ΟΣΟ ΑΝΑΠΝΕΩ...

ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΒΡΑΧΟΥ
ΜποΣτοΠελ

Το Μπλογκ παρέμεινε αρκετές εβδομάδες ανενεργό από πλευράς νέων αναρτήσεων.
Κάποιοι επισκέπτες εξακολούθησαν όμως να εισέρχονται υποβάλλοντας έμμεσα διαπιστευτήρια πίστεως στη σελίδα...Φυσικά τους παρακολουθούσα στο μπανεράκι. Ελπίζω όχι από ξιππασμό, αλλά από ανάγκη διατήρησης της σιωπηράς ψηφιακής επικοινωνίας.

Των Χριστουγέννων προηγείται περίοδος Νηστείας. Αποτελεί την κατάθεση καθαρμού από κάποιους που προσμένουν μέσα στην παγωνιά της νύχτας την έλευση του αυτοπροσφερομένου Θεού-Ήρωως. Του Υακύνθου, του Άδωνη, του Ιησού Χριστού. Εκείνης δηλαδή της πλευράς της ανθρωπίνου οντότητος, που οδηγεί δια της αδιαπραγματεύτου προσφοράς εις το Θείον.

Ο βαθμός επισκεψιμότητας ενός Μπλογκ αποτελεί πειρασμό για ακτιβισμό. Ενασχολούμενος το σύντομο διάστημα με τη διαδικασία της σύνθεσης των ευτελών μου αναρτήσεων από την ίδρυση της σελίδας, διαπίστωσα μια αυξανόμενη άνεση σ΄αυτή τη διαδικασία, που είναι τελείως φυσική.
Θεωρώ σκόπιμο να μην την χειρίζομαι στη βάση της σπατάλης - επιτρέψτε μου να πω - απέναντι στους επισκέπτες μου. Διότι πιστεύω ότι βαθμηδόν συγκροτείται ψηφιακή σχέση του κάθε ιστολόγου με τους επισκέπτες.

Μια σχέση που τη θεωρώ ωραία, μια σχέση που προσφέρει τη χαρά της επικοινωνίας. Ιστολόγοι, διαδίκτυο και επισκέπτες συγκροτούν ένα ζωντανό επικοινωνιακό τρίγωνο, ενεργοποιώντας στην οθόνη με το πληκτρολόγιο και το μικρό συνδεμένο τρωκτικό, κάποιους από τους ιμάντες συχνοτήτων που συνδέουν όλα με όλα. Κάποιοι από τους επισκέπτες είναι και αυτοί ιστολόγοι, συνιπτάμενοι στο φλουίδιο της μπλογκόσφαιρας, ενώ κάποιοι άλλοι θα γίνουν στο μέλλον, δωρίζοντας μας την κοινωνία στις ανησυχίες τους.

Βεβαίως ο επισκέπτης αφήνει τα ίχνη του στη σελίδα. Όχι μόνο ως αποτέλεσμα ποσοτικής ή γεωγραφικής ιχνηλασίας. Μετά από κάθε ανάρτηση ακολουθεί η δυνατότητα για σχόλια. Ένα ελεύθερο βήμα για κάθε επισκέπτη να καταθέση ότι θέλει. Σε άλλα ιστολόγια υπάρχει ένας τεράστιος πλούτος σχολιασμών. Αυτό αποτελεί την αυτονόητη παροχή ισοδυναμίας στον επισκέπτη. Η εκούσια ενεργοποίηση της δυνατότητας σχολιασμού από την συντριπτική πλειοψηφία των ιστολόγων, καταγράφει την ομολογία τους ότι η ορθότητα μιας άποψης δεν μπορεί παρά να είναι σχετική και μερική. Η χαρά του διαλόγου είναι αυτή που μας οδηγεί στο να κατανοήσουμε ίσως κάποια πράγματα καλύτερα, καταργώντας εν δυνάμει την καταδίκη του όποιου συμβαλομένου σε παθητικό παραλήπτη. Αυτό αποτελεί μια από τις πλέον ισχυρές δυνατότητες (δίπλα βεβαίως στα ομολογημένα μειονεκτήματα) του διαδικτύου.

Η παρουσία σας στη σελίδα υπήρξε ιδιαίτερα διακριτική. Τα σχόλια, πάντοτε ευπρόσδεκτα, στάθηκαν μέχρι σήμερα η ελάχιστη εξαίρεση. Αυτό νομίζω ότι αποτελεί ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της σελίδας. Στις προσωπικές επαφές που είχα με φίλους επισκέπτες, διαπίστωσα ότι συχνά υπήρχαν απόψεις πέρα από την επικρότηση ή την αποδοχή. Επειδή όμως το φαινόμενο να μην κατατίθενται σχόλια υπήρξε συλλογική αντίδραση, το εκλαμβάνω αντίστοιχα. Όχι βεβαίως στη βάση, ότι οι αναρτήσεις για οποιοδήποτε λόγο δεν επιδέχονται σχολιασμό, αλλά σαν μια δική σας, επιτρέψτε μου την έκφραση, "τρυφερή" αντιμετώπιση.

Ένα στοιχείο που θα μπορούσε να οδηγήση ίσως στην παρανόηση μιας προσωποπαγούς αντιμετώπισης των όσων βάζω στην μποτίλια, είναι ότι σ΄αυτή τη σελίδα δεν υπάρχει στήλη παραπομπής σε άλλα ενδιαφέροντα ιστολόγια, ρύθμιση σχεδόν αυτονόητη για τη συντριπτική πλειοψηφία των ιστολόγων. Δηλώνω ότι είμαι φανατικός επισκέπτης όλων των συναδέλφων, έχοντας βεβαίως και κάποιες προτιμήσεις. Η προβληματική που στηρίζει την μπλογκόσφαιρα του "δωρεάν ελάβατε - δωρεάν δότε" αποκαθαρίζει αυτή την επικοινωνιακή διαδικασία από κάθε φτηνή σκοπιμότητα, προσδίδοντας της μια ανεπανάληπτη αγνότητα . Ότι είναι ανιδιοτελές είναι αληθινό. Οι μπλόγκερς καταγράφουμε απλά την επικοινωνιακή μας αγωνία, συχνά με μορφή μαρτυρίας. Έτσι είναι αδύνατο να βρεθή μέτρο και σταθμό, που θα μπορούσε να αξιολογήση την αγωνία του όποιου από εμάς, ως σημαντικότερη της αγωνίας κάποιου άλλου. Είμαστε όλοι μέλη μιας ψηφιακής οικογένειας, που όσο δρούμε ανιδιοτελώς, παραμένουμε αδέλφια, ανεξάρτητα από ιδεολογίες, πεπειθήσεις, ηλικίες, ικανότητες, προσδοκίες, χρώμα ματιών και τα τοιαύτα. Χαίρομαι όταν επισκέπτομαι τα ιστολόγια συναδέλφων, με τους οποίους μπορεί να είμαι ιδεολογικά αντίπαλος, όταν αυτά εκφράζουν ανησυχίες, συναισθήματα, κατάθεση ψυχής.

Αδυνατώ να κάνω κάποια διάκριση. Μπορεί να εντυπωσιάζομαι όταν εισέρχομαι στις "Θεαμαπάτες" του Χρήστου Μόρφου από τη βαθύτατη ενημέρωση που προάγει, η στη σελίδα του Σοφιστή, με την χαριτωμένη αγωνία του. Όμως δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω από τη σελίδα μιας δεκαεπτάχρονης ιστολόγας, που ανεβάζει ένα τραγουδάκι του Πουλικάκου, δείχνοντας ότι οι ανησυχίες που είχαμε στα νιάτα μας εξακολουθούν να υπάρχουν ακάθεκτες μέσα στην ψυχή μιας νέας κοπέλας.

Η μόνη προτροπή μπορεί να είναι το σερφάρετε και όπου σας βγάλει ο άνεμος. Μπείτε σε ιστολόγια με συνδέσμους και από δένδρο σε δένδρο απολαύστε τους κλάδους. Η γοητεία της μπλογκόσφαιρας είναι απαράμιλλη. Αυτό αποτελεί ομολογία πίστεως, όσων βιώνουμε συνειδητά το ψηφιακό μας τμήμα, ως αναπόσπαστη περιοχή του εαυτού μας. Εκεί θα βρείτε υλικό υψηλού επιπέδου, σπανίας χάριτος και αφοπλιστικής ειλικρίνειας. Ακόμη και οι ατέλειες, οι αδυναμίες, τα ατοπήματα αποτελούν αφετηρία κριτικής σκέψης. Συνδημιουργήστε μαζί του.

Την περίοδο των Χριστουγέννων μετέβην από την αγία γη του Βερολίνου στην αγία γή της πατρίδος. Όποτε βρίσκομαι στην Αθήνα, περιδιαβαίνω την οδό Διονυσίου Αεροπαγίτου για να αιστανθώ τη δόνηση της Ακροπόλεως.
Κατά την προτελευταία επίσκεψη μου τον προηγούμενο Αύγουστο αιστάνθηκα με βαθιά θλίψη την προερχόμενη από αυτό το Κέντρο Δυνάμεως δόνηση καίρια εξασθενημένη.
Κατά την τελευταία επίσκεψή μου δεν αιστάνθηκα τίποτε πέρα από τη Χαβούζα.

ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΩΝ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΑΡ΄ΟΛΙΓΟΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ.

ΠΕΡΑΝ ΑΥΤΟΥ ΤΕΛΩ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΒΡΑΧΟΥ...

"Μοιράζω το ψωμί, σας δίνω το παγούρι
στα μάτια σας κοιτάζω και λέω ένα τραγούδι..."
Διονύσης Σαββόπουλος.

ΑΡΙΘΜΟΣ IEΡΟΤΑΤΟΝ ΠΑΝΤΩΝ