"ΝΑΚΕΜ ΑΔΟΝΑΪ" - ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΕΟ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ;

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Αυτό που θέλω το απαιτώ
αυτό που θέλω είναι απλό
το πιο απλό
το Ένα

Μποτίλια στο Πέλαγος

Σε σχόλιο της προηγουμένης αναρτήσεως τέθηκαν δυο ερωτήματα, στο οποία νομίζω ότι αξίζει μια πιο συγκροτημένη απάντηση, από την συντομία που διέπει την έκταση των σχολιασμών. Έκρινα λοιπόν σκόπιμο να γίνει μια αναφορά σε πλαίσια αναρτήσεως.

Τα ερωτήματα:

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Νακέμ Αδονάι = Θα εκδικηθούμε τον θεό.

Δυο ερωτήσεις

Γιατί άραγε να είναι κακό αυτό ;
Ποιόν απ'ολους τους θεούς ;

Ιούνιος 26, 2010

Φίλε σχολιαστή:

Οι ερωτήσεις που θέτεις είναι εύλογες και αποτελεί αδυναμία του κειμένου που προηγήθηκε, ότι δεν καθίσταται σαφής η άποψή μου πάνω το συγκεκριμένο θέμα.
Η σύντομη αναφορά που επιχείρησα στην εσχατολογία του τεκτονισμού είχε σχεδόν τηλεγραφικό χαρακτήρα, ίσως επειδή αυτή είναι κάπως ευρύτερα γνωστή, επειδή κατά καιρούς έχουν γραφεί πολλά σχετικά με αυτήν.
Ο εντοπισμός σου, ότι η φράση "θα εκδικηθούμε τον Θεό" δεν μπορεί εκ προοιμίου και απριοριστικά να σημαίνει οπωσδήποτε κάτι κακό, με βρίσκει σύμφωνο.
Εκτός αυτού, η μετάφραση του συμβολισμού που έδωσα δεν είναι σωστή. Το "Νακέμ Αδονάι" δεν σημαίνει θα "εκδικηθούμε", αλλά θα "εξοντώσουμε τον Θεό" (νέκυς = νεκρός). Βεβαίως, παρά το λάθος, η διατύπωση του συμβολισμού είναι περίπου η ίδια.
Στην Θεογονία αποτελεί σύνηθες φαινόμενο οι διάδοχες θεότητες να εξοντώνουν τις προηγούμενες. Όπως ο Δίας πχ. που έριξε τους Τιτάνες στα Τάρταρα. Αλλά και κάποιες θεότητες εξοντώνουν τα παιδιά τους, με στόχο να ματαιώσουν την διαδοχή τους, όπως ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του:

...ὅ δ΄οὔρανῶ ἐμβασιλεύει,
αὐτός ἔχων βροντήν ἠδ' αἰθαλέοντα κεραυνόν,
κάρτει νικήσας πατέρα Κρόνον. εὖ δε ἕκαστα
ἀθανάτοις διέταξεν ὁμώς και επέρφραδε τιμάς.
(Θεογονία, 74)

Κατά πόσο ο συγκεκριμένος συμβολισμός ανταποκρίνεται σε μια τέτοιου είδους διαδικασία εναλλαγής θεοτήτων, με τις θρησκειολογικές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή, εξαρτάται νομίζω στην απάντηση στο δεύτερο ερώτημα που θέτεις: Για ποιον Θεό πρόκειται; Ποιον αφορά η εκδήλωση διάθεσης να εξοντωθεί στο συγκεκριμένο τελετουργικό;
Κατ' αρχήν θα ήθελα να αποφύγω τον προσδιορισμό "κακό", όσο αφορά την αξιολόγηση ενός τυπικού τελετουργίας. Θεωρώ κυρίαρχη την ανάγκη, να επιχειρείται μια προσπάθεια ερμηνείας των συμβόλων. Ο τρόπος αξιολόγησης, από την στιγμή που καταστεί δυνατή μια ερμηνεία, καλόν είναι να αφήνεται στην κρίση ενός εκάστου. Θεωρώ την κατανόηση των φαινομένων, σημαντικότερη από την καταδίκη.

Η ερμηνεία μου:
Στο θέμα της οντολογίας ο ελευθεροτεκτονισμός ακολουθεί με συνέπεια την διδασκαλία της θρησκευτικής κατεύθυνσης των Γνωστικών. Εξ' ού και η παράσταση του Γ μεταξύ γνώμονος και διαβήτου (ορθό και ανεστραμμένο τρίγωνο - δυαρχία ) που είναι το κυριότερο σύμβολο του τεκτονισμού. Η Γνωστικοί έχουν χαρακτηριστεί ως Χριστιανική αίρεση. Υπάρχουν όμως μελέτες, οι οποίες καταδεικνύουν ότι η θρησκευτική αυτή κίνηση είναι πολύ παλαιότερη από τον Χριστιανισμό. Ο Βασικός ιστορικός που αναλύει αυτή την ιστορική αφετηρία του Γνωστικισμού είναι ο Heinrch Graetz, που έζησε τον πρόπερασμένο αιώνα και έχει συγγράψει συν τοις άλλοις μια πολύτομο "Ιουδαϊκή Ιστορία" ( http://www.zeno.org/Geschichte/K/graetz-gdj--041-0086). Για την παρούσα ανάρτηση το γεγονός ότι ο Γνωστικισμός αποτελεί προχριστιανικό φαινόμενο, δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, καθότι το θέμα αφορά μια συγκεκριμένη πλευρά - αναμφόβολα την σημαντικότερη - του δόγματος που τον διέπει, σε συσχετισμό με τους αντίστοιχους τελετουργικούς συμβολισμούς. Για την ιστορική πορεία του φαινομένου όμως και ειδικά για τον κλάδο που κατ' επίφαση έχει χαρακτηρισθεί ως "συνωμοτική θεώρηση της ιστορίας" είναι μεγάλης σημασίας.

Η οντολογία των Γνωστικών εκφράζεται - όπως συνήθως συμβαίνει με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις - πρώτιστα από την κοσμογονία που προβάλουν. Σύμφωνα με αυτή, η υλική δημιουργία αποτελεί έργο ενός κατώτερου θεού, του δημιουργού και είναι αποτυχημένη καταδυναστεύουσα τις ενσαρκωμένες ψυχές. Αποτελεί την πηγή του κακού και πρέπει να πολεμηθεί με κάθε σκόπιμο μέσο. Την ιδέα της δημιουργίας της ύλης έκλεψε ο κατώτερος θεός από τις προθέσεις του ανώτερου θεού, ο οποίος είχε την πρόθεση να την κατασκευάσει χωρίς τα ελαττώματα που την διέπουν.

Στην συνέχεια παρατίθενται τα βασικά δόγματα των Γνωστικών, από το βιβλίο του JACK LACARIRIÈR "Οι Γνωστικοί" (Εκδόσεις Ι. Χατζηνικολή - 1975). Επιλέγω αυτό το βιβλίο επειδή ο συγγραφέας δηλώνει και ο ίδιος Γνωστικός. Πρόκειται για ένα πόνημα που εντάσσεται μεταξύ μελέτης και λυρικής προπαγάνδας, με το οποίο ο συγγραφέας και οι συνοδοιπόροι του, παρουσιάζοντας τους γνωστικούς μέσα σε μια αντιεξουσιαστική - αντικομφορμιστική αύρα, επιχείρησαν να διαδώσουν τις ιδέες τους μέσα στο κίνημα της νεολαίας, ιδιαίτερα κατά τον Μάιο του 68. Η για να το εκφράσω με την δική μου ορολογία, πρόκειται για προπαγανδιστικό υλικό, με το οποίο επιχείρησε η στοά να παρασκευάσει τα χαφιεδοπαίδια της μέσα στο λαϊκό κίνημα.
Μια καλύτερη παράθεση της Γνωστικής θεώρησης θα ήταν δυνατή με αναδρομή στο έργο του Πλωτίνου, "Πρός τούς Γνωστικούς", το οποίο συνιστά μια σοβαρή κριτική από την σκοπιά του μεγάλου Πλατωνιστού. Αξιόλογες είναι νομίζω και οι αναφορές που επιχειρεί ο Άγιος Ειρηναίος, στα πλαίσια της πολεμικής του εναντίον των Γνωστικών στο "Κατά Παντῶν των Αἰρεσιῶν". Θεωρώ όμως προτιμότερο, η αναφορά στα γνωστικά δόγματα να γίνει με χωρία από έργο κάποιου θιασώτου και όχι πολέμιου αυτής της κατεύθυνσης:

"... Όσο για αιτίες αυτού του πρώτου σχίσματος, του ριζικού αυτού διαχωρισμού των κόσμων που μας καταδικάζει να ζούμε μέσα σ' αυτόν τον πιο σκοτεινό κύκλο, αυτής της πτώσης τέλος που έκανε τον άνθρωπο αιχμάλωτο μιας ύλης με αλλοτριοτικές ιδιότητες, για την ώρα δεν θα πω παρά πολύ λίγα πράγματα. Θα πω μονάχα πως σε μια κάποια στιγμή, στο χάραγμα του χρόνου, στην αυγή της σποράς, στην παρθενία των δυνατοτήτων ένας από τους κατοίκους του Υπερκόσμου, θεός, δημιουργός, άγγελος ή αιώνας (όρος που έρχεται και ξανάρχεται στην γνωστική κοσμολογία και που σημαίνει κάτι το αιώνιο, μια ζωντανή και προσωποποιημένη οντότητα), κάποιο από αυτά τα όντα παραβίασε, από λάθος, υπεροψία ή ανευθυνότητα την ισορροπία των δυνατοτήτων, παρεμβλήθηκε στη ροή τους και προκάλεσε τις διαταραχές, τις δονήσεις και τα κουρελιάσματα της διασπασμένης και διάπυρης ύλης που οδήγησαν στην βαθμιαία πτώση της προς τους κατώτερους κύκλους. Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι μόνο ένας κόσμος θολός, βαρυμένος και ταμένος στο θάνατο, είναι, παραπάνω, ένας κόσμος που οφείλεται σε μια τεράστια μηχανορραφία, ένας κόσμος απρόβλεπτος, ένας κόσμος αθέλητος, απ' άκρη σ' άκρη "πλαστογραφημένος", που το κάθε πράγμα του και το κάθε πλάσμα του είναι αποτέλεσμα κοσμικής παρεξήγησης. Μέσα σ' αυτόν τον στρόβιλο λαθών, μέσα σ' αυτήν την παγκόσμια πτώση και το παγκόσμιο ναυάγιο που είναι η ιστορία της ύλης και του ανθρώπου, βρισκόμαστε πάνω στη γη κάτι σαν ναυαγοί σε παντοτινή μοναξιά, πλανητικοί κρατούμενοι, θύματα μιας αδικίας σε συμπαντική κλίμακα...

... Γιατί το να εξαναγκάσεις ένα νέο και όμορφο πλάσμα να μην ξαναζήσει ποτέ, χωρίς όμως να το σκοτώσεις, δεν είναι το άκρο άωτο ενός σαδισμού που μόνο ένας θεός, σαν πιο προικισμένος διανοητικά από ένα άνθρωπο, θα μπορούσε να διανοηθεί; Ορίστε τι μας ανάγκασε να κάνουμε ο απαίσιος δημιουργός, ο άτιμος Αιώνας που διάστρεψε την πορεία της ιστορίας του κόσμου στις αρχές του χρόνου (που ταύτισε αναγκαστικά με το βάρος μια που για τους γνωστικούς χρόνος δεν είναι παρά μια κατάσταση της καταραμένης ύλης): να κοιμόμαστε σ' όλη μας την ζωή χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να έχουμε παραδοθεί στον θάνατο σαν τον Ενδυμίωνα...

... Μ' άλλα λόγια , είναι φανερό πως ο κόσμος μας, ο κόσμος της σκοτεινής φωτιάς, είναι η περιοχή του κακού. Αυτόν τον όρο του κακού, δεν πρέπει να τον πάρουμε εδώ με την ηθική, αλλά με την βιολογική του έννοια. Κακό είναι η ύπαρξη της ίδιας της ύλης σαν παροδική δημιουργία σα νοθευμένη διάταξη των πρώτων σπερμάτων: το γεγονός του ψυχικού ύπνου που μας κάνει να παίρνομε σαν πραγματικό εκείνο που δεν είναι παρά ο ψεύτικος κόσμος των ονείρων. Αυτά είναι όλα τα δεδομένα, όλες οι δομές του θα λέγαμε σήμερα του καθημερινού μας σύμπαντος. Από όλους τους πόρους τους σύμπαντος εκκρίνεται το κακό και το σκεπτόμενο εγώ μας είναι δεμένο αναπόφευκτα μαζύ του όπως είναι δεμένο και το φυσικό Εγώ μας με τον άνθρακα των πυρήνων μας. Σ' αυτό το επίπεδο βέβαια, αν καταγράψουμε τις φρίκες του τυχαίου κόσμου, τις διακλαδώσεις των πλοκαμιών αυτού του καρκίνου, θα μας πιάσει ένα είδος ίλιγγου. κολυμπάμε μέσα στο κακό σα να κολυμπούσαμε στην αγκαλιά μιας μολυσμένης θάλασσας. Κανένα απορρυπαντικό της ψυχής δε θα μπορέσει να μας ξεπλύνει, έξω από εκείνο που μας προτείνει η γνώση. Σ' αυτό οφείλεται και η βασικά μολυσμένη φύση κάθε ανθρώπινης επιχείρησης και κάθε ανθρώπινου θεσμού: χρόνος, ιστορία, εξουσία, κράτη, θρησκείες, φιλές, έθνη, όλες αυτές οι έννοιες, όλα αυτά τα συστήματα που δημιούργησε ο άνθρωπος είναι σημαδεμένα από αυτή την αρχέγονη κληρονομιά...

... Μέσα σε αυτόν τον χωρίς τέλος κύκλο, το απλό γεγονός της ζωής, της ανάσας, του ύπνου της ονειροπόλησης, , έχει σαν συνέπεια την ύπαρξη και την αύξηση του κακού... Αυτό το έμφυτο ελάττωμα, στο οποίο οι Εβραίοι κα οι οι Χριστιανοί έβλεπαν το αποτύπωμα του προπατορικού αμαρτήματος, της ανθρώπινης δηλαδή μόνο ευθύνης, οι γνωστικοί το αντιμετώπιζαν αντίθετα σαν ένα είδος κανονισμού που είχε επιβληθεί στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν ευθύνεται καθόλου για την κατάρα που τον έχει χτυπήσει. Πραγματικός υπεύθυνος είναι ο σαδιστής εκείνος δημιουργός που τόλμησε να συλλάβει μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια ένα τόσο σκληρό κόσμο.
Γιατί αν σε τελευταία ανάλυση αυτός κόσμος ήταν ένα έργο ενός θεού καλωσύνης και δικαιοσύνης - και όχι έργο κάποιου αδέξιου και κακού κατά βάθος δημιουργού -τότε θα έπρεπε να του αποδίδαμε τις πιο δόλιες σκέψεις, τα πιο ανομολόγητα όνειρα, τα πιο εξολοθρευτικά απωθημένα...

... Ας συνοψίσουμε: μας εκμεταλλεύονται σε μια κοσμική κλίμακα. Είμαστε προλετάριοι ενός δήμιου-δημιουργού, εξόριστοι σκλάβοι σ' έναν κόσμο υποταγμένο μέχρι τα σπλάχνα του στην βία, κατακάθια ενός χαμένου ουρανού, ξένοι πάνω στην ίδια μας την γη...
... Στα μάτια των γνωστικών ο όρος "ξένος" εξέφραζε την φυσική τεράστια αντίθεση ανάμεσα στον "δυνάμει"άνθρωπο του Υπερκόσμου και την αποτυχημένη δημιουργία της ανθρώπινης απομίμησης που βάλθηκε να σκαρώσει ο δημιουργός και να την πετάξει μέσα στον κύκλο της σκοτεινής φωτιάς...

... Στην αρχή, στον κόσμο των ενδεχόμενων και των δυνατοτήτων, μέσα στον ευφυή εγκέφαλο του αληθινού Θεού του ψηλότερου κύκλου, γεννήθηκε μια εικόνα ανθρώπου, ενός δυνάμει ανθρώπου, νοητική μήτρα εκείνου που θα μπορούσε να κάνει πραγματικόν ο αληθινός Θεό´ Αυτή την εικόνα, τη συλλάβανε οι δημιουργοί, άρχοντας ή άγγελοι των κατώτερων κύκλων. Πως; Γιατί; Μυστήριο. Τη συλλάβανε όμως και έμειναν έκθαμβοι μπροστά στο φως, στη δύναμη, στην ομορφιά, στη συνοχή που ακτινοβολούσε αυτός ο Άνθρωπος που είχε διανοητικά συλληφθεί. Αποφάσισαν να τον αντιγράψουνε...

... Όταν όμως ο αληθινός Θεός είδε εκείνο το λάθος, εκείνη την φρίκη που σέρνοταν πάνω στην γη απειλώντας να την κατακυριέψει, ένοιωσε οίκτο για την αδεξιότητα των αγγέλων και φύσιξε μέσα στο σκουλίκι που κλαψούριζε την σπίθα της ζωής που του έδωσε τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια του και να μιλήσει. Έτσι γεννήθηκε ο homo bipedus και loquens. Έτσι εξηγείται και η διπλή φύση μας. Είμαστε κάπως, σαν ένα επιδιορθωμένο σκουλίκι, ένα πρώην αμφίβιο που το επιδιόρθωσε η επιείκεια του αληθινού Θεού και το προίκισε με μια σπίθα, μ'ένα φωτεινό κλάσμα της Υπέρτατης Δύναμης.
Σ' αυτό το στάδιο της γνωστικής ανθρωπολογίας, το ηθικό δίδαγμα βγαίνει θα έλεγε κανείς μοναχό του. Αυτό που μας βαραίνει, αυτό που μας αποκοιμίζει είναι αυτό το λασπερό κατακάθι, αυτή η βορβορώδης ύλη από την οποία μας τράβηξαν, και ιδιαίτερα αυτή η διαστροφή της δομής μας που μας κάνει ανίκανους να αναλάβουμε την αποστολή για την οποία προοριζόμαστε κι από την οποία μας ξεστράτισαν ελεεινοί μαθητευόμενοι μάγοι. Μόνη η σπίθα της ζωής που κατοικεί μέσα σ' αυτό το σώμα που φθείρεται θα μπορούσε αν την συντηρούσαμε , την ανασκαλεύαμε και την κρατούσαμε αναμμένη με μια κατάλληλη άσκηση να μας ανακουφίσει από το βαρύ καβούκι του κορμιού μας...

... Μπορούμε και οι πιο πολλοί γνωστικοί το έκαναν, μπορούμε να αρνηθούμε να πάρουμε μέρος στο συνενοημένο αυτό κοσμικό παιχνίδι, αν απέχουμε από την αναπαραγωγή και αποφύγουμε μ' αυτό τον τρόπο να παρεμβάλλουμε την παράλογη παρένθεση της ζωής ανάμεσα στο μηδέν και τον θάνατο"...

Πράγματι ο lacarrière, ως σύγχρονος Γνωστικός, παραθέτει τις γνωστικές δοξασίες με γλαφυρό τρόπο:
- ΥΠΑΡΞΗ ΔΥΟ ΘΕΩΝ - ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΚΟΥ - ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΥΑΡΧΙΑ
- ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
- ΠΛΗΡΗΣ ΑΠᾼΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ Ο ΟΡΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ
- ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
- ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΩΣ ΠΕΔΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Όποιος είναι έστω ελάχιστα εξοικειωμένος με τις αρχές του Ελληνικού Πνεύματος, μπορεί αμέσως να διαπιστώσει ότι οι αρχές του γνωστικισμού ευρίσκονται ακριβώς στον αντίποδά του. Όπως ορθά διαπιστώνει ο Πλωτίνος το όλο Γνωστικό σύστημα αποτελεί μια ανοιχτή προσβολή του Ελληνικού Πνεύματος: "Ἓλληνας διασύρειν και ὑβρίζειν" (Προς τους Γνωστικούς - 6, 44).
Η διδασκαλία του Πυθαγόρα για την Αρμονία, η οποία διαχέει τον σύνολο κόσμο - στολίδι, ο μονισμός των Ορφικών, η Πλατωνική κοσμογονία περί Αγαθού Δημιοργού , ο οποίος δημιουργεί τον κόσμο με πρότυπο τον Εαυτό του και την Ιδέα της τελειότητος αντιφάσκουν κατάφωρα στα γνωστικά δόγματα.

Το σύγγραμα, στο οποίο συμπυκνώνεται η κοσμογονική αντίληψη της αρχαίας σοφίας είναι ο "Τιμαίος" του Πλάτωνος. Κοσμογονικές αντιλήψεις παραθέτει ο Πλάτων και στον διάλογο "Πολιτικός". Ο "Τιμαίος" αποτελεί ένα σύγγραμμα που αξίζει πράγματι να μελετηθεί, διότι θέτει τις αρχές της Οντολογίας, που διέπουν το Ελληνικό Πνεύμα. Αυτές δεν περιορίζονται στο ζήτημα του μονισμού. Ένα πολύ σημαντικό θέμα της πραγματείας αποτελεί ο ΝΟΥΣ, μια κατηγορία -κλειδί για την διαδικασία του γίγνεσθαι και της δημιουργίας, που διαχέει όχι μόνο την ουσία και το μήνυμα του Πλατωνισμού, αλλά προσδιορίζει και τον τρόπο που πρακτικά αυτός αγκυρώνεται μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, ως διαδικασία της ανθρωπίνου τελειώσεως. Καθ' ότι ΝΟΥΝ δεν διαθέτει μόνο το Θείον, αλλά και η δημιουργία και ιδιαιτέρως ο Άνθρωπος. Εκκινούντες από το "Τα πάντα λόγου συνέχονται", το οποίο εδίδαξε με έμφαση ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, αγόμεθα στην "Ὀγδόη Ἡμέρα της Δημιουργίας", που ο ίδιος διακήρυξε, με σημαντικότατο συμπρωταγωνιστή της Δημιουργίας τον Άνθρωπο.

Σε αυτήν την ανάρτηση θα περιοριστώ σε κάποια παράθεση χωρίων από τον "Τιμαίο", καθώς και παρουσίαση των απόψεών μου επ' αυτών, λόγω του συγκεκριμένου θέματος της αναρτήσεως. Βεβαίως αυτού του θέματος άπτεται και το μήνυμα των "Μυστικών" Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι - κατά την άποψή μου - διέσωσαν, διέδωσαν ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΑΝ το Ελληνικό Πνεύμα κατά την διάρκεια των μέσων χρόνων, παρ' όλον ότι η Εκκλησιαστική θεολογία και πρακτική ΒΡΙΘΕΙ γνωστικών (και όχι μόνον) επιρροών και παραχαράξεων. Μια κατάσταση, με την οποία οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ βρέθηκαν σε μόνιμη ανοικτή και αδυσώπητη σύγκρουση. Διότι καθήκον των ήτο να διαφυλάξουν το Ελληνικόν Πνεύμα από τις παραχαράξεις της εξουσίας μέσω των εκκλησιαστικών ταγών της. Το θέμα αυτό είναι ιδιαίτερο - αλλά και ιδιαίτερα σημαντικό. Εφ' όσον όμως ευοδώσει το παρόν ιστολόγιο, θα τύχει αναφοράς στο μέλλον.

Γρέφει λοιπόν ο Πλάτων στον "Τιμαίο"

29, a
... εἰ μέν δή κάλος ἐστιν ὃδε ὁ κόσμος ὅ
τε δημιουργός ἀγαθός. δῆλον ὡς πρός τό ἀίδιον ἒβλεπεν.
εἰ δέ ὃ μηδ' εἰπεῖν τινι θέμις, πρός γεγονός. παντί δή σαφές
ὃτι πρός τό ἀίδιον. ὁ μέν γάρ κάλλιστος τῶν γεγονότων, ὁ
δ' ἂριστος τῶν αιτίων...

29, e - 30, a
... Λέγωμεν δή δι' ἣντινα αἰτίαν γένεσιν και το πᾶν
τόδε ὁ συνιστάς συνέστησεν. ἀγαθός ἦν, ἀγαθώ δέ οὐδείς
περί οὐδενός ἐγγίγνεται φθόνος. τούτου δ' ἐκτός
ὢν πάντα ὃτι μάλιστα ἐβουλήθη γενέσθαι παραπλήσια ἑαυτώ.
ταύτην δή γενέσεως καί κόσμου μάλιστ' ἂν τις ἁρχήν κυριω-
τάτην παρ' ἀνδρών φρονίμων ἀποδεχόμενος ὀρθότατα ἀπο-
δέχοιτ' ἂν. βουληθείς γάρ ο θεός ἁγαθά μέν πάντα, φλαῦρον
δέ μηδέν εἶναι κατά δύναμιν, ούτω δή πᾶν ὃσον ἦν ὁρατόν
παραλαβών οὐχ ἡσυχίαν ἀγον ἀλλά κινούμενον πλημμελῶς
καί ἀτάκτως, εἰς τάξιν αὑτό ἢγαγεν ἐκ τῆς ἀταξίας, ἡγη-
σάμενος ἐκεῖνο τούτου πάντως ἂμεινον. θέμις δ οὒτ' ἦν
οὒτ' ἒστιν τῶ ἀρίστω δρᾶν ἂλλο πλήν τό κάλλιστον.
λογισάμενος οὖν ηὓρισκεν έκ τῶν κατά φύσιν ὀρατῶν οὐδέν
ἀνόητον τοῦ νοῦν ἒχοντος ὃλον ὃλου κάλλιον ἐσεσθαί ποτε
ἒργον, νοῦν δ' αὖ χωρίς ψυχής ἀδύνατον παραγενέσθαι τω.
διά δε τον λογισμόν τόνδε νοῦν μέν ἐν ψυχῆ. ψυχήν δ'ἐν
σώματι συνιστάς τό πᾶν συνεκταίνετο, ὃπως ὃτι κάλλιστον
εἲη κατά φύσιν ἂριστον ἒργον ἀπειργασάμενος.

37, a
... λογισμοῦ δέ μετέχουσα και
ἁρμονίας ψυχή, τῶν νοητῶν ἀεί τε ὂντων ὑπό τοῦ ἀρίστου
ἀρίστη γενομένη τῶν γεννηθέντων...

Από την στιγμή που δημιουργείται ο κόσμος, από την στιγμή που αρχίζει η κυριαρχία της έλλογης Ψυχής, η ύλη υποτάσσεται οριστικά και το κοσμικό χάος εξαφανίζεται ανεπιστρεπτί. Το καλό ενθρονίζεται στον ουρανό και φανερώνεται στους ανθρώπους. Τότε θα εμφανιστεί και το κακό, θα περιοριστεί όμως στον χώρο της δράσεως των ανθρώπων.
Στον ουρανό η κυριαρχία της αθάνατης ψυχής επί του σώματος είναι συνεχής και αδιατάρακτη. Ή με άλλα λόγια, στον ουρανό υπάρχει μόνον η άριστη Ψυχή του αγαθού Δημιουργού.

Η αναφορά στην μαθηματική αρμονία, η οποία κυριαρχεί τόσο κατά την διαδικασία γενέσεως, όσο και κατά το γίγνεσθαι του κόσμου, η οποία αναλύεται σε άλλα μέρη του "Τιμαίου" υπογραμμίζει το βαθύ σχέδιο της τάξεως, η οποία κυριαρχεί στην Δημιουργία.

Οι αντιδιαμετρικές θέσεις της κοσμογονίας και της ουσίας του κόσμου, προδιαγράφουν μια σαφή αντιπαλότητα, όσο αφορά την αποτίμηση της Δημιουργίας. Αυτό που αποτελεί πλήρη αποτυχία για τους Γνωστικούς και το οποίο καλούνται αυτοί αυτοπροσδιοριζόμενοι να εμποδίσουν και να ανατρέψουν, συνιστά κόσμημα, προϊόν Θείας Σοφίας που διέπεται από Αρμονία και προσβλέπει στην τελείωσή του μέσω του γίγνεσθαι για το Ελληνικό πνεύμα.

Στόχος των Μολοχιστών είναι η ανακοπή της τελείωσης της ανθρώπινης παρουσίας και εχθρός τους ο Δημιουργός του Σύμπαντος.

Ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι, δεν νομίζω ότι μπορεί να αποδειχθεί με λογικά επιχειρήματα. Πολλά μπορούν να καταδειχθούν αναφορικά με την σύνθεση της κοσμικής αρμονίας. Ή κατά πόσο οι κατά καιρούς γνωστικές ομάδες, είτε σαν Οφίτες, είτε σαν Βαλεντιανοί, σαν Μανιχαίοι, σαν Βογόμιλοι, σαν "Καθαροί", σαν Καββαλιστές, σαν Ροδόσταυροι, σαν Θεοσοφιστές, σαν Σκωτικό Δόγμα, σαν Scall and Bones, ή σαν Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ήταν πράγματι "αντιεξουσιαστές", όπως ισχυρίζονται στις μυήσεις του "ανατροπέα" Εωσφόρου, δηλαδή ως υπηρέτες του "άρχοντος του κόσμου τούτου".
Όμως αυτά δεν μπορούν να αποτελούν απάντηση στο πρόβλημα της επιλογής του τρόπου που είναι σκόπιμο να εντασσόμαστε στην Δημιουργία.
Διότι αυτή, όσα κι αν γράψουμε, όποια κι αν είναι το βάθος και το εύρος της επίγνωσής μας, παραμένει μυστήριο και πρόκληση.
Στην ουσία το δράμα του κάθε ανθρώπου είναι δράμα κοσμικό.
Η πίστη μπορεί να αποτελεί μεταφυσική βεβαιότητα, αλλά και πλάνη φανατισμού.
Έτσι κρινόμαστε συνεχώς από τα μικρά και απλά, που δεν παύουν να είναι ταυτοχρόνως τεράστια και ολικά.
Διότι η Μονάς και η Απλότης απαιτούν τον Έρωτα. Ο οποίος πληγώνει μεν, αναγεννά δε, μέσα στο δράμα της μετουσίωσης των εικόνων σε Αρχετυπική Δόξα.