ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Όπως ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση, τα ζωτικής σημασίας ζητήματα που έθεσε επί τάπητος η πρόσφατη ανθελληνική δημοσίευση στo γερμανικό περιοδικό Focus είναι αρκετά. Αποτελεί ευχής έργον το γεγονός ότι η ζωή μας θέτει μέσα από τέτοιες διαδικασίες αντιμέτωπους με αυτά, για να τα συνειδητοποιήσουμε και να ασχοληθούμε μαζί τους. Κάποια από αυτά επιχείρησα να παραθέσω σε μια πρώτη στοιχειώδη καταγραφή. Ταυτόχρονα επιχείρησα μια πρώτη προσέγγιση του τρόπου που ερχόμαστε σε συσχετισμό και αντιπαράθεση σαν Έλληνες με την Γερμανία, θεωρώντας ότι με την παραμονή μου επί τριάντα έξη χρόνια σε αυτή την χώρα, αφ' ενός πρέπει να διαθέτω από πρώτο χέρι μια κάποια καλύτερη γνώση αυτού χώρου από ότι ο μέσος Έλληνας, αφ' ετέρου ότι αυτό το γεγονός επαυξάνει τις ευθύνες μου στην θεωρητική προσέγγιση του φαινομένου, δεδομένου ότι η πρακτική ενασχόληση με αυτό συμβαίνει de facto καθημερινά, για λόγους επιβίωσης.
Σε αυτήν την θεματική σκοπεύω να επιμείνω. Θεωρώ δεν μπορούμε πλέον να την παρακάμψουμε, ή έστω να την μεταθέσουμε στο μέλλον. Όσο εμείς αποφεύγουμε να θέσουμε με συγκεκριμένο τρόπο αυτά τα θέματα, τόσο επιτακτικότερα θα εμφανίζονται αυτά, ανοίγοντας ρήγματα μπροστά μας.
Για όσους δεν απέφυγαν να καταπιαστούν με την πιο σκληρή πλευρά της πραγματικότητας και δεν αντιμετώπισαν καιροσκοπικά την ζωή, αυτό το δεδομένο αποτελεί ταυτόχρονα μια πρόκληση και μια ευκαιρία.
Διότι, στην φάση που κάποιοι τραβούν κάτω από τα πόδια μας το λεπτό επικάλυμμα που σκέπαζε τα ρήγματα, μέσα στα οποία είχαν τοποθετηθεί οι βραδυφλεγείς φορείς των αναπόφευκτων μελλοντικών εκρήξεων, μοιραία επικαιροποιούν τα ζητήματα, που αποτελούσαν πάγια αναφορά κάποιων. Μοιραία μας παρέχουν βήμα, στην φάση που το διαδίκτυο παρέχει άνευ προηγουμένου δυνατότητες επικοινωνίας.
Αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, ότι τις αναμενόμενες αντιδράσεις μας έχουν εδώ και πολύ μεγάλο διάστημα εντάξει στα σενάριά τους, που πρόκειται να κλιμακώσουν.
Για μια φορά ακόμη θα θέσουν σε κίνηση τους στρατούς των δικών τους δοτών και άνωθεν ενεργούμενων σημαδεμένων "σωτήρων", με στόχο αυτή την φορά να χτυπήσουν την μπάγκα, σε ένα στημένο παιχνίδι.
Η πρόκληση είναι τεράστια.
Ο Ελληνισμός δεν έχει άλλη δυνατότητα από το να στηριχθεί στα τρία βασικά του όπλα:
Το πνεύμα, την γενναιότητα και την αδιαπραγμάτευτη πίστη στις έννοιες της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας.

Μετά από το πρώτο μέρος της ενασχόλησης με το προηγούμενο θέμα που δημοσίευσα, θέλησα να ασχοληθώ πιο συστηματικά με αυτό, στην προοπτική της μελλοντικής του επεξεργασίας και ανάπτυξης. Σκοπός μου δεν ήταν μόνο να εμβαθύνω και να τεκμηριώσω με πλέον συνεκτικό τρόπο κάποιες απόψεις που πρόβαλα στο πρώτο μέρος, αλλά ταυτόχρονα να τις ελέγξω, να τους προσδώσω την απαραίτητη σχετικότητα και να προβώ σε μια ίδια αμφισβήτηση των γραφόμενών μου. Διότι η πολυπλοκότητα των θεμάτων και η ισχνότητα των ερμηνευτικών μας δυνατοτήτων, που μας επιβάλει άνωθεν το γνωσιολογικό “matrix” - τα εντεταλμένα δηλαδή όρια, εντός των οποίων επιχειρούν να εγκλωβίζεται η σκέψη και η προβληματική μας – επιβάλλουν μεγάλη προσοχή, όσο αφορά την διατύπωση συμπερασμάτων και επίπονη εργασία στην εξεύρεση και επεξεργασία των δεδομένων.

Επειδή η αντίληψη μου για την γνώση ακολουθεί το Πλατωνικό πρόταγμα, ότι αυτή δηλαδή δεν μπορεί να αποτελεί απλά έρευνα και νοητική επεξεργασία γνωσιολογικών δεδομένων, αλλά συνιστά επίτευγμα α-ληθείας που συνίσταται στην αναζήτηση από την συνολική ύπαρξη στον δρόμο της αρετής, θεωρώ ότι κάθε ανάλογη προσπάθεια οφείλει να εντάσσεται σε αυτήν την οδό. Εκτός από ατομικά υποκείμενα δεν παύουμε να είμεθα και κοινωνικά τοιαύτα. Η ατομική πραγμάτωση του εκάστοτε ανθρώπινου ζητουμένου δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε αμοιβαία αλληλοεπίδραση και αλληλοεξάρτηση με το αντίστοιχο κοινωνικό. Αυτό ίσως να εκφράζεται και με την έννοια του προσώπου, που προσδίδει διαστάσεις κοινωνίας – άρα και κοινωνικότητας - στην ατομική μας υπόσταση. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η καταβολή έργου σε όποιο επίπεδο από κάθε άτομο, μπορεί να πραγματώνεται αποδοτικά, μόνο μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνικής σύνθεσης. Αυτό σημαίνει, ότι αυτή ωφείλει μόνιμα να προσάπτεται σε προηγούμενους και να επισυνάπτεται σε επόμενους. Και αυτό όχι μόνον με την χρονική έννοια, αλλά ταυτοχρόνως και με την έννοια του περιεχομένου.

Μπορώ λοιπόν να ισχυρισθώ, ότι δεν αισθάνομαι την παραμικρή μοναξιά. Χαίρομαι γι όλη αυτή την αξιοθαύμαστη βάση, που οικοδόμησαν κάποιοι άλλοι, προηγούμενοι οι σύγχρονοι του γράφοντος. Και προσδοκώ ως εργάτης και συνεργάτης σας στην διαδικασία προώθησης του κοινωνικού μας οικοδομήματος, να συνεισφέρω επ' αυτής το λιθαράκι μου, με την ελπίδα ότι θα συμβάλει και αυτό στην πορεία της προσφοράς φίλων, που έχω την χαρά και την τιμή να γνωρίζω, αλλά και αγνώστων, ίσως και μελλοντικά επερχομένων, στα πλαίσια που μας αναλογούν προσωπικά, κοινωνικά, ως λαός και έθνος, αλλά και ανθρώπινα, ως έχοντες συναίσθηση του ρόλου μας στα πλαίσια του δράματος της δημιουργίας.

Ιδιαίτερα αποδοτική μπορεί να αποβεί μια τέτοιου είδους προσπάθεια, όταν αυτή αποκτά συντονισμένο χαρακτήρα και ακόμη περισσότερο, όταν αυτή αποκρυσταλλώνεται σε οργανωμένες δομές. Στην φοβία αυτών που αντιμετωπίζουν με καχυποψία και σκεπτικισμό την έννοια της οργανωμένης συγκρότησης, αντιφάσκει όχι μόνο η ελευθερία, αλλά κύρια η άνθιση του πνεύματος, που κυριάρχησε ιστορικά στους ειλικρινείς κύκλους των αναζητητών της αλήθειας. Οι σχολές, οι Ακαδημίες, τα πνευματικά εργαστήρια, ως κύκλοι όχι μόνο συλλογικής αναζήτησης, αλλά και ανάπτυξης δραστηριοτήτων με βάση τα συμπεράσματα αυτών των αναζητήσεων στάθηκαν οι πραγματικοί φάροι στην πορεία δημιουργίας πολιτισμού. Άσχετα πόσο έχουν υποφέρει διαχρονικά – αλλά κύρια στην εποχή μας – αυτές οι έννοιες, από τα διάφορα κυκλώματα στρατωνισμού και χειραγώγησης της ανθρώπινης σκέψης, μέσα στα θερμοκήπια και τις στάνες των διαφόρων ενώσεων και αδελφάτων, που διέπονται από ύποπτες και επιβλαβείς σκοπιμότητες - που βρίσκονται πολύ πέραν των στόχων που διατείνονται ότι υπηρετούν - τίποτε δεν μπορεί να καταργήσει την συλλογική πλευρά του χαρακτήρα της γνώσης και την κοινωνική προσπάθεια αξιοποίησης των συμπερασμάτων που αυτή γεννά. Έστω και εάν το πλέγμα που έχει στηθεί με στόχο τον εγκλωβισμό και την εξουδετέρωση μετά από κάποιο χρονικό διάστημα της αγωνιστικής διάθεσης ανθρώπων, που θέλουν να συμμετάσχουν στην βάση της ειλικρινούς προσφοράς, μέσω των εκ των προτέρων στημένων αδιεξόδων, είναι τεράστιο.
Αυτή η διαπίστωση βέβαια, δεν μπορεί να συνεπάγεται αυτόματη ανταπόκριση στο όποιο κάλεσμα του όποιου καλοθελητή. Το να εμφανίζεται ο λύκος με προβιά έχει καταστεί σύνηθες φαινόμενο και έχει συμβάλει αποφασιστικά στην κορύφωση των αδιεξόδων.

Δεν μπορεί το κίνητρο ένταξης σε κάποιο χώρο με κοινωνικές στοχεύσεις να είναι μόνον, ή κύρια, η γοητεία που εξασκούν οι εύηχες φρασεολογίες. Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι να καταστούμε συνοδοιπορούντες οπαδοί, αλλά να προβούμε ενεργά, υπεύθυνα και δραστήρια κοινωνικά υποκείμενα, που όχι μόνο διέπονται από κριτική σκέψη, αλλά προάγουν αυτήν με συστηματικό τρόπο. Έκαστος στο μέτρο των δυνατοτήτων του και με βάση τα δωρήματά του. Εάν αναλογισθούμε το μέγεθος των αναγκών μας, εύκολα θα διαπιστώσουμε για ποιο λόγο είμαστε όλοι απαραίτητοι σε αυτήν την προσπάθεια.

Ιδιαίτερος σκεπτικισμός απαιτείται απέναντι σε μεγαλόστομους "γκούρου" της κοινωνικής "παρέμβασης", οι οποίοι χαρακτηρίζονται από το να έχουν στην διάθεσή τους ισχυρά μέσα στον χώρο των μίντια, όπως μόνιμη πρόσβαση σε τηλεοπτικά κανάλια και ιδιοκτησία εκδοτικών οίκων. Καθώς και απέναντι σε επώνυμους της τηλεθέασης, του εκδοτικού και του κομματικού κατεστημένου. Στην ουσία όλους εκείνους τους φορείς του κατεστημένου, που πασχίζουν να πείσουν ότι το αμφισβητούν. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι πρόσωπα συντηρητικών αντιλήψεων, δεν δύνανται να είναι φορείς μιας υγιούς προοπτικής. Τουναντίον, κάθε σοβαρή ανατροπή σημαίνει πρώτιστα συντήρηση και διάσωση όλων εκείνων των κοινωνικών επιτευγμάτων και θεμιτών αρχών, που τίθενται υπό διακύβευση.

Ας μην παραβλέπουμε όμως ότι κατά κανόνα, οι ειλικρινείς και ανιδιοτελείς απόψεις βάλλονται ανέκαθεν από κάποια κυκλώματα, που επισταμένα προσπαθούν να στερήσουν τους φορείς τους από τις δυνατότητες κοινωνικής πρόσβασης. Και το σλόγκαν "Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις" είναι ανεπαρκέστατο προηγούμενο για να πάρουμε κάποιον τοις μετρητοίς.

Η συστράτευση προϋποθέτει σύνθεση στην βάση. Τους άνωθεν ενεργούμενους αυτοανακηρυσσόμενους σωτήρες έχουμε φάει επανειλημμένα στην μάπα και θα πρέπει να έχουν εξαχθεί τα απαραίτητα συμπεράσματα.
Μια προσεκτική εκτίμηση της εκφοράς και του τρόπου παρέμβασης του κάθε είδους "καλοθελητών" είναι επαρκής για την κατάταξη των πραγματικών τους προθέσεων. Και επ' αυτού - με την βοήθεια του Θεού - δεν είμαστε χθεσινοί.

Πέραν αυτού, σήμερα, όπου από την μια πλευρά ο άκρατος ατομισμός και από την άλλη η φανατισμένη ψυχολογία της γκρούπας, υποθάλπουν βάναυσα το κοινωνικώς οργανικόν, η ανάδειξη του συλλογικού χαρακτήρα της νόησης – πρακτικά και θεωρητικά – καθώς και της αναγκαίας παρέμβασης που προκύπτει από αυτήν, αποτελεί ζωτικό καθήκον.

Η πρόκληση των ζητημάτων που επιζητούν απαντήσεις – σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο – αποτελεί πλέον ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Φυσικής και πνευματικής.

Σήμερα, περισσότερο από παλαιότερα, η στράτευση ιδεών και ο αγώνας πρακτικής επιβίωσης αποτελούν πρόθεμα συστράτευσης, στο οποίο καλούμεθα να ανταποκριθούμε με σύνεση, τόλμη και αποφασιστικότητα.