ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΣΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "FOCUS" - ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Ο Γουλιέλμος Β' ήταν ακράδαντα πεισμένος ότι ο στρατός ανήκε σε αυτόν και όχι στο κράτος, σε τελευταία ανάλυση πίστευε ότι και το κράτος αποτελούσε ιδιοκτησία του. Υψηλότερος στόχος της ύπαρξής του στάθηκε - σαν να μην πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε - μια ιπποτική κονταρομαχία, που θα του έδινε την δυνατότητα να μεγαλώσει την κρατική επικράτεια και συνεπώς την δόξα του. Έτσι πίστευε ότι τα μόνα θέματα που άξιζε να επιδίδεται ήταν ο στρατός και η εξωτερική πολιτική. Το θράσος της κάστας των βιομηχάνων που αποσκοπούσε να υπάρχει μόνο για τα δικά της συμφέροντα και όχι για το κράτος και την ανάδειξη της δόξας του κρανοφόρου μονάρχη, δεν μπόρεσε ποτέ να χωρέσει στο μυαλό του. Πως μπορούσε να υπάρξει άλλη ηθική πέρα από την κατάκτηση ξένων εδαφών;

Γκόλο Μαν, "Γερμανική Ιστορία του 19. και 20. αιώνος"


Το πρόσφατο ανθελληνικό δημοσίευμα στο γερμανικό περιοδικό „Focus“ στάθηκε αφορμή για να γραφούν ποικίλα σχόλια και να εκφραστούν ισχυρές κριτικές, διαφωνίες και διαμαρτυρίες. Το παρελθόν που σφράγισε τις σχέσεις των δυο χωρών και τα εγκλήματα του γερμανικού στρατού σε βάρος της Ελλάδας βγήκαν εκ νέου στην επιφάνεια, παραμερίζοντας την εοκική γαλήνη δεκαετιών, που στόλιζαν οι ενέσεις των χρηματικών πακέτων του νέτο καταβολέα.
Ουδέν κακόν όμως αμιγές καλού. Διότι αυτό το δημοσίευμα έγινε αιτία να τεθούν επί τάπητος πολύ συγκεκριμένα ζωτικά ερωτήματα, τα οποία ο γράφων με διάφορες ευκαιρίες – τόσο εδώ όσο και σε σχολιασμό άλλων ιστοσελίδων – συχνά επιχείρησε να αναδείξει, όπως:

- Υπάρχει ανθελληνική εκστρατεία, η οποία προωθείται με συστηματικό τρόπο;
- Εάν υπέχει το προηγούμενο ερώτημα δόσεις αληθείας, τότε για ποιους λόγους έχουμε στοχοποιηθεί και που αποβλέπουν συγκεκριμένα αυτοί που μας υποθάλπουν;
- Ποιος ο ρόλος που έχει ανατεθεί στην Γερμανία στο συγκεκριμένο ανθελληνικό σκηνικό;

Κάνοντας λόγο περί Γερμανίας, δεν μπορώ να αποφύγω να γίνω σχετικά αυτοβιογραφικός. Ζώντας επί 37 συναπτά έτη σε αυτή την χώρα, είναι φυσικό να μην μπορώ να εφαρμόσω μια αποστασιοποίηση, όπως στην περίπτωση που θα αναφερόμουν ίσως στους ελέφαντες της Βραζιλίας.
Ας μου επιτραπεί ο ισχυρισμός, ότι με τα δεδομένα αυτής της χώρας είμαι άριστα εξοικιωμένος. Έχω μαζέψει τις δέουσες σφαλιάρες, έχω βάλει κάποια γκολ, έχω κλάψει, έχω γελάσει, έπαιξα τις ανάλογες πενιές στην γέφυρα Admiralsbrücke, όπου μαζεύονται οι πιτσιρικάδες που δεν διαθέτουν ψιλά για τον καφέ στα γύρω γραφικά καφενεδάκια του Kreuzberg. Μπορεί ακόμη να ισχυριστώ και κάτι που λίγοι ημεδαποί ή αλλοδαποί είναι σε θέση να πετύχουν σε αυτή τη χώρα: Έχω και κάποιους Γερμανούς φίλους. Αυτοί που γνωρίζουν τα κοινωνικά ήθη των Γερμανών, ίσως κατανοούν γιατί αυτό το θεωρώ επίτευγμα.

Ξεκίνησα την καριέρα μου εδώ ως φοιτητής, την συνέχισα ως αντιρρησίας συνείδησης, την προχωράω μέχρι σήμερα ως εξερευνητής των άγριων αστικών στεπών της βόρειας Ευρώπης.
Σε αυτή την σελίδα πολύ σπάνια έκανα λόγο για την Γερμανία, μια και στην Μεγάλη Ελλάδα πατάω πάντοτε πάτριο έδαφος. Όμως ποτέ δεν έπαψα να είμαι ένας πολεμικός ανταποκριτής από την μάχη με τον εαυτό στα χαρακώματα του Βερολίνου.
Μέρα πάρα μέρα περνάω μπροστά από το Metropol στην Nollendorfplatz. Πίσω από την μαυρισμένη πρόσοψη της σημερινής δισκοθήκης και πρώην ιστορικού θεάτρου, ακούω να βγαίνει όπως το 1945 η φωνή του Ιωσήφ Γκέμπελς, όταν διακύρηξε τον Ολοκληρωτικό Πόλεμο: „Wollt ihr den totalen Krieg?“
- Ναι ρε μάγκα, λέω μέσα μου, θέλουμε. Αλλά πόσα δεκαπεντάχρονα έμμειναν ακόμη όρθια να στείλουμε βορρά στον Ερυθρό Στρατό;

Άνετα μπορώ να πιστοποιήσω ότι οι Γερμανοί είναι ένας φιλελληνικός λαός. Το πιστοποιούν και τα 300 περίπου ελληνικά εστιατόρια κατά την δεκαετία του ’90 στην μείζονα περιοχή του Βερολίνου. Πριν μερικές ημέρες έτυχε να βρεθώ σε ένα φαγάδικο της ψεύτικης τουριστικής νοσταλγίας. Εντύπωση μου προξένησε ότι πολλοί επισκέπτες περίμεναν πάνω από μια ώρα στην είσοδο μέχρι να ελευθερωθεί ένα τραπέζι.

Θυμάμαι πριν κάμποσα χρονάκια σε μια συγκέντρωση γονέων σε κάποιο ουμανιστικό γυμνάσιο, όταν διακήρυξε με ένα χαμόγελο απέραντης υπερηφανείας ο κλασσικός φιλόλογος „Ich bin Grezist“, τουτέστιν «Είμαι Ελληνιστής». Τότε ρώτησε αυθόρμητα κάποιος γονέας, για ποιον λόγο αξίζει να παιδεύεται ο γιος του με την εκμάθηση μιας νεκρής γλώσσας. Ο φιλόλογος ετοιμάστηκε να του απαντήσει με οίστρο. Τον έκοψα. «Άσε φίλε να καθαρίσω εγώ», είπα. - Ρε φιλάρα, συνέχισα, εάν θέλεις να μπορεί το παιδί σου να επιβιώνει μασώντας ακριβή αλλά ξιπασμένη αμερικάνικη τσικλόφουσκα, μάθε του Αγγλικά. Στην ζωή όμως τον πλούτο διέπει το λούστρο. Αυτό που δεν είναι άμεσα απαραίτητο, αλλά αποτελεί αριστοκρατική γυαλάδα και αρχοντιά. Γιατί η επαφή με τον Ελληνισμό επενεργεί επαφή με το φως. Διάβασε ακόμη και τα δικά σας μεγάλα κεφάλια: Γκαίτε, Νίτσε, Φίχτε, ότι θέλεις, για να βγάλεις συμπέρασμα. Και μην πνίγεσαι μέσα στα Χεγγελιανά κουραφέξαλα περί περιούσιου του γερμανικού λαού. Δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη χωρίς ποιοτικό άλμα.

Βέβαια ο αλητάμπουρας Φρειδερίκος ο Β΄, που νοίκιαζε το στρατό του για να γεμίζει τα σεντούκια του παράδες και να τα ξοδεύει σε όργια στο Σαν Σουσί, τα είχε κάνει πλακάκια με τον Βολτέρο και τους διαφωτιστές. Προπαγάνδα για φυσικό δίκαιο, επιστροφή στη φύση, άρνηση του Πολιτισμού, επιστροφή στην βαρβαρότητα με την προβολή της δυαρχίας του ελευθεροτεκτονισμού. Μπορεί όμως να δομείται έτσι ο Χειραφετημένος Πολίτης, ο „Mündiger Bürger“; Επιστροφή στην Λερναία Ύδρα, τον Λύκιο Δία, τον τοτεμισμό των Ορνίθων της Στυμφαλίας. Γι’ αυτό και τα καρντάσια θεωρούσαν τιμή τους να θυσιάσουν την ζωή τους για να γεμίσουν τα σεντούκια του αυτοκράτορα.

Όλοι οι σοβαροί διανοητές κατέγραψαν ότι στην Γερμανία δεν αναπτύχθηκε ποτέ αστική τάξη. Ο Georg Lukács στο „Zerstörung der Vernünft“ («Η καταστροφή της Νόησης») θεώρησε αυτό το δεδομένο απαρχή για την επικράτηση της ψύχωσης του εθνικοσοσιαλισμού. Ο μεγάλος σύγχρονος Γερμανός ερμηνευτής της Γερμανικής ιστορίας Golo Mann στο σημαντικό έργο „Deutsche Geschichte des 19. und 20. Jahrhunderts“ («Γερμανική ιστορία του 19ου και 20ου αιώνος») ερμηνεύει βήμα – βήμα τις κοινωνικές και πολιτιστικές συνέπειες αυτής της πορείας.
Αλλά και ο Βίλχελμ Ράιχ στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» αναλύει ότι αχθοφόρος του αυγόφιδου ήταν μια υπέρανεπτυγμένη γραφειοκρατεία. Ο πρωσικός μιλιταρισμός την εξέθρεψε, την γιγάντωσε και την έβαλε στο ιστορικό της βάθρο.
Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι αυτό το καθεστώς κέρδισε την καρδιά του γερμανικού λαού με μια άψογη λειτουργία της κρατικής μηχανής και μια γενναιόδωρη κοινωνική πολιτική. Είναι γνωστό ότι ιδρυτής των κοινωνικών ασφαλίσεων υπήρξε ο καγκελάριος Βίσμαρκ. Όμως η βουλή αποτέλεσε στην Γερμανία απλό αυτοκρατορικό εξάρτημα.
Η διακήρυξη του Γουλιέλμου Β΄, ότι σκοπεύει να πατάξει τα συνδικάτα, επειδή αυτά είναι άχρηστα, στο ποσοστό που ο ίδιος έχει βάλει ως στόχο του την καλύτερη πραγματοποιήσιμη ευημερία της εργατικής τάξης, σηματοδοτεί ταυτόχρονα τρία δεδομένα:
- Την πάγια ισχυρή κοινωνική πολιτική του μιλιταριστικού γραφειοκρατικού συστήματος.
- Την υπερβολική ταύτιση του γερμανικού λαού με το κράτος, ως συνακόλουθο
- Την έλξη που εξάσκησαν στο γερμανικό κεφάλαιο τα κατά καιρούς σοβινιστικά συνθήματα.
Ίσως αυτοί να ήσαν οι λόγοι για την σύντομη διάρκεια ζωής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που οδήγησαν την γερμανία σε μια πορεία να μετατραπεί σε καλυμμένη νεοαποικία του αγγλοσαξονικού και σιωνιστικού κατεστημένου. Ίσως από εκεί να έλκει την πορεία του και όλος ο επιθετισμός που υπήρχε μέσα στην ψυχή του γερμανόφωνου χώρου, που διαπίστωσε ο Φρόιντ στην «Ψυχοπαθολογία της Καθημερινής Ζωής».

Η Γερμανία κινήθηκε πάνω στο τεντωμένο σκοινί μεταξύ της προφητείας του Χέγγελ μιας άρρωστης εποχής ηγεμονίας του γερμανικού πνεύματος κρατικισμού και του ανάλαφρου Διονυσιασμού, που διακήρυξε ο Νίτσε στην «Χαρωπή Επιστήμη». Οι Γερμανοί εγκλωβισμένοι στα ψυχικά έγκατα ενός βάρβαρου παγανισμού, δεν παύουν να αφουγκράζονται τα χαρμόσυνα απελευθερωτικά σήμαντρα του Ελληνικού Πνεύματος, όπως και όσο αυτό ηδυνήθηκε να φτάσει ως εδώ. Αυτό το Πνεύμα – προσμένοντας την δική μας συμβολή – μπορούν οι Γερμανοί μέχρι σήμερα να κατανοούν μόνο με την επιδερμίδα, όπως δέχεται κάποιος το χάδι μιας μάνας.

Μπορούμε να μιλάμε κατ' αποκοπή για Γερμανούς, ταυτίζοντας τον λαό με το εκάστοτε εξουσιαστικό κατεστημένο; Αποτελεί η πολιτική αυτής της χώρας ένα είδος γερμανικής ασθένειας, ή περισσότερο φυλετικής διαστροφής των "αρείων";
Η απάντηση δεν είναι καθόλου απλή σε αυτό ερώτημα.
Οπωσδήποτε η συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη είχε σαν αποτέλεσμα μια ισχυρή ταύτιση του μέσου γερμανού με το κράτος "του". Δεν είναι τυχαίο ότι ο ναζιστικός φασισμός και ο σταλινικός σοσιάλφασισμός αναπτύχθησαν σε χώρες με χαμηλή αστική ανάπτυξη και έντονο απολυταρχικό παρελθόν.
Εάν εξετάσουμε όμως τα κακουργήματα λαών με φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό καθεστώς σε βάρος χωρών που έθεσαν βίαια κάτω από την ηγεμονία τους, η κατάστασή τους είναι νομίζω εξίσου αποκαρδιωτική.

Σίγουρα η υπεροψία είναι μια ιδιότητα που ζυμώθηκε με τον ψυχισμό του γερμανικού λαού. Σε συνδυασμό με την υπερβολική δουλοπρέπεια έναντι του κράτους, οδηγήθηκαν οι γερμανοί σε κενόδοξες και μοιραίες για την ουσιαστική ανεξαρτησία τους πολιτικές, με αυτοκαταστροφικές συνέπειες για τους ίδιους και έντονα εγκληματικές πράξεις σε βάρος άλλων λαών.
Αυτή η πορεία οδήγησε βαθμηδόν στην πλήρη δορυφοροποίηση της πολιτικής τους, όσο και εάν το δοτό μεταπολεμικό "γερμανικό οικονομικό θαύμα" δημιούργησε την τελείως λανθασμένη εντύπωση ενός φυσικού γίγαντα, ο οποίος μόνιμα θνήσκει, αλλά είναι σε θέση λόγω της εσωτερικής του δύναμης να αναγεννάται. Αυτή είναι μια ψεύτικη πρόσοψη που οικοδομούν οι αγγλοσάξονες και με την οποία βαυκαλίζονται οι γερμανοί. Κάποιοι οικοδομούν μόνιμα το σκιάχτρο του "κακού γερμανού", για να καλύπτονται οι ίδιοι. Και έστω εάν ο σανός που έδωσαν τροφή στο ρομπότ, ήταν βαμμένος χρυσός, αυτό δεν παύει να είναι ενεργούμενο.

Παρ' όλα αυτά, ποτέ δεν έπαψαν οι Γερμανοί να είναι ένας λαός, έντονα στραμμένος προς την θεωρία. Με ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Ελληνικό πολιτισμό και τα Ελληνικά Γράμματα.


Στο επόμενο μέρος:

Γερμανία και Γουόλ Στριτ: Ο διευθυντής ορχήστρας στα Γερμανικά κοντσέρτα.
Από την χρηματοδότηση του Εθνικοσοσιαλισμού στην "Πολιτική Αναδιαπαιδαγώγηση (Umerziehung)" μετά τον πόλεμο, στην "Αντιαυταρχική Εκπαίδευση (Antiautoritäre Erziehung)" του 68 μέχρι την αληταμπουρία Δανιήλ Κοέν Μπεντίτ - Ιωσήφ Φίσερ της κουρελαρίας πετροπόλεμου χαφιέδων και το "θαύμα" του Ελιά Φραμ (Willy Brand).
Η καλυμμένη νεοαποικία του Αγγλοσαξονισμού.