ΝΑΥΑΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

"ΤΑΥΤΟΝ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΕΙΝ"
ΠΛΩΤΙΝΟΣ

"ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ"
 ILYA PROGOGINE


1. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΚΟΜΠΟΛΟΓΙΑ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΑ ΖΩΝΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΜΟΥ

Ένας θανών μπάρμπας, ονόματι Κωνσταντίνος Ζέρβας, στον οποίον αφιέρωσα στο παρελθόν κάποια ανάρτηση (      http://bostopel.blogspot.de/2009/09/blog-post_05.html     ) και ο οποίος είχε βγάλει αρκετά χρονάκια στο Δρομοκαίτειον Ίδρυμα, όταν τον έστελνε η μακαρίτισα η γιαγά μου να τής πάρει τσιγάρα έλεγε:
"Στειλ' τον να πάρει τσιγάρα και μην τον παντρεύεις. Αλλά ο Κώτσος θα τούς φάει λάχανο..."
Επειδή το αίμα νερό δεν γίνεται, ελπίζω, ότι και εγώ κάτι να κληρονόμησα από την τρέλα τού θείου. Μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να δω το προσωπό μου παρα μόνο στον καθρέπτη. Μπορώ όμως να βλέπω το κορμί μου, τα χέρια και τα πόδια μου. Όταν προηγουμένως μού τηλεφώνησε το αδελφάκι μου και μου είπε: "Πάμε χάλια, δεν κινείται τίποτα, φοβάμαι το αδιέξοδο", τού απάντησα:
"Να θυμάσαι πάντοτε την θριαμβική διακύρηξη τού Μπάρμπα-Κώστα: Ο Κώτσος θα τούς φάει λάχανο. Δεν είμαστε αδελφέ, σώνει και καλά, έρμαια στον χωροχρόνο"...
Έτσι απεφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, για να ξεμπερδέψω μαζί του (δεν εννοώ τον αδελφό μου, αλλά τον χωροχρόνο).

Στην σύγχρονη εποχή και ιδιαιτέρως κατά την τρέχουσα περίοδο, τα άγχη των ανθρώπων πολλαπλασιάζονται ολοένα και περισσότερο. Αυτά μοιάζουν να οδεύουν προς μια κορύφωση, η οποία επικεντρώνεται στον φόβο, ότι οδεύουμε προς τεράστιου μεγέθους πρωτόγνωρες καταστροφές.
Θεωρώ πλέον, ότι αποτελεί κοινό τόπο η τεράστια αντίφαση, στην οποία αναφέρθηκε ο Έριχ Φρομ στο "Ο Φόβος  Μπροστά στην Ελευθερία". Μια τεράστια ψαλίδα ανοίγει μεταξύ τής θεαματικής αυξήσεως τής τεχνολογικής προόδου κατά την διάρκεια των τελευταίων εκατό ετών και τής χαμηλής συνειδητότητος, η οποία χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα και η οποία την εμποδίζει κατά προφανώς μοιραίο τρόπο να αξιοποιήσει την επιτευχθείσα τεχνολογική πρόοδο για συμφέροντες προς αυτήν σκοπούς και όχι για την καταστροφή της. Πράγματι, ενώ είμαστε τεχνολογικοί γίγαντες, παραμένουμε συνειδησιακοί νάνοι. 

Αυτή η κυριαχώσα αντίληψη, ότι βαδίζουμε προς τον γκρεμό συνοδεύεται ταυτοχρόνως και από σωρεία καταστροφικών προβλέψεων, περί "Γ΄ παγκοσμίου πολέμου", "αρμαγεδώνος" και άλλα μασάλια, τα οποία στηρίζονται σε "προφητικά" - ή κατά άλλους σε "προφυτικά"-  κείμενα, όπως το περιώνυμο "ημερολόγιο των Μάγιας", μεσσιανικού χαρακτήρος
κείμενα διαφόρων θρησκειών, τα περί "επερχόμενου Μάντι" του σιϊτικού Ισλάμ, ραββινικά μεσσιανικά κείμενα κλπ.
Δεν αποσκοπώ να ισχυριστώ και να καταδείξω, ότι όλα αυτά προέρχονται εκ τού ουκ άνευ και ότι αποτελούν κυήματα ή πονήματα, τα οποία προσβλέπουν εν τέλει στην δημιουργία μαζικών ψυχώσεων. Η αντίφαση, στην οποία ανεφέρθην προηγουμένως, καθιστά την κατισχύουσα μανία αυτοκαταστροφής της ανθρωπότητος - μανία την οποία διαπιστώνω και από την ολόθεν αναπτυσσόμενη πώρωση διανοιών και φρένων πέριξ εμού - ως απτό και ζοφερό κίνδυνο.
Πλην όμως, ως μη ανήκων σε θρησκείες και δόγματα, θεωρώ καθήκον μου σε μια φάση όπου αναπτύσσονται και κυριαρχούν εσχατολογικές εξάρσεις, να εντείνω τις δικές μου κεραίες, ώστε να αφουγκραστώ τις προκλήσεις τής Δημιουργίας στην εποχή μας.

Τα περισότερα δόγματα είναι συνυφασμένα με εκάστοτε σωτηριολογικές προοπτικές. Δεν αποσκοπώ επίσης να αμφισβητήσω την κεντρική περί σωτηριολογίας αντίληψη. Δεν δέχομαι, ότι η Δημιουργία αποτελεί σπορά τής τύχης και απορρίπτω αποφασιστικά τις δυαρχικές αντιλήψεις "γνωστικών", αποκρυφιστών, τεκτόνων και δεν συμαζώνεται, ότι ο Κόσμος επλάσθη παρ' ενός κατωτέρου θεού, ο οποίος είτε δεν εγνώριζε καλά την δουλειά του, ήτο διέπετο από καθαρματικές ιδιότητες.
Τυγχάνω ελκόμενος παρά τής Πλατωνικής φιλοσοφίας, ήτις διακρίνει στην περίπτωση τού Δημιουργού πάσα Σοφία και πάσα Καλοσύνη. Πέραν αυτού αρνούμαι να αποδεχθώ, ότι για να φθάσει η ανθρωπότης στην εσχατολογική της αποκατάσταση, είναι σώνει και καλά αναγκαίο και αναπόφευκτο να "κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα".
Αυτό, το οποίον τελικώς με ενδιαφέρει, είναι με ποιο τρόπο μπορεί να μειωθεί το κόστος για την ανθρωπότητα, στην πορεία προς ένα κόσμο, όπου κυριαρχεί η φιαλανθρωπία και είναι αντάξιος των εν δυνάμει δυνατοτήτων τής ανθρωπότητος.
Προς αυτήν την κατεύθυνση αρέσκομαι να ερευνώ και να κοπιάζω.
Επίσης αρέσκομαι να μελετώ και να επιτρέπω να δονούμαι - στον βαθμό που μπορώ να το επιτύχω - από τον Ελληνικό Λόγο. Θεωρώ, ότι αυτός κατέχει την κλείδα εκφυγής από την κακοδαιμονία, η οποία μας ταλανίζει. Φρονώ επίσης, ότι η κατοχή τής εν λόγω κλείδας δεν συνιστά στατικό γεγονός, αλλά δυναμικό ζητούμενο. Δεν υφίστατι δηλαδή ως τετελεσμένο δεδομένο, αλλά ως διαρκώς αναπτυσσόμενη πρόκλησις, η τελείωσις τής οποίας συνιστά όχι την σωτηριολογία τής ιστορίας, διότι όπως στην συνέχεια προτίθεμαι να αναπτύξω, δεν θεωρώ την ιστορία να καταλήγει κατ' ανάγκην τετελειωμένη. Θεωρώ ότι η Τελείωσις αφορά συστατικόν προκλήσεως αυτού τούτου τού χρόνου, ο οπίος ξεπερνά τα όρια και δεδομένα ενός απλού ιστορικού κύκλου. Τού χρόνου, ο οποίος είναι συνυφασμένος με το υπάρχον είδος ανθρώπου, τουτέστιν τον υπάρχοντα ανθρωπολογικό τύπο.


2. ΑΝΑΦΟΡΙΚΩΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ

Οι τελεολογικές αντιλήψεις, οι οποίες κυριάρχησαν και κυριαρχούν ακόμη - στηριζόμενες σε αντίστοιχες οντολογικές θεωρήσεις, οι οποίες προήγον κοσμογονικού περιεχομένου οπτικές - είναι αυτές τού Χριστιανισμού και τού Μαρξισμού, οι οποίες, κατά την άποψή μου, διέπονται από πανομοιότυπη λειτουργικότητα. Δεν είναι τυχαίο, ότι στο έργο που έκανα μνεία προηγουμένως, ο Έριχ Φρομ αποδίδει στο μαρξιστικό δόγμα χαρακτήρα θρησκείας. Τόσο η "Γένεσις" τής Πέντατεύχου, όσο και ο "επιστημονικός σοσιαλισμός" εκκινούν από την εκ τού μηδενός δημιουργία τού κόσμου. Η μεν πρώτη εκκινεί από την δημιουργό παρέμβαση τού Θεού - Δημιουργού. Ο δε δεύτερος, ως η εκάστοτε υλιστική αποδοχή των επιστημονικών δεδομένων στο όνομα τής "προόδου", εκκινεί από απρόσωπες δυνάμεις τού λεγόμενου "κβαντικού κενού" στα πλαίσια τής λεγομένης "μεγάλης εκρήξεως".
Συμφώνως και προς τα δυο αυτά ερμηνευτικά συστήματα, ο κόσμος οδεύει προς συγκεκριμένο τέλος, το οποίον είναι ανεξάρτητο από την εν τελει ανθρώπινη θέληση. Συμφώνως προς το Θείον Σχέδιον της χριστανικής Δημιουργίας ο κόσμος τείνει προς την Δευτέρα Παρουσία, Θεία Δίκη, Ανάσταση Νεκρών και πλήρη επικράτηση του "Αρνίου" (συμφώνως προς τον όρο των αποκαλυπτικών χριστανικών κειμένων) επί των εωσφορικών δυνάμεων, όπου και αυτός τελειούται.
Ο Μαρξισμός προλέγει νομοτελειακή επικράτηση τού κομμουνισμού και κατάργηση των κοινωνικών τάξεων στην "αταξική" κοινωνία. Αυτή η εξέλιξη είναι για το μαρξιστικό δόγμα αναπόφευκτη και το μόνον που μπορεί να υπενεργήσει το ανθρώπινο υποκείμενο, είναι η επίσπευσή της. Για τον Μαρξισμό η ιστορία είναι ενδογενώς και εκ των πραγμάτων  "γκαστρωμένη" και  το "επαναστατικό υποκείμενο" αναλαμβάνει τον ρόλο της "μαμής τής ιστορίας".
Η ανθρωπίνως ενεργούμενη πρακτική στα πλαίσια τής χριστιανικής σωτηριολογίας αφορά αφ' ενός μεν την σωτηρία τής ψυχής ενός εκάστου, αφ' ετέρου την συνδρομή αυτού προς τούς συνανθρώπους του, για να σώσουν και αυτοί την ψυχή τους, ώστε να εισέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι στη Βασιλεία των Ουρανών. Η ανθρώπινη επενέργεια αφορά τελικώς τον αριθμό όσο περισσότερων κατά δυνατόν σεσωσμένων, έχει δηλαδή ποσοτικό χαρακτήρα, εντός άνωθεν ενεργούμενου σχεδίου σωτηρίας.
Για τον Μαρξισμό η δυναμική τού υποκειμένου αφορά επιτάχυνση αναπόφευκτων ζυμώσεων και εξελίξεων.
Και για τα δυο δόγματα η ανθρώπινη παρέμβαση δεν έχει καθοριστικό χαρακτήρα. Στο μεν πρώτο καθορίζει η άνωθεν ενεργούσα Θεία Χάρις, στο δε δεύτερο η ιδιοδυναμική τής κοινωνίας, ως προαγόμενη από την ιδιοδυναμική τής φύσεως.

Κατά την διάρκεια τού περασμένου αιώνος, ο οποίος ετραντάχθη για τα καλά από δυο παγκοσμίους πολέμους, εμφανίσθηκε μετά τον πρώτο εξ αυτών και ενισχύθει με ένταση μετά τον δεύτερο ΠΠ. κυρίως σε κύκλους διανοουμένων μια κοσμοθεωρία, η οποία χωρίς να αμφισβητήσει κατά μέτωπον αυτά καθ' εαυτά τα επικρατούντα δόγματα, αμφισβήτησε μέσω τής προβολής ίδιου προβληματισμού, εμμέσως πλην δραστικώς, την δογματική συνοχή τους. Αυτή η κοσμοθεώρησις ήταν ο Υπαρξισμός.
Οι εκατόμβες των νεκρών των δυο μεγάλων πολέμων κλόνισαν την ετοιμότητα των σκεπτικιστών, να δεχθούν εκ προοιμίου την εν τέλη αισιόδοξο προοπτική, την οποίαν ευαγγελίζοντο τα δυο κυρίαρχα δόγματα. Αυτοί - έμπροσθεν στην καταγραφείσα αποτυχία τού ανθρωπίνου ιστορικού υποκειμένου τής τότε ιστορικής φάσεως - επιχείρησαν να μεταθέσουν το βάρος τής ευθύνης των εξελίξεων στην ανθρώπινη υπαιτιότητα και ανευθυνότητα, υποβαθμίζοντας, ή και αμφισβητώντας τόσο το αντίστοιχο βάρος τής Θείας Επενέργειας, όσο  και το βάρος τής ενδογένειας των υποτιθέμενων αντικειμενικών φυσικών και κοινωνικών εξελικτικών νόμων στην ανθρώπινη εξέλιξη.

Οι Διανοητές φιλόσοφοι που προήγαν τον Υπαρξισμό, εστιάσθησαν στην ανθρώπινη ευθύνη ενώπιον των εξελίξεων. Άσκησαν σκληρή κριτική στην κοινωνική ομοιομορφία και την ποιότητα τού ανθρώπου - συνοδοιπόρου, ως άβουλου και εξουθενουμένου υποκειμένου, εμμένοντας στην αναγκαιότητα τής αναπτύξεως ενός καλώς νοουμένου ατομισμού. Ήδη στις θεωρήσεις του Μάρτιν Χάιντεγκερ προβάλεται το πρόταγμα τού ηρωισμού, ως συστατικού ζητουμένου τού υποκειμένου. Το καθοριστικό στοιχείο δεν αφορά το αποτέλεσμα καθ' εαυτό τής ανθρωπινου πρακτικής, αλλά την "Μεγάλη Επιλογή" . Και ο επίσης Κίρκεγκωρ θεωρεί καθοριστικό το "πώς" και όχι το "τι". Για τον πρώιμο υπαρξιστή Κίρκεργκωρ, ο οποίος ήτο αφοσιωμένος χριστιανός, καθοριστικό στοιχείο τής γραφής αποτέλεσε η αναγκαιότητα θερμότητος τής πίστεως και όχι η δογματική απολογητική. Η αλήθεια συνιστά πλέον ζήτημα όχι κυρίως αποκαλύψεως, αλλά ζήτημα αποφασιστικότητος. Ο άνθρωπος καλείται με το λεγόμενο "τυφλό άλμα τής πίστεως" να εκτοξευθεί στην αληθή θρησκευτική σφαίρα τής υπάρξεως. Δεν είναι πλέον η δογματική βεβαιότητα, αυτή η οποία επιτελεί τον αποφασιστικό ρόλο, άλλά η ετοιμότης τού ήθους. Αυτό που υπογράμμισε αργότερα ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στα έργα του ως ηθική ευθύνη.
Η γνώση και η επίγνωση στα πλαίσια τής Υπαρξιστικής αναζητήσεως διαθέτουν αξία μόνον ως στράτευση.
Η εμμονή στον ανθρώπινο παράγοντα οδηγούν βαθμηδόν μοιραία τον Υπαρξισμό σε μια αθεϊστική θεώρηση τής ζωής, η υπαρξιακή αγωνία τής οποίας προσλαμβάνει οντολογικές και κατ' επέκταση μεταφυσικές διαστάσεις. Η θεώρηση τού ανθρώπου από τον Υπαρξισμό συνιστά δράμα, το οποίον εκτυλίσσεται μπροστά στην παντοδυναμία τού κακού. Στην "Πανούκλα" ο Αλμπέρ Καμύ ωρύεται, ότι "το κακό δεν επανορθώνεται". Η παντοδυναμία τού κακού όμως προσκρούει επάνω σε ένα όριο: Στην υπεύθυνη ετοιμότητα τού ανθρώπου να διατρανώσει την ηθική ελευθερία του. Αυτή συνιστά και τον θρίαμβο τού αδυνάτου ενώπιον τού ισχυρού, έστω κι αν το κακό καθίσταται εν τέλει μη ανατρέψιμο. Ή όπως λέι ο Καβάφης: "Οι βάρβαροι στο τέλος θα διαβούν..."

Σε αντίθεση με την Χριστιανική και Μαρξιστική τελεολογία, οι οποίες ενσωματώνουν το στοιχείο τού χρόνου, προσδίδοντας σε αυτόν σωτηριολογική προοπτική, για τον Υπαρξισμό δεν υφίσταται χρονική δυναμική. Τα προτάγματά του είναι διαχρονικά και αφ' εαυτών εκτός χρόνου τετελειωμένα.


Για την άλλη μεγάλη από πλευράς επιρροής σωτηριολογική θεώρηση, αυτήν τού Βουδισμού, θεωρώ, ότι εφόσον αυτός εστιάζει - και κατ' αυτόν τρόπο περιορίζει - την μεταφυσική και την πρακτική του στο μεμωνομένο άτομο, δεν υπέχει κοινωνικού χαρακτήρος, άρα δεν αποσκοπεί να εντάσσεται αυτός στα χρονικά ιστορικά δεδομένα και το συλλογικό πεπρωμένο τής ανθρωπότητος.
Ο χρόνος αποκτά σημασία για την Ντάρμα, την Βουδιστική δηλαδή διδασκαλία,στα πλαίσια των διαδοχικών μετενσαρκώσεων. Η διαδικασία τής μετενσαρκώσεως έχει εν τέλει ατομικό χαρακτήρα, σχετικοποιώντας τα συγκεκριμένα χρονικά δεδομένα στα πλαίσια τού ατομικού κάρμα. Ένα θετικό κάρμα μπορεί να δράσει στα πλαίσια τής ιστορίας με την ενσάρκωση φωτισμένων διδασκάλων, ώστε να βοηθηθεί το σύνολο των ενσαρκωμένων ψυχών σε μια συγκεκριμένη ιστορική φάση. Όμως - από όσο έχω εντρίψει στα και κατανοήσει τα τού Βουδισμού, τον οποίον εκτιμώ ως θρησκεία χωρίς να πρόσκειμαι εις αυτόν - δεν μπορώ να διακρίνω κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό πρόταγμα.. Η χρονική ροή συνιστά πλαίσια εντός των οποίων λειτουργεί ο νόμος τού κάρμα, ενώ παρέχεται στις ενσαρκωμένες ψυχές μέσω των εμπειριών εντός τού υλικού κόσμου, η δυνατότητα τού ξεπεράσματος αυτού τού κόσμου. Η εκφυγή δεν αφορά μια μετουσίωση αυτής τούτης τής παρούσης οντικής διαστάσεως, αλλά επενεργείται δια τής μετουσιώσεως μιας εκάστης υπάρξεως.
Και ο Βουδισμός αναφέρεται στην εποχή μας, ως εποχή όπου υπερτερεί το κακό, την λεγόμενη "εποχή τής θεάς Κάλι". Όμως δεν γνωρίζω να υφίσταται πρόταγμα για συλλογικό συντονισμό των ανθρώπινων επί μέρους υπάρξεων με στόχο την ανατροπή της.


Στον Μωαμεθανισμό δεν διακρίνω κάποια ανάγκη ειδικής αναφοράς, στο βαθμό που αυτός συνίσταται από συρραφή στοιχείων άλλων θρησκειών και δεν διακρίνεται από μια ουσιαστικά ιδιότυπη σωτηριολογία και εσχατολογία.

Ενώ λοιπόν τα δόγματα τα οποία επικρατούν, αποδίδουν απλώς διεκπεραιωτικό ρόλο στον άνθρωπο στα πλαίσια τής τελεολογίας, ο Υπαρξισμός, ο οποίος εναποθέτει τον καθοριστικό ρόλο στον άνθρωπο,στερείται τελεολογίας.
Κατόπιν αυτών γεννάται το ερώτημα κατά πόσον λειτουργεί τελεολογία, η οποία αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο στον άνθρωπο, μέσω τού οποίου καλείται να τελεστεί η τελείωσις όχι μόνον τής ιστορίας, αλλά αυτού τούτου τού χρόνου.

Στην συνέχεια θα προχωρήσω στην σωτηριολογία και εσχατολογία, οι οποίες πιστεύω ότι ενεργούνται από τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ, όπως προανέφερα, όχι ως δεδομένα, αλλά ως πρόκληση.
Πριν το πράξω αυτό, θα παραθέσω τις περί χρόνου αντιλήψεις μου. Σε προηγούμενες αναρτήσεις έκανα κάποιες αναφορές στο ζήτημα τού χρόνου. Αυτά που ακολουθούν, αποτελούν μια πραγματεία, η οποία στηρίζεται μεν στα θέματα περί χρόνου, που έχω μεν ήδη κατεθέσει, αλλά προχωρεί σε μια νέα σύνθεση και με νέες διαπιστώσεις.


3. ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΥΚΤΥΑ: Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΞΕΧΕΙΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΟΛΙΜΝΗΣ

Όπως ήδη έγραψα, δεν έχω αμφιβολία, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη φάση για το πεπρωμένο όλης ανθρωπότητος.
Θεωρώ ότι δύο είναι τα κυριαρχικά ερωτήματα, τα οποία οφείλουμε να θέσουμε στην τρέχουσα φάση:
1. Σε τι συνίσταται συγκεκριμένα η κρισιμότητα τής τρέχουσας φάσεως;
2. Ποιος μπορεί να είναι ο δικός μας ρόλος (εδώ εννοώ τον εαυτό μου, αυτό που ο ΕργΔημΕργ έχει εντοπίσει ως "δύκτιο", άλλα διαδικτυακά πατριωτικά δίκτυα, τούς φίλους επικέπτες και τίς φίλες επισκέπτριες αυτής τής σελίδας και κατ' επέκταση κάθε καλοθελητή) κατά την κρίσιμη φάση;

Ας δούμε εν πρώτοις ένα χωρίο τού Ηρακλείτου, το οποίον συνιστά κατά την άποψή μου την πρώτη περί κυβερνητικής ρήση και αποτελεί έκφραση τού συμπατικού νόμου τής αμοιβαιότητος στην σφαίρα τής κυβερνητικής:


"ΕΝ ΤΟ ΣΟΦΟΝ ΕΠΙΣΤΑΣΘΑΙ ΓΝΩΜΗΝ ΟΚΗ ΚΥΒΕΡΝΑΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΝ"

Διατείνεται με την ως άνω ρήση ο Σοφός Διδάσκαλος, ότι μια είναι η σοφία, τουτέστιν η επίγνωσις, ότι όλα κυβερνώνται μέσω όλων.
Υπό αυτήν την έννοια, εφόσον όλα κυβερνώνται μέσω όλων, ΟΛΑ ΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΑ. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΣΧΑΣΙΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΣΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ.

Αυτοί δηλαδή, που προσπαθούν να μας πείσουν και να πείσουν τον εαυτό τους, ότι είναι αποκλειστικά κυβερνώντες και εμείς αποκλειστικά κυβερνόμενοι αποτελούν εξουσία. Τίθενται δηλαδή εκτός ουσίας, διότι επιχειρούν να νοθεύσουν τον συμπαντικο νόμο. 

Συμφώνως προς τον συμπαντικό νόμο δεν υφίστανται αποκλειστικώς κυβερνώντες και αποκλειστικώς κυβερνόμενοι. Η ιδιότης τού αποκλειστικώς κυβερνομένου αποτελεί διαστροφή και μετάλλαξη και μπορεί να υφίσταται μόνον εφ' όσον κάποιος έχει εκχωρήσει τα κυβερνητικά του δικαιώματα σε άλλους, οι οποίοι εφόσον τα αποδέχονται, καθίστανται και αυτοί εξίσου αλλοτριωμένοι, ως εξ-ουσιασταί. Η παραίτησις εκ των κυβερνητικών δικαιωμάτων και η εκχώρησίς τους σε τρίτους συνιστά διαστροφή, η οποία υποβιβάζει το υποκείμενο σε ενεργούμενο δίποδο.
Από κει προκύπτει και η ρήσις της "δημοκρατίας" του καναπέ: "Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που τού αξίζει".

Η απόσπασις ξένων κυβερνητικών δικαιωμάτων επενεργείται δια της εκχωρήσεως των ιδίων.
Με ποιον τρόπον συντελείται η απόσπασις / εκχώρησις;
Με τον ίδιο τρόπο, που συντελείται και η απόσπασις των εκχωρηθέντων ως επαναπόκτησις.
Αυτό συνίσταται στην ενεργό εφαρμογή των Ανωτάτων Μαθηματικών, ή άλλως Ιερατικών Μαθηματικών.  Επ' αυτού παραπέμπω στην ανάρτησή μου περί τού αριθμού 322, που βρίσκεται στο κάτω μέρος τού εμβλήματος τής στοάς "Κρανίο και Οστά" (Scull and Bones) ως ενδεικτικό παράδειγμα χρήσεως αυτής τής γνώσεως (Ο αριθμός 322 αποτελεί την δωδεκάτη δύναμη τού Χρυσού Αριθμού φ, η οποία ανταποκρίνεται εις το δωδέκατο βήμα τής Πυθαγορείου θεωρίας αναπτύξεως των συμπάντων).

Κατά συνέπεια οι εξουσιασταί αντίπαλοι τού Ελληνισμού επιχειρούν να κατισχύσουν ημών ενεργούντες σε ένα πεδίο, το οποίον δεν ανήκει εις αυτούς, αλλά ανήκει σε εμάς. Αυτό είναι το πεδίο τής μαθηματικής γλώσσης, τουτέστιν των Ελληνικών (Ιδέ και την ανάρτηση "Έλληνες Εναντίον ελληνοφώνων"). Το γεγονός και μόνο, ότι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επιχειρούν σε ξένο πεδίο, καταδεικνύει το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, το οποίον, εάν κατανοήσουμε εις βάθος, αποτελεί ισχυρό όπλο στα χέρια μας. 

Ας δούμε όμως με ποιο τρόπο μπορεί να δρα η ισχύς:

Τον Σεπτέμβριο τού 2003 έκανε ο Iya Prigogine μια έξοχη διάλεξη στο ΕΜΠ. με θέμα "Είναι το ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΔΟΜΕΝΟ;". Το κείμενο αυτής τής διαλέξεως εξέδωσε το ΕΜΠ σε βιβλίο, στο οποίο συμπεριλλαμβάνονται οι συνεντεύξεις που παρείχε τότε ο ΙΡ. στην Ελλάδα.
Ο εν λόγω Καθηγητής είναι Διευθυντής των "Διεθνών Ινστιτούτων Solvay Φυσικής και Χημείας" καθώς και τού "Κέντρου Ilya Prigigine για την μελέτη τής Στατιστικής Φυσικής και των Πολύπλοκων Συστημάτων τού Πανεπιστημίου του Texas" στις ΗΠΑ. Ο Ι.Ρ. είναι ο μοναδικός Βέλγος που τού έχει απονεμηθεί το βραβείο Nobel στις Φυσικές Επιστήμες (1977).
Δεν αποτελεί υπερβολή, ότι η Φυσική και Χημεία τού 20ού αιώνος μορφοποιήθηκαν στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια των συνεδρίων τού Ινστιτούτου Solvay. O A.Einstein, η M. Curie, ο E. Rutherford, ο L. de Broglie καθώς και άλλες "θρυλικές" προσωπικότητες τής μοντέρνας επιστήμης συμμετείχαν σε αυτά τα συνέδρια.
Αξίζει να αναφερθεί,

Κάποιες από τις βασικές θέσεις που υποστήριξε ο ΙΡ. στην εν λόγω διάλεξη έχουν ως ακολούθως (με έγχρωμη γραφή το κείμενο τού βιβλίου και με μαύρη τα σχόλιά μου επ' αυτών):

" ... Η έρευνα που έλαβε χώρα στα Ινστιτούτα Solvay έδειξε ότι μακράν τής ισορροπίας η ύλη αποκτά νέες ιδιότητες, οι οποίες αποτελούν την βάση για μια νέα συνοχή τής ύλης. Η συνοχή αυτή καθιστά δυνατή τη δημιουργία νέων πολύπλοκων δομών και ειδικότερα βιολογικών δομών. Τα αποτέλέσματα οδήγησαν στην ιδέα τής αυτοοργάνωσης, η οποία εφαρμόστηκε σε ένα ευρύ φάσμα  πεδίων συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών και κοινωνικών δομών...".

Παρακάμπτοντας το μαθηματικό μέρος τής εισηγήσεως, στο οποίον σκοπεύω να υπεισέλθω προσεχώς σε άλλη προσεχή ανάρτηση περί χώρων Hilbert, μετά από ιδιωτικές συζητήσεις που έχουν οργανωθεί να διεξαχθούν τις ερχόμενες ημέρες με τον Συγγραφέα κ. Ε.Β. και τον ομότιμο καθηγητή τού ΕΜΠ. κ. Α.Κ., υπεισέρχομαι συνοπτικώς στα συμπεράσματα τής διαλέξεως:

"... Η βαθμιάια εμφάνιση δομών μακράν τής ισορροπίας πάντοτε ακολουθεί σημεία διακλάδωσης. Στα σημεία διακλάδωσης η επιλογή τής διαδρομής εξαρτάται από τις διακυμάνσεις. Κατά κάποιον τρόπο στην κοινωνία μας βρίσκει κανείς πολλά σημεία διακλάδωσης, πολλά γεγονότα. Γεγονός είναι κάτι που ενδέχεται ή δεν ενδέχεται να  συμβεί. Όπως για παράδειγμα, η Ρωσσική Επανάσταση ήταν πολύ πιθανό να συμβεί, ως μετάβαση από το καθεστώς τού Τσάρου σ' ένα νέο καθεστώς. Αλλά το ποια διαδρομή θα πραγματοποιηθεί εξαρτάται από τις συγκεκριμένες διακυμάνσεις. Θα εξαρτηθεί δηλαδή από τις αδυναμίες τού Τσάρου, την έλλειψη δημοτικότητας τής γυναίκας του, την αποφασιστικότητα τού Λένιν, την αδυναμία τού Κerenski. Αυτές οι "μικροδομές" καθόρισαν την έκβση τής κρίσης..."
"...Ποιον κλάδο θα ακολουθήσει το σύστημα; Σε αυτήν την περίπτωση ενέχεται η πιθανότητα. Η ελάχιστη διακύμανση μπορεί να καθορίσει το μέλλον δισεκατομμυρίων σωματιδίων, που αυτοοργανώνονται σε μακρομοριακή τάξη. Πάντα θεωρούσα την ιδέα τής διακλάδωσης ως μια μεταφορά χρήσιμη στις κοινωνικές επιστήμες. Δεν εννοώ βεβαίως ότι οι επιστήμες τού ανθρώπου ανάγονται στην φυσική.. Η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να θεωρηθεί ως διαδοχή  διαδακλαδώσεων, όπως για παράδειγμα η μετάβαση από την Παλαιολιθική στην Νεολιθική εποχή, που έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα σε όλον τον κόσμο".

Σάς παρακαλώ προσέξτε ιδιαιτέρως το παράδειγμα τής συγκεκριμένης μεταβάσεως από την Παλαιολιθική στην Νεολιθική εποχή, που καταθέτει ο Prigogine, διότι σε εαυτό θα υπεισέλθω εκτενεστέρως στο επόμενο κεφάλαιο.


"...Έχω πεισθεί ότι πλησιάζουμε στην παρούσα φάση μια διακλάδωση παρόμοιου μεγέθους, η οποία συνδέεται με την έκρηξη τής τεχνολογίας τής πληροφορίας. Ήδη βιώνουμε την δικτυωμένη κοινωνία. Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους περισσότερο παρά ποτέ. Αυτό το μέλλον ενέχει μεγάλες υποσχέσεις αλλά και κινδύνους. Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα αυτής τής διακλάδωσης; Για να θέσω το ερώτημα στη μακρά προοπτική τής βιολογικής εξέλιξης: Θα δράσει μια κοινωνία ως αποικία μυρμηγκιών ή θα ναδυθεί ένας πολιτισμός ελεύθερων ανθρώπων; Όσο μεγαλώνει ο πληθυσμός των ανθρώπων τόσο αυξάνονται οι δυνατότητες για μη γραμμικές διακυμάνσεις, δηλαδή προσωπικές επιλογές, διότι εμφανίζονται ολοένα και περισσότεροι παίκτες. Από την άλλη πλευρά καθώς ο πληθυσμός δικτυώνεται όλο και περισσότερο μπορεί να εμαφανισθεί το αντίθετο αποτέλεσμα: οι προσταγές της συλλογικής υπεροργάνωσης καταπνίγουν την προσωπική ικανότητα για επιλογή. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές κοινωνίες μυρμηγκιών (ιδέ Bonabeau E Theraulaz G. "Swarn Smarts" in  Scientific American, 54-61, March 2000), κάποιες είναι μικρές με εκατοντάδες μέλη, άλλες είναι μεγάλες με μερικά εκατομμύρια μέλη. Η κοινωνική ζωήσε αυτές τις δύο κοινότητες είναι πολύ διαφορετική. Στις μικρές κοινωνίες τα μυρμήγκια συμπεριφέρονται ανεξάρτητα, αναζητούν μόνα την τροφή τους. Στις μεγάλες κοινωνίες βλέπουμε συλλογικές δραστηριότητες. Ορόλος τής προσωπικής δράσης είναι σημαντικά μειωμένος. Οι ανθρώπινες κοινωνίες μπορούν να έχουν την ίδια εξέλιξη όταν δικτυωθούν.

Πρίν από χρόνια μελέτησα την κυκλοφοριακή ροή των αυτοκινήτων (Ιδέ και Prigogine I. and Herman R. Kinetik Theory of Vehicular Traffic, Elsevier, New York 1971). Βρήκα ότι, όταν υπάρχει μικρή κίνηση, κάθε οδηγός συμπεριφέρεται όπως επιθυμεί. Αυτό το  ονόμασα "Ατομικό καθεστώς". Αλλά όταν η κυκλοφορία γίνεται ολοένα και πιο πυκνή επικρατούν τα χαρακτηριστικά ενός "Συλλογικού Καθεστώτος". όπου ο καθένας ωθεί τούς άλλους και ωθείται από τούς άλλους...".

".. Το μέλλον δεν είναι δεδομένο. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή της παγκοσμιοποίησης και τής δυκτυακής επανάστασης, η συμπεριφορά σε ατομικό επίπεδο θα είναι ο παράγοντας κλειδί για την διαμόρφωση ολόκληρου τού ανθρώπινου είδους. Όπως λίγα σωματίδια μπορούν να αλλάξουν τη μακροσκοπική  οργάνωση στη φύση, έτσι και ο ρόλος τού ατόμου στην κοινωνία είναι σήμερα σημαντικότερος παρά ποτέ.

Διαρκώς λαμβάνουν χώρα γεγονότα στα σημεία διακλώδωσης που εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις.

 Οι ωσάνω διαπιστώσεις του Ilya Prigogine είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες. Αξίζει να υπογραμμισθεί, ότι η συγκεριμένη μεταφορά των εννοιών ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΕΩΣ και τής ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΕΩΣ ένεκα ελαχίστης ποσότητος, η οποία μπορεί να επενεργεί την μεταβολή, μεταφέρεται στα κοινωνικά δρώμενα σε συνδυασμό με την έννοια τής ΔΙΚΤΥΩΣΕΩΣ και μάλιστα στην συγκεκριμένη ιστορική φάση, όπου ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙ ΡΟΛΟ.

 Ας μην παραδούμε, ότι η έννοια τής μεταβολής, ως αντιπαραβαλλομένη στην έννοια τής ισορροπίας εκφράζεται τον θεμελιώδη νόμο περί ανισοτήτων των μαθηματικών, ο οποίος διατυπώνει ΟΤΙ Η ΕΞΙΣΩΣΙΣ ΑΝΙΣΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ. Η  ανισότητα δεν κρίνεται ως τοιαύτη από το εάν η ποσοτική διαφορά των μεγεθών είναι μικρή ή μεγάλη.

 Εάν μεταφέρουμε αυτήν την προβληματική στην περίπτωση τής στατικής ισορροπίας, όπου δρούν στατικές δυνέμεις αμοιβαίως εξισορροπούμενες, μια μικρή μονομερής μεταβολή των δυνάμεων που ισορροπούν οδηγεί αυτομάτως σε ανισορροπία. Ένα σώμα, το οποίον ευρίσκεται σε καθεστώς ανισορροπίας, επιζητεί μια θέση νέας ισορροπίας, όπου οι δυνάμεις, οι οποίες επιδρούν επ' αυτό εξισορροπούνται αμοιβαίως εκ νέου. Εάν πχ. ένα σώμα, το οποίον εδράζεται σε δέκα σημεία στηρίξεως, απωλέσει ένα εξ αυτών των σημείων στήριξης, ανοίγονται εν δυνάμει γενικώς περισσότερες δυνατότες ως προς την εναπόκτηση νέας θέσεως ισορροπίας, οι οποίες εξαρτώνται από την γεωμετρική διάταξη των μερών του, την γεωμετρική μορφή των φορέων του, τούς συντελεστές ελαστικότητος αυτών και τις αντοχές θραύσεως που αυτοί διαθέτουν. Μια σχετικά ανώδινη εξέλιξη για την έδραση τού συστήματος, σε περίπτωση απωλείας ενός των σημείων στηρίξεως, είναι το σύστημα, μέσω σχετικά περιορισμένων ελαστικών (ή και πλαστικών) παραμορφώσεων, μετατοπίσεων και θλάσεων των μερών του, να βρεί μια νέα κατάσταση ισορροπίας, όπου τα εννέα υπόλοιπα σημεία στήριξης αναλαμβάνουν την διεκπεραίωση των δυνάμεων, που εξυπηρετούσε το απωλεσθέν σημείο στηρίξεως. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να γίνεται λόγος για τριγμούς και ρωγμές, αλλά το σύστημα παραμένει όρθιο.

Η μοιραία περίπτωση για το σύστημα στην περίπτωση απώλειας ενός σημείου στηρίξεως είναι η ολοκληρωτική του κατάρρευση. Για να συμβεί αυτό απαιτείται (κατά κανόνα) σημαντική μετατόπιση τού κέντρου βάρους τού συστήματος. Κατά συνέπεια, όσον αφορά το μοιραίο κτύπημα με την βαριοπούλα ή την τσεκουριά, αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την δύναμη που εξασκείται, αλλά από το πού και το πώς αυτά θα εφαρμοστούν. Μικρές δυνάμεις κατά συνέπεια είναι εις θέσιν να αμφισβητήσουν ολοκληρωτικά ένα σύστημα, όταν υφίσταται ουσιαστική διάγνωση τής συνοχής του.

Σε περίπτωση που οι θραυστικές δυνάμεις συνίστανται εκ τής συνισταμένης δράσεως αρκετών μικρότερων δυνάμεων, η προοπτική επενέργειας θραύσεως εξαρτάται από τις κάτωθι προϋποθέσεις:
1. Τον εύστοχο συντονισμό των συνιστωσών δυνάμεων
2. Την επαρκή εποτεία τής συνοχής τού συστήματος

Αυτό το μηχανικό ανάλογο μπορεί να καταδείξει μια από τις σημαντικές δυνατότητες, τις οποίες παρέχει το διαδίκτυο στην προοπτική τής δικτυώσεως με στόχο την επίτευξη ανατροπών.
Αυτή, ενώ είναι λίαν σημαντική, δεν είναι και μόνη.

Συμφώνως με την εισαγωγή των όρων από τον Ilya Prigogine "Ατομικό" και "Συλλογικό Καθεστώς", ως μοχλοί  που διέπουν την ανεξάρτητο ή εξηρτημένη συμπεριφορά, δύναται να καταστεί κατανοητό, για ποιόν λόγο αμπάρωσε το σύστημα τούς ανθρώπους σε μεγαλουπόλεις. Ενώ πράγματι, η συγκέντρωση των ανθρώπων σε πόλεις αναμφιβόλως συμβάλλει στο ξεπέρασμα τής οπισθοδρομικότητος, την οποία επιφέρει ο κατακερματισμός τού κοινωνικού υποκειμένου με τον διαμοιρασμό του στην ύπαιθρο κατά την φάση τής φεουδαρχίας, η πόλις επιφέρει πανομοιότυπο χαρακτήρα στις συμπεριφορές, η οποία μπορεί να ελεγχθεί σε διευθυντική βάση σχετικά εύκολα.
Το δεδομένο τού ποσοτικού μεγέθους ενός κοινωνικού σχηματισμού αναφορικά με την εκ των πραγμάτων παρεχόμενη δυνατότητα αναπτύξεως ενεργούς δράσεως από τα μέλη του, έχει τύχει ενδιαμέσως πολλαπλών αναλύσεων. Η αναφορά του Κορνήκιου Καστοριάδη στην πόλη και την πολιτική τής Κλασσικής Αρχαιότητος, όπου η δυνατότητα τής λειτουργείας τής Εκκλησίας τού Δήμου εξαρτάται και από το τρόπο που οργανώνονται οι κοινωνικοί σχηματισμοί, δεν είναι η μόνη. Στην εποχή μας ζούμε μια πολύμορφη αναβίωση τής ιδέας τού κοινοτισμού, ως δυνατότητας και πλαισίου, εντός τού οποίου μπορούν να αναπτυχθούν οι δημιουργικές πρωτοβουλίες και δυνάμεις των πολιτών. 

Εδώ αξίζει να εντοπιστεί, ότι η δυνατότητα δημιουργίας διαδικτυακών κοινοτήτων, παρέχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δυνατότητα να ξεπεραστεί η ανωνυμία και ο άνωθεν υποβαλόμενος κολεκτιβισμός συμπεριφοράς των μεγαλουπόλεων, με ταυτόχρονη γεφύρωση των γεωγραφικών αποστάσεων σε πραγματικό χρόνο.

Οι συνάψεις όμως στα πλαίσια ενός δικτύου, στο οποίο αναφέρεται ο ΕργΔημΕργ, αλλά και αρκετοί άλλοι φίλοι, έστω κι αν συχνά εφορμούν μέσω διαδικτύου, δεν εδράζονται εν τέλει στην εικονική πραγματικότητα, αλλά επενεργούν μέσω ψυχονοητικών διαδικασιών, οι οποίες συντελούνται σε ενεργειακά πεδία πέραν των οπτικών ινών.
Θεωρώ ότι θα ήταν ενδιαφέρον, να εξεταστεί αυτή η διαδικασία μέσω τής θεωρίας "Μορφογενετικών Πεδίων", την οποία διαμόρφωσε αρχικώς ο Rupert Sheldrake και στην οποία ενέχεται η έννοια τής "κρίσιμης μάζας". Αυτό το κείμενο όμως δεν στοχεύει στην διερεύνηση τής φύσεως αυτών των δικτύων, αλλά στην δυνατότητα, η οποία υφίσταται με βάση τα σημερινά δεδομένα, αναφορικά με πολύ μικρές από ποσοτικής πλευράς δυνάμεις, οι οποίες ευρίσκονται εκτός τής λογικής τού συστήματος, να  αναπτύξουν καταλυτική επίδραση στις εξελίξεις.

Ο ρόλος των "διακυμάνσεων" στα "σημεία διακλαδώσεων" που εντοπίζει ο Ilya Prigogine φρονώ ότι προσφέρουν μια πρώτης τάξεως προβληματική.
Βεβαίως αυτή η θεώρηση τού ΙΡ έχει γενικό χαρακτήρα και δεν μπορεί να τύχει ουσιαστικής αξιοποιήσεως, εάν προηγουμένως δεν διερευνηθεί ενδελεχώς ποιος είναι ο χαρακτήρας τής προκείμενης "διακλαδώσεως" και ποια η δυνατή "διακύμανση", η οποία αφορά τον ρόλο τού Ελληνισμού.


Δεν θεωρώ διόλου τυχαίο, ότι ο Ilya Prigogine επέλεξε ακριβώς ένα μορφωτικό θεσμό στην Αθήνα, για να κάνει αυτήν την διάλεξη.
Διόλου τυχαία δεν θεωρώ επίσης την φράση, με την οποίαν ο IP. έκλεισε την διάλεξή του. Μια φράση, η οποία, έστω κι αν ελέχθη από ένα επιστήμονα, μοιάζει να επιχειρεί σκοπίμως να διατυπώσει μια προφητεία:
 "...Είμαστε στην απαρχή τής ιστορίας. Ελπίζω ότι περισσότερα απρόβλεπτα πράγματα θα συμβούν στην υπόλοιπη ζωή μου, καθώς και στις επόμενες γενιές".

Εκεί όπου οι επανειλημμένοι φόβοι αλλά και οι διακηρύξεις των "ισχυρών" αναφέρονται στο επερχόμενο "τέλος τής ιστορίας", επερχόμενες συντέλειες, καταστροφές παγκοσμίου ή και κοσμικού μεγέθους, ο Prigogine ανατρέπει όλες αυτές τις προβλέψεις, κάνοντας μια ριζοσπαστική μνεία σχετικά με την φύση τής ιστορίας.
Σε αυτήν την "προφητική" ανατροπή τού Prigogine θα επιχειρήσω στην συνέχεια να υπεισέλθω, προσπαθώντας να ιχνηλατήσω κάποια σημεία τής Ελληνικής Πορείας.


3. ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΡΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΗΡΩΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Όταν ο μέγας Ανθρωπολόγος Άρης Πουλιανός εδώ και αρκετές δεκαετίες ανέσκαψε το "Σπήλαιο των Πετραλώνων", άνοιξε τούς ασκούς τού αιόλου. Οι κρατικές υπηρεσίες και θεσμοί έπεσαν στην κυριολεξία πάνω του να τον συντρίψουν. Τραμπουκισμοί, προπηλακισμοί, απαγορεύσεις, κατασχέσεις, καθώς και πάσα άλλη ανασχετική και υποθαλπτική δύναμις, η οποία ευρισκόταν στην διάθεση τού κράτους εφηρμόσθη για να αποτρέψει τις ερευνητικές του προσπάθειες.
Ο Άρης Πουλιανός έφερε στην επιφάνεια το κρανίο τού λεγόμενου "Αρχανθρώπου", ο οποίος ανταποκρίνεται στον σημερινό ανθρωπολογικό τύπο των Ελλήνων και των Ευρωπαίων, το οποίο χρονολογείται τουλάχιστον από το 700.000 π.Χ.

Τι είχε τελικά μια κοκάλα, η οποία έκανε τα νεύρα τής εξουσίας να τρίζουν τόσο γοερά;

Ας σκεφθούμε λοιπόν:
Στο 3.000 πΧ. χρονολογείται η εποχή τού Χαλκού.
Στο 6.000 πΧ. χρονολογείται η Νεολιθική εποχή.
Στο 10.000 πΧ. χρονολογείται η Μεσολιθική εποχή.
Για την διάρκεια τής Παλαιολιθικής εποχής δεν γίνεται συγκεκριμένη μνεία. Πού μπορούμε να την τοποθετήσουμε βάσει των ευρημάτων; Να ρίξουμε άλλα 10.000 χρόνια πάνω; Καταλήγουμε στο 20.000.
Πόσες φορές χωράει όμως το 20.000 στο 700.000;

Οι αναφορές περί κατακλυσμών και καταστροφών πλανητικού μεγέθους στο παρελθόν είναι πολλαπλές. Μέσω αυτών διαβάζουμε ότι κατεστράφησαν πολιτισμοί, βυθίσθηκαν ήπειροι και απωλέσθησαν μνήμαι περί τού παρελθόντος.

Μήπως όμως οι καταστροφές αυτές δεν είχαν φυσικά αίτια, αλλά ήσαν προϊόντα τεχνολογίας;

Μήπως κάποιοι μάς ανακυκλώνουν;
Μήπως στην σύγχρονη φάση κάποιοι απεργάζονται την επόμενη ανακύκλωσή μας, η οποία θα μάς οδηγήσει εκ νέου στα σπήλαια και στα μοντελάκια γουναρικών;


Συνεχίζεται