Τα δίδυμα κέρατα της επαναστάσεως και της άνωθεν ανίερης πιέσεως - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ"

Ανοιχτή επιστολή στον Πελαγοφίαλο: 
Κατάληψη, επανάσταση ή αποστασία «ενάντια» στην εξουσιαστική, ιεραρχική πίεση

 Όλοι οι κοινωνικοί ακτιβισμοί ή ακόμη και οι φαντασιακοί ενεργισμοί το μόνο που κάνουν είναι να δυναμώνουν αυτό που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, στο βαθμό που οι άνθρωποι ξεκινάνε με στόχους και συγκεκριμένα αποτελέσματα στο μυαλό, και στην πορεία απογοητεύονται και βγαίνουν τελικά από την πλάνη. Είναι το κομμάτι της ίδιας της ψευδαίσθησης το μεμπτό της υποθέσεως και όχι ο ακτιβισμός αυτός καθ’ αυτός, που δεν είναι παρά άλλος ένας έγκυρος τρόπος να περάσεις το χρόνο σου.  Υπάρχει ωστόσο μία αναπτυσσόμενη πίστη, παρ’ όλα αυτά, πως η προσδοκώμενη παγκόσμια μεταστροφή είναι η μαρτυρία μίας κάποιας συλλογικής μεταλλαγής στη συνείδηση, τύπου Μάγιας και «τέλος χρόνου» λόγου χάριν, και κατά λογική επαγωγή όλα τα παραπάνω είναι τα μέσα μας προς αυτήν. Κατά την άποψη μου αυτό δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

Υπό την οπτική εξέτασης της παραπάνω πλάνης, οι anonymous και οι συναφείς τους εκφάνσεις, μου προκαλούν το ενδιαφέρον και θα εξηγήσω το γιατί. Το ανώνυμο υφίσταται σε μία σκιώδη περιοχή μεταξύ παραδειγμάτων χωρίς εμφανώς να ανήκει σε κάποιο από αυτά. Για την ακρίβεια προτείνω πως υπάρχουν τριών ειδών παραδείγματα που σχετίζονται με τη συζήτηση:

α) Το εξουσιαστικό παράδειγμα που σχετίζεται με τη δύναμη, το χρήμα κλπ

β) Το ενάντιο παράδειγμα της επανάστασης, των κοινωνικών αξιών και της ατομικής προβολής

γ) Το παράδειγμα που αυτή η ανάλυση θα αντιπαραθέσει στα δύο προηγούμενα και το οποίο αντιλαμβάνεται αυτά τα δύο ως καθρεπτικές εικόνες και άρα εξίσου αναχρονιστικά.

Οι οποιοιδήποτε anonymous το λοιπόν υφίστανται, κάπου μεταξύ δεύτερου και τρίτου παραδείγματος. Δεν προκαλούν καμία απολύτως αλλαγή και είναι απλά μία εκδήλωση του τί ήδη συμβαίνει. Όπως και ο χαρακτήρας από τον οποίο εμπνεύστηκαν, ο V, οι anonymous λειτουργούν με πυροτεχνήματα που τελικά δεν έχουν κανένα πραγματικό αποτέλεσμα. Αυτή η ασυνέπεια και ο παραλογισμός είναι κάτι που τους καθιστά αγνούς, και άρα προσωπικά μου είναι συμπαθείς.

Η διαφορά μεταξύ μαγείας και τέχνης είναι ότι η πρώτη επιδιώκει κάποια αποτελέσματα και αλλαγές, ενώ η δεύτερη είναι απλά μία δημιουργική έκλυση ενεργειών, ακολουθούμενη από την διάθεση επακόλουθης παρατήρησης των αλλαγών που αυτές οι ενέργειες προκάλεσαν, ανεξάρτητα από την επιθυμία ή την ελπίδα μας. Οι κοινωνικοί ακτιβισμοί, έχοντας υπόψη τους παραπάνω ορισμούς, θα μπορούσαν να ενταχτούν στον ορισμό περί μαγείας, στη καλύτερή τους, ενώ η ατραπός των anonymous να ενταχτεί, στις καλύτερες των εκφάνσεων της, στην κατηγορία της τέχνης. Υπάρχει και μία μικρή ξεχωριστή κατηγορία, «κοινωνικών ακτιβιστών» (μέσα σε εισαγωγικά), που φοράνε μάσκες σαν τους anonymous, και είναι κάτω από την εντύπωση ότι φέρνουν αλλαγές ή τουλάχιστον φιλοδοξούν προς αυτό. Αυτοί είναι οι bloggers παραδείγματος χάριν. Φυσικά, οι διατυπώσεις μου είναι αφοριστικές. Ας εξετάσουμε τα ποσοστά αληθείας και αντίφασης σε όλα αυτά.

Κοιτάξτε ποιο είναι το κλειδί κατανόησης. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του να επιτρέψεις κάτι να σε διαπεράσει ως zeitgeist και ρεύμα της εποχής, χωρίς την ανάγκη να το καταλάβεις, και του να μετακινήσεις τα πράγματα ο ίδιος προς την κατεύθυνση ενός επιδιωκόμενου σκοπού. Για παράδειγμα, μπορεί να γράφω αυτό το κείμενο για να πείσω τον αναγνώστη. Από την άλλη, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιώ τις λέξεις ως μέσα για να παρατηρήσω τι θα κινηθεί τριγύρω από αυτές, και τι θα κινηθεί εντός μου, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα ή μπορεί και να ελπίζω σε κάτι μακρινό και ανέφικτο. Η πραγματικότητα είναι βέβαια, ότι ισχύει λίγο και από τα δύο, και το πόσο καταλυτικός είναι ο ρόλος που διαδραμάτισα στα γύρω και στην αλλαγή του εαυτού στο τέλος της διαδικασίας, είναι ο μόνος παρανομαστής του κατά ποιο βαθμό το «εγώ» μου εμποδίζει «το πραγματικό», (δλδ την σύναψη σχέσεως με τον Κόσμο και την πραγμάτωση της  Επικοινωνίας) από το να συμβεί.

Μία ακόμη κλείδα κατανόησης έχει να κάνει με το πώς θα ορίσει κανείς, ως αυτό που πραγματικά είναι, τη δήθεν «τυραννία του πατρικού νόμου» που κατασκευάζει ο ίδιος ο άνθρωπος, και τις «άνωθεν» πιέσεις που αυτός ο νόμος συνεπάγεται (αφού φτιάχνει ιδιοτελείς ιεραρχίες), χωρίς να κάνει κάποια αξιακή κρίση σχετικά με αυτές, και χωρίς να το δει όλο το θέμα προσωπικά. Θυμάμαι εδώ, μία κουβέντα μεταξύ φίλων κατά την οποία διαφωνούσαμε για την αξία της ένταξης ή μη σε ένα οποιοδήποτε κίνημα.  Αρκετοί εκ των συνομιλητών έχοντας κατά παλαιότερους καιρούς ενταχτεί κάτω από την ομπρέλα ενός τέτοιου, αναγνώριζαν την τωρινή τους ανωτερότητα, ως την έξοδο τους από κινήματα και τα καθεστώτα εντάξεως. Την ανωτερότητα τους δλδ κατόπιν της εξόδου από κάποια ιεραρχία και κάποια μάζα που καταστέλλει τα φυσικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ατομικής τους παρεκκλίσεως. (Το θέμα αργότερα καταλήγει πιο πολύπλοκο όπως εξήγησα και αλλού, κι έχει να κάνει με το ότι παράλληλα με την έξοδο από το συλλογικό, γιατί επαγωγικά η αναφορά θα φτάσει σε αυτό, κάθε ατομικότητα πρέπει να θέτει όρους ένταξης σε αυτό.*(1))

Για τους anonymous (ή και τους κοινωνικούς ακτιβιστές, αν και αυτοί είναι ιστορικά και ιδεολογικά πιότερο προγραμματισμένοι) και όλους εκείνους που θέλουν να προσεγγίσουν τη ζωή (συμπεριλαμβανομένης της «τυραννίας» και της «ανίερης έξωθεν πιέσεως») με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης, ήτοι δλδ «μαθαίνουμε από τα λάθη μας»*(2) , το παγκόσμιο σύστημα ελέγχου αλλά και ο κοινωνικο-ιστορικός προγραμματισμός, δεν είναι πρόβλημα που τους απασχολεί να λυθεί, αλλά ένας άξιος αντίπαλος σε ένα τιτάνιο παιχνίδι κοσμικού ping pong. Η διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών είναι ότι η μία γνωρίζει ότι όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι, ενώ η άλλη το βλέπει με θανατηφόρα σοβαρότητα (ουσιαστικά «το σύστημα» δε «βλέπει» τίποτε, απλά παίρνει τα χαρακτηριστικά τέρατος, λόγω του ότι ως διανθρώπινη υπερδομή είναι διαφορετικής τάξης από το ίδιο το υποκείμενο που την επισκοπεί). Όταν το όποιο υποκείμενο το λοιπόν, παίρνει την επανάσταση και πολύ στα σοβαρά, θα μπορούσε να πει κανείς πως ασυνείδητα προσχωρεί στη πλευρά την οποία αντιμάχεται, γιατί αρχίζει να μοιράζεται το ίδιο πνεύμα με το «θηρίο». Από ρομαντικός καλλιτέχνης και δημιουργός, μπορεί και μετατρέπεται σε ζόμπι του πολιτικού ορθολογισμού ή του φιλοσοφικού παλιμπαιδισμού, εντάσσεται σε κινήματα ή ομάδες, και αναιρεί τελικά την ατομική του παρέκκλιση.

 Η επανάσταση και οι άνωθεν πνευματικές, εξουσιαστικές και ιεραρχικές πιέσεις δεν είναι παρά τα δίδυμα κέρατα του ιδίου δαίμονα, και η απόδειξη όπως την προσκομίζει ο νόμος της ιστορικής επανάληψης είναι πως η αντι-εξουσία και η αντίσταση της μάζας απλά ενισχύει την εξουσία. Και μην ξεγελιέστε από τις εναλλαγές των προσωπείων της εξουσίας και της ράτσας των αμνών. Ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας παραδείγματος χάριν, και οι άπειροι τρόποι που οι υπερεθνικές επικυριαρχίες χρησιμοποιούν μία «δαιμονοποιημένη» πράξη αντίστασης ώστε να ισχυροποιήσουν τη δύναμη τους, καταδεικνύει απλά ,και παρατείνει βεβαίως, το φαύλο κύκλο. Και από την άλλη πλευρά όμως αν το δείτε, όποτε η αντίσταση πήρε τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά, ενεργοποίησε την παλαιότερη ιστορική ψύχωση της ανθρωπότητας,  το «εμείς και οι άλλοι»*(3), τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, και δημιούργησε κρίσεις που είτε ενίσχυσαν το σύστημα είτε το αναδίπλωσαν.

Αυτά όλα τα παραπάνω θα ήταν κάτι το θετικό αν θέλαμε στο τέλος να θεσπίσουμε το χριστιανικό ψυχόδραμα του Αρμαγεδδώνα. Εννοώντας ότι αργά ή γρήγορα οι ιστορικές αναλογίες θα είναι πλέον τόσο μεγάλες που αυτή η διπολικότητα εκ των πραγμάτων θα ενσαρκώσει αποκαλυψιακές συμμετρίες. Αλλά είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε?

Φαίνεται πως όσοι διαμαρτύρονται, είτε είναι κοινωνικοί ακτιβιστές είτε ρίζες τύπου anonymous, θέλουν απλά να βελτιώσουν τη θέση τους σε σχέση με την υποτιθέμενη πίεση που δέχονται, και εδώ πραγματικά είναι που εντοπίζεται το πρόβλημα. Θα μπορούσε στην ουσία του πράγματος να ισχυριστεί κάποιος, ότι όλοι ανεξαιρέτως είναι καταπιεσμένοι ανεξάρτητα από το κοινωνικό τους status, και άρα το να προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες τους ενάντια μίας οποιασδήποτε αδικίας, είναι σαν να παίζει κανείς με τις θέσεις των επίπλων σε ένα σπίτι που έχει ήδη πάρει φωτιά. Όλοι οι των επαναστάσεων πάντα αργά ή γρήγορα απογοητεύονται, όταν βλέπουν πως οι κινήσεις τους ενεργοποιούν τον εχθρό και ταΐζουν το τέρας που αντιπαλεύουν, ενισχύοντας τον οπλισμό της «τυραννίας» που έχουν εγκαθιδρύσει κάποιοι «άλλοι». Εκτός βέβαια κι αν πρόσκαιρα γίνουν αυτοί οι επικυρίαρχοι στο παιχνίδι αυτό του ανθρωποφαγικού κανιβαλισμού.

Πολύς κόσμος, από τους πιο συνειδητούς παίκτες του παιχνιδιού και από τις δύο πλευρές (μέρη της εξουσιαστικής ιεραρχίας και οργανωμένοι του αντιπολιτευτικού αντιλόγου) μπορεί και να τα γνωρίζουνε όσα αναφέρουμε, αν και πρέπει να κρατάμε τις επιφυλάξεις μας, καθότι τίποτε δε τυφλώνει περισσότερο από τα ιδεώδη και τις ιδεολογίες. Πάντως φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τις αντιδράσεις ειδικά των ανθρώπων του εσωτερισμού, που εμφανίζονται να λειτουργούν με μία σχετικά αφελή και ρηχή εξήγηση της κοινωνικής αλλαγής, λες και ο λόγος γίνεται για απλές πολιτικές δομές και διεφθαρμένα ανθρώπινα όντα που παίζουν σε κάποιο reality show, και όχι μακραίωνα συλλογικά και προγονικά patterns (δλδ δαίμονες) άρνησης.  Και για να αναφέρω και ένα τεράστιο κλισέ. Καμία αλλαγή δε μπορεί να υπάρξει στα εκτός, αν δεν λάβει χώρα πρώτα στα εντός. Όπως καταλαβαίνει κανείς όλα αυτά, το πιθανότερο είναι ότι αναβάλλουν το “εσωτερικό ψυχικό paradigm shift”, ή την “εσωτερική ψυχική επανάσταση ή μεταστροφή” αν προτιμάτε, παρά τη δρομολογούν.

Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν είμαι ενάντια των ακτιβιστών ούτε αψηφώ το σύστημα ή αν το θέλετε αλλιώς : το «matrix». Απλά όλο αυτό πρέπει να το δούμε ως ένα ταξίδι της συλλογικής συνειδητότητας, σημειώνοντας πως αυτό δε σημαίνει ότι το είδος μας δε το είχε ανάγκη ως τώρα, ή δε θα το έχει ανάγκη για μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμη. Στο μόνο πράγμα στο οποίο εναντιώνομαι είναι η ψευδαίσθηση. Και από τη στιγμή που τα χέρια μου είναι γεμάτα ακόμη από καθαρίσματα παλαιών δικών μου αυταπατών, ο αναγνώστης ίσως και να αναρωτιέται γιατί αντικρούω τις ψευδαισθήσεις των άλλων. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που μπορεί κανείς να κάνει. Αν δεχτούμε ότι πρέπει να κάνει κάτι δλδ, ας δεχτούμε ότι αυτό είναι το να οικειοποιείται το δαιμόνιο της νόμιμης και δημιουργικής διαμαρτυρίας (μέσω της εγκατάστασης του 2ου  παρατηρητή).

 Από την οπτική γωνία που εποπτεύει ο περισσότερος κόσμος, όλα τα κινήματα ή οι ακτιβισμοί, έχουν να κάνουν με την πρόκληση εξωτερικών βελτιωτικών αλλαγών για τις ατομικότητες που τα εμφορούνται. Σαν ένα είδος καθαρτικού θεατρινισμού (η λεγόμενη «θεατρική κάθαρσις»), μπορεί όντως όλη αυτή η ενασχόληση τους  να είναι αποτελεσματική, αν όλη η διαδικασία είναι ρυθμισμένη ώστε να φέρει τις εσωτερικές εκείνες μεταβολές που έχουν ανάγκη οι ηθοποιοί. Δεν είναι όμως αυτό που συμβαίνει συνήθως, καθότι όλοι επικεντρώνονται στα «εκτός» που «δικαιωματικά» διεκδικούν. Η πραγματικότητα σε όλα αυτά είναι ότι τα κινήματα, οι ακτιβισμοί, οι anonymous, είναι όλα μέρη μίας μεγαλύτερης και ευρύτερης διαδικασίας. Αλλά το ίδιο είναι και η «νέα τάξη πραγμάτων», η «τυραννία», «η παγκόσμια κυβέρνηση» και οτιδήποτε άλλο.

 Τι μπορεί να σημαίνει «δικαιωματική διεκδίκηση» το λοιπόν; Η ιδέα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» λόγου χάριν υποτίθεται θεωρείται πολύ προοδευτική. Αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς επαγωγικά και αναπόδραστα οδηγεί σε κουτές θέσεις. Εννοώντας πως έχουμε θεσπίσει δικαιώματα για το κάθε τι. Στο τέλος θα θεσπίσουμε και δικαιώματα για τα μικρόβια, τα βακτηρίδια και τους ιούς.  Όλο αυτό είναι μέρος των συμπτωμάτων της ασθενικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν έχει κανένα δικαίωμα, γιατί κανένας δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αν εξεταστεί η ασθένεια σε βάθος θα γίνει φανερό πως «τα δικαιώματα» και δη τα «πνευματικά», ήταν αυτά που νομιμοποιούσαν πάντα τις ανίερες πιέσεις. Τα πνευματικά δικαιώματα είναι αυτά που επικυρώνουν ιστορικά τις «διαβολικές» εξουσίες, γιατί συντηρούν το καθεστώς των κλειστών γνώσεων. Αυτό δε σημαίνει βεβαίως πως μπορούν καρατομηθούν και όλα διορθώθηκαν. Σαν ιδέα όμως είναι μέρος του προβλήματος και όχι τις λύσης. Αν το εποπτεύσει κανείς μακροσκοπικά θα δει πως η ιδέα των δικαιωμάτων καταλήγει σε ύβρις *(4), και σε πορείες με πλακάτ να γράφουν «πάρε μας πίσω στο Παράδεισο». Όλα αυτά είναι μέρος της εγωκεντρικούς λογικής που θέλει τον άνθρωπο να βρίσκεται κάπου άλλου από εκεί που βρίσκεται. Αν ήταν να ελευθερωθεί από αυτή την ασθένεια θα πρέπει να κατανοήσει πως η άνωθεν πιέσεις και οι κάτωθεν πιέσεις είναι ακριβώς αυτές που πρέπει να είναι.  Επίσης να κατανοήσει πως ο ίδιος έχει περιορισμένους βαθμούς ελευθερίας κινήσεων. 

 Όλα αυτά καταδεικνύουν μία ακόμη μεγαλύτερη αυταπάτη. Τα κινήματα, οι ακτιβισμοί, οι κυβερνήσεις κι εξουσίες εν γένει, όλα βασίζονται σε ένα σύστημα ερμηνείας  για το τι είναι δήθεν καλό για την κοινωνία, που ορίζει και θέλει να επιβάλλει την πρόθεση μίας μερικότητας στο σύνολο. Αυτή είναι μία υπόθεση που στην πράξη υπαινίσσεται πως η ουτοπία του ενός ταιριάζει σε όλους. Πράγμα παντελώς στενόμυαλο.  Συνήθως μάλιστα, η ιδέα του «τι χρειαζόμαστε», πηγάζει κυρίως από τις ρηχές δράσεις και αντιδράσεις στο πως είναι τα πράγματα φαινομενικά. Αντιδρούμε παραδείγματος χάριν γιατί ο τρόπος ζωής μας είναι «άδικος». Όλοι οι ακτιβιστές μπορεί και να τα βρίσκουν μεταξύ τους κάποια στιγμή, μες την αγανάκτηση τους, και να συμφωνούν για το πώς θα πολεμήσουν το κακό σύστημα. Το «θηρίο».  Τι θα συμβεί όμως αν αυτός ο εχθρός, αυτές οι ,όπως τις θεωρούν, αναχρονιστικές και διεφθαρμένες δομές,  ξαφνικά εξαφανίζονταν; Αν η ταυτότητα όλων αυτών των κινημάτων, προσδιορίζεται από το γεγονός της ύπαρξης των κακών «άλλων», κι αν όλο αυτό είναι που τους φέρνει κοντά ως μάζα, τότε αν πράγματι ο αντίπαλος τους εξέλειπε, δε θα είχαν την ανάγκη να βρουν κάποιον άλλον να του εναντιωθούν; Και δε θα υπήρχε τελικά η φυσική ανάγκη αυτός να βρεθεί κάπου μέσα στα ίδια τους τα σπλάχνα;

Η ιδέα το να παίρνει κανείς μέρος σε κινήματα μπορεί να έχει απελευθερωτικά και καθαρκτικά χαρακτηριστικά, δε το αρνείται αυτό κανείς.  Τέτοια όμως όπως το να παίζει ένα καλό παιχνίδι ποδοσφαίρου, να συμμετέχει σε μία θεατρική παράσταση  ή να γράφει ένα βιβλίο. Το προφανές ερώτημα που προκύπτει, είναι ότι αν όλοι αυτοί που συμμετέχουν σε όλα αυτά, γνώριζαν ότι τα πάντα είναι ένα παιχνίδι, και ότι πιθανότατα θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από ότι περιμένουν, θα έπαιρναν τελικά μέρος; Θα ήθελαν να συμμετέχουν απλά και μόνο για την ψυχαγωγία εαυτών;

Μόνο με πνεύμα που βλέπει τη ζωή ως ένα παιχνίδι, ένα σοβαρό παιχνίδι όμως, υπάρχει και το πνεύμα της αλλαγής, ως ψυχαγωγία όμως και μαγική μεταμόρφωση, και τελικά από ηττημένος βγαίνει  κανείς νικητής. Θα ήταν λάθος να πάρει κάποιος τη σκιά της ουσίας, δλδ την ελπίδα-φαντασία που κινεί αυτά τα κινήματα ως πραγματικότητα, και όχι ως μία έκφανση των εντός αυτού περιεχομένων.

 Κατά την αίσθηση μου, όταν κάποτε η συλλογική μεταμόρφωση ολοκληρωθεί (πράγμα κουτό να το λέμε γιατί είναι μία αεί διαδικασία), πιθανότατα δε θα ξέρουμε τι να κάνουμε σχετικά με αυτήν, και πιθανότατα οι πιο πολύ δε θα ξέρουν και τι είναι αυτό που τους χτύπησε. Μπορεί κάποιος να προτείνει πως το δείνα κίνημα, οι συμπαθείς αλλά πάντα άστοχοι ,αφού δε μαθαίνουν από τα λάθη τους, θεοσοφιστές λόγου χάριν *(5), ή το τάδε, είναι ότι χρειάζεται ώστε να προκύψει κάποια συλλογική αλλαγή. Δεν υπάρχει όμως κάποια δομή, κάποιος οργανισμός, κάποιο κίνημα που να μπορεί ή να χρειάζεται να σπρώξει προς μία όποια κατεύθυνση τα πράγματα. Αυτό που μπορεί να υπάρξει οργανωμένα και θεσπισμένα είναι εργαλεία τέτοια που να επιτρέπουν το καθάρισμα του φαντασιακού μας οίκου, την αυτοπαρατήρηση, τη διαύγαση, και την φανέρωση τελικά των αυταπατών μας, ώστε να αποτρέπονται οι ουτοπικές προβολές από τις μερικότητες και να επιτρέπεται η νέα ζωή να γεννιέται οργασμικά και ακραιφνώς. Άλλωστε το γνώθι σ’αυτόν είναι η μόνη συνθήκη ώστε να υπάρχει άδολη έκφραση της τροπικότητας της ατομικότητας. Αν γνωρίζει κάποιος τον εαυτό του, ξέρει και τους τρόπους. Για να δώσει ο Έλληνας στο παράδειγμα μας,  λύσεις στα προβλήματα του, αρκεί να θυμηθεί ποιος είναι.

Είναι γεγονός πως πολύς κόσμος επενδύει τις ελπίδες του, πάνω στο ένα κίνημα ή στο άλλο. Είναι καλό πράγμα να συμμετέχεις σε κάτι τέτοιο όσο η αλληλεπίδραση αυτή σε ψυχαγωγεί. Είναι ίσως και μία φυσική έκφραση των μαζών να οργανώνει μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις. Κανείς δεν εναντιώνεται σε κάτι τέτοιο. Άλλωστε όσο πολλαπλασιάζονται και λειτουργούν οι μάζες τόσο πιο πολύς κόσμος καταλαβαίνει τη «φύση του θηρίου» στο τέλος. Το πρόβλημα ξεκινά όταν κάποιοι παίρνουν τη φύση της ψυχαγωγίας αυτής σοβαρά και επενδύουν συναισθηματικά και ψυχολογικά σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι είναι που προετοιμάζονται για την απογοήτευση. Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια πίκρα της εγωιστικής φαντασίωσης τους, ότι δεν παίρνουν αυτό που αξίζουν από τον Κόσμο, που τους οδήγησε στο να προστρέξουν στην συνένωση με κάποιο κίνημα, είναι που επιστρέφει να τους σπρώξει ώστε ασυνείδητα να γίνουν αυτό που έχουν δαιμονοποιήσει στην παθιασμένη τους αντιπαράθεση. Έτσι τελικά βέβαια τους καταπίνει το ίδιο το τέρας, που εν τέλει φαίνεται να κανιβαλίζει τον εαυτό του.

 Όσο η Ρώμη καίγεται, ο κόσμος μπορεί να παίζει βιολί ή μπορεί και να βάζει φωτιά το ίδιο του το σπίτι για να το καθαρίσει από τα μικρόβια. Όλες οι αλλαγές είναι θεμιτές. Αυτό που μας καταπιέζει όλους μας είναι η αλλοπαρμένη φαντασίωση της ψυχής που λησμονά την έπαρση. Είναι η λογική που μας διέπει για κάποιου είδους ηθική απόδοση προς όφελος μας, και για κάποιου είδους εξευγενισμού του κόσμου έξω μας. Είναι στο χέρι μας το αν θα αφήσουμε την περηφάνια ώστε να μη καταστραφούμε από την ίδια της τη λαιμαργία. Μόνο υπό συνθήκες τέτοιες μπορεί και πραγματώνεται  η συλλογική μεταμόρφωση.  Όχι ενάντια σε αυτές.

Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε; - Γιάννης Αγγελάκας εκδόσεις Λιβάνη (1999)
Πριν αρχίσουν όλα
Είχαν κιόλας αρχίσει
Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί
Τα ίχνη μου και ο δρόμος μου προϋπήρχαν
Τ' ακολούθησα
Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες
Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά.

[Σημείωση*(1): Τα καταπιεστικά συστήματα είναι αποτελέσματα συλλογικών και ατομικών μπλοκαρισμένων ενεργειών και γι’ αυτό είναι πολύ υποβοηθητικά για όλους, γιατί διευκολύνουν την διάγνωση των εσωτερικών εμπλοκών (δαιμονικών τυραννιών), και άρα ξεδιαλύνουν τις αυταπάτες και ενισχύουν την αυτογνωσία. Το ότι οι ατομικότητες συνδέονται  για να προσπαθήσουν να υπερκεράσουν κάποια συστημική καταπίεση, μπορεί να έχει σύμφωνα με αυτά που αναφέρθηκαν δύο ερμηνείες.

1)    Συμβολικά σημαίνει ότι προσπαθούν να θεσπίσουν το καθάρισμα (ή και τον φόνο) των εντός καναλιών.
2)    Βρίσκουν τρόπους να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τι συμβαίνει εντός τους, και κοροϊδεύουν  τον εαυτό τους ότι μπορούν να τον φτιάξουν, δημιουργώντας κάποιο κίνημα που θα αλλάξει τις κοινωνικές περιστάσεις εκτός τους

Προσωπικά συνήθως τείνω να αντιστοιχώ στα κινήματα τον δεύτερο ορισμό, αλλά και πάλι όντας σκεπτικός και κυνικός δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι αν με τις προσπάθειες να τακτοποιήσουμε και να αναγνώσουμε τα εντός χάνεται το σημαινόμενο, γιατί όπως είπαμε τα πάντα είναι ένα μεγάλο θεατρικό παιχνίδι και δε μπορούμε να αρνηθούμε τη συμμετοχή μας σε αυτό. Άρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο.  Παράλληλα με την έξοδο από το συλλογικό, κάθε ατομικότητα πρέπει να θέτει όρους ένταξης σε αυτό μαζί με το αίτημα για καθολικότητα. Και άρα επαγωγικά τίθεται το ερώτημα ποιος είναι ο «ορίζοντας γεγονότων» της. Ποιο είναι αυτό το συλλογικό.  Ποια από τα «εκτός» τα θεωρεί δικά της ή συγγενικά και φίλια. ]

[Σημείωση*(2): Θα μπορούσε να διαχωρίσει κανείς τον τρόπο «μαθαίνουμε από τα λάθη μας», τρόπο που προβάλλει το διαφαινόμενο παγκόσμιο σύστημα ελέγχου αλλά και ο κοινωνικο-ιστορικός προγραμματισμός, από τον τρόπο «προβλέπω τα λάθη». Ο πρώτος είναι επιμηθεϊκός ενώ ο δεύτερος, με τον οποίο πολύ πιο συχνά συνηχεί ο Έλληνας, ο προμηθεϊκός. Ο πρώτος είναι εξωστρεφής και καταλήγει να πειραματίζεται στις πλάτες των άλλων, όντας ιμπεριαλιστικός. Η διαδικασία του προσπαθεί δια μέσου πειραμάτων να μεταμορφώσει την εκτός πραγματικότητα και άρα δε μπορεί να θεωρηθεί μαγεία με τους ορισμούς που δώσαμε. Ούτε τέχνη θα το έλεγε κανείς. Για τον δεύτερο τρόπο ενώ λέμε ότι «προβλέπει», στην πραγματικότητα μόνον «βλέπει» διότι προϋποθέτει την γνώση του εαυτού, που συνεπάγεται τη γνώση του Κόσμου. Στην ιδεατή του έκφανση έχει να κάνει δηλαδή με την «όραση» (και τελικά με την δυνατότητα να αλλάζει μαγικά τα πράγματα) και όχι με την πρόβλεψη. Ο κακός προμηθεισμός αγγίζει τα όρια της ύβρις και της επανάστασης υπέρ δικαίων και αδίκων. Γι’ αυτό άλλωστε πάντοτε ο έλληνας προσπαθεί να εφαρμόσει  «το μέτρο» και «το μέσο» για να εναρμονίζει την επαναστατική και υβριστική του διάθεση.]

[Σημείωση*(3): Οφείλει κανείς να έχει κατά νου πως το σύνηθες δίπολο σε περιόδους κρίσης «εμείς και οι άλλοι», είναι πλανερό. Ο Ελληνισμός για παράδειγμα, δεν είναι κίνημα για να εναντιωθεί στη ροή της ιστορίας (αντιθέτως γράφει ιστορία), και δεν αναφέρεται στους ελλαδίτες, οι οποίοι ενδεχομένως να είναι και διχασμένοι σε αυτούς που συμπαρασύρονται από το ρεύμα της εποχής και σε αυτούς που νιώθουν ότι απειλείται η φανταστική εικόνα του Ελληνισμού που έχουν στο μυαλό τους. Αυτό που αξίζει, δε μπορεί να χαθεί. Ας ενδοσκοπήσει το λοιπόν ο σημερινός ελλαδίτης, τις εμφυλιακές συμμετρίες εντός του. ]

[Σημείωση* (4): Ας αναρωτηθεί η «ιερά σύνοδος» των εκάστοτε ενισταμένων, πόσο εύκολα η διαμαρτυρία μπορεί να ερμηνευθεί ως παραβίαση δικαιωμάτων και άρα να σημαίνει ανατροπή της οποιασδήποτε νομιμότητας της από το σύστημα. Ας αναρωτηθεί επίσης πόσο εύκολα η επανάσταση που η όποια ένσταση υπαινίσσεται, μπορεί να ερμηνευθεί ως προσχώρηση στο «σατανικό κέρας» των απανταχού μπαχαλάκηδων και μουτζαχεντίν. ]

[Σημείωση* (5): Αν πάρουμε ως παράδειγμα στην κουβέντα μας το θεοσοφικό κίνημα (zeitgeist, project V), παρατηρούμε πως: α) καπηλεύεται τόσο τον άνωθεν φαντασιακό χώρο, εμφανιζόμενο ως η κύρια βιτρίνα του λευκού εωσφορικού αδελφάτου που υποτίθεται ότι κινεί υπερεθνικά νήματα κι έχει πυραμιδικές, ιεραρχικές δομές κτλ β) καπηλεύεται ταυτόχρονα και τον κάτωθεν επαναστατικό χώρο εμφανίζοντας πρόσωπα  αναρχο-φεμινιστικά-μητριαρχικά με "εωσφορικές" απολήξεις  γ)καπηλεύεται και τον χώρο που έχουν δημιουργήσει οι anonymous με τα πυροτεχνήματα,  με ανώνυμες, υπό πατριαρχική καθοδήγηση, αναρχο-φεμινιστικές φιγούρες, τύπου "εωσφορίζοντα" V . (Το μαύρο αδελφάτο είναι αυτό που θεωρητικά καπηλεύεται τον τρομοκρατικό χώρο προς όφελος της σύμπραξης των δύο αδελφάτων.) Όπως βλέπετε το κίνημα μοιράζεται το πνεύμα του "θηρίου-συστήματος" που προσπαθεί να αλλάξει. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι ενιαίο, ούτε πως ορίζει το πνεύμα της εποχής δλδ το zeitgeist. Είναι απλά άλλη μία εκδήλωση του τι συμβαίνει.   Το πως θα καταφάει τον ίδιο του τον εαυτό και θα αναδιπλωθεί, όπως και κάθε κίνημα, θα το δείξει η ιστορία. Αυτό που δεν έχει μπορέσει να καπηλευτεί, και δε μπορεί σε αυτό το παιχνίδι των αναδιπλώσεων, είναι το (για τους όρους της συζήτησης) προμηθεϊκό κομμάτι της ανθρωπότητας, που μάλιστα θα «φανεί» πως το ενδυνάμωσε και το αναγέννησε (είτε ένα μέρος του βρίσκεται πεπλανημένο εντός των κόλπων του, είτε ένα κάποιο άλλο μέρος εκτός του). ]

 Κ.Δ.



Με αίσθημα χαράς και τιμής αναδημοσιεύω την ανοιχτή επιστολή που προηγείται τού φίλου και προσεχή συνεργάτη εδώ Κ.Δ και τον ευχαριστώ θερμά.

Επιφυλάσσομαι να τοποθετηθώ με κείμενο που θα αναρτήσω προσεχώς σχετικά με όσα σημαντικά και ανδιαφέροντα αυτός θέτει.

Πιστεύω, ότι με αυτήν την περέμβαση και την πρόθεση να δώσει σε αυτήν συνέχεια ο ΚΔ. αναβιβάζει το επίπεδο και το ενδιαφέρον της προσπάθειας που καταβάλλεται εδώ από τον  ΕργΔημΕργ, τον υποφαινόμενο και τις καλές μας φίλες και φίλους που σχολιάζουν.

Μποτίλια στο Πέλαγος


Χαρακτηριστικά αναφέρει περεταίρω ο ΚΔ. σχολιάζοντας την ανοικτή επιστολή του στην σελίδα του:

"... Αν θες να σχολιάσω τα κοσμικά, η ανοιχτή επιστολή είναι ένας τρόπος να πληροφορήσω τους εδώ αναγνώστες πως στο μέλλον υπάρχει η πρόθεση να ακολουθήσουν και δημοσιεύσεις αποκλειστικά στο δικό σου χώρο.

Δημοσιεύσεις που θα είναι πιο αναλυτικές και συγγενικές με το στυλ εκεί, και δε μπορώ να τις δώσω από εδώ. Μεταφέρω εν προκειμένω δλδ την συζήτηση εκεί, ως αφετηρία, και ακριβώς όπως διαπιστώνεις γκαζοφρενάρω ενώπιον όλων σαν ένας περιστρεφόμενος δερβίσης…

Αν θες επίσης, τίποτε από όσα λέμε δεν είναι δικό μου, εκτός κάποιων μικρών πινελιών στο χορό…"