ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΙΧΟΥΡΓΙΚΗΣ

Μετά από μια δύσκολη από δουλειά εβδομάδα, δεν μου παρέμενε παρά το καταφύγιο στιχουργικής.

Θέλω να αφιερώσω τους στίχους παλαιών ασμάτων που ακολουθούν στους φίλους της σελίδας, Νίκο, Ζάχαρη, Mara, και αλλενάκι, που έγραψαν ευγενικά σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση:

Επειδή όμως δεν υπάρχει πιο αναμενόμενο από το αναπάντεχο, ακόμη μια φορά η τηλεπάθεια έκανε θραύση: Ενώ σκανιάριζα κάποιες από τις ωραίες προσκλήσεις για τις εμφανίσεις της "ΠΟΡΦΥΡΑΣ" που είχε φιλοτεχνήσει ο Ιωάννης (αυτοεικονιζόμενος στο κέντρο της πρόσκλησης πιο πάνω) έσκασε αυτός μύτη στα σχόλια.
Στον Γιάννη τι μπορώ να αφιερώσω; Μαζί φτιάξαμε το πάλαι ποτέ την μπάντα, που σταμάτησε το 2000 (μΧ.). Δεν είναι μόνο συνιδιοκτήτης των ασμάτων (ακόμη ηχεί στα αυτιά μου αδελφέ Ιωάννη η φωνή σου στον "Αετό" καθώς και η αξέχαστη φυσαρμόνικα) αλλά και αρχειοφύλακας των Basement Tapes. Σίγουρα κάποτε στο μέλλον, όπως επιθυμείς, θα βρεθούμε πάλι μαζί στα υπόγεια, για εκδίωξη φαντασμάτων.



ΕΙΣ ΠΕΣΟΝΤΑΣ Β΄ΜΟΙΡΑΣ ΟΡΕΙΝΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΑΣ

Στον Πενταδάκτυλο απιθώνω ένα λουλούδι
μας πρόδωσαν αδέλφια
τα πολυβόλα σκίσαν τις καρδιές μας
πεθαίνω...
με κάθε σπιθαμή εδάφους που ξεπουλάμε
κάθε τραγούδι που ξεχνάμε
κάθε κόκκο αλήθειας που σκοτίζουνε
όταν συνηθίζουμε
όταν προσαρμοζόμαστε
όταν δεν πολεμάμε


ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΣΑΪΓΚΟΝ

Ένα κεφάλι Βιετκόνγκ -
μια κάσα μπίρες
σου έφερα πολιτισμό
μα δεν τον πήρες

Για παραδόσεις μου μιλάς
με λόγια της αγκλίτσας.
Τι θα το κάνεις το μωρό
της Ροζ Μαρίτσας;

Φέρ' το στο πάρτι μας
για να μην πάει χαμένο
το μέλλον έτσι
θά 'χεις εξασφαλισμένο

Να κοπιάζεις δεν χρειάζεται
στον βίο
όταν τα παίρνεις όλα έτοιμα
απ' τον θείο

Και αν νομίζεις
πως λίγα παίρνεις
αποικία είναι ρε φίλε,
τι περιμένεις;

Στην μέση μην μεταμοσχεύσεις
μεντεσέδες
για να σου πούνε "Φίλε μπράβο"
οι χαφιέδες

Στον Ουρανό μας
άστρο που δεν σβήνει
ο Μοναχός στην Σαϊγκόν
που τον χιτώνα βρέχει με βενζίνη


Ο ΑΕΤΟΣ

Στην πέτρα κάθισε ο Αετός
διπλά στεφανωμένος
ταξίμι νταλκαδιάρικο
στον Ήλιο για να παίξει
γιατί έχεις φύγει μακρυά
πολύ από το Αιγαίο
και δεν μπορεί άλλο η καρδιά
τον πόνο της ν' αντέξει

Μπροστά στην πύλη του ναού
σφίγγεις το δεκανίκι
μέσα στα μάτια με κοιτάς
και μου μιλάς με φρίκη

Γιατί έχει φύγει ο καιρός
και γυρισμό δεν έχει
μπορεί να ψιλοθέλουμε
μα λείπουν τα στελέχη

Πάνω στο τέμπλο μας κοιτούν
βουβά οι Ταξιάρχες
κρατάνε λόγχες του Φωτός
φτάνουν σε μας οι άκρες

Κομμάτια από τον Απόστολο
διαβάζει ο αναγνώστης
καθώς η σκιά σου γλίστραγε
στα όρια της πτώσης

Σε πτώση ελευθέρα
το καταπέτασμα
απόψε σε καλεί.
Μα όταν το τρυπήσεις
και στου Άδη τις καμάρες πορευτείς
αυτή η ρωγμή που ανοίγει
το Φως πάντα θα έλκει στη ζωή

Ακούω το κλάμα του Αετού
μέσα στο μεσονύχτι
τώρα η πέτρα σκίζεται
και γίνεται χαλίκι

(με τις υγείες μας)