ΠΟΡΕΙΑ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΠΟΛΥ ΛΕΠΤΟ ΠΑΓΟ

ΕΜΠΡΟΣ - ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΝΤΙΠΕΡΑ

Κάποτε μου είπε ένα παιδί
πως χρόνους
τέρμινα πολλά
τα περιστέρια ο Οδυσσέας εμελέτα.
"Μήν τρέχει ο λογισμός
στο αγνό λευκό μονάχα
στις ζυγισμένες τροχιές
στα δευτερόλεπτα
που ανοίγουνε και κλείνουν με μανία.
Χρόνους
και τέρμινα πολλά
το πετεινό ζητούσε
που τούχαν κόψει της ουράς του τα φτερά
σαν πέρασε αντίπερα
οι Συμπληγάδες".
Μονάχα εάν από την ουρά μας χωριστούμε
σε τούτο το ωραίο
το μέγα κάλεσμα να γίνουμε ανθρώποι
θα βγούμε αντίπερα
αδέλφια

Φίλε μικρέ
σ' ευγνωμονώ που μού μαθες
πόσα αποθέματα ακριβά
ο τόπος
που πατούμε
έχει κρυμμένα
την ώρα που εμφανίστηκα
τον δάσκαλο να παίξω.

Πελαγοφίαλος



ΠΟΡΕΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΛΕΠΤΟΥ ΠΑΓΟΥ


1. ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ

Φοβούμαι ότι όλοι - όλοι ανεξεραίτως - βαδίζουμε πλέον επάνω σε ένα στρώμα πολύ λεπτού πάγου. Τόσο λεπτού, που δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος κανενός.

Εκτιμώ, ότι τα αποτελέσματα των εκλογών δεν εξέπληξαν κανένα. Ούτε τους ψηφοφόρους, ούτε τα κόμματα, ούτε την εξουσία.
Υπό μια έννοια, όλα πήγαν πολύ καλά για όλους. Όλοι έμειναν ικανοποιημένοι (με μόνη εξαίρεση ίσως τον κ. Χατζάρα). Αναμφιβόλως. Γι' αυτό και έσπευσαν να τα εκθειάσουν. Σε αυτούς περιλαμβάνω και τον υποφαινόμενο. Και εάν δεν εκθείασα τα εκλογικά αποτελέσματα ακόμη, το πράττω τώρα.

Ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών είναι οπωσδήποτε η εξουσία. Αλλά ταυτόχρονα - όπως πάντοτε εξ άλλου - είναι και ο μεγάλος χαμένος. Κερδισμένος, διότι λύνει και δένει, έχει την κουτάλα για να κατεβάζει τον αγκλέουρα, κουμαντάρει κατά βούληση τα κατ' αυτήν μικρά ανθρωπάρια, όπως εμείς, βιώνει την στύση της εκ προοιμίου νόθας επιτυχίας και τον οργασμό της άνευ όρων επιβολής. Χαμένος, διότι δεν ζει. Περιορίζεται στην σφαίρα της σκιάς, στην εκούσια καταδίκη της πλήρους αλλοτριώσεως και υποταγής. Διότι πας εξουσιάζων, εξουσιάζεται βάναυσα αυτοβούλως. Η εξουσία, εκτός από βαρύτατη ψυχική νόσο, αποτελεί και την απαράβατη λογική του συστήματος. Έστω κι εάν η εξουσιαστική νόσος συνεπάγεται πλείστα όσα οδυνηρά συμπτώματα, η εξουσία αποτελεί ταυτοχρόνως και την πλέον ισχυρή δρόγα για μια νοσηρώς διεστραμμένη προσωπικότητα. Μια δρόγα, η οποία είναι όχι μόνο καταπραϋντική, αλλά κυριολεκτικά εκτινάσει. Περισσότερο των υπολοίπων τους υψηλά ισταμένους, ή άλλως πώς βαθέως φυλακισθέντας. Αυτούς, που δεν μπόρεσαν να βιώσουν το πλέον μικρό πηδηματάκι στην τρυφερή νεανική περίοδο, όταν εγκλωβισμένοι στα θερμοκήπια έπερναν μαθήματα από τα τζάκια, τα λόμπυ και τα αδελφάτα, για το πώς θα γίνουν "μεγάλοι και ισχυροί", σπουδάζοντας το δόγμα, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, μόνο που μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους.

Η εξουσία είναι πράγματι μαγκιόρα. Αποφασίζει και επιβάλλει, χωρίς καν να διατάσσει. Αυτό που παρακολουθούμε ολόγυρα και το θεωρούμε ως αποτέλεσμα προαιρέσεως και δραστηριοτήτων πλήθους συμμετεχόντων, είναι αποκλειστικά δικό της δημιούργημα. Απλά, διότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας, αλλά μόνο σε αυτήν. Γι αυτό φρόντησε να νας επιβάλλει ένα αριθμό ταυτότητος. Το ποιοί είμαστε (εφ' όσον υποτεθεί ότι είμαστε κάτι) ρυθμίζεται από ένα νούμερο, μαρκαρισμένο στα οπίσθιά μας, όπως στα βόδια του ράτζου.
Κοινωνική μηχανική, μπιχεβιορισμός, μηχανισμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης - όπως το σχολείο και η στρατιωτική θητεία - μηντιακή πλύση εγκεφάλου με ξέβγαλμα την "σοβαρή" και "έμπειρη" γνώμη " ειδικών, χολιγουντιανό παρασκήνιο που μαραμορφώνει ακόμη μια πιο βάναυσα παραμορφωμένη πραγματικότητα, η οποία στήνεται με βάση τις εντολές των "μυημένων" και τα παθογενή σενάρια παραληρούντων "δεξαμενών σκέψης". Πράγματα και καταστάσεις που χωρούν και σε μια μόνη λέξη: Χαβούζα.
Ο Αθανάσιος Στριγάς είχε γλαφυρά καταγράψει κάποτε, ότι η αποδοχή που διακρίνει τις κότες στο κοινωνικό κοτέτσι, εξαρτάται από το καλαμπόκι που μοιράζεται. Μόνο που οι Μισιρλούδες του συστήματος δεν εργάζονται πλέον στους αγρούς, αλλά σε ολόκληρο το πλέγμα επιβολής της αναπαραγωγής του.

Εκτιμώντας λοιπόν την όποια κατάσταση, στο πρώτο που προσπαθώ να εστιάσω την προσοχή, είναι στους λόγους για τους οποίους αποφάσισε το σύστημα αυτή να λάβει την εν λόγω συγκεκριμένη μορφή. Το αυτό βεβαίως πρόκειται να επιχειρήσω - πριν όλων των άλλων - και στην περίπτωση της εκτίμησης του αποτελέσματος των πρόσφατων εκλογών.
Ίσως μου αντιπαραβάλλουν κάποιοι φίλοι και οι φίλες επισκέπτες - όχι τελείως άσκοπα - ότι το σχήμα που προτείνω είναι υπερβολικό. Η αφαίρεση όμως, ως προσπάθεια να τονιστούν τα κύρια και να περάσουν σε δεύτερο πλάνο τα λιγότερα σημαντικά, χαρακτρίζεται από την φύση της από το στοιχείο της υπερβολής. Η ανάδειξις όμως των κομβικών δεδομένων είναι αυτή, που επιτρέπει τον εντοπισμό κάποιων ουσιαστικών διαδικασιών, ειδικά στην περίπτωση που επιχειρείται αυτές να κρατηθούν αφανείς με την σκόπιμη επικάλυψή τους. Αναμφίβολα και οι υπόλοιπες μεταβλητές, που συμμετέχουν στην συγκρότηση μιας κοινωνικής πραγματικότητος, διαθέτουν σχετική ελαστικότητα και αυτονομία έναντι του ασφυκτικά έντονα προσδιοριστικού ρόλου του συστήματος. Δεν σκοπεύω να τις παρακάμψω, ή να τις αποσιωπήσω, εφ' όσον όμως πρώτα τύχει επεξεργασίας το κεντρικό ερώτημα που έθεσα.

Αξίζει νομίζω μετά από αυτήν του γενικού χαρακτήρος αναφορά - την οποία κρατάω για να την επαναφέρω στο τέλος αυτής της προβληματικής - θέλω να τοποθετηθώ στους επι μέρους συμμετέχοντες στην εκλογική διαδικασία, ως μέρη του συστήματος. Διότι - ας μου επιτραπεί η παρατήρηση χωρίς να θέλω να θίξω κανένα συγκεκριμένα - ότι εφ' όσον ο καθείς δεν απεργάζεται την ανατροπή του συστήματος βάσει συγκεκριμένης και ζώσης στρατηγικής και τακτικής, και όχι βερμπαλιστικά ή ευρισκόμενος σε φάση ονειρώξεων - αποτελεί εκούσιο ή ακούσιο τμήμα του. Αφού όμως προτάξω μια παρατήρηση, στην οποία αποδίδω χαρακτήρα - κλειδί, όσο αφορά την εκλογική στραγική της εξουσίας, η οποία ελέγχει μεν τα κόμματα, αλλά λειτουργεί πρωτίστως υπέρ άνω όλων των συμετεχόντων στην εκλογική διαδικασία:


2. ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΥΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Κακώς αποδίδεται αποκλειστικά στον "πρωθυπουργό" η στρατηγική πολιτικοποίησης των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, με αφορμή τις δηλώσεις του, ότι εάν αποτύχει το κόμμα του σε αυτές, θα προβεί στην διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών. Κατ' αρχήν αυτή η δήλωση, σε μια φάση που η κυβέρνηση υφίσταται γοργότατη φθορά στην εκλογική πελατεία της αλλά και γενικότερα, συσπειρώνει περισσότερο τους αντιπάλους παρά τους οπαδούς της. Αυτό που διακήρυξε έμμεσα ο κ. τζέφρυ, είναι ότι σε περίπτωση που το κόμμα του δεν έχει ικανοποιητική επιτυχία, θα επέλθη μια ρωγμή στους δια ψευδών διακηρύξεων επιβεβληθέντας απαταιώνας - πάτρωνας του μνημονείου. Στην ουσία δεν μπορεί να υπάρξει πιο αφελής εκλογική καμπάνια. Για ποιο λόγο όμως ένας παπατζής - δηλαδή αποδειγμένα μέγας μάστορας της πολιτικής εξαπατήσεως - ναρκοθετεί χονδροκομμένα τις πενιχρές ελπίδες να κρατηθούν στο μαντρί του κάποιοι αφελείς ή πελάται;

Αντίστοιχη όμως πολιτικοποίηση ενός άλλου είδους εκλογών κλιμάκωσαν και άπαντες οι λοιποί. "Aντιμνημονιακοί" και μη. Ακόμη και η σούπερ υπεραυξημένη αποχή, πολιτική δυσαρέσκεια κατέγραψε. Πρόκειται δηλαδή για εκλογές, οι οποίες μόνο δημοτικό και περιφερειακό χαρακτήρα δεν είχαν.
Θα αντιπαραθέσει ίσως κάποιος, ότι οι δημοτικές εκλογές σχεδόν παντού και ανέκαθεν αποτελούν κοκορομαχίες κομμάτων, στις οποίες τα τοπικά προβλήματα επιτελούν μόνο ρόλο προσχήματος και νομή λείας μεταξύ ομάδων μαφιόζικου χαρακτήρος, που λειμαίνονται τους δήμους και τις κοινότητες. Αυτό βεβαίως είναι πραγματικό. Όμως, πάντοτε στα πλαίσια αυτής της διαστροφής δεν παύουν στο πίσω μέρος του εγκεφάλου των εκλογέων να υπάρχουν με θολό τρόπο και κάποια από τα γνήσια τοπικά προβλήματα. Σε αυτές τις εκλογές η μεγάλη - αν και προκρούστεια ταλανισμένη - έννοια που λέγεται ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ήταν παντελώς απούσα.

Για ποιον όμως λόγο αποβλέπει η εξουσία στην πλήρη αποπομπή της αυτοδιοικητικής προβληματικής, στην φάση μάλιστα όπου επιβάλλεται άνωθεν και έξωθεν η εφαρμογή ενός τελείως νέου συστήματος περιφερειακής (αποδι)οργάνωσης; Και γιατί η μετατροπή της χώρας σε ένα ταψί μπακλαβά σε γαμήλιο τραπέζι ληστών καταλήγει να είναι το τριτεύον θέμα, ακόμη και από αυτούς που έχουν κριτική διάθεση έναντι του συστήματος;
Πολλοί θεωρούν, ότι με την επιβολή του μνημονίου το σύστημα περνάει κρίση. Αυτή η εκτίμηση όμως δεν είναι ορθή. Αναμφίβολα το σύστημα πατάει με αυτήν την επιλογή επάνω σε ένα πολύ λεπτό στρώμα πάγου. Δεν πρόκειται όμως για κρίση, αλλά για το πάρσιμο μιας προαποφασισμένης και πολύ έντονα μελετημένης, απίθανα κλειστής στροφής, με στόχο να ξεφύγει το όχημα από την πίστα και να τσακιστεί επάνω στα παραπέτα. Εδώ ο στόχος από πλευράς συστήματος δεν είναι η πίστα, αλλά το όχημα. Γι' αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν τα συνεργεία που περισυλλέγουν τα συντρίμμια και τα πετούν στους κάδους νεοταξικής ανακύκλωσης.
Όμως η στροφή δεν παύει να είναι υπερβολικά κλειστή, φέρνοντας προσωρινά όλη την πίστα σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Διότι μέσα στην φούρια και τον πανικό μπορεί να αρπαχτούν και άλλα σασιά. Άρα χρειάζεται προσοχή.

Η προσοχή που επιβάλλεται να δαπανήσει το σύστημα στην φάση της μνημονιακής καταστρόφας αφορά τον κίνδυνο που συνδέεται με την αμφισβήτηση του ιδίου. Δηλαδή την εμφάνιση ανατρεπτικών διαθέσεων, που δομούν συγκεκριμένες ουτοπίες. Άρα πρέπει να ξεχερσωθεί το έδαφος επί του οποίου μπορεί να αυγατίσει μια επαναστατική προοπτική.
Βάση όμως της δημοκρατίας είναι το πρωτογενές κύτταρό της. Εκεί όπου δημοκρατία δεν σημαίνει αντιπρποσώπευση, αλλά άμεση συμμετοχή. Τουτέστιν οι οργανώσεις βάσης σε τοπικό επίπεδο, οι οποίες στηρίζονται στην άμεση δημιουργική συμμετοχή των πολιτών. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε και έπρεπε να είναι μια ουσιαστική αυτοδιοίκηση.

Λίκνο της Δημοκρατίας κατά την κλασσική περίοδο υπήρξε η Πόλις. Όταν η Πόλις μετετράπη σε συμμαχία και η συμμαχία σε ηγεμονία, η Δημοκρατία εξέλιπε. Δεν είναι δυνατόν μια Δημοκρατία να εξασκεί καταπίεση σε άλλους. Η διαπίστωση, ότι "λαός που καταπιέζει, καταπιέζεται" είναι ορθή και έχει μοιραίες συνέπειες γι' αυτούς που θεωρούν την Δημοκρατία προνόμιο γκρούπας.
Μια ουσιαστικά επαναστατική προοπτική, δεν μπορεί παρά να προσβλέπει προς μια ζωντανή και ειλικρινή Δημοκρατία, η οποία αναδυκνύει την προσωπικότητα μέσα από την συλλογικότητα, πέρα από την μονοκουλτούρα της ισοπεδωμένης κολλεκτίβας, πέρα από την ανάθεση του πεπρωμένου στις αλλότριες χείρες γόνων, κομισσάριων, "ειδικών" με "αγαθές προθέσεις", οι οποίοι θέλουν σώνει και καλά να καθήσουν στο σβέρκο μας και να παίξουνε τάβλι στην πλάτη μας, μόνο και μόνο επειδή ο κηπουρός των θερμοκηπίων που επωάσθησαν ισχυρίστηκε ότι αυτοί φέρνουν την καλύτερη ζαριά. Ο Λόγος στην Δημοκρατία αποτελεί Έργο. Έργο άμεσης δημιουργικής προσφοράς ΤΗΣ ΒΑΣΗΣ. Και αυτό συντελείται στις πρωτογενείς εκκλησιαστικού χαρακτήρος οργανωτικές μονάδες, όπου αυτή συσπειρώνεται. Σε μια κοινωνία όπου κατισχύουν οι ιδέες και όχι τα ιδεολογήματα, το προσωπικό παράδειγμα και όχι το καουμποϋλίκι, η ταπεινοφροσύνη των υψηλών οραμάτων και όχι το μανατζεριλίκι των μηχανισμών. Διότι έτσι μόνον μπορεί το τοπικό να αναδεικνύει και ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ το κεντρικό, χωρίς να καταδυναστεύει το κεντρικό την Κοινότητα. Δίοτι διαφορετικά, "ενώ ο Λόγος είναι κοινός, προποιούμεθα ότι έχουμε ιδίαν φρόνησιν". Το σύνθημα "να σκεφτόμεθα οικουμενικά και να δρούμε τοπικά" δίδει το προβάδισμα στο ουσιαστικό υποκείμενο της Δημοκρατίας που είναι ο Πολίτης, δηλαδή όχι ο ιδιώτης, όχι το τομαράκι, αλλά ο τον Κοινόν Λόγον προάγον. ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΑΥΤΟ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ. ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΚΤΥΠΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΣΗ ΕΝΤΑΣΗ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ.


3. ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΚΗ ΦΕΡΟΝΤΑΣ

Πολύ λεπτό το στρώμμα του πάγου επάνω στο οποίο πατούμε. Το ίδιο όμως ισχύει και για την εξουσία. Διότι εάν αυτό σπάσει και πέσουμε μέσα στο παγωμένο νερό, κάθε θραύσμα πάγου είναι καφτερό και αιχμηρό. Δηλαδή μπορεί να αποτελεί όπλο, στα χέρια αυτών που είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι. ΔΙΟΤΙ - ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ - Ο ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΦΟΒΑΤΑΙ. Με την διαφορά, ότι κάθε μάχη απαιτεί στράτευμα. Κάθε αξιόμαχο στράτευμα όμως προϋποθέτει την στράτευση, την εκπαίδευση, την σιδηρά αυτοπειθάρχιση, την ανάδειξη στρατηγικής, την επιθετική τόλμη, την ευφυία των ελιγμών τακτικής υποχωρήσεως, αλλά υπέρ άνω όλων την ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΙΜΗΣ. ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΟΜΩΣ ΕΚΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ.
ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΑΝ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΛΑ Η ΑΙΣΘΗΣΗΣΙΣ ΤΙΜΗΣ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΓΚΑΤΕΛΙΨΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ, ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ, ΜΑΡΤΥΡΩΝ, ΗΡΩΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΟΣ ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΓΟΝΟΤΥΠΟ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ "ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΙ ΣΤΟΥ ΞΕΠΕΣΜΟΥ ΤΗΝ ΣΚΑΛΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ - ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ".


4. ΧΑΣΑΝ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΣ - ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΧΑΝΟΝΤΑΣ

Πράγματι όλοι κέρδησαν. 'Ομως χάνοντας. Όπως άδουν οι "Πυξ Λαξ":

"Aγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα...

...Οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί σε λυγίζουν όπου και να 'σαι"
Ή κατά Γιάννη Αγγέλακα:
"Ο χαμένος τα παίρνει όλα".

Φρονώ ότι ορθή υπήρξε η γενική διαπίστωση ότι αυτός που πριμοδοτήθκε περισσότερο όλων από το εκλογικό αποτέλεσμα ήτο το ΚΚΕ. Με μία άνοδο πέντε χιλιάδων ψήφων από τις τελευταίες εκλογές πέτυχε να εδραιώσει άνευ προηγουμένου την στρατηγική που έθεσε στα πλαίσια της μεταπολίτευσης. Ως τιποτένιο για την υπόθεση του λαού κοινοβουλετικό εξάρτημα μιας κοινοβουλευτικής βιτρίνας. Χώρος του επαναστατικού βερμπαλισμού και της επαναστατικής γυμναστικής, με στόχο την εκτόνωση, το υλικό και ψυχολογικό βόλεμα αμετανόητων στελεχών, μελών και οπαδών.
Μακρόθεν του ρίσκου της όποιας συγκρουσιακής επιλογής με το σύστημα. Φράση αντί αναλύσεως, πρόσδεση στο παρελθόν αντί οραματισμού για το μέλλον, συνθηματολογία αντί ουσιαστικής ζυμώσεως, λιώσιμο σόλας σε πορείες αντί συσπείρωσης με συγκεκριμένες στοχεύσεις, "προοδευτισμός" όπως αυτός παράγεται στα σεντούκια της Μπίλντμπεργκ αντί αμφισβητήσεως των τρωτών σημείων του συστήματος, όπου μπορούν να επάλθουν πλήγματα.
Μετά από ένα χρόνο κλιμάκωσης του μνημονίου ένα κόμμα αμφισβήτησης όφειλε να έχει τουλάχιστον θεαματική άνοδο της επιρροής του. Αντ' αυτού ακίνδυνη στασιμότητα, η οποία εξασφαλίζει την συνέχιση της συμμετοχής των στελεχών στα σαλόνια της εξουσίας, την ασυλία από διώξεις στα μέλη, την παρηγοριά της ανέξοδης εκτόνωσης στους οπαδούς.
Σφυροδρέπανα καταλληλότατα για να ξύνουν πατσές.

Ο δεύτερος μεγάλος κερδισμένος από το εκλογικό αποτέλεσμα είναι αναμφιβόλως το "κυβερνόν" "κόμα" και προσωπικώς ο κ. "πρωθυπουργός".
Τι όμορφα στρώνει τα πράγματα η εξουσία! Αφ' ενός σου δωρίζει την ηδονή της πλοήγησης του σαπιοκάραβου για να το ρίξεις στους υφάλους, αφ' ετέρου μόλις αυτό αρχίζει να μπάζει νερά, σου φέρνει το ιπτάμενο μηχάνημα του Παλαιοκώστα, για να την κάνεις με μαλακά πηδηματάκια.
Αφού έτσι κι αλλιώς για πνύξιμο το πηγαίνουμε, τι πιο ωραία απαλλαγή να μας διώξουν αφού το πετάξαμε στο ποτάμι με δεμένη πέτρα στο λαιμό.
- Δεν μας αφήσατε να ολοκληρώσουμε το έργο μας!!! Αλήτη λαέ εσύ φταις!!! θα φωνάζουμε επάνω στα μπάζα μιας χώρας, παίρνοντας το αεροπλάνο για την Μινεσότα, πριν την διεθνή προαγωγή στα θέρετρα της παγκόμιας δικτατορίας.
Πράγματι χοντρή επιτυχία μόνο μέσα σε ένα χρονάκι με στόχο την ήρεμη απαλλαγή. Απώλεια σχεδόν ένός εκατομμυρίου ψήφων. Μαγκιά, χοντρή μαγκιά.
Τότε βέβαια θα ανοίξουν οι δουλειές και για το έτερον ήμυσι του κ. Τούρκογλου, στα πλαίσια της κυβέρνησης συνασπισμού αποκομμάτων, που θα λάβει εντολή να "ολοκληρώσει" το "έργο".
Μόνο μια σημαντική παράλληψη καταγράφηκε. Αμελήσατε να φαρδύνετε λίγο τις πόρτες για να μπορέσει να εξέλθει και ο "αντιπρόεδρος".

Ο τρίτος μεγάλος κερδισμένος του εκλογικού αποτελέσματος είναι ο κ. Σαμαράς και οι οπαδοί του. Πράγματι επέτυχε στα πλαίσια κατεδάφισης των δομών της μεταπολίτευσης, που αποβλέπουν στην κατάργηση πάσης πλασματικής ευστάθειας του καθεστώτος, στην μετατροπή της ΝΔ. σε μια μεγάλη Πολιτική Άνοιξη. Δηλαδή από κόμμα "εξουσίας" σε απόκομμα του 15% συνυπολογιζούμενης της αποχής, την οποία αυτός βασικά χρεώνεται, ως αξιωματική "αντιπολίτευση" ενός κοινοβουλίου με πλήρως μπαταρισμένη "κυβέρνηση".
Ικανότερος στο νιού σπικ από τον τύποις αντίπαλό του επέτυχε να ονομάσει την γκρούπα "κόμμα", τον συντηρητισμό "ανατροπή", τον άκρατο πατερναλισμό "δημοκρατία βάσης", τις γενικόλογες διακηρύξεις "πρόγραμμα".
Με απώλεια μισού εκατομμυρίου ψήφων επέτυχε να φέρει την άνοιξη μέσα στι φθινόπωρο, εδραιώνοντας την μονοκρατορία του μέσα στο απολειφάδι της ΝΔ.
Ίσως μετά τις συμφορές που αναμένονται να φέρει η κλιμακούμενη κυβέρνηση γκρουπούσκουλων χρειαστεί κάποιος "σωτήρας". Μόνο που δεν θα υπάρχει τότε πλέον χώρα.

Οι κκ. Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη και Κουβέλης κέρδησαν και αυτοί, εφ' όσον σε συναργασία με τον κ. Τούρκογλου βρέθηκαν πιο κοντά στην καρέκλα. Ακόμη και ο ιδιοκτήτης ενός γραφείου κηδειών είναι επιχειρηματίας. Μόνο που παράγει πραγματικό έργο, διότι δεν ενταφιάζει χώρες.

Η ολόθεν αναδυόμενη πτωμαΐνη είναι επόμενο να πριμοδοτεί πλουσιοπάροχα τους βαμπιριστάς. Έτσι και ο κ. Μιχαλολιάκος ενίκησε με το 5%. Δυστυχώς για το ποντίκι που βρυχάται έχει κατατεθεί κόπυ-ράιτ από τον Ροζ Πάνθηρα. Έτσι για την "χρυσή" "αυγή" (ευτυχώς που δεν ζήτησε κοπυ-ράιτ ο Αλάιστερ Κρόουλυ) έμεινε μόνο ο αρουραίος που βρυχάται. Οι υπόνομοι του ναζισμού έστω κι αν έχουν βαθιά τις ρίζες τους στον σιονισμό και στην Γουώλλ Στρητ, ο Χίτλερ ήταν μόνο η γενική πρόβα για τον αντίχριστο. Η επιλογή πέφτει πλέον στους κινέζους, για να αναδειχθούν σε επικεφαλείς της παγκόσμιας δικτατορίας και αυτοί προθυμοποιήθηκαν να αγοράσουν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας.
Οι κινέζοι φασίστες, είναι εμπορικά μυαλά και μαζεύουν τον παρά ακόμη και με κινητά εκτελεστήρια αντιπάλων του καθεστώτος, με στόχο την αφαίρεση και εμπορεία ανθρωπίνων οργάνων. Σε μια εποχή, όπου όλα πωλούνται και αγοράζονται, δύσκολα μπορεί να γίνει γούνα βιζόν από τρωκτικά. Αλλά για αποψίλωση του πατριωτικού χώρου καλά είναι.

Ζητώ συγγνώμη από τον κ. Αλαβάνο που δεν θα επεκταθώ στο πρόσωπό του. Το γιαούρτι μπορεί να έχει ευεργετική επίδραση στην επιδερμίδα, όχι όμως στα πληκτρολόγια.


5. ΠΟΡΝΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Αγαπητή μου εξουσία:

Τα έστησες όλα ωραία και καλά. Έφτιαξες την αποχή πλειοψηφία, για να γίνει ακόμη πιο σαθρό το δοτό σου καθεστώς της μεταπολίτευσης.
Γελάς ακόμη και με αυτούς που έκαναν αποχή για να διαδηλώσουν μια αγωνιστική πράξη απόρριψης της πράσινης τσόχας με την σημαδεμμένη τράπουλα που έστησες.
Ξεχερσώνεις Γη Αγία με όγκους διοξίνης. Βλέπεις τα ταπεινά σπόρια στην παλάμη μας και θέλεις να είναι σάπια και μεταλλαγμένα.
Όμως εδώ είναι θαμμένα τα κόκαλα των προγόνων.
Το δάκρυα τόσων προδομένων. Τα αιμοσφαίρια αυτών που εδώ και χιλιάδες χρόνια γραπώνονται στο συρματόπλεγμα και το σφίγγουν για να το σκίσουν.

Πατάμε αγάπη μου επάνω σε λεπτό, πολύ λεπτό πάγο.
Γνωρίζεις πόσες φορές πνιγήκαμε τα μπάσταρδα.
Όμως
πρόσεξε
τον Γιάννη:
ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ.