21 Μαρτίου, 2018

ΑΡΧΑΪΚΗΣ TEXNHΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

3. Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ - ΟΤΑΝ Ο ΣΑΜΑΝΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΜΠΟΛΙΒΑΡ







  Πριν εισέλθω εις τα ζητήματα, την αξιοποίησιν τών οποίων θεωρώ λίαν ποσοδοφόρα εις την προοπτικήν τού χειρισμού τών επερχομένων ρήξεων και τα οποία συνιστούν κοινόν τόπον καρδίας τόσο τού σαμανισμού, όσο και τού Πλατωνισμού, υπό το φως κάποιων σημαντικών εξελίξεων τής συγχρόνου θεωρητικής φυσικής - ως η εργαλειομηχανή ενός μπετατζή δύναται να ζημώνει, κατά τα επαγγελματικά δεδομένα τού υποφαινομένου - θα επιχειρήσω να οριοθετήσω και εννοιολογικώς αυτόν τον κοινόν τόπον. Επίσης απαιτείται, ώστε να καταστούν ευκρινή τα κοινά δεδομένα, να εντοπισθούν και αι ειδοποιαί διαφοραί. Καθ' οτι, ναι μεν συμφώνως προς τις απόψεις τού γράφοντος,  αμφότεροι οι οδοί αυτοί προσβλέπουν προς την αξιοποίησιν τών αυτών φυσικών νομοτελειών, πλην όμως, εκδηλωνόμενοι σε τελείως διαφορετικούς γεωγραφικούς χώρους και ιστορικές εποχές, εντάσσονται σε τελείως διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια και διαμορφώνουν κοινωνικές ιδιοσυγκρασίες, οι οποίες διέπονται από σημαντικές ποιοτικές διαφορές.
  Αυτή η προσέγγιση δεν αποσκοπεί στην συγκριτική αξιολόγηση τών δύο συστημάτων. Οι επιλογές τού Πνέυματος αναφορικώς προς τις μεθόδους, τις οποίοες καλούνται να ακολουθήσουν οι εκάστοτε θεράποντές του, είναι προφανές, ότι αποσκοπούν στην κατά το δυνατόν καλύτερη εξυπηρέτηση τών ιδιαίτερων αναγκών εκάστου κοινωνικού μορφώματος, εντός τού οποίου αυτοί καλούνται να λειτουργήσουν κα να αποδώσουν. Κατά συνέπεια, αμφότεροι είναι οι καταλληλότατοι δυνατοί σε σχέση με το συγκεκριμένο περιβάλλον. Ενδιαφέρον είναι, ότι στα πλαίσια περιοχών, οι οποίες επεκτείνονται σε μεγάλα γεωγραφικά όρια, είναι επόμενον οι διαφορετικές μέθοδοι αυτοί σε κάποια συγκεκριμένη ιστορική φάση να συναντώνται αμοιβαίως και να συνθέτουν πολύ πρωτότυπους συγκερασμούς. Επειδή και οι δυο μέθοδοι προσβλέπουν εις την πνευματικήν ανάτασιν, τέτοιου είδους συγκερασμοί - όπως συνέβη προσφάτως στα πλαίσια τής Ρωσικής επικρατείας - συνδράμουν πολλαπλασιαστικώς εις την διαμόρφωσιν τής δυναμικότητος τού ενιαίου αποτελέσματος. Τοιουτοτρόπως, ενώ η στόχευσις εκάστου τών συμβαλλομένων προσβλέπει εις την μετουσίωσιν τής ζωής από τα πλαίσια τής καθημερινότητος στο βασίλειον τού θαυμαστού με διαφορετικόν τρόπον, ο συνδυασμός των επιφέρει άλματα, τα οποία αφήνουν έκθαμβη την μέσην αντίληψιν.  

  Στα πλαίσια τής προσπάθειας να διεισδύσουμε εις την νοητικήν δόμησιν τής λειτουργικότητος αυτών δυο συστημάτων, αξίζει να κατευθύνουμε την προσοχήν μας εις ένα από τα κύρια δεδομένα τού τρόπου λειτουργίας τού ανθρωπίνου εγκεφάλου. Είναι λίαν ευρέως γνωστόν, ότι η δεξιά και η αριστερή πλευρά τού εγκεφάλου επιτελούν βασικώς τελείως διαφορετικέςλειτουργίες. Τι δεξιό τμήμα, συνδεόμενον μέσω τού νευρικού συστήμτος με την αριστερήν περιοχήν τού σώματος επιτελεί διεργασίες, σχετιζόμενος με την φαντασίαν και την εικονιστικήν αντιληπτικότητα. Ως εκ τούτου, λειτουργεί με βάση την οργάνωσιν απεικονήσεων. Το αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου,  συνδεόμενον με την δεξιά περιοχή τού σώματος, επιτελεί λογικές διεργασίες, οι οποίες στηρίζονται σε συνειρμούς, τουτέστιν στην διαδοχή παραστάσεων. Γι αυτόν τον λόγον θεωρείται, ότι σε αυτήν την περιοχήν τού εγκεγάλου εδράζονται τα κέντρα τής νοήσεως. Εν πολλοίς, η πρόσληψις κάποιας εικόνος επενεργεί συναισθηματικά αποτελέσματα. Ένεκα αυτού, θεωρείται γενικώς, ότι στην δεξιά πλευρά τού εγκεφάλου εδράζεται ο συναισθηματισμός. Αυτή όμως η γενικώς ορθή αρχή, αναφορικώς με την λειτουργικότητα τών πλευρών τού εγκεφάλου, εφόσον απολυτοποιηθεί - ως κάθε τι εξ άλλου - παραποιεί τον εν τέλει τρόπο τής λειτουργίας του. Ο εικονισμός δεν σημαίνει αυτομάτως συναίσθημα, ούτε ο συνειρμός συνεπάγεται αυτομάτως λογική διαδοχή. Εάν π.χ. αναλογισθούμε, ποια συμπεράσματα μπορεί να βγάλει ένας ιατρός έμπροσθεν τής θέας τής γλώσσης ενός ασθενούς, αυτά κάθε άλλο παρά συναισθηματικού χαρακτήρος - σε πρώτη γραμμή - μπορεί να είναι. Αλλά και οι συνειρμοί ενός ψυχικώς τραυματισθέντος δοθείσης περιστάσεως, δύνανται να οδηγήσουν σε συναισθηματικές εξάρσεις. Είτε από τα δεξιά πάμε, είτε από τα αριστερά, το μυαλουδάκι κάνει την δουλίτσα του με πολύ λειτουργικό τρόπο, τόσο νοητικώς, όσο και συναισθηματικώς, ως η δίστομος ρομφαία τού Αρχαγγέλου. Κάποιος, εάν είναι αφελής παραμένει στην επιφάνεια τών πραγμάτων, ενώ κάποιος ο οποίος διαθέτει κρίσιν εισχωρεί σε βάθος, ανεξαρτήτως τού τύπου τού ερεθίσματος. Αυτό το δεδομένο απέδωσε ο Καρλ Μαρξ στα πλαίσια τής πολτικής οικονομίας, αναλύοντας αυτό που αποκάλεσε "φετιχισμό τού εμπορεύματος". Ο κοινός παρατηρητής αντιλαμβάνεται με την θέαν ενός παραχθέντος προϊόντος απλώς ένα συγκεκρένον αντικείμενον,  βάσει τών εξωτερικών του ιδιοτήτων, ή τών αναγκών, που η χρήση τού συγκεκριμένου προϊόντος μπορεί να ικανοποιεί. Κάποιος όμως, ο οποίος έχει εντρυφήσει στην πολιτική οικονομία και διαθέτει ταυτοχρόνως κοινωνική ευαισθησία και πολιτική κρίση, διαβλέπει μέσα στο συγκεκριμένο προϊόν την πληθώρα τών παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων και το σύμπλεγμα εξουσίας, με τις οποίς συνδέεται η παραγωγή τού συγκεκριμένου προϊόντος, καθώς ακόμη τις συνέπειες, που μπορεί να επιφέρει, η στις οποίες στοχεύει η κατανάλωσίς του. Την πλέον όμως χειροπιαστή και αποδεδειγμένη νοητική ισοδυναμία, εικονισμού και διαδοχής, έχουν εντοπίσει τα μαθηματικά με την έννοια τού "ισομορφισμού". Αυτή αφορά την ταυτολογία, η οποία υφίσταται μεταξύ αλγεβρικών και γραφικών παραστάσεων. Η αλγεβρική παράστασις συνιστά διαδοχήν (μαθηματικών) συμβόλων, ενώ η γραφική παράστασις συνιστά (μαθηματικόν) εικονισμόν.

  Οι σαμάνοι, ως γνωστόν, διαβιούν εντός ενός αμειγώς φυσικού περιμβάλλοντος, εντός συνθηκών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από άμεσον επαφήν με την φύσιν. Οι ανθρώπινες παρεμβάσεις επ' αυτής αναφορικώς προς τις συνθήκες παραγωγής αγαθών, διαμορφώσεως τών οικιστικών δεδομένων, τών συγκοινωνιακών μέσων κλπ. είναι ιδιαιτέρως απλές και περιορίζονται στα στοιχειώδη. Είναι τοιοτοτρόπως επόμενον, κατά την αφαιρετικήν διαδικασίαν, κατά την μετάβασιν δηλαδή από το συγκεκριμένον προς την έννοιαν, με στόχον τής θέσπισιν συστήματος συμβόλων, να προσανατολίζονται οι σαμάνοι προς τις φυσικές οντότητες, οι οποίες τούς περιβάλλουν. Η γη, ο ουρανός, ζώα και φυτά, τα οποία διαβιούν στο μείζον περιβάλλον τους συνιστούν την αφετηρία τών συμβολισμών τού σαμανιστικού συστήματος.Σε αυτό το σημείον αξίζει να σημειωθεί εκ προοιμίου, ότι τα σύμβολα είναι ο τρόπος μέσω τού οποίου ο άνθρωπος δύναται να παρεμβαίνει στα λεγόμενα πεδία πληροφορίας. Σε αυτήν την έννοιαν έχει εισχωρήσει προσφάτως η συγχρονος θεωρητική φυσική, η οποία έχει ακόμη μεγάλη πορεία να διανύσει, ώστε να διεισδύσει επερκώς θεωρητικώς, πειραματικώς και μέσω με τών μαθηματικών, εις αυτά, τα οποία εχειρίζοντο με εκπληκτική αποτελεσματικότητα πρακτικώς οι σαμάνοι και με λαμπρό στοχασμό, διορατικότητα αλλά και Φώτιση οι κλασικοί Ελληνες Φιλόσοφοι. Το σύμβολον μέσω τού οποίου ανφέρονται οι σαμάνοι στις χρονικές συνιστώσες είναι επίσης στοιχειώδες, ανάγων σε πλαίσια συμβολισμού τούς προγόνους. Αυτοί, πέραν τις συμβολικής λειτουργίας, αποτελούν ποιότητες, με τις οποίες οι σαμάνοι έρχονται σε επαφή στα πλαίσια εκστατικών διαδικασιών. Κατά βάσιν λοιπόν, ο τρόπος τής οργανώσεως τού σαμανιστικού συστήματος είναι εικονιστικός, εδράζεται δηλαδή και γονιμοποιεί την δεξιάν πλευράν τού εγκεφάλου.

  Μια ποιοτική μείζων διαφορά μεταξύ σαμανιστικού και κλασικού φιλοσοφικού συστήματος εντοπίζεται αρχικώς εις την βασικήν διαφοροποίησιν, η οποία  χαρακτηρίζει την διαμόρφωσιν τού περιβάλλοντος, εντός τού οποίου αναπτύσσεται τον Ελληνικόν Πνεύμα κατά την κλασικήν εποχήν. Το φυσικόν κάλος, καθώς και η έλξις και το δέος, την οποίαν η μητέρα φύσις δύναται να επενεργεί, αντικαθίστανται στην καθημερινήν πραγματικότητα τών αρχαίων πόλεων, από την έλξιν, το κάλος και το δέος, τα οποία δύνανται να προκαλούν σύνθετα ανθρώπινα επιτεύγματα εις την διαμόρφωσιν τού χώρου. Βεβαίως τα σύνθετα αυτά δημιουργήματα εξ ανθρωπίνων χειρών δεν χαρακτηρίζουν αποκλειστικώς τις πόλεις τού αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Όλος ο Μεσογειακός περίγυρος καθώς και αυτός της λεγομένης "καθ' ημάς ανατολής" ανέδειξε πολλούς και διαφόρους πολιτισμούς. Αυτοί άφησαν έως την εποχήν μας τα "δείγματα γραφής" τους, στην διαμόρφωση των χώρων τής ανθρωπιίνου διαβιώσεως, μέσω όσων σήμερα χαρακτηρίζονται ως μνημεία.
  Αυτά τα μνημεία όμως δεν αποκαλύπτουν μόνον άμεσες χρηστικές σκοπιμότητες, αυτών που τα ανέγειραν. Ταυτοχρόνως διαπνέονται και από αφηρημένες σταθερές, αναζητήσεις, και αξίες, οι οποίες διέπουν τον τρόπον, με τον οποίον αυτα διαμορφώθησαν, πέραν τών όποιων χρηστικών σκοπιμοτήτων. Η διαμόρφωσις τών αρχαίων Ελληνικών μνημείων επιτρέπουν να εκδηλώνονται κατ' αποκλειστικότητα έννοιες και επιδιώξεις, οι οποίες πουθενά αλλού ανά την υφήλιον δεν απαντώνται. Αυτή η διαπίστωσις δεν αποσκοπεί να μειώσει την αξίαν τών αριστουργηματικών επιτευγμάτων άλλων πολιτισμών, πέραν τού Ελληνικού. Αυτά αναμφιβόλλως υφίστανται. Πλην όμως, οι αξίες, τις οποίες αφήνουν να αναδύονται τα οικοδομήματα του αρχαίου Ελληνικού χώρου είναι με μοναδικόν τρόπον ιδιότυπες. Αρμονία και Χάρις μέσω τής Απλότητος. Αρμονία και Χάρις η οποία διέπεται με ιδιάζοντα και λεπτώς εκδηλωνόμενον τρόπον συγκεκριμέναι μαθηματικαί ιδιότητες και συσχετίσεις. Διδαχή και ωρίμανσις τού κοινωνικού συνόλου στα θεατρικά κτίσματα, ζύμωσις και επικοινωνία τών πολιτών, εντός πόλεων, όπου δεν δεσπόζουν τα αμυντικά έργα εις το κέντρον αυτών, αλλά η αρχαία αγορά. Αυτή η ρύθμιση στην διαμόρφωση τού δημόσιου χώρου διαφοροποιεί κατά κανόνα τις αποικίες από τις μητροπόλεις.
  Η μεγάλη διαφορά στην διαμόρφωση τού περιβάλλοντος μεταξυ τών χώρων, όπου ανεπτύχθη ο σαμανισμός και αυτών όπου άνθισε η κλασική φιλοσοφία προεικάζει μια ριζική διαφοροποίηση και στον τρόπον, με τον οποίον συγκροτήθηκε η μεθοδολογία αυτών τών συστημάτων. Η συμβολική, η οποία εμπεριέχεται στα γραπτά τού Πλάτωνος διαπνέεται από ένα άνευ προηγουμένου και αξεπεράστου εύρους και βάθους. Η αναφορά μου εστιάζεται ειδικώς στον Πλάτωνα, διότι αυτός προσπάθησε να συγκεφαλαιώσει με συστηματικό τρόπο τούς πτοηγούμενους φιλοσόφους και να συμπυκνώσει στα έργα του το μύνημά τους, καθώς και διότι η Ακαδημία την οποίαν αυτός συνέστησε, εστάθη στην πορεία ο κορμός εκπονήσεως τής φιλοσοφικής σκέψεως και πρακτικής.

   Δεν είναι όμως δυνατόν να προσεγγίσουμε την λειτουργικότητα τής Πλατωνικής μεθόδου, εάν δεν λάβουμε υπ' όψει μας κάποια βασικά χαρακτηριστικά τής Ελληνικής Γλώσσης, η οποία αποτελεί το όργανο με το οποίον αυτή οικοδομήθηκε.
  Ο μακαρίτης Κορνήλιος Καστοριάδης στον πυρήνα τού ωρίμου έργου του "Οι Δρόμοι τού Λαβύρινθου" δίδει ιδιαίτερη έμφαση στην ανάλυση τής διαπιστώσεως, ότι ο τρόπος με τον οποίον σκεπτόμεθα καθορίζεται από την γλώσσαν. Σε παρελθούσα ανάρτηση με τίτλο "Ελληνες εναντίον Illuminati" είχα επιχειρήσει με στόχον την εμβάθυνσιν εις την γλωσσικήν συγκρότησιν τών δύο αυτών όρων κάποια ανάλυση μερικών συστατικών στοιχείων τής Ελληνικής Γλώσσης, τα οποία παραθέτω και εδώ εκ νέου. Έγραφα κοιπόν στην ενλόγω ανάρτηση:

.................................................................................................................................................................

 "Στην συνέχεια θα προσπαθήσω να υπεισέλθω κατ' αρχήν σε κάποια από τα γράμματα των δυο όρων αυτά καθ' εαυτά, επειδή θεωρώ, ότι τα δυο αυτά αλφάβητα υπέχουν καθοριστικό χαρακτήρα στην λεκτική σύνθεση των δυο αυτών ΑΝΤΙΔΙΑΜΕΤΡΙΚΩΝ όρων, καθόσον και οι δυο αυτές αλφάβητοι, η ελληνική και η λατινική, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΑΝΤΙΔΙΑΜΕΤΡΙΚΕΣ και βρίσκονται σε μόνιμη αμοιβαία διαμάχη, με στόχο την αμοιβαία εξόντωση των νοημάτων και των φορέων τους, που αυτές δομούν, μέχρις εσχάτων.

Υπό αυτήν την έννοια θα ήθελα να εστιάσουμε την προσοχή μας στην σύγκριση του ελληνικού Λ προς το λατινικό L και στην συνέχεια του Ελληνικού ΟΥ προς το λατινικό U, αφού προηγηθεί μια αναφορά στο Ελληνικό γράμμα Έψιλον, το οποίον δεν είναι το λατινικό Ε αλλά το:. .../
.. ./ ../
<----- span="">
..\
... \
... . \

Θα ήθελα επίσης να παρακαλέσω, αυτά τα οποία ακολουθούν να αντιμετωπισθούν κριτικά, διότι αποτελούν μόνον σκέ(ά)ψεις και ερμηνείες του γράφοντος και όχι κάποιων ειδικών γλωσσολόγων.
Με αυτήν την ευκαιρία αξίζει όμως να υπογραμμισθεί, ότι ο κλάδος της σημειολογίας προήλθε από την γλωσσολογία.

Ενώ το Ε είναι ένα γράμμα στατικό, το οποίο στέκεται, αποτελούμενο από τέσσερις γραμμές, το Έψιλον είναι δυναμικό, περιέχον ορμή και αποτελείται από τρεις, προσομοιάζον την ακμή βέλους. Το Έψιλον δηλαδή υποδηλώνει εκ της συμβολικής του μορφής, στόχευση, πορεία, εξέλιξη και εντελέχεια και μάλιστα με ορμητικό τρόπο. Αυτή η ιδιότητα έχει χαθεί με την μετατροπή σε Ε, το οποίον στέκει κομφορμιστικά στις γραμμές του γραπτού λόγου. Έστω κι αν ακόμη αποδώσουμε το Έψιλον με μια καμπύλη (ημικύκλιο) και μία οριζόντιο γραμμή η ιδιότης της ορμής παραμένει. ....


Στον όρο "Έλλην" του Έψιλον έπεται το γράμμα Λ.
Αναφορικώς με το Λάμδα έχουν γραφεί αρκετά ήδη στο παρελθόν πολλαχόθεν, τα οποία θεωρώ ότι είναι λίαν κατατοπιστικά. Αυτό το γράμμα είναι ίσως το μόνον της Ελληνικής αλφαβήτου (δίπλα ως ένα βαθμό στο "εν Δελφείς Ε") περί του οποίου έγιναν πολλαπλώς εύστοχες απόπειρες εμβάθυνσης, ερμηνειών, λειτουργικών αποσυμβολισμών, αλλά και συγκεκριμένης πρακτικής αξιοποίησης.
Το Λ αποτελεί ακίδα, υποκείμενο στον φυσικό νόμο των ακίδων. Είναι δηλαδή ενεργειακό σύμβολο το οποίον έλκει και συσσωρεύει πάσα ακτινοβολία, ηλεκτρομαγνητικό κύμα, κοσμικό σήμα και τα τοιαύτα. Εξ ου και οι οβελίσκοι, τα μενχίρ, οι κάθε είδους αιχμηρές στήλες, ΞΟΑΝΑ ΘΕΩΤΗΤΩΝ κλπ., που χρησιμοποιούνται σε διαφόρους λατρευτικούς χώρους.....


Το Λ υπάρχει ΜΟΝΟ στο Ελληνικό Αλφάβητο και ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ τους Έλληνες δια της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ.

Το λατινικό αλφάβητο, όχι μόνο εξάπλωσε κάτω το Λ, εξουδετερώνον τις ενεργειακές αρετές του δια του L, αλλά και το αναποδογύρισε τελείως δια του V, νομίζοντας ότι επέτυχε έτσι μια Victory της συμφοράς εις βάρος της Θείας και Αγερώχου Ελληνικής Γλώσσης.

Ακόμη χειρότερη αλλοτρίωση της μετατροπής του Λ σε L υπέχει η μετατροπή της διφθόγγου ΟΥ σε U από τους συνωμότας του λατινικού αλφαβήτου.
Δια να κατανοήσουμε την δίφθογγο ΟΥ, πρέπει προηγουμένως να κατανοήσουμε το γράμμα Ύψιλον, το οποίον είναι Υ-ψιλον ή άλλως ψίλωσις του Ι-ώτα. "Ψιλός" σημαίνει λεπτός.

Αφορμή για να κάνω σκέψεις ως προς το σύμβολο Υ έλαβα προ αρκετών ετών, ενώ εμελέταγα το έργον "Μετά τα Φυσικά" του Αριστοτέλους.
Ο Αριστοτέλης στο τέλος ακριβώς του πρώτου κεφαλαίου αυτού του έργου απευθύνει προτροπή στους αναγνώστες να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τι σημαίνει η λέξις ΦΥΣΙΣ, χωρίς όμως ούτε να να έχει προηγηθεί και ούτε να έπεται κάποια πραγματεία, ή σχετική αναφορά στον όρο, η οποία θα μπορούσε να παρέχει κάποια στοιχεία, στα οποία θα μπορούσαν οι αναγνώστες να στρέψουν την προσοχή τους. Με αυτά τα δεδομένα θεώρησα αρχικώς, ότι αυτή η προτροπή είναι προφανώς υπεράνω των δυνατοτήτων μου. Στην συνέχεια σκέφθηκα όμως, ότι δεν μπορεί ο διδάσκαλος να ομιλεί στον βρόντο, απευθυνόμενος πέραν του κοινού καλής θελήσεως νου, τον οποίον πίστευα ότι διαθέτω. Έτσι επικαλέστηκα την Χάριν του και ευθύς στην συνέχεια, όχι μόνον ήμουν πλήρως πεποιθήσεως περί της επιτυχούς εκβάσεως της προσπάθειάς μου, αλλά είχα και αυτό εμπροσθέν μου, το οποίο θεωρώ ως την ζητουμένη ερμηνεία του όρου "Φύσις", η οποία ανάγεται στην ερμηνεία της ακολουθίας των συγκεκριμένων γραμμάτων ως συμβόλων, τα οποία συγκροτούν τον όρο.
Για λόγους οικονομίας χώρου θα παραμείνω εδώ στην ερμηνεία του Ύψιλον.
Το Υ συμβολίζει τον πολλαπλασιασμό μίσχου φυτού ή κλάδου δένδρου.Το βασικό Ι είναι το Ι-ώτα, ως δίχρονον φωνήεν. Για να μετατραπεί σε μακρόν τοποθετείται ένα ακόμη Ι δίπλα στο Ι και ενούνται τα δυο δια μιας οριζοντίου γραμμής εις το μέσον σχηματίζοντα το Η.
Με το Ύ-ψιλον συμβαίνει ακριβώς το αντίθετον. Δια να σχηματισθεί πρέπει να διχοτομηθεί το Ι-ώτα. Αυτό συμβαίνει στο επάνω ήμισυ. Το Υ είναι Ι, το οποίον κάτω παραμένει Ι και άνω διχοτομείται, σχηματίζον δυο λεπτότερα ημίσεα, τουτέστι δυο "ψιλά". Όπως ακριβώς αναπτύσσονται τα κλαριά. Αυτή η θεμελιώδης φυσική διαδικασία έχει ενσωματωθεί παραστατικώς στον όρο "ΦΥΣΙΣ", όπου τα υπόλοιπα γράμματα περιγράφουν τον τρόπο, με τον οποίον αυτή η διαδικασία συντελείται. Η ΦΥΣΙΣ δηλαδή διέπει το ΦΥΕΣΘΑΙ. (Δεν είναι τυχαίο επίσης, ότι και ο λατινικός όρος NATURA ανάγεται στο nescere, που σημαίνει γεννώ).

Υπό αυτήν την λογικήν η δίφθογγος ΟΥ δεν έχει φωνητικόν χαρακτήρα, ως πχ. η δίφθογγος ΑΕ στα λατινικά, η η δίφθογγος Ö (OE) ή Ä (AE) στα γερμανικά, όπου ο προφερόμενος ήχος βρίσκεται μεταξύ των δυο φθόγγων.
Του ΟΥ έχει συμβολικόν και όχι φωνητικόν χαρακτήρα.
Το Ο-μικρον ως κύκλος συμβολίζει το όλον, το πλήρες, δηλαδη την ενότητα, το ΕΝ.
Τον Υ-ψιλον αποτελεί συμβολισμόν διχοτομήσεως, όπου όμως το όλον ενυπάρχει στα δυο προκύπτοντα ήμισυ, τόσον ως προηγούμενον, όσο και ως επόμενον, καθόσον τα ήμισυ στην πορεία αναπτύσσονται σε πλήρη, ώστε να διχοτομηθούν και αυτά εκ νέου στην πορεία της αναπτύξεως. ΤΟ Υ-ΨΙΛΟΝ ΔΙΧΟΤΟΜΕΙ ΕΙΣ ΔΥΟ ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΗΜΙΣΥ. ΔΕΝ ΣΧΙΖΕΙ - ΔΕΝ ΤΕΛΕΙ ΣΧΙΣΜΑ - ΔΕΝ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ - ΔΕΝ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΥΑΡΧΙΑ. ΔΕΝ ΣΧΙΖΕΙ ΤΟ Ο ΣΕ ΔΥΟ U, ως πράτουν οι λατίνοι δυαρχισταί, μολωχισταί, LUKάνθρωποι, λυκάνθρωποι, οι γαλουχημένοι της λύκαινας του Ρώμου και Ρωμύλου.


..........................................................................................................................

  Από αυτά που κατατίθενται στην προαναφερθείσα ανάρτηση διαφαίνεται, ότι τα γράμματα τού Ελληνικού Αλφαβήτου δεν αποτελούν αφηρημένα σύμβολα, αλλά είναι συγκεκριμένοι εικονισμοί. Ως τέτοιοι ενεργοποιούν την δεξιάν πλευράν τού εγκεφάλου. Δεν λειτουργούν όμως τα γράμματα κατά την τελικήν συγκρότησιν τής γλώσσης ως απλοί μεμονωμένοι εικονισμοί, όπως εις την περίπτωσιν τής γραμμικής γραφής Β΄, αλλά συντίθενται σε συστοιχίες λέξεων, όπου το νόημα συνάγεται με διαδοχή επί σειραϊκής βάσεως. Τουτέστιν ενεργοποιούν ταυτοχρόνως και την αριστεράν πλευράν τού εγκεφάλου. Η Ελληνική Γλώσσα συνιστά μια εκ τών πολύ σπανίων γλωσσικών περιπτώσεων, όπου αυτή δρα τόσο εικονιστικώς όσι και σειραϊκώς, θέτουσα εις κίνησιν το δυναμικόν αμφοτέρων τών πλευρών τού εγκεφάλου. Τουναντίον οι δυτικοί μέσω τής χρήσεως τού λατινικού αλφαβήτου, το οποίον έχει ευνουχίσει την εικονιστικήν υπόστασιν τών γραμμάτων, ενεργοποιεί μόνον την αριστεράν πλευράν τού εγκεφάλου, με αποτέλεσμα όλο το δυτικό πολιτιστικό οικοδόμημα να εκδηλώνεται κατά βάσιν με τρόπον μονόπλευρον και ανισοβαρή. Το αποτέλεσμα είναι η προσκόλληση στην νοησιαρχία, η οποία δεν υφίσταται την εξισορρόπισιν τής φαντασίας. Αυτήν την ουσιαστικήν δομικήν αδυναμίαν ομολογούν και  οι πλέον προωθημένοι θιασώτες / δέσμιοι τής δυτικής σκέψεως, όπως έπραξε ο Albert Einstein με την ρήσιν του: "Με την λογική μπορεί κάποιος να φθάσει πολύ μακρυά. Με την φαντασία όμως φθάνει παντού".
  Δεν είναι κατά την γνώμην μου διόλου τυχαίον, ότι αυτοί που έκαναν τις στοιχειώδης οριοθετήσεις στην κβαντομηχανική, η οποία διασπά εν τέλει τα δυτικά καρτεσιανά δεσμά, ο Werner Heisenberg, ο οποίος ανακάλυψε την αρχή τής απροσδιοριστίας και ο Erwin Schrödinger, ο οποίος διατύπωσε την κυμματοσυνάρτησιν των ηλεκτρονίων, ήσαν αμφότεροι γόνοι καθηγητών τής Ελληνικής γλώσσης και είχαν διατρίψει εντόνως - και ένεκα τής οικογενείας των - εις την Ελληνική Γλώσσαν.  Ο πατέρας τού Heisenberg ήτο καθηγητής Ελληνική Φιλολογίας. Ο ίδιος είχε εντρύψει λίαν εντόνως εις τα Πλατωνικά συγγράμματα και μονίμως συσχέτιζεν με αυτά τις ανακαλύψεις τής κβαντικής φυσικής. Ο πατέρας τού Schrödinger ήταν καθηγητής βυζαντινών σπουδών. Ο Schrödinger έγραψε και βιβλίο για την αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. Εκτιμώ, ότι η επαφή αυτών τών δύο με την Ελληνικήν Γλώσσαν τούς  παρείχε την δυνατότητα να ξεπεράσουν το φράγμα τής Αιτιοκρατίας. Κατά την γνώμην μου, το επίτευγμα τής οπτικής πέραν τών ορίων τού Ντετερμινισμού, οφείλεται κυρίως εις την ενεργοποίησιν τού εγκεφάλου μέσω τής Ελληνικής Γλώσσης, έστω και εάν αυτοί, οι οποίοι το προήγαν ήσαν Γερμανοί. Το μέγα προτέρημα τών Γερμανών έγγυται εις την εκτίμησιν, την οποίαν αυτοί είχαν προς την κλασικήν παιδείαν. Αυτήν την ισοπέδωσαν οι πράκτορες τών ΗΠΑ μεταπολεμικώς, μέσω τής λεγομένης "επαναδιαπαιδαγωγήσεως". Έζησα γερμανό καθηγητή σε γυμνάσιο να λέει, ότι είναι Ελληνιστής (Gräzist) και να βουρκώνουν οι οφθαλμοί του από υπερηφάνεια. Διότι υπάρχει και η άλλη Γερμανία, έστω και εάν είναι μειοψηφία. Από αυτο το φύτρο αναδύθηκε και ο ελάχιστα γνωστός, αλλά τεραστίας σημασίας επιστήμων Burkhardt Heim, ο οποίος διαμόρφωσε την θεωρίαν τού "Υπερχώρου", και η οποία με συνεκτικόν τρόπον εισήγαγεν την έννοιαν τής πληροφορίας, ως καθοριστικόν δεδομένον έναντι τής ύλης και τής ενεργείας. Σε αυτήν θα αναφερθώ στην συνέχεια τού κειμένου, φρονών, ότι ο εύστοχος χειρισμός της θα ισχυροποιήσει μελλοντικώς το οπλοστάσιον τών δυνάμεων τής κοινωνικής ανατροπής.



Η συνέχεια τού θέματος στην επόμενη ανάρτηση

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικός .. Μποτίλια με Φως σε Πέλαγος λαμπερό και Ελληνικό..

Στον δρόμο της απώλειας των περιττών, στην οδό του Ανθρώπου.. μέσα από την δύσκολη και άχρονη Πύλη της Απλότητας.

Η εγκάρδια νόηση κρύβει τις απαντήσεις, και αποτελεί τον άνεμο κάτω απ’ τα φτερά του αετού, όπως λέει ο Σαμάνος, ότι επλάσθη ο Άνθρωπος.. ως μάγος και Αετός. Τώρα γιατί η θλιβερή εμμονή να γίνει και κυρίως, να παραμείνει κότα, πολλές οι αιτιολογίες .. αλλά μόνο το κοτέτσι δίνει δικαιολογίες. Με το αντίστοιχο «τίμημα» πάντα, πανάκριβο, ποτέ μονάκριβο, και περιττό.. όπως όλα τα άχρηστα αυτού του κόσμου.

May The Force Be With You.

Ανώνυμος είπε...

...πενταποσταγμα γνωσης....δεν σε χορταινω φιλε μποτιλια...γι αυτο κ ισως ειμαι υπερβολικος.εν αναμονη,λοιπον, της συνεχειας....πολυτιμες οι πληροφοριες που μας δινεις.Το λεει κ η λεξη: πληροφορια,αυτη που "φερει το πληρες" κ ισως ειναι η μητρα της υλης κ της ενεργειας μαζι,καθ οτι υλη στη συγχρονη φυσικη δεν υπαρχει.Αυτο που ονομαζουμε υλη ειναι η καμπυλωση του χωροχρονου μεσα σε συγκεκριμενα πλαισια,τετοια ωστε να μπορουν να γινονται αντιληπτα απ τις ατελεις αισθησεις μας.
Αρχη παντων,λοιπον, η πληροφορια,η οποια πολυ πιθανο να αποτελει το "θεμελιο λιθο" του συμπαντος.
με θαυμασμο
I.W.

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

@ Ρίκα

Γέρνοντας από κόπωση τις μικρές ώρες επάνω στο πληκτρολόγιο για να γράψω τις τελευταίες φράσεις, βλέπω τα ίχνη τού πιστού νυκτερινού επισκέπτη, καθώς ξεπηδάει στην οθόνη κάποιο σχόλιο.
Κρατώντας χρόνια τα μπόσικα τής νύκτας, "May The Force Be With You τοο..."
Σε ευχαριστώ θερμά για μια ακόμη φορά.


@ I.W.

Καλέ μου φίλε, σε ευχαριστώ για την ενθάρρυνση και υπόσχομαι να ανταποκριθώ με την συνέχιση τού κειμένου σύντομα.

Ανώνυμος είπε...

Τα μπόσικα της νύχτας Φίλε μου εμπνευσμένε, ξέρουμε καλά πως κρύβουν πάντα μια περίεργα αποκαλυπτική ηρεμία, ή καλύτερα, Αταραξία..

Και έμπνευση. Όπως μοναδικά αποκαλύπτεις, μεταφέρεις, και νοηματοδοτείς την ύπαρξή της. Και όχι τυχαία.

Εγώ Σε Ευχαριστώ.