ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΩ ΣΤΟ ΔΝΤ. ΩΣ ΔOΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝ. ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥ.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Δεν έκρυψαν ποτέ τα σχέδιά τους για την φάση της νέας τάξης: «Τάξη από το χάος». Πρώτα θα προηγηθεί το χάος. Όταν αρχίσουν να τους εκλιπαρούν για την αποκατάσταση μιας όποιας τάξεως, θα εγκαθιδρύσουν ξανά εκείνη την μορφή εξουσίας, την οποία εξόντωσε κάποτε ο Ελληνισμός: Το Μολόχ.
Ας μην νομίσουμε ότι το Μολόχ ήταν αποκλειστικά φαινόμενο της Βαβυλώνος. Εκεί όπου κάθε μητέρα ήταν υποχρεωμένη να θυσιάσει το πρώτο της παιδί στο καζάνι με τα κάρβουνα του «ιερού» τέρατος, κάτω από την εξουσία ενός απάνθρωπα διεστραμμένου ιερατείου, το οποίο εξακολουθεί να αποτελεί τον πυρήνα της παγκόσμιας εξουσίας.
Το τελετουργικό εγχειρίδιο έχυσε κι αλλού παιδικού αίμα, για να «εξευμενιστούν» τα στοιχεία της φύσεως, «οι θεοί». Λέρνη, Στυμφαλία και τόσα άλλα μέρη. Τα κομμάτια του θυσιασμένου παιδιού, του νεοσσού, της νύσσας στην τοτεμιστική γλώσσα των πτηνών, συνέλεξε κάποιος, για επανασυγροτηθεί ένας αληθής θεός, που δεν απαιτούσε αίμα, ο Δίας, με την μορφή του Διονύσου. Ένας θεός που δεν δίψαγε για αίμα, που δεν ήθελε τους ανθρώπους έρμαια ενός ερμητικά κλεισμένου συστήματος κάποιας μυητικής ελίτ.
«Είρηκα τοις πάσι», διακήρυξε ο Χριστούλης, όταν παρουσιάστηκε και αυτός στην αυλαία του Θεάτρου που ίδρυσε ο Διόνυσος. Όλα ανοικτά. Άνθρωπος και Θεός «πρόσωπο προς πρόσωπο». Σε σχέση αγάπης.
Όνειρο ευτυχίας, άπειρη αγαλλίαση ισότητος και ουράνιου αρμονίας επί γης γλέντι, το διαμάντι του Ελληνισμού.
Ένας θεός, που ήθελε τους ανθρώπους ευτυχισμένους, με το κρασάκι και την ζεμπεκιά τους. Όχι μόνο δεν χρειαζόταν το αίμα τους, αλλά θυσίαζε το δικό του γι’ αυτούς.
Α ρε Ελληνισμέ απέραντε Θαύμα που δημιούργησες! Γι αυτό με ταπεινότητα σε παρακαλώ να μου επιτρέψεις να ανήκω σε σένα. Όχι γιατί γεννήθηκα στην Ελλάδα, όχι γιατί μιλάω Ελληνικά. Μόνο γιατί ένα τέτοιο Θεό γουστάρω να υπηρετώ για πάντα, γιατί δεν χωράει μέσα μου το Μολόχ. Δεν το μπορώ με τίποτα, σου λέω. Ελευθερία ή Θάνατος. Ή εσένα, ή τίποτα. Πέρα από εσένα δεν υπάρχει τίποτα, εκτός από δουλεία, μπόχα, μιζέρια, οχετός.
Γουστάρω να την βρίσκουμε μαζί, στον εκστατικό Έρωτα κτιστού και ακτίστου, όσο κι αν είναι ο δρόμος σου γεμάτος κοτρόνια. Ξέρω ότι τα ποδάρια μου δεν πρόκειται να τα χρειάζομαι άλλο, μόλις δυναμώσουν τα φτερά που μου δώρισες.
Δεν μου ζητάς τίποτα, ούτε και γω σου ζητάω, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την μέθη της αγάπης.

Ξέρω ότι δεν ήταν ο κρίνος, Μεγάλε. Όταν η πρώτη μάνα αρνήθηκε να δώσει το παιδί της στο ιερατείο του Μολόχ για να το κάνουν κομμάτια, όταν το έσφιξε στην αγκαλιά της και δραπέτευσε στην έρημο, άρχισε να Σε κυοφορεί μέσα στους ανθρώπους. Τότε ανακάλυψε ότι δεν είναι ο θρήνος απαραίτητος για την επιβίωση. Σε στεφάνωσε με το Αγιόκλημα, απέραντε Βασιλεύ των μερακλαντάν ανθρώπων. Πνεύμα Υπέρβασης έξω από τα όρια της φτώχειας μας.

Όλες τις τελετουργίες τους είναι ξεφτισμένες μαγγανείες. Δεν μπορούν να μας υποβάλλουν, δεν μπορούν να θαμπώσουν τον Ήλιο, που λάμπει πάντοτε. Έστω κι αν γη περιστρέφεται.
Για μια ακόμη φορά θα ξεφτιλιστούν, θα γίνουν ρεντίκολα.

Βλέπω τον Ηρακλή με το γυαλιστερό ρόπαλο από κλαδί ελιάς, το Θανάση τον Διάκο με τις λόγχες της φωτιάς, που φτάνουν ως εμάς οι άκρες τους, τον Πλωτίνο να εκτοξεύεται μέσα στο Νοητόν Κάλος.

Αυτός ο Κόσμος ο Μικρός ο Μέγας.
Που έρχονται για να τον δοκιμάσουν τα ψεύτικα ανθρωπάρια του μολόχ, υποταγμένα, δουλικά, πωρωμένα, εξαγριωμένα,
αλλά ασήμαντα και ποταπά
σαν κουρδισμένες σκιές του τίποτα,

για να μας πείσουν ότι όλη η Δημιουργία
δεν είναι παρά μια μουτζούρα
μια αδικία
μια καταδίκη
μια αναπότρεπτη πίεση για συνθηκολόγηση και πνευματικό θάνατο.

Αρνούμαι, αποβιβάζομαι.

Ας πάνε μόνοι τους στον γκρεμό.

Γιατί πολλοί είναι που αξίζουν όχι μόνο κάτι καλύτερο.

Αλλά τα αξίζουν όλα.

Γιατί πιστεύουν, γιατί θέλουν όλα να αξίζουν.