Το κλειδί της λανθάνουσας πόρτας

 

  Όταν σχολιάζω σε φιλικά ιστολογία με εκτεταμένα σχόλια δεν ζυνηθίζω να τα μεταφέρω εδώ με την μορφή ανάρτησης, θεωρώντας ότι είναι δεοντολογικά σκόπιμο, αυτά να ανήκουν στους χώρους που έγιναν. Στην προκειμένη περίπτωση προβαίνω σε μια εξαίρεση αυτής τής πρακτικής, προβάλλοντας μια ανάρτηση, που συνέθεσε ο διαχειριστής τού ιστολογίου ΔΙΟΔΟΤΟΣ από σχόλιά μου που κατατέθησαν σε πρόσφατες αναρτήσεις του εκεί. Αυτή η εξαίρεση γίνεται. επειδή θεωρώ, ότι τα όσα τυχαίνουν πραγματείας, έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και για την παρακολούθηση επόμενης ανάρτησης εδώ με θέμα τα όσα αξήγγειλε ο νέος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ μετά την ορκωμοσία του προ ημερών. Επίσης ευχαριστώ από καρδιάς το ιστολόγιο enaasteri.blogspot. com  για την προβολή των αναρτήσεων που κάνω, ή αυτών που με αφορούν.

 

Σημείωση Κ-Τ : Ο τίτλος της ανάρτησης εύχομαι να ικανοποιήσει τον αγαπητό φίλο Μποτίλια. Τον εμπνεύστηκα από τις πρώτες γραμμές του παρακάτω άρθρου, το οποίο στην πραγματικότητα αποτελεί συρραφή κλιμακωτών σχολίων του σε ανάρτησή μας σημειολογικού περιεχομένου, η οποία είχε μορφή παρουσίασης τηλεοπτικής σειράς. Διδαχτήκαμε πάλι ΠΟΛΛΑ από αυτή την εκπληκτική σειρά σκέψεων του Μποτίλια, η οποία περιλαμβάνει από ανατομία του καπιταλισμού στη διάρκεια αιώνων.. έως ψυχολογικό, και όχι μόνο, προφίλ του Ντόναλντ Τραμπ, και πολλά άλλα. Σημειώνω κάτι ακόμα για όσους δεν γνωρίζουν την πραγματική σημασία της λέξεως "λανθάνουσα". Σημαίνει "αυτή που είναι κρυμμένη, που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή, που διαφεύγει της προσοχής" .....

 

Διαβάζοντας αυτήν την ανάρτηση τού φίλτατου Κώστα, σχημάτισα την εντύπωση, ότι η αναφορά στην συγκεκριμένη σειρά αποτελεί μόνον μια αφορμή, ενώ η αιτία είναι βαθύτερη. Ο Κώστας μπορεί να μην επιλέγει τις εκτενείς αναφορές, αλλά σαν άνθρωπος που αφιερώνεται εδώ και χρόνια ψυχή τε και σώματι στην διαδικτυακή καλλιέργεια, διαθέτει ισχυρή κρίση, αλλά και ανεπτυγμένη διαίσθηση. Στην προκειμένη περίπτωση μάς υποδεικνύει μια θύρα, εγκαλώντας μας να βρούμε εμείς το κλειδί της. Ο τρόπος τής γραφής αποτείνεται σε σημαντικό βαθμό στο ασυνείδητο, επιχειρώντας να το θέση σε κίνηση, καθώς τέτοιου είδους αναρτήσεις δεν αποτελούν μνεία σε κάποιου είδους αγνωστικισμό, αλλά επιχειρούν να πυροδοτήσουν κάτι.
Προσωπικά δεν διαθέτω την υψηλή διαίσθηση στην πρόσληψη μηνυμάτων, ενός ΕργΔημΕργ, ή όπως ο Κώστας. Είμαι εγκεφαλικός τύπος, αλλά και έντονα συναισθηματικός, έτοιμος να καταπιώ το όποιο διαισθητικό μήνυμα πέφτει στα ύδατα που αρέσκομαι να περιφέρομαι, για να το χωνέψω με ίδια ευθύνη. Ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι είμαι κλειδοκράτορας, πάντοτε όμως αρέσκομαι να περιεργάζομαι τις κλειδαριές...
 

Μια ανάρτηση σήμερα με θέμα τις ΗΠΑ είναι αδύνατον να μην σχετίζεται με την χθεσινή ορκωμοσία τού νέου προέδρου. Όπως επίσης είναι εμφανές, ότι την προεκτείνει οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως σε επέκεινα μη προσδιοριζόμενες περιοχές, που καλείται έμμεσα ο αναγνώστης να ψηλαφίσει, αλλά και να ψιλαφίσει. Μη εξαιρουμένων και των δυο κατονομαζόμενων, χωρίς να αμφιβάλλω, και ότι και ο άλλος φίλος μας θα ανταποκριθεί προσεχώς με την δέουσα ευκαιρία.
Δεν αποτελεί φιλαρέσκεια ο ισχυρισμός, ότι πρώτος στα διαδικτυακά καθέκαστα διατύπωσα με κριτική διάθεση μια στροφή στις διακηρύξεις τού Ντόναλντ Τραμπ, όταν συνέβη αυτό που παρουσιάστηκε ως απόπειρα δολοφονίας. Έκτοτε δεν επεκτάθηκα σε αυτήν την προβληματική, ανταποκρινόμενος στην προτροπή καλών φίλων, να περιμένουμε μέχρι να εκδηλωθεί η συγκεκριμένη πρακτική των επιλογών, όταν αυτός αναλάβει καθήκοντα. Τώρα πλέον βρισκόμαστε στην εκκίνηση αυτής τής διαδικασίας. Όσα κατατίθενται στην συνέχεια, έχουν αφετηρία τα όσα έθεσε ο Κώστας σε αυτήν την ανάρτηση, δίνοντας έμφαση και σε κάποιες επιφυλάξεις, ή και φοβίες, που διατυπώθηκαν στα σχόλια εδώ, ξεκαθαρίζοντας ευθύς εξ αρχής, ότι αποστασιοποιούμαι πλήρως απέναντι στο ενδεχόμενο μιας επερχόμενης πολύ μεγάλης καταστροφής. Θεωρώ, ότι αρμόζει μια εκκίνηση των εκτιμήσεων όσων συμβαίνουν με άκρα νηφαλιότητα, διάθεση ρεαλισμού και κριτικό πνεύμα. Η βάση δεν μπορεί να είναι παρά η αποτίμηση όσων έχουν ήδη συμβεί στην πράξη, μακράν, τόσο από την τάση πλήρους απορρίψεως, όσο και πλήρους εξιδανίκευσης των επιδιώξεων και επιλογών τού νέου προέδρου.
 

Ρηξικέλευθες φυσιογνωμίες, πού διαθέτουν υπέρμετρο δυναμισμό, ικανότητα να βρίσκουν ευρεία απήχηση με οράματα που συστήνουν, τρόπους για να προωθούν και να πραγματοποιούν αυτά τα οράματα, αλλά και που διαθέτουν τις απαραίτητες ισχυρές βάσεις, ως προϋπόθεση για την δρομολόγηση μεγάλων τομών και ανατροπών, κάθε άλλο παρά σπανίζουν τελείως. Πλην όμως, για να μπορέσουν να ανέλθουν στην επιφάνεια και να κατισχύσουν αυτές οι φυσιογνωμίες, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, που αυτές οι τομές και ανατροπές αποτελούν απτή αναγκαιότητα για τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Και αυτές οι συνθήκες χαρακτηρίζονται από το δεδομένο, ότι η διελκυστίνδα των υφιστάμενων αντιθέσεων δεν είναι πλέον δυνατόν να εξακολουθήσει να συνεχίζεται με τον τρόπο που συνέβαινε πριν. Κατά συνέπεια, δεν είναι η χαρισματική ρηξικέλευθη φυσιογνωμία, που επιβάλλει μια ανατροπή, αλλά οι συγκεκριμένες συνθήκες είναι αυτές, που προάγουν αυτήν την φυσιογνωμία στο προσκήνιο, με υπαγόρευση να πραγματώσει την συγκεκριμένη ανατροπή. Οι αντιτιθέμενες δυνάμεις αντιμετωπίζουν συνήθως αυτήν την προοπτική ως αναπόφευκτη αναδίπλωση, με στόχο αφού ανακάμψουν, να επανέλθουν δριμύτερες, με στόχο την εκ νέου εξασφάλιση τού χαμένου εδάφους, στον βαθμό βέβαια που το όλο επιχείρημα δεν αποτελεί μια σκηνοθετημένη από αυτές παρέλκυση για κέρδισμα χρόνου. Οπωσδήποτε μια χαρισματική φυσιογνωμία διαθέτει την ικανότητα να θέτει στις εξελίξεις και την προσωπική της σφραγίδα. Αυτή όμως δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται έξω από τα όρια που διέπουν οι συνθήκες. Αλλά και η δράση της περιορίζεται χρονικά, στα όρια τού διαστήματος, που οι συνθήκες πριμοδοτούν τα αντίστοιχα εγχειρήματα.
 

Εφόσον λοιπόν ένας χαρισματικός ηγέτης είναι τέκνο των κατάλληλων συνθηκών, αρμόζει, πριν εστιάσουμε την προσοχή μας στην προσωπικότητα και στις προθέσεις της, να ερευνήσουμε τις συνθήκες που την προάγουν.
Η πρώτη ανάκτηση τής προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ, χαρακτηρίστηκε από την χρεωκοπία τής δυτικής ατζέντας σε επίπεδο γεωπολιτικής. Η υπερχρέωση των δυτικών κρατών και ο μηδενισμός τής οικονομικής τους ανάπτυξης, η αλλοπρόσαλλη μετακίνηση πληθυσμών από την περιφέρεια στις δυτικές χώρες και η μετακύλιση βασικών τομέων τής παραγωγής σε πρώην υπανάπτυκτες χώρες όπως η Κίνα και η Ταϊβάν, όπως και η υπερκόπωση από τούς αδιάκοπους επιθετικούς πολέμους των δυτικών ενάντια σε μικρές χώρες που προηγήθηκαν, είχαν ως στόχο την επιβολή ψυχολογικού κολάπς, με στόχο την αποδοχή τού αρμαγεδωνισμού, που κλιμακωνόταν μέσω τού τζιχαντιστικού χαλιφάτου στην Συρία. Η παρέμβαση όμως των Ρώσων στην Συρία, που απέδειξαν ότι διέθεταν οπλικά συστήματα ανώτερα των δυτικών, έβαλε ταφόπετρα σε αυτά σχέδια. Η πολιτική των νέοκονς, τής στρατηγικής τού Πετρέους επιβολής χάους στην μέση Ανατολή και κεντρική Ασία, με την οργάνωση και προώθηση τού ισλαμοφασισμού, που συνέχισαν κατόπιν οι Ομπάμα και Κλίντον, είχε προσκρούσει στα όριά της. Ενώ οι συνωμοσιολογικές θεωρήσεις ανέπτυσσαν διεθνώς βαθμηδόν επιρροή και το δυτικό γεωπολιτικό μοντέλο είχε εξατμιστεί, καθώς σε χώρες όπως η Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία συνέβαιναν αντίρροπες ζυμώσεις, ήταν για την δυτική κυριαρχία μια ριζική αναδίπλωση απαραίτητη. Η επανόρθωση τού γοήτρου των ΗΠΑ ήταν μια καθοριστική για το σύστημα αναγκαιότητα. Κατά πόσον ο Ντόναλντ Τραμπ και οι συνασπισμένες περί αυτόν προσωπικότητες, ήσαν οι αγνοί ιδεολόγοι, ή οι χρήσιμοι για το σύστημα αριβίστες, δεν είναι τής στιγμής να αποτιμηθεί. Αναμφισβήτητο είναι, ότι αυτή η διοίκηση είχε επιτύχει να μεταφέρει το κέντρο τής συνωμοσιολογικής αφύπνισης, ή ίσως “αφύπνισης” εντός τού Λευκού Οίκου και των προπαγανδιστικών του συγκροτημάτων, ενώ τα φούμαρα περί απαγχονισμού των Ομπάμα και Κλίντον στο Γκουτανάμο έδιναν και έπαιρναν ακατάσχετα. Και με την αυτοκτονία, ή “αυτοκτονία” του, ο Έπστιν είχε πάρει μαζί του τα μυστικά που επρόκειτο, ή “επρόκειτο” να απογυμνώσουν την διεθνή ελίτ, με την μετάβαση στον άλλο κόσμο τού άδου, ή μιας πολυτελούς βίλας σε κάποιο εξωτικό θέρετρο.

Μέσω τής καλπονοθείας ματαιώθηκε η επανεκλογή Τραμπ. Η εμμονή του να επιλυθεί το ζήτημα με αποκλειστική στήριξη σε “νόμιμα” μέσα, σε ένα καθεστώς όπου η νομοθεσία αποτελεί πρόφαση χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, αφ' ενός παρόπλισε πλήρως τα μαχητικά στελέχη που τον στήριζαν, παρέχοντας του το αποκλειστικό προνόμιο τής διαχείρισης τού σλόγκαν MAGA, αφ' ετέρου τσιμεντάρησαν την διοίκηση Μπάιντεν, ενώσω οι ΗΠΑ παρέμειναν απρόσκοπτες στην καταλήστευση τής υφηλίου μέσω τής επιβολής τού δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού και κύριου μέσου στις διεθνείς συναλλαγές, όπως και με την επιβολή των εναίσιμων δηλητηρίων, που μετέφεραν τεράστιους πόρους στις ΗΠΑ και στην Γερμανία, ως βασικές προϋποθέσεις για την χρηματοδότηση τού πολέμου στην Ουκρανία. Προϊόντος αυτού τού πολέμου, κόπασε και το παραμύθιασμα, ότι ο Τραμπ παραμένει πραγματικός πρόεδρος των ΗΠΑ και ντε φάκτο ενεργός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων τής χώρας, διότι εάν παρθούν τοις μετρητοίς αυτοί οι σκόπιμοι ψευδείς ισχυρισμοί, τότε αυτός καθίσταται συνυπεύθυνος τής επίθεσης στην Ουκρανία.
 

Αυτή η ντε φάκτο επιβολή πολέμου είχε σαν στόχο σε συνδυασμό με παράνομες σφοδρές οικονομικές κυρώσεις σε βάρος τής Ρωσίας και την καταστροφή στον υποθαλάσσιο αγωγό, να προξενηθεί σε αυτήν την χώρα τεράστιο οικονομικό κόστος και κόστος σε ανθρώπινες ζωές, που θα επέφερε θεόρατα εσωτερικά προβλήματα και μεγάλη αποσταθεροποίηση. Ενώ η Ρωσία θα είχε περιέλθει σε δεινή θέση, θα άνοιγε η ατζέντα τού Αρμαγεδωνισμού από τον σιωνισμό στην Παλαιστίνη, χωρίς να μπορεί η Ρωσία να ανταποκριθεί επαρκώς ταυτοχρόνως σε δυο πολύ ισχυρά μέτωπα, ωθώντας αυτήν την κατάσταση σε εφαρμογή πυρηνικών όπλων, όπως είχαν εξαγγείλει οι λεγάμενοι με το I PET GOAT V. Πλην όμως λογάριαζαν οι δυτικοί χωρίς τον ξενοδόχο, με αποτέλεσμα να ηττηθούν σε όλα μέτωπα, ενώ η Ρωσία εξέρχεται από αυτήν την κρίση με τεράστια οφέλη στον πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα. Το γόητρό της αυξήθηκε κατακόρυφα διεθνώς, ενώ η δύση καταρρακώθηκε πλήρως. Το κρατιδιακό μόρφωμα ηττήθηκε και ξεφτιλίστηκε διεθνώς, οι BRICS και η αποδολαροποίηση προχωρούν με γοργότατους ρυθμούς, η Αφρική καταργεί την αποικιοκρατία, δυνάμεις τεράστιου μεγέθους όπως η Κίνα και η Ινδία πετάνε την μονοκρατορία των ΗΠΑ στα αζήτητα, ενδιάμεσες δυνάμεις όπως το Ιράν παρεμβαίνουν ενεργά στην γεωπολιτική διαθέτοντας ένα πολύ αποτελεσματικό δυναμικό οπλικών συστημάτων, σημαντικοί πρώην σύμμαχοι των ΗΠΑ όπως η Σαουδική Αραβία έχουν αποχωρήσει, η Τουρκία έχει αγριέψει απαιτώντας τα πετρέλαια τής Μοσούλης που λυμαίνονται οι ΗΠΑ και επιβάλλοντας δικές της σφαίρες ελέγχου στην Μέση Ανατολή και Ευρασία, μικρές χώρες όπως η Υεμένη είναι σε θέση να αμφισβητούν την στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ερυθρά Θάλασσα. Τόσο οι ΗΠΑ, όσο και οι χώρες τής δυτικής Ευρώπης είναι πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ξεχαρβαλωμένες και καλούνται να διαχειριστούν τα μπάζα μιας κοινωνικής πτωχοποίησης, αποβιομηχάνησης, και εθνοτικής αλλοίωσης, χωρίς να διαθέτουν αξιόλογους φυσικούς πόρους, στα πλαίσια τής woke διάλυσης των κοινωνιών που επέβαλαν. Η παρακμή είναι πλέον κραυγαλέα, οπότε μόνον αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν, ότι είναι αναπόφευκτη μια επανεκκίνηση (reset). Σε αυτά τα πλαίσια βγάζουν μέσα από το καπέλο τού ταχυδακτυλουργού τούς φίλους με τα κόκκινα κασκέτα και τα ηχηρά σλόγκαν, για να περισώσουν, ότι μπορεί να διασωθεί από τα μπάζα τού συστήματος. Έφτασε μήπως η ώρα θεαματικών αλλαγών, που οι επερχόμενοι ηγέτες θα παραμερίσουν την παλαιά διεφθαρμένη κάστα εξουσίας, για να επιβάλλουν φρόνιμες και θετικές για για την κοινωνία μεταρρυθμίσεις, ή πρόκειται για λαγούς τού συστήματος, που προορίζονται να αλλάξουν τις προσόψεις, τα κουφώματα και την εσωτερική διαρρύθμιση, για να περισώσουν την φέρουσα κατασκευή; 

Έφτασε μήπως η ώρα θεαματικών αλλαγών, που οι επερχόμενοι ηγέτες θα παραμερίσουν την παλαιά διεφθαρμένη κάστα εξουσίας, για να επιβάλλουν φρόνιμες και θετικές για για την κοινωνία μεταρρυθμίσεις, ή πρόκειται για λαγούς τού συστήματος, που προορίζονται να αλλάξουν τις προσόψεις, τα κουφώματα και την εσωτερική διαρρύθμιση, για να περισώσουν την φέρουσα κατασκευή; Αυτά τα ερωτήματα μπορούν να προσεγγιστούν εξετάζοντας το δικό τους ποιον. Ένα ζήτημα μπορεί να απαντηθεί όμως με βεβαιότητα. Ο Αρμαγεδών πήγε περίπατο. Δεν απειλείται πλέον ο πλανήτης με τεράστιας κλίμακας καταστροφή. Πέραν αυτού όμως, όπως προεικάζει η διαίσθηση τού ιστολόγου, βαδίζουμε προς κάτι πολύ σημαντικό. Τα επόμενα εικοσιτετράωρα θα γίνουν εξαγγελίες που θα συγκλονίσουν και θα διχάσουν. Κάποιοι θα αισθανθούν ότι αποτελούν τούς μεγάλους χαμένους, ενώ άλλοι θα αισθανθούν ότι κερδίζουν πολλά. Εγώ προτιμώ σε τέτοιες φάσεις να εντείνω τις κεραίες τής κριτικής. Μόνον έτσι μπορεί να αξιοποιηθεί δημιουργικά η όποια εξέλιξη...  

Πριν προβώ σε μια προσπάθεια αποτίμησης τού ρόλου και των προθέσεων τού Ντόναλντ Τραμπ, επιθυμώ να αναφερθώ στην αμφισβήτηση κάποιων στερεότυπων, που εξακολουθούν να υφίστανται. Αυτά αφορούν τόσο την φύση τού πολιτικοοικονομικού συστήματος των ΗΠΑ, όσο και τον γενικότερη σχέση των ηγετών ως προς το σύστημα που εκάστοτε επικρατεί γενικά στον δυτικό χώρο.

Η αντίληψη, ότι ο καπιταλισμός είναι αντιδραστικό και καταπιεστικό σύστημα με σαφή αντιδημοκρατική αιχμή, που στηρίζεται στην τύποις και συγκαλυμμένη επιβολή μιας μειοψηφίας εχόντων μονομερώς σε βάρος των ασθενέστερων τάξεων, αποτελεί συνειδητή παρερμηνεία των πραγματικών δεδομένων, που προώθησε η μαρξιστική θεωρία προς εξυπηρέτηση των επιδιώξεων τής χρηματιστικής ολιγαρχίας των Ρότσιλντ. Η λενινιστική θεωρία, που διατυπώθηκε στο έργο “Ιμπεριαλισμός, το Τελευταίο Στάδιο τού Καπιταλισμού”, που διαπιστώνει, ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα κυριαρχείται από κρίσεις υπερπαραγωγής, που αναπόφευκτα οδηγούν στην διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων για την αναδιανομή τού φυσικού πλούτου και των αγορών, αποδείχθηκε εμπράκτως εσφαλμένη, παρά την επιβολή των δυο παγκοσμίων πολέμων. Ως ορθά ανέλυσε ο Αριστοτέλης στο έργο “Πολιτικά”, ουδένα πολιτικό σύστημα είναι αφ' εαυτού επιβλαβές για το κοινωνικό σύνολο. Καθοριστικός για την ποιότητα ενός πολιτικού συστήματος είναι ο τρόπος που αυτό εφαρμόζεται. Η ορθή του εφαρμογή ευεργετεί γενικώς, ενώ οι παρεκβάσεις του (σύμφωνα με το Αριστοτελικό όρο) καθίστανται επιβλαβείς. Τοιουτοτρόπως η Βασιλεία, η Αριστοκρατία και η Πολιτεία (Δημοκρατία) έχουν ως παρεκβάσεις την απολυταρχία, την ολιγαρχία και την οχλοκρατία. (Αυτής τής προβληματικής εξαιρείται η Τυραννίς, η οποία υπήρξε ιστορικώς σαφέστατα φιλολαϊκό και επωφελές σύστημα).

Μέχρι τα μέσα τής δεκαετίας τού '60 το σύστημα που επικράτησε στις ΗΠΑ, καίτοι καπιταλιστικό, εγγυόταν συνεχή άνοδο των εισοδημάτων τόσο για τους επενδυτές, όσο και για τούς εργαζόμενους, σε πλαίσια γενικής ευημερίας, χωρίς να διεξάγονται επιθετικοί πόλεμοι στο εξωτερικό, ή να επιβάλλεται νεοαποικιακή καταλήστευση άλλων χωρών. Αυτή η εκ των πραγμάτων συνεργασία των τάξεων απέδειξε, ότι η κεφαλαιοκρατία δεν είναι διόλου αναγκασμένη να καταφεύγει σε εμπόλεμες πρακτικές, σε τάσεις καταλήστευσης τρίτων, ή εντατικοποίηση της “εκμετάλλευσης”. Αντιθέτως, εφ' όσον η ανάπτυξή στηρίζεται σε προώθηση τής τεχνολογικής προόδου, εξορθολογισμό των παραγωγικών διαδικασιών και αύξηση τής εντατικοποίησης τού κεφαλαίου (αυτή η εντατικοποίηση σημαίνει βελτίωση τής οργανικής σύνθεσης τού κεφαλαίου. Αυτή αφορά την σχέση τού πάγιου κεφαλαίου, που επενδύεται σε εγκαταστάσεις, εξοπλισμό και προώθηση τής τεχνολογίας, ως προς το μεταβλητό κεφάλαιο, που επενδύεται σε πρώτες ύλες, σε ενέργεια και σε αμοιβές εργασίας). Η εντατικοποίηση τού κεφαλαίου ουδόλως οδηγεί κατ' ανάγκην σε εντατικοποίηση τής εργασίας, αντιθέτως διευκολύνει μέσω τού αυξανόμενου αυτοματισμού και ορθολογισμού σε χαλάρωση τού δαπανούμενου κόπου των εργαζόμενων. Επί πλέον, η εφαρμογή τού Κεϋνσσιανισμού, με την ενεργό παρέμβαση τού κράτους στην διεξαγωγή δημοσίων επενδύσεων, έγινε δυνατή η ελαστικοποίηση των κρίσεων υπερπαραγωγής, που σημάδεψαν την κρίση τού 1929.

Αντιθέτως, αυτοί που οργάνωναν την διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων μέχρι τα μέσα τής δεκαετίας τού '60 δεν ήσαν οι κεφαλαιοκράτες, αλλά τα χρηματιστικά συγκροτήματα των Ρότσιλντ, που αντλούσαν υπερκέρδη από την χρηματοδότηση των αντιμαχόμενων βασιλικών οίκων και κυβερνήσεων. Η συμμετοχή των αποικιοκρατικών χωρών σε πολέμους με τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και στην καταστολή των κινημάτων ανεξαρτησίας των αποικιών, δεν έχει εν τέλει αφετηρία την κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη, αλλά εδράζεται κυρίως στα προγενέστερα στάδια τής αποικιοκρατίας και τού μερκαντιλισμού.

Όπως έχει καταδειχθεί επί ιστορικής βάσεως, οι κλασικοί καπιταλιστές μέχρι των Β΄ΠΠ., με εξαίρεση την πολεμική βιομηχανία, δεν επιζητούσαν αύξηση κερδών μέσω τής διεξαγωγής πολέμων, αλλά επιδίωκαν την οικονομική τους κατίσχυση μέσω τού οικονομικού ανταγωνισμού. Η εταιρία Siemens είχε εκτοπίσει την αγγλική εταιρεία International Telefon Telegraph πλήρως από τον εξηλεκτρισμό τής Αιγύπτου μέσω οικονομικού ανταγωνισμού. Και δεν είναι τυχαίο, ότι αυτήν την επιχείρηση εξουθένωσαν με απεργίες, οι εργάτες που ακολουθούσαν το κομμουνιστικό και το ναζιστικό κόμμα. Το παραμύθι, ότι ο Εβραίος ιδιοκτήτης τής Siemens Βάλτερ Ρατενάου, που ως υπουργός εξωτερικών τής Γερμανίας, δολοφονήθηκε από τούς ναζί δήθεν για φυλετικούς λόγους, αποτελεί πρόφαση. Αναμφίβολα ο Ράτενάου είχε αρνηθεί με έμφαση την στήριξη στους σιωνιστές, υποστηρίζοντας τον ασσιμιλισμό των Εβραίων, δηλαδή την οργανική τους ένταξη στις χώρες όπου ζούσαν. Με αυτήν την δολοφονία, το αγγλοσαξονικό κατεστημένο, που στήριξε τούς ναζί, παραμέρισε ένα πολύ βασικό εκπρόσωπο τής κεφαλαιοκρατίας, που ανέπτυσσε την προώθησή της μέσω οικονομικών μεθόδων, προς όφελος τής πολεμοχαρούς βιομηχανικής καμαρίλας. Επίσης δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι Ο Βάλτερ Ρατενάου ήταν αυτός που μέμφθηκε την παγκόσμια συνωμοσία τής “Επιτροπής των 300”, έχοντας λόγω θέσεως σαφή γνώση τής πληθώρας των σιωνιστών, που ανήκαν σε αυτήν.

Όπως δεν είναι καθόλου τυχαία η κατακεραύνωση τού σιωνισμού από τον μεγαλοβιομήχανο κατασκευαστή αυτοκινήτων Henry Ford, με το βιβλίο “Ο Διεθνής Εβραίος”. Αυτός εργάστηκε όσο λίγοι για τον εξορθολογισμό τής παραγωγικής διαδικασίας, ως ένθερμος θιασώτης τής ισχύος μέσω οικονομικών μεθόδων, απεχθανόμενος την επιβολή μέσω πολέμων. Η ανελέητες επιθέσεις που δέχθηκε ο εφαρμοστής τού συστήματος Τέιλορ και τής ταινίας παραγωγής από την αριστερά, καταδεικνύουν τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αυτού τού χώρου, που σφράγισαν τις ιδεοληψίες της. Εξοβελίζοντας πάσα κεφαλαιοκρατική οντότητα ως “ταξικό εχθρό”, δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν στοιχειωδώς τις αντιθέσεις, που επικράτησαν στον χώρο που φιλοδοξούσαν να ανατρέψουν. Αλλά περί αυτών δεν έβγαλε άχνα ούτε το φιλοπόλεμο χρηματιστικό και βιομηχανικό κατεστημένο, θεωρώντας την αριστερά ως χρησιμότατο αντίπαλο δέος για την προξένηση ψυχροπολεμικού κλίματος και την διάσπαση των κοινωνιών. Ειδικά στην φάση τής ανάπτυξης τής καταναλωτικής κοινωνίας εκμεταλλεύτηκαν την αριστερά ως χρήσιμο φόβητρο ενάντια στους μικροεισοδηματίες, παρά την θεώρησαν ουσιαστική μεσοπρόθεσμη απειλή.
 

Η πολιτική γενικής ευμάρειας στις ΗΠΑ καταργήθηκε μετά την δολοφονία των Κένεντι στα μέσα τής δεκαετίας τού '60, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή. Οι μοχλοί τού γενικότερου νέου πολιτικού προσανατολισμού ήσαν οι εξής: Ριζική αλλαγή τού φορολογικού συστήματος, κατάργηση τού χρυσού στις διεθνείς συναλλαγές και επιβολή τού δολαρίου αντί αυτού, μαζικότατες επενδύσεις των φορολογικών εισπράξεων στην πολεμική βιομηχανία και συνεχής διεξαγωγή επιθετικών πολέμων στο εξωτερικό.

Το νέο φορολογικό σύστημα καθιέρωσε προοδευτικά εντεινόμενη συνεχή μείωση τής φορολογίας, μέχρι πλήρους ελαχιστοποίησης στην σύγχρονη φάση των μεγάλων εισοδημάτων και συνεχή αύξηση τής φορολόγησης των μικρότερων εισοδημάτων. Αυτό δεν είχε ως μόνη συνέπεια την συγκέντρωση τού πλούτου σε ελάχιστα άνωθεν ελεγχόμενα κυκλώματα τού κατεστημένου, στα πλαίσια μιας τρομακτικής αύξησης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Η εντεινόμενη πτωχοποίηση μεγάλου ποσοστού των πολιτών οδήγησε στην γκετοποίηση των μεγαλουπόλεων και σε ισχυρή αύξηση τής ναρκομανίας και τού αλκοολισμού. Επί πλέον επέφερε συνεχή ανάγκη να προβούν οι γυναίκες σε εργασιακή απασχόληση, για να στηριχθεί το οικογενειακό εισόδημα, ενώ μέχρι τότε απασχολούνταν σε δουλειές κυρίως οι γυναίκες τού μαύρου πληθυσμού, που ήσαν οι μόνιμοι αδικημένοι. Οι εντεινόμενη απομάκρυνση τής μητρικής φροντίδας από τα σπίτια κατέστησε τα παιδιά έρμαια τής τηλεόρασης και τής αγυρτείας, ενισχύοντας την πελατεία των συνοικιακών ντίλερ, με την συμβολή τής προώθησης μιας αντικουλτούρας πολιτισμικών σκουπιδιών.

Οι εισπραττόμενοι φόροι οδηγούνταν σε τεράστιο ποσοστό στην πολεμική βιομηχανία. Όπως αναλύει πολύ εμπεριστατωμένα ο Βέλγος τροτσκιστής διανοητής Ernest Mandel στο βιβλίο “Ο ΄Υστερος Καπιταλισμός”, η πτώση τής κατανάλωσης οδήγησε στην μετατροπή τής πολεμικής βιομηχανίας σε ουσιαστικό τομέα, για να καθίσταται δυνατή η ολοκλήρωση τού οικονομικού κύκλου. Έτσι δίπλα στον τομέα Ι, που περιλαμβάνει τις επενδύσεις βιομηχανικών εξοπλισμών και υποδομών και τον τομέα ΙΙ, που περιλαμβάνει καταναλωτικά αγαθά και στέγαση, επιβλήθηκε ο τομέας ΙΙΙ με καθοριστική σημασία, που αφορά τις πολεμικές δαπάνες, Έκτοτε αποτέλεσε η επιβολή επιθετικών πολέμων μόνιμο καθεστώς. Οι αποθήκες παραγωγής τής βιομηχανίας τού θανάτου κρίθηκε αναγκαίο να αδειάζουν για να γεμίζουν εκ νέου. Η διασπορά τής έντασης και η πυροδότηση περιφερειακών διενέξεων αποτέλεσαν την μόνιμη επιδίωξη τής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Μέσω αυτής τής πρακτικής μεταφέρθηκαν τεράστια ποσά από το εμπόριο όπλων και την επιβολή πολέμων από τις σύμμαχες χώρες των ΗΠΑ στις εγχώριες κάσες τού ολέθρου. Χαρακτηριστικά είχε η Γερμανία μέχρι την διεξαγωγή τής επίθεσης εναντίον τής Σερβίας και τον δεύτερο πόλεμο τού Κόλπου ισορροπημένο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών. Κατά την διεξαγωγή τού πολέμου εναντίον τής Σερβίας πετάχτηκε τεράστιος αριθμός πυραύλων των ΗΠΑ στην Αδριατική θάλασσα χωρίς συγκεκριμένο στόχο, μόνον για να μπουν αυτοί στο κοστολόγιο τού νάτο. Η Γερμανία εξαγόρασε την μη συμμετοχή της στην “συμμαχία των προθύμων” κατά τον δεύτερο πόλεμο τού Κόλπου με την καταβολή ενός τεράστιου ποσού στο σιωνιστικό μόρφωμα. Έκτοτε παρουσίασε το ισοζύγιο πληρωμών αυτής τής χώρας το πρώτο τεράστιο έλλειμμα.
 

Στρέφοντας στην συνέχεια την προσοχή προς εκείνες τις ρηξικέλευθες χαρισματικές φυσιογνωμίες, που έθεσαν την δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις, φτάνοντας να επιφέρουν αίσθηση άμεσης απειλής στο σύστημα, σε βαθμό που οδήγησε στην απροκάλυπτη εξόντωσή τους από αυτό, όπως οι αδελφοί Κένεντι και ο Όλοφ Πάλμε, όχι με διάθεση για παρελθοντολογία, αλλά για να προβούμε σε ενός είδους σύγκριση με το φαινόμενο Τραμπ, ώστε να αποκαλυφθούν ίσως κάποιες ιδιαιτερότητές του, που δεν είναι άμεσα προφανείς, αρμόζει να διαπιστωθούν τα εξής:

Ούτε οι Κένεντι, ούτε ο Πάλμε ήσαν κάποιου είδους αγγελούδια, που κινήθηκαν εκτός τής λογικής τού συστήματος. Ο Νίκος Βεργίδης περιγράφει στο πολύ σημαντικό βιβλίο του με τίτλο “Συνωμοσία τής Σιωπής” την σύγκρουση που μαινόταν στην δεκαετία τού '60 μεταξύ των μονοπωλίων τού Βορά και των Πετρελαιάδων τού Νότου, όπως και τον ρόλο των Κένεντι στην στήριξη των βιομηχάνων σε αυτήν την διαμάχη. Αυτή η σύγκρουση επαναφέρει στην μνήμη την σύγκρουση Βορείων και Νοτίων κατά την διάρκεια τού Αμερικανικού εμφυλίου, όταν οι Βόρειοι απέσπασαν από τους δουλοκτήτες των φυτειών τού Νότου το πολυτιμότερο εργαλείο τους, που ήσαν οι σκλάβοι. Η απελευθέρωση των σκλάβων αναμφίβολα βελτίωσε την θέση τους. Πλην όμως αυτή η κίνηση των Βορείων δεν έγινε από ανθρωπιστικές διαθέσεις για να ικανοποιηθούν οι ψυχές των γιαγιάδων τους, που παρακολουθούσαν τα καθέκαστα από ψηλά. Η “απελευθέρωση” των σκλάβων τούς οδήγησε σε ένα καθεστώς σκληρών φυλετικών διακρίσεων, που είχε σαν στόχο την μεταχείρησή τους σαν πολίτες βήτα κατηγορίας, για να χρησιμοποιηθούν σαν φτηνά εργατικά χέρια σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης, όταν προωθείτο η οικοδόμηση και ανάπτυξη των βιομηχανιών τού Βορρά. Και η κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων δεν προήλθε αποκλειστικά από τούς συνεχείς κοινωνικούς αγώνες των μαύρων, αλλά κατέστη δυνατή όταν με την αύξηση τής παραγωγικότητος έγινε σκόπιμη μια χαλάρωση των συνθηκών εργασίας.

Αυτοί οι βιομήχανοι τού Βορρά, όταν πλέον είχε καταστεί μέσω τής ανόδου τής παραγωγικότητος επαρκώς ανταγωνιστική στην διεθνή αγορά η οικονομική τους βάση, μπορούσαν να προωθήσουν την επέκτασή τους με καθαρά οικονομικές διαδικασίες. Αντιθέτως οι πετρελαιάδες τού Νότου, που διαχειριζόντουσαν και τις πλουτοπαραγωγικές τής Μέσης Ανατολής είχαν ανάγκη για την εξασφάλιση και την προώθηση των συμφερόντων τους από ένα πλέγμα διεθνών στρατιωτικών βάσεων, την κατασκευή αεροπλανοφόρων και άλλων κοστοβόρων οπλικών συστημάτων, στα πλαίσια συντήρησης μιας αδηφάγου στρατιωτικής μηχανής, που απορροφούσε τεράστιους πόρους, τούς οποίους στερούνταν η παραγωγική οικονομία για τις αυξημένες επενδυτικές της ανάγκες. Και όσο επιχειρηματολογούσαν οι πετρελαιάδες απέναντι στούς βιομήχανους στην βάση, ότι η βιομηχανία είναι αυτή που έχει αυξημένες ανάγκες ενέργειας, τα πράγματα εξελίσσονταν νορμάλ. Πλην όμως τα εξαγόμενα βιομηχανικά προϊόντα, αυτοκίνητα, πλοία, ηλεκτρικές συσκευές κλπ. απαιτούσαν όλο και μεγαλύτερη δαπάνη ενέργειας στο εξωτερικό, οπότε και ο τζόγος των πετρελαιάδων προσελάμβανε διεθνή επέκταση. Όμως οι βιομήχανοι για να παράγουν, πλήρωναν για τις αναγκαίες υποδομές οι ίδιοι, ενώ οι βασικές υποδομές των πετρελαιάδων ήταν η στρατιωτική υπερεπέκταση των ΗΠΑ, την οποία πλήρωνε το κράτος με την ασύμμετρη φορολόγηση άλλων. Είναι γνωστός ο ρόλος των λεγόμενων “επτά αδελφών” των συνασπισμένων δηλαδή πετρελαϊκών κολοσσών στην δολοφονία των Κένεντι. Όμως και τα μονοπώλια τού Βορρά δεν ήσαν ευαγή ιδρύματα. Ο έλεγχος τής μαφίας στα συνδικάτα τού Σικάγου, που ήταν το σημαντικότερο κέντρο τής βιομηχανίας αυτοκινήτων, ήταν ασφυκτικός. Καθόσον η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δυο κλάδων αυξανόταν, ξεκίνησε να ξεφεύγει από τα “πολιτισμένα” πλαίσια. Οπότε εφαρμόστηκε η πρακτική, που όταν δεν επαρκούν τα οικονομικά μέσα, τότε παρεμβαίνουν οι δυναμίτες.  

Το αμάρτημα που διέπραξε ο Κένεντι ήταν ότι απαίτησε περισσότερο πραγματική οικονομία από στρατιωτική επέκταση, για να στηρίξει τα μονοπώλια των βιομηχάνων τού Βορρά που υπηρετούσε. Η ενδυμασία των “χαρτογιακάδων”, όπως ονομάζει τα στελέχη αυτών των μονοπωλίων ο Νίκος Βεργίδης, ήταν αναμφίβολα περισσότερο αξιοπρεπής από τις στολές των στελεχών τού Πενταγώνου. Έτσι απέκτησε ο Κένεντι με το αφήγημά του την διεθνή αίγλη ενός αγνού ειρηνιστή και αποφασισμένου δημοκράτη, ενώ εκπροσωπούσε τα συμφέροντα τού ενός από τους δυο βασικούς οικονομικούς και πολιτικούς στυλοβάτες τού συστήματος. Και αυτό που ενόχλησε τούς αντιπάλους του, δεν ήταν το αφήγημά του καθ' εαυτό, αλλά η έμπρακτη αμφισβήτηση τής δικής τους κερδοφορίας. Όμως στην πράξη, το αφήγημα τού Κένεντι πυροδότησε τις εξεγέρσεις των φοιτητών που ακολούθησαν, οι οποίοι έθεσαν στην πορεία σε κίνηση τον τεράστιο χείμαρρο τού αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Αλλά και ο Όλοφ Πάλμε, που εξιδανικεύτηκε ως μεγάλος ειρηνιστής τού κινήματος των Αδεσμεύτων, ήταν αυτός που με κρατική στήριξη ενίσχυσε επικίνδυνα για τα διεθνή καρτέλ την Σουηδική πολεμική βιομηχανία. Η εταιρεία Μπόφορς εκτόπισε τότε τα καρτέλ τού πολέμου από την μεγάλη αγορά τής Ινδίας, την οποίαν προσέγγιζε ο Πάλμε στο κίνημα των Αδεσμεύτων. Το φιλειρηνικό του αφήγημα συνέβαλε αποφασιστικά στην διαμόρφωση τού ειρηνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, που αμφισβήτησε τον επανεξοπλισμό της με πυραύλους μέσου βεληνεκούς, άσχετα εάν στην πορεία οι πράσινοι αποδείχθηκαν πέμπτη φάλαγγα τής πολεμικής βιομηχανίας και των μεγάλων πετρελαϊκών συγκροτημάτων.

Ασχέτως τού ποιες σκοπιμότητες βρίσκονται πίσω από τα αφηγήματα των μεγάλων ρηξικέλευθων πολιτικών προσωπικοτήτων, τα αφηγήματά τους γίνονται στην πορεία μαγικά χαλιά για να απογειωθούν κοινωνικά κινήματα. Και μπορεί το σύστημα να έχει δείξει την ικανότητα στην αλλοίωση και στον παροπλισμό αυτών των κινημάτων με διαδικασίες αποπροσανατολισμού, που η μακρά πείρα του και η αποτελεσματικότητα των μηχανισμών του επιβάλλουν. Όμως αυτά τα κινήματα αυξάνουν σε συγκεκριμένες φάσεις με ισχυρό τρόπο την κοινωνική κινητικότητα και εναπόκειται σε αυτούς που μπορούν, να τα αξιοποιήσουν κατάλληλα.

Εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν άλλαξε ουσιαστικά τα δεδομένα τού συστήματος. Ακόμη και η δικαστής που αυτός όρισε στο ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο, στήριξε την απόρριψη τής καταγγελίας του ενάντια στην καλπονοθεία. Στην ουσία ο Τραμπ προσαρμόστηκε πλήρως με αυτά τα δεδομένα, γνωρίζοντας ότι “καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια”. Ακόμη και ο προσωρινός τερματισμός των πολέμων μπορεί να ήταν μια αναδίπλωση τού συστήματος, με στόχο να αποκαταστήσει το πλήρως αποσυντεθειμένο γόητρό του, ώστε να επιβάλλει στην συνέχεια τον πόλεμο στην Ουκρανία με το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα τής άμυνας ενάντια σε επιτιθέμενο.
Πλην όμως το αφήγημα που προώθησε ο Ντόναντ Τραμπ είναι ό,τι πιο ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό έχει διατυπωθεί από πολιτικό ηγέτη τα τελευταία 200 χρόνια. Πριν από αυτόν, πολλοί άλλοι που ανήκαν στο περιθώριο, πρόβαλλαν αυτές τις θέσεις. Όμως είναι τελείως διαφορετικό και έχει τεράστιες συνέπειες, να προβάλλονται αυτά από το στόμα τού προέδρου των ΗΠΑ. Άσχετα ποιες συγκυρίες υπάρχουν πίσω από την διαδικασία τής Μεγάλης Αφύπνισης, αυτή είναι αδύνατον πλέον να συρρικνωθεί στα όρια μιας μυθοπλασίας και θα αποτελεί πάντοτε τον ισχυρότερο και σπουδαιότερο οδηγό για δράση για όλη την ανθρωπότητα. Γι αυτό, ασχέτως με ποιες ολιγωρίες, ατοπήματα, συμβιβασμούς, ή άλλου είδους αρνητικές επιλογές συμβιβαστεί ο πρόεδρος Τραμπ στο μέλλον, οι αφυπνισμένοι, όταν αναφέρουμε πάντοτε το όνομα του, θα γεμίζει το στόμα μας δέος, σεβασμό και ευγνωμοσύνη, ασχέτως τής κριτικής που μπορεί να προκύψει στο μέλλον.
Ο Τραμπ καλείται στα πλαίσια μιας πλήρως παρηκμασμένης αυτοκρατορίας να τετραγωνίσει τον κύκλο, μέσα σε αδιέξοδο εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον. Η θέση του είναι δεινή. Γι αυτό πάσης κριτικής αρμόζει να προηγείται η διάθεση κατανόησης και ο συνεπής αυτοέλεγχος σε ότι διατυπώνεται, με μόνιμη διάθεση να ζυγίζονται αυτά που γίνονται κάτω από τις σκοπιμότητες και το βάρος των συνθηκών, ενώ η στήριξή μας σε κάθε θετική του επιλογή θα παρέχεται αφειδώς. Τού εύχομαι εκ βάθους καρδίας τα καλύτερα.
Όλη η ανθρωπότητα καλούμαστε να αξιοποιήσουμε την προσφορά του με τον πλέον δημιουργικό τρόπο.

 

Σχόλιο από την ανάρτηση "Ομιλία Τραμπ - Καπιτώλιο - ενσωματωμένοι ελληνικοί υπότιτλοι" :

Μποτίλια στο Πέλαγος 21 Ιανουαρίου, 2025 21:25

 

Ο Τραμπ δεν διαμόρφωσε την προσωπικότητά του σαν πολιτικός αλλά σαν μάνατζερ και χωρίς να εκπροσωπεί ούτε το απόλυτο καλό, ούτε το απόλυτο κακό, είναι υπέρμετρα ναρκισσιστής, πολύ καλός στην συστηματική οργάνωση δεδομένων, ενώ στην βάση τής προσωπικότητός του ελλοχεύει μια έντονη παρορμητική έλξη, που εξασκεί η εναπόκτηση δύναμης, η δημόσια προβολή και οι εκδηλώσεις αγάπης τού κοινού. Έτσι συνιστά ένα δυναμικό μείγμα, που δεν τού επιτρέπει να υπερβεί κάποια όρια προς αμφότερες τις κατευθύνσεις.
Έχει μεγάλο σεβασμό στον πατέρα του, που θεωρεί βάση τής δικής του ανόδου και τής επιτυχίας και αυτό έχει πολύ θετικές συνέπειες στην διαμόρφωση τής προσωπικότητός του. Ο Ναρκισσισμός έχει σημαντικές αρνητικές ιδιότητες, αλλά έχει και κάποιες πάρα πολύ θετικές συνέπειες. Το τελευταίο, που θα ήταν δυνατόν να θέσει σε αμφισβήτηση ένας συνεπής ναρκισσιστής είναι το γόητρό του. Ο Τραμπ έχει δηλώσει, ότι δεν είναι διατεθειμένος ποτέ να χάνει. Αυτό υποδηλώνει ατσάλινη εμμονή. Επί πλέον έχει δηλώσει, ότι ενώ πιστεύει στον Θεό, δεν χρειάζεται ποτέ να εξομολογηθεί, διότι ουδέποτε διέπραξε κάτι μεμπτό. Αυτό δηλώνει ατσάλινη αυτοπεπείθηση. Θεωρεί τον εαυτό του συνεχιστή μιας πορείας που ξεκίνησε ο πατέρας του και σε αυτόν λογοδοτεί εσωτερικά. Άρα διαθέτει μέτρο. Επί πλέον το απόλυτο καμάρι του είναι ο γιόκας του, στον οποίον διαβάζει το μέλλον και θεωρώ ότι δεν σκοπεύει ποτέ να τον προδώσει, παραδίδοντάς του ένα καλύτερο μέλλον. Επί πλέον επιδεικνύει πάντοτε την γυναίκα του. Το γυναικείο πρότυπο συμβολίζει την οικουμένη, την δημιουργία, το κάλλος, την αρμονία, την χάρη. Αυτά είναι τα βαθύτερα στηρίγματά του.
Ο μακαρίτης κωμικός Κώστας Τσάκωνας είχε δηλώσει, ότι ενώ αγαπάει τον κινηματογράφο, προτιμάει το θέατρο, διότι σε αυτό βιώνει την ψυχεδέλεια των αντιδράσεων τού κοινού. Η ψυχεδέλεια υπερβαίνει την λογική, χωρίς όμως να την καταργεί, αλλά προσπαθεί με συνέπεια να την θέσει στην υπηρεσία της.
Στην πρώτη διάρκεια τής θητείας του ο Τραμπ δεν είχε γνώση τού χώρου. Αποδείχθηκε, ότι τόσο στον Λευκό Οίκο, όσο και στο άμεσο περιβάλλον ήταν περιτριγυρισμένος από φίδια. Οι ενέργειες του έμοιαζαν με πυροτεχνήματα ενός χορού μέσα σε ναρκοπέδιο. Θεώρησε, ότι με αυτόν τον χορό θα έδινε δείγμα γραφής και θα μάθαινε να πατάει χωρίς να χάνει την ισορροπία του στα ελάχιστα σημεία που προσφέρονται.
Ο τραμπ είναι βρωμιαράκος, χωρίς όμως να είναι βρωμιάρης. Γνωρίζει εκ πείρας, ότι για να μπορέσει να μεταβεί κάποιος σε μια πιο καθαρή περιοχή, είναι υποχρεωμένος να πατήσει και σε κάποιες βρωμιές. Οι πρώτες επαγγελματικές δραστηριότητες τού πατέρα του εξ άλλου δεν ήσαν σώνει και καλά περιωπής. Γνωρίζει, ότι αυτοί που επιλέγουν κάποιες τελείως καθαρές πίστες, μπορεί να βρίσκονται σε μια εσωτερική διαπάλη για να δαμάσουν τον εσωτερικό τους δαίμονα, όμως δεν μπορούν να επιβάλλουν άμεσα κάτι πρακτικό στον εξωτερικό χώρο. Η αμφισβήτηση εξωτερικών δαιμόνων απαιτεί παρεμβάσεις στον δικό τους χώρο. Και αυτό που κρίνει την τελική κάθαρση είναι οι προθέσεις και όχι τα αναπόφευκτα πατήματα σε ρύπους για λόγους τακτικής. Αυτή η διαδικασία απαιτεί σθένος, αποφασιστικότητα, ετοιμότητα διακινδύνευσης, καθώς και ένα ιμάντα σωτηρίας μέχρι το βάθος που ενδημεί το απόλυτο καλό. Τέτοιες διαδικασίες δεν μπορούν να τις εποπτεύουν οι έξωθεν ευρισκόμενοι, αλλά σε τελευταία ανάλυση ούτε και αυτοί που τις αποτολμούν. Τούς οδηγεί μια εντελέχεια, που δεν είναι διατεθειμένοι να παρακάμψουν.
Ο Τραμπ καλείται να προβεί σε δύσκολους συμβιβασμούς και επικίνδυνους ακροβατισμούς. Στο επιτελείο του μπήκαν σκληροί φιλοσιωνιστές, όμως η κατάπαυση πυρός στην Γάζα είναι γεγονός. Εκτιμώ, ότι επιθυμεί την ειρήνευση τού Ουκρανικού. Είναι ένα ζήτημα κεντρικό, που θα κριθούν πολλά. Όμως πρέπει να πείσει γι αυτό ένα ολόκληρο συρφετό. Και για να το πετύχει μπορεί να χρειαστεί να ρίξει άλλα κομμάτια του στο θηρίο.
Προτίθεμαι να τον δω με έντονη κριτική διάθεση, όμως εφόσον τον δέχομαι εσωτερικά και στέλνοντάς του όση θετική ενέργεια μπορώ.

 ---------------------------------------------------------

Σχόλια Μποτίλια στο Πέλαγος, από την ανάρτηση "Όλα τα διατάγματα που υπέγραψε ο Ν.Τραμπ στο CapitalOneArena" :

Φίλτατε Διός Κούρε,

Ουδείς καλόπιστος και εχέφρων αποσκοπεί να αποδομήσει τον Ντόναλντ Τραμπ. Έχουν δοθεί όμως αρκετές λαβές, ώστε να επιχειρηθούν κριτικές προσεγγίσεις σε πεπραγμένα. Οι πλειοψηφία των σοβαρών αναλυτών, συμπεριλαμβανομένων και των επαγγελματιών τού είδους που κάνουν σημαντικότατες παρεμβάσεις, αποφεύγει ρητά να προβεί σε τελειωτικά συμπεράσματα. Ο Τραμπ θεωρείται ως μη προκαθορίσιμος (unpredictable). Εκτιμώ, ότι μέχρι σήμερα έχει πει πολλά ψέμματα. Πλην όμως δεν παύει να είναι και εκείνος ο πολιτικός, που έχει κατονομάσει τις πλέον φοβερές για το σύστημα αλήθειες. Βαθύ κράτος, παιδοβιασμοί, αδρενοχρώμιο, ρόλος τής FED.

Ο Τραμπ μοιάζει να αιωρείται μεταξύ δυο απόλυτων άκρων, που το ένα είναι η διάσωση τού κατεστημένου και το άλλο είναι η ριζική του ανατροπή. Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε, ότι το δεύτερο είναι αδύνατον να προωθηθεί χωρίς ταυτόχρονη στήριξη στο πρώτο. Κάθε άλλου είδους εκτίμηση, δεν εκφράζει κάτι περισσότερο από ευσεβείς πόθους, που δεν ανταποκρίνονται σε ρεαλιστικές δυνατότητες. Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης, που είχε αποτολμήσει να προβεί σε κατανομασία των πολύ σκοτεινών δεδομένων τού συστήματος, μυστικές αδελφότητες, μυστικές υπηρεσίες και κυριαρχία στην έκδοση χρήματος, ήταν ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, που ρούφηξε απότομα και ανελέητα η συστημική δύνη. Δεν είμαστε όλοι χειραγωγήσιμοι, όμως δεν παύουμε να είμαστε όλοι διαχειρήσιμοι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Όπου δεν μπορεί να εφαρμοστεί η εξαγορά, εφαρμόζεται η εξουδετέρωση με ποικίλους τρόπους, έσχατη των οποίων είναι η φυσική εξόντωση.

Κατά την γνώμη μου, βρισκόμαστε μπροστά σε μια συναρπαστική διελκυστίνδα, που θα προσπαθήσω να αναπτύξω σε σχόλια προηγούμενης ανάπτυξης: Θα καταφέρει τελικά ο Τραμπ να επιβληθεί στον εαυτό του, ή μήπως ο εαυτός του θα κυριαρχήσει στις επιλογές του, με απρόβλεπτες συνέπειες; Ένας πρωτοφανής δυναμισμός λανθάνουσας ισορροπίας, που πρώτη εκδήλωσή του ήταν η επιβολή παύσης πυρός στην Γάζα. Μια επιλογή που επιβάλλει ο ρεαλισμός, αλλά και που οι προεκτάσεις της αγγίζουν το μύχιο ψυχικό βάθος τής οικουμένης.

Η διαπάλη μεταξύ συνειδητότητος και μύχιων παρορμήσεων καταλαμβάνει πλέον την πιό ευαίσθητη αρένα τού πολιτικού γίγνεσθαι. Το σκορ μπορεί να είναι τόσο η ολοκληρωτική πτώση, όσο και η ηρωική έξοδος. Όσοι καταβάλαμε το εισιτήριο να υπάρχουμε σε αυτήν την εποχή, θα σφίξουμε παλάμες και δόντια, με κοινό χαρακτηριστικό για όλους ανεξαιρέτως προσδοκιών την άφθονη ένταση.

 

Φίλε Κώστα,

Όσο αφορά την πρόσφατη εξαγγελία Τραμπ περί πάταξης τής εγκληματικότητος, ούτε μού αρέσει ούτε με πείθει στο ελάχιστο, διότι η αιχμή της στοχεύει αλλού. Στην αποκλειστική συνέντευξή του ο Τραμπ στον Τάκερ Κάρσον στις 20.01 (ήδη στην αρχή τής συνέντευξης, δεν χρειάζεται να την παρακολουθήσει κάποιος ολόκληρη για να το διαπιστώσει)
https://www.youtube.com/watch?v=Nvuh2hCB5mk
ισχυρίστηκε ο Τραμπ, ότι η εγκληματικότητα στην χώρα, που θριάμβευσε ο Αλ Καπόνε, η Σικελική μαφία και η μαφία τής Μασσαλίας επί πάμπολλες δεκαετίες, είναι εισαγόμενη και οφείλεται στην λαθρομετανάστευση, που εισάγει και εμπορεύεται τα ναρκωτικά.
Αναγνωρίζω πλήρως το πρόβλημα τής λαθρομετανάστευσης και πριμοδοτώ χωρίς εκπτώσεις το ξωπέταγμά της. Όμως η συγκεκριμένη αναφορά τού Τραμπ δεν αφορά εν τέλη το έγκλημα, αλλά έχει, όπως καταγράφεται στην πρώτη του αποκλειστική συνέντευξη αποκλειστικά αντιξενική αιχμή, όπως καταδεικνύει η παθοψυχολογία των Musk και Peter Thiel, που την έκαναν από την Νοτιοαφρικανική 'Ένωση όταν καταργήθηκε το απαρτχάιντ.
Εάν είναι δυνατόν το πρόβλημα τής εγκληματικότητος σε μια χώρα 330.000 εκατομμυρίων, που το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος ελέγχει σημαντικούς τομείς την οικονομίας και όπου το εμπόριο ναρκωτικών αποτελεί σημαντική πηγή τής χρηματοδότησης των μυστικών υπηρεσιών, να ανάγεται στα ντηλέρια μερικών εκατομμυρίων εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών. Αυτοί είναι ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι και μπορούν να αντικατασταθούν αμέσως από το άφθονο κόπρανο που περιφέρεται στις ΗΠΑ με εγχώρια υπηκοότητα.
Επειδή γνωρίζω προσωπικά από δεύτερο χέρι κάποια πρωτοπαλίκαρα τής ελλαδίτικης μαφίας στην Νέα Υόρκη (εάν σού λέει κάτι το όνομα Τσέλιγκας) τα κάτασπρα γιλεκάκια είναι πολύ εντυπωσιακά, αλλά ας πάει να τα πεί αυτά ο λεγάμενος στον διαπλεκόμενο με την μαφία Τζουλιάνι και σε αυτούς που πούλαγε στο παρελθόν ακίνητα και νοίκιαζε πανάκριβες σουίτες στα ξενοδοχεία.
Και άντε τώρα να κόψει κάποιος απότομα την στόφα από τα πολλά εκατομμύρια πρεζόνια και μαριχουανάκηδες στις ΗΠΑ. Τότε είναι που θα ξεκινήσει εμφύλιος ΑΥΡΙΟ.
Μπορεί να δώσει προοπτική στους κατεστραμμένους εδώ και τώρα; Μπορεί να προσφέρει θέσεις εργασίας; Θα με έπειθε πολύ περισσότερο εάν εξήγγειλε την οργάνωση κέντρων αποτοξίνωσης και κέντρα δημιουργικής απασχόλησης τής νεολαίας.
Είπαμε να αναφερθούμε στα θετικά. Ας μην ξεκινήσουμε με αυτά που τον εκθέτουν άσχημα. Και ας προσέξει πολύ. Διότι δεν καραδοκώ μόνον εγώ, καραδοκεί και ο Μπάνον, που είναι απείρως ισχυρότερος εμού. 

Για να μην παρεξηγηθεί η εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπο τού Ντόναλντ Τραμπ, επιθυμώ να προσθέσω, ότι αδυνατώ να εντοπίσω κάποια αντιξενική διάθεση στο βάθος τής προσωπικότητός του. Ο Τραμπ είναι ένας καλός άνθρωπος και έχει βιώσει αρκετή χλιδή, αποδοχή και χειροκρότημα, για να θρέφει σύνδρομα ενάντια στο όποιο ρεμάλι σέρνεται στο κοινωνικό περιθώριο. Είναι όμως η μέγγενη των δεδομένων τέτοια, που θα τον υποχρεώσει να πει και κάνει πολλά για λόγους σκοπιμότητας που κρίνει αναπόφευκτη. Γνωρίζοντας, ότι μια πρόσθεση δεν κρίνεται από το πρόσημο των επί μέρους προσθετέων, αλλά από το αποτέλεσμα κάτω από την γραμμή τής σούμας. Είμαστε αρκετοί που εξασκούμε κριτική σκληρή απέναντί του. Όμως οι περισσότεροι τού ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Καθότι το κλάδεμα ενός δέντρου δεν αποσκοπεί να το βλάψει, αλλά να συμβάλλει στο μελλοντικό του φούντωμα. Και όσοι στηρίζουν κριτικά, στηρίζουν πραγματικά.

 

 Αγαπητέ bilboy,

Όσο αφορά το ψυχογράφημα που επιχείρησα για τον Ν.Τραμπ και σού άρεσε,

οι επαγγελματίες ψυχολόγοι κατά κανόνα προσπαθούν να αναδείξουν στην επιφάνεια τα προβλήματα άλλων. Όμως πίσω από την μάσκα, που εκούσια ή ακούσια έχουμε προσαρμόσει για να γινόμαστε αποδεκτοί, βρίσκεται πάντοτε ένας άνθρωπος. Και η διάθεση να τον ανιχνεύσουμε, αναδεικνύει την κοινή ανθρώπινη ιδιότητα, που σφραγίζει και εμάς τούς ίδιους. Έτσι συναντάμε τότε και τις δικές μας ανεπάρκειες και πόθους, στα πλαίσια τού δράματος, που ενώ έχει προσωπική εκφορά, διέπεται και από το κοινό ανθρώπινο δράμα. Εάν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε, είναι επόμενο να δείξουμε κατανόηση, καθότι αυτή δεν τέμνεται. Έτσι κοινωνούμε με αυτό, που παύει να είναι ο άλλος, οπότε η διαδικασία αληθεύει.

Όσο αφορά την εκδήλωση απαξίωσης απέναντι σε κάποιους καθηγητές, η κατ' αποκοπήν απαξίωση δεν είναι ποτέ καλή, διότι πάντοτε υπάρχουν και οι άξιοι μεταξύ των λιγότερο καλών. Αυτό που αρμόζει να απαξιωθεί, δεν είναι οι άνθρωποι που υπηρετούν τον εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά το σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα που τούς διαμορφώνει. Αυτή η κίνηση από την μεριά μου ήταν λάθος, που προέκυψε σαν αντίδραση στο brain drain που έχω υποστεί στις αρχές τής δεκαετίες τού '70, με αποτέλεσμα να φύγω από την πατρίδα. Γι αυτό την ανακαλώ και ζητώ συγγνώμη από αυτούς που έθιξα. Όφειλα να επικεντρώσω την κριτική σε απόψεις και όχι σε πρόσωπα. Η κακίες δεν ωφελούν, γι αυτό είναι σκόπιμο να παραμερίζονται. 

 

Διόδοτος

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ

 

 

 

"ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ" - ακριλικό σε χαρτόνι

 

Εύχομαι σε όλους τούς φίλους και τις φίλες τής σελίδας Χρόνια Πολλά και Καλό Χειμώνα.

Ο ΠΕΛΕΚΥΣ ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥ ΚΥΤΟΥΣ. ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ HERMAN MELVILLE

Ο ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΑΧΑΜΠ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ

Μποτίλια στο Πέλαγος

 ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ

Μες τις καμάρες αρχαίου ασκηταριού
που ονόμασα πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι
αφήνω να με καίει το φως ενός κεριού
καθώς μια επιταγή ζωής πάντα μού θέτει.

Άσε να ρέει επάνω στο κορμί
τής φάλαινας τού Μόμπυ Ντικ το λίπος
καθώς το ξύλινο ποδάρι με ορμή
σπρώχνει καπούλια για να εκτιναχτεί ο μαύρος ίππος.

Σε τρικυμία άγρια ορθός βλέπε να έρχεται μπουνάτσα
την ώρα τής αντάρας και τού πανικού
σαν κυβερνήτης τού φαλαινοθηρικού
πες να σού δέσουν στο πηδάλιο τα μπράτσα.

Όρντινο δώσε στους καμακιστές
να σπεύσουνε στην πλώρη έτοιμοι για όλα
καρδιές λεπίδες μες στον κίνδυνο πιστές
όταν η βάρδια συναντά την καρμανιόλα.

Το κύτος όταν κυνηγάς
μην ψάχνεις στην ομίχλη αστρολάβο
τής θάλασσας η ειμαρμένη είναι καβγάς
έχοντας δέσει και τούς δυό σας μ΄ ένα κάβο.

Εκείνο μοναχό του θα σάς βρει
στον χώρο που απαιτεί να εξουσιάζει
κι όσοι νομίζουνε πως σε κινεί κουτό μαράζι
δεν βλέπουν ότι όλους μας ο χάρος καρτερεί.

Kι αν σάς ρουφήξει τού ύδατος καταπακτή
γραπώνοντας ενός σκαριού το σάπιο ξύλο
μονάχα ένας από σάς θα φθάσει ως την ακτή
να μεταδώσει στους επόμενους τον θρύλο.

Γιατί στην σύγκρουση πάνω στην γη
μονάχα ένας είναι δυνατόν να επικρατήσει
είτε το τέρας είτε οι κυνηγοί
νόμος σκληρός που όρισε η φύση.

Και όσοι αψηφούν τού πεπρωμένου την θηλιά
χωρίς να σκέφτονται το ξύλινο ποδάρι και την πάρτη
κλαριά θα κόψουνε από περήφανη ελιά
ξανά να φτιάξουν φυλαχτά, καμάκια και κατάρτι.

Στο έπος τής Αμερικής μπάρκαρε τώρα εσύ λοιπόν σαν νέο μέλος
γιατί ΄σαι ταξιδιάρης, όχι φυγάς
ακόμη κι αν δεν είναι φάλαινα αυτό που κυνηγάς
τράβα το φίλε ανελέητα ως το τέλος.

Στο γιουσουρούμ τού πρώτου λιμανιού
θα βρεις φυλλάδιο σε θήκη νοτισμένη
δεν είναι ημερολόγιο πλοίου ως έχουν κατά νου
μα ένα μήνυμα παλιό που εσένα περιμένει.

Είναι τα φύλλα απ' το τεφτέρι ενός θεού
που πάντα αφήνει ναυαγό να τα διασώσει
όσο κι αν μοιάζει φαντασίωση τρελού
το κύτος κάποιος πρώην στεριανός θα θανατώσει.

 Μποτίλια στο Πέλαγος

  Αδελφέ Χέρμαν σε ασπάζομαι και σε φιλώ με σεβασμό και εκτίμηση.

  Βρίσκεσαι βέβαια πλέον μακρυά από τα δεινά και τις τρικυμίες αυτού τού ταλανισμένου κόσμου, όμως τα μηνύματα που κληροδότησες παραμένουν πάντοτε ζώντα στις καρδιές και το φρόνημα πάρα πολλών ανθρώπων. Με το μυθιστόρημα «ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ» έτερψες με την γλαφυρή ένταση τής διήγησής σου γενιές και γενιές αναγνωστών, που ρούφηξαν στην κυριολεξία κάθε αριστοτεχνική περιγραφή τού άκαμπτου αγώνα, που διεξήγε ο Πλοίαρχος Αχάμπ με τούς αποφασισμένους συντρόφους του επάνω στο σκαρί, που πλοηγήθηκε κόντρα στα ανελέητα ύδατα, με στόχο την εξόντωση τού κύτους. Αυτή η αφηγηματική προσωπικότητα αναδείχθηκε σε επικεφαλής διαχρονικών τραγικών ηρώων, που δεν το έβαλαν κάτω μέχρι την έσχατη συνέπεια τής καταστροφής όλων των καμακιστών, πλην ενός που διασώθηκε, γραπώνοντας ένα σάπιο ξύλο μετά την καταστροφή, κατορθώνοντας να φθάσει μέχρι την ακτή, για να μεταφέρει τον θρύλο τού αέναου αγώνος των κυνηγών εναντίον τού κύτους. Κάποιοι όμως από τούς αναγνώστες σου, δεν παρέμειναν μόνο στην απαράμιλλη τέρψη που προσφέρει η διήγησή σου, αλλά αφομοιώνοντας το μήνυμά της, αποδέχθηκαν την σκυτάλη που επιδίωξες να εγχειρήσεις, σε όσους δεν αρκούνται να σταματούν πριν την ανάληψη ευθυνών.

  Οι Έλληνες αναγνώστες σου διάγουμε σε ένα πνευματικό χώρο, που έχει γαλουχηθεί με το μήνυμα τού τραγικού ήρωος, πολλές χιλιετίες πριν καταθέσεις το πόνημά σου. Οι καταβολές μας είναι μεστές από επικές διηγήσεις Ηρώων, που διεξήγαν ανυποχώρητο αγώνα εναντίον των τεράτων, είτε βρίσκοντας τραγικό θάνατο, είτε ως μόνοι επιζώντες από μια σύναξη ομόθυμων μαχητών, για να μεταφέρουν, όπως και εσύ επέλεξες να διαδώσεις, τον θρύλο ενός αμφίβολου αγώνα, περνώντας μέσα από ανυπέρβλητα εμπόδια.

  Ο Ηρακλής με τον Ιόλαο, ενώ κατόρθωσαν να εξοντώσουν τα οκτώ κεφάλια τής λερναίας ύδρας, το ένατο, που βρισκόταν στο κέντρο δεν κατάφεραν να το καταστρέψουν. Αφού το έκοψαν, το έθαψαν μέσα στην γη και έβαλαν επάνω ένα μεγάλο λίθο. Ο Ηρακλής θανατώθηκε στην συνέχεια μετά από τις συνωμοσίες τού Κενταύρου. Έκτοτε το μεγάλο κεφάλι τής ύδρας θαμμένο στην γη, ως σύμβολο των χθόνιων – κρόνιων ιερατείων, που εξακολουθούν να προβαίνουν σε τελετουργικά στα καταβάσια, επιχειρούν να ποδηγετήσουν την ανθρωπότητα. Και το ταξίδι τής επιστροφής τού Θησέα μετά την εξόντωση τού Μινώταυρου στον Λαβύρινθο, δεν είχε αίσιο τέλος, αφού ο πατέρας του αυτοκτόνησε, επειδή αυτός ξέχασε να αλλάξει τα μαύρα πανιά στο πλοίο τής επιστροφής. Αυτός ο μύθος δηλώνει, πόσο σημαντική είναι η εμμονή στην μεταστροφή των συμβόλων, που κυριάρχησαν στο παρελθόν, όταν επιτευχθεί μια νίκη σε πραγματικό επίπεδο. Ακόμη και όταν έχουμε επιτύχει να ανατρέψουμε το δυσμενές παρελθόν, ο απόηχός του παραμένει ενεργός στην συνείδηση των ανθρώπων, οπότε απαιτείται προσπάθεια σε βάθος, ώστε να εκλείψει η αγκύρωσή του στον μέσο ψυχισμό και σε παρωχημένες νοοτροπίες. Αλλά και ο Οδυσσέας κατόρθωσε εν τέλει να επιστρέψει μόνος του στην Ιθάκη, αφού σκοτώθηκαν όλοι οι σύντροφοί του. Μόνον ένας πολυμήχανος μπορεί να φθάσει ως την επίτευξη τού τελικού στόχου. Η πρωτοκαθεδρία τού Πνέυματος είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην τελική επίτευξη τού σκοπού. Η ανθρωπότητα έδωσε στο παρελθόν τεράστιους αγώνες με ηρωισμό για την επίτευξη κοινωνικών και εθνικών ανατροπών. Πλην όμως ο εγκλωβισμός σε άκριτο ακτιβισμό, τρέχοντας πίσω από θεωρίες και δόγματα χωρίς ουσιαστική βάση, τα οποία αυτοί που κινητοποιήθηκαν, ή και θυσιάστηκαν, εμφορούμενοι μεν από αγνές προθέσεις, αμέλησαν να περάσουν ως ιδεολογίες και προτάγματα που καθόρισαν τις επιλογές τους από διαρκή και αυστηρό έλεγχο, με αποτέλεσμα να συμβούν μοιραία πισωγυρίσματα. Πλην όμως, αυτό που έχει καθοριστική σημασία, αγαπητέ Χέρμαν, είναι η εμμονή στον αγώνα για την εξόντωση των τεράτων και η παράδοση τής σκυτάλης από γενιά και σε γενιά.

  Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το «Μόμπυ Ντικ» θεωρείται ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.

  Σού στέλνω αυτήν την ανοικτή επιστολή, γνωρίζοντας ότι αυτή θα συναντήσει την ενέργεια τού Πνεύματός σου, εκεί που αναπαύεται πλέον η χάρις και η προσφορά των μεγάλων δημιουργών, που είτε με την πένα τους, τον χρωστήρα, την σμίλη, τις συνθέσεις μουσικής, ή την κινηματογραφική κάμερα μόχθησαν για να προβληματίσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το κοινωνικό σύνολο, αξιοποιώντας την ψυχική τέρψη και πνευματική ανάταση που προσφέρουν οι τέχνες, με στόχο να ξεπεράσει αυτό την αδράνεια και τον εγκλωβισμό στα στεγανά υποταγής, που στήνουν όσοι απεργάζονται την αλλοτρίωσή του. Επιθυμώ με αυτήν την επιστολή, αφού εκθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την μέχρι τώρα πορεία τού κύτους, να σού θέσω ένα ερώτημα που με απασχολεί, σχετικά με την περαιτέρω εξέλιξη του. Δεν πρόκειται για ρητορικό ερώτημα, αλλά για ζήτημα ουσίας. Και είμαι βέβαιος, ως αναζητητής στην ατραπό τής αλχημείας, ότι θα μού απαντήσεις απλόχερα. Βέβαιος, ότι όπως λέει το άσμα, "εσύ που πάντα μ' αγαπούσες, θα με νιώσεις".

  Είναι γνωστό, αγαπητέ Χέρμαν, ότι το κύτος, ιδιαίτερά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αιματοκύλησε με αλλεπάλληλους πολέμους και καταδυνάστευσε την ανθρωπότητα. Στο όνομα τής "προασπίσεως τού ελευθέρου κόσμου" εγκατέστησε μέσω στρατιωτικής επιβολής, είτε αυτή γινόταν μέσω πολεμικών επιθέσεων, είτε μιας ασφυκτικής λαβής στρατιωτικών βάσεων και στρατιωτικής επιθετικής παρουσίας, που εγκατέστησε στα μήκη και τα πλάτη τής υφηλίου, επέβαλε σε πληθώρα χωρών σχέσεις εξάρτησης, με την ενίσχυση των τοπικών διεφθαρμένων αντεθνικών και αντικοινωνικών ελίτ, με τον εκμαυλισμό χαρακτήρων, με την προώθηση μάς ανάπτυξης τής υπανάπτυξης, με την επιβολή νοητικής χειραγώγησης μέσω ενός καταναλωτισμού τής κακομοιριάς, που μετέτρεψε τούς εγχώριους πληθυσμούς σε τρωγλοδύτες στις ζούγκλες των πόλεων και την προώθηση μιας μιντιακής υποκουλτούρας, που στόχο έχει την απόλυτη διαστροφή τής αλήθειας και την διάδοση στρεβλών προτύπων. Επί πλέον, ξεφτιλίζει πλήρως την έννοια και την λειτουργία τού χρήματος, επιβάλλοντας ως νόμισμα ένα κουρελόχαρτο χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα, το οποίον εξακολουθεί να τυπώνει ακατάσχετα. Επιβάλλοντάς αυτό ως βάση στις διεθνείς συναλλαγές, υποκλέπτει από κάθε συναλλαγή αξία, με αποτέλεσμα να έχει οδηγήσει τις χώρες που βρίσκονται στην σφαίρα επικυριαρχίας του σε υπερχρέωση στο διεθνές χρηματιστικό κατεστημένο. Χωρίς να εξάγει τίποτε, με εξαίρεση φονικά όπλα και ψηφιακό λογισμικό, το οποίον εντάσσεται κυρίως σε επιθετικά εξοπλιστικά συστήματα, μπορεί μέσω τής διεθνούς καταλήστευσης να εισάγει τεράστιες ποσότητες προϊόντων από άλλες χώρες, που όταν αυτές έχουν πλεόνασμα στο εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο, συσσωρεύουν αυτό το νομισματικό κόπρανο ως "αποθεματικό".  Και για να μην αδικώ το κύτος, ότι δεν εξάγει τίποτε πέρα από όπλα, αξίζει να αναφερθεί, ότι πρόσφατα αυτό εξήγε σωρηδόν μικρόβια ηλεκτρονικού πολέμου, μαζί με ενέσιμα δηλητήρια, μέσω τον οποίων κατέκλεψε τεράστια ποσά, θερίζοντας ταυτοχρόνως τον παγκόσμιο πληθυσμό. Εκατομμύρια άνθρωποι θανατώθηκαν έκτοτε με αυτόν τον τρόπο, ενώ ακόμη περισσότεροι έρπουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με κατεστραμμένα όργανα και βάναυσα υποβιβασμένο ανοσοποιητικό.

  Ιδιαίτερα ειδεχθής ήταν όμως και η πρακτική τού κύτους στο παρελθόν, από τότε που αυτό απέκτησε κρατική οντότητα. Η επιθετικότητά του δεν στράφηκε μόνον ενάντια στους πληθυσμούς τής υφηλίου, αλλά ήταν καταδυναστευτική και εξοντωτική εξ ίσου και σε βάρος τού εγχώριου πληθυσμού. Γεννοκτόνησε  τούς γηγενείς Ερυθροδέρμους και απήγαγε από την Αφρική πολλές χιλιάδες Αφρικανούς μέσω δουλεμπόρων, στους οποίους επέβαλε καθεστώς δουλείας, για να δουλεύουν αυτοί κάτω από εξοντωτικές συνθήκες στις φυτείες τού νότου. Όταν μέσω αυτής τής απάνθρωπης υπερεκμετάλλευσης επιτεύχθηκε η πρωταρχική συσσώρευση για την εγκατάσταση βιομηχανικών μονάδων στον βορά, "απελευθέρωσε" τούς σκλάβους, ώστε να προμηθευθούν οι βιομηχανίες φτηνά εργατικά χέρια, επιβάλλοντας όμως στους πλέον "απελεύθερους" ένα καθεστώς σκληρών φυλετικών διακρίσεων. Και το καθεστώς υπερεκμετάλλευσης εντάθηκε στην βιομηχανία με την "εφεύρεση" τής ταινίας παραγωγής τού "συστήματος τέιλορ". Οι βιομηχανικοί εργάτες είχαν μετατραπεί σε σπαστικά βιολογικά ρομπότ, που πάσχιζαν να προλάβουν το τρέξιμο τής ταινίας, για να μπορέσουν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης στα γκέτο, που κυριαρχούσε η σύφιλη και η ηρωίνη. Η συστηματική αλλοτρίωση τής συνείδησης των μαύρων, οδήγησε στην υποταγή στο σύστημα των "μπαρμπαθωμάδων", που ήσαν πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν μέχρις εσχάτων τις επιβουλές τού συστήματος, ακόμη και μετά την ονομαστική κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, πανέτοιμοι για να μετατραπούν από θύματα σε θύτες, όταν η ανάπτυξη τής παραγωγικότητας έσπρωξε ένα κόκαλο στο στόμα τους. Έτσι ενώ το ποσοστό των μαύρων στον πληθυσμό τού κύτους ήταν κατά στις αρχές τής δεκαετίες τού '70, που διεξαγόταν ο επιθετικός πόλεμος ενάντια στο Βιετνάμ 18%, οι συμμετοχή των μαύρων στον στρατό των μεκελάρηδων ήταν περισσότερο από 50%.

  Εκεί όμως που επέδειξε το κύτος απροσμέτρητη αχαριστία ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε διαχρονικά μέχρι σήμερα σήμερα, υπέθαλψε και πολέμησε λυσαλέα την Ρωσία, που το συνέδραμε και το ευεργέτησε στην πλέιν δύσκολη φάση του. Η ρήση "ουδείς αχαριστότερος τού ευεργετηθέντος" ισχύει απτόητα και αδιάληπτα με περίτρανο τρόπο μέχρι σήμερα. Όταν η νεαρή επανάσταση των ΗΠΑ κινδύνευε να κατασταλεί ολοσχερώς από την ιμπεριαλιστική Αγγλία ο Ρώσος Τσάρος Νικόλαος Β΄ ήταν αυτός που έστειλε τον Ρωσικό στόλο και την διέσωσε. Αντί να επιδείξουν βαθύτατη ευγνωμοσύνη τα ανδρείκελα τού κύτους στην Ρωσία, που διέσωσε τον αγώνα ους για να καταστούν αυτοί ανεξάρτητη κρατική οντότητα, εξακολουθούν να την πολεμούν με άσβεστο μίσος και να την προκαλούν.

 Με αυτήν την πρακτική έχει εκπέσει η κοινωνία στην οποίαν κυριαρχεί το κύτος από κάθε καλώς νοούμενη νόρμα και έχει απαξιωθεί πλήρως από πλευράς ήθους.

 Παρακολουθώ, ότι μετά την πρόσφατη εκλογή νέου προέδρου στην χώρα τού κύτους, αυτός προειδοποίησε την Διοίκηση Πούτιν να σταματήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, αναφερόμενος προκαταβολικά σε σχέδιο ειρήνευσης, που θεωρούν απαεάδεκτο οι Ρώσοι. Στην βάση ποιών προϋποθέσεων αρέσκονται να υπαγορεύουν πρακτικές οι ηττημένοι, αγαπητέ Χέρμαν;

https://www.youtube.com/watch?v=uUN3V6bEBZQ

  Το πιο ειδεχθές, απάνθρωπο και εωσφορικής έμπνευσης που γράφτηκε ποτέ στον πλανήτη στην συνολική του ιστορία κατά τον πρόσφατο κύκλο χιλίδων Ετών, είναι η επιστολή τού Albert Pyke στον Giuseppe Mazzini, που καθορίζει την επιβολή τριών παγκοσμίων πολέμων με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή τής ανθρωπότητος. Υπάρχει περίπτωση, αγαπητέ Χέρμαν, ο Ντόναλντ Τραμπ, που έκανε κατά κόρον αναφορές στο "βαθύ κρατος" και στο αδρενοχρώμιο, να αγνοεί αυτήν την επιστολή; Τότε όμως για πιον λόγο στηρίζει με άάνύχια και με δόντια τις δυνάμεις τού αρμαγεδονσμού, τοποθετώντας σε θέσεις κλειδιά τής μελλοντικής κυβέρνησης στελέχη, που είναι ακραιφνώς φιλοπόλεμα και φανατισμένοι υποστηρικτές τού σιωνισμού;

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/n-tramp-epelekse-ton-marko-roumpio-gia-epikefali-sto-steit-ntipartment-kai-ton-maik-gouolts-gia-symvoulo-ethnikis-asfaleias/ 

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/o-n-tramp-anakoinose-ton-maik-xakampi-os-ton-epomeno-presvi-ton-ipa-sto-israil/

   Με αυτήν την πρακτική έχει καταντήσει η εξέλιξη, να βγαίνουν τα ρεμάλια τού "δημοκρατικού" κόμματος, που αιματοκύλησαν σφοδρά κατά τα προηγούμενα χρόνια την ανθρωπότητα και να τρολάρουν μπροστά στην ένταση των φιλοπολεμικών ρυθμίσεων από την επερχόμενη διοίκηση με "φιλειρηνικά" σχόλια.

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/a-mplinken-irthe-i-ora-na-stamatisei-o-polemos-stin-gaza-to-israil-exei-petyxei-tous-stoxous-tou/ 

  Ο πρόεδρος Τραμπ είχε υποσχεθεί κατά την πρώτη θητεία του κρατικοποίηση τής κεντρικής τράπεζας FED και παύση τής παραγωγής χρήματος χωρίς αντίκρυσμα. Αντ' αυτού απείλησε προ ημερών, ότι θα αποκλείσει από τις εισαγωγές στην χώρα τού κύτους, όσα κράτη ανήκουν ανήκουν στους BRICS, που εφαρμόζουν μια ορθή νομισματικά πολιτική. Μα πώς θα μπορέσει αυτή η χώρα να εισάγει προϊόντα στο μέλλον, αφού η ρευστότητά της αποδυναμώνει ευαίσθητα μέσω τής αποδολαροποίησης; Έτσι ενώ η χώρα τού κύτους διαθέτει παγκοσμίως την ισχυρότερη οικονομία και θα μπορούσε να κερδίσει πολλαπλά με την συμμετοχή της στους BRICS, επιλέχθηκε η εμμονή στήριξης στο διεφθαρμένο χρηματιστικό κατεστημένο. Αυτό που επιδιώκεται σε φάσης επερχόμενης ασφυξίας ρευστότητος, είναι μια τεχνητή αύξηση τής τιμής των κρυπτονομισμάτων, για να εισέλθει χρήμα στα ταμεία τού κύτους. Με αυτό τον τρόπο δεν πρόκειται να ειναι λίγοι οι αφελείς, που θα απολέσουν τις οικονομίες τους με την επόμενη μεγάλη υποτίμηση.

  Και σχετικά με την "φιλειρηνική" στάση τού Τραμπ κατά την πρώτη περίοδο, μήπως θυμάσαι, αγαπητέ Χέρμαν, ποιος έριξε την μεγαλύτερη βόμβα που έπεσε με τον Β΄ΠΠ στο Αφγανιστάν;

   Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν, αγαπητέ Χέρμαν, ότι ο θιασώτης τού μετανθρωπισμού, κολαούζος τής εν λόγω γκρούπας, θα μεταλλάξει με την εμφύτευση ενός τσιπ και το κύτος και σύνττομα θα το μεταλλάξει σε δελφίνι, φιλικό προς τούς ναυαγούς.

    Και τώρα, η ερώτηση που επιθυμώ να σού απευθύνω:

    Σφάλω, που έπαψα να πιστεύω στον Άη Βασίλη και τα δώρα του; 

Αδελφέ Χέρμαν σε ασπάζομαι και σε φιλώ με εκτίμηση και σεβασμό,

ο εβδομηκονταετής πλοίαρχος και ναυαγός τού χρόνου,

 Μποτίλια στο Πέλαγος

ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

 

 

3. ΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΗ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

  Με την σύντομη αναφορά στην χθόνια λατρεία υπό την βλαστική της έκφανση, που έγινε στο πρώτο κεφάλαιο, προκύπτει ότι ένα από τα βασικά κίνητρά της, ιδιαίτερα κατά την πρωτόγονη και πρώιμη αρχαϊκή περίοδο, ήταν η εξασφάλιση τής καρποφορίας τής γης και κατά συνέπεια η εξασφάλιση τής αναγκαίας τροφής για την επιβίωση τής ομήγυρης που την ασπαζόταν. Πρόκειται για περιόδους, κατά τις οποίες, είτε δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη η καλλιέργεια, είτε τα παραγωγικά μέσα ήσαν ελάχιστα ανεπτυγμένα, με αποτέλεσμα αφ' ενός τα προϊόντα τής καλλιέργειας τής γης ήσαν περιορισμένα και αφ' ετέρου ο κίνδυνος από φυσικές καταστροφές των καλλιεργειών απειλούσε άμεσα την επιβίωση τής κοινότητος. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Umberto Ecco στο κεφάλαιο τού βιβλίου του “Ο Λαβύρινθος τής Νόησης” που αναφέρεται στον Θωμά Ακινάτη (Thomas von Aquin) και την στροφή προς την φιλοσοφία τού Αριστοτέλη στην Δύση, η οποία επενέργησε ένα ποιοτικό άλμα στην ανάπτυξη τής επιστήμης και τής τεχνολογίας, ότι το αλέτρι, που αξιοποιούσε τα αρόσιμα ζώα στην καλλιέργεια τής γης εφαρμόστηκε πρώτη φορά κατά τον 13ο αιώνα. Τότε ήταν και που το πέτρινο ή ξύλινο υνί αντικαταστάθηκε από το σιδερένιο στο όργωμα. Η προηγούμενη σκληρή εξάρτηση των ανθρώπων από τις φυσικές δυνάμεις κατά την διαδικασία τής εξασφάλισης τής τροφής, τούς είχε οδηγήσει στην πρακτική τού εξιλασμού, στην διαδικασία δηλαδή να προσπαθούν να αποκτήσουν την εύνοια αυτών που θεωρούσαν, ότι ήσαν τα πνεύματα που ρύθμιζαν την συμπεριφορά τής γαίας. Η πρακτική αυτή εξακολούθησε να εφαρμόζεται από γεωργικούς κυρίως πληθυσμούς και γεωργικά στρώματα μέχρι την ύστερη αρχαιότητα και την κλασσική περίοδο τής ανάπτυξης τού πολιτισμού στον ευρύτερο χώρο τής Μεσογείου, τής Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής, που χαρακτηρίζονταν από ένα σχετικά παρόμοιο βαθμό πολιτιστικής ανάπτυξης. Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, η πρακτική εφαρμογής βλαστικής λατρείας επικράτησε με κοινά χαρακτηριστικά ασχέτως των μεγάλων γεωγραφικών αποστάσεων σε όλους τούς χώρους που παρέμειναν μακράν τού πολιτισμού, οι οποία χαρακτηρίζονται από πρωτόγονες ή βαρβαρικές κοινωνίες (προσδιορισμοί, τούς οποίους οι “στρουκτουραλιστές” ανθρωπολόγοι και εθνολόγοι, όπως ο Claude Levi Strauss, στο έργο του “Η Άγρια Σκέψη” θεώρησαν αδόκιμους, στα πλαίσια μιας προσπάθειας να αναδείξουν τις αρετές τού πρωτογονισμού και τής αγριότητος. Το φαινόμενο αυτό όμως θα θα τεθεί επί τάσπητος στον τρίτο μέρος αυτής τής πραγματείας, που θα έχει ως θέμα την αμφισβήτηση τού σύγχρονου πολιτισμού από περισσότερους μεμονωμένους διανοητές, αλλά και συνασπισμένα κυκλώματα, τα οποία εξακολουθούν ακόμη και τώρα να επιχειρούν στη βάση μιας υποβαλλόμενης ενίσχυσης τής χθόνιας λατρείας, την “αποδόμηση” των ισχυόντων πολιτισμικών προτύπων).

  Το πρώτο κατά συνέπεια καθοριστικής σημασίας κίνητρο για την τέλεση τής χθόνιας λατρείας ήταν η εξασφάλιση τής τροφής από μια ομήγυρη. Αυτή η πρακτική, που σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης είχε ως στόχο την επιβίωση τής κοινότητος μέσα σε αντίξοες συνθήκες, μετά την ανάπτυξη τής καλλιέργειας και των αντίστοιχων παραγωγικών μέσων άλλαξε στοχεύσεις, οι οποίες πλέον σφραγίζονται από ιδιοτέλεια. Η βλαστική λατρεία, η οποία τελούταν μέσω μαγικών πρακτικών κατά την αρχαία εποχή, προσέλαβε στην συνέχεια χαρακτήρα μαύρης μαγείας μετά την ανάπτυξη τού πολιτισμού, ο οποίος οδήγησε μέσω τής προόδου των τεχνικών μεθόδων από την οικογενειακή οργάνωση των γενών, στην εμφάνιση τής κώμης και στην συνέχεια στην συγκρότηση των πόλεων. Το κίνητρο των μαύρων τελετουργιών, που συνήθως, αλλά όχι πάντοτε, συνδέονται με τελετουργικά αίματος, αποσκοπώντας στην εναπόκτηση δύναμης σε βάρος των υπολοίπων. Τέτοιες πρακτικές αφορούν τόσο μεμονωμένα άτομα, που δρουν με γνώμονα το ατομικό συμφέρον, είτε από συνασπισμένα κυκλώματα, που δρουν εν κρυπτώ και αποτελούν ΤΗΝ ΒΑΣΗ τής εξουσίας.

  Το κίνητρο τής εναπόκτησης δύναμης με υπερφυσικό τρόπο δεν εμφανίστηκε μόνον κατά την περίοδο τού “πολιτισμού”, αλλά εκδηλωνόταν με έμφαση και στις άγριες κοινωνίες. Μια συχνή πρακτική, που καταγράφηκε σχετικά με τις συνήθειες πρωτογόνων πληθυσμών, ήταν να τρώνε τα σώματα των αντιπάλων τους ή τα γεννητικά τους όργανα, όταν τούς σκότωναν στις συγκρούσεις, με στόχο να ενσωματώσουν την δύναμη που πίστευαν ότι αυτά περιείχαν. Οι ανθρωποφαγία, που συνάντησαν κάποιοι εξερευνητές και που συνέβαινε σε χώρους των “κυνηγών κεφαλών” είχε τελετουργικό μαγικό χαρακτήρα και ΔΕΝ αντιστοιχούσε στην ικανοποίηση διατροφικών αναγκών. Το φαινόμενο αυτό εξ άλλου έχει προσλάβει αρκετή δημοσιότητα στην τρέχουσα φάση, όταν η διαδικασίες σχετικά με το λεγόμενο “αδρενόχρωμα” αποκαλύφθηκαν δημόσια.

  Πριν όμως γίνει αναφορά στην δεύτερο βασικό κίνητρο, που διέπει τις πρακτικές τής χθόνιας λατρείας, ας παραμείνουμε ακόμη στην προβληματική τής διατροφικής αλυσίδας, όπως αυτή καταγράφηκε από τον Ησίοδο στο έργο του “ΈΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ”, καθώς και στο “ΘΕΟΓΟΝΙΑ”, έργο στο οποίο αμφισβητείται η πατρότητα του από τον Ησίοδο και ανάγεται σε προηγούμενη από αυτόν περίοδο, δεδομένου ότι το περιεχόμενο αυτών των δύο βιβλίων απηχεί διαφορετικό και εν πολλοίς αντικρουόμενο θρησκειολογικό υλικό, παρότι και τα δυο έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την λεγόμενη “χρυσή εποχή”, που είναι η εποχή “βασιλείας τού Κρόνου”.

  Η παθητική εξάρτηση από την βλαστική δύναμη τής γης, η οποία ήταν δυνατόν να ενεργοποιηθεί μόνον μέσω των εξιλασμών των πνευμάτων που οι υποκείμενοι σε αυτήν πίστευαν ότι την εξουσιάζουν, είχε σαν συνέπεια την στασιμότητα αυτών των κοινωνικών σχηματισμών. Οι άνθρωποι, που ήσαν υποδουλωμένοι στις φυσικές δυνάμεις, δεν είχαν αντίληψη σχετικά με την πρόοδο, που η τάση χειραφέτησης από αυτήν την εξάρτηση θέτει σε κίνηση. Η αντίστοιχη αντίληψη για τον χρόνο που επικράτησε, ήταν τότε η αέναη επαναφορά τού ετήσιου κύκλου, που χαρακτηρίζεται από την έναρξη και την πάροδό του, όπως αυτές ρυθμίζονται από τις εποχές τού έτους. Αυτή η αντίληψη για τον χρόνο ήταν κυκλική και δεν περιείχε την έννοια τής εξέλιξης. Οι ισχυροί σε αυτούς τους σχηματισμούς ήσαν οι μάγοι που τις φυλής, που κατείχαν τις μεθόδους εξιλασμού των πνευμάτων και μπορούσαν να επικοινωνούν με αυτά. Αυτός ο τρόπος λατρείας ήταν εκστατικός. Τα τελετουργικά γινόντουσαν με την σύναξη τής ομήγυρης, όπου μέσα σε ατμόσφαιρα υποβολής, που προερχόταν από τον ήχο κρουστών, φωνασκίες και υμνωδίες, οι μάγοι χόρευαν στο μέσον τού συγκεντρωμένου πλήθους, μαζί με εκείνο, ή εκείνα τα μέλη της κοινότητος, που αναλόγως τον στόχο τής τελετουργίας αποτελούσαν τα θύματα προσφοράς στους θεούς, ή νοσούντες, στην θεραπεία των οποίων αποσκοπούσε η τελετουργία. Τόσο ο μάγος, όσο και αυτός που συμμετείχε άμεσα στο δρώμενο, περιέρχονταν σε με ιδιαίτερη κατάσταση, που χαρακτηρίζεται ως έκσταση. Τα τελετουργικά αντικείμενα των μάγων ήσαν η μάσκα και η κουδουνίστρα (σείστρο). Σύμφωνα με τον θρησκειολόγο Mircea Eliade η μάσκα λειτουργούσε ως επικάλυψη των μορφασμών τού προσώπου του κατά την διάρκεια τής έκστασης. Την κουδουνίστρα έσειε ο μάγος δίπλα στο κεφάλι αυτού που χειριζόταν, παράγοντας μια ειδική συχνότητα ύπνωσης, καθώς αυτό σωριαζόταν στα χέρια του. Οι κεραυνοί που συχνά παρίστανται στο χέρι τού Διός, αποδίδουν συμβολικά το σείστρο ως αρχαϊκή επιρροή.

  Ο ετήσιος βλαστικός κύκλος είχε κυρίαρχο τον ενιαυτόν δαίμονα σύμβολο τού οποίου ήταν ο ενιαυτός όφις, όπως περιγράφει διεξοδικά στην μνημειώδη μελέτη τής τού 1912 η έξοχη αρχαιογνώστης Jane Ellen Haqrrison με τίτλο “Themis – A Staudy of the Social Origins of the Greek Religion“ (“Θεμις – Μελέτη Σχετικά με την Προέλευση τής Ελληνικής Θρησκείας”). Το φίδι ήταν το σημαντικότερο σύμβολο των χθόνιων θεοτήτων και εμφανίζεται πολλαπλά στα θρησκευτικά δεδομένα τής αρχαίας εποχής. Χαρακτηριστική είναι η παράσταση τής “Γιγαντομαχίας” στο αέτομα τού ναού τής Περγάμου, που εκτίθεται στο ομώνυμο μουσείο τού Βερολινου. Σε αυτό το ανάγλυφο παρίστανται οι χθόνιες δυνάμεις ως ανθρωπόμορφες οντότητες, που έχουν από την μέση και κάτω σώμα όφεως να παλεύουν εναντίον των ουρανίων θεοτήτων, που παρίστανται με φτερά.

  Ανάλογες είναι και οι μυθολογικές παραστάσεις χθόνιων ηρώων, που έχουν στο κάτω μέρος σώμα φιδιού, όπως ο Εριχθόνιος και ο Κάδμος.

  Κατά την “μακαριότητα” τής “Χρυσής Εποχής”, όταν οι άνιθρωποι αποκόμιζαν την διατροφή τους από την φύση χωρίς εργασία περιγράφει ο Ησίοδος στο “Έργα και Ημέρα” ως εξής:

  “...Αρχικά οι Αθάνατοι που ζουν στα Ολύμπια δώματα δημιούργησαν το γένος ενάθρων ανθρώπων (ανθρώπων που μπορούσαν να μιλούν, σε αντίθεση με άγριους που επικοινωνούσαν με άναρθρες κραυγές). Αυτοί έζησαν την εποχή που βασίλευσε στον ουρανό Κρόνος και διήγαν τον βίον ως θεοί, χωρίς φροντίδες, πόνους και βάσανα. Μένοντας πάντα νέοι χαιρόντουσαν στα συμπόσια τούς αυτοφυείς καρπούς που πλουσιοπάροχα δώριζε η γη, απολάμβαναν τα πλούσια δώρα ήρεμοι και ειρηνικοί”.

  Η στασιμότητα που χαρακτήρισε την περίοδο τής χθόνιας βλαστικής λατρείας, εμπότισε τις αντιλήψεις με την αντίληψη διαρκούς ειρήνης, χωρίς να υφίσταται εξέλιξη. Αυτή όμως η ειρηνική μακαριότητα δεν έπαυε να στηρίζεται σε τελετουργικά αίματος. Η κατάργηση αυτής τής πρακτικής και νοοτροπίας είχε ως προϋπόθεση την ωρίμανση τής σκέψης και των ανθρώπινων διαθέσεων προς την κατεύθυνση τής χειραφέτησής τους από την παθητική εξάρτηση απέναντι στην βλαστική γονιμότητα τής γαίας και των δυνάμεων, που στα πλαίσια τής χθόνιας λατρείας εξασκούσαν έλεγχο επ' αυτής. Αυτή η τάση οδήγησε στην εξεύρεση και εφαρμογή τής καλλιέργειας και στις μεθόδους συντήρησης τροφίμων, για τις φάση που δεν ήταν δυνατή η παραγωγή τους. Αυτή ήταν και η ουσία του Προμηθεϊκού πνεύματος, που σύμφωνα με τον μύθο ο Προμηθέας έκλεψε την φωτιά από τούς χθόνιους θεούς, τούς Τιτάνες, και την πρόσφερε στους ανθρώπους για να μπορέσουν αυτοί να ανεξαρτητοποιηθούν. Ο όρος “μήτις” σημαίνει την ευφυία, την παραγωγική και δημιουργική σκέψη, την σύνεση, την σοφία και την εφευρετικότητα. Προμηθέας σημαίνει αυτόν που προνοεί. Η καλλιέργεια, η συντήρηση και η αποθήκευση καρπών συνεπάγεται μια σειρά προνοητικών μέτρων, μέσω τής οποίων επιτυγχάνεται η παραγωγή και η συντήρησή τους, όπως είναι η συλλογή και η διατήρηση σπόρων, το όργωμα τής γης, η σπορά, το πότισμα μετά από συλλογή ύδατος σε φάσεις ξηρασίας, η περίφραξη των καρποφόρων φυτών ώστε να ματαιωθεί η προσέγγισή τους σε ζώα που μπορεί να τα βλάψουν, ο θερισμός, η επεξεργασία των καρπών σε σκευάσματα που διατηρούνται κλπ. Πρόκειται για την ανάπτυξη αρκετά πολύπλοκων διαδικασιών βήμα προς βήμα στην πορεία τού χρόνου, που απαιτούν, παρατήρηση, πειραματισμούς, εφευρετικοτητα, μεθοδικότητα, οργάνωση στοιχειωδών υποδομών κλπ., που επιτυγχάνονται θέτοντας εγκαίρως σε δράση το παραγωγικό και δημιουργικό πνεύμα.

  Αυτή η διαδικασία χειραφέτησης φέρνει εκ των πραγμάτων αυτούς που την προωθούν σε ρήξη με το προηγούμενο κατεστημένο. Χωρίς να υπεισέλθω, τουλάχιστον προς ώρας, στην προβληματική, κατά πόσο από τα τελετουργικά αίματος υπάρχει περίπτωση να αντλούν ωφέλη εξωανθρώπινα υποκείμενα δαιμονικής υφής, που βρίσκονται πέραν των συμβατικών ανθρώπινων αντιληπτικών ικανοτήτων, ακολουθώντας την οδό προσέγγισης τού φαινομένου με τον τρόπο που επέλεξα στο προηγούμενο κεφάλαιο, τουτέστιν τής διαμόρφωσης αυτών των αναφορών σε αυστηρά ορθολογικά πλαίσια, θα παραμείνω αποκλειστικά, όσο αφορά την σύνθεση των δυνάμεων, με τις οποίες ήλθε σε ρήξη το Προμηθεϊκό πνεύμα, στον ανθρώπινο παράγοντα, τουτέστιν στους μάγους τελετουργούς, που έπειθαν ότι χειρίζονται τις χθόνιες δυνάμεις, επιτυγχάνοντας μέσω εξιλασμού την αρρωγή τους καθώς και στην γενικότερη κοινωνική επιρροή, που εξασκούσαν αυτοί οι άνθρωποι.

Για να κατανοηθεί καλύτερα η ουσία της σύγκρουσης τού Προμηθεϊκού πνεύματος με τούς Τιτάνες, αφού ετυμολογήθηκε προηγουμένως ο όρος “Προμηθεύς” είναι αναγκαίον να ετυμολογηθεί και ο όρος “Τιτάν”. Τίτανος στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει λευκόν χρώμα, γύψος, άσβεστος, κονίαμα μαρμάρου.

 

  Μοιάζει να είναι πολύ πιθανό, επειδή το αρχαίο θέατρο προήλθε από τελετουργικά δρώμενα τής λατρείας τού Διονύσου, οι μάσκες που χρησιμοποιούνταν σε αυτό να είχαν ανάλογη προέλευση. Πλην όμως η εθνολογία έχει δείξει, ότι συχνά οι τελετουργούντες μάγοι αντί να φορούν μάσκες, πολύ συχνά έβαφαν τα πρόσωπά τους με άσπρο χρώμα. Υπάρχει πληθώρα αντίστοιχων φωτογραφιών που απεικονίζουν αυτήν την πρακτική από πολλά μέρη που βρίσκονται σε μεγάλη γεωγραφική απόσταση μεταξύ τους, στα οποία φθάνει ο απόηχος κοινωνιών αγρίων μέχρι την σύγχρονη εποχή, όπως η Μαδαγασκάρη, το Βόρνεο, περιοχές τής Αφρικής και κάποια μέρη στις Ινδίες. Η επιλογή τού λευκού χρώματος πρέπει να ανάγεται στα ψυχολογικά συναισθήματα που αυτό υποβάλλει, σαν να πρόκειται για κάτι απόκοσμο, δεδομένου ότι και τα φαντάσματα παρίστανται συνήθως ως λευκές οπτασίες. Ακόμη και το όνομα “Λευκή Θεά” ή “Λευκοθέα” τής Μεγάλης Μητέρας, ως θεότητος που κυριάρχησε κατά την περίοδο τής μητριαρχίας, όπως και το όνομα Άλβιν, Αλίκη και Άλπεις, που σημαίνει λευκός, προερχόμενο προφανώς από το λευκό χρώμα τού άλατος, μη εξαιρουμένου και τού ονόματος “Γηραιά Αλβιών” που αποδίδεται στην Αγγλία ως καλυμμένο κέντρο τού παγανισμού στην Ευρώπη, ανάγουν στο φαινόμενο τής επικάλυψης τού προσώπου των τελετουργούντων μάγων με τίτανο. Η σύγκρουση κατά συνέπεια τού Προμηθεϊκού πνεύματος εναντίον των Τιτάνων, εκφράζει σε κοινωνικό επίπεδο την ρήξη των νεωτεριστών που επενέργησαν την χειραφέτηση από την υποδούλωση στις πρακτικές τής χθόνιας λατρείας ενάντια στις κατεστημένες γκρούπες των μάγων και αυτών που ήσαν σε αυτούς προσκολλημένοι. Σε αυτήν την διαδικασία ενέχονται βασικές ψυχολογικού τύπου παρορμήσεις που διέπουν τα στρατόπαιδα αυτής τής σύγκρουσης. Το ιερατικό κατεστημένο στην αρχαιότητα κατείχε και την κοσμική εξουσία, καθόσον ο αρχιερέας ήταν ταυτοχρόνως και ο κοσμικός άρχων. Κατάλοιπο αυτής τής παραδόσεως ήταν και η θεοποίηση των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, αν και αυτό το τέχνασμα είχε εν τέλει προοδευτική αφετηρία κοινωνικής χειραφέτησης, δεδομένου ότι οι Καίσαρες περιόρισαν την απάνθρωπη πρακτική των δουλεμπόρων τής συγκλήτου, οπότε γι αυτό τον λόγο η θεοποίησή τους έγινε με θέρμη αποδεκτή από την μάζα των πολιτών.

  Σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό υπάρχουν άνθρωποι, η ψυχοσύνθεση των οποίων είναι νεωτεριστική και έρχεται σε ρήξη με παρωχημένα κακώς κείμενα δεδομένα και θεσμούς, απαιτώντας και προωθώντας είτε την εκ νέου προσαρμογή τους, είτε αναλόγως των καταστάσεων την πλήρη ανατροπή τους. Όπως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι είναι προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν, το οποίον αποτελεί τροχοπέδη για δημιουργικές εξελίξεις, είτε διότι αποσκοπούν στην διατήρηση ιδίων προνομίων, είτε διότι είναι άτολμοι και οκνηροί, αποφεύγοντας την διακινδύνευση που συνεπάγεται η όποια αναζήτηση. Πέραν αυτού, αιτίες προσκόλλησης και εμμονής στο σάπιο μπορεί να είναι επίσης η χειραγώγηση, ο φανατισμός, τα ψυχικά σύνδρομα και οι επιδράσεις τής κοινωνικής μηχανικής. Επί πλέον, ούτε οι τάσεις προοδευτισμού, ούτε οι τάσεις συντηρητισμού μπορούν να αποτελούν καθεαυτές πανάκεια και να είναι θεμιτές, αλλά κρίνονται εκάστοτε από τον επιδιωκόμενο στόχο. Εάν δηλαδή η ανατροπή, ή η προάσπιση ενός δεδομένου αφορά κάτι που έχει αξία και ωφελεί το σύνολο. Πλην όμως, στην περίπτωση τής σύγκρουσης μεταξύ τού ΠρομηθεΙκού πνεύματος και των Τιτάνων, η εμμονή στην χθόνια λατρεία και τα τελετουργικά αίματος ήταν η εύκολη λύση, που στηριζόταν στην λογική “ο θάνατός σου η ζωή μου”, ή πιο συγκεκριμένα η τελετουργική θανάτωση τού θύματος ήταν αυτή που καλείτο να εξασφαλίσει την φυσική επιβίωση τής ομάδος. Αυτή η πρακτική και νοοτροπία χαρακτηριζόταν από αδράνεια, υποταγή και καιροσκοπισμό, που εκμηδένιζαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εφόσον ο καθείς αποδεχόταν να γίνει το παιδί του ανθρωποθυσία στο κάθε είδους Μολώχ. Και η υποβολή τού ιερατείου στην ανθρωπομάζα, ότι αυτό ήταν κάτι ανυπέρβλητο, που επέβαλε η θέληση των θεών στους ανθρώπους, χωρίς να υπάρχει διέξοδος διαφυγής, ήταν αυτό ακριβώς που ανέτρεψε το Προμηθεϊκό πνεύμα στην πράξη με ρηξικέλευθες μεθόδους καλλιέργειας και που κωδικοποίησε ιδεολογικά σε θρησκευτική βάση μέσα σε κοινωνίες που κυριαρχούσε ο αναλφαβητισμός με την συμβολική εκφραστικότητα τού μύθου. Τα τέρατα τής αρχαίας εποχής ήσαν τα χθόνια ιερατικά κατεστημένα των Τιτάνων τού Κρόνου και οι Ήρωες, που τα αντιμάχοντο και ως ένα βαθμό τα ανέτρεψαν, ήσαν οι θιασώτες τού Προμηθεϊκού πνεύματος.

  Ιδιαίτερα προσκολλημένες στην χθόνια λατρεία ήσαν οι υπανάπτυκτες αγροτικές μάζες. Η εμμονή στο STATUS QUO, όπως και στατική αντίληψη τού κυκλικού χρόνου στα πλαίσια τής αέναης επανάληψης τού ετήσιου κύκλου, χωρίς προοπτική εξέλιξης και διαφυγής, είχε οδηγήσει σε μια σαθρή αντίληψη περί ειρήνης, στην οποίαν εμμένει ο Ησίοδος. Ο FRANCOIS CHATELET στο βιβλίο “Η Γέννεση τής Ιστορίας – Η Διαμόρφωση τής Σκέψης στην Αρχαία Ελλάδα” εξηγεί, ότι η προπαγάνδα τού Αριστοφάνη ενάντια στην συνέχιση τού Πελοποννησιακού πολέμου απηχούσαν τις αντιλήψεις ενός τέτοιου είδους ειρήνης, που ανταποκρινόταν στις διαθέσεις των καθυστερημένων αγροτικών πληθυσμών τού Αττικού περίγυρου. Πέραν αυτού, δεν ήταν μόνον το μαντείο των Δελφών που είχε στήσει τις καταγγελίες εναντίον τού Σωκράτη. Στην “Απολογία” τού Πλάτωνος ισχυρίζεται αυτός, ότι επίσης ένας κωμικός ποιητής τον κατηγορεί με έμφαση. Αυτός ήταν ο Αριστοφάνης.

  Αντιθέτως οι θιασώτες τής Προμηθεϊκής ρήξης και τής σύγκρουσης με τα χθόνια κατεστημένα πρόβαλλαν την έννοια τού Πολέμου. Οι χαρακτηριστικότεροι σοφοί σε αυτήν την διαδικασία ήσαν ο Όμηρος και ο Ηράκλειτος. Στην διεξαγωγή τού Τρωικού Πολέμου τους Έλληνες και τούς Τρώες υποστήριζαν τελείως διαφορετικοί θεοί, σύμφωνα με την διήγηση τού Ομήρου. Τούς Τρώες υποστήριζαν θεοί με χθόνια εκφορά, ενώ τούς Έλληνες υποστήριζαν οι Ουράνιοι, με πρωτοπόρα την Αθηνά, ως έκφραση τού δημιουργικού πνεύματος. Στην συνέχεια και οι δυο ομοταξίες θεοτήτων ενσωματώθηκαν στα πλαίσια των Ολυμπίων, σχηματίζοντας ένα νόθο συμβιβασμό, που ανταποκρινόταν στα αμφίβολα θρησκευτικά δεδομένα εκείνης τής περιόδου. Ενώ οι Ουράνιοι είχαν επιτύχει να απαγορευτεί η τέλεση ανθρωποθυσιών δημοσίως, αυτές εξακολουθούσαν να τελούνται καλυμμένα υπογείως. Αποτέλεσμα αυτού τού καθεστώτος ήταν και η θανάτωση τού Σωκράτους, που επιβλήθηκε με πρωτοβουλία τού μαντείου των Δελφών. Τα κατασταλτικά μέτρα που επέβαλαν τα χθόνια ιερατεία σε βάρος των διαφωτιστών, οδήγησαν τον Πλάτωνα να εφαρμόσει μια πρακτική στα συγγράμματά του, που απέφευγε μια κατά μέτωπον σύγκρουση, διατυπώνοντας απόψεις ένα προς ένα. Η μέθοδός του ήταν να αποδομούνται οι εσφαλμένες αντιλήψεις βήμα προς βήμα, χωρίς όμως να αναφέρεται η αντίθετη άποψη σε καταγγελτική βάση. Η τεκμηριωμένη αμφισβήτηση των εσφαλμένων αντιλήψεων άλλαζε την όλη ατμόσφαιρα, ώστε να μπορέσουν να ευδοκιμήσουν μέσα σε μια πορεία ορθές αντιλήψεις κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά και εθνικής προασπίσεως των Ελλήνων, δεδομένου ότι τα χθόνια ιερατεία ήσαν αχθοφόροι τής Περσικής επιβουλής (λόγω θρησκευτικής γειτνιάσεως) και το μαντείο των Δελφών ήταν πέμπτη φάλαγγα τής Περσικής αυλής. Περισσότερα στοιχεία σχετικά θα εκτεθούν σε επόμενο τόμο αυτής τής σειράς, που θα γίνει εκτεταμένη αναφορά στα δεδομένα τής Σπάρτης. Στα πλαίσια τού τρόπου που επέλεξε ο Πλάτων να διατυπώνει θέσεις δημόσια με προφύλαξη εντάσσεται και η πρακτική τού Σωκράτους, ενώ προκαλούσε ίδιος τούς άλλους να δώσουν ορισμούς για διάφορες έννοιες και καταστάσεις, τούς οποίους αυτός ανέτρεπε βήμα προς βήμα μέσω διαλόγου, δεν έδινε ποτέ ο ίδιος ορισμό. Αυτή η πρακτική συνεπάγεται και την πρόκληση, που αντιμετωπίζει ένας μελετητής των Πλατωνικών Διαλόγων, να μην προσλαμβάνει προς απορία του έτοιμες απαντήσεις, αλλά να καλείται να θέσει ο ίδιος την κρίση του σε δράση για τον εντοπισμό των συμπερασμάτων. Αυτή είναι και ουσία τής Διαλεκτικής, όπως την εφάρμοσε ο Πλάτων. Το τρίπτυχο θέση – αντίθεση – σύνθεση κατανέμεται ως εξής. Οι συζητητές τού Σωκράτη (όποτε εκφράζονται διαφωνίες ή απορίες) διατυπώνουν την θέση, ενώ ο Σωκράτης προβαίνει σε αντιρρητική ανατροπή της. Την σύνθεση όμως τής θέσης – αντίθεσης καλείται να επιτελέσει ο ίδιος ο μελετητής αφ' εαυτού, έχοντας αποκομίσει ήδη όλη την αναγκαία τροφή για σκέψη. Μέσα από αυτήν την οπτική, ο δυναμικός χαρακτήρας των Πλατωνικών Διαλόγων, που τα καθιστά σταυρόλεξα για πολύ δυνατούς λύτες, δεν επιλέχθηκε για μόνον λόγους προφύλαξης. Αυτά τα πονήματα είναι μια πρώτης τάξεως γυμνάσματα, για την ανάπτυξη τής κριτικής ικανότητος και ιδίας διεισδυτικής ρώμης στο βάθος των νοημάτων που εκτίθενται. Ενώ η πλήρης αποκάλυψή τους γινόταν κατ' αποκλειστικότητα σε βάση εχεμύθειας μόνον σε ένα κλειστό κύκλο συνοδοιπόρων, οι οποίοι ως μέτοχοι τής όλης ουσίας αυτής τής διδασκαλίας, αναβιβαζόντουσαν σε κύκλο συμπολεμιστών για την προώθηση των συνεπειών της. Στις διδαχές μεγάλων σοφών, όπως ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων μπορεί έτσι να αποδοθεί μυστικός χαρακτήρας. Αυτή η μύηση όμως έχει τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από τις μυήσεις των αποκρυφιστικών κυκλωμάτων. Ενώ η αποκρυφιστική μύηση διαμορφώνει ελιτιστικές δομές μεταξύ διευθυντών και διευθυνομένων, όπου η αξία ενός εκάστου καθορίζεται από τον βαθμό τής μυήσεώς του, με συνακόλουθη την υποχρέωση τυφλής υποταγής στους βαθύτερα μυημένους, η μυστική θεολογία και η μυστική φιλοσοφία (ουσιαστικά πρόκειται για ένα και το αυτό) χωρίς να θέτουν την παραμικρή υποχρέωση σε όσους αναζητούν το περιεχόμενό τους, τούς ενεργοποιεί παρέχοντας τις αναγκαίες επιγνώσεις, ώστε να ανακαλύψουν οι ίδιοι από μόνοι τους τον πυρήνα των διδαχών, ερευνώντας στον εσωτερικό χωρο τού πνεύματός τους. Η επιταγή “σκάπτε ένδον” τού Σωκράτους δεν αποσκοπεί να αποκλείσει οποιονδήποτε από την μετοχή στην επίγνωση των όποιων εννοιών ή δεδομένων, όπως πράττει η μύηση των αποκρυφιστών, η οποία άλλους αποδέχεται και άλλους αποκλείει. Τουναντίον ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε “Είρηκα τοις πάσι”. Το δε τέμπλο στους χριστιανικούς ναούς, μεταξύ των ιερέρων και των πιστών κατά την τέλεση των εκκλησιαστικών μυστηρίων, υποδηλώνει την διαδικασία εισόδου στα μύχια τής ψυχής και τού πνεύματος, όπου συντελείται η μεγάλη συνάντησις με την Αλήθεια και την Χάρη, στα πλαίσια μιας ιεροπραξίας από κοινού. Η μετοχή των πιστών σε αυτήν την διαδικασία συνιστά δυναμικό στοιχείο της και απαραίτητη προϋπόθεσή της, δεδομένου ότι ο ιερέας δεν δύναται να προβεί σε καμία ιεροπραξία χωρίς την μετοχή πιστών. Η εκκλησιαστική σύναξις κατά την ιεροπραξία αποκαλύπτει, ότι η σωτηρία είναι ταυτοχρόνως ατομική και συλλογική πορεία. Και η αντιλήψεις περί ατομικής σωτηρίας, με βάση το “να σώσεις την ψυχή σου” αποτελούν στρέβλωση ατομικισμού. Η έκχυση τής Θείας Αγάπης δεν γνωρίζει όρια και δεν περιορίζεται από κατευθύνσεις.

  Οι Άγγελοι, ως φορείς Θείου Μηνύματος εμφανίζονται με θώρακα και φέρουν όπλα. Και ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε, ότι δεν ήλθε για να φέρει ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Αυτές οι διακηρύξεις αντιστρατεύονται σε δυναμική βάση την αντίληψη μιας νόθας ειρήνης διατήρησης τού STATUS QUO, που προπαγάνδιζαν τα χθόνια ιερατεία. Πρόκειται όμως κυρίως για πόλεμο πνευματικό και όχι για τα μακελιά, που οργανώνουν τα χθόνια ιερατεία. Η άσκηση υλικής βίας είναι θεμιτή αποκλειστικά σε αμυντική βάση και εφόσον έχει προηγηθεί σχολαστικά η ολοκλήρωση τής αποτροπής. Τότε καθίσταται η άμυνα νόμιμο και ιερό δικαίωμα υπέρ βωμών και εστιών. Και η πρόταξη των βωμών έναντι των εστιών καταδεικνύει τον ιερό χαρακτήρα τής άμυνας. Οπότε ο αγιασμός όπλων και μαχητών από ιερείς δεν είναι μόνον θεμιτός αλλά και επιβεβλημένος, ενώ η επιθετική αντιμετώπιση αλλοθρήσκων, πέραν των ορίων τής άμυνας, συνιστά έκφανση ρυπαρού φανατισμού. Οι επιθετικοί πόλεμοι που οργανώνουν και διεξάγουν κατά κόρον τα χθόνια ιερατεία συνιστούν ανθρωποθυσία σε μαζικό επίπεδο. Ο Άρης και η Άρτεμις, ως θεότητες τού πολέμου, είναι χθόνιες θεότητες, γι αυτό συνέδραμαν τούς Τρώες στον Τρωικό πόλεμο.

  Όταν ο Ηράκλειτος διακήρυσσε το “Πατήρ πάντων πόλεμος”, δεν εννοούσε ότι ήταν σκόπιμο να αλληλοσκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους ως φετιχιστές τής βίας, αλλά προσέβλεπε σε μια μάχη ιδεών για την χειραφέτηση τής κοινωνίας, στα πλαίσια μιας αναίρεσης τής στασιμότητος τής χθόνιας πρακτικής, μέσω μιας εξελικτικής πορείας ανόδου, που διατύπωσε με το πρόταγμα “ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ”.

  Μια θαυμάσια περιγραφή αυτής τής πορείας πρόσφερε ο Όμηρος με την Οδύσσεια. Η Οδύσσεια είναι πορεία στην οδό τού πολυμήχανου πνεύματος. Ο πολη-μή-χανος καθίσταται ένθερμος και άξιος εντολοδόχος τού Προ-μη-θέα, μέσω τού οποίου η ΜΗΤΙΣ οδηγεί τον Ήρωα μετά από πορεία δυστοπικών χώρων, όπου δεν υφίσταται καλλιέργεια, στην ευτοπία τής Ιθάκης, την χώρα, που όπως έψαλε ο Όμηρος καλλιεργείται ο γλυκύς σίτος.

  Μια πολύ εύστοχη ερμηνεία τής Οδύσσειας προβάλει ο ΠΙΕΡ ΒΙΝΤΑΛ – ΝΑΚΕ στο βιβλίο “Ο ΜΑΫΡΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ". Γράφει σχετικά ο Βιντάλ – Νακέ τα εξής:

  “...Η Θράκη των Κικόνων είναι η τελευταία καλλιεργημένη χώρα που συναντά ο Οδυσσέας, όπου γεύεται πρόβατα και κρασί και μάλιστα προμηθεύεται ντο κρασί στον Κύκλωπα. ... Όταν οι Αχαιοί φθάνουν στο νησί τής Κίρκης μάταια ζητούν “έργα βροτών”, δηλαδή τις καλλιέργειες. Αυτά που βλέπουν είναι τα δάση και οι θάμνοι, “δρυμά πυκνά και ύλιν, όπου μπορεί να οργανωθεί το κυνήγι ελαφιού. Στους Λαιστρυγόνες, όπου η θέα ενός καπνού μπορεί να εκληφθεί σαν σημάδι οικογενειακής εστίας και παρουσίας ανθρώπινων όντων, δεν υπάρχει κανένα ίχνος εργασίας ούτε βοδιών ούτε ανθρώπων “ΕΝΘΑ ΜΕΝ ΟΥΤΕ ΒΟΩΝ ΟΥΤ΄ ΑΝΔΡΩΝ ΦΑΙΝΕΤΟ ΕΡΓΑ”. Οι Σειρήνες κατοικούν ένα λιβάδι, όπως συμβαίνει και με τις θεότητες. Το νησί τής Καλυψώς είναι δασώδες και μάλιστα έχει ένα αμπέλι σε καμιά στιημή δεν παρουσιάζεται καλλιεργημένο. Στον κόσμο των Ομηρικών αφηγήσεων δίνεται έμφαση σε ένα δέντρο, που είναι χαρακτηριστικά ανθρώπινο. Πρόκειται για την Ελιά...”. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι η ιερότητα αυτού τού δέντρου ταυτίστηκε με την Αθηνά, την θεά τής σοφίας και τού δημιουργικού πνεύματος. Το δώρο τής νοήσεως, όπως χαρακτηριστικά περιγράφεται στην Οδύσσεια, θα συνδράμει τούς θιασώτες τής ηρωικής ανατροπής ενάντια στην καταδυνάστευση τού Κρόνου, σε δυο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η επεξεργασία τακτικής, με στόχο την ανατροπή τής χθόνιας λατρείας. Η άλλη είναι η εξέλιξη των μέσων και των εργαλείων, που θα καταστήσουν δυνατή την καλλιέργεια και τον πολιτισμό. Συνεχίζει έτσι ο Νακέλ – Βινταλ σχετικά με αυτόν τον εντοπισμό: “....Από ελιά είναι ο πάσσαλος με τον οποίον ο Οδυσσέας τυφλώνει τον Κύκλωπα, αλλά και από ελιά είναι και η λαβή τού εργαλείου με το οποίο κατασκευάζει το καράβι του...”. Διαπιστώνεται από αυτόν τον εντοπισμό, ότι ο πάσσαλος που αναφέρεται στην σύγχρονη λογοτεχνία στην εξόντωση τού κατ' εξοχήν αιμοποτικού τέρατος που είναι ο Δράκουλας, αντλεί την αφετηρία του από το πολύ αρχαιότερο έργο τού Ομήρου. Έτσι ο Όμηρος ανάγεται σε ιδρυτή τής προπαγάνδισης τού αγώνα ενάντια στον βαμπιρισμό, που παρέμεινε έκτοτε ενεργός, χαρακτηρίζοντας μέχρι σήμερα την ρήξη με το λεγόμενο “βαθύ κράτος”, δεδομένου αυτό μαζί με τα χθόνια κρόνια ιερατεία διέπουν την βαθύτερη λειτουργία τού Μάτριξ. Από αυτήν την οπτική, ο Όμηρος ήταν ο πρώτος που προέβαλε την αναγκαιότητα να επιβληθεί ρωγμή στο Μάτριξ μέσω διαφώτισης. Και όταν ο Πλάτων συνέγραψε τον μύθο τού “Σπηλαίου” κωδικοποίησε με πιο θεωρητικό τρόπο αντίστοιχους συμβολισμούς, που είχαν προηγηθεί, από άλλους σοφούς. Τον Όμηρο, ως πρώτον διδάξαντα ακολούθησαν άλλοι, με κύρια μορφή τον Εμπεδοκλή, όπως θα εκτεθεί σε επόμενο κεφάλαιο.

  Ο Οδυσσέας θα καταστήσει την ελιά σε βάση του, φτιάχνοντας από αυτήν το κρεβάτι στο κέντρο τού οίκου του. Αυτός ο συμβολισμός αποκαλύπτει με έμμεσο τρόπο και τον ρόλο που επιτελεί η διαίσθηση και οι βαθύτερες ψυχικές λειτουργίες τής σφαίρας τού ασυνείδητου στην σύσταση τού Προμηθεϊκού πνεύματος, δεδομένου ότι στο κρεβάτι κατά την διάρκεια τού ύπνου προκύπτουν τα όνειρα.

  Κατ' ουσίαν η επίτευξη τής καλλιέργειας αποτέλεσε τον προορισμό τού ανατρεπτικού πνεύματος χειραφέτησης έναντι τού κατεστημένου τής χθόνιας λατρείας. Ο Νακέ - Βιντάλ αναφέρει χαρακτηριστικά, “...Όταν ο Οδυσσέας καταλαβαίνει πως είναι πια στην Ιθάκη, η πρώτη κίνησή του είναι να αγκαλιάσει την “σιτοφόρα γην”, χαιρετώντας έτσι την πατρίδα του: “ΧΑΙΡΩΝ Η ΓΑΙΗ, ΚΥΣΕ ΔΕ ΖΕΙΔΩΡΟΝ ΑΡΟΥΡΑΝ”. Δεν πρόκειται εδώ για την χειρονομία ενός ανθρώπου, που ξαναβρίσκει την πατρίδα του, αλλά για μια θεμελιώδη σχέση ανθρώπου και καλλιέργειας.

  Μια ακόμη πολύτιμη αναφορά σε αυτό το κεφάλαιο τού βιβλίου, που αποτελεί πηγή πληθώρας σημαντικών εκτιμήσεων και ερμηνειών, είναι η εξής:

  “...Στις κατοικίες τού Αιόλου, τής Κίρκης, τής Καλυψώς, ο Οδυσσέας δέχθηκε άφθονη τροφή και για την τελευταία θεά ο ποιητής διασκεδάζει υπογραμμίζοντας, ότι το γεύμα ενός θνητού είναι πολύ διαφορετικό από το γεύμα ενός θνητού, όμως κανείς δεν λέει από πού προέρχονται αυτές οι τροφές και ποιος τις έχει παράγει....”. Αυτός ο εντοπισμός τού Ομήρου είναι βαθύτατα ρηξικέλευθος και τις προεκτάσεις του θα παρουσιάσει ο Πλάτων με ένα άνευ προηγουμένου μαστίγωμα των χθόνιων λατρευτικών κατεστημένων στον διάλογο “Ευθυφρών”, όπως θα εκτεθεί στην συνέχεια αυτού τού κεφαλαίου.

  Στα σχολεία διδάσκονται τα Ομηρικά Έπη και αντίστοιχα προσλαμβάνεται το νόημα τού περιεχομένου τους, ως αριστουργηματικά λογοτεχνικά πονήματα, που παρέχουν μια πρώτης τάξεως γέφυρα προσέγγισης στα δεδομένα τής τότε εποχής μέσω τής έκθεσης πληθώρας πληροφοριών. Πλην όμως η σημασία αυτών των έργων υπερβαίνει ποιοτικά μια τέτοια αξιολόγηση. Αυτά τα έργα αποτελούν πονήματα νοητικής και ψυχικής εγέρσεως ως διακηρύξεις ανάπτυξης δράσεως και αγώνος ενάντια στο καθεστώς τής χθόνιας λατρείας, που βήμα προς βήμα έκτοτε περιορίστηκε, αλλά ουδέποτε καταργήθηκε. Το πρόταγμα τού Ομήρου εξακολουθεί να είναι ενεργό και να αποτελεί πρόκληση για κάθε άνθρωπο που αποσκοπεί σε ουσιαστική χειραφέτηση και απελευθέρωση από τις δυνάμεις τής υποταγής και αλλοτρίωσης, που διαφεντεύουν σε σημαντικό βαθμό τόσο την εσωτερική βούληση, όσο και τις εξωτερικές συνθήκες επιβολής ενός κόσμου, που δημιουργήθηκε ως στόλισμα, αλλά παραπαίει ως χωματερή. Διότι το άγιον χώμα τής Γαίας πλάστηκε ως καρποφόρος ορίζων, αλλά η αλλοτρίωσή του μπορεί να το μετατρέπει σε χώρο σήψεως των ζωοφόρων καρπών, που μπορούν να θρέψουν κάτω από άλλες συνθήκες τούς “πεινώντας και διψώντας την δικαιοσύνην”. Πολύ πριν συγγράψουν οι δυτικοί τα ατελέσφορα μανιφέστα τους, πιστοποιούν αυτά τα αρχαία Έπη εξέγερσης εναντίον τού κακού το βάθος τού μένους όσων εποφθαλμιούν, αντιμάχονται και υποθάλπουν το αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα.

  Μια επιχειρηματολογία, που καθιστά προσεγγίσιμη τήν κυριαρχία τής κάστας των μάγων σε κοινωνίες αγρίων, χωρίς να είναι απαραίτητο να εντάξουμε σε αυτήν την προβληματική την παρέμβαση εξωανθρώπινων υποκειμένων δαιμονικής υφής, στηρίζεται σε μια περιοχή, που αποτελεί κοινό τόπο μεταξύ χθόνιας λατρείας και σαμανισμού. Συχνά επικρατεί η τάση τσαύτισης αυτών των δυο φαινομένων, ενώ οι ποιοτικές διαφορές τους είναι διαφορές ουσίας. Οι τελετουργούντες μάγοι συχνά κάνουν χρήση τής λεγόμενης “συμπαθητικής” μαγείας, ενώ οι σαμάνοι γνωρίζουν κατ' αναλογίαν να ενεργοποιούν τα σύμβολα. Δυο σπουδαίοι συμπαντικοί νόμοι είναι ο συντονισμός και η επαγωγή. Και οι δυο αυτοί νόμοι σχετίζονται έντονα με περιοχές που ερευνά η θεωρητική φυσική, εδώ όμως η αναφορά θα εστιαστεί μόνον στον συντονισμό και χωρίς απόπειρα εισδοχής σε ζητήματα επιστήμης, που μπορεί να αποτελέσουν θέμα προσεχούς πραγματείας. Η βασική αρχή τής αλχημείας, που διατείνεται “ως επάνω έτσι και κάτω”, αναφέρεται στην ουσία στον νόμο τής “έλξεως των ομοίων”, που πραγματεύτηκε ο Πλάτων στον διάλογο “Τιμαίος”. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι ποιότητες και οι εκφάνσεις των φαινομένων διέπονται από την μαθηματική τους υπόσταση, η οποία πραγματώνεται μέσω γεωμετρικών σχημάτων. Αυτές οι εκφάνσεις των φαινομένων απολήγουν σε ένα εξώτερο χώρο, που αποκάλεσε ο Πλάτων “Υποδοχή”. Επειδή άπαντα τα ευρισκόμενα σε φυσικό χώρο απολήγουν εκεί, υφίσταται μονίμως η αμοιβαία σύνδεσή τους. Στα πλαίσια αυτών των συνδέσεων μπορούν να όμοια να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, είτε αυτομάτως, όπως συμβαίνει στην περίπτωση συντονισμού δυο χορδών πού πάλλονται με την ίδια συχνότητα, είτε δευτερογενώς μέσω τής πρόθεσης, η οποία λειτουργεί σε διαστάσεις, που βρίσκονται πέραν των 4 συμβατικών (χωροχρόνος) αλλά ενέχονται μαζί με αυτές από κοινού σε διαδικασίες. Κάποια από αυτά που ερευνούν ρηξικέλευθοι επιστήμονες για να εντοπίσουν μηχανισμούς και συσχετίσεις, γνώριζαν εμπειρικά οι άγριοι και πρωτόγονοι, αποκλειστικά εκ τού αποτελέσματος, μέσω πρακτικής εφαρμογής κάποιων διαδικασιών, που ξεφεύγουν από τα όρια τής καθημερινής αντίληψης. Έτσι οι μάγοι, για να θεραπεύσουν κάποιον που είχε λόγου χάριν εξανθήματα, αφαιρούσαν ένα από αυτά και το επικολλούσαν σε ένα δέντρο, για να μεταβεί η νόσος από τον ασθενή σε αυτό, εφαρμόζοντας συμπαθητική μαγεία. Και όταν χόρευαν τον “χορό τής βροχής” έθεταν σε κίνησε ενέργειες που σχετίζονται με το υγρό στοιχείο, την βαρομετρική πίεση και τον ηλεκτρισμό τής ατμόσφαιρας μέσω κινήσεων και παραγωγής ήχων που προσομοιάζουν αυτά. Αυτή η πρακτική δεν γινόταν με μηχανικό τρόπο, αλλά συνοδευόταν έντονα από κινητοποίηση ψυχικών ενεργειών και τελετουργικών τυπικών, που ενεργοποιούσαν ποιότητες. Όσον αφορά την πρακτική τού εικονικού τελετουργικού θανάτου και τής νεκραναστάσεως, που εφαρμόζουν οι σαμάνοι, δεν έχει την παραμικρή σχέση με ανθρωποθυσίες. Με αυτόν τον τρόπο τίθενται σε κίνηση Πλουτώνιες ενέργειες, με τρόπο αντίστοιχο που ερμηνεύει τον ρόλο τού πλανήτη Πλούτωνα η αστρολογία, που τον θεωρεί πυροδότη θανάτου και αναγέννησης που έπεται, στα πλαίσια μιας διαδικασίας μετασχηματισμού, ή και μετουσιώσεως, αναλόγως τού βάθους της.

  Οι στενές αντιλήψεις περί ορθολογισμού των δυτικών επιστημόνων και διανοητών, δεν τούς επέτρεψε να κατανοήσουν την παρεμβολή τού φυσικού νόμου τού συντονισμού στην διαδικαία τέλεσης συμπαθητικής μαγείας. Ακόμη και ο ταλαντούχος George Frazer γράφει στο αντίστοιχο κεφάλαιο τού “Χρυσού Κλώνου” με τίτλο “Συμπαθητική Μαγεία” τα εξής:

„...Με λίγα λόγια, η μαγεία είναι ένα πλαστό σύστημα τού φυσικού νόμου κι ένας απατηλός οδηγός συμπεριφοράς, μια ψεύτικη επιστήμη και μια άστοχη τέχνη...”.

  Ενώ ο Φρόυντ στο “Τοτέμ και Ταμπού” θεωρεί, ότι τόσο η θρησκεία, όσο και μαγεία είναι αποτελέσματα νεύρωσης. Είναι κρίμα που ένας τόσο σημαντικός ψυχολόγος δεν κατάφερε να διαγνώσει και να διαχειριστεί την δική του νεύρωση, περιορίζοντας τις ανθρώπινες παρορμήσεις στην σφαίρα τής λίμπιντο. Με αποτέλεσμα, στην ύστερη φάση τής ζωής του μετά την μετανάστευση του στο Λονδίνο, να ταυτιστεί με τα απόνερα τής Σχολής τής Φρανκφούρτης, αναιρώντας προηγούμενες επισημάνσεις του, διαδικασία που φαίνεται από την εκ νέου συγγραφή τής πραγματείας “Ο Άνδρας Μωυσής και η Μονοθεϊστική Θρησκεία”. Έτσι στην έκδοση αυτού τού βιβλίου έχουν ενσωματωθεί δυο διαφορετικές εκδοχές, που σε αρκετά σημεία απέχουν μεταξύ τους. Αυτός που κατάφερε στα πλαίσια τής δυτικής βιβλιογραφίας να διεισδύσει ουσιαστικά στα δεδομένα των σαμάνων τού Μεξικού, ήταν ο Carlos Castaneda, που με μια σειρά πολύ αξιόλογων κατά γνώμη μου βιβλίων, η αναφορές του για τον Δον Χουάν παρείχαν πληροφορίες για την στήριξη αυτών των μάγων στο “Ναγουάλ”, ως εσωτερικές δυνάμεις τής ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Παρ' ότι τα βιβλία του παρεξηγήθηκαν συχνά από αναγνώστες στην δύση, ένεκα αναφορών σε ψυχότροπα μαντάρια, η άξονας των αναφορών έχει μεγάλο βάθος, παραθέτοντας μια προβληματική για τον εκ βάθρων μετασχηματισμό τού ανθρώπου σε πολεμιστή τού πνεύματος. Βεβαίως κάθε προτεινόμενο σύστημα, αρμόζει να αξιολογείται με βάση τις συνιστώσες που το διέπουν, τις δυνατότητες που ανοίγουν αλλά και τούς περιορισμούς που υπόκεινται αυτές οι συνιστώσες.

Πλην όμως, δεν διέπει μόνον η παρόρμηση για εξασφάλιση τής διατροφής, αυτά που επιδιώκονται από την χθόνια λατρεία. Υφίσταται μια ακόμη παρόρμηση, που οδηγεί σε απατηλές στοχεύσεις, την οποίαν τα κατεστημένα τής χθόνιας λατρείας εκμεταλλεύονται με άκρως πονηρό τρόπο. Ο George Frazer αναφέρει τα εξής σχετικά επίσης στο ίδιο βιβλίο:

“...Σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, το μοιραίο κλωνάρι ήταν ο ίδιος αυτός Χρυσός Κλώνος που με εντολή τής Σίβυλλας απέσπασε ο Αινείας πριν φύγει για το επικίνδυνο ταξίδι του στον κάτω κόσμο. Η φυγή τού Ορέστη αποτελούσε ανάμνηση των ανθρωποθυσιών, που προσφέρονταν κάποτε στην Άρτεμη τής Ταυρίδας...”. Καθώς και: “...Η μεγαλύτερη δύναμη για την διαμόρφωση τής πρωτόγονης θρησκείας πηγάζει ολοκληρωτικά από τον φόβο τού θανάτου...”. Ο Frazer αναπτύσσει τον τρόπο με τον οποίον οι ακόλουθοι τής χθόνιας βλαστικής λατρείας, απέδιδαν στα πνεύματα τής γης, τα οποία ρύθμιζαν την βλαστική δύναμή της στα πλαίσια τού ετήσιου κύκλου, που τον χειμώνα πέθαινε η βλάστηση για να αναγεννηθεί την άνοιξη και την εξουσία επάνω στην ανθρώπινη ζωή. Αυτά ήσαν σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, που κυριαρχούσαν επάνω στην διαδικασία τής ζωής και τού θανάτου. Οπότε, όπως ακριβώς ήταν δυνατόν να αναγεννηθεί ο κύκλος τής βλάστησης στα πλαίσια τού ετήσιου κύκλου, υπόκειτο εξίσου στην εξουσία αυτών των δυνάμεων η δυνατότητα, να μπορούν να επενεργήσουν μετά τον θάνατο τού ανθρώπου μια παλιγγενεσία, καθιστώντας ένα άνθρωπο αθάνατο σε μια άλλη σφαίρα που εξακολουθεί η ζωή. Αυτό το δεδομένο είναι άκρως σημαντικό και σχετίζεται με την τέλεση των λεγόμενων μυστηρίων, καθώς, παρά την επιβολή αυστηρότατης σιωπής που είχε επιβληθεί σχετικά με τα αντίστοιχα δρώμενα, είχε κυκλοφορήσει τελείως ανοικτά η φήμη, ότι οι μυημένοι σε αυτά δεν φοβόντουσαν τον θάνατο. Κατά συνέπεια, όλος ο πυρήνας τής χθόνιας λατρείας δεν περιορίζεται μόνον στην επίτευξη χειροπιαστού οφέλους και απόλαυση εύνοιας κατά την διάρκεια τής ζωής, αλλά επικεντρώνεται κυρίως στην απόκτηση αθανασίας.

  Για ποιον λόγο όμως παρείχαν αυτά τα δώρα οι θεοί στους βρωτούς; (Όπου βρωτός σημαίνει αυτός που τρώγεται), για να επανέλθουμε στο ερώτημα που έθεσε ο Vidal - Naked. Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνει ο Πλάτων στον διάλογο “Ευθυφρών”, το όνομα τού που οποίου δηλώνει ευθεία φρόνηση, τουτέστιν να ειπωθούν κάποια πράγματα έξω από τα δόντια. Ο Πλάτων όμως ακολουθεί και σε αυτόν τον διάλογο την πάγια μέθοδό του, να μην οδηγεί την παράθεση, λόγω των επικίνδυνων συνεπειών, μέχρι το απροχώρητο. Έτσι στο τέλος τού διαλόγου ο Ευθυφρών φεύγει βιαστικά γιατί.... πάει για πότισμα (έχουμε και δουλειές). Αυτή η επιλογή υποδηλώνει, ότι το έργο είχε μάλλον συνέχεια που δεν δημοσιεύθηκε, αλλά ήταν προσιτή με κάποιο τρόπο σε στενό κύκλο.

  Μια μελέτη τού έργου αυτού πριν μερικά χρόνια, μού προξένησε την εντύπωση, ότι ο Πλάτων καταφέρεται ενάντια στην αντίληψη τής αντιμισθίας, που επικρατεί στην νοοτροπία κάποιων πιστών ακόμη μέχρι σήμερα, οι οποίοι ανάβοντας ένα κερί, η με άλλες πράξεις τυπολατρείας αναμένουν ανταπόδοση από το θείον, θεωρώντας ότι οι Άγιοι, στους οποίους αυτοί απευθύνονται είναι ένα είδος γραφείου εξυπηρέτησης πολιτών. Έτσι θεώρησα δευτερεύουσα την σημασία αυτού τού έργου. Όταν όμως το μελέτησα προσεκτικά προσφάτως, διαπίστωσα ότι ο πυρήνας τού έργου δεν ραπίζει μόνον τις προθέσεις κάποιων που μετέχουν σε τελετουργικά και θυσίες, αλλά στιγματίζει κυρίως αυτούς που οι προηγούμενοι προστρέχουν, θεωρώντας τους θεούς.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Εκατάλαβα, ω Σώκρατες. Αυτός λέγει ότι κατασκευάζεις καινούργιους θεούς, διότι διακηρύττεις δημοσία ότι συνήθως εμφανίζεται εντός σου το γνωστόν δαιμόνιον. Δι' αυτό λοιπόν σε κατήγγειλεν ότι δήθεν νεωτερίζεις εις τα θρησκευτικά δόγματα της πόλεως και ακριβώς δι' αυτό έρχεται να σε συκοφαντήση εις το Δικαστήριον, επειδή γνωρίζει καλά ότι ο λαός πολύ εύκολα πιστεύει τας συκοφαντίας αυτού του είδους....

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Διότι αναμφιβόλως συ μεν φρονείς ότι πρέπει να δεικνύης μεγάλην επιφύλαξιν και να μη δημοσιεύης εις τους άλλους θεληματικώς την σοφίαν σου....

....Ποίον περίπου πράγμα ομολογείς ότι είναι το ευσεβές και ποίον το ασεβές...

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Ονομάζω ευσεβές μεν παραδείγματος χάριν αυτό, που κάμνω τώρα εγώ και καταγγέλλω εις την δικαιοσύνην κάθε άνθρωπον, ο οποίος είναι εγκληματίας, διότι διαπράττει φόνους ή κλοπάς ιερών πραγμάτων ή κανέν άλλο όμοιον έγκλημα, είτε πατέρας μου ... Όλοι βέβαια οι ανθρώποι πιστεύουν ότι ο Ζευς είναι ο πλέον καλώτατος και πλέον δικαιότατος από όλους τους θεούς και όλοι ομολογούν ότι έβαλεν εις τα σίδηρα τον πατέρα του τον Κρόνον, διότι κατέπινε τα παιδιά του, χωρίς να έχη κανέν δίκαιον, και ότι εκείνος πάλιν ο Κρόνος ευνούχισε τον πατέρα του, τον Ουρανόν, εξ αιτίας άλλων τοιούτων εγκλημάτων, τα οποία είχε διαπράξει. Εναντίον μου όμως οργίζονται οι άνθρωποι, διότι κατήγγειλα τον πατέρα μου, που διέπραξεν ένα πολύ σκληρόν έγκλημα, και επιζητώ την τιμωρίαν του, και έτσι αυτοί καταντούν εις αντίφασιν με τον εαυτόν τους, επειδή τόσον διαφορετικά κρίνουν τας πράξεις αυτάς των θεών και την ιδικήν μου.

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ειπέ μου, ως φίλος, συ πιστεύεις αληθώς ότι αυτά τα πράγματα συνέβησαν αληθώς έτσι μεταξύ των θεών;

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Όχι αυτά μόνον συνέβησαν, αλλά και ακόμη πλέον παράξενα βεβαίως από αυτά, ω Σώκρατες, τα οποία ο λαός δεν γνωρίζει.

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Όθεν πιστεύεις συ ότι μεταξύ των θεών τωόντι συμβαίνουν και πόλεμοι και εχθροπάθειαι μάλιστα πολύ φοβεραί και συμπλοκαί και άλλαι πολλαί όμοιαι κακίαι, και πάθη τόσον παράδοξα, όπως μάλιστα περιγράφονται από τους ποιητάς εις τα ποιήματά των.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Όχι μόνον αυτά βεβαίως, ω Σώκρατες, αλλά, καθώς προ ολίγου σου είπα, θα σου διηγηθώ εγώ τώρα, αν θέλης, και άλλα πολλά ακόμη διά τα θρησκευτικά μας πράγματα, τα οποία συ, όταν ακούσης, χωρίς άλλο θα εκπλαγής.

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Δεν ήθελα διόλου εκπλαγή. Αλλά αυτά μεν τα διηγήματα να μου ειπής άλλοτε, όταν τύχη ευκαιρία, τώρα δε ακριβώς προσπάθησον να μου είπης πλέον σαφέστερον δι' εκείνο, διά το οποίον προ ολίγου σε ηρώτησα. Διότι, φίλε μου, πρωτύτερα όταν σε ηρώτησα τί πράγμα επί τέλους είναι το ευσεβές, δεν μου έκαμες τελείαν εξήγησιν να εννοήσω καλά, αλλά μου είπες σύντομα-σύντομα ότι αυτό το πράγμα είναι ευσεβές, το οποίον συ τώρα κάμνεις, που καταγγέλλεις εις το δικαστήριον τον πατέρα σου επί φόνω.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Λοιπόν παραδέχομαι ότι, ό,τι πράγμα είναι ευάρεστον εις τους θεούς, είναι ευσεβές, ό,τι δε δεν είναι ευάρεστον εις αυτούς, είναι ασεβές.....

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: ...Λοιπόν, και ότι οι θεοί στασιάζουν αναμεταξύ των, ω Ευθύφρον, και φιλονικούν ο ένας με τον άλλον, και ότι εχθροπάθειαι συμβαίνουν μεταξύ των... Λοιπόν κατά τους λόγους σου, ω εξοχώτατε Ευθύφρον, και από τους θεούς άλλοι άλλα πράγματα θεωρούν δίκαια και άδικα και έντιμα και άτιμα και καλά και κακά. Διότι δεν θα έφθαναν, φρονώ, εις στάσεις και μάχας αναμεταξύ των, εάν δεν εφιλονικούσαν δι' αυτά. ...Άρα γε παντού όπου υπάρχει το δίκαιον, εκεί ομοίως υπάρχει και το ευσεβές, ή όπου μεν ακριβώς υπάρχει το ευσεβές, εκεί παντού υπάρχει ομοίως και το δίκαιον, όπου δε υπάρχει το δίκαιον, δεν υπάρχει παντού γενικώς και το ευσεβές. Διότι το ευσεβές είναι ένα μέρος μόνον του δικαίου....Πρόσεξε τώρα εις το εξής. Εάν βέβαια το ευσεβές είναι ένα μέρος μόνον του δικαίου, πρέπει τώρα ημείς, καθώς νομίζω, να εξετάσωμεν ποίον ακριβώς μέρος του δικαίου ημπορεί να είναι το ευσεβές .

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Λοιπόν εις εμέ τουλάχιστον, ω Σώκρατες, φαίνεται ότι το ευσεβές και το άγιον αποτελεί αυτό το μέρος του δικαίου, το οποίον αφορά εις την θεραπείαν και λατρείαν των θεών, το δε επίλοιπον μέρος αυτού αφορά εις την περιποίησιν και φροντίδα, η οποία είναι πρέπον να υπάρχη μεταξύ των ανθρώπων.

  ΣΩΚΤΑΤΗΣ: Αλλ' όμως μου λείπει κάτι τι παρά μικρόν ακόμη από τον ορισμόν. Διότι δεν καταλαμβάνω καλά-καλά τί εννοείς με την λέξιν θεραπεία ή λατρεία. Βεβαίως, καθώς φρονώ, δεν εννοείς ότι η λατρεία, την οποίαν έχουν οι άνθρωποι διά τους θεούς, είναι τοιούτου είδους, οποίαι ακριβώς είναι αι φροντίδες και αι περιποιήσεις τας οποίας έχουν δι' όλα τα λοιπά πράγματα. ...Ε λοιπόν, και η ευσέβεια, αφού είναι φροντίς και περιποίησις, την οποίαν έχουν οι άνθρωποι διά τους θεούς, συντελεί εις ωφέλειαν των θεών και τους κάμνει καλυτέρους; ...Αλλά ειπέ μου τώρα, τί είδους ακριβώς περιποίησις και φροντίς διά τους θεούς ημπορεί να είναι η ευσέβεια;

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Είναι, ω Σώκρατες, εκείνη η φροντίς και η περιποίησις, με την οποίαν περιποιούνται οι δούλοι τους αυθέντας των.

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λοιπόν το να θυσιάζη κανείς σημαίνει ότι χαρίζει κάτι εις τους θεούς, το δε να προσεύχεται σημαίνει ότι ζητεί κάτι τι από τους θεούς; Ώστε η ευσέβεια σύμφωνα με τον ορισμόν σου αυτόν είνε επιστήμη ζητήσεως και δόσεως, ήγουν να ζητή κανείς να λάβη από τους θεούς και να χαρίζη εις αυτούς.... Και πάλιν το να δίδωμεν δώρα εις τους θεούς ορθώς δεν σημαίνει ότι πρέπει και ημείς να δίδωμεν εις αυτούς εκείνα, των οποίων έχουσιν ανάγκην από ημάς; Διότι δεν είναι, θαρρώ, τακτικόν βέβαια, να προσφέρη κανείς δώρα εις ένα άνθρωπον πράγματα, τα όποια δεν χρειάζεται. ... ΩΣΤΕ Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ, Ω ΕΥΘΥΦΡΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΤΕΧΝΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΙΣ ΑΝΑΜΕΤΑΞΗ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Μάλιστα· ένα είδος εμπορικής τέχνης είνε η ευσέβεια, αν σου αρέση καλύτερα έτσι να την ονομάζωμεν....

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Όσα μεν καλά μας δίδουν οι θεοί, εις κάθε άνθρωπον αυτά είνε φανερά. Διότι ημείς πραγματικώς κανέν καλόν δεν έχομεν, το οποίον να μη μας έδωκαν οι θεοί, από όσα δε από ημάς εκείνοι λαμβάνουν, τί ωφέλειαν έχουν από αυτά; Ή τόσον πολύ περισσότερον πλεονέκται και δόλιοι είμεθα από τους θεούς εις το εμπόριον, ώστε όλα τα καλά και ωφέλιμα λαμβάνομεν από αυτούς, εκείνοι δε τίποτε καλόν από ημάς δεν λαμβάνουν; ....Αλλ' ειπέ μου, σε παρακαλώ, ποίαν ωφέλειαν έχουν οι θεοί από τα δώρα μας; ...Διότι όσα μεν καλά μας δίδουν οι θεοί, εις κάθε άνθρωπον αυτά είνε φανερά. Διότι ημείς πραγματικώς κανέν καλόν δεν έχομεν, το οποίον να μη μας έδωκαν οι θεοί, από όσα δε από ημάς εκείνοι λαμβάνουν, τί ωφέλειαν έχουν από αυτά; Ή τόσον πολύ περισσότερον πλεονέκται και δόλιοι είμεθα από τους θεούς εις το εμπόριον, ώστε όλα τα καλά και ωφέλιμα λαμβάνομεν από αυτούς, εκείνοι δε τίποτε καλόν από ημάς δεν λαμβάνουν; ...Ώστε από την αρχήν πρέπει να σκεφθώμεν πάλιν και να εξετάσωμεν ποίον πράγμα είνε ακριβώς το ευσεβές. Διότι εγώ, όσον εξαρτάται από την θέλησιν μου, δεν θα αποδειλιάσω, έως ότου να το μάθω.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Πολύ ευχαρίστως, αλλά, σε παρακαλώ, άλλην φοράν, ω Σώκρατες, διότι τώρα βιάζομαι να υπάγω κάπου, και είνε καιρός να πηγαίνω.

  Η JANE ELLEN HARRISSON γράφει σχετικά με αυτά στο “THEMIS“, „Ο Πλάτων εξηγεί στο “Ευθυφρών”, ότι η θυσία αφορά μπίζνες μεταξύ θεών και ανθρώπων.