στην κεντρική Ευρώπη και είχαμε τη διάθεση να το μελετήσουμε, είναι πολύ γνωστό. Η κριτική, που επιχειρεί ο εισηγητής στον παπισμό, δεν είναι αποκλειστικά προσωπική του επιλογή, αλλά χαρακτηρίζει ομάδα σκέψης μέσα στον ακραίο ριζασπαστικό προτεσταντισμό. Είχα την ευτυχία να γνωρίσω προσωπικά τέτοιους ερευνητές-αναζητητές στη χώρα που ζω, στους οποίους ομολογουμένως οφείλω πολλά και με τους οπίους έκανα πριν από δεκαετίες ατελείωτες μεγάλης διαρκείας συζητήσεις, στα παγωμένα τοπία του Βερολίνου.
Στην περίπτωση του προτενσταντισμού βέβαια, δ΄ύσκολα μπορούμε να μιλάμε για ομάδες, δεδομένου ότι η Λουθηρανή σκέψη θεωρεί την ατομική λογική του κάθε πιστού αρμόδια για την ερμηνεία των γραφών. Αυτή η αποκέντρωση της ερευνητικής διαδικασίας, δεν παύει να αποτελεί το μεγάλο προτέρημα του προτεστραντισμού, έναντι των υπολοίπων Χριστιανικών δογμάτων και οπωσδήποτε εξασκεί την γοητεία του αυθεντικού και μη προμελετημάνου.
Εάν πάρουμε υπ' όψει μας, ότι όπως είναι φυσικό, ο κορμός των παστόρων ελέγχεται από τις δομές του κατεστημένου, όπως εξ άλλου εντοπίζει και ο εισηγητής, ελεύθερα πνεύματα μέσα στον προτεσραντισμό, που ξεφεύγουν και αναπτύσουν τη δική τους ερευνητική οδό, είναι επόμενο να έλκουν το ενδιαφέρον.
Όμως, αυτή η προτεσταντική ελευθερία, παραμένη προτεσταντική. Σφραγίζεται δηλαδή εκ των προτέρων με τη γενικότερη αύρα που διέπει αυτό το χώρο και έλκεται προς τα σημεία πύκνωσης των δυναμικών γραμμών, που έχει διαμορφώσει ήδη το πεδίο του.

Θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψει μας, ότι η σύγκρουση προτεσταντισμού και παοισμού είναι ιστορικά ασυγκρίτως σκληρότερη από ότι η σύγκρουση της Ορθοδόξου εκκλησίας με τους παπικούς. Άσχετα εάν οι προτεστάντες βγήκαν μέσα από τους παπικούς και δεν αμφισβήτησαν ποτέ τον πυρήνα του εωσφορικού τους δόγματος, που - ας μου επιτραπεί εκ των προτέρων να ισχυριστώ - ότι αυτό είναι το FILIOQUE, η σύγκρουση μεταξύ τους υπήρξε περισσότερο από σφοδρή. Πολυετείς αιματηροί πόλεμοι ήταν επακόλουθο της Μεταρρύθμισης και της Αντιμεταρρύθμισης. Και το αίμα που χύνεται μέσα σε μια οικογένεια δεν σβήνεται εύκολα από το ασυνείδητο των επιγόνων. Αυτός είναι και ο λόγος, που υπάρχει ετοιμότητα για ρίξη χωρίς όρια από πλευράς προτεσταντών, που υπήρξαν και τα βασικότερα θύματα από πλευράς παπικής θηριωδίας.
Χαρακτηριστικό παραμένει όμως για το εν λόγω βίντεο, ότι τα επιχειρήματα που στρατολογούνται από τον εισηγητή για να αποδείξουν την εωσφορική διάσταση του παπισμού, περιορίζονται αποκξλειστικά σε εξωτερικά στοιχεία, όπως τα σύμβολα και η δεδηλωμένη διακύρηξη του πάπα για ηγεμονία.
Κανένα εν τέλει επιχείρημα δεν παρατίθεται, που να τεκμηριώνει την εωσφορική διάσταση του παπικού δόγματος. Αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει από πλευράς προτεσταντών, στο ποσοστό που και το δικό τους δόγμα είναι εωσφορικό και προϊόν των ίδιων κυκλωμάτων, που επέβαλαν τον παοισμό. Χαρακτηριστικά αναφέρω το κεντρικό Λουθηρανικό σύμβολο, που είναι ι σταυρίς μέσα σε ανετραμένο πεντάκτινο ρόδο. Δεν είναι αυτό προφανής παραλλαγή της αντεστραμένης πεντάλφας; Και κατ΄ακολουθία το ρόδο με το σταυρό ανάγουν στους ροδόσταυρους, στον ερυθό σταυρό, του τέκτονα Ντυνιάν και τελικά στο βαβυλονιακό σύμβολο του ηλίου ως κόκκινου σταυρού, που έχουν και οι Βρεττανοί ως δεύτερη σημαία.
Αυτά δείχνει και ο εισηγητής, όταν προβάλει εικόνες από ναούς της Αγγλίας, με το σταυρό εν μέσω τερατόμορφων, πτερωτών δαιμονίων.

Έτσι θα επιμείνω για μια ακόμη φορά: Μελέτη της θρησκειολογίας και πριν απόλα ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ. ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.


ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΟΥ
------------------------------------------------------------------------------------
Πριν ασχοληθεί κάποιος με οτιδήποτε άλλο, όπως η γεωγραφική πορεία της μετάβασης των Μολοχιστών από τη Βαβυλώνα σε διάφορα άλλα μέρη κατά την ιστορική εξέλιξη όπως Περσία, Ρώμη, Ισπανία, Πηρυναία Όρη, Λονδίνο και Νέα Υόρκη καλό είναι να προηγηθεί μια ενασχόληση με την ουσία του φαινομένου.

Επιχειρώντας μια προσέγγιση θρησκειολογική μέσα στην ιστορική πορεία εξέλιξης του ανθρώπου, πρέπει κατ΄αρχήν να στρέψουμε την προσοχή μας στην πρωτόγονη κοινωνία.
Εδώ πρέπει να διαπιστωθεί ότι ο πρωτογονισμός αφορά συγκεκριμένο επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξης και όχι συγκεκριμένο χρονολογικό στάδιο. Διότι ενώ σε πολλές περιοχές το στάδιο της πρωτόγονης ανάπτηξης πηγαίνει στα βάθη του χρονικού παρελθόντος, σε άλλες περιοχές φθάνει μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνα.
Αυτό το δεδομένο του "όψιμου πρωτογονισμού" σε περιοχές όπως η Νέα Γουϊνέα, οι Παπούα κλπ. έδωσε τη δυνατότητα σε σχετικά σύγχρονους ερευνητές να μελετήσουν με ακαδημαϊκό τρόπο τέτοιου είδους κοινωνίες.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΑΝΡΞΑΡΤΗΤΩΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΦΑΣΗΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ.
Αναφέρω εκ προοιμίου ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Συχνά οι πρωτόγονες φυλές, ιδιαίτερα στην περίπτωση του μάγου της φυλής, όταν αυτός δεν φοράει μάσκα, βάφουν τα πρόσωπά τους με άσπρη σκόνη. Η άσπρη σκόνη, η άσπρη γή και ο γύψος ονομάζονται στα αρχαία Ελληνικά Τιτάνας. Η θρησκειολογική αναφορά στους Τιτάνες, ως θεότητες που προηγήθηκαν τους Ολύμπιους Θεούς, είναι εδώ προφανής, τουλάχιστον προς εξέταση.

Σε τι συνίσταται η θρησκεία των πρωτογόνων;
Εδώ θέλω να παραθέσω κατ' αρχήν δυο σημαντικότατα βιβλία, τα οποία πραγματεύονται το θέμα, με μια γενική παρατήρηση:
Εάν δεν δομήσουμε, εάν δεν οργανώσουμε τη σκέψη μας, δεν θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε αναλυτική ιδιοσυγκρασία. Δεν επιμένω στην οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναλυτική μέθοδο καθ' εαυτήν. Πιστεύω ότι κάθε αναλυτική μέθοδος, όταν χρησιμοποιηθεί με συνέπεια, οδηγεί σε σωστά συμπεράσματα. Θεωρώ σοβαρές αναλυτικές μεθόδους ακόμη και τη φωτογραφία ή τη ζωγραφική. Επειδή πιστεύω ότι αυτές απαιτούν όμως μεγάλο δώρημα για να σταθεί δυνατό να ασκηθούν, προτείνω τη βιβλιακή μελέτη (και συνοδευτικά το διαδίκτυο βέβαια, μια και βρισκόμαστε όλοι μέσα εδώ). Πάντοτε όμως σε συνδυασμό με ταπεινότητα ψυχής, ανοιχτό πνεύμα και διάθεση να συμβάλουμε στην πιστοποίηση της αλλήθειας και να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας (Φιλοσοφούμεν γαρ μετ' ευτελίας...)
Τα βιβλία είναι:

LEWIS HENRY MORGAN
Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
(Εκδόσεις Αναγνωστίδη, Η έκδοση όμως που έχω είναι παλιά και ίσως ενδιάμεσα υπάρχει νέα σε άλλο εκδοτικό οίκο)

και το μνημειώδες έργο του JAMES GEORGE FRASER
O ΧΡΥΣΟΣ ΚΛΩΝΟΣ (Μελέτη για τη μαγεία και τη θρησκεία)
Εκδόσεις Εκάτη, σε δυο τόμους

Βέβαια τα βιβλία σήμερα δεν πληρώνονται. Εάν θάλει κάποιος εν πάσει περιπτώσει να αγοράσει ένα από αυτά, ας προτιμήσει τον πρώτο τόμο του Fraser. Επειδή τα βιβλία αυτά είναι πολύ παλιά και δεν έχουν πλέον συγγραφικά δικαιώματα, θα είναι οπωσδήποτε προσβάσιμα σε κάποια σελίδα στο διαδίκτυο. Προσεχώς θα ερευνήσω και εάν σταθεί δυνατόν, θα αναφέρω την παραπομπή.

Ο Μόργκαν υπήρξε πολυταξιδευμένος εθνολόγος, που μελέτησε επί τόπου αρκετούς πρωτόγονους καταυλισμούς, που είχαν διασωθεί την εποχή του. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1877 και αποτέλεσε σπουδαία βάση μελέτης για αρκετές σημαντικές, γνωστές μελέτες που ακολούθησαν, όπως το "Τοτέμ και Ταμπόυ" του Φρόυντ, το "Μητρικό Δίκαιο" του Μπαχόφεν και το περιώνυμο "Καταγωγή της Οικογένειας της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους" του Φρίντριχ Ένγκελς.
Το καλύτερο βιβλίο, που συνδέει την αρχαία Ελληνική Θρησκεία με τα πονήματα του Φρέυζερ είναι το "Προλεγόμενα στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία" της JANE ELLEN HARRISON καθώς και τα άλλα της βιβλία, καθώς και το ΛΕΥΚΗ ΘΕΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ του Robert von Ranke Graves.
Από Ελληνικές μελέτες πολύ σημαντικά είναι τα θρησκειολογικά έργα του Παναγή Λεκατσά και ιδαίτερα τα "Μητριαρχία" και "Διόνυσος".
Βάβαια η λίστα είναι μακρυά και ζητώ συγγνώμη αν κούρασα.

Τι περιγράφουν όλα αυτά τα έργα για την θρησκεία των προτογόνων:

1. Στην πρωτόγονη κοινωνία δεν υπάρχει μονογαμία. Η οργάνωση είναι μητρογραμμική. Αρχηγός της οικογένειας είναι η μητέρα, η οποία σχετίζεται στα πλαίσια της πρωτόγονης κοινωνικής ομάδας με όλους τους άνδρες. Τα παιδιά γνωρίζουν μόνο τη μητέρα τους. Για να μη συβμαίνει αιμομυξία, τα παιδιά, που προέρχονται από την ίδια κοινωνική ομάδα, απαγορεύται να έρχονται σε γεννετήσια επαφή μεταξύ τους. Προς αποφυγή παραξηγήσεων φέρουν όλα μια δερματοστιγμάτιση, με το ιερό ζώο, το τοτέμ της ομάδας. Η επαφή με το ίδιο τοτέμ είναι ταμπού. Πρόκειται για το σύστημα που ονόμασε ο Μόργκαν εξωγαμικό.
Υπάρχουν αρχαία Ελληνικά αγγεία, που παριστούν μορφές με τη δερματοστιγμάτιση του ιερού ζώου. Δεν είναι τυχαία και η σύνδεση των περισσότερων θυλικών θεοτήτων και με κάποιο ιερό ζώο, που ανάγει στη μητριαρχική περίοδο.

2. Στην πρωτόγονη κοινωνία δεν υπάρχει καθόλου, ή υπάρχει μόνο στοιχειώδης καλλιέργεια. Η τροφή είναι συλλεκτική. Ο τρόπος παραγωγής χαρακτηρίστηκε σαν "φυσική παραγωγή". Τα μέσα παραγωγής, όποτε αυτά υπήρχαν, ήταν τελείως πρωτόγονα, όπως το ξύλινο χειροκίνητο αλλέτρι και η καλιεργήσιμη επιφάνεια ήταν πολύ μικρή. Την περίοδο αυτή περιγράφει ο Ησίοδος στη "Θεογονία", ως "χρυσή εποχή", όπου ο άνθρωπος δεν εργαζόταν.
Για την εξεύρεση τροφής ήταν αναγκαία η συνεχής μετακίνηση. Ο τρόπος οργάνωσης ήταν νομαδικός. Η δυνατότητα της μόνιμης εγκατάστασης και της συγκρότησης πόλης και πολιτισμού, δεν υπήρχε.

3. Η θρησκεία ήταν ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ η λατρεία της γονιμότητας, ή χθόνια λατρεία. Η θρησκευτική λαστρεία αναφερόταν στην ΜΗΤΕΡΑ ΓΗ ή ΛΕΥΚΗ ΘΕΑ (ας μην ξεχνάμε τον τίτανο) η οποία όποτε κάρπιζε εγγυόταν την επιβίωση της φυλής. Οι άνθρωποι χωρίς να γνωρίζουν την καλλιέργεια και τους τρόπους απόθήκευσης και συντήρησης τροφίμων, ήταν έρμαια των φυσικών δυνάμεων. Αυτές τις φυσικές δυνάμεις, τα νεύματα της γης, έκριναν σκόπιμο να εξιλάζουν, ούτως ώστε αυτές να βοηθούν τη γη να καρποφορεί.
Για να γίνει αυτό έπρεπε να χυθεί το αίμα του "Βασιλιά", του υιού της λευκής θεάς στη γη, το οποίο περιείχε το στοιχείο της γονιμοποίησης, το λεγόμενο "μάνα". Έτσι η λατρεία της γονιμότητας ήταν συνδεμένη με ανθρωποθυσίες. Βασικό θρησκευτικό σύμβολο ήταν το φίδι, ως αυτό το πλάσμα που κατοικεί μέσα στη γή.

Εάν φύγουμε λίγο από την περιγραφή των δεδομένων και προσπαθήσουμε να τα ανάγουμε σε δεδομένα ψυχολογικής συγκρότησης και δόμησης ψυχικών συμβολισμών, θα πρέπει να διαπιστώσουμε, ότι τόσο η νοημοσύνη, όσο και ο ψυχισμός των πρωτογόνων δεν μπορεί παρά να ήταν ιδαίτερα περιορισμένα. Αυτά δεν μπορούσαν παρά να καταγράφουν με στοιχειώδη τρόπο τις πρωταρχικές και απόλυτα στοιχειώδης εμπειρίες της πρωτόγονης επιβίωσης και της ανάγκης για αυτή την επιβίωση.
Αυτά που μπορούσε να καταγράψη ο πρωτόγονος στην απλά δομημένη νοητική λειτουργία και ψυχολογική του συγκρότηση ήταν ύπαρξη τροφής ή πείνα και ίσως λιμοκτονία, ευχάριστη κατάσταση, ή δυσάρεστη και απειλιτική κατάσταση, υγεία ή ταλαπωρεία νόσου κλπ.
Με αυτή την έννοια στην ουσία ο ψυχισμός του δεν μπορούσε να λειτουργεί με το άσπρο και το μαύρο. Το ευχάριστο , δηλαδή το καλό και το δυσάρεστο δηλαδή το κακό.
Η σκάψη και ο ψυχισμός που διέπεται από δυο αρχές λέγεται δυαρχία.

Αν εξετάσουμε ενδιαμέσως τα σύμβολα του τεκτονισμού, θα εντοπίσουμε παρεπιπτόντως, ότι όλα είναι δυαρχικά: Το πάτωμα με άσπρα και μαύρα τετράγωνα σαν σκακιέρα, το θυσιαστήριο με δυο κολώνες, με τον Ήλιο και τη Σελήνη. Αλλά και η θεολογία του τεκτονισμού στηρίζεται σε δυο θεούς. Στο θεό του καλού και στο θεό του κακού.
Αλλά όσο αφορά και τα τελετουργικά μύησης, μας πάνε στην ανθρωποθυσία. Φέρετρα και δισκοπότηρα, που μαζεύεται το αίμα του Βασιλιά.
Το "ιερό δισκοπότηρο" ήταν και το σύμβολο των σταυροφόρων (αιμοποσία).

Ανάλογα περιγράφει και η συστηματοποίηση της χθόνιας λατρείας στην περίπτωση του Διονύσου. Κατασπαραγμός του Διονύσου (που σημαίνει παιδί-Δίας) από τις Μαινάδες και ιερή μανία.

Αν πάμε τώρα και λίγο τελείως συγκυριακά στα σύμβολα που μας έχουν κατακλείσει την πρόσφατη περίοδο με τον "Κώδικα Νταβίντσι", θα δούμε την ίδια πραμμάτια. Γυναίκα ο Ιωάννης ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού: Τουτέστι μητριαρχία. Μαρία Μαγδαληνή: Άλλη γυναίκα. Άγια δισκοπότηρα, Γκραλ, για συλλογή αιμάτων. Και φυσικά μυημένοι, μυστικές εταιρίες και τα τοιαύτα.

Την φτειάξη του Κρόνου τη χάλασε ο Προμηθέας, δίνοντας στους ανθρώπους τη φωτειά ή άλλως πως την καλλιέργεια. Προμηθεύω σημαίνει προνοώ (μήτις = πνεύμα).
Με την ανάπτυξη του πνεύματος έγιναν οι άνθρωποι σχετικά ανεξάρτητοι από το έλαιος των φυσικών δυνάμεων. Ανάπτυξαν την καλλιέργεια, την αποθήκευση και διατήρηση τροφίμων.
Ο εξιλασμός και οι ανθρωποθυσίες δεν ήσαν πλέον απαραίτητες.
Ο ΚΡΟΝΟΣ ΟΜΩΣ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΙΜΑ (Κρόνος = κορώνη = κοράκι = τοτεμιστικό βρωμοσύμβολο των μαυροφορεμένων).

ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟ, ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΜΑΝΙΠΟΥΛΑΡΕΤΑΙ.
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΕΠΙΜΗΘΕΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ.
ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ.
ΚΑΙ ΟΣΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΣ Η ΔΙΑΡΧΙΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΓΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΠΗΓΑΙΑ.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΗΚΕ Η ΔΙΑΡΧΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΧΘΟΝΙΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ.

Η συνέχεια του , τα θέματα που προαναγγέλθηκαν ακολουθεί, με νέα ανάρτηση, ούτως ώστε να γίνεται αυτό πιο άνετα αναγνώσιμο.

- Σύγκρουση χθόνιων και Ολύμπιων Θεοτήτων
- Το Ελληνικό Πνεύμα εγκαθιδρύει την ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ. Η αρχή της διαλεκτικής (Άλλη παρανόηση του Dr. Veith, που πέρα από τις καλές του προθέσεις, αδυνατεί να παρακολούθήσει τα επιτεύγματα του Ελληνικού Πνεύματος).

Ευχαριστώ όλους τους φίλους επισκέπτες για την μέχρι τώρα προσοχή που απέδωσαν στο κείμενο αυτό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΡΨΗ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

"...φωνή λαούλαλα ούλα
μαζική κουλτούρα
και όγγοι κοπριάς..."
Διονύσης Σαββόπουλος, στο "Βρώμικο Ψωμί"

Εδώ και μήνες είχα παρουσιάσει μια δημοσίευση με τίτλο "Η Ελλάδα ανοχύρωτη χώρα". Είχα εντοπίσει εκεί, ότι το κατεστημένο δεν ενδιαφέρεται να προασπίσει όχι μόνο τη δυνατότητα μιας αξιοπρεπους πορείας για τον τόπο, αλλά ούτε καν τη βάση της στοιχειώδους επιβίωσής του. Σε αυτή την οδό δυστυχώς, συμπορεύεται και η πλειοψηφία του λαού. Οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι, αλλά παρ΄όλα αυτά είναι σύνθετοι.
Παρόμοια κατάσταση ισχύει και για την πλειοψηφία των άλλων χωρών. Αρκετές από αυτές είναι ισχυρότερες και καλύτερα οργανωμένες από ότι η Ελλάδα. Όμως και αυτές είναι φανερό, ότι γλιστράνε μέσα στην καταστροφική δίνη, που επιβάλει η διεθνής ελίτ. Τα δεινά που διαγράφονται στον ορίζοντα, για κάποιες από αυτές τις χώρες, είναι οδυνηρά. Πόλεμος, βίαιη καταστροφή των υποδομών, εξαθλίωση. Τα πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα έδειξαν, ότι αυτή η απάνθρωπη επισυσσώρευση δεινών μπορεί να φτάσει τα όρια της πλήρους απόγνωσης.
Στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχει, νομίζω, μια ιδιαιτερότητα, όσο αφορά την ποιότητα της επιβαλόμενης διάβρωσης, η οποία δεν αποτελεί πλέον μόνο απειλή, αλλά σε ένα σοβαρό βαθμό έχει δημιουργήσει απτά δεδομένα. Πρόκειται για την πλήρη μετάλλαξη, αυτού μου μέχρι τώρα μας έκανε να είμαστε οι Έλληνες ως λαός.
Η χώρα μας πέρασε στο παρελθόν μεγάλες καταστροφές. Αλλεπάλληλους πολέμους, κάποιοι από τους οποίους ήσαν εμφίλιοι σπαραγμοί, μαζικές λιμοκτονίες, συρρίκνωση του ζωτικού χώρου, προσφυγοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, μεταναστευτικές αιμορραγίες. Όμως παρ΄όλα αυτά, όλα τα δεινά που προηγήθηκαν στην πρόσφατη ιστορία μας, δεν στάθηκαν ικανά να αμφισβητήσουν τα πάγια χαρακτηριστικά μας ως λαός. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η νεοελληνική κοινωνία δεν υπήρξε ανέκαθεν στρεβλή. Όμως κάποιες πάγιες αρετές της φυλής, που ας μου επιτραπεί να ισχυριστώ, ότι αποτελούν ίδια χαρακτηριστικά της, που την κάνουν εν τέλει να ξεχωρίζει, δεν αλλοιώθηκαν μέσα στη δίνη των γεγονότων. Τουναντίον μέχρι πρόσφατα κατάφεραν αλώβητα να επιβιώσουν και να μας καθορίζουν μονοσήμαντα.
Αυτά, που με απαράμιλη ποιητική γλώσσα έψαλε στο έπος του Ρωμιοσύνη ο Γιάννης Ρίτσος, είναι νομίζω χαρακτηριστικά. Αποτελούν στην ουσία μια μοναδική σφραγίδα στο μέτωπο ενός λαού, που κατάφερε να επιβιώσει ενάντια στην πολλαπλή και καταιγιστική λαίλαπα της επιβολής αλλοτρίωσης.
Το σπασιμο των μαρμάρων των αρχαίων ναών και των αριστουργημάτων της αρχιτεκτονικής και της εικαστικής τέχνης, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, οι μαζικοί εποικισμοί, οι βίαιοι εξισλαμισμοί, η επιβολή της σκλαβιάς και της αμορφωσιάς, οι εθνοκαθάρσεις, η επιβολή του κοτσαμπασισμού, της ξενοδουλείας και της βαθειάς υπανάπτυξης, του μιμητισμού και του δυτικόφερτου συρμού, η επιβολή μεταϊσλαμικής ηθικής, δεν στάθηκαν αρκετά, για να στερήσουν από τον Έλληνα το φιλότιμο, την επιείκεια, τη διάθεση αυτοθυσίας, την βαθειά καλλιτεχνική έμπνευση στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός απαράμιλου λαϊκού πολιτισμού, την τάση ενδοσκόπησης στο βάθος της ύπαρξης μας. Την γλυκύτητα της μητέρας, την αυτοθυσία του μεροκαματιάρη για τη φαμελιά, την οικογενειακή συνοχή, την συμπάθεια προς το γείτονα, την ανάταση ψυχής μέσα στο γλέντι, την συμπόνεση. Όλα αυτά που γνωρίσαμε από μικρά παιδιά, όχι σώνει και καλά σαν απαράβατο κοινωνικό κανώνα, αλλά σαν διαπνέουσα αύρα μιας πραγματικότητας στην ουσία της ζωής, που την έκανε να φέρει επάξια αυτό το όνομα, μέσα σε όλες της τις δυσχέρειες και τις κακοδαιμονίες της.

Την περίοδο της χούντας και ενώ η Ελλαδική κοινωνία έμοιαζε να διάγει εντός φυλήσυχης αφασίας από το εισόδημα που επέφερε το επεκτεινόμενο πολεοδομικό τέρας, με την μόνιμη ψύχωση του καθημερινού ανθρώπου για το "οικοπεδάκι" και για "να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του" επήλθε και αυτό που είχε εντοπίσει ο Κοσμάς ο Αιτωλός σαν κέρατα του σατανά πάνω στις στέγες: Η τηλεόραση.
Το θέαμα ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα στο ασυνείδητο του Έλληνα. Οι ιστορικές ρίζες του θεάτρου, είχαν βρει προηγουμένως έκφραση μέσα στην πλούσια νεοελληνική λογοτεχνία. Τα πονήματά της δεν αποτελούν μόνο μαργαριτάρια του λόγου, αλλά ψυχοφελή σταλάγματα στην τέρψη και την διαπαιδαγώγηση του λαού. Μεγάλα ονόματα, ικανά να θρέψουν με ταπεινή μεγαλοπρέπεια το ασυνείδητο του λαού, αναπαράγοντας και εμπεδώνοντας τις ψυχικές του καταβολές. Παπαδιαμάντης, Καρκαβίτσας, Μυριβίλης, Λουντέμης και τόσοι άλλοι.
Τα μαζικά μέσα έγιναν μαγνήτης, που στράφηκαν δόκιμοι θεράποντες της πένας, με τάση να πλησιάσουν και εκείνο το κοινό, που δεν διάβαζε. Μέσα από το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο, άρχισαν να φτάνουν στο ακροατήριο κάποιοι, που δεν ήσαν πλέον λογοτέχνες, αλλά σεναριογράφοι, όπως ο Νίκος Φώσκολος. Δεν έπαυαν όμως, δίπλα στην δημιουργία της έντασης, να επιχειρούν και το μύνημα. Το κοινό δέχθηκε αυτή την εξέλιξη, με ταινίες όπως η "Κοινωνία ώρα μηδέν", ή τις αστυνομικές ιστορίες του Γιάννη Μαρή, που επιχειρούν δίπλα στην απαραίτητη πλοκή να δομήσουν κάποια κοινωνικά ψυχογραφήματα των χαρακτήρων, ως φυσική εξέλιξη των όσων γνώριζε και βίωνε μέχρι τότε, προσαρμοσμένη στις τεχνολογικές εξελίξεις.
Έτσι η μετάβαση στον οχετό των ξένων σειρών και της εγχώριας σαπουνόπερας, που επάβαλε στη συνέχεια η τηλεόραση, έγινε σχεδόν ανεπαίσθητα. Η κυριαρχία της υποκουλτούρας, που βαθμηδόν επιβλήθηκε μαζικά, υποβίβαζε την άκριτη και παθητική κατανάλωση ήχου και εικόνας, στο επίπεδο του σινερομάντζου της εποχής. Ταυτόχρονα τα εικονογραφημένα της Ντίσνεϋλαντ είχαν μπλοκάρει τα παιδιά από τη μελέτη των βιβλίων. Τα παραμύθια, με την τεράστια συμβολή τους στην συγκρότηση της παιδικής ψυχής με την ταξινόμηση αρχετύπων, εκτοπίστηκαν. Όχι μόνο γιατί τα παιδιά έπαψαν να διαβάζουν βιβλία. Αλλά και διότι οι γιαγιάδες θρονιαζόντουσαν με τις ώρες μποστά στο χαζοκούτι, για να συζητήσουν με τη γειτόνισα τα καθέκαστα του σίριαλ την επομένη από τηλεφώνου.
Η τηλεόραση δεν αποτέλεσε μόνο πηγή παθητικής πρόσληψης παραστάσεων, αλλά στάθηκε κεντρική πηγή παθητικοποίησης.
Σε αυτό συνέβαλε και η κατάργηση του ζωτικού επικοινωνιακού χώρου της γειτονιάς. Η μόδα επέβαλε κατάργηση της ανθισμένης αυλής και αμπάρωμα στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας με "όλες τις ανέσεις". Ο γείτονας έπαψε να είναι άνθρωπος με πρόσωπο, αλλά απρόσωπο δεδομένο, που παρήγαγε θόρυβο και σκουπίδια, με βασικό σημείο σύντομης επαφής την είσοδο ή τον ανελκυστήρα.
Τη χαριστική βολή έδωσε η κάθετη πτώση του εισοδήματος και οι ανάγκη εργασιακής απασχόλησης της μητέρας, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει η οικογένεια, είτε τις ανάγκες επιβίωσης, είτε τις ανάγκες γοήτρου.
Ένας νέος διάβολος εισέβαλε στα σπίτια, που άρχισε να υποβιβάζει ψυχικά και σωματικά τα παιδιά: Το έτοιμο φαγητό.
Τυπική εικόνα ενός παιδιού ήταν όλο και εντονότερα τις πρόσφατες δεκαετίες το παρκάρισμα του μπροστά στην τηλεόραση, με ένα σουβλάκι, ή μια πίτσα, ή τσιπς, ή ένα χάμπουργκερ. Το παιδί κατάπινε πλέον χημικά και συντηριτικά με τροφές ελάχιστης θρεπτικής αξίας. Και η προσοχή του ήταν όμηρος στον οχετό της τηλεόρασης. Κάθε είδους αντιπαιδαγωγικά πρότυπα εύρισκαν πρόσβαση στην ψυχή του, διαμορφόνοντας μια ανύπαρκτη, ακροτηριασμένη προσωπικότητα.
Οι γονείς σπάνια είχαν διάθεση και κουράγιο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν κύρια να είναι φρόνημα, δηλαδή παθητικά. Στην ουσία τα παιδιά αποκτούσαν στη βάση της υποβιταμείνωσης και της τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου μια νευρικότητα, που αποκτούσε διαστάσεις έμφυτου.
Για τους γονείς θα έλυνε το πρόβλημα της διαμόρφωσης του παιδιού αφ΄ ενός μεν το σχολείο, με ένα από την ελίτ καθορισμένο αντιεκπαιδευτικό πρόγραμμα, δοσμένο από αδιάφορους "επαγγελματίες" εκπαιδευτικούς, συμπληρωμένο από τα ερεθίσματα, που το οικογενειακό περιβάλλον μετέδιδε στα παιδιά. Δηλαδή την καλύτερη βάση απαξίωσης. Αντίστοιχα ήταν και τα δωράκια: Πλαστικά τέρατα και ηλεκτρονικά παιχνίδια, που έσπρωχναν τα παιδιά βαθύτερα στον απόκοσμο της ατομικής μοναξιάς τους.
Με την είσοδο στην εφηβεία καραδοκούσε η κουλτούρα των χεβυμεταλλάδων. Νεκροκεφαλές, άναρθρες κραυγές, τέρατα, αίματα, τσεκούρια, σατανιστικές πεντάλφες, αναγωγή του κακού σε ύστατο αγαθό.
Έντεχνα έριχναν οι τεχνικοί της εξουσίας και το δόλωμα μέσα στο σκηνικό: Ναρκωτικά και έξέγερση εναντίον των πάντων, χωρίς συγκεκριμένο λόγο ή σκοπό.
Με το που το παιδί γινόταν έφηβος, ήταν πλέον κατάλληλα παρασκευασμένο για το σκοτεινό παιχνίδι της Indymedia και του Σόρος. Η καλλιέργεια του επιθετισμού και της απαξίωσης, θα γινόταν η βάση για την απελευθέρωση των συνδρόμων καταστροφής.
Οι ταινίες βίας είχαν διδάξει τα παιδιά ότι υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Και οι καλοί πρέπει να εξοντώσουν τους κακούς μέσα σε πανδαιμόνιο φωτιάς.

Η στημένη δολοφονία του Γρηγορόπουλου από επαγγελματία εκτελεστή έντονα φορτώθηκε - με την πλήρη συνεργεία του - στον πωρωμένο Ράμπο, φετιχιστή της αστυνομικής βίας Κορκονέα, που ακόμη προφανώς πασχίζει να καταλάβει, με ποιό τρόπο και γιατί τον έριξαν οι εντολοδότες του.πιδιωκόμενοι στόχευση της αστυνομίας ήταν πλέον γογονός. Οι μπάτσοι ήταν οι κακοί και οι πιτσιρικάδες ήταν οι καλοί. Με την κόλαση της αντεκδίκησης, πέρα από στοχεύσεις, προγράμματα ουσιαστικής αμφισβήτησης του κατεστημένου και δημιουργία οργανωτικής προοπτικής, προωθήθηκε χρονιάρες μέρες το πανυγύρι του χάους των μολοχιστών.
Το κράτος έχοντας απαξιώσει το εαυτό του, βαυκαλιζόμενο με την κοινοβουλευτική κλεπτοκρατία και την εκποίηση της κρατικής περιουσίας για να καταβληθούν τα τόκια στην υπερεθνική ελίτ, περιορίστηκε στο ρόλο του θεατού.
Τώρα οι χαφιέδες-προβοκάτωρες χτυπάνε την αστυνομία στο ψαχνό με καλάσνικοφ και χεοροβομβίδες, σε μια προσπάθεια διάλυσης των πάντων.
Ήδη, μέσα στην αναπουμπούλα οι πασάδες αμφισβήτησαν εντονότερα την επικράτεια. Με την επιβεβλημένη πυρπόληση της κρατικής συνοχής, δεν επιχειρείται μόνο η βίαιη ανατροπή μιας κυβέρνησης, που έτσι κι αλλοιώς οι οργανωτές της πρόσφατης επιβολής αστάθειας επέβαλαν με τα πάγια κοινοβουλευτικά τερτίπια στο σβέρκο μας. Οικοδομείται ταυτόχρονα και ο ολοκληρωτικός εξανδραποδισμός της Ελλαδικής κοινωνίας, βάζοντας τους πράκτορές τους, να αποκαλούν το τέρας "εξέγερση". Πρόκειται για την οικοδόμηση του Φράνκενστάιν Τζούνιορ εξ αίματος Ελλήνων.
Δεν κινδυνεύει μόνο η χώρα. Πρώτιστα κινδυνεύει η νεολαία. Που είτε το θέλουμε είτε όχι είναι ο ανθός και η ελπίδα της κοινωνίας και του Έθνους μας.

Αναμφίβολα, παράλληλα με την προώθηση του αξανδραποδισμού, συντελείται και μια νέα επαγρύπνηση, έξω από το μανιπουλάρισμα της κοινής γνώμης. Γιατί το θηρίο πετάει τη μάσκα.

ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ

Συχνά έκανα αναφορές στη μεθολογία της εξουσίας, να βάζει τους εκφραστές της να λένε κάποια σωστά πράγματα, για να αποκτήσουν μια δημόσια συμπάθεια, στρέφοντας την προσοχή προς τα λεγόμενα τους, για να τους βάλει μετά να χύσουν προπαγανδιστικό δηλητήριο, ως προς τις εν τέλει απιδιωκόμενες στοχεύσεις.
Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε δυστυχώς και τις πρόσφατες καταγγελίες της επιθετικότητας του Ισραήλ από τον πρώην υπουργό εξωτερικών Θεόδωρο Πάγκαλο. Όπως διάβασα στο ενδιαφέρον ιστολόγιο "Το Μακεδονικό Ζήτημα Σήμερα" ο ίδιος πολιτικός έκανε δηλώσεις για να προπαγανδίσει την ανάγκη επιβολής παγκόσμιας δικτατορίας, την οποία επιχειρεί να σερβίρει ως παγκόσμια "δημοκρατία", που θα απαλλάξει τον πλανήτη από τις υποτιθέμενες ατέλειες του εθνικού κράτους.
Διαβάστε την αντίστοιχη ανάρτηση:

http://macedonia-greece.blogspot.com/2009/01/blog-post_03.html

Είναι χαρακτηριστικό, πως οι εξουσιαστές μέσω των πρακτόρων τους, κάνοντας συγκεκριμένη "κριτική" σε βήματα που προωθούν τον Αρμαγεδώνα, ταυτόχρονα προβάλουν την αναγκαιότητα πραγματοποίσης στόχων, ένεκα των οποίων ο Αρμαγεδών προωθείται.

Πέραν αυτού η συγκεκριμένη στόχευση "ζυμώνεται" σε αυτή τη φάση έντονα από τα καρντάσια της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στην Ελλάδα. Μετά την Άννα Διαμαντοπούλου, που "προφήτευσε" στο ευρέως διαδομένο στο διαδίκτυο βίντεο τον περασμένο Νοέμβριο, την μεγάλη καταστροφή που έρχεται στην Αθήνα, από άτομα που δεν θα είναι οργανωμένα, αλλά θα δρουν μαζικά, όπου και έκανε αναφορά στην ανάγκη επιβολής παγκόσμιας κυβέρνησης, τώρα και ο "αδελφός" Πάγκαλος. Ο τρόπος είναι παλιός: Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Η μεθοδολογία στηρίζεται στο παλιό αντιδραστικό δόγμα: Τα ανθρωπάρια της καθημερινότητας είμαστε ανεγκέφαλα και οι εξουσιαστές μπορούν με τη μαγκιά τους να μας παρασύρουν όπου αποφασίσουν.
Μήπως είναι καιρός να φιλτράρουμε κριτικά τον σανό που σερβίρουν;

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΓΙΤΣΑΚ ΡΑΜΠΙΝ

Πρόσφατα απασχόλησε έντονα τη δημοσιότητα ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος, μετά από την επιστροφή των τριών φυαλών κρασιού, στον πρέσβυ του Ισραήλ, που του είχε δωρήσει εν όψει των εορτών. Ως γνωστόν τα κρασιά αυτά προήρχοντο από τα υψίπεδα του Γκολάν. Στη συνοδευτική επιστολή του ο κ. Πάγκαλος ανέφερε ότι δεν δέχεται τα κλοπιμαία, διότι αυτά αποτελούν προϊόν εγκλήματος. Όπως ήταν φυσικό, στη συγκεκριμένη φάση που η μαφία που διοικεί το Ισραήλ προωθεί γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα, η πράξη του Θεόδωρου Πάγκαλου μίλησε στην καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων και βρήκε αντίστοιχα ευρεία επικρότηση.
Αυτό όμως που δεν έγινε τόσο γνωστό, ήταν μια σύντομη, αλλά ιδιαίτερα βαρυσήμαντη συνέντευξη, που έδωσε ο ίδιος πολιτικός στο δελτίο ειδήσεων στο κανάλι Mega, με αφορμή την αίσθηση που δημιουργήθηκε από την επιστροφή στην πρεσβεία του δώρου τους. Σε αυτήν υπογράμμισε ο κ. Πάγκαλος δύο πολύ σημαντικούς παράγοντες, όσο αφορά την κρίση στην Μέση Ανατολή, που αποκτούν ιδιάζουσα βαρύτητα, επειδή εκφράστηκαν από ένα πρόσωπο που διετέλεσε υφυπουργός εξωτερικών.
Το πρώτο ήταν η διαπίστωση, ότι το Ισραήλ δεν διοικείται από τον Εβραϊκό λαό, αλλά από τοποτηρητές της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ο κ. Πάγκαλος επέμεινε ότι το Ισραήλ χωρίς το πατρονάρισμα των ΗΠΑ δεν θα άντεχε να υπάρξει ούτε ένα μικρό διάστημα και ότι η ύπαρξη του ουδεμία σχέση έχει με τα πραγματικά συμφέροντα του Εβραϊκού λαού.
Η δεύτερη διαπίστωση είναι, ότι οι τοποτηρητές των ΗΠΑ στο Ισραήλ, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ειρήνη, αλλά μεταχειρίζονται τους Παλαιστίνιους "όπως οι Σπαρτιάτες τους Είλωτες". Σαμποτάρησαν στην πράξη τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις του ΄Οσλο. Η διακύρηξη "ειρήνη έναντι εδαφών", που εικονικά αποδέχθηκαν εκεί, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ενώ η Παλαιστινιακή ηγεσία αναγνώρισε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, η πολιτική ηγεσία του κρατιδίου δεν έκανε την παραμικρή παραχώρηση στο εδαφικό θέμα, παρά τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις της. Τουναντίον έκανε ότι μπορούσε στην κατεύθυνση της όξυνσης, για να επιχειρηματολογεί, ότι δεν υπάρχει κάποιος συνομιλητής και ότι η μόνη δυνατότητα που απομένει είναι η ωμή βία.

Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα παραπέμψει στην ιστοσελίδα, στα βιβλία και τα βίντεο του Ισραηλινού δημοσιογράφου Barry Chamish. Ένα από τα θέματα, που έχει ασχοληθεί αυτός ο δημισιογράφος είναι η δολοφονία του Γιτσάκ Ραμπίν, που έγινε για να μπει ταφόπετρα στις διαπραγματεύσεις του Όσλο. Το σχετικό βιβλίο του απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία στο Ισραήλ, που δημαγωγικά διατείνεται ότι αυτό έχει δήθεν δημοκρατικό καθεστώς. Σε βάρος του έγιναν δύο απόπειρες δολοφονίας, οι οποίες όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, θα είχαν πετύχει το στόχο τους, αν δεν είχε ασχοληθεί αυτός στο παρελθόν τόσο έντονα με τις πρακτικές που εφαρμόζουν οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ σε βάρος των υποψήφιων θυμάτων τους, γνωρίζοντας έτσι στην πορεία τα τεχνάσματα που εφαρμόζουν και την διεστραμμένη πονηρία τους.
Αυτά που τεκμηριώνει στο βιβλίο του ο συγγραφέας (το οποίο υπάρχει και στα αγγλικά και μπορεί όποιος έχει ενδιαφέρον να to προμηθευτεί με τη μορφή κατ΄ευθείαν κατεβάσματος αρχείου από το διαδίκτυο) πιστοποιούν με γλαφυρό τρόπο αυτά που πρόβαλε ο Θεόδωρος Πάγκαλος στην πρόσφατη συνέντευξή του.

Ενάντια στην επίσημη κρατική εκδοχή, ότι τον Ραμπίν δολοφόνησε κάποιος φανατισμένος ακροδεξιός πολίτης, ο Ραμπίν δολοφονήθηκε από τους φρουρούς του. Ο ίδιος δολοφόνος δολοφόνησε μετά από καιρό και τον Αριέλ Σαρόν. Τη δολοφονία διηύθηνε επί τόπου ο τοποτηρητής των ΗΠΑ, δήθεν φιλελεύθερος Schimon Peres. Ενάντια στην επίσημη εκδοχή, ότι ο Ραμπίν δέχθηκε δυο σφαίρες από πίσω και από μεγάλη απόσταση, αυτός πέθανε από τρίτη σφαίρα που έφαγε από εμπρός από απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου, και η οποία του τρύπησε τη σπονδυλική στήλη, όπως κατέγραψε στο πόρισμα των αιτιών θανάτου ο ιατροδικαστής Baruch Gladstein.
Ο Ραμπίν δολοφονήθηκε μέσα στο αυτικίνητο, που τον μετέφερε στο νοσοκομείο, το οποίο απείχε περίπου πεντακόσια μέτρα από τον τόπο της δολοφονίας. Ενώ η απόσταση έπρεπε να διανυθεί μέσα σε δυο λεπτά, ο χρόνος που απαιτήθηκε ήταν πολύ μεγαλύτερος. Το δολοφόνο είδε και η κόρη του οδηγού.
Ένα ποσοστό 70% του Εβραϊκού λαού δήλωσε ότι θεωρεί κατασκευασμένη την επίσημη εκδοχή της δολοφονίας του Ραμπίν. Ο Ραμπίν δολοφονήθηκε μετά από μια συγκέντρωση, όπου τραγούδησε ένα ειρηνευτικό τραγούδι υπέρ των διαπραγματεύσεων του Όσλο.

Στο πρώτο βίντεο της σειράς που παραθέτω (τα υπόλοιπα τμήματα υπάρχουν στο you tube) ο Chamish περιγράφει τα γεγονότα της δολοφονίας, παραθέτοντας τη βιντεοσκόπηση που έγινε από τηλεοπτικό συνεργείο και σχολιάζοντας τη στις λεπτομέρειές της.

Με πολλαπλά άρθρα και βίντεο ο εν λόγω δημοσιογράφος έχει αμφισβητήσει το δόγμα της δήθεν υπεροπλίας του Ισραήλ. Παρουσιάζει τη θέση, ότι σε βάρος του Εβραϊκού λαού ο επερχόμενος Αρμαγεδώνας που κλιμακώνεται, θα αποτελέσει νέο Άουσβιτς, για την επιβολή παγκόσμιας δικτατορίας.
Η αντιαεροπορική ασπίδα του Ισραήλ μπορεί να αποκρούσει ταυτόχρονα 8.000 βλήματα, ενώ η Συρία μόνο διαθέτει 40.000 εκτοξευτές. Και η ρίψη πυρηνικής βόμβας εναντίον της Συρίας θα ήταν αυτοκτονία για το ίδιο το Ισραήλ.

Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΑΤΑΣΡΟΦΗΣ ΣΤΗ ΓΑΖΑ

Η νέα χρονιά ξεκίνησε με μια ανθρώπινη καταστροφή στη λωρίδα της Γάζας.
Για μια ακόμη φορά γινόμαστε αποδέκτες σε σκηνές φοβερής βαρβαρότητας σε βάρος ενός αποκλεισμένου λαού, που έχει στερηθεί τα πάντα, σε πλήρη λιμοκτονία και απόγνωση, που εφαρμόζονται από τον στρατό του γείτονα Ιστραήλ. Τον πιο επιθετικά πάνοπλο μηχανισμό εξόντωσης της περιοχής, με μια μεθοδολογία που θα έκανε και τα χιτλερικά Ες Ες να ωχρειούνε.
Και γεννιέται μοιραία το οντολογικό ερώτημα: Πως είναι δυνατόν ένας λαός, που τράβηξε τόσα πολλά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να εγκληματεί με τέτοιο αφάνταστο τρόπο σε βάρος της ανθρωπότητος, απαξιώνοντας κάθε έννοια ανθρωπισμού;
Την απάντηση στο ερώτημα μας τη δίνει η πράκτωρ της διεθνούς συμμορίας των Μολοχιστών-Σατανιστών υπουργός των εξωτερικών του Ισραήλ Λίβνι, διακυρήσσοντας ότι το Ισραήλ "αγωνίζεται για άλλες αξίες από ότι η Χαμάς, τις αξίες του "ελεύθερου κόσμου".
Πέραν από το γεγονός, ότι τη Χαμάς πατρονάρουν τα ίδια τέρατα, μέσω της δυτικοχαφιέδικης Ισλαμικής Αδελφότητος, που κινούν τα νήματα και της Λίβνι, ο στόχος είναι προφανής:

Η ΚΑΤΑΡΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΡΚΟΥΔΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΟ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΙΚΤΑΤΩΡΑ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ ΜΟΛΟΧΙΣΤΩΝ

Τα σενάρια κυκλοφορούν ήδη στο διαδίκτυο. Ο μάγκας που γύρισε το δήθεν διαφωτιστικό ντοκυμαντέρ με τίτλο - Zeitgeist -, που δήθεν κάνει κριτική στη μεθοδολογία της διεθνούς χρηματιστικής ελίτ, ενώ στην ουσία κάνει κριτική γνωστικιστικού τύπου στον έτσι κι αλλοιώς βαθιά αποτυχημένο (από πατρονάρισμα των ίδιων σατανιστικών συμμοριών) χριστιανισμό, με στόχο την επιβολή του βδελύγματος των Μολοχιστών, ως πανθρησκείας, είναι επικεφαλής του Venus Project. Ενός προγράμματος που προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τελείως, όπως δηλώνει, τις ανθρώπινες αξίες. Την κατάργηση δηλαδή του πολιτισμού, που με τεράστιους αγώνες ενάντια στη βαρβαρότητα πέτυχε το Ελληνικό Πνεύμα. Και όσο πετσοκομμένος και περιορισμένος και αν είναι αυτός ο πολιτισμός, το Ελληνικό Πνεύμα δεν παύει να έχει καθιερώσει σημαντικές αξίες διεθνώς, όπως τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, το προβάδισμα της προσωπικότητας ενάντια στην διευθυντική μαζοποίηση και την απαγόρευση των δημόσιων ανθρωποθυσιών.

Για άμεση πληροφόρηση
http://www.thevenusproject.com/intro_main/whatis_tvp.htm


Όπως αποκαλύπτουν προοδευτικοί Εβραίοι συναγωνιστές, ο Εβραϊκός λαός είχε εκατομμύρια θυμάτων στα στρατόπαιδα συγκέντρωσης, για να προωθήσουν οι Μολοχιστές τα σχέδια τους στη Μέση Ανατολή. Ακόμη μια φορά όμως σχεδιάζουν τον σφαγιασμό του Εβραϊκού λαού στο κοντινό μέλλον, για την προώθηση του Αρμεγεδώνα, ως λίπασμα της λεγόμενης νέας τάξης και επιβολής του παγκόσμιου δικτάτορα.
Τότε ο Χίτλερ, προσεχώς ο "παγκόσμιος ηγεμόνας".
Δείτε τα βίντεο του Barry Chamish στο youtube και google μέσω του barrychamish.com.
Ενημερωθείτε για τα απάνθρωπα σχέδια του Μολοχισμού, από τους συναγωστές του Ελληνικού Πνεύματος προοδευτικούς Εβραίους.

ΠΡΙΝ ΕΥΧΗΘΩ

ΠΡΙΝ ΕΥΧΗΘΩ
ΩΦΕΙΛΩ ΝΑ ΠΡΟΕΙΟΔΟΠΟΙΗΣΩ
ΑΛΛΟΙ ΕΥΧΟΝΤΑΙ
ΕΓΩ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ
ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΗΘΕΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ
ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΑΣ

Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΠΡΟΕΙΔΙΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ

ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΟΣ
ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΟΙ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΜΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΝ
ΤΟΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ
ΤΗΝ ΑΜΗΧΑΝΙΑ
ΤΗΝ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ

ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΟΔΟΣ
Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ
Η ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ
ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΒΑΘΟΥΣ ΚΑΡΔΙΑΣ