Από το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο "Κοινή Μοίρα" αναδημοσιεύω την πρόσφατη ανάρτηση με τίτλο " Η αντιστροφή των δύο τρίτων και η κοινωνική έκρηξη" που θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική. Επίσης παραθέτω και την δική μου τοποθέτηση πάνω στα θέματα που αναφέρονται:
Η αντιστροφή των δύο τρίτων και η κοινωνική έκρηξη
ΟΙ Βρυξέλλες απαιτούν να ρυθμίσουμε τα δημοσιονομικά μας, χωρίς να ενδιαφέρονται ποιοι θα υποστούν το βάρος των μέτρων. Δικαίως! Τι τους νοιάζει τους ευρωτεχνοκράτες ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό; Για αυτό όμως δεν υπάρχουν οι εθνικές κυβερνήσεις, τα εθνικά κοινοβούλια και τα εθνικά κόμματα;
Στη δική μας περίπτωση, τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα, κρίνουν πως τα περιοριστικά μέτρα, υπό τη μορφή περικοπών σε μισθούς και επιδόματα και αυξήσεων σε έμμεσους φόρους πάνω σε βασικά είδη καταναλωτικής ανάγκης, πρέπει να έχουν ως αποδέκτες τους Έλληνες της μεσαίας τάξης και ειδικότερα τους μισθωτούς.
Υπό αυτή τη λογική όμως κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε κοινωνία των δύο τρίτων, αλλά σε μία αντίστροφη εκδοχή από εκείνη την οποία γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Περί τα τέλη της προηγούμενης περιόδου διακυβέρνησης ΠαΣοΚ, σχεδόν ένα τρίτο της κοινωνίας μας είχε καταλήξει να είναι οι κλασσικοί φτωχοί μαζί με τους νεόφτωχους της Σοφοκλέους, ενώ τα άλλα δύο τρίτα μπορούσαν να ζήσουν όχι απαραιτήτως με κάποια άνεση, ή πολυτέλεια, αλλά τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.
Τώρα, με τα νέα μέτρα, τα δύο τρίτα του πληθυσμού θα φτάσουν κάτω, ή έστω οριακά πάνω από τα όρια της φτώχειας.
Δεν αποκλείεται οι πολίτες να ένιωθαν την ανάγκη να συμβιβαστούν με την κατάσταση όπως θέλησε να την παρουσιάσει ο πρωθυπουργός. Αρκεί βέβαια να έβλεπαν ότι πρώτοι καλούνται να καταβάλουν το μέρισμα κόστους και ευθύνης που τους αναλογεί, το κεφάλαιο και η ανώτερη αστική τάξη.
Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν ισχύει.
Αντιθέτως, επιδεικνύεται από τους κεντρικούς συντελεστές του πολιτικού μας συστήματος μία προκλητική τάση προστασίας των κερδών και των πλουτών και σε ορισμένες περιπτώσεις, των ανομιών και των ανομημάτων, των ολίγων.
Η απότομη ανατροπή των οικονομικοικοινωνικών συσχετισμών και το αίσθημα αδικίας που νιώθει το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη αύξηση της ανεργίας και την επιδείνωση του μεταναστευτικού, πρόκειται να προκαλέσουν μία εκρηκτική κατάσταση στην Ελλάδα για φέτος και για τα προσεχή έτη.
Αν δεν αποφασίσουν οι κεντρικοί συντελεστές του πολιτικού μας συστήματος μία ριζική αλλαγή φιλοσοφίας στον καταμερισμό βαρών σε τούτη τη συγκυρία αλλά και γενικότερα, τότε θα φτάσουμε στο σημείο ο καυτός Δεκέμβρης του 2008 να μοιάζει με μία ρομαντική σύναξη débutantes.
Όταν καταργείται βιαίως η ελεύθερη αγορά, η οποία υπάρχει στα πλαίσια της παγκοσμιοποιήσεως πλέον μόνον κατ' όνομα, καταργείται και η ελευθερία και η δημιουργική πρωτοβουλία εκατομμυρίων ανθρώπων, που συγκροτούσαν την ευρισκόμενη σήμερα υπό κλιμακούμενη εξόντωση παραδοσιακή μεσαία τάξη. Ο κορμός της κοινωνικής δημιουργικής δράσης και δραστηριότητας, οι άνθρωποι που κατέβαλαν πόνο για την διατήρηση και βελτίωση της θέσεώς των, αυτοί οι οποίοι αυτά που παρελάμβαναν εκαλούντο να τα επαυξήσουν και να τα βελτιώσουν - κυρίως με την βελτίωση και περεταίρω άνοδο των παιδιών τους - σε λίγο θα έχουν εξαφανιστεί.
Μια νέα - αλλά και εξίσου παλιά - κοινωνική και οικονομική τάξη έρχεται να τους διαδεχθεί. Αυτή των γραφειοκρατών. Η παγκοσμιοποίηση έχει επιβάλει πλέον ένα νέο καταμερισμό εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα. Ο καταμερισμός αυτός καταδικάζει την πλειοψηφία των πρώην παραγωγών χωρών σε οικονομική αδράνεια. Οι πάλαι ποτέ οικονομικοί κολοσσοί, όπως πχ. η Γερμανία, μετατρέπονται σε τεράστιες νέτο καταναλωτικές ζώνες.
Τεράστιες περιοχές αποθέτονται στο έλεος μιας άγριας παραγωγικής διαδικασίας, πιο ξέφρενης, άλογης, απάνθρωπης και με λιγότερους φραγμούς, από ότι η κεφαλαιοκρατία στην λεγόμενη φάση της πρωταρχικής συσσωρεύσεως. Την Κίνα ακολουθούν και άλλες υπόδουλες στα κελεύσματα της πλανηταρχίας χώρες, όπως ετοιμάζεται π.χ. η κοιλάδα στο κλιμακούμενο νέο Κουρδιστάν να μετατραπεί μετά τον επιβαλλόμενο διαμελισμό του τουρκικού ψευδοκράτους σε τεράστια περιοχή καλλιέργειας μεταλλαγμένων.
Οι μελλοντικές μη παραγωγικές περιοχές, εξελισσόμενες σε υποβαθμισμένες ζώνες των οικονομικώς εκμηδενισμένων, θα κληθούν να υποστούν την άνωθεν ποδηγεσία μέσω μιας δοτής και αυθαίρετα δομημένης γραφειοκρατίας.
Οι αξιακές αντιλήψεις, έστω και υπέστησαν στο παρελθόν καταταλαιπώρηση από την ηθελημένη σύγχυση μεταξύ υγειούς πρωτοβουλίας και κακώς νοούμενου άκρατου εγωισμού, επιχειρείται να καταργηθούν πλήρως. Την διανομή των αγαθών αναλαμβάνουν πλέον κυκλώματα που βρίσκονται σε σύμφυση με τα συνδικάτα του εγκλήματος, όπως στην περίπτωση της συνεργασίας των Κινέζων με την μαφία στο λιμάνι της Νάπολης. Τεράστια ποσά δασμών που διαφεύγουν με αυτό τον τρόπο οδηγούν σε ασφυξία τα δημόσια οικονομικά, συμπιέζουν βάναυσα τις εργασιακές σχέσεις και καταργούν το κοινωνικό κράτος.
Με την επιβολή της κερδοσκοπίας στα χρηματιστικά δεδομένα παγκοσμίως περιθωριοποιείται επικίνδυνα η πραγματική οικονομία, μετατρεπόμενη σε επουσιώδη παράγοντα.
Εγκαίρως εντόπισε ο μακαρίτης Νίκος Πουλατζάς, στις αρχές της δεκαετίας τοτ '70, τον επικίνδυνο ρόλο που επιμερίζεται στην "νέα μικροαστική" τάξη των γραφειοκρατών, καθόσον η υπερσυγκέντρωση των δομών περιθωριοποιεί μέγα μέρος των παραδοσιακά ενεργών υποκειμένων. Και ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του "Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού" κατέδειξε αναλυτικά, ότι κοινωνικό στήριγμα του Ναζισμού υπήρξε η γραφειοκρατία. Η διαφοροποίηση μεταξύ των εννοιών της άρχουσας και της διοικώσας τάξης, στη φάση που φθίνει η οικονομία και διογκούται το κράτος, εισάγει στην ουσία δομές στις κοινωνίες της πάλαι ποτέ ελεύθερης αγοράς, που χαρακτήριζαν τελικά τα αποτυχημένα σοσιαλιστικά πειράματα των χωρών της ανατολικής Ευρώπης.
Οι αριστερά δεν διαθέτει πλέον "Ευαγγέλιο", που να είναι σε θέση να δώσει αξιόπιστη κοινωνική προοπτική. Με βάση τα αριστερής κατεύθυνσης οράματα οικοδομήθηκε ο γραφειοκρατικός ολοκληρωτισμός στην Ανατολική Ευρώπη και την Κίνα. Όμως αυτά κυοφόρησαν τον σπόρο της συλλογικότητος, που είναι η απαραίτητη βάση για κοινωνικές προσπάθειες και που σήμερα βρίσκουν απήχηση στην πλειοψηφία των ανθρώπων καλής θελήσεως, ανεξάρτητα από την πολιτική τους ένταξη.
Η δεξιά, η οποία έκανε σημαία της την ανάπτυξη της πρωτοβουλίας των ατόμων και την δημιουργική αντίληψη της Ελευθερίας, βλέπει σήμερα σημαντικά επιτεύγματα της προοπτικής του καλώς νοούμενου φιλελευθερισμού, όπως η κοινωνική ευημερία, η παροχή ευκαιριών σε ευρύτερα στρώματα, το κοινωνικό κράτος, η οικονομική και πολιτική σταθερότητα να υφίστανται βάναυση αποδόμηση. Μοιραία οι εξελίξεις την ωθούν να αποκτήσει κριτική στάση απέναντι στα τεκταινόμενα και να αναζητήσει ίσως ριζοσπαστικές επιλογές. Οι έννοιες της προόδου και της συντήρησης εκ των πραγμάτων απαιτούν νέο προσδιορισμό. Η προάσπιση των παραδοσιακών αξιών αποκτά ζωτικά προοδευτικό περιεχόμενο, ενώ η "νέα" λεγόμενη τάξη ταυτίζεται με βαθιά αντιδραστικές επιλογές. Με αυτή την έννοια οι δυνάμεις της δεξιάς που χαρακτηρίζονται από συνέπεια και σοβαρότητα αποκτούν σημαντικό ειδικό βάρος και ευθύνες στο να αντιταχθεί μελλοντικά η απαραίτητη άμυνα, τουλάχιστον ως προς την προάσπιση των κεκτημένων.
Εντοπίζουμε ότι η έντιμη έκφραση πολλών ανθρώπων του δεξιού χώρου, που διαθέτουν συνείδηση και αρχές, μορφοποιείται και ενισχύεται στις μέρες μας, όχι μόνον εναντίον των επιγόνων του Κώστα Καραμανλή, που μεθοδεύουν την διάσπαση και την διάλυση της ΝΔ. Σημαντικοί πολιτικοί της δεξιάς αναδεικνύονται σε κυματοθραύστες ήθους, όπως ο Ντε Βιλπέν στην Γαλλία και ο Κώστας Καραμανλής στην Ελλάδα.
Έστω και εάν διαφωνούμε με όλες σχεδόν τις επιλογές του πρώην Πρωθυπουργού, υποκλινόμαστε μπροστά στον Καραμανλισμό. Μας αρκούν το ήθος που επέδειξε και οι τομές που τόλμησε, στον μεγάλο στόχο να βρει έκφραση ο μεσαίος χώρος, στην φάση που αυτός απειλείται να εκμηδενιστεί.
Καλούμε τον κ. Καραμανλή, με βάση τα γενναία ανοίγματα πνεύματος που τόλμησε κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του, να μπει εκ νέου επικεφαλής στα πολιτικά δρώμενα, για την δημιουργία μιας κίνησης αρχών, η οποία θα τολμήσει την σύνθεση άνευ όρων, πέρα από τις κοινωνικές διχόνοιες που επικράτησαν στο παρελθόν, για την σωτηρία της Πατρίδος.
Γνωρίζουμε ότι αυτός έγινε ήδη στόχος χυδαίων επιθέσεων και ότι κλιμακώνεται η πλήρης απαξίωσή του. Ο στόχος στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι μόνο ο ΚΚ. αλλά πριν όλων των άλλων ο Καραμανλισμός, η κοινωνική συνεννόηση που προώθησε και η επούλωση των πληγών που μόνο έβλαψαν την χώρα. Στην φάση που η μεσαία τάξη, δηλαδή για τα Ελλαδικά δεδομένα ο κοινωνικός κορμός, βάλλεται βαραίως, ο ρόλος και οι ευθύνες του Κώστα Καραμανλή, ως πόλου ειλικρίνειας και δυναμικής προοπτικής, είναι σαφώς αυξημένος, έστω και εάν δεν είναι άμεσα προφανής. Η σύγκρουση που απαιτείται, προοιωνίζεται να είναι ιδιαίτερα δύσκολη και θα απαιτήσει μια νέα νοοτροπία, στην οποία όμως η καλύτερη βάση που της προσφέρεται είναι ο Καραμανλισμός. Διότι οι ιδέες απαιτούν και τα ανάλογα πρόσωπα.Το παρελθόν του ΚΚ. - πέρα από τις αθλιότητες των εμπαιγμών που υφίσταται - αποτελεί σημαντική υποθήκη. Ίσως το τίμημα που θα απαιτηθεί να είναι μεγάλο. Ο Χοντρός όμως έχει αποδείξει ότι είναι καρύδι που σκληραίνει συνέχεια. Στον θαυμαστό κόσμο που ζούμε, ίσως ευτυχήσουμε να δούμε και την γέννηση του Σούπερμαν. Όχι μόνο στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, αλλά κυρίως στο συλλογικό υποκείμενο μιας κοινωνίας, για την οποία η σημερινή της έρπουσα στάση απειλεί να μετατραπεί σε ρέκβιεμ όχι μόνο όσων κατακτήθηκαν στο παρελθόν, αλλά κυρίως αυτών που επιτύχαμε να διασωθούν.