15 Νοεμβρίου, 2007

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ GEORGE BUSH


Φίλε Τζώρτζη η ανωτέρω φωτογραφία σε απεικονίζει μαζί με την Αγγέλα κατά την πρόσφατη επικίσκεψή της στο σπίτι σου. Στην εικονιζόμενη στιγμή της συστήνεις το σκυλάκι σου. Δεν έκανες καλά που έδωσες αυτή τη φωτογραφία στη δημοσιότητα, γιατί δεν προσθέτει τίποτε το καινούριο. Όλοι γνωρίζαμε εκ των πρωτέρων ότι σε επισκέφθηκε για να συζητήσετε για το σκυλάκι.Έτσι κι αλλοιώς άλλοι είναι αυτοί που αποφασίζουνε και άλλοι αυτοί που εκτελούν τις αποφάσεις.
Θα προτιμούσα βέβαια να έδειχνα αντ΄αυτής την άλλη φωτογραφία, που χαϊδεύεις με πόνο ψυχής εκείνο τον πεζοναύτη στο νοσοκομείο, που του έχουνε καεί ολοσχερώς τα πόδια, τα χέρια και το δέρμα σε βομβιστική ενέργεια. Αυτή είναι πιο ειληκρινής, γιατί η κίνησή σου έγινε αυθόρμητα, χωρίς να την προβλέπη το σενάριο. Σιχάθηκες τον Τσένυ όταν σου έδωσε συγχαρητήρια και σου είπε ότι ξέρεις να σκηνοθετής πετυχημένα τον εαυτό σου. Εσύ γνωρίζεις ότι εκείνη τη στιγμή συνέβη μια μικρή επανάσταση του Γιωργάκη ενάντια στον Τζωρτζ. Δεν φτάνει όμως Γιωργάκη...Θα χρειστούν και άλλες. Πιο αποφασιστικές...Γι΄αυτό σου στέλνω την επιστολή που ακολουθεί. Είμαι βέβαιος πως κάποιος από τους χαφιέδες που παρακολουθούν τη σελίδα θα στην παραδόση. (Πρόσεξα στο πινακάκ ι με το χάρτη στη βάση της σελίδας και το κόκκινο κυκλάκι πάνω από τη WASHNGTON DC. που δείχνει ότι κάποιος εκεί μπαίνει στη σελίδα). Θα μου πεις γιατί να είναι σώνει και καλά κακός αυτός ο επισκέπτης; Εντάξει ρε Γιώργο. Δεν υπάρχει παρεξήγηση. Αφού με ξέρεις καλύτερα κι από τη μακαρίτησα τη μάνα μου. Με τόσες κάμερες, τόσες γραμμές πειραγμένες...Εξάλλου όλ΄ αυτά είναι και νόμιμα. Πότε αμφισβήτησα ότι γίνονται για καλό μου;
Γιωργάκη προχωράω στο γράμμα:

ΜποΣτοΠελ
Ιστολόγος χωρίς αιτία
Διαδυκτιακός Τόπος στο Blogspot.com
Βερολίνο
Μεγάλη Ελλάδα

προς:

Mr. George Bush
President of the United States of America
White House
Washington DC
USA

Bερολίνο 15 Νοεμβρίου σωτηρίου έτους 2007


Αξιότημε κύριε πρόεδρε των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,
Φίλε Γιωργάκη:

Κατ΄αρχήν θα αποφύγω όλες αυτές τις τετριμένες εισαγωγές στην επιστολή μου, όπως "εύχομαι να είσαι καλά","τι κάνει η οιγένεια;" κλπ. Θέλω να σου πώ χωρίς περιστροφές, ότι έστω κι αν σε φτύνουνε δισεκατομμύρια ανθρώπων απάνω στον πλανήτη, εγώ σε συμπαθώ. Γιωργάκη, αν δεν είχες μπει στην πολιτική και τύχαινε να μένουμε στην ίδια γειτονιά, είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε γίνει πολύ καλοί φίλοι.
Ξέρω ότι για το κατάντημά σου φταίει ο Ντάντυ. Αυτόν δεν τον πάω καθόλου. Δεν θέλω τώρα να ξεκινήσω τις αναλύσεις και να σου δημιουργήσω σύμπλεγμα σε βάρος του. Εξάλλου γνωρίζω ότι τα καταλαβαίνεις όλα.

Ήτανε τόσο βαρεμένος, που πίστευε ότι όταν σε έκανε ενεργούμενο υποχείριό του, ότι το κάνει για το καλό σου. Φτάνει ρε Τζώρτζη σήμερα να το παίζης σοβαρός, για να μη σε κλείσουνε στο τρελλάδικο. Και έχεις δίκιο όταν μου αντιτάσεις ότι απόλα αυτά τα εγκλήματα κοναμάνε εκατομμύρια άλλοι μαζί σας. Το ξέρω ότι όλοι ενεχόμαστε. Αφού ανεχόμαστε, συνοδιπορούμε. Όλοι κοιτάμε να τη βολέψουμε και ας πεθαίνει ο διπλανός μας. Μήπως δεν είδα τι ψηφήσανε οι συμπατριώτες μου στις εκλογές; θέλεις να αναφέρω τα κόμματα ονομαστικά και να μου κόψουνε την καλημέρα οι φίλοι μου; Το ξέρω ρε Γιωργάκη, άστα να πάνε...

Θα μου πεις βέβαια ότι σου έκανε πλήση εγκεφάλου. Δεν ξέρω αν στην κάνανε με χαπάκι, όμως από τότε είσαι υποχρεωμένος να κυκλοφορείς με τα άλλα χαπάκια στο τσεπάκι. Αυτά που πέρνουνε οι πολιτικοί για να μην αυτοκτονήσουν, στην περίπτωση που αναλογιστούν τα εγκλήματα που διαπράτουν... Θα μου πεις και μεις οι υπόλοιπποι χαπάκια παίρνουμε για να μη σαλτάρουμε. Όχι βέβαια από αυτά τα καλά τα δικά σας, αλλά και αυτά δεν είναι τόσο άσχημα, βοηθάνε...

Κι όμως Γιωργάκη, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μπορεί να υπάρξη ζωή και χωρίς εγκλήματα. Φτάνει να σπάσουμε το φαύλο κύκλο. Και θέλω να σου περιγράψω πως μπορεί να γίνη αυτό στην περίπτωσή σου, γιατί σε αγαπάω ρε μπαγάσα. Ξέρω πόσο υποφέρεις όταν ακούς το ουρλιαχτά, όταν πέφτεις να κοιμηθής, πρίν ξεκινήσει η επενέργεια από το χαπάκι. Δεν είναι ζωή αυτή ρε Γιωργάκη...Πρέπει να το καταλάβουμε.

Διάβασα το βιβλίο "Fortunate Son - George W. Bush and the making of an American President" του James H. Hartfield που περιγράφει πολλά απ΄τη ζωή σου. Ωραίο βιβλίο Γιωργάκη, αλλά πολύ τραγικό. Αν το διαβάση κάποιος προσεκτικά, θα καταλάβη που στράβωσε η δουλειά. Εσύ βέβαια αυτά τα ξέρεις από πρώτο χέρι. Όμως αλλοιώς τα βλέπει ένα άλλο ζευγάρι μάτια...Εξάλλου εσύ δεν θέλεις ούτε να σκέφτεσαι όλ΄αυτά. Πάμε όμως έτσι από το κακό στο χειρότερο. Κάτι πρέπει να γίνη Γιώργη.

Λοιπόν, φιλαράκι, υπάρχουν στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου που είναι καθοριστικές, που σφραγίζουν κάθε τι που ακολουθεί. Μια από αυτές είναι η αποφασιστικότερη όλων των άλλων. Είναι αυτή που λέει ο δικός μας ο Καβάφης, ότι πρέπει να πης το μεγάλο ΝΑΙ η το μεγάλο ΟΧΙ. Αυτή η στιγμή ήτανε σε σένα τότε που νεαρός προσπαθούσες να κόψης το χασισάκι και να βάλης τα πράγματα σε μια σειρά. Καλή και σωστή η προσπάθεια, δε λέω...Τότε υπηρετούσες την εναλλακτική στρατιωτική θητεία σαν πιλότος στην Πολιτοφιλακή του Τέξας. Σε είχε βάλει ο Ντάντυ για να αποφύγης το Βιετνάμ. Εξάλλου σε προόριζε για άλλα πράγματα και όχι για σακάτη βετεράνο πολέμου. Τότε ήτανε που ερωτεύτηκες αυτή την εβρεοπούλα με τα ρόδινα χειλάκια και είχες αποφασίσει να την παντρευτής. Στο φινάλε δεν ήτανε και καμιά τελείως παρακατιανή. Εργοστάσιο ενδυμάτων είχε ο πατέρας της, καλός και αξιοπρεπής άνθρωπος ήταν.

Τότε ήταν που σου την έπεσε άγρια ο Ντάντυ. Έγινε έξω φρενών, κόντεψε να πάθη εμβολή. "Τι πας να κάνης ρε αλήτη, ρε επίορκε", σου είπε. ΄"Αυτό το ρεμάλι που κουβαλάς δίπλα σου, δεν είναι καν ούτε από το σιωνιστικό λόμπυ, που είναι και άλλη από εμάς ομάδα, ρε βλάκα. Δεν έδωσες όρκο θανάτου, ρε ανίερε, στα αδέλφια σου της Skull and Bones ότι θα πάρης γυναίκα από μέσα; Τι πας να κάνης, εσύ θα μας καταστρέψης όλους. Δεν σούπα ότι τον μικρό τον προορίζω για κυβερνήτη στην Φλόριντα, για να ελέγχη το πέρασμα της κόκας και σένα για ακόμη πιο ψηλά; Ξέρεις τι αγώνες κάνω για σένα ρε, για το μέλλον σου; Ξέρεις που προορίζεσαι να φτάσης ρε; Και συ τα κλωτσάς όλα για την κατσίκα του εμποράκου; Φτού σου ρε, θα σε καταστρέψω. Αν δεν ξεκόψης αμέσως μαζί της θα σε στείλω αμέσως στο Βιετνάμ. Για να δης πως σκοτώνονται οι άλλοι, για να γινόσουνα εσύ αυτό που σε προορίζουμε!" Ο γέρος έπεσε κάτω, πρασίνησε, κοκκίνησε, ήτανε λες και θα βγή η ψυχή του.

Τότε κατάλαβες Τζώρτζη ότι ο γέρος δεν αστειεβότανε. Ήτανε ικανός για όλα. Ήξερες εξάλλου τι θυσίες ζήταγε από τα μέλη η αδελφότητα. Μ΄αυτά δεν είναι να παίζη κανείς...Αλλά και τη μικρή τη λάτρεβες...Ήτανε η παρηγοριά σου. Όταν ήσουν μαζί της έφευγες, ανάσαινες. Άλλο λίγο και θα τόλμαγες να πής ότι ζούσες...Άφηνες πίσω σου τη μούχλα των σκοτεινών θαλάμων με τα φέρετρα, τα κόκκαλα των πεθαμένων, τους όρκους...Γνώριζες όμως πως όλ΄αυτά δεν ήτανε φολκλόρ, αλλά η σκληρή, η αδυσώπητη πραγματικότητα. Η αθέατη ιστορία παρασκηνίων από καταβολής κόσμου. Και ήσουν μπλεγμένος στα πλοκάμια της. Κόλαγε ο ιστός της απάνω σου. Αν έκανες απόπειρα να αποκοληθής, φοβήθηκες ότι θα διαμελιζόσουν.

Το σκέφτηκες το πράμα. Είχες να διαλέξης ανάμεσα στα σχέδια του Ντάντυ και μια σφαίρα από Βιετκόγκ στον κρόταφο. Έτσι κι αλλοιώς θα σε πέρνανε για περισσότερα χρόνια μακρυά από την αγαπούλα. Σ΄έπιασε δυνατός πονοκέφαλος. Όλα είχανε γίνει με το γάμο ερίπια. Έκλεισες τα μάτια σου και είδες τη σφαίρα που αμόλησε το άγριο κομμούνι σε απόσταση είκοσι εκατοστων από το κρανίο σου. Πριν σε τρυπήσει έφερες τα χειλάκια της στη θύμησή σου. Έτσι, για να πεθάνης ευτυχισμένος. Η σφαίρα σε τρύπησε. Ήταν φρικτό το θέαμα. Ένοιωσες όμως μια χαρά, κατι ανάλαφρο, καθώς η ψυχή σου εγκατέλειπε το σώμα...Άφησες λίγο την ψυχή σου να αιωρείται. Κατάλαβες ότι είχε φτάσει η ώρα για το μεγάλο ταξείδι...

Σηκωνόσουν όλο και πιο ψηλά. Είδες την απαίσια ζούγκλα, τα καμένα σπίτια, τη γη σπαρμένη τμήματα κατεστραμένων αρμάτων, αεροπλάνων. Χίλια δυο πράγματα που είχαν γίνει ακαθόριστα...Μια ιδέα σου πέρασε απ΄το μυαλό. Αφού πετούσες...Πέταγες ανάλαφρα...Ήξερες πως οι δεσμοί σου με τον κόσμο αυτό ήταν παρελθόν, έφευγες. Όμως ακόμη και για πολύ λίγο ίσως, ήσουν μέσα, εδώ...Ασυναίσθητα άφησες την ψυχή να ρολάρη ανατολικά. Μέχρι το τέξας. Για να δης έστω για μερικά λεπτά στερνή φορά τη μικρή. Μόνο να τη δης, κι ας φύγης. Έστω χωρίς την όποια δυνατότητα επικοινωνίας.

Αυτό που αντίκρυσες σε έκανε κομμάτια. Όχι, ήταν αδιανόητο. Αν δεν ήσουν ήδη πεθαμένος, θα πέθαινες. Σήκωσες τα μάτια ψηλά και εκλιπάρησες το Θεό να σε αφήση να πεθάνης δεύτερη φορά. Τα καθάρματα της αδερφότητας είχανε ακινητοποιήσει την μικρή και τη βιάζανε ο ένας μετά τον άλλον. Η μικρή αιμορραγούσε άσχημα. Δεν μπορούσε ούτε να κινηθή, ούτε να φωνάξη. Κάποια στιγμή ενώ οι άλλοι συνέχιζαν αυτή έπαψε να αντιδρά. Δεν ήξερες αν ζούσε...
Ξύπνησες και άρχισες να ουρλιάζης. Χτύπαγες το κεφάλι σου στον τείχο. Και να το έσπαγες κατανόησες ότι αυτό δεν θα βοήθαγε πουθενά...Γιατί ήσουν ένας από αυτούς, Γιώργο.

Δεν ξέρω τι θα έκανα Γιωργάκη, αν ήμουνα στη θέση σου. Αυτό δεν το λέω για να σε δικαιολογήσω. Εκεί που βρίσκεσαι δεν βοηθάει καμιά παρηγοριά. Συνέχεια το θηρίο ξεσκίζει τις σάρκες της ψυχής σας.

Υπάρχουν δύο ένστικτα στον άνθρωπο, Γιωργάκη. Το ένστικτο της Ζωής και το ένστικτο του θανάτου. Σε μάθανε να λατρεύης ως θεό το ένστικτο του θανάτου. Ο Θεός είναι όμως Ζωή, Αγάπη, Έρωτας. Το άλλο είναι μόνο ονείρωξη, εφιάλτης, ανυπαρξία, ατέρμονη καταστροφή.
Δεν έχει πυθμένα η άβησσος, Γιωργάκη.
Υπάρχει μόνο ένα. Η στροφή. Η αλλαγή πορείας.

Σε καλώ εδώ και τώρα να πας να βρης την εβραία.
Χαϊδεψέ της τα μαλιά και μην πης τίποτε.

Και μετά φτύστα όλα.

Ξέρω. Θα σε βγάλουνε τρομοκράτη.
Αλλά δεν υπάρχει χειρότερο Γκουντάναμο από την εξουσία.

Γιώργο, σε φιλώ
δικός σου για πάντα



Δεν υπάρχουν σχόλια: