ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Με την αφορμή της βάρβαρης επίθεσης των κανιβάλων στην νηοπομπή της ανθρωπιστικής βοήθειας προς την Γάζα παρουσίασαν κάποιες, κατά βάση αποδεκτές, πατριωτικές ιστοσελίδες την προβληματική τους, κατά πόσο είχε νόημα και υπήρχε όφελος να συμμετέχουν Έλληνες ακτιβιστές σε μια ενέργεια, η οποία είχε έντονη τουρκική συμμετοχή, με αναμφίβολη εμπλοκή των Νεοοθωμανών.
Χωρίς να προβληματιστούν οι εν λόγω ιστολόγοι, ούτε για την καθαρά ανθρωπιστική πλευρά του ζητήματος, ούτε για το ηθικό χρέος να βοηθηθούν από τον Ελληνικό λαό και με αυτήν την δυνατότητα οι αναξιοπαθούντες άμαχοι στην Γάζα, στηρίχθηκαν αποκλειστικά σε κριτήρια διπλωματικού οφέλους, ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΘΑΡΑ ΩΦΕΛΗΜΙΣΤΙΚΑ, επιχειρηματολογώντας για την ανάγκη εφαρμογής μιας τακτικής πέρα από ηθικά προτάγματα. Με νοητικούς ακροβατισμούς, ότι προέχει δήθεν το Κυπριακό πρόβλημα, σαν να διέθεταν κάποιο στρατό σε επικείμενη εκστρατεία, τα τμήματα του οποίου εκαλούντο να διανείμουν. Και χωρίς να παρουσιάσουν ταυτόχρονα και μια άξια λόγου ανάλυση, πέρα από το αυτονόητο και τοις πάσι γνωστό γεγονός ότι το τούρκικο καθεστώς είναι βάρβαρο και φασιστικό, άρα δεν δικαιούται να παράσχει βοήθεια σε άλλους, διότι το ίδιο καταπιέζει άλλους.
Αυτό το επιχείρημα είναι βασικά σαθρό. Πότε διαμαρτυρήθηκαν αυτοί οι φίλοι για την ανθρωπιστική βοήθεια που παρείχαν στα πλαίσια του ΟΗΕ, ή άλλοι οργανισμοί, οι ΗΠΑ ή η Αγγλία, χώρες που παραβιάζουν μαζικά τα ανθρώπινα δικαιώματα, στα πλαίσια της Ιμπεριαλιστικής πολιτικής τους;
Για ποιους λόγους δικαιούνται οι αρχιτέκτονες του Γκουαντάναμο να βοηθούν - αναμφίβολα για λόγους ιδιοτελούς σκοπιμότητος - και όχι οι σφαγείς των Κούρδων, ή οι δυνάστες των δημοκρατικών δυνάμεων στην Τουρκία;
Πολύ συχνά η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας έχει καλυμμένο ιδιοτελή χαρακτήρα, που στοχεύει να αποκαταστήσει το γόητρο ενός δυνάστη, ή να αυξήσει την πολιτική του επιρροή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτοί που έχουν άμεση ανάγκη των εφοδίων, αντιμετωπίζοντας σκληρό πρόβλημα επιβίωσης πρέπει να απορρίψουν την παραλαβή των εφοδίων, για ιδεολογικούς λόγους, ή για λόγους τακτικής σκοπιμότητος, που εγκύπτουν στον εγκέφαλο του κάθε χορτασμένου, που στρογγυλοκάθεται χωρίς να απειλείται άμεσα η επιβίωσή του στο γραφειάκι του.
Η νοοτροπία ότι "αυτός που προστατεύει ο εχθρός μου, δεν δικαιούται την βοήθειά μου" είναι στην καλύτερη περίπτωση ηλίθια (διότι την εκπροσωπούν και πληρωμένοι χαφιέδες).
Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ.
ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ, ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΗΣ.
Η ΔΗΘΕΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΤΑΞΗ ΑΠΟΤΑΛΕΙ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΚΑΠΤΕΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΜΕΝΟΥ, ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ.

Είναι κοινότυπο να ισχυρίζεται κάποιος, ότι στην συγκεκριμένη ανθρωπιστική αποστολή υπήρξε ΚΑΙ τουρκικός δάκτυλος, με στόχο την προώθηση της πολιτικής του Νεοοθωμανισμού, η οποία σαφώς στρέφεται εναντίον της Ελλάδος.
Είναι όμως αυτό το δεδομένο αρκετό για να μηδενισθεί η αξία της συμμετοχής ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, αγνών, ανιδιοτελών και ηρωικών ανθρώπων, που ήθελαν με υψηλή προσωπική διακινδύνευση να βοηθήσουν τα παιδιά, τις γυναίκες, τον αναξιοπαθούντα χειμαζόμενο άμαχο κόσμο στην Γάζα, σπάζοντας την κρατική, φασιστική τρομοκρατία του Ισραήλ, ξεφτιλίζοντας την μεθοδολογία του διεθνώς με την απαράμιλλη αυτοθυσία τους.

Δεν έχασαν ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ για το λιντσάρισμα - έστω των Ελλήνων ακτιβιστών - από 500 λιμενικούς του κράτους - φυλακή, για τα δάκτυλα που τους έσπασαν, για τα ηλεκτροσόκ, για τις δηλητηριώδεις ενέσεις, για το ρίξιμο στα μπουντρούμια των ταλμουδιστών.
Οι οποίοι δεν ήταν "πατριώτες" που κρατάνε λιβάνι, ούτε για τον προσωποπαγή Σαμαρά - Μπίλντερμπεργκ, ούτε για τον ξιπασμένο πράκτορα της ξενοδουλείας Καρατζαφέρη.
Ήταν κοινωνικοί αγωνιστές και δεδηλωμένοι ενεργοί πατριώτες, όπως τα μέλη του Άρδην, που βρίσκονται στα τώρα σιωνιστικά κάτεργα.
Διότι πατριωτισμός δεν είναι να γράφει κάποιος στα φόρα για να προβάλει αυτόν που θεωρεί πρότυπο την Μέρκελ και ταν άνθρωπο της CIA και της French Connection Σαρκοζί.

Αυτοί οι ιστολόγοι δεν είχαν καν την ευαισθησία να ζητήσουν με σθένος την απελευθέρωση των πατριωτών που βρίσκονται στα σιωνιστικά κάτεργα.
Μόνο "διπλωματική" "ανάλυση στρατηγικής" ήξεραν να κάνουν και αυτή παραθέτοντας χωρία από βιβλία και μελέτες, που γράφηκαν με άλλη αφορμή και για άλλη συγκυρία, του Κονδύλη ή του Ήφαιστου, που τους έκαναν μια ζωή καραμέλα, χωρίς να μπορούν να διαμορφώσουν κάποια συμπεράσματα, που θα συνέβαλαν παραγωγικά στην εκπόνηση μιας δημιουργικής Εθνικής Στρατηγικής.

Διότι, ΓΙΑ ΝΑ ΠΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ, Η ΧΩΡΑ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ, παρά την αρθρογραφία αυτών των περισπούδαστων ιστολόγων.
ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΟΝΟ Η ΚΥΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΗΓΗΤΑΔΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕΔΡΑΣ.
ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ ΠΟΥ ΨΟΦΑΝΕ ΓΙΑ ΛΙΒΑΝΙ ΚΑΙ ΣΕΡΝΟΥΝ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ.
ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Χωρίς αυταπάτες ότι τέτοια ζωτικής σημασίας ζητήματα μπορούν να προωθηθούν στα γρήγορα και με εύκολο τρόπο, παραθέτω στην συνέχεια σχόλιό μου, αναφερόμενο στην τρέχουσα στρατηγική της τουρκικής κυβερνήσεως, που προώθησα σε σημερινή ανάρτηση του περιοδικού Άρδην. Πιστεύω ότι περιέχει κάποια ουσιαστικά στοιχεία, έστω κι αν αυτά παρατίθενται με τηλεγραφικό τρόπο:


Έχει φανεί από την υποστήριξη που δίνουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ στους Κούρδους, ότι τα σχέδια διαμελισμού της Τουρκίας αποτελούν υπαρκτό δεδομένο.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του Κεμαλισμού, ως δημιούργημα της φράξιας Ρόκφέλερ ιστορικά, ήταν η ενδογένεια. Στο σύστημα έπρεπε να ενταχθεί το μιλιταριστικό κατεστημένο των 150.000 εκπαιδευμένων αξιωματικών, οι οποίοι ανεδείχθησαν στα πλαίσια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τους οποίους προσεταιρίστηκε ο Κεμαλικός μηχανισμός (και τους οποίους κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής έθεσε σε κίνηση ως δήθεν ατάκτους Τσέτες) παραμερίζοντας τους Νεοτούρκους.

Αυτοί, ως κορμός ενός γραφειοκρατικού - στρατοκρατικού μηχανισμού, δεν ήταν δυνατόν να αποδεχθούν ένα παθητικό ρόλο λακέ των Δυτικών για την χώρα τους. Όσο τα συμφέροντα Δυτικών και ενδογένειας μπορούσαν να συνδυαστούν, υπήρξε κοινή πορεία.
Εν όψει διαμελισμού ήταν επόμενο να υπάρξει διάσπαση. Σε λακέδες που είχαν στήσει οι Δυτικοί, οι οποίοι εκφράζονται από την "Εργκένεκον" και από ενδογενείς, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να βρουν μια νέα πλατφόρμα.

Αυτή υπήρξε η επιλογή του Ισλαμισμού, ως πολύ έξυπνη στρατηγική επιλογή αυτών των δυνάμεων, για τον λόγο ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την στρατηγική του συνασπισμένου αντιπάλου τους (φράξια Ρόκφέλερ, Σιωνιστικό λόμπι, Προτεστάντες της Scull and Bones) στον χώρο της Πρόσω Ασίας και Μέσης Ανατολής:
Σε μια συμμαχία με τις δυνάμεις του Χαλιφάτου, το οποίο είχε ηττηθεί με την τελική πτώση του Οθωμανισμού, θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την ηγεμονία στον γενικότερο χώρο, εκτοπίζοντας βαθμηδόν αυτήν που αποτελούσε το βασικό στήριγμα των Δυτικών και των μυστικών τους Υπηρεσιών στην περιοχή. Δηλαδή την Ισλαμική Αδελφότητα και τους Βαχαμπιστές. Η επιρροή των Ταλιμπάν και του Μπιν Λάντεν είχε αρχίσει να φθίνει, από την στιγμή που οι Δυτικοί μπήκαν στον Αφγανιστάν στρατιωτικά, παραβιάζοντας ανοικτές θύρες, δημιουργώντας σημαντικό κενό, που διευκόλυνε την συντονισμένη είσοδο του Χαλιφάτου στα δρώμενα.

Ήταν επόμενο, αυτή η συμμαχία ενδογενών δυνάμεων του Κεμαλισμού με το παραδοσιακό Χαλιφάτο να προσλάβει μια νέα μορφή, στα πλαίσια του λεγόμενου Νεοοθωμανισμού. Αποβλέποντας σε μια συμμαχία με τους Σιίτες και συνεπικουρούμενοι από την επιρροή τους στους Τουρκογενείς της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, θα μπορούσαν έτσι να αναπτύξουν μια γενικότερη επιρροή στον Ισλαμικό χώρο, περιορίζοντας αυτήν των Δυτικών. Η επιρροή τους στους Τουρκογενείς θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σοβαρό διαπραγματευτικό ατού απέναντι στους Ρώσους, στην προοπτική της επίτευξης μιας συμμαχίας σκοπιμότητος, ώστε να αποκτήσουν ένα βασικό στήριγμα ενάντια στα σχέδια διαμελισμού της Τουρκίας.

Το δόλωμα των δυτικών έναντι αυτής της στρατηγικής, είναι η νομή που προσφέρουν οι Δυτικοί στον Νεοοθωμανισμό, στα πλαίσια του διαμελισμού της Ελλάδας, που αυτοί κλιμακώνουν. Φυσικότατα το δέλεαρ για τους Νεοοθωμανούς είναι πάρα πολύ σημαντικότατο: Δυτική Θράκη, Αιγαίο - που λόγω πετρελαίων είναι και σοβαρής οικονομικής σημασίας - και Κύπρος. Το σημαντικότερο όλων όμως όλων είναι ότι αυτή η κατεύθυνση αποτελεί λόγω ιστορικού προηγούμενου, παράδοσης, νοοτροπίας και συνδρόμων την αιχμή του δόρατος του Τουρκικού επεκτατισμού.

Η Τουρκία ακροβατώντας μεταξύ των δυο αυτών επιλογών, από την μια κλείνει να τα νώτα της σε συνεννόηση με την Ρωσία, από την άλλη αυξάνει την διαπραγματευτική της ικανότητα απέναντι στους Δυτικούς, αυξάνοντας την επιρροή της στις ισλαμικές μάζες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι μετά την βάρβαρη επίθεση των κανιβάλων του Ισραήλ ενάντια στην ανθρωπιστική επέμβαση, η Νεοοθωμανοί βγαίνουν πολύ κερδισμένοι. Ότι η τακτική τους συνεπάγεται μεγάλη διακινδύνευση προκαλώντας έντονα τους Δυτικούς, είναι επόμενο. Όμως στην δεινή θέση που περιήλθε η Τουρκία, λόγω των επιλογών των Δυτικών, οφείλει να εφαρμόσει όχι μόνο τολμηρή, αλλά και παράτολμη πολιτική. Οι επιλογές της όμως είναι έξυπνες και χαρακτηρίζονται από στρατηγική ευστοχία και τακτική ευστροφία.

Δυστυχώς το αντίθετο ισχύει για τον Ελληνικό λαό, που βρίσκεται μέσα στην μέγγενη πολλαπλών αντιπάλων. Χωρίς ουσιαστική στρατηγική, με πλήρως διαβρωμένο κατεστημένο πολιτικάντηδων που είναι λακέδες και ανίκανοι, πέρα από τις μεγαλοστομίες τους, χωρίς οργανωμένη πνευματική ηγεσία, μέσα σε δύνη που προαναγγέλλει φοβερούς κινδύνους.