ΣΤΟ ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ - Β΄ ΜΕΡΟΣ

3. ΜΟΝΙΜΟΣ ΑΡΤΗΡΙΟΣΚΛΗΡΩΣΙΣ ΤΩΝ ΝΟΗΤΙΚΩΝ ΑΔΕΝΩΝ, Η ΕΝΤΟΛΗ ΓΙΑ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ;

Δύο είναι, κατά την γνώμη μου, οι βασικές ενότητες δεδομένων, που σφραγίζουν τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα: Οι εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες και η υπέρμετρη αναλγησία της κυβέρνησης απέναντι στα προβλήματα της χώρας. Αυτές οι ενότητες - ενώ φαινομενικά μοιάζουν ασύνδετες - εντασσόμενες στην ίδια συγκυρία, αποτελούν αλληλοσυνδεόμενες πλευρές του ίδιου νεοταξικού σχεδίου στην τρέχουσα φάση.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει απολέσει πλέον πάσα στοιχειώδη νομιμοποίηση στην συνείδηση του λαού. Αυτοί, οι οποίοι ίσχυσαν, όσο αφορά το λαϊκό αίσθημα, ως παρέα κακομαθημένων αριβιστών, ευρισκομένη πέραν παντός ήθους και αξιακού συστήματος αρχών, αντιμετωπίζονται πλέον ως ξενόδουλη και ύπουλη συμμορία. Η κάθετη πτώση τους στην συνειδησιακή κλίμακα του λαού επιταχύνθηκε από τους ίδιους, μέσω ενός απροκάλυπτου εκχυδαϊσμού του πολιτικού λόγου, που κλιμάκωσαν κυρίως μέσω του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως κ. Παγκάλου. Δεν γνωρίζω κατά πόσο το πεπρωμένο φρόντισε να εφαρμόσει ένα σκληρό μαύρο αστεϊσμό στην συγκεκριμένη περίπτωση, διά της αντιστροφής της ρήσεως "nomen est omen". Επί του προκειμένου, πράγματι η εκδοχή "Παν-καλός" αυτοαναιρείται από την πρακτική, αλλά έτι περισσότερον από την πάγια φραστική εκφορά, του υπ' αριθμόν ένα παχυδέρμου της πολιτικής ζωής, αφήνοντας ως μόνη ερμηνεία το "Παν-κάλος". Η επιλογή τέτοιας εκχυδαϊστικής και προκλητικότατης τακτικής δεν μπορεί να είναι τυχαία. Επειδή ακριβώς η νομιμοποίηση της πρακτικής μιας κυβερνήσεως έναντι των πολιτών αποτελεί κυρίαρχο πολιτικό στόχο. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρξει άλλη ερμηνεία από την συνειδητή, σκόπιμη και οργανωμένη κατάργηση του μέτρου από πλευράς κυβερνήσεως όσον αφορά την πολιτική εκφορά. Αυτό δεν έχει μόνο ως αποτέλεσμα την εξαγρίωση των πολιτών, σε φάση που αφ' ενός μεν η εφαρμογή αντιλαϊκών οικονομικών μέτρων κλιμακώνεται ως καλπάζουσα φυματίωσις, αφ' εταίρου δε η λαϊκή οργή ξεχειλίζει, όσο αφορά τον εκτροχιασμό της διαπλοκής και την πλήρη νομική της κάλυψη από τους κρατικούς υπευθύνους.

Με αυτήν την διαδικασία όμως έχει επιλεγεί ηθελημένα - και προφανώς προγραμματισμένα - μια οδός, η οποία δεν είναι μόνον ολισθηρά, αλλά μοιραίως οδηγεί σε μαζική κατολίσθηση των πολιτικών δεδομένων, η οποία σύντομα διαφαίνεται να καταλήξει στην επιχωμάτωση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος. Μέσα από αυτήν την οπτική, μπορούν να ερμηνευθούν και οι συνταγμένες καταγγελίες πλήρους απαξιώσεως της μεταπολιτεύσεως, που κλιμακώνονται τόσο στα μαζικά μέσα, όσο και από καλοθελητές, οι οποίοι ενώ ισχυρίζονται ότι δρουν ατομικώς, είναι προφανές ότι προωθούν προπαγάνδα και στοχεύσεις, τις οποίες απεργάζονται δεξαμενές σκέψης (ή επί το ορθότερον προωθήσεως υπουλίας) του κατεστημένου.
Αυτό το οποίο σηματοδοτεί μορφές διακυβερνήσεως, οι οποίες επικαλούνται την δημοκρατία, σε αντίθεση προς τα απροκαλύπτως τυραννικά καθεστώτα, είναι η αντικατάστασις της εξουσίας προσώπων από την εξουσία θεσμών. Οι πολιτικοί θεσμοί συνεπάγονται την εφαρμογή κανόνων, οι οποίοι ευρίσκονται πέραν της ατομικής αυθαιρεσίας. Όταν όμως οι κανόνες λειτουργίας συρρικνώνονται σε επίφαση, με αποτέλεσμα να διαφαίνεται απροσχημάτιστα η στυγνή επιβολή ομάδων συμφερόντων, τότε η νομιμοποίηση του καθεστώτος εκλείπει. Στον βαθμό που οι ιθύνοντες κάνουν σε μια τέτοια περίπτωση χρήση υπερβολικά προκλητικού λόγου, ρίχνουν δηλαδή λάδι, όχι στην φωτιά αλλά στις στάχτες μιας καταρρακωμένης συστημικής νομιμοποιήσεως, τότε γίνεται φανερόν, ότι απεργάζονται κατ' εντολήν κάποιου σκοτεινού κέντρου την δημιουργία συνθηκών για την επιβολή εκτροπής.

Δυστυχώς όμως δεν είναι η επιλογή μιας ειδεχθούς προκλητικής φραστικής πρακτικής έναντι ενός κοινωνικού σώματος, το οποίον ευρίσκεται ήδη σε αύξουσα απογοήτευση από την εφαρμογή ληστρικών και εξουθενωτικών οικονομικών μέτρων πλήρους κατεδαφίσεως πάντων των παραγωγικών δομών και της όποιας αναπτυξιακής υποψίας για τις επόμενες δεκαετίες, η οποία μετατρέπει την χώρα σε διηνεκές πτωχοκομείον, ανθρώπων άνευ της παραμικρής προοπτικής, η μόνη μέθοδος εξαγρίωσης των κοινωνικών φρένων. Εάν επρόκειτο για την μόνη έκφανση παροξύνσεως της διαθέσεως των πολιτών - η οποία ευρίσκεται πέραν από κάθε δυνατή σκοπιμότητα πολιτικής επιβίωσης από την μεριά μιας κυβέρνησης, η οποία έχει περιέλθει εκ των πραγμάτων σε δεινή θέση - θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι πρόκειται για κάποια ανεγκέφαλα άτομα της εξουσίας, τα οποία από την υπερβολική κατανάλωση κλοπιμαίων υψηλής χοληστερίνης ευρίσκονται σε μόνιμη βαρύτατη αρτηριοσκλήρωση των νοητικών αδένων.

Σε όλα αυτά επισυνάπτεται μια τελείως - εξωτερικώς μεν αλόγιστος, αναπόφευκτα όμως ηθελημένη, προσχεδιασμένη και λεπτομερειακώς μελετημένη - προκλητικότατη αντιμετώπιση των αιτημάτων των πολιτών. Τόσο η υπέρμετρα κλιμακούμενη καταστολή που εφαρμόζεται στην Κερατέα, για ένα αίτημα οικολογικό, το οποίο ξεπερνά τον ομαδικό ωφελιμισμό κάποιων συντεχνιακών αιτημάτων, αποκτώντας μια εκ των πραγμάτων ψυχολογικού τύπου ιερότητα, εντός ενός καταρημαγμένου φυσικού περιβάλλοντος, όσο και βάναυσα υπέρμετρη ποινικοποίηση του κινήματος "δεν πληρώνω", δείχνουν χωρίς περιστροφές ΟΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΘΕΡΜΗ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ. Και αυτό σε μια φάση, όπου τα προβλήματα ταχύτατα πολλαπλασιάζονται. Και έχοντας αυτήν την φορά απέναντί της, όχι κυρίως περιθωριακά στρώματα, τα οποία εμφορούνται από ιδεολογίες σύγκρουσης όχι με το καθεστώς καθ' εαυτό, αλλά με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, όχι στην βάση της κοινωνικής έγερσης, αλλά για ξεσάλωμα με μπάχαλο. Ούτε και κάποιες ενώσεις επαναστατών της φράσης, οι οποίες αρέσκονται σε πορείες για να αερίζουν "τα λάβαρα του αγώνα". ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΧΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΤΟΥΣ ΜΕΣΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΠΟΓΝΩΣΕΩΣ.

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΟΜΩΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΪΕΣ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΡΥΘΜΟ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑΣ;

Η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα, ότι με αυτόν τον τρόπο αποσκοπείται η καταστολή του κινήματος των πολιτών, ούτως ώστε αυτοί να μην προβάλλουν πλέον αιτήματα, είναι αφελής. Η κατάσταση απογνώσεως, η οποία έχει επιβληθεί στους πολίτες δεν αφήνει άλλα περιθώρια από την σύγκρουση, ανεξαρτήτως κόστους. Μπροστά στην απειλή της εκτινασσομένου εξαθλιώσεως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια από την βία, εφ' όσον η νομιμοποίησις του συστήματος στην συνείδηση των πολιτών είναι μηδενική και άπαντες οι υπάρχοντες πολιτικοί φορείς έχουν απαξιωθεί. Να μιλήσουμε για την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες, όταν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση προσποιούνται ένα στημένο παιχνίδι, με επιρροή στο εκλογικό σώμα 15% έκαστος;

Και μήπως οι ιθύνοντες δεν είναι εις θέσιν να γνωρίζουν τι μπορεί να συνεπάγονται αυτά; Μήπως δεν ανήκει η φράση "θα μας πάρουν με τις πέτρες" στον κ. Πρωθυπουργό; Μόνο που οι πέτρες έχουν γίνει ήδη κοτρόνες και περιμένουν από μέρα σε μέρα το ξήλωμα τους. Βεβαίως μέσα σε ένα περιβάλλον, το οποίον έχει επικαλυφθεί πλήρως από μπετόν και άσφαλτο, αυτές από κάποια στοιχεία υποδομών πρόκειται να ξηλωθούν. Που όμως μπορεί να απασχολεί αυτό τα βουτυρόπαιδα της εξουσίας, τα οποία εκκολαύθησαν στα στεγανά αναδυόμενων εντολοδόχων; Ή μήπως δεν είναι ο αρχιτέκτων της Μικρασιατικής καταστροφής, "ελευθέριος" Μπεν Εζλόν, ο πρώτος διδάξας του τρόπου, με τον οποίον διαφεύγουν άνευ κόστους οι δολιοφθορείς του Έθνους, καταπτύοντες από πάνω και τον λαό με σλόγκαν του τύπου "Εγώ σας ευεργέτησα και σεις δεν με ψηφίσατε".

Το μόνον, το οποίον δεν μπορεί να περιμένει κάποιος πολιτικός πλέον - ανεξαρτήτως υπάρχονος ή μη ήθους και διαθέσεων - είναι η υστεροφημία. Οι πολιτικοί γνωρίζουν εδώ και αρκετό χρόνο και ίδιοι, ότι αποτελούν αναλώσιμα στοιχεία του συστήματος, το οποίο εν τέλει ευρίσκεται υπέρ άνω αυτών. Στοιχεία αναλώσιμα στην διαδικασία της προγραμματισμένης κλιμάκωσης της απαξίωσης του συστήματος από τον ίδιο του τον εαυτό. ΔΙΟΤΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΠΑΞΙΩΘΕΙ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΛΑΣΑΡΙΣΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΤΟ ΝΕΟΝ, Η ΝΕΑ "ΤΑΞΙΣ".

Οι επερχόμενοι πολιτικοί έχουν παρασκευαστεί με τρόπο, που να είναι έτοιμοι ΓΙΑ ΟΛΑ, προκειμένου να αποκτήσουν την κυβερνητική καρέκλα. Πριν τους εγκρίνουν οι λέσχες επιβολής της "νέας" τάξεως, δεσμεύονται επί θεμάτων καταργήσεως παντός ιερού και οσίου. ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΙΣ, Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΚΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΔΟΜΩΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, Η ΔΙΑΔΟΣΙΣ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ, Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΔΕΣΜΩΝ, Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΠΛΗΡΟΥΣ ΧΑΟΥΣ.

Όπως στα περισσότερα κράτη, έτσι και στην Ελλάδα τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση, μοιάζουν όσο δυο σταγόνες από την αποχέτευση. Εάν δούμε τι προτείνει ο κ. Σαμαράς - και όχι η Νέα Δημοκρατία, διότι είναι αστείο να γίνεται λόγος περί κόμματος στην παρούσα φάση, καθότι το χιλιοακουσθέν "με ψηφίσανε για να κάνω ότι γουστάρω" αποτελεί τον πάγιο κομματικό Νεοθωμανισμό - είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που προτείνει ο κ. Παπανδρέου. "Τα λεφτά υπάρχουν" και στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, εν όψει κλιμακώσεως του Αρμαγεδώνος. Αποδεχόμενος το καθεστώς της Τρόικας ο κ. Σαμαράς προτείνει "καλύτερους" τρόπους εξοφλήσεως των διεθνών ληστών. Όχι με εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά με "αξιοποίησή" της. Όχι με πώληση, αλλά με επινοικίαση. Ούτε κουβέντα για τρόπο με τον οποίο μπορεί να λάβει χώρα όχι βερμπαλιστική, αλλά πραγματική ανάπτυξη. Ένας πολιτικός φορέας, ο οποίος στηρίζεται στην δυναμική δημιουργικότητα των πολιτών, δεν χρειάζεται να γίνει κυβέρνηση, ώστε να τους οργανώσει και να τους κινητοποιήσει σε αναπτυξιακή βάση. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει, βάσει συγκεκριμένου σχεδίου ανά πάσα στιγμή. Αυτό όμως μπορεί να καταστεί εφικτό, μόνο εφ' όσον αυτός ο φορέας δομείται και λειτουργεί από τους ίδιους τους πολίτες και όχι από άνωθεν, μέσω μηχανισμών επιβολής, εγκαθέτους πατερναλιστές-"σωτήρες".
Ζούμε πλέον σε εποχές, όπου τα παρεχόμενα μέσα μας έχουν κατά πολύ ξεπεράσει. Αποτελεί κοινωνικό πρωτογονισμό να αναπαράγονται οι κοινωνίες με βάση το μοντέλο των κομματικών οπαδών. Ενώ έχει αποκτήσει και το τελευταίο χωριό γήπεδο, εξακολουθούμε να αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο τρέχοντας πίσω από τις εντεκάδες του κάθε κομματικού αγά.


4. ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ Ο ΓΑΜΟΣ ΑΛΛΑ ΗΠΑ

Τα 9/10 των γυναικών στην Αίγυπτο είναι θύματα ευνουχισμού. Από πότε αυτός που απαιτεί το κόψιμο της κλειτορίδας όλων των νεαρών κοριτσιών "επειδή έτσι προβλέπει το κοράνι", δηλαδή τα καθίκια της Μουσουλμανικής Αδελφότητος, μπορεί να πρωτοστατεί σε ένα αγώνα για πραγματική ελευθερία;
Το ερώτημα δεν είναι κυρίως κατά πόσο του κουτρούλη ο γάμος, που παρουσιάζουν τα μίντια ως δήθεν λαϊκή εξέγερση στις Αραβικές χώρες και που ο Ομπάμα παρομοίασε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, είναι σχεδιασμένα από τα γεράκια της παγκόσμιας εξουσιαστικής αλήτ, ή οχι. Το ερώτημα είναι κυρίως, γιατί οργανώθηκε αυτό το "πανηγύρι" - φιάσκο αλλαγής φρουράς του ενός ανδρείκελου του ιμπεριαλισμού από το άλλο;

Ότι πολλοί χαίρονται, ιδιαίτερα κάποιοι νεώτεροι, βλέποντας τον κόσμο να διαμαρτύρεται στους δρόμους, είναι κατανοητό. Οφείλουμε οι παλαιότεροι να παραδεχθούμε, ότι όταν κρίνεται ο παπάς από το ράσο, δεν εκδηλώνεται κάποιο έλλειμμα πίστεως, αλλά έλλειμμα θεολογικής διακονίας. Ειδικά κάποιοι, που μπορεί σε συγκεκριμένες φάσεις, οι οποίες ίσως επεκτάθηκαν σε σημαντικό τμήμα της ζωής μας, να ασχοληθήκαμε έντονα με την προώθηση των πολιτικών κινημάτων, κατανοώντας το πρωταρχικότερο, ότι δηλαδή "δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατική θεωρία", ότι δεν μπορεί να λάβει χώρα ουσιαστική κοινωνική ανατροπή χωρίς οργανωμένο υποκείμενο και συγκεκριμένη δόμηση του κοινωνικού μπλοκ των δυνάμεων της αλλαγής, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι δεν επιτύχαμε να καθιερώσουμε ούτε τα στοιχειωδώς αυτονόητα για την ύπαρξη ενός κοινωνικού κινήματος και να αναλογιστούμε την στιγμή που θα μας σκεπάσει το χώμα, κουβαλώντας αυτό το παράπονο.

Τι είδαμε; Εξεγέρσεις χωρίς πανό, που να προβάλουν κάποιους στόχους. Συνθήματα μόνο για να φύγει ο τύραννος και για ψωμί, χωρίς αναφορά στο μέλλον, σε αυτό που θα μπορούσε και πρέπει να ακολουθήσει.
Ψωμί. Μια πραγματικότητα τόσο βαθιά όσο και ο άνθρωπος, καθαγιασμένη από την μεταφυσική λατρεία, αλλά και την άθεη λατρεία κοινωνικών κινημάτων, τα οποία έγραψαν στην σημαία τους τον υλισμό, υπό την "διαλεκτική" ή "επιστημονική" μορφή. Προχριστιανική λατρεία του θανάτου του σπόρου εντός της γης και της αναστάσεώς του υπό μορφήν μόσχου του σίτου, αγιασμός δέκα ψωμιών από τον Χριστούλη, για να φάνε δέκα χιλιάδες νομάτοι, οι οποίοι εκαλέσθησαν στο μεγάλο Μυστήριον του Γάμου της Καρδίας μετά του Λόγου, ο αγώνας του ΚΚΕ τον χειμώνα του 1941, για να μην πεθάνει κανείς από την πείνα, ενώ δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εγίνοντο θύματα του λιμού, ο οποίος προέκυψε από τον πολεμικό θαλάσσιο αποκλεισμό της Ελλάδας από το Royal Navy των αρχιτεκτόνων του City.
Είπαμε "το ψωμί ψωμάκι", λέγαν οι παλαιότεροι, "προσέξτε μην το πείτε και σεις". Ο άρτος ο επιούσιος, δηλαδή αυτό που αποτελεί τροφή για το σώμα και το πνεύμα. Συχνά ξεχνάμε το δεύτερο. "Τα φάγαμε" δεν σημαίνει πλέον για τα παχύδερμα της εξουσίας ταπεινή διαδικασία δημιουργίας και προσευχής, αλλά πράξη λεηλασίας. Γι' αυτό μας εγκαλεί ο Κομφούκιος σε μια πορεία ενδοσκόπησης σε σχέση με την τροφή, δια της ρήσεως: "Πολλοί τρώνε ψωμί, λίγοι καταλαβαίνουν την πραγματική γεύση του".
Πράγματι, εάν επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε το ψωμί, ερχόμαστε πλησιέστερα στην βάση της ύπαρξής μας. Το μόνο που απομένει ανοικτό προς χειρισμό τότε πλέον, είναι το αλάτι. Διότι η βάση της υπάρξεως δεν είναι δυνατόν να νοηματοδοτείται εκτός ορίων μιας υγιούς συντροφικότητος.

Η Αίγυπτος είναι η πρώτη χώρα όσο αφορά την ποσότητα εισαγωγής δημητριακών. Μια χώρα, όπου οι άνθρωποι επιβιώνουν με 1,40 Ευρώ την ημέρα, ενώ η διατροφή τους στηρίζεται κυρίως στα δημητριακά.
Πως έφτασε όμως μια χώρα, η οποία διαθέτει το ευεργέτημα της κοιλάδας και του δέλτα του ποταμού Νείλου, μια χώρα από φυσικής πλευράς πάμπλουτη δηλαδή, σε σύγκριση με γειτονικές περιοχές, όπου κυριαρχεί η έρημος, να λέει το ψωμί ψωμάκι; Τι κατάλαβαν τέλος πάντων οι Αιγύπτιοι, ως κληρονόμοι ενός τεραστίου πολιτισμού της αρχαιότητος, της κλασσικής και της Ελληνιστικής περιόδου, σχετικά με το ψωμί; Προφανώς, ότι εάν δεν κάνουν τις πυραμίδες μπρελόκ για να τις πουλήσουν στους τουρίστες, ψωμί δεν έχει.

Με ποια διαδικασία κατάντησε αυτή η τόσο πλούσια χώρα από πλευράς φυσικών καταβολών, να στηρίζεται στην εμποροποίηση του περελθόντος της, δηλαδή στον τουρισμό και στην εμποροποίηση της γεωγραφικής της θέσεως, δηλαδή στις εισπράξεις από τις διελεύσεις πλοίων μέσω της διώρυγας των στενών, οι οποίες αριθμούν περί τα τρία δις δολάρια ετησίως, για να σιτίσει τον πληθυσμό της;

Γιατί απέτυχε αυτή η χώρα, η οποία δεν στερείται ανθρώπων οι οποίοι μπορούν να σκέπτονται περί τα οικονομικά, εάν αναλογιστούμε επί παραδείγματι τον μεγάλο Αιγύπτιο οικονομολόγο Σαμίρ Αμίν, καθηγητή στο περιώνυμο όγδοο πανεπιστήμιο στο Παρίσι (Βενσέν) και σύμβουλο πλήθους οργανισμών ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών κατά την δεκαετία του '70, στην οποία συντέλεσαν οι "αναπτυσσόμενοι" αναπτυξιακά άλματα, να μπορέσει να συντελέσει και αυτή μια πρωταρχική συσσώρευση με την αντίστοιχη οικονομική ανάπτυξη, ώστε να είναι σε θέση να εγγυηθεί μια ομαλή παροχή τροφίμων στην εσωτερική αγορά της; Που ευρίσκεται η κακοδαιμονία της πείνας και της υπανάπτυξης, την οποίαν ευελπιστούν οι επίδοξοι διαδηλωταί της σήμερον να ανατρέψουν, μέσω των διαμαρτυριών των; Εστιάζεται το πρόβλημα εις το πρόσωπο ενός τυράννου, ή οφείλεται κυρίως σε επιλογές δομικού χαρακτήρος και μάλιστα αναγόμενες και σε φάσεις, κατά τις οποίες η χώρα αυτή υπήρξε ένα από τα προωθημένα φυλάκια των αδεσμεύτων;

Είναι φυσικό, μια χώρα η οποία διαθέτει μια καλή αποδοτικότητα της γης και μια σχετικά οργανωμένη εμποροβιοτεχνική τάξη, ως ήταν το Ελληνικό στοιχείο προ της εκδιώξεώς του από την Αίγυπτο, να διαθέτει τις προϋποθέσεις για μια στοιχειώδη οικονομική ανάπτυξη, κατά την περίοδο μετά τον Β΄ΠΠ., όταν η διεθνής οικονομική συγκυρία ευρίσκετο σε έντονο αναπτυξιακό κύκλο.
Οι μουσουλμανικές χώρες εκ παραδόσεως στηρίζονται σε δυο βασικές δομές. Αυτές είναι ο στρατός και το ιερατείο. Πρόκειται για μη παραγωγικές, γραφειοκρατικές κάστες, οι οποίες αποτελούσαν και τον πυλώνα των μοναρχικών καθεστώτων τότε στις Αραβικές χώρες. Η Αίγυπτος ως μη πετρελαιοπαραγωγός χώρα ενδιέφερε άμεσα το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, το οποίο ενέμετο μεταπολεμικώς τις πετρελαιοπηγές των χωρών της Μέσης Ανατολής, κυρίως λόγω του στρατηγικού ρόλου της διώρυγας.
Ήταν επόμενο η αντιαποικιακή τάση, η οποία εκδηλώθηκε μεταπολεμικά, ως φυσικό επακόλουθο της εποχής, από τον αναπτυσσόμενο αραβικό εθνικισμό να βρει έδαφος και στην Αίγυπτο. Δεν είναι της στιγμής μια αναφορά στον τρόπο με τον οποίο η εξέγερση υπό τον Αμπντούλ Νάσερ οδήγησε στην αποτίναξη της αγγλικής αποικιοκρατίας και στην ανακήρυξη της εθνικής ανεξαρτησίας της Αιγύπτου. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η εν λόγω χώρα, έστω και ως μη πετρελαιοπαραγωγός, κάθε άλλο παρά ελάσσονος σημασίας ήτο για την Βρετανική κυριαρχία, λόγω της διώρυγας. Η συγκεκριμένη φάση όμως σφραγίστηκε από τον έντονο ανταγωνισμό κάποιων εξουσιαστικών κυκλωμάτων της Αγγλίας και κάποιων αντίστοιχων των ΗΠΑ. Αυτός ο ανταγωνισμός και οι συγκρούσεις που προκάλεσε, σφράγισαν και τις εξελίξεις στην Κύπρο, με κύριους εντολοδότες των δυο συγκρουόμενων μπλοκ ιμπεριαλιστικών συμφερόντων τους Μακάριο και Γρίβα. Το συγκρότημα περί την Aramco, ενώ είχε μεγάλη νομή στον έλεγχο των πετρελαιοπηγών της περιοχής και έλεγχε το Ισραήλ, το οποίο είχε εγκαθιδρυθεί με αγώνα εναντίον των Άγγλων, δεν διέθετε τον αντίστοιχο έλεγχο κάποιων στρατηγικού χαρακτήρα περιοχών, οι οποίες ευρίσκοντο παραδοσιακά υπό Βρετανικό έλεγχο.
Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, ως έχουσα άμεση οργανωτική σχέση με τους Χιτλερικούς, ήταν επόμενο μεταπολεμικώς να περάσει υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ, στην εκδούλευση των οποίων πέρασαν τα στελέχη των Ναζί, εφόσον αυτές αποτέλεσαν ανέκαθεν τα παρασκήνια χρηματοδοτήσεως και ενισχύσεως των Ναζιστών. Θεού θέλοντος στο κεφάλαιο, όπου προτίθεμαι να κάνω κάποια ειδική αναφορά στην ΜΑ. θα περιγραφεί ο τρόπος, με τον οποίον κάποια σημαντικά στελέχη των Ναζί ενίσχυσαν τις δομές της μεταπολεμικά, κατ' εντολή των ΗΠΑ. Έτσι η ΜΑ. στάθηκε σημαντικός μοχλός ενίσχυσης του Αραβικού εθνικισμού στον στόχο της καταλύσεως της Αγγλικής αποικιοκρατίας, ως ανταγωνιστού των εν λόγω κυκλωμάτων των ΗΠΑ. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίον ο Νάσερ, μετά την συμμαχία σκοπιμότητος για την εκδίωξη των Βρετανών, ήλθε σε άμεση σύγκρουση με την ΜΑ.

Μέσω της ασκήσεως επιθετικής πολιτικής με μοχλό το Ισραήλ εναντίον της Αιγύπτου, υποχρέωσαν οι ΗΠΑ τον Νάσερ να στραφεί προς την Σοβιετική Ένωση, κυρίως με στόχο την αγορά όπλων. Όπως καλώς γνωρίζουμε από την περίπτωση της Ελλάδος, ο βασικός τρόπος ματαίωσης της ανάπτυξης μιας χώρας, είναι να της επιβληθεί καθεστώς υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών, ματαιώνοντας την διαδικασία εσωτερικής παραγωγικής συσσώρευσης. Στο βαθμό που η εν λόγω χώρα στην συνέχεια, για να μπορέσει να δημιουργήσει απασχόληση, ενισχύει τις γραφειοκρατικές δομές της, με παράλληλο στόχο την ταυτόχρονη εμπέδωση της εσωτερικής εξουσίας, μεσοπρόθεσμα αδυνατεί να εγγυηθεί τις καταναλωτικές ανάγκες του εγχώριου πληθυσμού, οπότε καταφεύγει στην δύνη του εξωτερικού δανεισμού. Αυτή η κινούμενη άμμος την οδηγεί με βεβαιότητα στην υπερχρέωση και στην πολιτική υποδούλωση στα κατεστημένα των δανειστών της.

Για να προμηθευτεί οπλισμό από την Σοβιετική Ένωση το καθεστώς του Νάσερ, ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει την σύγκρουση με το Ισραήλ, αναγκάστηκε να δαπανήσει σχεδόν όλες τις εξαγωγές του βασικού εξαγώγιμου αγροτικού προϊόντος της Αιγύπτου, σε βάση κλίρινγκ, που ήταν το μπαμπάκι.
Η εκδίωξη των Ελλήνων από την Αίγυπτο, επειδή ένα σημαντικό τμήμα της εκεί ομογένειας ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τα αγγλικά συμφέροντα, τα οποία διεκπεραίωνε, στέρησε την χώρα επίσης από ένα σημαντικό δυναμικό στην οργάνωση του εμπορίου και της μεταποίησης.
Ο παραγωγικός μαρασμός της Αιγύπτου που συντελέστηκε συνακολούθως, είχε τις αντίστοιχες συνέπειες στην δημιουργία ψυχοσύνθεσης και συνηθειών του πληθυσμού.
Οι ελπίδες να μπορέσει να εξέλθει ο λαός της Αιγύπτου από την δαγκάνα των διεθνών καρχαριών, που επιβάλουν τα αντίστοιχα πολιτικά δεσμά, υπό το υπάρχον σήμερα συνειδησιακό και οργανωτικό του επίπεδο και μάλιστα μέσα σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής καταρρεύσεως είναι λιγότερες από μηδενικές.
Άρα αυτό το οποίον αποσκοπείται με την δοτή εξέγερση στην Αίγυπτο ευρίσκεται όχι μόνον μακρόθεν των όποιων καλώς νοουμένων συμφερόντων του Αιγυπτιακού λαού, αλλά στρέφεται αναφανδόν εναντίον του και εναντίον της συνολικής ανθρωπότητος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πάσα διαμαρτυρία αποβαίνει εκ προοιμίου άσκοπος και ανόητος. Αυτή όμως έχει νόημα εφ' όσον οργανώνεται σε βάση ειλικρινούς κοινωνικής ανατροπής και όχι από τους διεθνείς νταβατζήδες.

Ο Μουμπάρακ έφυγε. Την εξουσία ανέλαβε ως πιστός σκύλος του ο διεφθαρμένος υπουργός αμύνης Μοχάμεντ Τατάβι, συνεχίζοντας την παραδοσιακή πρόσδεση της διακυβέρνησης της Αιγύπτου στο γραφειοκρατικό μιλιταριστικό κατεστημένο, το οποίο μόνο μια κοινωνία των πολιτών δεν είναι εις θέσιν να προάγει. Δεσμεύθηκε με την διεξαγωγή εκλογών εντός δυο μηνών, αλλά εφ' όσον θεωρεί πρακτέο δύναται να αναβάλει τις εκλογές για ακόμη έξι μήνες.
http://www.independent.co.uk/news/world/africa/is-the-army-tightening-its-grip-on-egypt-2213849.html
Ο έξωθεν πριμοδοτημένος, ο ρόλος του οποίου πρόκειται να ενισχυθεί στο επόμενο μέλλον, διαφαίνεται ξεκάθαρα: Πρόκειται για τα δυο καρκινώματα, που εμφύτευσαν ο ιμπεριαλισμός και τα νεοταξικά κυκλώματα στην πλάτη του Αιγυπτιακού λαού. Οι "ΜΚ"Ο και η Ισλαμική Αδελφότητα. Δυο εξωτερικά ετερόκλητα κατεστημένα, τα οποία προωθούν δυο αντίθετα άκρα. Οι πρώτοι απεργάζονται την διάλυση των παραδοσιακών δομών, με στόχο το πλήρες αξιακό κοινωνικό μπάχαλο. Οι δεύτεροι την πλήρη κοινωνική αρτηριοσκλήρωση, στην βάση της απάνθρωπης Σαρία, ως οι πλέον φανατικοί εκπρόσωποι μιας μεσαιωνικής θρησκείας. Ο τρόπος, με τον οποίον συναντώνται τα πλέον αντίθετα άκρα, δεν μπορεί να προκαλεί απορία, όταν όπισθεν ευρίσκονται τα νεοταξικά κατεστημένα, με τις μυστικές υπηρεσίες, τα ιδρύματα και το κλεμμένο παραδάκι από ένα λαό, την οικονομία του οποίου εξαθλίωσαν, ώστε να μπορούν να εξαγοράζουν συνειδήσεις για τριάκοντα αργύρια.


5. Η ΔΟΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΩΣ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ

Συνεχίζεται...