ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ - ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Ίδιον πάσης εξουσίας ανέκαθεν και με ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρξε το λεγόμενο δούλεμα. Οι τεχνικοί της, που ήσαν και είναι εξουσιοδοτημένοι με την διαδικασία νομιμοποίησής της, αυτοί οι οποίοι δηλαδή απεργάζονται και επενεργούν την αποδοχή της από την εκάστοτε μάζα των υπηκόων στα καθεστώτα ανοιχτής η καλυμμένης επιβολής, μπορούν να χαρακτηρισθούν δουλευταράδες. Όχι διότι είναι ιδιαίτερα φιλόπονοι, αλλά διότι μοχθούν για το πλέον χονδροειδές δούλεμα.
Αυτός ο μόχθος καθίσταται από ένα σημείο και πέρα πλέον τελείως περιττός. Διότι ο συρμός, ακουλουθών τον νόμον της κοινωνικής αδρανείας, επιζητεί πλέον αυτοβούλως το χοντρό δούλεμα, ως είδος ψυχοανομάλου τροφής. Εάν του το στερήσουν σε κάποια θέματα και για κάποιο χρονικό διάστημα οι τεχνικοί της εξουσίας, αντιδρά αυτός ως να πάσχει σε κατάσταση αποστερήσεως, με φαινόμενα διαταραχής της ψυχικής του ισορροπίας.
Αυτή η διαδικασία καθιστά όλο και περισσότερο αδιάντροπη την εφαρμοζομένη πρακτική του δουλέματος, η ψευδολογία προσλαμβάνει όλο και περισσότερο προφανή μορφή, εισερχόμενη χωρίς προφάσεις στην σφαίρα του παρανοϊκά υπέρμετρου ή και γελοίου.
Βαθμιδόν επέρχεται ταύτιση των τεχνικών της εξουσίας με το προαγόμενο νοητικό μαζικό εμπόρευμα στα πλαίσια μιας υποκριτικά προβαλλόμενης σοβαροφάνειας, που τους προσδίδει συχνότατα συμπεριφορά και κινησιολογία ατόμου με φυσιολογικές βλάβες.
Με αυτή την έννοια θα έλεγα, ότι οι πολιτικοί και μάζα των οπαδών βρίσκονται σε μόνιμη σχέση αμοιβαίας παράνοιας, όπου οι μεν πρώτοι καλούνται να εκτοξεύουν χονδροειδή ψεύδη και οι δεύτεροι να τα καταναλώνουν, στα πλαίσια νομής ρόλων μιας κοινωνικής νόσου, η οποία καταργεί όχι μόνον πάσα λογική και πάσα σοβαρότητα, αλλά και τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις της ψυχικής υγείας. Αυτό στο οποίο εξασκήθηκε λογοτεχνική κριτική, ως „πλοίο των τρελών“ συγκροτεί πλέον το κοινωνικό σκάφος. Δεν επιζητούνται πλέον από καμία πλευρά ουσιαστικές λύσεις, αλλά μόνο εκτόνωση, στα όρια παροχής υποσχέσεων, γενικόλογης συνθηματολογίας, καταβολής παρηγοριάς με αυταπάτες, έκφραση παραπόνων ή διαμαρτυριών στη βάση της βερμπαλιστικής κατατρόπωσης ανεμόμυλων.
Η ρήση του Παύλου, ότι οι Ιουδαίοι για να πεισθούν ζητούν θαύματα και οι Έλληνες λογικά επιχειρήματα μοιάζουν σήμερα τόσο ντεμοντέ, όσο το υφαντό ιμάτιο, ο χιτώνας και η εσθήτα.

Μήπως λοιπόν τρελαθήκαμε τελείως στα πλαίσια μιας συνεπικουρούμενης πανουργίας των άνωθεν από καιροσκοπισμό των κάτωθεν ευρισκομένων, ούτως ώστε η μαζική νεύρωση να είναι το αναπόφευκτο πλέον πεπρωμένο μας, με ότι αυτή συνεπάγεται; Συνεχής αστάθεια και μαζική αποδόμηση των όποιων κατακτήσεων του παρελθόντος σφραγίζουν σε σημαντικό βαθμό την τρέχουσα πορεία μας. Καραδοκεί μήπως ο Νεάντερταλ της τρίτης χιλιετηρίδας σε κάποια από τις επόμενες στροφές της εξέλιξής μας;

Δεν είναι ο γράφων αυτός που έχει εντοπίσει, ότι η κύρια αντίθεση που κυριάρχησε τον περασμένο αιώνα και κορυφώθηκε προς το τέλος του, ήτο η ρήξη μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητος. Και την έννοια του πολιτισμού, καλό θα ήταν να μην επιχειρούμε να την χρωματίσουμε πολιτικά, διότι η ιστορική πείρα έδειξε ότι όλα τα υπαρκτά καθεστώτα, δεν ξέφυγαν από τον πειρασμό να δώσουν το προβάδισμα σε φρικαλέα βαρβαρότητα.

Η θέση που πρόβαλα στις „Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις“ ήταν ότι η αντίθεση μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητος, συμβαίνει πρωταρχικά – και κύρια – στο οντολογικό επίπεδο, διαφωνώντας με αυτούς που την εντοπίζουν στο ανθρωπολογικό. Αυτό που συνιστά την ρήξη πολιτισμού και βαρβαρότητας, είναι τελικά η αντίθεση της διαλεκτικής προς την δυαρχία. Ή, σε όρους ιστορικούς, η ρήξη Ελληνικού Πνεύματος και Μολόχ.

Όταν ο Νίκος Εγκονόπουλος στο ποίημά του „Μπολιβάρ“ απευθύνεται στον ομώνυμο Ήρωα με την διακήρυξη „Είσαι ωραίος σαν Έλληνας“ καταγράφει απλά ότι η έννοια της διαλεκτικής διαμορφώνεται για πρώτη φορά φιλοσοφικά από το Ελληνικό Πνεύμα. Κάθε υπέρβαση των διλημμάτων που διέπει το ένστικτο στην βάση του Ήθους έχει απελευθερωτικό χαρακτήρα ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΠΡΟΑΓΕΙ ΑΛΗΘΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Και επειδή η αφαίρεση προϋποθέτει το υλικό, από το οποίο συνάγεται ως απαύγασμα το συμπέρασμα, είναι προφανές ότι αυτοί που έφτασαν πρώτοι στην αφαίρεση του συμπεράσματος, προήγαν σε ανάλογο βαθμό την πρώτη ύλη, μέσα στην πρωτογενή έκφανση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Οι αγώνες για την ελευθερία ΕΧΟΥΝ ΕΔΩ ΡΙΖΑ ΒΑΘΙΑ. Και ο „Ύμνος εις την Ελευθερία“ αποτελεί το γενετικό, το εθνικό υλικό των Θιασωτών.

Διότι όσο και εάν αλλοτριωθεί – εκούσια ή ακούσια – αυτό το φυντάνι ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ. Διότι εκεί που φθάνει η ρίζα, που είναι Η ΛΑΛΙΑ, δεν μπορεί να φτάσει η σκωρία.
Διότι, έστω και εάν εξήλωσαν τα μάρμαρα της Ακροπόλεως, στο εσωτερικό μάρμαρο „κακιά σκουριά δεν πιάνει“.

Όχι δεν τρελαθήκαμε, ούτε και πρόκειται να τρελαθούμε. Έστω κι αν ο κυβερνήτης είναι μονίμως μεθυσμένος, έστω κι αν ο ναύκληρος ρίχνει μόνιμα ποντικοφάρμακο στην γαλέτα, υπάρχουν ακόμη κάποιοι - και θα υπάρχουν πάντοτε – που κάτω από την βρώμικα παλαμάρια του καταστρώματος κρύβουν μια φωτογραφία της μάνας τους, δίπλα στο λάζο. Δεν προσδοκούν την στιγμή που το σκάφος θα πιάσει λιμάνι. Τους αρκεί η αλμύρα της θάλασσας και ο ατελείωτος κόσμος του βυθού κάτω από τα πόδια τους. Και δεν είναι αυτοί που τραγουδάνε στις μπουνάτσες, αλλά στις θύελλες.

Τα εμβόλια αποψίλωσης του πληθυσμού στάλθηκαν εκεί από όπου ήλθαν. Και σε άλλα με υγεία αδέλφια.