24 Μαΐου, 2009

ΤΡΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΝΥΧΤΟΚΑΜΑΤΙΑΡΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"


ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΑΝΗ ΣΤΟΧΟ

Μειώνοντας της φάσεως της διαφορά
ανάμεσα στη νοητή
και τη μορφή μου που υπόκειται στην θέα
στην έρημο έτρεξα
μέσα στο φως
που έλκει ενάντια στη βαρύτητα.
Γνώριζα πως η κρούση
πάνω στο απαλό περίγραμμά σου
θα αναμένει ευγενικά.
Γυμνός από την προσδοκία
ένοιωσα την άμμο στα πόδια και το πρόσωπο.
Δεν δέχτηκα να κόψω μια φέτα ουρανό -
ολόκληρο τον πόθησα.
Προσπέρασα την λίμνη των δακρύων
σφίγγοντας την αντανάκληση του μετώπου σου
πάνω στις παρυφές του γυάλινου θόλου.
Την πορφυρή πάχνη αφουγκράστηκα
στο βάθος του ορίζοντα
χωρίς να διακρίνω
αν ήταν αυτονομημένα μόρια χαράς
ή μαραμένα αιμοσφαίρια του έρωτα
που διάβηκαν τις φλέβες μας
και χάθηκαν στο μεσοδιάστημα.
Τις δέσμες των κρυστάλλινων διάβλων ταξινόμησα
εκεί όπου φυλάσσονται οι ράβδοι αληθείας.
Αδυνατούν να πούνε ψέμματα τα μάτια μας.
Στην έξοδο αιστάνθηκα σαν ένας από τους κόκκους που αιωρούντο.
Πως χώρεσε η ιστορία στο ανεπαίσθητο;
Ο χρόνος έτρεχε αντίστροφα.
Αρμόζει όμως να σου κρύψω
ότι δούλευε για μάς;


ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΓΕΥΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΣΤΑΓΟΝΑ

Κι αν μείνει μόνο μια γραμμή
ως άξονας του ρήγματος
αυτή 'ναι ο μυστικός χυμός της άνθησης
μεσ' τα ξερά κλαριά αυτού του δένδρου

Δεν απαιτούν αυτοί που έχουνε
το μαγικό χαλί κάτω απ' τα πόδια
μορφές -
πριν και χωρίς να πάρεις
όλα σου ανήκουν
επειδή ο Θεός σου χάρησε τον Έρωτα
αιχμή εξαγνισμού στην κόψη της συνείδησης.

Ποιοι λίθοι είναι πιο σκληροί από τους πολύτιμους;
Μα άφηνέ με να έρχομαι
ακόμη κι όταν γίνομαι πορόλιθος
όπως ο ασβέστης
έχασε την σκληρότητα
κρατώντας μια μικρή φωτιά
μέσα στα όστρακα και τα οστά
κάθε μικρού ονείρου.


ΠΕΡΙΠΤΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΔΑΣΟΣ

Σάτυροι βγήκαν στο σκοτάδι
αποκαλύπτοντας το μυστικό του δάσους:
Θάμπος μπροστά στο κάλος σου
κόσμε προκλητικέ
ατελείωτη άνοιξη
μαχαιριά ανθέων.
Όχι δεν καρφώθηκα στη γη.
Πετάω ιππεύοντας το ξύλινο αλογάκι
στο Λούνα Παρκ των πηγάσων.
Λινάρι αέρινο
λίθων διάδημα
αιωρείται
δένδρων κλαριά με σφύγγουν.
Τι σ' έκανε να ψιλαφήσεις την λεία επιφάνεια των καρπών;
Πως θέλεις να συνάξεις τη βροχή μες την παλάμη σου;
Τα ρούχα σου έδεσα στην άκρη
του ιστίου.
Ναύλος χωρίς επιστροφή,
χωρίς προορισμό,
χωρίς χαραγματιές στον χάρτη.
Τυφλός ο ναύκληρος
ψάχνει την άγκυρα
μες την καρδιά των γλάρων
Κι η αλμύρα στο δάκρυ σου
αλλοιώτικη απ' της θάλασσας,
τραγούδι που κυλά στις κουπαστές:
Φταίω εγώ που αγαπώ
λευκούς αφρούς κυμάτων
γιρλάντες όταν γίνονται
στα πέτρινα κλαριά
του δάσους.


Πελαγοφύαλος



7 σχόλια:

αμμοδύτης είπε...

Πελαγοφύαλε, δικά σου είναι? Έχεις κρυφά ταλέντα...

Μποτίλια στο πέλαγος είπε...

@αμμοδύτης
Είναι περισσότερο από δικά μου. Αλλά τέτοια "ταλέντα" κοστίζουν και πληρώνονται.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Ας ξαναπιάσει την μπαγκέτα ο μαέστρος.
Ας ανέβει στο βάρθρο ο απαγγέλλων.
Μαζί να επικοινωνήσουν την μουσική και τους στίχους.
Κουράστηκαν τα αυτιά μου από την βοή.
Θέλω να κάτσω δίπλα τους, να μη χάσω ούτε νότα ούτε στίχο.
Αν γίνουν όμως ένταση, και στην πλατεία ας βρω μία θέση.

Μποτίλια στο πέλαγος είπε...

@ο νοών...νοείτω
Στο μέλλον θα αναδειχτούν σύνολα μικρά και ευέλικτα με δεκάδες band leader, χωρίς το δεκανίκι της μπαγκέτας. Και ολόκληρη η πλατεία θα αναδειχθεί σε βάθρο, γιατί οι δημιουργοί που έλκονται από το φως, θα είναι αυτόνομοι. Καθένας φιλάει με προσοχή μια νότα στην καρδιά και την νόηση για το μελλοντικό έργο.

Ανώνυμος είπε...

Κάθε φορά που γυρίζω από ένα ταξίδι, που για ένα διάστημα –ένας μήνας αυτή τη φορά- δεν έχω καμία επαφή με τον κόσμο, νιώθω μια παράξενη αποξένωση. Ακούω να μιλάνε για πράγματα της επικαιρότητας που αγνοώ παντελώς και μοιάζει ο κόσμος να έχει προχωρήσει χρόνια μπροστά κι εγώ να έχω μείνει πίσω. Νιώθω σαν άνθρωπος άλλης εποχής. Και καθώς ψάχνω να καταλάβω τι έχει συμβεί και τι σημαντικό έχω χάσει, έρχεται σιγά-σιγά η προσγείωση στην πραγματικότητα. Η απάντηση στο ερώτημα ¨τι νέα;¨ είναι πάντα σχεδόν απελπιστικά η ίδια. ΄Όπως τα ήξερες!¨ Και μετά από το πρώτο σοκ αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι όντως έτσι είναι. Σαν να την κοπανάω από όλα αυτά που με/μας απασχολούν και περιμένω γυρίζοντας, να έχει αλλάξει κάτι, να έχουν κάνει κάποιοι άλλοι τα βήματα για μένα και να έχω περάσει αυτόματα το τέλμα των σκέψεων που άφησα φεύγοντας. Και όχι μόνο αυτό! Ξεδιάντροπα, λυπάμαι κι από πάνω που δεν είναι έτσι. Σηκώνω λοιπόν πάλι τα μανίκια και πάλι απ’την αρχή. Μόνο που κάποια μυαλά που συναντάω σήμερα ξανά εδω, είναι ακόμα σε πυρετό δημιουργικής σκέψης και μου δίνουν κουράγιο!
Spyros

OrbitalDecay είπε...

Μποτίλια,όπως φαίνεται έχεις πολλά κρυμμένα ταλέντα...
Είσαι μέσα σε αυτό που ονομάζεται,
"ο κόσμος του πνεύματος".
Το άλλο σου όνομα, είναι φαντάζομαι Δρυίδης...
Η ερωτική ποίηση,
η λατρεία της φύσης
-όπως και της αρχαιότητας φαντάζομαι-,
είναι δείγματα μόνο των ταλέντων που μπορώ να διακρίνω στο πνεύμα σου...

Μποτίλια στο πέλαγος είπε...

@Spyros, Orbital Decay
Οι στοίχοι γράφτηκαν πριν 11 χρόνια για λόγους επιβίωσης. Δεν διεκδικούν πνευματικά εύσημα, συχνά ήμουν ένας πληγωμένος αλήτης.
Η δημοσίευση έγινε επειδή θέλω προσεχώς να δημοσιεύσω δυο άλλα ποιήματα με πιο "επικό" περιεχόμενο. Πρόταξα αυτά τα "λυρικά" σαν προάγγελμα.