Ο ΠΕΛΕΚΥΣ ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥ ΚΥΤΟΥΣ. ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ HERMAN MELVILLE

Ο ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΑΧΑΜΠ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ

Μποτίλια στο Πέλαγος

 ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ

Μες τις καμάρες αρχαίου ασκηταριού
που ονόμασα πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι
αφήνω να με καίει το φως ενός κεριού
καθώς μια επιταγή ζωής πάντα μού θέτει.

Άσε να ρέει επάνω στο κορμί
τής φάλαινας τού Μόμπυ Ντικ το λίπος
καθώς το ξύλινο ποδάρι με ορμή
σπρώχνει καπούλια για να εκτιναχτεί ο μαύρος ίππος.

Σε τρικυμία άγρια ορθός βλέπε να έρχεται μπουνάτσα
την ώρα τής αντάρας και τού πανικού
σαν κυβερνήτης τού φαλαινοθηρικού
πες να σού δέσουν στο πηδάλιο τα μπράτσα.

Όρντινο δώσε στους καμακιστές
να σπεύσουνε στην πλώρη έτοιμοι για όλα
καρδιές λεπίδες μες στον κίνδυνο πιστές
όταν η βάρδια συναντά την καρμανιόλα.

Το κύτος όταν κυνηγάς
μην ψάχνεις στην ομίχλη αστρολάβο
τής θάλασσας η ειμαρμένη είναι καβγάς
έχοντας δέσει και τούς δυό σας μ΄ ένα κάβο.

Εκείνο μοναχό του θα σάς βρει
στον χώρο που απαιτεί να εξουσιάζει
κι όσοι νομίζουνε πως σε κινεί κουτό μαράζι
δεν βλέπουν ότι όλους μας ο χάρος καρτερεί.

Kι αν σάς ρουφήξει τού ύδατος καταπακτή
γραπώνοντας ενός σκαριού το σάπιο ξύλο
μονάχα ένας από σάς θα φθάσει ως την ακτή
να μεταδώσει στους επόμενους τον θρύλο.

Γιατί στην σύγκρουση πάνω στην γη
μονάχα ένας είναι δυνατόν να επικρατήσει
είτε το τέρας είτε οι κυνηγοί
νόμος σκληρός που όρισε η φύση.

Και όσοι αψηφούν τού πεπρωμένου την θηλιά
χωρίς να σκέφτονται το ξύλινο ποδάρι και την πάρτη
κλαριά θα κόψουνε από περήφανη ελιά
ξανά να φτιάξουν φυλαχτά, καμάκια και κατάρτι.

Στο έπος τής Αμερικής μπάρκαρε τώρα εσύ λοιπόν σαν νέο μέλος
γιατί ΄σαι ταξιδιάρης, όχι φυγάς
ακόμη κι αν δεν είναι φάλαινα αυτό που κυνηγάς
τράβα το φίλε ανελέητα ως το τέλος.

Στο γιουσουρούμ τού πρώτου λιμανιού
θα βρεις φυλλάδιο σε θήκη νοτισμένη
δεν είναι ημερολόγιο πλοίου ως έχουν κατά νου
μα ένα μήνυμα παλιό που εσένα περιμένει.

Είναι τα φύλλα απ' το τεφτέρι ενός θεού
που πάντα αφήνει ναυαγό να τα διασώσει
όσο κι αν μοιάζει φαντασίωση τρελού
το κύτος κάποιος πρώην στεριανός θα θανατώσει.

 Μποτίλια στο Πέλαγος

  Αδελφέ Χέρμαν σε ασπάζομαι και σε φιλώ με σεβασμό και εκτίμηση.

  Βρίσκεσαι βέβαια πλέον μακρυά από τα δεινά και τις τρικυμίες αυτού τού ταλανισμένου κόσμου, όμως τα μηνύματα που κληροδότησες παραμένουν πάντοτε ζώντα στις καρδιές και το φρόνημα πάρα πολλών ανθρώπων. Με το μυθιστόρημα «ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ» έτερψες με την γλαφυρή ένταση τής διήγησής σου γενιές και γενιές αναγνωστών, που ρούφηξαν στην κυριολεξία κάθε αριστοτεχνική περιγραφή τού άκαμπτου αγώνα, που διεξήγε ο Πλοίαρχος Αχάμπ με τούς αποφασισμένους συντρόφους του επάνω στο σκαρί, που πλοηγήθηκε κόντρα στα ανελέητα ύδατα, με στόχο την εξόντωση τού κύτους. Αυτή η αφηγηματική προσωπικότητα αναδείχθηκε σε επικεφαλής διαχρονικών τραγικών ηρώων, που δεν το έβαλαν κάτω μέχρι την έσχατη συνέπεια τής καταστροφής όλων των καμακιστών, πλην ενός που διασώθηκε, γραπώνοντας ένα σάπιο ξύλο μετά την καταστροφή, κατορθώνοντας να φθάσει μέχρι την ακτή, για να μεταφέρει τον θρύλο τού αέναου αγώνος των κυνηγών εναντίον τού κύτους. Κάποιοι όμως από τούς αναγνώστες σου, δεν παρέμειναν μόνο στην απαράμιλλη τέρψη που προσφέρει η διήγησή σου, αλλά αφομοιώνοντας το μήνυμά της, αποδέχθηκαν την σκυτάλη που επιδίωξες να εγχειρήσεις, σε όσους δεν αρκούνται να σταματούν πριν την ανάληψη ευθυνών.

  Οι Έλληνες αναγνώστες σου διάγουμε σε ένα πνευματικό χώρο, που έχει γαλουχηθεί με το μήνυμα τού τραγικού ήρωος, πολλές χιλιετίες πριν καταθέσεις το πόνημά σου. Οι καταβολές μας είναι μεστές από επικές διηγήσεις Ηρώων, που διεξήγαν ανυποχώρητο αγώνα εναντίον των τεράτων, είτε βρίσκοντας τραγικό θάνατο, είτε ως μόνοι επιζώντες από μια σύναξη ομόθυμων μαχητών, για να μεταφέρουν, όπως και εσύ επέλεξες να διαδώσεις, τον θρύλο ενός αμφίβολου αγώνα, περνώντας μέσα από ανυπέρβλητα εμπόδια.

  Ο Ηρακλής με τον Ιόλαο, ενώ κατόρθωσαν να εξοντώσουν τα οκτώ κεφάλια τής λερναίας ύδρας, το ένατο, που βρισκόταν στο κέντρο δεν κατάφεραν να το καταστρέψουν. Αφού το έκοψαν, το έθαψαν μέσα στην γη και έβαλαν επάνω ένα μεγάλο λίθο. Ο Ηρακλής θανατώθηκε στην συνέχεια μετά από τις συνωμοσίες τού Κενταύρου. Έκτοτε το μεγάλο κεφάλι τής ύδρας θαμμένο στην γη, ως σύμβολο των χθόνιων – κρόνιων ιερατείων, που εξακολουθούν να προβαίνουν σε τελετουργικά στα καταβάσια, επιχειρούν να ποδηγετήσουν την ανθρωπότητα. Και το ταξίδι τής επιστροφής τού Θησέα μετά την εξόντωση τού Μινώταυρου στον Λαβύρινθο, δεν είχε αίσιο τέλος, αφού ο πατέρας του αυτοκτόνησε, επειδή αυτός ξέχασε να αλλάξει τα μαύρα πανιά στο πλοίο τής επιστροφής. Αυτός ο μύθος δηλώνει, πόσο σημαντική είναι η εμμονή στην μεταστροφή των συμβόλων, που κυριάρχησαν στο παρελθόν, όταν επιτευχθεί μια νίκη σε πραγματικό επίπεδο. Ακόμη και όταν έχουμε επιτύχει να ανατρέψουμε το δυσμενές παρελθόν, ο απόηχός του παραμένει ενεργός στην συνείδηση των ανθρώπων, οπότε απαιτείται προσπάθεια σε βάθος, ώστε να εκλείψει η αγκύρωσή του στον μέσο ψυχισμό και σε παρωχημένες νοοτροπίες. Αλλά και ο Οδυσσέας κατόρθωσε εν τέλει να επιστρέψει μόνος του στην Ιθάκη, αφού σκοτώθηκαν όλοι οι σύντροφοί του. Μόνον ένας πολυμήχανος μπορεί να φθάσει ως την επίτευξη τού τελικού στόχου. Η πρωτοκαθεδρία τού Πνέυματος είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην τελική επίτευξη τού σκοπού. Η ανθρωπότητα έδωσε στο παρελθόν τεράστιους αγώνες με ηρωισμό για την επίτευξη κοινωνικών και εθνικών ανατροπών. Πλην όμως ο εγκλωβισμός σε άκριτο ακτιβισμό, τρέχοντας πίσω από θεωρίες και δόγματα χωρίς ουσιαστική βάση, τα οποία αυτοί που κινητοποιήθηκαν, ή και θυσιάστηκαν, εμφορούμενοι μεν από αγνές προθέσεις, αμέλησαν να περάσουν ως ιδεολογίες και προτάγματα που καθόρισαν τις επιλογές τους από διαρκή και αυστηρό έλεγχο, με αποτέλεσμα να συμβούν μοιραία πισωγυρίσματα. Πλην όμως, αυτό που έχει καθοριστική σημασία, αγαπητέ Χέρμαν, είναι η εμμονή στον αγώνα για την εξόντωση των τεράτων και η παράδοση τής σκυτάλης από γενιά και σε γενιά.

  Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το «Μόμπυ Ντικ» θεωρείται ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.

  Σού στέλνω αυτήν την ανοικτή επιστολή, γνωρίζοντας ότι αυτή θα συναντήσει την ενέργεια τού Πνεύματός σου, εκεί που αναπαύεται πλέον η χάρις και η προσφορά των μεγάλων δημιουργών, που είτε με την πένα τους, τον χρωστήρα, την σμίλη, τις συνθέσεις μουσικής, ή την κινηματογραφική κάμερα μόχθησαν για να προβληματίσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το κοινωνικό σύνολο, αξιοποιώντας την ψυχική τέρψη και πνευματική ανάταση που προσφέρουν οι τέχνες, με στόχο να ξεπεράσει αυτό την αδράνεια και τον εγκλωβισμό στα στεγανά υποταγής, που στήνουν όσοι απεργάζονται την αλλοτρίωσή του. Επιθυμώ με αυτήν την επιστολή, αφού εκθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την μέχρι τώρα πορεία τού κύτους, να σού θέσω ένα ερώτημα που με απασχολεί, σχετικά με την περαιτέρω εξέλιξη του. Δεν πρόκειται για ρητορικό ερώτημα, αλλά για ζήτημα ουσίας. Και είμαι βέβαιος, ως αναζητητής στην ατραπό τής αλχημείας, ότι θα μού απαντήσεις απλόχερα. Βέβαιος, ότι όπως λέει το άσμα, "εσύ που πάντα μ' αγαπούσες, θα με νιώσεις".

  Είναι γνωστό, αγαπητέ Χέρμαν, ότι το κύτος, ιδιαίτερά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αιματοκύλησε με αλλεπάλληλους πολέμους και καταδυνάστευσε την ανθρωπότητα. Στο όνομα τής "προασπίσεως τού ελευθέρου κόσμου" εγκατέστησε μέσω στρατιωτικής επιβολής, είτε αυτή γινόταν μέσω πολεμικών επιθέσεων, είτε μιας ασφυκτικής λαβής στρατιωτικών βάσεων και στρατιωτικής επιθετικής παρουσίας, που εγκατέστησε στα μήκη και τα πλάτη τής υφηλίου, επέβαλε σε πληθώρα χωρών σχέσεις εξάρτησης, με την ενίσχυση των τοπικών διεφθαρμένων αντεθνικών και αντικοινωνικών ελίτ, με τον εκμαυλισμό χαρακτήρων, με την προώθηση μάς ανάπτυξης τής υπανάπτυξης, με την επιβολή νοητικής χειραγώγησης μέσω ενός καταναλωτισμού τής κακομοιριάς, που μετέτρεψε τούς εγχώριους πληθυσμούς σε τρωγλοδύτες στις ζούγκλες των πόλεων και την προώθηση μιας μιντιακής υποκουλτούρας, που στόχο έχει την απόλυτη διαστροφή τής αλήθειας και την διάδοση στρεβλών προτύπων. Επί πλέον, ξεφτιλίζει πλήρως την έννοια και την λειτουργία τού χρήματος, επιβάλλοντας ως νόμισμα ένα κουρελόχαρτο χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα, το οποίον εξακολουθεί να τυπώνει ακατάσχετα. Επιβάλλοντάς αυτό ως βάση στις διεθνείς συναλλαγές, υποκλέπτει από κάθε συναλλαγή αξία, με αποτέλεσμα να έχει οδηγήσει τις χώρες που βρίσκονται στην σφαίρα επικυριαρχίας του σε υπερχρέωση στο διεθνές χρηματιστικό κατεστημένο. Χωρίς να εξάγει τίποτε, με εξαίρεση φονικά όπλα και ψηφιακό λογισμικό, το οποίον εντάσσεται κυρίως σε επιθετικά εξοπλιστικά συστήματα, μπορεί μέσω τής διεθνούς καταλήστευσης να εισάγει τεράστιες ποσότητες προϊόντων από άλλες χώρες, που όταν αυτές έχουν πλεόνασμα στο εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο, συσσωρεύουν αυτό το νομισματικό κόπρανο ως "αποθεματικό".  Και για να μην αδικώ το κύτος, ότι δεν εξάγει τίποτε πέρα από όπλα, αξίζει να αναφερθεί, ότι πρόσφατα αυτό εξήγε σωρηδόν μικρόβια ηλεκτρονικού πολέμου, μαζί με ενέσιμα δηλητήρια, μέσω τον οποίων κατέκλεψε τεράστια ποσά, θερίζοντας ταυτοχρόνως τον παγκόσμιο πληθυσμό. Εκατομμύρια άνθρωποι θανατώθηκαν έκτοτε με αυτόν τον τρόπο, ενώ ακόμη περισσότεροι έρπουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με κατεστραμμένα όργανα και βάναυσα υποβιβασμένο ανοσοποιητικό.

  Ιδιαίτερα ειδεχθής ήταν όμως και η πρακτική τού κύτους στο παρελθόν, από τότε που αυτό απέκτησε κρατική οντότητα. Η επιθετικότητά του δεν στράφηκε μόνον ενάντια στους πληθυσμούς τής υφηλίου, αλλά ήταν καταδυναστευτική και εξοντωτική εξ ίσου και σε βάρος τού εγχώριου πληθυσμού. Γεννοκτόνησε  τούς γηγενείς Ερυθροδέρμους και απήγαγε από την Αφρική πολλές χιλιάδες Αφρικανούς μέσω δουλεμπόρων, στους οποίους επέβαλε καθεστώς δουλείας, για να δουλεύουν αυτοί κάτω από εξοντωτικές συνθήκες στις φυτείες τού νότου. Όταν μέσω αυτής τής απάνθρωπης υπερεκμετάλλευσης επιτεύχθηκε η πρωταρχική συσσώρευση για την εγκατάσταση βιομηχανικών μονάδων στον βορά, "απελευθέρωσε" τούς σκλάβους, ώστε να προμηθευθούν οι βιομηχανίες φτηνά εργατικά χέρια, επιβάλλοντας όμως στους πλέον "απελεύθερους" ένα καθεστώς σκληρών φυλετικών διακρίσεων. Και το καθεστώς υπερεκμετάλλευσης εντάθηκε στην βιομηχανία με την "εφεύρεση" τής ταινίας παραγωγής τού "συστήματος τέιλορ". Οι βιομηχανικοί εργάτες είχαν μετατραπεί σε σπαστικά βιολογικά ρομπότ, που πάσχιζαν να προλάβουν το τρέξιμο τής ταινίας, για να μπορέσουν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης στα γκέτο, που κυριαρχούσε η σύφιλη και η ηρωίνη. Η συστηματική αλλοτρίωση τής συνείδησης των μαύρων, οδήγησε στην υποταγή στο σύστημα των "μπαρμπαθωμάδων", που ήσαν πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν μέχρις εσχάτων τις επιβουλές τού συστήματος, ακόμη και μετά την ονομαστική κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, πανέτοιμοι για να μετατραπούν από θύματα σε θύτες, όταν η ανάπτυξη τής παραγωγικότητας έσπρωξε ένα κόκαλο στο στόμα τους. Έτσι ενώ το ποσοστό των μαύρων στον πληθυσμό τού κύτους ήταν κατά στις αρχές τής δεκαετίες τού '70, που διεξαγόταν ο επιθετικός πόλεμος ενάντια στο Βιετνάμ 18%, οι συμμετοχή των μαύρων στον στρατό των μεκελάρηδων ήταν περισσότερο από 50%.

  Εκεί όμως που επέδειξε το κύτος απροσμέτρητη αχαριστία ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε διαχρονικά μέχρι σήμερα σήμερα, υπέθαλψε και πολέμησε λυσαλέα την Ρωσία, που το συνέδραμε και το ευεργέτησε στην πλέιν δύσκολη φάση του. Η ρήση "ουδείς αχαριστότερος τού ευεργετηθέντος" ισχύει απτόητα και αδιάληπτα με περίτρανο τρόπο μέχρι σήμερα. Όταν η νεαρή επανάσταση των ΗΠΑ κινδύνευε να κατασταλεί ολοσχερώς από την ιμπεριαλιστική Αγγλία ο Ρώσος Τσάρος Νικόλαος Β΄ ήταν αυτός που έστειλε τον Ρωσικό στόλο και την διέσωσε. Αντί να επιδείξουν βαθύτατη ευγνωμοσύνη τα ανδρείκελα τού κύτους στην Ρωσία, που διέσωσε τον αγώνα ους για να καταστούν αυτοί ανεξάρτητη κρατική οντότητα, εξακολουθούν να την πολεμούν με άσβεστο μίσος και να την προκαλούν.

 Με αυτήν την πρακτική έχει εκπέσει η κοινωνία στην οποίαν κυριαρχεί το κύτος από κάθε καλώς νοούμενη νόρμα και έχει απαξιωθεί πλήρως από πλευράς ήθους.

 Παρακολουθώ, ότι μετά την πρόσφατη εκλογή νέου προέδρου στην χώρα τού κύτους, αυτός προειδοποίησε την Διοίκηση Πούτιν να σταματήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, αναφερόμενος προκαταβολικά σε σχέδιο ειρήνευσης, που θεωρούν απαεάδεκτο οι Ρώσοι. Στην βάση ποιών προϋποθέσεων αρέσκονται να υπαγορεύουν πρακτικές οι ηττημένοι, αγαπητέ Χέρμαν;

https://www.youtube.com/watch?v=uUN3V6bEBZQ

  Το πιο ειδεχθές, απάνθρωπο και εωσφορικής έμπνευσης που γράφτηκε ποτέ στον πλανήτη στην συνολική του ιστορία κατά τον πρόσφατο κύκλο χιλίδων Ετών, είναι η επιστολή τού Albert Pyke στον Giuseppe Mazzini, που καθορίζει την επιβολή τριών παγκοσμίων πολέμων με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή τής ανθρωπότητος. Υπάρχει περίπτωση, αγαπητέ Χέρμαν, ο Ντόναλντ Τραμπ, που έκανε κατά κόρον αναφορές στο "βαθύ κρατος" και στο αδρενοχρώμιο, να αγνοεί αυτήν την επιστολή; Τότε όμως για πιον λόγο στηρίζει με άάνύχια και με δόντια τις δυνάμεις τού αρμαγεδονσμού, τοποθετώντας σε θέσεις κλειδιά τής μελλοντικής κυβέρνησης στελέχη, που είναι ακραιφνώς φιλοπόλεμα και φανατισμένοι υποστηρικτές τού σιωνισμού;

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/n-tramp-epelekse-ton-marko-roumpio-gia-epikefali-sto-steit-ntipartment-kai-ton-maik-gouolts-gia-symvoulo-ethnikis-asfaleias/ 

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/o-n-tramp-anakoinose-ton-maik-xakampi-os-ton-epomeno-presvi-ton-ipa-sto-israil/

   Με αυτήν την πρακτική έχει καταντήσει η εξέλιξη, να βγαίνουν τα ρεμάλια τού "δημοκρατικού" κόμματος, που αιματοκύλησαν σφοδρά κατά τα προηγούμενα χρόνια την ανθρωπότητα και να τρολάρουν μπροστά στην ένταση των φιλοπολεμικών ρυθμίσεων από την επερχόμενη διοίκηση με "φιλειρηνικά" σχόλια.

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/a-mplinken-irthe-i-ora-na-stamatisei-o-polemos-stin-gaza-to-israil-exei-petyxei-tous-stoxous-tou/ 

  Ο πρόεδρος Τραμπ είχε υποσχεθεί κατά την πρώτη θητεία του κρατικοποίηση τής κεντρικής τράπεζας FED και παύση τής παραγωγής χρήματος χωρίς αντίκρυσμα. Αντ' αυτού απείλησε προ ημερών, ότι θα αποκλείσει από τις εισαγωγές στην χώρα τού κύτους, όσα κράτη ανήκουν ανήκουν στους BRICS, που εφαρμόζουν μια ορθή νομισματικά πολιτική. Μα πώς θα μπορέσει αυτή η χώρα να εισάγει προϊόντα στο μέλλον, αφού η ρευστότητά της αποδυναμώνει ευαίσθητα μέσω τής αποδολαροποίησης; Έτσι ενώ η χώρα τού κύτους διαθέτει παγκοσμίως την ισχυρότερη οικονομία και θα μπορούσε να κερδίσει πολλαπλά με την συμμετοχή της στους BRICS, επιλέχθηκε η εμμονή στήριξης στο διεφθαρμένο χρηματιστικό κατεστημένο. Αυτό που επιδιώκεται σε φάσης επερχόμενης ασφυξίας ρευστότητος, είναι μια τεχνητή αύξηση τής τιμής των κρυπτονομισμάτων, για να εισέλθει χρήμα στα ταμεία τού κύτους. Με αυτό τον τρόπο δεν πρόκειται να ειναι λίγοι οι αφελείς, που θα απολέσουν τις οικονομίες τους με την επόμενη μεγάλη υποτίμηση.

  Και σχετικά με την "φιλειρηνική" στάση τού Τραμπ κατά την πρώτη περίοδο, μήπως θυμάσαι, αγαπητέ Χέρμαν, ποιος έριξε την μεγαλύτερη βόμβα που έπεσε με τον Β΄ΠΠ στο Αφγανιστάν;

   Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν, αγαπητέ Χέρμαν, ότι ο θιασώτης τού μετανθρωπισμού, κολαούζος τής εν λόγω γκρούπας, θα μεταλλάξει με την εμφύτευση ενός τσιπ και το κύτος και σύνττομα θα το μεταλλάξει σε δελφίνι, φιλικό προς τούς ναυαγούς.

    Και τώρα, η ερώτηση που επιθυμώ να σού απευθύνω:

    Σφάλω, που έπαψα να πιστεύω στον Άη Βασίλη και τα δώρα του; 

Αδελφέ Χέρμαν σε ασπάζομαι και σε φιλώ με εκτίμηση και σεβασμό,

ο εβδομηκονταετής πλοίαρχος και ναυαγός τού χρόνου,

 Μποτίλια στο Πέλαγος

ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

 

 

3. ΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΗ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

  Με την σύντομη αναφορά στην χθόνια λατρεία υπό την βλαστική της έκφανση, που έγινε στο πρώτο κεφάλαιο, προκύπτει ότι ένα από τα βασικά κίνητρά της, ιδιαίτερα κατά την πρωτόγονη και πρώιμη αρχαϊκή περίοδο, ήταν η εξασφάλιση τής καρποφορίας τής γης και κατά συνέπεια η εξασφάλιση τής αναγκαίας τροφής για την επιβίωση τής ομήγυρης που την ασπαζόταν. Πρόκειται για περιόδους, κατά τις οποίες, είτε δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη η καλλιέργεια, είτε τα παραγωγικά μέσα ήσαν ελάχιστα ανεπτυγμένα, με αποτέλεσμα αφ' ενός τα προϊόντα τής καλλιέργειας τής γης ήσαν περιορισμένα και αφ' ετέρου ο κίνδυνος από φυσικές καταστροφές των καλλιεργειών απειλούσε άμεσα την επιβίωση τής κοινότητος. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Umberto Ecco στο κεφάλαιο τού βιβλίου του “Ο Λαβύρινθος τής Νόησης” που αναφέρεται στον Θωμά Ακινάτη (Thomas von Aquin) και την στροφή προς την φιλοσοφία τού Αριστοτέλη στην Δύση, η οποία επενέργησε ένα ποιοτικό άλμα στην ανάπτυξη τής επιστήμης και τής τεχνολογίας, ότι το αλέτρι, που αξιοποιούσε τα αρόσιμα ζώα στην καλλιέργεια τής γης εφαρμόστηκε πρώτη φορά κατά τον 13ο αιώνα. Τότε ήταν και που το πέτρινο ή ξύλινο υνί αντικαταστάθηκε από το σιδερένιο στο όργωμα. Η προηγούμενη σκληρή εξάρτηση των ανθρώπων από τις φυσικές δυνάμεις κατά την διαδικασία τής εξασφάλισης τής τροφής, τούς είχε οδηγήσει στην πρακτική τού εξιλασμού, στην διαδικασία δηλαδή να προσπαθούν να αποκτήσουν την εύνοια αυτών που θεωρούσαν, ότι ήσαν τα πνεύματα που ρύθμιζαν την συμπεριφορά τής γαίας. Η πρακτική αυτή εξακολούθησε να εφαρμόζεται από γεωργικούς κυρίως πληθυσμούς και γεωργικά στρώματα μέχρι την ύστερη αρχαιότητα και την κλασσική περίοδο τής ανάπτυξης τού πολιτισμού στον ευρύτερο χώρο τής Μεσογείου, τής Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής, που χαρακτηρίζονταν από ένα σχετικά παρόμοιο βαθμό πολιτιστικής ανάπτυξης. Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, η πρακτική εφαρμογής βλαστικής λατρείας επικράτησε με κοινά χαρακτηριστικά ασχέτως των μεγάλων γεωγραφικών αποστάσεων σε όλους τούς χώρους που παρέμειναν μακράν τού πολιτισμού, οι οποία χαρακτηρίζονται από πρωτόγονες ή βαρβαρικές κοινωνίες (προσδιορισμοί, τούς οποίους οι “στρουκτουραλιστές” ανθρωπολόγοι και εθνολόγοι, όπως ο Claude Levi Strauss, στο έργο του “Η Άγρια Σκέψη” θεώρησαν αδόκιμους, στα πλαίσια μιας προσπάθειας να αναδείξουν τις αρετές τού πρωτογονισμού και τής αγριότητος. Το φαινόμενο αυτό όμως θα θα τεθεί επί τάσπητος στον τρίτο μέρος αυτής τής πραγματείας, που θα έχει ως θέμα την αμφισβήτηση τού σύγχρονου πολιτισμού από περισσότερους μεμονωμένους διανοητές, αλλά και συνασπισμένα κυκλώματα, τα οποία εξακολουθούν ακόμη και τώρα να επιχειρούν στη βάση μιας υποβαλλόμενης ενίσχυσης τής χθόνιας λατρείας, την “αποδόμηση” των ισχυόντων πολιτισμικών προτύπων).

  Το πρώτο κατά συνέπεια καθοριστικής σημασίας κίνητρο για την τέλεση τής χθόνιας λατρείας ήταν η εξασφάλιση τής τροφής από μια ομήγυρη. Αυτή η πρακτική, που σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης είχε ως στόχο την επιβίωση τής κοινότητος μέσα σε αντίξοες συνθήκες, μετά την ανάπτυξη τής καλλιέργειας και των αντίστοιχων παραγωγικών μέσων άλλαξε στοχεύσεις, οι οποίες πλέον σφραγίζονται από ιδιοτέλεια. Η βλαστική λατρεία, η οποία τελούταν μέσω μαγικών πρακτικών κατά την αρχαία εποχή, προσέλαβε στην συνέχεια χαρακτήρα μαύρης μαγείας μετά την ανάπτυξη τού πολιτισμού, ο οποίος οδήγησε μέσω τής προόδου των τεχνικών μεθόδων από την οικογενειακή οργάνωση των γενών, στην εμφάνιση τής κώμης και στην συνέχεια στην συγκρότηση των πόλεων. Το κίνητρο των μαύρων τελετουργιών, που συνήθως, αλλά όχι πάντοτε, συνδέονται με τελετουργικά αίματος, αποσκοπώντας στην εναπόκτηση δύναμης σε βάρος των υπολοίπων. Τέτοιες πρακτικές αφορούν τόσο μεμονωμένα άτομα, που δρουν με γνώμονα το ατομικό συμφέρον, είτε από συνασπισμένα κυκλώματα, που δρουν εν κρυπτώ και αποτελούν ΤΗΝ ΒΑΣΗ τής εξουσίας.

  Το κίνητρο τής εναπόκτησης δύναμης με υπερφυσικό τρόπο δεν εμφανίστηκε μόνον κατά την περίοδο τού “πολιτισμού”, αλλά εκδηλωνόταν με έμφαση και στις άγριες κοινωνίες. Μια συχνή πρακτική, που καταγράφηκε σχετικά με τις συνήθειες πρωτογόνων πληθυσμών, ήταν να τρώνε τα σώματα των αντιπάλων τους ή τα γεννητικά τους όργανα, όταν τούς σκότωναν στις συγκρούσεις, με στόχο να ενσωματώσουν την δύναμη που πίστευαν ότι αυτά περιείχαν. Οι ανθρωποφαγία, που συνάντησαν κάποιοι εξερευνητές και που συνέβαινε σε χώρους των “κυνηγών κεφαλών” είχε τελετουργικό μαγικό χαρακτήρα και ΔΕΝ αντιστοιχούσε στην ικανοποίηση διατροφικών αναγκών. Το φαινόμενο αυτό εξ άλλου έχει προσλάβει αρκετή δημοσιότητα στην τρέχουσα φάση, όταν η διαδικασίες σχετικά με το λεγόμενο “αδρενόχρωμα” αποκαλύφθηκαν δημόσια.

  Πριν όμως γίνει αναφορά στην δεύτερο βασικό κίνητρο, που διέπει τις πρακτικές τής χθόνιας λατρείας, ας παραμείνουμε ακόμη στην προβληματική τής διατροφικής αλυσίδας, όπως αυτή καταγράφηκε από τον Ησίοδο στο έργο του “ΈΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ”, καθώς και στο “ΘΕΟΓΟΝΙΑ”, έργο στο οποίο αμφισβητείται η πατρότητα του από τον Ησίοδο και ανάγεται σε προηγούμενη από αυτόν περίοδο, δεδομένου ότι το περιεχόμενο αυτών των δύο βιβλίων απηχεί διαφορετικό και εν πολλοίς αντικρουόμενο θρησκειολογικό υλικό, παρότι και τα δυο έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την λεγόμενη “χρυσή εποχή”, που είναι η εποχή “βασιλείας τού Κρόνου”.

  Η παθητική εξάρτηση από την βλαστική δύναμη τής γης, η οποία ήταν δυνατόν να ενεργοποιηθεί μόνον μέσω των εξιλασμών των πνευμάτων που οι υποκείμενοι σε αυτήν πίστευαν ότι την εξουσιάζουν, είχε σαν συνέπεια την στασιμότητα αυτών των κοινωνικών σχηματισμών. Οι άνθρωποι, που ήσαν υποδουλωμένοι στις φυσικές δυνάμεις, δεν είχαν αντίληψη σχετικά με την πρόοδο, που η τάση χειραφέτησης από αυτήν την εξάρτηση θέτει σε κίνηση. Η αντίστοιχη αντίληψη για τον χρόνο που επικράτησε, ήταν τότε η αέναη επαναφορά τού ετήσιου κύκλου, που χαρακτηρίζεται από την έναρξη και την πάροδό του, όπως αυτές ρυθμίζονται από τις εποχές τού έτους. Αυτή η αντίληψη για τον χρόνο ήταν κυκλική και δεν περιείχε την έννοια τής εξέλιξης. Οι ισχυροί σε αυτούς τους σχηματισμούς ήσαν οι μάγοι που τις φυλής, που κατείχαν τις μεθόδους εξιλασμού των πνευμάτων και μπορούσαν να επικοινωνούν με αυτά. Αυτός ο τρόπος λατρείας ήταν εκστατικός. Τα τελετουργικά γινόντουσαν με την σύναξη τής ομήγυρης, όπου μέσα σε ατμόσφαιρα υποβολής, που προερχόταν από τον ήχο κρουστών, φωνασκίες και υμνωδίες, οι μάγοι χόρευαν στο μέσον τού συγκεντρωμένου πλήθους, μαζί με εκείνο, ή εκείνα τα μέλη της κοινότητος, που αναλόγως τον στόχο τής τελετουργίας αποτελούσαν τα θύματα προσφοράς στους θεούς, ή νοσούντες, στην θεραπεία των οποίων αποσκοπούσε η τελετουργία. Τόσο ο μάγος, όσο και αυτός που συμμετείχε άμεσα στο δρώμενο, περιέρχονταν σε με ιδιαίτερη κατάσταση, που χαρακτηρίζεται ως έκσταση. Τα τελετουργικά αντικείμενα των μάγων ήσαν η μάσκα και η κουδουνίστρα (σείστρο). Σύμφωνα με τον θρησκειολόγο Mircea Eliade η μάσκα λειτουργούσε ως επικάλυψη των μορφασμών τού προσώπου του κατά την διάρκεια τής έκστασης. Την κουδουνίστρα έσειε ο μάγος δίπλα στο κεφάλι αυτού που χειριζόταν, παράγοντας μια ειδική συχνότητα ύπνωσης, καθώς αυτό σωριαζόταν στα χέρια του. Οι κεραυνοί που συχνά παρίστανται στο χέρι τού Διός, αποδίδουν συμβολικά το σείστρο ως αρχαϊκή επιρροή.

  Ο ετήσιος βλαστικός κύκλος είχε κυρίαρχο τον ενιαυτόν δαίμονα σύμβολο τού οποίου ήταν ο ενιαυτός όφις, όπως περιγράφει διεξοδικά στην μνημειώδη μελέτη τής τού 1912 η έξοχη αρχαιογνώστης Jane Ellen Haqrrison με τίτλο “Themis – A Staudy of the Social Origins of the Greek Religion“ (“Θεμις – Μελέτη Σχετικά με την Προέλευση τής Ελληνικής Θρησκείας”). Το φίδι ήταν το σημαντικότερο σύμβολο των χθόνιων θεοτήτων και εμφανίζεται πολλαπλά στα θρησκευτικά δεδομένα τής αρχαίας εποχής. Χαρακτηριστική είναι η παράσταση τής “Γιγαντομαχίας” στο αέτομα τού ναού τής Περγάμου, που εκτίθεται στο ομώνυμο μουσείο τού Βερολινου. Σε αυτό το ανάγλυφο παρίστανται οι χθόνιες δυνάμεις ως ανθρωπόμορφες οντότητες, που έχουν από την μέση και κάτω σώμα όφεως να παλεύουν εναντίον των ουρανίων θεοτήτων, που παρίστανται με φτερά.

  Ανάλογες είναι και οι μυθολογικές παραστάσεις χθόνιων ηρώων, που έχουν στο κάτω μέρος σώμα φιδιού, όπως ο Εριχθόνιος και ο Κάδμος.

  Κατά την “μακαριότητα” τής “Χρυσής Εποχής”, όταν οι άνιθρωποι αποκόμιζαν την διατροφή τους από την φύση χωρίς εργασία περιγράφει ο Ησίοδος στο “Έργα και Ημέρα” ως εξής:

  “...Αρχικά οι Αθάνατοι που ζουν στα Ολύμπια δώματα δημιούργησαν το γένος ενάθρων ανθρώπων (ανθρώπων που μπορούσαν να μιλούν, σε αντίθεση με άγριους που επικοινωνούσαν με άναρθρες κραυγές). Αυτοί έζησαν την εποχή που βασίλευσε στον ουρανό Κρόνος και διήγαν τον βίον ως θεοί, χωρίς φροντίδες, πόνους και βάσανα. Μένοντας πάντα νέοι χαιρόντουσαν στα συμπόσια τούς αυτοφυείς καρπούς που πλουσιοπάροχα δώριζε η γη, απολάμβαναν τα πλούσια δώρα ήρεμοι και ειρηνικοί”.

  Η στασιμότητα που χαρακτήρισε την περίοδο τής χθόνιας βλαστικής λατρείας, εμπότισε τις αντιλήψεις με την αντίληψη διαρκούς ειρήνης, χωρίς να υφίσταται εξέλιξη. Αυτή όμως η ειρηνική μακαριότητα δεν έπαυε να στηρίζεται σε τελετουργικά αίματος. Η κατάργηση αυτής τής πρακτικής και νοοτροπίας είχε ως προϋπόθεση την ωρίμανση τής σκέψης και των ανθρώπινων διαθέσεων προς την κατεύθυνση τής χειραφέτησής τους από την παθητική εξάρτηση απέναντι στην βλαστική γονιμότητα τής γαίας και των δυνάμεων, που στα πλαίσια τής χθόνιας λατρείας εξασκούσαν έλεγχο επ' αυτής. Αυτή η τάση οδήγησε στην εξεύρεση και εφαρμογή τής καλλιέργειας και στις μεθόδους συντήρησης τροφίμων, για τις φάση που δεν ήταν δυνατή η παραγωγή τους. Αυτή ήταν και η ουσία του Προμηθεϊκού πνεύματος, που σύμφωνα με τον μύθο ο Προμηθέας έκλεψε την φωτιά από τούς χθόνιους θεούς, τούς Τιτάνες, και την πρόσφερε στους ανθρώπους για να μπορέσουν αυτοί να ανεξαρτητοποιηθούν. Ο όρος “μήτις” σημαίνει την ευφυία, την παραγωγική και δημιουργική σκέψη, την σύνεση, την σοφία και την εφευρετικότητα. Προμηθέας σημαίνει αυτόν που προνοεί. Η καλλιέργεια, η συντήρηση και η αποθήκευση καρπών συνεπάγεται μια σειρά προνοητικών μέτρων, μέσω τής οποίων επιτυγχάνεται η παραγωγή και η συντήρησή τους, όπως είναι η συλλογή και η διατήρηση σπόρων, το όργωμα τής γης, η σπορά, το πότισμα μετά από συλλογή ύδατος σε φάσεις ξηρασίας, η περίφραξη των καρποφόρων φυτών ώστε να ματαιωθεί η προσέγγισή τους σε ζώα που μπορεί να τα βλάψουν, ο θερισμός, η επεξεργασία των καρπών σε σκευάσματα που διατηρούνται κλπ. Πρόκειται για την ανάπτυξη αρκετά πολύπλοκων διαδικασιών βήμα προς βήμα στην πορεία τού χρόνου, που απαιτούν, παρατήρηση, πειραματισμούς, εφευρετικοτητα, μεθοδικότητα, οργάνωση στοιχειωδών υποδομών κλπ., που επιτυγχάνονται θέτοντας εγκαίρως σε δράση το παραγωγικό και δημιουργικό πνεύμα.

  Αυτή η διαδικασία χειραφέτησης φέρνει εκ των πραγμάτων αυτούς που την προωθούν σε ρήξη με το προηγούμενο κατεστημένο. Χωρίς να υπεισέλθω, τουλάχιστον προς ώρας, στην προβληματική, κατά πόσο από τα τελετουργικά αίματος υπάρχει περίπτωση να αντλούν ωφέλη εξωανθρώπινα υποκείμενα δαιμονικής υφής, που βρίσκονται πέραν των συμβατικών ανθρώπινων αντιληπτικών ικανοτήτων, ακολουθώντας την οδό προσέγγισης τού φαινομένου με τον τρόπο που επέλεξα στο προηγούμενο κεφάλαιο, τουτέστιν τής διαμόρφωσης αυτών των αναφορών σε αυστηρά ορθολογικά πλαίσια, θα παραμείνω αποκλειστικά, όσο αφορά την σύνθεση των δυνάμεων, με τις οποίες ήλθε σε ρήξη το Προμηθεϊκό πνεύμα, στον ανθρώπινο παράγοντα, τουτέστιν στους μάγους τελετουργούς, που έπειθαν ότι χειρίζονται τις χθόνιες δυνάμεις, επιτυγχάνοντας μέσω εξιλασμού την αρρωγή τους καθώς και στην γενικότερη κοινωνική επιρροή, που εξασκούσαν αυτοί οι άνθρωποι.

Για να κατανοηθεί καλύτερα η ουσία της σύγκρουσης τού Προμηθεϊκού πνεύματος με τούς Τιτάνες, αφού ετυμολογήθηκε προηγουμένως ο όρος “Προμηθεύς” είναι αναγκαίον να ετυμολογηθεί και ο όρος “Τιτάν”. Τίτανος στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει λευκόν χρώμα, γύψος, άσβεστος, κονίαμα μαρμάρου.

 

  Μοιάζει να είναι πολύ πιθανό, επειδή το αρχαίο θέατρο προήλθε από τελετουργικά δρώμενα τής λατρείας τού Διονύσου, οι μάσκες που χρησιμοποιούνταν σε αυτό να είχαν ανάλογη προέλευση. Πλην όμως η εθνολογία έχει δείξει, ότι συχνά οι τελετουργούντες μάγοι αντί να φορούν μάσκες, πολύ συχνά έβαφαν τα πρόσωπά τους με άσπρο χρώμα. Υπάρχει πληθώρα αντίστοιχων φωτογραφιών που απεικονίζουν αυτήν την πρακτική από πολλά μέρη που βρίσκονται σε μεγάλη γεωγραφική απόσταση μεταξύ τους, στα οποία φθάνει ο απόηχος κοινωνιών αγρίων μέχρι την σύγχρονη εποχή, όπως η Μαδαγασκάρη, το Βόρνεο, περιοχές τής Αφρικής και κάποια μέρη στις Ινδίες. Η επιλογή τού λευκού χρώματος πρέπει να ανάγεται στα ψυχολογικά συναισθήματα που αυτό υποβάλλει, σαν να πρόκειται για κάτι απόκοσμο, δεδομένου ότι και τα φαντάσματα παρίστανται συνήθως ως λευκές οπτασίες. Ακόμη και το όνομα “Λευκή Θεά” ή “Λευκοθέα” τής Μεγάλης Μητέρας, ως θεότητος που κυριάρχησε κατά την περίοδο τής μητριαρχίας, όπως και το όνομα Άλβιν, Αλίκη και Άλπεις, που σημαίνει λευκός, προερχόμενο προφανώς από το λευκό χρώμα τού άλατος, μη εξαιρουμένου και τού ονόματος “Γηραιά Αλβιών” που αποδίδεται στην Αγγλία ως καλυμμένο κέντρο τού παγανισμού στην Ευρώπη, ανάγουν στο φαινόμενο τής επικάλυψης τού προσώπου των τελετουργούντων μάγων με τίτανο. Η σύγκρουση κατά συνέπεια τού Προμηθεϊκού πνεύματος εναντίον των Τιτάνων, εκφράζει σε κοινωνικό επίπεδο την ρήξη των νεωτεριστών που επενέργησαν την χειραφέτηση από την υποδούλωση στις πρακτικές τής χθόνιας λατρείας ενάντια στις κατεστημένες γκρούπες των μάγων και αυτών που ήσαν σε αυτούς προσκολλημένοι. Σε αυτήν την διαδικασία ενέχονται βασικές ψυχολογικού τύπου παρορμήσεις που διέπουν τα στρατόπαιδα αυτής τής σύγκρουσης. Το ιερατικό κατεστημένο στην αρχαιότητα κατείχε και την κοσμική εξουσία, καθόσον ο αρχιερέας ήταν ταυτοχρόνως και ο κοσμικός άρχων. Κατάλοιπο αυτής τής παραδόσεως ήταν και η θεοποίηση των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, αν και αυτό το τέχνασμα είχε εν τέλει προοδευτική αφετηρία κοινωνικής χειραφέτησης, δεδομένου ότι οι Καίσαρες περιόρισαν την απάνθρωπη πρακτική των δουλεμπόρων τής συγκλήτου, οπότε γι αυτό τον λόγο η θεοποίησή τους έγινε με θέρμη αποδεκτή από την μάζα των πολιτών.

  Σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό υπάρχουν άνθρωποι, η ψυχοσύνθεση των οποίων είναι νεωτεριστική και έρχεται σε ρήξη με παρωχημένα κακώς κείμενα δεδομένα και θεσμούς, απαιτώντας και προωθώντας είτε την εκ νέου προσαρμογή τους, είτε αναλόγως των καταστάσεων την πλήρη ανατροπή τους. Όπως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι είναι προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν, το οποίον αποτελεί τροχοπέδη για δημιουργικές εξελίξεις, είτε διότι αποσκοπούν στην διατήρηση ιδίων προνομίων, είτε διότι είναι άτολμοι και οκνηροί, αποφεύγοντας την διακινδύνευση που συνεπάγεται η όποια αναζήτηση. Πέραν αυτού, αιτίες προσκόλλησης και εμμονής στο σάπιο μπορεί να είναι επίσης η χειραγώγηση, ο φανατισμός, τα ψυχικά σύνδρομα και οι επιδράσεις τής κοινωνικής μηχανικής. Επί πλέον, ούτε οι τάσεις προοδευτισμού, ούτε οι τάσεις συντηρητισμού μπορούν να αποτελούν καθεαυτές πανάκεια και να είναι θεμιτές, αλλά κρίνονται εκάστοτε από τον επιδιωκόμενο στόχο. Εάν δηλαδή η ανατροπή, ή η προάσπιση ενός δεδομένου αφορά κάτι που έχει αξία και ωφελεί το σύνολο. Πλην όμως, στην περίπτωση τής σύγκρουσης μεταξύ τού ΠρομηθεΙκού πνεύματος και των Τιτάνων, η εμμονή στην χθόνια λατρεία και τα τελετουργικά αίματος ήταν η εύκολη λύση, που στηριζόταν στην λογική “ο θάνατός σου η ζωή μου”, ή πιο συγκεκριμένα η τελετουργική θανάτωση τού θύματος ήταν αυτή που καλείτο να εξασφαλίσει την φυσική επιβίωση τής ομάδος. Αυτή η πρακτική και νοοτροπία χαρακτηριζόταν από αδράνεια, υποταγή και καιροσκοπισμό, που εκμηδένιζαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εφόσον ο καθείς αποδεχόταν να γίνει το παιδί του ανθρωποθυσία στο κάθε είδους Μολώχ. Και η υποβολή τού ιερατείου στην ανθρωπομάζα, ότι αυτό ήταν κάτι ανυπέρβλητο, που επέβαλε η θέληση των θεών στους ανθρώπους, χωρίς να υπάρχει διέξοδος διαφυγής, ήταν αυτό ακριβώς που ανέτρεψε το Προμηθεϊκό πνεύμα στην πράξη με ρηξικέλευθες μεθόδους καλλιέργειας και που κωδικοποίησε ιδεολογικά σε θρησκευτική βάση μέσα σε κοινωνίες που κυριαρχούσε ο αναλφαβητισμός με την συμβολική εκφραστικότητα τού μύθου. Τα τέρατα τής αρχαίας εποχής ήσαν τα χθόνια ιερατικά κατεστημένα των Τιτάνων τού Κρόνου και οι Ήρωες, που τα αντιμάχοντο και ως ένα βαθμό τα ανέτρεψαν, ήσαν οι θιασώτες τού Προμηθεϊκού πνεύματος.

  Ιδιαίτερα προσκολλημένες στην χθόνια λατρεία ήσαν οι υπανάπτυκτες αγροτικές μάζες. Η εμμονή στο STATUS QUO, όπως και στατική αντίληψη τού κυκλικού χρόνου στα πλαίσια τής αέναης επανάληψης τού ετήσιου κύκλου, χωρίς προοπτική εξέλιξης και διαφυγής, είχε οδηγήσει σε μια σαθρή αντίληψη περί ειρήνης, στην οποίαν εμμένει ο Ησίοδος. Ο FRANCOIS CHATELET στο βιβλίο “Η Γέννεση τής Ιστορίας – Η Διαμόρφωση τής Σκέψης στην Αρχαία Ελλάδα” εξηγεί, ότι η προπαγάνδα τού Αριστοφάνη ενάντια στην συνέχιση τού Πελοποννησιακού πολέμου απηχούσαν τις αντιλήψεις ενός τέτοιου είδους ειρήνης, που ανταποκρινόταν στις διαθέσεις των καθυστερημένων αγροτικών πληθυσμών τού Αττικού περίγυρου. Πέραν αυτού, δεν ήταν μόνον το μαντείο των Δελφών που είχε στήσει τις καταγγελίες εναντίον τού Σωκράτη. Στην “Απολογία” τού Πλάτωνος ισχυρίζεται αυτός, ότι επίσης ένας κωμικός ποιητής τον κατηγορεί με έμφαση. Αυτός ήταν ο Αριστοφάνης.

  Αντιθέτως οι θιασώτες τής Προμηθεϊκής ρήξης και τής σύγκρουσης με τα χθόνια κατεστημένα πρόβαλλαν την έννοια τού Πολέμου. Οι χαρακτηριστικότεροι σοφοί σε αυτήν την διαδικασία ήσαν ο Όμηρος και ο Ηράκλειτος. Στην διεξαγωγή τού Τρωικού Πολέμου τους Έλληνες και τούς Τρώες υποστήριζαν τελείως διαφορετικοί θεοί, σύμφωνα με την διήγηση τού Ομήρου. Τούς Τρώες υποστήριζαν θεοί με χθόνια εκφορά, ενώ τούς Έλληνες υποστήριζαν οι Ουράνιοι, με πρωτοπόρα την Αθηνά, ως έκφραση τού δημιουργικού πνεύματος. Στην συνέχεια και οι δυο ομοταξίες θεοτήτων ενσωματώθηκαν στα πλαίσια των Ολυμπίων, σχηματίζοντας ένα νόθο συμβιβασμό, που ανταποκρινόταν στα αμφίβολα θρησκευτικά δεδομένα εκείνης τής περιόδου. Ενώ οι Ουράνιοι είχαν επιτύχει να απαγορευτεί η τέλεση ανθρωποθυσιών δημοσίως, αυτές εξακολουθούσαν να τελούνται καλυμμένα υπογείως. Αποτέλεσμα αυτού τού καθεστώτος ήταν και η θανάτωση τού Σωκράτους, που επιβλήθηκε με πρωτοβουλία τού μαντείου των Δελφών. Τα κατασταλτικά μέτρα που επέβαλαν τα χθόνια ιερατεία σε βάρος των διαφωτιστών, οδήγησαν τον Πλάτωνα να εφαρμόσει μια πρακτική στα συγγράμματά του, που απέφευγε μια κατά μέτωπον σύγκρουση, διατυπώνοντας απόψεις ένα προς ένα. Η μέθοδός του ήταν να αποδομούνται οι εσφαλμένες αντιλήψεις βήμα προς βήμα, χωρίς όμως να αναφέρεται η αντίθετη άποψη σε καταγγελτική βάση. Η τεκμηριωμένη αμφισβήτηση των εσφαλμένων αντιλήψεων άλλαζε την όλη ατμόσφαιρα, ώστε να μπορέσουν να ευδοκιμήσουν μέσα σε μια πορεία ορθές αντιλήψεις κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά και εθνικής προασπίσεως των Ελλήνων, δεδομένου ότι τα χθόνια ιερατεία ήσαν αχθοφόροι τής Περσικής επιβουλής (λόγω θρησκευτικής γειτνιάσεως) και το μαντείο των Δελφών ήταν πέμπτη φάλαγγα τής Περσικής αυλής. Περισσότερα στοιχεία σχετικά θα εκτεθούν σε επόμενο τόμο αυτής τής σειράς, που θα γίνει εκτεταμένη αναφορά στα δεδομένα τής Σπάρτης. Στα πλαίσια τού τρόπου που επέλεξε ο Πλάτων να διατυπώνει θέσεις δημόσια με προφύλαξη εντάσσεται και η πρακτική τού Σωκράτους, ενώ προκαλούσε ίδιος τούς άλλους να δώσουν ορισμούς για διάφορες έννοιες και καταστάσεις, τούς οποίους αυτός ανέτρεπε βήμα προς βήμα μέσω διαλόγου, δεν έδινε ποτέ ο ίδιος ορισμό. Αυτή η πρακτική συνεπάγεται και την πρόκληση, που αντιμετωπίζει ένας μελετητής των Πλατωνικών Διαλόγων, να μην προσλαμβάνει προς απορία του έτοιμες απαντήσεις, αλλά να καλείται να θέσει ο ίδιος την κρίση του σε δράση για τον εντοπισμό των συμπερασμάτων. Αυτή είναι και ουσία τής Διαλεκτικής, όπως την εφάρμοσε ο Πλάτων. Το τρίπτυχο θέση – αντίθεση – σύνθεση κατανέμεται ως εξής. Οι συζητητές τού Σωκράτη (όποτε εκφράζονται διαφωνίες ή απορίες) διατυπώνουν την θέση, ενώ ο Σωκράτης προβαίνει σε αντιρρητική ανατροπή της. Την σύνθεση όμως τής θέσης – αντίθεσης καλείται να επιτελέσει ο ίδιος ο μελετητής αφ' εαυτού, έχοντας αποκομίσει ήδη όλη την αναγκαία τροφή για σκέψη. Μέσα από αυτήν την οπτική, ο δυναμικός χαρακτήρας των Πλατωνικών Διαλόγων, που τα καθιστά σταυρόλεξα για πολύ δυνατούς λύτες, δεν επιλέχθηκε για μόνον λόγους προφύλαξης. Αυτά τα πονήματα είναι μια πρώτης τάξεως γυμνάσματα, για την ανάπτυξη τής κριτικής ικανότητος και ιδίας διεισδυτικής ρώμης στο βάθος των νοημάτων που εκτίθενται. Ενώ η πλήρης αποκάλυψή τους γινόταν κατ' αποκλειστικότητα σε βάση εχεμύθειας μόνον σε ένα κλειστό κύκλο συνοδοιπόρων, οι οποίοι ως μέτοχοι τής όλης ουσίας αυτής τής διδασκαλίας, αναβιβαζόντουσαν σε κύκλο συμπολεμιστών για την προώθηση των συνεπειών της. Στις διδαχές μεγάλων σοφών, όπως ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων μπορεί έτσι να αποδοθεί μυστικός χαρακτήρας. Αυτή η μύηση όμως έχει τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από τις μυήσεις των αποκρυφιστικών κυκλωμάτων. Ενώ η αποκρυφιστική μύηση διαμορφώνει ελιτιστικές δομές μεταξύ διευθυντών και διευθυνομένων, όπου η αξία ενός εκάστου καθορίζεται από τον βαθμό τής μυήσεώς του, με συνακόλουθη την υποχρέωση τυφλής υποταγής στους βαθύτερα μυημένους, η μυστική θεολογία και η μυστική φιλοσοφία (ουσιαστικά πρόκειται για ένα και το αυτό) χωρίς να θέτουν την παραμικρή υποχρέωση σε όσους αναζητούν το περιεχόμενό τους, τούς ενεργοποιεί παρέχοντας τις αναγκαίες επιγνώσεις, ώστε να ανακαλύψουν οι ίδιοι από μόνοι τους τον πυρήνα των διδαχών, ερευνώντας στον εσωτερικό χωρο τού πνεύματός τους. Η επιταγή “σκάπτε ένδον” τού Σωκράτους δεν αποσκοπεί να αποκλείσει οποιονδήποτε από την μετοχή στην επίγνωση των όποιων εννοιών ή δεδομένων, όπως πράττει η μύηση των αποκρυφιστών, η οποία άλλους αποδέχεται και άλλους αποκλείει. Τουναντίον ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε “Είρηκα τοις πάσι”. Το δε τέμπλο στους χριστιανικούς ναούς, μεταξύ των ιερέρων και των πιστών κατά την τέλεση των εκκλησιαστικών μυστηρίων, υποδηλώνει την διαδικασία εισόδου στα μύχια τής ψυχής και τού πνεύματος, όπου συντελείται η μεγάλη συνάντησις με την Αλήθεια και την Χάρη, στα πλαίσια μιας ιεροπραξίας από κοινού. Η μετοχή των πιστών σε αυτήν την διαδικασία συνιστά δυναμικό στοιχείο της και απαραίτητη προϋπόθεσή της, δεδομένου ότι ο ιερέας δεν δύναται να προβεί σε καμία ιεροπραξία χωρίς την μετοχή πιστών. Η εκκλησιαστική σύναξις κατά την ιεροπραξία αποκαλύπτει, ότι η σωτηρία είναι ταυτοχρόνως ατομική και συλλογική πορεία. Και η αντιλήψεις περί ατομικής σωτηρίας, με βάση το “να σώσεις την ψυχή σου” αποτελούν στρέβλωση ατομικισμού. Η έκχυση τής Θείας Αγάπης δεν γνωρίζει όρια και δεν περιορίζεται από κατευθύνσεις.

  Οι Άγγελοι, ως φορείς Θείου Μηνύματος εμφανίζονται με θώρακα και φέρουν όπλα. Και ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε, ότι δεν ήλθε για να φέρει ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Αυτές οι διακηρύξεις αντιστρατεύονται σε δυναμική βάση την αντίληψη μιας νόθας ειρήνης διατήρησης τού STATUS QUO, που προπαγάνδιζαν τα χθόνια ιερατεία. Πρόκειται όμως κυρίως για πόλεμο πνευματικό και όχι για τα μακελιά, που οργανώνουν τα χθόνια ιερατεία. Η άσκηση υλικής βίας είναι θεμιτή αποκλειστικά σε αμυντική βάση και εφόσον έχει προηγηθεί σχολαστικά η ολοκλήρωση τής αποτροπής. Τότε καθίσταται η άμυνα νόμιμο και ιερό δικαίωμα υπέρ βωμών και εστιών. Και η πρόταξη των βωμών έναντι των εστιών καταδεικνύει τον ιερό χαρακτήρα τής άμυνας. Οπότε ο αγιασμός όπλων και μαχητών από ιερείς δεν είναι μόνον θεμιτός αλλά και επιβεβλημένος, ενώ η επιθετική αντιμετώπιση αλλοθρήσκων, πέραν των ορίων τής άμυνας, συνιστά έκφανση ρυπαρού φανατισμού. Οι επιθετικοί πόλεμοι που οργανώνουν και διεξάγουν κατά κόρον τα χθόνια ιερατεία συνιστούν ανθρωποθυσία σε μαζικό επίπεδο. Ο Άρης και η Άρτεμις, ως θεότητες τού πολέμου, είναι χθόνιες θεότητες, γι αυτό συνέδραμαν τούς Τρώες στον Τρωικό πόλεμο.

  Όταν ο Ηράκλειτος διακήρυσσε το “Πατήρ πάντων πόλεμος”, δεν εννοούσε ότι ήταν σκόπιμο να αλληλοσκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους ως φετιχιστές τής βίας, αλλά προσέβλεπε σε μια μάχη ιδεών για την χειραφέτηση τής κοινωνίας, στα πλαίσια μιας αναίρεσης τής στασιμότητος τής χθόνιας πρακτικής, μέσω μιας εξελικτικής πορείας ανόδου, που διατύπωσε με το πρόταγμα “ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ”.

  Μια θαυμάσια περιγραφή αυτής τής πορείας πρόσφερε ο Όμηρος με την Οδύσσεια. Η Οδύσσεια είναι πορεία στην οδό τού πολυμήχανου πνεύματος. Ο πολη-μή-χανος καθίσταται ένθερμος και άξιος εντολοδόχος τού Προ-μη-θέα, μέσω τού οποίου η ΜΗΤΙΣ οδηγεί τον Ήρωα μετά από πορεία δυστοπικών χώρων, όπου δεν υφίσταται καλλιέργεια, στην ευτοπία τής Ιθάκης, την χώρα, που όπως έψαλε ο Όμηρος καλλιεργείται ο γλυκύς σίτος.

  Μια πολύ εύστοχη ερμηνεία τής Οδύσσειας προβάλει ο ΠΙΕΡ ΒΙΝΤΑΛ – ΝΑΚΕ στο βιβλίο “Ο ΜΑΫΡΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ". Γράφει σχετικά ο Βιντάλ – Νακέ τα εξής:

  “...Η Θράκη των Κικόνων είναι η τελευταία καλλιεργημένη χώρα που συναντά ο Οδυσσέας, όπου γεύεται πρόβατα και κρασί και μάλιστα προμηθεύεται ντο κρασί στον Κύκλωπα. ... Όταν οι Αχαιοί φθάνουν στο νησί τής Κίρκης μάταια ζητούν “έργα βροτών”, δηλαδή τις καλλιέργειες. Αυτά που βλέπουν είναι τα δάση και οι θάμνοι, “δρυμά πυκνά και ύλιν, όπου μπορεί να οργανωθεί το κυνήγι ελαφιού. Στους Λαιστρυγόνες, όπου η θέα ενός καπνού μπορεί να εκληφθεί σαν σημάδι οικογενειακής εστίας και παρουσίας ανθρώπινων όντων, δεν υπάρχει κανένα ίχνος εργασίας ούτε βοδιών ούτε ανθρώπων “ΕΝΘΑ ΜΕΝ ΟΥΤΕ ΒΟΩΝ ΟΥΤ΄ ΑΝΔΡΩΝ ΦΑΙΝΕΤΟ ΕΡΓΑ”. Οι Σειρήνες κατοικούν ένα λιβάδι, όπως συμβαίνει και με τις θεότητες. Το νησί τής Καλυψώς είναι δασώδες και μάλιστα έχει ένα αμπέλι σε καμιά στιημή δεν παρουσιάζεται καλλιεργημένο. Στον κόσμο των Ομηρικών αφηγήσεων δίνεται έμφαση σε ένα δέντρο, που είναι χαρακτηριστικά ανθρώπινο. Πρόκειται για την Ελιά...”. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι η ιερότητα αυτού τού δέντρου ταυτίστηκε με την Αθηνά, την θεά τής σοφίας και τού δημιουργικού πνεύματος. Το δώρο τής νοήσεως, όπως χαρακτηριστικά περιγράφεται στην Οδύσσεια, θα συνδράμει τούς θιασώτες τής ηρωικής ανατροπής ενάντια στην καταδυνάστευση τού Κρόνου, σε δυο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η επεξεργασία τακτικής, με στόχο την ανατροπή τής χθόνιας λατρείας. Η άλλη είναι η εξέλιξη των μέσων και των εργαλείων, που θα καταστήσουν δυνατή την καλλιέργεια και τον πολιτισμό. Συνεχίζει έτσι ο Νακέλ – Βινταλ σχετικά με αυτόν τον εντοπισμό: “....Από ελιά είναι ο πάσσαλος με τον οποίον ο Οδυσσέας τυφλώνει τον Κύκλωπα, αλλά και από ελιά είναι και η λαβή τού εργαλείου με το οποίο κατασκευάζει το καράβι του...”. Διαπιστώνεται από αυτόν τον εντοπισμό, ότι ο πάσσαλος που αναφέρεται στην σύγχρονη λογοτεχνία στην εξόντωση τού κατ' εξοχήν αιμοποτικού τέρατος που είναι ο Δράκουλας, αντλεί την αφετηρία του από το πολύ αρχαιότερο έργο τού Ομήρου. Έτσι ο Όμηρος ανάγεται σε ιδρυτή τής προπαγάνδισης τού αγώνα ενάντια στον βαμπιρισμό, που παρέμεινε έκτοτε ενεργός, χαρακτηρίζοντας μέχρι σήμερα την ρήξη με το λεγόμενο “βαθύ κράτος”, δεδομένου αυτό μαζί με τα χθόνια κρόνια ιερατεία διέπουν την βαθύτερη λειτουργία τού Μάτριξ. Από αυτήν την οπτική, ο Όμηρος ήταν ο πρώτος που προέβαλε την αναγκαιότητα να επιβληθεί ρωγμή στο Μάτριξ μέσω διαφώτισης. Και όταν ο Πλάτων συνέγραψε τον μύθο τού “Σπηλαίου” κωδικοποίησε με πιο θεωρητικό τρόπο αντίστοιχους συμβολισμούς, που είχαν προηγηθεί, από άλλους σοφούς. Τον Όμηρο, ως πρώτον διδάξαντα ακολούθησαν άλλοι, με κύρια μορφή τον Εμπεδοκλή, όπως θα εκτεθεί σε επόμενο κεφάλαιο.

  Ο Οδυσσέας θα καταστήσει την ελιά σε βάση του, φτιάχνοντας από αυτήν το κρεβάτι στο κέντρο τού οίκου του. Αυτός ο συμβολισμός αποκαλύπτει με έμμεσο τρόπο και τον ρόλο που επιτελεί η διαίσθηση και οι βαθύτερες ψυχικές λειτουργίες τής σφαίρας τού ασυνείδητου στην σύσταση τού Προμηθεϊκού πνεύματος, δεδομένου ότι στο κρεβάτι κατά την διάρκεια τού ύπνου προκύπτουν τα όνειρα.

  Κατ' ουσίαν η επίτευξη τής καλλιέργειας αποτέλεσε τον προορισμό τού ανατρεπτικού πνεύματος χειραφέτησης έναντι τού κατεστημένου τής χθόνιας λατρείας. Ο Νακέ - Βιντάλ αναφέρει χαρακτηριστικά, “...Όταν ο Οδυσσέας καταλαβαίνει πως είναι πια στην Ιθάκη, η πρώτη κίνησή του είναι να αγκαλιάσει την “σιτοφόρα γην”, χαιρετώντας έτσι την πατρίδα του: “ΧΑΙΡΩΝ Η ΓΑΙΗ, ΚΥΣΕ ΔΕ ΖΕΙΔΩΡΟΝ ΑΡΟΥΡΑΝ”. Δεν πρόκειται εδώ για την χειρονομία ενός ανθρώπου, που ξαναβρίσκει την πατρίδα του, αλλά για μια θεμελιώδη σχέση ανθρώπου και καλλιέργειας.

  Μια ακόμη πολύτιμη αναφορά σε αυτό το κεφάλαιο τού βιβλίου, που αποτελεί πηγή πληθώρας σημαντικών εκτιμήσεων και ερμηνειών, είναι η εξής:

  “...Στις κατοικίες τού Αιόλου, τής Κίρκης, τής Καλυψώς, ο Οδυσσέας δέχθηκε άφθονη τροφή και για την τελευταία θεά ο ποιητής διασκεδάζει υπογραμμίζοντας, ότι το γεύμα ενός θνητού είναι πολύ διαφορετικό από το γεύμα ενός θνητού, όμως κανείς δεν λέει από πού προέρχονται αυτές οι τροφές και ποιος τις έχει παράγει....”. Αυτός ο εντοπισμός τού Ομήρου είναι βαθύτατα ρηξικέλευθος και τις προεκτάσεις του θα παρουσιάσει ο Πλάτων με ένα άνευ προηγουμένου μαστίγωμα των χθόνιων λατρευτικών κατεστημένων στον διάλογο “Ευθυφρών”, όπως θα εκτεθεί στην συνέχεια αυτού τού κεφαλαίου.

  Στα σχολεία διδάσκονται τα Ομηρικά Έπη και αντίστοιχα προσλαμβάνεται το νόημα τού περιεχομένου τους, ως αριστουργηματικά λογοτεχνικά πονήματα, που παρέχουν μια πρώτης τάξεως γέφυρα προσέγγισης στα δεδομένα τής τότε εποχής μέσω τής έκθεσης πληθώρας πληροφοριών. Πλην όμως η σημασία αυτών των έργων υπερβαίνει ποιοτικά μια τέτοια αξιολόγηση. Αυτά τα έργα αποτελούν πονήματα νοητικής και ψυχικής εγέρσεως ως διακηρύξεις ανάπτυξης δράσεως και αγώνος ενάντια στο καθεστώς τής χθόνιας λατρείας, που βήμα προς βήμα έκτοτε περιορίστηκε, αλλά ουδέποτε καταργήθηκε. Το πρόταγμα τού Ομήρου εξακολουθεί να είναι ενεργό και να αποτελεί πρόκληση για κάθε άνθρωπο που αποσκοπεί σε ουσιαστική χειραφέτηση και απελευθέρωση από τις δυνάμεις τής υποταγής και αλλοτρίωσης, που διαφεντεύουν σε σημαντικό βαθμό τόσο την εσωτερική βούληση, όσο και τις εξωτερικές συνθήκες επιβολής ενός κόσμου, που δημιουργήθηκε ως στόλισμα, αλλά παραπαίει ως χωματερή. Διότι το άγιον χώμα τής Γαίας πλάστηκε ως καρποφόρος ορίζων, αλλά η αλλοτρίωσή του μπορεί να το μετατρέπει σε χώρο σήψεως των ζωοφόρων καρπών, που μπορούν να θρέψουν κάτω από άλλες συνθήκες τούς “πεινώντας και διψώντας την δικαιοσύνην”. Πολύ πριν συγγράψουν οι δυτικοί τα ατελέσφορα μανιφέστα τους, πιστοποιούν αυτά τα αρχαία Έπη εξέγερσης εναντίον τού κακού το βάθος τού μένους όσων εποφθαλμιούν, αντιμάχονται και υποθάλπουν το αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα.

  Μια επιχειρηματολογία, που καθιστά προσεγγίσιμη τήν κυριαρχία τής κάστας των μάγων σε κοινωνίες αγρίων, χωρίς να είναι απαραίτητο να εντάξουμε σε αυτήν την προβληματική την παρέμβαση εξωανθρώπινων υποκειμένων δαιμονικής υφής, στηρίζεται σε μια περιοχή, που αποτελεί κοινό τόπο μεταξύ χθόνιας λατρείας και σαμανισμού. Συχνά επικρατεί η τάση τσαύτισης αυτών των δυο φαινομένων, ενώ οι ποιοτικές διαφορές τους είναι διαφορές ουσίας. Οι τελετουργούντες μάγοι συχνά κάνουν χρήση τής λεγόμενης “συμπαθητικής” μαγείας, ενώ οι σαμάνοι γνωρίζουν κατ' αναλογίαν να ενεργοποιούν τα σύμβολα. Δυο σπουδαίοι συμπαντικοί νόμοι είναι ο συντονισμός και η επαγωγή. Και οι δυο αυτοί νόμοι σχετίζονται έντονα με περιοχές που ερευνά η θεωρητική φυσική, εδώ όμως η αναφορά θα εστιαστεί μόνον στον συντονισμό και χωρίς απόπειρα εισδοχής σε ζητήματα επιστήμης, που μπορεί να αποτελέσουν θέμα προσεχούς πραγματείας. Η βασική αρχή τής αλχημείας, που διατείνεται “ως επάνω έτσι και κάτω”, αναφέρεται στην ουσία στον νόμο τής “έλξεως των ομοίων”, που πραγματεύτηκε ο Πλάτων στον διάλογο “Τιμαίος”. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι ποιότητες και οι εκφάνσεις των φαινομένων διέπονται από την μαθηματική τους υπόσταση, η οποία πραγματώνεται μέσω γεωμετρικών σχημάτων. Αυτές οι εκφάνσεις των φαινομένων απολήγουν σε ένα εξώτερο χώρο, που αποκάλεσε ο Πλάτων “Υποδοχή”. Επειδή άπαντα τα ευρισκόμενα σε φυσικό χώρο απολήγουν εκεί, υφίσταται μονίμως η αμοιβαία σύνδεσή τους. Στα πλαίσια αυτών των συνδέσεων μπορούν να όμοια να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, είτε αυτομάτως, όπως συμβαίνει στην περίπτωση συντονισμού δυο χορδών πού πάλλονται με την ίδια συχνότητα, είτε δευτερογενώς μέσω τής πρόθεσης, η οποία λειτουργεί σε διαστάσεις, που βρίσκονται πέραν των 4 συμβατικών (χωροχρόνος) αλλά ενέχονται μαζί με αυτές από κοινού σε διαδικασίες. Κάποια από αυτά που ερευνούν ρηξικέλευθοι επιστήμονες για να εντοπίσουν μηχανισμούς και συσχετίσεις, γνώριζαν εμπειρικά οι άγριοι και πρωτόγονοι, αποκλειστικά εκ τού αποτελέσματος, μέσω πρακτικής εφαρμογής κάποιων διαδικασιών, που ξεφεύγουν από τα όρια τής καθημερινής αντίληψης. Έτσι οι μάγοι, για να θεραπεύσουν κάποιον που είχε λόγου χάριν εξανθήματα, αφαιρούσαν ένα από αυτά και το επικολλούσαν σε ένα δέντρο, για να μεταβεί η νόσος από τον ασθενή σε αυτό, εφαρμόζοντας συμπαθητική μαγεία. Και όταν χόρευαν τον “χορό τής βροχής” έθεταν σε κίνησε ενέργειες που σχετίζονται με το υγρό στοιχείο, την βαρομετρική πίεση και τον ηλεκτρισμό τής ατμόσφαιρας μέσω κινήσεων και παραγωγής ήχων που προσομοιάζουν αυτά. Αυτή η πρακτική δεν γινόταν με μηχανικό τρόπο, αλλά συνοδευόταν έντονα από κινητοποίηση ψυχικών ενεργειών και τελετουργικών τυπικών, που ενεργοποιούσαν ποιότητες. Όσον αφορά την πρακτική τού εικονικού τελετουργικού θανάτου και τής νεκραναστάσεως, που εφαρμόζουν οι σαμάνοι, δεν έχει την παραμικρή σχέση με ανθρωποθυσίες. Με αυτόν τον τρόπο τίθενται σε κίνηση Πλουτώνιες ενέργειες, με τρόπο αντίστοιχο που ερμηνεύει τον ρόλο τού πλανήτη Πλούτωνα η αστρολογία, που τον θεωρεί πυροδότη θανάτου και αναγέννησης που έπεται, στα πλαίσια μιας διαδικασίας μετασχηματισμού, ή και μετουσιώσεως, αναλόγως τού βάθους της.

  Οι στενές αντιλήψεις περί ορθολογισμού των δυτικών επιστημόνων και διανοητών, δεν τούς επέτρεψε να κατανοήσουν την παρεμβολή τού φυσικού νόμου τού συντονισμού στην διαδικαία τέλεσης συμπαθητικής μαγείας. Ακόμη και ο ταλαντούχος George Frazer γράφει στο αντίστοιχο κεφάλαιο τού “Χρυσού Κλώνου” με τίτλο “Συμπαθητική Μαγεία” τα εξής:

„...Με λίγα λόγια, η μαγεία είναι ένα πλαστό σύστημα τού φυσικού νόμου κι ένας απατηλός οδηγός συμπεριφοράς, μια ψεύτικη επιστήμη και μια άστοχη τέχνη...”.

  Ενώ ο Φρόυντ στο “Τοτέμ και Ταμπού” θεωρεί, ότι τόσο η θρησκεία, όσο και μαγεία είναι αποτελέσματα νεύρωσης. Είναι κρίμα που ένας τόσο σημαντικός ψυχολόγος δεν κατάφερε να διαγνώσει και να διαχειριστεί την δική του νεύρωση, περιορίζοντας τις ανθρώπινες παρορμήσεις στην σφαίρα τής λίμπιντο. Με αποτέλεσμα, στην ύστερη φάση τής ζωής του μετά την μετανάστευση του στο Λονδίνο, να ταυτιστεί με τα απόνερα τής Σχολής τής Φρανκφούρτης, αναιρώντας προηγούμενες επισημάνσεις του, διαδικασία που φαίνεται από την εκ νέου συγγραφή τής πραγματείας “Ο Άνδρας Μωυσής και η Μονοθεϊστική Θρησκεία”. Έτσι στην έκδοση αυτού τού βιβλίου έχουν ενσωματωθεί δυο διαφορετικές εκδοχές, που σε αρκετά σημεία απέχουν μεταξύ τους. Αυτός που κατάφερε στα πλαίσια τής δυτικής βιβλιογραφίας να διεισδύσει ουσιαστικά στα δεδομένα των σαμάνων τού Μεξικού, ήταν ο Carlos Castaneda, που με μια σειρά πολύ αξιόλογων κατά γνώμη μου βιβλίων, η αναφορές του για τον Δον Χουάν παρείχαν πληροφορίες για την στήριξη αυτών των μάγων στο “Ναγουάλ”, ως εσωτερικές δυνάμεις τής ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Παρ' ότι τα βιβλία του παρεξηγήθηκαν συχνά από αναγνώστες στην δύση, ένεκα αναφορών σε ψυχότροπα μαντάρια, η άξονας των αναφορών έχει μεγάλο βάθος, παραθέτοντας μια προβληματική για τον εκ βάθρων μετασχηματισμό τού ανθρώπου σε πολεμιστή τού πνεύματος. Βεβαίως κάθε προτεινόμενο σύστημα, αρμόζει να αξιολογείται με βάση τις συνιστώσες που το διέπουν, τις δυνατότητες που ανοίγουν αλλά και τούς περιορισμούς που υπόκεινται αυτές οι συνιστώσες.

Πλην όμως, δεν διέπει μόνον η παρόρμηση για εξασφάλιση τής διατροφής, αυτά που επιδιώκονται από την χθόνια λατρεία. Υφίσταται μια ακόμη παρόρμηση, που οδηγεί σε απατηλές στοχεύσεις, την οποίαν τα κατεστημένα τής χθόνιας λατρείας εκμεταλλεύονται με άκρως πονηρό τρόπο. Ο George Frazer αναφέρει τα εξής σχετικά επίσης στο ίδιο βιβλίο:

“...Σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, το μοιραίο κλωνάρι ήταν ο ίδιος αυτός Χρυσός Κλώνος που με εντολή τής Σίβυλλας απέσπασε ο Αινείας πριν φύγει για το επικίνδυνο ταξίδι του στον κάτω κόσμο. Η φυγή τού Ορέστη αποτελούσε ανάμνηση των ανθρωποθυσιών, που προσφέρονταν κάποτε στην Άρτεμη τής Ταυρίδας...”. Καθώς και: “...Η μεγαλύτερη δύναμη για την διαμόρφωση τής πρωτόγονης θρησκείας πηγάζει ολοκληρωτικά από τον φόβο τού θανάτου...”. Ο Frazer αναπτύσσει τον τρόπο με τον οποίον οι ακόλουθοι τής χθόνιας βλαστικής λατρείας, απέδιδαν στα πνεύματα τής γης, τα οποία ρύθμιζαν την βλαστική δύναμή της στα πλαίσια τού ετήσιου κύκλου, που τον χειμώνα πέθαινε η βλάστηση για να αναγεννηθεί την άνοιξη και την εξουσία επάνω στην ανθρώπινη ζωή. Αυτά ήσαν σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, που κυριαρχούσαν επάνω στην διαδικασία τής ζωής και τού θανάτου. Οπότε, όπως ακριβώς ήταν δυνατόν να αναγεννηθεί ο κύκλος τής βλάστησης στα πλαίσια τού ετήσιου κύκλου, υπόκειτο εξίσου στην εξουσία αυτών των δυνάμεων η δυνατότητα, να μπορούν να επενεργήσουν μετά τον θάνατο τού ανθρώπου μια παλιγγενεσία, καθιστώντας ένα άνθρωπο αθάνατο σε μια άλλη σφαίρα που εξακολουθεί η ζωή. Αυτό το δεδομένο είναι άκρως σημαντικό και σχετίζεται με την τέλεση των λεγόμενων μυστηρίων, καθώς, παρά την επιβολή αυστηρότατης σιωπής που είχε επιβληθεί σχετικά με τα αντίστοιχα δρώμενα, είχε κυκλοφορήσει τελείως ανοικτά η φήμη, ότι οι μυημένοι σε αυτά δεν φοβόντουσαν τον θάνατο. Κατά συνέπεια, όλος ο πυρήνας τής χθόνιας λατρείας δεν περιορίζεται μόνον στην επίτευξη χειροπιαστού οφέλους και απόλαυση εύνοιας κατά την διάρκεια τής ζωής, αλλά επικεντρώνεται κυρίως στην απόκτηση αθανασίας.

  Για ποιον λόγο όμως παρείχαν αυτά τα δώρα οι θεοί στους βρωτούς; (Όπου βρωτός σημαίνει αυτός που τρώγεται), για να επανέλθουμε στο ερώτημα που έθεσε ο Vidal - Naked. Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνει ο Πλάτων στον διάλογο “Ευθυφρών”, το όνομα τού που οποίου δηλώνει ευθεία φρόνηση, τουτέστιν να ειπωθούν κάποια πράγματα έξω από τα δόντια. Ο Πλάτων όμως ακολουθεί και σε αυτόν τον διάλογο την πάγια μέθοδό του, να μην οδηγεί την παράθεση, λόγω των επικίνδυνων συνεπειών, μέχρι το απροχώρητο. Έτσι στο τέλος τού διαλόγου ο Ευθυφρών φεύγει βιαστικά γιατί.... πάει για πότισμα (έχουμε και δουλειές). Αυτή η επιλογή υποδηλώνει, ότι το έργο είχε μάλλον συνέχεια που δεν δημοσιεύθηκε, αλλά ήταν προσιτή με κάποιο τρόπο σε στενό κύκλο.

  Μια μελέτη τού έργου αυτού πριν μερικά χρόνια, μού προξένησε την εντύπωση, ότι ο Πλάτων καταφέρεται ενάντια στην αντίληψη τής αντιμισθίας, που επικρατεί στην νοοτροπία κάποιων πιστών ακόμη μέχρι σήμερα, οι οποίοι ανάβοντας ένα κερί, η με άλλες πράξεις τυπολατρείας αναμένουν ανταπόδοση από το θείον, θεωρώντας ότι οι Άγιοι, στους οποίους αυτοί απευθύνονται είναι ένα είδος γραφείου εξυπηρέτησης πολιτών. Έτσι θεώρησα δευτερεύουσα την σημασία αυτού τού έργου. Όταν όμως το μελέτησα προσεκτικά προσφάτως, διαπίστωσα ότι ο πυρήνας τού έργου δεν ραπίζει μόνον τις προθέσεις κάποιων που μετέχουν σε τελετουργικά και θυσίες, αλλά στιγματίζει κυρίως αυτούς που οι προηγούμενοι προστρέχουν, θεωρώντας τους θεούς.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Εκατάλαβα, ω Σώκρατες. Αυτός λέγει ότι κατασκευάζεις καινούργιους θεούς, διότι διακηρύττεις δημοσία ότι συνήθως εμφανίζεται εντός σου το γνωστόν δαιμόνιον. Δι' αυτό λοιπόν σε κατήγγειλεν ότι δήθεν νεωτερίζεις εις τα θρησκευτικά δόγματα της πόλεως και ακριβώς δι' αυτό έρχεται να σε συκοφαντήση εις το Δικαστήριον, επειδή γνωρίζει καλά ότι ο λαός πολύ εύκολα πιστεύει τας συκοφαντίας αυτού του είδους....

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Διότι αναμφιβόλως συ μεν φρονείς ότι πρέπει να δεικνύης μεγάλην επιφύλαξιν και να μη δημοσιεύης εις τους άλλους θεληματικώς την σοφίαν σου....

....Ποίον περίπου πράγμα ομολογείς ότι είναι το ευσεβές και ποίον το ασεβές...

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Ονομάζω ευσεβές μεν παραδείγματος χάριν αυτό, που κάμνω τώρα εγώ και καταγγέλλω εις την δικαιοσύνην κάθε άνθρωπον, ο οποίος είναι εγκληματίας, διότι διαπράττει φόνους ή κλοπάς ιερών πραγμάτων ή κανέν άλλο όμοιον έγκλημα, είτε πατέρας μου ... Όλοι βέβαια οι ανθρώποι πιστεύουν ότι ο Ζευς είναι ο πλέον καλώτατος και πλέον δικαιότατος από όλους τους θεούς και όλοι ομολογούν ότι έβαλεν εις τα σίδηρα τον πατέρα του τον Κρόνον, διότι κατέπινε τα παιδιά του, χωρίς να έχη κανέν δίκαιον, και ότι εκείνος πάλιν ο Κρόνος ευνούχισε τον πατέρα του, τον Ουρανόν, εξ αιτίας άλλων τοιούτων εγκλημάτων, τα οποία είχε διαπράξει. Εναντίον μου όμως οργίζονται οι άνθρωποι, διότι κατήγγειλα τον πατέρα μου, που διέπραξεν ένα πολύ σκληρόν έγκλημα, και επιζητώ την τιμωρίαν του, και έτσι αυτοί καταντούν εις αντίφασιν με τον εαυτόν τους, επειδή τόσον διαφορετικά κρίνουν τας πράξεις αυτάς των θεών και την ιδικήν μου.

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ειπέ μου, ως φίλος, συ πιστεύεις αληθώς ότι αυτά τα πράγματα συνέβησαν αληθώς έτσι μεταξύ των θεών;

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Όχι αυτά μόνον συνέβησαν, αλλά και ακόμη πλέον παράξενα βεβαίως από αυτά, ω Σώκρατες, τα οποία ο λαός δεν γνωρίζει.

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Όθεν πιστεύεις συ ότι μεταξύ των θεών τωόντι συμβαίνουν και πόλεμοι και εχθροπάθειαι μάλιστα πολύ φοβεραί και συμπλοκαί και άλλαι πολλαί όμοιαι κακίαι, και πάθη τόσον παράδοξα, όπως μάλιστα περιγράφονται από τους ποιητάς εις τα ποιήματά των.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Όχι μόνον αυτά βεβαίως, ω Σώκρατες, αλλά, καθώς προ ολίγου σου είπα, θα σου διηγηθώ εγώ τώρα, αν θέλης, και άλλα πολλά ακόμη διά τα θρησκευτικά μας πράγματα, τα οποία συ, όταν ακούσης, χωρίς άλλο θα εκπλαγής.

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Δεν ήθελα διόλου εκπλαγή. Αλλά αυτά μεν τα διηγήματα να μου ειπής άλλοτε, όταν τύχη ευκαιρία, τώρα δε ακριβώς προσπάθησον να μου είπης πλέον σαφέστερον δι' εκείνο, διά το οποίον προ ολίγου σε ηρώτησα. Διότι, φίλε μου, πρωτύτερα όταν σε ηρώτησα τί πράγμα επί τέλους είναι το ευσεβές, δεν μου έκαμες τελείαν εξήγησιν να εννοήσω καλά, αλλά μου είπες σύντομα-σύντομα ότι αυτό το πράγμα είναι ευσεβές, το οποίον συ τώρα κάμνεις, που καταγγέλλεις εις το δικαστήριον τον πατέρα σου επί φόνω.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Λοιπόν παραδέχομαι ότι, ό,τι πράγμα είναι ευάρεστον εις τους θεούς, είναι ευσεβές, ό,τι δε δεν είναι ευάρεστον εις αυτούς, είναι ασεβές.....

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: ...Λοιπόν, και ότι οι θεοί στασιάζουν αναμεταξύ των, ω Ευθύφρον, και φιλονικούν ο ένας με τον άλλον, και ότι εχθροπάθειαι συμβαίνουν μεταξύ των... Λοιπόν κατά τους λόγους σου, ω εξοχώτατε Ευθύφρον, και από τους θεούς άλλοι άλλα πράγματα θεωρούν δίκαια και άδικα και έντιμα και άτιμα και καλά και κακά. Διότι δεν θα έφθαναν, φρονώ, εις στάσεις και μάχας αναμεταξύ των, εάν δεν εφιλονικούσαν δι' αυτά. ...Άρα γε παντού όπου υπάρχει το δίκαιον, εκεί ομοίως υπάρχει και το ευσεβές, ή όπου μεν ακριβώς υπάρχει το ευσεβές, εκεί παντού υπάρχει ομοίως και το δίκαιον, όπου δε υπάρχει το δίκαιον, δεν υπάρχει παντού γενικώς και το ευσεβές. Διότι το ευσεβές είναι ένα μέρος μόνον του δικαίου....Πρόσεξε τώρα εις το εξής. Εάν βέβαια το ευσεβές είναι ένα μέρος μόνον του δικαίου, πρέπει τώρα ημείς, καθώς νομίζω, να εξετάσωμεν ποίον ακριβώς μέρος του δικαίου ημπορεί να είναι το ευσεβές .

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Λοιπόν εις εμέ τουλάχιστον, ω Σώκρατες, φαίνεται ότι το ευσεβές και το άγιον αποτελεί αυτό το μέρος του δικαίου, το οποίον αφορά εις την θεραπείαν και λατρείαν των θεών, το δε επίλοιπον μέρος αυτού αφορά εις την περιποίησιν και φροντίδα, η οποία είναι πρέπον να υπάρχη μεταξύ των ανθρώπων.

  ΣΩΚΤΑΤΗΣ: Αλλ' όμως μου λείπει κάτι τι παρά μικρόν ακόμη από τον ορισμόν. Διότι δεν καταλαμβάνω καλά-καλά τί εννοείς με την λέξιν θεραπεία ή λατρεία. Βεβαίως, καθώς φρονώ, δεν εννοείς ότι η λατρεία, την οποίαν έχουν οι άνθρωποι διά τους θεούς, είναι τοιούτου είδους, οποίαι ακριβώς είναι αι φροντίδες και αι περιποιήσεις τας οποίας έχουν δι' όλα τα λοιπά πράγματα. ...Ε λοιπόν, και η ευσέβεια, αφού είναι φροντίς και περιποίησις, την οποίαν έχουν οι άνθρωποι διά τους θεούς, συντελεί εις ωφέλειαν των θεών και τους κάμνει καλυτέρους; ...Αλλά ειπέ μου τώρα, τί είδους ακριβώς περιποίησις και φροντίς διά τους θεούς ημπορεί να είναι η ευσέβεια;

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Είναι, ω Σώκρατες, εκείνη η φροντίς και η περιποίησις, με την οποίαν περιποιούνται οι δούλοι τους αυθέντας των.

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λοιπόν το να θυσιάζη κανείς σημαίνει ότι χαρίζει κάτι εις τους θεούς, το δε να προσεύχεται σημαίνει ότι ζητεί κάτι τι από τους θεούς; Ώστε η ευσέβεια σύμφωνα με τον ορισμόν σου αυτόν είνε επιστήμη ζητήσεως και δόσεως, ήγουν να ζητή κανείς να λάβη από τους θεούς και να χαρίζη εις αυτούς.... Και πάλιν το να δίδωμεν δώρα εις τους θεούς ορθώς δεν σημαίνει ότι πρέπει και ημείς να δίδωμεν εις αυτούς εκείνα, των οποίων έχουσιν ανάγκην από ημάς; Διότι δεν είναι, θαρρώ, τακτικόν βέβαια, να προσφέρη κανείς δώρα εις ένα άνθρωπον πράγματα, τα όποια δεν χρειάζεται. ... ΩΣΤΕ Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ, Ω ΕΥΘΥΦΡΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΤΕΧΝΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΙΣ ΑΝΑΜΕΤΑΞΗ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Μάλιστα· ένα είδος εμπορικής τέχνης είνε η ευσέβεια, αν σου αρέση καλύτερα έτσι να την ονομάζωμεν....

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Όσα μεν καλά μας δίδουν οι θεοί, εις κάθε άνθρωπον αυτά είνε φανερά. Διότι ημείς πραγματικώς κανέν καλόν δεν έχομεν, το οποίον να μη μας έδωκαν οι θεοί, από όσα δε από ημάς εκείνοι λαμβάνουν, τί ωφέλειαν έχουν από αυτά; Ή τόσον πολύ περισσότερον πλεονέκται και δόλιοι είμεθα από τους θεούς εις το εμπόριον, ώστε όλα τα καλά και ωφέλιμα λαμβάνομεν από αυτούς, εκείνοι δε τίποτε καλόν από ημάς δεν λαμβάνουν; ....Αλλ' ειπέ μου, σε παρακαλώ, ποίαν ωφέλειαν έχουν οι θεοί από τα δώρα μας; ...Διότι όσα μεν καλά μας δίδουν οι θεοί, εις κάθε άνθρωπον αυτά είνε φανερά. Διότι ημείς πραγματικώς κανέν καλόν δεν έχομεν, το οποίον να μη μας έδωκαν οι θεοί, από όσα δε από ημάς εκείνοι λαμβάνουν, τί ωφέλειαν έχουν από αυτά; Ή τόσον πολύ περισσότερον πλεονέκται και δόλιοι είμεθα από τους θεούς εις το εμπόριον, ώστε όλα τα καλά και ωφέλιμα λαμβάνομεν από αυτούς, εκείνοι δε τίποτε καλόν από ημάς δεν λαμβάνουν; ...Ώστε από την αρχήν πρέπει να σκεφθώμεν πάλιν και να εξετάσωμεν ποίον πράγμα είνε ακριβώς το ευσεβές. Διότι εγώ, όσον εξαρτάται από την θέλησιν μου, δεν θα αποδειλιάσω, έως ότου να το μάθω.

  ΕΥΘΥΦΡΩΝ: Πολύ ευχαρίστως, αλλά, σε παρακαλώ, άλλην φοράν, ω Σώκρατες, διότι τώρα βιάζομαι να υπάγω κάπου, και είνε καιρός να πηγαίνω.

  Η JANE ELLEN HARRISSON γράφει σχετικά με αυτά στο “THEMIS“, „Ο Πλάτων εξηγεί στο “Ευθυφρών”, ότι η θυσία αφορά μπίζνες μεταξύ θεών και ανθρώπων.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΙΛΙΑΡΔΟ

  Δεν συμπάθησα τα επιτραπέζια παιχνίδια, όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία. Προτιμούσα να συνεργάζομαι με τούς φίλους και τις φίλες μου, αντί να τούς συναγωνίζομαι. Όταν είμαστε παιδιά μαζευόμαστε σε πλυσταριά και γρατζουνίζαμε κάτι παλιές κιθάρες, ενώ κάποιοι κτυπούσαν ντενεκεδάκια. Άλλοτε φτιάχναμε καλύβες σε ένα οικόπεδο που ήταν αποθηκευμένη ξυλεία, συζητούσαμε με τις ώρες, ή παίζαμε πόλεμο με τα παιδιά τής διπλανής γειτονιάς. Στο υπόγειο τού σπιτιού μας είχα εγκαταστήσει ένα οπλοστάσιο, που αποτελούταν από κλαριά δένδρων, στειλιάρια από φτυάρια και καπάκια από κάδους απορριμμάτων, που χρησιμοποιούσαμε για ασπίδες. Σε μια σύγκρουση αποφάσισαν οι δυο αντιμαχόμενες δυνάμεις, να μονομαχήσουν μόνον οι αρχηγοί, για να μην κτυπηθεί κάποιο παιδί. Ως επικεφαλής τής δικής μας συμμορίας μάζεψα τότε το ξύλο τής αρκούδας και στην συνέχεια καθαιρέθηκα από αυτό το ηγετικό πόστο.

  Πρόσφατα όμως έκανα κάποιες σκέψεις για το σκάκι και το μπιλιάρδο, αν και ποτέ δεν ασχολήθηκα με αυτά. Στο ιστολόγιο ΔΙΟΔΟΤΟΣ προηγήθηκαν δυο αναρτήσεις, που με αφητηρία την στρατηγική ικανότητα των σκακιστών τού Κρεμλίνου και την δεινότητα τού Προέδρου Πούτιν στις καραμπόλες, έγινε μνείαστα στα δυο αυτά δυο εξαίρετα παιχνίδια, που προαπαιτούν και αναπτύσσουν σημαντικές ικανότητες σε όσους επιδίδονται σε αυτά. Στα σχόλια αυτών των αναρτήσεων διεξήχθηκε συζήτηση σχετικά, στα πλαίσια τής οποίας κατέθεσα κάποιες σκέψεις. Αυτές αναπαράγω και εδώ, ως αποκατάσταση τής μέχρι σήμερα αποστασιωποίησής μου απέναντι στο σκάκι και το μπιλιάρδο

https://diodotos-k-t.blogspot.com/2024/10/blog-post_22.html#comment-form

https://diodotos-k-t.blogspot.com/2024/10/blog-post_4.html 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΚΑΚΙ

  Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι θιασώτες τής βίας, είναι ότι η ισχύς των σκακιστών στηρίζεται στην πείρα, στην οξυδέρκεια και στην διορατικότητα ως προς τις κινήσεις τού αντιπάλου και όχι στα ρόπαλα και στους γκασμάδες.
Πολλές φορές αυτοί που θεωρούνται πανίσχυροι υποτιμούν τούς μικρούς. Το σκάκι όμως είναι ένα παιχνίδι, που οι παρτίδες επιφυλάσσουν το αναπάντεχο.

  Οι δυτικοί πασχίζουν, κατασκευάζοντας τεράστιες εγκαταστάσεις, που αναλώνουν υπέρογκα ποσά ενέργειας, εξελίσσοντας τα προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης. Ταυτοχρόνως σε κάποιο απομεμακρυσμένο χωριό ένα παιδάκι, που έχει ένα σημάδι στο πόδι, παίζει με το τόπι του. Μόνον το σκυλάκι του γνωρίζει, ότι αυτό το παιδί είναι μετενσάρκωση τού πολυμήχανου Οδυσσέα.

  Ο Magnus Carlsen ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι αδιάκοπα μεταξύ των ετών 2013 και 2023. Αυτοί που τον κατατρόπωσαν συχνά ήσαν όλοι πιτσιρίκια. Μια πληθώρα παιδιών, που εμφανίζουν πρωτόγνωρη δεινότητα στο σκάκι, νικώντας τούς περιφερειακούς και εθνικούς πρωταθλητές, έχει κατακλύσει τις πέντε Ηπείρους. Αυτή η απρόσμενα υψηλή δεινότητα των παιδιών δείχνει, ότι οι μεγάλοι σκακιστές δεν βρίσκονται μόνον στο Κρεμλίνο. Το φαινόμενο αυτό είναι ενδεικτικό, ότι η Χάρις έχει φροντίσει να ξεπροβάλλουν στην ανερχόμενη γενιά φυντάνια, που η πρωτόγνωρη δεινότητά τους δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο σκάκι. Αυτά τα παιδιά θα σχηματίσουν την πρωτοπορία, που θα πρωταγωνιστήσει στην σύγκρουση ενάντια στην τεχνητή νοημοσύνη, θα μετατρέψει τα δυστοπικά σενάρια σε αλοιφή για κάλους και θα απεργαστεί ένα ελπιδοφόρο μέλλον για την ανθρωπότητα.

 

https://www.youtube.com/watch?v=l0wdfUPK-0k
https://www.youtube.com/watch?v=omWn_mVdukg
https://www.youtube.com/watch?v=GC3dsGowMRw
https://www.youtube.com/shorts/IwYUZT0dRU8

https://www.youtube.com/watch?v=j-7yVWxsz80

https://www.youtube.com/watch?v=SXXPICly09I
https://www.youtube.com/watch?v=UO8pOZ1PvB8
https://www.youtube.com/watch?v=CS3RauXJzBA
https://www.youtube.com/watch?v=UT0s39UVndg&t=25s
https://www.youtube.com/watch?v=WAQJJmFDhEE
https://www.youtube.com/watch?v=mnxJQaxybWQ
https://www.youtube.com/watch?v=snB5mQmL7ZM&t=24s
https://www.youtube.com/watch?v=083bN5KmVrc
https://www.youtube.com/watch?v=0PwNYxcidao
https://www.youtube.com/watch?v=d9sRLY2z_NM

Σταματάω εδώ. Αυτή η σειρά είναι ατελείωτη και μπορεί να γεμίσει οθόνες.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΠΙΛΙΑΡΔΟ

   Ενώ το σκάκι είναι παίγνιον συνδεόμενο άμεσα στην στρατηγική, ως εφαρμογή σκέψης και διορατικότητος, η σχέση τού μπιλιάρδου με την στρατηγική είναι έμμεση, εφόσον αυτό στηρίζεται στην δεξιοτεχνία. Και τα δυο παιχνίδια όμως εντάσσουν την διαίσθηση στην διαδικασία. Η πρόβλεψη των κινήσεων τού αντιπάλου στο σκάκι δεν στηρίζει μόνον στην στάθμιση υφισταμένων πιθανοτήτων, που προκύπτουν από το συγκεκριμένο στάδιο που βρίσκεται μια παρτίδα και τούς κανόνες τού παιχνιδιού, αλλά περιορίζει ο φάσμα των πιθανών κινήσεων σε σύνολο δυνατοτήτων να εκδηλωθούν συγκεκριμένες επιλογές, με βάση την ψυχολογία τού αντιπάλου. Υπάρχουν παίκτες που παίζουν επιθετικά, άλλοι είναι περισσότερο συντηρητικοί αποδίδοντας μεγαλύτερη προσοχή στις κινήσεις τού αντιπάλου, κάποιοι προσπαθούν να παρελκύσουν τον αντίπαλο στο να κάνει κινήσεις ευνοϊκές για την στρατηγική που αυτοί προωθούν, εκτιμώντας τον τρόπο που αντιδρά ο αντίπαλος. Πέρα όμως από τις ψυχολογικού τύπου σταθμίσεις, η προσπάθεια πρόγνωσης των κινήσεων τού αντιπάλου στηρίζεται ταυτοχρόνως και σε ενδόμυχη μαντική, που είναι έκφραση διαίσθησης. Οι πιο ισχυρά διαισθητικοί παίκτες, που αποτελούν σπάνιες περιπτώσεις, επιχειρούν να διεισδύσουν στην αύρα τού αντιπάλου, για να αντλήσουν από εκεί πληροφορίες. Η ισχυρότερη ακόμη διαισθητική πρακτική έγκειται στην υποβολή. Ο παίκτης προσπαθεί να υποβάλλει στον αντίπαλο δικές του επιλογές, δεσμεύοντας τις προαιρέσεις του. Πρόκειται για την πρακτική ενός αιωρούμενου υπνωτισμού, στα πλαίσια τού οποίου συνδυάζονται η νόηση, η ψυχολογία και η παραψυχολογία. Όμως τόσο η ικανότητα και η πρόθεση άσκησης υποβολής, όσο και η δεκτικότητα σε αυτήν τού αντιπάλου, ποικίλουν.

   Ενώ το μπιλιάρδο μπορεί να παίζεται από περισσότερους από δυο παίκτες, στην ουσία ο καθείς παίζει με εν τέλει αντίπαλο τον εαυτό του. Διότι μπορεί να επιβληθεί μόνον ξεπερνώντας, ή τουλάχιστον πραγματώνοντας, τον καλύτερο δυνατό εαυτό του. Εκτός από την ακρίβεια που απαιτείται από όσα επενεργούνται από το σώμα, η επίτευξη μιας καραμπόλας μέσω πολλαπλής ανάκλασης τού σφαιριδίου στις κόγχες των τοιχωμάτων είναι μια πολύ πολύπλοκη διαδικασία. Η δυνατότητα ενός παίκτη να ανταποκριθεί με επιτυχία στις προκλήσεις της, προϋποθέτει εκτός από την εμπειρία στην διαδικασία τής βολής, στην στροφορμή των σφαιριδίων, στις γωνίες ανακλάσεών τους στα τοιχώματα κλπ., που διέπουν την ακρίβεια στον χειρισμό τής στέκας, επί πλέον μια ενισχυμένη διαίσθηση με την έννοια τής προβολής, η οποία αποτελεί ένα είδος ψυχοκίνησης. Γι αυτό οι καλοί παίκτες χρησιμοποιούν μόνον την δική τους προσωπική στέκα, όχι μόνον λόγω μηχανικής εξοικείωσης με αυτήν, Στην συγκεκριμένη περίπτωση υφίσταται και μια εξοικείωση τού θυμικού, όπου η στέκα δεν αποτελεί μόνον προέκταση τού χεριού τού παίκτη, αλλά και τής ψυχής του, φορτίζοντας την στόχευση με την πρόθεση.

   Αξίζει να εντοπιστεί, ότι πριν την κρούση τής στέκας στο σφαιρίδιο, κρατώντας την ο παίκτης με το δεξιό χέρι, την κινεί παλινδρομικά διαμήκως στην βάση, που έχει σχηματίσει με τον καρπό τού αριστερού χεριού, όπου ο αντίχειρας επιτελεί ρόλο κεραίας. Καθώς η δύναμις για την κρούση αντλείται κυρίως από τούς μεις τού δεξιού χεριού, σφίγγεται και η μέση, η οποία αποτελεί την έδρασή της. Έτσι ενεργοποιείται ο τελευταίος κόκκυγας τής σπονδυλικής στήλης. Πρόκειται για την ενδόμυχη ακίδα αυτής τής κεραίας, ούτως ώστε το σχήμα των ανακλάσεων τού σφαιριδίου στα τοιχώματα να σταλεί στα πεδία πληροφορίας πριν την αρχική κρούση.

   Ενώ στην σκοποβλή επιδιώκεται η κατ' ευθείαν κρούση τού στόχου, στο μπιλιάρδο αυτή επιδιώκεται κατόπιν πολλαπλών ανακρούσεων τού σφαιριδίου. Οπότε δεν πρόκειται περί στόχευσης, αλλά επίτευξης τού στόχου μέσω διαδικασίας. Άρα υφίσταται στρατηγικό πρόθεμα, οπότε και το μπιλιάρδο εμπεριέχει στρατηγική τεχνική. Η παρέμβαση τής διαίσθησης γίνεται μέσω τής προβολής τού σχήματος ανακλάσεων από την σκέψη τού παίκτη στα πεδία πληροφορίας πριν την αρχική κρούση.

Επιγραμματικά μπορούμε να συνοψίσουμε, ότι το μπιλιάρδο είναι η μελέτη και η διεξαγωγή καραμπόλας, τουτέστιν η επιβολή διαδοχικών ανακλάσεων δυο σφαιριδίων, που επενεργείται δια τής αρχικής κρούσεως ενός εξ αυτών, ώστε ένα από τα δυο αυτά να κρούσει τρίτο σφαιρίδιο, που αποτελεί τον στόχο. Πρόκειται δηλαδή για την πυροδότηση μιας διαδικασίας, μέσω επιβολής μιας αρχικής κρούσεως, η οποία βάσει τής διατάξεως τού πεδίου (τραπέζι τού μπιλιάρδου και θέσεις των σφαιριδίων επ' αυτού) καθώς και το σχέδιο τού παίκτη, επενεργεί τελική κρούση, η οποία επιφέρει πρόσθετα αποτελέσματα. Πρόκειται για παιχνίδι δεξιοτεχνίας, όπου η ακρίβεια στον χειρισμό των μέσων, η πείρα και ο σχεδιασμός, οδηγούν την πρόθεση σε πραγμάτωσή της.

   Εξετάζοντας την πρακτική τού Κρεμλίνου, αναφορικά με σχεδιασμούς και επιλογές που στηρίζονται στην δεινότητα ενός παίκτη τού μπιλιάρδου, τουτέστιν σε αυτά που μπορεί να επιτευχθούν μέσω καραμπόλας, διαπιστώνουμε τις εξής άκρως εύστοχες επιλογές:

1. Επέμβαση στην Συρία

2. Προσεταιρισμός τής Τουρκίας

3. Προσεταιρισμός των Σουνιτών στην Ρωσική Ομοσπονδία

4. Σύσταση των BRICS

5. Συμμαχία με το Ιράν

6. Σύμπραξη με την Κίνα (και με την Βόρειο Κορέα).

7. Παροχή στρατιωτικής βοήθειας σε Αφρικανικές χώρες

8. Ενίσχυση τού θεσμού τής οικογένειας

9. Εξάρτηση των χωρών τής ΕΕ. από τούς Ρωσικούς ενεργειακούς φορείς και πληρωμή με βάση το νέο ρούβλι, που έχει ισοτιμία σε χρυσό.

10. Οικονομική ανόρθωση τής Ρωσίας

11. Και το κυριότερο όλων, προώθηση τής κατάργησης τού μονοπολισμού και συγκρότηση τού πολυπολικού προθέματος

   Επειδή οι δυτικοί κατανοούν, ότι η παρτίδα χάνεται απέλπιδα, επιχειρούν με τις στέκες τους να σκίσουν την πράσινη τσόχα στο τραπέζι. Ο ιδιοκτήτης όμως των σφαιριστηρίων έχει θέσει ζήτημα αποκλεισμού τους από όλα τα σφαιριστήρια τής πιάτσας, οπότε οι λεγάμενοι εικάζεται, ότι προσεχώς θα παίζουν με απορρίμματα στον κάδο ανακύκλωσης τής ιστορίας.

 

ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

ΠΡΟΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

  Οι συνεχείς αναφορές στα πλαίσια αυτής τής σελίδας, όπως αυτές έγιναν στην πορεία των παρελθόντων δεκαεπτά ετών, επικεντρώθηκαν κυρίως σε θέματα που αφορούσαν την επικαιρότητα. Με την βαθμιαία κυριαρχία τού διαδικτύου αναδείχθηκε η δυνατότητα ριζοσπαστικής έκφρασης μεμονωμένων προσώπων, που όχι μόνον μπορούσαν να διατυπώνουν προσωπικές απόψεις χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς με τεχνικά εύκολο τρόπο σε μια πλατφόρμα, που λειτούργησε σε δωρεάν βάση τόσο για τούς διαμορφωτές, όσο και για τούς παραλήπτες αυτών των απόψεων, παρέχοντας ταυτοχρόνως και βήμα ζωηρού διαλόγου. Με πρωτόγνωρη δυναμική και γοργούς ρυθμούς αναπτύχθηκε ένα είδος δημοσιογραφίας τής κοινωνικής βάσης, που άνοιξε την αυλαία τής ζύμωσης επί παντός επιστητού, προσδίδοντας παρεμβατικό ρόλο και παρέχοντας βήμα σε πραγματικό χρόνο σε ιστολόγους και σχολιαστές.

  Ξεπερνώντας τα όρια έκφρασης, που παρείχαν μέχρι τότε τα έντυπα εκδοτικά, τα οποία προϋπόθεταν μη ευκαταφρόνητο τεχνικό κόπο και η κυκλοφορία τους απαιτούσε την σύμπραξη τουλάχιστον μιας ομάδας καλοθελητών, οι διαδικτυακές δυνατότητες οδήγησαν σε ένα χείμαρρο διάδοσης απόψεων και πληροφορίας. Οι δυο τελευταίες δεκαετίες εγκαινίασαν και καθιέρωσαν την νέα εποχή τής πληροφορίας, με την εύκολη διοχέτευσή της σε δημόσια ψηφιακά βήματα, καθώς και εξίσου εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση σε αυτά. Οι δυνατότητες, τα προτερήματα και τα οφέλη από αυτήν την διαδικασία είναι γνωστά και δεν χρειάζονται μνεία. Πλην όμως, ουδέν καλόν αμιγές κακού. Ο διαδικτυακός ωκεανός που συγκροτήθηκε, καθώς και η μπλογκόσφαιρα και τα κανάλια βιντεοσκοπημένων παρεμβάσεων σφραγίστηκαν στην πορεία τού χρόνου από μια ιδιοδυναμική, που διακατέχεται από ισχυρά ρεύματα μεγάλων ταχυτήτων. Ο τεράστιος όγκος απόψεων και πληροφοριών που διοχετεύονται μέσα στις οπτικές ίνες προσέδωσε σε αυτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ιδιότητες. Η τεράστια ποσότητα τού όγκου τής πληροφορίας περιόρισε ζωτικά τον χρόνο που αυτή παραμένει ουσιαστικά ενεργή στο προσκήνιο. Συχνά οι θιασώτες της επιδίδονται σε ένα αγώνα δρόμου, με στόχο να ανταποκριθούν στις επίκαιρες, αλλά εν τέλει εφήμερες προσδοκίες αυτών, που προστρέχουν στους ιστοχώρους τους. Οι διαδικασίες αυτές έχουν επικρατήσει λόγω τής φύσεως που διέπει την ιδιοδυναμική αυτού τού μέσου και ο γράφων δεν εξαιρείται ως ένα βαθμό από αυτόν τον κανόνα. Τα ηλεκτρονικά ποντίκια επιζητούν μονίμως φρέσκια τροφή και ομολογουμένως αυτό ισχύει εξ ίσου για το ποντίκι τού γράφοντος.

  Κατά την πρώιμη φάση διάδοσης τού διαδικτύου κάποιοι διέγνωσαν, ότι η προώθησή του αποτελεί μια εξ ίσου σημαντική τομή με την ανακάλυψη τής τυπογραφίας. Αυτή η ορθή διαπίστωση όμως, δεν αναδεικνύει από μόνη της την ριζική διαφορά τού σύγχρονου μέσου από τον έντυπο λόγο. Η τυπογραφία το πάλαι ποτέ συνέβαλε τόσο στην διάδοση βιβλίων, που πραγματεύονταν με έκταση και ανάλογο βάθος τα ζητήματα που αναφέροντο, είτε ως πονήματα λογοτεχνικά, είτε ως πραγματείες. Αυτό τους προσέδιδε μια βιωσιμότητα σε σχετικά μακρά διάρκεια χρόνου, ενώ κάποια έργα, που έγιναν κλασικά, έχουν διαχρονική αξία, έστω κι αν αυτοί που προστρέχουν σε αυτά ήσαν ανέκαθεν λίγοι. Δίπλα στα βιβλία καθιερώθηκε μέσω τυπογραφίας μετά πάροδο κάποιου χρόνου και ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος. Οι εφημερίδες αναλαμβάνοντας τον χειρισμό τής επικαιρότητος διεύρυναν θεαματικά το αναγνωστικό κοινό. Αλλά και οι επιφυλλίδες που αυτός περιείχε, έδιναν βήμα σε σοβαρούς συγγραφείς, με αποτέλεσμα οι εφημερίδες και τα περιοδικά να ενημερώνουν, να τέρπουν, αλλά και σε κάποιο βαθμό να διαπαιδαγωγούν και να μορφώνουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Τα έντυπα εκτοπίστηκαν από την δεκαετία τού '70 και μετά από την τηλεόραση, αλλά την χαριστική βολή έλαβαν τα έντυπα στην συνέχεια από την επικράτηση τού διαδικτύου. Το βιβλίο θεωρείται πλέον σε σημαντικό βαθμό ξεπερασμένο είδος και το αναγνωστικό κοινό βιβλίων που εγείρουν κάποιο αίτημα ποιότητος, περιορίστηκε ακόμη περισσότερο.

  Το διαδίκτυο ώθησε τον ενδιαφέρον με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στο επίκαιρο και στο γρήγορο. Ειδικά η συγκέντρωση στις μικρές οθόνες των κινητών τηλεφώνων συρρικνώνει τα ενδιαφέροντα σε ότι μπορεί να αναπαράγεται με σχετικά μινιμαλιστικό τρόπο. Αυτή η διαδικασία δεν είναι διόλου αρνητική αφ' εαυτής. Η μικρές οθόνες των κινητών τηλεφώνων, των τάμπλετς και των φορητών υπολογιστών διεμβόλισαν την μονοκουλτούρα τής τηλεόρασης, προσφέροντας πολύ σημαντικές δυνατότητες σε εναλλακτική ενημέρωση. Επίσης στο διαδίκτυο προσφέρεται πληθώρα αξιόλογου υλικού από τον χώρο τής σύγχρονης τέχνης, αλλά και παλαιότερων εποχών. Πλην όμως, όλη αυτή η ευεργεσία έχει σαν αποτέλεσμα να συμπαρασύρεται το ενδιαφέρον από τον συρμό των γενικότερων ρευμάτων άντλησης πληροφοριών που επέβαλε το διαδίκτυο και αυτά βρίσκουν συγκερασμό στον εκτοπισμό τού διαχρονικού από το επίκαιρο. Ο χρήστης τίθεται σε μια διαδικασία ταχείας εναλλαγής των θεμάτων, ως ένας επιβάτης γοργά κινούμενου οχήματος, που δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια στάσεων σε αυτά που αρμόζει προσεκτική παρατήρηση, βαθύτερη νοητική επεξεργασία και αναλογισμός. Η οργάνωση τής σκέψης όμως απαιτεί χρόνο, ένταση προσοχής, εισδοχή στο βάθος τού γίγνεσθαι, στοχασμό και αποτίμηση των δεδομένων των δεδομένων πέραν τού φευγαλέου. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ένταση που κατέχει ένας φθόγγος σε μια μουσική αρμονία, δεν προάγεται από την δύναμη που εφαρμόζεται κατά την παραγωγή του στο μουσικό όργανο, αλλά από την θέση του στο μέτρο τού ρυθμού και την χρονική του διάρκεια.

  Στα πλαίσια αυτού τού συρμού εντάσσονται και οι παρεμβάσεις αυτής τής σελίδας, με αφορμή κυρίως την επικαιρότητα, έστω κι αν μόνιμη μου επιδίωξη ήταν να προσδίδω κάποιο βάθος στις προσεγγίσεις μου. Όμως, παρότι μπορώ να ισχυρισθώ, ότι το βάθος που επιδιώχθηκε συχνά, δεν ήταν καθόλου αμελητέο, αυτές οι αναφορές δεν παύουν να έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα και να μην πρόσκεινται με συστηματικό τρόπο. Θεωρώ, ότι στάθηκα οδηγός ενός οχήματος, που περιέτρεξε τούς δρόμους μιας πολύ ενδιαφέρουσας πόλεως και ενώ έκοψα συνειδητά ταχύτητα μπροστά στα σημαντικά της αξιοθέατα, δεν παρείχα την δυνατότητα στον ξεναγό που επέβαινε αυτού τού οχήματος, να αποκαλύψει στους επιβάτες παραστατικά το μύχιο δράμα αυτής τής πόλεως. Και άσχετα πόσο ποιοτικό χαρακτήρα μπορεί να προσπαθήσει να αποδώσει κάποιος στην ατζέντα περιφοράς του, ο τουρισμός δεν μπορεί να αναδείξει την ουσία ενός χώρου. Η γεύση που αποκομίζεται μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα, ή και πολύτιμη. Παραμένει όμως εξωτερική και κάποτε οδηγεί σε παρανοήσεις. Δεν είναι δυνατόν να κοινωνήσει κάποιος με το δράμα τής πόλεως, εάν δεν ζυμωθεί στους χώρους της με αυτούς που ενδημούν εκεί. Οπωσδήποτε το ταξίδι που ξεκίνησε, θα συνεχιστεί. Όμως το όχημα σταθμεύεται και αποβιβάζομαι. Όποιος θέλει να ακολουθήσει, θα το κάνει βάδην.

  Αυτό σημαίνει, ότι η πρακτική εμμονής σε ζητήματα, που ξεκίνησε πριν δυο χρόνια με την δημοσίευση στο διαδίκτυο τού σύντομου βιβλίου “Το Ξεχαρβάλωμα των Συμπράγκαλων τής Δυτικής Κυριαρχίας”, θα ενταθεί. Γνώμονας των παρεμβάσεών μου μέχρι τώρα ήταν να ανταποκριθώ στο κυνήγι τής επικαιρότητας, ίσως με κάποιο πιο συνεκτικό τρόπο. Εκτιμώ, ότι τα κατάφερα μόνον σε κάποιο βαθμό. Οι παρεμβάσεις μου περιέχουν, κατά την άποψή, μου αρκετά χρήσιμα στοιχεία, όμως δεν λείπουν επίσης οι παρανοήσεις και οι ανεπάρκειες. Και δεν με εξιλεώνουν διόλου οι μόνιμες προειδοποιήσεις μου, ότι οι προσεγγίσεις μου μπορεί να περιέχουν σημαντικό ποσοστό λανθασμένων εκτιμήσεων και ότι αρμόζει να προσλαμβάνονται με ιδιαίτερα αυστηρή διάθεση κριτικής. Οι έρευνά μου επί σειρά ετών είχε επικεντρωθεί σε αυτόν τον τρόπο παρέμβασης και διακατεχόταν από χειροτεχνισμό, παρότι έχω συγκεντρώσει στην πορεία πληθώρα χρήσιμου υλικού, που δεν ευδοκίμησα από κεκτημένη ταχύτητα, εφησύχαση και οκνηρία να χειριστώ σε βάθος. Όμως, όπως έχω διαπιστώσει, αλλά και συχνά αναφέρει, ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ξεκαθάρισμα σε βασικότατα ζητήματα, που επικρατεί σύγχυση. Καλύτερα λιγότερα και καλύτερα.

  Προς θετικότατη έκπληξή μου διαπιστώνω, ότι με ενημερώσεις που δέχομαι στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το βιβλιαράκι που προανέφερα εξακολουθεί να κατεβάζεται περίπου κάθε δεύτερη ημέρα. Ευχαριστώ από καρδιάς το ιστολόγιο ΔΙΟΔΟΤΟΣ που το προβάλλει στους συνδέσμους του όλο αυτό το διάστημα. Η συνέχεια θα δοθεί σε αυτήν την πορεία με την πραγματεία “ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ”, ένα ζήτημα που θεωρώ κυρίαρχης σημασίας. Το αντίστοιχο υλικό που θα στηριχθεί αυτή η αναφορά έχω συλλέξει και μελετήσει εδώ και αρκετά χρόνια, οπότε αυτό που μένει να γίνει είναι η καταγραφή τού θέματος. Κάποιες πλευρές του έχουν τύχει αναφοράς στις κατά καιρούς αναρτήσεις εδώ. Όμως υπάρχει επί πλέον πληθώρα δεδομένων και παρουσίαση στοιχείων από πηγές, ώστε να τύχει αυτό το ζήτημα μας πρώτης συστηματικής θεώρησης. Εξ όσων γνωρίζω, τα ζητήματα που το συνθέτουν βρίσκονται διάσπαρτα στην Ελληνική και ξενόγλωσση βιβλιογραφία, χωρίς να υπάρχει σχετικά κάποιο ολοκληρωμένα δομημένο πόνημα, στο οποίον θα μπορούσα εναλλακτικά να παραπέμψω. 

  Η πραγματεία αυτή θα αναρτάται κατά κεφάλαια και σε αυτήν την σελίδα, πριν ολοκληρωθεί και κατατεθεί στο διαδίκτυο ως βιβλίο για κατέβασμα ατελώς.

 

        1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

  Η χθόνια λατρεία αποτελεί συγκεκριμένο τύπο θρησκείας. Πριν αναφέρω οτιδήποτε σχετικά με αυτήν, καθορίζω τον τρόπο βάσει τού οποίου θα προσεγγίσω αυτό το ζήτημα, όχι μόνον για να προσδιορίσω την μεθοδολογική βάση τού χειρισμού που ακολουθεί, αλλά και για να καταδείξω δυο στοιχειώδη χαρακτηριστικά που αφορούν αυτήν την προβληματική.

• Το πρώτον εξ αυτών αφορά την παντελή άρνηση τής διεθνούς επιστημονικής κοινότητας να ασχοληθεί με καίρια ζητήματα, που εγκύπτουν σαφέστατα στο αντικείμενο που την αφορά. Λόγω αυτής τής μόνιμης αρνήσεως απαξιούται σε σημαντικό βαθμό η επικρατώσα ιστορική επιστήμη, καθώς και την επιστήμη τής προϊστορίας, ένεκα τής παράκαμψης πληθώρας ιστορικών πηγών και ευρημάτων, ο χειρισμός των οποίων μοιραία οδηγεί εμπράκτως σε ριζικής σημασίας αποτίμηση εμπράκτων δεδομένων, που αφορούν την πορεία τού ανθρώπου από την πρωτόγονη περίοδο μέχρι την σύγχρονη εποχή.

• Επί πλέον απαξιώνονται σφόδρα οι έδρες κλασικής φιλολογίας των φιλοσοφικών σχολών, λόγω τής εμμονής τους να πακάμτουν την μελέτη και αποτίμηση σημαντικών συγγραμμάτων τής Ελληνικής Γραμματείας. Ιδιαίτερη ευθύνη έχουν κάποιοι εκδοτικοί οίκοι τής Ευρώπης (όπως ο εκδοτικός οίκος “RECLAM“ τής Στουτγάρδης) που κατά την αναπαραγωγή των κειμένων και αποσπασμάτων των προσωκρατικών φιλοσόφων, φρόντισαν να μην συμπεριλάβουν χωρία αιχμής τού Εμποδοκλεους.

• Χαρακτηριστικό είναι σχετικά, ότι πλείστα όσα πανεπιστήμια παραπέμπουν ολοσχερώς την ενασχόληση με το θρησκειολογικό υλικό, σε έδρες εθνολογίας, ως να επρόκειτο για λαογραφικού τύπου καταγραφή ηθών και εθίμων, που αφορούν σε βάση “φολκλόρ” κάποιους πρωτόγονους και απροσπέλαστους από την κοινωνική πρόοδο περιθωριακους κοινωνικούς σχηματισμούς.

• Επί πλέον απαξιούνται οι θεολογικές σχολές των Ελλαδικών πανεπιστημίων και το σύνολο των θεολόγων που αποφοίτησαν από αυτές, τουλάχιστον ως προς το ζητούμενο να ασχοληθούν με το ζητούμενο τού θρησκειολογικού υλικού των μυητικών ταγμάτων, των αποκρυφιστικών ενώσεων και τού ελευθεροτεκτονισμού, απαξιώνοντας την σύνολη αντίστοιχη προβληματική, ως συνωμοσιολογικού τύπου ιδεασμό, που είναι ανάξιος επιστημονικής προσεγγίσεως.

• Χαρακτηριστικό είναι, ότι παρότι έχουν εκπονηθεί στην πορεία των τελευταίων 150 ετών σημαντικότατα έργα από άκρως προικισμένους ερευνητές, που εγείρουν ανέτως το αίτημα αυστηρής και εμπεριστατωμένης επιστημονικότητος, οι παραπομπές σε αυτά από το ακαδημαϊκό κατεστημένο είναι περιθωριακές, άκρως επιλεκτικές και ουδέποτε αναφέρονται σε τελετουργικά αίματος με θύματα ανθρώπινες υπάρξεις. Ο ολίγες και ανεπαρκείς αναφορές περιορίζονται σε θυσίες ζώων.

• Τέλος απαξιούται η πλειοψηφία των μελών τής παγκόσμιας ανθρώπινης αγέλης, η οποία αρνείται λόγω εγκεφαλικής παρασκευής να προσλάβει και να επεξεργαστεί νοητικά το οφθαλμοφανέστατο. Η ανθρώπινες προσληπτικές λειτουργίες είναι αναφανδόν επιλεκτικές. Όταν τα αισθητήρια όργανα ενός ανθρώπου προσλάβουν ένα εξωτερικό ερέθισμα ως γενική εικόνα, δεδομένου ότι η χωρητικότητα τού εγκεφάλου δεν επαρκεί για την ταυτόχρονη επεξεργασία των επί μέρους λεπτομερειών της, αυτή διοχετεύεται σε μια περιοχή, στην οποία λειτουργεί αποθηκευμένη μια κατηγοροποιημένη βιβλιοθήκη προτύπων. Εκεί λαμβάνει χώρα μια σύγκριση των επί μέρους λεπτομερειών τής πρόσληψης και οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται σε κάποιο πάγιο καταχωρημένο πρότυπο, προσπερνάται ολοσχερώς. Χαρακτηριστικό τής επιλεκτικής επεξεργασίας των αισθητηριακών αποτυπώσεων από τον εγκέφαλο είναι το κάτωθι βίντεο. 

   
  

   

  
  

  Συνέπεια τής επιλεκτικής πρόσληψης θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα, η είσοδος σε ένα δωμάτιο ενός μικρού ελέφαντα ροζ χρώματος με τριπλή προβοσκίδα να μην γίνει αντιληπτή από την συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων, επειδή αυτό το ενδεχόμενο θα παραβίαζε κατάφωρα την δεοντολογία των προσληπτικών τους λειτουργιών. Μια αντίστοιχη παρασκευή τής αντιληπτικής ικανότητος τής συντριπτικής πλειοψηφίας έχει επιβληθεί απέναντι στην πρόσληψη δεδομένων που αφορούν δρώμενα τής χθόνιας λατρείας. Χαρακτηριστικό είναι, ότι η εξαφάνηση περισσότερων από 500 παιδιών από το οφανοτροφείο "Αγία Βαρβάρα" στην περιοχή Αττικής , που συνέβη προ ετών και δημοσιεύθηκε στον καθημερικό τύπο, πέρασε σχεδόν τελείως απαρατήρητη από την κοινή γνώμη, ενώ θα έπρεπε να έχει προξενήσει θύελλα αντιδράσεων.     

  Τα μέλη τής επιστημονικής κοινότητας, τα οποία λόγω θέσεως υποτίθεται ότι διαθέτουν οξυδέρκεια μεγαλύτερη από αυτήν τού μέσου ανθρώπου και τάση να διεισδύουν στις βαθύτερες αιτιάσεις των φαινομένων, επιδεικνύουν ανέκαθεν την εμμονή με σχολαστικό τρόπο να μην να αναφέρονται και πολύ περισσότερο να μην υπεισέρχονται σε ζητήματα τής βάσης τής χθόνιας λατρείας, που είναι τα τελετουργικά αίματος και οι πρακτικές σεξουαλικής μαγείας. Η πλήρης και χωρίς εξαίρεση αποσιώπηση αυτών των δεδομένων οφείλεται στην από μακρόν έντεχνη επιβολή ενός καθεστώτος, που ταυτίζεται με το αυτονόητο και συνιστά τον κύριο κανόνα τού κοινωνικού μύθου που έχει επικρατήσει. Οι αντίστοιχες αναφορές να θεωρούνται ότι είναι βαθύτατα επιστημονικές και ότι παραβιάζουν στοιχειωδώς την λογική. Τα άτομα που αποτολμούν τέτοιες αναφορές έχει κατισχύσει να σταμπάρονται ως φαντασιόπληκτα, υποκείμενα σε παράφρονες ιδεασμούς και να θεωρούνται, ότι διακατέχονται από ψυχικά σύνδρομα στην βάση νοσηρών δυσλειτουργιών τής προσωπικότητός τους. Τέτοιες αντιλήψεις, καθώς και η γενικότερη ετοιμότητα να εντρίψει κάποιος θεωρητικά και να ψάξει σχετικά με την αφετηρία, την δομή και τις εκφάνσεις της ουσίας τής χθόνιας λατρείας, ανάγονται από τούς ελεγχόμενους μηχανισμούς προπαγάνδας και χειραγώγησης τού συστήματος σε υπερβολική καχυποψία, η οποία επιδιώκει να στρεβλώσει τα πραγματικά δεδομένα και να τα οδηγήσει σε εξωφρενικές κατευθύνσεις. Γι αυτό έχει επιβληθεί η πλήρης απαξίωση αυτών των πρακτικών, με την επικάλυψη τής όλης προβληματικής με τον όρο “συνωμοσιολογία”. Οπότε πάσα σχετική σοβαρή αναφορά από οποιοδήποτε μέλος τής επιστημονικής κοινότητας σε τέτοιου είδους θέματα συνεπάγεται την πλήρη ακαδημαϊκή του απαξίωση, με αποτέλεσμα να θεωρείται αυτός αποσυνάγωγος από το σύνολό της, θέτοντας σε άμεση διακινδύνευση το βόλεμα, το γόητρό, την μισθοδοσία του και κάθε άλλο προνόμιο, που τού εξασφαλίζει η ένταξή του σε αυτόν τον χώρο. 

  Αντιθέτως, η συνεπής εφαρμογή τής απλής λογικής είναι αυτή που επιβάλει την εντατικότατη ενασχόληση με τις κραυγαλέες εκφάνσεις τής χθόνιας λατρείας και να έχει εισχωρήσει στην ουσία της. Κάθε σοβαρό πανεπιστημιακό ίδρυμα, που σέβεται εμπράκτως την αποστολή τής επιστήμης, όφειλε να έχει ενσωματώσει στην διδασκαλία και την εμβάθυνση στην θεωρητική ιχνηλάτηση τής θρησκειολογίας ως ανεξάρτητης έδρας, δεδομένου ότι αυτή εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να εξαντλείται με σημειώσεις στο περιθώριο θεολογικών, φιλοσοφικών, ιστορικών καθώς και φιλολογικών μελετών.  

  (Σε παρένθεση αξίζει να αναφερθεί, ότι είναι τεκμήριο πτώχευσης των εδρών θεολογίας των πανεπιστημίων, αλλά και κάποιων εδρών φιλοσοφίας, ότι αντί να ασχολείται το δυναμικό των καθηγητών τους με την επιστημονική επίρρωση τού αντικειμένου τους, εμμένουν αποκλειστικά στην προώθηση των δικών τους θρησκευτικών πιστεύω, με ιεραποστολικές διαθέσεις και τάση περιφρούρησης αυτού που θεωρούν δογματική καθαρότητα και προάσπισή του από πάσα τάση, που θεωρούν αιρετική. Πέραν αυτού, ο οίστρος που χαρακτηρίζει κάποιους καθηγητές, τούς οδηγεί στην διαμόρφωση ενός εν πολλοίς πρωτότυπου προσωπικού ιδιώματος, που ενώ πραγματικά εμβαθύνει εν μέρει στην θεολογική αποκατάσταση κάποιου δόγματος και αποκαθαρισμό του από εξωγενείς αλλοιώσεις, ταυτοχρόνως πρακτικά αυθαιρετεί επί επιστημονικής βάσεως, με την διαμόρφωση κάποιων άλλων απόψεων, που έχουν αφετηρία την ελλειπή γνώση τού αντικειμένου που πραγματεύονται και απολήγουν σε εξωπραγματικά συμπεράσματα. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι εύκολο να ινηλατηθεί, δεδομένου ότι δίπλα στην εύστοχη αποκατάσταση δεδομένων, που επενεργεί εν μέρει σαφώς θετικότατο έργο, η πρόσμιξη σε αυτήν την πρακτική άλλων προσωπικών απόψεων, που δεν στηρίζονται επιστημονικά, ενώ εγείρεται αξίωση διατύπωσης θέσφατων αληθειών, συγκροτεί ένα μείγμα, μέσω τού οποίου, η γοητεία που εξασκεί η ορθή αποκατάσταση, επιφέρει ταυτοχρόνως σύγχυση έναντι άλλων βασικών διαδικασιών. Το συγκεκριμένο ζήτημα χρήζει ειδικής αναφοράς, που ίσως γίνει στο μέλλον).

  Επί πλέον, η πρακτική τής χθόνιας λατρείας δεν αφορά αποκλειστικά τούς κλάδους των ανθρωπιστικών σπουδών, αλλά ενέχεται με δραματική παρέμβαση στα αντικείμενα μελέτης τής ανθρωπολογίας, τής βιοχημείας και τού ηλεκτρομαγνητισμού, ΩΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΕΜΜΕΣΑ ΜΕ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΘΕ ΕΚΦΑΝΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ.

  Η έντονη παρέμβαση τής χθόνιας λατρείας στα δεδομένα τής ανθρωπολογίας και τής βιοχημείας αφορούν τον τρόπο λειτουργίας τού ανθρώπινου εγκεφάλου και ειδικότερα τον τρόπο που λειτουργούν κάποιες άκρως σημαντικές παραισθησιογόνες ουσίες στην ανθρώπινη φυσιολογία, οι οποίες καταναλώνονται στις τελετουργίες της. Κυρίως η διμεθίλτρυπταμίνη (DMT) που αποτελεί την κυριότερη από αυτές έχει την ιδιότητα, όταν αυτή έρχεται σε επαφή με το ανθρώπινο αίμα, ένα σκέλος των διπλών δεσμών στον δακτύλιο τού άνθρακος που βρίσκεται στον μοριακό τύπο αυτής τής ενώσεως, να ανοίγει σχηματίζοντας δυο μικρές κεραίες ηλεκτρομαγνητικής πρόσληψης. Αυτό οδηγεί στην πρόσληψη ερεθισμάτων, τα οποία δεν γίνονται αντιληπτά μέσω τής οράσεως υπό συνήθεις συνθήκες. Επί πλέον στα μέρη, που τελούνται τελετουργικά χθόνιας λατρείας είναι εγκατεστημένα λατρευτικά αντικείμενα, που λειτουργούν ως κεραίες έναντι τής κοσμικής ακτινοβολίας, όπως τα ξόανα, οι οβελίσκοι και τα μενχίρ. Ενδιαφέρον έχει και ο εντοπισμός τού Ουμπέρτο Έκκο σχετικά με τον ρόλο που επιτελεί ο πύργος τού Άιφελ στα τελούρια ρεύματα, όπως περιγράφεται στο βιβλίο "Το Εκκρεμές τού Φουκώ". (Τον ίδιο ρόλο επιτελεί η βελόνα στη σύριγγα κατά την λήψη εναίσιμων σκληρών ναρκωτικών). Επί πλέον τα τελετουργικά τής χθόνιας λατρείας γίνονται μέσα σε υποχθόνια σπήλαια, που λειτουργούν ως ηλεκτρομαγνητικά φίλτρα για την κοσμική ακτινοβολία. Έτσι συσχετίζεται η χθόνια λατρεία με την  ανθρωπολογία, την βιοχημεία και ηλεκτρομαγνητισμό.

  Η συγκεκριμένη οπτική τής χθόνιας λατρείας σηματοδοτεί και την φύση τής συνωμοσιολογίας ως διεπιστημονικού κλάδου, που άπτεται περισσότερων επιστημονικών κατευθύνσεων, εφόσον η ενασχόληση με αυτήν αποτελεί, κατά την εκτίμησή μου, τον κύριο άξονά της. Οπότε η μελέτη τής χθόνιας λατρείας ωθεί σε επισταμένη μελέτη περισσότερων γνωστικών περιοχών, αλλά και οξεία παρατήρηση όσων συμβαίνουν, δεδομένου ότι τα τελετουργικά της γίνονται εν κρυπτώ.

  Μέχρι πρόσφατα η ενασχόληση με το φαινόμενο είχε περιοριστεί σε κάποιες βιβλιακές μελέτες, οι οποίες από τα μέσα τής δεκαετίας τού '80 σταμάτησαν να γίνονται σε ακαδημαϊκά πλαίσια, αποκτώντας απερίφραστα συνωμοσιολογικό προσανατολισμό. Όμως μετά το 2016 το φαινόμενο ξεκίνησε να εμφανίζεται και στην τρέχουσα ειδησεογραφία, κυρίως την συστημική και μη εξαιρουμένης τής γερμανικής ειδησεογραφικής ναυαρχίδας DER SPIEGEL, πάντοτε με το σταμπάρισμα τής διάδοσης ψευδών ειδήσεων από την μεριά κακόβουλων συνωμοσιολόγων, σπάζοντας όμως την σιωπή που είχε επιβληθεί επί διάστημα χιλιετιών σχετικά με το φαινόμενο. Τα WikiLeaks δημοσίευσαν πρώτα το θέμα στην δημοσιότητα, με την παρουσίαση κάποιων e-mails τής Χίλαρι Κλίντον, που αφορούσε πρακτικές παιδοβιασμών από στελέχη τού Δημοκρατικού κόμματος, συμπεριλαμβανομένου και τού Μπάρακ Ομπάμα. Σύμφωνα με αυτά ο προσωπάρχης τού Λευκού Οίκου επί προεδρίας Κλίντον John Podesta φερόταν να επιβλέπει μια πιτσαρία, η οποία προμήθευε παιδιά σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα με στόχο την σεξουαλική τους κακοποίηση.

  Έκτοτε και κυρίως με την ανάληψη τής προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ οι αντίστοιχες ειδήσεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν τα μαζικά μέσα. Από τον ίδιο, αλλά και σημαντικά στελέχη τού περιβάλλοντός του, ξεκίνησε ένας καταιγισμός καταγγελιών σχετικά με την κακοποίηση παιδιών, η οποία δεν περιοριζόταν μόνο σεξουαλικά, αλλά επεκτεινόταν σε κάθε είδους ειδεχθή πολλαπλή κακοποίηση. Ήρθαν στην δημοσιότητα φωτογραφίες από τούνελ, στα οποία ήσαν παιδιά φυλακισμένα και κακοποιημένα μέσα σε κλουβιά, ενώ άλλες φωτογραφίες έδειχναν στρατιώτες των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ να τα σώζουν. Επί πλέον κυκλοφόρησαν κάποια βίντεο με πλοία τού ναυτικού των ΗΠΑ, τα οποία λειτουργούν ως πλωτά νοσοκομεία, στα οποία κακοποιημένα παιδιά δεχόντουσαν περίθαλψη. 

   Η όλη καμπάνια εστιαζόταν στην απάνθρωπη πρακτική κάποιων υψηλά ιστάμενων πολιτικών τού Δημοκρατικού κόμματος και επεκτεινόταν σε “καλλιτεχνικούς” κύκλους τού Χόλιγουντ. Αρκετές φορές έγινε μνεία ότι οι εν λόγω ένοχοι εμφορούντο από σατανισμό, χωρίς όμως να γίνεται μια σε βάθος ανάλυση τού φαινομένου, η οποία θα ξεκαθάριζε με σαφήνεια κατά πόσο επρόκειτο για κάποιο πρόσκαιρο βίτσιο μιας ιδιαίτερης ομάδας ανωμάλων ψυχικά ανθρώπων, όπως επικράτησε η γενική άποψη, ή κατά πόσο πρόκειται για μια διαχρονική πρακτική, που έχει βαθύτατες θρησκειολογικές ρίζες και ταλανίζει την ανθρωπότητα και στις πέντε ηπείρους.

  Μετά την καλπονοθεία τού 2020 η αντίστοιχες αναφορές φθίνουν συνεχώς. Αξίζει να προσεχθεί, ότι ο DAVID ROBERT STEEL, που ανέδειξε συστηματικά και εμπεριστατωμένα το ζήτημα των τελετουργικών παιδοβιασμών και ανθρωποθυσιών, πέθανε “ξαφνικά” τον Αύγουστο τού 2021 από “κορωνοϊό”.

 

   Προς ώρας επικρατεί σχετική ησυχία γύρω από το ζήτημα αυτό. Αναμφίβολα, η καμπάνια που ξεκίνησε το 2016 τάραξε νερά, που λίμναζαν για υπερβολικά μεγάλο διάστημα. Είναι προφανές, ότι στο “στράγγιγμα τού βάλτου” που υποσχέθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ, ο στόχος τής καταστολής των κυκλωμάτων των τελετουργικών παιδοβιαστών βρίσκεται στις πρώτες θέσεις. Ο λόγος που έχει επικρατήσει σχετική σιγή σε σύγκριση με το προηγούμενα χρόνια γύρω από το θέμα, κρίνω ότι δεν μπορεί να ερμηνευτεί στην παρούσα φάση και πρέπει να περιμένουμε τις περαιτέρω εξελίξεις σχετικά. Δεν αμφιβάλλω, ότι η συγκεκριμένη εγκληματική πρακτική ενόχλησε ιδιαίτερα κάποια πρόσωπα, που κατείχαν υψηλές θέσεις, όπως ο στρατηγός Μάικελ Φλιν, εάν κρίνω από τις συνεχείς παρεμβάσεις τού γιού του τότε στο twitter, λόγω των οποίων δέχθηκε ο Φλιν έντονες επιθέσεις. Ο τρόπος, που ξεκίνησε και προχώρησε αυτή η καμπάνια, αφήνει σε μένα κάποια ερωτηματικά, για το κατά πόσο αυτή υπήρξε προσπάθεια κατευνασμού, στην φάση που η κυριαρχία τού διαδικτύου διευκόλυνε πάρα πολύ την διάδοση τού καταγγελτικού λόγου, ή κατά πόσο έχει οδηγήσει ο σκληρός συσχετισμός δυνάμεων στα πλαίσια τού συστήματος σε μια προσωρινή κάμψη αυτής τής καμπάνιας. Το σύστημα επιλέγοντας άλλα ζητήματα, που τα οδηγεί σε προπαγανδιστική έξαρση, μπορεί ακόμη να στρέφει σε συναισθηματική βάση τις διαθέσεις σε κατευθύνσεις που το εξυπηρετούν. Γι αυτό εμμένω στην εκτίμηση, ότι το ξεκαθάρισμα των καταστάσεων που επιδιώκεται, πρέπει να φτάνει σε βάθος, ώστε να περιορίζονται τα περιθώρια συνειδησιακού πισωγυρίσματος και συστημικών ελιγμών.

  Αυτοί που επιβραβεύονται εκ των πραγμάτων για την δράση τους δίπλα στους ειλικρινείς και φιλόπονους ερευνητές, οι οποίοι προσπάθησαν να αναδείξουν την ουσία τής χθόνιας λατρείας, είναι οι αρχιτέκτονες που επινόησαν και επέβαλαν το μάτριξ χειραγωγήσεως. Αλλά η κατίσχυσή τους θα διαρκέσει μόνον μέχρι την παρέμβαση αυτών, που θα αποδειχθούν μάστορής τους.

  Ο οποιοσδήποτε δικαιούται να αμφισβητήσει την ύπαρξη τού Θεού. Η ύπαρξη τού Θεού δεν αποδεικνύεται με λογικό τρόπο. Ο Πλάτων υποστήριξε, ότι η γνώση επαφίεται για τούς εναρέτους και ότι οι άνθρωποι μπορούν να προσεγγίσουν τα δεδομένα τού σύμπαντος μόνο μέσω αυτού που αποκάλεσε “εικώς λόγος”, δηλαδή αφαρμόζοντας την προσεγγιστική ικανότητα που αντιστοιχεί στα δικά τους μέτρα και αδυνατεί να συλλάβει την ουσία του. Με βάση την θεολογία των Μυστικών Πατέρων τής εκκλησίας η γνώση τού Θεού είναι αποφατική, στηριζόμενη στην αγνωσία. Ενώ η ουσία τού Θεού παραμένει πάντοτε απροσπέλαστη για τον άνθρωπο, αυτός αποκαλύπτεται μόνον μέσω των θείων ενεργειών, στις οποίες μπορεί να μετέχουν οι άνθρωποι με βάση την αγαπητική κοινωνία, η οποία έχει αφετηρία την πίστη και η οποία αποτελεί κατά τον Απόστολο Παύλο “πραγμάτων βεβαίωση μη ωρομένων”. Υπό αυτήν την οπτική, ούτε οι πιστοί, ούτε οι άπιστοι είναι σε θέση να παρέχουν μια λογική απόδειξη για την ύπαρξη ή μη τού Θεού. Πλην όμως ο Θεός είναι κάτι διαφορετικό από τις θρησκείες, εφόσον αυτές δεν χρήζουν αποδείξεως, δεδομένου ότι αποτελούν απτά, ρεαλιστικά δεδομένα, τα οποία δύνανται να τύχουν προσεγγίσεως, καταγραφής και μελέτης με πραγματιστικό τρόπο. Υπό αυτήν την έννοια αυτές μπορούν να αποτελούν αντικείμενα ορθολογιστικής μελέτης από τις επιστήμες. Η πραγματιστική επιστημονική μελέτη μπορεί κάλλιστα να καταγράψει τα δεδομένα τής όποιας θρησκείας και να επιχειρήσει ερμηνείες αυτών των δεδομένων στην βάση λογικών διεργασιών, χωρίς όμως να είναι σε θέση να αποφανθεί για τις μεταφυσικές προεκτάσεις της, ή να κρίνει την ορθότητα των υπερβατικών της ισχυρισμών.

  Μέσα από αυτήν την σκοπιά, η προσέγγιση που θα επιχειρήσω στην χθόνια λατρεία, το καθεστώς και τα δρώμενά της, θα γίνει αποκλειστικά από χειροπιαστή, πραγματιστική σκοπιά, με βάση τούς κανόνες τής απλής λογικής επί θρησκειολογικής βάσεως, μέσω τις εξέτασης ιστορικών πηγών, ευρημάτων και μελετών, που εγείρουν επιστημονικό αίτημα. Έτσι, αυτή η πραγματεία διακατέχεται από αυστηρά ερευνητικό χαρακτήρα και απευθύνεται στον όποιον δήποποτε, ασχέτως των αντιλήψεων που αυτός μπορεί να έχει περί τής υπάρξεως ή μη τού Θεού και τού τρόπου που αυτός αρέσκεται να δομεί την προβληματική του, στηριζόμενος στην νοησιαρχία, ή σε μεταφυσικές υπερβατικού τύπου αναζητήσεις. Τα συγκεκριμένα πιστεύω μου δεν ενέχονται σε αυτήν την διερεύνηση, επιδιώκοντας στο μέτρο τού δυνατού μια αποστασιοποιημένη από ηθελημένους υποκειμενισμούς προσέγγιση. Υπό αυτήν την οπτική απορρίπτω εκ προοιμίου κάθε εμπαθή κριτική, στην βάση, ότι η προσπάθεια αυτή διέπεται από συνωμοσιολογικού χαρακτήρα ιδεασμούς και τα τοιαύτα. Χωρίς να αποκρύπτω, ότι είμαι ένθερμος θιασώτης τής συνωμοσιολογίας, παραμερίζω επί τού παρόντος κάθε αντίστοιχη προβληματική, εστιάζοντας σε χειροπιαστά δεδομένα με βάση την τυπική λογική. Και καλώ κάθε φίλο, ή φίλη, που αμφισβητεί την συγκεκριμένη εφαρμογή αυτής τής πρακτικής, να μού επιδείξει βάσει επιχειρημάτων τα σημεία που αυτή η πρακτική δεν τηρείται. Αποσκοπώ να καταδείξω απτά και οφθαλμοφανή δεδομένα, θέτοντας τον αναγνώστη ως συν-ζητητή ενώπιον ενωπίω. 

2. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

  Σχετικά με την χθόνια λατρεία έχει γίνει στο παρελθόν πληθώρα αναφορών από διαφορετικές οπτικές κάθε φορά, χωρίς όμως να υφίσταται μια ολοκληρωμένη αποτίμηση σε οργανικό σύνολο όσων συνάγουν αυτές οι μελέτες. Οι κύριες αφετηρίες των αντίστοιχων μελετών είναι η μελέτη των προτόγονων και των αρχαίων κοινωνιών με δεσπόζον το έργο τού Λ. Η. ΜΟΡΓΚΑΝ "Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ", που εκδόθηκε το 1877 στην Νέα Υόρκη και που μαζί με το βιβλίο τού J.J. BACHOFEN με τίτλο "ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ" από το 1861 θέτουν τις βάσεις τής όλης προβληματικής. Όμως το πρώτο και κύριο ξεκαθάρισμα και συστηματοποίηση σε θρησκειολογική βάση από την σκοπιά τής εθνολογίας έπιχειρεί το πολυσυζητημένο μνημειώδες βιβλίο τού J. G. FRASER "Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΛΩΝΟΣ", που συνιστά μια στέρεη βάση τής όλης προβληματικής, που είναι με άψογα συστηματικό τρόπο δομημένη. Εάν πρόκειται να ασχοληθεί κάποιος με ένα μόνον βιβλίο σχετικά με αυτό το ζήτημα είναι αναμφίβολα το βιβλίο τού Fraser. Γι αυτό είναι και εκείνο το βιβλίο που μελετήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο γι αυτό το θέμα, ανοίγοντας στην κυριολεξία την αυλαία τής προβληματικής σε πολλούς ενδιαφερλομενους, επειδή ταξινομεί και συστηματικοποιεί λειτουργικότητες.  

  Σε κάποιες αναρτήσεις τής σελίδας στο παρελθόν υπάρχουν εκτενείς αναφορές στην χθόνια λατρεία, τις οποίες θα αποφύγω εδώ χάριν ευκολίας να αναπαράγω, ώστε να παραμείνω σε μια ανάπτυξη τού θέματος με τρόπο αυστηρά πραγματιστικό και ορθολογικό, χωρίς να υπεισέλθω στις μεταφυσικές του πτυχές. Εκτιμώ, ότι με όποιον τρόπο κι αν προσεγγιστεί το εν λόγω ζήτημα, είναι δυνατόν να βγουν στην επιφάνεια οι βασικές του πτυχές του, που έχουν καλυφτεί από ηθελημένη αποσιώπηση. Με αυτήν την μέθοδο προσέγγισης αναιρούνται τα επιχειρήματα όσων το παρακάμπτουν σε βάση απαξίωσης, επειδή δήθεν αυτό στερείται ορθολογικής ουσίας και αποτελεί αποκύημα εικασιών σε σφαίρες που βρίσκονται πέραν τού επιστητού, από ανθρώπους ανερμάτιστους από λογική, που ρέπουν σε υποκειμενικού τύπου συνωμοσιολογικές καχυποψίες. Επίσης, η αναφορά σε πτυχές μόνον τού ζητήματος και όχι στο σύνολό του, καθορίζεται από το εύρος και το βάθος αυτού τού ζητήματος, που οι εκφάνσεις του είναι απροσμέτρητες. Αυτή η πραγματεία δεν στοχεύει να εξαντλήσει καν στοιχειωδώς τις βασικές πτυχές τού θέματος, αλλά αποσκοπεί να διαμορφώσει και να προτείνει μια μέθοδο, βάσει τής οποίας αρμόζει να προσεγγίζονται τα δεδομένα που εγκύπτουν στο εκτεταμένο φάσμα αυτού τού φαινομένου. 

  Η επιλογή τού βιβλίου τού George Fraser στο άνοιγμα τής όλης παράθεσης γίνεται για τον λόγο, ότι από ιστορική σκοπιά είναι αυτός που άνοιξε με ρηξικέλευθο τρόπο την αυλαία τής συγκεκριμένης προβληματικής, καθιστώντας αυτό το έργο μνημειώδες, με αποτέλεσμα οι αναφορές σε αυτό να πλαισιώνουν την συντριπτική πλειοψηφία των μελετών που αναφέρονται στο φαινόμενο. Η μελέτη τού Fraser επεκτείνεται σε δώδεκα τόμους, τούς οποίους συνέπτυξε σε μια έκδοση δυο τόμων, παρέχοντας έτσι την δυνατότητα να προσεχθεί αυτό από μεγάλο αριθμό ενδιαφερομένων. Στην ουσία πρόκειται για την συγκέντρωση ενός τεράστιου λαογραφικού υλικού σε εθνολογική βάση, που συμπεριλαμβάνει πρακτικές από τις πέντε ηπείρους, με κέντρο αναφοράς τις ανθρωποθυσίες και τα τελετουργικά μαγείας στις πρωτόγονες κοινωνίες (αρχαίες όπως και τής εποχής που γράφτηκε το βιβλίο) στις κοινωνίες τής βαρβαρικής ανάπτυξης (αρχαϊκή περίοδος) καθώς και κατά την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα. Ο τρόπος προσέγγισης τού Fraser είναι αυστηρά ορθολογικός, αποκλείοντας κάθε υπερφυσική προέκταση σε όσα κατέγραψε. Σύνολα αυτά τα φαινόμενα αποδίδει αποκλειστικά στον τρόπο που λειτουργεί η σκέψη των πρωτογόνων. Αυτό όμως που αποτελεί την ρηξικέλευθη ουσία τού έργου του, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΥΦΗΛΙΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ, οπότε όπως ισχυρίζεται, ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΜΙΑ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ ΠΕΡΕΤΑΙΡΩ ΤΗΝ ΘΕΩΓΡΗΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ. 

  Όλοι οι δυτικοί αναλυτές που ακολούθησαν, αποτιμούν το σχετικό υλικό που καταγράφουν αυστηρά σε ορθολογική βάση. Εξίσου σημαντικό είναι το έργο τού Πολωνού Bronislav Malinowski, ο οποίος αφού μελέτησε τον “Χρυσό Κλώνο”, αποφάσισε να ασχοληθεί με την ανθρωπολογία και την εθνολογία κατά το πρώτο ήμισυ τού περασμένου αιώνα, συμπληρώνοντας τις έρευνες τού Fraser με γνώμονα τις διαπιστώσεις τής κοινονιολογίας και τής ψυχολογίας εκείνης τής εποχής, συμπληρώνοντας τις έρευνες τού Fraser με μελέτη γηγενών φυλών στην Αυστραλία, την Γουινέα και στην Αμερική. Το κύριο σύγγραμμα του, που βρήκε ευρεία απήχηση τιτλοφορείται “Magic, Science and Religion and Other Essays". Την πλέον ακραία ρασιοναλιστική εκτίμηση γι αυτά τα φαινόμενα διατύπωσε ο Siegmund Freud στο βιβλίο “Τοτέμ και Ταμπού”, στο οποίο αποδίδει όλα τα τελετουργικά που αφορούν την χθόνια λατρεία και τις πρακτικές μαγείας σε ανθρώπινη νεύρωση. Όλοι οι δυτικοί ερευνητές, που ασχολήθηκαν με αυτά τα φαινόμενα στα πλαίσια μελέτης φυλών που δεν είχαν ενταχθεί στον σύγχρονο πολιτισμό, ακόμη και ο Claude Levi Strauss, που έκφρασε ιδιαίτερη συμπάθεια για τις άγριες φυλές τού Αμαζονίου, τις οποίες περιγράφει και αποτιμά στο βιβλίο “Θλιμμένοι Τροπικοί”, αντιμετωπίζουν τα θρησκευτικά ήθη αυτών των κοινωνιών ως παρωχημένες πρακτικές, που ανταποκρίνονται στην υπανάπτυξή τους, παραβλέποντας ότι η ίδια χθόνια λατρεία με διαφορετικές εκφάνσεις από αυτές όσων μελέτησαν, διαχέει με τρόπο καθοριστικό αλλά καλυμμένο και τις δικές τους “πολιτισμένες” κοινωνίες. Με αυτήν την υπεροψία απέναντι στις κοινωνίες που μελέτησαν, όλοι οι δυτικοί αναγνωρισμένοι και “έγκυροι” ανθρωπολόγοι, κατέγραψαν την ανοησία, την αγκύλωση και την ανικανότητά τους να διαπιστώσουν τις ίδιες πρακτικές τελετουργικής αγριότητος, που όχι μόνο ενέχονται συγκαλυμμένα, αλλά καθορίζουν κάτω από ένα πέπλο απόκρυψης τις εξελίξεις και στις δικές τους “πολιτισμένες” κοινωνίες. 

  Χαρακτηριστική είναι η εκτίμηση αυτής τής πρακτικής από τον προτεστάντη θεολόγο, Erwin Reisner στο σημαντικό βιβλίο του „Der Dämon und sein Bild“ (“Ο Δαίμων και η Παράστασή του”) το οποίο για λόγους σκοπιμότητος δεν έγινε σχδόν καθόλου γνωστό. Σε αυτό γράφει, ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από μια σχετική αθωότητα, όταν ως θύμα τής άγνοιας και από αδυναμία να εξασφαλίσει επαρκώς την διατροφή του, αισθάνεται υποχρεωμένος να κάνει τελετουργικές επικλήσεις μαγείας στα πνεύματα που ρυθμίζουν την καρποφορία τής γης, στα πλαίσια τής χθόνιας λατρείας υπό την μορφή βλαστικής λατρείας. Αντιθέτως αντίστοιχες πρακτικές από τον σύγχρονο άνθρωπο, που μέσω τής τεχνολογικής εξέλιξης έχει εξασφαλίσει με υπερεπάρκεια στις συνθήκες επιβίωσής του, η τέλεση αυτών των πρακτικών γίνεται με σκοπιμότητα απόκτησης δυνάμεως για την επιβολή του στους συνανθρώπους του με την μορφή μαύρης μαγείας.   

   Σύμφωνα με την λεγόμενη “βλαστική λατρεία”, που είναι μια άλλη ονομασία για την χθόνια λατρεία ειδικά στο πρώιμο στάδιο εκδήλωσής της, όπως περιγράφεται από τούς ανθρωπολόγους και εθνολόγους ερευνητές, η βλαστική δύναμη τής γαίας γονιμοποιείται από την έκχυση τού αίματος τού βασιλιά σε αυτήν, ο οποίος θυσιάζεται τελετουργικά. Στην πρώτη σελίδα τού προλόγου τού βιβλίου του ο Fraser αναφέρει χαρακτηριστικά:

  “... Έτσι, για παράδειγμα, στο κρίσιμο ζήτημα τής θανάτωσης βασιλιάδων είτε κατά το τέλος μιας περιόδου ή όποτε η υγεία τους και η δυναμή τους εξασθενούσε, η κύρια απόδειξη που οδηγεί στην πλατιά επικράτηση ενός τέτοιου εθίμου ενισχύθηκε σημαντικά στο ενδιάμεσο διάστημα. Ένα καταπληκτικό παράδειγμα περιορισμένης μοναρχίας τέτοιου είδους παρέχει το μεσαιωνικό βασίλειο των Χαζάρων στην Νότα Ρωσία, όπου οι βασιλιάδες θανατώνονταν είτε με την λήξη ενός ορισμένου χρόνου, είτε όποτε κάποια δημόσια συμφορά, όπως ξηρασία, λιμός ή πολεμική ήττα φαινόταν να δείχνει κάποια εξασθένιση των φυσικών δυνάμεων. Η απόδειξη για την συστηματική θανάτωση των Χαζάρων βασιλιάδων, που βγαίνει από τις αφηγήσεις παλαιών Αράβων ταξιδιωτών, παρουσιάστηκε από εμένα παλαιότερα στο κείμενο με τίτλο “Η θανάτωση Χαζάρων Βασιλιάδων".

  Η Αφρική επίσης έχει δώσει αρκετά νέα παραδείγματα μιας παρόμοιας πρακτικής βασιλοκτονίας. Απ 'αυτά το πιο αξιοσημείωτο είναι ίσως το έθιμο που παρατηρήθηκε παλιότερα στο Μπανιόρο, όπου κάθε χρόνο εκλεγόταν από μια ορισμένη φυλή ένας πλαστός βασιλιάς, ο οποίος θεωρούνταν ότι ενσαρκώνει τον προηγούμενο βασιλιά, κατοικούσε με τις χήρες τού προκατόχου του στον ταφικό του ναό και στραγγαλιζόταν μετά από βασιλεία μιας εβδομάδας. Το έθιμο παρουσιάζει ένα πολύ στενό παραλληλισμό με την αρχαία Βαβυλωνιακή γιορτή της sacaea, όπου παρουσιαζόταν ένας πλαστός βασιλιάς, ο οποίος ντυμένος με τα βασιλικά ρούχα είχε το δικαίωμα να διασκεδάζει με τις παλλακίδες του πραγματικού βασιλιά και τον οποίο μετά την βασιλεία πέντε ημερών γύμνωναν, χλέβαζαν και θανάτωναν. Αυτή η γιορτή φωτίστηκε πρόσφατα από ορισμένες Ασσυριακές επιγραφές, που σχολίασε ο H. Zimmern στην μελέτη “Zum Babylonischen Neujahrsfest“ (“Σχετικά με τούς Εορτασμούς τού Νέου Έτους στην Βαβυλώνα”) - Λειψία 1918. Αυτές οι επιγραφές φα΄νεται ότι επιβεβαιώνουν την ερμηνεία, την οποία έδωσα αρχικά στον εορτασμό τού Νέου Χρόνου και την πηγή τής Ιουδαϊκής γιορτής Πορίμ στον τέταρτο τόμο τού “Χρυσού Κλώνου” με τίτλο “Ο Αποδιοπομπαίος Τράγος...”.

  Από την πρώτη σελίδα τού βιβλίου του ξετυλίγει ο Fraser το σκηνικό καταγραφής των ανθρωποθυσιών. Σκοντάφτοντας επάνω σε αυτές τις αναφορές ήδη μετά το εξώφυλλο ο ανυποψίαστος αναγνώστης, από το 1890 και εντεύθεν που έγινε η πρώτη έκδοση, συναντά ένα αλλόκοτο κόσμο διαδεδομένων ανά την υφήλιο άγριων τελετουργικών, που προκαλούν, σοκάροντας το θυμικό και την νόησή του, δεδομένου ότι δεν πρόκειται για κάποιες φανταστικές ιστορίες τρόμου, όπως αυτές που διηγήθηκε στα βιβλία τού ο H.P. LOVECRAFT, αλλά για πραγματικά δεδομένα, που ερευνώνται βάσει επιστημονικής δεοντολογίας. Έτσι εξηγείται και η μοναδική σε ισχύ έκταση, που έλαβε αυτό το βιβλίο και η οποία δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε ακαδημαϊκούς κύκλους, αλλά επεκτείνεται και σε κύκλους αποκρυφιστών και αναγνώστες που συγκινεί το παράδοξο. Πλην όμως, οι αναφορές αυτού τού βιβλίου καταγράφουν δεδομένα σε απομεμακρυσμένες περιοχές και αρκετά παλαιότερες χρονικές περιόδους από αυτές που ζει ο μέσος αναγνώστης του στην δύση. Έτσι δεν το συσχετίζει αυτός άμεσα με το προσωπικό του δράμα και την περιοχή που διάγει. Όμως για ένα αναγνώστη που διαθέτει καλή εξοικείωση με την μελέτη των συμβόλων και προσανατολίζεται να μελετά αυτά που καραδοκούν ανάμεσα στις γραμμές σε αυτά που κατατέθηκαν εδώ προηγουμένως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, ασχέτως εάν ο συγγραφέας συνειδητοποίησε την πλήρη έκταση και το βάθος των γραφομένων του. Γι αυτό θα γίνει εδώ στην συνέχεια μνεία, αλλά θα επιχειρηθεί και ερμηνεία, αυτών των εξόχως σημαντικών συνεπειών, που θέτει σε κίνηση το προηγούμενο χορείο. 

   Από τα γραφόμενα προκύπτει ότι οι Χάζαροι εφάρμοζαν τελετουργικά αίματος, ακόμη και κατά την μεσαιωνική περίοδο, προφανώς μέχρι τον εξιουδαϊσμό τους. Άρα η επιλογή τού Βαβυλωνιακού Ταλμούδ ως θρησκευτικό κατασταστικό, αξίζει να διερευνηθεί μέσα και από άλλη οπτική, από ότι η άποψη που έχει επικρατήσει, ότι αυτή η επιλογή τους προέκυψε ως τακτικός ελιγμός, ενώ αυτοί πιέζονταν ταυτοχρόνως από την μια από ισλαμικά και από την άλλη από χριστιανικά έθνη. Βεβαίως, αντίστοιχα τελετουργικά εφάρμοζαν και οι Ρως τού Κιέβου, πριν αποδεχθούν την Ορθοδοξία. Όμως οι αφετηρία αυτών των δυο ριζικά διαφορετικών επιλογών ανοίγει περιθώρια διερεύνησης. Επίσης, οι ανθρωποθυσίες εξακολουθούσαν να τελούνται ανοικτά σε περιοχές τής Αφρικανικής ηπείρου μέχρι την εποχή τού Fraser. Άρα το φαινόμενο δεν αφορά κάποιες χρονικά παλαιές εποχές. Αυτές οι διαπιστώσεις οπωσδήποτε ανήκουν στην σφαίρα τού αναμενόμενου και δεν διακρίνονται από κάτι συνταρακτικό. Δυο άλλα όμως δεδομένα, που συνειδητοποίησα όταν μετέφερα στην οθόνη το χορείο αυτό, μού προξένησαν έκπληξη, καθότι ανατρέπουν κάποιες σημαντικές πάγιες αντιλήψεις που έχουν επικρατήσει.

  Η ετήσια τελετουργία για τον εορτασμό τού νέου χρόνου με ανθρωποθυσία τού βασιλιά στην Βαβυλώνα ονομάζεται SACAEA. Αυτός ο όρος γειτνιάζει σαφώς με τον όρο SAC-RIFICE αλλά όχι μόνον. Αφού εκτοξεύσει την σκέψη μας στον δίσκο Abraxas, όπου ο “Αβρασάξ” είναι το όνομα ενός από τούς μαγικούς παπύρους τής Αιγύπτου, που περιέχουν δαιμονικές επικλήσεις (μαζί με τον πάπυρο “Ποιμάνδρης”, ο οποίος περιγράφει τον τρόπο που προσάπτεται ένας δαίμων σε είδωλο). Αυτός ο Δίσκος περιέχει τα κομμάτια „Soul Sucrifice“, „Evil Ways“ και “Black Magick Woman“, που ταιριάζουν στο νόημα τού παπύρου Αβρασάξ (όπου το “άβρα” παραπέμπει στο πρώτο ήμισυ προσφώνησης μαγείας, που δεν επιθυμώ να επαναλάβω εδώ). Πρόκειται αναμφίβολα για μια μουσική αξιώσεων, που η εκπληκτική ενορχήστρωση των κρουστών παραπέμπει σαν ατμόσφαιρα σε μια τελετουργία σε άγριο πρωτόγονο περιβάλλον. Δεν αξίζει νομίζω να υπεισέλθουμε σε υποθέσεις τού τύπου, κατά πόσο ο Carlos Santana (όπου “santaria“ αποκαλείται το είδος μαγείας που κυριαρχεί στην Λατινική Αμερική) επιχείρησε να ενισχύσει την επαγγελματική του επιτυχία μέσω τής μεταφοράς κάθε είδους μαγικής πραμάτειας στα ακούσματα εκατομμυρίων ανθρώπων, δεδομένου ότι περισσότερο από συχνά πολλοί μουσικοί υποκύπτουν στα κελεύσματα αποκρυφιστών, που βρίσκονται πίσω από τις εταιρίες δίσκων. Όμως τρεις άλλοι όροι τής Λατινικής γλώσσας, που υιοθετήθηκαν από πλήθος ευρωπαϊκών γλωσσών, έχουν τεράστιες συνέπειες. Πρόκειται για τούς όρους “SACRUM“ που σημαίνει ιερός, τον όρο “SACRARE“ που σημαίνει καθαγιάζω και τον όρο “SACRAMEMTUM“που σημαίνει μυστήριο. ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ, ΟΤΙ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΙΕΡΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙΣΧΥΣΕΙ ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠ¨Ο ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΣ.

  Άλλο άκρως αξιοσημείωτο δεδομένο, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΤΑΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ. Εμείς αφιερώνουμε αυτήν την ημέρα στον Άγιο ΒΑΣΙΛΕΙΟ. Σύμπτωση; Την απάντηση στο ερώτημα παρέχει ο τρόπος που παρίσταται ο Άη Βασίλης. Ο Αη Βασίλης είναι αναπαράσταση τού μανιταριού AMANITUS MUSCARIA, που είναι ψυχότροπο και καταναλώνεται στα μυστήρια (Εξ ου και ο θεός των ινδιάνων "Μανιτού").

   

  Διαπιστώνεται έτσι μια διάχυση συμβόλων χθόνιας λατρείας εκεί που η φαντασία μας δεν το αναμένει. 

  Αυτός ο εντοπισμός δεν γίνεται με πρόθεση να απαξιωθεί η οποιαδήποτε θρησκεία, ιδεολογία ή πολιτισμικό πρότυπο. Τουναντίον, η διάχυση τής χθόνιας λατρείας μέσα σε πλείστους όσους παράπλευρους χώρους (και αυτή η μέθοδος μπορεί να είναι η κυρίαρχη στην διαδικασία νόθευσης των θρησκειών, των ιδεολογιών, των πολιτισμικών προτύπων, των πολιτικών κατευθύνσεων, τής μουσικής, τής μόδας στην ένδυση και στις καθημερινές συνήθειες γενικότερα, όμως δεν είναι η μόνη) αποτελεί μια πρώτης τάξεως αφετηρία, ώστε να καταδειχθεί η μονόπλευρη ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΦΟΡΜΑΛΙ ΣΜΟΥ ΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΣΑΙ. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό έρμεα τού φορμαλισμού. Όλοι οι προηγούμενοι τομείς – ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ – ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΝΟΡΦΗ / ΦΟΡΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΔΟΧΕΙΑ, ΠΛΑΙΣΙΑ, ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΕΛΥΦΟΣ ΟΧΗΜΑΤΩΝ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΤΡΕΡΟΚΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΦΟΡΤΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΚΔΟΧΗ, ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΧΝΑ ΜΕ ΑΝΤΙΔΙΑΜΕΤΡΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΣΕ ΜΕΤΑΛΛΕΓΜΕΝΑ ΕΙΔΩΛΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΟΥΝ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Η μονόπλευρη εμμονή μας στις μορφές και τις φόρμες μάς οδηγεί να παραβλέπουμε το περιεχόμενό τους, το οποίον έχει μετατραπεί σε μείγμα αντικρουόμενων εκδοχών και να παραμένουμε προσκολλημένοι σε ταμπέλες στην βάση τής παραταξιακής νοοτροπίας και τού οπαδισμού, έχοντας την αυταπάτη, ότι οι αντίπαλες ταμπέλες προσδιορίνται από ποιοτικά διαφορετικό μεταξύ τους περιεχόμενο. Η έντεχνα στοχευμένη χειραγώγηση τού συστήματος όμως, το οποίο εμφορείται αναφανδόν από χθόνια λατρεία, μας οδηγεί να αποδεχόμαστε ως περιεχόμενο των εννοιών την δική του εκδοχή, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Προσδεδεμένοι σε ταμπέλες, που είναι οι ονομασίες και οι μορφές με αλλοιωμένο περιεχόμενο, που οριοθετείται πέρα από εμάς και ενώ το συνολικό φάσμα επιχειρείται να ελεγχθεί από με υποχθόνιο τρόπο, μάς ταμπουρώνουν σε μια πόλωση, όπου ο όλος καυγάς αφορά αποκλειστικά ονομασίες, ταμπέλες, μορφές και φόρμες, ενώ το περιεχόμενο που τούς έχει αποδοθεί είναι ταυτόσημο, παρόλο ότι αυτό μοιάζει να είναι αντικρουόμενο. ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΚΟΥ ΙΣΛΑΜ ΠΟΥ ΑΜΦΟΤΕΡΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΕΝΤΡΑ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΚΟΡΟΜΑΧΙΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΦΑΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΜΕ ΑΜΕΣΕΣ Η ΕΜΜΕΣΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΕΝΤΡΑ. 

  Οι δυο βασικές κακοδαιμονίες, που χαρακτηρίζουν την μικροαστική νοοτροπία που κυριαρχεί τόσο στην Ελλάδα όσο και συνολικό στον δυτικό “πολιτισμένο” κόσμο και ταλανίζουν χωρίς να γίνονται εν τέλει αντιληπτές την ζωή μας, είναι ο φορμαλισμός και ο αρχοντοχωριατισμός. Ο αρχοντοχωριατισμός είναι η βάση επάνω στην οποία αναπτύσσεται ο φορμαλισμός. Με βάση την αντίληψη ότι η ατομική διάνοια είναι η επαρκής προϋπόθεση για την ερμηνεία τής Αγίας Γραφής, χωρίς να χρειάζεται γι αυτό το Εκκλησιαστικό Γεγονός, που διακήρυξε ο προτεσταντισμός και την μετεξέλιξη αυτής τής θεώρησης στο πρόθεμα τού “χειραφετημένου πολίτη” που επέβαλε ο διαφωτισμός, επιβλήθηκε η λοβοτομή των δυο ημισφαιρίων τού ανθρώπινου εγκεφάλου, όπως έχω αναπτύξει σε προηγούμενα κείμενα. Στο αριστερό ημισφαίριο τού εγκεφάλου εδράζονται οι προσλήψεις που αφορούν την εστίαση στο συγκεκριμένο και την ατομικότητα, καθώς στο δεξιό εδράζονται οι προσλήψεις τού γενικότερου περιβάλλοντος και τής συλλογικής οπτικής. Η στρεβλή αντίληψη περί “φιλελευθερισμού” οδηγεί σε μονοδιάστατη στήριξη στον ατομισμό, ενώ η προσκόλληση σε συλλογικού τύπου δογματικές θεωρήσεις διέπεται από την ψυχολογία τής γκρούπας, παραμερίζοντας την προσωπικότητα και τον δημιουργικό εγωισμό, που προσβλέπει στην ανάπτυξη τής προσωπικότητος με γνώμονα την ατομική βελτίωση προς όφελος τόσο τού ατομικών και των οικογενειακών αναγκών, αλλά ταυτοχρόνως και τού κοινού καλού τής ομοταξίας, στην οποία συγκαταλέγεται το άτομο και τής ανθρωπότητος εν συνόλω. Το σύστημα παρέχοντάς μας την δυνατότητα εναπόκτησης κάποιας μικρής περιουσίας, κάποιων ιδιωτικών μέσων επιβίωσης, κάποια εκπαίδευση, κάποια επαγγελματική απασχόληση που προϋποθέτει κάποιες ικανότητες, καθώς και κάποιου είδους κοινωνική αναγνώριση από το περιβάλλον μας, μάς ωθεί να θεωρούμε τις ατομικές κριτικές ικανότητές μας ως αδέκαστο μέτρο αξιολόγησης των πάντων, χωρίς να επιδιώκουμε ουσιαστική παιδεία, βαθύτερη καλλιέργεια τού χαρακτήρα και τής προσωπικότητός μας, εσωτερική και εξωτερική αναζήτηση και επισταμένο αυτοκριτικό έλεγχο των όσων πράττουμε και φρονούμε. Χαρακτηριστικό είναι, ότι ενώ όλοι προσέχουν τούς τίτλους των εφημερίδων, ελάχιστοι είναι αυτοί που μελετούν την αρθρογραφία τους, ή διαβάζουν βιβλία. Αναζητώντας την γρήγορη ενημέρωση στις ταχέως εναλλασσόμενες πλατφόρμες τού διαδικτύου, συμμετέχοντας σε βάση καφενείου σε διάφορα διαδικτυακά μέσα, προβάλλοντας αυτά που μάς αφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κατισχύσουμε κοινωνικά και εξουθενώνοντας την μικρομεσαία οικονομία με παραγγελίες μέσω τής amason και λοιπόν καρχαριών, εξαντλούμε την δράση, την σκέψη και την αναζήτησή μας στην σφαίρα τής φόρμας, μακράν τού πραγματικά ισχύοντος περιεχομένου, που δεν μάς προβληματίζει, αποδεχόμενοι τα στερεότυπα που έχουν κυριαρχήσει. Αυτή είναι η φάρμα τού φορμαλισμού και τού αρχοντοχωριατισμού, η οποία αποτελεί θέρετρο ασυδοσίας από την πλευρά τής χθόνιας λατρείας, δυεισδύοντας σε χώρους που αρχικά την αντιμάχονταν σφόδρα και να τους αλλοιώνει, διατηρώντας την μορφή και παραχαράσοντας το περιεχόμενό τους. Οι περιπτώσεις είναι πολλές και στην συνέχεια θα γίνει αναφορά σε κάποιες επί πλέον.

  Η επανειλημμένη μετάπτωση τού περιεχομένου των θρησκειών και των ιδολογιών, των θεσμών και των φορέων, δεν αρμόζει να μάς οδηγήσε σε αποστροφή απέναντί τους. Αναγκαία είναι η επισκόπηση τού περιεχομένου τους σε βάθος και ο αποκαθαρισμός τού μείγματος από ξένα επιβλαβή στοιχεία. Αυτό όμως προϋποθέτει να γνωρίζουμε τα προηγούμενα και αυτό δεν είναι επιτεύξιμο χωρίς να έλθουμε σε στενή επαφή και σχέση μαζί τους. Γι αυτό κάθε καλοπροαίρετη ένταξη σε αυτούς τούς χώρους μπορεί να είναι κατ' αρχήν θεμιτή, εφόσον όμως διατηρούμε άγρυπνο και οξυμένο το κριτήριο ελέγχου σε κάθε τι, που επιλέγουμε να ενστερνιζόμαστε και εκπροσωπούμε.

Το θέμα θα συνεχιστεί με το δεύτερο κεφάλαιο με θέμα "ΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΗ ΧΘΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ".