Στα ζοφερά γεγονότα που εκτυλίσσονται στις αραβικές χώρες το τελευταίο διάστημα υποτίθεται ότι πρωταγωνιστούν οι λεγόμενες "λαϊκές μάζες῾". Στην ουσία έχει καταστεί ήδη προφανές, ότι τα νήματα κινούν πίσω από την δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια ο ιμπεριαλισμός, με την σύγχρονή του μορφή, η οποία είναι ο παγκόσμιος έλεγχος με αφετηρία τα κέντρα παγκοσμιοποίησης. Σε ορατό πλέον μοχλό διεκπεραίωσης αυτής της πολιτικής αναδεικνύεται η "Ένωση των Αδελφών Μουσουλμάνων". Εξωτερικά αυτή η οργάνωση εμφανίζεται ως χώρος άκρατου θρησκευτικού φανατισμού.
Με την "Ένωση των Αδελφών Μουσουλμάνων και τις "εξεγέρσεις" στις αραβικές χώρες θα ασχοληθώ διεξοδικότερα στην επόμενη ανάρτηση. Εκ προοιμίου παραθέτω μια πολύ κατατοπιστική ταινία με θέμα τον θρησκευτικό φανατισμό, την οποία σας καλώ να παρακολουθήσετε.
Η ταινία θέτει το ζήτημα αρχικά του ισλαμικού θρησκευτικού φανατισμού. Πολύ εύστοχα συνδέει όμως αυτήν την μορφή φονταμενταλισμού με την άλλα όψη του ίδιου νομίσμαυτος, που είναι ο "Χριστιανικός" φονταμενταλισμός, το οποίον προωθούν στις ΗΠΑ οι λεγόμενοι Neocons, οι οποίοι είναι κυρίως πρώην μαθητές του Στράους (Φουκουγιάμα, Γούλφοβιτς) με τον οποίον ασχολήθηκα σε παρελθούσα ανάλυση.
Θεωρητικοί του "Ισλαμικού" και του "Χριστιανικού" φονταμενταλισμού λαμβάνουν αμφότεροι την αφετηρία τους από τις ΗΠΑ, όπως τεκμηριώνει η ταινία. Στην ουσία ούτε ο μεν έχει κάποια άμεση σχέση με τον ισλαμισμό, ούτε ο δε με τον Χριστιανισμό. Και οι δυο στηρίζονται σε αιρέσεις, τις οποίες πολέμησαν έντονα τα επίσημα δόγματα. Οι Μουσουλμανική Αδελφότητα στηρίζεται στην σέχτα των Ισμαηλιτών και μετά την μετάβασή της στην Σαουδική Αραβία - αφού η αδελφότητα υπέστη διωγμούς από το καθεστώς του Νάσερ στην Αίγυπτο - στην αίρεση των Ουαχαμπιστών.
Επικεφαλής των Neocons τέθηκαν οι Γιώργηδες Μπους, πατήρ και υιός.
Βασικός θεωρητικός του Ισλαμικού φονταμενταλισμού αναδείχθηκε ο αναθρεμμένος/παρασκευασμένος στις ΗΠΑ Αιγύπτιος συγγραφέας Σαγιέντ Κουτμπ (1906 -1966). Στο τεύχος 12 του Φεβρουαρίου - Μαρτίου του περιοδικού HELLENIC NEXUS υπάρχει το πλέον κατατοπιστικό κείμενο σε ελληνικό έντυπο - από όσο μπορώ να γνωρίζω - σχετικά με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, Με τίτλο: "Οι άγνωστες ρίζες της Αλ Κάιντα. Αλ Κάινται και Ναζισμος, η Μυστική Σύνδεση", όπου γίνεται κάποια αναφορά και στον Κουτμπ. Στο ζήτημα αυτό έχουν γίνει και σε αυτήν την σελίδα δυο αναφορές:
ΤΡΟΜΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ - ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ - 21.11.210
και
ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΤΗΣ "ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ" ΜΑΚΡΥ ΧΕΡΙ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ - 28.12.2008
Στην ουσία η στημένη σύγκρουση μεταξύ των φονταμενταλιστών στην σύγχρονη εποχή αναπαράγει μια παλαιά σύγκρουση, αυτή των σταυροφόρων εναντίον του Τζιχάντ (ιερού πολέμου). Η εκστρατεία των Neocons αποτελεί πρακτικά μια νέα σταυροφορία εναντίον της "τρομοκρατίας", ενός τέρατος, το οποίο κατασκεύασαν τα εξουσιαστικά κυκλώματα με μοχλό τις μυστικές υπηρεσίες. Στόχος η επιβολή της παγκόσμιας κυριαρχίας, μέσω της δήθεν καταπολέμησης ενός προκάτ και ελεγχόμενου αντιπάλου δέους, με την επικουρία των μηχανισμών προπαγάνδας.
Την στοχοποίηση των "αντιπάλων" της "άλλης" πλευράς, με τον χαρακτηρισμό τους ως συγχρόνους σταυροφόρους, έχει επιχειρήσει κατ' επανάληψη στα γνωστά βίντεο το παιδί - φάντασμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητος, ο Μπιν Λάντεν.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι οι βαθμοί του τεκτονισμού έχουν σαφή αναφορά στους σταυροφόρους ("ιππότης εκδικητής της Ιερουσαλήμ", "ιππότης ροδόσταυρος" κλπ.). Ανάλογη δομή όμως, με αντίστοιχη τάξη μυητικών βαθμών έχει και η σέχτα των Ισμαηλιτών. Η συμβολική και των δυο οργανώσεων είναι επίσης παρόμοια. Οι λευκοί μανδύες με τους κόκκινους σταυρούς, οι οποίοι αποτελούν το Βαβυλωνιακό σύμβολο του Ηλίου (τουτέστιν του Μολόχ) στους Ισμαηλίτες εμφανίζονται ως άσπρες φούστες με κόκκινη ζώνη και κόκκινο σαρίκι. Τελικά και οι δυο αυτές οργανώσεις αποτελούν την δυαρχικού τύπου αντίφαση, όπως αυτή δομείται θρησκειολογικά στην οργάνωση των Γνωστικών (ας σημειωθεί ότι δεν πρόκειται περί αιρέσεως, αλλά περί της μιας και μόνης πραγματικής θρησκείας της εξουσίας). Υπό αυτήν την έννοια οι έχοντες τα ηνία και των δυο εξωτερικώς αντιτιθεμένων κατευθύνσεων είναι ένα και το αυτό παγκόσμιο γνωστικό επιτελείο.
Συνεργασίες του τύπου των οικογενειών Μπους και Λάντεν δεν καθίστανται επιτεύξιμες μόνο από υποτιθέμενα κοινά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία προτάσσονται έναντι άλλων υποτιθέμενων τελείως ετερόκλητων συμφερόντων. Στην ουσία πρόκειται για ένα και το αυτό εξουσιαστικό κύκλωμα, το οποίο αναπαράγει βάσει σχεδίου την πόλωση, την αποβλάκωση και το μίσος μέσω του θρησκευτικού φανατισμού, ο οποίος μετατρέπεται σε πολιτικό φανατισμό. Η δυαρχία επιβάλει το στήσιμο δυο πόλων, φαινομενικά αντιφατικών, οι οποίοι εξυπηρετούν ένα ενιαίο σκοπό και ελέγχονται από το κοινό αντινομιακό κέντρο.
Έχω υποστηρίξει και στο παρελθόν, ότι η δυαρχία αποτελεί συγκεκριμένη οντολογία, η οποία αποβλέπει στην αποκτήνωση του ανθρώπου, με την ενίσχυση των ανιμαλιστικών του καταβολών και του ερπετικού τμήματος του εγκεφάλου.
Τουναντίον η Τριαδικότης, η οποία αποτελεί την βάση του Ελληνικού Πνεύματος, αποσκοπεί στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, δια της υπερβάσεως των διαρχικών διλημμάτων και δια της εμφυσίσεως αρχών, οι οποίες κυριαρχούν υπέρ άνω των διλημμάτων.
Ο φανατισμός, χωρίζοντας μαναχαϊκά - δυαρχικά τα όντα και τον κόσμο σε απόλυτο καλό και απόλυτο κακό, διαχωρίζει και φανατίζει σε συγκρουσιακή βάση μέχρι πλήρους αλληλοεξοντώσεως τους ανθρώπους. Στον γνωστικισμό καθιερώνεται ένας δεύτερος Θεός, ως θεός του κακού, δίπλα στον Θεό του καλού. Με αυτό τον τρόπο αποδίδεται εσχατολογική οντικότης στο κακό, το οποίο αναβιβάζεται ως ισάξιο του καλού, με συνέπεια να καταργείται πάσα διαφορά μεταξύ τους, ώστε να καταλήγουμε στον "νόμο" του Αλάιστερ Κρόουλυ "κάνε ότι θες".
Επί του θέματος του κακού το Ελληνικό Πνεύμα έχει λάβει τελείως αντιδιαμετρική θέση προς τους Γνωστικούς και τα Βαβυλωνιακά ιερατεία. Η απόδοση στον Πατέρα -Δημιουργό της ιδιότητος της πλήρους αγαθότητος από τον Πλάτωνα στον "Τίμαιο", η εμμονή του Πλάτωνος να ορισθεί ως πρώτος και κυριότερος νόμος στην "Πολιτεία" η απαγόρευση της αποδόσεως ιδιοτήτων του κακού στο Θείον, είναι ενδεικτικές. Αυτή η αρχή διαχέει ως ενδεικτικός άξων το Ελληνικό Πνεύμα.
Στο "Περί Θείων Ονομάτων", ο Αεροπαγίτης εντοπίζει το κακό ως το "μη ον". Η χρήση του γραμματικού τύπου της μετοχής είναι στην συγκεκριμένη περίπτωση ιδιαίτερα σκόπιμη. Η έλλειψη μετοχής του κακού στην αγαπητική δύναμη του Θείου, του στερεί πάσα οντική δυνατότητα εκτός των ορίων του χρόνου, περιορίζοντάς το μόνο ως έκφανση της αποτυχίας μιας διαδικασίας εξανθρωπισμού στα πλαίσια της εξέλιξης.
Ο φανατισμός και η οργανωμένη ώθηση στην μισαλλοδοξία των άκρων αποσκοπούν στην καταστροφή της συνείδησης. Με αυτό τον τρόπο παρασκευάζεται ένα αρρωστημένο υποκείμενο, το οποίο άγεται και φέρεται από τους στημένους μηχανισμούς αναπαραγωγής της επιθετικότητος, της καταστροφικότητος και του ενστίκτου του θανάτου.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στην είσοδο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς αναγράφονταν δίπλα στο Ε τα παραγγέλματα: Γνώθι Σαυτόν, Μηδέν Άγαν, Παν Μέτρον Άριστον.
Επ'αυτών αναλύει σε ένα πολύ σημαντικό κείμενο η Αλτάνης:
http://www.altani.gr/greek/arthra/keimeno11.htm
...Θά ήθελα με την ευκαιρία του πρώτου άρθρου του Νέου Έτους να επαναφέρω στην μνήμη τους θεούς και τα αρχαία μας σύμβολα, που συσχετίζονται με την υγεία και την αυτοθεραπεία, διότι νομίζω, ότι Θεοί και σύμβολα είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρα και αναγκαία.
Mε το τρίπτυχο του "γνώθι σαυτόν", του "μηδέν άγαν" και του "μέτρον άριστον", ο Απόλλων καθοδηγεί την υγεία μας και μας αποκαλύπτει τον τρόπο της αυτοθεραπείας.
Θεραπευτής των θεών, ο Απόλλων υποδεικνύει στούς θνητούς τα μέσα της αυτοθεραπείας, διά της ψυχολογίας του βάθους. Όμως σήμερα η ψυχολογία του βάθους δέν είναι βαθυτέρα του απολλωνείου "γνώθι σαυτόν", ούτε σοφωτέρα του "μηδέν άγαν" και του "μέτρον άριστον". Οι δύο αυτές παραινέσεις συνοδεύουν το "γνώθι σαυτόν" και επιτρέπουν στον νού μας να αναγνωρίζη τις ελλείψεις και τις υπερβολές του, ώστε να προβαίνη σε αυτοθεραπεία, διακρίνοντας και εξισορροπώντας υπερβολές και ελλείψεις.
Τό Μαντείον των Δελφών, με τα τρία προαναφερθέντα παραγγέλματα, δεσπόζει και σήμερα με την θεραπευτική του δύναμη στην διάνοιά μας, εφ' όσον επιθυμούμε να κρατάμε τα ηνία της υγείας, ως απολλώνιοι ηνίοχοι.
Τό αρχαιότατο "γνώθι σαυτόν" συνωδεύετο από την θήλεια θεά της σοφίας, την Παρθένο Αθηνά. Απόλλων και Αθηνά είναι οι Παιώνιοι θεοί, θεραπευταί του Ολυμπιακού Δωδεκαθέου, οι οποίοι από κοινού παρουσιάζουν τάς ιδιότητας και τα σύμβολά των διά να αντιμετωπίσωμε τα πάθη της ψυχής μας. Διά της υπερβολής και της οπτικής αναπαραστάσεως των παθών σε μυθολογικά τέρατα, όπως τα βλέπομε στούς ναούς, στά αγάλματα και στά αγγεία, μας αφυπνίζουν και μας αναγκάζουν να καθαρίσωμε την ψυχή μας. Ο δέ καλύτερος καθαρμός είναι "ο κριτικός έλεγχος των κινήτρων των πράξεων και της συμπεριφοράς μας", λέγει ο Σωκράτης στον διάλογο "Σοφιστή",
Στό φυσικό πεδίο τα συναισθηματικά πάθη των υπερβολών και των ελλείψεών μας, είναι της δικαιοδοσίας του Ποσειδώνος. Τέκνα Ποσειδώνος, τα θαλάσσια τέρατα, γεννήματα φαντασιώσεων (Ανταίος, Κερκύων, Βούσιρις, Άμυκος, Πολύφημος, Προκρούστης, Έρυξ κ. ά.) εξέρχονται απειλητικά και ύπουλα από την θάλασσα του βίου γιά να μας καταπνίξουν.
Όμως οι ορθές επιλογές είναι της δικαιοδοσίας της θεάς Αθηνάς, τελευταίο θεϊκό τέκνο του Διός, κατά τον Ησίοδο. Μόνο η σοφία της Αθηνάς μπορεί να καθοδηγήση την λογική μας, περιορίζοντας την δράση του Ποσειδώνος, δήλα δή τα συναισθηματικά μας τέρατα, όταν η τρίαινά του συνταράσσει διά της τρικυμίας των παθών την ψυχή μας.
Η θεά Αθηνά συνοδεύει τις ηρωϊκές ψυχές (Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Οδυσσέα κ. ά.), που δίδουν την καθημερινή μάχη της ζωής στον πλανήτη μας, με επίγνωση του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Και εμείς, καθ' ομοίωσίν των, είμεθα ηρωϊκές ψυχές, όταν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα τέρατα της ψυχής μας και να αυτοθεραπευθούμε με την βοήθεια της λογικής/Αθηνάς.
Πώς όμως θα δοθή η μάχη αυτή, κατά των ψυχικών ασθενειών, γιά να καταστή αυτοθεραπεία (περίπτωση Ηρακλέους, Περσέως, Οδυσσέως) και να μή καταλήξη σε αυτοκαταστροφή (περίπτωση Βελλεροφόντου);
Η θεά Αθηνά γεννάται πάνοπλος. Η πανοπλία της - το κράνος, η ασπίς και το ακόντιο - αφ' ενός την προστατεύει και αφ' ετέρου την καθιστά άκρως επιθετική, διότι στον Ομηρικό της Ύμνο περιγράφονται τα εξής τρομερά γεγονότα, τα οποία έπονται της γεννήσεώς της :
".... η θεά Αθηνά με πανοπλία, χρυσή, πολεμική, με βία ξεπηδά από την κεφαλή του πατέρα της Διός, σείοντας το οξύ της ακόντιο. και τότε φρικτά τραντάζεται ο ψηλός Όλυμπος απ' την οργή της γλαυκομάτας και η γή τριγύρω βουΐζει τρομερά και ο πόντος γίνεται κατακόκκινος και ξεχύνεται ταραγμένος αιφνίδια, καθώς ακόμη και ο γιός του Υπερίονα, ο ήλιος, σταματά τους γοργόποδους ίππους. Η τρομερή αναταραχή σταματά μόνον όταν η γλαυκομάτα πετά τα όπλα της τα θεϊκά και τότε χαίρεται ο πολύνοος Ζεύς".
Ως λέγει ο Όμηρος:
"....γήθησε δέ μητίετα Ζεύς".
Από την πρώτη στιγμή της εμφανίσεώς της Αθηνάς στον υλικό κόσμο τονίζεται η τρομερή της οργή, καθώς εξέρχεται από την κεφαλή του πατέρα της, του Διός/νού.
Γιά να καταστή άξια η διάνοια να φορέση την ολόχρυση πανοπλία της Αθηνάς και να προξενήση το πανικό στά ορατά στοιχεία της φύσεως (γή, πόντο, αέρα/Όλυμπο, πύρ/ήλιο με τους "ωκύποδας ίππους", με τα γρήγορα άλογα), είναι απαραίτητο ο νούς του έμφρονος και ελλόγου όντος να κατέχη συνολικά όλες τις προηγηθείσες ιδιότητες θεαινών και τέκνων του Διός.
Γνωρίζομε από τον Ησίοδο ("Θεογονία" στ. 886 - 943), ότι η μητέρα της Αθηνάς, η θεά Μήτις, είναι η πρώτη νόμιμη σύζυγος του Διός/νού. Αυτή συλλαμβάνει και κυοφορεί την Αθηνά. Η κυοφορία όμως δέν καταλήγει σε τοκετό, εάν προηγουμένως δέν γεννηθούν από οκτώ άλλες θεές, νομίμους συζύγους, είκοσι έξ θεία τέκνα.
Σύζυγοι και τέκνα του Διός/νού είναι οι θείες ιδιότητες, οι οποίες συγκροτούν την έννοια της σοφίας και βασίζονται σε διαφορετικές αρμοδιότητες της δικαιοσύνης. Όλες πρέπει να τις έχη αφομοιώσει η διάνοιά πρίν εξοπλισθή και κάνη την εμφάνισή της στό φυσικό σύμπαν. Η δράση της θεάς Αθηνάς είναι απολύτως μυστηριακή γιά τους απαίδευτους, διαυγεστάτη όμως και ευκρινής γιά τους επαΐοντες του κύκλου των εννέα συζύγων και είκοσι επτά τέκνων του Διός.
Η μητέρα της Αθηνάς είναι η Μήτις/φρόνησις, η πρώτη και πλέον απαραίτητος ιδιότης, βάσις γιά την εφαρμογήν της δικαιοσύνης από τον νού/Δία. Συνεπώς ο λόγος, που ο Ζεύς καταπίνει την πρώτη του σύζυγο είναι η αλληγορική έκφρασις της αφομοιώσεως της φρονήσεως, η οποία απαιτεί μακρά περίοδο κυοφορίας. Κατά το διάστημα αυτό προστίθενται οι απαραίτητες άλλες ιδιότητες/σύζυγοι/τέκνα μέχρι την ολοκλήρωση της κυοφορίας και γέννηση της Αθηνάς/σοφίας, όχι πλέον από την μητέρα της, φρόνηση, αλλά από τον πατέρα της νού.
Μέ την πρώτη εμφάνιση της Αθηνάς/σοφίας στό φυσικό πεδίο, το σύμπαν φθάνει σε παροξυσμό αναταραχής, εξ αιτίας της τρομερής της οργής, κατά τον Όμηρο. Ποιός είναι ο λόγος της οργής της Αθηνάς/σοφίας;
Ο νούς του ελλόγου όντος, το οποίον συνέλαβε μέσω της φρονήσεως και εκυοφόρησε τα τριάντα έξ βήματα της δικαιοσύνης, φθάνει την στιγμή της γεννήσεως εις την συνειδητοποίησι της μεγάλης γνώσεως. "Εξαίφνης", με το κτύπημα της σφύρας του Ηφαίστου/φάους ηλίου/φυσικού φωτός στην κεφαλή του Διός/νού, ο νούς του θνητού, καθ' ομοίωσίν του Διός, "βλέπει" και νοεί, ως η Αθηνά, τα τεκταινόμενα των ομοίων του θνητών. Αντιλαμβανόμενος την ασυδοσίαν και την εγωπάθειά των φλογίζεται τότε ο νούς του ελλόγου όντος και εξοργίζεται. Διότι αντιλαμβάνεται την επερχόμενη καταστροφή του φυσικού σύμπαντος, που το φιλοξενεί και οφείλει να λάβη μέτρα αμυντικά (κράνος και ασπίδα), καθώς και όπλο επιθετικό (ακόντιο) γιά να επιβιώση.
Η πρώτη αξίωσις του έμφρονος και ελλόγου όντος είναι το δικαίωμά του στην υγεία, την ψυχοσωματική και την ψυχονοητική. Αυτή σήμερα απειλείται και ως μονάς/άτομο και ως σύνολο/ανθρωπότης. Δέν εξαιρούνται δέ ούτε τα βασίλεια των ζώων, λόγω της χρήσεως των μεταλλαγμένων τροφών και των φυτών, λόγω των φυτοφαρμάκων και όχι μόνον.
Η οργή της Αθηνάς είναι η οργή της διανοίας μας, όταν "εξαίφνης" αντιλαμβανόμεθα την άμεσο επερχομένη καταστροφή. Είναι η υπόδειξίς της, ότι μόνον με την χρήση της πανοπλίας της θα σώσωμε, τόσο την υγεία μας, όσο και την υγεία του πλανήτου μας από τον όλεθρο των σεισμών και των καταποντισμών, εξ αιτίας της αφροσύνης, των ελλείψεων και των υπερβολών των κρατούντων.....
Η πανοπλία της Αθηνάς έχει τάς εξής προληπτικάς ιδιότητας κατά των ασθενειών:
Τό κράνος προστατεύει την διάνοια από την εξωτερική φαντασίωση και τους υποβολιμιαίους, ασύστατους φόβους, αλλά και ταυτοχρόνως απαιτεί την επαγρύπνησή μας, διότι η θεά σπανίως εμφανίζεται άνευ κράνους. Συμβουλεύει να μή το εγκαταλείπωμε ποτέ, ώστε να μή βυθισθούμε στον ύπνο της αδιαφορίας, της προσωπικής ευμάρειας και του εφησυχασμού. Με κράνος στην κεφαλή, ο ύπνος είναι αδύνατος.
Η ασπίς θωρακίζει το συναισθηματικό μας είναι, ώστε να μή αποδεχόμεθα εκφοβισμούς πάσης φύσεως και πλανώμενα τα σπλάχνα μας (π λ ά ν α τα
σ π λ ά χ - ν α) να απορρυθμίζωνται από το συμ - π α θ η - τικό και το παρα - συμ - π α θ η - τικό μας σύστημα, το συμ + π ά σ χ ο ν με την ψυχήν μας. Οι φοβίες/π ά θ η ταράζουν τους βιολογικούς μας κύκλους, προξενώντας φυσικές ασθένειες στό σώμα μας και έχουν την αιτία τους στον ασταθή συναισθηματικό μας κόσμο, στά ποσειδώνεια τέρατα του συναισθηματικού μας βίου.
Τό ακόντιο, ".... σείσασ' οξύν άκοντα". Η διάνοιά μας σείει το οξύ ακόντιο, εναντίον εκείνων, που επιβουλεύονται την υγεία μας, τόσο την σωματική, όσον και την ψυχονοητική. Δηλώνομε, διά του ακοντίου της Αθηνάς, ότι δέν θα επιτρέψωμε την παραπλάνησή μας και είμεθα έτοιμοι διά πόλεμο μέχρις εσχάτων.
"Τό ακόντιο, ο ά κ ω ν ήτο είδος ακοντίου, βραχύτερον και ελαφρότερον δόρατος ή έγχους και εχρησίμευε ιδία εις αθλητικά παιχνίδια ή εις το κυνήγιον".
"Τό ά κ ο ς ήτο ιαματικό ή θεραπευτικό μέσον, γιατρικό".
(Μέγα Λεξ. όλης της Ελλ. Γλ., Δ, Δημητράκου).
Η αυτή ρίζα α κ - , του ά κ - ο ν τ ο ς και του ά κ - ε ο ς, μπορεί αφ' ενός να τραυματίση και να προξενήση τον πόνο και τον θάνατο, αλλά και ταυτοχρόνως να θεραπεύση. Η Ελληνική Γλώσσα, διά της ομοιοπαθητικής, δηλώνει τα εξής με το α κ ό ν τ ι ο της Αθηνάς:
Μέ αυτό το επιθετικό όπλο, το α κ ό ν τ ι ο, εμφανίζεται γιά πρώτη φορά στην διάνοιά μας, η δυνατότης να φονεύσωμε το τέρας των παθών μας, αλλά και με το ά κ ο ς/γιατρικό να αυτοθεραπευθούμε διά της σοφίας της.
Τά δέ σύμβολα του Απόλλωνος, το τόξο και η λύρα, είναι το μέν τόξο το όπλο με το οποίο θα σκοπεύσωμε με ακρίβεια τα πάθη/τέρατα της ψυχής, (τήν δράκαινα Πυθώ), και να τα φονεύσωμε, η δέ επτάχορδη λύρα είναι το θείο όργανο με το οποίο θα επουλώσωμε τις πληγές μας.
Τά αρχαία μας σύμβολα, καθώς και οι αντίστοιχες παραινέσεις μπορούν να υποδείξουν στον ικέτη του Απόλλωνος και της Αθηνάς, των δύο Παιωνίων θεών, τον τρόπο της αυτοθεραπείας από τα τέρατα, τα πάθη της ψυχής μας.
Α λ τ ά ν η, Π. Φ., ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου